Εικονοθεραπεία 6

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Πορτοκαλόπιτα σιροπιαστή με κρέμα

Πορτοκαλόπιτα σιροπιαστή με κρέμα

Bαθμολογία:

1 ψήφοι

Προστέθηκε από lianaki, 21.08.11

 

Περιγραφή

Έντονη η γεύση του πορτοκαλιού αφού βάζουμε ολόκληρα τα πορτοκάλια, ζουμερό όσο χρειάζεται από το σιρόπι μας και δροσερό όσο λαχταράει ο ουρανίσκος μας από την κρέμα και λόγο του ότι θα το βάλουμε στο ψυγείο.

Τι χρειαζόμαστε:

Για την πίτα:

• 7 αυγά (χωρισμένα τα κροκάδια από τα ασπράδια)
• 300 γρ. ζάχαρη
• 300 γρ. αμύγδαλα φιλέ ή ασπρισμένα και χοντροκοπανισμένα
• 250 γρ σιμιγδάλι ψιλό
• 1 κουταλάκι του γλυκού μπέικιν
• 2 πορτοκάλια

Για το σιρόπι:

• 1 1/2 φλιτζάνι τσαγιού νερό
• 1 1/2 φλιτζάνι τσαγιού ζάχαρη

Για την κρέμα:

• 1 λίτρο γάλα φρέσκο
• 120 γρ. ζάχαρη
• 70 γρ. κορν φλάουρ
• 1 βανίλια
• 1 κρόκο αυγού
• 1 κουταλιά φρέσκο βούτυρο
• Λίγα έξτρα αμύγδαλα φιλέ για το γαρνίρισμα

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Σιροπιαστά γλυκά

Διατροφή

Χορτοφαγική

Περιέχει

Αβγά

Γάλα

Ξηρούς καρπούς

Μόνο κρόκους

Φρούτα

 

 

 

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Πορτοκαλόπιτα σιροπιαστή με κρέμα http://www.sintagespareas.gr/sintages/portokalopita-siropiasti-me-krema.html#ixzz24ZQDxiQE

ΟΝΕΙΡΑ

πηγή : http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/parapsuxologias/oneira-mantika-kai-therapeytika.html

Αναδημοσίευση άρθρου από την Νέα Ακρόπολη

ΟΝΕΙΡΑ : ΜΑΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΑ

Συγγραφέας: Δωροθέα Ματζούκη

Ο άνθρωπος έχει μαζί με ορισμένα άλλα εξελιγμένα θηλαστικά το περίεργο προνόμιο να είναι πολίτης δύο κόσμων. Απολαμβάνει με καθημερινή εναλλαγή δύο ξεχωριστά είδη εμπειρίας της εγρήγορσης και του ύπνου.

Μέσα στην τάξη των σημαδιακών ονείρων μπορούμε να αναγνωρίσουμε μερικούς ξεχωριστούς τύπους. Σε μια κατάταξη που παραδίδεται από τον Αρτεμίδωρο, το Μακρόβιο, αλλά που η αρχή της μπορεί να βρίσκεται πάρα πολύ πίσω, διακρίνονται τρεις τέτοιοι τύποι:

α) Ο πρώτος είναι το συμβολικό όνειρο, που "ντύνει μέσα σε μεταφορές, όπως κάποια αινίγματα, μια σημασία που δεν μπορεί να κατανοηθεί χωρίς ερμηνεία".

β) Ο δεύτερος είναι το όραμα, που είναι καθαρή προ-εκπλήρωση ενός μελλοντικού γεγονότος.

γ) Ο τρίτος ονομάζεται χρηματισμός ή "χρησμός" και μπορεί να αναγνωρισθεί, "όταν κάποια σεβαστή και εντυπωσιακή προσωπικότητα, αποκαλύπτει στον ύπνο, χωρίς συμβολισμό, αυτό που πρόκειται ή δεν πρόκειται να συμβεί, ή δεν πρέπει να γίνει.

Η αρχαία λογοτεχνία είναι γεμάτη από "θεόπεμπτα" όνειρα στα οποία μία μόνη ονειρική μορφή παρουσιάζεται, στον κοιμώμενο και του παρέχει προφητεία, συμβουλή, ή προειδοποίηση. Έτσι ένας "όνειρος" στάθηκε πάνω από τον Κροίσο και τον προειδοποίησε για τις επερχόμενες καταστροφές. Μια "λαμπρή και ωραία γυναίκα", αποκάλυψε στο Σωκράτη την ημέρα του θανάτου του.

Επίσης μαθαίνουμε από την "Επινομίδα" πως πολλές θρησκευτικές τελετές πολλών θεών προήλθαν και προέρχονται από τις ονειρικές συναντήσεις με υπερφυσικά όντα, από τους οιωνούς, τους χρησμούς, ακόμα και από τα οράματα της επιθανάτιας κλίνης.

Τεχνικές για την πρόκληση επιθυμητών θεϊκών ονείρων, εφαρμόζονται μέχρι και σήμερα σε πολλές κοινωνίες. Περιλαμβάνουν απομόνωση, προσευχή, νηστεία, αυτό-ακρωτηριασμό, κοίμισμα πάνω στο δέρμα ενός θυσιασμένου ζώου, ή κράτημα κάποιου ιερού αντικειμένου και εγκοίμηση (δηλ. ύπνο σε ιερό χώρο), ή κάποιο συνδυασμό όλων αυτών. Ο αρχαίος κόσμος βασιζόταν στην εγκοίμηση.

Στην εποχή του Επιμενίδη και του Πυθαγόρα εμφανίζεται η αναχώρηση σε ιερό σπήλαιο για την αναζήτηση της οραματικής σοφίας. Ακόμη σήμερα στους ερυθρόδερμους επικρατεί η συνήθεια να κόβουν μια άρθρωση του δακτύλου για να προκαλέσουν ένα όνειρο. Αλλη τεχνική που συνιστούσαν στην αρχαιότητα οι ονειροκρίτες στους ανθρώπους ήταν το να κοιμούνται με ένα κλαδί δάφνης κάτω από το μαξιλάρι.

Η χρήση της εγκοίμησης γινόταν είτε για να πετύχουν μαντικά όνειρα, είτε για ιατρικούς σκοπούς. Την ιατρική εγκοίμηση την συναντάμε στην λατρεία του Ασκληπιού.

Διαβάζουμε στην επιγραφή της Επιδαύρου για κάποιον άνθρωπο που κοιμήθηκε έξω από το ναό κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν ξαφνικά ένα από τα ήμερα φίδια του θεού ήρθε και του έγλυψε τα πληγωμένα δάχτυλα του ποδιού. Ξύπνησε "γιατρεμένος" και είπε πως είχε ονειρευτεί έναν ωραίο νεαρό που του έβαλε μιαν αλοιφή πάνω στα δάχτυλα.

Αρκετές φορές η φαρμακοποιία του θεού είναι καθαρά μαγική. Βάζει τους ασθενείς του να καταπίνουν δηλητήριο φιδιού, στάχτες απ' τον βωμό, ή να πασαλείβουν τα μάτια τους με το αίμα ενός άσπρου κόκορα.

Ο Μάρκος Αυρήλιος ευχαριστούσε τους θεούς για τις ιατρικές οδηγίες που του έστελναν στον ύπνο του. Ο Πλούταρχος απέφευγε να τρώσει αυγά εξαιτίας κάποιων ονείρων και ο Γαληνός ήταν έτοιμος να κάνει μια εγχείρηση με την προσταγή ενός ονείρου.

Μέσα στον ύπνο λέει ο Ξενοφώντας είναι που η ψυχή δείχνει καλύτερα την θεϊκή της φύση και τότε μπορεί να προβλέπει κάτι από το μέλλον. Διότι τότε καθώς φαίνεται είναι εντελώς ελεύθερη.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

· Ομήρου Ιλιάδα

· Ομήρου Οδύσσεια

· Οι Έλληνες και το παράλογο E.R. Dodds

· Τίμαιος του Πλάτωνα

· Πλούτος του Αριστοφάνη

· Περί Ενυπνίων του Αριστοτέλη

· Θεογονία Ησιόδου

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ "Η Γέννηση της Τραγωδίας"

ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ (15 Οκτωβρίου 1844 - 25 Αυγούστου 1900)
 

Aπόσπασμα για τους Έλληνες από το βιβλίο του 

"Η Γέννηση της Τραγωδίας".

«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.
 

Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
 

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».....

ΑΠΟ http://sirah68.blogspot.gr/

Thomas Sean Connery

πηγή :  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=461385737229472&set=a.353804127987634.87247.108511895850193&type=1&theater

 Σερ Τόμας Σον Κόνερι

Ο Σερ Τόμας Σον Κόνερι (Thomas Sean Connery) γεννήθηκε στις 25 Αυγούστου 1930 στη Σκωτία. Είναι πολυβραβευμένος ηθοποιός και παραγωγός ταινιών κινηματογράφου. Είναι ευρύτερα γνωστός ως ο πρώτος επίσημος ηθοποιός που υποδύθηκε τον Τζέιμς Μποντ. Πρωταγωνίστησε σε επτά συνολικά ταινίες Μποντ.[1]. Κατέχει πληθώρα βραβείων και διακρίσεων, ανάμεσά τους Όσκαρ από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών, Χρυσή Σφαίρα και BAFTA. Το 1987 κέρδισε το Όσκαρ Β' Ανδρικού ρόλου στην ταινία Οι Αδιάφθοροι (The Untouchables).[2] Τον Ιούλιο του 2000 ανακηρύχθηκε σε ιππότη από την βασίλισσα Ελισάβετ Β
Photo : libriantichionline

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ναός Αγίου Τίτου

 Ναός Αγίου Τίτου, Ηράκλειο Κρήτης. 
Γιορτάζει στις 25 Αυγούστου.

Ο Αγιος Τίτος, ή πιο σωστά ο ναός του Αγίου Τίτου στο Ηράκλειο, είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία στο κέντρο της πόλης, στην οδό 25ης Αυγούστου. Γύρω του απλώνεται μια όμορφη πλατεία με μερικά καφέ και μπαρ, η πλατεία Αγίου Τίτου.
 

Το 961 ο Νικηφόρος Φωκάς έδιωξε τους Άραβες από την Κρήτη κάνοντάς την εκ νέου τμήμα της κραταιάς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τότε πρέπει να χτίστηκε ο πρώτος ορθόδοξος ναός του Αγ. Τίτου, ώστε να αναζωπυρωθεί η χριστιανική πίστη και παράδοση στην Κρήτη, που είχε πέσει σε ύφεση λόγω της κατάκτησης από τους Αραβες πειρατές.

Ο Άγιος Τίτος ήταν μαθητής του Αποστόλου Παύλου και πρώτος επίσκοπος Κρήτης. Η πρώτη εκκλησία αφιερωμένη στο όνομά του ήταν αυτή στην παλιά πρωτεύουσα Γόρτυνα, που στέγαζε και τη μητρόπολη του νησιού μέχρι την καταστροφή της από σεισμό και τη μεταφορά της πρωτεύουσας από τους Άραβες (828) από τη Γόρτυνα στο Χάνδακα (Ηράκλειο).

αγιος τιτος νυχταΣτο νέο ναό μετέφεραν την κάρα του Αγίου Τίτου, τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Μεσοπαντίτισσας και άλλα ιερά κειμήλια από το ναό της Γόρτυνας. Όλα αυτά με την πτώση του Ηρακλείου στους Τούρκους μεταφέρθηκαν στη Βενετία, όπου υπάρχουν και σήμερα, με εξαίρεση την κάρα του Αγίου Τίτου που επιστράφηκε στο Ηράκλειο και βρίσκεται σήμερα στο ναό.

Την περίοδο της τουρκικής κατάκτησης, ο ναός του Αγίου Τίτου παραχωρήθηκε στον βεζίρη Φαζίλ Αχμέτ Κιοπρουλή, ο οποίος τον μετέτρεψε σε τζαμί, γνωστό με το όνομα Βεζίρ τζαμί. Με το μεγάλο σεισμό του 1856 ο ναός καταστράφηκε εκ θεμελίων και ξαναχτίστηκε στη σημερινή του μορφή ως οθωμανικό τέμενος από τον αρχιτέκτονα Αθανάσιο Μούση. Ο ίδιος σχεδίασε και τον ορθόδοξο ναό του Αγίου Μηνά και τους στρατώνες στην πλατεία Ελευθερίας.

Ο μιναρές του Αγίου Τίτου κατεδαφίστηκε τη δεκαετία του 1920, όταν αποχώρησαν από το Ηράκλειο οι τελευταίοι μουσουλμάνοι με την ανταλλαγή των πληθυσμών ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Σήμερα ο ναός λειτουργεί κάτω από το ορθόδοξο δόγμα και είναι αφιερωμένος στον ισαπόστολο Τίτο, μετά από εργασίες ανάπλασης το 1925 από την Εκκλησία της Κρήτης.

http://www.explorecrete.com/Heraklion/GR13-Heraklion-saint-titus.html

Ο Απόστολος Τίτος είναι ο οργανωτής και ο πρώτος Επίσκοπος της Εκκλησίας της Κρήτης. Στο ιστορικό προσκήνιο εμφανίζεται για πρώτη φορά περί το 49 μ.Χ. ως συνοδός του Αποστόλου Παύλου και του Βαρνάβα, στην Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων. Έκτοτε ακολουθεί τον Παύλο ως πιστός κα αφοσιωμένος μαθητής στις αποστολικές του περιοδείες στην Ασία και την Ευρώπη. Ο Παύλος αναφέρεται στον Τίτο με εκφράσεις που μαρτυρούν το στενό σύνδεσμο των δύο ανδρών.
Τον χριστιανικό Ευαγγελισμό της Κρήτης επιχείρησε ο Παύλος περί το 62-63 μ.Χ. κατά την δεύτερη αποστολική περιοδεία του. Η παραμονή του Παύλου στην Κρήτη ήταν σύντομη και το δυσχερές έργο της οργάνωσης της πρώτης κρητικής Εκκλησίας το ανέθεσε στον Τίτο, στον οποίο γράφει "Τούτου χάριν κατέλιπόν σε εν Κρήτη, ίνα τα λείποντα επιδιορθώση, και καταστήσης κατά πόλιν πρεσβυτέρους, ως εγώ σοι διεταξάμην " (Τίτ. α΄, 5).
Η δράση του Τίτου στην Κρήτη δεν είναι επαρκώς γνωστή, γιατί δεν σώθηκαν αρχαίες επίσημες και εξακριβωμένες πληροφορίες για την πρώτη περίοδο της Κρητικής Εκκλησίας. Στους μεταγενέστερους χρόνους δημιουργήθηκε στην Κρήτη πλούσια συναξαριακή παράδοση για τον πρώτο επίσκοπο και πάτρωνα της τοπικής Εκκλησίας. Σύμφωνα με την παράδοση αυτή, ο Τίτος ήταν Κρητικός, από γένος επισημότατο, που ανήγε την αρχή του στο μυθικό βασιλιά της Κνωσού, το Μίνωα.
Ήταν συγγενής του Ρωμαίου ανθυπάτου της νήσου Ρουστίλλου (Ρουστούλου), έλαβε γενναία μόρφωση και βρέθηκε στα Ιεροσόλυμα, όπου έγινε αυτόπτης μάρτυς των παθών και της αναστάσεως του Χριστού. Ως επίσκοπος, αργότερα, στην πατρίδα του ίδρυσε εννέα επισκοπές, στην Κνωσό, την Ιεράπυτνα, την Κυδωνία, τη Χερσόνησο, την Ελεύθερνα, τη Λάμπη, την Κίσαμο, την Κάντανο, και τη Γόρτυνα. Σύμφωνα με την ίδια συναξαριακή παράδοση, ο Τίτος πέθανε σε ηλικία 94 ετών, περί το 105 μ.Χ.
Στην Γόρτυνα, που ήταν το πολιτικό και θρησκευτικό κέντρο της νήσου, ιδρύθηκε ήδη από τις αρχές του 6ου αιώνα μεγαλοπρεπής ξυλόστεγη βασιλική, που αναδείχθηκε σε παγκρήτιο κέντρο λατρείας του Αποστόλου. Εδώ, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, φυλασσόταν και το ιερό λείψανο του. Ο ναός του Αγίου ήταν ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα λατρείας σε όλη την Ανατολή.
Κατά την περίοδο της Αραβοκρατίας στην Κρήτη (824 - 961), δεν έχουμε καμία πληροφορία για την λατρεία του Αγίου. Μετά την απελευθέρωση της Κρήτης από τον Νικηφόρο Φωκά το 961 μ.Χ., το πολιτικό και Θρησκευτικό κέντρο της Κρήτης μεταφέρθηκε στο Χάνδακα (Ηράκλειο), όπου κτίσθηκε πάλι μεγαλοπρεπής Μητροπολιτικός ναός αφιερωμένος στον Απόστολο Τίτο, στην ίδια θέση που και σήμερα βρίσκεται. Στο κτίσμα εκείνο είχε μεταφερθεί και η Κάρα του Αγίου.

Πηγή: Ενημερωτικό έντυπο Ι. Ναού Αγίου Τίτου Ηρακλείου.

Ερατοσθένης

πηγή : http://anoixti-matia.blogspot.gr/2011/08/blog-post_9688.html?spref=fb

Ο Ερατοσθένης και η ακτίνα της γης 

Οι αρχαίοι Έλληνες, αντίθετα με όσα πιστεύει ο μέσος πολίτης σήμερα, γνώριζαν από την εποχή του Αριστοτέλη, ότι η Γη είναι σφαιρική και όχι επίπεδη. Ο Ερατοσθένης μάλιστα, με ένα πείραμα που έχει μείνει στην Ιστορία, μπόρεσε να μετρήσει την ακτίνα της Γης με ακρίβεια απρόσμενη για τα μέσα της εποχής εκείνης.

Οι μεταγενέστεροι αστρονόμοι και γεωγράφοι όμως συντάχθηκαν με την άποψη του Πτολεμαίου ότι η Γη είναι 30% μικρότερη από όσο είχε μετρήσει ο Ερατοσθένης. Το λάθος αυτό παρέμεινε για 15 αιώνες και ήταν η αιτία να αποφασίσει ο Κολόμβος το ταξίδι για την Ινδία, το οποίο κατέληξε στην ανακάλυψη της Αμερικής...

Στον τροπικό του Καρκίνου

Το πείραμα του Ερατοσθένη βασίστηκε στη μέτρηση του ύψους του Ηλίου την ίδια ημερομηνία σε δύο διαφορετικές τοποθεσίες, καθώς και στην πεποίθηση του μεγάλου έλληνα μαθηματικού ότι ο Ήλιος είναι πολύ μακριά από τη Γη, τόσο ώστε οι ακτίνες του να φθάνουν στον πλανήτη μας σχεδόν παράλληλα. Από διηγήσεις ταξιδιωτών ο Ερατοσθένης έμαθε ότι στις 21 Ιουνίου, την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου, ο Ήλιος καθρεφτίζεται στην επιφάνεια του νερού των πηγαδιών της πόλης Συήνης, αυτής που σήμερα οι Αιγύπτιοι ονομάζουν Ασουάν. Από την πληροφορία αυτή ο Ερατοσθένης συμπέρανε ότι η Συήνη βρίσκεται πάνω στον τροπικό του Καρκίνου, δηλαδή στον παράλληλο κύκλο με γεωγραφικό πλάτος 23,5 μοίρες. Το χαρακτηριστικό των τόπων που βρίσκονται στον τροπικό του Καρκίνου είναι ότι το μεσημέρι της 21ης Ιουνίου ο Ηλιος βρίσκεται στο ζενίθ, δηλαδή ακριβώς κατακόρυφα προς τα πάνω. Ετσι οι ακτίνες του διαδίδονται κατά μήκος των κατακόρυφων τοιχωμάτων των πηγαδιών, ανακλώνται στην επιφάνεια του νερού και επιστρέφουν προς την επιφάνεια, κάνοντας ορατό το είδωλό του σε έναν παρατηρητή που κοιτάζει από το στόμιο του πηγαδιού.

Το μεσημέρι της ημέρας του θερινού ηλιοστασίου ο Ερατοσθένης μέτρησε το ύψος του Ηλίου στην πόλη στην οποία κατοικούσε, την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Η μέτρηση έγινε με τη βοήθεια ενός οβελίσκου, ο οποίος είναι το αρχαιότερο αστρονομικό όργανο στην ιστορία της επιστήμης. Το μήκος της σκιάς που ρίχνει ο οβελίσκος, διαιρεμένο με το ύψος του οβελίσκου, μας δίνει, όπως μάθαμε στο σχολείο, την εφαπτομένη της γωνίας του ύψους του Ηλίου. Η γωνία αυτή, η οποία από τη μέτρηση του Ερατοσθένη προέκυψε 7,2 μοίρες, είναι ίση (ως «εντός-εκτός και επί τα αυτά», όπως θυμούνται οι παλαιότεροι) με την επίκεντρη γωνία που σχηματίζουν δύο ακτίνες της Γης με άκρα τη Συήνη και την Αλεξάνδρεια, υπό την προϋπόθεση ότι οι δύο πόλεις έχουν το ίδιο γεωγραφικό μήκος, βρίσκονται δηλαδή στον ίδιο μεσημβρινό. Επειδή από τη γεωμετρία γνωρίζουμε ότι η απόσταση των δύο πόλεων, η ακτίνα της Γης και η γωνία που μέτρησε ο Ερατοσθένης συνδέονται με τη σχέση απόσταση/ακτίνα = 6,28x(7,2/360), η ακτίνα της Γης βρίσκεται αμέσως αν γνωρίζουμε την απόσταση των δύο πόλεων. Την εποχή του Ερατοσθένη, περί το 250 π.Χ., δεν υπήρχε ακριβής μέθοδος μέτρησης τόσο μεγάλων αποστάσεων. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Ερατοσθένης ανέθεσε σε επαγγελματίες βαδιστές να την υπολογίσουν, και το αποτέλεσμά τους το συνέκρινε με τις εκτιμήσεις αρχηγών καραβανιών. Το τελικό του αποτέλεσμα ήταν ότι η απόσταση Αλεξάνδρειας- Συήνης ισούται με 5.000 στάδια, οπότε η ακτίνα της Γης προκύπτει ίση με 252.000 στάδια.

Για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε την ακρίβεια της μέτρησης του Ερατοσθένη, θα έπρεπε να γνωρίζουμε πόσο είναι το μήκος ενός σταδίου σε μέτρα, καθώς και κατά πόσο αληθεύουν οι δύο υποθέσεις του Ερατοσθένη, δηλαδή ότι η Συήνη έχει γεωγραφικό πλάτος 23,5 μοίρες και ότι Συήνη και Αλεξάνδρεια βρίσκονται στον ίδιο μεσημβρινό. Μια ματιά σε έναν σύγχρονο χάρτη δείχνει ότι και οι δύο υποθέσεις ήταν λανθασμένες, αλλά το λάθος δεν ήταν μεγάλο: το γεωγραφικό πλάτος της Συήνης είναι 24,1 μοίρες, ενώ τα γεωγραφικά μήκη των δύο πόλεων διαφέρουν μόνο κατά μία μοίρα. Επομένως η βασική πηγή σφάλματος είναι το μήκος ενός σταδίου σε μέτρα. Θα έλεγε κανείς ότι έχουν διασωθεί πολλά αρχαία στάδια, οπότε δεν έχουμε παρά να μετρήσουμε πόσο μήκος έχει ένα από αυτά. Δυστυχώς τα στάδια δεν είχαν το ίδιο μήκος σε όλες τις περιοχές της αρχαίας Ελλάδας. Αν υποθέσουμε ότι ο Ερατοσθένης εννοούσε αττικά στάδια των 185 μέτρων, τότε το αποτέλεσμά του δίνει για την ακτίνα της Γης 7.400 χιλιόμετρα, τιμή 16% μεγαλύτερη από την πραγματική. Αν όμως εννοούσε αιγυπτιακά στάδια, πράγμα που είναι και το πιθανότερο, τότε κατά τον Ερατοσθένη η ακτίνα της Γης είναι 6.316 χιλιόμετρα, μόλις 1% μικρότερη από την πραγματική, που σήμερα γνωρίζουμε ότι είναι 6.366 χιλιόμετρα!

Πώς ξεγελάστηκε ο Κολόμβος

Το πείραμα του Ερατοσθένη είχε δημιουργήσει μεγάλη εντύπωση στην εποχή του, και αρκετοί μεταγενέστεροι φυσικοί φιλόσοφοι, όπως ονομάζονταν οι επιστήμονες εκείνη την εποχή, θέλησαν να το επαναλάβουν. Ο πρώτος που γνωρίζουμε, χρονολογικά, ήταν ο Έλληνας Ποσειδώνιος ο Ρόδιος, ο οποίος γύρω στο 100 π.Χ. υπολόγισε την ακτίνα της Γης με διαφορετική μέθοδο από αυτήν του Ερατοσθένη. Υπέθεσε ότι η Αλεξάνδρεια και η Ρόδος είναι στον ίδιο μεσημβρινό και υπολόγισε ότι η επίκεντρη γωνία που σχηματίζουν οι δύο πόλεις είναι 7,5 μοίρες, παρατηρώντας όχι τον Ηλιο αλλά το ύψος του αστέρα Κάνωπου, όπως φαίνεται από τις δύο πόλεις. Υποθέτοντας ότι η απόσταση των δύο πόλεων είναι 5.000 στάδια, κατέληξε σε ένα αποτέλεσμα πρακτικά ίδιο με αυτό του Ερατοσθένη. Μεταγενέστερα όμως αναθεώρησε την εκτίμησή του για την απόσταση Ρόδου- Αλεξάνδρειας σε 3.750 στάδια, οπότε η ακτίνα της Γης προέκυψε ίση με 4.500 χιλιόμετρα, δηλαδή 30% μικρότερη από την πραγματική. Με την τιμή αυτή συμφώνησε στη συνέχεια ο Ρωμαίος ναύαρχος και φυσικός φιλόσοφος Πλίνιος, ενώ την καθιέρωσε οριστικά ο Έλληνας αστρονόμος Πτολεμαίος αναφέροντάς τη στο βιβλίο του Γεωγραφία.

Τα βιβλία του Πτολεμαίου έχαιραν μεγάλης εκτίμησης μεταξύ των επιστημόνων ως την Αναγέννηση, και αυτό το γεγονός ήταν η αιτία να επικρατήσει τελικά η λανθασμένη τιμή του Ποσειδώνιου για την ακτίνα της Γης. Σε υδρόγειες σφαίρες της εποχής, κατασκευασμένης με βάση αυτήν τη λανθασμένη τιμή, βλέπει κανείς τοποθετημένες την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική να καλύπτουν όλη την επιφάνεια της Γης, χωρίς να υπάρχει διαθέσιμος χώρος για άλλη ήπειρο. Ο Κολόμβος, με βάση παρόμοιους χάρτες, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Ινδία απείχε από τα Κανάρια Νησιά μόλις 6.300 χιλιόμετρα δυτικά (αντί για τη σωστή 28.000 χιλιόμετρα), οπότε θα μπορούσε να φθάσει σχετικά σύντομα στις Ινδίες ταξιδεύοντας προς δυσμάς. Επομένως θα μπορούσε κανείς να πει ότι το λάθος του Ποσειδώνιου έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Κολόμβο, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν γνώριζε τις πραγματικές διαστάσεις της Γης δεν θα τολμούσε ποτέ να ξεκινήσει για ένα ταξίδι 28.000 χιλιομέτρων με τα πλοία της εποχής.
Χάρης Βάρβογλης, καθηγητής του Τμήματος Φυσικής του ΑΠΘ

http://logioshermes.blogspot.com/2011/08/blog-post_5709.html

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΚΑΡΙ του Μπάμπη Μοναστηριώτη *

πηγή : http://www.onestory.gr/post/30093318324

ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΚΑΡΙ

του Μπάμπη Μοναστηριώτη *

.

Μια φορά κι έναν καιρό, στα βρόμικα νερά κάποιου μεγάλου λιμανιού, ζούσε ένα κακό σκαρί. Για ταξίδι δεν ήταν. Κακοφτιαγμένο απ’ αρχής. Παρατημένο απ’ αρχής. Περιποίηση τα στραβά σανίδια του δεν ήξεραν τι θα πει. Πλατσούριζε άχαρα στη στενόχωρη θέση του. Δεχόταν τις κουτσουλιές των γλάρων, τις ειρωνείες των περαστικών, τις πετριές των παιδιών, τις φτυσιές των γέρων. Και κάθε λίγο και λιγάκι έλεγε μέσα του: «Δε βαστώ άλλο! Δεν αντέχω άλλο!» 

Όταν τα πρώτα νερά διαπέρασαν τα σάπια ξύλα… δεν ήταν αυτό λόγος απελπισίας. Ποιος άραγε ξέρει μην ήταν λόγος ανακούφισης. Κι όταν έγειρε στο πλάι, στην αρχή λίγο, έπειτα περισσότερο, όλο περισσότερο, έμοιαζε μ’ έναν βαριά άρρωστο που απόκαμε απ’ τον βήχα κι άφησε το κεφάλι του στο μαξιλάρι παραδομένος στον ύπνο, δίχως να τον νοιάξει αν θα είναι ο τελευταίος. 

Ένα ανοιξιάτικο πρωινό, ενώ ο ήλιος έβαφε τις κηλίδες πετρελαίου που κάλυπταν την επιφάνεια του νερού, με χρώματα αλλοπρόσαλλων ονείρων, δυο περαστικά γλαρόνια άκουσαν την τελευταία μπουρμπουλήθρα. Αργά, μα και σύντομα, γιατί ήταν ρηχά τα νερά, το κακό σκαρί άγγιξε πάτο. Μόνο το φθαρμένο παλαμάρι που το κράτησε μια ολόκληρη ζωή δεμένο στη στεριά, έμεινε ορατό πάνω απ’ την επιφάνεια της θάλασσας.

Κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας… ησυχία. Λόγια όχι. Φωνές όχι. Κέρδη όχι. Ζημίες όχι. Ησυχία… Το ναυάγιο επισκέπτονταν μόνο μερικά κοπάδια κεφαλόψαρα, απ’ αυτά που αν οι ψαράδες τα πιάσουν στα δίχτυα τους, τα πετούν ξανά στο νερό, ή ταΐζουν τα θαλασσοπούλια. Σιωπή…

Κύλησαν χρόνια και χρόνια σιωπής. Στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει να μας πει αν στο εσωτερικό του ναυαγίου επικρατούσε η ίδια απόλυτη ησυχία. Για τον πρώτο καιρό μπορούμε να το υποθέσουμε με ασφάλεια. Ένα ναυάγιο. Τι άλλο από ησυχία; Μπορούμε να το υποθέσουμε τουλάχιστον μέχρι την πρώτη επίσημη δήλωση διάψευσης. 

Ένα κεφαλόψαρο, ξεφεύγοντας λίγο απ’ τους συντρόφους του, κολύμπησε περιμετρικά του ναυαγίου. Μια – δυο φορές κόλλησε το αφτί του πάνω στο κουφάρι. «Όχι» είπε στους περίεργους φίλους του, «δεν επικρατούσε ακριβώς αυτό που λέμε σιωπή». «Δηλαδή;» το ρώτησαν. «Κάτι ακουγόταν βαθιά, πολύ βαθιά. Κάτι… Μπορεί να ήταν απλά ο ήχος της σιωπής. Αν έχει η σιωπή ήχο… Αν υπάρχει σιωπηλός ήχος… Αν υπάρχει μουσική στα βάθη ενός ναυαγίου…»

Όλα αυτά συνέβησαν τον καιρό που η όψη του ναυαγίου είχε μεταβληθεί ολοκληρωτικά. Τα στραβά, σάπια ξύλα του, είχαν με τα πολλά χρόνια μετατραπεί σε κομψές, ανθεκτικές, αλύγιστες σπείρες που ενώνονταν μεταξύ τους γερά σαν όλες να ήταν ένα πράγμα, κι αυτό το πράγμα ήταν… ένα κοχύλι. 

Τίποτα εξωτερικό δεν το διαπερνούσε. Τίποτα δεν διατάρασσε την απροσπέλαστη, οστρακόδερμη αταραξία του. Το έξω από αυτό ήταν ένας κόσμος. Το μέσα από αυτό, το μέσα από τις αλύγιστες σπείρες, το δέρμα οστράκου, ήταν ένας άλλος κόσμος. 

Κανένα κεφαλόψαρο δεν κατάφερε να εισδύσει σε τούτο τον κόσμο. Καμιά μαρτυρία δεν υπάρχει. Αν όμως θέλουμε ντε και καλά να ενστερνιστούμε μια εκδοχή του, ας μην καταφύγουμε στην πιο απίθανη που θα γεννήσει η φαντασία μας. Ας σκεφτούμε πως κάθε κοχύλι είναι εξωτερικά σκληρό, πολύ σκληρό, για να μπορεί να είναι εσωτερικά μαλακό, πολύ μαλακό… 

Τα χρόνια περνούσαν. Τις μέρες οι ήλιοι συνέχιζαν να τσουρουφλίζουν τη θάλασσα εκεί που κάποτε τσαλαβουτούσε το κακό σκαρί. Τις νύχτες τα φεγγάρια φώτιζαν το παλαμάρι που ακόμη ήταν δεμένο στον κάβο, αν και -στην άλλη άκρη του- είχε πια λιώσει και η τελευταία ίνα που άλλοτε κρατούσε αιχμάλωτο το κακό σκαρί. Τα αστέρια καθρεφτίζονταν στο νερό σαν τις μεγάλες αλήθειες που κάποτε ρίχνουν έναν διάχυτο φωτισμό στις θολές θάλασσες του λογισμού μας. Και μόνο ένα αστέρι δεν καθρεφτιζόταν, αλλά καθρέφτιζε το φως ενός αστεριού, μέσα από τα ρηχά, βρομιάρικα νερά ενός λιμανιού. 

Οι αστρονόμοι έκαναν λόγο για ένα νέο αστερισμό, εκεί, πλάι στο άλφα του Κενταύρου. «Το και το» έλεγαν. «Επρόκειτο για καινούργιο σχηματισμό»… 

.

Ο Μπάμπης Μοναστηριώτης γεννήθηκε το 1975, στον Πειραιά, όπου συνεχίζει να ζει και να εργάζεται. Το 2007 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα, με τίτλο «Το άνθος μιας πλανόδιας ελπίδας», από τις εκδόσεις Γκοβόστη. Έως το τέλους του 2012 σκοπεύει να εκδώσει ένα ακόμη μυθιστόρημα και μια θεατρική τριλογία.

[ ιστολόγιο ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Αγία Θεοδώρα - Βάστα

πηγή :  http://anoixti-matia.blogspot.gr/2011/07/blog-post_8979.html?spref=fb

Το εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας στη Βάστα Αρκαδίας

Ο ναός της Αγίας Θεοδώρας αποτελεί μοναδικό φαινόμενο και είναι από τα πιο αξιόλογα αξιοθέατα της Αρκαδίας. 

Η εκκλησία χτίστηκε μεταξύ του 1050-1100, προς τιμής της οσιομάρτυρος Θεοδώρας. Βρίσκεται κοντά στο χωριό Βάστα της Μεγαλόπολης, σε μια κατάφυτη ειδυλλιακή ρεματιά με πυκνό δάσος από θεόρατες βελανιδιές. 
Η οδική πρόσβαση γίνεται από το Ίσαρι, μετά από μια πανέμορφη κατηφορική διαδρομή, μισής ώρας περίπου. 

Στη μικρή αυτή εκκλησία η φύση έχει θαυματουργήσει. 

Δεκαεφτά πελώρια δέντρα είναι φυτρωμένα πάνω στη στέγη της, ενώ από τα θεμέλιά της αναβλύζουν τα νερά ενός κεφαλαριού. 

Το φαινόμενο αυτό πρέπει να οφείλεται στο ότι η εκκλησία είναι πέτρινη και θολωτή, με αρκετή περιεκτικότητα σε χώμα. Σε αυτό το λίγο χώμα φύτρωσε αρχικά ένα πουρνάρι, που σιγά-σιγά μεγάλωσε και έριξε και τους δικούς του καρπούς. 

Έτσι πάνω στην οροφή της εκκλησίας φύτρωσαν αρκετά πουρνάρια, σφεντάμια και κοκορεβιθιές, που η λαική παράδοση το απέδωσε σε θαύμα. 

 Πηγή φωτογραφίας

Σύμφωνα πάντως με την παράδοση, η οσιομάρτυς εμαρτύρησε για την πίστη της και εκτελέστηκε εδώ από τους διώκτες της. Λίγο πριν εκτελεστεί, προσευχήθηκε: "... Κάνε Κύρια στο μνήμα μου να φυτρώσουν δέντρα που να μαρτυρούν την προστασία σου στην αγνότητά μου. Και το αίμα μου να γίνει νερό και να ποτίζει. Αμήν". 

'Ετσι μετά το θάνατό της δεκαεπτά δέντρα που αντέχουν σε κάθε άνεμο, φύτρωσαν από θαύμα πάνω στο ναό. 

Αναφορικά με την ιστορική αλήθεια υπάρχουν αρκετές δοξασίες. 

Σύμφωνα με μια θεώρηση (Επισκόπου Θεόφιλου Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως "Η Αγία Θεοδώρα του Βάστα Μεγαλοπόλεως") η Αγία Θεοδώρα, για να καλύψει τις υποχρεώσεις της οικογενείας της, μεταμφιέστηκε σε άνδρα και κατατάχτηκε στο στρατό του Βυζαντίου σαν "καπετάν Θοδωρής". 
Εκεί, κατόπιν σκευωρίας, κατηγορήθηκε άδικα για πράξεις άνομες και θανατώθηκε στο σημείο αυτό. 

Άλλη θεωρία (Αθ. Μπάκα, "Θεοδώρα, Βασίλισσα - Σεβαστή - Αυγούστα & Αγία. Εκκλησία - Μνημείον εις Βάστα Αρκαδίας") διατείνεται ότι η Αγία Θεοδώρα ήταν η Αυγούστα Θεοδώρα, κόρη του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Η΄ της μακεδονικής δυναστείας, που λέγεται πως βασίλεψε σαν άνδρας από το 1055 μέχρι το 1056. Η Αυγούστα Θεοδώρα κατά τους ισχυρισμούς του Μιχαήλ ΣΤ΄ του Στρατιωτικού που την διαδέχθηκε με κίνημα αρρώστησε βαριά και πέθανε, ενώ κατ' άλλους εικάζεται ότι ο ίδιος την δολοφόνησε και την έθαψε εδώ.

Το εσωτερικό της εκκλησίας
Φωτογραφία δική μου

500 μ. από την εκκλησία, ακολουθώντας το κεφαλάρι, είναι η θέση "Νερόμυλος", μαγευτική τοποθεσία πνιγμένη στο πράσινο. Εδώ υπήρχε παλιότερα νερόμυλος. Στη θέση του σήμερα υπάρχει εξοχικό κέντρο. Ο μηχανισμός του νερόμυλου έχει αποκατασταθεί από τους ιδιοκτήτες και λειτουργεί κανονικά.

Η εκκλησία προσελκύει κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητών και επισκεπτών.
Γιορτάζει στις 11 Σεπτεμβρίου.

Η εξήγηση που έδωσαν, για το παράδοξο αυτό φαινόμενο, συνοπτικά μερικοί επιστήμονες:

-κ. Λούκος Κων/νος (Γεωπόνος - Κόρινθος): "Δεν υπάρχει εξήγηση από πλευράς γεωπονικής επιστημονικής. Πρόκειται για ένα ΔΙΑΡΚΕΣ ΘΑΥΜΑ".

 -κ. Μακρυγιάννης Π. (Γεωπόνος): "... Αλλά σα γεωπόνος, είμαι σε θέση να ξέρω πολύ καλά, ότι οι τοίχοι θα είχαν ανοίξει και σπάσει από τις ρίζες ενός μόνο δέντρου, πόσο μάλλον δεκαεπτά".

- κ. Ράπτης Γεώργιος (Δασολόγος - Ναύπακτος): "Το όλο φαινόμενο υπερβαίνει κάθε λογική, φυσική και επιστημονική εξήγηση του ανθρώπου".

- κ. Μπεληγιάννης Ελευθέριος (Πολιτικός Μηχανικός - Αθήνα): "Όταν ο αέρας αυτός (της ρεματιάς) έχει τη δυνατότητα να ξεριζώνει δέντρα, καταλαβαίνει κανείς, τι δυνάμεις εξασκούνται από τα 17 δέντρα για την ανατροπή της στέγης".

- κ. Σταυρογιάννη - Περρή Ελένη (Αρχιτέκτων - Καλαμάτα): "Φαινόμενο επιστημονικά ανεξήγητο. Οι δυνάμεις βάρους και αέρος σε συνάρτηση, θα έπρεπε λόγω θέσεως του εξωκλησιού, αλλά και λόγω της προχείρου κατασκευής αυτού, προς δε και της παλαιότητάς του να είχαν διαλύσει το κτίσμα. Τούτο όμως, παραμένει επί τόσους αιώνας χωρίς σοβαρές φθορές".

- κ. Πάλλας (Διευθυντής Αρχαιοτήτων - Κόρινθος): "Βάσει των φυσικών νόμων, τουλάχιστον τα μεγάλα αυτά δέντρα, λόγω κλίσεως, ύψους, περιμέτρου έπρεπε να είχαν γκρεμισθεί. Δια να στέκουν αγέρωχα, είναι κάτι που η επιστήμη δεν μπορεί να δώσει εξήγηση".

- κ. Τίγκας Αναστάσιος (Θεολόγος, Αρχαιολόγος, Ιστορικός - Ηράκλειο Αττικής): " Η όλη ανάπτυξις, ύπαρξις και ζωή των δέντρων επί της στέγης του ναού της Οσιοπαρθενομάρτυρος Θεοδώρας εκπλήσσει, αντιβαίνει προς πάσα λογικήν και φυσικήν εξήγησιν του ανθρώπου. Καταδεικνύει μίαν σπανίαν ιδιαιτερότητα, την επέμβασιν του Θεού επί της δημιουργίας Του, το θαύμα".

Πηγές:
 1  2

http://aksioperierga.blogspot.com/

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου( 24 Αυγούστου 1572)

πηγή :  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=373611466045245&set=a.136809996392061.29371.135792846493776&type=1&theater

Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου( 24 Αυγούστου 1572)

Η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου (γαλλικά: Massacre de la Saint-Barthélemy = Σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου) αναφέρεται στη σφαγή των Γάλλων προτεσταντών (Ουγενότων) από τους Καθολικούς στο Παρίσι στις 24 Αυγούστου 1572, ανήμερα του Αγίου Βαρθολομαίου. Η σφαγή αυτή επεκτάθηκε χρονικά στην πρωτεύουσα και τις επόμενες εβδομάδες σε πληθώρα πόλεων της γαλλικής επαρχίας.

Η τραγική αυτή κατάληξη των Θρησκευτικών Πολέμων της Γαλλίας ήταν αποτέλεσμα τόσο θρησκευτικών, όσο και πολιτικών και κοινωνικών παραγόντων. Ήταν η συνέπεια του στρατιωτικού και πολιτικού διαχωρισμού της γαλλικής αριστοκρατίας σε καθολικούς και προτεστάντες, κυρίως η βεντέτα μεταξύ της οικογένειας των Γκιζ και των Σατιγιόν-Μονμορανσί, ήταν το αποτέλεσμα μιας άγριας λαϊκής αντίδρασης, φανατικά καθολικής και εχθρικής στη βασιλική πολιτική κατευνασμού των πνευμάτων και προσεταιρισμού των Προτεσταντών, αλλά αντικατόπτριζε επίσης τις εντάσεις στην εξωτερική πολιτική των βασιλείων της Γαλλίας και της Ισπανίας, οι οποίες τροφοδοτούνταν από τις εξεγέρσεις στις Κάτω Χώρες.

Η ιστοριογραφική παράδοση θέλει ως κύριους υπαίτιους της σφαγής το βασιλιά Κάρολο Θ' και τη μητέρα του, Αικατερίνη των Μεδίκων. Ελλείψει πηγών, οι ιστορικοί ακόμα και σήμερα διαφωνούν για τον ακριβή ρόλο του στέμματος στο γεγονός αυτό. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι η βασιλική διαταγή για την έναρξη του μακελειού αφορούσε σίγουρα τους ηγέτες των Προτεσταντών. Το πρωινό της 24ης Αυγούστου, ο Κάρολος Θ' είχε διατάξει τη διακοπή των δολοφονιών, αλλά δεν μπόρεσε να ανακόψει την οργή και το ζήλο του λαού.

Η σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τους Γαλλικούς Θρησκευτικούς Πολέμους. Το κίνημα των Ουγενότων παρέλυσε από το χαμό πολλών επιφανών αριστοκρατών ηγετών του, αλλά και από τις εσωτερικές ανακατατάξεις και τη ριζοσπαστική αλλαγή των πεποιθήσεων τους: οι Γάλλοι προτεστάντες πλέον βρίσκονταν σε ανοιχτό πόλεμο με το στέμμα. Σε αντίθεση με τους τρεις προηγούμενους εμφύλιους πολέμους, δεν επρόκειτο για έναν πόλεμο ενάντια στην πολιτική του στέμματος, αλλά ενάντια στην ίδια την ύπαρξη της Γαλλικής μοναρχίας. Ήταν μια "από τις χειρότερες θρησκευτικές σφαγές του 16ου αιώνα". Σε όλη την Ευρώπη, ως γεγονός χάραξε στο μυαλό των Προτεσταντών ότι "ο Ρωμαιοκαθολικισμός ήταν μια αιματοβαμμένη και δόλια θρησκεία".ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΠΙΝΑΚΑΣ François Dubois "Η σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου"

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω