Αντώνης Σαμαράκης

Αντώνης Σαμαράκης
Έλληνας πεζογράφος της μεταπολεμικής γενιάς, το έργο του οποίου έτυχε διεθνούς αναγνώρισης.


Ο Αντώνης Σαμαράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1919 και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε αρχικά στο Υπουργείο Εργασίας, θέση την οποία εγκατέλειψε μετά την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά, για να επανέλ

θει το 1945 μέχρι και το 1963. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής συμμετείχε στην εθνική αντίσταση. Το 1944 συνελήφθη από τους Ναζί και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά κατάφερε να αποδράσει.

Αντιστασιακή δράση ανέπτυξε και κατά τη δικτατορία. Στη Μεταπολίτευση δημοσίευσε πολλά κείμενα κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου. Το 1963 νυμφεύτηκε την Ελένη Κουρεμπανά.

Εργάσθηκε ως εμπειρογνώμων της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας των Ηνωμένων Εθνών σε πολλές χώρες για κοινωνικά θέματα και το 1989 ανακηρύχθηκε Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF για τα παιδιά του κόσμου.

Η πρώτη του ουσιαστική εμφάνιση στον λογοτεχνικό χώρο γίνεται το 1954 με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων Ζητείται ελπίς. Είχαν προηγηθεί δημοσιεύσεις ποιημάτων στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Πρόκειται για έναν από τους περισσότερο μεταφρασμένους Έλληνες πεζογράφους, καθώς τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.

Το έργο του Σαμαράκη έχει έντονο το στοιχείο της κοινωνικής καταγγελίας και αντικατοπτρίζει τις προσωπικές του ανησυχίες για το παρόν και το μέλλον της σύγχρονης κοινωνίας. Χρησιμοποίησε απλή γλώσσα και μη επιτηδευμένο ύφος και προσέγγισε τα θέματά του από μια έντονα ανθρωποκεντρική γωνία. Χαρακτηριζόταν από την αγάπη του για τους νέους. Δική του ιδέα ήταν η δημιουργία της Βουλής των Εφήβων, που οδήγησε στη διοργάνωση άτυπων συνεδριάσεων της Βουλής, όπου δίνεται ο λόγος σε νέους από όλη τη χώρα.

Ο Αντώνης Σαμαράκης έφυγε από τη ζωή στις 8 Αυγούστου του 2003. Σύμφωνα με επιθυμία του, το σώμα του δωρήθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για έρευνες των φοιτητώv της Ιατρικής.
Μυθιστορήματα
Σήμα κινδύνου (1959)
Το λάθος (1965)
Εν ονόματι (1998)

Διηγήματα
Ζητείται ελπίς (1954)
Αρνούμαι (1961)
Το διαβατήριο (1973)
Η κόντρα (1992)
Αυτοβιογραφία 1919- (1996)
Γραφείον ιδεών

Βραβεία
Κρατικό Βραβείο Διηγήματος (2012 για το Αρνούμαι)
Βραβείο των Δώδεκα - Έπαθλο Κώστα Ουράνη (1966 για Το λάθος)
Μέγα Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας στη Γαλλία (1970 για Το λάθος)
Europalia (1982, για τη συνολική προσφορά του)
Σταυρός του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών (1995)
Κρατικό Βραβείο Τεχνών και Λογοτεχνίας. (1995, Γαλλία)

(Μαρ Ηλίας)

 

ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ

Το χωριό Μακαράτ βρίσκεται λίγο έξω από τη Σεντνάγια στα προάστια της Δαμασκού, πρωτεύουσας της Συρίας. Στο χωριό Μακαράτ υπάρχει μια σπηλιά - παρεκκλήσι αφιερωμένη στον Προφήτη Ηλία (Μαρ Ηλίας), την οποία ανακάλυψαν εργάτες της περιοχής το 1982. Οι μεσαιωνικές αγιογραφίες στη σπηλιά- παρεκκλήσι ανάγονται από το πρώτο μισό του δέκατου τρίτου αιώνα και είναι ζωγραφισμένες από το χέρι ενός Βυζαντινού-Κύπριου μάστορα. Η σπηλιά λέγεται ότι είναι η τοποθεσία όπου ο Προφήτης Ηλίας διέφυγε τις δυνάμεις της Ιεζάβελ, βασίλισσας του Ισραήλ, η οποία ήταν αποφασισμένη να τον σκοτώσει γιατί ήταν εμπόδιο στην ανήθικη βασιλεία της.Το σπήλαιο- παρεκκλήσι κάποτε ανήκε στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, αλλά δυστυχώς σήμερα είναι κάτω από τον έλεγχο της Μελχίτικης (Ελληνόρρυθμης Ουνίτικης παπικής) "Εκκλησίας"http://www.newsbomb.gr/kosmos/news/story/328102/parekklisi-toy-profiti-ilia-sti-syria

Μπακαλιάρος λεμονάτος

  

Μπακαλιάρος λεμονάτος

Τι χρειαζόμαστε:

• 1 φύλλο μπακαλιάρου
• λάδι
• 2 κρεμμύδια χονδροκομμένα
• 2 φρέσκα κρεμμυδάκια
• 5 πράσα χονδροκομμένα (μόνο το άσπρο μέρος)
• 5-6 κλωναράκια σέλινο χονδροκομμένα
• 5-6 πατάτες κομμένες σε ροδέλες
• αλάτι - πιπέρι
• χυμό από 1-2 λεμόνια ανάλογα πόσο ξινό το θέλετε
• 1 γεμάτη κουταλιά της σούπας αλεύρι

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Μπακαλιάρος λεμονάτος http://www.sintagespareas.gr/sintages/mpakaliaros-lemonatos.html#ixzz22ngyqGtA

Τσικουδιά Κρήτης Πνεύμα

Τσικουδιά Κρήτης Πνεύμα (tsikoudia spirit of Crete),Ανδρέας Σμαραγδής,
εκδ. Δοκιμάκης, 2010
http://www.biblionet.gr/book/157042/%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85

Πρόκειται για ένα βιβλίο αφιερωμένο στην αρχοντιά της κρητικής παράδοσης, την Τσικουδιά. Ο φακός του φωτογράφου Ανδρέα Σμαραγδή, εξερευνά την παράδοση και τεχνοτροπία της Τσικουδιάς. Ως κέρασμα δεν είναι απλά η προσφορά ενός παραδοσιακού ποτού, αλλά η επισφράγιση μιας παλιά ή νέας φιλίας και το θερμό καλοσώρισμα. Είναι δε ενδιαφέρουσα η χρήση της ως πολύ προσωπικού δώρου σε συγγενείς και γνωστούς, που από τη μια πλευρά δείχνει την εκτίμηση του παραγωγού προς τον δωρολήπτη και από την άλλη την περηφάνια του παραγωγού για το κατόρθωμά του, το οποίο μάλιστα για μεγάλο μέρος του 20ού αιώνα ήταν νομοθετημένα αποκλειστικό του δικαίωμα.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
http://zhtunteanagnostes.blogspot.gr/2011/03/blog-post_31.html
Ελληνική Διάκριση ......

Το λεύκωμα του Ανδρέα Σμαραγδή Τσικουδιά Κρήτης Πνεύμα, εκδ. Δοκιμάκης, 2010 κέρδισε το 3ο Παγκόσμιο Βραβείο στην κατηγορία Best Spirits Books

Η Εκθεση «Gourmand World Cookbook Award 2011», Παρίσι 3 - 6 Μαρτίου 2011. Πρόκειτ...αι για την μεγαλύτερη έκθεση αφιερωμένη σε βιβλία μαγειρικής και κρασιών που ξεκίνησε το 1995 από τον Εντουάρ Κουαντρό.
Έχοντας ως στόχο να απεικονίσουν όλη την ποικιλία των εκδόσεων που αφορούν τη μαγειρική και το κρασί, δίνονται βραβεία σε 41 κατηγορίες για τη μαγειρική και 18 για το κρασί. Στη φετινή έκθεση συμμετείχαν 154 χώρες με πάνω από 6.000 τίτλους βιβλίων.

Τσικουδιά Κρήτης Πνεύμα, Ανδρέας Σμαραγδής , Εκδ. Δοκιμάκης
Πρόκειται για ένα βιβλίο αφιερωμένο στην αρχοντιά της κρητικής παράδοσης, την τσικουδιά. Ο φακός του φωτογράφου Ανδρέα Σμαραγδή, εξερευνά την παράδοση και τεχνοτροπία της Τσικουδιάς. Ως κέρασμα δεν είναι απλά η προσφορά ενός παραδοσιακού ποτού, αλλά η επισφράγιση μιας παλιά ή νέας φιλίας και το θερμό καλοσώρισμα. Είναι δε ενδιαφέρουσα η χρήση της ως πολύ προσωπικού δώρου σε συγγενείς και γνωστούς, που από τη μια πλευρά δείχνει την εκτίμηση του παραγωγού προς τον δωρολήπτη και από την άλλη την περηφάνια του παραγωγού για το κατόρθωμά του, το οποίο μάλιστα για μεγάλο μέρος του 20ού αιώνα ήταν νομοθετημένα αποκλειστικό του δικαίωμα.

Μια μεγάλη διάκριση για τη χώρα μας μια μεγάλη χαρά για μας!!!!

Αναρτήθηκε από ΕΛΕΝΗ ΜΠΕΤΕΙΝΑΚΗ στις 7:08 π.μ.

Να ζει κανείς ή να μην ζει ...

Να ζει κανείς ή να μην ζει ...


9-10 Αυγούστου Ηράκλειο, Κηποθέατρο “Νίκος Καζαντζάκης”

Εισιτήρια προπωλούνται : Κηποθέατρο Ν. Καζαντζάκης, Βιβλιοπωλείο ΔΟΚΙΜΑΚΗΣ

Πρόκειται για μια ξεκαρδιστική κωμωδία, που γνωρίσαμε στον κινηματογράφο από τον Μελ Μπρουκς και παρουσιάζεται από ένα θίασο λαμπερών κωμικών ηθοποιών:

Κάτια Δανδουλάκη, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Τάσος Κωστής, Σοφία Μουτίδου, Χριστίνα Τσάφου, Σπύρος Μεριανός, Πρόδρομος Τουσουνίδης.


Λίγα λόγια για το έργο:

Πολωνία 1941. Γερμανική Κατοχή. Μια διάσημη ηθοποιός (Κάτια Δανδουλάκη) απατά τον άντρα της (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης) με έναν πολύ νεότερο της αντιστασιακό (Γιάννης Τσιμιτσέλης). Μια ερωτική φάρσα στήνεται στα παρασκήνια ενός θιάσου του μουσικού θεάτρου. Ο αταίριαστος έρωτας της ώριμης πρωταγωνίστριας και του νεαρού αντιστασιακού είναι ένα από τα κλασσικά θέματα της ροζ φάρσας. Μόνο που το ροζ αρχίζει να σκουραίνει επικίνδυνα όταν στα γρανάζια της φάρσας πιάνονται ένας Γερμανός στρατηγός (Τάσος Κωστής) μαζί με την αυστηρή γραμματέα του (Σοφία Μουτίδου) και τον ηλίθιο υπασπιστή του (Σπύρος Μεριανός), μια διπλή κατάσκοπος (Χριστίνα Τσάφου) και ο μακιγιέρ της πρωταγωνίστριας (Πρόδρομος Τοσουνίδης). Το ετερόκλητο αυτό πλήθος μπλέκεται σε ένα τυφώνα από συμπτώσεις, ανατροπές και μεταμφιέσεις, όπου συγχέονται οι ρόλοι και χάνονται τα όρια ανάμεσα στα στρατόπεδα των Πολωνών αντιστασιακών και των κατακτητών τους. Μουσικά νούμερα και αγωνιώδεις καταδιώξεις, λαμπερές τουαλέτες και οπλοπολυβόλα, θεατρίνοι και Ες – Ες γίνονται ένα κουβάρι για να νικήσει στο τέλος η ομάδα των θεατρίνων.


Γιατί το θέατρο - και ειδικά το ελαφρύ θέατρο – είναι μια μεγάλη κατάφαση στη ζωή. Όταν η Ιστορία στήνει μια τόσο φρικαλέα φάρσα όσο ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος το θέατρο απαντά με το βροντερό γέλιο της φαρσοκωμωδίας. Εδώ βέβαια κάποιος μπορεί να ρωτήσει «μπορεί το γέλιο να νικήσει τα τανκς;» Ο Μελ Μπρουκς με το έργο του «Να ζει κανείς ή να μην ζει» απαντά: Ναι.


Πρωταγωνιστούν: Κάτια Δανδουλάκη, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Τάσος Κωστής, Σοφία Μουτίδου, Χριστίνα Τσάφου, Σπύρος Μεργιανός, Πρόδρομος Τουσουνίδης.


Απόδοση- σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαθανασίου + Μιχάλης Ρέππας
Συγγραφέας: Nick Whitby
Σκηνικά: Αντώνης Δαγκλίδης
Κοστούμια: Έβελυν Σιούπη
Στίχοι – Μουσική: Αφροδίτη Μάνου
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΑΠΦΟΥΣ της Κατερίνας Παπαδοπούλου *

πηγή : http://www.onestory.gr/post/28972011350
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΑΠΦΟΥΣ
της Κατερίνας Παπαδοπούλου *
.
Μέσα σε μια πόλη μεγάλη που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε μεγάλη πόλη
Σ΄ ένα δρόμο όχι από τους πολύ γνωστούς
Από αυτούς με ένα μεγάλο ξενοδοχείο όπου έρχονται συνήθως εισαγώμενοι επιχειρηματίες με ένα ταξί και τη βαλίτσα τους και φεύγουν με ένα ταξί - ίσως είναι και το ίδιο και βέβαια με την ίδια βαλίτσα, χωρίς να κοιτάξουν καθόλου το δρόμο και τα ζωντανά του.
Σε ένα δρόμο γεμάτο κινέζικα μαγαζάκια ρούχων και πορνεία με αρχαιοελληνικούς κίονες σε φωσφορούχα χρώματα
- οι Κινέζοι εκεί είναι σαν να έχουν πέσει από ψηλά σε αυτό το δρόμο και νομίζουν ότι ειναι ναυαγοί αποκλεισμένοι- δεν κάνουν ποτέ πάνω από εξήντα βήματα μακριά από τα σπίτια τους, αφού άμα τους ρωτήσεις για τους ντόπιους και το μέρος, το μόνο που ξέρουν να σου πουν είναι πόσο πάει το πισωκολλητό, πόσο το χωρίς καπότα και πόσο ο γύρος στη γωνία
σ’εκείνο το δρόμο με το μεγαλειώδες όνομα που ακούγεται τόσο ειρωνικό στα στόματα των επισκεπτών του
στο δρόμο της Σαπφούς
σ΄ένα δωμάτιο στο τελευταίο όροφο της γωνιακής πολυκατοικίας μένει η Σαπφώ.
Οι δραστήριες γλώσσες της περιοχής ακόμα δεν έχουν καταλήξει ποιος μιμήθηκε ποιόν : ο δρόμος την πουτάνα ή η πουτάνα το δρόμο
Τόσα πολλά χρόνια μένει εκεί η Σαπφώ.
Εκεί μέσα στο δωμάτιο της παίζει ένα ραδιόφωνο ασταμάτητα τα νέα της ημέρας. Ξεχωρίζοντας τις καθημερινες από τα σαββατοκύριακα. Τα σαββατοκύριακα παίζει τζαζ πριν από κάθε πόλεμο και ένα γρήγορο swing μετά από κάθε αυτοκτονία. Τις καθημερινές δεν έχει μουσικά διαλείμματα : αυτοκτονίες, πόλεμοι και πόλεμοι, αυτοκτονίες ανακοινώνονται.
Οι τοίχοι στο δωμάτιο είναι ντυμένοι με χάρτες – παγκόσμιους – που ξεπαγώνουν τη μονότονη στασιμότητα των συσπάσεων.
Στις γωνίες στριμώχνοναι κάτι ωκεανοί ενώ πάνω από το παράθυρο είναι η Λατινική Αμερική που πάντα την ενθουσίαζε.
Η μόνωση ειναι καλή, πνίγει αποτελεσματικά τις αρσενικιές βρισιές και τη γλώσσα που τις γλείφει.
Έχει καρφιτσώσει στα κουφώματα πίνακες σπουδαίους,τόσο αφαιρετικούς όσο και τα ρούχα που αφαιρούνται σχεδόν αυτόματα εκεί μέσα. Δεν τους κοιτάζει ποτέ γιατί κανένας δεν της είπε ότι είναι σπουδαίοι.
Μόνο η Λατινική Αμερική μένει νηφάλια μέσα της.
Στο τέλος της μέρας οι μόνες γεύσεις που θυμάται είναι το κρύο φαγητό και το κόκκινο από το κρασί της, εκείνο μέσα στο μεγάλο χάρτινο κουτί.
Ούτε εκείνη μα ούτε και κανείς άλλος θυμάται πόσοι μπήκαν αγόρια και βγήκαν άντρες μέσα από εκείνο το δωμάτιο.
Πάνω στη ρώγα από το αριστερό της βυζί αποστήθιζαν όρκους αντρικής τιμής.
Τους επαναλάμβαναν κατεβαίνοντας τις σκάλες, ψιθυρίζοντας.
Μετά τους φώναζαν κάτω από τα μπαλκόνια με τις πράσινες γλάστρες και τις κοπέλες με πράσινα μάτια.
Τους έβαζαν προσεκτικά μαζί με την υπογραφή τους για να τονίσουν τη σοβαρότητα και τη δέσμευση.
Και η πόλη γέμιζε όρκους που μύριζαν λίγο από το βυζί της Σαπφούς. Έτσι ταξίδευε.
Στ΄ αλήθεια, δεν είχε ταξιδέψει ποτέ της. Η Λατινική Αμερική ήταν μόνο ένα όνειρο και μάλιστα όχι παιδικό. Αν πήγαινε ίσως και να την απογοήτευε, η ζέστη και η ξένη γλώσσα.
Εκεί μέσα στους τέσσερις ντυμένους με χάρτες τοίχους βρήκε έρωτες. Γι΄αυτό εξάλλου δεν ταξιδεύει ο κόσμος και ρωτάει συνέχεια « πότε φτάνουμε ;».
Όσους ξέχασαν ή έκαναν ότι ξέχασαν να την πληρώσουν, τους φώναζε έρωτες. Και ήταν πολλοί. Το καταλάβαινε όταν έφευγαν χωρίς να ανοίξουν το πορτοφόλι και προλάβαινε να τους αποχαιρετίσει με ένα ποίημα που έφτιαχνε εκείνη τη στιγμή με σπέρματα ρεαλισμού και σταγόνες ιμπρεσσιονισμού αν είχε προλάβει να ιδρώσει.
Στους τοίχους : έρωτας, ποίηση και ταξίδια, μελοποιημένος Καββαδίας που τον ήξερε από παλιά, πριν την ονομάσουν Σαπφώ.
Στο πάτωμα οκλαδόν έφτιαχνε καραβάκια από πολυχρησιμοποιημένα σεντόνια που είχαν κοκκαλώσει. Φόρος τιμής στην τόση ηδονή.
Τα έφτιαχνε και μετά τα άφηνε. Χωρίς να τους βρει όνομα. Τα άφηνε να τα καθοδηγεί ο κόκκινος φάρος στην εξώπορτα.
Όπως καθοδηγούσε μακριά και τα παιδιά της που δεν τους είχε βρει όνομα και έφυγαν και δεν ξαναγύρισαν να την κοιτάξουν, που της έμοιαζαν.
Έπρεπε να γίνουν καθ΄εικόνα και ομοίωση των πατέρων.
Έτσι έπρεπε. Έτσι έλεγε η μυθολογία.
Τα φανταζόταν όλα, στρατιές δικηγόρων. Της άρεσαν οι δικηγόροι είχαν ακριβά εσώρουχα, όμορφα βίτσια και μαλακά χέρια.
Ένας δικηγόρος της είχε χαρίσει κάποτε ένα κομπολόι και το είχε κρεμάσει κάπου μέσα στο Αιγαίο του τοίχου της. Για να το βλέπει.
Θα είχαν γίνει δικηγόροι λοιπόν.
Είχε περάσει μαζί τους τόσα βράδια. Τους διάβαζε τις μυθολογίες και άλλαζε τη φωνή της, για να μην τα παίρνει ο ύπνος, πριν τα χορτάσει.
Τα άφηνε να παίζουν μπρα ντε φερ πάνω στην επίπεδη κοιλιά της. Ζητωκραύγαζαν με το παιχνίδι που μεταμορφωνόταν σε πάλη σκιών στους τοίχους και στα κεφάλια τους.
Όταν ήθελε να τα διώξει τα κρεμούσε άτσαλα στο μπαλκόνι. Όχι για πολύ. Για τόσο λίγο όσο να φουσκώσει ο ελληνικός καφές της γριάς γειτόνισσας και να χύσει στο πάτωμα της ο ελληνικός έρωτας. Τους Κινέζους δεν τους ήθελε. Της έβγαζαν κάτι φτηνό και απρόσωπο όπως τα υφάσματα τους. Μα ούτε και εκείνοι την ήθελαν. Δεν τους ρώτησε ποτέ το λόγο.
Δίδαξε τα παιδιά της ότι γαμιέται ο Δίας.
Μακάρι να το θυμούνται. Αν το θυμούνται θα λένε : «Αφού γαμιέται ο Δίας καλά κάνει και γαμιέται και η Σαπφώ».
Κάπως έτσι θα ήταν και η απολογία της την ώρα που το πάτωμα θα γινόταν κενό και θα κάπνιζε φλόγες και σκάλες θα φύτρωναν για το παράδεισο και την κόλαση του κορμιού της. Την απολογία στον εαυτό της ακόμα την ετοίμαζε, την σκεφτόταν όσο έβγαζαν τις κάλτσες τους οι κυριοι. Και το έκαναν γρήγορα. Και κάποιοι δεν τις έβγαζαν καθόλου.
Τα πρωινά ο ήλιος που έμπαινε όρθωνε τη λογική της. Τη τσίτωνε.
Αλλά τα χέρια του πατώματος απλωνόταν και την ξάπλωναν τελετουργικά.
Η ζωή της βάδιζε στο ίδιο πάτωμα. Πρόσεχε να μην την πατήσει και την πηδούσε την τελευταία στιγμή την ώρα που άλλαζε στάσεις. Στο πάτωμα. Δεν αγόρασε ποτέ κρεβάτι γιατί φοβόταν οτι θα την έπαιρνε ο ύπνος. Και μεχρι τότε κανείς δεν της το ζήτησε.
Ακόμα και αν την έσωζες και την κατέβαζες κάτω που περπατάνε οι άνθρωποι- που έχουν τραπεζομάντηλα και ρούχα που δεν είναι διάφανα ούτε έχουν τρύπες-καρδούλες για να χωράει η αγάπη- αυτή θα έτρεχε να ανέβει πάλι πάνω στο δωμάτιο της.
Γιατί θα θυμόταν ότι δεν είχε να ανταλλάξει τη σωτηρία της με κάτι. Και είχε μάθει να ανταλλάζει. Ρευστά είδη.
Θα σε έδιωχνε αν πήγαινες να την σώσεις. Πρώτα θα σε κερνούσε μία σύμπτωση σωμάτων. Αν την αρνιόσουν θα έβγαινε στο μπαλκόνι και την ώρα που θα χανόσουν στο δρόμο θα φώναζε ότι είσαι από τους άλλους, τους χαμένους, τους άρρωστους.
Αν θες χάιδεψε της την πλάτη εκεί που την χτύπησαν για να την παρηγορήσουν – φιλικά και χωρίς ανταλλάγματα – από μέρους τους.
Τόσα χρόνια είχε μάθει καλά ότι το χέρι της κάνει πολλά, καλύτερα από πολλές, αλλά στην πλάτης της δεν φτάνει ποτέ εκείνα τα σημάδια που αφήνει η παρηγοριά.
Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί εύχεται :
-να είναι μικρές οι νύχτες
-να σταματήσει να στάζει το ταβάνι ελπίδες
-να στεγνώνουν εύκολα τα απλωμένα
-και να φύγει επιτέλους εκείνη η κουκουβάγια που είχε κάνει φωλιά στην ταράτσα
δεν την είχε δει ποτέ, αλλά την άκουγε, κουκουβάγια ήταν σίγουρα.
Και οι κουκουβάγιες ζουν πολλά χρόνια στο δρόμο της Σαπφούς.


Η Κατερίνα Παπαδοπούλου είναι φοιτήτρια στο δεύτερο έτος στο τμήμα Ψυχολογίας στο ΑΠΘ. Γεννήθηκε στην Αθήνα ενώ έχει ζήσει μερικά χρόνια στη Σάμο και στη Χίο πριν καταλήξει στη Θεσσαλονίκη. Από μικρή έγραφε και έβαζε τη μαμά της να δένει χαρτιά με κορδέλες. Μεγαλώνει αλλά γράφει ακόμα προσπαθώντας να δεθεί κάπου, αφού βαριέται εύκολα και της αρέσει να ταξιδεύει.
[ facebook ] [ e-mail ]

Σερ Αλεξάντερ Φλέμινγκ

Σερ Αλεξάντερ Φλέμινγκ

Ο Σερ Αλεξάντερ Φλέμινγκ (Alexander Fleming, 6 Αυγούστου 1881 – 11 Μαρτίου 1955) ήταν Σκωτσέζος βιολόγος και φαρμακολόγος, που ασχολήθηκε ερευνητικά με τη Βακτηριολογία, την Ανοσολογία και τη Χημειοθεραπεία. Είναι πολύ γνωστός για την ανακάλυψη του πρώτου αντιβιοτικού, της πενικιλλίνης, το 1928, για την οποία και πήρε το Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής το 1945 μαζί με τους Φλόρεϋ και Τσέιν

Μια άλλη σημαντική ανακάλυψή του είναι αυτή του ενζύμου λυσοζύμης, το 1922.
Ο Φλέμινγκ γεννήθηκε στο αγρόκτημα Lochfield, κοντά στο Ντάρβελ του Ανατολικού Άυρσαιρ, στη Σκωτία. Υπήρξε το τρίτο από τα 4 παιδιά του Χιού Φλέμινγκ (Hugh Fleming, 1816 – 1888) εκ του δεύτερου γάμου του. Μητέρα του ήταν η Γκρέις Μόρτον (Grace Stirling Morton, 1848 – 1928), κόρη ενός γείτονα κτηματία. Ο Χιού Φλέμινγκ είχε άλλα 4 παιδιά από τον πρώτο του γάμο, ενώ ο ίδιος ήταν 59 ετών όταν πήρε τη δεύτερη σύζυγό του και πέθανε όταν ο Αλεξάντερ (γνωστός ως Alex) ήταν μόλις επτά ετών.

Ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ παρακολούθησε για δύο χρόνια την Ακαδημία του Kilmarnock. Αφού δούλεψε σε ένα ναυτιλιακό γραφείο επί τέσσερα χρόνια, ο εικοσάχρονος Φλέμινγκ κληρονόμησε ένα θείο του, τον Τζων Φλέμινγκ. (Για την ιστορία ότι ο πατέρας του έσωσε ένα παιδί, βλ. την ενότητα Προσωπικές ιστορίες). Ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Τομ, είχε ήδη σπουδάσει Ιατρική και συνέστησε στον Αλεξάντερ να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Το 1901 λοιπόν ο Αλεξάντερ εγγράφηκε στο Νοσοκομείο Σαιν Μαίρυ του Λονδίνου. Κέρδισε την εισαγωγή του στην Ιατρική Σχολή με διάκριση το 1906, οπότε είχε την επιλογή να γίνει χειρουργός.

Ο Φλέμινγκ ωστόσο ήταν και μέλος λέσχης σκοποβολής. Ο επικεφαλής της λέσχης, θέλοντας να κρατήσει τον Φλέμινγκ στην ομάδα, του συνέστησε να ακολουθήσει το τμήμα ερευνών στο Σαιν Μαίρυ, όπου έγινε βοηθός βακτηριολόγου στον Σερ Άλμροθ Ράιτ, έναν πρωτοπόρο στη θεραπεία με εμβόλια και στην Ανοσολογία. Ο Αλεξάντερ πήρε πτυχίο με «Χρυσό Μετάλλιο» το 1908 και έμεινε ως επιμελητής στο Σαιν Μαίρυ ως το 1914. Στις 23 Δεκεμβρίου 1915 ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ πήρε ως σύζυγό του μια νοσοκόμα, τη Σάρα Μάριον Μάκελροϋ (Sarah Marion McElroy), από το Κιλάλα της Ιρλανδίας, η οποία πέθανε το 1949. Το μόνο παιδί τους, ο Ρόμπερτ, έγινε παθολόγος. Μετά τον θάνατο της Σάρα, ο Φλέμινγκ έκανε δεύτερο γάμο με την Ελληνίδα δρα. Αμαλία Κουτσουρή-Βουρέκα, συνάδελφό του στο Σαιν Μαίρυ, στις 9 Απριλίου 1953. Η Αμαλία έζησε 31 χρόνια μετά τον θάνατο του Φλέμινγκ.

Σε όλη τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου ο Φλέμινγκ υπηρέτησε ως λοχαγός του Υγειονομικού Σώματος του Βασιλικού Στρατού (Royal Army Medical Corps), απασχολούμενος και σε ιατρεία στο πεδίο της μάχης στο Δυτικό Μέτωπο, στη Γαλλία. Το 1918 επέστρεψε στο Νοσοκομείο Σαιν Μαίρυ, στην Ιατρική Σχολή. Εκλέχθηκε Καθηγητής της Βακτηριολογίας εκεί το 1928.

Κατά τον Μεσοπόλεμο, ο Φλέμινγκ ερεύνησε για αντιβακτηριακούς παράγοντες, έχοντας ζήσει πολλούς θανάτους στρατιωτών από σηψαιμία από πληγές που μολύνθηκαν. Δυστυχώς τα αντισηπτικά εξουδετέρωναν το ανοσοποιητικό σύστημα των ασθενών αποτελεσματικότερα από ό,τι τα εισβάλλοντα βακτήρια. Σε ένα άρθρο που υπέβαλε στο ιατρικό περιοδικό The Lancet κατά τον Α΄ Παγκ. Πόλεμο, ο Φλέμινγκ περιέγραψε ένα έξυπνο πείραμα που μπόρεσε να πραγματοποιήσει χάρη στις δικές του υαλουργικές γνώσεις. Εξηγούσε στο άρθρο αυτό γιατί τα αντισηπτικά σκότωναν στην πραγματικότητα περισσότερους στρατιώτες από ό,τι οι ίδιες οι μολύνσεις στον πόλεμο. Τα αντισηπτικά επέφεραν τον θάνατο των μικροβίων στην επιφάνεια, αλλά τα βαθιά τραύματα έτειναν να προφυλάσσουν τα αναερόβια βακτήρια από την αντισηπτική ουσία, ενώ τα αντισηπτικά φαινόταν ότι εξουδετέρωναν ευεργετικές ουσίες που προστάτευαν τους ασθενείς σε αυτές τις περιπτώσεις. Ο Σερ Άλμροθ Ράιτ υπεστήριξε ισχυρώς τα ευρήματα του Φλέμινγκ, αλλά παρόλα αυτά οι περισσότεροι στρατιωτικοί ιατροί κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκ. Πολέμου συνέχισαν να χρησιμοποιούν αντισηπτικά, ακόμα και όταν αυτό χειροτέρευε εμφανώς την κατάσταση των ασθενών.

«Ξυπνώντας το ξημέρωμα της 28ης Σεπτεμβρίου 1928, ασφαλώς δε σχεδίαζα να φέρω επανάσταση σε όλη την Ιατρική ανακαλύπτοντας το πρώτο αντιβιοτικό, φονιά δηλαδή βακτηρίων», θα έγραφε αργότερα ο Φλέμινγκ, «αλλά καταλαβαίνω ότι αυτό ακριβώς έκανα τότε» (Kendall F. Haven: Marvels of Science, Libraries Unlimited, 1994, σελ. 182)

Το 1928 ο Φλέμινγκ ερευνούσε τις ιδιότητες των σταφυλόκοκκων. Είχε ήδη κάποια φήμη από τις προηγούμενες έρευνές του, ως ευφυούς ερευνητή αλλά και απρόσεκτου τεχνικού εργαστηρίου: συχνά ξεχνούσε τις καλλιέργειες μικροβίων πάνω στις οποίες εργαζόταν και γενικώς το εργαστήριό του ήταν συνήθως πολύ ακατάστατο. Αφού επέστρεψε από διακοπές, ο Φλέμινγκ πρόσεξε ότι πολλά από τα δισκία μικροβιακών καλλιεργειών είχαν μολυνθεί από ένα μύκητα (κοινώς: είχαν μουχλιάσει) και τα έρριξε σε δοχείο με απορρυπαντικό. Αλλά στη συνέχεια χρειάστηκε να δείξει σε έναν επισκέπτη τι ερευνούσε, κι έτσι ανέσυρε κάποια από τα δισκία που δεν είχαν βυθισθεί στο απορρυπαντικό. Τότε πρόσεξε μία ζώνη γύρω από τη μούχλα που ήταν ελεύθερη (φαινομενικά τουλάχιστον) από βακτήρια. Αυτό θα πρέπει να συνέβαινε αν η μούχλα παρήγαγε κάποια βακτηριοκτόνο ουσία. Ο Φλέμινγκ απεμόνωσε ένα δείγμα από τη μούχλα, το ταυτοποίησε σωστά ως μύκητα του γένους πενικίλλιο και για τον λόγο αυτό ονόμασε τη νέα ουσία πενικιλλίνη.

Ο Φλέμινγκ διερεύνησε τη βακτηριοκτόνο δράση της πενικιλλίνης σε πολλούς μικροοργανισμούς. Βρήκε ότι επηρέαζε βακτήρια όπως οι σταφυλόκοκκοι και γενικά όλα τα «Θετικά κατά Γκραμ» παθογόνα (μικρόβιο της οστρακιάς, πνευμονιόκοκκος, μηνιγγιτιδόκοκκος, διφθερίτιδα), αλλά όχι τα μικρόβια του τυφοειδούς ή του παρατυφοειδούς πυρετού, για τον οποίο αναζητούσε μια θεραπεία εκείνη την εποχή. Επίσης επηρέαζε τη γονόρροια, παρότι αυτή προκαλείται από έναν «Αρνητικό κατά Γκραμ» μικροοργανισμό.

Ο Φλέμινγκ δημοσίευσε την ανακάλυψή του το 1929 στο Βρετανικό Περιοδικό Πειραματικής Παθολογίας (British Journal of Experimental Pathology), χωρίς να προκαλέσει ιδιαίτερη προσοχή. Ο Φλέμινγκ συνέχισε τις έρευνές του, αλλά συνειδητοποίησε ότι η καλλιέργεια του πενικιλλίου ήταν αρκετά δύσκολη και ότι στη συνέχεια ήταν ακόμα δυσκολότερο να απομονώσει την αντιβιοτική ουσία από τη μούχλα. Η προσωπική του εντύπωση ήταν ότι εξαιτίας του προβλήματος της παραγωγής της σε μεγάλη ποσότητα και της βραδείας της δράσεως, η πενικιλλίνη δεν θα ήταν σημαντική στην καταπολέμηση των μολύνσεων. Ο Φλέμινγκ ήταν επίσης πεισμένος ότι η πενικιλλίνη δεν θα παρέμενε αρκετά μέσα στο ανθρώπινο σώμα (in vivo) ώστε να σκοτώσει σε αποτελεσματικό βαθμό μικρόβια. Πολλές κλινικές δοκιμές της δεν έδωσαν σαφή αποτελέσματα, ίσως επειδή τη χρησιμοποιούσαν ωε επιφανειακό αντισηπτικό. Κατά τη δεκαετία του 1930 οι δοκιμές του Φλέμινγκ έδωσαν σε κάποιες περιπτώσεις πιο ενθαρρυντικά αποτελέσματα — ο Keith Bernard Rogers, συνεργάτης του Φλέμινγκ, θεραπεύθηκε με πενικιλλίνη κατά τη διάρκεια των ερευνών τους — και συνέχισε ως το 1940 να προσπαθεί να κινήσει το ενδιαφέρον κάποιου χημικού αρκετά ικανού ώστε να παραγάγει χρησιμοποιήσιμη ποσότητα καθαρής πενικιλλίνης.

Ωστόσο, ο Φλέμινγκ εγκατέλειψε τις έρευνες σχετικά με την πενικιλλίνη, λίγο πριν οι Φλόρεϊ και Τσέιν αναλάβουν την έρευνα και τη μαζική παραγωγή της με κονδύλια της αμερικανικής και της βρετανικής κυβερνήσεως. Η έναρξη της μαζικής παραγωγής έγινε μετά τον Βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ. Κατά την Απόβαση της Νορμανδίας είχαν παρασκευάσει αρκετή πενικιλλίνη για τις ανάγκες όλων των τραυματιών των συμμαχικών δυνάμεων.

Ο Φλέμινγκ πέθανε το ξαφνικά στο σπίτι του στο Λονδίνο από καρδιακή προσβολή. Η σορός του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του ενταφιάσθηκαν στον Καθεδρικό του Αγ. Παύλου μία εβδομάδα αργότερα. Ο Φλέμινγκ ήταν Ρωμαιοκαθολικός.

Ο Φλέμινγκ ήταν μετριόφρονας ως προς τον ρόλο του στην ανάπτυξη της πενικιλλίνης, περιγράφοντας τη δόξα του ως τον «Μύθο Φλέμινγκ» (the "Fleming Myth"), και επαινούσε τους Φλόρεϋ και Τσέιν για τη μετατροπή μιας «εργαστηριακής περιέργειας» σε ένα πρακτικά χρήσιμο φάρμακο. Ο Φλέμινγκ υπήρξε ο πρώτος που κατόρθωσε να απομονώσει τη δραστική ουσία, γι' αυτό εξάλλου και την ονόμασε («πενικιλλίνη»). Επίσης συντηρούσε, καλλιεργούσε και διένεμε τον μύκητα επί 12 χρόνια, συνεχίζοντας μέχρι το 1940 να προσπαθεί να κινήσει το ενδιαφέρον οποιουδήποτε χημικού αρκετά ικανού ώστε να παραγάγει χρησιμοποιήσιμη ποσότητα καθαρής πενικιλλίνης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%A6%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA

Τούρτα παγωτό toffee - μόκα

 

Τούρτα παγωτό toffee - μόκα

Περιγραφή Απίθανη τούρτα για κάθε περίσταση με υπέροχο δέσιμο καραμέλας και καφέ.

Τι χρειαζόμαστε:
Για την βάση:

24 μπισκότα digestive
150 γρ. λιωμένο βούτυρο Για την καραμέλα:

1 κουτί γάλα ζαχαρούχο, συμπυκνωμένο Για το παγωτό:

3 αβγά
1 ερμόλ
1/2 ποτήρι ζάχαρη
1 κουταλάκι στιγμιαίο καφέ λιωμένο σε ένα κουταλάκι ζεστό νερό
2 βανίλιες
1 μικρό κουτί νουνού Για την γαρνιτούρα:

250 ml κρέμα γάλακτος ειδική για σαντιγί, χτυπημένη

Πως το κάνουμε:
Διαβάστε περισότερο:Τούρτα παγωτό toffee - μόκαhttp://www.sintagespareas.gr/sintages/tourta-pagoto-toffee-moka.html#ixzz22cVs5non

Καλαθοσφαίριση

πηγή : http://www.madata.gr/athletic/olympic-2012/214780.html

Λονδίνο 2012, Μπάσκετ στο doodle της Google και ελληνικές επιτυχίες

08 Αυγούστου 2012, 06:35

Στο Ολυμπιακό Άθλημα του μπάσκετ είναι αφιερωμένο το 13ο κατά σειρά Doodle της Google για αυτούς τους Ολυμπιακούς αγώνες.
Μπάσκετ έχει σήμερα η Google στην πρώτη της σελίδα στο πλαίσιο των αφιερωμάτων που κάνει στα Ολυμπιακά Αθλήματα και μετά το χθεσινό μας τρέξιμο μετ' εμποδίων, σειρά έχει η προσπάθεια μας να βάλουμε καλάθι! Το νέο διαδραστικό και αυτή τη φορά Doodle της Google μας προτρέπει να ρίξουμε βολές!
Πατώντας το space και έχοντας στη διάθεσή μας μόλις 24 δευτερόλεπτα, προσπαθούμε να ευστοχήσουμε στις βολές.
Αν τα καταφέρουμε καλά το κοινοποιούμε και στους φίλους μας στο Google + ! Αν όχι ... ξαναπροσπαθούμε!
Στην 8η θέση με εξαιρετική εμφάνιση τερμάτισαν οι Σολωμού/ Πλατανιώτη στον τελικό της συγχρονισμένης κολύμβησης, ενώ ο Βολικάκης στην ποδηλασία πήρε την 9η θέση! Στο μεταξύ, έκτος Ολυμπιονίκης στο δίζυγο αναδείχθηκε ο Βασίλης Τσολακίδης, την έκτη θέση κατέκτησε ο Βύρων Κοκκαλάνης στα σκάφη RSX και την 19η οι Καμπουρίδης/ Παπαδόπουλος στα σκάφη 470. Νωρίτερα, η χώρα μας πανηγύρισε τις προκρίσεις του Δουβαλίδη (110 μ. εμπόδια) και του Τσάκωνα (200 μ.), ενώ εκτός τελικού έμεινε η Λίκα στον ακοντισμό.

Ένατος ο ποδηλάτης μας

Στην 9η θέση της κατάταξης στο κέιριν τερμάτισε ο Χρήστος Βολικάκης, που δεν κατάφερε να μπει στην κούρσα των μεταλλίων.

Στον αγώνα για τις θέσεις 7 - 12, ο ποδηλάτης μας τερμάτισε τρίτος, βελτιώνοντας την θέση του σε σχέση με τους Αγώνες στο Πεκίνο, όπου βρέθηκε στην 13η θέση.

Εξαιρετικό το ντουέτο μας στον τελικό

Αν και δεν κατάφεραν να ανέβουν στο βάθρο, η Δέσποινα Σολωμού και η Ευαγγελία Πλατανιώτη παρουσίασαν ένα εξαιρετικό πρόγραμμα στον τελικό της συγχρονισμένης κολύμβησης, συγκεντρώνοντας 178.560 βαθμούς.

Η βαθμολογία του ντουέτου μας δεν στάθηκε ικανή να μας χαρίσει μετάλλιο, ενώ η... παράδοση συνεχίστηκε και οι Ρωσίδες πήραν την πρωτιά με 197.100.

Στην 6η θέση ο Τσολακίδης

Οκτώ χρόνια πέρασαν για να δούμε Έλληνα αθλητή σε τελικό οργάνου στην ενόργανη γυμναστική (μετά τον Δημοσθένη Ταμπάκο στους κρίκους) και ο Βασίλης Τσολακίδης κατατάχθηκε έκτος.

Ο 32χρονος αθλητής μας και «αργυρός» παγκόσμιος πρωταθλητής παρουσίασε ένα δυνατό πρόγραμμα με μεγάλο συντελεστή δυσκολίας. Ο Βασίλης δεν απέφυγε τα μικρά λάθη και η έξοδός του δεν ήταν η καλύτερη δυνατή, με αποτέλεσμα να συγκεντρώσει 15.300 βαθμούς.

Έκτος με ελπίδες ο Κοκκαλάνης

Με την κατάκτηση της έκτης θέσης στα RSX ολοκλήρωσε ο Βύρων Κοκκαλάνης την πρώτη του παρουσία σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ο 26χρονος –που υποχώρησε κατά μία θέση σε σχέση με την προτελευταία κούρσα- έκανε σπουδαία κούρσα στην τελευταία εμφάνιση της ιστιοσανίδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αφού στο Ρίο ντε Τζανέιρο θα αντικατασταθεί από το kite surfing.

Αποκλείστηκε και ξέσπασε η Λίκα

Από τα προκριματικά του ακοντισμού αποκλείστηκε η Σάββα Λίκα, που δεν έπιασε το όριο πρόκρισης (62 μ.).

Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια ξεκίνησε με βολή στα 56.36 μέτρα και η καλύτερη της βολή ήταν στα 57.06 μέτρα και έτσι έμεινε στην 27η θέση, όμως, η Ελληνίδα στην τελευταία της βολή τα πήγε πολύ άσχημα με αποτέλεσμα να την ακυρώσει και να ξεσπάσει.

Μετά την τελευταία της προσπάθεια, η Λίκα έπεσε στο έδαφος και χτύπησε το χέρι της, ενώ η κάμερα την «τσάκωσε» να κλαίει, ενώ οι θεατές την χειροκροτούσαν…

Τερμάτισαν 19οι οι Καμπουρίδης/ Παπαδόπουλος

Τη 19η θέση στην κατηγορία των 470 πήραν οι Παναγιώτης Καμπουρίδης και Στάθης Παπαδόπουλος, που τερμάτισαν 8οι και 20οι στις δύο τελευταίες ιστιοδρομίες.

Στον αγώνα των μεταλλίων αναμένεται σπουδαία μάχη για το χρυσό μεταξύ Αυστραλών και Βρετανών.

Στα ημιτελικά ο Τσάκωνας

Ο Λυκούργος Τσάκωνας κατέκτησε την 4η θέση στη δεύτερη προκριματική σειρά με χρόνο 20.56 και ήταν αρκετή για τον στείλει στα αυριανά ημιτελικά των 200μ..

Και αυτό γιατί στα ημιτελικά προκρίνονται εκτός από τους τρεις πρώτους και επιπλέον τρεις αθλητές με τους καλύτερους χρόνους.

Άνετα ο Δουβαλίδης

Την πρόκριση στα ημιτελικά κέρδισε ο Κώστας Δουβαλίδης χάρη στον χρόνο που έκανε στην κούρσα των 110μ. με εμπόδια.

Ο Έλληνας πρωταθλητής κατέκτησε την δεύτερη θέση με 13.40 ενώ δήλωσε ότι είναι σε πάρα πολύ καλή κατάσταση και συνεχίζει. Δεν δίστασε μάλιστα να αποκαλύψει ότι στο μυαλό του βρίσκεται ήδη ο τελικός.


Star.gr
----------------------------------------
πηγή :http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7
Καλαθοσφαίριση
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Σουτ για τρεις πόντους

Η καλαθοσφαίριση (αγγλ. basketball, μπάσκετ-μπολ) ή πιο συχνά μπάσκετ, είναι ένα ομαδικό άθλημα. Εμπνευστής και δημιουργός του ήταν ο Καναδός, καθηγητής φυσικής αγωγής στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης των ΗΠΑ, Τζέιμς Νάισμιθ. Ημερομηνία δημιουργίας - γέννησης του αθλήματος έχει καταγραφεί η 15/29 Δεκεμβρίου 1891.

Πίνακας περιεχομένων

• 1 Κανόνες
  • 1.1 Παραβάσεις
• 2 Το μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες
• 3 Η καλαθοσφαίριση στις 5 ηπείρους

Ο Κρητικός Πόλεμος 1645-1669

Ο Κρητικός Πόλεμος 1645-1669

Στα μέσα του 17ου αι. η Κρήτη, μετά από περίπου τετρακόσια πενήντα χρόνια κατά τα οποία έζησε ως κτήση της Βενετίας, βρέθηκε στη δίνη μιας ιδιαίτερα σκληρής πολεμικής διεκδίκησης. Η Οθωμανική αυτοκρατορία κήρυξε τον πόλεμο στη Γαληνότατη Δημοκρατία του Αδρία, επιδιώκοντας την κατάκτηση της Μεγαλονήσου. Ο πόλεμος αυτός, που ήταν ο πέμπτος κατά σειρά ενετοτουρκικός πόλεμος, άρχισε το 1645 και τελείωσε το 1669. Επεκράτησε να ονομάζεται Κρητικός Πόλεμος. Η χρονική διάρκεια του ήταν αρκετά μεγάλη ακόμη και για τα μέτρα της εποχής εκείνης. Η ιδιομορφία που σημειώνεται κατά το χρονικό αυτό διάστημα είναι ότι μόνο τα δύο πρώτα χρόνια (1645-1647) αναλώθηκαν για την κατάκτηση ολόκληρης της νήσου, ενώ τα υπόλοιπα είκοσι δύο (1647-1669) για την πολιορκία της πρωτεύουσας της, του Χάνδακα. Ο Χάνδακας παραδόθηκε στους Τούρκους τον Σεπτέμβριο του 1669. Η πτώση της Κρήτης και του Χάνδακα στους Τούρκους αναμφισβήτητα ήταν ένα σημαντικότατο γεγονός για τη Μεγαλόνησο -και όχι μόνον. Σήμαινε, εκτός των άλλων, ότι οι ισορροπίες δυνάμεων στην ανατολική Μεσόγειο, που είχαν παγιωθεί και ίσχυαν για αρκετές εκατονταετίες, τώρα άλλαζαν. Οι Οθωμανοί κυριαρχούν πλέον στην ανατολική μεσογειακή λεκάνη. Παράλληλα όμως θα υποστούν συντριπτικές ήττες από τα χριστιανικά στρατεύματα στην κεντρική Ευρώπη, οι οποίες θα ανακόψουν τις προς βορράν και προς δυσμάς επεκτατικές τους φιλοδοξίες. Η ίδια η Κρήτη, μετά από τα βίαια και με δραματική κατάληξη γεγονότα του 17ου αι., θα υποχρεωθεί, ως κατακτηθείσα περιοχή, να αλλάξει κατεύθυνση σε όλα τα επίπεδα του καθημερινού βίου της έως το 1898. Το έτος αυτά λήγει η τουρκική κατοχή και αρχίζει η ελπιδοφόρα εποχή της αυτονομίας της, που θα καταλήξει το 1913 στην ένωση της με την Ελλάδα Αλλά ποιο ήταν το κυρίαρχο στοιχείο, το στοιχείο εκείνο που έκανε τον Κρητικό Πόλεμο, εκτός των άλλων παραμέτρων, να είναι ένα τόσο σημαντικό ιστορικό συμβάν, ιδιαίτερα δε την πολιορκία του Χάνδακα -μοναδική ως προς τη διάρκεια της- να λάβει επικές διαστάσεις; Ανάλογης εμβέλειας ιστορικά συμβάντα είναι ασφαλώς πολύπλοκα, επιδέχονται διαφορετικές προσεγγίσεις και πολλές φορές είναι δυσερμήνευτα. Στην περίπτωση όμως του Κρητικού Πολέμου και της πολιορκίας του Χάνδακα αυτό που κυριαρχεί και καθορίζει την ιδιαιτερότητα τους είναι η εμπλοκή πολλών χριστιανικών κρατών από πλευράς των δυνάμεων της Δύσης, καθώς και πολλών Οθωμανικών επαρχιών υποτελών στον σουλτάνο, από πλευράς των δυνάμεων της Ανατολής. Ουσιαστικά ο πέμπτος ενετοτουρκικός πόλεμος, με αποκορύφωση τα τρία τελευταία χρόνια της πολιορκίας του Χάνδακα, προσέλαβε διαστάσεις παγκοσμίου πολέμου. Έτσι η αναμέτρηση Δύσης και Ανατολής στην Κρήτη και όλως ιδιαιτέρως στον Χάνδακα -με ό,τι αυτή συνεπαγόταν- μπορεί να θεωρηθεί το κύριο, το καθοριστικό στοιχείο ενός ιστορικού γεγονότος με τεράστια σημασία, απήχηση και πολυποίκιλες προεκτάσεις. Και το γεγονός αυτό συνέβη σε τούτη τη γωνιά του κόσμου, στον Χάνδακα. [...] (από τον πρόλογο της συγγραφέως)

Περιεχόμενα ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
Η ΒΕΝΕΤΙΑ, Η ΚΡΗΤΗ, Ο ΧΑΝΔΑΚΑΣ
Α. Η ΒΕΝΕΤΙΑ. Η ΘΑΛΑΣΣΟΚΡΑΤΕΙΡΑ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ
Β. Η ΚΡΗΤΗ. Η ΝΗΣΟΣ ΥΠΟ ΕΝΕΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
Γ. Ο ΧΑΝΔΑΚΑΣ. Η ΛΑΜΠΡΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΝΕΤΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ 1645-1669. Η ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΚΑΙ Η ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΧΑΝΔΑΚΑ 1647-1669
Δ. Η ΓΑΛΗΝΟΤΑΤΗ ΟΔΕΥΕΙ ΣΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΑΤΡΑΠΟΥΣ ΠΟΛΕΜΩΝ
Ε. Ο ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΟΥ 17ου ΑΙΩΝΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΛΙΟΡΚΕΙ ΤΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΕΝΕΤΙΚΗ ΟΧΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
SIC TRANSIT GLORIA MUNDI
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Λεπτομέρειες

ISBN13	9789609205245
Εκδότης	ΤΖΟΜΠΑΝΑΚΗ ΧΡΥΣΟΥΛΑ
Χρονολογία Έκδοσης	Νοέμβριος 2008
Αριθμός σελίδων	226
Διαστάσεις	32x25
Επιμέλεια	ΠΕΡΡΑΚΗ ΕΛΛΗ
Κωδικός Πολιτείας	4213-0003
Θέμα	ΙΣΤΟΡΙΑ - ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ - ΕΘΝΟΛΟΓΙΑ/ ΝΕΟΤΕΡΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

https://www.politeianet.gr/books/9789609205245-tzompanaki-chrusoula-tzompanaki-chrusoula-o-kritikos-polemos-1645-1669-167190