Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ




                              28 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΤΙΜΑΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ



Η Ειρήνη υπήρξε Ηγουμένη της μονής Χρυσοβαλάντου κατά το δεύτερο μισό του 9ου και τις αρχές του 10ου αιώνα. Είχε αποκτήσει πολύ μεγάλη φήμη για τις αρετές της και τιμάται ως οσία από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία μας .
Στα μέσα του 9ου αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ο εικονομάχος Θεόφιλος και σύζυγός του η εικονολάτρισσα Θεοδώρα, όταν η περίοδος της Εικονομαχίας, που για περισσότερο από 100 χρόνια ταλάνισε την αυτοκρατορία, βρισκόταν στην τελευταία φάση της, στην Καππαδοκία της Μικράς Ασίας, γεννήθηκε και έζησε την πρώτη της νεότητα η οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου. Πατέρας της οσίας ήταν ο πατρίκιος Φιλάρετος ο Καππαδόκης. Ήταν από την Καισαρεία της Καππαδοκίας, ευνοούμενος του αυτοκράτορα Θεόφιλου και έμπιστος της συζύγου του Θεοδώρας. Ήταν ο στρατιωτικός διοικητής του εξαιρετικής σημασίας θέματος της Καππαδοκίας. Μητέρα της η πατρικία Ζωή, γυναίκα όμορφη και σεβαστή σε όλη την Καισαρεία για τον ενάρετο βίο της. Το ανδρόγυνο είχε αποκτήσει δυο κόρες, την Καλλινίκη και την Ειρήνη. Η Καλλινίκη γεννήθηκε το 825 μ.Χ. Οφείλει το όμορφο όνομά της στις θριαμβευτικές νίκες που πέτυχε ο πατέρας της εναντίον των Σαρακηνών τη χρονιά που γεννήθηκε. Τρία χρόνια αργότερα, το 828, γεννήθηκε η Ειρήνη. Ο Φιλάρετος όμως έχασε τη γυναίκα του, όταν εκείνη ήταν ακόμη πολύ νέα. Έτσι, η ανατροφή των δύο κορών τους ανατέθηκε στην πατρικία Σοφία, τη μεγαλύτερη αδερφή του στρατηγού.
ην άνοιξη του 839 μ.Χ., ο Φιλάρετος φιλοξένησε στο ανάκτορό του το νεαρό καίσαρα Βάρδα, αδερφό της Αυγούστας Θεοδώρας, ο οποίος είχε μεταβεί στην Καισαρεία για κρατική υπόθεση, απεσταλμένος του αυτοκράτορα Θεόφιλου. Εκεί γνώρισε τη δεκατετράχρονη Καλλινίκη, γοητεύτηκε από την καλλονή της και τη ζήτησε σε γάμο. Λίγους μήνες αργότερα, ολόκληρη η Καππαδοκία παρέστη στους υπέρλαμπρους γάμους της Καλλινίκης και του Βάρδα, όπου ο ίδιος ο αυτοκράτορας Θεόφιλος συμμετείχε ως παραγαμπρός του γυναικαδερφού του.

Το χειμώνα του 843, η αυτοκράτειρα Θεοδώρα, χήρα πια και επίτροπος του γιου της Μιχαήλ Γ΄, κάλεσε τον πατρίκιο Φιλάρετο στην Κωνσταντινούπολη. Είχε αποφασίσει να θέσει οριστικό τέλος στην Εικονομαχία και γι’ αυτό το εγχείρημα χρειαζόταν τη βοήθεια και του στρατού και των ιερέων. Εμπιστεύτηκε λοιπόν το Φιλάρετο και τον Ομολογητή Μάξιμο (μετέπειτα Πατριάρχη). Όταν επιτεύχθηκε ο σκοπός της και οι ιερές εικόνες αναστηλώθηκαν (19 Φεβρουαρίου 843 μ.Χ.), ζήτησε από το Φιλάρετο να φέρει στην Κωνσταντινούπολη την όμορφη θυγατέρα του, προκειμένου να την παντρέψει με το γιο της Μιχαήλ. Έψαχνε κατάλληλη νύφη, η οποία θα συνέτιζε το νεαρό αυτοκράτορα από τα ξέφρενα γλέντια και θεωρούσε ότι η φημισμένη για την ενάρετη ζωή της καλλονή θα εξυπηρετούσε το σκοπό της. Ο Φιλάρετος μήνυσε αμέσως στην αδερφή του να στείλει την Ειρήνη, που τότε ήταν 15 χρονών, στη Βασιλεύουσα με τη συνοδεία του πατρικίου στρατηγού Νικηφόρου, αδερφού της μακαρίτισσας συζύγου του. Τα νέα ότι η Ειρήνη θα παντρευόταν τον αυτοκράτορα και θα φορούσε το στέμμα της αυτοκρατορίας διαδόθηκαν σαν αστραπή σε όλη την Καππαδοκία.

Η μόνη που έμεινε παγερά αδιάφορη σε όλη αυτήν την αναστάτωση ήταν και η άμεσα ενδιαφερόμενη: η Ειρήνη. Από πολύ νωρίς είχε ποθήσει το μοναχικό βίο και οι λόγοι που δέχτηκε με χαρά αυτό το ταξίδι προς τη Βασιλεύουσα απείχαν πολύ από αυτό που όλοι νόμιζαν: Ταξίδευε στην Πόλη για να αποχαιρετήσει την πολυαγαπημένη της αδερφή, την οποία δεν είχε ξαναδεί από την ημέρα των λαμπρών γάμων της (είχαν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε) και για να αποσπάσει την ευχή του πατέρα της, ώστε να αποσυρθεί στη μονή που τόσο διακαώς ποθούσε.

Η Ειρήνη και οι συνοδοί της έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη ένα ανοιξιάτικο πρωινό, για να πληροφορηθούν εκεί ότι μόλις πριν λίγες μέρες είχαν τελεστεί οι γάμοι του αυτοκράτορα με την Ευδοκία τη Δεκαπολίτισσα. Ο πατέρας της, η αδερφή της, ο θείος της με δυσκολία έκρυβαν την απογοήτευσή τους. Η Ειρήνη αντίθετα αισθανόταν αγαλλίαση για την τροπή των γεγονότων και περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία να μιλήσει του πατέρα της και να πάρει την ευχή του, καθώς δεν ήθελε να τον λυπήσει με κρυφή της αναχώρηση.

Η ευκαιρία δεν άργησε να παρουσιαστεί. Ο Φιλάρετος γνώρισε σε μια αποστολή του στην Αδριανούπολη το γιο του Έπαρχου της πόλης Νικήτα, πατρίκιο Φωτεινό. Ο Φιλάρετος θεώρησε ότι ήταν ο πιο κατάλληλος για να ευτυχίσει στο πλευρό του η Ειρήνη και αμέσως μίλησε στον πατέρα του νέου. Οι δύο πατεράδες έδωσαν λόγο να αρραβωνιάσουν τα παιδιά τους. Η Ειρήνη όμως, όταν ο πατέρας της ανακοίνωσε τους προαποφασισμένους αρραβώνες της, τον πληροφόρησε για την αμετάκλητη απόφασή της να λάβει το μοναχικό σχήμα. Ακολούθησε έντονη συναισθηματική σύγκρουση πατέρα και κόρης, έπειτα από την οποία η ευαίσθητη Ειρήνη ασθένησε σοβαρά και κινδύνεψε ακόμη και η ζωή της. Όταν η υγεία της αποκαταστάθηκε, ο πατρίκιος Φιλάρετος, συνειδητοποιώντας ότι η Ειρήνη είχε λάβει μια απόφαση ζωής, την οδήγησε ο ίδιος στη γυναικεία κοινοβιακή μονή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ & Γαβριήλ του Χρυσοβαλάντου, η οποία βρισκόταν στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης.
Στη μονή αυτή, σε ηλικία περίπου 15 ετών, η Ειρήνη εκάρη μοναχή και έξι χρόνια αργότερα Ηγουμένη της μονής Χρυσοβαλάντου. Οι συναξαριστές αναφέρουν πολλά θαύματα τα οποία επιτέλεσε η Ειρήνη ως Ηγουμένη, τρία όμως από αυτά θεωρήθηκαν ιδιαίτερα σημαντικά, ώστε επηρέασαν άμεσα την ορθόδοξη αγιογραφία
Η Ειρήνη έδινε πολύ μεγάλη σημασία στην εξομολόγηση. Κάθε πρωί προσκαλούσε τις αδελφές στον ιερό ναό των Αρχαγγέλων και τις εξομολογούσε, ενώ πολλές φορές πήγαιναν και λαϊκοί να την επισκεφθούν και να ζητήσουν την καθοδήγησή της. Η Ειρήνη ζήτησε στην προσευχή της το διορατικό χάρισμα, για να γνωρίζει τι κρύβει ο εξομολογούμενος στην καρδιά του.

Ένα πρωί λοιπόν, όταν η Ειρήνη έμπαινε στο ναό για να προσκυνήσει και να αρχίσει το ποιμαντικό έργο της, βλέπει μπροστά της έναν άγγελο και τον ακούει να της απευθύνει τον εξής χαιρετισμό: «Χαίρε δούλη του Υψίστου, Ειρήνη. Εκείνος μ’ έστειλε να σε διακονώ χάρις εκείνων που μέλλουν δια μέσου εσού να σωθούν. Έχω διαταγή, σύμφωνα με την αίτησή σου, να βρίσκομαι πάντα πλησίον σου και να σου αποκαλύπτω τα μυστικά που κρύβουν οι ανθρώπινες καρδιές».

Από εκείνη τη στιγμή ο άγγελος ήταν πάντα πλάι της και της φανέρωνε μύχιες σκέψεις των ανθρώπων που κατέφευγαν στη συμβουλή της. Μάλιστα, με τόση λεπτότητα διόρθωνε τα σφάλματα και συμβούλευε, που όλοι, μοναχές και λαϊκοί, από όλες τις κοινωνικές τάξεις της Πόλης, την αποζητούσαν συνεχώς, ώστε να διδαχθούν και να διορθωθούν. Για τον Άγγελο τούτο που την καθοδηγούσε (σύμφωνα με μαρτυρίες του τότε, και τους βιογράφους της), λέγεται ότι είναι ο 'Αρχων Φιλάρετος ένας Αρχάγγελος από τις τάξεις των Σεραφείμ.
Το δεύτερο θαύμα, η συναξαριστική παράδοση μας το μεταφέρει ως εξής: Τις έναστρες νύχτες, η οσία Ειρήνη στεκόταν έξω από το κελί της και προσευχόταν. Μία από τις βραδιές αυτές, κάποια αδελφή αγρυπνούσε έξω από το κελί της και είδε το εξής παράδοξο: Τα δύο πανύψηλα κυπαρίσσια, τα οποία ορθώνονταν αριστερά και δεξιά στην είσοδο του Καθολικού, λύγιζαν μπροστά στην προσευχόμενη αγία σαν να την προσκυνούσαν και η ίδια η Ειρήνη δεν πάταγε στη γη αλλά αιωρούνταν περίπου ένα μέτρο πάνω από το έδαφος. Όταν η οσία ολοκλήρωσε την προσευχή της, σταύρωσε τα δυο κυπαρίσσια και εκείνα επανήλθαν στη φυσιολογική τους θέση. Η μοναχή κατάπληκτη, με ανάμειχτα συναισθήματα φόβου και θαυμασμού, συγκρατήθηκε και δεν είπε τίποτα στην υπόλοιπη αδελφότητα. Το επόμενο βράδυ παραφύλαξε πάλι έξω από το κελί της και το ίδιο παράδοξο γεγονός επαναλήφθηκε˙ και ξανά το ίδιο, το τρίτο κατά σειρά βράδυ. Την επόμενη νύχτα, η μοναχή, χωρίς να την αντιληφθεί η Ηγουμένη της, έτρεξε στα λυγισμένα κυπαρίσσια, έδεσε από ένα λευκό μαντήλι στις κορυφές τους και επέστρεψε στο κελί της.

Το επόμενο πρωί, η ήρεμη ατμόσφαιρα του κοινοβίου αναστατώθηκε, όταν οι μοναχές είδαν τα δεμένα μαντήλια και κατάπληκτες ρωτούσαν η μια την άλλη ποιος ήταν αυτός που έδεσε τόσο ψηλά δέντρα, για ποιο λόγο το έπραξε και προπάντων με ποιο τρόπο. Η αδελφή που υπήρξε μάρτυρας στα θαυμάσια αυτά περιστατικά αποκάλυψε όλη την αλήθεια και τότε όλες έκλαιγαν από χαρά και συγκίνηση και παραπονιόντουσαν γιατί δεν τις ξύπνησε να δουν και εκείνες το θαύμα της Ηγουμένης τους. Πάνω στην ώρα κατέφθασε και η Ειρήνη. Όταν κατάλαβε τι συνέβη και πώς μαθεύτηκε ένα μυστικό που εκείνη κρατούσε επτασφράγιστο για χρόνια ολόκληρα, επέπληξε αυστηρά την αδελφή που το μαρτύρησε με τα παρακάτω λόγια: «Αν με έβλεπες να αμαρτάνω σαν άνθρωπος, θα εφανέρωνες την αμαρτία μου»; Έθεσε λοιπόν βαρύ επιτίμιο για όποια τολμούσε να φανερώσει οτιδήποτε παράδοξο έβλεπε, όσο ήταν η ίδια εν ζωή. Έτσι, πολλά από τα θαύματα της αγίας εξαφανίστηκαν στη σιωπή της συνοδείας της.
Κάποια χρονιά, ξημερώνοντας η γιορτή του μεγάλου Βασιλείου και μετά την τέλεση του εσπερινού, η αγία ξαγρυπνούσε προσευχόμενη. Πλησίαζε η ώρα του όρθρου και τότε η Ειρήνη ακούει κάποια φωνή να της λέει: «Υποδέξου το ναυτικό που σου φέρνει τα εσπεριδοειδή και φάε να ευφρανθεί η ψυχή σου». Μετά το πέρας της θείας λειτουργίας, η αγία λέει στην πορτάρισσα να ανοίξει την πόρτα της μονής και να οδηγήσει τον άνθρωπο που περιμένει εκεί στον ξενώνα, όπου θα πήγαινε και η ίδια να τον συναντήσει.

Πράγματι, η οσία Ειρήνη του Χρυσοβαλάντου συνάντησε τον άνθρωπο και τον ακούει να της εξιστορεί την εξής θαυμάσια ιστορία: Ήταν ναυτικός, πλοιοκτήτης ενός καραβιού, από την Πάτμο. Απέπλευσε με το πλοίο του από το βόρειο τμήμα του νησιού για την Πόλη και βρισκόταν λίγα μέτρα από τη στεριά, όταν βλέπει εκείνος και οι ναύτες κάποιον σεβάσμιο γέροντα να τους φωνάζει να σταματήσουν. Αυτό όμως ήταν αδύνατο, καθώς ο ισχυρός άνεμος έσπρωχνε το πλοίο στο ανοιχτό πέλαγος. Τότε ο γέροντας φωνάζει με όλη τη δύναμή του και προστάζει το πλοίο να σταματήσει. Το καράβι ακινητοποιείται και ο ίδιος αρχίζει να βαδίζει πάνω στα ύδατα. Μπροστά στους κατάπληκτους ναύτες, επιβιβάζεται στο πλοίο και δίνει στον καπετάνιο τρία μήλα και του λέει: «Όταν πας στη Βασιλεύουσα, δώσε τα στον Πατριάρχη και πες του πως του τα στέλνει ο Πανάγαθος Θεός με τον δούλο Του Ιωάννη, από τον Παράδεισο». Έπειτα δίνει στο ναύκληρο άλλα τρία μήλα προσθέτοντας: «Αυτά να τα πας της Ειρήνης, της Ηγουμένης του Χρυσοβαλάντου και να της πεις: φάγε από τους καρπούς του Παραδείσου που η αγνή ψυχή σου επεθύμησε». Λέγοντας αυτά, ο γέροντας ευλόγησε το πλήρωμα και το πλοίο ξεκίνησε και πάλι το ταξίδι του, ενώ ο ίδιος εξαφανίστηκε.

Ολοκληρώνοντας τη διήγησή του, ο ναυτικός προσκύνησε την Ειρήνη και της πρόσφερε τα μήλα. Η αγία τα δέχτηκε με δάκρυα ευλάβειας και ευγνωμοσύνης ευχαριστώντας τον άγιο ευαγγελιστή και απόστολο Ιωάννη. Στο κελί της γονάτισε και ευχαρίστησε τον Χριστό για αυτό το δείγμα της εύνοιάς Του προς τη δούλη Του.

Η αγία Ειρήνη, με την έμφυτη ευφυΐα της και τη χάρη του αγίου Πνεύματος, εννόησε ότι το θείο αυτό δώρο ήταν ουράνια πρόσκληση. Όταν έφτασε η μεγάλη Τεσσαρακοστή, έκοψε το ένα μήλο σε λεπτά κομματάκια και έτρωγε ένα κομμάτι κάθε μέρα, απέχοντας από οποιαδήποτε άλλη τροφή, ακόμη και από το νερό. Τη Μεγάλη Πέμπτη, ύστερα από τη θεία λειτουργία και αφού όλες οι μοναχές κοινώνησαν των Αχράντων Μυστηρίων, η Ειρήνη έκοψε και το δεύτερο μήλο και έδωσε σε κάθε αδελφή από ένα κομμάτι. Τότε τους αποκάλυψε και την ιστορία του θείου δώρου. Το τρίτο μήλο η Ειρήνη το φύλαξε για τις τελευταίες μέρες της επίγειας ζωής της.

Τη Μεγάλη Παρασκευή, οι αδελφές έψαλαν τα άγια Πάθη και η Ειρήνη, μόνη της μέσα στο ιερό βήμα, γονατισμένη, είχε παραδοθεί σε προσευχή. Δίπλα της βρισκόταν μόνο ο άγγελος-οδηγός της, που τόσες φορές την είχε διακονήσει: «Γίνου έτοιμη» της είπε απλά και εκείνη κατάλαβε ότι πλησίαζε η ώρα να εγκαταλείψει τα επίγεια.
Το σύντομο διάστημα από το ουράνιο αυτό μήνυμα μέχρι και την οσιακή της κοίμηση, η αγία προετοίμαζε την ακολουθία της για το μεγάλο γεγονός. Στον ιερό ναό τον Αρχαγγέλων τις δίδασκε για το μυστήριο του θανάτου, τη μελλοντική κρίση και την αιωνιότητα. Ο θάνατος είναι δύσκολο για κάθε ανθρώπινο πλάσμα και όσο πλησίαζε η ώρα, τόσο η ψυχή της αγίας ένιωθε την επιθανάτια αγωνία.

Τακτοποίησε τις υποθέσεις του μοναστηριού και υπέδειξε την άξια διάδοχό της. Μια εβδομάδα πριν τη μεγάλη ημέρα, νήστεψε τρώγοντας μόνο από το παραδεισένιο μήλο και καθημερινά κοινωνούσε των Αχράντων Μυστηρίων. Ξημέρωσε τέλος η Κυριακή, όπου για τελευταία φορά η Ειρήνη παρακολούθησε τη θεία λειτουργία, απάγγειλε το σύμβολο της πίστης (το πιστεύω), κοινώνησε, αγκάλιασε τις αδελφές και τους ζήτησε συγγνώμη και τέλος γονάτισε μπροστά στην Ωραία Πύλη, ύψωσε τα χέρια της και προσευχήθηκε για τελευταία φορά με αυτά τα λόγια: «Δέσποτα, Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού του Ζώντος. Συ ο Ποιμήν ο Καλός που με το Πανάγιο και Πολύτιμο Αίμα Σου μας ελύτρωσες από τα δεσμά της αμαρτίας, άκουσε την τελυταία δέησι της ταπεινής Σου δούλης. Στην κραταιά Σου χείρα παραδίδω σήμερα το μικρό τούτο ποίμνιο. Σκέπασε το με τη θεία σκέπη Σου και διαφύλαξέ το από τις επιθέσεις του αοράτου εχθρού. Διότι Συ είσαι ο αγιασμός μας και η απολύτρωσις και Σε θα δοξάζουμε αιωνίως. Αμήν».

Στη συνέχεια, σιωπηλά και ήρεμα, αποσύρθηκε στο κελί της και πλάγιασε στην ασκητική της κλίνη. Οι μοναχές της, με ευλαβική σιωπή, την περικύκλωσαν και την έβλεπαν να χαμογελά. Με αυτό το ουράνιο χαμόγελο, το οποίο αποδείκνυε την απόλυτη μακαριότητα και γαλήνη της ψυχής της, παρέδωσε το πνεύμα της η οσία Ειρήνη, Ηγουμένη της μονής Χρυσοβαλάντου, σε ηλικία 104 χρόνων.

Η οσιακή της κοίμηση διαδώθηκε σε όλη τη Βασιλεύουσα αστραπιαία και χιλιάδες κόσμου συνέρευσαν στο μοναστήρι, για να προλάβουν να προσκυνήσουν το ιερό σκήνωμα της πνευματικής τους μητέρας. Επικεφαλής ήταν ο πατριάρχης, ο οποίος με το πλήθος του λαού από όλες τις κοινωνικές τάξεις και των αρχιερέων και λοιπών κληρικών συνόδευσαν τη μακαριστή Ηγουμένη στην τελευταία της κατοικία, στο παρεκκλήσι του μεγαλομάρτυρος αγίου Θεοδώρου

Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ του Δημητρίου Μ. Περέογλου *

πηγή : http://www.onestory.gr/post/28111399163

Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ

του Δημητρίου Μ. Περέογλου *
.
Ο ήλιος δεν είχε αποφασίσει να ξεπροβάλλει σήμερα από τον «Τρελό» αλλάζοντας το γνώριμο συνήθειό του. Μα δεν ήταν στο χέρι του ή μάλλον στις χρυσαφιές αχτίδες του. Τα σύννεφα είχαν συναχτεί ολόγυρά του έχοντας άλλη άποψη για τα χρώματα της αυγής στην απέραντη παλέτα τ’ ουρανού κι εκείνος απλά παρακολουθούσε το ιδιόρρυθμο παιχνίδι τους, σωπαίνοντας.
Ο Λευτέρης, συμμεριζόμενος την ξανθιά σιωπή του, βάδιζε κι αυτός συννεφιασμένος προς την αφετηρία των λεωφορείων του Κ.Τ.Ε.Λ., αφήνοντας πίσω του σκόρπιες σκέψεις σαν αχτίδες φωτός που, αυτομολώντας, τρυπούσαν την πυκνή συννεφιά του τέλους μιας διαδρομής ζωής, παράταιρης τελικά, για εκείνον.
«Ακούς εκεί, δε φτάνει που με είχε ανασφάλιστο και δε με πλήρωνε τρεις μήνες τώρα, ούτε καν ενδιαφέρθηκε αν ζω από εκείνη τη νύχτα…» μονολογώντας ανέβηκε αργά-αργά τα σκαλιά του λεωφορείου. 
«Εκείνη η νύχτα, ήταν σκέτος εφιάλτης• τι να πρωτοθυμηθώ: την ασταμάτητη βροχή που με μαστίγωνε, διαπερνώντας το σώμα και το νου; την αγωνία να προλάβω να παραδώσω έγκαιρα και τις άλλες παραγγελίες που είχαν αργήσει να ετοιμαστούν; ή τη χαμηλή πτήση από την αιφνιδιαστική ώθηση και την αίσθηση μανταρινιού και χώματος στα χείλη μου από το απότομο χτύπημα του αυτοκινήτου στο μηχανάκι μου; και ο κυρ Γιάννης να μη σηκώνει ούτε το τηλέφωνο! Βλέπεις, ήταν για εκείνον μάλλον η ευκαιρία που έψαχνε να προσλάβει για διανομέα τον Αχμέτ, που τελευταία ερχόταν συχνά-πυκνά ζητώντας επίμονα δουλειά. Έγχρωμοι άνθρωποι για έγχρωμες δουλειές, βολετό… τίποτα, τίποτα… τριφύλλι• τριφύλλι και καλαμπόκι. Θα βοηθάω το γέρο μου• λίγο στα πρόβατα, λίγο στα χωράφια κάτι θα γένει. Να ξεκουραστεί κι αυτός κομμάτι. Τώρα θα νοιώθει κι αυτός λίγο περήφανος που κατάφερα και μάζεψα αυτά που χρειαζόταν για εκείνη την επέμβαση. Τόσα χρόνια καρπωνόμουν την αμέριστη βοήθειά του, καιρός πια να του το ανταποδώσω• έστω ένα μέρος, του το φυλάω για έκπληξη». Έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό του προσπαθώντας να βολευτεί στη θέση που είχε κλείσει από καιρό στο πρακτορείο του Κ.Τ.Ε.Λ, καθώς και σ’ αυτή του νέου προορισμού της ζωής του. Θες ορμώμενος από τις καταστάσεις που πέρασε και τις τόσες δουλειές που άλλαξε; θες ότι ποτές δε μπόρεσε να συνηθίσει τους ρυθμούς της πρωτεύουσας; θες για ‘κείνο το ταξίδι που άφησε στη μέση στο βαθύ γαλάζιο των ματιών της Λενιώς; θες ότι τελικά θα γυρνούσε κάποτε ούτως ή άλλως; όλες αυτές οι σκέψεις, είχαν βάλει για τα καλά φωτιά στο πλούσια καλλιεργημένο μυαλό του και ο δρόμος του γυρισμού, σαν από καιρό, o εν αναμονεί, πυροσβέστης.
«Γιατί,  και εκείνος ο Διευθυντής της εταιρίας; άλλο και τότες;», σα ν’ άκουγε τα λόγια του: «Λυπούμαστε πολύ, αλλά… καταλαβαίνετε… λόγω της οικονομικής κρίσης, η εταιρία αποφάσισε να κάνει περικοπές μισθών και κάποιες απολύσεις (εγώ ήμουν μέσα στις «κάποιες»). Θα σας δοθεί βεβαίως σχετική αποζημίωση και μια συστατική επιστολή…» σκεφτόταν και ψαχούλευε τις τσέπες του για να την αναζητήσει. «Να θυμηθώ να τη δώσω στο ΓιωργοΚώστα, μπας και σταματήσει να γκρινιάζει για τις κατσίκες μας που του τρώνε τ’ αμπέλια».
Στη μέσα τσέπη του μπουφάν του βρήκε και το πτυχίο. «Αα αυτό, που ξέρεις, μπορεί να χρειαστεί για καμιά επιδότηση! τίποτα, τίποτα… τριφύλλι• τριφύλλι και καλαμπόκι. Θα βοηθάω το γέρο μου• λίγο στα πρόβατα, λίγο στα χωράφια κάτι θα γένει. Να ξεκουραστεί κι αυτός κομμάτι. Τώρα θα νοιώθει κι αυτός λίγο περήφανος που κατάφερα και μάζεψα αυτά που χρειαζόταν για εκείνη την επέμβαση. Τόσα χρόνια καρπωνόμουν την αμέριστη βοήθειά του, καιρός πια να του το ανταποδώσω• έστω ένα μέρος, του το φυλάω για έκπληξη». Έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό του βουρκώνοντας, αναπολώντας τα ξέγνοιαστα χρόνια στο χωριό με τα τόσα παιδικά κι εφηβικά χρώματα και αρώματα που αναδυόντουσαν από το χώμα, τα λουλούδια, τα δέντρα, τ’ ανέμελα κι ατέλειωτα παιχνίδια στους χωματόδρομους και στην πλατεία με τον γερο-πλάτανο, τα πρώτα κρυφά ραντεβουδάκια δίπλα στο ποτάμι, αργότερα τη σκληρή δουλειά και τις πρώτες δυσκολίες, τις στενοχώριες και τις στερήσεις του πατέρα για να τον σπουδάσει, τα ξέγνοιαστα, μα και συνάμα, τα δύσκολα τα χρόνια, τα κατοπινά…
Δεν τον κρατούσε πια τίποτε εδώ. Ούτε τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή. «Ποια ζωή;» αναρωτήθηκε. «Να δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, χάνοντας σιγά-σιγά φίλους, παρέες, μέρες, χρόνια και ζωή…». Δεν τον κρατούσε πια τίποτε. Ούτε καν η Κέλλυ, που για χάρη μιας μαύρης B.M.W., του πρώην κολλητού του συναδέλφου, τον απέλυσε κι αυτή το δίχως άλλο!
Τη σιωπή την έσπαγε κατά καιρούς η κόρνα από τις νταλίκες που περνούσαν από το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας και οι σταγόνες της βροχής που έπεφταν στο τζάμι του παραθύρου και στ’ ανοιχτά πατζούρια του μυαλού του, καθώς γινόντουσαν ολοένα και πιο πυκνές οι στάλες… οι στάλες και οι σκέψεις… «Τόσα χαμένα όνειρα, τόσα χαμένα χρόνια… και μια ζωή πάντα να περνάει γρήγορα κορνάροντας από το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας». 
Ξάφνου, τη σιγή την ξόρκισε με βία μια παλιά μελωδία: «Δεν ξαναβόσκω άλλες βοβάλες, δε θέλω μήτε να τις δω…». Τι ειρωνεία, είχε την ίδια μελωδία για ήχο κλήσης απ’ όταν πρωτοέφυγε για την πρωτεύουσα και δεν την είχε αλλάξει από τότες. 
«Έλα, μάνα!» είπε και σώπασε. «Στο δρόμο είμαι, έρχομαι. Πες του πατέρα ότι τα μάζεψα τα χρήματα!» είπε χαρούμενος μη μπορώντας να κρατήσει άλλο κρυφή την έκπληξη που του ετοίμαζε. 
«…Ο πατέρας; τι ο πατέρας;» είπε και σώπασε. Κι ύστερα…
σιωπή… 
Και μιά βροχή αδυσώπητη που έπεφτε στο τζάμι του παραθύρου και στα κλειστά πατζούρια του μυαλού του, πλημμυρίζοντας τα μάτια του 
και το άδειο, τώρα, δωμάτιο της καρδιάς του!  
.
Ο Δημήτριος Μ. Περέογλου γεννήθηκε το Νοέμβρη του ’70 στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται. Είναι παντρεμένος με δυο παιδιά και ποιηματογραφεί (Θεώ – εκδ. ΙΡΙΣ ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ 2009, ΧΩΡΙΣ με –υπο έκδοση).
[ ιστολόγιο ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΑΛEΞΙΟΥ: ΘΩΜΑΣ ΦΑΝΟΥΡΑΚΗΣ (ΖΩΓΡΑΦΟΣ)

πηγή : http://www.alkman.gr/?p=9827

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΑΛEΞΙΟΥ: ΘΩΜΑΣ ΦΑΝΟΥΡΑΚΗΣ (ΖΩΓΡΑΦΟΣ)

Επιλογή από: Βασίλης, 14 Φεβρουαρίου 2011 στις 14:11
 

Στο τέλος της χρονιάς που πέρασε, κυκλοφόρησαν τα “ΚΕΙΜΕΝΑ ΦΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ”(*) του εκλεκτού φιλολόγου και αρχαιολόγου κ. Στέλιου Αλεξίου. 

Θα αντιγράψουμε (κύρια σημεία) από το μοναδικό που δεν έχει κοινοποιηθεί ή δημοσιευθεί και αφορά στον ζωγράφο Θωμά Φανουράκη.


Στυλιανός Αλεξίου και Θωμάς Φανουράκης, την εποχή που ο ζωγράφος εργαζόταν στο Μουσείο





 ΘΩΜΑΣ ΦΑΝΟΥΡΑΚΗΣ (1915-1993)
(…) Τον γνώριζα από τότε που ήμουν παιδί. Κατοικούσε προπολεμικά στην τότε οδό Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (σήμερα Γιάννη Χρονάκη), γειτονικά με το σπίτι του παππού μου Στρατή Βουρδουμπάκη, στο οποίο οικογενειακώς έμενα. Περνώντας από το λιθόστρωτο στενό, απέναντι σε μια τούρκικη βρύση (αξιόλογο αρχιτεκτόνημα εντοιχισμένο αργότερα στον βενετικό προμαχώνα κοντά στο Αρχαιολογικό Μουσείο), έβλεπα το σπίτι των αδελφών Φανουράκη, Θωμά και Παύλου. Ο πατέρας των ήταν χρυσοχόος κοσμηματοπώλης. Το επάγγελμα του το συνέχισε ο Παύλος στο Ηράκλειο και έπειτα στην Αθήνα, ενώ ο Θωμάς κληρονόμησε την καλλιτεχνική επιδεξιότητα των χεριών του πατέρα του, και σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, στην Αθήνα, από την οποία πήρε το,πτυχίο του στα 1940.
 
Περνώντας, έβλεπα την εξώπορτα του σπιτιού του πάντα ανοιχτή, όπως συνηθιζόταν τότε στο Ηράκλειο. Φαινόταν η αυλή με τις γλάστρες και τα λουλούδια γύρω από μια κεντρική λεμονιά, κάτω από την οποία δειπνούσαν τα δροσερά βράδια του καλοκαιριού οι Φανουράκηδες.(…)
 
Ο Θωμάς σ΄όλη του τη ζωή θυμόταν το Ηράκλειο των παιδικών του χρόνων, όχι από ρομαντική νοσταλγία, αλλά επειδή έβλεπε ότι η τότε πόλη, χωρίς υψηλές οικοδομές στα στενά, χωρίς μολυσμένο αέρα και πανδαιμόνιο τροχοφόρων, ήταν ανθρωπινότερη. (…)


Ντουλάπες, μπουφέδες, τραπέζια, ήταν φτιαγμένα από επιπλοποιούς. Δεν ήταν απρόσωπα και κρύα βιομηχανικά προϊόντα/1970 το μεγάλο βήμα


Ο Θωμάς εκτιμούσε την εποχή του και για κάτι άλλο. Υπήρχε ακόμη καλαισθησία στα σπίτια: “Δεν έβλεπες τίποτε άσχημο” όπως έλεγε χαρακτηριστικά> Ντουλάπες, μπουφέδες, τραπέζια, ήταν φτιαγμένα από επιπλοποιούς. Δεν ήταν απρόσωπα και κρύα βιομηχανικά προϊόντα.(…)
 
Αργότερα, μετά τον πόλεμο, άρχισα να κάνω συντροφιά με τον Θωμά. Τον επισκεπτόμουν στο ζωγραφικό εργαστήριό του, που άλλαζε κατά διαστήματα θέση στο Ηράκλειο. Τελικά ο Θωμάς εγκαταστάθηκε στο ιδιόκτητο μικρό “ατελιέ” του στην περιοχή Πεντεβή, που ήταν επί πολλά χρόνια και κατοικία του. Κάναμε συντροφιά, μαζί με άλλους φίλους, και όλοι χαιρόταν την καλλιέργεια, την ειρωνεία και το “χιούμορ¨του. (…)
 
Ο Φανουράκης είχε γράψει και ποιήματα ερωτικά και πολιτικά. Ένα από τα πολιτικά, δημοσιευμένο σε εφημερίδα και αφιερωμένο στον αριστερό αντάρτη Ποδιά, στην περίοδο του Εμφυλίου, έγινε αιτία να συλληφθεί κάποτε ο Θωμάς, για λίγες ώρες, σε μια επίσκεψη του βασιλιά στο Ηράκλειο.(…)
 
Άλλοι πίνακες του είναι εκτεθειμένοι στη Δημοτική Πινακοθήκη, στον αναστηλωμένο βενετικό ναό του Αγίου Μάρκου. Ανήκουν στην τελευταία ζωγραφική παραγωγή του Φανουράκη, που είχε γίνει αρκετά γνωστή κια στην Αθήνα, και που χαρακτηριζόταν από μιαν ιδιότυπη τεχνική παράστασης ξύλινων επιφανειών, με λεπτομέρειες αντικειμένων ή τοπίου, στο βάθος. Ο ίδιος αποκαλούσε τη ζωγραφική αυτή “μεταφυσική” με την έννοια ότι απέδιδε τη ¨μυστική αίσθηση της ζωής¨.Από τους λογίους των Αθηνών που είχαν επισκεφθεί το εργαστήριό του στη δεκαετία του 1950, τον είχε εκτιμήσει κυρίως ο Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος και τον είχε μνημονεύσει, βάσει των ως τότε έργων του, κυρίως ως προσωπογράφο, με άρθρο του στη Νέα Εστία.(…)


Χωριανή με μαύρο μαντήλι/ προσωπογραφία 1963

 

Στο χρονικό διάστημα που ήμουν Έφορος Αρχαιοτήτων Κρήτης, όπως και προηγουμένως επί Ν.Πλάτωνος, ο Θωμάς είχε εργασθεί στο Μουσείο Ηρακλείου ως καλλιτεχνικός σχεδιαστής αρχαίων αντικειμένων.(…)
 
Ο Θωμας Φανουράκης ήταν από τους Ηρακλειώτες που δεν μπορούσαν να ζήσουν αλλού. Απέφυγε μια σταδιοδρομία “καθιερωμένου” ζωγράφου που ασφαλώς θα τον περίμενε στην Αθήνα, αν έκανε τους αναγκαίους συμβιβασμούς. Έζησε όλη τη ζωή στο Ηράκλειο, και μόνο ένα μικρο διάστημα ταξίδεψε στο Παρίσι, χωρίς, όπως φαίνεται, να εντυπωσιασθέι πολύ
______________________________________

(*)=Το βιβλίο του Στυλιανού Αλεξίου «ΚΕΙΜΕΝΑ ΦΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ» στοιχειοθετήθηκε & τυπώθηκε στην ‘ΤΥΠΟΚΡΕΤΑ» Γ.Καζανάκης Δ/χοι Α.Β.Ε. τον Δεκέμβριο του 2010-για τις εκδόσεις ΔΟΚΙΜΑΚΗΣ.
Πριν λίγο είδαμε την πρόσκληση για την παρουσίαση του βιβλίου :

Πρόσκληση εκδήλωσης για το βιβλίο του Στυλιανού Αλεξίου.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω
 

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Ο Γκρεμιστής

Κωστής Παλαμάς 1928

Αφιερωμένο στη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα για όσους προτιμούν
σε πύργους να είναι άρχοντες
σε έδρες καθημένοι
στις εντολές να υπακούν
αρκεί στο τέλος να αμειφθούν
                                   την …έδρα τους να σώσουν

Από τους Μικρομεσαίους του Αισθήματος, τους ιδρυτές των ΑΧΡΗΣΤΩΝ στον Πολιτισμό

Ο Γκρεμιστής

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο κτίστης,

ο διαλεχτός της άρvησης κι ο ακριβογιός της πίστης.

Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.

Στου μίσους τα μεσάvυχτα τρέμει εvός πόθου αστέρι.

Κι αν είμαι της vυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάvτα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.

εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης.
του μακρεμένου αγvαvτευτής, κι ο κλέφτης κι ο
απελάτης

και με το καριoφίλι μου και με τ’ απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.

Kάλλιo φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλλιo ουρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε, ποταμοί και κάλλιο ανoίχτε, τάφοι,

και, δυvαμίτη, βρόvτηξε και σιγοστάλαξε, αίμα,
παρά σε πύργους άρχοvτας και σε vαούς το Ψέμα.

Τωv πρωτογέvvητωv καιρών η πλάση με τ΄αγρίμια
ξαvάρχεται. Καλώς να ‘ρθει. Γκρεμίζω την ασκήμια.

Ειμ’ ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το ‘χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι
δεν του αποκρίvεται καvείς, και πάει κι όλο προσμέvει
το λόγο που δεν έρχετα, και μια vτροπή το δένει

Μα το τσεκούρι μοvαχά στο χέρι σαv κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ’ ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ’ατσάλι
και vιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,

και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές v’ αvοίξω,
και μ’ ενα Ναι να τιναχτώ , μ’ ένα Όχι να βροvτήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας, όποιοι είστε.
Γρικάω, βγαίvει από μέσα του μια προσταγή :

Γκρεμίστε !

/olympia.gr

   
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ευπαλίνειο όρυγμα



Το Ευπαλίνειο όρυγμα αποτελεί ένα μηχανικό έργο αξεπέραστο στην ιστορία της μηχανικής τεχνολογίας και τεκμήριο του υψηλού επίπεδου τεχνογνωσίας των Ελλήνων μηχανικών και των ολοκληρωμένων γνώσεών τους στην εφαρμογή της Γεωμετρίας, της Τοπογραφίας, της Γεωδαισίας και της Οπτικής στην αρχαία Ελλάδα πολύ πριν από τον 6ο αιώνα π.Χ. Ο Μεγαρεύς μηχανικός Ευπαλίνος κατόρθωσε να διανοίξει έναν αγωγό ύδρευσης διαμέσου του όρους Άμπελος (σημ. Κάστρο), για την υδροδότηση της πρωτεύουσας της Σάμου (σημερινό Πυθαγόρειο). Το υδραυλικό έργο που ανέλαβε ο Ευπαλίνος είχε συνολικό μήκος 1800 μέτρων, είχε δύο τμήματα : α) το επιφανειακό (ή εξωτερικό) που ξεκινούσε από την πηγή (που σήμερα είναι ενσωματωμένη στην εκκλησία Αγιάδες) και με ένα σύστημα αγωγού και καθέτων ορυγμάτων για τον καθαρισμό του νερού, οδηγούσε προς την βόρειο είσοδο της σήραγγας και β) την κυρίως σήραγγα, μήκους 1036 μέτρων.

   
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Βρεττανικὴ προσφορὰ πολιτισμοῦ εἰς τὴν Εὐρώπην.

πηγή :  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=10151056385254323&set=a.439804174322.236021.127951134322&type=1&theater

Βρεττανικὴ προσφορὰ πολιτισμοῦ εἰς τὴν Εὐρώπην.

Γύρω ἀπὸ τὴ Βρεττανία ὑπάρχουν καὶ ἄλλα μικρὰ νησιά.

Μεγάλο νησὶ εἶναι ἡ Ἰέρνη, ποὺ βρίσκεται πρὸς βορρὰν καὶ ἐκτείνεται παράλληλα εἰς τὴν Βρεττανία, ἔχοντας πλάτος μεγαλύτερον ἀπὸ τὸ μῆκος.
Γι’ αὐτὴν, τίποτε συγκεκριμένον δὲν ἔχουμε νὰ ποῦμε, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ὅτι οἱ κάτοικοί της, εἶναι οἱ ἀγριώτεροι τῶν Βρεττανῶν, καθὼς εἶναι ἀνθρωποφάγοι καὶ πολυφάγοι!!!!!!!
Ἐπίσης θεωροῦν καλὸν νὰ τρῶνε τοὺς πατέρες τους, ὅταν πεθάνουν καὶ νὰ συνάπτουν φανερῶς ἐρωτικὲς σχέσεις καὶ μὲ ἄλλες γυναῖκες καὶ μὲ τὶς μητέρες καὶ μὲ τὶς ἀδελφές τους…

(Στράβωνος Γεωγραφικά Δ 5. 3-4)

Εἰσὶ δὲ καὶ ἄλλαι περὶ τὴν Βρεττανικὴν νῆσοι μικραί·
μεγάλη δ’ ἡ Ἰέρνη πρὸς ἄρκτον αὐτῇ παραβεβλημένη,
πρόμηκες μᾶλλον πλάτος ἔχουσα.
περὶ ἦς οὐδὲν ἔχομεν λέγειν σαφές,
πλὴν ὅτι ἀγριώτεροι τῶν Βρεττανῶν ὑπάρχουσιν οἱ κατοικοῦντες αὐτήν,
ἀνθρωποφάγοι τε ὅντες καὶ πολυφάγοι,
τούς τε πατέρας τελευτήσαντας κατεσθίειν ἐν καλῷ τιθέμενοι
καὶ φανερῶς μίσγεσθαι ταῖς τε ἄλλαις γυναιξὶ
καὶ μητράσι καὶ ἀδελφαῖς…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
26-7-2012

(Πηγή: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=407155666008864&set=a.157153511009082.34187.121471634577270&type=1&ref=nf)


σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Σταφυλόπιτα

Σταφυλόπιτα
Bαθμολογία:
       
2 ψήφοι
Προστέθηκε από , 24.07.11

Περιγραφή

Γλυκιά πίτα από τον Στέλιο Παρλιάρο!!Photo

Τι χρειαζόμαστε:

Για τη ζύμη:
  • 150 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις και λίγο ακόμη για τη φόρμα
  • 80 γρ. βούτυρο αγελάδος τεμαχισμένο και λίγο ακόμη για τη φόρμα
  • λίγο αλάτι
  • 1 κρόκος αυγού ελαφρώς χτυπημένο για το άλειμμα της επιφάνειας
  • 50 γρ. ζάχαρη άχνη
  • 40 γρ. νερό
  • τέλος ζάχαρη κρυσταλλική για πασπάλισμα
Για τη γέμιση:
  • 800 γρ. σταφύλια, μαύρα και άσπρα
  • 20 γρ. βούτυρο αγελάδος σε θερμοκρασία δωματίου
  • 30 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
  • 1 αυγό
  • 40 γρ. κρέμα γάλακτος 35% λιπαρά
  • 100 γρ. άχνη
Στα γρήγορα
Κατηγορία
Εποχιακά
Μέθοδος
Διατροφή
Περιέχει
Σερβίρει
                                                             10-12 άτομα

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Σταφυλόπιταhttp://www.sintagespareas.gr/sintages/stafilopita.html#ixzz21qnituJd
 σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Κάτι θα γίνει , θα δείς




 Κάτι θα γίνει , θα δείς
Κάτι θα γίνει, θα δεις Δεκάξι ιστορίες από τα Καμίνια, τη Νίκαια, τη Δραπετσώνα. Από τον ντόκο των Κρητικών, από το ουζερί "Υπάρχω", από το φουγάρο της ΔΕΗ στο Κερατσίνι. Ιστορίες για τράπεζες που παίρνουν σπίτια, για σπίτια που παίρνουν φωτιά, για όνειρα που γίνονται στάχτη. Για το σκοτάδι που ζει στη διπλανή πόρτα. Κάτι θα γίνει όμως, θα δεις. Γιατί εκεί όπου μεγαλώνει ο φόβος μεγαλώνει κι εκείνο που σώζει από τον φόβο. Περιέχονται τα διηγήματα: - Έλα Έλλη, τάισε το γουρουνάκι - Μολυβένιος στρατιώτης - Μάο - Κι ένα αβγό κίντερ για το παιδί - Πλακάτ με σκουπόξυλο - Το αίμα του κρεμμυδιού - Κάτι θα γίνει, θα δεις - Τα πράγματα που κουβάλαγαν - Μουστακάκι με κάρβουνο - Ξένα, εξωτικά - Για τους φτωχούς ανθρώπους - Το δέσιμο των σωμάτων - Βγες έξω και καψ τα - Πίπολ αρ στρέιντζ - Πιγκουίνοι έξω απ το λογιστήριο - Κομμάτι κομμάτι μου παίρνουν τον κόσμο μου.
http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=182581#.UBKyJaCv_p0


"Ιφιγένεια εν Αυλίδι"

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=451368494897863&set=a.443963645638348.102981.108511895850193&type=1&theater 
                                                                                                                                               
"Ιφιγένεια εν Αυλίδι" Ηράκλειο 
Κηπ. Νίκ.Καζαντζάκης
30-31 Ιουλίου 2012 στις 21.30
Εισιτήρια προπωλούνται 
Κηπ. Ν.Καζαντζάκης
Βιβλιοπωλείο ΔΟΚΙΜΑΚΗΣ

Η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, παραγωγή της «5ης Εποχής Τέχνης» σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, περιοδεύει σε θέατρα της Αττικής και της περιφέρειας, πλαισιωμένη από έναν εξαιρετικό θίασο.

Από τα κορυφαία κείμενα της αρχαίας ελληνικής πραγματείας, η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», το προτελευταίο έργο του Ευριπίδη, πραγματεύεται τη θεϊκή βούληση της Αρτέμιδος να θυσιαστεί η Ιφιγένεια, κόρη του βασιλιά των Μυκηνών, Αγαμέμνονα, προκειμένου να φυσήξουν ούριοι άνεμοι και να κινήσει ο στόλος των Ελλήνων για την Τροία.

Είναι κείμενο «βαθύτατα πολιτικό, ένα ειρωνικό και ταυτόχρονα τραγικό σχόλιο πάνω στο θέμα της πολιτικής σκοπιμότητας, η Ιφιγένεια είναι το σύμβολο κάθε θυσίας το εξιλαστήριο θύμα των πολιτικών σκοπιμοτήτων κάθε εποχής», όπως αναφέρει ο σκηνοθέτης Θέμης Μαμουλίδης.

Η Ιφιγένεια δεν θυσιάζει μόνο τη ζωή της, αλλά, κυρίως, θυσιάζει την αθωότητά της. Αμφιβάλλει, ανησυχεί, θέτει ερωτήματα, χωρίς να ξεχνά το αλάνθαστο των θεών και των παλαιών ηθικών αρχών. Ο τραγικός ποιητής πραγματεύεται το θέμα της θυσίας της Ιφιγένειας από τη σκοπιά που του επιβάλλουν οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της εποχής του, ενώ το ερώτημα που τίθεται, αν τελικά αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο είναι η επίτευξη ενός πολιτικού στόχου ή το δικαίωμα του ανθρώπου στη ζωή, παραμένει αναπάντητο.

Η παράσταση επιχειρεί μια σύγχρονη σκηνική ανάγνωση του κειμένου, μέσα σε ένα ποιητικό, εικαστικό περιβάλλον, με τη σύγχρονη μουσική επεξεργασία του Κωνσταντίνου Βήτα.

Η περιοδεία της «Ιφιγένειας εν Αυλίδι»: Ιεράπετρα (29/7), Ηράκλειο (30, 31/7), Ρέθυμνο (1, 2/8), Χανιά (3/8), Λαύριο (5/8), Αργος (6/8), Τρίπολη (7/8), Σπάρτη (8/8), Τήνος (9/8), Ξυλόκαστρο (10/8), Αμαλιάδα (11/8), Ζάκυνθος (12/8), Αργοστόλι (13/8), Λευκάδα (16/8), Πρέβεζα (17/8), Μεσολόγγι (18/8), Γιάννενα (20/8), Κοζάνη (21/8), Βέροια (22/8), Συκεές (23,24/8), Τρίκαλα (25/8), Καρδίτσα (26/8), Λάρισα (27/8), Λαμία (28/8), Βριλήσσια (29/8), Πάρος (30/8), Αιγάλεω (1/9), Κορυδαλλός (2/9), Πάτρα (3, 4/9), Αγρίνιο (5/9), Πειραιάς (7/9), Νέα Σμύρνη (9/9), Γαλάτσι (10/9), 13, 14, 15/9 Αθήνα (θέατρο Μπάντμιντον).

Συντελεστές
Τη μετάφραση υπογράφει ο Κ.Χ. Μύρης, τη σκηνοθεσία/επεξεργασία κειμένου ο Θέμης Μουμουλίδης, το σκηνικό ο Γιώργος Πάτσας, τα κοστούμια η Παναγιώτα Κοκκορού και τη μουσική ο Κωνσταντίνος Βήτα. Παίζουν: Ι. Παππά, Κ. Καραμπέτη, Στ. Μάινας, Μ. Χατζησάββας, Αγγ.Μπούρας, Αλ. Σακελλαροπούλου, Γ. Στάνκογλου, Ρ. Αντωνοπούλου, Λ. Μιχαλοπούλου, Μ. Παναγιωτοπούλου, Λ. Παπαληγούρα, Αρ. Πασχ
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Το ντεμπούτο του Μπάγκς Μπάνι

Μπαγκς Μπάνι 

 

27 Ιουλίου 1940: Ο Μπαγκς Μπάνι κάνει το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη, με την ταινία κινουμένων σχεδίων Ένας άγριος λαγός.

Ο Μπαγκς Μπάνι (Bugs Bunny), ο αλανιάρης και σκανδαλιάρης γκρι λαγός, είναι ένας από τους δημοφιλέστερους ήρωες των κινουμένων σχεδίων. Υπήρξε το αντίπαλο δέος του Μίκυ Μάους, στην προσπάθεια της Warner να ανταγωνισθεί τη Disney.

Γεννήθηκε στις αρχές του 1940 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, από τη συνεισφορά τεσσάρων σχεδιαστών (Μπομπ Κλάμπετ, Τσακ Τζόουνς, Φριζ Φρίλενγκ, Ρόμπερτ ΜακΚίμσον) και του ηθοποιού Άρθουρ Ντέιβις, που δάνεισε τη φωνή του. Το πλήρες όνομά του είναι Τζορτζ Γουάσινγκτον Μπάνι. Έγινε, όμως, γνωστός με το παρατσούκλι Μπαγκς (τρελούτσικος). Η προφορά του είναι ένα μίγμα κάποιου που ζει μεταξύ Μπρονξ και Μπρούκλιν.
Ο σκανδαλιάρης λαγός βρίσκεται σε διαρκείς κόντρες με τους Έλμερ Φαντ, Γιοσεμάιτ Σαμ, Μάρβιν τον Αρειανό, Ντάφι Ντακ και Γουάιλ Κογιότ, από τις οποίες πάντα βγαίνει κερδισμένος. Ο Τσακ Τζόουνς ανησυχούσε αρχικά για την αποδοχή που θα έχει στο κοινό ένας επιθετικός χαρακτήρας, που θα έβγαινε πάντα νικητής. Γι' αυτό έκανε τον Μπαγκς Μπάνι ένα συμπαθητικό ήρωα και τους ανταγωνιστές του πονηρούς, θρασείς και απειλητικούς.
Ο Μπαγκς Μπάνι σε πρωτόλεια μορφή εμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη το 1938. Η αληθινή προσωπικότητά του αναδύθηκε στην ταινία του σπουδαίου καρτουνίστα Τεξ Άβερι Ένας άγριος λαγός, που έκανε πρεμιέρα στις 27 Ιουλίου 1940. Ο λαγός βγαίνει από τη φωλιά του για να πει στον Έλμερ Φαντ την περίφημη ατάκα «Eh, what's up, doc?», που αποτελεί έκτοτε το σήμα κατατεθέν του, μαζί βεβαίως με το καρότο του.
Τη δεκαετία του '40 ο Μπαγκς Μπάνι ήταν αρκετά δημοφιλής μέσα από τις σειρές κινουμένων σχεδίων Looney Tunes και Merrie Melodies, που παίζονται μέχρι τις μέρες μας από τα τηλεοπτικά κανάλια.
Την τελευταία εικοσαετία ο Μπαγκς Μπάνι έκανε αισθητή την παρουσία του σε ταινίες μεγάλου μήκους. Το 1988 συναντά για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη τον μεγάλο του αντίπαλο στο ταμείο Μίκυ Μάους, στην ταινία του Ρόμπερτ Ζεμέκις «Ποιος παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ». Το 1996 συμπρωταγωνιστεί με τον σπουδαίο μπασκετμπολίστα Μάικλ Τζόρνταν στην ταινία του Τζο Πίτκα Διαστημικά Καλάθια (Space Jam) και το 2003, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Τζο Ντάντε, αναζητά με τους άλλους ήρωες των Looney Tunes το μυθικό διαμάντι του Μπλε Πιθήκου στις ζούγκλες της Αφρικής, στην περιπέτεια Looney Tunes: Επιστροφή στην δράση.
Διαβάστε περισσότερα : http://www.sansimera.gr/articles/116#ixzz21oSPYEAL

Δημοφιλείς αναρτήσεις