Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
Θα
΄τανε Απρίλης του 60-62 καιρός βροχερός, τση ρακής, που λένε στη μπάντα
μας. Λιανά χλωροκούκια Μισιριωτάλια από του Ντελή επήα και τα ‘ κοψα,
αγκινάρες αγκαθωτές, λιανολιές στο τραπέζι και λιανοχοχλοί άσπροι με
περισσό αλάτσι…
iscreta.gr
Μισιριωτάλια: ποικιλία κουκιών από την Αίγυπτο που ονομαζόταν Μισίρι
στου Ντελή: Ενα τσουρλερό χωράφι που το σπέναμε πάντα κουκιά τα βγαζε καλόψητα, λεπτόφλουδα κι άσπρα.
(στη φωτογραφία ο Νούρη είναι αριστερά)
Χρύσανθος Αγγελάκης
Θα ΄τανε Απρίλης του 60-62 καιρός βροχερός, τση ρακής, που λένε στη μπάντα μας.
Λιανά χλωροκούκια Μισιριωτάλια από του Ντελή επήα και τα ‘ κοψα, αγκινάρες αγκαθωτές, λιανολιές στο τραπέζι και λιανοχοχλοί άσπροι με περισσό αλάτσι βραστοί, η ρακή λιγοστή για την εντριβή, όι σα και δα που πίνουνε ίσαμε μισό τόνο και κατασκοτώνονται στι αμαξωτούς, αμαξωτό δεν είχαμε κι άμα πίναμε και καμιά παραπάνω το πολύ πολύ να κουτουλήσομε το γάιδαρο.!
Το λοιπόν ο Παυλογιάννης κι ο Πολυγένης πίνανε, εγώ ΄μουνα κοπέλι η ρακή μου άρεσε πάντα κρύβανε τη μποτίλια μ άμα τη έβρισκα εκατέβαζα καμιά κι εσβουρίζανε τα αυτιά μου. Και νά σου το Νούρι να κατεβαίνει το σοκάκι.
Κοντός μελαχρινός προς το μαύρο με κατακόκκινη καράφλα σπανός, αγνώστου φύλου και ηλικίας, ξυπόλητος, ολοκάσαστος, φόραγε μια φυστάνα ολολύγδιαστη ίσαμε τα γόνατα, τα κοπέλια του τη σηκώναμε και εθωρούσαμε το γκώλο του, κι έχε μια μεγάλη τσέπη μπροστά κι εκειά τά βανε όλα, από κειά τα τρωε.
Τον είχε άχτι ο πατέρας μου γιατί την Αποκρά που ξαναπέρασε μας άφησε νηστικούς, είχαμε βράσει το πετεινό και μακαρούνια με τυρί, το καλύτερο μου, κι ευκέρεσε τα όλα στη τσεπάρα του μέχρι να πεις κύμινο, κατσιμουλωτός ήταν, άμα το ναι παραθέμιαζες ότι βρεις και μπροστά του τ΄άρπα.! – Ελεείστε το φτωχό να συχωρεθούνε τα ποθαμένα σας,
με μια φωνή ψιλή γυναικίστικη και δείχνει το λαδικό, ένα ντενεκέ ίσαμε πέντε οκάδες που του έβαζαν οι νοικοκερές μια ολιά λάδι, σάμπως περίσσευε τοτεσάς, όσο βγάζει δα ένας έβγαζε όλη η επαρχία.! – Νούρι άμα σταθείς να σου τη κάτσωμε κι οι δυό θα σου γεμίσω το λαδικό λάδι.!
του λέει ο πατέρας μου ο Πολιγένης. – Ούι.! – οοοοοοοοοοοούι.! – οοοοοοοοοοούι .!
Και σπά πάνω το Νούρι κι απού φύγει-φύγει. -Τρείς τσ΄έχει το χωριό σας.!!! Τρείς.!!! Φώναζε τρέχοντας στον ανήφορο.
Στο χωριό δε ξαναπάτησε ο έρμος.
Αλλά και ποτέ δεν μάθαμε ποιος ήταν ο τρίτος του χωριού μας, που τον πήδηξε…
Λιανά χλωροκούκια Μισιριωτάλια από του Ντελή επήα και τα ‘ κοψα, αγκινάρες αγκαθωτές, λιανολιές στο τραπέζι και λιανοχοχλοί άσπροι με περισσό αλάτσι βραστοί, η ρακή λιγοστή για την εντριβή, όι σα και δα που πίνουνε ίσαμε μισό τόνο και κατασκοτώνονται στι αμαξωτούς, αμαξωτό δεν είχαμε κι άμα πίναμε και καμιά παραπάνω το πολύ πολύ να κουτουλήσομε το γάιδαρο.!
Το λοιπόν ο Παυλογιάννης κι ο Πολυγένης πίνανε, εγώ ΄μουνα κοπέλι η ρακή μου άρεσε πάντα κρύβανε τη μποτίλια μ άμα τη έβρισκα εκατέβαζα καμιά κι εσβουρίζανε τα αυτιά μου. Και νά σου το Νούρι να κατεβαίνει το σοκάκι.
Κοντός μελαχρινός προς το μαύρο με κατακόκκινη καράφλα σπανός, αγνώστου φύλου και ηλικίας, ξυπόλητος, ολοκάσαστος, φόραγε μια φυστάνα ολολύγδιαστη ίσαμε τα γόνατα, τα κοπέλια του τη σηκώναμε και εθωρούσαμε το γκώλο του, κι έχε μια μεγάλη τσέπη μπροστά κι εκειά τά βανε όλα, από κειά τα τρωε.
Τον είχε άχτι ο πατέρας μου γιατί την Αποκρά που ξαναπέρασε μας άφησε νηστικούς, είχαμε βράσει το πετεινό και μακαρούνια με τυρί, το καλύτερο μου, κι ευκέρεσε τα όλα στη τσεπάρα του μέχρι να πεις κύμινο, κατσιμουλωτός ήταν, άμα το ναι παραθέμιαζες ότι βρεις και μπροστά του τ΄άρπα.! – Ελεείστε το φτωχό να συχωρεθούνε τα ποθαμένα σας,
με μια φωνή ψιλή γυναικίστικη και δείχνει το λαδικό, ένα ντενεκέ ίσαμε πέντε οκάδες που του έβαζαν οι νοικοκερές μια ολιά λάδι, σάμπως περίσσευε τοτεσάς, όσο βγάζει δα ένας έβγαζε όλη η επαρχία.! – Νούρι άμα σταθείς να σου τη κάτσωμε κι οι δυό θα σου γεμίσω το λαδικό λάδι.!
του λέει ο πατέρας μου ο Πολιγένης. – Ούι.! – οοοοοοοοοοοούι.! – οοοοοοοοοοούι .!
Και σπά πάνω το Νούρι κι απού φύγει-φύγει. -Τρείς τσ΄έχει το χωριό σας.!!! Τρείς.!!! Φώναζε τρέχοντας στον ανήφορο.
Στο χωριό δε ξαναπάτησε ο έρμος.
Αλλά και ποτέ δεν μάθαμε ποιος ήταν ο τρίτος του χωριού μας, που τον πήδηξε…
σημειώσεις:
ολοκάσαστος: γεμάτος λίγδες, βρομιάρηςΜισιριωτάλια: ποικιλία κουκιών από την Αίγυπτο που ονομαζόταν Μισίρι
στου Ντελή: Ενα τσουρλερό χωράφι που το σπέναμε πάντα κουκιά τα βγαζε καλόψητα, λεπτόφλουδα κι άσπρα.
Κατσιμουλωτός ή κατσουλωτός: Απρόβλεπτος σαν το κατσούλι (γατάκι).
O Νούρη πέθανε το 2011….ήταν ακίνδυνος…..Μια τραγική περίπτωση
παιδιού που περιθωριοποιήθηκε κοινωνικά εξ’αιτίας των ορμονικών
ιδαιτεροτήτων του….Τον θυμάμαι με θλίψη….Καθημερινή εικόνα στο χωριό…..(στη φωτογραφία ο Νούρη είναι αριστερά)
Χρύσανθος Αγγελάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου