Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Εκκωφαντική Σιωπή.
Σείστηκαν
και γκρεμίστηκαν συθέμελα οι αντικοινωνικοί και οι απάνθρωποι θεσμοί
του αρχαίου προχριστιανικού κόσμου από το σωτήριο λόγο του Χριστού.
Το Ευαγγέλιο απευθύνθηκε σε όλη την ανθρωπότητα, ανεξάρτητα από έθνη, φύλα, και κοινωνικές τάξεις. Η Εκκλησία αγκάλιασε όλους τους ανθρώπους.
Αφού τους απελευθέρωσε από τα δεσμά της αμαρτίας, τους κατέστησε πρόσωπα ισότιμα μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα, στο Σώμα του Χριστού.
Ο πρώην δούλος έγινε αγαπητός αδελφός του πρώην κυρίου του και συνδαιτυμόνας του στα κοινά τραπέζια, τις «αγάπες». Η πλούσιοι άνοιξαν τις επαύλεις τους στους φτωχούς και άσημους εν Χριστώ αδελφούς τους. Διέθεσαν τα πλούτη τους για την ανακούφιση των ενδεών.
Ο πρώην Ιουδαίος συναδελφώθηκε με τον πρώην Εθνικό. Το ίδιο και ο βαρβαρικής καταγωγής Χριστιανός αδελφοποιήθηκε με τον ελληνικής καταγωγής Χριστιανό.
Στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου εικονίζεται ο Χριστός και γι’ αυτό γίνεται υποχρέωση του κάθε πιστού η αλλήλων διακονία.
Όταν η έννοια της κοινωνικής ευποιίας στον αρχαίο κόσμο ήταν άγνωστη, η Εκκλησία θεμελίωσε την κοινωνική μέριμνα και διακονία του ανθρώπου, η οποία συνεχίζεται εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, έχοντας σαφέστατο χριστιανικό χαρακτήρα.
Όταν λ. χ. κατά τον φοβερό λοιμό του 250 μ. Χ. οι ειδωλολάτρες και οι Ιουδαίοι εγκατέλειπαν τους ασθενείς οικείους τους, για να γλυτώσουν από την μετάδοση της πανώλης, την περίθαλψη είχαν αναλάβει, με κίνδυνο της ζωής τους οι Χριστιανοί.
Οι πρώην πόρνες μεταβάλλονται σε αγαπητές εν Χριστώ αδελφές, οι οποίες χαίρονται και απολαμβάνουν τον άδολο σεβασμό και την τιμή των πρώην εραστών τους.
Οι απόβλητοι της κοινωνίας βρίσκουν θέση και απάγκιο στην αγαπητική χριστιανική κοινότητα. Κανένας δεν τίθεται στο περιθώριο, όλοι είναι καλεσμένοι στο Δείπνο της Βασιλείας, τη σωτηρία και τη θέωση.
Στη Ρωμανία συνεχίστηκε και ανδρώθηκε η νέα αυτή πνευματική και κοινωνική επανάσταση του Χριστιανισμού.
Εκχριστιανίστηκαν, δηλαδή εξανθρωπίστηκαν όλοι οι κοινωνικοί θεσμοί (κατάργηση δια νόμου της δουλείας, θεσμοθέτηση της δικαιοσύνης για όλους, αργία της Κυριακής, περιορισμός της παγανιστικής δεισιδαιμονίας, σεβασμός της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, περιορισμός της εξουσίας και του πλούτου, μέριμνα για τους φτωχούς και αδυνάτους, κ.α.).
Οι πολυπληθείς εθνότητες και λαοί, που αποτελούσαν τη Ρωμανία συνυπήρχαν με θαυμαστή αρμονία, διότι τους ένωνε η κοινή πίστη στο Χριστό.
Εμφύλιες και κοινωνικές συγκρούσεις είναι σπάνια φαινόμενα στη χιλιόχρονη Ρωμανία, διότι είχε σύνταγμα το Ευαγγέλιο του Χριστού και εφάρμοζε την κοινωνική διδασκαλία και πρακτική της Εκκλησίας μας.
Δεν είναι τυχαίο ότι και αυτός ο Ιουλιανός ο Παραβάτης (361-363) αποπειράθηκε να στηρίξει το ουτοπικό του θρησκευτικό παγανιστικό σύστημα στην κοινωνική διδασκαλία της Εκκλησίας.
Το ίδιο και στην μαύρη περίοδο της τουρκοκρατίας. Η Εκκλησία μας έγινε ο συνδετικός δεσμός του Έθνους και τροφός του Γένους μας.
Υπήρξε ο μόνος θεσμός, ο οποίος στήριξε και διέσωσε το Γένος μας από τον αφανισμό, κάτι που δεν είναι σε θέσει να δουν οι κοντόφθαλμοι χριστιανομάχοι. Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, οι έννοιες του εθνικισμού και του ρατσισμού ήταν σχεδόν άγνωστες, τουλάχιστον τα πρώτα διακόσια χρόνια της δουλείας.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών της Ι.Μ. Πειραιώς
http://paterikos.blogspot.gr/2014/07/blog-post_19.html
Το Ευαγγέλιο απευθύνθηκε σε όλη την ανθρωπότητα, ανεξάρτητα από έθνη, φύλα, και κοινωνικές τάξεις. Η Εκκλησία αγκάλιασε όλους τους ανθρώπους.
Αφού τους απελευθέρωσε από τα δεσμά της αμαρτίας, τους κατέστησε πρόσωπα ισότιμα μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα, στο Σώμα του Χριστού.
Ο πρώην δούλος έγινε αγαπητός αδελφός του πρώην κυρίου του και συνδαιτυμόνας του στα κοινά τραπέζια, τις «αγάπες». Η πλούσιοι άνοιξαν τις επαύλεις τους στους φτωχούς και άσημους εν Χριστώ αδελφούς τους. Διέθεσαν τα πλούτη τους για την ανακούφιση των ενδεών.
Ο πρώην Ιουδαίος συναδελφώθηκε με τον πρώην Εθνικό. Το ίδιο και ο βαρβαρικής καταγωγής Χριστιανός αδελφοποιήθηκε με τον ελληνικής καταγωγής Χριστιανό.
Στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου εικονίζεται ο Χριστός και γι’ αυτό γίνεται υποχρέωση του κάθε πιστού η αλλήλων διακονία.
Όταν η έννοια της κοινωνικής ευποιίας στον αρχαίο κόσμο ήταν άγνωστη, η Εκκλησία θεμελίωσε την κοινωνική μέριμνα και διακονία του ανθρώπου, η οποία συνεχίζεται εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, έχοντας σαφέστατο χριστιανικό χαρακτήρα.
Όταν λ. χ. κατά τον φοβερό λοιμό του 250 μ. Χ. οι ειδωλολάτρες και οι Ιουδαίοι εγκατέλειπαν τους ασθενείς οικείους τους, για να γλυτώσουν από την μετάδοση της πανώλης, την περίθαλψη είχαν αναλάβει, με κίνδυνο της ζωής τους οι Χριστιανοί.
Οι πρώην πόρνες μεταβάλλονται σε αγαπητές εν Χριστώ αδελφές, οι οποίες χαίρονται και απολαμβάνουν τον άδολο σεβασμό και την τιμή των πρώην εραστών τους.
Οι απόβλητοι της κοινωνίας βρίσκουν θέση και απάγκιο στην αγαπητική χριστιανική κοινότητα. Κανένας δεν τίθεται στο περιθώριο, όλοι είναι καλεσμένοι στο Δείπνο της Βασιλείας, τη σωτηρία και τη θέωση.
Στη Ρωμανία συνεχίστηκε και ανδρώθηκε η νέα αυτή πνευματική και κοινωνική επανάσταση του Χριστιανισμού.
Εκχριστιανίστηκαν, δηλαδή εξανθρωπίστηκαν όλοι οι κοινωνικοί θεσμοί (κατάργηση δια νόμου της δουλείας, θεσμοθέτηση της δικαιοσύνης για όλους, αργία της Κυριακής, περιορισμός της παγανιστικής δεισιδαιμονίας, σεβασμός της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, περιορισμός της εξουσίας και του πλούτου, μέριμνα για τους φτωχούς και αδυνάτους, κ.α.).
Οι πολυπληθείς εθνότητες και λαοί, που αποτελούσαν τη Ρωμανία συνυπήρχαν με θαυμαστή αρμονία, διότι τους ένωνε η κοινή πίστη στο Χριστό.
Εμφύλιες και κοινωνικές συγκρούσεις είναι σπάνια φαινόμενα στη χιλιόχρονη Ρωμανία, διότι είχε σύνταγμα το Ευαγγέλιο του Χριστού και εφάρμοζε την κοινωνική διδασκαλία και πρακτική της Εκκλησίας μας.
Δεν είναι τυχαίο ότι και αυτός ο Ιουλιανός ο Παραβάτης (361-363) αποπειράθηκε να στηρίξει το ουτοπικό του θρησκευτικό παγανιστικό σύστημα στην κοινωνική διδασκαλία της Εκκλησίας.
Το ίδιο και στην μαύρη περίοδο της τουρκοκρατίας. Η Εκκλησία μας έγινε ο συνδετικός δεσμός του Έθνους και τροφός του Γένους μας.
Υπήρξε ο μόνος θεσμός, ο οποίος στήριξε και διέσωσε το Γένος μας από τον αφανισμό, κάτι που δεν είναι σε θέσει να δουν οι κοντόφθαλμοι χριστιανομάχοι. Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, οι έννοιες του εθνικισμού και του ρατσισμού ήταν σχεδόν άγνωστες, τουλάχιστον τα πρώτα διακόσια χρόνια της δουλείας.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών της Ι.Μ. Πειραιώς
http://paterikos.blogspot.gr/2014/07/blog-post_19.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου