ΕΛΓΙΝΕΙΑ

πηγή: http://visaltis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_19.html?spref=fb

ΕΛΓΙΝΕΙΑ ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΣΤΥΓΝΗΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ

3:51 μ.μ. | Αναρτήθηκε από .

Η καταστροφική λεηλασία του μνημείου άρχισε το 1801. 

Ο δισδάρης της Ακρόπολης βλέποντας τους λίθους του ναού να κατακρημνίζονται από το 300μελές συνεργείο του Έλγιν και τα θρυμματισμένα κομμάτια μιας μετόπης να διασκορπίζονται, επιχείρησε να ματαιώσει την προσπάθεια των Άγγλων.

Ήταν ανελέητη όμως η ισχύς της προστάτιδος Μεγάλης Δυνάμεως.

Κιβώτια άρχισαν να συσκευάζονται και να μεταφέρονται φορτωμένα με τους θεούς των Ελλήνων.

Ο Παρθενώνας, το Ερεχθείο, ο Ναός της Απτέρου Νίκης, τα Προπύλαια, όλα λεηλατούνταν.

Τα πρώτα κιβώτια με τα γλυπτά φορτώθηκαν στο ιδιωτικό πλοιάριο του Έλγιν “Μέντωρ”, στον Πειραιά, τον Ιανουάριο του 1802.

Το πλοίο λίγες μέρες αργότερα ναυάγησε έξω από τα Κύθηρα, παραμένοντας στον βυθό του Αιγαίου περίπου έναν μήνα.

Στον Βρετανό πρόξενο στα Κύθηρα ο Έλγιν θα γράψει: “Τα κιβώτια περιέχουν πέτρες χωρίς ιδιαίτερα μεγάλη αξία, αλλά είναι για μένα πολύ σημαντικό νατις περισώσω”.

Οι θεοί των Ελλήνων ταξίδεψαν οριστικά τον Φεβρουάριο του 1803 με το πλοίο Braakel για τη σκοτεινή Γηραιά Αλβιώνα.

Το 1807 τα μάρμαρα του Παρθενώνα εκτέθηκαν για το κοινό στο σπίτι του λόρδου στο

Park Lane.

Η έκθεση έκλεισε μετά από δύο χρόνια και παρέμεινε προσιτή μόνο σε προνομιούχους επισκέπτες.

Οικονομικές δυσπραγίες οδήγησαν τον Έλγιν σε σκέψεις για την οικονομική εκμετάλλευση της συλλογής, με τη μετατροπή του σπιτιού του στο Park Lane σε ιδιωτικό μουσείο και στην καθιέρωση εισιτηρίου για το κοινό.

Άλλη σκέψη του ήταν να την κληροδοτήσει στο βρετανικό κράτος.

Στις αρχές του 1810 το Βρετανικό Μουσείο προσέγγισε τον Έλγιν προκειμένου να εξασφαλίσει τη συλλογή.

Τον Ιούνιο του 1816, ύστερα από μια μακροχρόνια συζήτηση με εκτεταμένες και έντονες διαφωνίες, η Βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων ψήφισε ένα διάταγμα: “ ο ανωτέρω αναφερόμενος λόρδος συμφώνησε να πουλήσει τα γλυπτά αυτά δια το ποσόν των τριάντα χιλιάδων λιρών, υπό τον όρο ότι όλη η παραπάνω αναφερόμενη συλλογή θα παραμείνει αδιαχώριστη στο Βρετανικό Μουσείο και ανοικτή για επιθεώρηση και θα φέρει την ονομασία “Ελγίνεια Μάρμαρα” και ο ανωτέρω αναφερόμενος λόρδος και κάθε πρόσωπο που θα αποκτά τον τίτλο του λόρδου του Έλγιν θα πρέπει να προστίθεται στους επίτροπους του Βρετανικού Μουσείου”.

Κατά την σύνοδο της Βουλής των Κοινοτήτων στις 7 Ιουνίου 1816 ο βουλευτής Hugh Hammerslay κάνει την πρώτη καταγεγραμμένη πρόταση για την επιστροφή των μαρμάρων.

Πρότεινε μάλιστα να φυλαχθούν προσεκτικά στο Βρετανικό Μουσείο “μέχρι να ζητηθούν από τους τωρινούς ή τους οποιουσδήποτε κυρίους της πόλης των Αθηνών”.

Τα μάρμαρα απετέλεσαν πάλι αντικείμενο διαμάχης σε μια ανταλλαγή απόψεων, οι οποίες δημοσιεύτηκαν σε συνέχειες το 1890-`91 στο περιοδικό του Λονδίνου Nineteenth Century.

Στη συζήτηση έλαβε μέρος και ο Κωνσταντίνος Καβάφης, γράφοντας ότι “η τιμιότης είναι η καλλιτέρα πολιτική και τιμιότης εις την περίπτωση των Ελγινείων Μαρμάρων σημαίνει απόδοσις”.

Το θέμα επανήλθε το 1924, όταν ο Harold Nicolson, της Υπηρεσίας Μέσης Ανατολής του Βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών, πρότεινε στην επέτειο της εκατονταετηρίδας από τον θάνατο του Byron στο Μεσολόγγι (19 Απριλίου 1824) να επιστραφεί η μία Καρυάτιδα του Ερεχθείου, την οποία είχε μεταφέρει ο Έλγιν στην Αγγλία.

Τη δεκαετία του 1960 ο Colin Mclnnes με την εκτενή αρθρογραφία του επανέφερε στο προσκήνιο το θέμα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα.

Πρότεινε μάλιστα να γίνει η αρχή με την επιστροφή της Καρυάτιδας και του κίονα από το Ερεχθείο.

Το 1938, κατά τη διάρκεια του καθαρισμού τους, τα μάρμαρα υπέστησαν ανεπανόρθωτες ζημιές, μετά την λείανσή τους με μεταλλικές βούρτσες!

Η επανόρθωση μάλιστα της ζημιάς επιτεύχθηκε με τη χρήση ενός είδους κεριού αναμεμιγμένου με τέιον, για να δοθεί στα μάρμαρα απόχρωση “λευκού ιριδισμού” όμοια με την αρχική τους την οποία έχει κάθε σπασμένη επιφάνεια λευκού μαρμάρου.

Τμήματα μάλιστα των γλυπτών ίσως να σμιλεύτηκαν εκ νέου.

Οι λεπτομέρειες του δεύτερου αυτού βανδαλισμού βρίσκονται ακόμα επτασφράγιστες στα βρετανικά απόρρητα μυστικά έγγραφα και στα ημερολόγια συντήρησης του Βρετανικού Μουσείου, επιτείνοντας, 60 χρόνια αργότερα, την ένοχη σιωπή και την αμηχανία των “υπευθύνων” φορέων του Βρετανικού Μουσείου και του Κοινοβουλίου.

Πηγή: (Απόσπασμα από "Λεηλασίες αρχαιοτήτων")- ARKOLEON

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Θαλάσσιες χελώνες

πηγή : http://www.zoosos.gr/article/2200/thalassies-helones-ena-semadiko-kommati-tes-phusikes-kleronomias-tes-messenias

Θαλάσσιες χελώνες: Ένα σημαντικό κομμάτι της φυσικής κληρονομιάς της Μεσσηνίας

 0  3 Χιλιάδες χρόνια τώρα, οι θαλάσσιες χελώνες βγαίνουν από τη θάλασσα και αναπαράγονται σε μικρές και μεγάλες αμμουδιές της Νότιας Πελοποννήσου. Μετά από σχεδόν δύο μήνες στη θερμή αγκαλιά της άμμου, τα αυγά της θαλάσσιας χελώνας Caretta - caretta εκκολάπτονται και τα μικρά χελωνάκια τρέχουν προς τη θάλασσα.

Χρειάζεται να περάσουν περίπου δυο δεκαετίες, ώστε οι ελάχιστες χελώνες που θα επιβιώσουν, να επιστρέψουν στην παραλία, που γεννήθηκαν, για να γεννήσουν.

Οι θαλάσσιες χελώνες κάθε καλοκαίρι γεννούν τα αυγά τους σε πολλές από τις αμμουδιές της Μεσσηνίας.

Πιο γνωστή είναι η περίπου 10 χιλιομέτρων παραλία μεταξύ των ποταμών Αρκαδικός και Νέδα (βορείως της πόλης της Κυπαρισσίας) η οποία χαρακτηρίζεται ως η δεύτερη σημαντικότερη περιοχή ωοτοκίας της στη Μεσόγειο, με μέσο όρο περίπου 600 φωλιές ετησίως!

Αλλά και σε άλλες μεσσηνιακές παραλίες, όπως στη δυτική παραλία του Μεσσηνιακού Κόλπου, κοντά στην Κορώνη, στη Φοινικούντα, στη Μεθώνη, στη Βοϊδοκοιλιά, στο Πετροχώρι, στο Ρωμανό, στο Λαγκούβαρδο, οι θαλάσσιες χελώνες δημιουργούν τις φωλιές τους.

Δεδομένου ότι κάθε πληθυσμός είναι γενετικά απομονωμένος και ξεχωριστός, οι μικροί πληθυσμοί, που χρησιμοποιούν αυτές τις παραλίες, είναι πιο ευάλωτοι στις πιέσεις, τις οποίες δέχονται είτε άμεσα (κίνδυνοι για τις ενήλικες, τα αυγά και τους νεοσσούς), είτε έμμεσα με την υποβάθμιση του θαλάσσιου χώρου και των παραλιών ωοτοκίας.

Ο Σύλλογος Προστασίας Θαλάσσιας Χελώνας ΑΡΧΕΛΩΝ, εκτός από το ιστορικό πρόγραμμα εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες, στον Κυπαρισσιακό Κόλπο, εκπονεί και μικρότερα προγράμματα για τη μελέτη και προστασία της αναπαραγωγής της θαλάσσιας χελώνας.

Αυτό γίνεται στις αμμουδιές της Κορώνης (περίπου 75 φωλιές σε παραλίες μήκους περίπου 4 χλμ.) καθώς και του Ρωμανού - Πετροχωρίου (περίπου 25 φωλιές σε παραλίες μήκους περίπου 3,5 χλμ.) με τη συνεργασία ευαισθητοποιημένων τοπικών φορέων και ατόμων.

Ειδικότερα στην παραλία Ρωμανού, η προσπάθεια αυτή υποστηρίζεται ενεργά από την Costa Navarino.

Οι πρώτες φωλιές για φέτος έχουν ήδη εντοπιστεί, σημανθεί και προστατεύονται ώστε, δύο μήνες μετά, τα μικρά χελωνάκια να φτάσουν με ασφάλεια στη θάλασσα ξεκινώντας το μεγάλο ταξίδι για την επιβίωσή τους.

Η θαλάσσια χελώνα, σύμβολο της ζωής που απειλείται με εξαφάνιση σε όλον τον κόσμο, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της μεσσηνιακής φυσικής κληρονομιάς στο πέρασμα των αιώνων.

Σχεδόν το 1/6 της έκτασης της Μεσσηνίας και οι περισσότερες από τις παραλίες ωοτοκίας της θαλάσσιας χελώνας, έχουν ενταχθεί στο ευρωπαϊκό Δίκτυο περιοχών υπό προστασία NATURA 2000 που δημιουργήθηκε με σκοπό τη διατήρηση και βιώσιμη ανάπτυξή τους.

Η ‘χρυσή στοά του Αλέξανδρου’

πηγή :  http://visaltis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_7320.html?spref=fb

Παρασκευή, 13 Ιουλίου 2012

Η ‘χρυσή στοά του Αλέξανδρου’

(Αρχαίοι Θρύλοι του Κιλκίς)

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Μεταλλωρύχοι σε ώρα εργασίας, αναπαράσταση
από αρχαίο αμφορέα

Υπάρχει ένας θρύλος. Ένας μύθος. Λένε πως η ιστορία μεταδόθηκε από πάππου προς πάππου. Από την αρχαία εποχή στο Μεσαίωνα. Από τους εντόπιους στους κατακτητές. Κι από αυτούς στους άλλους κατακτητές, στους περαστικούς που διανυκτέρευσαν μια νύκτα στα Κρούσια, στους πρόσφυγες. Μια ισχυρή παράδοση.

Η ιστορία της «Χρυσής στοάς του Αλεξάνδρου», έτσι την ονομάζουν.

Πρόκειται για έναν σκαμμένο χώρο σε αδιευκρίνιστο μέρος κοντά στις αρχαίες Φύσκες. Όταν ενσωματώθηκε η Κρηστωνία στο μακεδονικό κράτος και διαπίστωσε με τα ίδια του τα μάτια ο βασιλιάς τον ορυκτό πλούτο τα έχασε. Έδωσε τότε εντολή η μεγάλη ποσότητα του χρυσού να μην βγει από το βουνό. Να κρατηθεί σε μια στοά, σε ένα δώμα στα έγκατα των Κρουσίων.

Εκεί συγκεντρώθηκε από άλλες στοές ο χρυσός ακατέργαστος. Είχε δοθεί, λένε, εντολή από το βασιλιά (μάλλον θα εννοούν τον Αλέξανδρο τον Α΄) όποιος μιλήσει για αυτό να θανατώνεται αυτοστιγμής. Μόνον αυτός θα έδινε την εντολή για την έξοδό του χρυσού από τη μυστική στοά. Ήταν η κρυφή δύναμη του Μακεδόνα βασιλιά. Γνώριζαν γι’ αυτό ένας ή δύο έμπιστοί του και φυσικά ορισμένοι ορκισμένοι στο όνομά του, μεταλλωρύχοι. Ώσπου έγινε το απροσδόκητο. Μεγάλος σεισμός. Ταρακουνήθηκε όλη η οροσειρά των Κρουσίων και δεκάδες στοές, εκατοντάδες μέτρα μέσα στο βουνό κατέρρευσαν. Σε μια από αυτές βρισκόταν κρυμμένος  ο πλούτος του βασιλιά. O Ηρόδοτος εκείνη την εποχή έγραψε για τον ποταμό Ηδωνό ( τον μετέπειτα ονομάζόμενο Εχείδωρο) που πήγαζε από τα υψώματα των Κρουσίων και κατέβαζε ψήγματα χρυσού:  « Ἠδωνός καλούμενος · ό έχων (φησί) δώρα χρυσού γαρ καταφέρων ψήγματα, οί εγχώριοι άρύονται, δέρματα αιγών κείραντες και καθιέντες είς τό ύδωρ" Πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια. Ήταν αδύνατο να εντοπίσουν οι μεταλλωρύχοι τη ‘χρυσή στοά’.

Έσκαβαν και προχωρούσαν, συναντούσαν καταποντισμένες στοές, τις άνοιγαν. Τίποτε. Ένας πραγματικός λαβύρινθος με λίγο οξυγόνο, θάνατο και απόλυτο σκοτάδι. Ξανάγινε κι άλλος σεισμός, ίσως μετασεισμός. Οι στοές κατέρρευσαν πλήρως. Η στοά που οδηγούσε στο χρυσό δώμα χάθηκε. Οι μεταλλωρύχοι καταπλακώθηκαν από τα χώματα. Ο βασιλιάς πέθανε. Δεν έμαθε ποτέ για την τύχη του χρυσού του.

Ο Γιώργος Εχέδωρος στη διάρκεια ερασιτεχνικής έρευνας του,σε μια από τις στοές της οροσειράς των Κρουσίων

Οι μεταλλωρύχοι που έζησαν, πριν πεθάνουν μύησαν τα παιδιά τους στο μεγάλο μυστικό.

Έβαζαν εκατοντάδες δούλους να δουλεύουν μερόνυχτα μέσα στο βουνό για να εντοπίσουν τη μία στοά, τη μοναδική. Η φαντασία οργίαζε. Η χρυσή στοά, λένε, δεν είχε τοιχώματα από βράχο ή χώμα, ήταν όλη ντυμένη με χρυσό. Το μυστικό με τα χρόνια διέρρευσε, από ιστορία, έγινε μύθος, εξελίχθηκε σε παραμύθι και πήρε άλλη τροπή. Λέγεται πως δεκάδες οικογένειες έμειναν ορφανές, καθώς μέσα στις πολυδαίδαλες στοές χάθηκαν μεταλλωρύχοι αναζητώντας το χρυσό δώμα.

Η «Χρυσή Στοά», έγινε γνωστή στις ορφανευμένες οικογένειες ως «Κατάρα του Αλέξανδρου». Μια ονομασία που απέτρεπε σε μελλοντικούς μεταλλωρύχους να ψάξουν για τον περίφημο πολύτιμο μέταλλο του αρχαίου βασιλιά. Κατόπιν ο λαός το έκανε ένα ωραίο παραμύθι. Όπως όλα τα παραμύθια είχε και αυτό το ηθικό δίδαγμα του: η απληστία πολλές φορές πληρώνεται με τη ίδια τη ζωή. Αυτή είναι η ιστορία της χρυσής στοάς. Κι αν αρκετοί αναγνώστες (που κυρίως είναι αναγνώστες εκτός Κιλκίς) με μέμφονται ότι απέκρυψα στις τρεις εκδόσεις του έργου μου, την ιστορία αυτή, ομολογώ πως δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, πρόκειται για έναν θρύλο, ένα μύθο, ίσως παραμύθι, αφού δεν είναι αποδεδειγμένο ιστορικά. Ο χρυσός πέρα από το μύθο

 

Προσωπίδα από φύλλο χρυσού. Το πολύτιμο μέταλλο προέρχεται από την κοίτη του Εχείδωρου ποταμού. Ανακαλύφθηκε στην περιοχή της αρχαίας Σίνδου- εκβολές του ποταμού.

Είχαμε σημειώσει σε προηγούμενο δημοσίευμά μας πως όταν κατέλαβαν οι Μακεδόνες την περιοχή της Κρηστωνίας δεν βιαιοπράγησαν κατά των Κρηστωναίων ούτε τους έδιωξαν από τον τόπο τους, όπως έκαναν σε άλλους λαούς της περιοχής. Αυτό αναφέρεται από τον Θουκυδίδη, δίχως να δώσει ο ιστορικός κάποια εξήγηση. Η κατάληψη της περιοχής, ανατολικά του Αξιού, από του Μακεδόνες αποτελούσε ένα πολύ σημαντικό στοιχείο για την εξάπλωσή τους. Είχαν τη δυνατότητα, τώρα, να αντλήσουν μεγάλη ισχύ που τους παρείχε αφειδώς η κρηστωνική γη. Εκμεταλλεύτηκαν τα ορυχεία αργύρου και χρυσού. Τα πολύτιμα μέταλλα έδωσαν μια τεράστια ώθηση για την επεκτατική τους πορεία. Ήταν η πρώτη πηγή πλούτου και ισχύος πριν φθάσουν στον χρυσό του Παγγαίου. Πιστεύουμε πως ο λόγος που δεν βιαιοπράγησαν και δεν έδιωξαν τους Κρηστωναίους από τη γη τους ήταν σαφώς η πολύτιμος μεταλλοφόρος περιοχή που ζούσαν.

Μπορεί ποτέ κανείς να διώξει ή να σκοτώσει έμπειρους μεταλλωρύχους που γνωρίζουν με κάθε λεπτομέρεια την περιοχή αλλά και την επεξεργασία των ακατέργαστων λίθων όπου βρίσκονταν τα πολύτιμα μέταλλα; Φυσικά όχι! Όπως είναι διαπιστωμένο ο χρυσός στην περιοχής της Κρηστωνίας δεν ήτανε συγκεντρωμένος σε μια φλέβα αλλά διασκορπισμένος και προσκολλημένος σε διάφορα πετρώματα, κυρίως βέβαια στο χαλαζία. Έτσι η επεξεργασία αποτελούσε, την εποχή εκείνη, μια εντελώς ξεχωριστή διαδικασία γνωστή μόνον στους έμπειρους Κρηστωναίους. Και γι’ αυτό η συνεργασία με αυτούς από τον Αλέξανδρο τον Α΄ ήταν απαραίτητη για τη γρήγορη εξόρυξή του μετάλλου. Είναι αυτονόητο πως δεν αναφερόμαστε για τον επιφανειακό χρυσό του Γαλλικού ποταμού αλλά για αυτόν που κρυβόταν στα σπλάχνα του ορεινού όγκου των πηγών του.

Πριν από το 1000 π.Χ. η εκμετάλλευσή του

Η εκμετάλλευσή του άρχισε πριν από το 1000 π.Χ. Ήδη μας είναι γνωστό από την αρχαιολογία πως περί το 900 π.Χ. οι Ευβοείς είχαν εμπορικό κέντρο την αρχαία Σίνδο που βρισκόταν κοντά στη σημερινή Αγχίαλο (μέχρι εκεί έφθανε η θάλασσα και εκεί χυνόταν ο Γαλλικός ποταμός). Σε αυτό το πανάρχαιο εμπορικό κέντρο βρέθηκαν πάρα πολλά κατάλοιπα της εποχής αυτής, ακόμη και χρυσός από την Κρηστωνία κατεργασμένος με αξεπέραστη δεξιοτεχνία Κύρια πηγή προμήθειας χρυσού των Ευβοειτών, λοιπόν, μέχρι και τον όγδοο αιώνα προ Χριστού, ήταν η αρχαία Κρηστωνία. Κάτοικος της περιοχής που εργαζότανε το 1959, στην εξόρυξη χρυσού στα Κρούσια, (του οποίου το όνομα δεν επιθυμώ να σημειώσω) ανέφερε, στον γράφοντα, σε σχετική έρευνα που διενέργησε, πως η εταιρία εξόρυξης γνώριζε για το ‘μύθο του Αλεξάνδρου’, μάλιστα περάσανε και από ειδικό ‘σχολείο’ πως να εντοπίζουν μια αρχαία στοά στον ορεινό όγκο των Κρουσίων.

Επί πρόσθετα το έτος που αναφέρθηκε πιο πάνω, κατά τις ανασκαφές που διενεργούσαν για τον εντοπισμό αρχαίων στοών, βρήκαν, ανατολικά της περιοχής του Παλατιανού, αρχαίο νεκροταφείο. Τότε οι αρχαιότητες του Παλατιανού δεν είχαν, ακόμη, εντοπιστεί.

Όπως, μου ανέφερε ο μεταλλωρύχος και δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω, οι τάφοι ήταν περιποιημένοι και οι σκελετοί έφεραν στα πόδια τους χαλκάδες. Ήταν, δηλαδή, αιχμάλωτοι προφανώς πολέμου που έγιναν δούλοι στα μεταλλεία χρυσού. Την συγκεκριμένη αυτήν εποχή, πριν από εξήντα περίπου χρόνια, διάφοροι επίδοξοι χρυσοθήρες, κυρίως Γερμανοί και Ιταλοί, που ήρθαν στην περιοχή με τη δικαιολογία να ξαναδούν την περιοχή που είχαν πολεμήσει στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, εντοπίστηκαν από χωρικούς να σκάβουν νύχτα σε ορισμένα σημεία του βουνού που είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά... Χωρικός που γνώριζε τα γερμανικά, κατάλαβε από τις μεταξύ τους συζητήσεις, πως δεν έψαχναν για λίρες που πιθανόν να κρύφτηκαν στην περίοδο της κατοχής αλλά για κάποιο ‘μεγάλο θησαυρό του Αλεξάνδρου’.

Θα ήθελα να σημειώσω, ως κατακλείδα, πως σκοπός του δημοσιεύματος αυτού δεν είναι για να αναζωπυρώσω το ενδιαφέρον των μελλοντικών χρυσοθήρων. Προσπάθησα περιεκτικά να μεταφέρω ένα θρύλο, ένα μύθο που πολλοί μου καταλογίζουν ότι έχω αποκρύψει σκόπιμα από τα κείμενά μου... 

 Μικρές Εκδόσεις Γιῶργος Ἐχέδωρος

σημ.  Αν  δεν  ανοίγουν  οι  σύνδεσμοι  κάντε  τους μαρκάρισμα,  αντιγραφή,  επικόλληση  πάνω

 

ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ της Εκάβης Σέχη *

πηγή :  http://www.onestory.gr/post/27723476618

ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ

της Εκάβης Σέχη *

.

6:00 π.μ. Τώρα είναι που ξυπνούν οι κουρασμένοι πατεράδες του κόσμου, αφού κλήθηκαν από τον εκκωφαντικό ήχο του ξυπνητηριού να το παίξουν εργάτες στο εργοστάσιο της ανασφάλειας.

Ο δικός μου πατέρας ξεκίνησε πίνοντας καφεΐνη από τα χείλια της γυναίκας του. Ξυπνάει αργά-αργά και προσαρμόζεται στα παράδοξα της πραγματικότητας, μπαίνει με προσοχή στο δωμάτιο μου, φιλάει με έκσταση το δεξί μου μάγουλο και καθώς τα βλέφαρά μου τρεμοπαίζουν καταλαβαίνει πως βλέπω όνειρο και μου χαρίζει ευχή: Να βλέπω εκείνα που θέλω να ζήσω. Τακτοποίησε την οικογένειά του και έφυγε.

Στην είσοδο της πολυκατοικίας συνειδητοποιεί πως πάτησε το δάκρυ του και αναρωτιέται πόσο γρήγορα κυλάνε όλα. Τα πατάει όλα από κεκτημένη ταχύτητα, έχει χάσει από τα μάτια του που βρίσκεται το κάθε τι.

Μπαίνει στο 040. Κρυφά από τη μητέρα μου βρήκε κάποια παλιά χρυσά κοσμήματα της γιαγιάς και αποφάσισε να λιώσει τις υποχρεώσεις μας και να καλύψει με το αντίτιμο τις ανάγκες του κράτους. Φτάνοντας στην Ομόνοια, συνειδητοποιεί πως ακριβώς αυτό λείπει από την περιοχή, η Ομόνοια. Κατευθύνεται στα δημοφιλή καταστήματα της εποχής όχι με ντροπή, ούτε με ανησυχία και δίχως λύπη, μόνο κρατώντας σφιχτά στα χέρια του την απόφασή του.

Συνεχίζει την ημέρα του στη δουλειά, καρφώνοντας καρφιά στις φωνές του εργοδότη για τη μειωμένη ζήτηση του προϊόντος. Μεταφέρει. Αδειάζει. Γεμίζει. Πληγώνεται. Τρέχει. Αγχώνεται. Μας σκέφτεται και ηρεμεί. Η μητέρα μου στην άλλη άκρη της πόλης μαγειρεύει τους φόβους μας.

Ξυπνάω αργά, διάβαζα όλο το βράδυ τις παγωμένες θεωρίες της εξεταστικής. Πίνω καφέ και κάνω δύο με τρία τσιγάρα καίγοντας ταυτόχρονα τις μυρωδιές από το φαγητό της μαμάς. Δεν φοβάμαι τίποτα. Όλα θα πάνε καλά… φωνάζω μέσα μου. Σηκώνομαι και πάω προς τη κουζίνα για να πιω ένα ποτήρι νερό, το πρώτο και το τελευταίο της ημέρας. Στο αριστερό μέρος του εγκεφάλου μου καρφιτσώνεται ένας ανελέητος πόνος. Μουδιάζω. Βλέπω το σπίτι θολό και σωριάζομαι στο πάτωμα της οδύνης. Δεν θυμάμαι τίποτα μετά…

Την ίδια μέρα πήγαμε με τη μητέρα μου σε ένα από εκείνα τα κέντρα που αναλύουν ούρα και αίμα- για δάκρυα ούτε λόγος- και αποφασισμένη η συμπαθητική για την μητέρα μου νοσοκόμα –στα μάτια μου από μικρή την έβλεπα βρικόλακα- γεμίζει τη σύριγγα της με κόκκινο παχύρευστο υγρό.

Μετά από τρις μέρες κατευθυνθήκαμε με αγωνία στο γιατρό, κρατώντας σφιχτά στο χέρι της η μητέρα μου τα αποτελέσματα της υγείας μου και ο πατέρας το λευκό μου μπράτσο.

- Έχεις έλλειψη σιδήρου και μαγνησίου. Χρειάζεται να ακολουθήσεις θεραπεία.

-Μαλακίες, του λέω, έλλειψη ονείρων έχω. Θεραπεία γι’ αυτό υπάρχει; Αυτό χρειάζομαι.

Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι να φτάσουμε σπίτι αυτό που μας ένωνε ήταν τα αποτελέσματα της απάντησής μου και η σιωπή μας. Ο πατέρας μου πάτησε και άλλα δάκρυα και η μητέρα μου μαγείρεψε και άλλους φόβους.

Όσο για μένα έμεινα στο δωμάτιο μου και κάθε φορά που στενεύει κι άλλο από τη κρίση της εποχής, από τον φόβο στα μάτια των φίλων μου, από τους αυτόχειρες των τελευταίων ετών, από τη βία που γεννήθηκε πρόωρα με φυσικό τοκετό, από τις ληστείες των ονείρων, από τον έρωτα που έζησα και τώρα θρηνώ, κάθε φορά που στενεύει το δωμάτιο από την έλλειψη ονείρων, εγώ το μεγαλώνω με τις λέξεις.

Έτσι έμαθα πως στο τέλος της πρότασης δεν βάζω χίλιες τελείες, αλλά τρις. Τόσα θέλουν τα αποσιωπητικά και σημειώνονται όταν δεν τελειώνουμε τη φράση. Ξέρεις, όταν θέλουμε να αφήσουμε τις λέξεις στην σιωπή τους. Έμαθα επίσης πως οι μετοχές φταίνε πολλές φορές για την κρίση μας, πως το κατηγορούμενο ποτέ δεν φυλακίστηκε, πως τα υποκείμενα συνδέθηκαν με λάθος ρήματα. Τα κόμματα στιγμάτισαν κάποιες λέξεις με αυτήν τους την ακινησία. Όσο για τα ερωτηματικά μας, χάθηκαν στην αιωνιότητα και έτσι δεν πληγώσαμε τα αινίγματα με λύσεις…

.

Η Εκάβη Σέχη σπουδάζει Marketing and Human Resources Management στο Πανεπιστήμιο του Hertfordshire. Στα πέντε της ήθελε να γίνει ευτυχισμένη, στα δέκα ήθελε να γίνει δεκαοκτώ και στα είκοσι τρία αποφάσισε να αλλάξει τον εαυτό της. Διαπίστωσε πως είναι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει ο κόσμος γύρω της.

[ facebook ]


σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ο ρόλος της ζωής μας ...

πηγή : http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/10/blog-post_1737.html#.UAwfHJE7c7o

Ο ρόλος της ζωής μας ...

Γεράσιμος Πολίτης 2011-10-31T21:21:00+02:00

Οταν κάποιος ζει καθημερινά σ'ένα τόπο δίχως προβλήματα σιγά σιγά ξεχνά την έννοιά του. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να θυμάται την αξία του χώματος πάνω στο οποίο ζει. Η καθημερινότητα σβήνει τη μνήμη. Όλες οι μέρες είναι ίδιες. Όλες οι μέρες είναι μια. Κι αυτή η μέρα είναι ζωή. Όταν όμως κάποιος άλλος διεκδικεί τον ίδιο τόπο, το ίδιο χώμα, αυτή η μέρα γίνεται κατοχή. Σ'ένα ελεύθερο και δημοκρατικό πλαίσιο, κάθε γνώμη έχει την έκφρασή της. Όλες έχουν την ίδια αξία διότι τελικά ο κόσμος παραμένει αδιάφορος σ'αυτές Ο καθένας έχει το κόμμα του, την εφημερίδα του και τη ζωή του. Ο καθένας δεν είναι παρά ένα στοιχείο μιας ανώνυμης μάζας και θεωρεί τον εαυτό του ελεύθερο διότι κανείς δεν ασχολείται μ'αυτά που λέει. Σε περίοδο κρίσης όμως όλα παίρνουν μιαν άλλη σημασία.

Στην Κύπρο, οι ακροδεξιοί μιλούν για την πατρίδα και οι ακροαριστεροί για την ιδέα. Οι υπόλοιποι γεμίζουν το κενό της πολιτικής ζωής έτσι ώστε να υπάρχει ένα ευρύ φάσμα επόψεων όταν τελικά δεν το έχουμε ανάγκη. Ο καθένας μας δεν υπάρχει παρά μόνο δίνοντας την άποψή του για έναν κόσμο που ζει δίχως αυτήν. Όμως τι σημαίνει αυτό το κενό; Τι σημαίνει η ιδέα της πατρίδας και η πατρίδα της ιδέας; Βλέπουμε ότι αν δεν υπάρξει καταλυτικό στοιχείο, οι ουσίες παραμένουν σ'ένα στάδιο αδράνειας. Δεν υπάρχει ανάγκη σκέψης, η ζωή φτάνει.

Όμως όταν η ζωή κινδυνεύει μόνο η σκέψη μπορεί να τη σώσει. Όταν υπάρχει εχθρός τότε η καθημερινότητα εξελίσσεται σε ιστορία η οποία καταγράφει τότε κάθε κίνηση του λαού. Είναι πάντα εύκολο να ζεις όταν δεν υποφέρεις... Πως ζεις όμως όταν υποφέρεις κι όταν η μόνη σου ζωή είναι το βάσανο της κατοχής. Οι Έλληνες ξέρουν τι σημαίνει το σύνθημα Δεν ξεχνώ και οι Κύπριοι το λένε συχνά διότι το ζουν καθημερινά. Το ερώτημα είναι: δεν ξεχνώ τι ; Τι δεν πρέπει να ξεχάσω; Το σύνθημα; Η όντως υπάρχει κάτι άλλο;

Το καλό με τα σχέδια είναι ότι λειτουργούν καταλυτικά πάνω μας διότι δημιουργούν το αίσθημα της ανάγκης. Όχι πια της ζωής μα της ανάγκης πράξεων. Τώρα δεν πρέπει μόνο να ζούμε πρέπει να κάνουμε κάτι για να ζήσουμε. Ελάχιστες είναι οι φορές που η ιστορία αναγκάζει τη μάζα να γίνει λαός για να διεκδικήσει το μέλλον του. Δεν έχουμε μόνο το δικαίωμα να μην ξεχνάμε κι άλλοι να υποφέρουν γι'αυτό κι άλλοι να ζουν δίχως αυτό. Τώρα μας δίνουν το δικαίωμα να εκφραστούμε πραγματικά. Όχι γιατί θεωρούμε ότι μας πιέζουν μα γιατί πρέπει να ενεργοποιήσουμε τη συνείδησή μας, τη συνείδηση της ιδέας, τη συνείδηση του τόπου. Όταν η ιστορία έχει τόση δύναμη, τα κόμματα δεν είναι παρά λεπτομέρειες.

Όταν η πολιτική φτάνει στο στάδιο να είναι στάδιο και τα στελέχη της να είναι φίλαθλοι δεν μας ενοχλεί διότι είναι οι κανόνες μιας μαζικής δημοκρατίας. Όταν όμως υπάρχει ανάγκη, αυτοί οι φίλαθλοι, αυτά τα στελέχη πρέπει να χάσουν αυτές τις ιδιότητες και να παράγουν μαζικά ένα έργο που ονομάζεται ιστορία. Κι ακόμα κι αν μας δίνουν παράταση δεν πρέπει να ξεχάσουμε τον αγώνα μας. Δεν είναι απλώς ένα διπλωματικό παιχνίδι για μας, είναι ένα πρόβλημα συνείδησης. Τόσα χρόνια ζούμε κάτω από την ιστορία. Τώρα σε μερικούς μήνες πρέπει να γράψουμε την ιστορία του μέλλοντος. Αυτό δεν μπορεί να γίνει δίχως τη συνείδηση του λαού μας και σ'αυτόν τον αγώνα ο καθένας μας έχει το ρόλο του να παίξει: το ρόλο της ζωής μας. 

Λυγερός Νίκος

Ο Νίκος Λυγερός, γεννήθηκε το 1968 στο Βόλο. Ως ερευνητής ασχολήθηκε και κατέχει διάφορα παγκόσμια ρεκόρ στους τομείς της άλγεβρας, της θεωρίας αριθμών και της συνδυαστικής. Ανήκει στις ομάδες των ερευνητών που ανακάλυψαν το 1998, δέκα πρώτους διαδοχικούς αριθμούς σε αριθμητική πρόοδο και το 2010 την έκτη λύση της εξίσωσης τ(p) = 0 (mod p) (εξίσωση του Ramanujan), κάνοντας χρήση προγραμμάτων αναζήτησης μέσω υπολογιστών.

Διδάσκει στα Πανεπιστήμια της Λυών, της Αθήνας και της Θράκης και στην Πολυτεχνική Σχολή Ξάνθης, ως καθηγητής μαθηματικών, πληροφορικής, κυβερνητικής, επιστημολογίας, γλωσσολογίας, βιοηθικής. Είναι Πρόεδρος Επιτροπής Καλλιτεχνικών Σχολείων (Υπουργείο Παιδείας), καθηγητής προικισμένων παιδιών, expertδιερμηνέας και μεταφραστής στα γαλλικά δικαστήρια. Επιστημονικός σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας. Είναι στρατηγικός σύμβουλος και καθηγητής γεωστρατηγικής στην Αστυνομική Ακαδημία, στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας, στη Σχολή Στρατολογικού, στη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας και στη Σχολή Εθνικής Άμυνας στην Ελλάδα. Επιστημονικός σύμβουλος  του Συνδέσμου φίλων Καραθεοδωρή, που έχει στόχο την ανάδειξη της επιστημονικής μορφής, του έργου και  της γενικότερης  συμβολής του γένους Καραθεοδωρή και συγκεκριμένα του διπλωμάτη  Αλέξανδρου και κυρίως  του  μεγαλύτερου μαθηματικού της σύγχρονης Ελλάδας Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή ασχολούμενος εκτεταμένα με την προβολή  της σπουδαίας αυτής μορφής.

Ίδρυσε το Ίδρυμα Αλτρουϊσμός στην Κύπρο, που προωθεί τις μαζικές προσφυγές κατά της Τουρκίας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ενώ ήταν αυτός που διάβασε το σχέδιο Ανάν των 10.000 σελίδων και εντόπισε επακριβώς τις αντιφάσεις και συνέταξε μια έκθεση μονοψήφιων σελίδων καταγράφοντας αυτές τις αντιφάσεις, την οποία παρέδωσε στον πρόεδρο της Κύπρου Τ. Παπαδόπουλο απ’ όπου φαινόταν ότι θα ερχόταν η απόρριψή της.

Έχει ιδρύσει την οργάνωση The Pi Society στην οποία για να εγγραφεί κάποιος πρέπει να έχει IQ 176 και πάνω, βαθμός νοημοσύνης που σύμφωνα με στατιστικές αντιστοιχεί σ’ έναν άνθρωπο στο εκατομμύριο. Είναι μέλος της Mensa, η οποία έχει 100.000 μέλη ανά τον κόσμο, της Parssociety, μιας διεθνούς ολιγομελούς οργάνωσης μέλη της οποίας, σύμφωνα με το καταστατικό της, μπορούν να γίνουν μόνο άτομα με υψηλό δείκτη νοημοσύνης (η αποδοχή γίνεται μέσω αποστολής στους διαχειριστές, πιστοποιημένων αποτελεσμάτων τους σε κάποιο από τα iq test που προϋποθέτει το καταστατικό της οργάνωσης ενώ αποδεκτοί γίνονται επίτιμα μέλη και ιδρυτές άλλων iq societies αυτομάτως), αλλά και της Mega Foundation, κ.α. Αναφορά του γίνεται κι εδώ (http://www.megasociety.org/noesis/152/editor.html) Είναι επίσης δημιουργός δοκιμασιών νοημοσύνης μεγάλου έυρους, και ένα εκ των τέστ εισαγωγής στην Parssociety είναι σχεδιασμένο από τον ίδιο τον Ν. Λυγερό και είναι ευρέως διαθέσιμο στην προσωπική του ιστοσελίδα. Ακόμη, υπήρξε επισκέπτης καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης (Παιδαγωγικό Τμήμα).

Σύμφωνα με βιογραφικό, που δημοσιεύει ιστοσελίδα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου και εργαζόταν ως επιστημονικός συνεργάτης σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα αυτού, "είναι ο Έλληνας με τον υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης (189 στην κλίμακα Standford-Binet)" και "ένας από τους 50 εξυπνότερους ανθρώπους στον κόσμο".

Στην προσωπική του ιστοσελίδα υπάρχουν πάνω από 8.000 γραπτά κείμενα του ιδίου που περιλαμβάνουν άρθρα πάνω σε θέματα φιλοσοφίας, νοημοσύνης, εκπαίδευσης, μαθηματικών, φυσικής, μυθολογίας, θρησκείας, ιστορίας, αρχαιολογίας, κινηματογράφου, ζωγραφικής, μουσικής, πολιτικής, κοινωνιολογίας, στρατηγικής, management, οικονομίας, καθώς και άλλου είδους κείμενα όπως ποιήματα, ή λογοτεχνικά αποσπάσματα, στην Ελληνική, Γαλλική ή Αγγλική γλώσσα, αλλά και πάνω από 790 σκίτσα ή πληρέστερα έργα ζωγραφικής, πολλά από τα οποία είναι αναφορές σε έργα των Da vinci ή Van Gogh. (wikipedia)

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

2 1 . 1 2

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=448251168542929&set=a.154135621287820.31448.108511895850193&type=1&theater 

                                                                         2 1 . 1 2
 

Οι Μάγια το πρόβλεψαν... Η επιστήμη το επιβεβαίωσε... Το τέλος είναι μόνο η αρχή Αρχές Δεκεμβρίου. Ένας ανεκτίμητης αξίας αρχαίος κώδικας εμφανίζεται στο Λος Άντζελες. Την ίδια στιγμή, σε διαφορετικό σημείο της πόλης, ξεσπάει μια φοβερή επιδημία που προκαλεί αϋπνία και παραισθήσεις. Όταν τρελαμένοι συνωμοσιολόγοι προβλέπουν το τέλος του κόσμου, η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Καθώς ο χρόνος λιγοστεύει, δύο επιστήμονες προσπαθούν απεγνωσμένα να λύσουν ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα της Ιστορίας. Ο Dustin Thomason, συν-συγγραφέας του παγκόσμιου best seller "Ο Κανόνας των Τεσσάρων", επιστρέφει με ένα νέο αγωνιώδες μυθιστόρημα και την απάντηση σε ένα ερώτημα έντεκα αιώνων: τι σχέση έχει η μυστηριώδης εξαφάνιση των Μάγια με την τύχη της ανθρωπότητας σήμερα; Εσύ τι θα έκανες αν ήξερες ότι ο κόσμος θα καταστραφεί; Στις ζούγκλες της Κεντρικής Αμερικής, οι αρχαίοι Μάγια οικοδόμησαν τον πιο εξελιγμένο πολιτισμό στον Νέο Κόσμο. Ένα από τα πιο θαυμαστά τους επιτεύγματα ήταν το πολύπλοκο ημερολογιακό τους σύστημα, που και σήμερα ακόμη εξακολουθεί να εκπλήσσει τους αστρονόμους για την ακρίβειά του. Βασίστηκε στην ιδέα πως η ανθρώπινη ιστορία αποτελείται από τέσσερις εποχές. Σύμφωνα με μια ερμηνεία, η κάθε εποχή ολοκληρώνεται με μια μεγάλη φυσική καταστροφή κι έπειτα ο κόσμος ξαναγεννιέται. Σε αναλογία προς το δικό μας ημερολόγιο, η τέταρτη εποχή άρχισε στις 11 Αυγούστου του 3114 π.Χ. θα τελειώσει στις 21 Δεκεμβρίου του 2012.

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=211260#.UAZz95Gv_p0

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΑΤΑ της Κατερίνας Χανδρινού *

πηγή :  http://www.onestory.gr/post/24564706161

ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΑΤΑ

της Κατερίνας Χανδρινού *

.

Τελικά πήγα.

Πήρα το πλοίο της γραμμής και πήγα.

Το νησί ήταν υποβαθμισμένο και το Πανεπιστήμιο είχε μέτρια φήμη. Οτιδήποτε ωστόσο μετρίου φήμης με έκανε ανέκαθεν να νιώθω πιο άνετα και συχνά αποδεικνυόταν πάνω από τις προσδοκίες μου. Ίσως ήταν σημαντικό για μένα να έχω μια αίσθηση υπεροχής. Κυρίως όμως, ήθελα οπωσδήποτε να παρευρεθώ, έστω μια φορά στη ζωή μου, σε σεμινάριο του Καθηγητή, ο οποίος, άγνωστο για ποιους λόγους, είχε επιλέξει να το πραγματοποιήσει στο συγκεκριμένο και όχι σε κάποιο άλλο, πιο αποδεκτό ή έστω πιο προσβάσιμο, Πανεπιστήμιο.

Τα δρομολόγια από την πόλη προς το νησί ήταν εξαιρετικά αραιά: μόλις δύο φορές το μήνα μπορούσε κανείς να ταξιδέψει από και προς τον τόπο αυτόν.

Με το που κατέβηκα στην προβλήτα, έπειτα από ολιγόωρο ταξίδι, σμήνη λευκών πουλιών που έμοιαζαν με μικρούς ιπτάμενους κύκνους, με κύκλωσαν και θόλωσαν το τοπίο. Δεν μπορούσα να δω απέναντι και έπρεπε οπωσδήποτε να το κάνω για να προσανατολιστώ. Απ’ ό, τι είχα ενημερωθεί από το πρόγραμμα του σεμιναρίου που μου είχε σταλεί ηλεκτρονικά, η επιγραφή του Πανεπιστημίου διακρινόταν υπό κανονικές συνθήκες από το λιμάνι, όχι όμως όταν τύχαινε να κάνει την εμφάνισή του το λεφούσι των πουλιών, πληροφορία την οποία είχα αντιπαρέλθει και πάντως σίγουρα υποτιμήσει.

Στην αρχή χαμογέλασα με το θέαμα, σκέφτηκα μάλιστα να τραβήξω φωτογραφίες, αλλά το φαινόμενο άρχισε να γίνεται ενοχλητικό, καθώς η ώρα περνούσε, η ορατότητα παρέμενε εμποδιζόμενη και τα πράγματά μου (λάπτοπ, βιβλία, σημειωματάρια κλπ), άρχιζαν να μου βαραίνουν τις κλειδώσεις. Στο μεταξύ, πλησίαζε και η ώρα του σεμιναρίου και δεν είχα περιθώρια.

Προσπάθησα να συνεννοηθώ με ορισμένους ντόπιους, ψαράδες ως επί το πλείστον, αλλά τα κρωξίματα των πουλιών και τα απότομα φτερουγίσματά τους, δυσχέραιναν την επικοινωνία, οι δε ψαράδες που πίστευαν πως έπιαναν μιλώντας μου λαβράκι στεριανό, έχαναν τα λόγια τους μετά την απεύθυνσή μου σε αυτούς κι ακόμη κι αν υποθέσουμε πως ήξεραν κατά πού έπεφτε το Πανεπιστήμιο, για το οποίο πολύ αμφιβάλλω, από τη σαστιμάρα τους κι απ’ όσο μπορούσα ν’ ακούσω, μου έδιναν αντιφατικές μεταξύ τους οδηγίες για το πώς να φτάσω εκεί.

Άφησα να με οδηγήσει εν τέλει η διαίσθησή μου, στην οποία μεγαλώνοντας είχα βαθμιαία αρχίσει να δίνω περισσότερη σημασία. Έπεσα έξω: το Πανεπιστήμιο βρισκόταν στα δεξιά σε σχέση με το λιμάνι, ενώ εγώ είχα πάρει την αντίθετη κατεύθυνση, της καρδιάς.

Τα πουλιά εξακολουθούσαν να πετούν, σε αφύσικα χαμηλό ύψος, φτερουγίζοντας ανάμεσα στις μύτες και μέσα στα μαλλιά των λιγοστών κατοίκων του νησιού, μόνο που πλέον, τα είχα πίσω μου.

Το σεμινάριο έγινε σε ένα κατ’ ευφημισμό αμφιθέατρο, αφού, επιγραφόταν μεν ως τέτοιο, χωρίς ωστόσο να παρουσιάζει την παραμικρή κλίση, με αποτέλεσμα να θυμίζει σχολική τάξη, και βασίστηκε στο βιβλίο του Καθηγητή, ‘La Chatte’, το οποίο υπέγραφε με γυναικείο ψευδώνυμο.

Τα κρίσιμα σε σχέση με τις ανάγκες και τους σκοπούς του σεμιναρίου χωρία διαβάστηκαν από τον ίδιο, ο οποίος, σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν έπαιρνε καθόλου ανάσα για σελίδες ολόκληρες, εάν το νόημα και η ροή του κειμένου δεν το επέτρεπαν.

Στο τέλος της παρουσίασης, λίγο πριν τα καθιερωμένα ‘συμπεράσματα’ της ημερίδας, κοίταξα για πρώτη φορά γύρω μου, και διαπίστωσα ότι το ακροατήριο αποτελούνταν αποκλειστικά από άντρες, μέσης ηλικίας.

Το πρόγραμμα τελικά, δεν τηρήθηκε κατά γράμμα και, αντί για συμπεράσματα, ο Καθηγητής, μάς ενθάρρυνε να συντάξουμε μια σύντομη μονογραφία σχετική με την παρουσίαση που είχε προηγηθεί, εκθέτοντας άλλες πιθανές εκδοχές αρχής ή τέλους του βιβλίου του και τις σκέψεις μας εν γένει σχετικά με το έργο του.

Σαν κεραυνοβολημένη, άρχισα να γράφω επί τόπου, χωρίς ν’ αφήσω τα δάχτυλά μου ούτε στιγμή να ανασάνουν. Όπως πρωτύτερα είχε ο ίδιος κάνει διαβάζοντας τα κείμενά του: όπως είχε διαβάσει εκείνος, εγώ έγραφα.

Οι μεσήλικες, ένιωθα να με κοιτούν σαρκαστικά, καθώς αποχωρούσαν από την αίθουσα κάνοντας τα ξύλινα έδρανα να κλείνουν με πάταγο. Αδημονούσαν να δοκιμάσουν παστό ψάρι, τη συνοδεία του τοπικού ποτού. Ενός ποτού λευκού, που μύριζε γλυκάνισο, όπως είχα ακούσει να λένε πριν την έναρξη του σεμιναρίου, και που σε έκανε στο δεύτερο ποτήρι να φλασάρεις επί τόπου.

Μέσα σε λίγα λεπτά, είχα ολοκληρώσει την εργασία μου, η οποία ήταν κάθετα χτισμένη στα θεμέλια του βιβλίου του Καθηγητή. Βιδωμένη και τεκμηριωμένη, ακόμη και ως προς την στίξη και την παραγραφοποίησή της. Μπετόν αρμέ. Δεν την διάβασα καν.

Βγήκα τρέχοντας από την αίθουσα κραδαίνοντάς την, κάνοντας κι εγώ το έδρανό μου να κλείσει με πάταγο, κι άρχισα να ψάχνω για την θυρίδα που είχε ορισθεί ως θυρίδα του Καθηγητή. Διασχίζοντας τους διαδρόμους του Πανεπιστημίου, έβλεπα απ’ τα παράθυρα παράλληλα με μένα, μερικά απ’ τα πουλιά, γιατί τα παράθυρα ήταν ψηλά, ενώ τα περισσότερα πουλιά πετούσαν χαμηλά.

Οι διοικητικές υπηρεσίες του Ιδρύματος, όπως πληροφορήθηκα από μια ταμπέλα στο τέλος του διαδρόμου όπου βρισκόμουν, στεγάζονταν στο απέναντι κτήριο. Υπήρχε και μια μακέτα με κατόψεις και βέλη για πληρέστερη καθοδήγηση. Με το που βγήκα στο προαύλιο, που ουσιαστικά ήταν ένας τυφλός χώρος ανάμεσα στα κτήρια του Πανεπιστημίου, τα πουλιά όρμησαν πάνω μου, λες και δεν κρατούσα χαρτιά αλλά σουσαμένια κουλούρια. Φτεροκοπούσαν τόσο έντονα που άρχισαν να μαδάνε κι έμοιαζε να χιονίζει τεχνητά σε παράσταση κλασικού μπαλέτου ή σαν κάποιος από ψηλά να τίναζε μαχαιρωμένα μαξιλάρια.

Κάποια στιγμή, λίγο πριν φτάσω κοντανασαίνοντας στο κτήριο όπου θα παρέδιδα την εργασία και στη συνέχεια θα αναχωρούσα με το πλοίο το οποίο είχε αγκυροβολήσει και περίμενε κατ’ εξαίρεση τους σεμιναριακούς για να μας γυρίσει στην πόλη, ένα από τα πουλιά κουτσούλισε πάνω στα έγγραφά μου. Μια στάμπα φαιοπράσινη κάλυψε την κεντρικότερη παράγραφο της πρώτης σελίδας, στο σημείο ακριβώς όπου βρισκόταν η ραχοκοκαλιά αλλά και η κορύφωση της ιδέας μου. Δεν είχα χρόνο, δεν είχα χαρτομάντιλα, δεν είχα καμία τύχη: θα υπέβαλλα την εργασία μου χεσμένη. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, οι γραμματείς του Πανεπιστημίου την παρέλαβαν εμφανώς αηδιασμένοι και με διαβεβαίωσαν με χείλη γκρεμούς ότι θα την προωθούσαν στον Καθηγητή. Θυρίδα δεν υπήρχε.

Ήμουν η τελευταία που μπήκε στο πλοίο της επιστροφής. Μέσ’ από τις σταγόνες του παραθύρου της θέσης μου είδα τα στρογγυλά θραύσματα του νησιού αλλά και μερικά πούπουλα ακόμη να αιωρούνται και να καταλήγουν στην επιφάνεια της θάλασσας, σαν κάτι μόλις να τελείωνε.

Λίγες μέρες μετά, δέχτηκα στο διαμέρισμά μου μια συστημένη επιστολή. Αποστολέας ήταν ο Καθηγητής. Έσκισα το φάκελο με μανία και προσοχή κι άρχισα να διαβάζω.

«Το κείμενό σου θα μπορούσε να είναι αραιογραμμένο πάνω στο σινικό τείχος. Αλλιώς, θα έπρεπε να διανέμεται υπό μορφή φέιγ βολάν σε όλα τα χωριά του κόσμου. Υπερβαίνει σε λειτουργικότητα κάθε φαντασία και ταυτόχρονα είναι τόσο απέριττο όσο μια ευθεία γραμμή και αρραγές σαν ένα κομμάτι τζάμι. Λυπάμαι μόνον που δεν μπορώ να το λάβω υπ’ όψη μου, διότι η εμφάνισή του είναι επιεικώς αηδιαστική και άκρως προσβλητική. Με εκτίμηση, Κ..»

Έδωσα όλα τα χρήματα που είχα για να περάσω το μήνα, για να πάρω θαλάσσιο ταξί για το νησί. Μοιράστηκα ευτυχώς το ποσόν με κάποιους που είχαν ταξιδέψει στην πόλη για να νοσηλευτούν και τώρα επέστρεφαν σε αυτό.

Με το που έφτασα, έδιωξα τα πουλιά με την παλάμη μου σα να’ ταν μύγες, βρέθηκα μ’ ένα σάλτο στο Πανεπιστήμιο και απαίτησα από τις γραμματείς με τα στόματα χαράδρες να συναντήσω το Διευθυντή για να του εξηγήσω τι ακριβώς είχε συμβεί.

Εκείνος με υποδέχτηκε σαν να με περίμενε. Αλλά δεν ήταν μόνος: στο κάθισμα απέναντι ακριβώς απ’ το γραφείο του, καθόταν ένας άντρας με την πλάτη γυρισμένη σε μένα. Μπήκα απευθείας στο θέμα. Άρχισα να διαμαρτύρομαι για τις συνθήκες στο νησί και για το ζήτημα με τα πουλιά εξ αιτίας των οποίων είχε απορριφθεί η εργασία μου και ζήτησα να δώσει ο ίδιος εξηγήσεις στον Καθηγητή για την ιδιορρυθμία του τόπου και την ανεξέλεγκτη κατάσταση με τα πουλιά.

Αφού είπα και είπα και είπα, κάποια στιγμή, ο άντρας που τόση ώρα είχε την πλάτη γυρισμένη, έστρεψε το πρόσωπό του προς εμένα: ήταν ο Καθηγητής. Ήταν ο Καθηγητής, σκασμένος στα γέλια. Έκανε διαρκώς επικύψεις και χτυπούσε τα γόνατά του με τις καμπούρες των χεριών του, τόσο γελούσε.

«Μα, δεσποινίς μου», κατάφερε στο τέλος να αρθρώσει, «δεν καταλάβατε ότι αστειευόμουν; Μα, καθόλου χιούμορ τελοσπάντων; Τι τρέχει με σας τους νέους;»

«Δηλαδή…»…, μόλις που ακούστηκα.

«Δηλαδή, ακριβώς αυτό: δεν θα απέρριπτα ποτέ ένα τέτοιο κείμενο για μια κουτσουλιά!»

«Το λέτε αλήθεια;»

«Μα φυσικά! Το έχω ήδη δώσει για δημοσίευση!»

«Δεν σοβαρολογείτε…»…

«Άντε πάλι…μα και βέβαια σοβαρολογώ! Το έχω ήδη δώσει για δημοσίευση στην τοπική εφημερίδα του νησιού!».

«Ήσσονος σημασίας θα μου πείτε», πρόσθεσε ο Διευθυντής, «αλλά επειδή η εφημερίδα είναι ακόμη υπό διαμόρφωση και η κατανομή της ύλης δεν έχει ακόμη οριστικοποιηθεί, η εργασία σας θα μπει κάτω από τη στήλη με τα δρομολόγια των πλοίων»..

.

Η Κατερίνα Χανδρινού γεννήθηκε κάποια στιγμή στο Χολαργό. Έκλαψε αμέσως. Ίκτερο δεν εμφάνισε. Διασχίζει καθημερινά την πόλη μ’ ένα τρελό ταξί στο χρώμα του λεμονιού. Είναι δικηγόρος και τανγκέρα. Κάτω απ’ τα δικόγραφά της θα δεις να ξεπροβάλλει ο Κορτάσαρ, ο Κάφκα, ο Πύντσον και ο Τζόυς. Αργεί πάντα και για πάντα στα ραντεβού της. Μετράει όλη κι όλη μία ηλεκτρονική δημοσίευση. Υπογράφει το blog catherine-chandrinou.blogspot.com. Για επείγοντα περιστατικά, επικοινωνήστε: cchandrinou1@gmail.com

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Σύγχρονοι Ερυσίχθονες

πηγή :   http://www.facebook.com/photo.php?fbid=145461722256682&set=a.107681166034738.7910.100003785651779&type=1&theater

                                           Σύγχρονοι Ερυσίχθονες

Ο μύθος του Θεσσαλού Ερυσίχθονα που διασώζει ο ποιητής Καλλίμαχος στον ύμνο του προς τη θεά Δήμητρα, μοιάζει να είναι το πρώτο οικολογικό μήνυμα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

 Ένα μήνυμα που φανερώνει τις ολέθριες συνέπειες για τον άνθρωπο από την αλόγιστη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων. 

Σύμφωνα λοιπόν με το μύθο, ο ιερόσυλος βασιλιάς Ερυσίχθονας σπρωγμένος από ακόρεστη αδηφαγία, έκοψε τα ιερά δέντρα της θεάς και ιδίως εκείνο που αγαπούσε περισσότερο.Μια πελώρια βαλανιδιά στην καρδιά του δάσους. 

Η τιμωρία για τη βέβηλη αυτή πράξη , ήταν φοβερή αφού καταδικάστηκε από τη θεά σε αιώνια πείνα.Ετσι άρχισε το μαρτύριο του Ερυσίχθονα που αφού καταβρόχθισε ολόκληρο το βιός του, θα κατασπαράξει και τις ίδιες του τις σάρκες μέχρι να τον λυτρώσει ο θάνατος.
Η σημερινή πραγματικότητα έτσι όπως διαμορφώνεται στη χώρα μας με την ανήθικη , παρωχημένη αναπτυξιακή πολιτική των μνημονίων επιβάλλει μια νέα ανάγνωση αυτού του διδακτικού μύθου προκειμένου να μην επιτρέψουμε τον εκβαρβαρισμό του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος ώστε να διασώσουμε την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου και πάνω απ΄όλα να επιτρέψουμε στις μελλοντικές γεννιές να οικοδομήσουν με μέτρο και δικαιοσύνη την αρχή της βιωσιμότητας,της αλληλεγγύης,της ποιοτικής ανάπτυξης στηριζόμενοι στους εθνικούς μας πόρους.
Αντ'αυτού, με ένα ακόμα ψευτοδίλημμα ανάπτυξη ή περιβάλλον καθώς επίσης και το εκβιαστικό ανεργία ή περιβάλλον, ένας κύκλος διεθνούς κερδοσκοπίας ασελγεί εις βάρος της φύσης, της ιστορίας, της μνήμης του πολιτισμού καταστρέφοντας δίχως έλεος όλα εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της χώρας μας για μια αληθινά ενδογενή και βιώσιμη ανάπτυξη.
Με το πρόσχημα της πράσινης ανάπτυξης και με διαδικασίες fαst track (εφαρμοστικός νόμος 3986/2011) καθ'υπέρβαση της περιβαλλοντικής, χωροταξικής και αρχαιολογικής νομοθεσίας εκποιείται όλος ο πλούτος της χώρας : αιγιαλός , δάση, αρχαιολογικοί χώροι , σπήλαια , περιοχές οικοανάπτυξης που σημειωτέον είναι αναπαλλοτρίωτες βάσει του ελληνικού συντάγματος
Η Κρήτη,φαίνεται να αποτελεί προσφιλές φιλέτο για τις ορέξεις των πολυεθνικών κεφαλαίων που εκμεταλλευόμενες τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις,προωθούν με τη στήριξη των εγχώριων υποστηρικτών τους και ερήμην των τοπικών κοινωνιών,αυτή την παρά φύσιν αναπτυξιακή λαίλαπα. Σύμφωνα λοιπόν με το περίφημο πρόγραμμα" Ήλιος" ,όλες οι κορυφογραμμές της Κρήτης πρόκειται να καλυφθούν από αιολικούς,υβριδικούς, φωτοβολταϊκούς σταθμούς.Χιλιάδες στρέμματα μοναδικής βλάστησης, πολλά από αυτά ενταγμένα στο δίκτυο Natura oπως το μοναδικής ομορφιάς δάσος των Αζιλάκων στην ανατολική Κρήτη, αποψιλώνονται για να καλυφθούν από εκατομμύρια κυβικά μπετόν και σίδερο για την κατασκευή ταμιευτήρων χωρητικότητας εκατομμυρίων κυβικών με στόχο τη δέσμευση και τον πλήρη έλεγχο του πολυτιμότερου φυσικού κοινού αγαθού, του νερού ακόμα και αν αυτό ειναι της βροχής(Κ.Υ.Α. 150559/10/6/2011 που αφορά χρήση νερού).
Είναι προφανές ότι στόχος αυτής της νέας μορφής φεουδαρχίας δεν είναι η πράσινη ανάπτυξη στη Κρήτη αλλά η μετατροπή της σε ένα εργοστάσιο ενέργειας όπου με την ασυλία των μνημονιακών συμβάσεων,οι σύγχρονοι Ερυσίχθονες θα ικανοποιούν τα νοσηρά τους σχέδια που όχι μόνο δεν προωθούν την ανάπτυξη αλλά αντίθετα αποτελούν ύβρι για το οικοσύστημα.

Στον αντίποδα αυτής της τερατογένεσης που επιχειρείται στο τόπο μας, οι εναλλακτικές μορφές τουρισμού, των δρόμων του λαδιού, του κρασιού, των αρχαιολογικών και μοναστηριακών διαδρομών, της προώθησης επώνυμων τοπικών προιόντων, η παραγωγή τοπίου και εδάφους,η αποκατάσταση της αρχιτεκτονικής φυσιογνωμίας των οικισμών μας πόσες θέσεις εργασίας και πόση ομορφιά θα δημιουργούσε γύρω μας ;
Όσοι βέβαια ταυτίζουν την ανάπτυξη με το ''ολοκαύτωμα'' του φυσικού χώρου και την εκποίηση της γής μας στους δανειστές θα πούν οτι πρόκειται περί ουτοπίας,οτι είναι ζήτημα πόρων και προύπολογισμών. Η δική μας απάντηση είναι ο,τι όλα είναι ζήτημα ιδεών και παιδείας. Η πρόταση μας είναι πρόταση ζωής και αγάπης για τον τόπο μας.Αλλωστε στις σημερινές συνθήκες άγριας παγκοσμιοποίησης, μονάχα κινήματα με ώριμη και ισχυρή συνείδηση της έννοιας του γενικού δημόσιου αγαθού μπορούν να διαμορφώσουν μια αξιοπρεπή σχέση με το περιβάλλον.Οχι λαοί ιδιωτικοποιημένοι όπως μας καθιστούν οι μνημονιακές συμβάσεις. 


Γιούλη Ιεραπετριτάκη υποψήφια βουλευτής ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Α'Θεσ\νικης


το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε την Παρασκευή

15/6 στον ''δρομο της άριστεράς''

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Το αρχαίο θέατρο της Ιεράπυτνας

ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΑΣΚΑΦΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ
Έρχεται στο φως το αρχαίο θέατρο 

ΓΡΑΦΕΙ: ΛΕΩΝΙΔΑΣ Γ. ΚΟΥΔΟΥΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

Όλα είναι έτοιμα για να αρχίσει η μεγαλύτερη ανασκαφή που έγινε ποτέ στην πόλη της Ιεράπετρας. Μέσα στον μήνα Αύγουστο σύμφωνα με δήλωση της Προϊστάμενης της ΚΔ’ Εφορίας Αρχαιοτήτων κυρίας Χρύσας Σοφιανού θα αρχίσει το έργο της ανασκαφής στο αρχαίο θέατρο της Ιεράπετρας στον αρχαιολογικό χώρο των Βιγλιών όπου εκεί βρίσκεται θαμμένο το ένα από τα Ρωμαϊκά θέατρα της πόλης.
 

Μετά από πολύχρονες προσπάθειες όλα είναι έτοιμα για να έρθει στο φως το ένα εκ των δύο θεάτρων της αρχαίας Ιεράπυτνας. Σύμφωνα με την κα Σοφιανού, υπό την διεύθυνση της οποίας θα γίνουν οι ανασκαφικές εργασίες του αρχαίου θεάτρου, η ανασκαφή θεωρείται πολύ σημαντική. «Μας ξεσήκωσε όλους τότε ο Αντιδήμαρχος κ. Μάνος Μαρκόπουλος. Μέσα στον μήνα Αύγουστο θα ξεκινήσουμε με καθαρισμό της επιφάνειας και στη συνέχεια θα κάνουμε δοκιμαστικές τομές στο χώρο του θεάτρου. Οι ανατινάξεις που είχαν προκαλέσει τα στρατεύματα κατοχής μας δημιουργεί ένα διάχυτο φόβο για το αποτέλεσμα. Πιθανόν να μην έχει μείνει τίποτα. Θα υπογραφεί προγραμματική σύμβαση με τον Δήμο Ιεράπετρας που αναλαμβάνει τα έξοδα της ανασκαφής».
 

Όλα ξεκίνησαν με την γεωφυσική μελέτη για την χαρτογράφηση και ανάδειξη των αρχαίων θεάτρων Ιεράπετρας και του Κουφονησίου που εκπόνησε το Εργαστήριο Γεωφυσικής – Δορυφορικής Τηλεπισκόπησης και Αρχαιοπεριβάλλοντος του Ινστιτούτου Μεσογειακών Σπουδών του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας, για λογαριασμό της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λασιθίου. Η μελέτη παρουσιάστηκε το 2010 στο Νομαρχιακό Συμβούλιο Λασιθίου από τον Δρ. Απόστολο Σαρρή και το Δρ. Νίκο Παπαδόπουλο. 

Ήταν μια προσπάθεια που ξεκίνησε ο τότε νομάρχης Λασιθίου και σημερινός Δήμαρχος Ιεράπετρας κ. Σήφης Αναστασάκης σε συνεργασία με το Σωματείο «ΔΙΑΖΩΜΑ» στο οποίο ηγείται ο κ. Σταύρος Μπένος, πρώην υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, με στόχο την ανάδειξη των αρχαίων θεάτρων της χώρας.

Η τεχνική έκθεση παραδόθηκε τότε στην κα Βίλλυ Αποστολάκου, Προϊστάμενη της ΚΔ’ Εφορίας Αρχαιοτήτων, με απώτερο στόχο την υλοποίηση των ανασκαφικών και αναστηλωτικών εργασιών των δύο αρχαίων θεάτρων.
 

Η έρευνα των ειδικών επιστημόνων στον αρχαιολογικό χώρο των Βιγλιών όπου, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αρχαιολόγων, βρίσκεται θαμμένο το μεγάλο ρωμαϊκό θέατρο της Ιεράπετρας, είναι πιθανόν να ανατρέψει όλα όσα γνωρίζαμε μέχρι τώρα, καθώς σύμφωνα με πληροφορίες, η γεωφυσική χαρτογράφηση (γεωσκόπηση) που έγινε στο χώρο, με υπερσύγχρονα ηλεκτρονικά και δορυφορικά συστήματα, δείχνει ότι μάλλον στο σημείο αυτό βρίσκεται θαμμένο το μικρότερο εκ των δύο αρχαίων θεάτρων της Ιεράπετρας. Την θέση αυτή έχει στηρίξει και σε πόνημα του ο φυσιοδίφης συνταξιούχος εκπαιδευτικός κ. Γιάννης Ροβυθάκης που δημοσιεύτηκε το 2010 με τίτλο «ΑΡΧΑΙΑ ΘΕΑΤΡΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΠΕΤΡΑΣ»
Το αρχαίο θέατρο της Ιεράπετρας εντάχθηκε σε ένα συνολικό σχεδιασμό για αναστήλωση 140 αρχαίων θεάτρων σε ολόκληρη την Ελλάδα, που υποστηρίζεται από το «ΔΙΑΖΩΜΑ», από τα οποία τα πέντε βρίσκονται στην Κρήτη.
Ο Δήμος Ιεράπετρας στα πλαίσια της πολιτικής του για την διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς έχει ψηφίσει για το τεχνικό πρόγραμμα 2012 το ποσό των 50.000 ευρώ για σύναψη Προγραμματικής Σύμβασης με το Υπουργείο Πολιτισμού για την ανασκαφική έρευνα στο αρχαίο θέατρο Ιεράπετρας.

Εθελοντές
Ο πρώην Αντιδήμαρχος κ. Μάνος Μαρκόπουλος αμέσως τον δεύτερο χρόνο της θητείας του επί Δημαρχίας κ. Μανώλη Μαστοράκη ασχολήθηκε ενεργά με το θέμα της ανάδειξης και προβολής των αρχαιοτήτων της πόλης και ιδιαίτερα του αρχαίου θεάτρου των Βιγλιών. «Υπάρχει λίστα εθελοντών επιστημόνων της πόλης μας που δήλωσαν από τότε έτοιμοι να συμβάλουν στις ανασκαφικές εργασίες. Με την συμβολή των εθελοντών θα μειωθεί σημαντικά το εργατικό κόστος και θα δώσει την χαρά σε συμπολίτες μας να συμβάλλουν στην μεγάλη προσπάθεια για να αναδειχθούν οι ρίζες του πολιτισμού μας».


Τα αρχαία θέατρα και το αμφιθέατρο της Ιεράπετρας
Η Ιεράπετρα υπήρξε μια από τις σπουδαίες πόλεις στην αρχαιότητα, με το όνομα Κύρβα. Η στρατηγική της θέση την ανέδειξε σε μεγάλη δύναμη κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους. Άλλοτε με διπλωματική οδό (Συνθήκες με Κρητικές, αλλά και εκτός Κρήτης πόλεις), και άλλοτε με επιθέσεις εναντίον εχθρών της κατόρθωσε να κυριαρχήσει σε όλη την ανατολική Κρήτη. Με την υποταγή της στους Ρωμαίους το 67 π.Χ. η άνθιση της ήταν ακόμη μεγαλύτερη και αναδείχθηκε σε τεράστιο εμπορικό κέντρο.
Οι περιηγητές που επισκέφτηκαν την πόλη από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα ανέφεραν την ύπαρξη δύο θεάτρων, ενός μικρότερου – αμφιθεάτρου, «ναυμαχίας» και θερμών, αλλά και εντυπωσιακών αρχιτεκτονικών μελλών.
Τον 1ο π.Χ. αιώνα η Ιεράπετρα είχε γίνει ένα από τα πολύ σημαντικά λιμάνια της Κρήτης, εκμεταλλευόμενη φυσικά τη στρατηγική της θέση για εμπορικές συναλλαγές με τα κράτη της Ανατολικής και Νότιας Μεσογείου.

 

Το μικρό και μεγάλο Θέατρο και το Αμφιθέατρο

Το Ρωμαϊκό αμφιθέατρο της Ιεράπετρας ήταν στη θέση του οικοπέδου «Μίνως» το ποίο έχει αγοράσει ο Δήμος. Υπάρχουν σημεία ακόμα και σήμερα τα οποία μαρτυρούν την ύπαρξη του αμφιθεάτρου. Το αρχαίο αμφιθέατρο της Ιεράπυτνας δεν έπρεπε να διαφέρει από τα ρωμαϊκά αμφιθέατρα εκείνης της εποχής.
Το μεγάλο θέατρο της Ιεράπετρας χωροθετείται βόρεια της πλατείας Πλαστήρα. Στη συμβολή των οδών Ιωάν. Κονδυλάκη και Γρ. Αυξεντίου στην νοτιοανατολική άκρη του οικοπέδου του Παν. Ι. Ματθαίου που οικοδομήθηκε το 1993-1994 (ζαχαροπλαστείο Ιωάννη Περυσινάκη) αποκαλύφτηκαν και ερευνήθηκαν ισχυροί τοίχοι από μεγάλους πελεκητούς ογκόλιθους από πώρο. Η αρχαιολογική υπηρεσία επέβλεπε για πολλούς μήνες την δόμηση στο σημείο αυτό και υποχρέωσε τους κατασκευαστές να αφήσουν χώρο κάτω από τα θεμέλια της οικοδομής για να φαίνεται μέρος των αρχαίων ευρημάτων.
Το μικρό θέατρο τοποθετείται στη θέση «Βιγλιά» σε ακίνητο που βρίσκεται επί της δημοτικής οδού Ιεράπετρας-Βιάννου, όπου έχουν εντοπιστεί αρχιτεκτονικά μέλη και αγάλματα. Σε προπολεμικές φωτογραφίες του ακινήτου είναι ορατά ερείπια ύψους 6-7μ. Η έκταση που υπολογίζεται ότι καταλαμβάνει το θέατρο σήμερα είναι αστικό οικόπεδο, περιφραγμένο από την ΚΔ΄ ΕΠΚΑ.

 

Περιγραφή του μνημείου

Η πληρέστερη μέχρι σήμερα περιγραφή του θεάτρου οφείλεται στον περιηγητή Onorio Belli ο οποίος το 1586 αναφέρει ότι το θέατρο ήταν σκαμμένο σε ύψωμα, πως η σκηνή του ήταν πλούσια διακοσμημένη με κίονες, θριγκούς και άλλα διακοσμητικά στοιχεία, ενώ εκθειάζει τα θαυμάσιας κατασκευής κιονόκρανα. Ο Άγγλος ναύαρχος Spratt στα μέσα του 19ου αι. εντόπισε το θέατρο, που ήταν πια ελάχιστα ορατό και μέτρησε τη διάμετρό του 154 πόδια (47μ. περίπου). Σε προπολεμικές φωτογραφίες του ακινήτου είναι ορατά ερείπια ύψους 6-7μ.
Μικρής κλίμακας σωστική έρευνα έγινε το 1980 από την ΚΔ΄ ΕΠΚΑ και εντοπίστηκαν ίχνη ρωμαϊκών κτισμάτων, τρία αγάλματα και μια επιγραφή. Η γεωφυσική διασκόπηση που έγινε το 2010 έδωσε ενδείξεις για την ύπαρξη θεάτρου ελλειπτικού σχήματος, αρχιτεκτονικών δομών και δρόμων.

Οι παραχαράκτες

                                                      Οι παραχαράκτες 

Αλήθεια πιστεύετε ότι οι Ρώσοι έστειλαν στο διάστημα μια σκυλίτσα που την έλεγαν Λάικα; Ποιος βρίσκεται πίσω από τον χάρτη της Βίνλαντ, ένα διάσημο πλαστό έγγραφο που αποδεικνύει ότι οι Βίκινγκς ανακάλυψαν την Αμερική; Ποιος πλαστογράφησε τα αρχεία της Στάζι; Πίσω από όλες αυτές τις καλοστημένες απάτες βρίσκεται μια διεθνής μυστική οργάνωση, ο ΟΠΠ (Όμιλος Παραχάραξης της Πραγματικότητας), ειδικευμένη στη χειραγώγηση και την εξαπάτηση σε παγκόσμια κλίμακα. Είναι η ιστορία ενός νεαρού άνδρα ο οποίος έχει προσληφθεί στον ΟΠΠ και πασχίζει να καταλάβει γιατί και για ποιον εργάζεται. Είναι η ιστορία μιας παρέας φίλων που θέλουν να τα καταφέρουν στη ζωή τους, χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό. Είναι, κατά κάποιον τρόπο,η ιστορία του αιώνα μας. Οι περιπέτειες των ηρώων των "Παραχαρακτών" συνεχίζονται στο μυθιστόρημα του Αντουάν Μπελό "Les Eclaireurs", που τιμήθηκε με το βραβείο France Culture/Telerama.

 

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=168044#.UA63AqCv_p0