ΣΤΙΓΜΕΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ της Μαίρης Κουλούρη *

πηγή: http://www.onestory.gr/post/27791238297

ΣΤΙΓΜΕΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

της Μαίρης Κουλούρη *

.

Ακόμη στα μάτια μου είναι ζωντανή η χαρωπή σου εικόνα.

Το πρόσωπο των 24 ετών, το γέλιο της διασκέδασης , η χαρά της παρέας, η συνέχεια του εθίμου. Ήσουν λυγερόκορμη, ευκίνητη, είσαι πάντα άξια, σε όλα ευέλικτη. Το χαρήκαμε, όσο καμιά άλλη χρονιά. Οι φλόγες ήταν ψηλές, δε δίστασες να τις περάσεις με ηχηρό το γέλιο σου ν’ απλώνεται στο δρόμο, έξω απ’ το αγκωνάρι μας, μπροστά στην αφοδειά* μας , κάτω απ’ τη σκαμνιά**. Η κοιλιά σου ξεχώριζε, όχι μεγάλη. Η μπλε φούστα σου είχε διαμορφωθεί με περιθώριο ν’ ανοίγει όσο ο χρόνος προχωρούσε.

Σε θυμάμαι με τη μπλε φούστα, όλη την εγκυμοσύνη, έντονα.

Δε δίστασες να τιμήσεις το έθιμο. Η λαμπατίνα*** μεγάλη, σάλταρες θυμάμαι πολλές φορές. Ίσως για το καλό , ίσως για τη διασκέδαση, μάλλον για την παρέα. Η μάνα ήταν εκεί, πάντα χαιρόταν τη παρέα. Παρά τις δυσκολίες της ζωής της με την παρέα ήταν κεφάτη. Είχαμε κάνει μερικές καλές παρ’ ότι στη ζωή συνήθως είχαμε μεγάλη σοβαρότητα…

Δυο μέρες μετά καταφέρατε να ζήσετε.

Από βραδίς είχα χύσει το λάδι στο πάτωμα… κακό σημάδι είπατε…

Ξημερώματα κινδυνέψατε. Το σημάδι πάντα θα θυμίζει την επείγουσα καισαρική τομή αλλά και την ενεργοποίηση της νυχτιάς. Η μάνα έτρεξε, Άνθρωποι βρέθηκαν κι ο Θεός ήθελε να ζήσετε. Τα καταφέρατε.

Ο πρόωρος αδελφός μου σήμερα είναι Λεβέντης.

Αύριο είναι πάλι τ’ Αγιαννιού, του Λαμπατάρη. Υπάρχει μια ανησυχία για τη διατήρηση του εθίμου. Εθιμοτυπικά πια κι όχι αυθόρμητα καίνε λαμπατίνες σε οργανωμένες εκδηλώσεις.

Στην προώθηση του εθίμου η αλήθεια είναι ότι δεν ενεργοποιούμαι.

Στην καρδιά μου όμως θα είναι πάντα χαραγμένες η 23η & 26η Ιουνίου του 1971.

Σε φιλώ

.

*Αφοδειά : η αυλή | **Σκαμνιά: η μουριά | ***Λαμπατίνα: δυνατή φωτιά

.

Η Μαίρη Κουλούρη γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1964. Σπούδασε Μαιευτική στο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Αθήνας, ολοκλήρωσε το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Ενηλίκων του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου και είναι φοιτήτρια Πληροφορικής στο ΕΑΠ. Κατοικεί στο Ηράκλειο Κρήτης κι εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Επαγγελματική Εκπαίδευση. Έχει υλοποιήσει αρκετά εκπαιδευτικά προγράμματα καινοτόμων δράσεων κι έχει δημοσιεύσει άρθρα στον τοπικό τύπο. Είναι έγγαμη, μητέρα δύο παιδιών.

[ facebook ] [ twitter ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Χρυσόμαλλο Δέρας

πηγή: http://visaltis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_4768.html?spref=fb

Δευτέρα, 16 Ιουλίου 2012

Αργοναύτες, Χρυσόμαλλο Δέρας και… Αμερική;

Αρχικός τίτλος: Μινύες, Κολχίδα και Τεοτιουακάν.

Ένας από τους πιο αινιγματικούς λαούς της προϊστορικής Ελλάδος είναι οι Μινύες, όπου σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς κοιτίδα τους θεωρείται η περιοχή από τον Βοιωτικό Ορχομενό μέχρι και τις νότιες παρυφές της θεσσαλικής πεδιάδος.

Από την περιοχή αυτή ένα τμήμα των Μινύων εγκαταστάθηκε στην Μαγνησία και ίδρυσε την Ιωλκό, την οποία η σύγχρονη αρχαιολογική ερευνά ταυτίζει με τον νεολιθικό οικισμό του Διμηνίου. Η αποίκηση αυτή έγινε για να εκμεταλλευτούν οι Μινύες τον θεσσαλικό κάμπο, αλλά κατά την προσπάθειά τους αυτή ήλθαν σε σύγκρουση με τις γειτονικές πόλεις. Έτσι πιστεύεται πως εξηγείται και η καταστροφή του Σέσκλου.

Η προσπάθεια σύνδεσης των Μινύων με τον εύφορο θεσσαλικό κάμπο έχει επιχειρηθεί και μυθολογικά αφού οι κόρες του Μινύα, Περικλυμένη, Αλκιμίδη και Φυγομάχη παντρεύτηκαν τους Θεσσαλούς βασιλείς Φέρη (βασιλιά στη Φερές), Αίσονα (βασιλιά στην Αισονιάδα) και τον Πελία (βασιλιά στην Ιωλκό). Από την εκμετάλλευση του θεσσαλικού κάμπου οι Μινύες μετετράπησαν σε μία ισχυρή οικονομική και πολιτική δύναμη για την περιοχή, σε σημείο μάλιστα που να έχουνε επιβάλει φόρο υποτέλειας σε πόλεις των χωρικών τους ορίων.

Μια τέτοια πόλη ήτανε και η Θήβα, όπου σύμφωνα με τον μύθο ο Θηβαίος Ηρακλής επιστρέφοντας από το κυνήγι,συνάντησε τους φοροεισπράκτορες του βασιλιά του Ορχομενού Εργίνου, που πήγαιναν στην Θήβα για τον φόρο υποτέλειας. Ύστερα από σκληρή μάχη ο Ηρακλής κατόρθωσε να απαλλάξει την πόλη των Θηβών από τον δυνάστη.

Αναφερόμενος στην οικονομική ισχύ του Ορχομενού ο Όμηρος γράφει «δέκα και είκοσι φορές πιο πολλά κι αν μου δώσει, από όσα τώρα έχει αυτός και εάν από αλλού ζητούσε, τα πλούτη του Ορχομενού και της Αιγύπτιας Θήβας, όπου όλοι μέσα στα σπίτια τους θησαυρούς πολλούς έχουνε».

Το ‘Αγνωστο Παρελθόν του Χρυσόμαλλου Δέρατος.

Η πόλη του Ορχομενού συνδέεται μυθολογικά με την Θήβα και μέσω του μύθου του Αθάμαντα με την Ινώ. Ο Αθάμας ήτανε βασιλιάς του Ορχομενού που είχε παντρευτεί την θεά Νεφέλη και η οποία του είχε χαρίσει δύο παιδιά, τον Φρίξο και την Έλλη. Κάποια στιγμή όμως γνώρισε την Θηβαία Ινώ και έτσι παράτησε τη Νεφέλη, η οποία πήγε στον Όλυμπο και παραπονέθηκε στην Ήρα, που της υποσχέθηκε ότι θα τιμωρήσει για αυτό τον Αθάμα.

Από το γάμο του με την Ινώ, ο Αθάμας απόκτησε δύο γιους τον Μελικέρτη και τον Λέαρχο (εκ του άρχω και του Λεώς=λαός). Η Ινώ όμως επιθυμώντας να βγάλει από τη μέση τα προγόνια της, καβούρδισε στην φωτιά τους σπόρους, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει σοδειά την επόμενη περίοδο, αλλά και να απειληθεί η περιοχή από λοιμό. Τότε ο Αθάμας αποφάσισε να στείλει αντιπροσωπεία στους Δελφούς για να μάθει το τι πρέπει να κάνει. Μόνο που ο φερόμενος εκ Δελφών χρησμός ήταν χαλκευμένος, αφού η Ινώ είχε δωροδοκήσει τους πρέσβεις να μεταφέρουνε στον Αθάμαντα την δική της βούληση. Έτσι ο Αθάμας πληροφορήθηκε πως ο Απόλλωνας επιθυμεί να θυσιαστεί ο Φρίξος στον βωμό του Δία (μάλλον πρόκειται για το βωμό του Λαφυστίου Διός), για να πάψει να υφίσταται το κακό.

Αν και στην αρχή ο Αθάμας είχε κάποιους ενδοιασμούς, εν τούτοις η πίεση που δέχτηκε από τους απελπισμένους αγρότες τον οδήγησε να στείλει για θυσία τον Φρίξο. Μία θυσία που δεν πραγματοποιήθηκε αφού η μητέρα του η Νεφέλη έστειλε ένα χρυσό κριάρι που της είχε δώσει ο Ερμής και αφού ανέβηκαν στην ράχη του τα δύο παιδιά της διέφυγαν στην περιοχή της Κολχίδος, όπου ο Φρίξος θυσίασε τον κριό στον Φύξιο Δία. Μετά χάρισε τον δέρμα του στον Κορινθιακής καταγωγής βασιλιά της Αιήτη, που είτε το φύλαξε μέσα στα ανάκτορά του, είτε το κρέμασε επάνω σε μία βελανιδιά μέσα στο άλσος του ’ρεως, αφήνοντας και έναν ακοίμητο δράκοντα να το φυλάει. Αυτή η χρυσή προβιά ήτανε ο λόγος που έγινε η Αργοναυτική εκστρατεία, της οποίας επικεφαλής ήτανε ο γιος του Αίσονα, ο Ιάσων.

Η Επιβολή της Λατρείας του Διόνυσου και η υποχώρηση της Νεφέλης.

Με το παντρευτεί ο Αθάμας την Ινώ υπονοείται είτε κάποια μορφή συμμαχίας των Μινύων του Ορχομενού με τους Θηβαίους, είτε υποδούλωση των Θηβαίων στους Μινύες. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι η έλευση της λατρείας του Διονύσου στον Ορχομενό.

Η Ινώ, σύμφωνα με την μυθολογία, ανέλαβε να μεγαλώσει τον Διόνυσο, επειδή η αδελφή της Σεμέλη ήθελε να δει τον Δία σε όλη του την μεγαλοπρέπεια, με φυσικό επακόλουθο να καεί τόσο αυτή όσο και το θηβαϊκό ανάκτορο. Τότε ο Ζευς πήρε τον ακόμη έμβρυο Διόνυσο και τον τοποθέτησε στον μηρό του και όταν ήλθε η χρονική στιγμή και γεννήθηκε από τον μηρό ο Διόνυσος, τον έδωσε στην Ινώ να τον αναθρέψει. Από την άλλη η Νεφέλη, όπως όλα δείχνουν, ήτανε θεά της γονιμότητας των Ορχομενίων και το όνομά της σχετίζεται με τα σύννεφα που φέρνουνε την βροχή.

Στα προϊστορικά χρόνια η βασιλική οικογένεια ήτανε και ιερατική. Έτσι ο βασιλιάς μιας πόλης ήτανε συνάμα και ιερέας του θεού της πόλης. Όταν λοιπόν θα απεβίωνε ο Αθάμας τον θρόνο θα λάμβανε ο Φρίξος και έτσι θα συνεχιζότανε η λατρείας της Νεφέλης.
Ο μόνος τρόπος να ανατραπεί η λατρεία αυτή ήτανε να εκλείψει ο βασιλιάς-ιερέας της Νεφέλης, τον οποίο κρυπτογραφεί ο Φρίξος. Έτσι κάποια στιγμή, μάλλον ηθελημένα, παρουσιάστηκε ανομβρία και αφορία στην περιοχή, γεγονός που κλόνισε την λατρεία της Νεφέλης και βρήκε την ευκαιρία ένας νέος θεός της γονιμότητας ο Διόνυσος, να επιβληθεί στον Ορχομενό.

Για να παρουσιαστεί ηθελημένα αφορία στην περιοχή θα πρέπει οι πιστοί του Διονύσου να είχαν πρόσβαση στις αποθήκες που φυλάσσονταν οι σπόροι, δηλαδή να υπήρχαν οπαδοί του Διονύσου σε θέσεις κλειδιά μέσα στα ανάκτορα. Πολύ πιθανόν ο Λέαρχος και ο Μελικέρτης να κρυπτογραφούνε αυτές τις κατηγορίες ατόμων.

Ετυμολογικά ο Λέαρχος σχετίζεται με τον λαό που κυριαρχεί, ενώ ο Μελικέρτης είναι η κατηγορία των ανθρώπων που έκαναν χοές με μέλι, άρα ο Μελικέρτης κρυπτογραφεί κάποια ιερατική τάξη.

                         Τέλεση οργιαστικής λατρείας του Διονύσου.

Οι Συμβολισμοί πίσω από το Μύθο του Χρυσόμαλλου Δέρατος.

Το χρυσό κριάρι είναι ο τρόπος διαφυγής του ιερατείου της Νεφέλης και το πιο πιθανό είναι να σχετίζεται με πλοία, με τα οποία πήραν μαζί τους και πλούτο αλλά και τεχνοτροπία, τεχνολογία.

Ίσως έτσι εξηγείται το φαινόμενο ο Μινυακός πολιτισμός να έχει την ικανότητα να κάνει αποστραγγιστικά έργα και γενικά να διακρίνουμε στοιχεία ενός ανώτερου τεχνολογικά λαού κάτι που δεν είχε συνέχεια στο Ελληνικό χώρο. Δηλαδή στις μετέπειτα περιόδους υπάρχει στην Ελλάδα τεχνολογία κατώτερης ποιότητας από πριν.

Το κριάρι το προμήθευσε στην Νεφέλη ο Ερμής. Ο Παυσανίας στα κορινθιακά του αφήνει υπονοούμενα για την σχέση του κριού και του Ερμού με τα Ελευσίνια Μυστήρια «δεν αναφέρω τίποτα, αν και γνωρίζω, σχετικά με όσα λέγονται πως γίνονται στα μυστήρια της Δήμητρας, για το κριάρι και τον Ερμή».

Ο Ερμής στα Ελευσίνια μυστήρια λατρευότανε ως χθόνιος θεός, ενώ η Δήμητρα είναι θεά της γονιμότητας και ταυτίζεται με την Ίσιδα, δηλαδή την Ιώ. Μάλιστα ο Ερμής με εντολή του Δία, αφού πρώτα σκότωσε τον ’ργο, οδήγησε την Ιώ στην Αίγυπτο και την μετονόμασε σε Ίσιδα. Επίσης ύστερα πάλι από εντολή του Διός ενημέρωσε τον Άδη(χθόνιος Ζευς) ότι πρέπει να επιστρέψει η Περσεφόνη στον επάνω κόσμο.

Φτάνοντας στην Αία, πρωτεύουσα της Κολχίδος το ιερατείο πρόσφερε τις γνώσεις του στον βασιλιά Αιήτη και ο οποίος τις φύλαξε διότι όπως αναφέρει η μυθολογική παράδοση, ο ίδιος ο Φρίξος, μετά θάνατον, του παρουσιάστηκε στον ύπνο του και τον συμβούλεψε να προσέχει το δέρας, αφού τόσο η εξουσία του όσο και η ίδια του η ζωή εξαρτιόταν από το χρονικό διάστημα που θα έμενε κρεμασμένο πάνω στην βελανιδιά.

Έτσι το χρυσόμαλλο δέρας συμβολίζει την διατήρηση της εξουσίας. Σημαντικό επίσης στοιχείο είναι πως οι Μινωίτες αποθήκευαν τα πολύτιμα μέταλλά τους (αφού πρώτα τα ρευστοποιούσαν) σε σχήμα που θύμιζε προβιά βοδιού, προβάτου ή κριού. Εύλογα επομένως μπορούμε να συμπεράνουμε πως όποιος έχει στην κατοχή του τα κοιτάσματα των πολύτιμων μετάλλων αλλά και τον τρόπο επεξεργασίας του έχει την οικονομική και πολιτική εξουσία.

Ο Αιήτης για να μπορέσει να διατηρήσει την εξουσία του εναπόθεσε την φύλαξη του δέρατος σε έναν άγρυπνο δράκο. Η φιλολογική ομάδα του κυρίου Ι.Θ. Κακριδή στο πολύτομο έργο του Ελληνική Μυθολογία αναφέρει πως ο δράκοντας ήτανε μεγάλος όσο και μία πενηντάκοπη ναυς. Γίνεται αντιληπτό πως η φιλολογική ομάδα του κυρίου Κακριδή δεν κάνει αυθαίρετα αυτήν την παρομοίωση αλλά έχει βασιστεί σε κάποια αρχαία πηγή.

Ορμώμενοι από αυτό συμπεραίνουμε πως ο δράκοντας είναι το ναυτικό του Αιήτη, που είναι πάντοτε έτοιμο να υπερασπιστεί την ευημερία του τόπου του. Με τη βοήθεια της Αφροδίτης η Μήδεια, η κόρη του Αιήτη, ερωτεύεται τον Ιάσονα και αποκοιμίζει τον δράκοντα και έτσι κατορθώνει να αρπάξει το χρυσόμαλλο δέρας.

Το Ταξίδι των Αργοναυτών στην Αμερική;

Δελεαστικό στοιχείο του μύθου είναι ο εντοπισμός της Κολχίδος. Η πιο διαδεδομένη αντίληψη τοποθετεί την Κολχίδα στον Εύξεινο πόντο και πιο συγκεκριμένα θεωρούν πως εκτεινότανε από την Διοσκουρίαδα μέχρι την Τραπεζούντα και σχετίζουνε το χρυσόμαλλο δέρας με τον τρόπο σύλλεξης του χρυσού. Και αυτό διότι στην περιοχή της Σκυθίας (Ν. Ρωσία) ρίχνανε προβιές ζώων στα ποτάμια πάνω στις οποίες κόλλαγε ο ενυπάρχων στον εκάστοτε ποταμό χρυσός.

Ύστερα είτε έκαιγαν τα δέρματα και έπαιρναν το πολύτιμο μέταλλο, είτε τα άπλωναν πάνω σε κλαδιά για να στεγνώσουν και εν συνεχεία προχωρούσαν στην συλλογή του μετάλλου.

Όμως ο Απολλώνιος ο Ρόδιος αναφέρει στα Αργοναυτικά του πως καθώς η Αργώ έπλεε προς Νότο, η Μεγάλη Άρκτος κολυμπούσε στον ωκεανό και σταδιακά κατά την πλεύση τους αυτή χάθηκε από τον ουράνιο ορίζοντα.

Το φαινόμενο αυτό δεν συμβαίνει όμως στην μαύρη θάλασσα μιας και βρίσκεται σε 44ο βόρειο πλάτος και η Μεγάλη Άρκτος είναι πάντοτε φανερή. Αλλά και η διαδρομή της επιστροφής των Αργοναυτών από τον Εύξεινο πόντο είναι πρακτικά αδύνατη, αφού τα αρχαία κείμενα τους θέλουν να πλέουν τον Ίστρο (Δούναβης), τον Σαύο και να φτάνουνε στην Αδριατική, με την διαφορά όμως πως ο Σαύος δεν εκβάλλει εκεί.

Η κυρία Ε. Μερτζ στο βιβλίο της «Οίνωψ Πόντος» αναφέρει πως οι Αργοναύτες εξήλθαν του στενού του Γιβραλτάρ, ακολούθησαν το ρεύμα του Γκολφ Στρημ, εισήλθαν στον Αμαζόνιο, που τον ταυτίζει με τον ποταμό Θερμόδωντα του αρχαίου κειμένου, και έφτασαν μέχρι το υψίπεδο των Άνδεων.

Η περίπτωση τα ερείπια της Κολχίδος να βρίσκονται στην Αμερική δεν είναι αβάσιμη και αυτό διότι κατά την παλαιότερη εκδοχή του Αργοναυτικού μύθου, η πρωτεύουσά της Αία βρισκότανε στη Δύση, όπως και η χώρα των Εσπερίδων που πλέον αρκετές αρχαιολογικές ενδείξεις την ταυτίζουν με την Αμερική.

Ήδη σε ανασκαφές στην ήπειρο αυτήν έχουνε βρεθεί αρκετά αγάλματα που απεικονίζουνε κύκλωπες, κέρβερους και μέδουσες, ενώ στην γλώσσα των γηγενών λαών υπάρχουν μυκηναϊκές λέξεις (πχ, οι θεοί τους ονομάζονται ίδολος από την ελληνική λέξη είδωλα, τεοανάκο εκ των ελληνικών θεός και άναξ). Μάλιστα όταν ο Αλεξάντερ φον Χούμπολντ μελέτησε τα κείμενα των Ατζέκων αναφώνησε «μα αυτά είναι καθαρά ελληνικά».

Στο Τεοτιουακάν του Μεξικού το έχουνε βρεθεί αποστραγγιστικά έργα γεγονός που έκανε τους κυρίους Δωρικό και Χατζηγιαννάκη να την ταυτίσουνε με την Αία. Στο Τεοτιουακάν φαίνεται όμως να αναφέρεται και ο Πλούταρχος στο περί του εμφαινομένου πρόσωπου τω κύκλω της σελήνης.

Αφού αρχικά μιλάει για μία μεγάλη ήπειρο που περιτριγυρίζεται από την μεγάλη θάλασσα και το πέλαγος διαβαίνετε αργά επειδή το πέλαγος είναι λασπουδερό λόγω των ρευμάτων, λέει «από τα ηπειρωτικά μέρη, τα προς τη θάλασσα κατοικούν οι Έλληνες, γύρω από τον κόλπο όχι μικρότερο από την Μαιώτιδα λίμνη, που το στόμιο του βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας θάλασσας».

Αν κάποιος επιχειρήσει σε ένα χάρτη να χαράξει στην περιοχή της Κασπίας, μια ευθεία παράλληλη προς τον Ισημερινό θα διαπιστώσει πως αυτή διέρχεται από τον κόλπο του Μεξικού.

Το Τεοτιουακάν του Μεξικού και οι Πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης.

Το τεοτιουακάν υπήρξε σημαντικός λατρευτικός χώρος. Δεσπόζουνε η πυραμίδα του ήλιου, όπου πρόκειται για εφτά πυραμίδες η μία μέσα στην άλλη, η πυραμίδα της σελήνης και η πυραμίδα του κετζαλκοάτλ. Αυτές η τρεις πυραδες ισαπέχουν μεταξύ τους.

Η περιοχή δεν συνδέεται με τους Έλληνες μόνο λόγω των αποστραγγιστικών έργων αλλά και επειδή η πόλη αυτή διέπεται από τις αρχές τις ιερής γεωγραφίας χαρακτηριστικό των αρχαίων ελληνικών πόλεων, αφού κατά τους αρχαίους Έλληνες η γεωμετρική ισότητα ήτανε σημαντική τόσο για τους θεούς όσο και για τους ανθρώπους.

             Οι Πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης και η οδός των νεκρών.

Πιο συγκεκριμένα η βασική οδός των νεκρών που συνδέει την πυραμίδα του ήλιου και της σελήνης διατρέχει τη περιοχή από 15,5ο βορειοανατολικά προς 15,5ο νοτιοδυτικά, ενώ η πυραμίδα του ήλιου είναι προσανατολισμένη σε ένα σημείο 15,5ο βορειοδυτικά.

Μάλιστα στο σημείο αυτό δύει ο ήλιος στις 13 Αυγούστου, γεγονός που κάνει κάποιους να αναρωτιούνται τι το σημαντικό είχε αυτή η ημερομηνία. Ή μήπως σχετίζεται με την επόμενη μέρα, δηλαδή την 14η Αυγούστου, όπου συμπτωματικά στον Ελλαδικό χώρο τελούνταν τα παναθήναια; Πάντως υπάρχουνε ενδείξεις για λατρεία της Αθηνάς στην Αμερικάνικη ήπειρο, μιας και έχει βρεθεί εκεί το όνομά της ( τεούκαρα, εκ των θεός και κόρη ή κάρα= κεφάλη).

Η πυραμίδα του ηλίου προμελετημένα έχει οικοδομηθεί πάνω από μία σπηλιά, η οποία αρχικά ήτανε φυσική ενώ όταν χρησιμοποιήθηκε για λατρευτικούς λόγους έτυχε και ανθρώπινης επεξεργασίας. Μία έστω και ριψοκινδυνευμένη γνώμη είναι η σπηλιά αυτή να είχε πολύτιμα μέταλλα, τα οποία κάλυπτε η πυραμίδα και μόνο κάποιοι να γνώριζαν την ύπαρξή της.

’λλωστε η παλαιότερη παράδοση θέλει το χρυσόμαλλο δέρας να το φυλάει ο Αιήτης στο ανάκτορό του. Επίσης δεν πρέπει να λησμονούμε πως η Αία ήτανε ο τόπος όπου ο θεός ήλιος έπαιρνε το άρμα του και έφερνε την αυγή.

Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε πως εκεί ήτανε τα ανάκτορα του θεού ήλιου, οπότε η Αία θα πρέπει να ήτανε ένα σημαντικό θρησκευτικό κέντρο, κάτι που ταιριάζει στην περίπτωση του Τεοτιουακάν. Η ύπαρξη αυτής της σπηλιάς ήτανε γνωστή και στον Πλούταρχο, αφού μας πληροφορεί πως μέσα σε αυτή ήτανε φυλακισμένος από τον Δία ο Κρόνος και πως εμπεριέχει πέτρες χρυσοειδές (περιέχεσθαι πέτρας χρυσοειδούς).

                                Ο προσανατολισμός κατά 15,5ο.

Ένα ακόμη στοιχείο που συνηγορεί στην άποψη πως η Κολχίδα βρισκότανε στην Αμερική είναι η φυλή των Κολχικούρους που υποτάχτηκε στους Ισπανούς το 1535. Από τότε χάνονται τα ίχνη τους. Η Μέρτζ πιστεύει πως η λέξη Κολχικούρους είναι παραφθορά της λέξης Κολχίς.

Όσον αφορά τον μετέπειτα προσδιορισμό της Αίας στην Ανατολή πιστεύεται πως έγινε από κάποιον Μιλήσιο ποιητή. Φαίνεται όμως πως στα μεταγενέστερα χρόνια είχε ξεχαστεί ο πραγματικός τόπος της Κολχίδος ενώ υπήρχαν εξακριβωμένα δύο Κολχίδες, μία στον Εύξεινο πόντο, που ακόμα και σήμερα ονομάζεται Kolkheti στην μητρική γλώσσα των Λαζών και μία άλλη στην ακτή του Μαλαμπάρ στον Ινδικό ωκεανό, όπως καταμαρτυρεί ο Πτολεμαίος ο Ηφαιστίωνας.

.metafysiko.gr
"ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ"

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΕΛΓΙΝΕΙΑ

πηγή: http://visaltis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_19.html?spref=fb

ΕΛΓΙΝΕΙΑ ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΣΤΥΓΝΗΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ

3:51 μ.μ. | Αναρτήθηκε από .

Η καταστροφική λεηλασία του μνημείου άρχισε το 1801. 

Ο δισδάρης της Ακρόπολης βλέποντας τους λίθους του ναού να κατακρημνίζονται από το 300μελές συνεργείο του Έλγιν και τα θρυμματισμένα κομμάτια μιας μετόπης να διασκορπίζονται, επιχείρησε να ματαιώσει την προσπάθεια των Άγγλων.

Ήταν ανελέητη όμως η ισχύς της προστάτιδος Μεγάλης Δυνάμεως.

Κιβώτια άρχισαν να συσκευάζονται και να μεταφέρονται φορτωμένα με τους θεούς των Ελλήνων.

Ο Παρθενώνας, το Ερεχθείο, ο Ναός της Απτέρου Νίκης, τα Προπύλαια, όλα λεηλατούνταν.

Τα πρώτα κιβώτια με τα γλυπτά φορτώθηκαν στο ιδιωτικό πλοιάριο του Έλγιν “Μέντωρ”, στον Πειραιά, τον Ιανουάριο του 1802.

Το πλοίο λίγες μέρες αργότερα ναυάγησε έξω από τα Κύθηρα, παραμένοντας στον βυθό του Αιγαίου περίπου έναν μήνα.

Στον Βρετανό πρόξενο στα Κύθηρα ο Έλγιν θα γράψει: “Τα κιβώτια περιέχουν πέτρες χωρίς ιδιαίτερα μεγάλη αξία, αλλά είναι για μένα πολύ σημαντικό νατις περισώσω”.

Οι θεοί των Ελλήνων ταξίδεψαν οριστικά τον Φεβρουάριο του 1803 με το πλοίο Braakel για τη σκοτεινή Γηραιά Αλβιώνα.

Το 1807 τα μάρμαρα του Παρθενώνα εκτέθηκαν για το κοινό στο σπίτι του λόρδου στο

Park Lane.

Η έκθεση έκλεισε μετά από δύο χρόνια και παρέμεινε προσιτή μόνο σε προνομιούχους επισκέπτες.

Οικονομικές δυσπραγίες οδήγησαν τον Έλγιν σε σκέψεις για την οικονομική εκμετάλλευση της συλλογής, με τη μετατροπή του σπιτιού του στο Park Lane σε ιδιωτικό μουσείο και στην καθιέρωση εισιτηρίου για το κοινό.

Άλλη σκέψη του ήταν να την κληροδοτήσει στο βρετανικό κράτος.

Στις αρχές του 1810 το Βρετανικό Μουσείο προσέγγισε τον Έλγιν προκειμένου να εξασφαλίσει τη συλλογή.

Τον Ιούνιο του 1816, ύστερα από μια μακροχρόνια συζήτηση με εκτεταμένες και έντονες διαφωνίες, η Βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων ψήφισε ένα διάταγμα: “ ο ανωτέρω αναφερόμενος λόρδος συμφώνησε να πουλήσει τα γλυπτά αυτά δια το ποσόν των τριάντα χιλιάδων λιρών, υπό τον όρο ότι όλη η παραπάνω αναφερόμενη συλλογή θα παραμείνει αδιαχώριστη στο Βρετανικό Μουσείο και ανοικτή για επιθεώρηση και θα φέρει την ονομασία “Ελγίνεια Μάρμαρα” και ο ανωτέρω αναφερόμενος λόρδος και κάθε πρόσωπο που θα αποκτά τον τίτλο του λόρδου του Έλγιν θα πρέπει να προστίθεται στους επίτροπους του Βρετανικού Μουσείου”.

Κατά την σύνοδο της Βουλής των Κοινοτήτων στις 7 Ιουνίου 1816 ο βουλευτής Hugh Hammerslay κάνει την πρώτη καταγεγραμμένη πρόταση για την επιστροφή των μαρμάρων.

Πρότεινε μάλιστα να φυλαχθούν προσεκτικά στο Βρετανικό Μουσείο “μέχρι να ζητηθούν από τους τωρινούς ή τους οποιουσδήποτε κυρίους της πόλης των Αθηνών”.

Τα μάρμαρα απετέλεσαν πάλι αντικείμενο διαμάχης σε μια ανταλλαγή απόψεων, οι οποίες δημοσιεύτηκαν σε συνέχειες το 1890-`91 στο περιοδικό του Λονδίνου Nineteenth Century.

Στη συζήτηση έλαβε μέρος και ο Κωνσταντίνος Καβάφης, γράφοντας ότι “η τιμιότης είναι η καλλιτέρα πολιτική και τιμιότης εις την περίπτωση των Ελγινείων Μαρμάρων σημαίνει απόδοσις”.

Το θέμα επανήλθε το 1924, όταν ο Harold Nicolson, της Υπηρεσίας Μέσης Ανατολής του Βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών, πρότεινε στην επέτειο της εκατονταετηρίδας από τον θάνατο του Byron στο Μεσολόγγι (19 Απριλίου 1824) να επιστραφεί η μία Καρυάτιδα του Ερεχθείου, την οποία είχε μεταφέρει ο Έλγιν στην Αγγλία.

Τη δεκαετία του 1960 ο Colin Mclnnes με την εκτενή αρθρογραφία του επανέφερε στο προσκήνιο το θέμα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα.

Πρότεινε μάλιστα να γίνει η αρχή με την επιστροφή της Καρυάτιδας και του κίονα από το Ερεχθείο.

Το 1938, κατά τη διάρκεια του καθαρισμού τους, τα μάρμαρα υπέστησαν ανεπανόρθωτες ζημιές, μετά την λείανσή τους με μεταλλικές βούρτσες!

Η επανόρθωση μάλιστα της ζημιάς επιτεύχθηκε με τη χρήση ενός είδους κεριού αναμεμιγμένου με τέιον, για να δοθεί στα μάρμαρα απόχρωση “λευκού ιριδισμού” όμοια με την αρχική τους την οποία έχει κάθε σπασμένη επιφάνεια λευκού μαρμάρου.

Τμήματα μάλιστα των γλυπτών ίσως να σμιλεύτηκαν εκ νέου.

Οι λεπτομέρειες του δεύτερου αυτού βανδαλισμού βρίσκονται ακόμα επτασφράγιστες στα βρετανικά απόρρητα μυστικά έγγραφα και στα ημερολόγια συντήρησης του Βρετανικού Μουσείου, επιτείνοντας, 60 χρόνια αργότερα, την ένοχη σιωπή και την αμηχανία των “υπευθύνων” φορέων του Βρετανικού Μουσείου και του Κοινοβουλίου.

Πηγή: (Απόσπασμα από "Λεηλασίες αρχαιοτήτων")- ARKOLEON

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Θαλάσσιες χελώνες

πηγή : http://www.zoosos.gr/article/2200/thalassies-helones-ena-semadiko-kommati-tes-phusikes-kleronomias-tes-messenias

Θαλάσσιες χελώνες: Ένα σημαντικό κομμάτι της φυσικής κληρονομιάς της Μεσσηνίας

 0  3 Χιλιάδες χρόνια τώρα, οι θαλάσσιες χελώνες βγαίνουν από τη θάλασσα και αναπαράγονται σε μικρές και μεγάλες αμμουδιές της Νότιας Πελοποννήσου. Μετά από σχεδόν δύο μήνες στη θερμή αγκαλιά της άμμου, τα αυγά της θαλάσσιας χελώνας Caretta - caretta εκκολάπτονται και τα μικρά χελωνάκια τρέχουν προς τη θάλασσα.

Χρειάζεται να περάσουν περίπου δυο δεκαετίες, ώστε οι ελάχιστες χελώνες που θα επιβιώσουν, να επιστρέψουν στην παραλία, που γεννήθηκαν, για να γεννήσουν.

Οι θαλάσσιες χελώνες κάθε καλοκαίρι γεννούν τα αυγά τους σε πολλές από τις αμμουδιές της Μεσσηνίας.

Πιο γνωστή είναι η περίπου 10 χιλιομέτρων παραλία μεταξύ των ποταμών Αρκαδικός και Νέδα (βορείως της πόλης της Κυπαρισσίας) η οποία χαρακτηρίζεται ως η δεύτερη σημαντικότερη περιοχή ωοτοκίας της στη Μεσόγειο, με μέσο όρο περίπου 600 φωλιές ετησίως!

Αλλά και σε άλλες μεσσηνιακές παραλίες, όπως στη δυτική παραλία του Μεσσηνιακού Κόλπου, κοντά στην Κορώνη, στη Φοινικούντα, στη Μεθώνη, στη Βοϊδοκοιλιά, στο Πετροχώρι, στο Ρωμανό, στο Λαγκούβαρδο, οι θαλάσσιες χελώνες δημιουργούν τις φωλιές τους.

Δεδομένου ότι κάθε πληθυσμός είναι γενετικά απομονωμένος και ξεχωριστός, οι μικροί πληθυσμοί, που χρησιμοποιούν αυτές τις παραλίες, είναι πιο ευάλωτοι στις πιέσεις, τις οποίες δέχονται είτε άμεσα (κίνδυνοι για τις ενήλικες, τα αυγά και τους νεοσσούς), είτε έμμεσα με την υποβάθμιση του θαλάσσιου χώρου και των παραλιών ωοτοκίας.

Ο Σύλλογος Προστασίας Θαλάσσιας Χελώνας ΑΡΧΕΛΩΝ, εκτός από το ιστορικό πρόγραμμα εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες, στον Κυπαρισσιακό Κόλπο, εκπονεί και μικρότερα προγράμματα για τη μελέτη και προστασία της αναπαραγωγής της θαλάσσιας χελώνας.

Αυτό γίνεται στις αμμουδιές της Κορώνης (περίπου 75 φωλιές σε παραλίες μήκους περίπου 4 χλμ.) καθώς και του Ρωμανού - Πετροχωρίου (περίπου 25 φωλιές σε παραλίες μήκους περίπου 3,5 χλμ.) με τη συνεργασία ευαισθητοποιημένων τοπικών φορέων και ατόμων.

Ειδικότερα στην παραλία Ρωμανού, η προσπάθεια αυτή υποστηρίζεται ενεργά από την Costa Navarino.

Οι πρώτες φωλιές για φέτος έχουν ήδη εντοπιστεί, σημανθεί και προστατεύονται ώστε, δύο μήνες μετά, τα μικρά χελωνάκια να φτάσουν με ασφάλεια στη θάλασσα ξεκινώντας το μεγάλο ταξίδι για την επιβίωσή τους.

Η θαλάσσια χελώνα, σύμβολο της ζωής που απειλείται με εξαφάνιση σε όλον τον κόσμο, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της μεσσηνιακής φυσικής κληρονομιάς στο πέρασμα των αιώνων.

Σχεδόν το 1/6 της έκτασης της Μεσσηνίας και οι περισσότερες από τις παραλίες ωοτοκίας της θαλάσσιας χελώνας, έχουν ενταχθεί στο ευρωπαϊκό Δίκτυο περιοχών υπό προστασία NATURA 2000 που δημιουργήθηκε με σκοπό τη διατήρηση και βιώσιμη ανάπτυξή τους.

Η ‘χρυσή στοά του Αλέξανδρου’

πηγή :  http://visaltis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_7320.html?spref=fb

Παρασκευή, 13 Ιουλίου 2012

Η ‘χρυσή στοά του Αλέξανδρου’

(Αρχαίοι Θρύλοι του Κιλκίς)

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Μεταλλωρύχοι σε ώρα εργασίας, αναπαράσταση
από αρχαίο αμφορέα

Υπάρχει ένας θρύλος. Ένας μύθος. Λένε πως η ιστορία μεταδόθηκε από πάππου προς πάππου. Από την αρχαία εποχή στο Μεσαίωνα. Από τους εντόπιους στους κατακτητές. Κι από αυτούς στους άλλους κατακτητές, στους περαστικούς που διανυκτέρευσαν μια νύκτα στα Κρούσια, στους πρόσφυγες. Μια ισχυρή παράδοση.

Η ιστορία της «Χρυσής στοάς του Αλεξάνδρου», έτσι την ονομάζουν.

Πρόκειται για έναν σκαμμένο χώρο σε αδιευκρίνιστο μέρος κοντά στις αρχαίες Φύσκες. Όταν ενσωματώθηκε η Κρηστωνία στο μακεδονικό κράτος και διαπίστωσε με τα ίδια του τα μάτια ο βασιλιάς τον ορυκτό πλούτο τα έχασε. Έδωσε τότε εντολή η μεγάλη ποσότητα του χρυσού να μην βγει από το βουνό. Να κρατηθεί σε μια στοά, σε ένα δώμα στα έγκατα των Κρουσίων.

Εκεί συγκεντρώθηκε από άλλες στοές ο χρυσός ακατέργαστος. Είχε δοθεί, λένε, εντολή από το βασιλιά (μάλλον θα εννοούν τον Αλέξανδρο τον Α΄) όποιος μιλήσει για αυτό να θανατώνεται αυτοστιγμής. Μόνον αυτός θα έδινε την εντολή για την έξοδό του χρυσού από τη μυστική στοά. Ήταν η κρυφή δύναμη του Μακεδόνα βασιλιά. Γνώριζαν γι’ αυτό ένας ή δύο έμπιστοί του και φυσικά ορισμένοι ορκισμένοι στο όνομά του, μεταλλωρύχοι. Ώσπου έγινε το απροσδόκητο. Μεγάλος σεισμός. Ταρακουνήθηκε όλη η οροσειρά των Κρουσίων και δεκάδες στοές, εκατοντάδες μέτρα μέσα στο βουνό κατέρρευσαν. Σε μια από αυτές βρισκόταν κρυμμένος  ο πλούτος του βασιλιά. O Ηρόδοτος εκείνη την εποχή έγραψε για τον ποταμό Ηδωνό ( τον μετέπειτα ονομάζόμενο Εχείδωρο) που πήγαζε από τα υψώματα των Κρουσίων και κατέβαζε ψήγματα χρυσού:  « Ἠδωνός καλούμενος · ό έχων (φησί) δώρα χρυσού γαρ καταφέρων ψήγματα, οί εγχώριοι άρύονται, δέρματα αιγών κείραντες και καθιέντες είς τό ύδωρ" Πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια. Ήταν αδύνατο να εντοπίσουν οι μεταλλωρύχοι τη ‘χρυσή στοά’.

Έσκαβαν και προχωρούσαν, συναντούσαν καταποντισμένες στοές, τις άνοιγαν. Τίποτε. Ένας πραγματικός λαβύρινθος με λίγο οξυγόνο, θάνατο και απόλυτο σκοτάδι. Ξανάγινε κι άλλος σεισμός, ίσως μετασεισμός. Οι στοές κατέρρευσαν πλήρως. Η στοά που οδηγούσε στο χρυσό δώμα χάθηκε. Οι μεταλλωρύχοι καταπλακώθηκαν από τα χώματα. Ο βασιλιάς πέθανε. Δεν έμαθε ποτέ για την τύχη του χρυσού του.

Ο Γιώργος Εχέδωρος στη διάρκεια ερασιτεχνικής έρευνας του,σε μια από τις στοές της οροσειράς των Κρουσίων

Οι μεταλλωρύχοι που έζησαν, πριν πεθάνουν μύησαν τα παιδιά τους στο μεγάλο μυστικό.

Έβαζαν εκατοντάδες δούλους να δουλεύουν μερόνυχτα μέσα στο βουνό για να εντοπίσουν τη μία στοά, τη μοναδική. Η φαντασία οργίαζε. Η χρυσή στοά, λένε, δεν είχε τοιχώματα από βράχο ή χώμα, ήταν όλη ντυμένη με χρυσό. Το μυστικό με τα χρόνια διέρρευσε, από ιστορία, έγινε μύθος, εξελίχθηκε σε παραμύθι και πήρε άλλη τροπή. Λέγεται πως δεκάδες οικογένειες έμειναν ορφανές, καθώς μέσα στις πολυδαίδαλες στοές χάθηκαν μεταλλωρύχοι αναζητώντας το χρυσό δώμα.

Η «Χρυσή Στοά», έγινε γνωστή στις ορφανευμένες οικογένειες ως «Κατάρα του Αλέξανδρου». Μια ονομασία που απέτρεπε σε μελλοντικούς μεταλλωρύχους να ψάξουν για τον περίφημο πολύτιμο μέταλλο του αρχαίου βασιλιά. Κατόπιν ο λαός το έκανε ένα ωραίο παραμύθι. Όπως όλα τα παραμύθια είχε και αυτό το ηθικό δίδαγμα του: η απληστία πολλές φορές πληρώνεται με τη ίδια τη ζωή. Αυτή είναι η ιστορία της χρυσής στοάς. Κι αν αρκετοί αναγνώστες (που κυρίως είναι αναγνώστες εκτός Κιλκίς) με μέμφονται ότι απέκρυψα στις τρεις εκδόσεις του έργου μου, την ιστορία αυτή, ομολογώ πως δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, πρόκειται για έναν θρύλο, ένα μύθο, ίσως παραμύθι, αφού δεν είναι αποδεδειγμένο ιστορικά. Ο χρυσός πέρα από το μύθο

 

Προσωπίδα από φύλλο χρυσού. Το πολύτιμο μέταλλο προέρχεται από την κοίτη του Εχείδωρου ποταμού. Ανακαλύφθηκε στην περιοχή της αρχαίας Σίνδου- εκβολές του ποταμού.

Είχαμε σημειώσει σε προηγούμενο δημοσίευμά μας πως όταν κατέλαβαν οι Μακεδόνες την περιοχή της Κρηστωνίας δεν βιαιοπράγησαν κατά των Κρηστωναίων ούτε τους έδιωξαν από τον τόπο τους, όπως έκαναν σε άλλους λαούς της περιοχής. Αυτό αναφέρεται από τον Θουκυδίδη, δίχως να δώσει ο ιστορικός κάποια εξήγηση. Η κατάληψη της περιοχής, ανατολικά του Αξιού, από του Μακεδόνες αποτελούσε ένα πολύ σημαντικό στοιχείο για την εξάπλωσή τους. Είχαν τη δυνατότητα, τώρα, να αντλήσουν μεγάλη ισχύ που τους παρείχε αφειδώς η κρηστωνική γη. Εκμεταλλεύτηκαν τα ορυχεία αργύρου και χρυσού. Τα πολύτιμα μέταλλα έδωσαν μια τεράστια ώθηση για την επεκτατική τους πορεία. Ήταν η πρώτη πηγή πλούτου και ισχύος πριν φθάσουν στον χρυσό του Παγγαίου. Πιστεύουμε πως ο λόγος που δεν βιαιοπράγησαν και δεν έδιωξαν τους Κρηστωναίους από τη γη τους ήταν σαφώς η πολύτιμος μεταλλοφόρος περιοχή που ζούσαν.

Μπορεί ποτέ κανείς να διώξει ή να σκοτώσει έμπειρους μεταλλωρύχους που γνωρίζουν με κάθε λεπτομέρεια την περιοχή αλλά και την επεξεργασία των ακατέργαστων λίθων όπου βρίσκονταν τα πολύτιμα μέταλλα; Φυσικά όχι! Όπως είναι διαπιστωμένο ο χρυσός στην περιοχής της Κρηστωνίας δεν ήτανε συγκεντρωμένος σε μια φλέβα αλλά διασκορπισμένος και προσκολλημένος σε διάφορα πετρώματα, κυρίως βέβαια στο χαλαζία. Έτσι η επεξεργασία αποτελούσε, την εποχή εκείνη, μια εντελώς ξεχωριστή διαδικασία γνωστή μόνον στους έμπειρους Κρηστωναίους. Και γι’ αυτό η συνεργασία με αυτούς από τον Αλέξανδρο τον Α΄ ήταν απαραίτητη για τη γρήγορη εξόρυξή του μετάλλου. Είναι αυτονόητο πως δεν αναφερόμαστε για τον επιφανειακό χρυσό του Γαλλικού ποταμού αλλά για αυτόν που κρυβόταν στα σπλάχνα του ορεινού όγκου των πηγών του.

Πριν από το 1000 π.Χ. η εκμετάλλευσή του

Η εκμετάλλευσή του άρχισε πριν από το 1000 π.Χ. Ήδη μας είναι γνωστό από την αρχαιολογία πως περί το 900 π.Χ. οι Ευβοείς είχαν εμπορικό κέντρο την αρχαία Σίνδο που βρισκόταν κοντά στη σημερινή Αγχίαλο (μέχρι εκεί έφθανε η θάλασσα και εκεί χυνόταν ο Γαλλικός ποταμός). Σε αυτό το πανάρχαιο εμπορικό κέντρο βρέθηκαν πάρα πολλά κατάλοιπα της εποχής αυτής, ακόμη και χρυσός από την Κρηστωνία κατεργασμένος με αξεπέραστη δεξιοτεχνία Κύρια πηγή προμήθειας χρυσού των Ευβοειτών, λοιπόν, μέχρι και τον όγδοο αιώνα προ Χριστού, ήταν η αρχαία Κρηστωνία. Κάτοικος της περιοχής που εργαζότανε το 1959, στην εξόρυξη χρυσού στα Κρούσια, (του οποίου το όνομα δεν επιθυμώ να σημειώσω) ανέφερε, στον γράφοντα, σε σχετική έρευνα που διενέργησε, πως η εταιρία εξόρυξης γνώριζε για το ‘μύθο του Αλεξάνδρου’, μάλιστα περάσανε και από ειδικό ‘σχολείο’ πως να εντοπίζουν μια αρχαία στοά στον ορεινό όγκο των Κρουσίων.

Επί πρόσθετα το έτος που αναφέρθηκε πιο πάνω, κατά τις ανασκαφές που διενεργούσαν για τον εντοπισμό αρχαίων στοών, βρήκαν, ανατολικά της περιοχής του Παλατιανού, αρχαίο νεκροταφείο. Τότε οι αρχαιότητες του Παλατιανού δεν είχαν, ακόμη, εντοπιστεί.

Όπως, μου ανέφερε ο μεταλλωρύχος και δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω, οι τάφοι ήταν περιποιημένοι και οι σκελετοί έφεραν στα πόδια τους χαλκάδες. Ήταν, δηλαδή, αιχμάλωτοι προφανώς πολέμου που έγιναν δούλοι στα μεταλλεία χρυσού. Την συγκεκριμένη αυτήν εποχή, πριν από εξήντα περίπου χρόνια, διάφοροι επίδοξοι χρυσοθήρες, κυρίως Γερμανοί και Ιταλοί, που ήρθαν στην περιοχή με τη δικαιολογία να ξαναδούν την περιοχή που είχαν πολεμήσει στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, εντοπίστηκαν από χωρικούς να σκάβουν νύχτα σε ορισμένα σημεία του βουνού που είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά... Χωρικός που γνώριζε τα γερμανικά, κατάλαβε από τις μεταξύ τους συζητήσεις, πως δεν έψαχναν για λίρες που πιθανόν να κρύφτηκαν στην περίοδο της κατοχής αλλά για κάποιο ‘μεγάλο θησαυρό του Αλεξάνδρου’.

Θα ήθελα να σημειώσω, ως κατακλείδα, πως σκοπός του δημοσιεύματος αυτού δεν είναι για να αναζωπυρώσω το ενδιαφέρον των μελλοντικών χρυσοθήρων. Προσπάθησα περιεκτικά να μεταφέρω ένα θρύλο, ένα μύθο που πολλοί μου καταλογίζουν ότι έχω αποκρύψει σκόπιμα από τα κείμενά μου... 

 Μικρές Εκδόσεις Γιῶργος Ἐχέδωρος

σημ.  Αν  δεν  ανοίγουν  οι  σύνδεσμοι  κάντε  τους μαρκάρισμα,  αντιγραφή,  επικόλληση  πάνω

 

ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ της Εκάβης Σέχη *

πηγή :  http://www.onestory.gr/post/27723476618

ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ

της Εκάβης Σέχη *

.

6:00 π.μ. Τώρα είναι που ξυπνούν οι κουρασμένοι πατεράδες του κόσμου, αφού κλήθηκαν από τον εκκωφαντικό ήχο του ξυπνητηριού να το παίξουν εργάτες στο εργοστάσιο της ανασφάλειας.

Ο δικός μου πατέρας ξεκίνησε πίνοντας καφεΐνη από τα χείλια της γυναίκας του. Ξυπνάει αργά-αργά και προσαρμόζεται στα παράδοξα της πραγματικότητας, μπαίνει με προσοχή στο δωμάτιο μου, φιλάει με έκσταση το δεξί μου μάγουλο και καθώς τα βλέφαρά μου τρεμοπαίζουν καταλαβαίνει πως βλέπω όνειρο και μου χαρίζει ευχή: Να βλέπω εκείνα που θέλω να ζήσω. Τακτοποίησε την οικογένειά του και έφυγε.

Στην είσοδο της πολυκατοικίας συνειδητοποιεί πως πάτησε το δάκρυ του και αναρωτιέται πόσο γρήγορα κυλάνε όλα. Τα πατάει όλα από κεκτημένη ταχύτητα, έχει χάσει από τα μάτια του που βρίσκεται το κάθε τι.

Μπαίνει στο 040. Κρυφά από τη μητέρα μου βρήκε κάποια παλιά χρυσά κοσμήματα της γιαγιάς και αποφάσισε να λιώσει τις υποχρεώσεις μας και να καλύψει με το αντίτιμο τις ανάγκες του κράτους. Φτάνοντας στην Ομόνοια, συνειδητοποιεί πως ακριβώς αυτό λείπει από την περιοχή, η Ομόνοια. Κατευθύνεται στα δημοφιλή καταστήματα της εποχής όχι με ντροπή, ούτε με ανησυχία και δίχως λύπη, μόνο κρατώντας σφιχτά στα χέρια του την απόφασή του.

Συνεχίζει την ημέρα του στη δουλειά, καρφώνοντας καρφιά στις φωνές του εργοδότη για τη μειωμένη ζήτηση του προϊόντος. Μεταφέρει. Αδειάζει. Γεμίζει. Πληγώνεται. Τρέχει. Αγχώνεται. Μας σκέφτεται και ηρεμεί. Η μητέρα μου στην άλλη άκρη της πόλης μαγειρεύει τους φόβους μας.

Ξυπνάω αργά, διάβαζα όλο το βράδυ τις παγωμένες θεωρίες της εξεταστικής. Πίνω καφέ και κάνω δύο με τρία τσιγάρα καίγοντας ταυτόχρονα τις μυρωδιές από το φαγητό της μαμάς. Δεν φοβάμαι τίποτα. Όλα θα πάνε καλά… φωνάζω μέσα μου. Σηκώνομαι και πάω προς τη κουζίνα για να πιω ένα ποτήρι νερό, το πρώτο και το τελευταίο της ημέρας. Στο αριστερό μέρος του εγκεφάλου μου καρφιτσώνεται ένας ανελέητος πόνος. Μουδιάζω. Βλέπω το σπίτι θολό και σωριάζομαι στο πάτωμα της οδύνης. Δεν θυμάμαι τίποτα μετά…

Την ίδια μέρα πήγαμε με τη μητέρα μου σε ένα από εκείνα τα κέντρα που αναλύουν ούρα και αίμα- για δάκρυα ούτε λόγος- και αποφασισμένη η συμπαθητική για την μητέρα μου νοσοκόμα –στα μάτια μου από μικρή την έβλεπα βρικόλακα- γεμίζει τη σύριγγα της με κόκκινο παχύρευστο υγρό.

Μετά από τρις μέρες κατευθυνθήκαμε με αγωνία στο γιατρό, κρατώντας σφιχτά στο χέρι της η μητέρα μου τα αποτελέσματα της υγείας μου και ο πατέρας το λευκό μου μπράτσο.

- Έχεις έλλειψη σιδήρου και μαγνησίου. Χρειάζεται να ακολουθήσεις θεραπεία.

-Μαλακίες, του λέω, έλλειψη ονείρων έχω. Θεραπεία γι’ αυτό υπάρχει; Αυτό χρειάζομαι.

Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι να φτάσουμε σπίτι αυτό που μας ένωνε ήταν τα αποτελέσματα της απάντησής μου και η σιωπή μας. Ο πατέρας μου πάτησε και άλλα δάκρυα και η μητέρα μου μαγείρεψε και άλλους φόβους.

Όσο για μένα έμεινα στο δωμάτιο μου και κάθε φορά που στενεύει κι άλλο από τη κρίση της εποχής, από τον φόβο στα μάτια των φίλων μου, από τους αυτόχειρες των τελευταίων ετών, από τη βία που γεννήθηκε πρόωρα με φυσικό τοκετό, από τις ληστείες των ονείρων, από τον έρωτα που έζησα και τώρα θρηνώ, κάθε φορά που στενεύει το δωμάτιο από την έλλειψη ονείρων, εγώ το μεγαλώνω με τις λέξεις.

Έτσι έμαθα πως στο τέλος της πρότασης δεν βάζω χίλιες τελείες, αλλά τρις. Τόσα θέλουν τα αποσιωπητικά και σημειώνονται όταν δεν τελειώνουμε τη φράση. Ξέρεις, όταν θέλουμε να αφήσουμε τις λέξεις στην σιωπή τους. Έμαθα επίσης πως οι μετοχές φταίνε πολλές φορές για την κρίση μας, πως το κατηγορούμενο ποτέ δεν φυλακίστηκε, πως τα υποκείμενα συνδέθηκαν με λάθος ρήματα. Τα κόμματα στιγμάτισαν κάποιες λέξεις με αυτήν τους την ακινησία. Όσο για τα ερωτηματικά μας, χάθηκαν στην αιωνιότητα και έτσι δεν πληγώσαμε τα αινίγματα με λύσεις…

.

Η Εκάβη Σέχη σπουδάζει Marketing and Human Resources Management στο Πανεπιστήμιο του Hertfordshire. Στα πέντε της ήθελε να γίνει ευτυχισμένη, στα δέκα ήθελε να γίνει δεκαοκτώ και στα είκοσι τρία αποφάσισε να αλλάξει τον εαυτό της. Διαπίστωσε πως είναι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει ο κόσμος γύρω της.

[ facebook ]


σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ο ρόλος της ζωής μας ...

πηγή : http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/10/blog-post_1737.html#.UAwfHJE7c7o

Ο ρόλος της ζωής μας ...

Γεράσιμος Πολίτης 2011-10-31T21:21:00+02:00

Οταν κάποιος ζει καθημερινά σ'ένα τόπο δίχως προβλήματα σιγά σιγά ξεχνά την έννοιά του. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να θυμάται την αξία του χώματος πάνω στο οποίο ζει. Η καθημερινότητα σβήνει τη μνήμη. Όλες οι μέρες είναι ίδιες. Όλες οι μέρες είναι μια. Κι αυτή η μέρα είναι ζωή. Όταν όμως κάποιος άλλος διεκδικεί τον ίδιο τόπο, το ίδιο χώμα, αυτή η μέρα γίνεται κατοχή. Σ'ένα ελεύθερο και δημοκρατικό πλαίσιο, κάθε γνώμη έχει την έκφρασή της. Όλες έχουν την ίδια αξία διότι τελικά ο κόσμος παραμένει αδιάφορος σ'αυτές Ο καθένας έχει το κόμμα του, την εφημερίδα του και τη ζωή του. Ο καθένας δεν είναι παρά ένα στοιχείο μιας ανώνυμης μάζας και θεωρεί τον εαυτό του ελεύθερο διότι κανείς δεν ασχολείται μ'αυτά που λέει. Σε περίοδο κρίσης όμως όλα παίρνουν μιαν άλλη σημασία.

Στην Κύπρο, οι ακροδεξιοί μιλούν για την πατρίδα και οι ακροαριστεροί για την ιδέα. Οι υπόλοιποι γεμίζουν το κενό της πολιτικής ζωής έτσι ώστε να υπάρχει ένα ευρύ φάσμα επόψεων όταν τελικά δεν το έχουμε ανάγκη. Ο καθένας μας δεν υπάρχει παρά μόνο δίνοντας την άποψή του για έναν κόσμο που ζει δίχως αυτήν. Όμως τι σημαίνει αυτό το κενό; Τι σημαίνει η ιδέα της πατρίδας και η πατρίδα της ιδέας; Βλέπουμε ότι αν δεν υπάρξει καταλυτικό στοιχείο, οι ουσίες παραμένουν σ'ένα στάδιο αδράνειας. Δεν υπάρχει ανάγκη σκέψης, η ζωή φτάνει.

Όμως όταν η ζωή κινδυνεύει μόνο η σκέψη μπορεί να τη σώσει. Όταν υπάρχει εχθρός τότε η καθημερινότητα εξελίσσεται σε ιστορία η οποία καταγράφει τότε κάθε κίνηση του λαού. Είναι πάντα εύκολο να ζεις όταν δεν υποφέρεις... Πως ζεις όμως όταν υποφέρεις κι όταν η μόνη σου ζωή είναι το βάσανο της κατοχής. Οι Έλληνες ξέρουν τι σημαίνει το σύνθημα Δεν ξεχνώ και οι Κύπριοι το λένε συχνά διότι το ζουν καθημερινά. Το ερώτημα είναι: δεν ξεχνώ τι ; Τι δεν πρέπει να ξεχάσω; Το σύνθημα; Η όντως υπάρχει κάτι άλλο;

Το καλό με τα σχέδια είναι ότι λειτουργούν καταλυτικά πάνω μας διότι δημιουργούν το αίσθημα της ανάγκης. Όχι πια της ζωής μα της ανάγκης πράξεων. Τώρα δεν πρέπει μόνο να ζούμε πρέπει να κάνουμε κάτι για να ζήσουμε. Ελάχιστες είναι οι φορές που η ιστορία αναγκάζει τη μάζα να γίνει λαός για να διεκδικήσει το μέλλον του. Δεν έχουμε μόνο το δικαίωμα να μην ξεχνάμε κι άλλοι να υποφέρουν γι'αυτό κι άλλοι να ζουν δίχως αυτό. Τώρα μας δίνουν το δικαίωμα να εκφραστούμε πραγματικά. Όχι γιατί θεωρούμε ότι μας πιέζουν μα γιατί πρέπει να ενεργοποιήσουμε τη συνείδησή μας, τη συνείδηση της ιδέας, τη συνείδηση του τόπου. Όταν η ιστορία έχει τόση δύναμη, τα κόμματα δεν είναι παρά λεπτομέρειες.

Όταν η πολιτική φτάνει στο στάδιο να είναι στάδιο και τα στελέχη της να είναι φίλαθλοι δεν μας ενοχλεί διότι είναι οι κανόνες μιας μαζικής δημοκρατίας. Όταν όμως υπάρχει ανάγκη, αυτοί οι φίλαθλοι, αυτά τα στελέχη πρέπει να χάσουν αυτές τις ιδιότητες και να παράγουν μαζικά ένα έργο που ονομάζεται ιστορία. Κι ακόμα κι αν μας δίνουν παράταση δεν πρέπει να ξεχάσουμε τον αγώνα μας. Δεν είναι απλώς ένα διπλωματικό παιχνίδι για μας, είναι ένα πρόβλημα συνείδησης. Τόσα χρόνια ζούμε κάτω από την ιστορία. Τώρα σε μερικούς μήνες πρέπει να γράψουμε την ιστορία του μέλλοντος. Αυτό δεν μπορεί να γίνει δίχως τη συνείδηση του λαού μας και σ'αυτόν τον αγώνα ο καθένας μας έχει το ρόλο του να παίξει: το ρόλο της ζωής μας. 

Λυγερός Νίκος

Ο Νίκος Λυγερός, γεννήθηκε το 1968 στο Βόλο. Ως ερευνητής ασχολήθηκε και κατέχει διάφορα παγκόσμια ρεκόρ στους τομείς της άλγεβρας, της θεωρίας αριθμών και της συνδυαστικής. Ανήκει στις ομάδες των ερευνητών που ανακάλυψαν το 1998, δέκα πρώτους διαδοχικούς αριθμούς σε αριθμητική πρόοδο και το 2010 την έκτη λύση της εξίσωσης τ(p) = 0 (mod p) (εξίσωση του Ramanujan), κάνοντας χρήση προγραμμάτων αναζήτησης μέσω υπολογιστών.

Διδάσκει στα Πανεπιστήμια της Λυών, της Αθήνας και της Θράκης και στην Πολυτεχνική Σχολή Ξάνθης, ως καθηγητής μαθηματικών, πληροφορικής, κυβερνητικής, επιστημολογίας, γλωσσολογίας, βιοηθικής. Είναι Πρόεδρος Επιτροπής Καλλιτεχνικών Σχολείων (Υπουργείο Παιδείας), καθηγητής προικισμένων παιδιών, expertδιερμηνέας και μεταφραστής στα γαλλικά δικαστήρια. Επιστημονικός σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας. Είναι στρατηγικός σύμβουλος και καθηγητής γεωστρατηγικής στην Αστυνομική Ακαδημία, στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας, στη Σχολή Στρατολογικού, στη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας και στη Σχολή Εθνικής Άμυνας στην Ελλάδα. Επιστημονικός σύμβουλος  του Συνδέσμου φίλων Καραθεοδωρή, που έχει στόχο την ανάδειξη της επιστημονικής μορφής, του έργου και  της γενικότερης  συμβολής του γένους Καραθεοδωρή και συγκεκριμένα του διπλωμάτη  Αλέξανδρου και κυρίως  του  μεγαλύτερου μαθηματικού της σύγχρονης Ελλάδας Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή ασχολούμενος εκτεταμένα με την προβολή  της σπουδαίας αυτής μορφής.

Ίδρυσε το Ίδρυμα Αλτρουϊσμός στην Κύπρο, που προωθεί τις μαζικές προσφυγές κατά της Τουρκίας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ενώ ήταν αυτός που διάβασε το σχέδιο Ανάν των 10.000 σελίδων και εντόπισε επακριβώς τις αντιφάσεις και συνέταξε μια έκθεση μονοψήφιων σελίδων καταγράφοντας αυτές τις αντιφάσεις, την οποία παρέδωσε στον πρόεδρο της Κύπρου Τ. Παπαδόπουλο απ’ όπου φαινόταν ότι θα ερχόταν η απόρριψή της.

Έχει ιδρύσει την οργάνωση The Pi Society στην οποία για να εγγραφεί κάποιος πρέπει να έχει IQ 176 και πάνω, βαθμός νοημοσύνης που σύμφωνα με στατιστικές αντιστοιχεί σ’ έναν άνθρωπο στο εκατομμύριο. Είναι μέλος της Mensa, η οποία έχει 100.000 μέλη ανά τον κόσμο, της Parssociety, μιας διεθνούς ολιγομελούς οργάνωσης μέλη της οποίας, σύμφωνα με το καταστατικό της, μπορούν να γίνουν μόνο άτομα με υψηλό δείκτη νοημοσύνης (η αποδοχή γίνεται μέσω αποστολής στους διαχειριστές, πιστοποιημένων αποτελεσμάτων τους σε κάποιο από τα iq test που προϋποθέτει το καταστατικό της οργάνωσης ενώ αποδεκτοί γίνονται επίτιμα μέλη και ιδρυτές άλλων iq societies αυτομάτως), αλλά και της Mega Foundation, κ.α. Αναφορά του γίνεται κι εδώ (http://www.megasociety.org/noesis/152/editor.html) Είναι επίσης δημιουργός δοκιμασιών νοημοσύνης μεγάλου έυρους, και ένα εκ των τέστ εισαγωγής στην Parssociety είναι σχεδιασμένο από τον ίδιο τον Ν. Λυγερό και είναι ευρέως διαθέσιμο στην προσωπική του ιστοσελίδα. Ακόμη, υπήρξε επισκέπτης καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης (Παιδαγωγικό Τμήμα).

Σύμφωνα με βιογραφικό, που δημοσιεύει ιστοσελίδα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου και εργαζόταν ως επιστημονικός συνεργάτης σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα αυτού, "είναι ο Έλληνας με τον υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης (189 στην κλίμακα Standford-Binet)" και "ένας από τους 50 εξυπνότερους ανθρώπους στον κόσμο".

Στην προσωπική του ιστοσελίδα υπάρχουν πάνω από 8.000 γραπτά κείμενα του ιδίου που περιλαμβάνουν άρθρα πάνω σε θέματα φιλοσοφίας, νοημοσύνης, εκπαίδευσης, μαθηματικών, φυσικής, μυθολογίας, θρησκείας, ιστορίας, αρχαιολογίας, κινηματογράφου, ζωγραφικής, μουσικής, πολιτικής, κοινωνιολογίας, στρατηγικής, management, οικονομίας, καθώς και άλλου είδους κείμενα όπως ποιήματα, ή λογοτεχνικά αποσπάσματα, στην Ελληνική, Γαλλική ή Αγγλική γλώσσα, αλλά και πάνω από 790 σκίτσα ή πληρέστερα έργα ζωγραφικής, πολλά από τα οποία είναι αναφορές σε έργα των Da vinci ή Van Gogh. (wikipedia)

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

2 1 . 1 2

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=448251168542929&set=a.154135621287820.31448.108511895850193&type=1&theater 

                                                                         2 1 . 1 2
 

Οι Μάγια το πρόβλεψαν... Η επιστήμη το επιβεβαίωσε... Το τέλος είναι μόνο η αρχή Αρχές Δεκεμβρίου. Ένας ανεκτίμητης αξίας αρχαίος κώδικας εμφανίζεται στο Λος Άντζελες. Την ίδια στιγμή, σε διαφορετικό σημείο της πόλης, ξεσπάει μια φοβερή επιδημία που προκαλεί αϋπνία και παραισθήσεις. Όταν τρελαμένοι συνωμοσιολόγοι προβλέπουν το τέλος του κόσμου, η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Καθώς ο χρόνος λιγοστεύει, δύο επιστήμονες προσπαθούν απεγνωσμένα να λύσουν ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα της Ιστορίας. Ο Dustin Thomason, συν-συγγραφέας του παγκόσμιου best seller "Ο Κανόνας των Τεσσάρων", επιστρέφει με ένα νέο αγωνιώδες μυθιστόρημα και την απάντηση σε ένα ερώτημα έντεκα αιώνων: τι σχέση έχει η μυστηριώδης εξαφάνιση των Μάγια με την τύχη της ανθρωπότητας σήμερα; Εσύ τι θα έκανες αν ήξερες ότι ο κόσμος θα καταστραφεί; Στις ζούγκλες της Κεντρικής Αμερικής, οι αρχαίοι Μάγια οικοδόμησαν τον πιο εξελιγμένο πολιτισμό στον Νέο Κόσμο. Ένα από τα πιο θαυμαστά τους επιτεύγματα ήταν το πολύπλοκο ημερολογιακό τους σύστημα, που και σήμερα ακόμη εξακολουθεί να εκπλήσσει τους αστρονόμους για την ακρίβειά του. Βασίστηκε στην ιδέα πως η ανθρώπινη ιστορία αποτελείται από τέσσερις εποχές. Σύμφωνα με μια ερμηνεία, η κάθε εποχή ολοκληρώνεται με μια μεγάλη φυσική καταστροφή κι έπειτα ο κόσμος ξαναγεννιέται. Σε αναλογία προς το δικό μας ημερολόγιο, η τέταρτη εποχή άρχισε στις 11 Αυγούστου του 3114 π.Χ. θα τελειώσει στις 21 Δεκεμβρίου του 2012.

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=211260#.UAZz95Gv_p0

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΑΤΑ της Κατερίνας Χανδρινού *

πηγή :  http://www.onestory.gr/post/24564706161

ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΑΤΑ

της Κατερίνας Χανδρινού *

.

Τελικά πήγα.

Πήρα το πλοίο της γραμμής και πήγα.

Το νησί ήταν υποβαθμισμένο και το Πανεπιστήμιο είχε μέτρια φήμη. Οτιδήποτε ωστόσο μετρίου φήμης με έκανε ανέκαθεν να νιώθω πιο άνετα και συχνά αποδεικνυόταν πάνω από τις προσδοκίες μου. Ίσως ήταν σημαντικό για μένα να έχω μια αίσθηση υπεροχής. Κυρίως όμως, ήθελα οπωσδήποτε να παρευρεθώ, έστω μια φορά στη ζωή μου, σε σεμινάριο του Καθηγητή, ο οποίος, άγνωστο για ποιους λόγους, είχε επιλέξει να το πραγματοποιήσει στο συγκεκριμένο και όχι σε κάποιο άλλο, πιο αποδεκτό ή έστω πιο προσβάσιμο, Πανεπιστήμιο.

Τα δρομολόγια από την πόλη προς το νησί ήταν εξαιρετικά αραιά: μόλις δύο φορές το μήνα μπορούσε κανείς να ταξιδέψει από και προς τον τόπο αυτόν.

Με το που κατέβηκα στην προβλήτα, έπειτα από ολιγόωρο ταξίδι, σμήνη λευκών πουλιών που έμοιαζαν με μικρούς ιπτάμενους κύκνους, με κύκλωσαν και θόλωσαν το τοπίο. Δεν μπορούσα να δω απέναντι και έπρεπε οπωσδήποτε να το κάνω για να προσανατολιστώ. Απ’ ό, τι είχα ενημερωθεί από το πρόγραμμα του σεμιναρίου που μου είχε σταλεί ηλεκτρονικά, η επιγραφή του Πανεπιστημίου διακρινόταν υπό κανονικές συνθήκες από το λιμάνι, όχι όμως όταν τύχαινε να κάνει την εμφάνισή του το λεφούσι των πουλιών, πληροφορία την οποία είχα αντιπαρέλθει και πάντως σίγουρα υποτιμήσει.

Στην αρχή χαμογέλασα με το θέαμα, σκέφτηκα μάλιστα να τραβήξω φωτογραφίες, αλλά το φαινόμενο άρχισε να γίνεται ενοχλητικό, καθώς η ώρα περνούσε, η ορατότητα παρέμενε εμποδιζόμενη και τα πράγματά μου (λάπτοπ, βιβλία, σημειωματάρια κλπ), άρχιζαν να μου βαραίνουν τις κλειδώσεις. Στο μεταξύ, πλησίαζε και η ώρα του σεμιναρίου και δεν είχα περιθώρια.

Προσπάθησα να συνεννοηθώ με ορισμένους ντόπιους, ψαράδες ως επί το πλείστον, αλλά τα κρωξίματα των πουλιών και τα απότομα φτερουγίσματά τους, δυσχέραιναν την επικοινωνία, οι δε ψαράδες που πίστευαν πως έπιαναν μιλώντας μου λαβράκι στεριανό, έχαναν τα λόγια τους μετά την απεύθυνσή μου σε αυτούς κι ακόμη κι αν υποθέσουμε πως ήξεραν κατά πού έπεφτε το Πανεπιστήμιο, για το οποίο πολύ αμφιβάλλω, από τη σαστιμάρα τους κι απ’ όσο μπορούσα ν’ ακούσω, μου έδιναν αντιφατικές μεταξύ τους οδηγίες για το πώς να φτάσω εκεί.

Άφησα να με οδηγήσει εν τέλει η διαίσθησή μου, στην οποία μεγαλώνοντας είχα βαθμιαία αρχίσει να δίνω περισσότερη σημασία. Έπεσα έξω: το Πανεπιστήμιο βρισκόταν στα δεξιά σε σχέση με το λιμάνι, ενώ εγώ είχα πάρει την αντίθετη κατεύθυνση, της καρδιάς.

Τα πουλιά εξακολουθούσαν να πετούν, σε αφύσικα χαμηλό ύψος, φτερουγίζοντας ανάμεσα στις μύτες και μέσα στα μαλλιά των λιγοστών κατοίκων του νησιού, μόνο που πλέον, τα είχα πίσω μου.

Το σεμινάριο έγινε σε ένα κατ’ ευφημισμό αμφιθέατρο, αφού, επιγραφόταν μεν ως τέτοιο, χωρίς ωστόσο να παρουσιάζει την παραμικρή κλίση, με αποτέλεσμα να θυμίζει σχολική τάξη, και βασίστηκε στο βιβλίο του Καθηγητή, ‘La Chatte’, το οποίο υπέγραφε με γυναικείο ψευδώνυμο.

Τα κρίσιμα σε σχέση με τις ανάγκες και τους σκοπούς του σεμιναρίου χωρία διαβάστηκαν από τον ίδιο, ο οποίος, σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν έπαιρνε καθόλου ανάσα για σελίδες ολόκληρες, εάν το νόημα και η ροή του κειμένου δεν το επέτρεπαν.

Στο τέλος της παρουσίασης, λίγο πριν τα καθιερωμένα ‘συμπεράσματα’ της ημερίδας, κοίταξα για πρώτη φορά γύρω μου, και διαπίστωσα ότι το ακροατήριο αποτελούνταν αποκλειστικά από άντρες, μέσης ηλικίας.

Το πρόγραμμα τελικά, δεν τηρήθηκε κατά γράμμα και, αντί για συμπεράσματα, ο Καθηγητής, μάς ενθάρρυνε να συντάξουμε μια σύντομη μονογραφία σχετική με την παρουσίαση που είχε προηγηθεί, εκθέτοντας άλλες πιθανές εκδοχές αρχής ή τέλους του βιβλίου του και τις σκέψεις μας εν γένει σχετικά με το έργο του.

Σαν κεραυνοβολημένη, άρχισα να γράφω επί τόπου, χωρίς ν’ αφήσω τα δάχτυλά μου ούτε στιγμή να ανασάνουν. Όπως πρωτύτερα είχε ο ίδιος κάνει διαβάζοντας τα κείμενά του: όπως είχε διαβάσει εκείνος, εγώ έγραφα.

Οι μεσήλικες, ένιωθα να με κοιτούν σαρκαστικά, καθώς αποχωρούσαν από την αίθουσα κάνοντας τα ξύλινα έδρανα να κλείνουν με πάταγο. Αδημονούσαν να δοκιμάσουν παστό ψάρι, τη συνοδεία του τοπικού ποτού. Ενός ποτού λευκού, που μύριζε γλυκάνισο, όπως είχα ακούσει να λένε πριν την έναρξη του σεμιναρίου, και που σε έκανε στο δεύτερο ποτήρι να φλασάρεις επί τόπου.

Μέσα σε λίγα λεπτά, είχα ολοκληρώσει την εργασία μου, η οποία ήταν κάθετα χτισμένη στα θεμέλια του βιβλίου του Καθηγητή. Βιδωμένη και τεκμηριωμένη, ακόμη και ως προς την στίξη και την παραγραφοποίησή της. Μπετόν αρμέ. Δεν την διάβασα καν.

Βγήκα τρέχοντας από την αίθουσα κραδαίνοντάς την, κάνοντας κι εγώ το έδρανό μου να κλείσει με πάταγο, κι άρχισα να ψάχνω για την θυρίδα που είχε ορισθεί ως θυρίδα του Καθηγητή. Διασχίζοντας τους διαδρόμους του Πανεπιστημίου, έβλεπα απ’ τα παράθυρα παράλληλα με μένα, μερικά απ’ τα πουλιά, γιατί τα παράθυρα ήταν ψηλά, ενώ τα περισσότερα πουλιά πετούσαν χαμηλά.

Οι διοικητικές υπηρεσίες του Ιδρύματος, όπως πληροφορήθηκα από μια ταμπέλα στο τέλος του διαδρόμου όπου βρισκόμουν, στεγάζονταν στο απέναντι κτήριο. Υπήρχε και μια μακέτα με κατόψεις και βέλη για πληρέστερη καθοδήγηση. Με το που βγήκα στο προαύλιο, που ουσιαστικά ήταν ένας τυφλός χώρος ανάμεσα στα κτήρια του Πανεπιστημίου, τα πουλιά όρμησαν πάνω μου, λες και δεν κρατούσα χαρτιά αλλά σουσαμένια κουλούρια. Φτεροκοπούσαν τόσο έντονα που άρχισαν να μαδάνε κι έμοιαζε να χιονίζει τεχνητά σε παράσταση κλασικού μπαλέτου ή σαν κάποιος από ψηλά να τίναζε μαχαιρωμένα μαξιλάρια.

Κάποια στιγμή, λίγο πριν φτάσω κοντανασαίνοντας στο κτήριο όπου θα παρέδιδα την εργασία και στη συνέχεια θα αναχωρούσα με το πλοίο το οποίο είχε αγκυροβολήσει και περίμενε κατ’ εξαίρεση τους σεμιναριακούς για να μας γυρίσει στην πόλη, ένα από τα πουλιά κουτσούλισε πάνω στα έγγραφά μου. Μια στάμπα φαιοπράσινη κάλυψε την κεντρικότερη παράγραφο της πρώτης σελίδας, στο σημείο ακριβώς όπου βρισκόταν η ραχοκοκαλιά αλλά και η κορύφωση της ιδέας μου. Δεν είχα χρόνο, δεν είχα χαρτομάντιλα, δεν είχα καμία τύχη: θα υπέβαλλα την εργασία μου χεσμένη. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, οι γραμματείς του Πανεπιστημίου την παρέλαβαν εμφανώς αηδιασμένοι και με διαβεβαίωσαν με χείλη γκρεμούς ότι θα την προωθούσαν στον Καθηγητή. Θυρίδα δεν υπήρχε.

Ήμουν η τελευταία που μπήκε στο πλοίο της επιστροφής. Μέσ’ από τις σταγόνες του παραθύρου της θέσης μου είδα τα στρογγυλά θραύσματα του νησιού αλλά και μερικά πούπουλα ακόμη να αιωρούνται και να καταλήγουν στην επιφάνεια της θάλασσας, σαν κάτι μόλις να τελείωνε.

Λίγες μέρες μετά, δέχτηκα στο διαμέρισμά μου μια συστημένη επιστολή. Αποστολέας ήταν ο Καθηγητής. Έσκισα το φάκελο με μανία και προσοχή κι άρχισα να διαβάζω.

«Το κείμενό σου θα μπορούσε να είναι αραιογραμμένο πάνω στο σινικό τείχος. Αλλιώς, θα έπρεπε να διανέμεται υπό μορφή φέιγ βολάν σε όλα τα χωριά του κόσμου. Υπερβαίνει σε λειτουργικότητα κάθε φαντασία και ταυτόχρονα είναι τόσο απέριττο όσο μια ευθεία γραμμή και αρραγές σαν ένα κομμάτι τζάμι. Λυπάμαι μόνον που δεν μπορώ να το λάβω υπ’ όψη μου, διότι η εμφάνισή του είναι επιεικώς αηδιαστική και άκρως προσβλητική. Με εκτίμηση, Κ..»

Έδωσα όλα τα χρήματα που είχα για να περάσω το μήνα, για να πάρω θαλάσσιο ταξί για το νησί. Μοιράστηκα ευτυχώς το ποσόν με κάποιους που είχαν ταξιδέψει στην πόλη για να νοσηλευτούν και τώρα επέστρεφαν σε αυτό.

Με το που έφτασα, έδιωξα τα πουλιά με την παλάμη μου σα να’ ταν μύγες, βρέθηκα μ’ ένα σάλτο στο Πανεπιστήμιο και απαίτησα από τις γραμματείς με τα στόματα χαράδρες να συναντήσω το Διευθυντή για να του εξηγήσω τι ακριβώς είχε συμβεί.

Εκείνος με υποδέχτηκε σαν να με περίμενε. Αλλά δεν ήταν μόνος: στο κάθισμα απέναντι ακριβώς απ’ το γραφείο του, καθόταν ένας άντρας με την πλάτη γυρισμένη σε μένα. Μπήκα απευθείας στο θέμα. Άρχισα να διαμαρτύρομαι για τις συνθήκες στο νησί και για το ζήτημα με τα πουλιά εξ αιτίας των οποίων είχε απορριφθεί η εργασία μου και ζήτησα να δώσει ο ίδιος εξηγήσεις στον Καθηγητή για την ιδιορρυθμία του τόπου και την ανεξέλεγκτη κατάσταση με τα πουλιά.

Αφού είπα και είπα και είπα, κάποια στιγμή, ο άντρας που τόση ώρα είχε την πλάτη γυρισμένη, έστρεψε το πρόσωπό του προς εμένα: ήταν ο Καθηγητής. Ήταν ο Καθηγητής, σκασμένος στα γέλια. Έκανε διαρκώς επικύψεις και χτυπούσε τα γόνατά του με τις καμπούρες των χεριών του, τόσο γελούσε.

«Μα, δεσποινίς μου», κατάφερε στο τέλος να αρθρώσει, «δεν καταλάβατε ότι αστειευόμουν; Μα, καθόλου χιούμορ τελοσπάντων; Τι τρέχει με σας τους νέους;»

«Δηλαδή…»…, μόλις που ακούστηκα.

«Δηλαδή, ακριβώς αυτό: δεν θα απέρριπτα ποτέ ένα τέτοιο κείμενο για μια κουτσουλιά!»

«Το λέτε αλήθεια;»

«Μα φυσικά! Το έχω ήδη δώσει για δημοσίευση!»

«Δεν σοβαρολογείτε…»…

«Άντε πάλι…μα και βέβαια σοβαρολογώ! Το έχω ήδη δώσει για δημοσίευση στην τοπική εφημερίδα του νησιού!».

«Ήσσονος σημασίας θα μου πείτε», πρόσθεσε ο Διευθυντής, «αλλά επειδή η εφημερίδα είναι ακόμη υπό διαμόρφωση και η κατανομή της ύλης δεν έχει ακόμη οριστικοποιηθεί, η εργασία σας θα μπει κάτω από τη στήλη με τα δρομολόγια των πλοίων»..

.

Η Κατερίνα Χανδρινού γεννήθηκε κάποια στιγμή στο Χολαργό. Έκλαψε αμέσως. Ίκτερο δεν εμφάνισε. Διασχίζει καθημερινά την πόλη μ’ ένα τρελό ταξί στο χρώμα του λεμονιού. Είναι δικηγόρος και τανγκέρα. Κάτω απ’ τα δικόγραφά της θα δεις να ξεπροβάλλει ο Κορτάσαρ, ο Κάφκα, ο Πύντσον και ο Τζόυς. Αργεί πάντα και για πάντα στα ραντεβού της. Μετράει όλη κι όλη μία ηλεκτρονική δημοσίευση. Υπογράφει το blog catherine-chandrinou.blogspot.com. Για επείγοντα περιστατικά, επικοινωνήστε: cchandrinou1@gmail.com

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω