Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση της Anna Damianidi.
η
σφοδρότητα των σχολίων από κάτω με βάζει σε σκέψεις. Και η εφημερίδα
εξηγεί ότι δεν δημοσιεύει υβριστικά σχόλια, δηλαδή υπήρχαν και χειρότερα
Για
μένα λοιπόν ο Ελληνας πρωθυπουργός αλλά και όλοι οι υπόλοιποι δεν είναι
παρά διοικητές πολιτειών, κάτι τέτοιο, κι είναι αδύνατον να ταυτιστώ
εθνικά μαζί τους με τόσο συναίσθημα όσο θα θεωρούσε σωστό η φίλη μου.
efsyn.gr
Αδυναμία ευθιξίας
Θα έπρεπε να νιώσεις
προσβεβλημένη από την έκφραση του Σόιμπλε που κατέληγε με τη λέξη
«ανόητε» προς τον Ελληνα πρωθυπουργό, ακόμα κι αν δεν τον ψήφισες, ακόμα
κι αν δεν σε εκπροσωπεί πολιτικά.
Μας θίγει ως Ελληνες, είπε η φίλη μου, κάπως σοκαρισμένη από την έλλειψη ενδιαφέροντός μου για το συγκεκριμένο περιστατικό.
Αναρωτήθηκα αν έχω γίνει στ’ αλήθεια τόσο αναίσθητη, ή τόσο αναρχική, δηλαδή να μην αναγνωρίζω πως η αρχή της χώρας με εκπροσωπεί ως Ελληνίδα.
Μπορεί λίγο κι από τα δύο, και μαζί κάτι άλλο. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ εδώ και πολλά χρόνια να συλλάβω την έννοια της Ελλάδας ως χώρας αποκομμένης από το περιβάλλον της.
Η Ελλάδα είναι κομμάτι της Ευρώπης όπως ας πούμε η Ικαρία είναι κομμάτι της Ελλάδας, παρόλο που πολλοί Ικαριώτες κρεμούν μια σημαία «ανεξάρτητου Ικαριώτικου κράτους» και θεωρούν πως είναι μοναδικοί, αν και ξέρουν πως ανεξάρτητο κράτος υπήρξε μόνο για 5 πολύ δύσκολους μήνες το 1912.
Κάθε χώρα της Ευρώπης είναι μοναδική για ξεχωριστούς λόγους η καθεμιά, αλλά αν το καλοκοιτάξεις και κάθε κομμάτι της κάθε χώρας είναι κι αυτό μοναδικό.
Μοναδική είναι η Σκοτία, που αποφάσισε ότι δεν αξίζει τον κόπο να γίνει ανεξάρτητο κράτος, ίσως με τη σκέψη ότι όλα τα νυν ευρωπαϊκά κράτη μεταμορφώνονται σε επαρχίες, νομούς, πολιτείες, όπως θέλετε πείτε τα, ακόμα την αναζητούμε τη διατύπωση, της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οι Σκοτσέζοι, μάλιστα, λένε πολλοί, μοιάζουν περισσότερο με τους Ελληνες απ’ όσο με τους Αγγλους ή τους Ουαλούς, ενώ ας πούμε οι Καταλανοί, που είναι κι αυτοί μοναδικοί, μοιάζουν περισσότερο με τους Γάλλους απ’ όσο με τους Ισπανούς.
Αν κι εκεί υπάρχει μπέρδεμα, γιατί οι Γάλλοι μοιάζουν περισσότερο με τους Ισπανούς απ’ όσο με τους Γερμανούς γείτονές τους.
Και οι Βάσκοι; Ε, αυτοί θα είναι κάτι σαν τους Ικαριώτες με περισσότερες επιδοτήσεις.
Θα μου πείτε: Θέλεις δηλαδή να είσαι ντιπ Ευρωπαία και να επιδοτείς και τους Βάσκους μαζί με όλους τους υπόλοιπους; Και θα σας πω: Κοίτα ποιος μιλάει.
Για μένα λοιπόν ο Ελληνας πρωθυπουργός αλλά και όλοι οι υπόλοιποι δεν είναι παρά διοικητές πολιτειών, κάτι τέτοιο, κι είναι αδύνατον να ταυτιστώ εθνικά μαζί τους με τόσο συναίσθημα όσο θα θεωρούσε σωστό η φίλη μου.
Θα έπρεπε να είμαι τοπικίστρια για να νιώσω έτσι, πως οι Πυργιώτες ας πούμε προσβάλλονται αν πεις ανόητους τους τοπικούς ηγέτες τους και δεν καταλαβαίνουν γιατί πειράζει να ζουν μέσα σε βουνά σκουπιδιών από τη στιγμή που η αξιοπρέπειά τους είναι άθικτη;
Τοπικίστρια δύσκολα γίνεσαι αν μεγαλώσεις στην Αθήνα. Οπότε μένει η μεγάλη πατρίδα Ευρώπη, κι όπως κανείς δεν μπορεί να την προσβάλει, αφού δεν διαθέτει πρωθυπουργό, είμαι ασφαλής.
Μας θίγει ως Ελληνες, είπε η φίλη μου, κάπως σοκαρισμένη από την έλλειψη ενδιαφέροντός μου για το συγκεκριμένο περιστατικό.
Αναρωτήθηκα αν έχω γίνει στ’ αλήθεια τόσο αναίσθητη, ή τόσο αναρχική, δηλαδή να μην αναγνωρίζω πως η αρχή της χώρας με εκπροσωπεί ως Ελληνίδα.
Μπορεί λίγο κι από τα δύο, και μαζί κάτι άλλο. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ εδώ και πολλά χρόνια να συλλάβω την έννοια της Ελλάδας ως χώρας αποκομμένης από το περιβάλλον της.
Η Ελλάδα είναι κομμάτι της Ευρώπης όπως ας πούμε η Ικαρία είναι κομμάτι της Ελλάδας, παρόλο που πολλοί Ικαριώτες κρεμούν μια σημαία «ανεξάρτητου Ικαριώτικου κράτους» και θεωρούν πως είναι μοναδικοί, αν και ξέρουν πως ανεξάρτητο κράτος υπήρξε μόνο για 5 πολύ δύσκολους μήνες το 1912.
Κάθε χώρα της Ευρώπης είναι μοναδική για ξεχωριστούς λόγους η καθεμιά, αλλά αν το καλοκοιτάξεις και κάθε κομμάτι της κάθε χώρας είναι κι αυτό μοναδικό.
Μοναδική είναι η Σκοτία, που αποφάσισε ότι δεν αξίζει τον κόπο να γίνει ανεξάρτητο κράτος, ίσως με τη σκέψη ότι όλα τα νυν ευρωπαϊκά κράτη μεταμορφώνονται σε επαρχίες, νομούς, πολιτείες, όπως θέλετε πείτε τα, ακόμα την αναζητούμε τη διατύπωση, της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οι Σκοτσέζοι, μάλιστα, λένε πολλοί, μοιάζουν περισσότερο με τους Ελληνες απ’ όσο με τους Αγγλους ή τους Ουαλούς, ενώ ας πούμε οι Καταλανοί, που είναι κι αυτοί μοναδικοί, μοιάζουν περισσότερο με τους Γάλλους απ’ όσο με τους Ισπανούς.
Αν κι εκεί υπάρχει μπέρδεμα, γιατί οι Γάλλοι μοιάζουν περισσότερο με τους Ισπανούς απ’ όσο με τους Γερμανούς γείτονές τους.
Και οι Βάσκοι; Ε, αυτοί θα είναι κάτι σαν τους Ικαριώτες με περισσότερες επιδοτήσεις.
Θα μου πείτε: Θέλεις δηλαδή να είσαι ντιπ Ευρωπαία και να επιδοτείς και τους Βάσκους μαζί με όλους τους υπόλοιπους; Και θα σας πω: Κοίτα ποιος μιλάει.
Για μένα λοιπόν ο Ελληνας πρωθυπουργός αλλά και όλοι οι υπόλοιποι δεν είναι παρά διοικητές πολιτειών, κάτι τέτοιο, κι είναι αδύνατον να ταυτιστώ εθνικά μαζί τους με τόσο συναίσθημα όσο θα θεωρούσε σωστό η φίλη μου.
Θα έπρεπε να είμαι τοπικίστρια για να νιώσω έτσι, πως οι Πυργιώτες ας πούμε προσβάλλονται αν πεις ανόητους τους τοπικούς ηγέτες τους και δεν καταλαβαίνουν γιατί πειράζει να ζουν μέσα σε βουνά σκουπιδιών από τη στιγμή που η αξιοπρέπειά τους είναι άθικτη;
Τοπικίστρια δύσκολα γίνεσαι αν μεγαλώσεις στην Αθήνα. Οπότε μένει η μεγάλη πατρίδα Ευρώπη, κι όπως κανείς δεν μπορεί να την προσβάλει, αφού δεν διαθέτει πρωθυπουργό, είμαι ασφαλής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου