Κέικ αλμυρό κίτρινο σαν ήλιος..

Κέικ αλμυρό κίτρινο σαν ήλιος...

Bαθμολογία:

20 ψήφοι

Προστέθηκε από evdoba, 17.02.08

Περιγραφή

Πολύ γρήγορο, ιδιαίτερα νόστιμο και όμορφο κάνει και για μπουφέ αν ψηθεί σε μακρόστενη φόρμα ώστε να κόβεται ωραία σε φέτες.

Τι χρειαζόμαστε:

• 2 κούπες καλαμποκάλευρο
• 1 κούπα αλεύρι για όλες τις χρήσεις (αν θέλετε χωρίς γλουτένη)
• 3 αυγά χτυπημένα καλά
• 1 κούπα τριμμένη φέτα (κομμάτια)
• 1 κούπα γιαούρτι (κεσεδάκι)
• 1 κούπα λάδι
• 1 κούπα γάλα
• 1 φακ. μπέικιν πάουντερ
• Αν θέλουμε κομματάκια λουκάνικα και πιπεριές ψιλοκομμένες

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Αλμυρά κέικ - σουφλέ

Μέθοδος

Φούρνου

Διατροφή

Χωρίς γλουτένη

Δυσκολία

Εύκολο

Περιέχει

Τυριά

Γιαούρτι

Αβγά

Γάλα

 

 

 

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Κέικ αλμυρό κίτρινο σαν ήλιος... http://www.sintagespareas.gr/sintages/keik-almiro-kitrino-san-ilios.html#ixzz22cI2vINE

ΕΡΩΤΕΣ ΣΤΑ SOCIAL MEDIA του Παναγιώτη *

πηγή : http://www.onestory.gr/post/28683746947/social-media

ΕΡΩΤΕΣ ΣΤΑ SOCIAL MEDIA

του Παναγιώτη *

.

Ήταν μια συνηθισμένη Τετάρτη για έμενα. Όλη μέρα σε μία δουλεία που δεν αγαπώ καθόλου και το βράδυ χάζευα στο internet και μίλαγα με ανθρώπους που πιθανόν ποτέ δεν θα γνωρίσω.

Άνοιξα το Facebook και σε ένα άσχετο προφίλ, είδα ένα τυπάκο που μ’ άρεσε πολύ. Έψαξα γι’ αυτόν και ανακάλυψα ότι είναι καλλιτέχνης, αλλά όχι γνωστός.

Του έκανα friend request. Εκείνος αποκρίθηκε αμέσως. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα απλώς κάναμε poke. Πραγματικά ποτέ δεν κατάλαβα το νόημα του poke, αλλά το έβλεπα σαν ένα παιχνιδάκι. Κάποια μέρα μετά από αρκετό καιρό του

έστειλα μήνυμα εκφράζοντας τον θαυμασμό μου. Εκείνος ανταποκρίθηκε αλλά μετριοπαθέστατα.

Στεναχωρήθηκα αλλά δεν έδωσα σημασία. Για καιρό μιλούσαμε

περί ανέμων και υδάτων, πάντα σε φιλικό τόνο, και ποτέ χωρίς να φλερτάρουμε.

Σταδιακά εγώ όμως ένιωθα ότι τον ερωτευόμουνα. Πολύ μάλιστα. Κοιτούσα τις φωτογραφίες του και χαμογέλαγα σαν χαζοχαρούμενος έφηβος.

Αυνανιζόμουν και σκεφτόμουν το γυμνό του σώμα και ευχόμουν να είναι ακόμα καλύτερο από την εικόνα που έχτιζα σιγά - σιγά.

Αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Σκέφτηκα μέσω υπολογιστή η χυλόπιτα θα τσούξει λιγότερο. ΛΑΘΟΣ.

Όταν έλαβα απάντηση τύπου, είσαι καλό παιδί αλλά δεν ψάχνομαι έσκασα από το κακό μου.

Αλλά δεν το έβαλα κάτω, επέμενα σε μία συνάντηση, σε ένα καφέ, ή ακόμα και σε μία τηλεφωνική επικοινωνία.

Πραγματικά ένιωθα σαν να μη ξέρω αυτό το ανθρωπάκι που είχα γίνει. Παρακαλούσα για την αγάπη ενός ανθρώπου του οποίου, ούτε τη φωνή δεν είχα ακούσει από κοντά. Γιατί σε

κάποια video στο YouTube την είχα ακούσει. Κάποια στιγμή με παρακάλεσε να μην του ξαναστείλω κάποιο ερωτικού περιεχομένου μήνυμα. Επομένως και εγώ σταμάτησα.

Ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι ήμουν σε ένα εστιατόριο με την παρέα μου. Έτσι όπως χάζευα τον δρόμο, είδα μια γνωστή φιγούρα να βαδίζει προς το ίδιο εστιατόριο αλλά σε άλλο τραπέζι ασφαλώς. Με είδε και τον είδα. Στιγμιαία ένιωσα ρίγη σε όλο μου το σώμα. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και σχεδόν ερεθίστηκα. Επειδή ήταν αρκετά θερμή εκείνη η μέρα δεν μπορούσα να κατανοήσω αν ο ιδρώτας που με έλουσε ήταν από τη ζέστη, ή από το άγχος. Αλλά και εκείνος ταράχτηκε. Αλλά πιστεύω πιο πολύ γιατί μετά τον καταιγισμό από μηνύματα από πλευράς μου μάλλον με είχε περάσει για ψυχάκι.

Δεν μιλήσαμε. Φεύγοντας του έστειλα. Απάντησε. Σε ένα από τα δεκάδες μηνύματα, που ακολούθησαν τις επόμενες ώρες με είπε όμορφο. Το βράδυ πάλι χάζευα τις φωτογραφίες του.

Πέρασαν δύο εβδομάδες, όπου επικράτησε σιωπή και του έστειλα, προτείνοντας του να πιούμε καφέ. Έφαγα άκυρο. Ξανά. Εξήγησα ότι δεν ήθελα συνάντηση με σκοπό να γκομενίσουμε αλλά μια καθαρά φιλική επαφή, αλλά και πάλι δεν ήθελε. Δεν ήταν σε φάση. Έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει.

Είπα μέσα μου πότε ξανά φλερτ μέσω Facebook ή άλλου κοινωνικού δικτύου.

Νιώθεις ότι γνωρίζεις κάποιον μόλις με ελάχιστα μηνύματα, αρχίζεις να αποκτάς μια λαθεμένη οικειότητα, χωρίς να πρέπει και πολύ συχνά παρερμηνεύεις αυτά που λέτε και καταλήγεις μίζερος, νιώθεις παρανοϊκός και με σκατά αυτοπεποίθηση.

Έτσι που λες. Πότε ξανά. Τουλάχιστον μέχρι να μου στείλει ή να του στείλω, ξανά. Για να το πάρουμε πάλι από την αρχή.

Άλλωστε ακόμα κοιτάω τις φωτογραφίες του.

.

Ο Παναγιώτης γεννήθηκε στην Νέα Πέραμο Αττικής. Σπούδασε Λογιστική στην Πάτρα και εργάζεται σαν λογιστής. Στον ελεύθερο χρόνο του γράφει ιστοριούλες ή καταγράφει σκέψεις. Θέλει να ζήσει έστω και για ένα μήνα στην Ισλανδία.

[ blog ] [ tumblr ] [ twitter ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

πηγή : http://filonoi.gr/5-19-6/

Ὁ Ὅμηρος κάνει καλό…. σὲ ὅλα…

Ἑλλάς, ἐπιστήμη, ἱστορία, παιδεύομαι καί ἐκπαιδεύομαι, ὑγεία

by Φιλονόη

Share on facebookShare on printShare on favoritesShare on googleMore Sharing Services

Ἐδῶ καὶ χρόνια ἔχω κάνει διάφορες συζητήσεις ἐπί συζητήσεων γιὰ τὸ τὶ κάνει ἤ δὲν κάνει ἕνα τμῆμα γραπτοῦ τοῦ Ὁμήρου.

Συνήθως, τό λιγότερο ποὺ ἀκούω εἶναι πώς εἶμαι γραφική ἤ ἀνόητη….

Δὲν μὲ πειράζει καθόλου πλέον…

Ἂς λένε ὅσα θέλουν… Ἐγώ σὰν γραφική πιστεύω αὐτά ποὺ πιστεύω, κι ἁπλᾶ, σιγὰ σιγὰ, ἡ ἐπιστήμη ἐρχεται νὰ τὰ ἐπιβεβαιώσῃ….

Αὐτὸ δὲν σημαίνει πώς ἔχω σὲ ὅλα δίκαιον…

Ἀλλά ἀκόμη τὸ ψάχνω… Καὶ εἶμαι σίγουρη πώς δὲν κάνει μόνον στήν καρδιά καλό, ἀλλά σὲ ὅλα… Κι ἐὰν ὄχι σὲ ὅλα, σίγουρα σὲ πάρα πολλά..

Φιλονόη.

 

«Ο Όμηρος κάνει καλό στην… καρδιά»

 

ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ»

Επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η απαγγελία της Οδύσσειας

και της Ιλιάδας συγχρονίζει αναπνοή και παλμούς

«Ο Όμηρος κάνει καλό στην καρδιά», ισχυρίζονται Ευρωπαίοι επιστήμονες, παραπέμποντας στην αφηγηματική τεχνική του μεγάλου αρχαίου επικού και στις επιδράσεις που μπορεί να έχουν τα έργα του όχι μόνο στην νόηση αλλά και στην ομαλή λειτουργία του ανθρώπινου σώματος. Σε έρευνα που δημοσιεύει το «American Journal of Physiology» υποστηρίζεται ότι ο ξεχωριστός ρυθμός, ο λεγόμενος δακτυλικός εξάμετρος, το αρχαιότερο μέτρο ποίησης με το οποίο ο Όμηρος επέλεξε να γράψει τα έπη της «Οδύσσειας» και της «Ιλιάδας», επιδρά θετικά στον συγχρονισμό της αναπνοής και των παλμών της καρδιάς όταν κάποιος τα απαγγέλλει.

Αργές ανάσες

Όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, με την απαγγελία στίχων υπό αυτήν την μορφή μπορούν να επιτευχθούν αργές ανάσες που βοηθούν τόσο στην καρδιακή λειτουργία όσο και στην σωστή αναπνοή. Παρακολουθώντας συστηματικά τις αντιδράσεις του οργανισμού 20 ατόμων κατά την διάρκεια απαγγελίας στίχων από την Ομηρική «Οδύσσεια», ανακάλυψαν μια εκπληκτική επίδραση στον συγχρονισμό των αναπνοών και των καρδιακών παλμών. «Είναι προφανές ότι το εξάμετρο βοηθά τον ανθρώπινο οργανισμό να βρεί τον δικό του σωστό ρυθμό», υποστηρίζουν οι ερευνητές. Θεωρείται μια ανακάλυψη ιδιαίτερα σημαντική, τόσο για την κατανόηση των μηχανισμών που βοηθούν στην λειτουργία της καρδιάς και της αναπνοής όσο και για την θεραπεία καρδιακών παθήσεων.

Σωστός τονισμός

Όπως έχει αποδειχθεί, επιδρούν θετικά κυρίως στο κυκλοφορικό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού, καθώς όταν κάποιος τα απαγγέλλει με τον σωστό τρόπο η αναπνοή του περιορίζεται σε έξι εισπνοές το λεπτό, κάτι που βοηθά την καρδιά να λειτουργεί αποτελεσματικά. ’λλες έρευνες έχουν αποδείξει ότι η απαγγελία τους μειώνει την πίεση και ευνοεί την αποτελεσματική λειτουργία των πνευμόνων. Όσο για τα Ομηρικά έπη, οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι δεν είναι ανάγκη να διαβάσει κανείς και τους 12.000 στίχους της «Οδύσσειας», αρκεί να απαγγείλει λίγες στροφές περπατώντας και ακολουθώντας τον τονισμό των συλλαβών.

http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_1752976_28/10/2005_161700

http://douridasliterature.com

πηγή: greek surnames

Πρώτη δημοσίευσις 1 Μαρτίου 2011

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Λούις Ντάνιελ Άρμστρονγκ

Λούις Ντάνιελ Άρμστρονγκ

Ο Λούις Ντάνιελ Άρμστρονγκ (4 Αυγούστου 1901[1] – 6 Ιουλίου 1971) (γνωστός και με τα προσωνύμια Satchmo ή Pops) ήταν Αμερικανός μουσικός της τζαζ. Υπήρξε μία χαρισματική προσωπικότητα και καινοτόμος ερμηνευτής, με πλούσια μουσικά προσόντα και σημαντική συνεισφορά στο είδος. Αποτελεί σήμερα έναν από τους δημοφιλέστερους τζαζ μουσικούς του 20ού αιώνα. Διακρίθηκε αρχικά ως τρομπετίστας και αργότερα ως τραγουδιστής.

Ο Άρμστρονγκ γεννήθηκε στις 4 Αυγούστου του 1901, στη Νέα Ορλεάνη. Υπήρξε γιος φτωχής οικογένειας, την οποία ο πατέρας του, Γουίλλιαμ Άρμστρονγκ, εγκατέλειψε όταν ο Λούις Άρμστρονγκ ήταν ακόμα σε βρεφική ηλικία. Η ενασχόλησή του με τη μουσική ξεκίνησε όταν άρχισε να μαθαίνει κορνέτο[2] συμμετέχοντας στην ορχήστρα του αναμορφωτηρίου New Orleans Home for Colored Waifs, όπου κατέληξε αρκετές φορές εξαιτίας εγκληματικής συμπεριφοράς, με πιο χαρακτηριστικό περιστατικό, αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια ενός πρωτοχρονιάτικου εορτασμού, όταν ο Άρμστρονγκ πυροβόλησε στον αέρα με το όπλο του πατέρα του. Ακολουθούσε συχνά της παρελάσεις της τοπικής ορχήστρας των πνευστών ενώ παράλληλα προσπαθούσε να παρακολουθήσει παλαιότερους μουσικούς, όπως τον Μπανκ Τζόνσον και κυρίως τον Κινγκ Όλιβερ, ο οποίος αποτελούσε ένα είδος πατρικής φιγούρας για τον Λούις Άρμστρονγκ.

Αργότερα, συμμετείχε και ο ίδιος σε ορχήστρες ενώ ξεκίνησε να περιοδεύει ως μουσικός με την ορχήστρα του πιανίστα Fate Marable, η οποία έπαιζε πάνω σε ένα ατμόπλοιο που διέσχιζε τον Μισισιπί. Ο Άρμστρονγκ παρομοίασε την περίοδο αυτή με τη φοίτηση σε ένα πανεπιστήμιο, καθώς αποκόμισε σημαντικές εμπειρίες και γνώσεις. Το 1919, όταν ο Κινγκ Όλιβερ εγκατέλειψε την πόλη της Νέας Ορλεάνης, ο Άρμστρονγκ τον αντικατέστησε στην ορχήστρα του Έντουαρντ "Κιντ" Όρι, που αποτελούσε εκείνη την εποχή μία από τις πιο δημοφιλείς τζαζ ορχήστρες.
Το 1922 εγκαταστάθηκε στο Σικάγο, έπειτα από πρόσκληση του Κινγκ Όλιβερ να συμμετάσχει στην ορχήστρα του (Creole Jazz Band). Από τις αρχές της δεκαετίας του 1920, το Σικάγο αποτελούσε το κυρίαρχο κέντρο της τζαζ και η ορχήστρα του Όλιβερ ήταν μία από τις σημαντικότερες. Ο Άρμστρονγκ συμμετείχε για πρώτη φορά σε ηχογραφήσεις, ως δεύτερος κορνετίστας, το 1923. Αν και η συνεργασία του με τον Όλιβερ ήταν αρμονική, μετά από παρότρυνση της πιανίστριας και σύζυγου του, Λιλ Χάρντιν Άρμστρονγκ, εγκαταστάθηκε το 1924 στη Νέα Υόρκη και συμμετείχε στην ορχήστρα του Φλέτσερ Χέντερσον, για τις ανάγκες της οποίας άρχισε να παίζει τρομπέτα. Τον επόμενο χρόνο επέστρεψε στο Σικάγο όπου ξεκίνησε να ηχογραφεί ως ηγέτης των συγκροτημάτων Hot Five και Hot Seven, σημειώνοντας επιτυχίες, όπως τα κομμάτια Potato Head Blues, Muggles (όρος αργκό για την μαριχουάνα, της οποίας ήταν χρήστης ο Άρμστρονγκ) και West End Blues (σύνθεση του Κινγκ Όλιβερ). Η εισαγωγή του Άρμστρονγκ στο West End Blues, παραμένει ως σήμερα ένας από τα διασημότερους αυτοσχεδιασμούς στην ιστορία της τζαζ.

Το 1929 επέστρεψε στη Νέα Υόρκη και τον επόμενο χρόνο εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες πριν ξεκινήσει να περιοδεύει στην Ευρώπη. Έχοντας αναλώσει αρκετά χρόνια περιοδεύοντας, εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, το 1943 συνεχίζοντας να εξελίσσει το παίξιμό του. Για τα επόμενα τριάντα χρόνια, ο Άρμστρονγκ έδινε περισσότερες από 300 συναυλίες το χρόνο, αν και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940, οι μεγάλες ορχήστρες σταδιακά εγκαταλείφθηκαν, λόγω του οικονομικού κόστους συντήρησής τους και του μειωμένου ενδιαφέροντος του κοινού για αυτές.
Το 1947, κατόπιν μίας πολύ επιτυχημένης συναυλίας του Άρμστρονγκ με τον Jack Teagarden και ένα μικρό μουσικό σχήμα στη Νέα Υόρκη, αποφάσισε να εγκαταλείψει την δομή της μεγάλης ορχήστρας, καθιερώνοντας ένα μικρότερο εξαμελές μουσικό συγκρότημα, το οποίο ονομαζόταν Louis Armstrong and his All Stars. Σε αυτό μετείχαν, μεταξύ άλλων, ο Teagarden, ο Ερλ Χάινς, καθώς και άλλοι σημαντικοί μουσικοί του σουίνγκ ή του ντίξιλαντ. Με τους All Stars, ο Άρμστρονγκ πραγματοποίησε αρκετές ηχογραφήσεις, ενώ εμφανίστηκε και σε περισσότερες από τριάντα ταινίες. Το 1964, ηχογράφησε τον πιο επιτυχημένο εμπορικά δίσκο του, περιλαμβάνοντας την ηχογράφησή του για τη σύνθεση Hello, Dolly! του Τζέρι Χέρμαν. Το τραγούδι αναρριχήθηκε στην πρώτη θέση των μουσικών καταλόγων και ο Άρμστρονγκ αποτέλεσε τον γηραιότερο μουσικό που πέτυχε μία τέτοια διάκριση, σε ηλικία 63 ετών.

Υπήρξε ενεργός και συνέχισε να δίνει συναυλίες μέχρι το θάνατό του. Στις τελευταίες του εμφανίσεις, αν και σε προχωρημένη ηλικία, ερμήνευε συχνά κομμάτια από μνήμης. Περιόδευσε επίσης στην Αφρική, την Ευρώπη και την Ασία, κάτω από τη χορηγία του State Department των ΗΠΑ. Οι περιοδείες αυτές είχαν ιδιαίτερη απήχηση, γεγονός που οδήγησε στον χαρακτηρισμό του Άρμστρονγκ ως "πρέσβη Satch". Πέθανε το 1971 από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 69 ετών και ενώ το προηγούμενο βράδυ είχε εμφανιστεί στο ξενοδοχείο Waldorf Astoria.
Το προσωνύμιο Satchmo ή Satch (συντομεύσεις του όρου Satchelmouth) περιγράφουν την έκφραση του προσώπου του κατά τη διάρκεια του παιξίματος της τρομπέτας. Το 1932, ο τότε εκδότης της βρετανικής μουσικής εφημερίδας Melody Maker, Percy Brooks, υποδέχθηκε τον Άμστρονγκ στο Λονδίνο με τον χαιρετισμό "Hello, Satchmo!", συντομεύοντας δηλαδή τον όρο Satchelmouth, και έκτοτε καθιερώθηκε. Στις αρχές της σταδιοδρομίας του ήταν επίσης γνωστός με το προσωνύμιο Dippermouth. Ο Άρμστρονγκ τοποθετούσε την τρομπέτα στα χείλη του με τέτοιο τρόπο, ώστε μετά από αρκετή ώρα σχηματιζόταν ένα μικρό βαθούλωμα (αγγλ. dip) στο πάνω χείλος του, εμφανές και σε αρκετές φωτογραφίες εκείνης της περιόδου. Το γεγονός αυτό οδήγησε κάποια στιγμή και στην αφοσοίωσή του στο τραγούδι, καθώς για ένα διάστημα δεν ήταν δυνατό να παίζει τρομπέτα, αν και αργότερα τροποποίησε τον τρόπο παιξίματός του ώστε να συνεχίσει. Οι μουσικοί με τους οποίους συνεργαζόταν και οι φίλοι του, τον αποκαλούσαν συνήθως Pops, όπως και ο ίδιος αποκαλούσε εκείνους αντίστοιχα.
Στα πρώτα στάδια της εξέλιξής του, ο Άρμστρονγκ διακρίθηκε ως βιρτουόζος του κορνέτου και της τρομπέτας. Οι πιο σημαντικές από τις πρώτες του ηχογραφήσεις αναδείχθηκαν μέσα από τα μουσικά σχήματα των Hot Five και Hot Seven και οι αυτοσχεδιασμοί του Άρμστρονγκ σε αυτές, αποτελούν μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς για την μελωδικότητά, τις καινοτομίες και τον εκλεπτυσμό τους. Είχε επίσης σημαντική συνεισφορά στην ανάδειξη του ρόλου τού σολίστα, συμβάλλοντας στην μετατροπή του είδους της τζαζ, από μία συλλογική κατά βάση μουσική, σε μία μορφή τέχνης με μεγάλα περιθώρια αυτόνομης έκφρασης του μουσικού.

Στην πορεία των χρόνων, ο Άρμστρονγκ ενδιαφέρθηκε έντονα και για το τραγούδι. Αν και δεν ήταν ο πρώτος που το χρησιμοποίησε, ανέδειξε σε μεγάλο βαθμό και κατέστησε δημοφιλές, το αποκαλούμενο σκατ τραγούδι (scat singing), δηλαδή τραγούδι χωρίς λόγια, με άναρθρους φθόγγους, το οποίο και ενσωμάτωσε στο ρεπερτόριό του.

Κατά τη διάρκεια της μουσικής του σταδιοδρομίας, συνεργάστηκε είτε ως τραγουδιστής είτε ως τρομπετίστας, με μερικούς από τους σημαντικότερους μουσικούς της τζαζ, μεταξύ αυτών ο Ντιούκ Έλινγκτον, η Έλλα Φιτζέραλντ, ο Μπινγκ Κρόσμπι, ο Φλέτσερ Χέντερσον και η Μπέσι Σμιθ. Με την Έλλα Φιτζέραλντ ηχογράφησε συνολικά τρεις δίσκους: Ella and Louis, Ella and Louis Again και Porgy and Bess. Οι τελευταίες σημαντικές του ηχογραφήσεις καταγράφονται στη δεκαετία του 1950 ενώ το μεγαλύτερο μέρος της ύστερης δισκογραφίας του χαρακτηρίζεται συνήθως από τους κριτικούς ως υπεραπλουστευτικό ή τυποποιημένο, αν και δεν του στέρησε την εμπορική απήχηση. Μία από τις τελευταίες εμπορικές επιτυχίες του Άρμστρονγκ υπήρξε η ερμηνεία του στο τραγούδι What a Wonderful World (1968), το οποίο παρέμεινε στην κορυφή των βρετανικών μουσικών καταλόγων για ένα μήνα, ενώ το 1987 χρησιμοποιήθηκε στην ταινία Good Morning, Vietnam και γνώρισε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία.

Ο Λούις Άρμστρονγκ επηρεάστηκε από ένα ευρύ φάσμα μουσικών ειδών, πέρα από την τζαζ και το μπλουζ, τη λαϊκή λατινοαμερικανική παράδοση, τις κλασικές συμφωνίες και την όπερα και ενσωμάτωσε στοιχεία αυτών στις εμφανίσεις του.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%B9%CF%82_%CE%86%CF%81%CE%BC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B3%CE%BA

Στίχοι Τάσου Λειβαδίτη

πηγή : http://www.facebook.com/stamonopatiatonmononkaitonmegalonzografon

Τάσος Λειβαδίτης, Σὲ μιὰ γυναῖκα..

Θυμᾶσαι τὶς νύχτες; Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνω
……στὸ γυαλὶ τῆς λάμπας.
«Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸ
ἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες...

Τάσος Λειβαδίτης - Σὲ περιμένω παντοῦ.

Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται

νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.

Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία, πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων.
Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα,
θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου.

Θὰ θυμᾶμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,
σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.

Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.

Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων. Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο... ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

«Η Ελληνική ιδιαιτερότητα, Τόμος Β΄, Η Πόλις και οι νόμοι»

πηγή : http://www.ellinikoarxeio.com/2012/05/phelia-kai-eleos-kastoriadis.html 

Η Φιλία και ο Έλεος - Κορνήλιος Καστοριάδης

Το κείμενο του άρθρου αποτελεί απόσπασμα σεμιναρίου (1983) του Κορνήλιου Καστοριάδη, το οποίο έχει συμπεριληφθεί στο εξαιρετικό βιβλίο «Η Ελληνική ιδιαιτερότητα, Τόμος Β΄, Η Πόλις και οι νόμοι» (εκδ. «Κριτική. Επιστημονική Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 2008, μετάφραση: Ζωή Καστοριάδη.)

---

Θα έβλεπα δύο πολύ σημαντικά στοιχεία, που χαρακτηρίζουν τις διαπροσωπικές σχέσεις στην Ελλάδα και εκφράζονται με τις λέξεις φιλία και έλεος. Ας αρχίσουμε από την πρώτη. Ο Αριστοτέλης, ο οποίος είναι παραδόξως ο κατ’ εξοχήν φιλόσοφος της κλασικής πόλης, θα τη συζητήσει δια μακρών. Έχουμε συνηθίσει, μετά από τους Ρωμαίους, να μεταφράζουμε αυτή τη λέξη ως «amitié» («φιλική σχέση»), καθόλου δόκιμη απόδοση. Η φιλία προέρχεται από το ρήμα φιλώ, που σημαίνει αγαπώ. Όχι αγαπώ ερωτικά, αν και αυτό το νόημα είναι επίσης δυνατό. Η φιλία είναι το γένος, που σαν επιμέρους είδη του έχει τις διάφορες μορφές συναισθημάτων, που μπορούν να συνδέσουν τα άτομα. Και στην ελληνική πόλη, η φιλία έχει πολύ σημαντικές θεσμικές πτυχές. Βεβαίως, πρόκειται κυρίως για τη φιλική σχέση μεταξύ ανδρών, συχνά βάσει άτυπων πολιτικών συνδέσμων που ονομάζονται εταιρείαι, ενώ ο Πλάτων, όπως και ο Αριστοτέλης, θα πουν δικαίως, ότι η φιλία είναι κατ’ εξοχήν ο τύπος σχέσης, που μπορεί να ευδοκιμήσει και να αναπτυχθεί σε μια ελεύθερη κοινότητα και ότι μια τέτοια κοινότητα την προϋποθέτει.

Κατά κανόνα, η τυραννία δεν μπορεί να ανεχθεί τη φιλίαν (Πλάτων, «Πολιτεία», Ι, 576a, Αριστοτέλης, «Ηθικά Νικομάχεια», Θ, 1161a 30-35, 1161b 1-10). O τύραννος έχει κάθε συμφέρον να εμποδίσει την, ανεξάρτητα από αυτό τον ίδιο, δημιουργία ισχυρών δεσμών μεταξύ των ανθρώπων, που θα μπορούσαν να ευνοήσουν τον αγώνα εναντίον της εξουσίας του και, εν πάση περιπτώσει, τη σύσταση μέσα στην κοινωνία ενός κέντρου αναφοράς που διαφεύγει του ελέγχου του. Μπορούμε να δούμε το πράγμα από μια μακιαβέλεια σκοπιά -δεν λέω μακιαβελική-, θέτοντας το ερώτημα του πώς πρέπει να ενεργήσει ο τύραννος για να κυβερνήσει. Απάντηση: πρέπει να καταστρέψει τις φιλικές σχέσεις. Ας μεταθέσουμε το ερώτημα στην εποχή μας: τι χρειάζεται ένα ολοκληρωτικό καθεστώς για να εξασφαλίσει τη θέση του; Να διαρρήξει με κάθε τρόπο όλες τις ανεξάρτητες από αυτό σχέσεις μέσα στην κοινωνία, να καταφέρει να κονιορτοποιήσει το λαό και να καταστήσει μοναδικό κέντρο αναφοράς και ενοποίησης τους την ίδια την εξουσία.

Δεν είναι εξ’ άλλου τυχαίο το γεγονός ότι, πολύ συχνά, οι αφηγήσεις των τυραννοκτόνων φέρνουν στο προσκήνιο φίλους, όπως στο περίφημο παράδειγμα του Αρμόδιου και του Αριστογείτονος στην Αθήνα, οι οποίοι σκότωσαν τον Ίππαρχο, γιο του τυράννου Πεισίστρατου. Θα βρούμε και άλλους στη νότια Ιταλία... Επομένως, η πρώτη διαπροσωπική σχέση, που μετρά στην πολιτική ζωή της κοινότητας είναι η φιλία, θα επανέλθω.

Το δεύτερο στοιχείο, για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο του Αριστοτέλη στον ορισμό της τραγωδίας, είναι ο έλεος -θα μπορούσαμε να πούμε επίσης η συμπάθεια-, δεν πρόκειται για οίκτο ή για κάπως δακρύβρεχτη συμπόνια, αλλά για το γεγονός ότι ο ένας μπαίνει στη θέση του άλλου και συμπάσχει, δηλαδή μεταφορικά, υφίσταται αυτό που κάνει τον άλλο να πάσχει, δεν μένει απαθής απέναντι στη δυστυχία του. Βρίσκουμε έτσι σε ένα λόγο του Δημοσθένη («Κατά Τιμοκράτους», 171,1) το απόσπασμα, όπου λέει, ότι κατά γενική ομολογία, πρέπει τους ασθενείς ελεείν, να επιδεικνύεται έλεος απέναντι στους αδύναμους, να λαμβάνεται υπόψη αυτό που τους συμβαίνει...

Η ιδέα, φυσικά, βρίσκεται ήδη στην Ιλιάδα. Σας θυμίζω τη σκηνή, στο τέλος του έπους, μεταξύ Αχιλλέως και Πριάμου. Βρίσκουμε εκεί όλο τον έλεον του κόσμου, ο καθένας μπαίνει στη θέση του άλλου, και μάλιστα με διάφορους τρόπους. Μπορούμε λοιπόν να συγκρατήσουμε από τη μια τη φιλίαν, και από την άλλη τον έλεον, ως τυπικά συναισθήματα, που αφορούν στις σχέσεις μεταξύ ατόμων. Το επαναλαμβάνω, έχουμε να κάνουμε εδώ, φυσικά, με μια άτυπη θέσμιση, κάτι σαν έθιμο, αλλά με την ισχυρή έννοια του όρου, δηλαδή αυτού, που κατά τα ειωθότα εφαρμόζεται στην πόλη.

Εδώ είναι αναγκαία μια παρέκβαση. Όταν μιλάμε για συναισθήματα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα θεμελιώδες γεγονός, που αποτελεί επίσης κοινοτυπία – και τις κοινοτυπίες δεν τις πολυσκεφτόμαστε∙ τα συναισθήματα δεν λειτουργούν κατά παραγγελία. Μπορούμε, μέχρι ενός σημείου, να κατευθύνουμε την εξωτερική μας συμπεριφορά και να κυριαρχήσουμε στα συναισθήματα μας. Δεν είναι όμως δυνατό να τα αλλάξουμε επιβάλλοντας τη θέληση μας ή από απλό ηθικό καθήκον. Το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα διαμορφώσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, όπως λέει ο Αριστοτέλης στην αρχή του δεύτερου βιβλίου των «Ηθικών Νικομαχείων»: «Ουτ' άρα φύσει ούτε παρά φύσιν εγγίνονται αι αρεταί, αλλά πεφυκόσι μεν ημίν δέξασβαι αυτάς, τελειουμένοις δε δια του εθους». [Oι αρετές δεν υπάρχουν μέσα μας εκ φύσεως - ούτε όμως και είναι αντίθετη προς τη φύση μας η γένεσή τους μέσα μας; η φύση μας έκανε επιδεκτικούς στις αρετές, τέλειοι όμως σ' αυτές γινόμαστε με τη διαδικασία του έθους (1103a 25).]

Και ιδού ένα πολύ ωραίο ανέκδοτο: κάποιοι φίλοι του Σωκράτη γνώρισαν ένα διάσημο φυσιογνωμιστή, του έδειξαν από μακριά τον Σωκράτη και του ζήτησαν να περιγράφει το χαρακτήρα του. Εκείνος, αφού τον κοίταξε καλά, απάντησε, ότι είναι ευέξαπτος και ανίκανος για αυτοέλεγχο, φιλήδονος, ψεύτης κ.λπ.. Κατάπληξη και γέλια των φίλων, που τα μετέφεραν όλα στον Σωκράτη. Έτσι ακριβώς ήμουν, τους απαντά· έκτοτε άλλαξα τον εαυτό μου, τα ελαττώματα όμως αυτά παρέμειναν χαραγμένα στο πρόσωπο μου (Κικέρων, Τusculanes, IV, 37).

Δεν πρέπει να ξεχάσουμε, ότι στην ελληνική αντίληψη -και ο Αριστοτέλης το αναφέρει ρητά- φιλία μόνο μεταξύ ίσων μπορεί να υπάρχει. Αυτό είναι εξάλλου που την ανάγει στο κατεξοχήν δημοκρατικό συναίσθημα, θα ήταν γελοίο, λέει, να φανταστούμε ότι δεσμοί φιλίας μπορούν να συνδέσουν ένα θνητό με τον Δία. Από την άλλη, το συναίσθημα αυτό απευθύνεται σε ό,τι αξιολογούμε θετικά στον άλλο. Αυτό μπορεί να φαίνεται αυτονόητο, αλλά μην ξεχνάτε ότι η χριστιανική θέση είναι εντελώς διαφορετική - θα επανέλθω επ' αυτού. Βλέπετε λοιπόν, ότι η φιλία εξαρτάται, κατά μία έννοια, από την πολιτική θέσμιση της πόλης, δεδομένου ότι η ίδια η πόλη θέτει τα άτομα ως ίσα, δημιουργώντας ως εκ τούτου τις συνθήκες για αυτό τον τύπο δεσμών. Και ταυτόχρονα η πόλη βεβαίως δίνει σε καθένα από τα μέλη της τη δυνατότητα να εξυψωθεί ώστε να γίνει άξιο φιλίας.

Υποθέστε τώρα, ότι η θεμελιώδης ηθική προτροπή σε μια κοινότητα είναι η αγάπη, όχι η ανοχή ή η λύπηση, αλλά η αγάπη των πάντων ανεξάρτητα από το τι είναι ο καθένας, επιπλέον δε, ότι πρέπει η αγάπη αυτή να επιδεικνύεται ακόμη περισσότερο, όταν το άτομο δεν αξίζει ηθικά. Σε αυτό ακριβώς έγκειται, όπως ξέρουμε, το περιεχόμενο της χριστιανικής προτροπής σε ό,τι αφορά τις ατομικές σχέσεις. Ο πραγματικός χριστιανικός ήρωας είναι αυτός, που μπορεί να φιλήσει τις πληγές των λεπρών ή ο Χριστός της παραβολής του Dostoevsky, ο οποίος φιλά στο στόμα τον Μέγα Ιεροεξεταστή, που μόλις του εξήγησε τις ορθολογικές φρικαλεότητες, που γνωρίζετε.

Φυσικά, δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο στον ελληνικό κόσμο. Η φιλία απευθύνεται στον άλλο στο βαθμό που ενσαρκώνει μια αξία, στο μέτρο που είναι καλός καγαθός, δηλαδή ένα ον «καλό και ωραίο». Όσο για τον έλεον, απευθύνεται σε όλο τον κόσμο, αλλά δεν πρόκειται για αγάπη. Είναι το γεγονός, ότι ο άλλος λαμβάνεται υπ’ όψη, η δυστυχία του μετρά και υπαγορεύει την ανάλογη δράση. Μπορεί να δείξει κανείς έλεον σε ένα λεπρό και να τον βοηθήσει χωρίς να τον αγαπά ούτε να αισθάνεται υποχρεωμένος να φιλήσει τις πληγές του.

Είναι αλήθεια, ότι βρίσκουμε στον ελληνικό πνευματικό κόσμο κάτι που σηματοδοτεί ταυτόχρονα ένα όριο και μια αλλαγή, και για το οποίο ελέχθη -κακώς- ότι προανήγγειλε το χριστιανισμό. Πρόκειται βεβαίως για τη θέση, που αποδίδει ο Πλάτων στον Σωκράτη, που προέρχεται πιθανότατα από τον Σωκράτη ως ιστορικό πρόσωπο και συνίσταται στην προτροπή του να μην απαντάς στο κακό με το κακό. Είναι προτιμότερο να υφίστασαι την αδικία παρά να τη διαπράττεις. Είναι όμως διαφορετικό να πεις: μην απαντάς στο κακό με το κακό, πράγμα που αφορά στη συμπεριφορά μας και εξαρτάται από εμάς, είναι, όπως λέει ο Αριστοτέλης, «εφ’ ημίν». Και είναι άλλο να λες: να αγαπάς αυτόν που σου κάνει κακό. Αυτή η προτροπή δεν αφορά στη συμπεριφορά, αλλά στο συναίσθημα και είναι καθ’ αυτή παράλογη, διότι κανείς δεν μπορεί να κυριαρχήσει τα συναισθήματα του. Δεν συζητώ καν για το αν πρέπει ή όχι να αγαπάμε αυτούς που κάνουν κακό. Αν θεωρήσουμε όμως τι συνεπάγεται αυτό, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα, ότι όσο περισσότερο ο τάδε έχει βασανίσει στο Άουσβιτς, τόσο περισσότερο θα πρέπει να αγαπηθεί! Πρόταση απολύτως απορριπτέα.

Εδώ έγκειται η διπλοπροσωπία ή η θεμελιώδης υποκρισία του χριστιανισμού. Υποκρισία όχι με την τρέχουσα, αλλά με την οντολογική έννοια. Αυτό που προτείνεται εδώ είναι ένα είδος ψευδούς απολύτου, δεδομένου ότι πρόκειται για απόλυτο απολύτως μη πραγματοποιήσιμο και επομένως ανύπαρκτο. Και ζούμε κάτω ακριβώς από την τερατώδη κυριαρχία αυτής της αδύνατης ηθικής εδώ και σχεδόν δεκαεπτά αιώνες, πράγμα που φέρνει, φυσικά, καταστροφικά αποτελέσματα, όπως ο ουσιώδης διχασμός στον εσωτερικό κόσμο των ατόμων, που ο Ηegel είχε πολύ καθαρά δει. Όταν μιλά για τη δυστυχή συνείδηση, αναφέρεται κατά μία έννοια στο χριστιανισμό, που επιβάλλει στο άτομο έναν κανόνα, στον οποίο δεν μπορεί ποτέ να υπακούσει.

Εν ολίγοις, υπάρχει θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα σε μια ηθική, που λέει, ότι αυτός που κάνει το κακό (αυτό που θεωρώ, αυτό που θεωρούμε κακό) πρέπει παρά ταύτα να αντιμετωπίζεται ως άτομο, που δεν υποβιβάζεται εντελώς στο κακό που διαπράττει, ως άτομο, που μπορεί να αναπτύξει και άλλες δυνατότητες -αυτή η προτροπή έχει περιεχόμενο, δυνατότητα εφαρμογής, και αφορά σε μια συμπεριφορά, όχι σε συναισθήματα- και μια άλλη που λέει, ότι αυτόν που κάνει το κακό πρέπει να τον αγαπάς εξ’ ίσου, και μάλιστα περισσότερο από τους άλλους - πράγμα που καταλήγει σε μια ηθική η οποία, κυριολεκτικά, θα μας προέτρεπε να αγαπάμε τον Χίτλερ και τον Στάλιν. Σχηματοποιώ φυσικά, αλλά αυτή η εναλλακτική λύση είναι σαφώς παρούσα.

Η δεύτερη ηθική, η χριστιανική, της οποίας εξ’ άλλου θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε τους προδρόμους στην Παλαιά Διαθήκη -η Καινή είναι από αυτή την άποψη λιγότερο ανακαινιστική απ' όσο θα ήθελε-, καταλήγει επομένως να μεταμορφώσει το άτομο σε αιώνιο ένοχο, που παραμένει πάντοτε ανεπαρκές απέναντι στον κανόνα. Είναι ως εκ τούτου καταδικασμένο να συμβιβάζεται διαρκώς με αυτό τον κανόνα, να ζει μέσα στον κομφορμισμό και στη διπλοπροσωπία, σχετικοποιώντας, ως μη όφειλε, τα πράγματα.

Όσο για το κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ο χριστιανισμός ξεκινά αγνοώντας το αναφανδόν: δεν μας αφορά, λένε τα ευαγγέλια, πάσα εξουσία εκ θεού, τα του Καίσαρος τω Καίσαρι (είναι η Προς Ρωμαίους Επιστολή) κ.λπ.. Έτσι καταλήγουμε αναγκαστικά σε μια σχάση, σε μια διάσπαση. Από τη μια ένας δημόσιος χώρος, θεσμισμένος, όπου ο Καίσαρ κάνει ό,τι έχει να κάνει και όπου, παρ' όλες τις συζητήσεις περί αυτού, δεν βλέπουμε με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να εφαρμοστούν οι κανόνες της ηθικής: ο εξομολογητής του βασιλιά μπορεί βεβαίως να του επιβάλλει μια μετάνοια επειδή διέταξε τη σφαγή μερικών χιλιάδων υπηκόων του, όμως αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα τη νομιμότητα του βασιλιά. Από την άλλη, ένας ιδιωτικός χώρος, όπου ισχύει αυτή η μη πραγματοποιήσιμη προτροπή του να αγαπάς τον πλησίον σου, όποιος κι αν είναι αυτός, περισσότερο από τον εαυτό σου. Ασφαλώς, μετά τη θέσμισή του, ο χριστιανισμός απέκτησε εξαιρετική πνευματική ευρύτητα, οικειοποιούμενος μεγάλο τμήμα της αρχαίας φιλοσοφίας και των μεθόδων της, οπότε τα προβλήματα εμφανίζονται πιο επεξεργασμένα, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών και ενεργοποιείται μια ολόκληρη σοφιστεία.

Όλα αυτά τα βρίσκουμε, από κάποια στιγμή και μετά, στους Πατέρες της Εκκλησίας και στη συνέχεια στους θεολόγους του Μεσαίωνα. Και τα επιχειρήματα εξακοντίζονται προς όλες τις κατευθύνσεις: για να καταδικάσουν το φόνο του βασιλιά ή για να τον δικαιολογήσουν ή και τα δύο... επειδή έχει επανεισαχθεί στον δημόσιο χώρο κάτι σαν θείο φυσικό δίκαιο, που ο μονάρχης είναι παρά ταύτα υποχρεωμένος να σεβαστεί. Δεν επιτυγχάνεται όμως ποτέ μια συμφωνία, ένα μονοσήμαντο δόγμα. Παραμένει σε τελευταία ανάλυση αυτή η διπλοπροσωπία της θέσμισης, ανάμεσα σε μια πολιτική, που προέρχεται από την απλή πραγματικότητα και σε μια ηθική, που περιορίζεται στον ιδιωτικό βίο των ανθρώπων.

Όμως, το σημαντικό -αυτός εξάλλου είναι και ο λόγος, που επέμεινα σε αυτή την παρέκβαση- είναι, ότι δεν υπάρχουν στον αρχαίο ελληνικό κόσμο η διπλοπροσωπία, το ενσωματωμένο ψέμα στην πραγματική λειτουργία της κοινωνίας και στην παράσταση, που φτιάχνει η ίδια για τον εαυτό της και η οποία εξακολουθεί να υφίσταται από το Μεσαίωνα μέχρι τον σύγχρονο κόσμο μας. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε, ότι απουσιάζει από όλες τις ιστορικές κοινωνίες, με εξαίρεση τις μονοθεϊστικές. Οι ασιάτες δεσπότες δεν θα πουν κάτι και θα κάνουν κάτι άλλο. Στην Ελλάδα, στη Ρώμη, δεν θα πουν, ότι όλα τα ανθρώπινα όντα είναι ίσα για να επικυρώσουν στη συνέχεια τις υπάρχουσες ιεραρχίες. Δεν θα ισχυριστούν, ότι η δικαιοσύνη οφείλει, να προέχει στις σχέσεις μεταξύ πόλεων, θα πουν ότι αυτό που υπερισχύει στις σχέσεις μεταξύ πόλεων, αν δεν είναι ίσες, είναι η βία. Δεν θα βρούμε όμως αυτές τις εξωφρενικές καταστάσεις, στις οποίες έχουμε από τη μια μεριά ένα διεθνές δίκαιο, που υποτίθεται ότι εξασφαλίζει τη δικαιοσύνη στις σχέσεις μεταξύ Κρατών και από την άλλη παρεμβάσεις στη Νικαράγουα, στα νησιά Φόκλαντ, στο Αφγανιστάν κ.α., καταστάσεις στις οποίες το δίκαιο δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο. Εφιστώ την προσοχή σας σε αυτό το κεφαλαιώδες γεγονός: μία από τις συνθήκες ύπαρξης αυτού, που αποκαλούμε ιδεολογία -με την πραγματική έννοια του όρου και όχι με την έννοια που κολλά παντού, όπως στους αλθουσερικούς ή σε άλλους, που μιλάνε για ιδεολογία των Ελλήνων ή των Παπούα- είναι ακριβώς αυτός ο διχασμός ανάμεσα στο λέγειν και το πράττειν.

Μια τέτοια απόσταση ανάμεσα σε απατηλό λόγο και πραγματικότητα της κοινωνικής δράσης έχει σημαντικές προεκτάσεις. Μια πραγματική ηθική μόνο στα εφ’ ημίν, σε ό,τι εξαρτάται από εμάς, μπορεί να αναφέρεται. Και είναι ουσιώδες να αναγνωρίσουμε αυτόν ακριβώς το χώρο της ψυχικής ζωής, που ο άνθρωπος δεν ελέγχει – εξ’ άλλου δεν μπορούμε να δούμε στη συγκεκριμένη περίπτωση τί θα σήμαινε ο έλεγχος. Μπορούμε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά, που προέρχεται από τα συναισθήματα, όχι όμως τα ίδια τα συναισθήματα. Κατά συνέπεια, κάθε ηθική προτροπή απευθυνόμενη στα συναισθήματα είναι παράλογη. Ακόμη μεγαλύτερος παραλογισμός είναι η προσπάθεια επιβολής αδύνατων ή αντιφατικών συναισθημάτων.

Όποιος αγαπά όλο τον κόσμο φυσικά δεν αγαπά κανένα. Και όποιος αγαπά αυτό που μισεί δεν μισεί τίποτα - αλλά όποιος δεν μισεί τίποτα δεν επενδύει τίποτα συναισθηματικά. Πράγμα, που οριακά είναι δυνατό, αλλά αποτελεί εξ ορισμού αποκλειστικότητα ορισμένων ατόμων, χριστιανών αναχωρητών στην έρημο ή οπαδών του βουδισμού. Και η ύπαρξη αυτών των περιθωριακών ατόμων, ερημιτών ή αγίων επιτρέπει ταυτόχρονα στην κοινωνία να δικαιολογείται και να ενοχοποιείται δίνοντας στον εαυτό της την απατηλή απόδειξη της δυνατότητας να πραγματωθεί το διακηρυσσόμενο ιδεώδες. Ο άγιος τάδε το καταφέρνει, άρα η ηθική μας δεν είναι παράλογη· εμείς όμως δεν έχουμε το απαιτούμενο ανάστημα, πρέπει επομένως να εξιλασθούμε, να γονυπετήσουμε, να συνεισφέρουμε στους εράνους για την ανοικοδόμηση του ιερού ναού κ.λπ. - και ταυτόχρονα, αναμφίβολα, να μάθουμε να εξαπατάμε.

Ίσως υπήρξε κάποια στιγμή στην ιστορία του χριστιανισμού, που αυτή η διπλοπροσωπία δεν είχε ακόμη εμφανιστεί: Αναφέρομαι στους δύο πρώτους αιώνες της εξάπλωσής του (τον 2ο και τον 3ο μ.Χ. αιώνα) περίοδο, για την οποία έχει κανείς την εντύπωση σε μεγάλο βαθμό, ότι αυτοί οι χριστιανοί είχαν πράγματι παραιτηθεί από την εγκόσμια ζωή και περίμεναν ανά πάσα στιγμή τη Δευτέρα Παρουσία, την επιστροφή του Χριστού επί της γης. Ως εκ τούτου, η επίγεια ζωή -συμπεριλαμβανομένης βεβαίως και της ζωής των πολιτικών θεσμών- έχανε κάθε σημασία, αφού ο Μεσσίας θα εμφανιζόταν από τη μια στιγμή στην άλλη.

Υπό αυτές τις συνθήκες, όταν τα άτομα ζουν μια ζωή, που μόνο κατ' όνομα είναι, ζωή, σε απόλυτη ετοιμότητα και με τις αποσκευές ανά χείρας για το ταξίδι στον άλλο κόσμο, είναι δυνατό να φανταστούμε εφαρμογή της χριστιανικής ηθικής που να μην αποτελεί διαρκή διπλοπροσωπία. Από τη στιγμή όμως που οι χριστιανοί εγκαθίστανται μόνιμα στη ζωή της κοινωνίας, και επομένως από τη στιγμή, όπου ο χριστιανισμός αναγνωρίζεται (το 313 μ.Χ., επί Κωνσταντίνου) και στη συνέχεια γίνεται η υποχρεωτική θρησκεία για όλους τους κατοίκους της Αυτοκρατορίας επί ποινή διώξεων (384, ψήφισμα του Θεοδόσιου), η διπλοπροσωπία βρίσκεται στην καρδιά της χριστιανικής θέσμισης της κοινωνίας και η κατάσταση αυτή προεκτείνεται μέχρι τις μέρες μας με τη διάσταση ανάμεσα σε ένα δικαιολογητικό λόγο και στην πραγματικότητα.

Συμπεραίνοντας, ας επανέλθουμε σε δύο στοιχεία της άτυπης θέσμισης της κοινωνίας στην αρχαία Ελλάδα, δηλαδή τον έλεον και τη φιλίαν. Διαβάστε σχετικά ή ξαναδιαβάστε αυτό το υπέροχο χωρίο των «Ηθικών Νικομαχείων» (Η, 1155a 23-29), όπου ο Αριστοτέλης λέει, ότι πρόκειται για τη σημαντικότερη αρετή, σημαντικότερη ακόμη και από τη δικαιοσύνη, σε βαθμό που οι νομοθέτες δικαίως ασχολούνται περισσότερο με τη φιλία, παρά με τη δικαιοσύνη. Φράση πολύ περίεργη, που θα έπρεπε να αναλυθεί σε βάθος, τόσο σε σχέση με το ιστορικό ανάφορο, το οποίο έχει κατά νου ο Αριστοτέλης, όσο και για την κατανόηση της σημασίας της.

Όπως και να 'χει το πράγμα, αντιμετωπίζει αρνητικά το γεγονός, ότι οι τύραννοι δεν συμβιβάζονται με τη φιλία μεταξύ πολιτών και προσθέτει, ότι αν η φιλία βασίλευε παντού στην πόλη, δεν θα υπήρχε ανάγκη δικαιοσύνης, διότι, όπως λέει η παροιμία, «τα πάντα είναι κοινά μεταξύ φίλων» («Ηθικά Νικομάχεια», Η, 1159 b 30). Χαράσσει έτσι ένα είδος προοπτικής - ορίου, ένα ιδεώδες, στο πλαίσιο του οποίου, ιδιαίτερα, το μεγάλο ερώτημα της διανεμητικής δικαιοσύνης (τι πρέπει να δοθεί σε ποιον;) δεν θα ετίθετο καν, δεδομένου, ότι δεν θα υπήρχε κανείς, που θα ήθελε να προστατεύσει τα αγαθά του ούτε θα είχε βλέψεις για τα αγαθά του άλλου, και όπου ακόμη και οι όροι «δικό μου» και «δικό σου» θα είχαν περιπέσει σε αχρησία.

Πηγή: http://www.ellinikoarxeio.com/2012/05/phelia-kai-eleos-kastoriadis.html#ixzz22c6N4mwO

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Σαμπάνια

4 

Αυγούστου 1693... Ο όρος σαμπάνια είναι η κατωχυρωνένη ονομασία προέλευσης για τον αφρώδη οίνο που παράγεται στην περιοχή της Καμπανίας (Champagne), στη Γαλλία. Η ρίζες της βρίσκονται πίσω στο 17ο αιώνα και πατέρας της θεωρείται ο βενεδικτίνος μοναχός Ντομ Πιερ Περινιόν (1639-1715), υπεύθυνος για την κάβα τού Αβαείου του Οτβιλιέ, όπου εκείνη την εποχή παράγονταν τα πιο ονομαστά κρασιά της χώρας

Από παλιά είχε παρατηρηθεί ότι -για αδιευκρίνιστους τότε λόγους- ορισμένα γλυκά, κυρίως, κρασιά περιείχαν τις γνωστές φυσαλίδες της σαμπάνιας, που προσέδιδαν μία ξεχωριστή γεύση στο ποτό. Σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτές οφείλονται στο διοξείδιο του άνθρακα που παράγεται κατά τη διάρκεια μιας δεύτερης αλκοολικής ζύμωσης στο μπουκάλι, μετά την εμφιάλωση τού κρασιού.

Ο Περινιόν ήταν ο άνθρωπος που μελέτησε και συστηματοποίησε τη διαδικασία αυτή, δημιουργώντας την πρώτη σαμπάνια στις 4 Αυγούστου 1693. Επιπλέον, καθιέρωσε την επιλογή ποικιλιών σταφυλιών και ανάμειξης κρασιών από διαφόρους παραγωγούς, σε κανόνες που -με μικρές παραλλαγές- ισχύουν μέχρι και σήμερα. Παρότι ήταν τυφλός, μπορούσε μόνο από τη γεύση ενός σταφυλιού να μαντέψει τον αμπελώνα προέλευσής του.

Προς τιμήν του, η εταιρία Moet et Chandon, που αγόρασε το μοναστήρι του Οτβιλιέ το 1794, έδωσε το όνομά του στην καλύτερη και ακριβότερη σαμπάνια της (Dom Perignon).

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/

articles/120#ixzz22Ye5h037

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=454159887952057&set=a.353804127987634.87247.108511895850193&type=1&theater 

  Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (Hans Christian Andersen)

Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (Hans Christian Andersen) 2-4-1805 μέχρι 4 -8 -1875 ήταν Δανός λογοτέχνης και συγγραφέας παραμυθιών.

  Γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1805 στο Οντένσε, στο νησί Φιονία της Δανίας. Ο πατέρας του με τον καιρό ξέπεσε και δούλευε παπουτσής, για να ζήσει την οικογένειά του. Αλλά, μην μπορώντας ν' αντέξει στη φτώχεια, πέθανε πολύ νέος, αφήνοντας το γιο του το Χανς ορφανό, με τη μητέρα

του για μόνο στήριγμα.

Ο Χανς ήταν ένα περίεργο παιδί με εξαιρετική φαντασία. Πολλές φορές τον έβλεπαν να περπατά στο δρόμο σαν ονειροπαρμένος και το μυαλό του δεν το είχε πουθενά αλλού, παρά μόνο στα ποιήματα και στο διάβασμα. Προσπάθησε άδικα να μάθει την τέχνη του πατέρα του. Όταν τέλειωσε το σχολείο των άπορων παιδιών, μπήκε σε ένα ραφτάδικο, για να μάθει την τέχνη, αλλά ούτε και εκεί τα κατάφερε. Το ενδιαφέρον του κέρδισε το θέατρο, όπου αποστήθιζε ολόκληρες σκηνές από τα έργα που έβλεπε. Όταν ήταν με τους φίλους του, του άρεσε να απαγγέλλει και να τραγουδά. Ήταν δεκατεσσάρων χρονών, όταν, κυνηγώντας μια καλύτερη τύχη, έφθασε στην Κοπεγχάγη, με μόνη του περιουσία 30 φράγκα με σκοπό να γίνει ηθοποιός. Έδωσε εξετάσεις στη Βασιλική Σχολή θεάτρου, αλλά ήταν τόσο άσχημος και αδύνατος, που δεν τον δέχτηκαν.

Ευτυχώς είχε ωραία φωνή κι άρχισε να σπουδάζει μουσική, αλλά αρρώστησε ξαφνικά και έχασε τη φωνή του. Έτσι, το μόνο ταλέντο που του έμεινε ήταν το ταλέντο της ποίησης. Οι στίχοι του άρεσαν και βρήκε έναν προστάτη, τον Κέλλαν, που τον έστειλε στο πανεπιστήμιο, όπου κέρδισε μια βασιλική επιχορήγηση. Το 1827 δημοσίευσε ποιήματά του και έπειτα εξέδωσε μια σειρά έργων που του εξασφάλισαν την παγκόσμια δόξα.

Αφού εξέδωσε αρκετά βιβλία, άρχισε τα ταξίδια του. Γύρισε τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ελλάδα, την Ιταλία, την Τουρκία και ταξίδεψε στην Ανατολή. Απόκτησε μεγάλη δόξα και η μεγαλύτερη ευτυχία του ήταν η υποδοχή που του έκανε η ιδιαίτερη πατρίδα του, το Οντένσε, που τον κάλεσε στα 1867. Πέθανε στις 4 Αυγούστου 1875 στην Κοπεγχάγη.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Σαν σήμερα

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=454165601284819&set=a.450274321673947.104660.108511895850193&type=1&theater

4 Αυγούστου 1865: Ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» του Διονύσιου Σολωμού καθιερώνεται ως εθνικός ύμνος της Ελλάδας.

Ο νους, η άγνοια της πραγματικότητας και ο πόνος

πηγή : http://gerasimos-politis.blogspot.com/2012/01/blog-post_02.html#.UB11W6D_DiQ

Ο νους, η άγνοια της πραγματικότητας και ο πόνος

Γεράσιμος Πολίτης 2012-01-02T00:06:00+02:00

Τις περισσότερες φορές δεν βλέπουμε τον άλλο, βλέπουμε συνεχώς τον εαυτό μας. Δεν παρατηρούμε σχεδόν ποτέ την πραγματικότητα, μέχρι να μας συμβεί κάποια εκστατική εμπειρία. Βλέπουμε ότι προβάλλει, ή ότι ερμηνεύει ο νους: ζούμε στην ερμηνεία, στο μάτριξ των νοητικών προγραμμάτων που διαθέτουμε, σύμφωνα με τις προσδοκίες, τις μεθόδους αξιολόγησης. ... Ο νους εκπαιδεύεται να κοιτάζει αόριστα ένα λουλούδι με το βλέμμα του βοτανολόγου, και μια καρδιά με τη γνώση ενός ανατόμου. Κανείς επιστήμονας δεν βρήκε αναλύοντας ένα τριαντάφυλλο, αυτό που ονομάζουμε ομορφιά...Τα πάντα έγιναν βαρετά, προβλέψιμα. Χάθηκε η μαγεία... Όλη μας η ζωή είναι μια ερμηνεία, Δεν σχετιζόμαστε με αληθινούς ανθρώπους, με τη φύση, με το σύμπαν, αλλά με ολογράμματα κατασκευασμένα από εμάς τους ίδιους. Η άγνοια της πραγματικότητας είναι η ρίζα του πόνου σε αυτό το θέατρο των σκιών. Ο νους πρέπει να...
αδειάσει για να γεμίσει από αυτό που Υπάρχει. Τότε, για πρώτη φορά, αντιλαμβάνεται το μεγαλείο του μυστηρίου της ζωής και αφυπνίζεται από το συλλογικό όνειρο-εφιάλτη. 

Τις περισσότερες φορές δεν βλέπουμε τον άλλο

Όλοι μας χρησιμοποιούμε διάφορες τεχνικές ή μηχανισμούς για ν' ανακουφιστούμε από την εσωτερική ένταση και να προφυλαχθούμε από επώδυνες εμπειρίες. Από τους μηχανισμούς αυτούς μερικοί λειτουργούν συνειδητά, οι πιο πολλοί όμως λειτουργούν ασυνείδητα. Οι ψυχικοί μηχανισμοί που χρησιμοποιούμε ασυνείδητα για να μειώσουμε το άγχος και να διευθετήσουμε τις συγκρούσεις μας, λέγονται αμυντικοί μηχανισμοί. Υπάρχει μεγάλος αριθμός αμυντικών μηχανισμών και κάθε άτομο μπορεί να χρησιμοποιεί κάποιο συνδυασμό από αυτούς. Όσο πιο φυσιολογικό είναι το άτομο τόσο λιγότερες είναι οι ασυνείδητες συγκρούσεις της παιδικής του ηλικίας, που δεν έχουν λυθεί, οπότε και μικρότερη η ανάγκη για κινητοποίηση αμυντικών μηχανισμών. Όσο πιο νευρωτικό ή διαταραγμένο στην προσωπικότητα του, τόσο υπάρχουν άλυτες ασυνείδητες συγκρούσεις, που συνεχώς κινητοποιούν αμυντικούς μηχανισμούς, που δημιουργούν συμπτώματα και έκπτωση της διαπροσωπικής ή κοινωνικής ή επαγγελματικής λειτουργίας του ατόμου. Ορισμένοι μιλούν επίσης για «ώριμους» ή «προσαρμοστικούς» και «ανώριμους» ή «δυσπροσαρμοστικούς» μηχανισμούς ανάλογα με τον βαθμό που παραποιείται η πραγματικότητα, σαν αποτέλεσμα της λειτουργίας του συγκεκριμένου αμυντικού μηχανισμού. Σε κάθε περίπτωση λειτουργούν ως παραμορφωτικοί φακοί. Αναφέρουμε ενδεικτικά μερικούς, χωρίς να τους αναλύσουμε : αναπλήρωση, αναστροφή, απώθηση, άρνηση, διανοητικοποίηση, διάσχιση, διαχωρισμός, εκδραμάτιση, ενσωμάτωση, εξιδανίκευση, καταστολή, μετάθεση, μετατροπή, μόνωση, παλινδρόμηση, υποκατάσταση κ.λπ. 

Προβολή λέγεται εκείνος ο μηχανισμός άμυνας κατά τον οποίο το άτομο μεταθέτει στους άλλους στοιχεία , ιδιότητες, συμπεριφορές που υπάρχουν μέσα του, προκειμένου να αποποιηθεί τις δικές του ευθύνες ή ενοχές. 

Ο μηχανισμός της προβολής διαλύει το σύνδεσμο ανάμεσα στις επικίνδυνες ενορμήσεις και το Εγώ και σ΄αυτό μοιάζει με την άμυνα της απώθησης. Δηλαδή το ασυνείδητο [Αυτό (id)] στην απώθηση όσο και το Εγώ στην προβολή εμποδίζουν τις απειλητικές ενορμήσεις να συνειδητοποιηθούν. Με την απώθηση η ανεπιθύμητη σκέψη απωθείται, καταχωνιάζεται στο ασυνείδητο, ενώ στην προβολή αποδίδεται στον έξω κόσμο. Η προβολή ανακουφίζει το άτομο ψυχικά , γιατί το απαλλάσσει από το δυσβάσταχτο φορτίο των ενοχών και των ευθυνών. 

άλλωστε ,όπως έγραφε και ο Κ.Π.Καβάφης: 

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας 

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, 

αν δεν τους κουβανείς μες την ψυχή σου, 

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου 

βλέπουμε συνεχώς τον εαυτό μας. Δηλαδή προβάλλουμε τις δικές μας ποιότητες στους άλλους. Αλλά ποιόν εαυτό προβάλλουμε~ Τον ψευδαισθησιακό, τον κατακερματισμένο εαυτό, που είναι αποτέλεσμα ενδοβολής πολλαπλών εξωτερικών καθρεπτισμών των άλλων συνανθρώπων, που και αυτοί με τη σειρά τους προβάλλουν στον καθρέφτη της συνείδησής μας το δικό τους φαντασιακό εαυτό ...;Μοιάζει δηλαδή με το δωμάτιο των καθρεπτών με τα πολλαπλά είδωλα, που κατασκεύασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ο Γκουρτζίεφ και στη συνέχεια ο Ουσπένσκυ υποστηρίζουν ότι το εγώ του ανθρώπου αποτελείται από πολυάριθμα διαφορετικά και συχνά αντιθετικά υπο-εγώ που εναλλάσσονται στο τιμόνι της συνειδητότητας, αλλά αγνοούν το ένα την παρουσία των άλλων, εξ αιτίας της ύπαρξης μονωτικών ψυχολογικών διαχωριστικών , που ονομάζουν αντικρουστήρες. Ο Ηράκλειτος δηλώνει χαρακτηριστικά : « Ξεχνούν και δεν προσέχουν ότι συμβαίνει γύρω τους, στον ξύπνιο τους οι άνθρωποι ,όπως στον ύπνο τους. Οι ανόητοι, αν και ακούν είναι σαν τους κουφούς : σ'αυτούς ταιριάζει το γνωμικό πως και παρόντες απουσιάζουν. Δεν πρέπει να μιλά κανένας και να πράττει σαν να είναι κοιμισμένος. Ένας και κοινός είναι ο κόσμος για τους ξυπνητούς. Οι κοιμισμένοι ζουν ο καθένας στο δικό του κόσμο. Θάνατος είναι ότι βλέπουμε στον ξύπνιο μας κι όνειρα ότι βλέπουμε στον ύπνο μας ». Αυτό το προσωπικό σύμπαν στο οποίο είναι καθηλωμένοι, δογματικοί , ασυνείδητοι και απομονωμένοι οι άνθρωποι, αντιστοιχεί στην κατάσταση του δεσμώτη στο βάθος του σπηλαίου του Πλάτωνα. Η έννοια του σπηλαίου προϋπάρχει στα Ορφικά κείμενα , όπου ο γήινος κόσμος απεικονίζεται στεγασμένος μέσα σε ένα σκοτεινό σπήλαιο. Στη σύγχρονη εποχή ο Μύθος του σπηλαίου έχει χρησιμοποιηθεί σε πολλά λογοτεχνικά κείμενα και κινηματογραφικά έργα, όπως τον Γλάρο Ιωνάθαν και το Μάτριξ, για να αναφέρω τα πιο δημοφιλή.

Δεν παρατηρούμε σχεδόν ποτέ την πραγματικότητα, μέχρι να μας συμβεί κάποια εκστατική εμπειρία. 

Βλέπουμε σκιές που προβάλλονται στον τοίχο του σπηλαίου (στην οθόνη του νου) μέχρις ότου κατορθώσουμε να ελευθερωθούμε από τις αλυσίδες και ανεβούμε στον κόσμο του φωτός. Σε περιπτώσεις μεγάλου κινδύνου, ξαφνιάσματος, έντονης φυσικής προσπάθειας ή βαθιάς χαλάρωσης μπορεί να σύννεφα των σκέψεων να αραιώσουν και να δούμε για λίγο καθαρά, χωρίς την παρεμβολή των νοητικών παραμορφώσεων. Ο Maslow τις ονομάζει "Κορυφαίες Εμπειρίες". Οι Ταοϊστές, σαρτόρι. Δυστυχώς αυτή η λάμψη που φωτίζει τα σκοτάδια διαρκεί ελάχιστα και συχνά την ξεχνάμε ή στην καλύτερη περίπτωση αποτελεί το πρώτο βήμα, την αρχή μιας επίπονης, και σταδιακής πορείας προς τη γνώση και την αλήθεια. 

"Σηκώνεται, στρέφει το λαιμό του, περπατά, κοιτάζει προς το μέρος της φωτιάς και εν συνεχεία προς τα αντικείμενα που περιδιαβαίνουν το παρατείχισμα" (Από τον Μύθο του Σπηλαίου) 

Βλέπουμε ότι προβάλλει, ή ότι ερμηνεύει ο νους: ζούμε στην ερμηνεία, στο μάτριξ των νοητικών προγραμμάτων που διαθέτουμε, σύμφωνα με τις προσδοκίες, τις πεποιθήσεις και τις μεθόδους αξιολόγησης. ... 

Ο φιλοσοφικός υλισμός δέχεται ότι τα αισθήματα είναι «σύμβολα» των πραγμάτων. Θα ήταν ακριβέστερο να πούμε είδωλα ή απεικονίσεις πραγμάτων. Είναι γνωστό πως ο εγκέφαλος φιλτράρει και επεξεργάζεται τα ερεθίσματα που συλλέγουν οι αισθήσεις μας. Υπολογίζεται ότι από τα εκατομμύρια των πληροφοριών χρησιμοποιεί μόλις ένα 10% για να κατασκευάσει την εικόνα που αντιλαμβανόμαστε ως "πραγματικότητα". To είδος των ερεθισμάτων που θα επιλέξει για να επεξεργαστεί, εξαρτάται από τον εγγενή προγραμματισμό του. Έτσι, ακόμη κι αν ο αμφιβληστροειδής του οφθαλμού μας κατέγραφε μια παρουσία που βρίσκεται έξω από τις πεποιθήσεις και τον προγραμματισμό μας, π.χ. ένα αστρικό σώμα ή την ενεργειακή αύρα, αυτή εικόνα θα περνούσε απαρατήρητη στη συνείδησή μας, αν δεν ταίριαζε με τις πεποιθήσεις μας ! Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες αισθήσεις. Στη διαταραχή μετατροπής , που παλιά ονομαζόταν κακόφημα "υστερία" και ιστορικά μετά τον Ιπποκράτη μελέτησαν ο Σαρκώ με τον Φρόϋντ, ο ασθενής μπορεί να εμφανίσει συμπτώματα όπως απώλεια της αίσθησης της αφής ή του πόνου, διπλωπία (βλέπει διπλά τα αντικείμενα), τύφλωση, κώφωση, παράλυση, χωρίς όμως να υπάρχει οργανική βλάβη! Παρομοίως η ύπνωση μπορεί να υποβάλλει σε κάποιον να βλέπει ή να μην βλέπει ένα αντικείμενο σε κατάσταση εγρήγορσης. 

Ο εγκέφαλος έχει μια διπλή δράση. Συλλαμβάνει φιλτραρισμένα ερεθίσματα και στη συνέχεια προβάλλει στη συνειδητότητα επεξεργασμένες εικόνες. Θα λέγαμε ότι πιο πολύ είναι προβολέας παρά δέκτης! Όταν βλέπεις ένα πρόσωπο και λες ότι είναι άσχημο, αυτό που βλέπεις δεν είναι μια ουδέτερη περιγραφή των χαρακτηριστικών, αλλά η κριτική ερμηνεία μέρους ενός ειδώλου, στην οποία προστίθενται αυθαίρετα δικά σου στοιχεία αξιολόγησης. Λόγω των διαφορετικών προγραμματισμών και ανάλογα με τη διάθεσή του , ο κάθε άνθρωπος θα δει και κάτι διαφορετικό. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι κοινοί κώδικες ερμηνείας που μεταβάλλονται από εποχή σε εποχή και από λαό σε λαό. Για το λόγο αυτό λέμε ότι ζούμε ο καθένας στη δική του πραγματικότητα! Σε κατάσταση αισθητηριακής έλλειψης, που παράγεται σε ειδικές δεξαμενές (floating tanks ) ισοτονικού και ισοθερμικού υγρού, όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι έχουν έντονες ψευδαισθήσεις. O εγκέφαλος προβάλλει αισθητικές εμπειρίες, σαν όνειρα με ανοιχτά μάτια . Αυτό το φαινόμενο είναι ενεργό και στην καθημερινότητα, αλλά επισκιάζεται από την ένταση των εξωτερικών ερεθισμάτων. Όπως δηλαδή συμβαίνει με τα αστέρια στον ουρανό την ημέρα. Αν όμως κάποιος έχει την ατυχία να πέσει μέσα στο «πηγάδι» της συνειδητότητάς του , όπως συμβαίνει με τους ψυχωτικούς, αυτά τα φυσιολογικά αόρατα στοιχεία εμπλέκονται ενεργά με την συμβατική πραγματικότητα . Όταν με τον διαλογισμό γίνεται διάφανη η ατμόσφαιρα των σκέψεων, και σταματάει ο μηχανισμός της προβολής, που μας μονώνει από το εξωτερικό περιβάλλον, αλλά και την εσωτερική μας υπόσταση, αρχίζει να λειτουργεί ένα άλλο κανάλι αμεσότερης και ασφαλέστερης κατανόησης, που ονομάζουμε διαίσθηση και διόραση. Το ενεργειακό μας πεδίο, στα διάφορα κραδασμικά στρώματα, δέχεται και εκπέμπει πλήθος μηνυμάτων , που συνήθως μένουν στο περιθώριο της συνειδητότητας ή αναμειγνύονται με νοητικές προβολές. Όταν ανοίξει η πρόσβαση αυτού του πεδίου στη συνείδηση, τότε παράγονται πολλά από τα φαινόμενα που μελετά η μεταφυσική και η παραψυχολογία. Σ΄αυτό το επίπεδο τα χωροχρονικά όρια εκμηδενίζεται και η ίδια η φαινομενικά σταθερή ύλη γίνεται ρευστή και εύπλαστη. Μιλάμε για Έξω Αισθητηριακή Αντίληψη, Πρόγνωση, Οπισθόγνωση, Τηλεπάθεια, Τηλεκινησία, Ψυχομετρία, Υλοποίηση, Εξαΰλωση, Τηλεμεταφορά, πρόσβαση στα Συμπαντικά αρχεία ( Ακασικό Πεδίο ή Μορφογενετικά πεδία) κλπ. 

Οι μύστες όλων των εποχών περιέγραψαν παρόμοιες εμπειρίες που επιβεβαιώνουν τα συμπεράσματα της κβαντομηχανικής. Η σύγχρονη επιστήμη αρχίζει δειλά δειλά να προσεγγίζει πειραματικά αυτά τα φαινόμενα που στο παρελθόν ανήκαν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Θα δώσω δύο παραδείγματα. Από τις αρχές του ΄90 έγιναν γνωστά τα πρώτα πειράματα κβαντικής τηλεμεταφοράς . Πριν από μερικά χρόνια (το 1993), μια διεθνής ομάδα έξι επιστημόνων από τις ΗΠΑ, Καναδά, Ισραήλ (C.Bennett της IBM, R.Jozsa, W.Wootters, G.Brassard, C.Crepeau, A.Peres) βρήκαν έναν τρόπο για να πραγματοποιήσουν το πολυσυζητημένο φαινόμενο της τηλεμεταφοράς, χρησιμοποιώντας ένα πολυσυζητημένο παράδοξο φαινόμενο της κβαντομηχανικής, γνωστό ως φαινόμενο Einstein - Podolsky - Rosen. Εν συντομία, βρήκαν έναν τρόπο να ανιχνευθεί-αναλυθεί ένα μέρος των πληροφοριών από ένα αντικείμενο Α, το οποίο κάποιος θα ήθελε να τηλεμεταφέρει, ενώ συγχρόνως προκαλείται το πέρασμα πληροφορίας, μέσω του φαινομένου Einstein-Podolsky-Rosen, σε ένα άλλο αντικείμενο C, το οποίο δεν έχει έλθει ποτέ σε επαφή με το αντικείμενο Α. Αργότερα, με κατάλληλη επεξεργασία του C ανάλογα με τις ανιχνευθείσες πληροφορίες, είναι δυνατό να οδηγηθεί με κατάλληλους μηχανισμούς το αντικείμενο C ακριβώς στην ίδια κατάσταση, όπως ήταν το Α προτού αυτό αναλυθεί. Μια άλλη πειραματική επιβεβαίωση της κβαντικής τηλεμεταφοράς πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Ίνσμπρουκ τον Δεκέμβριο του 1997. Αυτό το πρόγραμμα διευθύνθηκε από τον Δρ. Anton Zeilinger του Ιδρύματος για τη πειραματική φυσική στο Πανεπιστήμιο του Ίνσμπρουκ. Το πείραμα Caltech (California Institute of Technology) πραγματοποιήθηκε το φθινόπωρο (Οκτώβριος) του 1998. Πήρε το πείραμα του Ίνσμπρουκ και επέτυχε ακόμη ακριβέστερα αποτελέσματα με την προσθήκη ενός τρίτου ανιχνευτή στις συσκευές πειράματος. Αυτά τα πειράματα πιθανόν να μην οδηγούν επί του παρόντος στην τεχνολογία του Star Trek, αλλά μπορούν να βοηθήσει στην περίτεχνη κρυπτογραφία και στα "κβαντικά computers, με απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες από τα σημερινά. 

O Ronald Mallett, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Connecticut βασίστηκε στις εξισώσεις του Αϊνστάιν για να σχεδιάσει μία χρονομηχανή που χρησιμοποιεί την κυκλοφορία δεσμών laser. Επί του παρόντος τα πειράματα γίνονται με υποατομικά σωματίδια (νετρόνια.). Η θεωρία του Αϊνστάιν αποδέχεται τη δυνατότητα μιας χωροχρονικής στρέψης, αλλά υποστηρίζει ωστόσο ,ότι χρειάζεται μία ανυπολόγιστα γιγάντια ποσότητα μάζας. Ο Mallett, καθηγητής φυσικής για 30 χρόνια, υπολόγισε μια εναλλακτική λύση, Η χρονομηχανή που σχεδιάσε, χρησιμοποιεί φως με τη μορφή κυκλοφορούμενου laser, για να στρεβλώσει ή να καμπυλώσει το χρόνο, αντί να χρησιμοποιηθούν αντικείμενα με μάζα. Ο κος Δανέζης είναι πιο ειδικός να μας δώσει λεπτομερέστερες εξηγήσεις. Ο καθηγητής Mallett είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος και πιστεύει πως ο άνθρωπος θα μπορέσει να ταξιδέψει στο χρόνο μέσα σ' αυτόν τον αιώνα. Κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν την ιδέα του ταξιδιού στο χρόνο ανησυχητική, αν και ο Mallett - συνήγορος της θεωρίας των παραλλήλων συμπάντων - μας εγγυάται πως οι χρονομηχανές δε θα παρουσιάσουν κανέναν κίνδυνο. 

«Το παράδοξο του παππού (η υπόθεση ότι κάποιος ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και σκοτώνει τον παππού του) δεν αποτελεί ζήτημα» λέει ο Mallett. «Κατά μία άποψη, το ταξίδι στο χρόνο σημαίνει πως ταξιδεύεις συγχρόνως στο χρόνο αλλά και μέσα σε άλλα σύμπαντα. Εάν πας πίσω στο παρελθόν, θα βρεθείς σε άλλο σύμπαν. Μόλις φτάσεις στο παρελθόν, κάνεις μία επιλογή και τότε γίνεται ένας διαχωρισμός. Το δικό μας σύμπαν δε θα επηρεαστεί από αυτό που κάνεις στην επίσκεψή σου στο παρελθόν». 

Γύρω μας υπάρχουν αόρατες μικροσκοπικές και μακροσκοπικές πραγματικότητες. Υπάρχουν αόρατες ακτινοβολίες και ενεργειακά πεδία, που όμως μας επηρεάζουν καταλυτικά. Κάθε αόρατο στις αισθήσεις μας πεδίο μπορούμε να πούμε ότι είναι ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο είναι δυνατόν να εισχωρήσουμε, αν καταφέρουμε να συντονιστούμε. Η συνειδητότητα μπορεί να ξεφύγει από τα δεσμά των αισθήσεων (το σπήλαιο) και να ανυψωθεί σε ανώτερα επίπεδα απ΄ όπου ελεύθερη θεωρεί την πραγματικότητα των όντων. 

Τα φαινόμενα των εξωσωματικών εμπειριών (Ο.Β.Ε.) , των περιθανάτιων φαινομένων (N.D.E. R.Moody, ΜelvinMorse, El.Kubler Ross, Τάκης Ευδόκας, κ.άλλ. ) και της προγεννητικής μνήμης (Kαυκαλίδης, Braian Weiss, S.Grof και άλλοι) μελετούνται πλέον από πολλούς επιστήμονες, που καταλήγουν να επιβεβαιώσουν τη λειτουργία της συνειδητότητας εκτός του σώματος , όπως διαισθητικά και εμπειρικά γνώριζαν οι μύστες και οι αρχαίοι φιλόσοφοι. Οι γνωστοί φυσικοί νόμοι δεν καταργούνται στα λεγόμενα «θαύματα», αλλά συμπληρώνονται από άλλους νόμους ανώτερης τάξης. Η μία πραγματικότητα διεισδύει μέσα στην άλλη και όλες μαζί αποτελούν μια αδιάσπαστη Ενότητα. 

Τελικά επιστήμη είναι να έχεις μια ενδιαφέρουσα υπόθεση για κάτι και να προσπαθείς να δεις αν είναι σωστή, διατηρώντας ως το τέλος μέσα σου την αμφιβολία για την ορθότητά της. Ψευδοεπιστήμη είναι να έχεις μια πίστη για κάτι και να προσπαθείς να την αποδείξεις με κάθε τρόπο ως ορθή, επιμένοντας να την υποστηρίζεις ακόμη κι αν δεν μπορείς να αποδείξεις την αξία της και μη λαμβάνοντας υπ'όψιν τα ενάντια επιχειρήματα. Όταν όμως η επιστήμη περιορίζει αυθαίρετα τον κύκλο της παρατήρησής της και περιχαρακώνεται σε μια δογματική κοσμοθέαση, γίνεται με τη σειρά της ψευδοεπιστήμη. Ο επιστημονισμός*, οδηγεί σε μια επικίνδυνη παραμόρφωση του επιστημονικού κοσμοειδώλου και διακατέχεται από τις χαμηλές παρορμήσεις της δύναμης, της εξουσίας και της εκμετάλλευσης· έχει μικρή ή περιστασιακή σχέση με τη φιλαλήθεια και είναι μισαλλόδοξος, ψυχρός, αλαζονικός και καταστρεπτικός. Αλλά η επιστημονική παρόρμηση ήταν και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μεταφυσική επιθυμία του ανθρώπου να γίνει συμμέτοχος στο μυστήριο της ύπαρξης και κοινωνός της αλήθειας. Ο πόθος της γνώσης, στην περίπτωση αυτή, πηγάζει από μια ειλικρινή και ανιδιοτελή αγάπη για την ίδια τη γνώση, που οδηγεί τον άνθρωπο σε μια ψυχική ανάταση, σε έναν εσωτερικό φωτισμό, στη μέθεξή του με το άπειρο, με το θείο, απαλλαγμένος βέβαια από τις δεισιδαιμονίες και τις προλήψεις. Ενώ η μελέτη των παραφυσικών φαινομένων χρίζει λεπτομερή και αυστηρό έλεγχο, η αυτογνωσία, επειδή είναι καθαρά βιωματική, δεν έχει ανάγκη από εξωτερικές επιβεβαιώσεις και αποδείξεις, έτσι όπως δεν χρειάζεται να πείσεις κανένα ότι είσαι χαρούμενος ή λυπημένος.... Απελευθέρωση ή αφύπνιση, λοιπόν σημαίνει την έξοδο από το μερικό και γι αυτό ψευδαισθησιακό, στο γενικό, από το περιορισμένο στο απεριόριστο, από το χρονικό στο άχρονο, από το φαινομενικό γίγνεσθαι στο Είναι. Κάθε βαθμίδα συνείδησης συνοδεύεται από τη δική της αλήθεια και το δικό της βαθμό πραγματικότητας. Η απόλυτη αλήθεια βρίσκεται στην κορυφή αυτής της κλίμακας και ταυτίζεται με το Ένα Αγαθό του Πλάτωνα. 

Είδαμε ότι υπάρχουν μεγάλες ομοιότητες ανάμεσα στη μυστικιστική και στην κβαντική θεώρηση του κόσμου. Υπάρχει όμως και μια βασική διαφορά. Η απόκτηση ανώτερων γνώσεων στον εσωτερικό επιστήμονα , συνοδεύεται από την υποκειμενική του μεταμόρφωση. Για τον ακαδημαϊκό επιστημονικό κόσμο όμως, οι νέες επαναστατικές γνώσεις, πέρα από την αναζήτηση κερδοσκοπικών τεχνικών εφαρμογών, παραμένουν κλεισμένες στις απλησίαστες σφαίρες της θεωρίας και της αφαίρεσης. Οι περισσότεροι επιστήμονες δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν τις φιλοσοφικές, πολιτιστικές και πνευματικές συνέπειες των θεωριών τους. Το μεγαλύτερο μέρος απ΄αυτούς εξακολουθεί να υποστηρίζει ενεργά μια κοινωνία που βασίζεται στη διασπασμένη μηχανιστική άποψη του κόσμου, μια κοινωνία ανισότητας, οικολογικής καταστροφής και βίας. Αρνούνται να δουν το ενιαίο και αρμονικό σύνολο του κόσμου, με ότι αυτό συνεπάγεται. Οι δομές στη σημερινή κοινωνία είναι ξεπερασμένες και δεν αντανακλούν την αρμονική αλληλουχία που παρατηρούμε στη φύση. Η σημερινή κρίση σε όλα τα επίπεδα είναι καθρέφτης αυτής της ανισορροπίας. Το ανθρώπινο γένος , αν θέλει να επιβιώσει και να ευημερήσει καλείται να βγει από το σπήλαιο της άγνοιας και των ψευδαισθήσεων, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Αρωγοί αυτής της προσπάθειας πρέπει να σταθούν, σε αρμονική συνεργασία με τους φιλοσόφους και τους διανοούμενους, οι συνειδητοποιημένοι επιστήμονες .

Φίλε μου, ξέχασες και πάλι ότι ο νόμος δε νοιάζεται γι' αυτό, πώς μια κατηγορία πολιτών θα απολαμβάνει εξαιρετική ευτυχία, αλλά κινεί τους μηχανισμούς ώστε το αγαθό αυτό να τα' απολαύσει όλη η πόλη, οδηγώντας τους πολίτες με πειθώ και με εξαναγκασμό σε σύμπνοια" υποχρεώνοντάς τους να μεταδίδουν ο ένας στον άλλο την ωφέλεια που ο καθένας τους θα είναι σε θέση να προσφέρει στα κοινά. Κι ο ίδιος νόμος επιδιώκει ν' αναδείξει τέτοιους άνδρες στην πόλη, όχι για να τους δώσει το ελεύθερο να στραφεί ο καθένας τους όπου θέλει, αλλά για να τους αξιοποιήσει στο έπακρο για να δεθεί η πόλη με δεσμούς φιλίας. 

Ο παρακάτω όρκος, κάτι ανάλογο με τον όρκο του Ιπποκράτη που δίνουν οι γιατροί, έχει προταθεί από το φοιτητικό τμήμα της Αμερικανικής Ομάδας της Pugwash *, (της διεθνούς κινήματος των επιστημόνων για την ειρήνη και τη βιώσιμη ανάπτυξη) ως κατάλληλος για την τελετή αποφοίτησης όλων των νέων επιστημόνων: 

«Υπόσχομαι να εργαστώ για έναν καλύτερο κόσμο, όπου η επιστήμη και η τεχνολογία θα χρησιμοποιούνται με κοινωνικά υπεύθυνο τρόπο. Δεν θα χρησιμοποιήσω τις γνώσεις μου για οτιδήποτε έχει σκοπό να βλάψει τους ανθρώπους ή το περιβάλλον. Καθ' όλη τη σταδιοδρομία μου θα εξετάζω έγκαιρα τις ηθικές συνέπειες της επιστημονικής δράσης μου. Παρότι οι αξιώσεις της θέσης που θα κατέχω μπορεί να είναι πολύ μεγάλες, αποδέχομαι αυτή τη δήλωση, διότι αναγνωρίζω ότι η ατομική ευθύνη αποτελεί το πρώτο βήμα στο δρόμο για την ειρήνη.» 

Ο νους εκπαιδεύεται να κοιτάζει αόριστα ένα λουλούδι με το βλέμμα του βοτανολόγου, και μια καρδιά με τη γνώση ενός ανατόμου. Κανείς επιστήμονας δεν βρήκε αναλύοντας ένα τριαντάφυλλο, αυτό που ονομάζουμε ομορφιά...Τα πάντα έγιναν βαρετά, προβλέψιμα. Χάθηκε η μαγεία... 

Το αληθινό θαύμα και η πραγματική μαγεία είναι η θεώρηση του όντος Όντος : αυτού που πραγματικά υπάρχει και είναι πιο πλούσιο και αξιοθαύμαστο και από την πιο ξέφρενη φαντασίωση. Ζούμε μέσα σε ένα θαύμα αλλά τα μάτια μας είναι νυσταγμένα και η όραση θολή. Βλέπουμε πίσω από ένα καταρράκτη σκέψεων και μνήμης. 

Όλη μας η ζωή είναι μια ερμηνεία, Δεν σχετιζόμαστε με αληθινούς ανθρώπους, με τη φύση, με το σύμπαν, αλλά με ολογράμματα κατασκευασμένα από εμάς τους ίδιους.

Η άγνοια της πραγματικότητας είναι η ρίζα του πόνου σε αυτό το θέατρο των σκιών. 

Ενώ ο πόνος είναι το αποτέλεσμα της άγνοιας, μπορεί να λειτουργήσει και ως πικρό φάρμακο για την άγνοια! Ο πόνος από τη φύση του δεν επιβεβαιώνει αλλά διαψεύδει, καταρρίπτει, διαλύει. Αυτή η διάψευση τι προκαλεί στο νου, που είναι φτιαγμένος από την ιζηματική συσσώρευση πολλών στρωμάτων σκέψεων, συναισθημάτων και δράσεων ; 

Συντρίβει την ψευδαίσθηση που έχουμε για τον εαυτό μας.. Όσο μεγαλύτερος ο πόνος τόσο μεγαλύτερη η ματαίωση και η δυνατότητα κατάρρευσης της εγωικής φυλακής. Λέγω δυνατότητα γιατί δυστυχώς όλοι οι άνθρωποι δεν τον αξιοποιούν το ίδιο. Μερικοί καταφεύγουν στην αναισθησία με διάφορα χημικά ή ψυχολογικά ναρκωτικά και άλλοι στην αυτοκαταστροφή ή την κατάθλιψη. Χρειάζεται δηλαδή μια ειδική ψυχοσύνθεση και κατάλληλη προετοιμασία, ίσως και κάποια εξωτερική βοήθεια για να γίνει ο πόνος σωτήριο φάρμακο. Η Μυητική Πύλη του πόνου δεν είναι βέβαια η μοναδική και αναπόδραστη για να εισχωρήσει κανείς στα άδυτα της ψυχής που είναι και η ψυχή του Σύμπαντος. Υπάρχει ο δρόμος της υπαρξιακής απογοήτευσης, ο δρόμος της Μεγάλης Νοσταλγίας, ο δρόμος της αυτοενθύμησης και ο δρόμος του Θείου έρωτα. 

Ο νους πρέπει να αδειάσει για να γεμίσει από αυτό που Υπάρχει. Τότε, για πρώτη φορά, αντιλαμβάνεται το μεγαλείο του μυστηρίου της ζωής και αφυπνίζεται από το συλλογικό όνειρο-εφιάλτη. 

Πρέπει να χαθείς για να βρεθείς. Για να βρεις αυτό που είσαι πρέπει να υπερβείς αυτό που νομίζεις ότι είσαι!


Πηγή

Ηράκλειτος: Πίστευε οτι ο άνθρωπος διαθέτει 2 όργανα για τη γνώση της αλήθειας. Την αίσθηση και τον λόγο. Απο αυτά, τη μεν αίσθηση η θεωρούσε απατηλή, δέχεται δε σαν κριτήριο τον λόγο.

Παρμενίδης: Η φιλοσοφία ειναι δυτή. Η μία μορφή της είναι σύμφωνη με την αλήθεια, ενώ η άλλη κατα εικασία. Καθόρισε δε τον λόγο σαν κριτήριο, διότι οι αισθήσεις δεν είναι ακριβής.

Δημόκριτος: Υπάρχουν δύο μορφές γνώσης, μία γνήσια και μία νόθα. Στη νόθα ανήκουν όλα τα παρακάτω, η όραση, η ακοή, η οσμή, η γεύση, η αφή. Η άλλη μορφή γνώσης είναι γνήσια, που είναι ξέχωρη από αυτή

Πλατων: αφού λοιπόν φτιάχτηκε έτσι το σύμπαν, καταλαβαίνουμε οτι φτιάχτηκε σύμφωνα με το αμετάβλητο πρότυπο που γίνεται αντιληπτό μόνο απο την σκέψη και τη λογική. Αφού επομένως δεχόμαστε όλα αυτά, τότε αναγκαστηκά αυτός ο κόσμος πρέπει να είναι εικόνα κάποιού άλλου πραγματικού κόσμου.

Όταν το φαίνεσθαι είναι σημαντικότερο του είναι: 

Κάθε χρόνο, πήζουμε στις ευχές, αλλά από το κακό στο χειρότερο ... 

Αναρτήθηκε από:Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω