http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%86_%CE%9A%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CF%84

Γκούσταφ Κλιμτ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Γκούσταφ Κλιμτ (Gustav Klimt, 14 Ιουλίου 1862 – 6 Φεβρουαρίου 1918) ήταν Αυστριακός ζωγράφος και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κινήματος της Απόσχισης (Sezession) της Βιέννης που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της Αρ Νουβό (Art Nouveau). Είχε σημαντική συμβολή στη διεθνή αναγνώριση της αυστριακής τέχνης και υπήρξε από τους πρώτους που κατάφεραν να συνδυάσουν την εικονιστική με την αφηρημένη ζωγραφική.

Πίνακας περιεχομένων 1 Βιογραφία 2 Έργο 3 Επιλεγμένα έργα 4 Σημειώσεις 5 Βιβλιογραφία 6 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Βιογραφία

Ο Κλιμτ γεννήθηκε στο Μπάουμγκαρτεν, κοντά στην πόλη της Βιέννης, και ήταν το δεύτερο από τα επτά παιδιά του φτωχού χαράκτη Ερνστ Κλιμτ και της Άννα Φίνστερ. Στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, γράφτηκε στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών (Kunstgewerbeschule) της Βιέννης. Τα επόμενα χρόνια μελέτησε πάνω σε διαφορετικές τεχνικές, όπως το ψηφιδωτό και τη νωπογραφία, με τον καθηγητή Φέρντιναντ Λάουφμπεργκερ. Το 1880, μαζί με τον αδελφό του, Ερνστ, και τον Φραντς Ματς (Frantz Matsch), ανέλαβε την πρώτη του παραγγελία που αφορούσε πίνακες για το Μέγαρο Sturany της Βιέννης καθώς και ορισμένες τοιχογραφίες για την οροφή των ιαματικών λουτρών του Κάρλσμπαντ. Σύντομα, ο Κλιμτ άρχισε να καθιερώνεται. Το 1888, ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ του απένειμε το χρυσό μετάλλιο του Τάγματος της Τιμής για το σύνολο της συνεισφοράς του στην τέχνη ενώ για το έργο του Η αίθουσα του παλιού Burgtheater (1888) απέσπασε το Αυτοκρατορικό Βραβείο. Παρά την αναγνώριση του έργου του, το 1893 δεν κατάφερε να διοριστεί καθηγητής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών, έπειτα από άρνηση του υπουργείου Πολιτισμού να επικυρώσει το διορισμό του. Περίπου το 1894, σε συνεργασία με τον Ματς, φιλοτέχνησε τους τοίχους και την οροφή της Μεγάλης Αίθουσας του Πανεπιστημίου της Βιέννης, έργο που αποτέλεσε την τελευταία δημόσια παραγγελία που ανέλαβε. Οι τρεις πίνακες που ολοκλήρωσε ο Κλιμτ, Φιλοσοφία, Ιατρική και Νομική, θεωρήθηκαν από πολλούς σκανδαλώδεις, κυρίως εξαιτίας του έντονου ερωτικού στοιχείου τους, ενώ ο ίδιος ο ζωγράφος κατηγορήθηκε ως «πορνογράφος», με αποτέλεσμα να μην χρησιμοποιηθούν στη διακόσμηση του πανεπιστημίου. Σήμερα, τα έργα αυτά μας είναι γνωστά από ασπρόμαυρες φωτογραφίες τους και μία αντιγραφή λεπτομέρειας της Ιατρικής (Υγεία), καθώς καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Προσωπογραφία της Adele Bloch-Bauer I, 1907, Λάδι, χρυσός και άργυρος σε μουσαμά, 138 x 138 εκ., Neue Galerie, Νέα Υόρκη

Ο Κλιμτ υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Απόσχισης της Βιέννης, η οποία σύμφωνα με τη διακήρυξη του Χέρμαν Μπαρ (Hermann Bahr) στον κατάλογο της πρώτης έκθεσης της ομάδας, αποτελούσε μία «μάχη για την πρόοδο των σύγχρονων καλλιτεχνών ενάντια στα γεράκια που αυτοαποκαλούνται καλλιτέχνες αλλά έχουν εμπορικό συμφέρον να παρακωλύουν την άνθιση της τέχνης». Στη ζωγραφική και τις εφαρμοσμένες τέχνες, η Απόσχιση διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της Αρ Νουβό, ενάντια στις αρχές του ακαδημαϊσμού. Ο Κλιμτ συμμετείχε στις εκθέσεις της, ενώ έγραφε συχνά και στο περιοδικό που εξέδιδε, με τίτλο Ver Sancrum. Την ίδια περίπου περίοδο, ολοκλήρωσε αρκετές προσωπογραφίες γυναικών της βιεννέζικης αστικής τάξης, που υπήρξε προστάτιδα της Απόσχισης. Οι πίνακες αυτοί παρείχαν οικονομική ανεξαρτησία στον Κλιμτ, ο οποίος φρόντισε να πληρώσει ώστε να του επιστραφούν οι πίνακες που είχε φιλοτεχνήσει για το πανεπιστήμιο της Βιέννης. Για τις ανάγκες της 14ης έκθεσης της Απόσχισης, ο Κλιμτ δημιούργησε το 1902 την τοιχογραφία Ζωφόρος του Μπετόβεν, έργο που αποτελούσε φόρο τιμής στον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν και βασίστηκε στην 9η Συμφωνία του. Ο Ροντέν συνεχάρη τον Κλιμτ για τη ζωφόρο, την οποία χαρακτήρισε «τραγική και θεϊκή», αν και η υποδοχή του κοινού υπήρξε αρνητική, ακόμα και μέσα στους κόλπους της Απόσχισης, από την οποία τελικά αποχώρησε το 1905.

Μεταξύ 1905 και 1909, ο Κλιμτ δούλεψε πάνω στην μεγάλη τοιχογραφία της έπαυλης Stoclet. Ο Βέλγος βιομήχανος Αδόλφος Στόκλετ παρήγγειλε στους Γιόζεφ Χόφμαν και Γκουσταφ Κλιμτ την κατασκευή και διακόσμηση της νέας του έπαυλης στη Βιέννη. Ο Κλιμτ φιλοτέχνησε μια ψηφιδωτή ζωφόρο, χωρισμένη σε 3 μέρη, από μάρμαρο με ενθέματα χρυσού, σμάλτου και ημιπολύτιμων λίθων. Καθώς οι Στόκλετ ενδιαφέρονταν για την τέχνη της Ανατολής, ο Κλιμτ δημιούργησε σχετικά μοτίβα, εμπνευσμένα από την Άπω Ανατολή και τα ψηφιδωτά της Ραβένας. Κεντρικό μοτίβο αποτελεί το περίφημο Δέντρο της Ζωής. Αργότερα θα αναπτύξει το ίδιο μοτίβο και στο αριστούργημά του Το φιλί (1907-1908).

Το 1909 ταξίδεψε στο Παρίσι και ανακάλυψε το έργο των φωβιστών και του Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ, ενώ τον επόμενο χρόνο συμμετείχε με επιτυχία στην 9η Μπιενάλε της Βενετίας. Τον Ιανουάριο του 1918, ένα εγκεφαλικό επεισόδιο τον κατέστησε παράλυτο από τη δεξιά πλευρά του σώματός του. Πέθανε στις 6 Φεβρουαρίου 1918 από αποπληξία αφήνοντας πολλά έργα ημιτελή. Η ταφή του έγινε τέσσερις ημέρες αργότερα, στο κοιμητήριο του Hietzing.

                               -------------------------------------------------

https://www.google.gr/search?q=Gustav+Klimt&hl=el&prmd=imvnsoal&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=NDABULDPAu3Q4QTs5am6CA&ved=0CGQQsAQ&biw=1152&bih=701

 

                          -----------------------------------------------

Ο Γκούσταφ Κλιμτ (Gustav Klimt, 14 Ιουλίου 1862 – 6 Φεβρουαρίου 1918) ήταν Αυστριακός ζωγράφος και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κινήματος της Απόσχισης (Sezession) της Βιέννης που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της Αρ Νουβό (Art Nouveau). Είχε σημαντική συμβολή στη διεθνή αναγνώριση της αυστριακής τέχνης και υπήρξε από τους πρώτους που κατάφεραν να συνδυάσουν την εικονιστική με την αφηρημένη ζωγραφική.

Ο Κλιμτ γεννήθηκε στο Μπάουμγκαρτεν, κοντά στην πόλη της Βιέννης, και ήταν το δεύτερο από τα επτά παιδιά του φτωχού χαράκτη Ερνστ Κλιμτ και της Άννα Φίνστερ. Στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, γράφτηκε στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών (Kunstgewerbeschule) της Βιέννης. Τα επόμενα χρόνια μελέτησε πάνω σε διαφορετικές τεχνικές, όπως το ψηφιδωτό και τη νωπογραφία, με τον καθηγητή Φέρντιναντ Λάουφμπεργκερ. Το 1880, μαζί με τον αδελφό του, Ερνστ, και τον Φραντς Ματς (Frantz Matsch), ανέλαβε την πρώτη του παραγγελία που αφορούσε πίνακες για το Μέγαρο Sturany της Βιέννης καθώς και ορισμένες τοιχογραφίες για την οροφή των ιαματικών λουτρών του Κάρλσμπαντ. Σύντομα, ο Κλιμτ άρχισε να καθιερώνεται. Το 1888, ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ του απένειμε το χρυσό μετάλλιο του Τάγματος της Τιμής για το σύνολο της συνεισφοράς του στην τέχνη ενώ για το έργο του Η αίθουσα του παλιού Burgtheater (1888) απέσπασε το Αυτοκρατορικό Βραβείο. Παρά την αναγνώριση του έργου του, το 1893 δεν κατάφερε να διοριστεί καθηγητής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών, έπειτα από άρνηση του υπουργείου Πολιτισμού να επικυρώσει το διορισμό του. Περίπου το 1894, σε συνεργασία με τον Ματς, φιλοτέχνησε τους τοίχους και την οροφή της Μεγάλης Αίθουσας του Πανεπιστημίου της Βιέννης, έργο που αποτέλεσε την τελευταία δημόσια παραγγελία που ανέλαβε. Οι τρεις πίνακες που ολοκλήρωσε ο Κλιμτ, Φιλοσοφία, Ιατρική και Νομική, θεωρήθηκαν από πολλούς σκανδαλώδεις, κυρίως εξαιτίας του έντονου ερωτικού στοιχείου τους, ενώ ο ίδιος ο ζωγράφος κατηγορήθηκε ως «πορνογράφος», με αποτέλεσμα να μην χρησιμοποιηθούν στη διακόσμηση του πανεπιστημίου. Σήμερα, τα έργα αυτά μας είναι γνωστά από ασπρόμαυρες φωτογραφίες τους και μία αντιγραφή λεπτομέρειας της Ιατρικής (Υγεία), καθώς καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Προσωπογραφία της Adele Bloch-Bauer I, 1907, Λάδι, χρυσός και άργυρος σε μουσαμά, 138 x 138 εκ., Neue Galerie, Νέα Υόρκη

Ο Κλιμτ υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Απόσχισης της Βιέννης, η οποία σύμφωνα με τη διακήρυξη του Χέρμαν Μπαρ (Hermann Bahr) στον κατάλογο της πρώτης έκθεσης της ομάδας, αποτελούσε μία «μάχη για την πρόοδο των σύγχρονων καλλιτεχνών ενάντια στα γεράκια που αυτοαποκαλούνται καλλιτέχνες αλλά έχουν εμπορικό συμφέρον να παρακωλύουν την άνθιση της τέχνης». Στη ζωγραφική και τις εφαρμοσμένες τέχνες, η Απόσχιση διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της Αρ Νουβό, ενάντια στις αρχές του ακαδημαϊσμού. Ο Κλιμτ συμμετείχε στις εκθέσεις της, ενώ έγραφε συχνά και στο περιοδικό που εξέδιδε, με τίτλο Ver Sancrum. Την ίδια περίπου περίοδο, ολοκλήρωσε αρκετές προσωπογραφίες γυναικών της βιεννέζικης αστικής τάξης, που υπήρξε προστάτιδα της Απόσχισης. Οι πίνακες αυτοί παρείχαν οικονομική ανεξαρτησία στον Κλιμτ, ο οποίος φρόντισε να πληρώσει ώστε να του επιστραφούν οι πίνακες που είχε φιλοτεχνήσει για το πανεπιστήμιο της Βιέννης. Για τις ανάγκες της 14ης έκθεσης της Απόσχισης, ο Κλιμτ δημιούργησε το 1902 την τοιχογραφία Ζωφόρος του Μπετόβεν, έργο που αποτελούσε φόρο τιμής στον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν και βασίστηκε στην 9η Συμφωνία του. Ο Ροντέν συνεχάρη τον Κλιμτ για τη ζωφόρο, την οποία χαρακτήρισε «τραγική και θεϊκή», αν και η υποδοχή του κοινού υπήρξε αρνητική, ακόμα και μέσα στους κόλπους της Απόσχισης, από την οποία τελικά αποχώρησε το 1905.

Μεταξύ 1905 και 1909, ο Κλιμτ δούλεψε πάνω στην μεγάλη τοιχογραφία της έπαυλης Stoclet. Ο Βέλγος βιομήχανος Αδόλφος Στόκλετ παρήγγειλε στους Γιόζεφ Χόφμαν και Γκουσταφ Κλιμτ την κατασκευή και διακόσμηση της νέας του έπαυλης στη Βιέννη. Ο Κλιμτ φιλοτέχνησε μια ψηφιδωτή ζωφόρο, χωρισμένη σε 3 μέρη, από μάρμαρο με ενθέματα χρυσού, σμάλτου και ημιπολύτιμων λίθων. Καθώς οι Στόκλετ ενδιαφέρονταν για την τέχνη της Ανατολής, ο Κλιμτ δημιούργησε σχετικά μοτίβα, εμπνευσμένα από την Άπω Ανατολή και τα ψηφιδωτά της Ραβένας. Κεντρικό μοτίβο αποτελεί το περίφημο Δέντρο της Ζωής. Αργότερα θα αναπτύξει το ίδιο μοτίβο και στο αριστούργημά του Το φιλί (1907-1908).

Το 1909 ταξίδεψε στο Παρίσι και ανακάλυψε το έργο των φωβιστών και του Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ, ενώ τον επόμενο χρόνο συμμετείχε με επιτυχία στην 9η Μπιενάλε της Βενετίας. Τον Ιανουάριο του 1918, ένα εγκεφαλικό επεισόδιο τον κατέστησε παράλυτο από τη δεξιά πλευρά του σώματός του. Πέθανε στις 6 Φεβρουαρίου 1918 από αποπληξία αφήνοντας πολλά έργα ημιτελή. Η ταφή του έγινε τέσσερις ημέρες αργότερα, στο κοιμητήριο του Hietzing.
Ο Κλιμτ έγινε αρχικά γνωστός μέσα από τα διακοσμητικά έργα που φιλοτέχνησε μαζί με τον αδελφό του, Ερνστ Κλιμτ, και τον Φραντς Ματς. Τα πρώιμα έργα του υπήρξαν περισσότερο συμβατικά, ακολουθώντας τα καθιερωμένα αισθητικά πρότυπα της εποχής και με έντονες επιρροές από το έργο του ακαδημαϊκού Χανς Μάκαρτ (1840-1884), ηγετικής φυσιογνωμίας του βιεννέζικου ιστορικισμού. Οι τρεις νέοι καλλιτέχνες ανέλαβαν μάλιστα την ολοκλήρωση του έργου του Μάκαρτ για τη διακόσμηση του κλιμακοστασίου του Μουσείου Ιστορίας της Τέχνης στη Βιέννη, μετά τον πρόωρο θάνατο του τελευταίου. Ο Κλιμτ επηρεάστηκε λιγότερο από τα ροκοκό στοιχεία της τεχνοτροπίας του Μάκαρτ και περισσότερο από τον πλούσιο διάκοσμο των πινάκων του, χαρακτηριστικό που συναντάται επίσης σε αρκετά έργα του ίδιου, όπου το φόντο διακοσμείται με πολυάριθμα σχήματα και λεπτομέρειες, συχνά με φύλλα χρυσού και αργύρου. Ήδη στα έργα που φιλοτέχνησε για το Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης, διαφαίνεται η διάθεση του Κλιμτ να υπερβεί τα όρια του ακαδημαϊσμού, γεγονός που έγινε περισσότερο έκδηλο αργότερα, με την συμμετοχή του στην Απόσχιση της Βιέννης.
Ιουδήθ I, 1901, Λάδι σε μουσαμά, Österreichische Galerie, Βιέννη

Στους πίνακες Ιουδήθ Ι (1901) και Ιουδήθ ΙΙ (1909), ο Κλιμτ απεικόνισε λιγότερο μία βιβλική ηρωίδα και περισσότερο μία αρχετυπική «μοιραία γυναίκα», ενώ νωρίτερα με την ελαιογραφία Γυμνή Αλήθεια (1899) ήρθε σε ρήξη με το κλασικό ιδεώδες και την εξιδανικευμένη εικόνα του γυναικείου γυμνού σώματος. Στα κορυφαία και πιο δημοφιλή έργα του ανήκει ο πίνακας Το φιλί (1907/08), που επαινέθηκε από το κοινό και τους κριτικούς και εκπροσωπεί τη «χρυσή περίοδό» του, χαρακτηριστικό της οποίας υπήρξε η αφθονία του χρυσού ως διακοσμητικό στοιχείο. Στην ίδια δημιουργική περίοδο του Κλιμτ ανήκει και η Προσωπογραφία της Αντέλ Μπλοχ-Μπάουερ I, εξίσου διάσημο έργο καθώς και ο ακριβότερος πίνακας ζωγραφικής μετά την πώλησή του, τον Ιούνιο του 2006[1]. Στην προσωπογραφία αυτή, ξεχωρίζουν τα σύμβολα που απεικονίζονται, όπως τα αιγυπτιακά μάτια ή τα μυκηναϊκά σπειροειδή μοτίβα, στοιχεία που ενισχύουν τον «εξωτισμό» του πίνακα.
Το φιλί, 1907-1908, Λάδι σε μουσαμά, 180 x 180 εκ., Österreichische Galerie Belvedere

Η ύστερη περίοδος του Κλιμτ σηματοδοτήθηκε από το ταξίδι του στο Παρίσι, όπου ήρθε σε επαφή με το έργο των φωβιστών και του Τουλούζ-Λωτρέκ. Την ίδια περίοδο με τις απαρχές του Εξπρεσιονισμού, ο Κλιμτ αποφάσισε να εγκαταλείψει τα έντονα διακοσμητικά στοιχεία εγκαινιάζοντας νέους εκφραστικούς τρόπους, επηρεασμένος σε ένα βαθμό από την ιαπωνική τέχνη και τα ιαπωνικά χαρακτικά. Χαρακτηριστικοί πίνακες αυτής της περιόδου είναι η Προσωπογραφία της Mäda Primavesi (π. 1912), η Προσωπογραφία της Αντέλ Μπλοχ-Μπάουερ II (1912) και η Χορεύτρια (1916-18). Στα τελευταία χρόνια της ζωής του και ειδικότερα μετά την αποχώρησή του από την Απόσχιση, ολοκλήρωσε επίσης τις περισσότερες τοπιογραφίες του, στις οποίες διαφαίνεται η επιρροή του ιμπρεσιονισμού. Συνολικά 54 από τους 230 πίνακές του απεικονίζουν τοπία, τα οποία ζωγράφιζε πιθανότατα στην ύπαιθρο, παρά το γεγονός ότι υπήρξε κατεξοχήν ζωγράφος του ατελιέ, και χωρίς χρήση προκαταρκτικών σχεδίων. Χαρακτηριστικό των τοπίων του Κλιμτ είναι η απουσία του ανθρώπινου στοιχείου, το τετράγωνο σχήμα που χρησιμοποιούσε, καθώς και η ομοιότητα αρκετών από αυτών με ψηφιδωτά.

Το ύφος του Κλιμτ υπήρξε εν γένει ξεχωριστό και καινοτόμο, συνδυάζοντας στοιχεία του συμβολισμού και της Αρ Νουβό, με παράλληλες επιρροές από την αρχαία ελληνική, μυκηναϊκή και αιγυπτιακή αγγειογραφία, ενώ συχνά θεωρήθηκε προκλητικό για την εποχή του και υπέστη σκληρή κριτική ή αποδοκιμασία. O ερωτισμός που κυριαρχεί στα έργα του προκάλεσε αρκετές φορές αντιδράσεις, όπως στην περίπτωση των πινάκων που φιλοτέχνησε για το Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Εμφανής είναι η επιμονή του Κλιμτ στην απεικόνιση γυναικών, με τον άνδρα να απουσιάζει στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του. Το ερωτικό στοιχείο είναι απροκάλυπτο και σε αρκετά από τα σχέδιά του, τα οποία ο ίδιος χαρακτήρισε ως φόρο τιμής «στην αγαθή αλλά και λάγνα φυλή των υπερευαίσθητων».

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%86_%CE%9A%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CF%84

Ο Έλληνας είναι παντού...

Ο Αναξαγόρας είχε μελετήσει τον κομήτη του Χάλεϊ

Σύμφωνα με νέα μελέτη, ο Αναξαγόρας πιθανότατα τον γνώριζε, μάλιστα είχε υπολογίσει χρονικά τις εμφανίσεις του…

Μια παλαιότερη μελέτη αναφέρει ότι οι πρώτοι οι οποίοι εντόπισαν τον κομήτη του Χάλεϊ, καταφέρνοντας μάλιστα να υπολογίσουν τον περιοδικό κύκλο εμφάνισής του, ήταν οι αρχαίοι Ελληνες. Μέχρι σήμερα οι παλαιότερες γνωστές καταγραφές του κομήτη του Χάλεϊ ήταν από κινέζους αστρονόμους, με την πρώτη εξ αυτών να γίνεται το 240 π.Χ.

Σύμφωνα όμως με τη νέα μελέτη, οι αρχαίοι Ελληνες κατάφεραν να τον εντοπίσουν και να τον μελετήσουν ήδη από τον 5ο π.Χ. αιώνα. Ο φιλόσοφος Ντάνιελ Γκράχαμ και ο αστρονόμος του αμερικανικού Πανεπιστημίου Ρrovo Ερικ Γκράχαμ δημιούργησαν μοντέλα της πορείας που ακολουθεί ο κομήτης του Χάλεϊ και στη συνέχεια μελέτησαν καταγραφές για κομήτες από αρχαίους πολιτισμούς. 

Κάποια στιγμή ανάμεσα στο 466 και στο 468 π.Χ. σε μια άγνωστη σήμερα περιοχή της Βορείου Ελλάδος έπεσε ένας μετεωρίτης και μάλιστα το σημείο της πρόσκρουσης αποτέλεσε για περίπου πέντε αιώνες «τουριστική ατραξιόν».Ο Πλούταρχος μάλιστα αναφέρει ότι την πτώση τού μετεωρίτη είχε προβλέψει ο Αναξαγόρας, τον οποίο πολλοί θεωρούν κορυφαίο αστρονόμο του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Υπολογίζοντας την πορεία του κομήτη του Χάλεϊ εκείνη την εποχή, οι δύο ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο μετεωρίτης αποτελούσε μέρος του κομήτη και έπεσε στον πλανήτη επειδή στο συγκεκριμένο πέρασμά του πλησίασε τη Γη περισσότερο από άλλες φορές. 

Αυτό σημαίνει ότι οι αρχαίοι Ελληνες όχι μόνο είχαν εντοπίσει την ύπαρξη του κομήτη, αλλά είχαν διαπιστώσει ότι είναι τακτικός επισκέπτης μας και μάλιστα είχαν καταφέρει να υπολογίσουν χρονικά την εμφάνιση του.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Όταν ο Θεός κάνει σχέδια του The_Stranger *

http://www.onestory.gr/post/27082084283

_ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΝΕΙ ΣΧΕΔΙΑ

του The_Stranger *

.

«Αυτή η πόλη μάς καταπίνει όλους, ρουφάει τη ζωή από μέσα μας, μας διαλύει. Κι εμείς καθόμαστε και το απολαμβάνουμε, αντί να την παρατήσουμε και να πάμε κάπου καλύτερα. Τόσο χαζοί είμαστε.»

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του πατέρα μου πριν κλείσει πίσω του την πόρτα του σπιτιού και εξαφανιστεί. Ήμουν 25 χρονών, μόλις είχα χάσει τη μητέρα μου, και ξαφνικά έχανα και τον πατέρα μου. Δίπλα μου ο αδελφός μου, τον κοίταζε κι αυτός χωρίς να καταλαβαίνει ακριβώς τι συνέβαινε.

Και το ξέραμε ότι ο πατέρας μου τη σιχαινόταν αυτήν την πόλη, αλλά δεν το περιμέναμε ότι μια μέρα θα τα παρατούσε όλα και θα γύριζε στο χωριό του. Το έλεγε μερικές φορές στο οικογενειακό τραπέζι, και μετά γελούσε, έπινε δυο γουλιές κρασί και γύριζε την κουβέντα στο ποδόσφαιρο. Κι όμως, το εννοούσε στα σοβαρά.

Μας τηλεφώνησε μετά από τρεις μέρες. Τρεις μέρες που προσπαθούσαμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Μόνοι μας.

«Συγνώμη που σας άφησα έτσι. Με καταλαβαίνετε όμως, έτσι δεν είναι; Πες κι εσύ, που είσαι πιο μεγάλος. Δεν είναι απαίσια αυτή η πόλη; Δε σε δηλητηριάζει κάθε μέρα; Δε σου προξενεί αηδία; Δε σε φοβίζει; Τι να κάνει ένας άνθρωπος σαν εμένα σε αυτήν την πόλη;»

Δεν απαντούσα. Δεν ήξερα τι να πω.

«Αυτή η πόλη, αγόρι μου, μας στέρησε τη μάνα σου. Το ξέρεις, από αυτό πέθανε η μάνα σου. Από το νέφος, τα καυσαέρια, τα τοξικά, όλα αυτά τα δηλητήρια. Δε θέλω να πάω κι εγώ έτσι. Το θυμάσαι το χωριό πώς είν αι; Καθαρός αέρας, πράσινο, ησυχία… Άλλος πλανήτης είναι εδώ.»

Κοιτάζω γύρω μου. Άλλος πλανήτης, όντως. Δεν πήγα στη δουλειά σήμερα και βρήκα το χρόνο να περπατήσω λίγο στην πόλη. Είναι παράξενο: Έχω ζήσει όλη μου τη ζωή σε αυτήν την πόλη, κι ακόμα δεν την έχω εξερευνήσει ολόκληρη. Κάθε φορά που περπατάω ανακαλύπτω κι ένα καινούργιο στενό, ένα καινούργιο μαγαζί, ένα καινούργιο γκραφίτι σε κάποιον τοίχο – ποτέ δε βαριέσαι στην πόλη. Στον «πλανήτη» του πατέρα μου φαντάζομαι ότι κυριαρχεί το πράσινο. Εδώ κυριαρχεί το γκρίζο. Ε, και; Κακό είναι το γκρίζο;

«Ο κόσμος, αγόρι μου, δε φτιάχτηκε για να είναι γκρίζος. Πράσινος είναι ο κόσμος, εμείς τον μαυρίσαμε με τις βλακείες μας.»

Ο πατέρας μου δεν άντεχε καθόλου το γκρίζο. Αλλιώς είχε συνηθίσει. Μέχρι τα 18 του ζούσε στο χωριό, μετά αναγκάστηκε να έρθει στην πόλη να δουλέψει, γνώρισε τη μητέρα μου, έφτιαξαν τη ζωή τους εδώ. Στο γκρίζο της πόλης. Και να σκεφτείς ότι αν δεν ήταν αυτή η πόλη, που τόσο μισούσε, δε θα την είχε γνωρίσει ποτέ.

Κι όμως, έχει την ομορφιά της αυτή η πόλη. Προσπάθησα πολλές φορές να του το εξηγήσω, αλλά δε με καταλάβαινε.

«Τι της βρίσκεις μωρέ αυτής της κωλοπόλης; Δε σε καταλαβαίνω, αλήθεια. Πας και φωτογραφίζεις τις μπογιές στους τοίχους, περπατάς στους βρώμικους δρόμους, με ένα σωρό ξένους που κάνουν κι εγώ δεν ξέρω τι εκεί πέρα… Απάνθρωπη είναι αυτή η πόλη, να, δες εμάς: Τη γειτόνισσα που μένει στον τρίτο πώς τη λένε, ξέρεις; Πόσα παιδιά έχει; Τι δουλειά κάνει;Τι αμάξι οδηγεί;

Σιωπή στο ακουστικό. Δεν ήξερα καμία απάντηση.

«Αυτή η πόλη αποξενώνει τους ανθρώπους, τους κάνει άγρια θηρία και μετά τους κλείνει σε κλουβιά για να μην κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο. Ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του. Ζούγκλα.»

Διασχίζω αφηρημένος το δρόμο. Ένα αυτοκίνητο φρενάρει απότομα μπροστά μου και μου κορνάρει. Ζούγκλα, καλά το έλεγε ο πατέρας μου. Αλλά την έχω συνηθίσει αυτήν τη ζούγκλα. Την έχω αγαπήσει. Και μπορεί να μην ξέρω τι δουλειά κάνει η γειτόνισσα του τρίτου, αλλά ξέρω ένα σωρό ανθρώπους εδώ: Φίλους, συναδέλφους, ανθρώπους που γνώρισα στο Διαδίκτυο. Κυκλοφορούν όλοι εδώ γύρω. Και με ενδιαφέρει να ξέρω τι κάνουν. Μιλάω μαζί τους τακτικά. Θέλω να τους έχω εδώ, κοντά μου.

Χτυπάει το τηλέφωνό μου. Δεν είναι κάποιος από τους φίλους μου, αλλά ο αδελφός μου. Ακούγεται ανήσυχος. Με ρωτάει πού είμαι και μου φωνάζει να βιαστώ. Του λέω «εντάξει», κλείνω το τηλέφωνο και συνεχίζω να περπατάω με τον ίδιο ρυθμό. Τι ώρα έχει πάει;

«Δεν υπάρχει ποτέ χρόνος σε αυτήν την πόλη. Ξυπνάς το πρωί και βιάζεσαι να πας στη δουλειά. Πας στη δουλειά και βιάζεσαι να γυρίσεις στο σπίτι. Πας στο σπίτι και βιάζεσαι να κοιμηθείς γιατί έχεις δουλειά την άλλη μέρα. Σκέψου το: Ποτέ δεν έχεις ελεύθερο χρόνο. Αυτή η πόλη σου έχει κλέψει όλο τον χρόνο…»

Ποτέ δεν μπόρεσε ο πατέρας μου να συνηθίσει τους γρήγορους ρυθμούς της πόλης. Έλεγε ότι όλοι εδώ μοιάζουν λες και τους έχει πατήσει κάποιος το κουμπί fast-forward του βίντεο και τρέχουν αλλόφρονες. Τον θυμάμαι που οδηγούσε με 30 χιλιόμετρα ακόμα και όταν ο δρόμος μπροστά ήταν άδειος, και μας κόρναραν δαιμονισμένα από τα πίσω αυτοκίνητα. Κι αυτός γελούσε. Κι εγώ γελούσα.

Στο χωριό ξαναβρήκε τον εαυτό του. Πήγαινε με 30 χιλιόμετρα την ώρα και κανείς δεν του έλεγε τίποτα. Ήξερε τα πάντα για όλους τους συγχωριανούς του: Πού δουλεύουν, πόσα παιδιά έχουν, τι αυτοκίνητο οδηγούν. Βρήκε το πράσινο που τόσο του είχε λείψει. Έχασε εμάς, βέβαια, αλλά μάλλον το θεωρούσε απαραίτητο τίμημα για να βρει ξανά την ευτυχία του. «Μερικές φορές πρέπει να χάσεις κάτι για να βρεις κάτι άλλο», θυμάμαι που έλεγε όταν έχανα κάποιο αντικείμενο. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω τι πραγματικά εννοούσε.

Βρίσκομαι σε ένα από τα πιο παράξενα σημεία της πόλης. Κοιτάζω αριστερά. Φασαρία, μποτιλιάρισμα και θεόρατες γκρίζες πολυκατοικίες. Κοιτάζω δεξιά. Ησυχία, ψηλά δέντρα και ένας ψηλός φράχτης που τα προστατεύει από το κλασικό γκρίζο της πόλης. Εδώ με περιμένει ο αδελφός μου, μαζί με τους άλλους. Έφτασα στην ώρα μου.

«Δεν είναι αυτή πόλη να ζεις. Μόνο να πεθαίνεις μπορείς εκεί πέρα. Τα αυτοκίνητα είναι νεκροφόρες και μεταφέρουν πτώματα από το νεκροκρέβατο στο νεκροταφείο και πάλι πίσω, κάθε μέρα. Δεν το βλέπεις;»

Ο πατέρας μου δεν ήθελε με τίποτα να πεθάνει σε αυτήν την πόλη, όπως η μητέρα μου. Γι’αυτό έφυγε. Κι όμως, ήταν γραφτό του να ξαναγυρίσει κάποια στιγμή. Και να που αυτή η στιγμή είχε έρθει μόλις σήμερα, πέντε χρόνια μετά.

Περπατάω λίγο σαν χαμένος, μέχρι που βρίσκω τον αδελφό μου. Φοράει ένα ωραίο μαύρο κοστούμι – δεν τον έχω δει ποτέ να φοράει τέτοια ρούχα, ούτε καν ήξερα ότι είχε κοστούμι στο ντουλάπι του. Αγκαλιαζόμαστε. Γύρω του, διάφοροι φίλοι και συγγενείς. Δεν τους ξέρω όλους, αλλά τους χαιρετώ ευγενικά. Και ακριβώς από πίσω τους, ο πατέρας μου. Επιστρέφει στην πόλη που είχε παρατήσει πέντε χρόνια νωρίτερα. Και είναι όλοι εκεί για να τον υποδεχθούν.

Τον κοιτάζω καλά. Δε μοιάζει να έχει αλλάξει καθόλου όλα αυτά τα χρόνια. Είναι ίδιος όπως στη φωτογραφία του στο σαλόνι, που είχε τραβηχτεί πριν από επτά χρόνια. Του χαϊδεύω τα μαλλιά.

«Τι έγινε ρε γέρο μου; Δεν άντεξες τόσο καθαρό αέρα και ξαναγύρισες;», του ψιθυρίζω στο αυτί και προσπαθώ να γελάσω, αλλά κλαίω.

- Πιστεύεις ότι θα μας συγχωρήσει ποτέ;

- Ποτέ. Θα μας καταριέται για όλη μας τη ζωή. Αφού το ξέρεις, δεν ήθελε να γυρίσει ποτέ ξανά. Ούτε νεκρός.

- Ναι, αλλά δε γινόταν αλλιώς. Μόνο έτσι θα τον είχαμε κοντά μας.

- Προσπάθησε να του το εξηγήσεις αυτό.

Προσπαθώ πάλι να γελάσω, αλλά κλαίω. Τα μαύρα γυαλιά μου δεν αφήνουν τα διαπεραστικά βλέμματα των άλλων να το δουν, αλλά το καταλαβαίνουν.

«Σε παρακαλώ αγόρι μου, ένα πράγμα μόνο να μου υποσχεθείς: Ότι άμα πεθάνω θα με θάψετε εδώ, στο νεκροταφείο του χωριού, πάνω στο λόφο, να κοιτάζω για πάντα αυτήν την ομορφιά. Μη με φέρετε στην πόλη, με το φαρμακιασμένο χώμα. Ευχή και κατάρα σου δίνω.»

Τον καθησύχασα. Τον άφησα να πιστεύει πως θα γίνει το δικό του. Του είπα ψέματα. Και τον έφερα για πάντα σε αυτήν την πόλη, την γκρίζα πόλη που τόσο μισούσε. Για πάντα.

«Ξέρεις αυτό που λένε, ότι όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει; Ε, μπούρδες είναι. Το αντίθετο συμβαίνει: Όταν ο Θεός κάνει σχέδια, οι άνθρωποι γελάνε…»

.

Ο The_Stranger γεννήθηκε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1984. Έχει σπουδάσει Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ διατηρεί το blog “Ο Άνθρωπος του Μετρό” από το 2006. Φιλοδοξεί κάποτε να εκδώσει μία συλλογή διηγημάτων. Ή ένα φωτογραφικό λεύκωμα με συνθήματα σε τοίχους. Ή και τα δύο.

[ ιστολόγιο ] [ facebook ] [ twitter ] [ flickr ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ἡ ξεχωριστὴ σχέσις...

http://www.filonoi.gr/t-h-ksexwristh-sxesh-twn-ellhnwn-me-ton-skylo/

Ἡ ξεχωριστὴ σχέσις τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων μὲ τὸν σκύλο.

Το παρακάτω κείμενο που θα διαβάσετε, αφορά στην σχέση που είχαν αναπτύξει εξ’αρχής οι αρχαίοι ημών, με όλα τα πλάσματα της φύσης κι ιδιαιτέρως με τον σκύλο.
Μια σχέση σχεδόν ισότιμη του ανθρώπου.
Δυστυχώς σήμερα, η σχέση μας με την μητέρα-φύση βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, στο σημείο «αυτή ή εμείς», οπότε η διαταραγμένη αυτή σχέση αντανακλάται και στην σχέση μας ,με τους συγκατοίκους και συνοδοιπόρους μας στην ζωή και στον πλανήτη αυτό, τα ζωάκια.
Γιατί το ζωϊκό βασίλειο δημιουργήθηκε για να μας συντροφεύει στην ζωή, έχει τα ίδια δικαιώματα με εμάς…όχι για  να κυριαρχούμε πάνω του, ωσάν να είχαμε το δικαίωμα.

 

Μαρία Τριανταφύλλου

                                    

                                                                                                                            Διογένης (412-323 π.Χ). Πίνακας του Jean-Léon Gérôme, με τίτλο «Ο Σκύλος» – 1860, Walters Art Museum, USA           

Η φύση αποτέλεσε για του αρχαίους Έλληνες το πεδίο βάσης και εξέλιξης του ανθρώπου. Παρατήρησαν με ματιά και νου οξυδερκή, ότι μέσα σε αυτήν ο άνθρωπος πάλεψε με τα στοιχεία της φύσης, έπαθε πολλά, έμαθε από τα λάθη του και τέλος φιλοσόφησε την ίδια του την ύπαρξη, δίνοντας μεγάλη σημασία και ερμηνεύοντας τα θαυμαστά της δημιουργήματα που τον περιτριγυρίζουν. Έτσι, αναπτύχθηκε μια άλλη, ξεχωριστή σχέση με τα ζώα, που συμπληρώνουν, μαζί με τον άνθρωπο, τις φανερές μορφές έμψυχης εκδήλωσης της φύσης. Το ζώο που βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας των όντων,μετά τον άνθρωπο και έχει άμεση σχέση με την κοινωνική ζωή του ανθρώπου είναι ο σκύλος.

Υπάρχουν δύο μύθοι που εξηγούν το λόγο που ο σκύλος αποτελεί εδώ και χιλιάδες χρόνια τον πιο πιστό σύντροφο του ανθρώπου. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι λίγα είναι τα ζώα για τα οποία έχουν πλαστεί μύθοι από τους αρχαίους Έλληνες. Ο πρώτος μύθος, μας λέει πως ο κύν ήταν δημιούργημα του θεού Ήφαιστου. Για το λόγο αυτό, απολάμβανε μεγάλης εκτίμησης σε σημείο σχεδόν ισότητας με τους ανθρώπους, σε αντίθεση με τους αρχαίους Αιγυπτίους που είχαν μια πιο απόμακρη σχέση με τα ζώα (τα λάτρευαν μεν αλλά χωρίς να έχουν καθημερινή επαφή μαζί τους). Ο θεός Απόλλων εξημέρωσε το σκύλο και τον δώρισε στην αδελφή του θεά Αρτέμιδα, προκειμένου να τη συνοδεύει στο κυνήγι (κύναν άγω).

Επίσης, ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι ο σκύλος είναι αποτέλεσμα αναπαραγωγής του Κέρβερου (του σκύλου που φύλαγε τον Άδη), την οποία επέτυχε ο Μολοσσός, ο εγγονός του Αχιλλέα. Για την ιστορία, τον Κέρβερο τον αιχμαλώτισε ο Ηρακλής και τον πήγε στον Ευρυσθέα, από τον οποίο τον έκλεψε ο Μολοσσός.

Πέραν όμως, από τους μύθους, οι αρχαίοι Έλληνες ασχολήθηκαν με τα ζώα και στο επιστημονικό πεδίο. Ο πανεπιστήμονας και φιλόσοφος Αριστοτέλης, στο έργο του «περί ζώων ιστορία», κάνει μια λεπτομερή μελέτη γύρω από τα είδη και τη φύση των σκύλων δείχνοντας έτσι τη σημασία που έδιναν οι αρχαίοι στο ζώο αυτό. Συγκεκριμένα, κατατάσσει του Μολοττικούς κύνες και τους Ινδικούς κύνες στην κατηγορία βραχυκεφάλων κυνών. (Υπενθυμίζω εδώ ότι η λέξη Μολοσσός είναι η αρχαία ονομασία της Ηπείρου). Ακόμα και στην καθημερινή ζωή των μεγάλων ανδρών ο κύνας έπαιξε σημαντικό ρόλο. Ο Μέγας Αλέξανδρος ως μαθητής του Αριστοτέλη, ήταν κυνόφιλος.
Όσο ήταν στην Πέλλα είχε μια θηλυκή σκυλίτσα (Μολοττικός κύων) και αργότερα στην Περσία κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του κατά του Πέρση Δαρείου, αγόρασε έναν αρσενικό σκύλο (Ινδικός κύων) και μάλιστα έναντι αδρής αμοιβής, ονόματι Περίττα. Αργότερα, έδωσε το όνομά του σε μια πόλη που ίδρυσε εκεί. 

(φώτο αριστερά: Ανάγλυφο που απεικονίζει την συνάντηση του Αλέξανδρου με τον Διογένη. Δεξιά απο το άλογο του Αλέξανδρου διακρίνεται ένας σκύλος, πιθανόν του ιδίου. -  Μουσείο Λούβρου)

Mία απο τις σημαντικότερες ενδείξεις για αυτήν την σχέση αγάπης και συντροφιάς μεταξύ των αρχαίων Ελλήνων με τους σκύλους, που διαρκεί πάνω απο 3.000 χρόνια, μας την δίνει ο πατέρας της Ελληνικής ιστορίας Όμηρος στην Οδύσσεια (ραψωδία ρ΄300-309), όπου περιγράφει το γνωστό και συγκινητικό περιστατικό του θανάτου του σκύλου του Οδυσσέα (ονόματι Άργος) τη στιγμή που αναγνωρίζει τον αφέντη του ντυμένο ζητιάνο, που γύρισε μετά από 10 έτη απουσίας.

Σχέση μοναδική. Συντροφικότητα που προκαλεί συγκίνηση. Ένα άλογο ον, ο κατάκοιτος σκύλος Άργος, παρ’ όλα τα χρόνια απουσίας του αφέντη του, μπόρεσε να τον αναγνωρίσει αφήνοντας σε εμάς, όπως και στον Οδυσσέα το δάκρυ να κυλήσει και να αγγίξει την καρδιά μας. Αβίαστα ερωτήματα έρχονται στο νου μας: Τι δέσιμο είχαν ο αφέντης με το σκύλο του, κάνοντας τον πολυταξιδεμένο και σκληρό από τις κακουχίες Οδυσσέα να δακρύσει; Τι είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει ένα άλογο ον να δεθεί συγκινησιακά με ένα λογικό; Μήπως η επικοινωνία αυτή δηλώνει την ύπαρξη της ψυχής; Μήπως, ως άνθρωποι πρέπει να δώσουμε μεγάλη βαρύτητα στη ψυχή μας και στην επικοινωνία με τη φύση, στην οποία άλλως τε είμαστε συγκάτοικοι με τα άλλα ζώα;

Οι αρχαίοι Έλληνες αντιλήφθηκαν από πολύ νωρίς τη διαφορετική σχέση που έχει ο σκύλος με τον άνθρωπο. Σχέση φιλική, σχέση συνεργασίας. Σχέση πάνω απ’ όλα εμπιστοσύνης, όπως επίσης και φιλοσοφικής συντροφιάς. Πριν από τον μεγάλο φιλόσοφο Σωκράτη, που άλλαξε τα δεδομένα της σκέψης πάνω σε βαθειά και αιώνια προβλήματα τη ανθρωπότητας, υπήρχαν οι λεγόμενοι κυνικοί φιλόσοφοι. Αυτοί, γύριζαν στους δρόμους των πόλεων και μιμούνταν τη ζωή των σκύλων. Ζούσαν σε πιθάρια ή σε βράχους προκειμένου να ταπεινωθούν και να φιλοσοφήσουν. Άλλως τε, μη ξεχνάμε την εικόνα που μας έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό με τον μεγάλο αρχαίο φιλόσοφο Διογένη να περιφέρεται μέρα μεσημέρι στους δρόμους της Αθήνας κρατώντας φανάρι και έχοντας συντροφιά έναν σκύλο, αναζητώντας άνθρωπο, όπως έλεγε, υπονοώντας την ποιοτική έννοια της λέξης.

Ο σκύλος λοιπόν, τιμήθηκε από όλους τους Έλληνες της αρχαίας εποχής, τοποθετώντας τον ακόμα και στο σύμπαν (αστερισμός του κυνός), εκφράζοντας έτσι την υπέρτατη αγάπη τους για το ζώο. Το γεγονός αυτό αν μη τι άλλο, δείχνει ότι ο σκύλος αποτελούσε μέρος της καθημερινότητας της ζωής τους. Η καθημερινότητα δεν άλλαξε στο πέρασμα των αιώνων και ο σκύλος παραμένει γύρω μας, δίπλα μας. Είναι ανάγκη να δούμε μέσα από την παρουσία του τη σταθερή κοινωνική σχέση του με τον άνθρωπο, καταδικάζοντας και αποτρέποντας την κακοποίησή τους από μερίδα συνανθρώπων μας.

Εξ’ άλλου, όσοι δεν το γνωρίζουν, ως και ο Μέγας Αλέξανδρος, που ενδιαφερόταν για μεγάλα και σημαντικά πράγματα, θέσπισε νόμο για την προστασία των ζώων. Κοιτάζοντας λοιπόν, στα μάτια ενός ποιμενικού ελληνικού Μολοττικού σκύλου (Hellenic Epir Molossus), μπορούμε να τρέξουμε πίσω στο χρόνο και να αισθανθούμε τη συντροφιά, όχι απλά ενός κύνα αλλά ενός αρχαίου «Έλληνα» φίλου και προστάτη της ζωής μας

Οι Έλληνες για να τιμωρήσουν την Εκάβη αποφάσισαν να τη λιθοβολήσουν. Ως προς τον θάνατό της υπάρχουν παραλλαγές, όλες όμως έχουν ως κοινό στοιχείο τη μεταμόρφωση σε σκύλο. Ο Ευριπίδης στην ομώνυμη τραγωδία του αναφέρει ότι η Εκάβη, αφού πρώτα είδε όλα τα παιδιά της νεκρά ή αρπαγμένα, μεταμορφώθηκε από τους θεούς, που τη λυπήθηκαν, σε σκυλί. Μία παραλλαγή λέει ότι η Εκάβη μεταμορφώθηκε σε σκύλο όταν την κατεδίωξαν για εκδίκηση οι σύντροφοι του Πολυμήστορα. Τρίτη εκδοχή είναι ότι η Εκάβη μεταμορφώθηκε σε σκύλο μέσα στο πλοίο που την οδηγούσε δούλη στην Ελλάδα. Τέλος, στην εκδοχή του λιθοβολισμού, η Εκάβη λιθοβολήθηκε πράγματι από τους Έλληνες, που όμως όταν πήγαν να την τραβήξουν κάτω από τις πέτρες βρήκαν, αντί για το πτώμα της, ένα σκυλί με πύρινα μάτια. Φαίνεται ότι η Εκάβη λατρεύθηκε σαν θεά με ιερό ζώο το σκυλί.

;Άλλος ένα Ελληνικός μύθος της αρχαιότητας έκανε αναφορά σε μηχανικούς σκύλους που είχαν σταλεί να προστατέψουν το παλάτι του Αλκίνοου. Οι Θεοί ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι με τον βασιλιά Αλκίνοο και μέσω της τέχνης του Ήφαιστου, του χάρισαν χρυσούς και ασημένιους, αθάνατους και πανίσχυρους μηχανικούς σκύλους για την προστασία του παλατιού του.

Ο σκύλος που πέθανε από λύπη

Το συγκινητικό εύρημα ενός σκελετού στη νεκρόπολη της Ελεύθερνας στην Κρήτη έρχεται να μας θυμίσει μύθους και μαρτυρίες για τη σχέση φιλίας ανάμεσα στους αρχαίους Ελληνες και σε ζώα που τους συντρόφευαν

Από τους αρχαιολόγους που έχουν μελετήσει τα ταφικά έθιμα των αρχαίων Ελλήνων λίγοι έχουν ασχοληθεί με αυτή την ιδιαίτερη σχέση ανθρώπου και ζώου. Οπωσδήποτε όμως όσοι έτυχε να «πέσουν» επάνω σε ταφή ζώου, είτε μαζί είτε χώρια από το αφεντικό του, ανατρέχουν στις αρχαίες γραπτές μαρτυρίες και θυμούνται και τους σχετικούς μύθους. Αφορμή τώρα για αυτή την εισαγωγή και το σχετικό ρεπορτάζ υπήρξε ένα συγκινητικό εύρημα στη νεκρόπολη της Ορθής Πέτρας στην Ελεύθερνα της Κρήτης όπου διεξάγεται η ανασκαφή του Πανεπιστημίου Κρήτης με τον καθηγητή Νίκο Σταμπολίδη. Πρόκειται για τον σκελετό ενός σκύλου που βρέθηκε δίπλα σε ένα πιθάρι που περιείχε τον σκελετό ενός αγοριού. Η γνωστή μας πια ανασκαφή της Ελεύθερνας είχε δημοσιευθεί για πρώτη φορά πριν από πολλά χρόνια στο «Βήμα» με τον τίτλο «Δειροτομηθείς Σιδήρω» και ο αποκεφαλισμένος σκελετός που βρέθηκε στην πυρά είχε μεταφερθεί αργότερα στην έκθεση της Ελεύθερνας που διοργανώθηκε στο Κυκλαδικό Μουσείο. Αυτή τη φορά στην ίδια ανασκαφή ήρθε στο φως ένα άλλο ενδιαφέρον εύρημα.

Κοντά στον γνωστό και για το ανθρωπολογικό του υλικό τάφο Α1Κ1 όπου έχουν βρεθεί τα οστά πολλών αριστοκρατών πολεμιστών της Ελεύθερνας από το 900 ως το 680 π.Χ.,ο χώρος είχε μείνει ανέπαφος. Μιλάμε βέβαια για ένα πολύ μικρό κομμάτι γης όπου ήρθε τώρα στο φως μια πιθοταφή ανάμεσα σε τεφροδόχους και χάλκινες φιάλες.Το στόμιο αυτού του πίθου είναι στραμμένο προς Βορά και ακουμπάει σε μια μεγάλη όρθια πέτρα η οποία δεν αποτελούσε μόνο τη φραγή του πίθου,αλλά και το σήμα του.Οταν ανοίξαμετον πίθο διαπιστώσαμε ότι περιείχε έναν σκελετό,σε συνεσταλμένη στάση,του οποίου τα οστά πιθανότατα ήταν ενός αγοριού εφηβικής ηλικίας 15 ίσως ετών.Οταν όμως μετά θελήσαμε να διαμορφώσουμε τον χώρο,προκειμένου να παραμείνει το πιθάρι in situ για τους επισκέπτες της νεκρόπολης,αφαιρώντας τα χώματα ακριβώς δίπλα και στο ίδιο βάθος όπου “πατούσε” ο πίθος,βρήκαμε τον σκελετό του σκύλου.Ο σκελετός είναι ακέραιος χωρίς ίχνη βίαιου θανάτου.Δεν έχουμε δηλαδή δείγματα ότι τον θυσίασαν. Είναι απλώς ένας κρητικός ιχνηλάτης σκύλος.Ετσι η πιθανότερη εξήγηση είναι ότι ίσως πέθανε από τη λύπη του,πράγμα που ανήκει βέβαια στον χώρο των υποθέσεων καθώς δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί ανασκαφικά.

1,2. Η πιθοταφή του εφήβου και δίπλα ο σκύλος του όπως βρέθηκαν στη νεκρόπολη της Ελεύθερνας στην Κρήτη.Πρωτοαρχαϊκή περίοδος 3. Εξαιρετικά περιποιημένη η ταφή ενός σκύλου στην Αθήνα των ρωμαϊκών χρόνων. Βρέθηκαν το περιλαίμιό του και μυροδοχεία

Υπάρχουν όμως περιγραφές αυτού του είδους που έφθασαν στις μέρες μας από αρχαίους ιστορικούς» καταλήγει ο κ. Σταμπολίδης. Μια άλλη ταφή με σκελετούς σκύλων είχε βρει πριν από μερικά χρόνια στο Καβούσι της Ανατολικής Κρήτης η αρχαιολόγος Leslie Day και δημοσίευσε το εύρημά της στο Αmerican Journal of Αrchaeology, ενώ και η αρχαιολόγος κυρία Ελπίδα Σκέρλου εντόπισε πρόσφατα ταφή σκύλου στην Κω που ακόμη δεν δημοσιεύτηκε. Από την πλευρά των αρχαίων μαρτυριών τόσο ο Αιλιανός όσο και ο Πολυδεύκης στο Ονομαστικό του αναφέρουν παραδείγματα για ταφές σκύλων ή για σκύλους που ακολούθησαν το αφεντικό τους στον θάνατο αρνούμενοι τον αποχωρισμό. Μια άλλη μαρτυρία προέρχεται από τον Αιλιανό και αναφέρεται στον Εύπολη ο οποίος πέθανε στην Αίγινα και επάνω στον τάφο του πέθανε ο πιστός του σκύλος. Η θέση ονομάστηκε Κυνός Σήμα.

ΠΗΓΗ .ellinikoarxeio.com

...οἱ Φοίνικες τό ἀλφάβητο;;

http://www.filonoi.gr/t-telika-den-mas-edwsan-oi-foinikes/

Τελικά… δέν μᾶς ἔδωσαν οἱ Φοίνικες τό ἀλφάβητο;;

ἀρχαιολογία, Ἕλληνες, ἱστορία

από Μαρία Τριανταφύλλου

Ειλικρινά,πέφτω από τα σύννεφα!!
Δεν μπορώ να πιστέψω πως ενώ,ο Ελληνικός πολιτισμός,δημιουργήθηκε από άλλους λαούς (Βαβυλώνιους…Εβραίους…Αιγύπτιους.. Μογγόλους…Μάο Μάο…Ινδιάνους) που ζούσαν ανά την Ελληνική επικράτεια κι ενώ μάθαμε να γράφουμε και να διαβάζουμε,από τους  …. Φοίνικες,που μας έδωσαν και το αλφάβητο (γειά σου ρε Ραφαηλίδη με τα ωραία σου) βρέθηκε σε αρχαιολογική ανακάλυψη,Ελληνικό κείμενο και μάλιστα λογιστικών αρχείων 3500 χιλ.ετών, δηλαδή πολύ πριν τους Φοίνικες!

Να δεις, που ενώ περιμέναμε να ανακαλυφθεί το αλφάβητο,είπαμε στο μεταξύ,ας ξεκινήσουμε εμείς  με τα λογιστικά,να κρατάμε λογαριασμό εσόδων-εξόδων  και στην συνέχεια όοοταν σιγά σιγά ( ή γιαβάς γιαβάς ,για να με καταλαβαίνουν και οι σύγχρονοι νεοέλληνες), θα το ανακάλυπταν οι Φοίνικες,θα μας το έδιναν κι εμάς,ώστε να αρχίσουμε κι εμείς με το καλό να …κατεβαίνουμε από τα δέντρα!!
Ω ναι ναι…αυτό θα έγινε…είμαι σίγουρη!!

σσ.Το επόμενο που περιμένω να μας πουν, για να ξανατσακιστώ από τα σύννεφα, είναι να ..«ανακαλύψουν» πως τελικά οι Ελληνες ΔΕΝ είμαστε ούτε Ινδοευρωπαίοι ούτε υποσαχάρια φυλή.. (μαύροι δηλαδή) όπως είναι σίγουρο μέχρι τώρα..!!

……Εχει γούστο…

Μαρία Τριανταφύλλου

…………………………………………

 Το αρχαιότερο γραπτό κείμενο βρέθηκε στην Ελλάδα από τον καθηγητή αρχαιολογίας Μιχάλη Κοσμόπουλο.

Επιστρέφει στην Ελλάδα ο καθηγητής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι-Σεντ Λούις (UMSL) Μιχάλης Κοσμόπουλος και η ομάδα του, για να συνεχίσει τις έρευνες πάνω στην πήλινη πινακίδα με πρώιμη γραμμική Β γραφή, ηλικίας 3.500 ετών (!) που αποκάλυψε πριν από 2 χρόνια στο χωριό Ίκλαινα της Μεσσηνίας.

Οπως ανέφερε το περιοδικό Archaeology και το ιστολόγιο του Πανεπιστημίου UMSL «Είναι το αρχαιότερο κείμενο της Ευρώπης και αλλάζει τα δεδομένα για την ιστορία της Παιδείας και της γραφειοκρατίας στον δυτικό κόσμο»!
Σημαντικό: Οι πινακίδες γραμμικής Β χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για τήρηση λογιστικών αρχείων στα μυκηναϊκά ανάκτορα, γι’ αυτό τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι αρκετά.
Η πινακίδα έχει ύψος 2,5 εκατοστά και πλάτος 4. Στη μια της όψη αναγράφεται κάτι σχετικό με μια κατασκευή, ενώ στη 2η υπάρχει κατάλογος ονομάτων και αριθμών. Οι «σημειώσεις» αυτές αποτελούν πρώιμη μορφή της γραφής που τελικά έγινε γνωστή ως Γραμμική Β’. Η γραφή αυτή αποτελείτο από 87 σημεία – συλλαβές. Χρησιμοποιείτο μάλλον μόνο για οικονομικά θέματα της ελίτ του Μυκηναϊκού πολιτισμού.

Σημείωση: ο Μυκηναϊκός πολιτισμός κυριάρχησε στον Ελλαδικό χώρο μεταξύ 1600 και 1100 π.Χ..
Η πινακίδα της Ικλαινας βρέθηκε μέσα σε αρχαίο αποθέτη και σώθηκε τυχαία όταν κάηκε από φωτιά που άναψε σε σωρό σκουπιδιών, καθώς την εποχή εκείνη τα δημόσια «έγγραφα», σαν αυτό που ανακαλύφθηκε στη Μεσσηνία, τα διατηρούσαν για μόνο 1 χρόνο, οπότε τα «κρατούσαν» σε πηλό άψητο.

Οπως δήλωσε ο ειδικός επί των Μυκηναϊκών πινακίδων στο πανεπιστήμιο του Οστιν στο Τέξας, Τομ Παλαϊμα:
«Από το συγκεκριμένο εύρημα μάλλον θα μάθουμε για τον τρόπο οργάνωσης και διοίκησης των αρχαίων ελληνικών βασιλείων. Ισως τελικά η γραφειοκρατία να ήταν πιο διαδεδομένη, απ’ ότι νομίζαμε. Η δε ικανότητα της ανάγνωσης και γραφής κατά τη Μυκηναϊκή περίοδο ήταν πολύ περιορισμένη, σε ορισμένες περιπτώσεις θεωρείτο έως και μαγική! Επρεπε να περάσουν περίπου 500 έτη μέχρι να εξαπλωθεί ο γραπτός λόγος στην αρχαία Ελλάδα, καθώς το αρχαίο ελληνικό αλφάβητο δεν υιοθέτησε ποτέ τη Γραμμική Β’, αλλά την εξέλιξε και τελικά την όρισε σε σε 26 γράμματα».

Το χωριό Ικλαινα
Ιστορικό χωριό του Δήμου Πύλου της επαρχίας Πυλίας του νομού Μεσσηνίας. Προσαρτήθηκε στην Ελλάδα στις 27/6/1832 με τη συνθήκη της Κων/λης. Τότε υπαγόταν στο Δήμο Πυλίων και είχε 140 κατοίκους. Με Β.Δ. στις 31-8-1912 ΦΕΚ 262/1912, τ. Α, αναγνωρίστηκε Κοινότητα.
Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 14 χλμ. Βορειοανατολικά της σημερινής πόλης της Πύλου και 5 χλμ. ανατολικά της εθνικής οδού Κυπαρισσίας-Πύλου. Έχει έκταση 5 τ. χλμ, μέσο σταθμικό υψόμετρο 190 μ., γεωγραφικό μήκος 21ο 43 9 Α, γεωγραφικό πλάτος 36ο 59 32 Β, ταχυδρομικό κώδικα 240 01, τηλεφωνικό κωδικό 27230 και ο πληθυσμός της το 2001 καταμετρήθηκε σε 361 κατοίκους.

Οπως ο καθ. Κοσμόπουλος αναφέρει:
«Η Ίκλαινα εμφανίζεται να είναι μία από τις σημαντικότερες πρωτεύουσες της περιοχής, την εποχή του χαλκού, και αναφέρεται ακόμη και στα βασιλικά αρχεία της Πύλου, τα οποία είναι γραμμένα σε γραμμική Β. Η περιοχή φαίνεται να ήταν ένα μεγάλο κέντρο εμπορίου, στο οποίο ήκμασε η επεξεργασία και το εμπόριο του χαλκού. Άλλες περίοδοι, από τις οποίες έχουν ανασκαφεί ευρήματα, είναι τα τέλη της Κλασικής εποχής και τα Βυζαντινά χρόνια».

Βίντεο-ξενάγηση στην σημαρινή Ικλαια από τον posilipos:
Μιχάλης Κοσμόπουλος, βιογραφικά στοιχεία:
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963. Απόφοιτος της Πρότυπης Σχολής Αναβρύτων, σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (B.A. «summa cum laude»), στο Πανεπιστήμιο Sorbonne-Paris IV (D.E.U.G., 1983) και στο Πανεπιστήμιο Washington του St.Louis (M.A. 1986, Ph.D.1989), ενώ έλαβε και δίπλωμα υποβρύχιας αρχαιολογίας από το Συμβούλιο της Ευρώπης (1984).
Αρχαιολογικό έργο

Έχει συμμετάσχει σε ανασκαφές διαφόρων αρχαιολογικών θέσεων στην Ελλάδα και στην Ουκρανία, μεταξύ των οποίων η Ελευσίνα, οι Μυκήνες, η Επίδαυρος, η Αρχαία Κόρινθος, η Νάξος, η Ιθάκη και ο Ωρωπός και η Ολβία (σημερινή Μπερεζάν) στη Μαύρη Θάλασσα. Από το 1999 διευθύνει, υπό την αιγίδα της «Αρχαιολογικής Εταιρείας» τις ανασκαφές της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας στην Ίκλαινα Μεσσηνίας (IK.A.P.: Iklaina Archaeological Project), κοντά στην Πύλο.
Ακαδημαϊκή σταδιοδρομία

Από το 1989 διετέλεσε Καθηγητής Κλασικών Σπουδών και Ανθρωπολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Manitoba, στη Winnipeg του Καναδά, όπου δίδαξε για μια ευρεία κατηγορία θεμάτων (ελληνική γλώσσα, ελληνική λογοτεχνία, αρχαία ελληνική θρησκεία κ.λπ.). Βραβεύτηκε 2 φορές, το 1991 και το 1999, για την ιδιαίτερη ικανότητά του στη διδασκαλία. Παράλληλα ήταν και Διευθυντής του Κέντρου για τον Ελληνικό Πολιτισμό («Manitoba Centre for Hellenic Civilization») (το οποίο ιδρύθηκε με δική του πρωτοβουλία και χάρη στις δικές του άοκνες προσπάθειες).
Από τον Αύγουστο του 2001 είναι Τακτικός Καθηγητής Αρχαιολογίας και κάτοχος της Διακεκριμένης Έδρας («Endowed Chair») Ελληνικών Σπουδών του Τμήματος Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι, στο St.Louis των Η.Π.Α..
Έχει οργανώσει πολλά εκπαιδευτικά – αρχαιολογικά προγράμματα στην Ελλάδα (Ωρωπός, Ελευσίνα, Ίκλαινα), όπου έχει εκπαιδεύσει πάνω από 500 φοιτητές στην ελληνική αρχαιολογία.

πηγη:athinapoli.gr

ΚΡΑΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΚΛΕΙΣΤΑ

                                                  

ΚΡΑΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΚΛΕΙΣΤΑ

Η Τζίλιαν Πέρι, ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο, παντρεύεται τον διάσημο ψυχίατρο Σκοτ Άστον. Μπροστά της ανοίγεται ένας ευτυχισμένος δρόμος όμως κατά τη διάρκεια της γαμήλιας δεξίωσης βρίσκεται άγρια δολοφονημένη. Τα στοιχεία οδηγούν σε αδιέξοδο. Είναι ώρα να αναλάβει δράση ο ντετέκτιβ Ντέιβ Γκάρνεϊ... Αν και έχουν περάσει μόνο λίγοι μήνες από την υπόθεση με τους Αριθμούς, ο Γκάρνεϊ αποφασίζει να θυσιάσει την ειδυλλιακή ηρεμία του αγροκτήματός του και να αποδυθεί σε έναν αγώνα για τον εντοπισμό του ψυχοπαθούς δολοφόνου. Με την αναλυτική μεθοδολογία του ανακαλύπτει πτυχές του μυστηρίου, αλλά ταυτόχρονα βάζει σε κίνδυνο κοντινά του πρόσωπα. Ένα αστυνομικό θρίλερ με συνεχείς ανατροπές, που προκαλούν δέος και καθιερώνουν τον Verdon ως μετρ του είδους. Όταν διαβάσετε τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου θα αργήσετε να κλείσετε τα μάτια σας. Το κακό παραμονεύει στις σκιές.