http://www.onestory.gr/post/26522554332
_ΜΕΓΑΛΟ ΡΟΚΕ
του Γιώργου Αμπατζίδη *
.
Διέσχισε αργά με το δάκτυλό του την άκρη της σκακιέρας από την
αριστερή γωνία για τρία τετράγωνα δεξιά και πάλι πίσω. Έπιασε το μαύρο
αλογάκι ανάμεσα στο δείκτη και το μέσο.
«Ίππος στο α6».
Την περίμενε περίπου 45 λεπτά και είχε καπνίσει το τελευταίο τσιγάρο
του πακέτου του. Προσπαθώντας να αντιμετωπίσει το άγχος του, ακολουθούσε
αμήχανα τη σκιά του αγάλματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, πατώντας πότε
πάνω στο σπαθί και πότε πάνω στο λαιμό του αλόγου. Κάθε τόσο κοιτούσε
πίσω από το άγαλμα τους περαστικούς μήπως την αναγνωρίσει. Κοίταξε ξανά
το ρολόι του.
Είχαν δώσει ραντεβού Παρασκευή στις έξι κάτω από το άγαλμα. Δική της
ιδέα. Έμαθε το όνομά της όταν, κατά το τυπικό, το ανέφερε πριν απαντήσει
σε ερώτηση του εισηγητή της Φυσιολογίας στη διάλεξη της Τρίτης - πριν
τρεις Τρίτες: «Φωτεινή Μπ., το αυτόνομο νευρικό σύστημα». Το επώνυμό της
δεν ακούστηκε καθαρά αλλά το «Φωτεινή» αρκούσε. Έτυχε να παρακολουθούν
κάποια κοινά εργαστήρια, οπότε είχαν την ευκαιρία να συστηθούν και να
ανταλλάξουν κάποιες κουβέντες όπως: «Φωτεινή, μπορείς να μου δώσεις τη
λαβίδα σου;» και «Γιώργο, μπορείς να κοιτάξεις μια στιγμή το
μικροσκόπιο, βλέπω λίγο θολά». Την Πέμπτη, όταν τελείωσε η διάλεξη,
συγκέντρωσε όλη την αυτοπεποίθησή του και τη ρώτησε: «Φωτεινή, θέλεις να
πάμε για έναν καφέ αύριο;»
«Στις έξι κάτω από το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου» απάντησε εκείνη αμέσως και χαμογέλασε.
Αν και τον αιφνιδίασε η γρήγορη απάντηση, η δεύτερη ερώτηση ήρθε τελικά αβίαστα: «πού θέλεις να πάμε;»
«Μμμμ» μουρμούρισε για λίγα δευτερόλεπτα προσποιούμενη πως σκεφτόταν,
αλλά χωρίς να πει τίποτα ακούμπησε τα δάκτυλά της στα χείλη του και
έφυγε. Λίγο πριν βγει από την κεντρική έξοδο της σχολής, τον κοίταξε και
έβαλε τα δάκτυλά της πάνω στα χείλη της.
«Περιμένεις ώρα;» άκουσε μια φωνή από πίσω του και την είδε να κρύβεται πίσω από δύο ασπίδες και ανάμεσα σε δύο σάρισες.
«Όχι πολύ» απάντησε και την πλησίασε. «Πού θέλεις να πάμε;»
«Μμμμ» μουρμούρισε και πλησίασε τη σφιγμένη παλάμη στο στόμα της
προσποιούμενη πως σκεφτόταν. Μετά από λίγο ακούμπησε με τα δάκτυλά της
τα χείλη του και χαμογέλασε.
«Όπου θέλεις».
Ο αντίπαλός του μισόκλεισε τα μάτια και δάγκωσε τον κόμπο ενός
δακτύλου σκεπτικός. Μετά από αρκετή ώρα, έπιασε το λευκό αξιωματικό.
«Αξιωματικός στο β5».
«Σπηλιόπουλε, ο Αξιωματικός Υπηρεσίας Διανυκτέρευσης Μονάδας σε ζήτησε στην πύλη.
«Γιατί δεν λες ΑΥΔΜ όπως όλος ο κόσμος, Κυριακίδη;» χαμογέλασε δένοντας τις αρβύλες του.
«Αφού ξέρεις, Σπηλιόπουλε, πως δεν μου αρέσουν τα αρχικά. Αποκρύπτουν πληροφορίες» του έκλεισε εκείνος το μάτι.
Του πέταξε μια πετσέτα που βρήκε μπροστά του και έφυγε να αναφερθεί στον ΑΥΔΜ. Χαιρέτησε και φώναξε: «Διατάξτε, κύριε Λοχαγέ!»
«Σπηλιόπουλε, έχεις επισκεπτήριο» είπε εκείνος ψυχρά και του έδειξε
μια κοπέλα που ακουμπούσε στην πύλη και κοιτούσε το εσωτερικό του
στρατοπέδου.
Χαιρέτησε ξανά και πλησίασε με βιαστικά βήματα την πύλη. Η κοπέλα
όταν τον είδε να έρχεται πέρασε το χέρι της μέσα από τα κάγκελα και
χαιρέτησε.
«Φωτεινή, δεν έχουμε πει να μην έρχεσαι απροειδοποίητα στο στρατόπεδο;» τη μάλωσε χωρίς να το εννοεί και έπιασε το χέρι της.
«Έχω κάτι πολύ σημαντικό να σου πω. Έπρεπε να σε δω από κοντά, δεν
μπορούσα να στο πω από το τηλέφωνο». Τα μάτια της τον κοιτούσαν με
αγωνία και ολόκληρο το πρόσωπό της φανέρωνε μια έντονη ανησυχία.
«Τι συνέβη; Με τρομάζεις, τι έγινε;» ρώτησε εκείνος και έσφιξε το χέρι της στο δικό του.
Σε μια στιγμή η έκφρασή της άλλαξε εντελώς και ένα χαμόγελο πλημμύρισε το πρόσωπό της.
«Βγήκαν τα αποτελέσματα της Ανατομίας! Πέρασα! Πήρα πτυχίο!»
Δάγκωσε τα χείλη του και αναστέναξε με ανακούφιση. «Ωραία αστεία
κάνεις, Φωτεινή» είπε με εκείνο το παράπονο που μπαίνει στη φωνή όταν
δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να θυμώσουμε με κάποιον.
«Έλα μωρέ, μια μικρή πλάκα έκανα. Τόση δα» είπε και πλησίασε το
δείκτη και τον αντίχειρα του χεριού της σε απόσταση περίπου ενός
εκατοστού. «Λοιπόν, τη Δευτέρα που παίρνεις άδεια θα το γιορτάσουμε,
έτσι;»
«Αφού ξέρεις πως τη Δευτέρα θα πάω στην Πάτρα να δω τους δικούς μου».
«Αυτό ήταν πριν. Τώρα που πήρα πτυχίο, δεν θα μείνεις στη Θεσσαλονίκη να το γιορτάσουμε;»
«Έχω πολύ καιρό να πάω στην Πάτρα, δεν μπορώ να το αναβάλω. Σου
υπόσχομαι πως όταν γυρίσω την Παρασκευή θα πάμε όπου θέλεις. Έτσι κι
αλλιώς έχω άδεια ως την επόμενη Δευτέρα, έχουμε τρεις μέρες όλες δικές
μας».
«Καλά…» απάντησε και έσκυψε το βλέμμα προς τα κάτω γέρνοντας πάνω στα κάγκελα της περίφραξης του στρατοπέδου.
«Μην το κάνεις αυτό, σε παρακαλώ…»
Σήκωσε απότομα το πρόσωπό της, τον κοίταξε και ακούμπησε τα δάκτυλά της στα χείλη του. Χαμογέλασε και κοίταξε το τζόκεύ του.
«Φοράς το καπέλο σου στραβά» είπε και με μικρές κινήσεις το διόρθωσε.
Έβγαλε από την τσάντα της ένα πιόνι σκακιού και του το έδωσε.
«Τι είναι αυτό;»
«Δώρο!»
«Ένα πιόνι;»
«Δεν είναι ένα απλό πιόνι. Είναι και αναπτήρας!» Πήρε το πιόνι από το
χέρι του και πιέζοντάς τη βάση άναψε φωτιά. «Συνδυάζει τις δυο μεγάλες
αγάπες σου, το σκάκι και το τσιγάρο» είπε παίρνοντας μια σκανταλιάρικη
έκφραση.
«Εσύ είσαι η μεγαλύτερη αγάπη μου» είπε εκείνος και ενστικτωδώς
κοίταξε γύρω του σαν να ήθελε να βεβαιωθεί πως δεν τον είχε ακούσει
κανείς.
Του έδωσε πίσω το πιόνι και χαμογέλασε. Άφησε αργά το χέρι του και
έγειρε λίγο το κεφάλι της δεξιά. Ψιθυρίζοντας τόσο χαμηλά που σχεδόν δεν
βγήκε ήχος από τα χείλη της είπε: «το ξέρω».
Ο λευκός αξιωματικός δημιούργησε ρήγμα στην άμυνά του. Έσμιξε τα
φρύδια τόσο έντονα που οι μύες του προσώπου του πόνεσαν. Μετά από πολλή
σκέψη, έπιασε τον ένα μαύρο πύργο της σκακιέρας.
«Πύργος στο γ4».
Είχαν κανονίσει να συναντηθούν κοντά στο Λευκό Πύργο. Δική του ιδέα. Ο
ήλιος είχε μόλις δύσει και, αφού πια δεν χρειαζόταν να τα φοράει,
έπαιζε το σκελετό των γυαλιών του ανάμεσα στα δάκτυλά του. Όταν την είδε
να έρχεται από μακριά, πέταξε το τσιγάρο του κάτω με δύναμη και έβαλε
τα γυαλιά στην τσέπη του μπουφάν του.
Τον πλησίασε και, χωρίς να πει κουβέντα, τον κοίταξε για μια στιγμή
βαθιά μέσα στα μάτια. Μπορούσε πάντα με μεγάλη ακρίβεια να καταλάβει τις
σκέψεις και τα συναισθήματά του κοιτώντας τα. «Αποφάσισες να φύγεις
τελικά» σχολίασε και το πρόσωπό της πήρε την ήρεμη έκφραση κάποιου που
έχει στενοχωρηθεί τόσο πολύ για κάτι που το πρόσωπό του δεν μπορεί να
εκφράσει πια κανένα συναίσθημα.
«Πρέπει να το κάνω, Φωτεινή. Είναι μία από τις καλύτερες χειρουργικές κλινικές στον κόσμο».
«Απέχει 8500 χιλιόμετρα από την Καλαμαριά. Το υπολόγισα χθες».
«Στην άδειά μου θα έρχομαι Ελλάδα και όποτε μπορείς θα έρχεσαι εσύ.
Σε τρία χρόνια που θα ολοκληρώσω την ειδικότητα θα γυρίσω στη
Θεσσαλονίκη» είπε προσπαθώντας να πείσει και εκείνη και τον ίδιο του τον
εαυτό.
Χαμογέλασε πικρά και ακούμπησε τα δάκτυλά της στα χείλη του. «Η
παρτίδα τελειώνει με παραίτηση, αλλά δεν υπάρχει νικητής» απάντησε
χρησιμοποιώντας σκακιστική ορολογία.
«Μην το κάνεις αυτό, σε παρακαλώ…»
Έγειρε στην αγκαλιά του και έσκυψε το βλέμμα προς τα κάτω. Έμεινε
εκεί για μερικά δευτερόλεπτα μέχρι που για να σπάσει τη σιωπή εκείνος
ρώτησε: «πού θέλεις να πάμε για καφέ;»
Σήκωσε απότομα το πρόσωπό της και τον κοίταξε. «Μμμμ» μουρμούρισε και
πλησίασε τη σφιγμένη παλάμη στο στόμα της προσποιούμενη πως σκεφτόταν.
Μετά από λίγο ακούμπησε με τα δάκτυλά της τα χείλη του και χαμογέλασε
όσο πιο αληθινά μπορούσε.
«Όπου θέλεις».
«Βασίλισσα στο δ3. Ρουά». Η λευκή βασίλισσα απείλησε για πρώτη φορά το μαύρο βασιλιά.
Περπατούσε αργά τη Βασιλίσσης Όλγας. Είχε μια ώρα διάλειμμα μεταξύ
των συνεδριάσεων και σκέφτηκε να πάει μια βόλτα γύρω από το ξενοδοχείο.
Όσο περισσότερο προχωρούσε, τόσο πιο έντονη γινόταν η αίσθηση πως αυτή η
πόλη τον θεωρούσε πια ξένο. Είχαν περάσει 30 χρόνια από τότε που έφυγε
για να συνεχίσει την ειδικότητά του στην Αμερική. Ήταν πολύ καλός και
φιλόδοξος και όταν τελείωσαν τα χρόνια της εκπαίδευσης, του προσφέρθηκε
μια πολύ δελεαστική θέση στο ίδιο νοσοκομείο. Γύριζε συχνά στην Ελλάδα
για να βλέπει οικογένεια και φίλους αλλά δεν είχε γυρίσει ποτέ στη
Θεσσαλονίκη, την πόλη που σπούδασε και τελείωσε το πρώτο μέρος της
ειδικότητάς του.
Άραγε εκείνη έμενε ακόμα στην Καλαμαριά; Είχε απόλυτο δίκιο. Η
παρτίδα τους τελείωσε σύντομα με παραίτηση αλλά χωρίς νικητή. Σύντομα η
Θεσσαλονίκη έγινε ξένη για εκείνον και η ζωή του συνεχίστηκε πολύ μακριά
από το Θερμαϊκό. Μετά 30 χρόνια απουσίας γύρισε με μια εισήγηση στο
παγκόσμιο συνέδριο χειρουργικής θώρακος για να ανακαλύψει πως και
εκείνος ήταν ξένος για τη Θεσσαλονίκη.
Σε δέκα λεπτά έπρεπε να είναι πίσω. Έβγαλε το κινητό από την τσέπη
του και ένα μικρό χαρτί διπλωμένο στα τέσσερα από το πορτοφόλι. Από τη
φθορά του, μπορούσες να καταλάβεις πως πρέπει να βρισκόταν εκεί για
πολλά χρόνια. Το άνοιξε και πληκτρολόγησε τον αριθμό που έγραφε.
«Ο αριθμός που καλέσατε δεν αντιστοιχεί σε συνδρομητή».
Απάντησε στο μήνυμα με ένα μισό χαμόγελο. Έβαλε ξανά το χαρτί στο
πορτοφόλι του και έβγαλε ένα δεύτερο το ίδιο παλιό από μια άλλη θήκη.
Δεύτερο τηλεφώνημα και αυτή τη φορά το άκουσε να καλεί.
«Κυριακίδη, εσύ; Ο Σπηλιόπουλος είμαι, με θυμάσαι; Ήμασταν μαζί
φαντάροι στη Θεσσαλονίκη. Ναι, έχουμε χρόνια να μιλήσουμε. Ναι, ναι,
είναι κοντά τριάντα χρόνια που έφυγα. Σε πήρα για να σου πω πως είμαι
στη Θεσσαλονίκη για ένα συνέδριο και θα φύγω σε δυο μέρες. Μπορείς αύριο
το απόγευμα να βρεθούμε για έναν καφέ και μια παρτίδα σκάκι στην
Αριστοτέλους;»
«Σπηλιόπουλε, σε θυμάμαι καλύτερο σκακιστή. Η ιατρική δεν σου αφήνει
χρόνο για σκάκι;» ο αντίπαλός του σχολίασε αμέσως μετά την κίνησή του.
«Δεν βρίσκω εύκολα παρέα για σκάκι στην Αμερική. Είμαι λίγο σκουριασμένος» απάντησε εκείνος και κοίταξε διεξοδικά τη σκακιέρα.
«Είσαι σε πολύ δύσκολη θέση, αλλά αυτό το ξέρεις ήδη. Θέλεις να σταματήσουμε και να ξεκινήσουμε καινούργια παρτίδα;»
«Όχι, θα παίξουμε μέχρι το τέλος. Δεν θα τελειώσει καμία παρτίδα μου
ξανά με παραίτηση. Όχι στη Θεσσαλονίκη» τον κοίταξε εκείνος με νόημα,
έσβησε το τσιγάρο του στο τασάκι και έπιασε το μαύρο βασιλιά.
«Βασιλιάς στο ε2».
.
Ο Γιώργος Αμπατζίδης γεννήθηκε το 1985 στη
Θεσσαλονίκη και τα τελευταία 10 χρόνια ζει στην Πάτρα. Σπούδασε Βιολογία
και είναι υποψήφιος Διδάκτορας Επιστημών της Αγωγής. Έχει συνεργαστεί
και συνεργάζεται ως εκπαιδευτικός με το Τ.Ε.Ε.Α.Π.Η. του Πανεπιστημίου
Πατρών και την Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε. Πάτρας. Προσπαθεί να διαβάζει όση
περισσότερη λογοτεχνία μπορεί και γράφει ποίηση, διηγήματα και παραμύθια
στα ελληνικά και τα αγγλικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου