Στον Κύκλο της ζωής

Έχουμε πεί επανειλλημένως,και όλοι μας το καταλαβαίνουμε, από τον πιό ειδήμωνα μέχρι τον πιο αδαή, ότι πρέπει να προσέχουμε και να διατηρούμε τον πλανήτη μας έτσι που εξ  "ΑΡΧΗΣ" έχει δημιουργηθεί και προορισθεί να λειτουργεί και να υπάρχει, ώστε να έχει μέλλον και το ανθρώπινο είδος. Μέρος λοιπόν αυτού του θαυμάσιου συνόλου είναι και τα είδη  που σήμερα τείνουν να εκλείψουν. Πολλές ανά τον κόσμο οργανώσεις και φορείς , προσπαθούν καθημερινά να προσφέρουν έργο προς αυτή την κατεύθυνση .

   Στη χώρα μας και συγγεκριμένα στην Αττική λειτουργεί το περίφημο Αττικό Πάρκο

 http://www.atticapark.com/zoo-about/5NAH/%CE%A4%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1

Ταυτότητα Το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, μέλος της ΕΑΖΑ (Ευρωπαϊκή Ένωση Ζωολογικών Πάρκων και Ενυδρείων), αποτελεί σήμερα το μοναδικό στην Ελλάδα ζωολογικό πάρκο, φιλοξενώντας κάθε χρόνο εκατοντάδες επισκέπτες όλων των ηλικιών, από όλη τη χώρα.

Μετρώντας ήδη μια δεκαετία «ζωής» προσφέρουμε στους επισκέπτες μας ένα μοναδικό ταξίδι στις πέντε ηπείρους, μέσα από τη ζωή των 2.000 ζώων από 400 είδη  που φιλοξενούνται στις εγκαταστάσεις μας.


Ως μέλος της EAZA προτεραιότητα αποτελεί η τήρηση όλων των αυστηρών προδιαγραφών που απαιτούνται για τη σωστή φιλοξενία των ζώων.

Σε συνεργασία με την ΕΑΖΑ συμμετέχουμε ενεργά σε 17 Ευρωπαϊκά προγράμματα αναπαραγωγής απειλούμενων ειδών (ΕΕP), και 29 είδη στο πάρκο μας παρακολουθούνται και ελέγχονται μέσω του Βιβλίου γενεαλογίας και αναπαραγωγής (ΕSB).

Επίσης από την αρχή του 2004 το ΑΖΠ χρησιμοποιεί το Διεθνές σύστημα πληροφοριών πανίδας (ΙSΙS) όπου καταχωρούνται όλα τα δεδομένα των ζωολογικών πάρκων της ΕΑΖΑ και της WAZA (Παγκόσμια Ένωση Ζωολογικών Πάρκων και Ενυδρείων). Μέσω αυτού του συστήματος μπορούμε να έχουμε πολύτιμες πληροφορίες για όλα τα ζώα που φιλοξενούνται σε ζωολογικά πάρκα διεθνώς.

Για τους επισκέπτες, οι ζωολογικοί κήποι αποτελούν ένα χώρο διασκέδασης και χαλάρωσης. Στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο επιδίωξη είναι να αποτελεί ταυτόχρονα και πρώτιστα, χώρο διασκέδασης αλλά και εκπαίδευσης για το κοινό και προστασίας και διατήρησης για τα ζώα.

                                         -----------------------------------------------

  http://www.ambafrance-gr.org/Jean-Jacques-LESUEUR

Πρώτη σελίδα » Η γαλλική παρουσία » Πρόσωπα του μήνα

Jean-Jacques LESUEUR, ιδρυτής του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου [ fr ]l

Υπάρχουν εκείνοι που αγαπούν την Ελλάδα του χθες. Ο Jean-Jacques Lesueur αγαπά την Ελλάδα του σήμερα. Και κυρίως την Ελλάδα του αύριο. Από την άφιξή του στην χώρα, το 1969, αυτός ο δυναμικός Γάλλος, αναπτύσσει τις επαγγελματικές του δραστηριότητες βασιζόμενος πάντα στο ίδιο σκεπτικό : προτείνοντας στους Έλληνες κάτι νέο, κάτι που δεν έχουν γνωρίσει ακόμα. Σύμβουλος απασχόλησης αρχικά, ο Jean-Jacques Lesueur ασχολήθηκε κατόπιν με παιδικές εκδόσεις και με εκδόσεις για ενήλικες για να κερδίσει τώρα το τελευταίο του στοίχημα δημιουργώντας ένα ζωολογικό πάρκο διεθνούς κύρους, ο οποίος θα διαθέτει σύντομα και ένα ενυδρείο 6.000 μ2.

Jean-Jacques Lesueur

Το 1969, ενώ μερικοί ανακαλύπτουν το φεγγάρι, ο Jean-Jacques Lesueur, φτάνει στην Αθήνα. Είναι 25 ετών και δραστηριοποιείται ως σύμβουλος απασχόλησης για λογαριασμό βρετανικής εταιρίας. Πετυχαίνει διάνα, κάτι τέτοιο δεν υπήρχε ακόμα στην ελληνική αγορά. Είναι η εποχή της οικονομικής απογείωσης και της άφιξης μεγάλων διεθνών επιχειρήσεων που υστερούν σε στελέχη. Για τον Jean-Jacques Lesueur, οι δουλειές πάνε καλά. Και πάνε τόσο καλά που ο νεαρός Γάλλος ανοίγει την πρώτη του επιχείρηση το 1971. « Μέχρι το 1989, χρονιά που πούλησα την επιχείρηση αυτή, καλύψαμε 923 θέσεις. Και κέρδισα πολλά χρήματα ».
Δεν πρέπει όμως να πιστεύουμε ότι το χρήμα φέρνει την ευτυχία στους δημιουργούς. Το 1975, ο Jean-Jacques Lesueur μπαίνει σε μια νέα αγορά : τις παιδικές εκδόσεις. « Την εποχή εκείνη στην Ελλάδα, κυκλοφορούσαν μόνον οι λίγο μουντές κλασικές εκδόσεις, και κανένα από αυτά τα ωραία βιβλία σε τρεις διαστάσεις τα οποία είχαν μεγάλη απήχηση στο εξωτερικό », θυμάται ο ίδιος. Έτσι δημιουργήθηκε η « Turtle Publications » στην Αθήνα. Από παιδικά λεξικά μέχρι βιβλία « pop up », όλα σημειώνουν επιτυχία. Η εταιρία ανοίγει μετά από λίγο βιβλιοπωλεία για παιδιά στην Ελλάδα, αλλά και στις ΗΠΑ, την Νέα Υόρκη και τη Βοστώνη.

Οι χάρες της Ζωής

Γιατί να σταματήσει κάποιος όταν βρίσκεται σε τόσο καλό δρόμο; Στην Ελλάδα λοιπόν, οι εκδόσεις προσφέρουν και άλλους τομείς κατάκτησης. Γιατί, το προσβλεπόμενο αναγνωστικό κοινό δεν είναι ακόμα ενημερωμένο... « Δεν υπήρχαν περιοδικά γοητείας. Η ελληνική κοινωνία ήταν πραγματικά πολύ μακριά από όλα αυτά », λέει χαμογελώντας ο Jean-Jacques Lesueur. Να λοιπόν ένας καλός λόγος για να πάρει το αεροπλάνο και να πείσει τον αμερικανό εκδότη του Playboy να δώσει την άδειά του για την κυκλοφορία του περιοδικού. « Είπε Ο.Κ. Και πρέπει να πω ότι το χαρήκαμε πολύ ».
Οι Έλληνες στην αρχή σοκαρίστηκαν. Κατόπιν όμως ενέδωσαν στις χάρες της Ζωής Λάσκαρη, πρώτης ελληνίδας διασημότητας που τόλμησε να αποκαλύψει όλη της την προσωπικότητα σε χαρτί ιλουστρασιόν. « Την ημέρα εκείνη, οι πωλήσεις απογειώθηκαν. Και δεν σταμάτησαν να αυξάνονται.»

Μετά το Playboy, ο Jean-Jacques Lesueur αποκτά την άδεια κυκλοφορίας για το περιοδικό Elle, κατόπιν εκείνες για τα περιοδικά Max, Avantage, KAI... Ο γάλλος ιδιοκτήτης δημιουργεί προοδευτικά έναν πραγματικό δημοσιογραφικό όμιλο, με 350 υπαλλήλους και ένα τυπογραφείο. Το 1993, το σύνολο αυτό πωλείται στον όμιλο Hachette-Rizzoli. Ο Jean-Jacques Lesueur ξεκινά τότε μια νέα επιχείρηση, ένα τυπογραφείο που εξαγόρασε από το Δημόσιο του οποίου όμως γρήγορα οι σταθερές δαπάνες αποδεικνύονται δύσκολες στη διαχείριση. Το 1997 η επιχείρηση κλείνει. Ακολουθούν πολλά χρόνια διοικητικών διαδικασιών και μπερδεμάτων. Στα 57 του χρόνια ο Jean-Jacques Lesueur βγαίνει από τη περιπέτεια αυτή με μια πεποίθηση: « Από εδώ και στο εξής ήθελα να κάνω αυτό που πραγματικά είχα όρεξη να κάνω ».

Η εξοικείωση του κοινού

Ανέκαθεν όμως, ο Jean-Jacques Lesueur έτρεφε μεγάλη αγάπη για τα ζώα. Στις διακοπές του έκανε σαφάρι ανά τον κόσμο. Η οικογενειακή ιδιοκτησία φιλοξενεί μια σημαντική ορνιθολογική συλλογή. Μια συλλογή που δεν υπάρχει όμοιά της στην Ελλάδα. Εξάλλου, στην περιοχή του λεκανοπεδίου, το 1998, δεν υπήρχει ακόμα ζωολογικό πάρκο αντάξιο τέτοιου ονόματος...

Έρχεται η ιδέα και η διάθεση επίσης. Δεν λείπουν παρά τα κονδύλια. Μετά την επίσκεψη ζωολογικών πάρκων σε όλον τον κόσμο για να τελειοποιήσει τα σχεδιαγράμματά του, ο Jean-Jacques Lesueur αντλεί από την τηλεφωνική του ατζέντα. Πείθει ελληνικές και διεθνείς εταιρίες να χρηματοδοτήσουν την περιπέτεια, συγκεντρώνοντας ένα εκατομμύριο ευρώ για να συμπληρώσει το αρχικό κεφάλαιο. Πρέπει τώρα να βρεθεί ένας χώρος. Δύο φορές, ο Jean-Jacques Lesueur πιστεύει ότι βρίσκει τον κατάλληλο χώρο και δύο φορές σκοντάφτει σε διοικητικά εμπόδια. Αλλά στην Ελλάδα όλα είναι θέμα υπομονής και επιμονής. Την τρίτη φορά θα πετύχει : στα Σπάτα, ανάμεσα στην Αθήνα και το αεροδρόμιο, θα δημιουργηθεί το « Αττικό ζωολογικό πάρκο » συνολικής έκτασης 128 στρεμμάτων. Προοδευτικά, τα ζώα θα οικειοποιηθούν τον χώρο. Και το κοινό θα εξοικειωθεί γρήγορα.

Σήμερα στα Σπάτα, το « Attica zoological park » αποτελεί ένα ζωολογικό πάρκο διεθνούς επιπέδου. Το πάρκο είναι αναγνωρισμένο από την Ευρωπαϊκή Ένωση Ζωολογικών Κήπων και Ενυδρείων (EAZA), η οποία πιστοποιεί 282 ζωολογικούς κήπους στους 1500 καταγεγραμμένους στην Ευρώπη, κυρίως για τη συμβολή τους στην προστασία των ειδών υπό εξαφάνιση. Ούτε ένα λιοντάρι ή μια καμηλοπάρδαλη δεν απουσιάζουν από την ζωολογική οικογένεια στα Σπάτα. Η επιχείρηση απασχολεί σήμερα 40 υπαλλήλους, που ασχολούνται σχολαστικά με τους οικοτρόφους τους και τους ειδικούς χώρους τους. Οι Αθηναίοι δεν κάνουν λάθος : από 40.000 επισκέπτες το 2000, ο αριθμός τους έφτασε τους 240.000 επισκέπτες φέτος. Γεγονός που αφήνει ακόμα περιθώρια, σε σχέση με τα τρία εκατομμύρια κατοίκους της περιοχής. « Από τη δεύτερη κιόλας χρονιά είμασταν κερδοφόροι », δηλώνει χαρούμενος ο ιδρυτής.

Ένα γιγάντιο ενυδρείο και κατόπιν ένα δελφινάριο

Και ο Jean-Jacques Lesueur δεν σκοπεύει να σταματήσει εδώ. Και εάν δεν υπήρχε έως τώρα ζωολογικό πάρκο στην Ελλάδα, γιγάντιο ενυδρείο δεν υπάρχει ακόμα. Έτσι θα δημιουργηθεί σύντομα, ακριβώς απέναντι από το πάρκο, μια « Ωκεανούπολις », 6.000 μ2 και κόστους 7 εκατομμυρίων ευρώ. Με τη συνδρομή γαλλικών εταιριών ειδικευμένων στην ενυδρειολογία, ο Jean-Jacques Lesueur θα προσφέρει στους επισκέπτες τις τελευταίες τεχνολογικές ανακαλύψεις, υπόγεια σήραγγα και γιγάντιες δεξαμενές. Η άδεια κατασκευής έχει ήδη κατατεθεί και η λειτουργία έχει προγραμματιστεί για το 2007. Όσο για τη συνέχεια, έχει ήδη προβλεφθεί ένα « δελφινάριο » δίπλα στο ζωολογικό πάρκο και το ενυδρείο. Ήδη σχεδιασμένα, τα πλάνα είναι απλωμένα στο γραφείο του Jean-Jacques Lesueur, ανάμεσα σ’ένα ορνιθολογικό άλμπουμ, και το χάρτινο κουτί της Vicky, το μωρό βίδρα που περιμένει ανυπόμονα το μπιμπερό του.

Επιχειρώ στην Ελλάδα : οι τρεις συμβουλές του Jean-Jacques Lesueur
1η συμβουλή : Ευελιξία .
« Δεν πρέπει να περιμένεις να βρεις σηματοδείκτες όπως στις ΗΠΑ. Επιβάλλεται λοιπόν να προσαρμοστούμε και να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τη γραφειοκρατία, έστω και αν η Ελλάδα έχει κατά πολύ εξευρωπαϊστεί ».

2η συμβουλή : Ένταξη.
« Δεν πρέπει να κλεινόμαστε ανάμεσα σε Γάλλους, και πάνω απ’όλα πρέπει να κάνουμε την προσπάθεια και να μάθουμε τη γλώσσα. Είναι ένα βασικό στοιχείο για να μπορέσουμε να συνεταιριστούμε με την ελληνική κοινότητα. Οι Έλληνες είναι φιλόξενοι. Πρέπει να μπούμε στο παιχνίδι των σχέσεων και να ευνοηθούμε από τη γαλλοφιλία που υπάρχει σε πολλούς ».

3η συμβουλή : Υπομονή.
« Στην Ελλάδα πρέπει να ξέρεις να περιμένεις και να μην απογοητεύεσαι, ιδίως με τις δημόσιες υπηρεσίες. Είναι επίσης σημαντικό, να συνεργάζεσαι με ένα ειδικευμένο δικηγορικό γραφείο ».

Μοιραστείτε το στο Facebook Μοιραστείτε το στο Twitter Εκτυπώστε την σελίδα 

                     -------------------------------------------

Υπάρχει και ο σύνδεσμος στο FB μέσα από τον οποίο μαθαίνουμε τα σημαντικά νέα από το έργο των ανθρώπων στο πάρκο . 

http://www.facebook.com/AtticaZoologicalPark
Attica Zoological Park

 Σας παραθέτω ένα μικρό δείγμα από τις ενημερώσεις αυτές

Καλημέρα ! Δύο μικρά Καρακάλ γεννήθηκαν στις 24/4/12. Είναι η πρώτη φορά που στο πάρκο μας αναπαράγεται αυτό το είδος και είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτό. Τα μικρά είναι πολύ καλά και συνέχεια με τη μητέρα τους. Ακόμα δεν ξέρουμε αν είναι θηλυκά η αρσενικά γιατί δεν μπορούμε να τα πλησιάσουμε. Θα σας κρατάμε ενήμερους και με περισσότερες ευκαιρίες! 

 

 

                                ----------------------------------------------------------------

 Κι επειδή τελούμε υπό κρίσιν δείτε κι αυτό

 http://entertainment.in.gr/html/ent/693/ent.125693.asp

  Προνόμια & Εκπτώσεις από το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο

Δημοσίευση: 14 Μαΐου 2012

Αποκλειστικά προνόμια και μεγάλες εκπτώσεις από το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο για όλα τα μέλη του Τριβιζάς Fan Fun Club.

Το μοναδικό ζωολογικό πάρκο της Ελλάδας, ένας ξεχωριστός ψυχαγωγικός και εκπαιδευτικός προορισμός για οικογένειες με παιδιά και όχι μόνο, προσφέρει σημαντική έκπτωση στα μεμονωμένα παιδικά εισιτήρια, τα οικογενειακά πακέτα και τις ετήσιες κάρτες σε όλα τα μέλη του Τριβιζάς Fan fun club!

Προνόμια και Εκπτώσεις

Εισιτήρια
Μόνιμη έκπτωση 2,00 € στο παιδικό εισιτήριο (τελική αξία εισιτηρίου 9,00 € από 11,00 €) και 1,00 € για την είσοδο στις εκπαιδευτικές παρουσιάσεις των Θαλάσσιων Θηλαστικών (τελική αξία εισιτηρίου 2,00 € από 3,00 €) για όλες τις ημέρες του χρόνου (συμπεριλαμβανομένων και των αργιών).

Οικογενειακά πακέτα
• Μόνιμη έκπτωση 4,00 € για δύο γονείς + δύο παιδιά. Τελική αξία 44,00 € από 48,00 €.
• Μόνιμη έκπτωση 6, 00 € για δύο γονείς + τρία παιδιά. Τελική αξία 52,00 € από 58,00 €.

Ετήσιες κάρτες
• Μόνιμη έκπτωση 5,00 € στην παιδική κάρτα. Τελική αξία 35,00 € από 40,00 €.
• Μόνιμη έκπτωση 5,00 € στην παιδική κάρτα για το Ζωολογικό Πάρκο και τα Θαλάσσια Θηλαστικά. Τελική αξία 50,00 € από 55,00 €.

Όσοι είστε ήδη μέλη, τι περιμένετε λοιπόν; Τρέξτε με τους φίλους σας ή τους γονείς σας στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο για μια αξέχαστη βόλτα στον πλανήτη!

Θέση Υαλού Σπάτα, τηλ.: 210 6634724, http://www.atticapark.com/, http://www.facebook.com/AtticaZoologicalPark/

 σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή , επικόλληση πάνω 

Σας παραθέτω μερικά ενδιαφέροντα βίντεο

 καλή σας διασκέδαση!

Σημαντικός ο ρόλος των Μουσείων

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82

Κατάλογος μουσείων της Ελλάδας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μετάβαση σε: πλοήγηση,  αναζήτηση

Πίνακας περιεχομένων

• 1 Αρχαιολογικά μουσεία
• 2 Βυζαντινά μουσεία
• 3 Λαογραφικά και ιστορικά μουσεία
• 4 Μουσεία πολιτισμών
• 5 Μουσεία τέχνης
• 6 Μουσεία φυσικής ιστορίας
• 7 Μουσεία τεχνολογίας
• 8 Πολεμικά και ναυτικά μουσεία
• 9 Διάφορα μουσεία
• 10 Εξωτερικές συνδέσεις                                                                                                                     
•  Αν ανοίξετε το σύνδεσμο θα βρείτε αναλυτικά τα μουσεία που υπάρχουν , πολλά από τα οποία δεν γνωρίζαμε πριν πως υπάρχουν .  Τώρα που πλησιάζει καλοκαίρι  όλο και κάποια βόλτα θα πάμε (παρά την κρίση) διότι έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες κι ας νομίζουν οι κρυό... ότι θα μας κάνουν σαν τα μούτρα τους. Εμείς επιβιώσαμε από χειρότερα και βγήκαμε πάλι στα ανοιχτά και μέσα από τα μουσεία θα ξαναθυμηθούμε ποιοί είμαστε και τι έχουμε πετύχει. Εμπρός λοιπόν για ανασυγκρότηση και καλή ξενάγηση στον κόσμο της Ελληνικής Ιστορίας και Πραγματικότητας. 

 

             

Διεθνής Ημέρα Μουσείων

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_18/05/2012_482580

Μουσεία και παγκόσμιες αλλαγές

Τριήμερο με πλήρες πρόγραμμα ποιοτικών και δωρεάν εκδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα έως αργά το βράδυ

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ. «Το Μουσείο σε έναν κόσμο που αλλάζει» είναι το θέμα της φετινής γιορτής του πολιτισμού και για ένα τριήμερο τα μουσεία ολόκληρης της χώρας θα επιχειρήσουν να μας αποδείξουν ότι η προσαρμογή είναι δυνατή ακόμα και σε δύσκολες εποχές σαν τη δική μας. Για τον σκοπό αυτό έχουν ετοιμάσει ένα πλήρες πρόγραμμα ποιοτικών και δωρεάν εκδηλώσεων, που προσφέρεται ως διέξοδος από το άγχος και τις αδιέξοδες πολιτικές συζητήσεις των τελευταίων εβδομάδων.

Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Μουσείων, η είσοδος είναι ελεύθερη σε όλα τα δημόσια και ιδιωτικά ελληνικά μουσεία, τα περισσότερα εκ των οποίων συμμετέχουν και στην αυριανή Ευρωπαϊκή Νύχτα Μουσείων, παραμένοντας ανοιχτά ώς αργά το βράδυ και φιλοξενώντας συναυλίες, παραστάσεις και προβολές. Η γιορτή συνεχίζεται και την Κυριακή, κυρίως με εκπαιδευτικά προγράμματα και ξεναγήσεις. Τιμώμενο μουσείο για το 2012 είναι το Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας, όπου απόψε πραγματοποιείται η κεντρική εκδήλωση του εορτασμού, ενώ για την Κυριακή προγραμματίζονται δράσεις για παιδιά, συναυλίες των συνόλων του Μουσικού Σχολείου Παλλήνης και μία παράσταση για την επιστήμη της οικολογίας. Αξιόλογο είναι το πρόγραμμα του τριημέρου σε όλα τα μεγάλα μουσεία της Αθήνας, μεταξύ των οποίων το Μουσείο της Ακρόπολης (συναυλίες), το Εθνικό Αρχαιολογικό (εγκαίνια έκθεσης της Μαριάννας Στραπατσάκη), το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης (ξεναγήσεις, διαλέξεις και Pecha Kucha με θέμα «Μουσεία»), το Μουσείο Μπενάκη (συναυλία κ.ά.), το Βυζαντινό (ξεναγήσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα) και το Νομισματικό Μουσείο (προβολές κ.ά.).

Τα 17 μέλη του Δικτύου Μουσείων και Πολιτιστικών Φορέων του Ιστορικού Κέντρου της Αθήνας προσκαλούν τους επισκέπτες να περιηγηθούν δωρεάν στις αίθουσες και να συμπληρώσουν ένα ερωτηματολόγιο, που τους παρέχει τη δυνατότητα να συμμετάσχουν σε συζήτηση με εκπροσώπους των φορέων την επόμενη Κυριακή. Ακόμα, στο Μουσείο Ηρακλειδών οι μαθηματικοί Αποστόλης Παπανικολάου και Αρης Μαυρομμάτης αναδεικνύουν τη σχέση της τέχνης με τα μαθηματικά και στη Θόλο του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» προβάλλεται η παραγωγή «Ταξίδι στην Αρχαία Πριήνη». Εκτός Αθηνών, εκδηλώσεις πραγματοποιούνται, μεταξύ άλλων, στα Αρχαιολογικά Μουσεία Θεσσαλονίκης και Ηγουμενίτσας, τα Ιστορικά Μουσεία Κρήτης και Μεσολογγίου και το Λαογραφικό Μουσείο Μακεδονίας - Θράκης. Τέλος, καθώς η Ημέρα Μουσείων συμπίπτει με την άφιξη της Ολυμπιακής Φλόγας στο Λονδίνο, μαθητές της Ολυμπίας θα συγκεντρωθούν στο Αρχαιολογικό Μουσείο για να συμμετάσχουν σε μία διεθνή προσπάθεια κατάρριψης του ρεκόρ Γκίνες για τη μεγαλύτερη ομαδική χορογραφία.

Το πλήρες πρόγραμμα των εκδηλώσεων είναι διαθέσιμο στις ιστοσελίδες των μουσείων.

                                               ---------------------------------------------

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2180259

• Διεθνής Ημέρα Μουσείων σε έναν κόσμο που αλλάζει

NAFTEMPORIKI.GR Παρασκευή, 18 Μαΐου 2012 10:46
Τελευταία Ενημέρωση : 18/05/2012 10:53

• Εκτύπωση
• Αποστολή
• Φυλάξτε το
• Μέγεθος
• Ακούστε το

• 
  

Το Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων (International Council of Museums - ICOM), επιθυμώντας να αναδείξει τον ρόλο των Μουσείων στη σύγχρονη κοινωνία, καθιέρωσε από το 1977 τη 18η Μαΐου ως Διεθνή Ημέρα Μουσείων, κατά την οποία η είσοδος σε όλα τα Μουσεία είναι ελεύθερη.
Το μήνυμα αυτής της επετείου είναι «να γίνουν τα Μουσεία φορείς πολιτισμικών ανταλλαγών προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, με σκοπό την ανάπτυξη της μόρφωσης, την αμοιβαία κατανόηση και τη συνεργασία μεταξύ των λαών».
Το ICOM, στην προσπάθειά του να ανταποκριθεί στο παραπάνω μήνυμα, επέλεξε - για τον φετινό εορτασμό του- το θέμα «Το Μουσείο σε έναν κόσμο που αλλάζει. Νέες προκλήσεις, νέες εμπνεύσεις». Με την επιλογή αυτού του θέματος το Συμβούλιο επιθυμεί να καταδείξει τον ρόλο των Μουσείων σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται σήμερα πιο γρήγορα από ποτέ. Οι ταχύτατες αλλαγές στο επίπεδο της κοινωνίας, της οικονομίας, της τεχνολογίας επηρεάζουν ολοένα και περισσότερο και το φυσικό περιβάλλον. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το σύγχρονο Μουσείο πρέπει να γίνει περισσότερο ενεργό και δραστήριο. Το θέμα του φετινού εορτασμού αποτελεί μια επισήμανση της ανάγκης των Μουσείων για μεγαλύτερη ενεργοποίηση, αξιοποίηση της τεχνολογίας και καλλιέργεια των νέων μέσων. Από την άλλη πλευρά, αποτελεί μια υπενθύμιση της υποχρέωσης των Μουσείων μέσα σε ένα ασταθές και ρευστό φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον να δράσουν, έτσι ώστε να ακουστεί η φωνή τους, αλλά και να φανεί η πολυδιάστατη συμβολή τους στην κοινωνία, την οικονομία, τον πολιτισμό.
Τιμώμενο Ίδρυμα
Το Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας - Κέντρο Γαία (Λεβίδου 13 & Όθωνος 100, Κηφισιά), είναι φέτος το τιμώμενο Ίδρυμα. Εκεί θα λάβει χώρα απόψε στις 7 η κεντρική εκδήλωση του εορτασμού, της οποίας Θα ακολουθήσει ξενάγηση στην έκθεση του Κέντρου. Οι επισκέπτες θα μπορούν να επισκεφτούν μόνιμες και περιοδικές εκθέσεις. Την Κυριακή 20 Μαΐου θα έχουν τη δυνατότητα να χαρούν μουσικές και θεατρικές εκδηλώσεις, να συμμετέχουν σε επιστημονικά εργαστήρια, ενώ οι μικρότεροι (ανά μισάωρο από τις 11 πμ. έως τις 2.30 μμ.) θα μπορούν να εξερευνήσουν τη φύση παίζοντας.
Ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις
Μουσείο Ακρόπολης
Ατμοσφαιρικές μουσικές εκδηλώσεις στον εξώστη του δευτέρου ορόφου με θέα την Αίθουσα των Αρχαϊκών Αγαλμάτων θα παρουσιαστούν σήμερα και αύριο (Ευρωπαϊκή Νύχτα Μουσείων). Ειδικότερα, σήμερα, στις 11 π.μ., ο Μάριος Στρόφαλης θα δώσει ρεσιτάλ πιάνου αφιερωμένο στους Μάνο Χατζιδάκι και Μίκη Θεοδωράκη, ενώ στις 7 το απόγευμα το κουαρτέτο του Μάριου Στρόφαλη θα παρουσιάσει μουσική της Ευρώπης της Μεσογείου. Αύριο, το Μουσείο θα παραμείνει ανοιχτό από τις 8 π.μ. έως τα μεσάνυχτα, ενώ στις 9:30 μ.μ., στον προαύλιο χώρο του, η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων θα ερμηνεύσει τις τελευταίες συμφωνίες των Μότσαρτ και Χάιντ.
Ίδρυμα Β.& Μ. Θεοχαράκη
Στο πλαίσιο του εορτασμού, η τρέχουσα έκθεση του Ιδρύματος, «Χρίστος Καράς: Σύνοψη 1959 - 2012», θα είναι ανοιχτή στο κοινό με ελεύθερη είσοδο από τις 10 το πρωί έως τις 10 το βράδυ. Ξεναγήσεις θα πραγματοποιηθούν από τον επιμελητή της έκθεσης, ενώ στο Art Shop του Ιδρύματος θα παρέχονται εκπτώσεις έως και 70 % σε επιλεγμένα είδη. Αύριο, Σάββατο 19 Μαΐου, το Ίδρυμα ανοίγει τις πόρτες του, προσκαλώντας το ευρύ κοινό, με ελεύθερη είσοδο από τις 6 το απόγευμα έως και τις 3 μετά τα μεσάνυχτα. Στις 6.30μ.μ. θα παρουσιαστεί η θεατρική παράσταση «Ο κώδικας του κοντού δράκου», ενώ στη συνέχεια, o Λόλεκ, ένας από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς της νέας ελληνικής σκηνής, θα παρουσιάσει στο αμφιθέατρο του Ιδρύματος ένα ιδιαίτερο ακουστικό σετ με τραγούδια. Τέλος, μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, θα πραγματοποιηθεί ανοιχτή μεταμεσονύχτια προβολή της ταινίας «2001: A Space Odyssey» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ.
Μουσείο Μπενάκη
Εκδήλωση αφιερωμένη στην Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέροιας, με στόχο την διάδοση και αναγνώριση της πνευματικής προσφοράς της, παρουσιάζει το Μουσείο Μπενάκη. Η Βιβλιοθήκη της Βέροιας, επί σειρά ετών, αποτελεί χώρο παροχής πληροφοριών και εκπαίδευσης στις νέες τεχνολογίες και πρότυπο για ανάπτυξη καινοτόμων συνεργατικών δράσεων στον ελληνικό χώρο. Η είσοδος σήμερα στις μόνιμες συλλογές του Κεντρικού Κτιρίου και του Μουσείου Ισλαμικής Τέχνης θα είναι δωρεάν, ενώ ειδικές προσφορές θα ισχύουν στα πωλητήρια. Με συναυλία των Ιmam Baildi αύριο στις 10.30μ.μ. -στο κτίριο της οδού Πειραιώς- θα γιορταστεί η «Ευρωπαϊκή Νύχτα Μουσείων» (είσοδος: 2 ευρώ).
Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης
Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν μια ξεχωριστή βραδιά, με ξεναγήσεις στις μόνιμες συλλογές του Μουσείου (Κυκλαδική, Αρχαία Ελληνική και Αρχαία Κυπριακή Τέχνη), καθώς και στην περιοδική έκθεση του μεγάλου Έλληνα καλλιτέχνη Γιάννη Κουνέλλη.
Οι επισκέπτες που θα πάνε σήμερα στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης θα έχουν την δυνατότητα να φωτογραφίσουν τα αγαπημένα τους σημεία, εκθέματα αλλά και χώρους και να ανεβάσουν τις φωτογραφίες στο twitter, δημιουργώντας ένα μοναδικό άλμπουμ.
Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ)
Με ξεναγήσεις, περφόρμανς και συναντήσεις των καλλιτεχνών με το κοινό, συμμετέχει στις εορταστικές εκδηλώσεις σήμερα και αύριο το ΕΜΣΤ. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ξεναγήσεις στην έκθεση «Sonic Time/ λόγος/ ήχος/σιωπή», με πενήντα έργα που θέτουν στο δημιουργικό τους κέντρο τη γλώσσα, τον ήχο, τη μουσική, καθώς και τη σιωπή, ως κοινή τους μήτρα. Οι ξεναγήσεις, ξεκινούν σήμερα, στις 12 το μεσημέρι, και συνεχίζονται στις 6.30μ.μ., ενώ μια ώρα αργότερα, η καλλιτέχνις ’ρτεμις Βασιλοπούλου θα πραγματοποιήσει σαραντάλεπτη περφόρμανς με τίτλο «Αναγνώσεις» του έργου του Γιώργου Χειμωνά «Ο Γάμος» και συνοδευόμενη από τη μουσική του Tάσου Τσαλαπάτη. Τέλος, στις 8.30 απόψε, η ’ννα Τσουλούφη-Λάγιου, θα μιλήσει με τους επισκέπτες του Μουσείου, για την εικαστική της έρευνα με αφορμή το νέο της έργο, «Μορφές της ζωής, Σκευή επιβίωσης στη μητρόπολη».
«Τεχνόπολις»
Ανοιχτή στο κοινό από τις 9.30 το πρωί έως τις 11 το βράδυ, η «Τεχνόπολις» αφιερώνει έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς της χώρους, την αίθουσα των «Φούρνων», για να αναδείξει τον μουσειακό χαρακτήρα της μέσα από μια σειρά δράσεων όπως: οι δωρεάν ξεναγήσεις (κατόπιν συνεννόησης), η διεξαγωγή εκπαιδευτικού προγράμματος για παιδιά Δημοτικού και η προβολή φωτογραφιών και ταινίας με θέμα το παλαιό εργοστάσιο φωταερίου. Στις 9 το βράδυ, στην κεντρική αυλή του χώρου της (Πειραιώς 100), θα πραγματοποιηθεί συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Αθηναίων, υπό την διεύθυνση του Μιχάλη Οικονόμου.
«Ελληνικός Κόσμος»
Με τη νέα και τεχνολογικά πιο προηγμένη προβολή της «Θόλου», με τίτλο «Ταξίδι στην Αρχαία Πριήνη», συμμετέχει στις εκδηλώσεις ο «Ελληνικός Κόσμος». Η παραγωγή θα προβληθεί σήμερα με ελεύθερη είσοδο , στις 3μ.μ. και στις 4μ.μ..


Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Από τις 5.30 σήμερα το απόγευμα έως τις 9 το βράδυ, σε όλες τις οθόνες του Μουσείου Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα προβάλλονται δεκάδες ερασιτεχνικά βίντεο της τελευταίας διετίας τα οποία παρουσιάστηκαν και στο διαδίκτυο, και χρησιμοποιούν την κινηματογραφική γλώσσα για να αποτυπώσουν την αγωνία της ελληνικής και της ευρωπαϊκής κοινωνίας μπροστά στα νέα δεδομένα που δημιουργεί η γενικευμένη οικονομική και πολιτική κρίση.
Μουσείο Γ. Γουναρόπουλου (Γουναροπούλου 6, ’νω Ιλίσια) Ομιλία από την Ιστορικό της Τέχνης Διονυσία Γιακουμή, με τίτλο «Οι απαρχές της μοντέρνας τέχνης στην Ελλάδα μέσα από τη ζωγραφική του Κωνσταντίνου Παρθένη και του Κώστα Μαλέα», θα πραγματοποιηθεί σήμερα στις 11 π.μ.. Θα ακολουθήσει ξενάγηση στο σπίτι και εργαστήριο του Γιώργου Γουναρόπουλου (1889-1977), καθώς και παρουσίαση της ζωής και του έργου του ζωγράφου, από τις 12 το μεσημέρι έως τη 1μ.μ..
Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης (Κυδαθηναίων 17, Πλάκα) Σε συνεργασία με το θεραπευτικό πρόγραμμα «ΚΕΘΕΑ Παρέμβαση» θα εγκαινιαστεί - τα μεσάνυχτα- έκθεση φωτογραφίας, με τίτλο: «Παλαιά Αθήνα» , στο Λουτρό των Αέρηδων (Κυρρήστου 8, Πλάκα). Θέμα της έκθεσης, όπως δηλώνει και ο τίτλος, είναι η Παλαιά Αθήνα και συγκεκριμένα το ιστορικό κέντρο.
Μουσείο Τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ [OTEr.AT]  (Πρωτέως 25, Νέα Κηφισιά) Εικαστικό εργαστήρι, με θέμα «τηλεφωνικοί θάλαμοι του OTE», θα πραγματοποιηθεί σήμερα στις 6 το απόγευμα, ενώ αύριο Σάββατο στις 12 το μεσημέρι θα παρουσιαστεί η πρωτότυπη θεατρική παράσταση με τίτλο «η Φάρμα του Διαδικτύου». Το Μουσείο, με διευρυμένο ωράριο λειτουργίας, θα είναι ανοιχτό από τις 9 το πρωί έως τις 7.30 το απόγευμα.

                                      ---------------------------------------------------------

http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/353792/diethnis-imera-mouseion-me-fodo-tin-akropoli/

Εκατοντάδες επισκέπτες στο Μουσείο της Ακρόπολης παρά το βροχερό καιρό

  Με φόντο τη φωταγωγημένη Ακρόπολη και παρά το βροχερό καιρό και το κρύο, εκατοντάδες επισκέπτες βρέθηκαν στο Μουσείο της Ακρόπολης που γιόρτασε τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων με διαλέξεις, μουσική, ξεναγήσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα, συναυλίες και είσοδο ελεύθερη για όλους.

Από νωρίς το πρωί, σχολεία από πολλά μέρη της χώρας, Έλληνες που άδραξαν την ευκαιρία της δωρεάν εισόδου και πολλοί ξένοι τουρίστες προσήλθαν για να θαυμάσουν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.

Με θέα τα αρχαϊκά αγάλματα, το κοινό απόλαυσε μελωδίες Μάνου Χατζηδάκι και Μίκη Θεωδοράκη από τον πιανίστα Μάριο Στρόφαλη. Ανάμεσα στους επισκέπτες και η πριγκίπισσα Άννα, που βρέθηκε στη χώρα μας για την τελετή παράδοσης της Ολυμπιακής Φλόγας, θαύμασε τα αυθεντικά γλυπτά της ζωφόρου δίπλα στα αντίγραφα.

Με την ευκαιρία της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων, σε συνεργασία με το Εθνικό Νομισματοκοπείο, το Μουσείο της Ακρόπολης καθιέρωσε την κοπή αναμνηστικού κέρματος με παραστάσεις μικρών αλλά αγαπητών εκθεμάτων του. Το πρώτο αναμνηστικό μετάλλιο έχει στην κύρια όψη του την παράσταση της κεφαλής της Αθηνάς από τα νομίσματα που βρέθηκαν στο λάκκο με τα αγάλματα των αρχαϊκών κορών, βορειοδυτικά του Ερέχθειου. Τα νομίσματα διατίθενται στα πωλητήρια του Μουσείου.

Αύριο, Σάββατο 19 Μαΐου, η Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων θα ερμηνεύσει στον προαύλιο χώρο της Ακρόπολης έργα Μότσαρτ και Χάιντν, ενώ το μουσείο θα παραμείνει ανοικτό από το πρωί στις 8 έως τα μεσάνυχτα.

Πέρσι, 18 χιλιάδες επισκέπτες πέρασαν από το Μουσείο. Ενώ, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, τους δικούς του φανατικούς επισκέπτες δείχνει να δημιουργεί το Μουσείο της Ακρόπολης, καθώς ένα ποσοστό 23% το επισκέφθηκε μέχρι στιγμής τρεις ή και περισσότερες φορές.

Η έρευνα, πραγματοποιήθηκε για επτά εβδομάδες στις αρχές του καλοκαιριού του 2011, με δείγμα 188 επισκεπτών. Μεγάλη ανταπόκριση είχε στις ηλικίες από 18 ως 24 ετών, οι οποίοι απάντησαν με προθυμία σε πολλαπλές ερωτήσεις.

Παράλληλα, τα γιορτινά τους φόρεσαν περισσότερα από τριάντα χιλιάδες μουσεία σε τουλάχιστον 100 χώρες, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα, για να υποδεχθούν τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων, που από το 1977 γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 18 Μαΐου. Φέτος, τιμώμενο μουσείο είναι το Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας που εστιάζει στα προβλήματα του περιβάλλοντος.

Κάθε χρόνο, η μέρα αυτή περιστρέφεται γύρω από μια κεντρική ιδέα. Φέτος, η 35η επέτειος θέσπισης της Παγκόσμιας Ημέρας Μουσείων από το Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων (ICOM) έχει ως θέμα «Το Μουσείο σε έναν κόσμο που αλλάζει. Νέες προκλήσεις, νέες εμπνεύσεις».

Το διεθνώς αναγνωρισμένο Μουσείο Γουλανδρή, που ίδρυσαν το 1964 ο Άγγελος και η Νίκη Γουλανδρή, είναι το πρώτο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα και το πρώτο που έθεσε τα θεμέλια της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης.

Κάθε χρόνο, 75.000 παιδιά, ανάλογα με την ηλικία και το πρόγραμμα που θα διαλέξουν, μαθαίνουν για τα ζώα και τα φυτά, τους κινδύνους που τα απειλούν, το ρόλο του ανθρώπου στη φύση, αλλά και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο ίδιος μέσα σ' αυτή: της τροφής, της ενέργειας, των μεταφορών, των φυσικών πόρων και του νερού. Προκλήσεις που εδώ και χρόνια πραγματεύεται το Μουσείο.

Οι εκδηλώσεις συνεχίζονται μέχρι την Κυριακή το βράδυ.   

Πηγή: ΑΜΠΕ

Αγία Μαρία της Στέργιας Κάββαλου

http://www.onestory.gr/post/22339127010

_ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ

της Στέργιας Κάββαλου *
.
Όλο το απόγευμα έφτυνε αίμα. Μα κανείς να μην την τρέξει στα επείγοντα; Έπρεπε να έρθει η κόρη εκ των βορείων για να δει πως η μαμά «είναι έτοιμη να την κάνει!» Άμα έχεις γιους, δεν έχεις τίποτα. Τα κορίτσια τρέχουν, αυτά θα σε κοιτάξουν. Κι εκείνο το σωτήριο ποτήρι νερό, τα θηλυκά θα στο στάξουν.
Άνω των ογδόντα. Πλατινέ ξεπουπουλιασμένο μαλλί. Πράσινα μάτια κομμάτια. Λευκό δέρμα. Το νύχι πάντα κόκκινο. Όχι φτηνό. Περιποιημένο, αρχοντικό. Και όλα αυτά σε αμπαλάζ πριγκηπέσας. Δε θυμάμαι ποιας κόμισσας ήταν απόγονος. Το περήφανο γαλαζοαίματο παρελθόν της, λησμονημένο κάπου στην Ιταλία.
Στους δρόμους της Πάτρας πέρναγε και γυρνούσαν κεφάλια, έβγαιναν καπέλα. Για υποκλίσεις. Respect για την καθώς πρέπει Δίδα και τον επιστήμων πατέρα. Θυγατέρα Aρσακειάς και μέλος του Ερυθρού, πατήρ ορθοπεδικός με κατάστημα στην πλατεία.
Ωραία χρόνια… Τι επίσημα δείπνα, τι πολυτέλεια εν οίκω, τι πιάνο με γαλλικά. Ζωή παραμύθι. Χιονάτης. Υπήρχε και μητριά.
Η αληθινή μητέρα πρόωρα χαμένη που πρόλαβε όμως να φέρει στον κόσμο τρία τέκνα τον αριθμό. Τη Μαρία και δυο αγόρια. Η μητριά τίποτα. Δεν έκανε δικά της. Μεγαλοκοπέλα την πήρε. Κι άσχημη. Στις οικογενειακές φωτογραφίες είναι παντού ενώ η αληθινή έχει ένα και μοναδικό ολότελα δικό της ενσταντανέ σκονισμένο σε κάποιο κουτί παπουτσιών. Όσες φορές κι αν ζήτησα να δω την προγιαγιά μου, κανείς δεν ήξερε πού να τη βρει να μου τη φέρει.
Η Μαρία σαν να μη βγήκε από μάνα. Τον μπαμπά της λάτρευε. Κι όταν τον λάτρεψε και η μητριά, ακόνισαν τα χρυσά τους μαχαίρια. Για τη διεκδίκηση, της αγάπης και της προσοχής του. Με τον μπαμπά έβγαινε στις μπυραρίες της εποχής. Τα πολλά ποτήρια έφταιξαν λέει που έγινε άρωμα σε μικρό μπουκαλάκι, δηλαδή 1.50. Όταν αρρώσταινε, το καλύτερο γιατρικό ήταν η μαυροδάφνη. 
«Για το φύγει-φύγει των μικροβίων». Τι σου είναι η κληρονομικότητα… Και εγώ μόνο μαυροδάφνη πίνω. Την είχε στο DNA της σου λέω.
«Καφέ του φτιάξαμε;» αναρωτιόταν ανήσυχη. Ενώ το χέρι με τις πεταλούδες για την αντιβίωση και τα λοιπά έφτιαχνε με γυναικεία φιλαρέσκεια την ξανθιά κόμη.
«Ήπιε καφέ, κάτσε ήσυχα».
Τι να της απαντήσει κι η μάνα μου. Δεύτερη νύχτα που κοιμόταν στο νοσοκομείο. Της καλάρεσε της γιαγιάς ο ιατρός και άρχισε τα κεράσματα. Είχε χάσει επεισόδια. Το τελευταίο καρέ ήταν: εσωτερικός χώρος. Σπίτι. Στο τραπέζι της κουζίνας. Μάνα και κόρη  πίνουν καφέ. Εκεί σταμάτησε το μυαλό της.
Μετά ο λαιμός της φούσκωσε σαν να κατάπιε γλειφιτζούρι. Η φωνή της, κόπηκε. Η μάνα μου επέμεινε να την πάρουνε σηκωτή. Οι υπόλοιποι, παππούς και θείοι έμεναν να κοιτάζουν την κούκλα τους. Και θα έμεναν μέχρι την επομένη περιμένοντας να περάσει. 
Τελικά δεν ήταν σοβαρό. Ήταν όμως σοκ. Αλλεργικό. Την έγδερνε ο λαιμός της όλη μέρα και ξετρύπωσε από κάπου μια ληγμένη lisopain. Η κατοχική μανία του παππού όλα να τα φυλάει παραλίγο να πνίξει την πριγκηπέσα.
«Παρ’ ολίγον πνιγμός» έλεγε και το περσινό καλοκαιρινό εξιτήριο. Παραθέριζε στον Άγιο Αντρέα. Δεινή κολυμβήτρια. Πλατσούριζε στα άπατα. Ο σύζυγος μιλούσε με κάτι χήρες εκεί κοντά και εκείνη βυθίζονταν στα νερά. «Κάτι με ρουφούσε, με τράβαγε κάτω». Πνιγόταν. Μόνη της. Η παραλία γεμάτη κόσμο και εκείνη με τα πνευμόνια γεμάτα αλμύρα. Την πήραν με ελικόπτερο. «Παιδί μου, δε θυμάμαι πολλά. Εκείνο με τραβούσε κάτω και εγώ ήθελα να βγω πάνω. Κουνούσα τα πόδια και σώθηκα». Εκείνο; Όποιος θέλει να ζήσει νικά το θαλασσινό το τέρας.
Πρώτο βράδυ και η φωνή ακόμα να επανέλθει. Η μάνα μου στο πλάι της να την προσέχει. Η γιαγιά, στο κόκκινο. Τα πράσινα μάτια της είχαν ζωηρέψει επικίνδυνα και ό,τι δύναμη σπαταλούσε στην ομιλία, την είχε δανείσει στο υπόλοιπο κορμί. Ξάγρυπνη. Φοβήθηκε πως αν έκλεινε τα μάτια θα ήταν μια κι έξω. Η μάνα μου που δεν είχε τέτοιο φόβο, τα έκλεισε από την κούραση για δεύτερα. Τότε η γιαγιά με νεύρα, απόγνωση και πείσμα μελλοθάνατου ένωσε τα δυο της χέρια σε δυνατά παλαμάκια. Να την ξυπνήσει, να τη μαλώσει που τόλμησε να πάψει να την κοιτάζει.
Το επόμενο πρωί μίλησε. Το πρήξιμο είχε υποχωρήσει. Δεν είπε πολλά. Μόνο μια φράση. «Η Αγία Μαρία θα πάει στον Παράδεισο». Το πίστεψα. Έχει γούστο… Όλοι δε λένε πως εκείνος που φεύγει το ξέρει;
Οι ώρες περνούσαν και η κατάσταση της Αγίας Μαρίας όλο και βελτιώνονταν. Μόλις ο βραδινός ιατρός ήρθε για το τσεκ, έδωσε στην κόρη της την εντολή να του ψήσει καφέ. Νόμιζε πως ήταν στο σπίτι. Εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα της πρώτης άνοιξης με τα παιδιά της μαζεμένα και τον παππού παρέκει, και ήθελε να περιποιηθεί τον άγνωστο καλεσμένο.
Η Αγία Μαρία ήταν ήδη στον Παράδεισο. Στον επίγειο Παράδεισο της οικογενειακής ευτυχίας. Εγκεφαλικά, προβλήματα στα πόδια, πέσιμο, παρ’ ολίγον πνιγμοί. Και όμως είναι ακόμα εδώ. Όσο η αγάπη την κάνει να νιώθει  πριγκηπέσα, δεν έχει να πάει πουθενά. Ο βιβλικός Παράδεισος καλά θα κάνει να περιμένει.
.
Το διήγημα περιλαμβάνεται στη συλλογή “Αλτσχάιμερ Trance” (Εκδόσεις Τετράγωνο)
.

Η Στέργια Κάββαλου γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάρτη του 1982. Από τις εκδόσεις Τετράγωνο κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων της «Αλτσχάιμερ trance» με την οποία ήταν Υποψήφια στην κατηγορία πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα 2011 του λογοτεχνικού περιοδικού “διαβάζω”, και το αφήγημα «Αρνητικό 13» (με τη Μαίρη Γεωργίου). Από το Ιπτάμενο Κάστρο, κυκλοφορούν τα παραμύθια της «Η κόκκινη πινέζα» και «Το μπλε τριαντάφυλλο» μέρη της σειράς τα “χρώματα… αλλιώς”. Ασχολείται με τη λογοτεχνική μετάφραση.

[ facebook ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

 

Ιεράπετρα - Το αλάτι της γής

Η τηλεοπτική εκπομπή της ΕΤ-1 «Το Αλάτι της Γης» υποδέχεται στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων Φοίβου Ανωγειανάκη τον Βαγγέλη Βαρδάκη από την Ιεράπετρα, έναν από τους σημαντικότερους λαϊκούς βιολάτορες της Κρήτης.

Μιλάει για την παράδοση του βιολιού στην Ανατολική Κρήτη, για τις περίφημες «κοντυλιές του Καλογερίδη» πάνω στις οποίες συναγωνίζονται οι δεξιοτέχνες, για τις περίτεχνες μαντινάδες και τον Ερωτόκριτο, για τους ξεχωριστούς τοπικούς χορούς. Μαζί του ο Μανώλης Λιαπάκης στο λαούτο και ο Γιάννης Γενειατάκης στην κιθάρα.
Στο δεύτερο μέρος της εκπομπής συμμετέχουμε μαζί τους σ' ένα δυναμικό γλέντι, με μουσικές τραγούδια και χορούς από την Ανατολική Κρήτη, με την παρέα να μεγαλώνει γύρω από τα τραπέζια με συνοδεία από την απαραίτητη τσικουδιά και τα τοπικά εδέσματα.
Για την εκπομπή ταξίδεψαν από την Ιεράπετρα στην Αθήνα τα μέλη της τοπικής χορευτικής ομάδας (με την επιμέλεια του Νίκου Μεταξάκη), για να χορέψουν τους εντυπωσιακούς ντόπιους χορούς που δεν συναντάμε στην υπόλοιπη Κρήτη: αγκαλιαστό, ξενομπασάρη, στειακό πηδηχτό, κ.ά.

Στην ομάδα προστίθενται και τα τρία αδέρφια Βλάσση (ο Γιώργος, ο Γιάννης και η Μαρία) από τη Νεάπολη Λασιθίου, που με τη λύρα, το λαγούτο και το τραγούδι τους συνδέουν την Ανατολική Κρήτη με το παγκρήτιο ρεπερτόριο.

Επίσης, ο Δαμιανός Βασιλάκης φέρνει στο γλέντι και στο χορό τον ήχο από τα παλαιά λαϊκά πνευστά της Κρήτης, την ασκομαντούρα, τη μαντούρα και το θιαμπόλι, όργανα που στις μέρες μας απειλούνται με εξαφάνιση.
Παράλληλα, τη χορευτική ομάδα συμπληρώνουν και χορευτές από την Αθήνα, μέλη του χορευτικού συγκροτήματος «Δικταίοι-Καστρινοί» (επιμέλεια Γιώργος Φραγκάκης), του τμήματος παραδοσιακών χορών του Δήμου Αργυρούπολης και του πολιτιστικού συλλόγου «Ορειάδες εν χορώ» (επιμέλεια: Κώστας Πιπίνης).

Έρευνα-παρουσίαση: Λάμπρος Λιάβας
Σκηνοθεσία: Γιάννης Μαράκης
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Σοφία Σπυράτου
Παραγωγή: GV PRODUCTIONS

One story του Διονύση Μεσολωρά

http://www.onestory.gr/post/22804584395/one-story

_ONE:STORY

του Διονύση Μεσολωρά *

.

στη Βίκυ Φ.

.

– Ξέρεις για ποιον λόγο η επιτυχία του Μπαμπινιώτη;

– Όχι. Για ποιον;

– Τι κάνουν οι μισοί, αν όχι πολύ περισσότεροι, Έλληνες;

– … Γράφουν;

– Ακριβώς! Έχει γεμίσει ο τόπος αεριτζήδες.

– Αεριτζήδες;

– Ναι…

– Εννοείς όλους αυτούς που γράφουν;

– Ναι.

– Δεν θα έπρεπε πιστεύεις;

– Να γράφουν;

– Ναι.

– Δεν έχει σημασία τι πιστεύω εγώ.

– Μπορεί, αλλά εσύ τους αποκάλεσες αεριτζήδες.

– Δεν είναι;

– Όλοι;

– Οι περισσότεροι.

– Δεν ξέρω. Εσύ ξέρεις;

– Εννοείς, αν τους έχω διαβάσει;

– Ναι. Εννοώ αν έχεις μία τεκμηριωμένη άποψη ή… αερολογείς.

– Κατάλαβα. Αποκαλείς εμένα αεριτζή.

– Δεν είπα αυτό.

– Τι είπες;

– Εντάξει, ίσως αυτό να είπα· στο συγκεκριμένο θέμα που συζητάμε.

– Κοίτα… Δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο γράφουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι.

– Εσύ για ποιον λόγο γράφεις;

– Εγώ είμαι ποιητής.

– Και τι σημαίνει αυτό;

– Τι σημαίνει αυτό;

– Ναι.

– Ότι είμαι ποιητής;

– Ναι φίλε μου. Τι σημαίνει αυτό;

– Ότι αυτό είμαι.

– Κι αυτό δίνει μόνο σ’ εσένα το δικαίωμα να γράφεις;

– Όχι, δεν είπα αυτό. Είπα πως δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο γράφουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι.

– Με κάνεις και βαριέμαι.

– Γιατί;

– Γιατί δεν απαντάς σε αυτό που σε ρωτάω και…

(Παύση.)

– Έβηξε κάποια;

– Ναι, απ’ έξω ήταν.

(Παύση.)

– Λοιπόν;

– Τι λοιπόν;

– Θα μου ’πεις τι σημαίνει να είσαι ποιητής;

– Εγώ;

– Ναι.

– Σημαίνει…

– Ναι;…

– Δεν ξέρω τι σημαίνει.

– Δεν ξέρεις τι σημαίνει αυτό που είσαι;

– Εσύ ξέρεις;

– Αυτό που είσαι;

– Όχι, αυτό που είσαι ’σύ.

– Αυτό που είμαι ’γώ;

– Ναι.

– Μα… εγώ κι εσύ είμαστε το ίδιο πράγμα.

(Παύση.)

– Πέρασε λεωφορείο;

– Έτριξαν τα τζάμια. Μάλλον…

(Παύση.)

– Δεν είμαστε το ίδιο πράγμα.

– Πώς δεν είμαστε;

– Αν ήμασταν, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε διάλογο, όπως κάνουμε τώρα.

– Νομίζεις…

– Τι εννοείς «νομίζεις»;

– Όλοι οι άνθρωποι συνδιαλέγονται με τον εαυτό τους. Πολύ περισσότερο δε οι ποιητές.

– Μάλιστα… Μου κάνεις και μάθημα τώρα ε;

– Όχι. Την άποψή μου είπα.

– O.k.

– Ο.k.

.

Ο Διονύσης Μεσολωράς είναι Έλληνας ποιητής. Γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1976 στην Αθήνα. Έχει εκδώσει τα ποιήματα «ζωγραφισμένα», «17» και «Ποιητικές άδειες». 

[ twitter ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

 

Ανθρώπινα κενά της Ευτυχίας Κανάρη

http://www.onestory.gr/post/22928655304

_ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΚΕΝΑ

της Ευτυχίας Κανάρη *

.

Κουβαλούσε μια ξύλινη βαλίτσα με λαβή από καφέ δερματίνη. Ήταν φορητό καβαλέτο, που μέσα του είχε τέμπερες, πινέλα, παστέλ, μολύβια, κάρβουνα, τα μπλοκ ζωγραφικής του, ό,τι χρειαζόταν για να αποτυπώνει όσα έβλεπε στην πόλη.

Πεινούσαμε. Οι ζωγραφιές του πατέρα μου, όποτε πουλιόντουσαν, δε μπορούσαν να μας εξασφαλίσουν ούτε τα βασικά. Η μητέρα μου άρχισε να δουλεύει καθαρίστρια σε σπίτια. Έλειπε ολόκληρη την ημέρα σχεδόν, κι έτσι ο πατέρας άρχισε να κουβαλάει τα καλοκαίρια, πέρα απ’ την ξύλινη βαλίτσα του, κι εμένα, μικρό αγόρι τότε.

Πιάναμε ένα ωραίο σημείο στο Κέντρο της Αθήνας, συνήθως με θέα την Ακρόπολη, και καθόμασταν εκεί με τις ώρες.

Την πρώτη φορά που παρακολούθησα αυτά που έφτιαχνε ο πατέρας, απόρησα. Ζωγράφιζε το τοπίο που έβλεπε κάθε φορά, μα πλάι απ’ το κέντρο της και προς τα κάτω, άφηνε το χαρτί κενό.

«Μπαμπά, γιατί δεν το ζωγραφίζεις όλο; Δεν είναι ωραίο έτσι άδειο.»

«Τα κενά τα γεμίζουν οι άνθρωποι, Κωστή. Και για να γεμίσεις κάτι, πρέπει να είναι αδειανό…»

Δεν κατάλαβα τι εννοούσε, μέχρι που ήρθαν οι πρώτες πελάτισσες. Μια καλοντυμένη γυναίκα που κρατούσε απ’ το χέρι ένα μικρό κορίτσι, το οποίο το έβαλε να καθίσει απέναντι απ’ τον πατέρα μου.

«Διάλεξε, κορίτσι μου, όποια ζωγραφιά σου αρέσει καλύτερα!», είπε εκείνος, δείχνοντάς της ό,τι είχε ζωγραφίσει μέχρι εκείνη την ώρα. Διάλεξε μία ασπρόμαυρη. Κι έτσι ο πατέρας μου άρχισε να ζωγραφίζει το κορίτσι στο κενό της ζωγραφιάς. Όταν τελείωσε, είχα μαγευτεί.

«Καλύτερα τώρα, Κωστή;»

«Αχ ναι, μπαμπά!»

Κι αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τη σημασία που έχουν τα κενά για τους ανθρώπους.

Άρχισα να παίρνω κι εγώ χαρτιά και τις δικές μου ξυλομπογιές και προσπαθούσα να κάνω ό,τι έκανε κι ο πατέρας. Άφηνα κι εγώ κενά για τους ανθρώπους. Μόνο που επειδή εμένα δεν ερχόταν κανένας άνθρωπος να κάτσει απέναντί μου και να τα γεμίσει, αποφάσισα να τα γεμίζω μόνος μου. Ζωγράφιζα το μπαμπά κάτω από την ταμπέλα ενός σουβλατζίδικου, δίπλα σε έναν μεγάλο αδέσποτο σκύλο, μπροστά από ένα κατάστημα παπουτσιών στην Ερμού, ζωγράφιζα τη μαμά μου κάτω απ’ την Ακρόπολη, μπροστά απ’ τη Βουλή, δίπλα στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη στη Σταδίου…

«Ψυχή μου εσύ! Ποτέ δε μ’ αφήνεις πίσω!», μου έλεγε η μάνα μου καθώς στερέωνε τις ζωγραφιές μου στο ψυγείο με μαγνητάκια. Κι ας μην καταλάβαινε κανείς, αν δεν το έλεγα εγώ, ποιος απεικονιζόταν κάθε φορά στις ζωγραφιές μου. Δεν είχε σημασία. Ακόμα και το κορίτσι εκείνο του Θησείου ζωγράφιζα, πότε στο Σύνταγμα, πότε στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα, πάντα σε φόντο ασπρόμαυρο που της άρεσε. Όπου πηγαίναμε εμείς με τον πατέρα, την έπαιρνα μαζί μου κι εκείνη. Γιατί ήταν το πρώτο μου σύμβολο για τα κενά που γεμίζουν οι άνθρωποι…

Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε. Στο Σύνταγμα έπαψα να ζωγραφίζω ανέμελα κι έφτασα πια εκεί μόνο να διαμαρτύρομαι. Ο πατέρας, σβήνοντας πριν από καιρό, γέμισε ένα κενό στο πάνω, πλέον, μέρος μιας ζωγραφιάς μου… Την κουβαλάω μαζί μου μέσα στις βαλίτσες μου. Τώρα που σχεδόν αναγκάζομαι να φύγω απ’ την Ελλάδα, αφήνοντας πίσω τη μητέρα μου, σε μιαν ασπρόμαυρη Αθήνα, μ’ ένα τεράστιο κενό…

.

Η Ευτυχία Κανάρη γεννήθηκε το 1982 και μεγάλωσε στη Σαλαμίνα, αφιερώνοντας κάποια χρόνια διαμονής σε αθηναϊκές γειτονιές. Μαθήτευσε περιστασιακά σε διάφορους τομείς της τέχνης, όπως ζωγραφική και μουσική, όμως αυτό που δεν εγκατέλειψε ποτέ είναι η συγγραφή. Έχει βραβευτεί για τη συμμετοχή της σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχει ολοκληρώσει έργα όπως το θεατρικό «Παρούσες απουσίες», το μυθιστόρημα «Θάνατος, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας» και ποιητικά όπως το «27», «Χαμένος Ήλιος», «Σε σκότωσα», «Συλλαβίζοντας τον Παράδεισο», «Κλωστή και Πανσέληνος» κ.α.

[ facebook ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Το Παλτό της Μαρίας-Ελένης Φραγκιαδάκη

http://www.onestory.gr/post/23123058481

_ΤΟ ΠΑΛΤΟ

της Μαρίας - Ελένης Φραγκιαδάκη *
.
Μετά από ένα μήνα αποφάσισε ότι ήρθε ο καιρός να μαζέψει τα ρούχα του από την ντουλάπα. Ήταν πλέον σε θέση να την αδειάσει. Το είχε σκεφτεί. Δεν ήθελε να κρατήσει κάτι αλλά δεν θα πετούσε τα ρούχα του παππού της.
Το καλύτερο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν να τα δωρίσει. Όλο και σε κάποιους θα χρησίμευαν.
Σε μια τσάντα τα πουκάμισα κι οι μπλούζες, σε άλλη τα παντελόνια και τα σακάκια. Και κάπου εκεί θαμμένο και το παλτό του. Είχε περάσει κι από κει ο χρόνος κι είχε αφήσει τα σημάδια του. Φθαρμένο, σχεδόν για πέταμα. Το έβγαλε προσεχτικά από την κρεμάστρα και το έφερε στη μύτη της. Θυμήθηκε πόσο πολύ το αγαπούσε ο παππούς της. 
Έφηβη ήταν όταν τον είχε προτρέψει να το πετάξει και να αγοράσει άλλο. Κι αυτός μόνο της χαμογέλασε και της εξήγησε γιατί ήταν τόσο σημαντικό απόκτημα.
«Ήταν καλοκαίρι», της είχε πει. «Το καλοκαίρι που σημάδεψε όχι μόνο την επαγγελματική μου σταδιοδρομία αλλά και ολόκληρη την ύπαρξή μου. Δεν μου έλειψε η θάλασσα, δεν επιθυμούσα τις παιδικές μου παρέες με τις σκανταλιές μας. 
Το μόνο που ήθελα ήταν να βρίσκομαι κοντά στον αρχαιολογικό χώρο των ανασκαφών. Κάθε μέρα που περνούσε έφερνε στην επιφάνεια του κόσμου που μέχρι πρότινος γνώριζα, ένα κόσμο άγνωστο ως προς εμένα όμως τόσο οικείο. Ένα κόσμο μυστηριακό, σπασμένο σε κομμάτια από πέτρα, από πηλό, από μέταλλο, από μια ζωή αλλοτινή που διψούσε να βγει στην επιφάνεια και να μοιραστεί τα μυστικά που κρατούσε τόσους αιώνες καλά φυλαγμένα. 
Ρουφούσα με όλες μου τις αισθήσεις το θαύμα που διαδραματιζόταν μπροστά μου. Την αποπνικτική ζέστη που ταλαιπωρούσε ευχάριστα τους ανασκαφείς. Τα επιφωνήματα χαράς και δικαίωσης του κάματου κάθε φορά που κάποιο εύρημα ερχόταν στην επιφάνεια. Την μυρωδιά που ανέδυε το ζωντανό χώμα σαν να ήθελε να ξεγλιστρήσει η άμμος από την κλεψύδρα του χρόνου και να σκορπίσει την αρχαία αλήθεια στα πέρατα του κόσμου.
Όταν βράδιαζε κι ήξερα ότι ήταν η ώρα που σταματούσαν οι ανασκαφές για να ξεκινήσουν με τον ίδιο κι ακόμα μεγαλύτερο ζήλο την επόμενη μέρα, ήταν η χειρότερη στιγμή για την παιδική μου ύπαρξη. Ήταν η στιγμή που έπρεπε να γυρίσω σπίτι. Και τότε πώς να με πάρει ο ύπνος το βράδυ; Έτσι είναι τα παιδιά πάντα κοριτσάκι μου, ανυπόμονα. Δεν γνωρίζουν από όρια, όρους και χρόνους. Όλα τώρα. Πώς να χωρέσει ύπνος σε ένα παιδί που ο λογισμός του έτρεχε πέρα από την εποχή του. Και μετά αν κάτι πήγαινε στραβά; Αν κάποιος ήθελε να καπηλευτεί τα ευρήματα; Το παιδικό μου μυαλό δεν μπορούσε να επιτρέψει κάτι τέτοιο. Έτσι ξεκίνησα τα βράδια να το σκάω από το σπίτι και κατέληξε αυτό το κομμάτι από ύφασμα να συντροφεύει έκτοτε όλο το φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων μου.
Το καλοκαίρι έφτανε στο τέλος του και όταν πια ήρθε ο καιρός να επιστρέψουμε στη Θεσσαλονίκη, τα σχολεία θα άνοιγαν, όλα πάλι θα γύριζαν στους μονότονους ρυθμούς, ήμουν συντετριμμένος. Παρακαλούσα την μητέρα μου να μη φύγουμε ακόμα από το χωριό, να κάτσουμε λίγο ακόμα. Ανένδοτη. Μέχρι και να πάω στο σχολείο του χωριού της πρότεινα. Μάταια. Δεν κατάφερα να την πείσω. Έπρεπε να επιστρέψουμε το συντομότερο πίσω. Αποχαιρέτησα με δάκρυα στα μάτια τα ευλογημένα χώματα και έβαλα τους φύλακες να μου ορκιστούν ότι θα φυλάνε τα ευρήματα με τη ζωή τους.
Πέρασε ο Σεπτέμβρης, πέρασε κι ο Οκτώβρης κι είχε πια έρθει ο Νοέμβρης. Δεν άργησα να πάρω τότε τη πιο σημαντική απόφαση της ζωής μου. Έπρεπε να σιγουρευτώ για την ασφάλειά των ευρημάτων. Με το σχόλασμα έτρεξα να προλάβω το λεωφορείο για το χωριό. Δεν το είπα σε κανένα. 
Όταν έφτασα στον αρχαιολογικό χώρο μου φάνηκαν περισσότεροι οι ανασκαφείς κι ήταν όλοι τους τόσο ευτυχισμένοι, τόσο υπερήφανοι. Είχαν ήδη μεταφέρει προσεχτικά μεγάλο όγκο ευρημάτων κι ήταν η ώρα που θα σταματούσαν για να ξεκινήσουν πάλι ξεκούραστοι την επομένη. Στάθηκα δίπλα στους γνώριμους φύλακες και περίμενα να αδειάσει ο χώρος. Ίσως μου επέτρεπαν να περιπλανηθώ λίγο. Να μείνω μόνος μου με το παρελθόν, να το αφουγκραστώ σιωπηλά. Το κρύο βράδυ με βρήκε να περιφέρομαι προσεχτικά αγκαλιά με το παλτό του φύλακα. Δεν κατάλαβα πότε αποκοιμήθηκα, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι είχα ξαπλώσει απάνω στο παλτό και χάιδευα το ταλαιπωρημένο χώμα.
Τον γαλήνιο ύπνο μου διέκοψαν δυνατές φωνές που όμως δεν ήμουν ακόμα σε θέση να αναγνωρίσω. Προς το μέρος μου τρέξανε δύο φύλακες κι από πίσω ξεπρόβαλλε εμφανώς ανήσυχη η μητέρα μου. Έσκυψε πάνω στο χώμα, πάνω στην απέραντη μήτρα, η μάνα, και με φίλαγε με δύναμη κλαίγοντας από ανακούφιση. Πόσο πρέπει να της είχε στοιχίσει αυτή η φυγή μου. Θυμάμαι ακόμα τα λόγια της: «τουλάχιστον έπρεπε να ‘χεις σκεπαστεί με το παλτό», μου είπε με αναφιλητά κι εγώ, παιδί, της απάντησα: «Έπρεπε να σκεπάσω το χώμα μαμά. Να μην κρυώνει».
Σε αυτό το άκουσμα με έσφιξε πιο δυνατά πάνω της κι έσκυψε πάνω μας ο φύλακας, τίναξε το παλτό και το τύλιξε προσεχτικά γύρω μου αφού πρώτα μου ψιθύρισε, «κράτησέ το μικρέ», στο αυτί». 
Έφερε στο μυαλό της τη φιγούρα του παππού. Χάιδεψε με στοργή πρώτα τα μανίκια και μετά την φόδρα λες και ήτανε κάτι εύθραυστο που στην παραμικρή απότομη κίνηση θα θρυμματιζόταν. Τώρα τα δάχτυλά της τελετουργικά άγγιζαν ένα ένα τα κουμπιά.
Έβαλε το παλτό σε μια τσάντα, πήρε και τα υπόλοιπα ρούχα κι έφυγε αθόρυβα από το σπίτι. Στο δρόμο για το αμάξι, άφησε τη τσάντα με το παλτό στον πιο κοντινό κάδο. 
. 

Η Μαρία - Ελένη Φραγκιαδάκη γεννήθηκε το 1982 στην Αθήνα. Σπούδασε Κοινωνιολογία στην Κρήτη κι είναι μεταπτυχιακός Δημιουργικής Γραφής στη Φλώρινα. Πιστεύει ότι οι παρακάτω στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη την εκφράζουν απόλυτα: 

«ο ουρανίσκος μου είναι ένα μικρό κοιμητήρι όπου σαπίζουν χιλιάδες ανείπωτα λόγια..» 

[ e-mail ]

σημ. Αν οι σύνδεσμοι δεν ανοίγουν κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω.

Έγκλημα στο δάσος της Bouconne του Δημήτρη Απέργη

http://www.onestory.gr/post/23184597692/bouconne_

ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ BOUCONNE

του Δημήτρη Απέργη *

.

Η καθημερινή διαδρομή της άμαξας μέσα από το δάσος της Bouconne ήταν για την Λαίδη ντε Κρεσύ μία μυσταγωγική διαδικασία. Το δάσος της Bouconne ήταν γνωστό και ως «το δάσος των φαντασμάτων», και ήταν ως έτσι επειδή διαβαίνοντάς το μπορούσε κανείς να διακρίνει λευκά ανθρωπόμορφα ολογράμματα να περιφέρονται ανάμεσα στα πανύψηλα πεύκα και τις βελανιδιές. Οι χωρικοί της περιοχής είχαν την αστεία πεποίθηση ότι επρόκειτο για ψυχές νεκρών ανθρώπων οι οποίες δεν κατάφεραν να δραπετεύσουν τα εγκόσμια, όμως η Λαίδη ντε Κρεσύ –καθότι μορφωμένη και με τετράγωνη λογική- γνώριζε ότι τα φαντάσματα αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο από οφθαλμαπάτες προκαλούμενες από την υγρασία και την ομίχλη του δάσους. 

Τον τελευταίο καιρό η Λαίδη ντε Κρεσύ είχε καταπιαστεί με ένα βιβλίο που είχε τον τίτλο «Ο ερωτύλος βαρώνος» και που ήταν γραμμένο από κάποιον νεαρό συγγραφέα ονόματι Ζαν-Λουί Τρεβέζ ο οποίος επεδίωκε περιστασιακά να συναγωνιστεί σε αναισχυντία ακόμα και εκείνον τον άλλον σαρδανάπαλο, τον διαβόητο Μαρκήσιο ντε Σαντ. Το βιβλίο εξιστορούσε τα βιώματα κάποιου (φανταστικού) Βαρώνου Γκούσταβ φον Βέσελμπαουμ, του ανθρώπου που έπασχε από μία σπάνια (φανταστική) ασθένεια ονομαζόμενη phallum gigantoerecticitis κατά την οποία το πέος του Βαρώνου πάθαινε ξαφνικές στύσεις πέρα από την βούληση του ιδίου, και οι οποίες στύσεις διόγκωναν το πέος του κατά δέκα φορές πάνω απ’ το κανονικό μέγεθος, βάζοντας έτσι τον άμοιρο Βαρώνο σε σπαρταριστές περιπέτειες. Το βιβλίο είχε έναν γουστόζικο τρόπο να περιγράφει τις πιο πονηρές καταστάσεις της ιστορίας και, διαβάζοντάς το, η Λαίδη ντε Κρεσύ χασκογελούσε σαν πουτανίτσα μέσα στο στενόχωρο κουβούκλιο της άμαξας. 

Απέναντί της καθόταν σιωπηλός ο Κλεό -ο καμαρότος της- κοιτάζοντας παθητικά στο παράθυρο, με το αγγελικό του πρόσωπο θαμμένο κάτω από την κατάλευκη μπογιά και με το ασπρουλιασμένο περουκίνι του υπηρετικού προσωπικού φορεμένο στο κεφάλι. 

Σαν από διαίσθηση, η Λαίδη άφησε κάποια στιγμή τις σελίδες του βιβλίου και έστρεψε το βλέμμα της στο παράθυρο. Το μάτι της άρπαξε τότε κάποια λεπτομέρεια μέσα στο δάσος, και ήταν τέτοια η περιέργεια που της κινήθηκε ώστε έδωσε ευθύς εντολή στον Πιέρ -τον ιπποκόμο και οδηγό- να σταματήσει την άμαξα. Σαν έπαυσε τα άλογα ο Πιέρ, εκείνη άνοιξε φουριόζα την πόρτα και, σηκώνοντας την δαντελένια τουαλέτα πάνω από τον αστράγαλο, άρχισε να γατοδρασκελά προς το σημείο που της προκάλεσε το ενδιαφέρον. Ξοπίσω της άρχισε να τρέχει με γυναικωτές κινήσεις ο Κλεό λαλίζοντας με τσιριχτή φωνή «Madame! Madame! Est dangereux!».

Φτάνοντας στο σημείο, η Λαίδη ντε Κρεσύ κατάλαβε πως έπραξε πολύ σωστά που έδωσε εντολή να σταματήσει η άμαξα. Κι αυτό διότι στο σημείο εκείνο κείτονταν νεκρή η Ελίζ, η πρώην καμαριέρα της, σωριασμένη στο έδαφος. Το κενό της βλέμμα ατένιζε τις ψηλές πευκοκορφές. Το φόρεμά της ήταν βουτηγμένο στο αίμα, στην περιοχή ανάμεσα στα σκέλια. Οι καλτσοδέτες της ήταν τραβηγμένες προς τα κάτω. Στον λεπτό λαιμό και στα χέρια της υπήρχαν μελανοπορφυροί μώλωπες. Επρόκειτο για βιασμό και φόνο. 

Εκείνη την στιγμή έφτασε στο σημείο και ο Κλεό. Βλέποντας το άψυχο κορμί της Ελίζ με το αιματοβαμμένο φόρεμα, ο Κλεό έγινε πιο ωχρός κι από την κατάλευκη μπογιά του προσώπου, γούρλωσε τα μάτια, ύστερα τα έστειλε γλαρωμένα στον ουρανό και ταβλιάστηκε ανάσκελα λιπόθυμος πάνω στα κιτρινισμένα φύλλα του φθινοπώρου. Η Λαίδη ντε Κρεσύ έτρεξε αμέσως κοντά του αλλά εκείνος είχε χάσει παντελώς τις αισθήσεις του. 

«Κακόμοιρε Κλεό!» αναστέναξε η Λαίδη. «Εκεί που η φύση σου χάρισε τρία ζηλευτά γλυκούδια, σου ταίριαζε περισσότερο ένα καλοσχηματισμένο μουνί.» 

Στο σημείο κατέφθασε και ο Πιέρ. Η Λαίδη ντε Κρεσύ ζήτησε από τον Πιέρ να μεταφέρει τον Κλεό στην άμαξα. Ο Πιέρ τον μετέφερε, και τότε η Λαίδη έβγαλε από την θήκη του κουβούκλιου μία μποτίλια αψέντι που είχε φυλαγμένη και, βγάζοντας το πώμα, έφερε το γυμνό στόμιο στα ρουθούνια του Κλεό για να τον συνεφέρει. Ο Κλεό συνήλθε βγάζοντας ξεφτισμένους λυγμούς. 

Η Λαίδη ντε Κρεσύ είπε στον Πιέρ πως έπρεπε να ειδοποιηθεί άμεσα η χωροφυλακή και του ζήτησε να πάρει εκείνος ένα από τα άλογα της άμαξας και να πάει στο L’Isle-Jourdain για να τους ειδοποιήσει. Ο Πιέρ δίσταζε να αφήσει την Λαίδη μονάχη της στο δάσος, αλλά εκείνη του ζήτησε να της δώσει την πιστόλα του για να μπορέσει να υπερασπίσει τον εαυτό της από τυχόν κινδύνους ενόσω θα τον περίμενε να φέρει τους χωροφύλακες. Ο Πιέρ έδωσε την πιστόλα του στην Λαίδη ντε Κρεσύ και ύστερα πήρε ένα από τα άλογα της άμαξας και έφυγε σαν άνεμος για την πόλη. 

Η Λαίδη άφησε τον Κλεό στην άμαξα και πήγε κοντά στο πτώμα της Ελίζ. Έκατσε στο έδαφος προσεκτικά ώστε να μην καταστρέψει την τουαλέτα της και έμεινε έτσι καθιστή με την πιστόλα ανά χείρας. Τα λευκά φαντάσματα περιφέρονταν νωχελικά μέσα στο δάσος. Ένας τρυποκάρυδος έκανε θόρυβο χτυπώντας το ράμφος του με μανία πάνω σ’ έναν κούφιο κορμό. Σαλιγκάρια είχαν συναχθεί γύρω από την Ελίζ και ερωτοτροπούσαν πάνω στην υγρή χλωροφύλλη. Τα πουλιά τιτίβιζαν από ψηλά. 

Ένας απαλός νοτιάς φύσηξε τότε και τάραξε τις μορφές των φαντασμάτων, και μετέτρεψε την νωχελική περιφορά τους σε φευγαλέα στιγμιότυπα λαϊκής αγοράς. Ένας μανάβης χάριζε ένα πορτοκάλι σε μια γριά ζητιάνα, ένα κοριτσάκι άφηνε το χέρι της μητέρας, ένας πανύψηλος αρλεκίνος χόρευε εξωτικούς χορούς στην μέση του δρόμου. Ο νους της Λαίδης πήγε στην Κοντέσα ντε Λαβιγιέ η οποία –κλεισμένη μέσα στην σάλα του Pallais du Laviyeur- θα αναρωτιόταν τώρα γιατί η Λαίδη αργοπορούσε τόσο πολύ. Η σημερινή δεν ήταν η ημέρα όπου θα έπαιζαν την συνηθισμένη τους παρτίδα γουίστ με την ναπολεωνική τράπουλα και όπου θα έκαναν τα συνηθισμένα κουτσομπολιά που αφορούσαν –τι άλλο- άντρες.  

Η Ελίζ Φρανσουάζ ήταν δεκαεφτά χρονών, ακόμα παρθένα όταν δούλευε ως καμαριέρα στην βίλλα ντε Κρεσύ, με δέρμα μεταξένιο και πρόσωπο άγουρης ομορφιάς. Πριν ένα μήνα έφυγε απρόσμενα από την βίλλα χωρίς προειδοποίηση. Άφησε μονάχα ένα σημείωμα για την Λαίδη ντε Κρεσύ και μέσα στο σημείωμα εξηγούσε στην Λαίδη τους λόγους για αυτήν την ξαφνική φυγή. Ήταν τρελά ερωτευμένη με έναν νεαρό, μαθητευόμενο συμβολαιογράφο, όπως ήταν και εκείνος ερωτευμένος μαζί της. Όμως οι οικογένειες και των δύο ήταν αντίθετες στην σχέση των δύο νέων, κι έτσι το ζευγάρι αποφάσισε να δραπετεύσει μαζί ώστε να αποφύγει την αντίδραση των γονιών τους. «Εσείς είστε καλός άνθρωπος, κυρία, και ξέρω πως θα με καταλάβετε.» έγραφε στο σημείωμα η Ελίζ. Φυσικά, η Λαίδη ντε Κρεσύ δεν κράτησε κακία στην Ελίζ. Μονάχα που την φθόνεψε κάπως για την νεότητα και την ανεμελιά της. 

Κάποια στιγμή κατέφθασαν μέσα σε μία μαύρη άμαξα ο Πιέρ μαζί με τρεις χωροφύλακες και τον ιατροδικαστή. Οι τρεις μυστακοφόροι χωροφύλακες υπέβαλαν τα σέβη τους στην Λαίδη και, με τα τουφέκια κρεμασμένα στις πλάτες, εξέτασαν το μέρος περιμετρικά του πτώματος ψάχνοντας για στοιχεία. Ο ιατροδικαστής, ένας κοντοπίθαρος γεράκος με τραγίσια πόδια και καμπούρα κωδωνοκρούστη, χαμογέλασε περιπαικτικά στην Λαίδη και πλησίασε το πτώμα της Ελίζ. Φόρεσε ένα ζευγάρι γυαλιά με φακούς που ‘χαν πάχος μισό δάχτυλο και βούλιαξε το κεφάλι του ανάμεσα στα ματωμένα σκέλια της Ελίζ. Ύστερα έβγαλε από το βαλιτσάκι του έναν μεγεθυντικό φακό και τον εστίασε στην κλειτορίδα της και μετά τον έστρεψε στον λαιμό και στα χέρια της για να εξετάσει τους μώλωπες. Δεν άργησε να βγάλει το πόρισμα. Επρόκειτο για βιασμό και φόνο. 

Ο ιατροδικαστής –σε συνεννόηση με τους τρεις χωροφύλακες- μπόρεσε να δώσει μια απλοϊκή περιγραφή του συμβάντος. Το θύμα περπατούσε στο δάσος κατά τις πρωινές ώρες της ημέρας. Ο θύτης παρακολουθούσε κρυμμένος το θύμα, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να επιτεθεί. Ο θύτης ήταν άντρας τεραστίων διαστάσεων και κτηνώδους μυϊκής δύναμης, άνθρωπος της χειρωνακτικής εργασίας, ξυλοκόπος ή μεταλλοτεχνίτης. Επιτέθηκε στο θύμα με μοναδικό σκοπό να την βιάσει αλλά όταν εισχώρησε στον κόλπο του θύματος έθεσε ως επιπλέον σκοπό του –προφανώς πάνω στο πάθος της συνουσίας- να δολοφονήσει το θύμα στραγγαλίζοντάς το. Ο ιατροδικαστής τότε έριξε μια κλεφτή μάτια στο δακτυλίδι του αρραβώνα που φορούσε η Ελίζ στον παράμεσο του χεριού της, και κόμπιασε σαν είπε πως το θύμα αιμορραγούσε από τον κόλπο για αρκετή ώρα μετά τον θάνατο από στραγγαλισμό.   

Ο ιατροδικαστής –πάντοτε σε συνεννόηση με τους τρεις χωροφύλακες- προσφέρθηκε να δώσει μία πιο λεπτομερή περιγραφή του συμβάντος. Ζήτησε ευγενικά από την Λαίδη ντε Κρεσύ να αποχωρήσει από την συζήτηση, φοβούμενος ότι η Λαίδη θα σοκαριζόταν από την μακάβρια ωμότητα των περιγραφών. Όμως η Λαίδη αρνήθηκε ευγενικά να αποχωρήσει. Επεξεργαζόμενη το κενό βλέμμα της Ελίζ μπορούσε να φανταστεί τον θάνατό της ενόσω το σκληρό πέος του βιαστή σφυρηλατούσε τον παρθενικό της κόλπο. 

Ο ιατροδικαστής τότε άρχισε να περιγράφει το συμβάν με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια, και κάθε λέξη που έβγαινε από το σταφιδιασμένο του στόμα ήταν πια και ένα αγγελικό καμπάνισμα που ξυπνούσε τις βαθιά κρυμμένες ορμόνες της Λαίδης ντε Κρεσύ, κι έπειτα εκείνες –πορφυρά νυχτολούλουδα- άνοιγαν τα πέταλά τους απογυμνώνοντας την χρυσωμένη γύρη. Η καρδιά της Λαίδης φτερούγισε μες στα σωθικά της σαν νεογνό κλωσόπουλο στο πρώτο συναπάντημα με την αυγή όταν ο ιατροδικαστής περίγραψε το πώς ο γιγαντόσωμος θύτης επιτέθηκε στο θύμα, για το πώς την άρπαξε σαν πούπουλο με τα στιβαρά του χέρια, για το πώς κατάφερε τον εαυτό του ανάμεσα στα σκέλια της ενόσω εκείνη λυσσομανούσε ουρλιάζοντας για βοήθεια, για το πώς ο θύτης έχωσε το σκληρό πέος του μέσα στον κόλπο του θύματος ξεσκίζοντας τον παρθενικό της υμένα και διαλύοντας με οργή τις σάλπιγγες και σακατεύοντας την μήτρα. Η Λαίδη τότε ένωσε τα χέρια της –σαν σε προσευχή- για να κρύψει το ερωτικό ρίγος που τώρα την διαπερνούσε σύγκορμη, και βλεφάρισε στα μουλωχτά τον Πιέρ και τους τρεις χωροφύλακες που έχαναν αργά-αργά το χρώμα τους από την αποστροφή. Τα χείλη της δίψασαν από τον πόθο και το λαρύγγι της λίγωσε όταν ο ιατροδικαστής περίγραψε το αίμα, την αγωνία, τον τρόμο, τις κραυγές, την ασφυξία, τον οργασμό, τον θάνατο. Ο απαλός νοτιάς φύσηξε πάλι, και με αόρατα ακροδάχτυλα θώπευε τώρα το χυμώδες στήθος της Λαίδης, και με παραπανίσια ακροδάχτυλα ψηλάφιζε τα μπούτια της ψάχνοντας το επίμαχο σημείο. Τα λόγια του ιατροδικαστή ενώθηκαν με τον νοτιά, και οι κατακόκκινες μπούκλες στο κεφάλι της Λαίδης δραπέτευαν τώρα το καλούπι τους και ταξίδευαν ναυαγημένες μέσα στις τρελές ασυμμετρίες του δάσους, και οι κόρες των ματιών της άνοιγαν τώρα διάπλατες και κατάπιναν το σκισμένο μουνί της Ελίζ. Μέχρι και τα φαντάσματα τώρα όλα έστρεφαν τα κεφάλια τους για να κοιτάξουν τα υγρά της Λαίδης που ξεχύνονταν από το κορμί της. Μέσα στο παραλήρημα, η Λαίδη τόλμησε κάποια στιγμή να αναρωτηθεί αν εκείνος ο νεαρός συγγραφέας, ο Ζαν-Λουί Τρεβέζ, θα μπορούσε ποτέ με τον περίτεχνο λόγο του να αποτυπώσει την έκστασή της. Όχι, κανένα βιβλίο, κανένα έργο τέχνης δεν θα μπορούσε να συναγωνισθεί τον ηδονικό ήχο αυτής της ιατροδικαστικής γνωμάτευσης. Ο νοτιάς τότε φύσηξε πάλι πιο δυνατά και χάιδεψε τις ψηλές πευκοκορφές, κι εκείνες με τη σειρά τους υποκλίνονταν τώρα πια σαν πιστοί ακόλουθοι μπροστά στον υπερφυσικό αυτόν οργασμό της Λαίδης ντε Κρεσύ. 

Και όταν το λογύδριο του ιατροδικαστή τελείωσε και έπαυσε και το ντελίριο της Λαίδης, ο μαύρος σκορπιός της μελαγχολίας σκαρφάλωσε τους γοφούς της Λαίδης μέχρι το μπούστο της, και τρύπησε με την σπονδυλωτή ουρά του την καρδιά της πλημμυρίζοντάς την με χολή. Το δάσος βυθίστηκε σε πένθιμη σιωπή, και η Λαίδη γι’ άλλη μια φορά –ειρωνεία!- φθόνεψε την Ελίζ που εγκατέλειψε τα μάταια αυτά εγκόσμια παραδομένη στο λυσσαλέο πάθος, ενώ εκείνη απόμεινε εγκλωβισμένη σ’ αυτή την δαντελένια τουαλέτα, συντροφιά με τέσσερα χλωμιασμένα ανδρείκελα, έναν γεροξεκούτη ιατροδικαστή και ένα πτώμα.   

Ο ιατροδικαστής και οι τρεις χωροφύλακες μετέφεραν το πτώμα της Ελίζ στο νεκροτομείο. Η χωροφυλακή τέθηκε σε συναγερμό και εξέδωσε ανακοίνωση στους κατοίκους της περιοχής με την οποία τους ειδοποιούσε για τον επικίνδυνο δολοφόνο που τριγυρνούσε ασύλληπτος. Η Λαίδη επέστρεψε με τον Πιέρ και τον Κλεό στην βίλλα ντε Κρεσύ. Ο Κλεό ανέβασε πυρετό και αποσύρθηκε στον κοιτώνα του μέχρι να αναρρώσει. 

Εκείνη την νύχτα, η Λαίδη είδε στον ύπνο της πως βρισκόταν με την Ελίζ ολοζώντανη στην σάλα της βίλας ντε Κρεσύ, και η Ελίζ της έραβε μία ξεχειλωμένη ραφή από την δαντελένια της τουαλέτα. Στο όνειρό της η Λαίδη δεν διέθετε συνείδηση του ότι η Ελίζ ήταν στην πραγματικότητα νεκρή, και ως εκ τούτου δεν είπαν τίποτε αναμεταξύ τους που να αφορούσε θάνατο.

Λουσμένα στο χλωμό σεληνόφως της νύχτας, τα φαντάσματα της Bouconne αποκτούσαν μία λεπτεπίλεπτη ασημένια αύρα, τέτοια που μονάχα τα περιγράμματά τους ήταν πλέον ορατά μέσα στο πυκνό σκοτάδι.  

●●●●

Ο Δημήτρης Απέργης γεννήθηκε στην Λάρισα. Σπούδασε ΜΜΕ και Κινηματογράφο στην Αγγλία. Ζει και εργάζεται στην Λάρισα.

[ facebook ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω.