Ένας διεθνής καλλιτέχνης που έχει συνδέσει την πορεία του με τη μουσική
παράδοση της χώρας μας, ο Ρος Ντέιλυ θα εμφανιστεί για πρώτη φορά στη
Νάξο σε μία την Παρασκευή 17 Αυγούστου, ώρα 21:30, στον Πύργο
Μπαζαίου, στο πλαίσιο του 12ου Φεστιβάλ του νησιού. Σε μια περίοδο όπου
όλη η Νάξος ξεφαντώνει στα παραδοσιακά πανηγύρια,
ο Ρος Ντέιλυ με τη λύρα του συμπληρώνει τη μουσική πανδαισία, με
Μεσογειακούς ήχους, συνοδεία από εκλεκτούς μουσικούς: Κέλλυ Θωμά,
κρητική λύρα – Άγγελο Πολυχρονίου και Παναγιώτη Βαθρακούρη, κρουστά –
Βασίλη Ρακόπουλο, κιθάρα. 
2) Ο Νότης Κύτταρης, συντ/χος συνάδελφος από την Ε.Τ.Ε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του "ΟΙ ΑΞΕΧΑΣΤΟΙ ΚΩΜΙΚΟΙ ΜΑΣ" Εκδόσεις Δρόμων ξεδιπλώνει το συγγραφικό του ταλέντο ακονίζοντας τη μαγική του γραφίδα.
Για το Συγγραφέα:Απόσπασμα από το βιβλίο:
Πολιτικός με το ζόρι!Πολυχρόνης από τον παππού του! Τραμπούκας το επίθετο!
Πολυχρόνης Τραμπούκας του Μενέλαου!
Μενέλαος «βγήκε» και το πρώτο παιδί του, που γεννήθηκε αγόρι.
– Έτσι είναι το σωστό, τον διαβεβαίωσαν οι «γνωρίζοντες» περί της τάξεως των οικογενεια-κών και κοινωνικών θεμάτων!
Κάποιες αντιρρήσεις της γυναίκας του, της Βούλας, πως το όνομα καλό μεν ήταν αλλά, βρε παιδί μου, μήπως να «έδιναν» ένα πιο μοντέρνο όνομα στο παιδί, έμειναν… αιωρούμενες και ξε-χασμένες, σαν τα τελευταία ψιλοκρεμασμένα φρούτα δέντρου στο λιβάδι της αδιαφορίας!
– Δε γίνεται, καλή μου! της είπε τρυφερά και ήρεμα και συμπλήρωσε πως αν το δεύτερο ήταν κι εκείνο αγόρι, θα της έκανε το χατίρι.
– Και να μη βγάλω τον πατέρα μου; διαμαρτυ-ρήθηκε –και μάλιστα έντονα– η Βούλα.
– Πεισίστρατο να λέμε το παιδί; τσαντίστηκε ο Πολυχρόνης.
– Γιατί, το Μενέλαος είναι καλύτερο; τον κάρ-φωσε για να συμπληρώσει με φανερή εκδικητική διάθεση. Μου θυμίζει τον μεγαλύτερο κερατά του κόσμου!
Για το επίθετo του, που μάλλον θα έπρεπε να είχε αλλάξει από χρόνια, δεν έγινε ποτέ –ούτε, βέβαια, επρόκειτο να γίνει– καμία συζήτηση! Αν δεν το πρόσεχες ή αν ήθελες να πουλήσεις εξυπ-νάδα, μπορούσες ν’ αλλάξεις το τελευταίo φωνή-εν και να προκαλέσεις ευχάριστη ατμόσφαιρα στον περίγυρο!
– Τραμπούκος είπατε; ρώταγε ο επιτηδευμένος αφελής.
Τον διόρθωνε ο Πολυχρόνης, κάνοντας πως συμ¬μεριζότανε το λάθος, ενώ μέσα του σηκωνό-ταν θυμός 7-8 μποφόρ!
Είχε, όμως, μεγαλώσει αλλιώς και είχε μάθει να ελέγχει τις αντιδράσεις του.
– Θα πρέπει να συγκρατείς το θυμό σου! Θα πρέπει να είσαι ευγενικός! Χρειάζεται να είσαι συνεπής και προσεκτικός, να είσαι τίμιος και σωστός! Άλλωστε, σωστός είσαι άμα τούτο, άμα κείνο, άμα το άλλο, κι έτσι τούτο κι έτσι το άλλο και τα λοιπά και τα λοιπά, που ξεπερνούσαν σε ύλη έναν παλιό τηλεφωνικό κατάλογο!
Αυτά γενικώς, γιατί ειδικώς είχε ακόμα μερι-κά κεφάλαια αυτός ο κατάλογος!
– Η ζωή, Πολυχρόνη παιδί μου, είναι άνοστη• δεν ωριμάζει και δεν τρώγεται! Πρέπει να ωριμά-σεις εσύ, για να μπορείς να τη φας!
Κι ο Πολυχρόνης ζητούσε εξηγήσεις για τις «ωριμότητες», γιατί ήταν ακόμα ανώριμος και άγουρος.
– Εφόδια! Χρειάζεσαι εφόδια! Δε γίνεται αλλι-ώς! τον διαβεβαίωναν.
Αμ, έλα που γίνεται και αλλιώς! Ποιός είπε πως δεν γίνεται αλλιώς! Γίνεται και παραγίνεται, αρκεί να έχεις τύχη! Όπως ο Γρηγόρης απέναντι, πού ’χει καναρινί αυτοκίνητο και γκόμενες γιατί ο πατέρας του είναι μεγαλομανάβης, κι από εφό-δια… τρεις φορές στην ίδια τάξη, στη Δευτέρα Γυμνασίου! Αλλά είπαμε, έχει τύχη!
Ο Πολυχρόνης σπούδασε λογιστική σε ιδιωτι-κή σχολή, γιατί δεν τα κατάφερε να μπει στο Πα-νεπιστήμιο. Από κοντά αγγλικά και γαλλικά, με ολίγη που λέμε, και βγήκε ένα πρωί στη ζωή (τώ-ρα γιατί βγαίνουμε στη ζωή πρωί κι όχι μεσημέρι ή βράδυ, δεν το εξήγησε κανένας μέχρι σήμερα) κεφάτος, αλλά ανήξερος! Γιατί αν ήξερε, όπως λέει τώρα που περάσανε τα χρό¬νια, θα πήγαινε κατά το Άγιο Όρος να βρει στόχο και σκοπό και να ’χει μία πισινή, καλού-κακού, για την ημέρα της κρίσης!
Μετά τα εφόδια, ο Πολυχρόνης ξαναρώτησε:
– Τώρα τι κάνω;
– Δουλειά!
Βρήκε σε μία μεγάλη πολυεθνική εταιρεία. Βο-ηθός! Όχι πρώτος βοηθός. Δεύτερος βοηθός. Στε-νοχωρέθηκε κομματάκι!
– Δεν πειράζει! Κάνε υπομονή και δούλευε! Σι-γά–σιγά θ’ ανέβεις και στην ιεραρχία!
– Θα προλάβω; ρώταγε αμήχανος.
Πέρασε καιρός κι ο Πολυχρόνης ξαναρώτησε.
– Τώρα τι κάνω;
– Βρίσκεις μία καλή κοπέλα και παντρεύεσαι.
Έτσι ήρθε στη ζωή του η Βούλα!
Πήγαινε στην Κέρκυρα για να δει το νησί κι είδε τη Βούλα! Στη διαδρομή Ηγουμενίτσα-Κέρ-κυρα, καλοκαιράκι, βγήκε στο κατάστρωμα και κοίταζε το κύμα που άνοιγε για να περάσει το καράβι. Εκεί, λοιπόν, ήρθε η Βούλα, το τυχερό του που λένε! Κι όλα έγιναν σύμφωνα με τη συν-ταγή του κεραυνοβόλου έρωτα – στην αρχή συ-ναντήθηκαν τα βλέμματά τους, μετά το «σπρώ-ξανε» με χαμόγελα, το ξαναγυρίσανε στο αμίλητο με υπονοούμενα και συνέχισαν με «ματιές» παρατεταμένης διάρκειας, ώσπου ο Πολυχρόνης ρώτησε:
– Στην Κέρκυρα πάτε;
Αμ, στη Κέρκυρα πήγαινε! Αφού το πλοίο πήγαινε στη Κέρκυρα, πού αλλού να πήγαινε δη-λαδή;
Κι έτσι ο Πολυχρόνης πήρε τη Βούλα κι ένα διαμέρισμα 80 τετραγωνικών προίκα• στο Βύρω-να μεν, κοντά στο Νέο Παγκράτι δε, στα όρια. Και επιδόθηκαν στα γνωστά και μη εξαιρετέα, μιμούμενοι τον περίγυρο και νομίζοντας ότι πρωτοπορούν.
Ο Πολυχρόνης βρήκε και δεύτερη δουλειά. «Κράταγε» βιβλία, γράφοντας και καταχωρώντας οικονομικές πράξεις. Η Βούλα σπίτι, δίκην ESKI¬MO• να πλένει, να καθαρίζει, να μαγειρεύει και, πα¬ράλληλα, να μεγαλώνει τα δυο τους παιδιά! Ένα αγόρι, ένα κορίτσι.
Κάποια στιγμή, η Βούλα διαμαρτυρήθηκε.
– Δεν αντέχω άλλο!
– Δηλαδή; απόρεσε ο Πολυχρόνης.
– Θέλω να βγω έξω από το σπίτι!
– Να βγεις!
– Πού να πάω; ρώτησε αναψοκοκκινισμένη.
– Εσύ θες να βγεις, εσύ να διαλέξεις… Πήγαινε στη λαϊκή!
– Χτες πήγα!
– Ε! τότε πήγαινε στον Εθνικό Κήπο! της πρότε-ινε εναλλακτικά.
– Τι να κάνω; απόρησε.
– Ξέρω ’γω. Να φυτέψεις πατάτες!
Κι η ζωή τράβηξε, όπως ορίζει το καταστατι-κό του καθενός μας, την ανηφόρα, την κατηφό-ρα, το ίσιωμα… Διαδρομή να γίνεται, σκέφτεται ο «μετρητής» του χρόνου κι όλα καλά κι όλα μέλι-γάλα! Τα παιδιά τα μεγαλώνανε με όλα τα απα-ραίτητα – καλούτσικο σχολείο, ιδιωτικό, αγγλικά, γαλλικά, πιάνο, μπαλέτο για τη μικρή και τένις για το νεαρό.
Πήρανε και σκύλο! Τον ονόμασαν Κόσπυ• έτσι τους άρεσε!
– Δε χωράμε πια στο διαμέρισμα! διαμαρτυρή-θηκε μία μέρα η Βούλα.
– Να διώξουμε το σκύλο! βρήκε λύση ο Πολυχ-ρόνης.
– Μεγαλώσανε και τα παιδιά! Θέλουμε κι άλλο χώρο. Να μπορεί να έρθει και κανένας άνθρωπος της προκοπής σπίτι μας, να ανέβουμε κοινωνικά κομ¬ματάκι, επανήλθε η Βούλα.
Το πήρανε με… χο¬ντρό δάνειο το μεγάλο το σπίτι, μετακομίσανε όλο χαρά και περηφάνια και κάθε Κυριακή στην Εκκλησιά προσεύχονταν να είναι όλοι καλά, αλλά κάτι περισσότερο ο Πο-λυχρόνης για να δου¬λεύει και να πληρώνουν το δάνειο… κι όλα στο καλύτερο!
Στο μεταξύ, ο Πολυχρόνης είχε ανέβει τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας. Ήταν πλέον Αναπ-ληρωτής Υποδιευθυντής!
Ένα απόγευμα ήρθε από τη δουλειά σπίτι βα-ρύς! Αμίλητος! Κάτι από συννεφιασμένη Κυριακή του Τσιτσάνη.
– Τι έχεις; Τι σου συμβαίνει; απόρησε η Βούλα
– Άκουσα στο γραφείο κάτι για απολύσεις!
– Κι εσένα τι σε νοιάζει; Εσένα δε σε απολύουν! Εσύ είσαι ο στυλοβάτης της εταιρείας! Γιατί να σε διώξουν, παιδί μου! Έχουν πολλούς σαν κι εσέ-να; σχολίασε γεμάτη τρυφερότητα.
Ο Πολυχρόνης δε μίλησε. Τι να της έλεγε; Ότι τα πράγματα τον τελευταίο καιρό είχαν αλλάξει; Ότι ο καινούργιος που ανάλαβε ήθελε να αλλάξει το… οργανόγραμμα της εταιρείας, να το κάνει πιο λιτό, πιο ευέλικτο, για να γίνει περισσότερο αποτελεσματικό και ότι έπρεπε να κόψει μερικούς και ανάμεσα στους κομμένους συμπεριλαμβανότανε κι ο Πολυχρόνης; Κι ότι του το είπε, εμπιστευτικά, η ιδιαιτέρα του γενικού, μέσες-άκρες, δηλαδή, γιατί κάτι άκουσε, αλλά δεν ήταν και σίγουρη… Κι ότι ήθελε ο Γενικός να προωθήσει νέους και να διώξει τους μεγάλους;
– Χρειαζόμαστε ανανέωση! κυκλοφορούσε το νέο σλόγκαν στους διαδρόμους.
Αυτή η λέξη του είχε «κάτσει» καρφί στην καρδιά και στο νου, αλλά το κρατούσε μέσα του. Σήμερα, όμως, ένιωθε πιο βαρύς και πιο κουρασμένος. Ζήτησε έναν καφέ, άναψε τσιγάρο ύστερα από πολύ καιρό κι αρνήθηκε να φάει, αυτός που…
– Τόσο σοβαρά είναι τα πράγματα; ρώτησε η Βούλα.
– Είναι! έκανε ανόρεκτα.
Ήπιε τον καφέ, έγειρε στο καναπέ… κι απο-κοιμήθηκε.
Πενηντάριζε ο Πολυχρόνης. Κάτι μήνες ακό-μα και τα καβατζάριζε τα πενήντα.
– Δεν είναι κι άσχημα! παρηγοριότανε στον καθρέφτη.
Μάλλον κοντός. Μάλλον παχουλός. Μάλλον στρογγυλλομούρης. Με δύο μεγάλα, καφετί μά-τια που χαμογελούσαν συνέχεια, φανερώνοντας άνθρωπο καλό, ήσυχο, τίμιο, ηθικό! Φαγάς, όμως, ήτανε! Και καλοφαγάς ήτανε! Προτιμούσε τα γλυκά μανιωδώς, ας είχε και ζάχαρο! Δεν κάπνιζε όμως. Αυτό καλό ήτανε!
Οι φιλοδοξίες του μετρημένες και από όνειρα μόνο στον ύπνο του – καλή ώρα όπως τώρα που τον «πήρε» στον καναπέ… [...]
+Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΤΘΙΑΣ, ο Απόστολος| Νηστίσιμο γιουβέτσι με γαρίδες |
