Το ηθικό των Ελλήνων

πηγή : http://gerasimos-politis.blogspot.com/2012/02/blog-post_11.html#.UDQNKaDlQyk

Νίκος Λυγερός: Το ηθικό των Ελλήνων

Γεράσιμος Πολίτης 2012-02-11T19:54:00+02:00

Ακόμα και αν δεν ξέρω τι κάνεις, δεν πρόκειται να σ’ αφήσω μόνη, και την πατρίδα σου τη φτωχή, δεν θα την εγκαταλείψω. Οι δυσκολίες δεν με φοβίζουν, αρκεί να είσαι καλά εσύ, με τα παιδιά σου στο μάθημα. Θα κάνω όλα τα άλλα, για να έχεις πιο κοντά την θάλασσα που αγαπάς ακόμα κι αν ξέρεις τα βουνά και όλα τα λευκά του μυστικά, διότι είμαι η μνήμη μέλλοντος... [Νίκος Λυγερός: Ακόμα και αν δεν ξέρω]. 

Το ηθικό των Ελλήνων δεν πρόκειται να σπάσει. Και δεν είναι αυτή η κρίση που θα τα καταφέρει. Οι δυσκολίες υπάρχουν, σίγουρα, αλλά συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια. Όσον αφορά στην αντοχή μας, η ιστορία την έχει αποδείξει. Κι αφού είμαστε οι απόγονοι των ανθρώπων του ελληνισμού, της αρχαιότητας, του βυζαντίου, της επανάστασης και της ελευθερίας, τίποτα δεν θα μας βάλει κάτω. Όσο πιο δύσκολα παρουσιάζουν όλοι τα πράγματα, τόσο μεγαλύτερη αντίσταση έχουμε. 

Κανένα επιχείρημα οικονομικό ή όχι δεν μπορεί να εμποδίσει τη στρατηγική μας και την εξέλιξή μας. Και τα κομματικά τερτίπια δεν εντυπωσιάζουν παρά μόνο τους μαλθακούς, και βέβαια τους ραγιάδες. Οι δικοί μας είναι από άλλη πάστα και δεν μασάνε. Για τους δικούς μας, για τους παλιούς, για τους γέρους και για τα παιδιά μας δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε τίποτα. Ο προορισμός μας είναι ξεκάθαρος, διότι βρισκόμαστε στη γη της θάλασσας και ανήκουμε στο λαό του χρόνου. 

Δεν θα παραχωρήσουμε τίποτα από το ελληνικό έδαφος παρά μόνο τάφους στους εχθρούς μας που νομίζουν ότι είναι η ευκαιρία να μας χτυπήσουν και να μας αρπάξουν τα νησιά μας. Το όραμα είναι απλό και ξεκάθαρο. Όσο πιο γρήγορα θεσπίσουμε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και κάνουμε συμφωνίες με τα κράτη που είναι γύρω μας, τόσο πιο γρήγορα θα αναδείξουμε την πραγματική μας αξία, ως γεωπολιτική μας δύναμη. Έτσι, θα αποφύγουμε και τη μιζέρια μερικών αλλά και την ηττοπάθεια των άλλων. Δεν θέλουν να βγουν από το βούρκο, αλλά εμείς θα τους βγάλουμε κι αυτούς. Θέλουν δεν θέλουν, η πατρίδα μας έχει μια σημαντικότατη Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη μέσα στη Μεσόγειο. Κι αν το διαχειριστούμε αυτό το θέμα στρατηγικά, κανείς δεν θα μας σταθεί εμπόδιο.

 Γι’ αυτό το λόγο, πρέπει να αντέξουμε αυτές τις αντίξοες συνθήκες, διότι όταν μας θέλουν κάτω εμείς παραμένουμε όρθιοι. Είμαστε ξεροκέφαλοι, γιατί έχουν ζήσει πολλές μάχες οι δικοί μας και γι’ αυτό έχουμε το μέτωπο ψηλά. Τα βάσανα είναι κομμάτια ζωής για μας. Σπάνιοι είναι οι λαοί που άντεξαν τόσα δεινά και βρίσκονται ακόμα στην πατρίδα τους, δίχως να έχουν χάσει το ηθικό τους. 

 Δεν κοιτάζουμε τις εικόνες, όπως κάνουν οι επικοινωνιολόγοι. Εμείς τις εικόνες τις προστατεύουμε εδώ και αιώνες για να μπορούν οι δικοί μας να προσεύχονται την ώρα της ανάγκης, όταν δεν είμαστε κοντά τους. Δεν έχει σημασία πώς μας βλέπουν οι άλλοι και τι λένε για μας. Ξέρουμε τι είμαστε, γνωρίζουμε την αξία μας και ο χρόνος που είναι μαζί μας το αποδεικνύει στην πράξη. Είμαστε το πεπρωμένο μας, διότι δεν περιμένουμε από τους άλλους να μας καθοδηγήσουν. 

Τόσα χρόνια ζούμε όχι επειδή το επέλεξαν οι άλλοι, αλλά διότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Είμαστε τα παιδιά της θάλασσας και του ουρανού γιατί μόνο αυτόν τον πλούτο έχει η γη μας. Είμαστε η ίδια μας η αξία, οι πρώτοι άνθρωποι, γιατί δεν έχουμε τίποτα άλλο. Οι δικοί μας, μας δίδαξαν το φιλότιμο και την ανθρωπιά, γιατί πίστευαν στις αξίες και όχι στις αρχές.

 Οι αξίες των Ελλήνων είναι διαχρονικές και γι’ αυτό έρχονται να δουν πώς μάχονται οι ήρωες. Κανείς δεν πρόκειται να μας κάνει να σκύψουμε το κεφάλι εκτός από τους νεκρούς μας και τα παιδιά μας. Γεννηθήκαμε με τις θυσίες, παθαίνουμε με την αντίσταση, για να ζήσουν οι επόμενοι δικοί μας και να προσφέρουν στους άλλους. Τίποτα δεν άλλαξε.

Πηγή - Νίκος Λυγερός

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Tamar

πηγή :  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=492924420719450&set=a.410332992311927.101779.409941222351104&type=1&theater

 Tamar

Το 1185, μια 25χρονη γυναίκα με το όνομα Tamar ανέλαβε τα ηνία της Γεωργίας. Το γεγονός αυτό ήταν πολύ σπάνιο για την Ευρώπη της εποχής και η πρώτη φορά που μια γυναίκα κυβερνούσε τη συγκεκριμένη χώρα. Παρόλα αυτά, κατά τη βασιλεία της Tamar, η χώρα ευημερούσε και οι κάτοικοί της ήταν ευχαριστημένοι με τη βασίλισσά τους.

Μόλις ένα χρόνο μετά τη στέψη της, η Tamar θέλησε να φτιάξει ένα μοναστήρι, σαν ένδειξη της χριστιανικής της πίστης. Υπήρχε ωστόσο ένα μεγάλο πρόβλημα για τη χώρα της. Οι Μογγόλοι, με βάση την Ασία, είχαν ξεκινήσει πολέμους με τους γειτονικούς λαούς επιδιώκοντας την επέκταση της αυτοκρατορίας τους. Έτσι αποτελούσαν διαρκή απειλή για τους Γεωργιανούς.

Για αυτό ακριβώς το λόγο, η βασίλισσα Tamar αποφάσισε να κατασκευάσει το μοναστήρι κάτω από τη γη, ώστε να μπορεί παράλληλα να προσφέρει καταφύγιο από τις επιδρομές στους κατοίκους των τριγύρω περιοχών.

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=492924764052749&set=a.410332992311927.101779.409941222351104&type=1&theater

Η κατασκευή του φιλόδοξου αυτού έργου ξεκίνησε άμεσα, κάτω από το βουνό Erusheli, το οποίο επιλέχθηκε για το σκληρό του πέτρωμα που θα μπορούσε να αντέξει τις εργασίες.

Κατασκευάστηκαν 13 επίπεδα, ενώ οι φυσικές σπηλιές που υπήρχαν στο εσωτερικό του βουνού επεκτάθηκαν και μετατράπηκαν σε περισσότερα από 6.000 δωμάτια τα οποία ήταν αρκετά για να φιλοξενήσουν τόσο τους μοναχούς του μοναστηριού όσο και τους κατοίκους που θα κρυβόταν εκεί για να ξεφύγουν από τους επιδρομείς.

Η γη γύρω από το μοναστήρι ήταν εξαιρετικά εύφορη και πρόσφερε τα απαραίτητα σε αυτούς που ζούσαν εκεί. Παράλληλα, οι μοναχοί κατασκεύασαν ένα σύνθετο δίκτυο υπόγειων μονοπατιών για τη μεταφορά τροφίμων και νερού στο εσωτερικό των σπηλιών.

Το υπόγειο μοναστήρι για περίπου 100 χρόνια πέτυχε το σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκε. Κράτησε τους κατοίκους της περιοχής ασφαλείς από τους Μογγόλους, αφού ο μοναδικός τρόπος να φτάσει κανείς εκεί ήταν ένας υπόγειο τούνελ που ξεκινούσε από ένα κοντινό ποταμό, το οποίο φυσικά οι επιδρομείς ποτέ δεν ανακάλυψαν.

 

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=492925264052699&set=a.410332992311927.101779.409941222351104&type=1&theater

 

 Η μοίρα ωστόσο επιφύλασσε ένα άσχημο παιχνίδι για τη πόλη των σπηλαίων. Το 1283, σχεδόν έναν αιώνα μετά την κατασκευή της, ένας μεγάλος σεισμός έφερε την καταστροφή.

Η δύναμή του ήταν τέτοια που προκάλεσε κατολίσθηση στο βουνό Erusheli. Η μία του πλευρά κυριολεκτικά κατέρρευσε, παρασύροντας μαζί της και το μεγαλύτερο μέρος των σπηλιών και των μονοπατιών που βρισκόταν κάτω από αυτή. Τα δύο τρίτα της

υπόγειας πόλης καταστράφηκαν ολοσχερώς και ότι απέμεινε από αυτή δε μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν καταφύγιο αφού πλέον βρισκόταν σε κοινή θέα στην επιφάνεια του βουνού.

Εγκαταλείφτηκε μερικά χρόνια αργότερα και παρέμεινε έρημη μέχρι τον 20ό αιώνα, όταν κάποιοι μοναχοί την επισκέφτηκαν και αποφάσισαν να τη ξαναχρησιμοποιήσουν σαν μοναστήρι. Σήμερα λειτουργεί και σαν μουσείο, με τους λίγους μοναχούς που ζουν εκεί να ξεναγούν τους τουρίστες σε όσες από τις σπηλιές έχουν απομείνει.

 

 http://www.facebook.com/photo.php?fbid=492923347386224&set=a.410332992311927.101779.409941222351104&type=1&theater

 

 Η εκπληκτική πόλη των σπηλαίων με το όνομα Vardzia, βρίσκεται στη Γεωργία, μια χώρα στην οποία η Ανατολική Ευρώπη συναντά την Δυτική Ασία. Η ιστορία της ξεκινάει κάτι παραπάνω από 800 χρόνια πριν, στα τέλη του 12ου αιώνα, όταν ξεκίνησε η κατασκευή της.

 

 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Κοτσιδάκια κανέλας

Κοτσιδάκια κανέλας

Προστέθηκε από areti dr, 18.08.12

Περιγραφή

Μιας και τα κοτσιδάκια είναι τόσο στη μόδα, φτιάξτε γρήγορα και εύκολα μπισκοτάκια "κοτσιδάκια" κανέλας για τον καφε σας ή ένα γρήγορο σνακ

Τι χρειαζόμαστε:

• 1 ποτήρι καλαμποκέλαιο
• 1 ποτήρι ζάχαρη
• 1 ποτήρι χυμό πορτοκάλι
• 1 1/2 κουταλάκι του γλυκού μπέικιν πάουντερ
• 1 κουταλάκι του γλυκού μαγειρική σόδα
• 2 κουταλάκια κανέλα
• 1 κουταλάκι γαρίφαλο
• αλεύρι όσο πάρει

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Κουλουράκια

Μέθοδος

Φούρνου

Διατροφή

Χορτοφαγική

Vegan

Δυσκολία

Εύκολο

Νηστίσιμα

Νηστίσιμα

 

 

 

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Κοτσιδάκια κανέλας http://www.sintagespareas.gr/sintages/kotsidakia-kanelas.html#ixzz24D7ftXmu
 σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Το πρώτο νόμισμα

πηγή : http://anoixti-matia.blogspot.gr/2011/11/blog-post_3551.html?spref=fb

Το πρώτο νόμισμα του νεοελληνικού κράτους 

Παιχνιδιάρα η ελληνική ιστορία επιφύλαξε στην Aίγινα το προνόμιο να κοπεί εκεί το πρώτο αρχαιοελληνικό νόμισμα, η περίφημη «χελώνα». Aλλά και ο φοίνικας, το πρώτο νόμισμα του νεοελληνικού κράτους.

Πέντε Φοίνικες, χαρτονόμισμα

Φοίνιξ, Κυβερνήτης Καποδίστριας, 1828

Δεν τους επιφύλαξε, όμως, την ίδια τύχη. Στις χελώνες χάρισε μακροβιότητα, ενώ τον φοίνικα θυσίασε στις παιδικές νομισματικές ασθένειες. Kαι με βεβαρημένο ποινικό μητρώο. Aπό την κατάχρησή του στη χούντα του 1967-’74. 
 
H κοπή ενός νομίσματος ήταν πάντα μια υπόθεση εθνικής σημασίας. Aπό την αρχαιότητα ακόμη κάθε πόλη-κράτος, που σεβόταν τον εαυτό της, έκοβε δικό της. Aντανάκλαση αυτής της αδιάρρηκτης σύνδεσης κράτους-νομίσματος, βρίσκουμε και στο γνωστό χάρτη του Pήγα, με την υπερπληθώρα των νομισματικών παραστάσεων. Aλλά και στη Xάρτα του, όπως και στα πρώτα ελληνικά συνταγματικά κείμενα, όπου εκφράζεται ο πόθος για την κυκλοφορία εθνικού νομίσματος. Oι πρώτες προσπάθειες στη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης δεν καρποφόρησαν. 


Aλλά ούτε κι αμέσως μετά την απελευθέρωση η υπόθεση προχώρησε γρήγορα. Aν και είχαν καταβληθεί κάποιες προσπάθειες από τις προσωρινές διοικήσεις (στα αρχεία του κράτους εντοπίζονται αρκετές τέτοιες προτάσεις), αυτές έμειναν χωρίς συνέχεια. 
 
Oι αρχικές νομισματικές επιλογές, κάτω από το βάρος των αναγκών, είχαν τη σφραγίδα της άγνοιας, της απειρίας, της προχειρότητας. Πράγμα άλλωστε που αποτυπώθηκε και στον φοίνικα του Iωάννη Kαποδίστρια (1828-1831). 
 
Στην τουρκοκρατούμενη Eλλάδα ήταν περισσότερο από αισθητή η έλλειψη νομισμάτων. Mια διέξοδος, από τα μέσα περίπου του 18ου αιώνα με το εμπόριο και τις εξαγωγές γεωργικών προιόντων, βρέθηκε με την εισαγωγή και κυκλοφορία ξένων, καθώς το γρόσι και η υποδιαίρεσή του, ο παράς, ήταν ανυπόληπτα. 
 
Γρόσια 
Στην πρώτη μετα-απελευθερωτική περίοδο, στην Eλλάδα των 800.000 κατοίκων, κυκλοφορούσαν κάθε είδους ξένα νομίσματα -χρυσά και αργυρά. Tα πιο δημοφιλή, λόγω της σταθερότητάς τους, ήταν το αργυρό ισπανικό πιάστρο (δίστηλο), το ασημένιο, επίσης, τάλιρο της Mαρίας Θηρεσίας και το βενετικό χρυσό τσεκίνι. Διεθνή και τα τρία. Eίναι χαρακτηριστικό ότι οι πρώτοι κρατικοί προϋπολογισμοί, αλλά και οι δημόσιοι λογαριασμοί γίνονταν με βάση του οθωμανικό γρόσι, που κυριαρχούσε στις καθημερινές συναλλαγές των Eλλήνων. 
Με την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας είχε υπερωριμάσει η ανάγκη για τη μετάβαση από το πολυεθνικό νομισματικό σύστημα σ’ ένα εθνικό. Aλλωστε η ύπαρξη ενός νομίσματος, όπως σωστά επισημαίνουν οι ειδικοί επί του θέματος, «αντικατοπτρίζει τη θέληση μιας πολιτείας να ρυθμίσει... την οικονομική ζωή των μελών της και να διακηρύξει την κυριαρχία της με την κυκλοφορία των συμβόλων της» . Eτσι το 1829 θα εισαχθεί το πρώτο ελληνικό νομισματικό σύστημα. O I. Kαποδίστριας θα προχωρήσει στη σύσταση εθνικού νομισματοκοπείου στην Aίγινα. Eκεί θα κοπεί και το πρώτο ελληνικό νόμισμα, ο φοίνικας. Tα νομίσματα θα τεθούν σε κυκλοφορία τον Oκτώβριο του 1829, ενώ τον επόμενο Iανουάριο γνωστοποιείται ότι από «1 Mαρτίου τα κατάστιχα πάσης δημοσίου υπηρεσίας θέλουν κρατείσθαι εις φοίνικας και λεπτά! (φοίνικας=100 λεπτά)». 
 
Με τον νόμο που καθιερώνεται ο φοίνικας γίνεται και η διατίμηση 40 ξένων νομισμάτων, που είχαν τη μεγαλύτερη κυκλοφορία. Aπαγορευόταν η κυκλοφορία των τουρκικών, που είχαν κοπεί μετά το 1826 (ήταν δραματικά υποτιμημένα), όπως και των ξένων χάλκινων κερμάτων. Tο μέτρο φαίνεται πως δεν ήταν αποτελεσματικό, αν κρίνουμε από εγκύκλιο των μέσων του επομένου έτους. M’ αυτή εντέλλονται οι διοικητικές αρχές να πάρουν μέτρα «ώστε να εμποδιστούν ολοτελώς» τα γρόσια. 
 
«Ελλιποβαρές» 
Σύμφωνα με υπολογισμούς, κόπηκαν μέχρι το 1832 κάπου 607.000 φοίνικες και μόνο το 2% περίπου ήταν αργυροί - η κοπή ασημένιων είχε σταματήσει από το 1829 ήδη. 
 
Στην ουσία ο αργυρός φοίνικας μετατράπηκε σε μια λογιστική μονάδα, ενώ ο κύριος όγκος των συναλλαγών γινόταν με τον χάλκινο. Oι αργυροί «ήθελον χρησιμεύση μάλλον ως εγκόλπιον ή ως κεφάλαιον», κατά την κρίση του A. Kοντόσταυλου. 
 
Oι εκτιμήσεις από τους μεταγενέστερους για τον θάνατο του φοίνικα ποικίλλουν. Aλλοι αποδίδουν την αναποτελεσματικότητα του αργυρού νομίσματος στο «ελλιποβαρές» του. Aποτελούνταν από 9 μέρη αργύρου και το υπόλοιπο κράμα χαλκού. H πρώτη ισοδυναμία του με το ισπανικό δίστηλο ήταν ένα προς έξι, αλλά στην πράξη κατώτερη. Eπειδή περιείχε 3,47 γραμμάρια αργύρου αντί για 4,029. 
 
Τα πληθωριστικά νομίσματα 
Αλλοι δεν δέχονται ότι αυτή ήταν η βασική αιτία, αλλά το γεγονός ότι κόπηκαν λίγα νομίσματα, σε αντίθεση με τα πληθωριστικά χάλκινα νομίσματα που είχαν συνδεθεί με το γρόσι. 
Δυστυχώς, δεν προκύπτει με σαφήνεια για ποιο λόγο επιλέχθηκε η εσωτερική διαφοροποίηση του αργυρού φοίνικα ως προς το δίστηλο. Mερικοί υποθέτουν ότι αυτό έγινε για να μπορέσει να διατηρηθεί καλύτερα στην εσωτερική κυκλοφορία. Aλλοι ότι απλώς το γεγονός δείχνει την απειρία των νομισματικών αρχών ή ίσως κι απάτη από καταχραστές. 
 
Eνας άλλος ακόμη λόγος για την αποτυχία του αργυρού φοίνικα που προστίθεται συνήθως είναι πως στις κοπές του δεν υπολογίστηκαν εκτυπωτικά έξοδα. Eτσι το νόμισμα υπερτιμήθηκε. Aυτός ήταν κι ένας από τους λόγους απόσυρσης από την κυκλοφορία (τα «κακά» δίστηλα, εκτόπισαν τους «καλούς» φοίνικες, κατά τον νόμο του Greasman). Aποσυρόμενοι διοχετεύονταν στο εξωτερικό, αποθησαυρίζονταν ή ακόμη λιώνονταν και οι επιτήδειοι καρπώνονταν τη διαφορά. 
 
Κάτω, λοιπόν, από τις πιεστικές ανάγκες για χρήμα, η κυβέρνηση προχωρά τον Iούνιο του 1831 στην εκτύπωση των πρώτων πραγματικών χαρτονομισμάτων. H συνολική τους αξία ορίστηκε σε 3 εκατ. φοίνικες . Kατανέμονταν σε χαρτονομίσματα των 5, 10, 50 και 100 φοινίκων. 
Eκδότης ήταν το κράτος αλλά η εκτύπωση και ο έλεγχος της κυκλοφορίας ανατέθηκε στη Xρηματιστηριακή Eθνική Tράπεζα, χωρίς όμως να της παραχωρηθεί το εκδοτικό δικαίωμα. 
 
O κυβερνήτης με διάταγμα όριζε «όπως τα χαρτονομίσματα τυπώνονται εφ’ ενός μόνον προσώπου και δένωνται εις βιβλία έχοντα έκαστον 100 σελίδας». Kάθε σελίδα περιλάμβανε τρία χαρτονομίσματα. Aυτά είχαν διαφορετικό χρώμα για να ξεχωρίζουν αναλόγως με την αξία τους (οι αριθμοί αναγράφονταν με κόκκινα και γαλάζια γράμματα) και υπογράφονταν από δυο μέλη της EXT. Eιδικός ελεγκτής διορισμένος από την κυβέρνηση έγραφε στο πίσω μέρος «ιδιοχείρως και λοξώς εκ των άνω προς τα κάτω» την αξία κάθε χαρτονομίσματος και τα αριθμούσε. 
 
Εξαργύρωση 
H εξαργύρωση με μεταλλικά νομίσματα «ωρίζετο ότι θα διετάσσετο υπό της Kυβερνήσεως ευθύς ως το εθνικόν ταμείον ήθελεν ευρεθή εις χρηματικήν κατάστασιν καλλιτέραν». Δηλαδή τότε αναστέλλονταν για πρώτη φορά η εξαργύρωση των νομισμάτων. Aρχικώς οι πολίτες ήταν υποχρεωμένοι να κάνουν κάθε πληρωμή τους προς το δημόσιο ταμείο κατά το 1/3 με χαρτονομίσματα. Tο ίδιο και το κράτος. 
H Tράπεζα θα έστελνε κάθε φορά το ένα τριακοστό των εκτυπωθέντων χαρτονομισμάτων στο υπουργείο Oικονομικών «φυλάττουσα ίσην αντιστοιχίαν εις τα ήδη». 
 
Tελικά, τέθηκαν στην κυκλοφορία χαρτονομίσματα αξίας 1 εκατ., αφού όπως κρίθηκε από την Eθνική Συνέλευση του Nαυπλίου (Iανουάριος 1832) η τιμή των χαρτονομισμάτων τούτων δεν επέτυχε την κοινήν υπόληψιν επειδή το προμνησθέν ψήφισμα (της έκδοσης) δεν προσδιώριζε την εποχήν εξαργυρώσεώς των, ούτε ειδικάς τινάς εγγυήσεις». 
 
H ίδια θα προσδιορίσει τέτοια κριτήρια και θα προσφέρει ειδικές εγγυήσεις εξαργύρωσης. Σαν τέτοια μέρα ορίστηκε η 4 Iανουαρίου 1833, οπότε και θα καίονταν τα συγκεκριμένα χαρτονομίσματα «δημοσίως και παρουσία ειδικής εκποιητικής επιτροπής». Mέσα σε αυτές τις συνθήκες με τη δολοφονία του Kαποδίστρια, την έλευση του Oθωνα και την έκδοση των βαυαρικών ρυθμίσεων για το νομισματικό σύστημα ήρθε η αντικατάσταση του φοίνικα από τη δραχμή (Φεβρουάριος 1833). O φοίνικας, όπως και η Xρηματιστική Eθνική Tράπεζα, είχαν μια σύντομη ζωή. Aλλά σε αυτό δεν έφταιγε η οικονομική πολιτική του Kαποδίστρια, ο οποίος στον τομέα τούτο τουλάχιστον πήρε αρκετά ρηξικέλευθα μέτρα. Aλλωστε και η δική του θητεία ήταν τόσο σύντομη... 
 
Το μηχάνημα κοπής των νομισμάτων αρνήθηκε... τις επαναλήψεις 
Mε την έλευσή του ο κυβερνήτης ανέθεσε στο «Πανελλήνιο», τη Bουλή θα λέγαμε σήμερα, τη μελέτη της κοπής νομίσματος. H Δ’ Συνέλευση μάλιστα του Aργους υπέβαλε σχέδιο για έγκριση. Σύμφωνα μ’ αυτό βάση ήταν ο αργυρός φοίνικας (=100 λεπτά) , χρυσά πολλαπλάσιά του η Aθηνά (=20 φοίνικες) ημίσεια Aθηνά (=10 ). Για αργυρά, εκτός από τον ένα φοίνικα, πρότεινε την αιγίδα (=5 φοίνικες) και την ημίσεια αιγίδα. Eπίσης τις χάλκινες υποδιαιρέσεις, δεύτερον (=μισός φοίνικας των 50 λεπτών), και το πεντάριον (= 5 λεπτά). 
 
Eίναι ζήτημα αν υπάρχει έστω ένας φοίνικας, που να είναι πανομοιότυπος με άλλον. Tο παμπάλαιο χειροκίνητο μηχάνημα κοπής... αρνούνταν να επαναλαμβάνεται. 
 
Tα μηχανήματα κοπής ανήκαν στο τάγμα των Iωαννιτών Iπποτών. Παλιότερα μέχρι το 1530 βρίσκονταν στη Pόδο και από εκεί μεταφέρθηκαν στη Mάλτα. Hταν πεταμένα... στα σκουπίδια. T’ αγόρασε για λογαριασμό του ελληνικού δημοσίου, αντί 100 λιρών Aγγλίας, ο A. Kοντόσταυλος, επί των Oικονομικών υπεύθυνος του I. Kαποδίστρια. 
 
Tο 1830 ο μεγαλέμπορος (και Φιλικός) A. Kοντόσταυλος απομακρύνθηκε από τη θέση του διευθυντή του νομισματοκοπείου. Kατηγορήθηκε για οικονομικές ατασθαλίες... 
 
Tα πρώτα ελληνικά νομίσματα, κόπηκαν με... γρόσια. H Pωσία πρόσφερε 1,5 εκατ. για την κοπή των φοινίκων σε συναλλαγματικές πληρωτέες στο Λονδίνο. 
 
Tο νομισματοκοπείο εγκαταστάθηκε στο σπίτι του κυβερνήτη στην Aίγινα. Στο ισόγειο του κυβερνείου για να ελέγχεται και ν’ αποφευχθούν... παρατράγουδα. 
 
Tις πρώτες πλάκες χάραξε ο Aρμένης χρυσοχόος Xατζή Γρηγόρης Πυροβολιστής. M’ αυτές κόπηκαν οι αργυροί. H κοπή του 1830 των χάλκινων του 1, 2 και 5 λεπτών έγινε με χαράγματα του «Δάσκαλου», έτσι ήταν γνωστός ο τεχνίτης αυτός από την Kαρύταινα. H κοπή του 1831 βασίστηκε σε σχέδια του Δημ. Kόντου από το Kαρπενήσι. 
 
Tους πρώτους φοίνικες μοίρασε στις 29 Iουλίου 1829 στους αντιπροσώπους του έθνους ο γραμματέας της επικρατείας Σ. Tρικούπης. 
Eνα στον καθένα (αργυρό και χάλκινο των 1, 5 και 10 λεπτών). 
H παράδοση θέλει τον άργυρο που χρησιμοποιήθηκε για τους φοίνικες να προέρχεται από «κατασχέσεις». Aπό τις νηοψίες που έκαναν τα ελληνικά πλοία. Tον χαλκό να προέρχεται από τουρκικά τηλεβόλα και άλλα χάλκινα λάφυρα. 
 
Λευκοί στο πίσω μέρος οι φοίνικες με τον αριθμό και την υπογραφή του ελεγκτή. Aλλά το μπροστινό μέρος στις δυο πρώτες εκδόσεις ήταν με γράμματα κόκκινα και στις άλλες με μπλε. 
 
Συνολικά εκτυπώθηκαν 41.670 χαρτονομίσματα αξίας 500.000 φοινίκων (τέσσερις εκδόσεις). Eκτυπώθηκαν στο Nαύπλιο . Oταν αποσύρθηκαν βρέθηκαν χαρτονομίσματα αξίας 300.000, λόγω φθοράς ή καταστροφής των υπολοίπων. 
 
Σύμβολο της αναγέννησης της ζωής 
O φοίνικας ήταν ιερό πτηνό που «πετούσε» καταρχήν στην Aίγυπτο. Mοιάζει με τον ελληνικό αετό, αλλά έχει και διαφορές. O Hρόδοτος και ο ιστορικός Πλίνιος που τον αναφέρουν τον περιγράφουν έχοντας φτερά με χρώμα χρυσαφένιο και κόκκινο (φοινό). Kατά την παράδοση προαισθανόταν το τέλος του, κατασκεύαζε τότε φωλιά από αρωματικά φυτά και ξύλα και καιγόταν μέσα σ' αυτή. Aπό την τέφρα του, όμως, (ανα)γεννιόταν ένας νέος φοίνικας. H μυθολογία για τον φοίνικα στην αναγέννηση της ζωής, μα και την αθανασία. Για την αθανασία της ψυχής χρησιμοποιήθηκε ο φοίνικας ως χριστιανικό σύμβολο. Aλλά και για το αναγεννητικό μήνυμα χρησιμοποιήθηκε από τη Φιλική Eταιρεία. 
Eτσι βρέθηκε και στη μια όψη της επαναστατικής απελευθερωτικής ελληνικής σημαίας που ύψωσε ο Yψηλάντης στο Iάσιο. 
 
O φοίνικας, λοιπόν, με το φορτίο αυτό ήταν μια επιτυχής επιλογή για να εκφράσει την αναγέννηση της Eλλάδας. 
Στη μια όψη των καποδιστριακών νομισμάτων υπάρχει παράσταση του φοίνικα και οι λέξεις «EΛΛHNIKH ΔHMOKPATIA». 
 
Στην άλλη η αξία του, η χρονολογία κοπής και αναγράφεται «Kυβερνήτης I. Kαποδίστριας». Mερικές κοπές φέρουν και στεφάνη. 
Στα χαρτονομίσματα εμφανίζεται η Aθηνά που κάθεται κρατώντας δόρυ. Kάτω δεξιά με οβάλ σφραγίδα υπάρχει «η επί της οικονομίας Eπιτροπή». 
 
Tο αρχικό σχέδιο προέβλεπε την κοπή χρυσών νομισμάτων των 20 και 10 φοινίκων. Aργυρών των 5, 2,5 και 0,5 του φοίνικα. Λόγω έλλειψης πόρων, χρυσοί ποτέ δεν κυκλοφόρησαν. Σε κάποιο ικανοποιητικό βαθμό θα κυκλοφορούν για τις εσωτερικές συναλλαγές χάλκινοι φοίνικες του ενός, δυόμισι και δέκα λεπτών (1 φοίνικας=100 λεπτά) και αργότερα εικοσάλεπτοι. 
 
Συνολικά κυκλοφόρησαν 11.978 αργυροί φοίνικες κατά την πρώτη και μοναδική κοπή τους. Mερικοί ανεβάζουν αυτόν τον αριθμό κάνοντας λόγο για για 13.612. Kόπηκαν το 1829, αλλά κυκλοφόρησαν με χρονολογία 1828.

Τάκης Κατσιμάρδος

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12336&subid=2&pubid=55396

http://www.mikres-ekdoseis.gr/

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΛΕΩΝ ΤΡΟΤΣΚΙ

πηγή :  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=372669156139476&set=a.136809996392061.29371.135792846493776&type=1&theater

ΛΕΩΝ ΤΡΟΤΣΚΙ (7 Νοεμβρίου 1879 - 21 Αυγούστου 1940)

O Λεφ Νταβίντοβιτς Μπρόνσταϊν, ή Λέων Τρότσκι (ρωσικά :Лев Троцкий , Лев (Лейба) Давыдович Бронштейн ) ήταν Μπολσεβίκος επαναστάτης και θεωρητικός του Μαρξισμού. Ήταν πολιτικός του οποίου λαμβανόταν σοβαρά η άποψη στα πρώτα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης και γι' αυτό το λόγο διετέλεσε Κομισσάριος (υπουργός) Εξωτερικών αμέσως μετά την επανάσταση και στη συνέχεια, στα χρόνια της Αντεπανάστασης, ίδρυσε τον Κόκκινο Στρατό και επιτέλεσε Κομισσάριος Πολέμου.
Μετά το θάνατο του Βλαντιμίρ Λένιν διαγράφηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα, λόγω της ισχυρής διαφωνίας του στην πολιτική που εφάρμοζε ο Ιωσήφ Στάλιν. Για τον ίδιο λόγο, εξορίστηκε από την Σοβιετική Ένωση και τελικά δολοφονήθηκε στο Μεξικό από τον Σοβιετικό πράκτορα Ραμόν Μερσάντερ. Οι ιδέες του Τρότσκι αποτελούν την βάση του Τροτσκισμού, αριστερού ρεύματος το οποίου αντιτίθεται στον Σταλινισμό και τον Μαοισμό.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΑΛΕΥΡΙ ΖΕΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

πηγή :  ΠΕΡΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΜΟΝΙΚΗΣ ΕΥΕΞΙΑΣ

ΖΕΑ ΕΝΑ ΑΛΕΥΡΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΥ ΧΑΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΕ ΧΕΡΙΑ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΑΝΑΖΗΤΕΙΣΤΕ ΤΟ

ΑΛΕΥΡΙ ΖΕΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΑΛΕΥΡΙ ΝΤΙΝΚΕΛ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Οι προγονοί μας γνώριζαν τις σπουδαίες ιδιότητες του.Οι Ρωμαίοι το χρησιμοποιούσαν σάν τροφή εκστρατείας.Η επιστήμη το έχει ανακαλύψει ξανά μετά τις έρευνες του Άγγλου Allen όπου αποκάλυψε ότι το  Ζέα αποκαλείτε μαγνήτης της ζωής αφού περιέχει 40% περισσότερο μαγνήσιο από τα άλλα δημητριακά.  Το μαγνήσιο επιπλέον ενεργοποιεί τις ενζυματικές διαδικασίες του μεταβολισμού. Περιέχει δε υψηλά ποσοστά του αμινοξέος λυσίνη που καθιστά τα ζυμαρικά που παράγονται από τη Ζέα, ιδιαίτερα εύπεπτα.

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΛΕΥΡΟ ΓΙΑ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΔΥΣΑΝΕΞΙΑ ΣΕ ΓΛΟΥΤΕΝΗΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΑΛΕΥΡΑ

Τό έτος 1928 απηγορεύθη σταδιακά και μέχρι το 1932 κατηργήθη τελείως η καλλιέργεια της Ζιάς στήν Ελλάδα. Ακολούθησε η καλλιέργεια τού μεταλλαγμένου σίτου. Σκοπός της ενεργείας αυτής, τι άλλο;

ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΨΑΞΤΕ ΤΟ ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΔΥΚΤΙΑΚΑ ΕΓΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΘΑ ΣΑΣ ΕΚΘΕΣΩ ΜΟΝΟ ΤΑ ΥΠΕΡ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΙΤΑΡΙ ΚΑΙ ΑΛΕΥΡΙ

Επιπλέον τό αλεύρι πού τρώμε περιέχει γλουτένη πού φράσει τις αρτηρίες. Υποπτεύομαι ότι η αλματώδης αύξηση τού διαβήτη καί η παχυσαρκία, έχουν άμεση σχέση μέ το μεταλλαγμένο σιτάρι.

Ό Μέγας Αλέξανδρος έτρε­φε την στρατιά του μόνο μέ Ζειά, διά νά είναι οι άνδρες του υγιείς και πνευματικά ανεπτυγμένοι.

Προς τό τέλος του 1928 ό "Εθνάρχης" μας Βενιζέλος, προφανώς μετά άπό κάποια εντολή, έκήρυξε τόν πόλεμο κατά της Ζειάς και εντός 4 ετών δεν υπήρχε εις την Ελλάδα ούτε ένα σπυρί Ζειάς γιά σπόρο. Είπαν εις τόν λαό ότι ή Ζειά είναι ζωοτροφή, δι' αυτό τά λεξικά την γράφουν έκτοτε ζωοτροφή και ότι είναι βλαβερή στην υγεία. Αυτό τό πρόβαλαν έντονα τά ΜΜΕ καί σέ 4 χρόνια έξηφανίσθη η Ζειά. Όλοι οί Έλληνες εγκατέλειψαν τήν Ζειά μόνον ένας άπό όλους κράτησε σπόρο Ζειάς. Έτσι μέχρι το 1932 κατηργήθη τελείως η καλλιέργεια της Ζιάς στήν Ελλάδα και ακολούθησε η καλλιέργεια τού μεταλλαγμένου σίτου!

Τό ψωμί πού τρώμε άπό τό Σιτάρι έχει τελείως διαφορετικές πρωτεΐνες στηρίξεως άπό τό ψωμί άπό τη Ζειά. Εδώ ακριβώς έγκειται καί ή διαφορά τους. Είς τό Σιτάρι υπάρχει άφθονη ή γλουτένη. Ή γλουτένη είναι μία ισχυρή κόλλα καί χρησιμοποιείται ώς φυσική κόλλα ύπό τών ανθρώπων στην καθημερινή ζωή των. Ή γλουτένη όμως ώς πρωτείνη - στη­ρίξεως- (συγκόλλησις) τών πρωτεϊνών του εγκεφάλου διά τήν δημιουργίαν τής μνήμης είναι καλή μέν, διότι δημιουργεί ίσχυράν μνήμην, αλλά περιορισμένην, διότι συγκολλά περισσότερες πρωτεΐνες των απαιτουμένων και περιορίζει τό απόθεμα αυτών. Αποτέλεσμα είναι να περιορίζει την μνήμην εις πολύ λίγες εικόνες. Έτσι καταστρέφει τήν φαντασίαν και τό δημιουργικό πνεύμα.  Τα δημητριακά Ζέας συμβάλλουν στη διατήρηση ενός φυσιολογικού σωματικού βάρους. Είναι πλούσια σε υδατάνθρακες χαμηλού γλυκαιμικού δείκτη. Αυτό σημαίνει ότι απορροφώνται αργά και απελευθερώνουν μικρή ποσότητα γλυκόζης στο αίμα.Ετσι, μαζί με τις φυτικές ίνες, αυξάνουν το αίσθημα του κορεσμού και διατηρούν το αίσθημα της πληρότητας για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Ρυθμίζουν καλύτερα τη γλυκόζη στο αίμα, με αποτέλεσμα να αποτελούν όπλο στην πρόληψη αλλά και αντιμετώπιση του Σακχαρώδη Διαβήτη
ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΣΥΝΤΑΓΕΣ

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Ανθρώπινες σχέσεις

πηγή : http://gerasimos-politis.blogspot.com/2012/02/blog-post_6038.html#.UDP3tqDlQyk

Ανθρώπινες σχέσεις

Γεράσιμος Πολίτης 2012-02-07T11:04:00+02:00

Μετά τη συνειδητοποίηση της μοναξιάς - η ανθρωπιά αποφάσισε να τη μοιραστεί - γιατί ηταν το μόνο πράγμα - που της είχε απομείνει - μέσα στην κοινωνία. Έτσι άρχισαν οι ανθρώπινες σχέσεις - οι άνθρωποι ήταν πια μαζί - ακόμα και μόνοι. Όμως το σύστημα το αντιλήφθηκε....

Πριν εξετάσουμε καν το αφαιρετικό σύστημα της ανθρωπότητας πρέπει να ερευνήσουμε την έννοια της ανθρωπιάς των ανθρώπων. Και πριν ακόμα, το υπόβαθρό της, τη μνήμη. Η μνήμη μπορεί, όπως το εξηγήσαμε σ’ ένα προηγούμενο άρθρο, να ερμηνευτεί ως ένα κομμάτι της ανθρωπότητας μέσα στη νοημοσύνη του ανθρώπου. Δεν συνεπάγεται όμως άμεσα η ανθρωπιά. Στην πραγματικότητα ακόμα και αν η μνήμη και η νοημοσυνη έχουν ενεργοποιηθεί εκ γενετής, αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι ήδη άνθρωπος με τη γενική έννοια. Ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος μέσω της σκέψης και της συνείδησης που αποκτά μέσω της. Ενώ η ανθρωπιά εμφανίζεται μετά από αυτήν την επεξεργασία αλλά και τη συνάντηση με άλλους ανθρώπους και όχι απλά άτομα. Με άλλα λόγια δεν είναι η κοινωνικοποίηση που βοηθά αυτό το επίτευγμα μα το αφαιρετικό ζευγάρι δάσκαλος-μαθητής με τη γενικευμένη του έννοια. Η ανθρωπιά δεν είναι αυτονόητη διότι είναι πιο εξελιγμένη έννοια από τη συμπόνια και κάνει χρήση της ετυμολογικής έννοιας της εμπάθειας. Πιο συγκεκριμένα η ανθρωπιά είναι η ελάχιστη σχέση μεταξύ δύο ατόμων όπου η ανθρωπότητα δεν βρίσκεται σε εκφυλισμένη περίπτωση. Εμπεριέχει διαχρονικά στοιχεία που λειτουργούν ως νοητικά σχήματα μιας ανοιχτής δομής που ενεργοποιείται με τη δικτύωση του δασκάλου, ο οποίος επιτρέπει την ύπαρξη της συνεκτικότητας του ανθρώπου με την ανθρωπότητα. Διότι όπως ειπώθηκε και προηγουμένως, ο άνθρωπος δεν ανήκει εκ φύσης σε αυτήν τη δομή. Και το άτομο μπορεί να παραμείνει άτομο αν δεν υπάρξει αυτή η πρόσβαση στην ανθρωπότητα.
 

Εξ αιτίας της κοινωνικοποίησης, το άτομο δεν αντιλαμβάνεται ούτε την ύπαρξη της ανθρωπότητας ούτε την ανάγκη της ανθρωπιάς. Όλα είναι εξασφαλισμένα από ένα σύστημα που μαζικοποιεί τα άτομα, συνεπώς δεν υπάρχει ούτε ουσιαστική αλληλεπίδραση ούτε συνανθρωπιά. Διότι ο καθένας νιώθει την εξάρτησή του από το σύστημα και δεν δημιουργεί ανθρώπινες σχέσεις. Δεν υπάρχει αξία, μόνο αρχές του συστήματος. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί ν’ αναπτυχθεί η ανθρωπιά γιατί κανείς δεν θεωρεί ότι είναι χρήσιμη και όντως δεν είναι γι’ αυτόν τον ανταγωνισμό που δεν ασχολείται με ανθρώπους αλλά με ανώνυμα άτομα. Η σπανιότητα της ανθρωπιάς ερμηνεύεται από την κοινωνική μάζα ως μια περιθωριακή οντότητα που μπορεί ο καθένας να παραμερίσει δίχως καμμιά επίπτωση. Η μόνη κοινωνική αξία είναι η αξιολόγηση και όχι η αξιολογία. Έτσι η ανθρωπιά παραμένει ένα δυσνόητο πράγμα που δεν ελκύει. Έχει αξία μόνο και μόνο για τους ανθρώπους που είναι και αυτοί σπάνιοι. Είναι η ατομική υλοποίηση της ενεργητικής έννοιας της ανθρωπότητας ενώ η μνήμη είναι η παθητική της έννοια. Με αυτές τις δύο έννοιες η νοητική οντότητα γίνεται άνθρωπος. Και η ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας είναι η επινόηση του αλτρουϊσμού με όλη του τη σημασία. Έτσι κατανοούμε τώρα πόσο σπουδαίος είναι ο ρόλος του δασκάλου για τον μαθητή άνθρωπο. Μέσω της μάθησης και ειδικά της μάθησης της μάθησης που είναι πιο πολύπλοκη, ο μέντορας ενισχύει τη συνείδηση του Τηλέμαχου και του δίνει τη δυνατότητα όχι μόνο να εκφραστεί αλλά και να παράγει ένα έργο προς όφελος των άλλων. Υπάρχουμε ουσιαστικά μόνο μέσα από τους άλλους και αυτό εξηγεί και το βάθος της ανθρωπιάς αλλά και την εμβέλειά της. Γι’ αυτόν τον λόγο η ανθρωπιά είναι μια δια βίου μάθηση.

Εισήγηση του Καθηγητή Νίκου Λυγερού με θέμα: "Ανθρώπινες σχέσεις σε παγκόσμιο πλαίσιο" Εθνολογικό Μουσείο Θράκης, Αλεξανδρούπολη, Παρασκευή 16/04/2010

Πηγή - Νίκος Λυγερός

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Ἕνα παιδί μετροῦσε τ΄ ἄστρα

πηγή : http://filonoi.gr/m-ena-paidi-metrouse-ta-astra/

Ἕνα παιδί μετροῦσε τ΄ ἄστρα

Ἑλλάς, σκέψεις...., Φίλοι

by Μινώταυρος

Share on facebookShare on printShare on favoritesShare on googleMore Sharing Services

Πολύ ὡραῖο! Διαβᾶστε το ….. Δέν θά ΄χασετε.

Θά ἤθελα τό τέλος τοῦ παιδιοῦ νά ἦταν διαφορετικό. Θά ἤθελα, ἀλλά……….συμφωνῶ!

Μινώταυρος

………………

Αυτή η χώρα είναι ένα παιδί. Οι νόμιμοι εκλεγμένοι κηδεμόνες αυτού του παιδιού το κλείνουν σε ντουλάπα για να το τρομοκρατήσουν, σβήνουν πάνω του αναμμένα τσιγάρα για να γλεντήσουν και το πασάρουν για τις όποιες ορέξεις σε φίλους και γνωστούς με πολύ φθηνό αντίτιμο. Ίσα για να βγει ο μήνας σε ποτά και γλέντια.

Συχνά πυκνά το «παρκάρουν» όχι σε όποιον βρουν, αλλά στους ψηφοφόρους κουμπάρους τους, που πάντα καλύπτουν τον βασανισμό γιατί παίρνουν κι αυτοί τοεξτραδάκι βγάζοντας και την ανάλογη αρρώστια τους για όσο κρατάει η φύλαξη. 

Αυτό το παιδί έχει αποδείξει ότι είναι μοναδικό και ότι η αντοχή του είναι εξωπραγματική. Οι εκτός παιχνιδιού αυτού του εξευτελισμού και βιασμού είναι οι γείτονες που ξέρουν τι γίνεται, βλέπουν τι διαπράττεται, ακούν τα ουρλιαχτά αλλά αποφεύγουν να εμπλακούν. 

Ο πρώτος λόγος είναι ο φόβος των αντιποίνων που θα δεχθούν από την πλειοψηφική συμμορία αν η αλήθεια μαθευτεί. Ο δεύτερος, και χειρότερος λόγος, είναι ότι έχουν συνηθίσει τόσο αυτό που συμβαίνει, που αν λείψει θα είναι σαν να έφυγε ένας τοίχος του σπιτιού τους. Και αμέτοχοι και συμμέτοχοι στο έγκλημα. 

Οι πατούσες αυτού του παιδιού μοιάζουν με τα ξεραμένα χωράφια των κάμπων που κανένας δεν κάνει πια τον κόπο να γυρίσει τα χώματα για να έχουν οξυγόνο οι ρίζες του να απλωθούν. Τα πόδια του ίδιοι οι κίονες των Ναών που μόνο κομμένα και δοσμένα στα ενεχυροδανειστήρια του κόσμου θα έχουν πια αξία αφού σώμα, όταν θα λείψουν, δεν θα έχουν να κρατήσουν . Το μελανιασμένο κορμί του ένα Αιγαίο γεμάτο χαρακιές από τον σχεδιασμό νέων συνόρων. Διαβήτες και μύτες μολυβιών πάνω σε έναν ανθρώπινο χάρτη περιφέρονται για το πόσο θα πάρει ο γείτονας με το αζημίωτο υπέρ των κηδεμόνων και του συρφετού υποστήριξής τους.

 Τα χέρια του, οι οροσειρές που το προστάτευαν από χτυπήματα και θύελλες εισβολέων, έχουν αρχίσει να φλέγονται και δίνονται αντιπαροχή στους οικείους των νόμιμων κηδεμόνων που μία βίλα θέλουν με θέα και ας ανήκει το οικόπεδο αλλού.

Τα δάκτυλα του, οι νέοι, που θα το έσωναν γδέρνοντας ακόμη και με τα νύχια τους τους βιαστές, έχουν γίνει χειρότεροι από τους θύτες. Αυτό που έμαθαν να κάνουν είναι να διπλώνουν κομματικά ψηφοδέλτια σε εκλογές του παραδόξου την ώρα που διαπράττεται ένας ομαδικός βιασμός, μόνο και μόνο για να σώσουν το τομάρι τους, ξεχνώντας ότι ένα δάκτυλο από μόνο του είναι άχρηστο για όλους. Οι νέοι είναι φτιαγμένοι να αλλάζουν τον κόσμο, αλλά σε αυτή την χώρα-παιδί μεταλλάχτηκαν υπέρ της βόλεψης. Ακόμα και η ελπίδα σε αυτό τον τόπο είναι τελικά πουλημένη.

Όσο για το κεφάλι του παιδιού, έχει γίνει μια μάζα από τα απανωτά γρονθοκοπήματα για να βγάλουν μέσα από το κρανίο του τους αγνώστους νεκρούς που τα δώσαν όλα υπερασπίζοντάς το και αυτό από πείσμα δεν λέει να τους λησμονήσει. Την γλώσσα την έχουν κόψει από καιρό για να μην μιλά γιατί όσο μιλούσε την ώρα του βασανισμού του καταλάβαιναν, αν και κτήνη, ότι είναι ένα τίποτα μπροστά σε έναν Λόγο που αρθρώνεται χωρίς να βαρβαρίζει.

Τα μάτια του τα έχουν βγάλει για να μην τους κοιτά, γιατί όσο τους κοιτούσε έβλεπαν την ομορφιά που καθρέφτιζε την δική τους ασχήμια. Μόνο τα αφτιά του έχουν αφήσει όχι από λύπηση αλλά για μαρτύριο. Να ακούει να περνούν οι γείτονες γελώντας απ’ έξω πηγαίνοντας στις δουλειές τους, και να ξέρει ότι ούτε αυτή την φορά δε θα είναι τυχερό.

Αυτή η χώρα παιδί που δεν το μεγαλώσαμε εμείς αλλά αυτό εμάς, δεν έχει συνηθίσει τον πόνο και κάθε λεπτό ζει με την ίδια ένταση τον βασανισμό. Έχει πάψει να ελπίζει ότι κάποιος θα δώσει το θνητό τομάρι του για μία αθάνατη ιδέα. Ξέρει ότι αργά ή γρήγορα τα ζωντανά μα ακρωτηριασμένα μέλη του θα είναι σε γυάλινες προθήκες ως τρόπαιο καλοπληρωτών πελατών. 

Το μόνο που κάνει, την ώρα που περνάνε οι στρατιές των νηστικών χορτάτων από πάνω του και όλοι εμείς οι αθώοι-ένοχοι έξω από το μανταλωμένο παράθυρό του, είναι να ακούει μέσα στις βρισιές και τα χάχανα έναν Ύμνο που κάποτε, κάποιοι τού είχαν τραγουδήσει σηκώνοντάς το ψηλά. Πολύ ψηλά. Μέχρι τ’ άστρα.

Simple Man

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=372654569474268&set=a.136809996392061.29371.135792846493776&type=1&theater

ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ - ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ (ΤΖΙΟΚΟΝΤΑ) 

21/Αυγούστου /1911: Ένας ιταλός σερβιτόρος αφαιρεί από το μουσείο του Λούβρου τον διάσημο πίνακα Μόνα Λίζα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Θα βρεθεί δύο χρόνια αργότερα.

Η Μόνα Λίζα (γνωστή και ως Τζιοκόντα, ή Πορτραίτο της Λίζα Γκεραρντίνι, συζύγου του Φρανσέσκο ντελ Τζιοκόντο είναι μια προσωπογραφία που ζωγράφισε ο Ιταλός καλλιτέχνης Λεονάρντο ντα Βίντσι. Πρόκειται για ελαιογραφία σε ξύλο λεύκης, που ολοκληρώθηκε μέσα στη χρονική περίοδο 1503-1519. Αποτελεί ιδιοκτησία του Γαλλικού Κράτους, και εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου, στο Παρίσι. Ο πίνακας απεικονίζει μία καθιστή γυναίκα, τη Λίζα ντελ Τζιοκόντο, η έκφραση του προσώπου της οποίας χαρακτηρίζεται συχνά ως αινιγματική.Η Μόνα Λίζα θεωρείται ως το πιο διάσημο έργο ζωγραφικής

Ο Λεονάρντο ξεκίνησε να ζωγραφίζει τη Μόνα Λίζα το έτος 1503 ή το 1504 στη Φλωρεντία της Ιταλίας. Σύμφωνα με τον σύγχρονο του Λεονάρντο, Τζιόρτζιο Βασσάρι, "...αφότου ασχολήθηκε επί τέσσερα χρόνια με το έργο, το άφησε ημιτελές..."Είναι γνωστό πως αυτή ήταν μια συνήθης συμπεριφορά του Λεονάρντο ο οποίος, αργότερα, μετάνιωσε που "δεν ολοκλήρωσε ποτέ ούτε ένα έργο".Θεωρείται πως συνέχισε να ασχολείται με τη Μόνα Λίζα για τρία χρόνια αφότου εγκαταστάθηκε στη Γαλλία και πως την τελείωσε λίγο πριν πεθάνει το 1519. Ο καλλιτέχνης μετέφερε τον πίνακα από την Ιταλία στη Γαλλία το 1516 όταν ο βασιλιάς Φραγκίσκος Α΄ τον προσκάλεσε να εργαστεί στο Clos Lucé κοντά στο βασιλικό κάστρο στην Αμπουάζ. Πιθανότατα μέσω των κληρονόμων του βοηθού του Λεονάρντο, Σαλάι,ο βασιλιάς αγόρασε τον πίνακα για 4.000 écu και τον τοποθέτησε στο παλάτι της Fontainebleau, όπου παρέμεινε έως ότου δόθηκε στον Λουδοβίκο ΙΔ΄. Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ μετέφερε το έργο στο Παλάτι των Βερσαλλιών. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, μεταφέρθηκε στο Μουσείο του Λούβρου. Ο Ναπολέοντας τοποθέτησε το έργο στο δωμάτιό του, στο Παλάτι του Κεραμεικού. Αργότερα ο πίνακας επεστράφη στο Μουσείο του Λούβρου. Κατά τη διάρκεια του Γαλλοπρωσικού Πολέμου (1870-1871) μεταφέρθηκε από το Λούβρο στο Brest Arsenal

Ο πίνακας πήρε το όνομά του από τη Λίζα ντελ Τζιοκόντο, που ήταν μέλος της οικογένειας Γκεραρντίνι από τη Φλωρεντία και την Τοσκάνη και σύζυγος του εύπορου έμπορου μεταξιού Φρανσέσκο ντελ Τζιοκόντο. Ο πίνακας ήταν παραγγελία για το καινούριο τους σπίτι και για να γιορτάσουν τη γέννηση του δεύτερου γιου τους, Αντρέα. Η ταυτότητα της εικονιζόμενης γυναίκας αναγνωρίστηκε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης το 2005 από έναν ειδικό που ανακάλυψε ένα σημείωμα του 1503 το οποίο είχε γράψει ο Αγκοστίνο Βεσπούτσι.

Διάφορες εναλλακτικές απόψεις έχουν εκφραστεί σχετικά με το θέμα. Κάποιοι μελετητές θεωρούν πως η Λίζα ντελ Τζιοκόντο ήταν το αντικείμενο μιας άλλης προσωπογραφίας, και εντοπίζουν τουλάχιστον άλλους τέσσερις πίνακες στους οποίους αναφέρεται ο Βασσάρι αποκαλώντας τους Μόνα Λίζα. O Σίγκμουντ Φρόυντ πίστευε πως το περιώνυμο μειδίαμα της Μόνα Λίζα ήταν αποτέλεσμα ανάκλησης ανάμνησης της μητέρας του Λεονάρντο. Άλλες προτάσεις για την ταυτότητα της εικονιζόμενης γυναίκας είναι: η Isabella από τη Νάπολη, η Cecilia Gallerani, η Costanza d'Avalos, Δούκισσα της Francavilla, η Isabella d'Este, η Pacifica Brandano or Brandino, η Isabela Gualanda, η Caterina Sforza, και ο ίδιος ο Λεονάρντο.Σήμερα η οι απόψεις των ιστορικών της τέχνης συγκλίνουν στην ιδέα πως ο πίνακας απεικονίζει τη Λίζα ντελ Τζιοκόντο, που πάντα ήταν η παραδοσιακή άποψη.

Η φήμη του πίνακα αυξήθηκε όταν η Μόνα Λίζα κλάπηκε στις 21 Αυγούστου του 1911. Την επόμενη μέρα, ο Louis Béroud, ένας ζωγράφος, περπατώντας στο Λούβρο, πήγε στο Salon Carré όπου εκτίθονταν η Μόνα λίζα επί πέντε χρόνια. Ωστόσο στο σημείο όπου έπρεπε να βρίσκεται ο πίνακας, υπήρχαν τέσσερις σιδερένιοι πάσσαλοι. Ο Béroud ενημέρωσε τον υπεύθυνο της ασφάλειας εκείνου του τομέα, οι οποίος νόμιζε πως ο πίνακας φωτογραφίζονταν για εμπορικούς λογους. Λίγες ώρες αργότερα, ο Béroud μαζί με τον επικεφαλής της ασφάλειας του τομέα επικοινώνησαν με τον επικεφαλής του τομέα, και επιβεβαιώθηκε πως η Μόνα Λίζα δε βρισκόταν με τους φωτογράφους. Το Λούβρο έκλεισε για μια εβδομάδα για να διευκολυνθεί η έρευνα για την κλοπή.

Ο Γάλλος ποιητής Γκιγιώμ Απολλιναίρ, θεωρήθηκε ύποπτος, συνελήφθη και φυλακίστηκε. Ο Απολλιναίρ προσπάθησε να εμπλέξει στην υπόθεση τον φίλο του, Πάμπλο Πικάσο, ο οποίος επίσης ανακρίθηκε, αλλά αργότερα και οι δύο απαλλάχθηκαν των κατηγοριών. Εκείνη τη χρονική περίοδο επικράτησε η εντύπωση πως ο πίνακας είχε χαθεί οριστικά, ωστόσο δύο χρόνια αργότερα ανακαλύφθηκε ο πραγματικός δράστης . Η Μόνα Λίζα είχε κλαπεί από τον Vincenzo Peruggia, υπάλληλο του Λούβρου, ο οποίος μπήκε στο μουσείο κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ημέρας, κρύφτηκε σε μία ντουλάπα και βγήκε από το μουσείο αφού αυτό είχε κλείσει, κρύβοντας τον πίνακα κάτω από το παλτό του. Ο Peruggia ήταν ένας Ιταλός πατριώτης που πίστευε πως ο πίνακας του Λεονάρντο έπρεπε να επιστραφεί στην Ιταλία και να εκτίθεται σε Ιταλικό μουσείο. Ένα από τα κίνητρα του Peruggia πιθανόν να ήταν και το γεγονός ότι ένας φίλος του πουλούσε αντίγραφα του πίνακα, η αξία των οποίων θα αυξανόταν ραγδαία μετά την κλοπή του αυθεντικού. Αφού κράτησε τον πίνακα στο διαμέρισμά του για δύο χρόνια, τελικά συνελήφθη όταν προσπάθησε να τον πουλήσει στους διοικητές της Γκαλερί Uffizi στη Φλωρεντία. Ο πίνακας εκτέθηκε σε διάφορα μέρη σε όλη την Ιταλία και επεστράφη στο Μουσείο του Λούβρου το 1913. Ο Peruggia επικροτήθηκε στην Ιταλία για τον πατριωτισμό του και εξέτισε ποινή φυλάκισης έξι μηνών για το έγκλημα που διέπραξε . ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω