Απόσπασμα από το διήγημα"Η γιαγιά και το τσουκάλι"

Ένα βιβλίο να κλαις και να γελάς.

«Σήμερα θα σου πω ένα αληθινό παραμύθι. Κι αρχινά κάπως έτσι: “Ήτανε λέει μια κοπελούδα, δεν είχε ούτε δεκάξι Μαγιούς κλείσει, μακριά από την πατρίδα της, εκεί που οι Τούρκοι δε λέγαν να μερέψουν”» «Σάμπως να την ελέγανε Λένη εκείνη την κοπελούδα;» πετάχτηκε ο
Γιαννιός.
«Άμα είναι να κόβεις το παραμύθι, δε θα μιλήσω άλλο!» τον αγριοκοίταξε η γιαγιά, καθώς οι θύμησες του ξεριζωμού από τον Πόντο, της ζούλαγαν το μυαλό. Πενήντα χρόνια είχαν περάσει από τότε, η Κρήτη είχε γίνει η πατρίδα που στερήθηκε. Κάτι τέτοιες στιγμές όμως θυμόταν λέξεις κι εικόνες του τόπου της και δάκρυζε.
Σφούγγισε τα μάτια, ξέχασε τα δάση με τα λεφτοκάρυα και μουρμούρισε για τα κρητικά κρομμύδια που μια ζωή δεν έλεγε να συνηθίσει την κάψα τους.  
Απόσπασμα από το διήγημα"Η γιαγιά και το τσουκάλι" από τη συλλογή των Ε. Αμανατίδου-Γ. Λαμπράκη "Μαζί" που μπορείτε να διαβάσετε ελεύθερα σε ψηφιακή μορφή στο http://www.saitapublications.gr/2013/04/ebook.27.html