Το διατροφικό μυστικό των Αρχαίων Ελλήνων

 

Ζέα (Ζειά) | Το διατροφικό μυστικό των Αρχαίων Ελλήνων

Το αρχαιότερο ίσως δημητριακό και βασικό συστατικό της διατροφής των αρχαίων. Αναφέρεται και ως Ζειά, βρίζα, όλυρα, Emmer και ορισμένες φορές συγχέεται με το ασπροσίτι (γερμαν. Dinkel), ή την Σίκαλη, ή ακόμα και με το καλαμπόκι, μια και η λέξη Zea (Zea mais) είναι η επιστημονική ονομασία του αραβοσίτου. Ορισμένες πηγές αναφέρουν ότι ο ασπρόσιτος (ασπροσίτι) είναι το δημητριακό ζέα.
Με τo δημητριακό Dinkel αντί για το κριθάρι, φτιάχνεται η ομώνυμη μπύρα, όμως το δημητριακό αυτό δεν είναι η ζέα (όπως αναφέρεται σε ορισμένες πηγές), διότι η Λατινική του ονομασία είναι Triticum spelta.

[www.germanbeerinstitute.com/Dinkelbier.html]. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. 

Η Ζέα (Triticum dicoccum) είναι ένα από τα αρχαιότερα δημητριακά που είναι γνωστά στον άνθρωπο. Δείγματά του έχουν βρεθεί σε ανασκαφές προϊστορικών οικισμών σε όλο τον ελλαδικό χώρο με παλαιότερο αυτό της Μικράς Ασίας που χρονολογείται 12.000 χρόνια π.χ. Ήταν ένα από τα πρώτα δημητριακά που “εξημέρωσε” ο άνθρωπος και βασικό καλλιεργήσιμο είδος της πρώιμης γεωργίας της Εύφορης Ημισελήνου (Fertile Crescent), δηλαδή της Παλαιστίνης, της Συρίας, του Ευφράτη και του Τίγρη ως τον Περσικό κόλπο. Δείγματα της εκμετάλλευσης του που χρονολογούνται 10.000 χρόνια πριν, έχουν βρεθεί και στην Βόρεια Αφρική.

Για χιλιάδες χρόνια παρέμενε το κυριότερο δημητριακό της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Μετέπειτα αντικαταστάθηκε από το Triticum turgidum (Durum) το οποίο πιθανά να δημιουργήθηκε από το Triticum dicoccum με μετάλλαξη. Οι αγρότες προτίμησαν το νέο αυτό δημητριακό λόγο του ότι ο σπόρος αποχωριζόταν από το φλοιό με μεγαλύτερη ευκολία. Το δημητριακό Triticum dicoccum ή αλλιώς Emmer ή aja όπως ονομάζεται στην Αφρική, έφτασε στην Αιθιοπία πριν από 5.000 ή και περισσότερα χρόνια και έχει επιζήσει μέχρι τις μέρες μας. (Έχει επιζήσει επίσεις σε μικρής κλίμακας παραγωγή και στην πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβία, Ινδία, Τουρκία, Γερμανία (Βαυαρία), Γαλλία και αλλού (σύμφωνα με τον J. Harlan)).

Αναφορά στην καλλιέργεια αυτού του δημητριακού στην Λακωνική πεδιάδα κάνει και ο Όμηρος λέγοντας: “πυροί τε ζειαί τ’ ήδ’ εύρυφανές κρί λευκόν”. Αλλά και στην Παλαιά Διαθήκη γίνεται αναφορά “31 Εκτυπήθησαν δέ το λινάριον και η κρίθη διότι η κρίθη ήτο σταχυωμένη, και το λινάριον καλαμωμένον 32 ο σίτος όμως και η ζέα δεν εκτυπήθησαν, διότι ήσαν όψιμα”. [Έξοδος 9: 31, 32].

Από βρίζα (όλυρα στο αρχαίο κείμενο) παρασκευαζόταν ψωμί, σε μέρες πείνας, καθώς ήταν είδος σιτηρού δεύτερης σειράς. Αυτό συνέβη κατά την έβδομη πληγή της Αιγύπτου. [Ησαΐας 28:25] Χρησίμευε και ως τροφή των αλόγων, όταν ακόμα δεν είχε ωριμάσει.

Μπορεί την ζέα να την χρησιμοποιούσαν ως τροφή για τα άλογα, αλλά για τους Ρωμαίους ήταν τροφή εκστρατείας. Κατά την Ομηρική εποχή πιθανολογείται ότι η Ζέα χρησιμοποιείτο ως ζωοτροφή. Ο Ηρόδοτος (5ος αι. π.Χ.) αναφέρει ότι οι Αιγύπτιοι παρασκεύαζαν ψωμί αποκλειστικά από ζέα και περιφρονούσαν το σιτάρι και το κριθάρι. Ο θεόφραστος (4ος αι. π.Χ.) διακρίνει σαφώς τη ζέα από την όλυρα, χαρακτηρίζοντας την πρώτη ως το πλέον αποδοτικότερο μεταξύ πολλών άλλων δημητριακών.

Σύμφωνα, με τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο και τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα, η ζειά (όλυρα) είχε καλλιεργηθεί αποκλειστικά ως το μοναδικό δημητριακό από τους πρώτους Ρωμαίους στην αρχή της ιστορίας τους και αυτό αποδεικνύεται και από τη χρησιμοποίηση τους σε όλες τις θρησκευτικές τελετές τους.

Ο γιατρός Γαληνός (2ος αι. π.Χ.) αναφέρει την όλυρα ως το τρίτο σε θρεπτική αξία δημητριακό μετά το κριθάρι και το σιτάρι, ενώ όπως μας πληροφορεί ο Διοσκουρίδης (1ος αι. μ.Χ.) στην εποχή του ήταν διαδεδομένη μια πανάρχαια συνήθεια των Ελλήνων και των Ρωμαίων: η μίξη χονδροαλεσμένων κόκκων ζέας και σιταριού, που λεγόταν “κρίμνον”, και το οποίο ήταν ένα παχύρρευστο θρεπτικό ρόφημα που ονομαζόταν “πολτός” (χυλός).

Η θρεπτική του αξία είναι αδιαμφισβήτητη, άλλωστε δεν είναι τυχαίο που η ετυμολογία της λέξης “ζείδωρος” (αυτός που δωρίζει ζωή) προέρχεται από αυτό το δημητριακό.

Ζει (ζειαί (πληθυντικός του ζειά)) + δώρος (δώρον) [Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας/ Γεώργιος Δ. Μπαμπινιώτης, Αθήνα, Κέντρο Λεξικολογίας, 1998].

(Ζειά + δωρέομαι) δωρούμενος (δίδων, παράγων) ζειάς [Λεξικόν Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης/ Ιωάννου Δρ. Σταματάκου, Αθήνα, Βιβλιοπρομηθευτική, 1994].

Μετά από μακρόχρονη λησμονιά, οι νεότεροι επιστήμονες το “ανακάλυψαν” ξανά και κυρίως μετά τις έρευνες του Άγγλου Allen. Οι έρευνες αυτές έδειξαν ότι η Ζέα περιέχει 40% περισσότερο μαγνήσιο από τα άλλα δημητριακά. Το συστατικό αυτό βοηθά στην αντιμετώπιση των κραμπών που εμφανίζονται συνήθως μετά από πολύωρη ποδηλασία. Το μαγνήσιο επιπλέον ενεργοποιεί τις ενζυματικές διαδικασίες του μεταβολισμού. Περιέχει δε υψηλά ποσοστά του αμινοξέος λυσίνη που καθιστά τα ζυμαρικά που παράγονται από τη Ζέα, ιδιαίτερα εύπεπτα. Αυτό άλλωστε είναι και το κύριο ζητούμενο της “βελτίωσης” των σιτηρών.

Τα ζυμαρικά αυτά μπορεί να τα αναζητήσει κανείς στα καταστήματα βιολογικών προϊόντων.

Κωνσταντίνος Ριζόπουλος

Όμάδα επιστημόνων έφθασε εις τήν Θεσσαλονίκην, όπου εύρισκες τότε ανθρώπους άπό όλες τις φυλές. Ήρεύνησε προσε¬κτικά και έδημοσίευσε τό 1922 τό πρώτο σύγγραμμα διά τις ομάδες αίματος και τις ιδιαιτερότητες εκάστης. Οί Έλληνες είναι κατά πλει¬οψηφία “0″ ομάδος και οί υπόλοιποι “Α” ομάδος, οί Χάζαροι είναι “Β” ομάδος κ.λπ.Αρχάς του 1923 στέλνουν εις τήν Θεσσαλονίκη ένα ζευγάρι ιατρών διά νά εξετάσει τήν διατροφήν τών Ελλήνων, επηρε¬ασμένη άπό τόν Ιπποκράτη, ό όποιος έλεγε εις τους ασθενείς “φάρ¬μακο σου είναι ή τροφή σου”. Άρα αυτοί έσκέφθησαν, έχει καθιερώ¬σει εις τόν Έλληνα υγιεινή διατροφή, ποια είναι όμως ή βασική τροφή; Οί ερευνηταί κατέληξαν, σύντομα, ότι βασική τροφή τών Ελλήνων είναι τό ψωμί. Τό ψωμί όμως τών Ελλήνων ήταν από Ζειά και όχι άπό σιτάρι.

Είς τά χημικά εργαστήρια συνέκριναν γρήγορα αλεύρι άπό Ζειά και Σιτάρι καί μέχρι τό 1926 διαπιστώνουν ότι:

Είς τόν εγκέφαλο του ανθρώπου υπάρχει ένας αδένας μεγέθους διδράχμου τόν όποιον ονόμασαν “Αμυγδαλή” ή “Αμύγδαλα”. Αυτός ό άδήν δημιουργεί τήν μνήμην καί τήν φαντασίαν είς τους ανθρώπους με 300 διαφορετικές πρωτεΐνες (Αμινοξέα). Αυτές οί πρωτεΐνες διά νά συνδεθούν μεταξύ των καί νά δημιουργήσουν τά συμπλέγματα της μνήμης καί νά διατηρηθούν αυτά είς τόν χρόνον, χρειάζονται μίαν δύναμιν, μίαν κόλλα, διά νά κολλήσουν Αυτήν τήν κόλλα τήν προσφέρουν οί τροφές μας καί τήν ονομάζουμε πρωτεΐνη στηρίξεως, πού σημαίνει συγκόλλησις καί σταθεροποίησις τής μνήμης.

Τό ψωμί πού τρώμε άπό τό Σιτάρι έχει τελείως διαφορετικές πρωτεΐνες στηρίξεως άπό τό ψωμί άπό τη Ζειά. Εδώ ακριβώς έγκειται καί ή διαφορά τους.

Είς τό Σιτάρι υπάρχει άφθονη ή γλουτένη. Ή γλουτένη είναι μία ισχυρή κόλλα καί χρησιμοποιείται ώς φυσική κόλλα ύπό τών ανθρώπων στην καθημερινή ζωή των. Ή γλουτένη όμως ώς πρωτείνη – στηρίξεως- (συγκόλλησις) τών πρωτεϊνών του εγκεφάλου διά τήν δημιουργίαν τής μνήμης είναι καλή μέν, διότι δημιουργεί ίσχυράν μνήμην, αλλά περιορισμένην, διότι συγκολλά περισσότερες πρωτεΐνες των απαιτουμένων και περιορίζει τό απόθεμα αυτών. Αποτέλεσμα είναι να περιορίζει την μνήμην εις πολύ λίγες εικόνες. Έτσι καταστρέφει τήν φαντασίαν και τό δημιουργικό πνεύμα. Είναι δε εγκληματική, διότι έμμεσα καταστρέφει τήν ύγείαν και τό πνεύμα, τήν πρόοδον και τον πολιτισμόν του ανθρώπου.

Ή γλουτένη του σιταριού καταστρέφει τήν ύγείαν, τό πνεύμα, τήν μεγαλοφυίαν, τον πολιτισμόν της άνθρωπότητος, διότι ώς ισχυρή κόλλα έπικολλάται εις τά τοιχώματα όλων τών αγγείων πού διέρχε¬ται, πεπτικούς σωλήνες, έντερα, φλέβες, αρτηρίες κ.λπ. Ένεκα τούτου παρακωλύει τήν σωστήν πέψιν, κενώσεις και κυκλοφοριαν του αίματος, μέ τις αντίστοιχες επιβαρύνσεις είς τήν ύγείαν.

Είς τόν εγκέφαλον ώς πρωτεΐνη στηρίξεως κολλά ισχυρά τις πρωτεΐνες τής μνήμης μέ αποτέλεσμα, ό,τι παραστάσεις και ιδέες έβίωσεν τό παιδί είς τήν ήλικίαν 3-7 ετών, όσο λανθασμένες καί άν είναι, όσο πιό δυνατές και ξεκάθαρες αποδείξεις περί πλάνης του και άν του παρουσιάσεις αργότερα, δεν πρόκειται ώς ενήλικας νά άπορρίψη τις αποθηκευμένες μνήμες και δοξασίες του περί θεού, πολιτικής, κ.λπ.

Δι’ αυτό ακριβώς οί θρησκείες, οι Δικτάτορες, οι έξουσιασταί μας μέ διάφορα τεχνάσματα καί ωραία λόγια προσπαθούν νά ποδηγετήσουν τά παιδιά άπό μικρή ηλικία και έσοφίστηκαν τά κατηχητικά, τις πολιτικές νεολαίες. Οί Δικτάτορες καί οί Τραπεζίτες είσήγαγον τήν πολιτικήν είς τά σχολεία μέ πρόφασιν, δήθεν, τήν προπαρασκευήν ενήμερων πολιτών, ενώ στην ουσία εκπαιδεύουν τυφλούς δούλους του τραπεζικού συστήματος.

Όποιος από εσάς πιστεύει είς τήν ανεξάρτητον σκέψιν τών ανθρώπων, ας άγωνισθή διά τήν κατάργησιν του συνδικαλισμού είς όλα τά σχολεία, πλην πανεπιστημίων. Επομένως ή γλουτένη του σιταριού είναι καί ή τροχοπέδη τής εξελίξεως καί του πολιτισμού. Ταυτοχρόνως, τροχοπεδεί και τήν έλευθέραν σκέψιν καί πνευματικήν άνοδον του άνθρωπου και τόν καθιστά δούλον του ιερατείου, του κατεστημένου, διότι αγωνίζεται και θυσιάζεται δια αξίες πού του ενέπνευσαν τά οργανωμένα συμφέ¬ροντα και όχι ή φύσις. Είναι όλοι οι αγώνες του εναντίον των φυσικών νόμων. Αντίθετα ή πρωτεΐνη στηρίξεως της Ζειά (πληθυντικός Ζειαΐ) διασπάται από τά ένζυμα και αφομοιώνεται σάν καλή τροφή άπό τόν οργανισμό.

Αυτό τό χαρακτηριστικό της την κάνει πολύτιμη εις τόν ανθρώπινο οργανισμό. Διότι ενώ χρησιμεύει ώς πρωτεΐνη “στηρίξεως” (συγκόλλησις – σταθεροποίησις) εις τις πρωτείνες μνήμης του εγκεφάλου, δεν μπλοκάρει αυτόν, δέν δημιουργεί σταθερές και άναλοίωτες ενώ¬σεις σάν βαρύδια στον έγκέφαλον, ώς ή γλουτένη του σιταριού, και αφήνει τόν εγκέφαλο νά λειτουργή ελεύθερα νά συλλαμβάνη, νά σκέπτεται νέες ιδέες, δοξασίες, νά δημιουργεί όνειρα, φαντασία, επιστήμη, κ.λπ. Οί αρχαίοι Έλληνες τό εγνώριζαν πολύ καλά αυτό, δι’ αυτό εκτρέφοντο μόνο μέ Ζειά, εγνώριζαν ότι ή Ζειά τρέφει τό πνεύμα. Αυτό μας τό λέει ό Αισχύλος εις τό ύμνον του προς τήν Δήμητρα:

“Δήμητερ ή θρέψασα τήν έμήν φρένα είναι με άξιον τών σων μυστηρίων”(Αισχύλος)

Επίσης δέν φράσσει τά αγγεία πού διέρχεται, φλέβες, αρτηρίες, κ.λπ. Δέν παρουσιάζει τις πολλές ασθένειες πού παρουσιάζει ή γλουτένη.Έπί πλέον ή Ζειά περιέχει άφθονα βιταμίνη Ο και πολλά ιχνοστοι¬χεία πού χρειάζεται ό οργανισμός μας, συν τό άμινοξύ “Λυσίνη” τό πολυτιμωτατο συστατικον δια τόν οργανισμό μας, πού σήμερα οί άνθρωποι τό αγοράζουμε πανάκριβα ώς συμπλήρωμα τής διατροφής μας, ένώ θά τό είχαμε άπό τό ψωμί της Ζειάς δωρεάν.

Η Ζειά:

1. Βοηθάει στην άπορρόφησιν τών θρεπτικών συστατικών (ca, mg) κ.ά.

2. Καταστέλλει τις φλεγμονές πού χρονίζουν στον οργανισμό καί καταστρέφουν τα υγιή κύτταρα.

3. Καταστέλλει τα ένζυμα του καρκινικού κυττάρου (εμποδίζει τήν ανάπτυξιν και μετάστασιν του καρκίνου).

4. Περιέχει τό βασικό αμινοξύ Λυσίνη (Lycin) πού ενισχύει τό ανοσοποιητικό σύστημα και είναι τό βασικό στοιχείο στην βιοχημική λειτουργία του εγκεφάλου.

Έκτος των ανωτέρω τά άρτοπαρασκευάσματα άπό αλεύρι Ζειάς είναι εύγεστα καί άσυγκρίτως νοστιμότερα άπό τά αντίστοιχα μέ αλεύρι σιταριού. Έάν δέ φάτε ψωμί ή μακαρόνια άπό Ζειά θά ερωτήσετε, τον κρέμασαν οι Έλληνες αυτόν που τους έστέρησε αυτήν τήν ασύγκριτη άπόλαυσιν;

Θά πάρετε τήν άπάντησιν ότι, του στή¬νουν συνεχώς ανδριάντες σέ πλατείες, στην Βουλή, και δίδουν τό όνομα του στις λεωφόρους γιά νά μην τό ξεχάσουν ποτέ. Καί τότε θά διερωτηθήτε, τί φταίει;

Νά φταίει άραγε ή μεγάλη πανουργία καί εμπειρία των κοσμοκρατόρων μόνον, ή μήπως ή δουλικότης των μωροφιλόδοξων και λοιπών οργανωμένων στις μυστικές εταιρείες των;

Νομίζω πώς όλα αυτά δέν θά ήσαν αρκετά νά τυφλώσουν τον λαό μας καί δέν θά έπετύγχανον, έάν δέν υπήρχε τό ακαλλιέργητο, τό πρωτόγονο ΕΓΩ του, τό όποιο αντιδρά σκληρά καί δέν δέχεται τό αντίθετο, όσο καθαρά καί άν απόδειξης τήν πλάνην του. Μέ τό ακαλλιέργητο ΕΓΩ δέν δύναται νά παραδεχθή ότι οί γονείς του έπλανήθησαν, διότι τότε αισθάνεται ότι μειώνεται ή προσωπικότης του καί τό κύρος του, ένώ τό καλλιεργημένο ΕΓΩ, όταν πεισθή ότι έπλανήθη τό παραδέχεται αμέσως μέ ψηλά τό κεφάλι καί υπερήφανα, διότι έτσι νοιώθει ότι είναι ισχυρό, επειδή επεβλήθη τών ενστί¬κτων καί τής μικροπρέπειας. Ερευνώντας ή επιτροπή, πού αναφέραμε πιό πάνω, τό διαιτολόγιο τών αρχαίων Ελλήνων έμεινε έκπληκτος.

Οί αρχαίοι δέν έτρωγαν ψωμί άπό σιτάρι. Τό σιτάρι τό είχαν ώς τροφή τών ζώων καί τό oνομαζαν πυρρό. Έτρωγαν μόνον ψωμί άπό Ζειά ή Κριθάρι καί έν ανάγκη μόνον από κριθάρι ανάμεικτο με Σιτάρι.

Ό Μέγας Αλέξανδρος έτρεφε την στρατιάν του μόνο μέ Ζειά, διά νά είναι οι άνδρες του υγιείς και πνευματικά ανεπτυγμένοι. Αν οι αρχαίοι Έλληνες έτρωγαν ψωμί άπό σιτάρι δέν θά είχαν τόσο ύψηλήν πνευματικήν άνάπτυξιν. Μόλις οι κοσμοκράτορες έδιάβασαν αυτήν τήν έκθεσιν τής επι¬ροπής, δίδουν εντολή το 1928 νά αναιρεθή αμέσως ή καλλιέργεια Ζειά στην Ελλάδα, και μόνον στην Ελλάδα.

Διά νά μειώσουν μέ το σιτάρι τήν πνευματικήν άνάπτυξιν των Ελλήνων, μειώνοντας τήν άντίληψίν τους και οργανώνοντας ταπεινήν έκπαίδευσιν των παιδιών τους καί διδάσκοντας τις πολιτικές τους εις τά σχολεία και πολιτικοποιούντες τα εις τά κόμματα που αυτοί ελέγχουν απόλυτα, για νά ποδηγετήσουν πλήρως εις πρώτον χρόνον τους Έλληνας.

Ενώ τώρα αναμειγνύοντας τους μέ αλλοδαπούς, θέλουν νά τους εξαφανίσουν τελείως. Ναι άλλα πώς θά τό επιτύχουν αυτό; Αμέσως δίδουν έντολήν είς τόν τέκνον των τον Βενιζέλο νά έπιστρέψη στην Ελλάδα καί νά εξαφάνιση τήν Ζειά. Οπότε βλέπουμε τόν Βενιζέλο νά έπιστρέφη στην Ελλάδα μετά άπό 8 χρόνια αυτοεξορίας του, νά άνασκουμπώνεται και νά ορμά σάν λέων κατά τής Ζειάς.

Μέσα σέ 60 χρόνια μόνον ήλλοίωσαν τήν πνευματικήν ύπεροχήν του σκέπτεσθαι τών Ελλήνων, τους έκαναν αδιάφορους, άβουλους, μέ μετρίαν αντίληψιν και φιλάσθενους καί τώρα μέ τους αλλοδαπούς επιδιώκουν τόν πλήρη εξαφανισμό τής φυλής των, ένώ συγχρόνως ξοδεύουν δισεκατομμύρια δολλάρια οι φιλεύσπλαχνοι διά νά μην εξαφανισθούν οί οχιές, κόμπρες, πάντα καί άλλα ζώα καί ερπετά. Όλα τά ανωτέρω περί Ζειά, γλουτένης καί σωστής διατροφής μέ λεπτομέρειες καί τάς παραμέτρους όλων αυτών καί τήν ύγιεινήν θά τά βρήτε είς τά εμπνευσμένα καί καλομελετημένα βιβλία “Τό Όλον” καί τό «ΌΛ-ΟΝ» Ένα βιβλίο γιά τήν “ΊΑΣΗ”, του πρωτοποριακού μελετητή Μιχάλη Γρηγορίου..

Προς τό τέλος του 1928 ό “Εθνάρχης” μας Βενιζέλος, προφανώς μετά άπό κάποια εντολή, μέ της Αμύνης τά Παιδιά, τυφλά εις τον νουν καί την κρίσιν, και διψασμένα τό πώς νά ευχαριστήσουν καλλί¬τερα τόν άρχηγόν των έκήρυξαν τόν πόλεμον κατά της Ζειάς καί, έφορμήσαντες ακαταμάχητοι, ένίκησαν νίκην λαμπράν και εις βραχύτατον χρόνον 4 ετών δεν υπήρχε εις την Ελλάδα ούτε ένα σπυρί Ζειάς γιά σπόρο. Είπαν εις τόν λαό ότι ή Ζειά είναι ζωοτροφή, δι’ αυτό τά λεξικά την γράφουν έκτοτε ζωοτροφή και ότι είναι βλαβερή στην υγεία.

Αυτό τό πρόβαλαν έντονα τά ΜΜΕ καί σέ 4 χρόνια έξηφανίσθη η Ζειά. Όλοι οί Έλληνες εγκατέλειψαν τήν Ζειά μόνον ένας άπό όλους κράτησε σπόρο Ζειάς. Καί σήμερα 2010 καλλιεργεί Ζειά μόνον ένας ό Γ.Α. είς ένα χωριό καί κατασκευάζει μακαρόνια άπό αλεύρι Ζειάς, τά όποια είναι υπερβολικά νοστιμώτερα άπό τά μακαρόνια του σίτου. Τήν έπιθεσίν του κατά τής Ζειάς ό “εθνάρχης” μας τήν ήρχισε μέ τήν αθρόα εισαγωγήν αλεύρων σίτου ύπό τών φίλων του.

Οί φίλοι του έγιναν πάμπλουτοι καί έξέσπασε τότε τό μέγα διά τήν έποχήν και γνωστό ώς “Σκάνδαλο τών αλεύρων”. Μέσα είς 4 χρόνια οί Έλληνες είχαν ξεχάσει τήν Ζειά τελείως καί οί φίλοι του Βενιζέλου έγιναν δισεκατομμυριούχοι άπό τήν εισαγωγή τών αλεύρων του σίτου.”Αν σήμερα θελήσετε νά επαναλάβετε αυτό γιά τό σιτάρι ή κριθάρι ή κάτι άλλο, δέν θά τό πετύχετε ούτε σέ 50 χρόνια. Τόσο πολύ είχε τυφλώσει καί πειθαρχήσει ό Βενιζέλος τους οπαδούς του. Αυτό βέβαια είναι εχθρική ψυχολογία. Θέλουν τους οπαδούς τους τελείως τυφλούς στην σκέψιν καί δούλους. Καί δέν ήρκέσθη μόνον είς τήν έξαφάνισιν του σπόρου ό “εθνάρχης” μας, επέτυχε νά σβήση τήν Ζειά από τήν μνήμην καί τήν γλώσσαν τών Ελλήνων.

Αυτό θά πή τέλειον έγκλημα. Αποδείξεις: Εσείς έγνωρίζατε τήν λέξιν Ζειά πριν λίγα χρόνια, όταν ήρχισε νά προβάλεται άπό εμάς στά κανάλια; Εύρήκατε τήν λέξιν σέ λεξικό πού συντάχθηκε μετά τό 1930; Δεν θά τήν εύρητε, μήν ψάχνετε. Άλλα και αν κάπου τήν εύρητε, θά τήν έξηγεί ώς ζωοτροφή… Μόνον εις τυχόν ανατυπωθέντα παλαιά λεξικά θά τήν εύρητε, ή εις τό των Άγγλων “LINDELL & SCΟΤΤ”, τό όποιον δέν τήν εξηγεί σωστά. Εις τό “ΗΛΙΟΣ” πού είναι πιο ενήμερο και σοβαρό λεξικό γράφει:

Ζειά ή Ζέα… τήν Ζέαν τήν μάϊδα πού είναι ό γνωστός αραβόσιτος και κοινώς αραποσίτι”. Αραβόσιτος όμως είναι κοινώς τό Καλαμπόκι.

Ή Ζειά όμως ώς φυτό είναι κάτι σάν σιτάρι και κριθάρι, δέν έχει καμμία σχέσιν στην όψιν μέ τό καλαμπόκι, άλλα και τό σπυρί του είναι ώς του σιταριού πιό πεπλατυσμένο καί χονδρό.

Ή Ζειά μέ τον Σΐτον είναι όπως ή Νερατζιά μέ τήν πορτοκαλιά. Αν άπό άπόστασιν 50-1ΟΟμ. κοιτάζεις τήν Νερατζιά είναι όμοια μέ τήν πορτοκαλιά. Καί τό νεράτζι μέ τό πορτοκάλι, ένώ έξωτερικώς είναι όμοια, εις τήν πραγματικότητα έχουν μεγάλες διαφορές εις τά συστατικά των. Αυτό ακριβώς συμβαίνει καί μέ τους σπόρους της Ζειας και του Σιταριού. Δέν θά έκανε ό Ι. Πασσάς αυτό τό λάθος, έάν δέν έξηφάνιζε και τήν βιβλιογραφία περί Ζειά ό “εθνάρχης” μας, όπως ό Σαούλ – Παύλος τήν βιβλιογραφία των αρχαίων Ελλήνων.

Εκεί όμως πού έμεινα εμβρόντητος είναι όταν διάβασα τήν “Οδύσσεια” ραψωδία δ (4)-603-604, τό αρχαίο: “Ω έν μέν λωτός πολύς, έν δέ κύπειρον πυροί τε ζειαί τε ίδ’ εύρυφυές κρίλευκον”. Ό Κ. Δούκας ερμηνεύει: “όπου υπάρχει τριφύλλι πολύ, καί κύπερι, καί σιτάρια καί ζωοτροφές κι εύρύφυτο κριθάρι λευκό”. Πώ! Πω!… Ό κ. Δούκας ό έκλεκτώτερος ερμηνευτής έκανε λάθος; Ένώ οί “Ελληνες χρησιμοποιούσαν πυρούς (σιτάρια) γιά ζωοτροφές καί τήν ζειά γιά ψωμί, ερμήνευσε τήν ζειά ώς ζωοτροφές, διότι ό Βενιζέλος είχε εξα¬φανίσει από τήν βιβλιογραφίαν καί άπό τήν μνήμην τών Ελλήνων τήν ζειά ή ζέα.Τό δημητριακό Ζειά η φύσις τό έδώρισε είς τους λαούς του Αιγαίου.

Αργότερα οί Έλληνες μετανάστες τό μετέφεραν καί είς άλλες χώρες. Τό σιτάρι ήτο φυσικό δημητριακό τών βορείων περιοχών. Οί Έλληνες τό έφεραν είς τήν Ελλάδα καί τό έκαλλιέργησαν ώς ζωοτροφή, αρκετά χρόνια πρό του Τρωικού Πολέμου, όταν ήρχισαν τό εμπόριο μέ τις βορεώς του Ευξείνου Πόντου χώρες. Οι Βόρειοι λαοί αντί χρημάτων, που δέν είχαν, έπλήρωναν τα είδη πού ήγόραζαν άπό τους Έλληνας έμπορους μέ σιτάρι και έτσι ήλθε εις την Ελλάδα τό σιτάρι. Εις τό διαδίκτυο, έάν γράψετε τήν λέξιν “Ζειά”, θά εκπλαγείτε.

Θά διαβάσετε πάρα πολλά, εις τήν παράγραφο “ΣΤΗΝ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΑΤΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ” (ύμνοι Όρφέως, Ομηρικά έπη, Μύθοι), διαβάζουμε:

«Ή πόλη τών Αθηνών ονομα¬ζόταν και Ζείδωρος, διότι έπί του εδάφους της έκαλλιεργειτο έκτος άπό τήν έλαία και τό δημητριακό ζειά. Τό ζειά μέ τό ζήτα δηλώνει ζωή, μέ τό εψιλον γιώτα τήν μακρά πορεία και μέ τό άλφα που είναι τό πρώτο στοιχείο τό άριστον, τήν παρουσία του Αιθέρα (τό στοιχείο πού βρίσκεται παντού και δομεί τά πάντα είναι ό Αιθέρας), άρα ζειά σημαίνει μακροζωία».

Τήν Ζειά φορτωεκφόρτωναν άπό ένα λιμάνι του Πειραιώς που έξ αυτής έλαβε τό όνομα Ζέα, και μέχρι σήμερα τό λιμάνι ονομάζεται Ζέα.

Και τώρα πώς επεβλήθη ή ζειά νά ερμηνεύεται εις ορισμένα λεξικά ώς ζωοτροφή. Εις τό διαδίκτυο χειριζόμενοι τήν λέξιν “Ζειά” εις τήν ΙΛΙΑΔΑ – ραψωδία Ε, στίχοι 121-240 διαβάζουμε: «…παρά δέ σφίν έκάστω δίζυγες ίπποι έστάσι κρί λευκόν έρεπτόμενοι και όλύρας» (195). Πιό κάτω ό μεταφραστής, ελαφρά τή συνειδήσει, ή καλοπληρωμένος μεταφράζει: «…εις κάθε αμάξι είναι σιμά ζευγαρωτά πουλάρια, στέκουν και τρώγουν τήν ζειά και τό λευκό κριθάρι».

Έδώ δολοφονείται ή Ζειά, διότι ό μεταφραστής, μεταφράζει τήν ζωοτροφή “όλύρας” εις “ζειά”. Οι μεταγενέστεροι αντιγράφουν από αυτό ζειά = όλύρας = ζωοτροφή, ένώ ό Όμηρος εγνώριζε και τά δύο, ζειά και όλύρας, και έγραφε πάντα τό ορθόν, αυτό που ήθελε και έπρεπε νά διδάξη. Έδώ γράφει σαφώς: «κρι λευκόν έρεπτόμενοι και όλύρας». Όχι ζειά, όπως ελαφρά τήν συνείδησιν και βαρυτάτην άγνοια γράφουν οι μεταφρασταί. Από τις έρευνες που έκανα, κατέληξα ότι όλύρα ώνόμαζαν τόν σημερινόν “Οροβον κοινώς ρόβην ή τό ρόβι.

Πρόκειται διά τήν πιό δυνατή και αγαπητή εις τά ζώα τροφή. Ομοιάζει μέ τό βίκο (άγριαρακά). Είναι ή πιό θρεπτική τροφή τών ζώων, άλλα είναι βλαβερή διά τόν άνθρωπον. Ή όλύρα εκαλλιεργείτο από αρχαιοτάτων χρόνων εις την Ελλάδα ως ζωοτροφή. Ήτο μεσογειακό φυτό (Λεξικό “ΗΛΙΟΣ”, λήμμα Όροβος). Είναι λογικόν νά κατάληξη μέ τόν χρόνο ή όλύρα εις όροβο. Εις τό λεξικό “LINDELL & SCΟΤΤ” θά τήν βρήτε ώς Σίκαλιν η Αγριοσίκαλιν, αυτήν τήν σύγχυσιν έκαλλιέργησαν οι φιλέλληνες… διά νά ξεχά¬σουμε τήν Ζειά. Ή Ζειά καλλιεργείται σήμερα εις πολλές χώρες τής Ευρώπης και εις τόν Καναδά εις μεγάλην εκτασιν, φέρει δέ όνομα ανάλογο τής γλώσσης έκαστης χώρας. Οι Ιταλοί τήν ονομάζουν Faro, οί Γερμανοί Dingel, κ.τ.λ. Οί Έλληνες εισάγουμε σήμερα αλεύρι Ζειά άπό τήν Γερμανία μέ τό όνομα Ντίνγκελ, ώς μή περιέχον γλουτένη, αντί 6,45 Εύρώ, ήτοι τό αγοράζουμε Δέκα φορές άκριβώτερα άπό τό σιταρένιο.

Γ. Γ. ΑΫΦΑΝΤΗΣ «Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ» ΣΣ. 443-451

humanisticecology.wordpress.com

                                                                                                                                                                       

Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα

πηγή :  http://www.afipnisi.org/2012/04/blog-post.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+afipnisi+%28%CE%91%CF%86%CF%8D%CF%80%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7+%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD%29&utm_content=FaceBook

    Η Επικαιρότητα του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος

 Μία Αναγκαιότητα για το Σύγχρονο Κόσμο

«Η διαχρονική σύγκρουση στους κόλπους της ανθρωπότητας δεν είναι παρά η σύγκρουση μεταξύ ποιοτικών και χυδαίων ανθρώπων»

Η κοσμοθέαση των αρχαίων Ελλήνων είναι ένα ζήτημα που απασχολεί στις μέρες μας ολοένα και περισσότερους επιστήμονες, φιλόσοφους αλλά και απλούς ανθρώπους. Δεν αποτελεί προσφιλή «ανάμνηση» κάποιων αρχαιολατρών, αλλά είναι κάτι ζωντανό το οποίο υπάρχει μέσα στον άνθρωπο όπου γης είναι ένα πανανθρώπινο μέτρο, ένας πανανθρώπινος παλμός, που δονεί διαφορετικά τον άνθρωπο που τον έχει μέσα του. Γιατί, δεν έχει σημασία η οποιαδήποτε αναφορά σ’ έναν πολιτισμό, όσο έξοχος αυτός κι αν ήταν, εάν είναι κλειδωμένος στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και δεν έχει να πει τίποτε σήμερα, στον άνθρωπο της δικής μας εποχής. Μιλώντας συνεπώς για την Αρχαία Ελλάδα, δεν κάνουμε παρελθοντολογία, αλλά δυναμική παροντολογία και μελλοντολογία.

Την αναφορά στους αρχαίους Έλληνες προγόνους μας δεν την κάνουμε φωτογραφικά, δεν ονειρευόμαστε να κινούμαστε πάνω σε άρματα ή να φοράμε χλαμύδες. Αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι να μεταφερθεί στο τώρα εκείνο που ήταν η Ουσία του πολιτισμού τους, να προβληθεί αυτή στο παρόν και στο μέλλον, ως ένα υγιές πρότυπο της τωρινής ανθρωπότητας, μίας ανθρωπότητας που τα κυρίαρχα πρότυπα της την έχουν προ πολλού οδηγήσει σε απανωτά αδιέξοδα.

Με βάση τα παραπάνω, θα προσπαθήσω στη συνέχεια να μεταφέρω, πέρα από χρονικά πλαίσια, ορισμένα βασικά δεδομένα του πολιτισμού των προγόνων μας, με άλλα λόγια τη διαθήκη τους, μία διαθήκη ισχυρή στους αιώνες των αιώνων, όσο τουλάχιστον θα υπάρχουν ανθρώπινα όντα. Γιατί αυτή είναι η αξία του πολιτισμού των Ελλήνων: είναι ένας πολιτισμός ο οποίος εφηύρε τον ‘Aνθρωπο, όρισε τον ‘Aνθρωπο και ως εκ τούτου αφορά τον ‘Ανθρωπο στη διαχρονικότητα του.

Μιλάμε βέβαια για τον άνθρωπο με κεφαλαίο Α, όχι μόνον αυτόν που έχει σχήμα ανθρώπου, αφού όλοι όσοι γεννιούνται από ανθρώπινα όντα έχουν σχήμα ανθρώπου, έτσι το θέλει η φύση και ο γενετικός κώδικας. Μιλάμε για όλους τους ποιοτικούς Ανθρώπους του πλανήτη, στους οποίους οι Έλληνες έχουν πάντοτε να δώσουν πράγματα. Η Ιστορία των τελευταίων αιώνων αποδεικνύει ότι ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές του πλανήτη, οι Έλληνες βοήθησαν, όποτε υπήρξε ανάγκη, στο να ανασυρθεί δυναμικά ο παλαιός, αξιοπρεπής, ποιοτικός ‘Ανθρωπος, για να γίνει ξανά ιστορικό υποκείμενο. Όπου και όποτε χρειάστηκε δηλαδή να αλλάξουν τα πράγματα. Το ίδιο έργο παίχτηκε στην Αναγέννηση, στο Διαφωτισμό, στη Γαλλική Επανάσταση, στους ριζοσπάστες της Κεντρικής Αμερικής στα τέλη του 19ου αιώνα… όπου και όποτε χρειάστηκε να κινηθεί ο άνθρωπος προς την αξιοπρέπεια και την ελευθερία.

Η δυναμική προβολή του Αρχαίου Κόσμου στο σήμερα και στο αύριο, στη ζωή που βιώνουμε σήμερα εμείς και στις μέρες που έρχονται, έχει τέσσερις επιμέρους πλευρές ή διαστάσεις. Η μία είναι καθαρά κοινωνικοπολιτική. Οι δύο επόμενες είναι κοινωνικοπροσωπικές και η τελευταία είναι καθαρά προσωπική, αφορά δε όλο το είναι του ανθρώ¬που και όλη την έκταση του καθημερινού βίου, συλλογικού και ατομικού.

Ο Πολιτικός Άνθρωπος

Έχει ειπωθεί από πολλούς ότι οι Έλληνες εφηύραν «τον Ανθρωπο», ακόμα περισσότερο ότι εφηύραν «τον Πολιτικό Ανθρωπο». Εφηύραν επίσης και την πολιτική, μία διάσταση που είναι όχι έξω αλλά μέσα στον άνθρωπο.

Από τα βιολογικά είδη, κάποια χαμηλής εξέλιξης ζουν μόνα τους, κάποια πιο προηγμένα ζούνε κοινωνικά. Κοινωνικό ον είναι η μέλισσα, κοινωνικό ον είναι και ο λύκος. Εκεί έχουμε κάποιους νόμους, οι οποίοι είναι διαχρονικοί και διατοπικοί. Για παράδειγμα, και το έτος Ο των Χριστιανών, και το 1600 και βεβαίως επίσης και σήμερα, και στην Ασία και στην Αμερική, ο λύκος συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο. Η αγελαία συμπεριφορά του είναι μέσα στις βιολογικές του προδιαγραφές, από εκεί αναδύονται κάποιοι κοινωνικοί νόμοι που πρέπει να υπηρετήσει ώστε να είναι κανονικός λύκος. Εντάσσεται κοινωνικά μέσα σε μία αγέλη και ακολουθεί αυτούς τους νόμους, οι οποίοι είναι ουσιαστικά ανελαστικοί και απαραβίαστοι. Δεν μπορεί να τους αλλάξει, δεν μπορεί να τους τροποποιήσει.

Ο άνθρωπος όμως δεν είναι κοινωνικό ον. Ένα τμήμα του βέβαια είναι κοινωνικό, γιατί ως άνθρωπος έχει και το ζωώδες μέσα του. Το να λέμε όμως ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον δεν μας τιμά. Αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα άλλα ζώα είναι το πολιτικό του στοιχείο, το ότι δηλαδή ο άνθρωπος από την ίδια του τη φύση καλείται να δημιουργεί θετό δίκαιο, δηλαδή νόμους, οι οποίοι δεν είναι διαχρονικοί, ούτε διατοπικοί. Είναι νόμοι που τους φτιάχνει ο ίδιος για τον εαυτό του, για τον εκάστοτε χρόνο και τόπο. Και επειδή τους έχει φτιάξει ο ίδιος, δεν είναι απαραβίαστοι, αλλά παραβιάσιμοι από οποιονδήποτε άλλον έρθει να τους αλλάξει, να τους τροποποιήσει, ή να τους καταργήσει.

Αυτή η διάσταση του ανθρώπου, η πολιτική, στενά συνδεδεμένη με την έλλογη φύση του, είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει από το υπόλοιπο είδος των έμβιων όντων.

Όντως, για να φτιάξει θετό δίκαιο, ο άνθρωπος οφείλει να έχει ένα άλλο, ιδιαίτερο μυαλό, το οποίο βεβαίως έχει ως δώρο από τη Φύση, ένα εξαιρετικό προνόμιο, χαρισμένο από μία επιλογή της Φύσης και όχι επειδή είμαστε ένα βιολογικό είδος εκλεκτό των Θεών. Κάποια στιγμή δηλαδή, η Φύση θέλησε, για τους δικούς της λόγους, να ενεργοποιήσει στον ανθρώπινο εγκέφαλο το κέντρο του Λόγου.

Είμαστε έκτοτε όντα έλλογα, δηλαδή έχουμε μέσα μας τον λόγο και έχουμε τη δυνατότητα να εκδηλώσουμε λογικότητα -χωρίς κατ’ ανάγκη να είμαστε και λογικοί (εάν ήμασταν δεν θα ήταν ο κόσμος στα χάλια που έχει σήμερα). Είμαστε έλλογοι, δηλαδή έν-λογοι, και απλώς όταν κάποτε καταφέρνουμε να εκδηλώσουμε τη λογικότητά μας, κάνουμε θαύματα. Όταν δεν την εκδηλώνουμε, κάνουμε αυτό που βλέπουμε γύρω μας αυτήν τη στιγμή.

Σε Αναζήτηση Ανθρωπισμού

Η επανεφεύρεση του Πολιτικού Ανθρώπου είναι το αίτημα και των δικών μας καιρών, καθώς είναι ένα αίτημα διαρκές. Σε κάθε εποχή που η ανθρωπότητα σηκώθηκε για να δημιουργήσει κάτι θετικό, μπήκε άμεσα το αίτημα του Πολιτικού Ανθρώπου, δηλαδή της ανώτερης διάστασης του ανθρώπου. Το είδαμε και στη Γαλλική Επανάσταση, το είδαμε και σε άλλες σπουδαίες στιγμές της Ιστορίας, όταν ο άνθρωπος μπόρεσε να ξαναγίνει ιστορικό υποκείμενο. Ήταν αυτός ο ανώτερος άνθρωπος, που μπορούσε και κινούσε τα πράγματα, αυτός που άλλαζε καταστάσεις, ήταν αυτός ο ανώτερος άνθρωπος, ο Πολιτικός, που έφερνε άλλα δεδομένα στη θέση των παλιών. Έκανε επαναστάσεις… Επαναστάσεις δεν κάνουνε οι μέλισσες, ούτε οι λύκοι, επαναστάσεις κάνουν οι άνθρωποι.

Η πολιτική διάσταση του Ανθρώπου και η δυναμική επανεφεύρεση της είναι η πρώτη και βασικότερη προβολή του Αρχαίου Κόσμου στο σήμερα. Ένα πρώτο αίτημα όσων θέλουν να αναβιώσουν την ελληνική διάσταση του Ανθρώπου, είναι η δέσμευση να συμμετάσχουμε «στα κοινά» και να δουλέψουμε για τον ‘Ανθρωπο.

Όχι για τους εαυτούς μας, αλλά για τη μεγάλη αξία που λέγεται Ανθρωπος: «Εμείς οι άνθρωποι ορίζουμε την έννοια του ανθρώπου και ο ίδιος ορισμός ισχύει για όλους. Αυτό αποτελεί σαφή απόδειξη, ότι δεν υφίσταται καμία διαφορά ως προς το είδος μεταξύ ανθρώπου και ανθρώπου… η λογική είναι κοινή σε όλους μας… και δεν υπάρχει άνθρωπος οποιασδήποτε φυλής, που εάν βεβαίως βρει τον κατάλληλο οδηγό, να μην μπορεί να φθάσει στην Αρετή» σχολιάζει σχετικά ο Κικέρων (De Legibus,1. 28-31).

Υπάρχει μία έννοια, ξεχασμένη λίγο στις ημέρες μας, η οποία ονομάζεται Ανθρωπισμός. Είναι μία ακόμα εφεύρεση των Ελλήνων, που μεταδόθηκε στους Ρωμαίους και μεταφράστηκε από εκείνους ως humatitas, συμπληρωματική μάλιστα έννοια της Virtus δηλαδή της Αρετής και ορίζεται ως καλή προαίρεση προς τους άλλους ανθρώπους.

Εφευρέτης του πρωτότυπου όρου ήταν ο Παναίτιος ο Ρόδιος. Η πρωτότυπη, η ελληνική λέξη απόδοσης του όρου χάθηκε, δεν γνωρίζουμε ποια ακριβώς λέξη χρησιμοποιούσαν οι Μέσοι Στωικοί, στους οποίους και ανήκε ο Παναίτιος, γνωρίζουμε όμως ότι εκείνοι που όρισαν πρώτοι τον άνθρωπο ως αυταξία, ως αξία που υποστηρίζεται από μόνη της, ήταν οι Έλληνες.

Οι Στωικοί ιδιαίτερα, δίδαξαν ότι όλοι οι άνθρωποι, λόγω της κοινής φύσης τους, ως «κοινής νοεράς φύσεως μέτοχοι», πρέπει να είναι αντικείμενα της συμπάθειας, του ενδιαφέροντος και της φιλίας του κάθε πολιτισμένου ανθρώπου.

Οργανικότητα και Ελευθερία

Η δεύτερη διάσταση του Αρχαίου Κόσμου που μπορεί να προβληθεί δυναμικά στο παρόν της δικής μας ζωής είναι κοινωνικο-προσωπική. Πρόκειται για εκείνο που λέμε Οργανικότητα και είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτά που έχουμε σήμερα μάθει στις οικογένειες μας, στα σχολεία και στους τόπους απασχόλησης μας: ότι δήθεν είμαστε μοναχικά άτομα μέσα σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον, άνθρωποι εντελώς αποκομμένοι από κάθε φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον, που προσπαθούν απεγνωσμένα να απαλλοτριώσουν δικαιώματα, ή λίγη χαρά, λίγη ελευθερία, λίγο χώρο, ο οποίος είναι ξένος ως προς εμάς και προσπαθούμε «να τον πάρουμε», ώστε στοιχειωδώς να λειτουργήσουμε. Είμαστε δηλαδή απομονωμένα, εξατομικευμένα και άρριζα όντα, που κινούμαστε σ’ ένα περιβάλλον που κυμαίνεται μεν από εχθρικό μέχρι φιλικό, αλλά ωστόσο πάντοτε ξένο προς εμάς ήταν για τους προγόνους μας κάτι το δεδομένο. Ο άνθρωπος δεν ήταν άτομο, άρριζο και μέσα σε εισαγωγικά «ελεύθερο» (υπό την έννοια της αρνητικής ελευθερίας, δηλαδή να μην ανήκει πουθενά και να μην έχει βάση πουθενά), αντίθετα ανήκε εκ γενετής σ’ ένα συγκεκριμένο «σώμα», πολιτικό θα μπορούσαμε να πούμε, που ήτανε η πόλη του. Τμήμα της ήτανε το γένος του. Έξω από αυτό το γένος και έξω από αυτήν την πόλη, ο άνθρωπος δεν υπήρχε, δεν μπορούσε να σταθεί. Αν αποκοβόταν ή διωχνόταν από εκεί, ήταν τίποτε περισσότερο από ένας ζωντανός νεκρός.

Ο άνθρωπος έβλεπε τον εαυτό του να υπάρχει μόνο μέσω εκείνου του οργανικού πολιτικού συνόλου, της πόλης του. Και όριζε την ευδαιμονία του μέσω της ευδαιμονίας αυτής ακριβώς της πόλης. Ήταν ελεύθερος όχι επειδή μπορούσε να κάνει ότι θέλει, δηλαδή να δρα μέσα στην ασυδοσία, όπως ίσως σήμερα θα όριζε κάποιος την «ελευθερία». Ούτε βέβαια υπήρχε εκείνος ο χαζός έμμεσος ορισμός, ότι «η ελευθερία σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου» και τέτοια πράγματα.

Ορισμός της ελευθερίας για τους προγόνους μας ήταν να υπακούς (σας ακούγεται παράξενο;) σε νόμους, οι οποίοι είναι αποτέλεσμα «ελευθέρων πολιτών ελευθέρας πόλεως». Ελευθερία ήταν το προνόμιο να υπακούς (σας ακούγεται παράξενο;) σε υγιείς πολιτικές καταστάσεις, δηλαδή σε μία συγκροτημένη Πολιτεία που να μπορεί να εγγυηθεί την τέλεια πολιτική σύνθεση αυτοδιάθεσης, ισονομίας, ευθύνης, ισηγορίας και παρρησίας.

Ακόμα και στην εξαιρετική θεολογία των Ελλήνων βλέπουμε ότι οι Θεοί, οι οποίοι είναι παντοδύναμοι και αυτοί έφτιαξαν τους νόμους του σύμπαντος, άπαξ και τους έφτιαξαν τους υπακούουν. Όπως και στη γήινη Πολιτεία, έτσι και στην ουράνια οι νόμοι (από το ρήμα νέμω, δηλαδή αυτά που έχουν δοθεί ή απονεμηθεί κατ’ αναλογίαν) είναι πάνω από αυτούς, άπαξ και ψηφίστηκαν και τέθηκαν σε ισχύ. Μπορούν να αλλάξουν, αλλά όσο είναι αναρτημένοι «στα ψηφίσματα», οι νόμοι δεν παραβιάζονται. Ο Σαρπηδών πεθαίνει την επόμενη ημέρα και ο Θεός Ζευς δεν μπορεί να τον σώσει. Δεν σώζει τον υιό του επειδή ακριβώς τηρεί τον νόμο, επειδή είναι Θεός και οφείλει να λειτουργεί ως τέτοιος.

Δεν Έχουμε Δημοκρατία!

Μια που μιλάμε για την ελευθερία, θα ήθελα παρενθετικά να αναφερθώ στη Δημοκρατία, την οποία και αυτή εφηύραν οι προγονοί μας και την κατέθεσαν μάλιστα ως παρακαταθήκη στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Η Δημοκρατία ουσιαστικά επανεφευρέθηκε στους μεταχριστιανικούς αιώνες με τη Γαλλική Επανάσταση. Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι έννοιες όπως «πατρίδα», «ελευθερία», «έθνος», «δημοκρατία», το 1750 λόγου χάρη δεν υπήρχαν καν στα μυαλά των ανθρώπων.

Η Δημοκρατία βασίζεται στο «κράτος» (εκ του κρατώ, ήτοι κατέχω την δύναμη, κυβερνώ, κατευθύνω, και όχι στην «αρχή» (οπότε θα είχαμε «δημαρχία») του Δήμου, ο οποίος Δήμος είναι το σύνολο των ενεργών πολιτών.

Αρα, για να υπάρξει Δημοκρατία πρέπει να υπάρξει Δήμος και για να υπάρξει Δήμος πρέπει να υπάρχουν ενεργοί πολίτες, και για να υπάρχουν ενεργοί πολίτες πρέπει να υπάρχει «Πόλις». Η «Πόλις» όμως δεν είναι απλώς κτίρια, αλλά μία πολύ συγκεκριμένη πολιτική οντότητα, εκείνη ακριβώς η οργανική διάσταση που έχει χαθεί σήμερα από την ανθρώπινη σύμπραξη και συμβίωση.

Όταν δεν έχουμε Πόλη, πώς έρχονται και μιλούν για Δημοκρατία αυτοί που μιλούν σήμερα γι’ αυτήν, κυρίως εκείνοι που τολμούν να μιλάνε στο όνομα της Βέβαια, για να καλυφθεί αυτό το απέραντο κενό εφηύραν τα «δικαιώματα του ανθρώπου», τα «ατομικά δικαιώματα», που ναι μεν ακούγονται ωραία και μας έχουν εξασφαλίσει μεγάλα ποσοστά ελευθερίας, αλλά ουσιαστικά είναι μια παγίδα. Γιατί, ναι μεν μας δίνουν κάποιο ποσοστό ελευθερίας σήμερα, αλλά δεν είναι ζήτημα ατομικού προνομίου να είσαι ελεύθερος, να ευδαιμονείς, να μην σ’ ενοχλεί ο άλλος, να κινείσαι, να διαμορφώνεις… Δεν είναι θέμα ατομικής υπόθεσης, αλλά συνολικής. Κανονικά θα έπρεπε να λέγονται «συνολικά δικαιώματα της ανθρωπότητας».

Αυτό που χάθηκε λοιπόν μέσα στους αιώνες δεν είναι άλλο παρά η προαναφερθείσα Οργανικότητα. Η Δημοκρατία πρώτα από όλα είναι υποχρέωση. Υποχρέωση και ευθύνη προς το κάτω επίπεδο που είναι η ρίζα, και προς το επάνω που είναι η Πόλη. Γι’ αυτό οι προγονοί μας είχαν πολύ αυστηρές ποινές απέναντι σ’ εκείνους που διέστρεφαν ή εξέτρεπαν την Δημοκρατία.

Σήμερα, ποιοι λένε ότι έχουμε Δημοκρατία; Μα, φυσικά, οι κρατούντες! Εμείς πάντως που δεν είμαστε κρατούντες, έχουμε κάθε δικαίωμα να λέμε ότι δεν έχουμε Δημοκρατία. Εκείνους που ενοχλούνται τους παραπέμπουμε στον Θουκυδίδη και στις από αυτόν οριζόμενες βασικές πολιτικές εξουσίες κάθε ελεύθερου Δήμου, δηλαδή να είναι αυτόνομος (που πάει να πει να καθορίζει ο ίδιος τους θεσμούς και τους νόμους του), αυτόδικος (να εκδικάζει τις υποθέσεις του μετά δικά του δικαστήρια) και αυτοτελής (να διαχειρίζεται ο ίδιος τα θέματα της πολιτικής ζωής).

Φύση και Ιερό

Πάμε τώρα στην τρίτη διάσταση του Αρχαίου Κόσμου που μπορεί να προβληθεί δυναμικά στο παρόν της δικής μας ζωής. Εδώ υπάρχει πραγματικά με¬γάλο κενό, γιατί στις μέρες μας έχουμε χάσει πλήρως την έννοια της ιερότητας. Εκτός δηλαδή από την Οργανικότητα, έχουμε χάσει και την ιερότητα. Δεν έχουμε καμία πρόσβαση σε αυτήν. Ας δούμε όμως πρώτα, προς αποφυ¬γή παρεξηγήσεων, τι είναι ιερό. Η λέξη αρχίζει με ένα γιώτα (ι) που δασύνεται. Η δάσυνση του γιώτα οφείλεται στο ότι η ρίζα της λέξης είναι το «γερόν». Και ιερόν είναι όντως ότι είναι γερόν, αφού γερόν είναι ότι συνάδει και καταφάσκει δυναμικά τους νόμους της Φύσης. Δηλαδή «ιερόν» είναι μόνον ότι είναι σύμφωνο με τους φυσικούς νόμους, και καταφάσκει στη ζωή.

Ιερό δεν μπορεί να είναι κάτι το οποίο με τον οποιονδήποτε τρόπο εκφράζει άρνηση της ζωής. Ιερό δεν μπορεί να εί¬ναι ένα νεκρό σώμα, ούτε ένα νεκρό δέντρο. Ιερός δεν μπορεί επίσης να είναι ο θάνατος, αφού ο τελευταίος υπάρχει μόνο κατά παρακολούθηση του φαινομένου της ζωής. Ο θάνατος από μόνος του δεν είναι ιερός, όπως δεν μπορεί να είναι ιερή η αποσύνθεση.

Για τους προγόνους μας, η Φύση ήταν ιερή σε κάθε εκδήλωση της, με διαφορετικούς ίσως βαθμούς ιερότητας, πάντως ολόκληρη η Φύση. Επειδή ακριβώς είναι Φύση, υπάγεται στους φυσικούς νόμους και γεννάει ζωή (ετυμολογείται άλλωστε εκ του ρήματος φύω, δηλαδή αναπτύσσω, γεννώ, παράγω). Η αντίληψη μιας κενής από ιερό Φύσης οδηγεί, μεταξύ άλλων, στο τρομακτικό αποτέλεσμα του άδειου ναού.

Ο ναός πρέπει να είναι γεμάτος από εικόνες, λουλούδια, αφιερώματα, μυρωδιές, μία φύση σε οργασμό, μία παλλόμενη πραγματικότητα. Οι ναοί αυτών που θεώρησαν άδεια τη Φύση είναι άδεια κουτιά και αυτό είναι η λογική κατάληξη μίας ολόκληρης συμπεριφοράς απέναντι στη Φύση. Αν ο άνθρωπος έχει μάθει να τα βλέπει όλα αυτά κενά από ιερότητα, τότε μιλάμε για μιαν άλλη συμπεριφορά απέναντι στα πράγματα. Όταν από την άλλη τα χρίσουμε ιερά, τότε ομοίως μιλάμε για μία αντίθεση στάση.

Αξιοπρέπεια και Ευθύνη

Φτάνω τώρα στην τέταρτη διάσταση του Αρχαίου Κόσμου που μπορεί να προβληθεί δυναμικά στο παρόν της δικής μας ζωής και αφορά την προ¬σωπική σφαίρα, αφού έχει να κάνει με μία κοσμοθέαση αξιοπρέπειας και ελευθερίας.

Στις δικές μας μέρες, για κάποιον λόγο πολύ συγκεκριμένο, η κυρίαρχη κατάσταση έχει βαλθεί να μπολιάζει στον άνθρωπο την αίσθηση μιας υποτιθέμενης ασημαντότητας του. Για να σε ελέγξω δηλαδή, σε κατεβάζω πολύ χαμηλά, ώστε εσύ, με πλήρη συνείδηση της υποτιθέμενης ασημαντότητας σου, να μην μπορείς να ζητήσεις και να διεκδικήσεις πολλά πράγματα.

Υπάρχει στο μεταχριστιανικό κόσμο μία ογκώδης σύγχυση, διόλου τυχαία, αντίθετα θα έλεγα σκόπιμη και μεθοδευμένη, μεταξύ της έννοιας της σεμνότητας -που για τους προγονούς μας είναι μία από τις αρετές- και της ταπεινότητας. Συγχέει ο σύγχρονος άνθρωπος τον σεμνό άνθρωπο με τον ταπεινό. Δηλαδή ένας άνθρωπος που τολμάει να πει «εγώ είμαι άξιος μουσικός», γιατί όντως είναι, κινδυνεύει να κατηγορηθεί ότι έχει δήθεν «καβαλήσει το καλάμι», ότι είναι αλαζόνας, κοκ.

Ο άνθρωπος οφείλει να έχει πρωτίστως το γνώθι σαυτόν, και σε αυτό καμία φιλοσοφική συνταγή δεν λέει ότι πρέπει να κοιτάζει προς τα κάτω. Το γνώθι σαυτόν δεν σημαίνει αντίληψη μηδενικού ή σκλάβου. Είναι αλαζόνας κάποιος μόνον όταν προσπαθεί «να φανεί» σε πράγματα που δεν είναι σημαντικός.

Αυτή η επιβεβλημένη ταπεινότητα είναι εκείνη που δημιουργεί, πέρα από έναν υποκριτικό κόσμο, και έναν άτακτο κόσμο ανθρώπων οι οποίοι δεν έχουν μάθει να σέβονται τις ιεραρχήσεις, γιατί πρωτίστως δεν έχουν μάθει να σέβονται τους εαυτούς τους.

Όταν όλα αξίζουν όλα, τότε τίποτε δεν αξίζει τίποτε. Πού είναι η διάκριση; Πού είναι η αξία; Ποια η έννοια της Δικαιοσύνης (που διόλου τυχαία ετυμολογείται από το ρήμα δείκνυμι, δηλαδή φέρω στο φως, επιδεικνύω, φανερώνω); Ο καθένας έχει ευθύνη γι’ αυτό που είναι. Πρέπει να ξέρουμε ανά πάσα στιγμή τι κοστίζουμε, ποιοι είμαστε, σε ποιο ύψος είμαστε στον κάθε τομέα και να φέρουμε πλήρη την ευθύνη.

Η Χαμένη Σημασία της Αρετής

Οι προγονοί μας, εκτός από όλα τα άλλα, είχαν εφεύρει και την έννοια Αρετή. Τι είναι Αρετή; Είναι τα θεία μεγέθη, τα χαρακτηριστικά που έχουν οι Θεοί, όταν αυτά κατεβαίνουν στο ανθρώπινο επίπεδο, γι’ αυτό άλλωστε και η λέξη ετυμολογείται από το «αραρίσκω», δηλαδή αρμόζω, ταιριάζω. Για παράδειγμα, συλλαμβάνεις ως φιλόσοφος ότι στο Σύμπαν υπάρχει κάτι που λέγεται Δικαιοσύνη. Όταν αυτό κατέλθει στα ανθρώπινα πράγματα, τότε απλώς έχεις να κάνεις με την ανθρώπινη Δικαιοσύνη. Όχι με το ευκαιριακό και ελαστικό «δίκαιο» των δικαστηρίων και των δικαστών, αλλά με την άκαμπτη Δικαιοσύνη που αποτελεί Αρετή. Αυτή η ακαμψία της άλλωστε, αλλά και η δυνατότητα της να επιδέχεται λογικού ορισμού, είναι που κάνει την Αρετή διδακτή και μη απωλεστέα άπαξ και κατακτηθεί.

Σήμερα η Αρετή, σε κάθε μορφή της, έχει χαθεί και το κενό έχει καλυφθεί με κατακλυσμό συναισθήματος. Έχετε πα¬ρατηρήσει πώς δουλεύουν όλοι αυτοί που ενδιαφέρονται πολύ να μας ελέγξουν; Πολιτικοί, παπάδες, διαφημιστές και κάθε άλλος όμοιος τους δουλεύει κυρίως με το συναίσθημα. Όλοι αυτοί αναφέρονται σε συναισθήματα, ποτέ σε Αρετές. Η αγάπη, το μίσος, η ζήλεια, και τα παρόμοια, είναι συναισθήματα, άτακτες ροές της ανθρώπινης ψυχής, φυσικά μη λογικές και άρα ασταθείς.

Για να γίνω πιο κατανοητός, αγαπάω σήμερα κάποιον και μετά μού ξινίζει και τον μισώ. Είναι ένα ασταθές συναίσθημα η αγάπη, όπως άλλωστε είναι και το αντίθετο της. Όταν όμως έχω Φιλότητα, ή Ευσυναλλαξία, ή Χρηστότητα απέναντι στον συνάνθρωπο, τότε θα είμαι άτιμος απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό, εάν θα αρχίσω ξαφνικά να λειτουργώ αντίθετα απέναντι του.

Οι σύγχρονοι εξουσιαστές τι κάνουν; Υπερτονίζουν το συναίσθημα, κάνουν τον άνθρωπο υπερσυναισθηματικό, τού πατάνε κουμπιά με την προπαγάνδα και τον ελέγχουν απόλυτα. Αν όμως υπήρχε μία προβολή του αρχαίου κόσμου στις μέρες μας και είχαμε μάθει να κινούμαστε βάσει του δικού τους συστήματος, του συστήματος των Αρετών, τα κουμπιά αυτά θα ήταν νεκρά, δεν θα ανταποκρίνονταν σε τίποτε.

Το σύστημα των Αρετών είναι ακλόνητο και διαχρονικό, είναι κώδικας. Να λοιπόν άλλη μία εκκρεμότητα που πρέπει να απασχολήσει όσους θέλουν να προβάλλουν το ελληνικό πνεύμα στο τώρα. Μιλάνε πολλοί σήμερα για «κρίση αξιών», αλλά κανείς δεν μπορεί να απαριθμήσει τις αξίες που υποτίθε¬ται ότι έχει αυτός ο σημερινός κόσμος-ένας κόσμος γεμάτος από «αξύνετους» ανθρώπους, όπως θα τους περιέγραφε ο Ηράκλειτος (εννοώντας εκείνους που δεν διδάσκονται τίποτε από την καθημερινή τους εμπειρία και δεν συλλαμβάνουν τα νοήματα των πραγμάτων, ζώντας ουσιαστικά σε βαθύ λήθαργο και σε μία ψεύτικη πραγματικότητα).

Εν κατακλείδι, η διαχρονική σύγκρουση στους κόλπους της ανθρωπότητας δεν είναι παρά η σύγκρουση μεταξύ ποιοτικών και χυδαίων ανθρώπων. Προφανώς, οι τέσσερις διαστάσεις του Αρχαίου Κόσμου που ήδη εξετάσαμε ως ικανές να προβληθούν δυναμικά στο παρόν της δικής μας ζωής, μπορούν να κερδίσουν μία ακόμα μάχη για λογαριασμό των πρώτων.

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί τμήμα διάλεξης του Βλάση Ρασσιά, που δόθηκε προ μηνών στη Λευκωσία, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ομίλου Φίλων Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού «Έλευσις» και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “ΑΒΑΤΟΝ” στο τεύχος Νοεμβρίου – Δεκεμβρίου 2007

 σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Θαλής ο Μιλήσιος

http://www.afipnisi.org/2012/02/blog-post_11.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+afipnisi+%28%CE%91%CF%86%CF%8D%CF%80%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7+%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD%29&utm_content=FaceBook

Θαλής ο Μιλήσιος, άνθρωπος, επιστήμονας, πολιτικός, Πατέρας της φιλοσοφίας που απέφευγε συστηματικά την κρεοφαγία.

«Χαλεπόν Εαυτόν Γνώναι»

Ο Θαλής ο Μιλήσιος, υιος του Εξαμύου και της Κλεοβουλίνης, γεννήθηκε στα τέλη του 7ου π.α.χ.χ. αιώνα και πέθανε στα μέσα του 6ου. Η σκέψη του ουσιαστικά σηματοδοτεί την αφετηρία της οργανωμένης Ελληνικής Φιλοσοφίας και ο ίδιος -θεμελιωτής της λεγομένης «Ιωνικής Σχολής»- απεκλήθη ορθώς από τους σύγχρονους ελληνιστές μελετητές, «Πατέρας Της Φιλοσοφίας»: «πρώτος την περί φύσεως ιστορίαν τοις Έλλησιν εκφήναι» (όπως έγραψε και ο Σιμπλίκιος).

Μια αληθινά πολυεπίπεδη προσωπικότητα ο Θαλής, πολιτικός, φιλόσοφος, χωρομέτρης, φυσικός, μηχανικός και αστρονόμος που προέβλεψε και προείπε την ηλιακή έκλειψη του 585 π.α.χ.χ. (Ηρόδοτος Ι, 74), που εδίδαξε τον προσανατολισμό από τον αστερισμό της Μικράς Άρκτου και κατασκεύασε το περίφημο «διαστημόμετρον» για τον υπολογισμό των αποστάσεων των πλοίων από την ξηρά -υπήρξε πάνω απ' όλα βαθύς μελετητής και διδάσκαλος στο κατ' εξοχήν «ιωνικό» φιλοσοφικό ζήτημα, εκείνο δηλαδή της φυσικής συστάσεως του Συμ-Παντός Κόσμου.

Η διδασκαλία του παρουσιάζει το Ύδωρ ως πρωταρχική ουσία, από το οποίο Ύδωρ παρουσιάζει τα πάντα να προέρχονται. «Των πάντων τα σπέρματα έχουν την φύση τους υγρή, το δε ύδωρ είναι η φυσική αρχή των υγρών πραγμάτων».

Για τον ιδιοφυή Θαλή, ο οποίος συγκαταλέγεται ανάμεσα στους «Επτά Σοφούς των Ελλήνων» και σύμφωνα με τον Ιερώνυμο εμέτρησε το ύψος των πυραμίδων από την σκιά τους (Διογένης Λαέρτιος Ι, 277), η Φύση και ο Κόσμος γενικότερα, δεν είναι άψυχα σύνολα εξ ίσου άψυχης ύλης, αλλ' αντιθέτως ολοζώντανοι και έμψυχοι οργανισμοί: «έμψυχοι και δαιμόνων πλήρεις».

Τα πάντα εμπεριέχουν τους Θεούς: «Πάντα» (είναι) «πλήρη Θεών». Συνεπής προς την θεωρία του, ο φιλόσοφος απέφευγε συστηματικά την κρεοφαγία -όπως άλλωστε και την άσκοπη οινοποσία και σπατάλη χρόνου.

Μία περίληψη της θεωρίας του Θαλού -ίσως σωστά ίσως «στωϊκά» παρερμηνευμένη- δίδεται από τους Θεόφραστο και Αέτιο: «Ο Θαλής έλεγε ότι το Θείο είναι ο νους του Κόσμου, το δε Σύμπαν είναι έμψυχο και γεμάτο από θεότητες. Το πρωταρχικό Υγρό δε από θεία δύναμη διαπερνάται η οποία και το κάνει να κινείται».

Γραπτά του ιδίου του φιλοσόφου, δεν διεσώθηκαν αν και μάλλον θα ήταν κουτό να υποστηριχθεί μετά βεβαιότητος ότι δεν υπήρξαν εξαρχής (ο Σιμπλίκιιος αναφέρει τη "Ναυτική Αστρολογία", ο Διογένης Λαέρτιος τα "Περί Τροπής" και "Περί Ισημερίας", ο Λόβων αναφέρει 200 εξάμετρα και ο Ησύχιος -στη "Σούδα"- ότι "έγραψε περί των μετεώρων εν έπεσι" (!) Οι πληροφορίες για το άτομό του και την διδασκαλία του μεγάλου αυτού ανδρός, έφθασαν σ' εμάς από τους μεταγενεστέρους του συγγραφείς, φιλοσόφους και σχολιαστές.

Σ' αυτόν αποδίδονται τα γνωμικά «Μη πάσι πίστευε» («Μη πιστεύεις τους πάντες»), «Ειρήνην αγάπα» («Αγάπα την ειρήνη»), «Χαλεπόν εαυτόν γνώναι» («Είναι δύσκολο να γνωρίσεις τον εαυτό σου») και «Ουδέν τον Θάνατον διαφέρειν του Ζειν» («Σε τίποτα δεν διαφέρει ο θάνατος από την ζωή»).

Βλάσης Γ. Ρασσιάς

hellenicnationalreligion.blogspot.com

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ένας σελιδοδείκτης με απώλεια μνήμης της Σοφίας Κ. Τέγου

http://www.onestory.gr/post/23889009609

_ΕΝΑΣ ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΗΣ ΜΕ ΑΠΩΛΕΙΑ ΜΝΗΜΗΣ

της Σοφίας Κ. Τέγου *

.

Τα μαλλιά μου ήταν γεμάτα λάσπες και είχα ένα μεγάλο σκίσιμο στον αγκώνα. Ευτυχώς προσγειώθηκα στο χώμα και δεν χτύπησα πολύ. Έβγαλα τις προστατευτικές επιγονατίδες από τα πόδια, μάζεψα το skateboard από το απέναντι παρτέρι και το πρώτο που σκέφτηκα ήταν οι φωνές που θα βάλει η μάνα μου μόλις αντικρύσει τα νέα μου «παράσημα», όπως συνήθιζε να λέει τα χτυπήματά μου κάθε φορά.

Ποιος την ακούει πάλι!

«Και τι σπορ είναι αυτό;;..Να πηδάς τα παγκάκια με την σανίδα στα πόδια! ..τι διασκέδαση βρίσκεις απορώ!

Χάθηκε να πάρεις ένα ποδήλατο σαν όλα τα παιδιά της ηλικίας σου;»

Και έλεγε, έλεγε, κάθε φορά..

Που τα έβλεπε όλα αυτά τα παιδιά της ηλικίας μου, μόνο αυτή ήξερε.

Και η συνέχεια πάντα ο εξής διάλογος :

«Μα, μαμά και με το ποδήλατο που είχα τα ίδια έλεγες, δεν θυμάσαι;»

«Ναι, γιατί και με εκείνο πηδούσες τα παγκάκια στο παρκάκι, κατέβαινες σκάλες και γυρνούσες πάλι παρασημοφορημένος. Γιατί παιδάκι μου δεν μπορείς να κάνεις ποδήλατο σωστά όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας σου;»

Άντε πάλι αυτά τα παιδιά της ηλικίας μου.

«Γιατί μαμά μου έτσι κάνουν ποδήλατο τα παιδιά της δικής σου ηλικίας.»

Κάπου εδώ η κουβέντα ξέφευγε. Το σχόλιο μου για την ηλικία της δεν της άρεσε καθόλου. Την έπιανε μια μανία να με πείσει για το πόσο μέσα είναι «στην σύγχρονη κοινωνία του σήμερα» και διάφορα άλλα που έλεγε που δεν πολύ καταλάβαινα, αλλά διασκέδαζα το πάθος της κάθε φορά.

Όπως καταλάβατε, η μητέρα μου με σύγκρινε συνέχεια με κάποια παιδιά της ηλικίας μου, που μόνο με αυτήν επικοινωνούσαν. Μόλις έκανα κάτι με το οποίο διαφωνούσε, τσουπ ..μαζί με αυτήν διαφωνούσαν και όλα τα παιδιά της ηλικίας μου.

Τέλος πάντων, δεν έμπαινα σε λεπτομέρειες και ποτέ δεν ζήτησα να γνωρίσω αυτά τα παιδιά, γιατί μια φορά που είχα την φαεινή ιδέα να ρωτήσω για τηλέφωνα και διευθύνσεις μου είπε:

«θες να φας και ένα χέρι ξύλο!;;» …και έτσι έμενα με την απορία.

Όταν έφτασα στο σπίτι τα πράγματα εξελίχθηκαν σχεδόν όπως σας τα περιέγραψα. Η μόνη διαφορά ήταν ότι με περίμενε ένα γράμμα.

Γράμμα, για μένα; ..μα, ποιος να μου στέλνει γράμμα. Σκέφτηκα.

Δεν έχω πάρει γράμμα, ποτέ. Όλοι οι φίλοι μου έχουν email.

Χάζευα τον φάκελο και πρώτη φορά έβλεπα το όνομά μου πάνω του γραμμένο.

Προς: Παπαδόπουλο Θάνο, Νέα Σμύρνη, Καβάλα.

Επάνω αριστερά έγραφε:

Αρίστος Δούκας, Φαέθωνος 7 Κέρκυρα

Ο μπάρμπα Αρίστος! που με θυμήθηκε; Έλα χριστέ και Παναγιά!

Ο μπάρμπα Αρίστος από την Κέρκυρα!

Ήταν πριν δυο χρόνια όταν είχε πάει όλη η οικογένεια διακοπές στην Κέρκυρα.

Εκεί γνώρισα τον μπάρμπα Αρίστο.

«Μαμά, δεν φαντάζεσαι ποιος μου στέλνει γράμμα. Ο μπάρμπα Αρίστος από την Κέρκυρα, θυμάσαι;»

«Που να ξεχάσω! Δεν ήταν το καλοκαίρι που έσπασες το πόδι σου;»

«Έλα ρε μαμά, για τον μπάρμπα Αρίστο λέω. Που καθόταν δίπλα μας;»

Πράγματι, εκείνο το καλοκαίρι με το που φτάσαμε στην Κέρκυρα την πρώτη βδομάδα έσπασα το πόδι μου. Δε θα σας πω τι άκουσα πάλι για τα παιδιά της ηλικίας μου. Ήταν χάλια, ούτε μπάνια, ούτε skateboard, ούτε ποδήλατα. Σκέτη πίκρα. Πονούσα κιόλας θυμάμαι, ήμουν ένα ράκος.

Μόνη μου παρηγοριά ήταν ο μπάρμπα Αρίστος. Ερχόταν κάθε πρωί την ώρα του μπάνιου, που με εγκατέλειπαν όλοι και μου έκανε παρέα. Έναν ολόκληρο μήνα κάθε πρωί καθόμασταν μαζί. Στην αρχή μου διάβαζε το ωροσκόπιό μου από την τοπική εφημερίδα που’χε μαζί του και πιάναμε κουβέντα. Μετά αρχίσαμε να μιλάμε περισσότερο. Στο τέλος μοιραζόμασταν και τα προβλήματά μας. Τι να κάνω εγώ με την μαμά μου που είναι υπερπροστατευτική και τι ο μπάρμπα Αρίστος με έναν φίλο του που’ χει θυμώσει και δεν του μιλάει.

Ήταν ωραίο εκείνο το καλοκαίρι!

Θυμάμαι μια μέρα του μιλούσα για μια κοπέλα που μου άρεσε τότε την Μαρία.

Πόσο παράξενο του είχε φανεί που είπα ότι της είχα κάνει δώρο ένα cd.

«Τι είναι το cd;» με ρωτούσε.

«Να της χαρίσεις ένα λουλούδι. Άκου cd! Πρόσφερέ της ένα λουλούδι και θα δεις το πιο όμορφο χαμόγελό της»

«θέλεις να με πάρει για φλώρο; Αποκλείεται να της χαρίσω λουλούδια» του έλεγα εγώ.

«Άσε που θα πάω κι από τους φίλους μου δηλαδή. Θα με τρώνε όλη την χρονιά!

Θα μου κολλήσουν και κάνα καινούργιο, τόσο θέλουν αυτοί.»

«Τι θα σου κολλήσουν;» συνέχισε τις ερωτήσεις ο Μπάρμπα Αρίστος.

«Κανένα καινούργιο παρατσούκλι εννοώ»

«..γιατί έχεις παρατσούκλι;»

«εεε Ναι.. με φωνάζουν… γκουρού! Άσε, τόσο θέλουν αυτοί που σου λέω.

Άλλο, άλλο, δεν δίνω λουλούδια»

Ο μπάρμπα Αρίστος γέλασε κοφτά, σηκώθηκε από την καρέκλα του και έκανε δυο βήματα προς την μεριά της θάλασσας. Κάρφωσε το βλέμμα του στον ορίζοντά της και δεν ρώτησε τίποτα άλλο αυτή την φορά.

Η κουβέντα μας είχε μείνει εκεί. Εμένα με έτρωγε να ξανά ρωτήσω για τον πρώτο μου έρωτα και τι να κάνω, αλλά ήξερα ότι δεν γινόταν. Όσο για τον μπάρμπα Αρίστο, κρατούσε μια παράξενη απόσταση από όλα αυτά και έτσι κανείς δεν ξανά ασχολήθηκε με τις γυναίκες.

Αποφεύγαμε και οι δύο να μιλήσουμε για έρωτες λες και ο ένας άφηνε τον άλλον στην ησυχία του. Κάτι σαν μυστική συμφωνία.

Ώσπου μια μέρα…

«Θάνο τι σου γράφει στο γράμμα ο μπάρμπα Αρίστος;»

«εε ..μαμά δεν το διάβασα ακόμα, θα σου πω»

Άνοιξα τον φάκελο. Μέσα είχε μια φωτογραφία, έναν σελιδοδείκτη κι ένα γράμμα.

Αγαπητό μου παιδί,

Ελπίζω να θυμάσαι τον γέρο μπάρμπα που γνώρισες πριν δυο χρόνια στο νησί και να μην ξαφνιαστείς πολύ από το γράμμα μου. Εγώ δε σε λησμόνησα ούτε μέρα. Κάθε πρωί που παίρνω εφημερίδα διαβάζω το ωροσκόπιό σου και έτσι φαντάζομαι πως περνάς την μέρα σου και ότι είσαι καλά. Πήρα την απόφαση να σου στείλω αυτό το γράμμα γιατί σε θεωρώ δικό μου άνθρωπο και γι’ αυτό θέλω να μάθεις ότι σου κράτησα κρυφό εκείνο το καλοκαίρι. Θυμάσαι μια μισοτελειωμένη κουβέντα που είχαμε οι δυο μας για την αγαπημένη σου τότε, την Μαρία;

Τώρα, θα σου πω κι εγώ δυο κουβέντες για την δική μου αγαπημένη. Αν δεν έχεις αλλάξει πολύ αυτά τα δυο χρόνια, σίγουρα θα βιαστείς και θα σκεφτείς ..και μένα τι με νοιάζει;

Δεν ξέρω αν σε νοιάζει, άλλα διάβασε μια ιστορία ενός φίλου έτσι, για το χατίρι του, που επειδή έχει γεράσει πολύ έγινε πιο αισθηματίας.

Την δική μου αγαπημένη Θάνο, την λέγανε Φιλιώ. Είναι αυτή στην φωτογραφία. Όταν την πρώτο είδα σάστισα. Ήταν πολύ όμορφη. Μου είχε κοπεί η λαλιά. Μου άρεσε πολύ, μαγεύτηκα. Την έστηνα έξω από την δουλειά της και την περίμενα κρυμμένος μόνο για να την δω. Μα κάθε φορά δίσταζα να την πλησιάσω. Κάθε φορά έλεγα, 

«τώρα δεν την προλαβαίνεις Αρίστο, μάλλον βιάζεται. Αύριο να της μιλήσεις!» 

Πέρασαν 6 μήνες έτσι και κάθε μέρα ήμουν εκεί.

Ώσπου μια μέρα δεν ξέρω πως, σαν κάτι να με έσπρωξε και βρέθηκα απότομα μπροστά της. Την κοίταζα σαν χαμένος και δεν άρθρωνα μιλιά. Αυτή την έπιασαν τα γέλια, φαντάσου πόσο αστείος ήμουνα. Χαμογέλασα τότε κι εγώ και σα να ξεθάρρεψα σήκωσα το χέρι μου να της δώσω ένα λουλούδι που κρατούσα. Έξι μήνες κάθε μέρα έκοβα ένα λουλούδι για να της το δώσω. Αυτή το πήρε και το μύρισε. Με ρώτησε πως με λένε και μου είπε πως το δικό της όνομα ήταν Φιλιώ. Εγώ δεν μπορούσα να μιλήσω, δεν έβγαινε φωνή, κάποιος μου την είχε πάρει. Κουνούσα τα χείλη μου και έβγαζα άναρθρες κραυγές. Ζούσα έναν πανικό και μια ντροπή μαζί. Τότε αυτή, άνοιξε τα βιβλία που είχε στην αγκαλιά της, έβγαλε από μέσα τον σελιδοδείκτη που κρατάς και μου τον έδωσε. 

«Να!.. σου κάνω και ΄γω ένα δώρο» μου είπε.

 Έπιασε το χέρι μου έβαλε στην χούφτα μου τον σελιδοδείκτη χαμογέλασε ξανά, και έφυγε τρέχοντας. Από τότε την συναντούσα κάθε μέρα. Περίμενα να σχολάσει από το βιβλιοπωλείο και περπατούσαμε μαζί όλα τα καντούνια μέχρι τα τείχη της πόλης. Εκεί την χαιρετούσα και έπαιρνε τον δρόμο για το σπίτι της. Αυτή η βόλτα μας ήταν η ζωή μου. Ζούσα με την έννοια πότε θα ξημερώσει η μέρα, πότε θα αλλάξει χρώμα ο ουρανός για να την συναντήσω. Κανείς άλλος δεν με είχε κάνει τόσο ευτυχισμένο.

Ώσπου μια μέρα, ..εξαφανίστηκε! 

Ξαφνικά ..την έχασα. Δεν ξανά ήρθε ποτέ! Έψαξα να την βρω, αλλά μάταια. Λίγο αργότερα έμαθα ότι είχαν φύγει από το νησί. 

Δεν την ξανάδα.

Από τότε εκείνον τον σελιδοδείκτη που μου χάρισε τον κουβαλούσα πάντα μαζί μου. 

Πάνω μου. Χρόνια τόσα είμασταν μαζί, μια ζωή. Λες και κάτι μου έλεγε… αν μια μέρα την βρεις; να μην της δείξεις πόσο την σκέφτεσαι; Από τότε δεν την ξανά’ δα, όταν την μέρα που είχαμε πάει μαζί στο νοσοκομείο για τον γύψο που’χες στο πόδι σου, την είδα τυχαία και εντελώς ξαφνικά εκεί. Στην αρχή δεν την κατάλαβα. Μου κίνησε την περιέργεια όμως μια κοπέλα που βοηθούσε μια γριούλα να βάλει το παπούτσι της. Κάθισα στην γωνιά και καθώς σε περίμενα να βγεις από τον γιατρό, χάζευα τις δυο κυρίες και άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει. Τότε την είδα! Είδα το χαμόγελό της, άκουσα το γέλιο της,..που είχε φωνή! 

Πριν προλάβω να συγκρατήσω τον εαυτό μου από τον ενθουσιασμό της εικόνας που είχα στα μάτια μου, αντιλαμβάνομαι ότι όλα αυτά δεν ήταν ταξίδια του μυαλού μου. 

Η φωνή ήταν ζωντανή και τα γέλια ήταν από τις δύο κυρίες που χάζευα μπροστά μου. Έμεινα ακίνητος. Μούδιασα. Σοβάρεψα.

Δεν ήταν δυνατόν!! Η κοπέλα έμοιαζε τόσο πολύ της Φιλιώς. Αλλά.. και της άλλης, σα να ΄ταν ήταν κόρη της. 

Και η γριούλα με τα άσπρα μαλλιά; ήταν η Φιλιώ;;

Ήταν η Φιλιώ. Ύστερα από τόσα χρόνια. Ύστερα από μια ζωή, την ξαναείδα εκείνο το καλοκαίρι που ήμασταν μαζί. Ψέλλισα το όνομά της μια φορά, ενώ την δεύτερη το φώναξα.

 «Φιλιώ;»

Γύρισε η κοπέλα που την συνόδευε και με ρώτησε.

«Ξέρετε την μητέρα μου;» Τότε πλησίασα και συστήθηκα. Η φωνή μου έτρεμε και πάλι. Είχα να δω το πρόσωπό της από τότε.

 Η κοπέλα ήταν η κόρη της Φιλιώς και η Φιλιώ, είχε το ίδιο όμορφο χαμόγελο που είχε και όταν την πρωτογνώρισα.

«Φιλιώ! ο Αρίστος είμαι. Ο Αρίστος σου! Θυμάσαι;

Όταν ήμασταν νέοι, τις βόλτες μας στα καντούνια; τα γέλια μας; Τα παλιά βιβλία που κουβαλούσαμε μαζί, τα όνειρα που κάναμε, Θυμάσαι;»

Τα μάτια της είχαν καρφωθεί επάνω μου και με κοιτούσε όλο απορία. Η προσπάθεια που έκανε για να με θυμηθεί είχε αποτυπωθεί με μια έντονα μεγάλη ρυτίδα στο μέτωπο της. Η κόρη της μου εξήγησε πως η Φιλιώ είχε πολύ αδύνατη μνήμη και ξεχνούσε ακόμη και τα πρόσωπα της ίδιας της οικογένειας. Οι γιατροί διέγνωσαν ότι πάσχει από την νόσο Αλτσχάιμερ και ήταν μάλλον απίθανο να με θυμηθεί. Έχανε την μνήμη της με γρήγορους ρυθμούς, ενώ έμπαινε συχνά στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Τότε ασυναίσθητα έβγαλα από το πορτοφόλι μου τον σελιδοδείκτη που μου είχε χαρίσει. Κάθισα δίπλα της, έπιασα το χέρι της και τον άφησα στην χούφτα της.

« Ωωω! Τι όμορφο!» Ήταν τα λόγια που είπε.

Της είπα πως μου το είχε χαρίσει μια κοπέλα, πολύ όμορφη πριν από χρόνια που ήταν η πρώτη μου αγάπη και πως από τότε, δεν τον έχω αποχωριστεί ποτέ.

« Τι όμορφος σελιδοδείκτης!..» Είπε ξανά. Τον θαύμασε, με κοίταξε με τα μάτια της υγρά κατάματα, χαμογέλασε και μου τον ξανάδωσε πίσω.

 Τότε, όλα είχαν κάνει τον κύκλο τους.

Ξαφνικά ένιωσα πως ο σελιδοδείκτης που τόσο πρόσεχα και αγαπούσα δεν μου ήταν απαραίτητος πια. Πως δεν ανήκει σε μένα. Και πως όλα εκείνα που μου θύμιζε ή με έκανε να αισθανθώ ήταν πολύ ξεθωριασμένα και πολύ μακρινά. Όλα ξαναγύρισαν εκεί που είχαν αρχίσει. Σαν τα παιχνίδια δεξιοτεχνίας που προσπαθείς να βάλεις όλες τις μπάλες σε αντίστοιχες τρύπες και μόλις το πετύχεις ολοκληρώνεται η ζωγραφιά. Έτσι ένιωθα τώρα με στην ζωή μου Θάνο, πως κάποια πράγματα πήραν την θέση τους και ο σελιδοδείκτης δεν κουβαλούσε καμία μνήμη πια.

 Ξέρω ότι σε κούρασα μικρέ, αλλά όταν ο άνθρωπος μεγαλώνει κουβαλάει πολλά μαζί του. Ένα σωρό μνήμες, σοφίες της ζωής που μόνο όταν ωριμάσει αρκετά, έχει την γνώση και τον τρόπο να τα αφομοιώνει, να τα αγαπά και να μεγαλώνει μαζί τους, χωρίς να χρειάζεται σελιδοδείκτες στις σελίδες της ζωής του. 

ΥΓ. Να ξέρεις, πως θα χαρώ να σε ξανά δω, κι αν δεν έχεις που να πας φέτος το καλοκαίρι θα σε περιμένω.

Κι εγώ λέω, να ξανασκεφτείς και μήπως τελικά της δώσεις κανένα λουλούδι της νέας σου αγάπης, ….μικρέ γκουρού!

Σε χαιρετώ, ο φίλος σου ο μπάρμπα Αρίστος.

«Μαμά, πάμε φέτος στην Κέρκυρα διακοπές πάλι όλη η οικογένεια μαζί;»

«Καλά, εσύ δεν έλεγες ότι φέτος θα πας διακοπές μόνος σου με τους φίλους σου, και ότι δεν θα ξανά πας με την οικογένεια ‘Χωραφά’ άλλη φορά;»

«εε! έλεγα.. Δεν πειράζει, ας κάνω κάτι μια φορά όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου!»

.

Η Σοφία Κ. Τέγου ζει και εργάζεται στην Δράμα. Η πρώτη λέξη που είπε ήταν «μαμ». Διακρίνοντας από πολύ μικρή ηλικία την αξία των δοντιών αποφάσισε να γίνει οδοντίατρος. Σπούδασε Αισθητική Οδοντιατρική στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και έπαθε εξάρτηση με την πόλη. Άρρωστη πια, άρχισε να γράφει ιστορίες. Διαβάζει και γράφει όπως ζει, αναπνέει, τρώει και κοιμάται. Ο σελιδοδείκτης με απώλεια μνήμης έχει συμπεριληφθεί στο λεύκωμα «Σελιδοδεικτο-ταξιδεύοντας» της Τάντας Θεοδωρίδου εκδ. Έφεσος.

[ facebook ] [ e-mail ]

 σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ακρότατο όριο του Γιώργου Ιατρίδη

http://www.onestory.gr/post/24364037693

_ΑΚΡΟΤΑΤΟ ΟΡΙΟ

του Γιώργου Ιατρίδη *

.

Με συνεπαίρνει η λαγαρή λίμνη αυτό το μεσοδιάστημα του ερέβους και του ξημερώματος, που αποπνέει ευδία αύρα. Τα λόγια μου ξεχειλίζουν και βγαίνουν χωρίς να το θέλω, κρένω στα πουλιά να με ακολουθήσουν με ένα σκοπό που εκείνη την ώρα συνθέτω. Είναι ένα αισθαντικό και καθησυχαστικό σφύριγμα, σχεδόν νανούρισμα, όπως εκείνα που λένε οι μανάδες στα παιδιά όταν δεν έχουν ύπνο. Θα ήθελα να κοιμηθώ και εγώ αυτό το βράδυ, μα δε με αφήνει το ασφόδελο τοπίο του νου μου. Τα αναρίθμητα ασπρόμαυρα οράματα έρχονται και παρέρχονται πριν προλάβω να αποκοιμηθώ. Αρχικά, βλέπω μια διαλυμένη βάρκα σε ένα ομιχλώδες τοπίο. Έχω την ανάγκη να κοιτάξω πιο βαθιά, και κοιτάω.

Είναι μια λίμνη πάλι, αλλά με μια ματιά καταλαβαίνω πως έχει μία ιδιαιτερότητα, είναι καλυμμένη με αλισάχνη. Πλέουν ωστόσο μερικοί κύκνοι. Πιέζω τον εαυτό μου να πάει όσο πιο κοντά γίνεται. Αυτά τα πανέμορφα υδρόβια πτηνά τσαλαβουτούν μεταξύ ανέσπερων νερών και λασπών. Με την ανεκδήλωτη περηφάνια καταφέρνουν να ενατενίσουν και να κεντρίσουν το ενδιαφέρον μου και με αμείωτη συγκατάθεση παρακολουθώ τις κάθε κινήσεις τους. Είναι ακριβώς η στιγμή που ξεχνώ τα υπόμενα και προσηλώνω το μυαλό μου στο απερίγραπτο θέαμα. Στιγμιαία ξυπνώ, χάνω την συνείδησή μου σαν επιληπτικός, τα γεγονότα συσχετίζονται με τα είδη πρωτύτερα, διορατικές σκέψεις του παρόντος. Ξανά βυθίζομαι στο όραμα της λίμνης ανάμεσα ονειρικής και ονειρεμένης ζωής.

Οραματίζομαι μια αλλόκοτη ιστορία καθώς παρακολουθώ τους κύκνους, είναι ένα είδος νανοκύκνων με μαύρο ράμφος και με ένα ανεπαίσθητο χρωματισμό ώχρας στα φτερά τους. Σαλεύουν με μια γαλήνη και αναδεικνύουν έτσι την ομορφιά τους. Μια αληθινή μυσταγωγία τριγυρίζει τις κλειδαριές του μυαλού μου. Παρ’ όλα αυτά, στρέφω τη ματιά μου λίγο δεξιά για να αποτραπεί η έκσταση και αντικρίζω μερικά παιδιά. Είναι μικρής ηλικίας, δυο αγόρια, δυο κορίτσια που παίζουν νωχελικά κρυφτό. Γενικεύω το πλάνο μου και βλέπω πως ο ήλιος θέλει σχεδόν μια ώρα για να δύσει και έτσι στο τοπίο χαράζεται μια ανταύγεια που χρωματίζει ένα ασήμαντο κομμάτι του ουρανού.

Κάθονται να ξαποστάσουν πάνω στις λοφοσειρές. Την ώρα εκείνη της ραστώνης, τα παιδιά αρχίζουν να λιθοβολούν μέσα στη λίμνη, η αναταραχή διέπει της ηρεμίας και οι κυκλικοί σχηματισμοί της μπουνάτσας. Δεν έχω τη παραμικρή υπόνοια αν στόχευαν τα πουλιά ή όχι, αυτό που ξέρω είναι πως δεν έκανα τίποτα για να τα αποτρέψω, μόνο στάθηκα, για να μην πέσω. Οι κύκνοι αποτραβήχτηκαν από το σημείο με μια θριαμβευτική κραυγή που στον αντίλαλό της έκρυβε πόνο και κλάμα. Ένα από αυτά τα μεγαλοπρεπή ζώα είχε χτυπηθεί. Όχι τόσο βαριά αλλά έδειχνε να μην μπορεί να πετάξει όπως τα άλλα, που με ένα πήδημα περιοριστήκαν στον αντίποδα της όχθης.

Ωστόσο με την ταχύτητά του έφτασε το σμήνος αλλά ήδη απομονωμένο, διαμελίστηκε σε μια συνομοταξία. Διαχωριστικέ από μια αταξία. Ξανά κοιτάζω τον ουρανό και βλέπω όλα τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, να διαφωνούν με νύξεις με μερικά σύννεφα. Σε λίγο καιρό θα άρχιζε η περίοδος της αποδημίας και ήξερε πως δεν είχε θέση στο διαγώνιο διάνυσμα. Έπρεπε να μείνει άρρηκτο με τη λίμνη, η μόνη του παρέα θα είναι τα αναφωνητά των γλάρων που θα χορεύουν πάνω από τα αλατισμένα νερά και αν υπήρχε η έσχατη ευκαιρία να πετάξει μαζί με τα υπόλοιπα ζώα, σβήστηκε γιατί σε μια απόφαση καθόλου προσποιητή αλλά σθεναρή, θα αναζητήσει τη μοναξιά εθελούσια. Έτσι θα μείνει αρραγής σε μια διαβατική ζωή.

Με αυτούς τους στοχασμούς περνάω στην ονειρεμένη ζωή, ξεθωριάζει η χαραγμένη εικόνα, μολονότι δεν έχει ξημερώσει στο ομόηχο τοπίο. Θέλω πραγματικά να ξυπνήσω από το όνειρο, με κρύο νερό.

Ιχνογραφείτε το είδωλο μου στον αντικατοπτρισμό των νερών, τα πράσινα μάτια εναλλάσσονται με μαύρα.. περήφανα και μελαγχολικά. Περιμένω να σταματήσει ο μπάτης προκειμένου να ανακαλύψω τις αρετές του προσώπου μου. Διακρίνω τα αμμουδερά μαλλιά μου άπλυτα από τη στίλβη της άμμου και τα λερωμένα χέρια μου που κόλλησαν τους πολύχρωμους αυτούς κόκκους από τη σκονισμένη μέρα. Γεμίζω τις χούφτες μου με νερό να ξεπλυθώ και αναταράσσω το όμορφο πορτραίτο. Ύστερα κάθομαι να συλλογιστώ τα όσα πραγματεύτηκαν τη νύχτα. Την απαρχή ενός βίαιου δοσίματος, μιας κλειστής αθιβολής.

Αυτής που δε με αφήνει να σε ξεχάσω, γοργόνα. Αν με ακούς, θέλω να σου διηγηθώ. Τα λόγια μου ευχές μέσα από τις προσευχές. Όταν φορτίζομαι συναισθηματικά, όταν βαραίνει η ανάσα μου, όταν δεν απαντάω στον ίδιο μου τον εαυτό, όταν κλαίω, όταν γιορτάζω, όταν ξεπερνώ τον εαυτό μου, όταν χαμογελώ, όταν κρυώνω, όταν τραγουδώ, όταν περπατώ, όταν μυρίζω λουλούδια, όταν διαβάζω, όταν βλέπω τα ηλιοβασιλέματα, νιώθω πως κάτι λείπει, γιατί δε με αξιώνεις να έχω δίπλα μου το κορίτσι που αγαπάω; Ξέρω η προσπάθεια είναι ολότελα δική μου και η ευθύνη και το αποτέλεσμα Δική σου. Προσπάθησα, της μίλησα, μα δε τη μύρισα. Η ευωδιά του προσώπου της χαράχτηκε σα συναίσθημα που λείπει, για να ολοκληρωθεί ένας κύκλος.

Μέσα στην λίμνη ο κύκνος, πλέει έρμος εκεί που τον άφησες, η ίσαλος γραμμή που αναγράφεται είναι μοναχική και η σκιά γιορτάζει τη θλίψη. Μια ευλογημένη κατά τα αλλά λίμνη που η κάθε της στιγμή μέσα στην μέρα είναι ένα σκοτείνιασμα με αντανακλάσεις. Τα χρώματα είναι συνυφασμένα με τη διάθεση, απέραντο άλγος μοναξιάς. Φύσημα ενός αέρα που μετρά καθημερινά απουσίες. Κάπως έτσι κλείνει ο κύκλος… μα δεν αρχίζει καινούριος.

Ύστερα φεύγω με βαριά βήματα χωρίς να κοιτάξω πίσω. Μηδόλως δε θα ξαναγύριζα εκεί. Σαν απομονωτήριο με τελικό σκοπό τη σωτηρία της ψυχής. Έτσι είναι τα όνειρα. Ένα καλειδοσκόπιο με ασπρόμαυρα και πολύχρωμα κάτοπτρα που ανακλώνται, σαν τη κρίση ενός επιληπτικού, μέσα σε ένα λεπτό τα βλέπεις όλα! Δεν ερμηνεύω ποτέ τα όσα είδα και στα αλήθεια δε ξέρω τη συμβολίζουν, αν ήταν ονειρώξεις ή απλά αν ήταν ονείρατα σε μια διαστρεβλωτική κρίση ψυχοσύνθεσης.

Απομένει μισή ώρα πριν ξημερώσει και η απέραντη θλίψη μου μερώνει. Ο διάλογος συνετέλεσε αρωγός και αλάργευσε την οργή μου. Τα αναφιλητά μου αρχίζουν και ξεθωριάζουν, όταν χάνεται η θύμησή σου. Διανύω μερικά μέτρα και δεν μπορώ να σε λησμονήσω. Το πρόσωπό σου έρχεται ατόφιο και άχραντοστη ισχνή μνήμη μου. Τα μελιχρά μάτια σου αργοσβήνουν στα δικά μου και μαζί με τα ολόχρυσα δεμένα μαλλιά συνθέτουν μια απόχρωση που ενσταλάζεται στο βλέμμα. Θυμάμαι τα πάντα από την τελευταία σου όψη. Φοβάμαι όμως πως θα τα ξεχάσω.

Η ελπίδα αναρριπίζει την αγάπη και συγχωνεύετε με το χρόνο. Το μόνο που απομένει να κάνω είναι να παραμείνω δυνατός σε ένα αδύναμο τοπίο. Έτσι μέσα από τη μοναξιά θα προσπαθήσω να ξεδιαλύνω τις άτεγκτες σκέψεις που βουλιάζουν στο μεταίχμιο της λογικής και της πλάνης. Σε ένα παράθυρο δημιουργίας και σε ένα υπόγειο κενοδοξίας θα τελέσω διονυσιασμό με το νερό της λησμονιάς και της θύμησης.

Δεν πιστεύω σε τέλη και τελείες, ούτε σε λίμνες και λιμάνια. Στο μόνο που πιστεύω είναι στα ταξίδια, αυτά που είναι ενδιάμεσα σε όλα τα όρια και ανάμεσα στις άγνωστες πτυχές. Η ανάγκη να γνωρίσουμε τι υπάρχει απέναντι συχνά φέρνει ανάποδα αποτελέσματα, βραδυπορίες και λοξοδρομίες. Βέβαια και δε μετρώ το πρώτο λάθος, μετρώ τις προσπάθειες, συναρμολογώντας έτσι τη δικιά σου γέφυρα χωρίς λάκκους και παγίδες. Διασχίζοντας το δρομολόγιο και γονατίζοντας από την εξάντληση, η μόνη παρηγοριά και η μόνη πηγή να ξεδιψάσεις θα είναι η αγάπη.

.

Ο Γιώργος Ιατρίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1988. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο Μικρό Πολυτεχνείο και στο ΕΚΕΒΙ. Από το Φεβρουάριο του 2012 αρθρογραφεί στον Ορφέα.

[ ιστολόγιο ] [ facebook ] [ twitter ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Αντιθέσεις

Ο Νίκος Λυγερός στις "Αντιθέσεις" 18/02/2011

Γεράσιμος Πολίτης 2011-08-04T11:30:00+03:00

O δημοσιογράφος κ. Γεώργιος Σαχίνης συζήτησε με τον κ. Νίκο Λυγερό στην εκπομπή "Αντιθέσεις" στις 18 Φεβρουαρίου  του 2011 στο κανάλι Κρήτη Τv.

σε αυτό το σύνδεσμο δείτε τπ βίντεο

http://vimeo.com/20281245

Ο Νίκος Λυγερός είναι ο Έλληνας που κατέχει τον υψηλότερο δείκτη ευφυΐας (IQ) στην κλίμακα Stanford-Binet, με 189 βαθμούς. Γεννήθηκε το 1968 στο Βόλο, σύντομα όμως η οικογένειά του μεταφέρθηκε στη Γαλλία. Ως ερευνητής κατέχει διάφορα παγκόσμια ρεκόρ στους τομείς της άλγεβρας, της θεωρίας αριθμών και της συνδυαστικής (βλέπε"http://www.lygeros.org/"). Είναι επισκέπτης καθηγητής στο...
Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, στην Αστυνομική Ακαδημία, στη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας, στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας και στη Σχολή Στρατολογικού, στρατηγικός σύμβουλος, καθηγητής προικισμένων παιδιών, expert διερμηνέας και μεταφραστής στα γαλλικά δικαστήρια, συγγραφέας, σκηνοθέτης, ποιητής, επιστημονικός σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας και του Συνδέσμου φίλων Καραθεοδωρή που έχει στόχο την ανάδειξη της επιστημονικής μορφής του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή, του μεγαλύτερου μαθηματικού της σύγχρονης Ελλάδας. Έχει ιδρύσει την οργάνωση «The Pi Society» στην οποία για να εγγραφεί κάποιος πρέπει να έχει IQ 176 και πάνω, βαθμούς νοημοσύνης που σύμφωνα με στατιστικές αντιστοιχεί σ’ έναν άνθρωπο στο εκατομμύριο. Δημοσίευσε περισσότερα από 3.800 άρθρα πάνω σε θέματα φιλοσοφίας, νοημοσύνης, εκπαίδευσης, μαθηματικών, φυσικής, μυθολογίας, θρησκείας, ιστορίας, αρχαιολογίας, κινηματογράφου, ζωγραφικής, μουσικής, πολιτικής, κοινωνιολογίας, στρατηγικής, management, οικονομίας.

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης