Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.
Εκδόσεις Κίχλη Kichli Publishing
ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ / ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΗ, «ΠΕΖΗ ΟΧΟΥΜΕΝΗ»
Τα περισσότερα κείμενα που περιλαμβάνονται στη συλλογή "Πεζή οχούμενη" είναι κείμενα των ορίων· μετεωρίζονται ανάμεσα στον ποιητικό και στον πεζό λόγο, ανάμεσα στη δραματοποίηση και στην ειρωνική αποστασιοποίηση. Ο πυρήνας τους, άλλοτε αφηγηματικός και άλλοτε δοκιμιακός, ενδύεται την παρωδία και τον αυτοσαρκασμό, ενώ ο σκελετός τους αρθρώνεται με τα δομικά υλικά μιας εύφορης διακειμενικὀτητας. Από τη συλλογή δεν απουσιάζουν οι λυρικοί απόηχοι, καθώς και, σε ορισμένες περιπτώσεις, μια έμμετρη μουσικότητα.
***
ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΠΡΟΖΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Μ.Σ.
Υψώνεται ευάερος καπνός στις μύτες των ποδιών του (φοράει μαύρα στη ζωή, λέει πως τον κομψεύουν). Αρχίζει να στοιχειοθετεί με προσοχή πάνω στο συνθετήριο. Πρώτα βάζει τη Φλώρινα, την κάνει να χιονίζει. Μετά, κάτω αριστερά, κάποιους βαρύτονους να πίνουν χαρχαλεύοντας εμφύλιες ιστορίες. Τότε φυσάει κι έρχονται χρόνια και ιαχές από το ματς του Ηρακλή (πάλι ισοφαρίστηκε στο ενενηκοστό λεπτό). Στο κέντρο καρφώνει τη στιγμή ώστε να διαρκεί και γύρω της λέξεις που θα αμυνθούν σ’ όλες τις επελάσεις. Τις ταχταρίζει, τους γλυκομιλεί λογάκια μελωμένα: «Μάι μπιλόβντ, πόσο άμο βος, σέρβους βέστερ φιντέλις». Τέλος, νεύει από απέναντι να ’ρθεί η ωραία Ελένη με τα κουτσούβελά τους· την πιάνει αγκαζέ και χώνονται όλοι αγκαλιά στην άκρη του σελιδοθέτη. Περνάνε χρόνια ξηρικά και αρδεύσιμα. Ώσπου μια μέρα ξαφνικά αυτός ευήλια στάχτη αρχίζει να πετά φωτίζοντας για πάντα τη σελίδα.
***
ΠΡΟΣ ΕΥΠΩΛΗΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗΝ
Απ’ το μαντρί των μυημένων σαν θα βγεις
λίγες θα είναι οι ώρες σου στη συντεχνία.
Ο λύκος καιροφυλακτεί.
Σκέψου λοιπόν:
Θα τραγουδάς για τους πολλούς
(έστω τους αρκετούς ολίγους)
ή για το αραχνιασμένο, ακατάβλητο, υπερεγώ
εγώ μας;
Στὸν Μανόλη Ἀ... 2012
Σίγουρα δύσκολες ἐποχὲς
πόλεμοι, χαλασμοί, ξενιτεμοὶ
καὶ ἔκανες στόχο σου τὴν ἧττα
(ἢ μήπως ὄχι;).
Χωρὶς αὐτὴν δὲ θά ’βγαινες
στοὺς δρόμους τοὺς παλιοὺς
δὲ θὰ μιλοῦσες γιὰ τοὺς φίλους
(αὐτοὺς ποὺ ἔφυγαν μιὰ μέρα)
δὲ θά ’χες τὴ σιωπὴ
τὴ χαμηλὴ φωνὴ
νὰ ψιθυρίσεις ἔρωτες
στὸ περιθώριο.
Χωρὶς αὐτὴν καὶ ἄλλες πολλὲς
(ἄβυσσος ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου
ποὺ λέει καὶ ὁ φίλος σου ὁ Τίτος)
δὲ θά ’γραφες συνέχεια ἕναν ἐπίλογο
τὸ λάλον ὑστερόγραφο.
Εἶπες – τέλος τοῦ ’68, ἀρχὲς τοῦ ’69 θὰ ἤτανε:
«Οἱ τίτλοι στὰ Περιεχόμενα
φτιάχνουν ἕνα καινούργιο ποίημα
χωρὶς φιλολογία, χωρὶς λόγια περιττά».
Μὰ πόσο δίκιο εἶχες.
(᾽Εσὺ καὶ οἱ παρενθέσεις σου.)
Μὲ τὸν τρόπο τῆς Τ.Μ.
Ἂς ἔρθουν οἱ στίχοι
νὰ πνεύσουν σὰν αὖρες
καλῶν φαντασμάτων
νὰ λύσουν τὰ μάγια
ἢ νὰ μὲ δέσουν
σὲ μνῆμον ἱστίο
μὲ μέλαινα μοίρα
ὑγρὴ καὶ ἀναπότρεπτη.
Καβαφικὸν
Ἄχ, ἄμυαλη ἐσύ, ἐνῶ ἤσουν καμωμένη
Γιὰ ἀκριβὰ χοτέλια καὶ γνήσιους σομελιέδες
Τώρα νὰ κωλοτρίβεσαι σὲ ὑπόγεια κονάκια
Μὲ κουβεντοῦλες ἄνευρες κι ἀμύριστους κομπάρσους
Ἄνεμοι μουσικοὶ νὰ σ’ ἀπαρνιοῦνται πλέον
Νὰ σὲ ξεχνοῦν οἱ ραφινάτοι στίχοι
Γιὰ ἄλλα προοριζόσουνα ἐσύ –ἢ ἔτσι μᾶς εἶχες πείσει–
Μεγάλα ὀνειρεύτηκες ποτάμια καὶ ταξίδια
Καὶ τώρα ἄτιμη στιγμή, βεβιασμένη choice,
Τὴ μία σου –τουλάχιστον– ζωὴ χωρὶς αὐτὰ θὰ ζήσεις.
Κάλας
Τώρα εἶσαι πλούσια θάλασσα. Σὲ εἴκοσι ἑκατομμύρια χρόνια ὅμως, ποὺ θὰ ζεστάνει ὁ καιρός, θὰ ἐξατμιστεῖς. Θὰ ἀπομείνεις ὀρυκτὸ ἁλάτι ὑπόλευκο, κρύσταλλος ὑαλώδης καὶ ἡμιδιαφανὴς πυραμιδοειδοῦς σχήματος. Μὲ προσμείξεις πολλές, ἀλλὰ καὶ μιὰ ὑπόσχεση καθαρότητας. Σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο ἀκριβῶς ἐντοπίζεται ὁ ρόλος μου. Θὰ σὲ ἱστορήσω καὶ θὰ σὲ ἐμπορευτῶ ὡς my precious thing. Σὺ ἔσει τὸ ἅλας τῆς γῆς.
Θὰ σὲ ἀγαπήσω πολὺ καὶ γιὰ πάντα.
Μόνο ποὺ κάποιες φορὲς θὰ ἀναπολῶ μὲ χείλη στεγνὰ τὴν πρότερη ὠκεάνια μορφή σου.
Βροχὴ
Τί νὰ τὶς κάνω τὶς ὁμηρικὲς βροχὲς
–δὲν εἶμαι ἡ Πηνελόπη–
κι ἀπ’ τοὺς ἀρχαίους ὄμβρους
πῶς νὰ καλυφθῶ
πουλάκι ἄπραγο στὸν Περισσὸ
καὶ ὄχι στὴν Κολχίδα.
Μία βροχούλα ζήτησα
σημερινὴ
ἥμερη καὶ χαϊδευτικὴ
νὰ βγῶ μὲ τὴν ὀμπρέλα μου
μήπως σὲ συναντήσω.
Ἀρχὴ ἱστορίας
Θὰ γεράσουμε μὲ τὴν ἔλλειψη καὶ ὄχι ἐξαιτίας της. Τὸ 2028, λίγο προτοῦ πεθάνω, θὰ ξανασυναντηθοῦμε ἐν εἴδει συμφιλιωτικοῦ ἀποχαιρετισμοῦ – ἂν καὶ δὲν θυμᾶμαι νὰ μαλώσαμε ποτέ. Θὰ μοῦ βάψεις τὰ μαλλιὰ καὶ θὰ μὲ λούσεις μὲ παράφορη ἀγάπη. Ἐγώ, πάλι, θὰ σοῦ πῶ μιὰ ἱστορία ποὺ θὰ φυσάει χρυσοκίτρινη σκόνη ἀπὸ τὴν Ἀφρικὴ καὶ θὰ κρατήσει χίλιες καὶ μία νύχτες... Ἢ μᾶλλον, γιὰ νὰ εἴμαστε εἰλικρινεῖς, θὰ κρατήσει δώδεκα χρόνια καὶ ἕξι μῆνες ἀκριβῶς.
Νοσταλγία
Ἐπὶ τῆς θητείας τοῦ Πάπα Ἰννοκέντιου ΙΑ´, τοῦ ἐπονομαζόμενου Εὐλογημένου, μολονότι ἡ ἁγιοποίησή του ἄργησε πολύ, οἱ Ἑλβετοὶ φρουροὶ τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ ἄρχισαν νὰ ἐκδηλώνουν μαζικὰ περίεργα συμπτώματα. Ὁ ἄνω κορμὸς καὶ τὰ χέρια τους πρασίνιζαν καὶ πάγωναν, ἐνῶ τὰ πόδια τους ἔγιναν μπλέ, μπλὲ βαθύ, καὶ ἔσταζαν νερό. Ἐπιπλέον ἄρχισαν νὰ χιονίζουν καὶ νὰ φυσοῦν καὶ ἔπαιρναν μόνον εἰσπνοές, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ φουσκώνουν σὰν μπαλόνια καὶ νὰ ἀπογειώνονται μὲ βορειοδυτικὴ πάντα κατεύθυνση. Ἡ ἡγεσία τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ πάπας προσωπικὰ ἐπέμειναν στοὺς ἐξορκισμούς, ἀλλὰ εἰς μάτην. Τότε ἕνας Ἀλσατὸς γιατρὸς ἔκανε τὴ διάγνωση. Οἱ Ἑλβετοὶ φρουροὶ ἔπασχαν ἀπὸ ἕνα περίεργο σύνδρομο ἐπιστροφῆς στὴν πατρίδα τους, τὸ ὁποῖο εἶχε ὡς βασικὰ συμπτώματα νὰ ἀποτυπώνεται ἡ γεωμορφολογία τῆς ἀγαπημένης χώρας στὸ σῶμα τους καὶ νὰ εἰσπνέουν τὸν ἀέρα χωρὶς νὰ τὸν ἐκπνέουν, πιστεύοντας πὼς εἶναι ὁ ἀέρας τῶν παιδικῶν τους χρόνων. Τὸ σύνδρομο αὐτὸ τὸ ὀνόμασε Νοσταλγία. Ὅλα αὐτὰ ἔλαβαν χώρα κατὰ τὸ 1680. Τὸ ὄνομα τοῦ Ἀλσατοῦ γιατροῦ μοῦ διαφεύγει, ἀλλὰ γνωρίζω ὅτι ἔπινε τόνους κρασὶ Riesling στὴν καθισιά του.
Κόλαση
Θὰ διασταυρωθοῦμε σ’ ἕνα μέλλον τροπικὸ
ὅπου ἕνας κατακόκκινος ἥλιος
θὰ εἶναι ἡ μόνη πραγματικότητα.
Ἄδειες σκιές, θὰ κοιταχτοῦμε στὰ μάτια
καὶ τὸ βλέμμα μας θὰ ὑγρανθεῖ γιὰ μιὰ στιγμὴ
ἀπ’ τὶς παλιές μας θάλασσες.
Θέλω νὰ σοῦ τραγουδήσω τὸ «Una furtiva lagrima»
τοῦ ἀγαπημένου σου Gaetano,
ὅπως ἐκεῖνο τὸ βράδυ τοῦ Νοεμβρίου
στὸ Covent Garden ποὺ φύσαγε,
ἀλλὰ δὲν βγαίνει ἦχος.
Θὰ εἶναι σὰν ὄνειρο, ὅμως δὲ θά ’ναι ὄνειρο.
Χωρὶς ἦχο λοιπόν.
Θὰ σοῦ κρατῶ τὸ χέρι –μὰ ναί, σ’ ἀγάπησα πολύ–
καὶ ὑπὸ τὶς ἄηχες ἰαχὲς χιλιάδων κολασμένων
θὰ πορευθῶ στὸ τέλος τοῦ κόσμου μας.
***
Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΗ γεννήθηκε στον Πειραιά το 1965 και σπούδασε Ιστορία-Αρχαιολογία και Νεοελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Είναι απόφοιτος του προγράμματος μεταπτυχιακών σπουδών "Δημιουργική Γραφή" του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και εργάζεται ως φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση. Έχει συμμετάσχει σε συνέδρια με εισηγήσεις για τη λογοτεχνία (Χ. Βλαβιανός, Μ. Γκανάς, Ι. Καρυστιάνη, Γ. Σκαμπαρδώνης, Μ. Σουλιώτης κ.ά.) και έχει δημοσιεύσει φιλολογικά κείμενα και ποιήματα στα περιοδικά "Πόρφυρας", "Ποιητική", "Παρέμβαση", Νέα Εστία", "Στέπα", "Νέα Ευθύνη" κ.ά. Συμμετείχε στο βιβλίο "Η δημιουργική γραφή στο σχολείο" (Μεταίχμιο 2015) σε επιμέλεια της Σοφίας Νικολαΐδου.
ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΠΡΟΖΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Μ.Σ.
Υψώνεται ευάερος καπνός στις μύτες των ποδιών του (φοράει μαύρα στη ζωή, λέει πως τον κομψεύουν). Αρχίζει να στοιχειοθετεί με προσοχή πάνω στο συνθετήριο. Πρώτα βάζει τη Φλώρινα, την κάνει να χιονίζει. Μετά, κάτω αριστερά, κάποιους βαρύτονους να πίνουν χαρχαλεύοντας εμφύλιες ιστορίες. Τότε φυσάει κι έρχονται χρόνια και ιαχές από το ματς του Ηρακλή (πάλι ισοφαρίστηκε στο ενενηκοστό λεπτό). Στο κέντρο καρφώνει τη στιγμή ώστε να διαρκεί και γύρω της λέξεις που θα αμυνθούν σ’ όλες τις επελάσεις. Τις ταχταρίζει, τους γλυκομιλεί λογάκια μελωμένα: «Μάι μπιλόβντ, πόσο άμο βος, σέρβους βέστερ φιντέλις». Τέλος, νεύει από απέναντι να ’ρθεί η ωραία Ελένη με τα κουτσούβελά τους· την πιάνει αγκαζέ και χώνονται όλοι αγκαλιά στην άκρη του σελιδοθέτη. Περνάνε χρόνια ξηρικά και αρδεύσιμα. Ώσπου μια μέρα ξαφνικά αυτός ευήλια στάχτη αρχίζει να πετά φωτίζοντας για πάντα τη σελίδα.
***
ΠΡΟΣ ΕΥΠΩΛΗΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗΝ
Απ’ το μαντρί των μυημένων σαν θα βγεις
λίγες θα είναι οι ώρες σου στη συντεχνία.
Ο λύκος καιροφυλακτεί.
Σκέψου λοιπόν:
Θα τραγουδάς για τους πολλούς
(έστω τους αρκετούς ολίγους)
ή για το αραχνιασμένο, ακατάβλητο, υπερεγώ
εγώ μας;
Στὸν Μανόλη Ἀ... 2012
Σίγουρα δύσκολες ἐποχὲς
πόλεμοι, χαλασμοί, ξενιτεμοὶ
καὶ ἔκανες στόχο σου τὴν ἧττα
(ἢ μήπως ὄχι;).
Χωρὶς αὐτὴν δὲ θά ’βγαινες
στοὺς δρόμους τοὺς παλιοὺς
δὲ θὰ μιλοῦσες γιὰ τοὺς φίλους
(αὐτοὺς ποὺ ἔφυγαν μιὰ μέρα)
δὲ θά ’χες τὴ σιωπὴ
τὴ χαμηλὴ φωνὴ
νὰ ψιθυρίσεις ἔρωτες
στὸ περιθώριο.
Χωρὶς αὐτὴν καὶ ἄλλες πολλὲς
(ἄβυσσος ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου
ποὺ λέει καὶ ὁ φίλος σου ὁ Τίτος)
δὲ θά ’γραφες συνέχεια ἕναν ἐπίλογο
τὸ λάλον ὑστερόγραφο.
Εἶπες – τέλος τοῦ ’68, ἀρχὲς τοῦ ’69 θὰ ἤτανε:
«Οἱ τίτλοι στὰ Περιεχόμενα
φτιάχνουν ἕνα καινούργιο ποίημα
χωρὶς φιλολογία, χωρὶς λόγια περιττά».
Μὰ πόσο δίκιο εἶχες.
(᾽Εσὺ καὶ οἱ παρενθέσεις σου.)
Μὲ τὸν τρόπο τῆς Τ.Μ.
Ἂς ἔρθουν οἱ στίχοι
νὰ πνεύσουν σὰν αὖρες
καλῶν φαντασμάτων
νὰ λύσουν τὰ μάγια
ἢ νὰ μὲ δέσουν
σὲ μνῆμον ἱστίο
μὲ μέλαινα μοίρα
ὑγρὴ καὶ ἀναπότρεπτη.
Καβαφικὸν
Ἄχ, ἄμυαλη ἐσύ, ἐνῶ ἤσουν καμωμένη
Γιὰ ἀκριβὰ χοτέλια καὶ γνήσιους σομελιέδες
Τώρα νὰ κωλοτρίβεσαι σὲ ὑπόγεια κονάκια
Μὲ κουβεντοῦλες ἄνευρες κι ἀμύριστους κομπάρσους
Ἄνεμοι μουσικοὶ νὰ σ’ ἀπαρνιοῦνται πλέον
Νὰ σὲ ξεχνοῦν οἱ ραφινάτοι στίχοι
Γιὰ ἄλλα προοριζόσουνα ἐσύ –ἢ ἔτσι μᾶς εἶχες πείσει–
Μεγάλα ὀνειρεύτηκες ποτάμια καὶ ταξίδια
Καὶ τώρα ἄτιμη στιγμή, βεβιασμένη choice,
Τὴ μία σου –τουλάχιστον– ζωὴ χωρὶς αὐτὰ θὰ ζήσεις.
Κάλας
Τώρα εἶσαι πλούσια θάλασσα. Σὲ εἴκοσι ἑκατομμύρια χρόνια ὅμως, ποὺ θὰ ζεστάνει ὁ καιρός, θὰ ἐξατμιστεῖς. Θὰ ἀπομείνεις ὀρυκτὸ ἁλάτι ὑπόλευκο, κρύσταλλος ὑαλώδης καὶ ἡμιδιαφανὴς πυραμιδοειδοῦς σχήματος. Μὲ προσμείξεις πολλές, ἀλλὰ καὶ μιὰ ὑπόσχεση καθαρότητας. Σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο ἀκριβῶς ἐντοπίζεται ὁ ρόλος μου. Θὰ σὲ ἱστορήσω καὶ θὰ σὲ ἐμπορευτῶ ὡς my precious thing. Σὺ ἔσει τὸ ἅλας τῆς γῆς.
Θὰ σὲ ἀγαπήσω πολὺ καὶ γιὰ πάντα.
Μόνο ποὺ κάποιες φορὲς θὰ ἀναπολῶ μὲ χείλη στεγνὰ τὴν πρότερη ὠκεάνια μορφή σου.
Βροχὴ
Τί νὰ τὶς κάνω τὶς ὁμηρικὲς βροχὲς
–δὲν εἶμαι ἡ Πηνελόπη–
κι ἀπ’ τοὺς ἀρχαίους ὄμβρους
πῶς νὰ καλυφθῶ
πουλάκι ἄπραγο στὸν Περισσὸ
καὶ ὄχι στὴν Κολχίδα.
Μία βροχούλα ζήτησα
σημερινὴ
ἥμερη καὶ χαϊδευτικὴ
νὰ βγῶ μὲ τὴν ὀμπρέλα μου
μήπως σὲ συναντήσω.
Ἀρχὴ ἱστορίας
Θὰ γεράσουμε μὲ τὴν ἔλλειψη καὶ ὄχι ἐξαιτίας της. Τὸ 2028, λίγο προτοῦ πεθάνω, θὰ ξανασυναντηθοῦμε ἐν εἴδει συμφιλιωτικοῦ ἀποχαιρετισμοῦ – ἂν καὶ δὲν θυμᾶμαι νὰ μαλώσαμε ποτέ. Θὰ μοῦ βάψεις τὰ μαλλιὰ καὶ θὰ μὲ λούσεις μὲ παράφορη ἀγάπη. Ἐγώ, πάλι, θὰ σοῦ πῶ μιὰ ἱστορία ποὺ θὰ φυσάει χρυσοκίτρινη σκόνη ἀπὸ τὴν Ἀφρικὴ καὶ θὰ κρατήσει χίλιες καὶ μία νύχτες... Ἢ μᾶλλον, γιὰ νὰ εἴμαστε εἰλικρινεῖς, θὰ κρατήσει δώδεκα χρόνια καὶ ἕξι μῆνες ἀκριβῶς.
Νοσταλγία
Ἐπὶ τῆς θητείας τοῦ Πάπα Ἰννοκέντιου ΙΑ´, τοῦ ἐπονομαζόμενου Εὐλογημένου, μολονότι ἡ ἁγιοποίησή του ἄργησε πολύ, οἱ Ἑλβετοὶ φρουροὶ τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ ἄρχισαν νὰ ἐκδηλώνουν μαζικὰ περίεργα συμπτώματα. Ὁ ἄνω κορμὸς καὶ τὰ χέρια τους πρασίνιζαν καὶ πάγωναν, ἐνῶ τὰ πόδια τους ἔγιναν μπλέ, μπλὲ βαθύ, καὶ ἔσταζαν νερό. Ἐπιπλέον ἄρχισαν νὰ χιονίζουν καὶ νὰ φυσοῦν καὶ ἔπαιρναν μόνον εἰσπνοές, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ φουσκώνουν σὰν μπαλόνια καὶ νὰ ἀπογειώνονται μὲ βορειοδυτικὴ πάντα κατεύθυνση. Ἡ ἡγεσία τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ πάπας προσωπικὰ ἐπέμειναν στοὺς ἐξορκισμούς, ἀλλὰ εἰς μάτην. Τότε ἕνας Ἀλσατὸς γιατρὸς ἔκανε τὴ διάγνωση. Οἱ Ἑλβετοὶ φρουροὶ ἔπασχαν ἀπὸ ἕνα περίεργο σύνδρομο ἐπιστροφῆς στὴν πατρίδα τους, τὸ ὁποῖο εἶχε ὡς βασικὰ συμπτώματα νὰ ἀποτυπώνεται ἡ γεωμορφολογία τῆς ἀγαπημένης χώρας στὸ σῶμα τους καὶ νὰ εἰσπνέουν τὸν ἀέρα χωρὶς νὰ τὸν ἐκπνέουν, πιστεύοντας πὼς εἶναι ὁ ἀέρας τῶν παιδικῶν τους χρόνων. Τὸ σύνδρομο αὐτὸ τὸ ὀνόμασε Νοσταλγία. Ὅλα αὐτὰ ἔλαβαν χώρα κατὰ τὸ 1680. Τὸ ὄνομα τοῦ Ἀλσατοῦ γιατροῦ μοῦ διαφεύγει, ἀλλὰ γνωρίζω ὅτι ἔπινε τόνους κρασὶ Riesling στὴν καθισιά του.
Κόλαση
Θὰ διασταυρωθοῦμε σ’ ἕνα μέλλον τροπικὸ
ὅπου ἕνας κατακόκκινος ἥλιος
θὰ εἶναι ἡ μόνη πραγματικότητα.
Ἄδειες σκιές, θὰ κοιταχτοῦμε στὰ μάτια
καὶ τὸ βλέμμα μας θὰ ὑγρανθεῖ γιὰ μιὰ στιγμὴ
ἀπ’ τὶς παλιές μας θάλασσες.
Θέλω νὰ σοῦ τραγουδήσω τὸ «Una furtiva lagrima»
τοῦ ἀγαπημένου σου Gaetano,
ὅπως ἐκεῖνο τὸ βράδυ τοῦ Νοεμβρίου
στὸ Covent Garden ποὺ φύσαγε,
ἀλλὰ δὲν βγαίνει ἦχος.
Θὰ εἶναι σὰν ὄνειρο, ὅμως δὲ θά ’ναι ὄνειρο.
Χωρὶς ἦχο λοιπόν.
Θὰ σοῦ κρατῶ τὸ χέρι –μὰ ναί, σ’ ἀγάπησα πολύ–
καὶ ὑπὸ τὶς ἄηχες ἰαχὲς χιλιάδων κολασμένων
θὰ πορευθῶ στὸ τέλος τοῦ κόσμου μας.
***
Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΗ γεννήθηκε στον Πειραιά το 1965 και σπούδασε Ιστορία-Αρχαιολογία και Νεοελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Είναι απόφοιτος του προγράμματος μεταπτυχιακών σπουδών "Δημιουργική Γραφή" του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και εργάζεται ως φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση. Έχει συμμετάσχει σε συνέδρια με εισηγήσεις για τη λογοτεχνία (Χ. Βλαβιανός, Μ. Γκανάς, Ι. Καρυστιάνη, Γ. Σκαμπαρδώνης, Μ. Σουλιώτης κ.ά.) και έχει δημοσιεύσει φιλολογικά κείμενα και ποιήματα στα περιοδικά "Πόρφυρας", "Ποιητική", "Παρέμβαση", Νέα Εστία", "Στέπα", "Νέα Ευθύνη" κ.ά. Συμμετείχε στο βιβλίο "Η δημιουργική γραφή στο σχολείο" (Μεταίχμιο 2015) σε επιμέλεια της Σοφίας Νικολαΐδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου