Ἴων Δραγούμης, ὁ ἑλληνολάτρης…

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Ελλαδα ΜΟΥ.

Σαν σήμερα στα 1920, η δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη...
Μετὰ τὴν ἀναγγελία τῆς κατὰ τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου δολοφονικῆς ἀπόπειρας στὸ Παρίσι, ὁ Ἴων Δραγούμης, σπουδαῖος πνευματικὸς ἄνθρωπος, συλλαμβάνεται ἀπό ἄνδρες “τῶν εἰδικῶν λόχων ἀσφαλείας” τοῦ Παύλου Γύπαρη, καὶ ἐκτελεῖται ἐν ψυχρῷ στὴν μέση τοῦ δρόμου.
Ἕτσι σίγησε ἡ σάλπιγγα τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνα· ὁ μεγάλος πατριώτης δὲν δίστασε, ὅταν βλέποντας τοὺς αἰώνιους “συμμάχους” καὶ “φίλους”, νὰ προβαίνουν σὲ ἀποκλεισμό τῶν ἑλληνικῶν λιμανιῶν, προκαλῶντας τὴν πείνα στοὺς Ἕλληνες καὶ τὴν ταπείνωση μὲ τὴν εἰσβολή τους καὶ τὴν κατάλυση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας, νὰ καταγγείλῃ μὲ ἐπιστολή καταπέλτη τὸ ἀπαράδεκτο τῶν ἐνεργειῶν. Χαρακτηρίστηκε ἀντικαθεστωτικὸς καὶ διώχθηκε γι’ αὐτό, μὲ τελικὴ τραγικὴ καὶ ἄδικη κατάληξη τὴν δολοφονία του. Εὐτυχῶς γιὰ τὸν ἴδιο δὲν θὰ προλάβη νὰ διαπιστώσῃ πόσο δίκιο εἶχε στὶς ἀπόψεις του. Ἡ Μικρασιατικὴ καταστροφὴ, θὰ ἦταν πιθανὸν ὁ χειρότερος θάνατος γιὰ τὸν ἴδιο.
________________________
— [Κείμενο (1): Τὸ χρονικὸ τῆς δολοφονίας τοῦ Ἴωνος Δραγούμη σύμφωνα μὲ τὸ ἐπίσημο κατηγορητήριο τῆς Εἰσαγγελίας Ἀθηνῶν (http://ellinoistorin.gr/?p=12442)]
— [Κείμενο (2): Ἴων Δραγούμης, ὁ ἑλληνολάτρης… (http://wp.me/p4otm4-2Z)]
— (Πίνακας: Προσωπογραφία του Ίωνος Δραγούμη από τον Γ. Ν. Ροϊλό. Λάδι σε καμβά, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
[Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο - http://ellinoistorin.gr/]

 

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ

ellinoistorin.gr

Ἴων Δραγούμης, ὁ ἑλληνολάτρης…

Posted on 31/07/2014 by hellasthrace

     Ὁ Ἴων Δραγούμης, γεννήθηκε στὶς 14 τοῦ Σεπτέμβρη (ν.ἡμ.) τοῦ 1878 στὴν Ἀθήνα καὶ πέθανε στὶς 31 Ἰουλίου τοῦ 1920 στὴν Ἀθήνα, ἔπειτα ἀπὸ δολοφονικὴ ἐπίθεση ποὺ δέχτηκε ἀπὸ τὸ ἀπόσπασμα τοῦ Παύλου Γύπαρη, ποὺ ἀνῆκε στὶς ὁμάδες ἀσφαλείας τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου.  Ἦταν γιὸς τοῦ δικαστικοῦ καὶ  μετέπειτα πρωθυπουργοῦ, Στέφανου Δραγούμη. Ὁ Ἴων, σπούδασε Νομικὰ στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν καὶ τὸ 1897 κατατάχτηκε ἐθελοντὴς στὸν χαρακτηριζόμενο ὡς «ἀτυχὴ» ἑλληνοτουρκικὸ πόλεμο.

     Τὸ 1899 εἰσῆλθε στὸ διπλωματικὸ σῶμα καὶ συνέβαλε ὅσο μποροῦσε στὴν ὀργάνωση τῶν ἑλληνικῶν πληθυσμῶν σὲ Μακεδονία καὶ Θράκη, κατὰ τῆς τρομοκρατίας τῶν βουλγάρων κομιτατζήδων. Τὸ 1902 ὑπηρέτησε ὡς ὑποπρόξενος, κατόπιν δικῆς του αἰτήσεως, στὸ Μοναστήρι. Σὲ συνεργασία μὲ τὸ γαμπρό του Παῦλο Μελᾶ, ποὺ ἦταν σύζυγος τῆς ἀδερφῆς του, ὀργάνωσε τὶς ὀρθόδοξες κοινότητες ἐναντίον τῶν βουλγαρικῶν κομιτάτων, κινητοποίησε τὶς Ἑλληνικὲς Δυνάμεις καὶ ἀναδείχθηκε ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς μακεδονικῆς συγκρούσεως.
Τὰ ἐπόμενα χρόνια ὑπηρέτησε ὡς πρόξενος στὶς Σέρρες (1903), στὸν Πύργο τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμυλίας, στὴ Φιλιππούπολη (1904), στὴν Αλεξανδρούπολη και στην Αλεξάνδρεια. Κατὰ τὴ διετία 1907 – 1909 βρέθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὑπηρετῶντας τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ πρεσβεῖα, ὡς γραμματεύς. Ἡ παραμονή του ἐκεῖ συνέπεσε μὲ τὴν Ἐπανάσταση τῶν Νεοτούρκων.

Τὸ προξενεῖο τῆς Ἑλλάδος στὴν Ἀλεξανδρούπολη τὸ 1908, σημαιοστολισμένο γιὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Τὸ προξενεῖο, ὅπου ὑπηρέτησε ὁ Ἴων Δραγούμης.

     Ὁ Ἴων εἶναι ὁ λογοτέχνης καὶ ὁ πολεμιστὴς, ποὺ θὰ προασπίσῃ σὲ κάθε εὐκαιρία τὰ ἑλληνικὰ συμφέροντα. Ἦταν ἡ ἐποχὴ τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος τότε, καὶ τὰ ἑλληνικὰ προξενεῖα ἦταν κέντρα ὀργανώσεως καὶ ὑποστηρίξεως τοῦ Ἀγῶνος.

«Ἑλληνικὰ χώματα εἶνε κεῖνα ποῦ χιλιάδες χρόνια τώρα τὰ κατοικοῦν καὶ τὰ δουλεύουν Ἕλληνες, ἐκεῖνα ποῦ μέσα τους εἶνε θαμμένα τὰ κόκκαλα ἀπὸ χιλιάδες Ἑλληνικὲς γενεές.
Ἡ ἐλεύθερη Ἑλλάδα μὲ τὰ νησιά της καὶ τὴν Κρήτη, ἡ Ἤπειρο, ἡ Μακεδονία, ἡ Θράκη, ἕνα μέρος τῆς Μικρασίας καὶ ὅλα τὰ νησιὰ τοῦ Μαρμαρᾶ καὶ τῆς Ἄσπρης Θάλασσας εἶνε ἑλληνικὰ χώματα…»

καὶ συνεχίζει παρακάτω:

«Λοιπὸν πολλοὶ λαοὶ βρίσκονται γύρω μας. Κ’ ἐπειδὴ ξέρουν πῶς ἡ τουρκιὰ γρήγορα θὰ ἀποτραβηχτῇ ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, ὅλοι αὐτοὶ οἱ γειτονικοί μας λαοὶ κυττάζουν ποιὸς νὰ πρωταρπάξει τοὺς τόπους, πού, φεύγοντας, θ’ ἀφήσουν οἱ τοῦρκοι. Καὶ οἱ τόποι αὐτοὶ εἶνε ἡ Ἤπειρο, ἡ Μακεδονία, ἡ Θράκη, ἡ Ἀλβανία καὶ ἡ Παλαιὰ Σερβία. Ἀπὸ τοὺς τόπους αὐτοὺς οἱ τρεῖς πρῶτοι, καθὼς τὸ εἴπαμε εἶνε ἑλληνικοί. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς γειτόνους μας λοιπὸν ἔχουν βάλει στὸ μάτι κ’ ἑλληνικὰ χώματα. Οἱ πιὸ χειρότεροί μας ἐχθροί, δηλαδὴ οἱ πιὸ ἐπικίνδυνοι, εἶνε οἱ Σλάβοι…».

[ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, 1908]

Ἡ κυρίαρχη γραμμὴ σ’ ὅλη τὴ σκέψη του, σ’ ὅλη τὴν ἐργασία του, ἦταν ὁ ἀγώνας, ὁ πόλεμος. Γιὰ τοῦτο, ἂν καλοπροσέξει κανεῖς καὶ κεῖνες τὶς σελίδες του ἀκόμα, ποὺ φαίνονται, σὲ πρῶτο διάβασμα, καθαρὰ λογοτεχνικές, θὰ ἰδεῖ πὼς κάτου κι ἀπὸ τὶς ἁπαλότερες φράσεις κουφοβράζει ἡ ἀκράτητη ὁρμὴ τοῦ πολεμιστῆ.

[Ἀπὸ τὰ προλεγόμενα τοῦ Δ.Π. Ταγκόπουλου, στὸ βιβλίο ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ (ΙΔΑΣ) 10 ἄρθρα του στὸ «Νουμᾶ»].

«Ἡ ἐλευτεριὰ καταχτιέται, δὲ χαρίζεται ἀπὸ ἄλλους.»

[Ἴων Δραγούμης “ΟΣΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ”]

Συντομευμένος σύνδεσμος -shortlink- ἄρθρου: http://wp.me/p4otm4-2Z