Τον τελευταίο καιρό
ζούμε όλοι μας στον πυρετό της οικονομικής κρίσης. Βομβαρδιζόμαστε
καθημερινά από νέα μέτρα για μειώσεις μισθών και αυξήσεις στις τιμές των
προϊόντων, τα ποσοστά ανεργίας πολλαπλασιάζονται, υποβόσκει ο κίνδυνος
χρεωκοπίας και το πορτοφόλι μας αδειάζει. Πρόσφατες έρευνες όμως
αποκαλύπτουν ότι η οικονομική κρίση βλάπτει σοβαρά, όχι μόνο το
πορτοφόλι μας, αλλά και την ψυχική μας υγεία.
Έρευνα που πραγματοποίησε το
πανεπιστήμιο της Οξφόρδης δείχνει ότι η οικονομική κρίση συνδέεται με
σημαντική αύξηση των ψυχικών διαταραχών και του αλκοολισμού.
Ιστορικά άλλωστε αποδεικνύεται
ότι σε περιόδους πτωτικής οικονομίας, παρουσιάζεται έξαρση σε παθολογικά
νοσήματα (π.χ. καρδιοπάθειες), ψυχικές διαταραχές (π.χ. καταθλίψεις,
απόπειρες αυτοκτονίας, αγχώδεις διαταραχές) αλλά και σωματοποιημένες
ασθένειες (π.χ. πονοκέφαλοι, έλκος).
Πώς όμως εξηγείται αυτό;
Ένας από τους παράγοντες που
συμβάλλουν στην ψυχική μας υγεία είναι το αίσθημα ασφάλειας. Σε
περιόδους οικονομικής κρίσης, αυτή η αίσθηση ασφάλειας χάνεται. Όλα
αλλάζουν και είναι ρευστά. Οι άνθρωποι δυσκολεύονται να διαχειριστούν
αυτές τις αλλαγές και νιώθουν ότι χάνουν τον έλεγχο.
Τα συναισθήματα που κυριαρχούν
είναι άγχος, φόβος, ανασφάλεια, ανησυχία, νευρικότητα, θυμός,
αποδιοργάνωση. Το παρατεταμένο (χρόνιο) άγχος μειώνει τις άμυνες του
οργανισμού μας, καθιστώντας μας πιο ευάλωτους σε κάθε είδους ασθένεια
(σωματική και ψυχική), ενώ ταυτόχρονα μας οδηγεί βαθμιαία σε μια
παθητική κατάσταση απόσυρσης («δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να
αντιδράσω»). Οι συνέπειες πολλές. Αμφισβήτηση της
αυτοαποτελεσματικότητας, απομόνωση, διατάραξη των κοινωνικών και
οικογενειακών σχέσεων και τελικά αύξηση στην συνταγογράφηση
ψυχοφαρμάκων.
Και πώς άλλωστε να μην πληγεί, εν μέσω οικονομικής κρίσης, η αυτοεκτίμηση και το αίσθημα αυτοαποτελεσματικότητάς μας, όταν έχουμε γαλουχηθεί σε μια κοινωνία με κύριο motto το «Καταναλώνω άρα Υπάρχω»;
Τα νέα οικονομικά δεδομένα
οδηγούν στην κατάρρευση ενός ολόκληρου συστήματος, με το οποίο μπορούσες
μέχρι τώρα να διαχειριστείς τα αρνητικά σου συναισθήματα (και τελικά να
υπάρξεις) μέσω του καταναλωτισμού. Τώρα που η δυνατότητα του «shopping
therapy» περιορίζεται σημαντικά, καλούμαστε περισσότερο επιτακτικά να
έρθουμε αντιμέτωποι με την εσωτερική μας πραγματικότητα· έργο δύσκολο
και πολλές φορές επώδυνο, καθώς έχουμε μάθει να αυτοπροσδιοριζόμαστε
(αλλά και να προσδιορίζουμε τους άλλους) με βάση το «τι έχουμε» και όχι
το «τι είμαστε».
Θέτοντας βέβαια το χρήμα στη
ρεαλιστική του διάσταση, σαφώς αποτελεί το εισιτήριο μας στην υγεία, την
παιδεία, την ψυχαγωγία και πολλές άλλες εκφάνσεις της ζωής μας. Μπορεί
τα χρήματα να μην αγοράζουν την ευτυχία, συμβάλλουν όμως σε μεγάλο βαθμό
στην ψυχική μας ηρεμία.
Παρόλα αυτά, αν η συνθήκη
(οικονομική κρίση) δεν αλλάζει, χρειάζεται να βρούμε τρόπους να είμαστε
καλά, υγιείς και ισορροπημένοι μέσα σ’ αυτή. Χρειάζεται να διατηρήσουμε
την ψυχραιμία μας, σκεφτόμενοι αισιόδοξα και αντικαθιστώντας τον
αρνητικό τρόπο σκέψης με έναν περισσότερο ρεαλιστικό. Και δεν μιλάμε για
θεωρητική ωραιοποίηση της κατάστασης, αλλά για ανεύρεση πρακτικών
λύσεων.
Όταν εστιάζουμε στη λύση
πρακτικών προβλημάτων, εντοπίζοντας τις πραγματικές μας ανάγκες και
παίρνοντας τα μέτρα μας, αυξάνουμε την αίσθηση ελέγχου.
Αντίθετα, η καταστροφολογία, ο
εκ των προτέρων πανικός και η κατασκευή και καλλιέργεια σεναρίων μας
αποπροσανατολίζουν από τον εποικοδομητικό σχεδιασμό και τελικά από την
επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε. Χρειάζεται δηλαδή να
επιβάλλουμε τη λογική σκέψη στη συναισθηματική αντίδραση του άγχους και
όχι να «αρρωσταίνουμε» εκ των προτέρων για κάτι που δεν είναι βέβαιο ότι
θα συμβεί. Ενδεικτική για τις συνέπειες του «εκ των προτέρων πανικού»
είναι μια έρευνα που αποκαλύπτει σε ορισμένες περιπτώσεις πιο έντονα
συμπτώματα κατάθλιψης σε υπαλλήλους που ζούσαν υπό την απειλή της
απόλυσης, παρά σε όσους πραγματικά απολύθηκαν!
Η οικονομική κρίση λοιπόν μπορεί
να είναι λόγος για απελπισία, κατάθλιψη, απομόνωση, γκρίνια,
απαισιοδοξία (και σίγουρα μπορεί να προκαλέσει όλα αυτά τα συμπτώματα),
μπορεί όμως να είναι και μια ευκαιρία για προσωπική αυτοεξέταση και
συνολική αναθεώρηση. Μοιάζει η στιγμή να είναι ιδανική για να
επανεξετάσουμε το σύστημα αξιών μας, βάση του οποίου αξιολογούσαμε μέχρι
σήμερα τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας. Αυτό που τελικά
καταφέραμε με το υπάρχον σύστημα αξιών είναι να γεμίσουμε κατάθλιψη τα
σπίτια μας δουλεύοντας ατελείωτες ώρες, σε ένα αέναο κυνήγι απόκτησης
υλικών αγαθών που ποτέ δεν είναι αρκετά.
Οι νέοι μαθαίνουν ότι το
χρήμα ανοίγει τις κλειστές πόρτες· κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους βάση
του χρήματος, η φιλία γίνεται δημόσιες σχέσεις. Ίσως είναι καιρός
λοιπόν, και με αφορμή την οικονομική αυτή κρίση, να ξεχάσουμε τους
παλιούς όρους κοινωνικής αναγνώρισης, χρήμα και εξουσία (ακριβά
αυτοκίνητα, πολυτελή σπίτια, μοδάτα ρούχα) και να εξαρτήσουμε την
αυτοπεποίθησή μας σε άλλες αξίες. Στις εσωτερικές μας κατακτήσεις, την
πνευματική καλλιέργεια, την ηθική, τους φίλους, την οικογένεια, τον
εσωτερικό κόσμο.
Πώς όμως μπορούμε να είμαστε καλά μέσα σ’ αυτό το διάχυτο κλίμα κατήφειας, μιζέριας και απαισιοδοξίας που επικρατεί; Η λύση φαίνεται να είναι η επιστροφή στις ανθρώπινες σχέσεις.
Ας ακούσουμε τον συνάνθρωπό μας. Ας συγκεντρωθούμε με φίλους. Ας
μιλήσουμε και ας ανοιχτούμε ο ένας στον άλλο. Οι φίλοι είναι ευεργετικοί
για την ψυχική μας υγεία. Μας βοηθούν να μειώσουμε τα επίπεδα άγχους,
απλά προσφέροντάς μας μια εγκάρδια συνομιλία. Η ζωή δεν έχει μόνο υλικά πράγματα.
Ας επενδύσουμε σε αυτά που μας
γεμίζουν και μας ευχαριστούν. Ακόμη κι αν δεν έχουμε αρκετά χρήματα για
να βγούμε έξω, μπορούμε να προσκαλέσουμε κόσμο στο σπίτι, να
μαγειρέψουμε ή να πιούμε ένα κρασί. Έτσι ίσως έρθουμε και πιο κοντά απ’
ότι σε ένα μέρος με δυνατή μουσική, όπου είναι δύσκολο ακόμα και να
μιλήσουμε, πόσο μάλλον να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά.
Μπορούμε να διαβάσουμε ένα βιβλίο.
Να ανακαλύψουμε λίγο παραπάνω τη φύση, να περπατήσουμε, να χρησιμοποιήσουμε το ποδήλατο αντί για το αυτοκίνητο.
Ας επαναπροσδιορίσουμε τους
στόχους μας από ατομικά ωφελιμιστικούς σε συλλογικά στραμμένους. Η
συμμετοχή σε συλλογικές δράσεις και εθελοντικές δραστηριότητες μειώνει
τα συναισθήματα φόβου και άγχους και αυξάνει την αίσθηση ελέγχου και
συντροφικότητας.
Ας συνειδητοποιήσουμε ότι
είμαστε όλοι ταξιδιώτες στο ίδιο καράβι και έχουμε ανάγκη από
αλληλοβοήθεια. Το να ενδιαφερθούμε για τον διπλανό μας, για την επόμενη
γενιά, μπορεί να μας προσφέρει ανακούφιση, όχι στην τσέπη αλλά στην
ψυχή, κάτι που η μέχρι πρότινος οικονομική μας ευμάρεια δεν κατάφερε να
μας προσφέρει. Η κρίση είναι μια ευκαιρία για εσωτερικές και κοινωνικές αλλαγές. Ας την εκμεταλλευτούμε θετικά!
Ειρήνη Κορδερά
Ψυχολόγος Υγείας (MSc) / Παιδοψυχολόγος (MSc)
Λίγες
μέρες πριν από τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, μια ομάδα οικολόγων
ακτιβιστών, με τη βοήθεια ενός χάκερ, μπαίνει στον υπολογιστή ενός
στελέχους της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, για να υποκλέψει πολύτιμα
στοιχεία. Κατά τη διάρκεια της υποκλοπής, το στέλεχος δολοφονείται από
δύο κουκουλοφόρους, αλλά η δολοφονία καταγράφεται στον σκληρό δίσκο των
οικολόγων. Έντρομα, τα μέλη της ομάδας περνούν
στην παρανομία, ενώ την έρευνα αναλαμβάνει ο αστυνόμος Παρίς, που
ανακαλύπτει ότι το θύμα ήταν αξιωματικός της ΕΥΠ, επιφορτισμένος με την
παρακολούθηση μιας άκρως απόρρητης υπόθεσης. Στο έργο του Παρίς όμως
παρεμβάλλονται διαρκώς οι μυστικές υπηρεσίες, που προσπαθούν να
φορτώσουν τον φόνο στους οικολόγους· γιατί διακυβεύεται το μέλλον της
πυρηνικής βιομηχανίας, αλλά και το ποιος θα επικρατήσει στις εκλογές.
Σταδιακά, θα αρχίσουν ένα ένα να βγαίνουν στην επιφάνεια τα μυστικά που
κρύβει αυτή η ιστορία, και τα οποία έχουν να κάνουν με τη διαπλοκή
ανάμεσα στην πολιτική εξουσία, τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τον Τύπο. Ο
λαβύρινθος των αποκαλύψεων θα οδηγήσει στα ίχνη μιας τεράστιας
συνωμοσίας, τα νήματα της οποίας κινεί ο υπουργός Οικονομικών και
υποψήφιος Πρόεδρος της χώρας. Πρόκειται για μια συνωμοσία που, ως
συνήθως, πρέπει να αποσιωπηθεί πάση θυσία. Με δεξιοτεχνική αφήγηση, και
μέσω μιας διαδοχής σύντομων σκηνών που θυμίζει κινηματογραφικό μοντάζ,
δύο πολύ γνωστοί και βραβευμένοι συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων,
που συνεργάζονται για πρώτη φορά, η Dominique Manotti και ο DOA, με
τρόπο απόλυτα ρεαλιστικό, ξεδιπλώνουν μπροστά μας μια σύγχρονη
πραγματικότητα συχνά εφιαλτική. Και όπως πάντα, "κάθε ομοιότητα με
πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική"...
