Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

Η ζωή που περισσεύει...



«Υπάρχουν δύο είδη μοναξιάς: αυτή που προέρχεται από τον εαυτό μας και αυτή που προέρχεται από τους άλλους.»
(Maurice Chapelan)
Ο δάσκαλος θα πρέπει να ενημερωθεί από τον γονιό πως το παιδί δεν θέλει να πηγαίνει στο σχολείο. Το άγχος για τα μαθήματα και η δυσκολία που αντιμετωπίζουν κάποια παιδιά είναι ένας συνηθισμένος λόγος που μπορεί να εντοπιστεί σχετικά εύκολα γιατί είναι αρκετά εμφανής. Αν όμως το παιδί είναι ένας καλός μαθητής, ο λόγος μπορεί να είναι άλλος. Η μοναξιά, η κοροϊδία, το bullying.
Αν εντοπιστεί η αιτία ο δάσκαλος με κουβέντα γενική μέσα στην τάξη κι έπειτα σε προσωπικό επίπεδο με τον γονιό και το παιδί μπορούν να λύσουν το πρόβλημα.
Δεν πρέπει ποτέ κάποιο παιδί να κάθεται μόνο στην τάξη. Εκτός αν είναι ένα είδος τιμωρίας, η οποία θα πρέπει να διαρκεί όμως συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Πολλές φορές οι εκπαιδευτικοί κάνουν το λάθος να βάζουν το ζωηρό παιδί «αυτό που μιλάει όλη την ώρα», σαν τιμωρία, να κάτσει με το ήσυχο παιδί. Πώς να νιώθει άραγε το ήσυχο παιδί; Αυτή είναι η επιβράβευσή του που είναι ήσυχο; Να είναι η τιμωρία ενός συμμαθητή του;
Ένα υπέροχο βιβλιαράκι για τη Ζωή που δεν ήθελε να πάει σχολείο: http://bit.ly/1czqLhz

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις