Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

Σέρ Άρθουρ Τζον Έβανς

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=444754028892643&set=a.353804127987634.87247.108511895850193&type=1&theater


Ο Σέρ Άρθουρ Τζον Έβανς, (Sir Arthur John Evans, 8 Ιουλίου, 1851 - 11 Ιουλίου, 1941), ήταν Άγγλος αρχαιολόγος.

Αποκάλυψε στο σύνολό του τον πολιτισμό που ονόμασε "Μινωικό", ο οποίος ήταν στην εποχή του μόνο μια αμυδρή μυθική ανάμνηση. Ήταν γιος του Τζον Έβανς, ενός χαρτοβιομηχάνου και ερασιτέχνη αρχαιολόγου ουαλικής καταγωγής. Έλαβε την εκπαίδευσή του στο Σχολείο Χάροου (Harrow), στο κολέγιο Μπρέ ιζνοουζ του και το πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν. Ενστερνιζόμενος το ενδιαφέρον του πατέρα του στην αρχαιολογία ο Άρθουρ εργάστηκε στο μουσείο Άσμολ, στην Οξφόρδη κατά την περίοδο 1884 - 1908.
O Έβανς ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την Κρήτη ως πηγή σφραγίδων που περιείχαν πρώιμες επιγραφές μη αποκρυπτογραφημένες. Η αρχαία πόλη του Κεφαλά (Κνωσός) στη βόρεια ακτή της Κρήτης, κοντά στο Ηράκλειο, ήταν γνωστή στους ντόπιους, που ξέθαβαν αρχαία κεραμικά και νομισματικά τέχνεργα, καθώς καλλιεργούσαν τους αγρούς.

Ωστόσο, ο πρώτος που ανέσκαψε την Κνωσό ήταν ένας Ηρακλειώτης έμπορος και αρχαιοδίφης, ο Μίνως Καλοκαιρινός, ο οποίος το 1878 αποκάλυψε τα θεμέλια αποθηκευτικών χώρων γεμάτα πίθους[1]. Η καταγραφή του έργου του Καλοκαιρινού από τον Γουίλιαμ Στίλμαν (William Stillman), πρόξενο των Η.Π.Α. στην Κρήτη εκείνη την εποχή, υποδεικνύει ότι τα ευρήματα ανήκαν στην δυτική πτέρυγα του ανακτόρου. Εκτός από τις αποθήκες ο Καλοκαιρινός ανέσκαψε και ένα τμήμα των θεμελίων της "αίθουσας του θρόνου".

Οι [Τουρκία|Τούρκοι]ιδιοκτήτες της περιοχής, όμως, σύντομα σταμάτησαν τις έρευνες του Καλοκαιρινού. Λίγο μετά ο Γερμανός και ήδη διάσημος αρχαιολόγος Ερρίκος Σλήμαν (Heinrich Schliemann), προσπάθησε να αγοράσει τον 'λόφο του Κεφαλά' στην πραγματικότητα "τούμπα" δηλαδή τεχνητός γήλοφος που δημιουργήθηκε από αλλεπάλληλες κατοικήσεις της Κνωσού ήδη από την Νεολιθική. Εγκατέλειψε, όμως την προσπάθεια, γιατί θεώρησε τις τιμές που του πρόσφεραν εξοργιστικές. Το 1894 επισκέπτεται την Κρήτη ο Έβανς, για να μελετήσει και να αποκρυπτογραφήσει δύο τύπους άγνωστης γραφής που εμφανίζονταν σε κρητικές σφραγίδες. Ένα χρόνο αργότερα δημοσίευσε τα αποτελέσματα σε έκδοση του μουσείου Άσμολ με τίτλο Κρητικά εικονογράμματα και προ-Φοινικική γραφή (Evans 1895), αναγνωρίζοντας τα μινωικά ιερόγλυφα ως εικονογράμματα (πικτογράμματα) και τις συλλαβικές ή προαλφαβητικές ("προ-Φοινικικές") γραφές, που ονομάζονται πλέον [Γραμμική Α] και [Γραμμική Β].
Οι πολιτικές αλλαγές ευνόησαν την πρόσθεση του Έβανς να ξεκινήσει ανασκαφές στην Κρήτη μετά την Κρητική Επανάσταση. Το 1899, χρησιμοποίησε τα χρήματα της πατρικής κληρονομιάς για να αγοράσει την περιοχή στον Κεφαλά. Χρησιμοποιώντας ένα μεγάλο για την εποχή δυναμικό, ο Έβανς ξεκίνησε μιας μεγάλης κλίμακας συστηματική ανασκαφή. Στο τέλος του 1903 είχε αποκαλύψει ένα μεγάλο μέρος των θεμελίων ενός εκτεταμένου συμπλέγματος, το οποίο προσδιόρισε ως Ανάκτορο της Κνωσού κέντρο του Μινωικού πολιτισμού. Όχι μόνο αποκάλυψε τα θαμμένα ερείπια και τα δημοσίευσε σε 4εις τόμους στο Το Παλάτι του Μίνωα στην Κνωσσό, (1921 - 1935), κλασικό έργο της αρχαιολογίας, αλλά τα συντήρησε ουσιαστικά με τις μεθόδους της εποχής του και τα αναστήλωσε εν μέρει.

Στην προσπάθεια της αναστήλωσης χρησιμοποίησε ξένα υλικά, σαν το τσιμέντο. Όπως είναι φυσικό, ασκήθηκε κριτική εναντίον του από εκείνους που πίστευαν ότι η αναστήλωση έπρεπε να γίνει με τα μέσα και τις τεχνικές εκείνης της εποχής, αλλά με την προσπάθειά του ο Έβανς βοήθησε και βοηθά ακόμη και σήμερα τον μέσο επισκέπτη να "διαβάσει" τον αρχαιολογικό τόπο. Έτσι, αν και τα αποτελέσματα για τους σύγχρονους ακαδημαϊκούς ερευνητές είναι ενοχλητικά, τα κίνητρά του στην προκειμένη περίπτωση είναι δικαιολογημένα. Θα πρέπει να μη λησμονείται, άλλωστε, ότι όταν ο Έβανς εργαζόταν στην Κνωσό στην περίοδο 1899 - 1935, πολλοί από τους συγχρόνους του ασχολούνταν μόνο με την αφαίρεση ευρημάτων από τους αρχαιολογικούς τόπους που ανέσκαπταν.

Εκτός από το πρωτοποριακό για την εποχή ανασκαφικό του έργο στην περιοχή του ανακτόρου, σημαντική ανακάλυψη του Έβανς θεωρείται η αποκάλυψη περίπου 3.000 πινακίδων Γραμμικής Α και Γραμμικής Β[1]. Η Γραμμική Β αποδείχθηκε ότι ήταν πρώιμη μορφή της ελληνικής γλώσσας από την Υπομινωική περίοδο. Η Γραμμική Α, η γλώσσα των Μινωιτών παραμένει έως σήμερα στο μεγαλύτερο τμήμα της μη αποκρυπτογραφημένη.

Ο Έβανς χρίστηκε ιππότης το 1911 για τις υπηρεσίες του στην αρχαιολογία, την Κνωσό και το μουσείο Άσμολ[2]. Η ανασκαφή στην περιοχή της Κνωσού, (την οποία αγόρασε για να μπορεί να τη διατηρήσει από καταστροφές), συνεχίζεται ακόμα και σήμερα από τη Βρετανική Αρχαιολογική Σχολή στην Αθήνα.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%B8%CE%BF%CF%85%CF%81_%CE%88%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%82


σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

ΜΕΓΑΛΟ ΡΟΚΕ του Γιώργου Αμπατζίδη *

http://www.onestory.gr/post/26522554332

_ΜΕΓΑΛΟ ΡΟΚΕ

του Γιώργου Αμπατζίδη *
.
Διέσχισε αργά με το δάκτυλό του την άκρη της σκακιέρας από την αριστερή γωνία για τρία τετράγωνα δεξιά και πάλι πίσω. Έπιασε το μαύρο αλογάκι ανάμεσα στο δείκτη και το μέσο.
«Ίππος στο α6».
Την περίμενε περίπου 45 λεπτά και είχε καπνίσει το τελευταίο τσιγάρο του πακέτου του. Προσπαθώντας να αντιμετωπίσει το άγχος του, ακολουθούσε αμήχανα τη σκιά του αγάλματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, πατώντας πότε πάνω στο σπαθί και πότε πάνω στο λαιμό του αλόγου. Κάθε τόσο κοιτούσε πίσω από το άγαλμα τους περαστικούς μήπως την αναγνωρίσει. Κοίταξε ξανά το ρολόι του.
Είχαν δώσει ραντεβού Παρασκευή στις έξι κάτω από το άγαλμα. Δική της ιδέα. Έμαθε το όνομά της όταν, κατά το τυπικό, το ανέφερε πριν απαντήσει σε ερώτηση του εισηγητή της Φυσιολογίας στη διάλεξη της Τρίτης - πριν τρεις Τρίτες: «Φωτεινή Μπ., το αυτόνομο νευρικό σύστημα». Το επώνυμό της δεν ακούστηκε καθαρά αλλά το «Φωτεινή» αρκούσε. Έτυχε να παρακολουθούν κάποια κοινά εργαστήρια, οπότε είχαν την ευκαιρία να συστηθούν και να ανταλλάξουν κάποιες κουβέντες όπως: «Φωτεινή, μπορείς να μου δώσεις τη λαβίδα σου;» και «Γιώργο, μπορείς να κοιτάξεις μια στιγμή το μικροσκόπιο, βλέπω λίγο θολά». Την Πέμπτη, όταν τελείωσε η διάλεξη, συγκέντρωσε όλη την αυτοπεποίθησή του και τη ρώτησε: «Φωτεινή, θέλεις να πάμε για έναν καφέ αύριο;»
«Στις έξι κάτω από το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου» απάντησε εκείνη αμέσως και χαμογέλασε.
Αν και τον αιφνιδίασε η γρήγορη απάντηση, η δεύτερη ερώτηση ήρθε τελικά αβίαστα: «πού θέλεις να πάμε;»
«Μμμμ» μουρμούρισε για λίγα δευτερόλεπτα προσποιούμενη πως σκεφτόταν, αλλά χωρίς να πει τίποτα ακούμπησε τα δάκτυλά της στα χείλη του και έφυγε. Λίγο πριν βγει από την κεντρική έξοδο της σχολής, τον κοίταξε και έβαλε τα δάκτυλά της πάνω στα χείλη της.
 «Περιμένεις ώρα;» άκουσε μια φωνή από πίσω του και την είδε να κρύβεται πίσω από δύο ασπίδες και ανάμεσα σε δύο σάρισες.
«Όχι πολύ» απάντησε και την πλησίασε. «Πού θέλεις να πάμε;»
«Μμμμ» μουρμούρισε και πλησίασε τη σφιγμένη παλάμη στο στόμα της προσποιούμενη πως σκεφτόταν. Μετά από λίγο ακούμπησε με τα δάκτυλά της τα χείλη του και χαμογέλασε.
«Όπου θέλεις».
Ο αντίπαλός του μισόκλεισε τα μάτια και δάγκωσε τον κόμπο ενός δακτύλου σκεπτικός. Μετά από αρκετή ώρα, έπιασε το λευκό αξιωματικό.
«Αξιωματικός στο β5».
«Σπηλιόπουλε, ο Αξιωματικός Υπηρεσίας Διανυκτέρευσης Μονάδας σε ζήτησε στην πύλη.
«Γιατί δεν λες ΑΥΔΜ όπως όλος ο κόσμος, Κυριακίδη;» χαμογέλασε δένοντας τις αρβύλες του.
«Αφού ξέρεις, Σπηλιόπουλε, πως δεν μου αρέσουν τα αρχικά. Αποκρύπτουν πληροφορίες» του έκλεισε εκείνος το μάτι.
Του πέταξε μια πετσέτα που βρήκε μπροστά του και έφυγε να αναφερθεί στον ΑΥΔΜ. Χαιρέτησε και φώναξε: «Διατάξτε, κύριε Λοχαγέ!»
«Σπηλιόπουλε, έχεις επισκεπτήριο» είπε εκείνος ψυχρά και του έδειξε μια κοπέλα που ακουμπούσε στην πύλη και κοιτούσε το εσωτερικό του στρατοπέδου.
Χαιρέτησε ξανά και πλησίασε με βιαστικά βήματα την πύλη. Η κοπέλα όταν τον είδε να έρχεται πέρασε το χέρι της μέσα από τα κάγκελα και χαιρέτησε.
«Φωτεινή, δεν έχουμε πει να μην έρχεσαι απροειδοποίητα στο στρατόπεδο;» τη μάλωσε χωρίς να το εννοεί και έπιασε το χέρι της.
«Έχω κάτι πολύ σημαντικό να σου πω. Έπρεπε να σε δω από κοντά, δεν μπορούσα να στο πω από το τηλέφωνο». Τα μάτια της τον κοιτούσαν με αγωνία και ολόκληρο το πρόσωπό της φανέρωνε μια έντονη ανησυχία.
«Τι συνέβη; Με τρομάζεις, τι έγινε;» ρώτησε εκείνος και έσφιξε το χέρι της στο δικό του.
Σε μια στιγμή η έκφρασή της άλλαξε εντελώς και ένα χαμόγελο πλημμύρισε το πρόσωπό της.
«Βγήκαν τα αποτελέσματα της Ανατομίας! Πέρασα! Πήρα πτυχίο!»
Δάγκωσε τα χείλη του και αναστέναξε με ανακούφιση. «Ωραία αστεία κάνεις, Φωτεινή» είπε με εκείνο το παράπονο που μπαίνει στη φωνή όταν δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να θυμώσουμε με κάποιον.
«Έλα μωρέ, μια μικρή πλάκα έκανα. Τόση δα» είπε και πλησίασε το δείκτη και τον αντίχειρα του χεριού της σε απόσταση περίπου ενός εκατοστού. «Λοιπόν, τη Δευτέρα που παίρνεις άδεια θα το γιορτάσουμε, έτσι;»
«Αφού ξέρεις πως τη Δευτέρα θα πάω στην Πάτρα να δω τους δικούς μου».
«Αυτό ήταν πριν. Τώρα που πήρα πτυχίο, δεν θα μείνεις στη Θεσσαλονίκη να το γιορτάσουμε;»
«Έχω πολύ καιρό να πάω στην Πάτρα, δεν μπορώ να το αναβάλω. Σου υπόσχομαι πως όταν γυρίσω την Παρασκευή θα πάμε όπου θέλεις. Έτσι κι αλλιώς έχω άδεια ως την επόμενη Δευτέρα, έχουμε τρεις μέρες όλες δικές μας».
«Καλά…» απάντησε και έσκυψε το βλέμμα προς τα κάτω γέρνοντας πάνω στα κάγκελα της περίφραξης του στρατοπέδου.
«Μην το κάνεις αυτό, σε παρακαλώ…»
Σήκωσε απότομα το πρόσωπό της, τον κοίταξε και ακούμπησε τα δάκτυλά της στα χείλη του. Χαμογέλασε και κοίταξε το τζόκεύ του.
«Φοράς το καπέλο σου στραβά» είπε και με μικρές κινήσεις το διόρθωσε. Έβγαλε από την τσάντα της ένα πιόνι σκακιού και του το έδωσε.
«Τι είναι αυτό;»
«Δώρο!»
«Ένα πιόνι;»
«Δεν είναι ένα απλό πιόνι. Είναι και αναπτήρας!» Πήρε το πιόνι από το χέρι του και πιέζοντάς τη βάση άναψε φωτιά. «Συνδυάζει τις δυο μεγάλες αγάπες σου, το σκάκι και το τσιγάρο» είπε παίρνοντας μια σκανταλιάρικη έκφραση.
«Εσύ είσαι η μεγαλύτερη αγάπη μου» είπε εκείνος και ενστικτωδώς κοίταξε γύρω του σαν να ήθελε να βεβαιωθεί πως δεν τον είχε ακούσει κανείς.
Του έδωσε πίσω το πιόνι και χαμογέλασε. Άφησε αργά το χέρι του και έγειρε λίγο το κεφάλι της δεξιά. Ψιθυρίζοντας τόσο χαμηλά που σχεδόν δεν βγήκε ήχος από τα χείλη της είπε: «το ξέρω».
Ο λευκός αξιωματικός δημιούργησε ρήγμα στην άμυνά του. Έσμιξε τα φρύδια τόσο έντονα που οι μύες του προσώπου του πόνεσαν. Μετά από πολλή σκέψη, έπιασε τον ένα μαύρο πύργο της σκακιέρας.
«Πύργος στο γ4».
Είχαν κανονίσει να συναντηθούν κοντά στο Λευκό Πύργο. Δική του ιδέα. Ο ήλιος είχε μόλις δύσει και, αφού πια δεν χρειαζόταν να τα φοράει, έπαιζε το σκελετό των γυαλιών του ανάμεσα στα δάκτυλά του. Όταν την είδε να έρχεται από μακριά, πέταξε το τσιγάρο του κάτω με δύναμη και έβαλε τα γυαλιά στην τσέπη του μπουφάν του.
Τον πλησίασε και, χωρίς να πει κουβέντα, τον κοίταξε για μια στιγμή βαθιά μέσα στα μάτια. Μπορούσε πάντα με μεγάλη ακρίβεια να καταλάβει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του κοιτώντας τα. «Αποφάσισες να φύγεις τελικά» σχολίασε και το πρόσωπό της πήρε την ήρεμη έκφραση κάποιου που έχει στενοχωρηθεί τόσο πολύ για κάτι που το πρόσωπό του δεν μπορεί να εκφράσει πια κανένα συναίσθημα.
«Πρέπει να το κάνω, Φωτεινή. Είναι μία από τις καλύτερες χειρουργικές κλινικές στον κόσμο».
«Απέχει 8500 χιλιόμετρα από την Καλαμαριά. Το υπολόγισα χθες».
«Στην άδειά μου θα έρχομαι Ελλάδα και όποτε μπορείς θα έρχεσαι εσύ. Σε τρία χρόνια που θα ολοκληρώσω την ειδικότητα θα γυρίσω στη Θεσσαλονίκη» είπε προσπαθώντας να πείσει και εκείνη και τον ίδιο του τον εαυτό.
Χαμογέλασε πικρά και ακούμπησε τα δάκτυλά της στα χείλη του. «Η παρτίδα τελειώνει με παραίτηση, αλλά δεν υπάρχει νικητής» απάντησε χρησιμοποιώντας σκακιστική ορολογία.
«Μην το κάνεις αυτό, σε παρακαλώ…»
Έγειρε στην αγκαλιά του και έσκυψε το βλέμμα προς τα κάτω. Έμεινε εκεί για μερικά δευτερόλεπτα μέχρι που για να σπάσει τη σιωπή εκείνος ρώτησε: «πού θέλεις να πάμε για καφέ;»
Σήκωσε απότομα το πρόσωπό της και τον κοίταξε. «Μμμμ» μουρμούρισε και πλησίασε τη σφιγμένη παλάμη στο στόμα της προσποιούμενη πως σκεφτόταν. Μετά από λίγο ακούμπησε με τα δάκτυλά της τα χείλη του και χαμογέλασε όσο πιο αληθινά μπορούσε.
«Όπου θέλεις».
«Βασίλισσα στο δ3. Ρουά». Η λευκή βασίλισσα απείλησε για πρώτη φορά το μαύρο βασιλιά.
Περπατούσε αργά τη Βασιλίσσης Όλγας. Είχε μια ώρα διάλειμμα μεταξύ των συνεδριάσεων και σκέφτηκε να πάει μια βόλτα γύρω από το ξενοδοχείο. Όσο περισσότερο προχωρούσε, τόσο πιο έντονη γινόταν η αίσθηση πως αυτή η πόλη τον θεωρούσε πια ξένο. Είχαν περάσει 30 χρόνια από τότε που έφυγε για να συνεχίσει την ειδικότητά του στην Αμερική. Ήταν πολύ καλός και φιλόδοξος και όταν τελείωσαν τα χρόνια της εκπαίδευσης, του προσφέρθηκε μια πολύ δελεαστική θέση στο ίδιο νοσοκομείο. Γύριζε συχνά στην Ελλάδα για να βλέπει οικογένεια και φίλους αλλά δεν είχε γυρίσει ποτέ στη Θεσσαλονίκη, την πόλη που σπούδασε και τελείωσε το πρώτο μέρος της ειδικότητάς του.
Άραγε εκείνη έμενε ακόμα στην Καλαμαριά; Είχε απόλυτο δίκιο. Η παρτίδα τους τελείωσε σύντομα με παραίτηση αλλά χωρίς νικητή. Σύντομα η Θεσσαλονίκη έγινε ξένη για εκείνον και η ζωή του συνεχίστηκε πολύ μακριά από το Θερμαϊκό. Μετά 30 χρόνια απουσίας γύρισε με μια εισήγηση στο παγκόσμιο συνέδριο χειρουργικής θώρακος για να ανακαλύψει πως και εκείνος ήταν ξένος για τη Θεσσαλονίκη.
Σε δέκα λεπτά έπρεπε να είναι πίσω. Έβγαλε το κινητό από την τσέπη του και ένα μικρό χαρτί διπλωμένο στα τέσσερα από το πορτοφόλι. Από τη φθορά του, μπορούσες να καταλάβεις πως πρέπει να βρισκόταν εκεί για πολλά χρόνια. Το άνοιξε και πληκτρολόγησε τον αριθμό που έγραφε.
«Ο αριθμός που καλέσατε δεν αντιστοιχεί σε συνδρομητή».
Απάντησε στο μήνυμα με ένα μισό χαμόγελο. Έβαλε ξανά το χαρτί στο πορτοφόλι του και έβγαλε ένα δεύτερο το ίδιο παλιό από μια άλλη θήκη. Δεύτερο τηλεφώνημα και αυτή τη φορά το άκουσε να καλεί.
«Κυριακίδη, εσύ; Ο Σπηλιόπουλος είμαι, με θυμάσαι; Ήμασταν μαζί φαντάροι στη Θεσσαλονίκη. Ναι, έχουμε χρόνια να μιλήσουμε. Ναι, ναι, είναι κοντά τριάντα χρόνια που έφυγα. Σε πήρα για να σου πω πως είμαι στη Θεσσαλονίκη για ένα συνέδριο και θα φύγω σε δυο μέρες. Μπορείς αύριο το απόγευμα να βρεθούμε για έναν καφέ και μια παρτίδα σκάκι στην Αριστοτέλους;»
«Σπηλιόπουλε, σε θυμάμαι καλύτερο σκακιστή. Η ιατρική δεν σου αφήνει χρόνο για σκάκι;» ο αντίπαλός του σχολίασε αμέσως μετά την κίνησή του.
«Δεν βρίσκω εύκολα παρέα για σκάκι στην Αμερική. Είμαι λίγο σκουριασμένος» απάντησε εκείνος και κοίταξε διεξοδικά τη σκακιέρα.
«Είσαι σε πολύ δύσκολη θέση, αλλά αυτό το ξέρεις ήδη. Θέλεις να σταματήσουμε και να ξεκινήσουμε καινούργια παρτίδα;»
«Όχι, θα παίξουμε μέχρι το τέλος. Δεν θα τελειώσει καμία παρτίδα μου ξανά με παραίτηση. Όχι στη Θεσσαλονίκη» τον κοίταξε εκείνος με νόημα, έσβησε το τσιγάρο του στο τασάκι και έπιασε το μαύρο βασιλιά.
«Βασιλιάς στο ε2».
.
Ο Γιώργος Αμπατζίδης γεννήθηκε το 1985 στη Θεσσαλονίκη και τα τελευταία 10 χρόνια ζει στην Πάτρα. Σπούδασε Βιολογία και είναι υποψήφιος Διδάκτορας Επιστημών της Αγωγής. Έχει συνεργαστεί και συνεργάζεται ως εκπαιδευτικός με το Τ.Ε.Ε.Α.Π.Η. του Πανεπιστημίου Πατρών και την Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε. Πάτρας. Προσπαθεί να διαβάζει όση περισσότερη λογοτεχνία μπορεί και γράφει ποίηση, διηγήματα και παραμύθια στα ελληνικά και τα αγγλικά.
[ facebook ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Το Μονόγραμμα

http://www.dreamersandco.com/2012/06/blog-post_29.html

Οδυσσέας Ελύτης / Το Μονόγραμμα




Ένα δάκρυ και ένας ύμνος.  Ένα ερωτικό τραγούδι 28 σελίδων που ξεχειλίζει από συγκίνηση και λυρισμό περιγράφοντας τις ψυχικές μεταπτώσεις και την έκρηξη συναισθημάτων που προκαλεί αυτό που ονομάζουμε Έρωτας.

Το Μονόγραμμα, του κορυφαίου Νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως ένα από τα πιο ερωτικά ποιήματα που έχουν γραφτεί ποτέ. Κάθε του ανάγνωση ανοίγει πόρτες διαφορετικές, ξεθάβει σκέψεις, φόβους και αγωνίες και ζωντανεύει εικόνες γεμάτες μυστήριο και ομορφιά.


“Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα


Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή

Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ

Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ



Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό

Kαι μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδεισο.”


Μια ατέρμονη διαδρομή  από το σκοτάδι στο φως και πάλι στο σκοτάδι, ένα διαχρονικό ποίημα που προσφέρει απλόχερα μια μοναδική ευκαιρία για ενδοσκόπηση και αφήνει τον αναγνώστη ελεύθερο να ερμηνεύσει τους πλούσιους συμβολισμούς του όπως εκείνος το επιθυμεί.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ίκαρος
Αρχική τιμή 11,15€/ Σελίδες 28

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ο θάνατος ήρθε τελευταίος



http://www.dreamersandco.com/2012/07/blog-post.html

            Ζυράννα Ζατέλη / Ο θάνατος ήρθε τελευταίος



«Ο θάνατος ήρθε τελευταίος» (Κρατικό Βραβείο 2001) είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας της Ζυράννας Ζατέλη με τίτλο «Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους»
Η ιστορία ξεκινάει στις αρχές της δεκαετίας του 30 σε μια περιοχή της Ελλάδας με κύριο θέμα έναν κόσμο γεμάτο προκαταλήψεις και υπερφυσικά στοιχεία έχοντας ως κεντρικό θέμα τον αγιάτρευτο πόνο του πρόωρου θανάτου.

Στις σελίδες του βιβλίου βλέπουμε την ιστορία πέντε αδερφών και το πως κάθε ένας απ' αυτούς θα χαθεί στην καλύτερή του ηλικία, άλλοτε από φυσικό, από μυστηριώδες ή υπερφυσικό θάνατο, αφήνοντας μόνο έναν γόνο τον Ζάφο που στην πορεία του βιβλίου θα χαθεί και αυτός. Οι γονείς των πέντε αδερφών ξαφνικά μένουν χωρίς την οικογένειά τους, ζώντας αυτή την κατάρα κανείς να χάνει τα παιδιά του.

Η Ζατέλη χρησιμοποιεί στη γραφή της το τρίπτυχο της γέννησης, έρωτα και θανάτου, αναλύοντας πιο πολύ τον τελευταίο. Ο θάνατος, μερικές φορές φυσικός, άλλες αποτέλεσμα μιας φύσης με εκδικητικό και βίαιο χαρακτήρα, φθάνει τελευταία στους πιο μεγάλους σε ηλικία και για αυτό και ο τίτλος του βιβλίου: «Ο θάνατος ήρθε τελευταίος».

Στην ουσία, η ιστορία έχει να κάνει με τους φόβους και τα πάθη της ύπαρξής μας, τους έρωτες και τους θανάτους. Η ιστορία ξεκινάει με το πως φθάσαμε στον θάνατο αυτών των πέντε αδερφών εστιάζοντας στη ζωή των απόγονών τους, σε κρυφά πάθη και παιδιά, και πως καμιά φορά το μέλλον μας είναι οι λέξεις μας, σαν να το προκαλούμε εμείς με κάποιον τρόπο.

Αυτό που μένει στο τέλος είναι ότι ο πρωταγωνιστής είναι η ιστορία από μόνη της χάρη στην ιδιαίτερη και γκροτέσκα γλώσσα και έκφραση της Ζατέλη.

Το δεύτερο μέρος της τριλογίας έχει τον τίτλο «Το πάθος χιλιάδες φορές», ενώ το τρίτο δεν έχει εκδοθεί ακόμη.

Για τους φανατικούς της Ζυράννας Ζατέλη το τρίτο πρόγραμμα της ΕΡΤ έκανε φέτος ένα αφιέρωμα όπου η ίδια έκανε την ανάγνωση του βιβλίου της «Και με το φως του λύκου επανέρχονται» σε 71 εκπομπές που μπορείτε να ακούσετε εδώ.

Κυκλοφορεί απο της εκδόσεις Καστανιώτη / Τιμή: 20€ / Σελίδες: 728

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Δημοφιλείς αναρτήσεις