ΤΟ ΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

-Έχω εντολή από τον βασιλιά, φοβέρισε με σηκωμένο φρύδι ο Μόδεστος τον Μέγα βασίλειο να σου δημεύσει την περιουσία.

-Δεν χρειάζεται να κοπιάσεις. Η περιουσία μου βρίσκεται ήδηστα χέρια των φτωχών. Δικά μου δεν είναι παρά μερικά βιβλία και το τριμμένο τούτο ράσσο.

-Τότε θα σε εξορίσει.

-Του Κυρίου η γή και το πλήρωμα αυτής, απάντησε γαλήνια ο Ιεράρχης. Όπου κι αν με στείλει, στη γή του Κυρίου μου θα βρίσκομαι.

Το φαινόμενο του θερμοκηπίου

πηγή :  http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/oikologias/to-fainomeno-tou-thermokhpiou.html

 Αναδημοσίευση άρθρου από την Νέα Ακρόπολη

Το φαινόμενο του θερμοκηπίου

Η συσσώρευση αερίων στην ατμόσφαιρα, τα οποία, σύμφωνα με τις περισσότερες μελέτες, θα είναι η αιτία της αύξησης της θερμοκρασίας του πλανήτη κατά τον επόμενο αιώνα. Αυτό το φαινόμενο ονομάστηκε ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ και είναι από τα κυριότερα στοιχεία περιβαλλοντολογικής ανησυχίας τα τελευταία χρόνια.

Το φαινόμενο αυτό ονομάστηκε έτσι δείχνοντας την ομοιότητα της διαδικασίας θέρμανσης με αυτήν του κλασσικού θερμοκηπίου των φυτών.

Το φαινόμενο του θερμοκηπίου έχει γίνει πλέον ευρύτατα γνωστό στο πλατύ κοινό. Τα Μ.Μ.Ε έπαιξαν βέβαια σημαντικό ρόλο προσπαθώντας να εξηγήσουν τον τρόπο με τον οποίο μερικά αέρια τα οποία αποβάλλονται στην ατμόσφαιρα και είναι αποτέλεσμα ανθρωπογενών δραστηριοτήτων θερμαίνουν την επιφάνεια της Γης. Η αύξηση της συγκέντρωσης των αερίων στο περιβάλλον εκτιμάται ότι ξεκίνησε από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης και συνεχίζεται ακόμα με διαρκώς ταχύτερους ρυθμούς, μέχρι τις μέρες μας. Οι προβλέψεις των ειδικών αναφέρουν

(Περισκόπιο της επιστήμης Νο 140 Μάιος 1991) αν συνεχιστεί αυτός ο ρυθμός αποβολής αερίων του θερμοκηπίου η θερμοκρασία της επιφάνειας του πλανήτη μας θα αυξηθεί κατά 4-5 βαθμούς Κελσίου.

Η εκτίμηση των επιπτώσεων της συγκέντρωσης των αερίων (θερμοκηπίου) στην οικολογική ισορροπία εν γένει, αλλά και σε επί μέρους τομείς ειδικότερα, όπως για παράδειγμα στον υδρολογικό κύκλο, αποτελεί θέμα ύψιστης σημασίας αλλά και πεδίο έντονης επιστημονικής αντιπαράθεσης. Το πρόβλημα, δηλαδή, επικεντρώνεται πλέον όχι στο άμεσο αποτέλεσμα της συσσώρευσης αερίων ανθρωπογενούς προέλευσης στην ατμόσφαιρα, που συνεπάγεται θέρμανση της επιφάνειας του πλανήτη, αλλά στην πρόβλεψη και εκτίμηση των επιπτώσεων που θα επιφέρει. Ποιά θα είναι για παράδειγμα η απόκριση του φυτικού και ζωικού βασιλείου σ'αυτήν την αλλαγή; Ποιές οι πιθανότητες μεταβολής του κλίματος; Αυτά είναι δύο από τα βασικότερα ερωτήματα στα οποία καλούνται οι ειδικοί να δώσουν απάντηση.

Ενα στοιχείο που δυσκολεύει περισσότερο την εξεύρεση ικανοποιητικών απαντήσεων στα ερωτήματα αυτά είναι οι πολλές και διαφορετικές παράμετροι που αλληλεπιδρούν. Δεν είναι δυνατόν να γίνει πρόβλεψη για το κλίμα κάποιας περιοχής χωρίς να συνεκτιμηθούν τα ιδιαίτερα γεωμορφολογικά της στοιχεία. Είναι τεράστια η διαφορά μεταξύ της πρόβλεψης της ανόδου του μέσου όρου της θερμοκρασίας και της πρόβλεψης των επί μέρους κλιματικών αλλαγών.

Ας εξετάσουμε μερικές από τις σημαντικότερες έμμεσες επιπτώσεις της συσσώρευσης αερίων θερμοκηπίου σε φυσικούς παράγοντες. Μια πρώτη πολύ σημαντική πρόβλεψη είναι η άνοδος του επιπέδου του νερού της θάλασσας. Εκτιμάται ότι η τήξη των αρκτικών πάγων θα επιφέρει αύξηση του ύψους των θαλασσών κατά 60-70 μέτρα. Μπορούμε να φανταστούμε βέβαια τις επιπτώσεις στις παράκτιες περιοχές.

Οι θεαματικότερες μεταβολές της θαλάσσιας στάθμης, σε παγκόσμια κλίμακα, είναι εκείνες που συνδέονται με τις περιόδους ψύξης της γης (εποχές παγετώνων) και με τα ελαφρά θερμότερα διαστήματα που ακολουθούν, τις μεσοπαγετωνικές περιόδους, γιατί οι μεταβολές αυτές είναι ταχύτατες -στη γεωλογική κλίμακα του χρόνου- και αφορούν τεράστιες ποσότητες νερού. Η θαλάσσια στάθμη ανέρχεται τα τελευταία 10.000 χρόνια από τη λήξη της τελευταίας εποχής των παγετώνων. Πρόσφατοι υπολογισμοί εκτίμησαν το ρυθμό ανόδου σε 1,5 mm το χρόνο περίπου, με δεδομένα της περιόδου 1880-1920 και σε 2,4 mm το χρόνο με δεδομένα της περιόδου 1920-1980. Τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν μια σαφέστατη ενίσχυση της έντασης τοπυ φαινόμενου. Για την ώρα ηξ άνοδος αυτή οφείλεται στη θερμική διαστολή του νερού των ωκεανών και όχι σε μεταβολές όγκου των πάγων στους παγετωνικούς τάπητες.

Η συγκέντρωση του CO στην ατμόσφαιρα, από 260 ppm στο τέλος του 18ου αιώνα, έφτασε τα 315 ppm το 1958 και τα 345 ppm στα 1984. Η τεράστια αυτή αύξηση οφείλεται στην εντεινόμενη χρήση των ορυκτών καυσίμων και στην εκτεταμένη καταστροφή των δασών. Σαν συνέπεια της αύξησης της συγκέντρωσης CO και των άλλων βιομηχανικών καυσαερίων στην ατμόσφαιρα, το εντεινόμενο φαινόμενο ττου θερμοκηπίου απειλεί να αυξήσει τη μέση θερμοκρασία του πλανήτη κατά 2-5 βαθμούς C, τον επόμενο αιώνα. Τα κλιματικά μοντέλα διαφέρουν όσον αφορά τους ρυθμούς θέρμανσης, συμφωνούν όμως ότι κάθε άνοδος της θερμοκρασίας θα είναι μεγαλύτερη στα μεγάλα γεωγραφικά πλάτη.

Η μεγάλη πλειοψηφία των ειδικών πιστεύει ότι η πλούσια σε CO ατμόσφαιρα του πλανήτη στο μέλλον, θα έχει άμεσες και δραματικές επιπτώσεις στη σύνθεση και ανάπτυξη των οικοσυστημάτων. Είναι λοιπόν αναγκαίο, εκτός από τις προσπάθειες μείωσης των ανθρωπογενών εκπομπών αερίων θερμοκηπίου, να συνεχιστούν και να ενταθούν οι έρευνες ώστε να είμαστε σε θέση να προβλέψουμε με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια την πιθανή απόκριση των οικοσυστημάτων σε τέτοιες αλλαγές.

Οι παγετωνολόγοι και οι κλιματολόγοι αντιμετωπίζουν κρίσιμα ερωτήματα: Πώς θα μεταβληθεί η θαλάσσια στάθμη σε ένα θερμότερο κλίμα; Πώς θα ανταποκριθούν οι παγετωνικοί τάπητες στην παγκόσμια θέρμανση; Πόσο γρήγορα θα πραγματοποιηθούν οι μεταβολές;

Η πιθανότητα ανόδου της θερμοκρασίας της γης τον επόμενο αιώνα έχει οδηγήσει, όπως ήδη έχουμε αναφέρει, τους ειδικούς στην εξεύρεση μεθόδων πρόβλεψης των συνθηκών που θα επικρατήσουν σε μια τέτοια περίπτωση.

Μέχρι σήμερα έχουν κατασκευαστεί αρκετά μοντέλα για το σκοπό αυτό. Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζεται είναι η ενσωμάτωση στα μοντέλα παραμέτρων, για τις οποίες δεν υπάρχουν διαθέσιμα δεδομένα. Ο ρόλος των γεωμορφολογικών μετασχηματισμών στη διαμόρφωση του κλίματος είναι πολύ σημαντικός, καθώς και η παρουσία ή όχι των πάγων στη Γροιλανδία, για να αναφέρουμε δύο μόνο από αυτές τις παραμέτρους. Το ύψος για παράδειγμα των οροσειρών ή η ποσότητα των πάγων είναι δύσκολο να προβλεφθούν και να εισαχθούν στα μοντέλα.

Τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια μελέτης των συνθηκών που επικρατούσαν στη γη κατά την περίοδο του Πλειόκαινου. Ο σκοπός της μελέτης είναι η σύγκριση κλιματολογικών δεδομένων αυτής της γεωλογικής περιόδου της γης με τις προβλέψεις των μοντέλων, για τη δοκιμή της αξιοπιστίας των τελευταίων. Γιατί όμως επελέγη το Πλειόκαινο σαν εποχή σύγκρισης με τις κλιματολογικές συνθήκες που θα επικρατούν μετά από 50 χρόνια; Ενας αρχικός λόγος είναι ότι η θερμοκρασία που επικρατούσε εκείνη την εποχή, και η οποία ήταν κατά 3-4 βαθμούς Κελσίου υψηλότερη από τη σημερινή, αναμένεται να επικρατήσει στο μέλλον, αν η αποβολή αερίων συνεχιστεί. Το Πλειόκαινο δεν είναι η μόνη περίοδος κατά την οποία η γη ήταν θερμότερη. Παρουσιάζει όμως μερικά σημαντικά πλεονεκτήματα σε σχέση με τις άλλες:

1. Βρίσκεται πλησιέστερα στην εποχή μας.

2. Πολλά ζώα και φυτά δεν έχουν εξελιχθεί ιδιαίτερα έκτοτε και τα απολιθώματά τους μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο σύγκρισης με τη σημερινή πανίδα.

3. Η θέση των ηπείρων -η οποία επηρεάζει τα θαλάσσια και τα αέρια ρεύματα και άρα το κλίμα- είναι η πλησιέστερη προς τη σημερινή, χωρίς να υποτιμώνται βέβαια οι σημαντικές αλλαγές στη μορφολογία του εδάφους μεταξύ του Πλειόκαινου και της σημερινής εποχής, οι οποίες διαφοροποιούν τις αντίστοιχες κλιματολογικές συνθήκες.

Οι ερευνητές μελέτησαν σε έκταση τις συνθήκες που επικρατούσαν την εποχή εκείνη και τα αποτελέσματα, των ερευνών αυτών, αναδεικνύουν πολλές ομοιότητες του κλίματος του Πλειόκαινου με το κλίμα το οποίο προβλέπεται για τα επόμενα 50 χρόνια. Για παράδειγμα, κατά την περίοδο του Πλειόκαινου επικρατούσαν υψηλότερες θερμοκρασίες από τις σημερινές σε μεγάλα γεωγραφικά πλάτη και ότι υπήρχε πολύ μικρότερη κάλυψη απο πάγους στους πόλους.

Αλλο σημαντικό στοιχείο είναι ότι ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει πολύ μεγάλες μεταβολές του περιβάλλοντος. Ο ανθρώπινος οργανισμός θα είναι σε θέση να προσαρμοστεί άνετα στις αυξανόμενες θερμοκρασίες του πλανήτη εξαιτίας του φαινόμενου του θερμοκηπίου.
Τα προϊστορικά στοιχεία που αφορούν την Αυστραλία, αποτελούν πρότυπο για τους επιστήμονες που ανησυχούν για τη θέρμανση του πλανήτη μας. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι παρά τις τεράστιες αυξήσεις τστη θερμοκρασία, ο ανθρώπινος οργανισμός παρέμεινε ο ίδιος. Οι περιοχές του Νότιου Ειρηνικού υπέστησαν στο παρελθόν τεράστιες αλλαγές στο κλίμα σε μεγάλη έκταση, ενώ τα ανθρωπολογικά στοιχεία παρέμειναν σχετικά αμετάβλητα.

Οι αλλαγές αυτές επηρέασαν τους ανθρώπους σε τοπικό επίπεδο μόνο. Τα ευρήματα σε προϊστορικούς χώρους, από το Κακαντού στη Β. Αυστραλία μέχρι την Τασμανία στο νότο, αποδεικνύουν ότι το κλίμα είχε μεταβληθεί σημαντικά, ενώ οι άνθρωποι συνέχιζαν να ζουν με τον ίδιο τρόπο για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.

Η εγκατάσταση ανθρώπων στην Αυστραλία χρονολογείται πριν από την τελευταία περίοδο των παγετώνων, μέχρι και 60.000 χρόνια πριν, σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες. Το πιο ακραίο κλίμα που αντιμετώπισαν οι άνθρωποι εκεί, υπήρξε κατά το μέγιστο της προηγούμενης περιόδου παγετώνων, όταν οι θερμοκρασίες κυμαίνονταν από 8-10 βαθμούς Κελσίου κάτω από τις σημερινές και το επίπεδο των θαλάσσιων υδάτων ήταν 150 μέτρα χαμηλότερα από το σημερινό.

Οι αρχαιολογικές μελέτες στην εποχή του Κακαντού έψειξαν με ποιόν ακριβώς τρόπο η περιοχή αυτή μεταβλήθηκε από μια έκταση ξηράς, κοντά σε έναν ποταμό, πριν από 17.000 χρόνια, σε μια παράκτια περιοχή, όταν ανέβηκε το επίπεδο των θαλάσσιων υδάτων πριν από 7.000 χρόνια. Τα ευρήματα έδειξαν ότι οι κάτοικοί της αντέδρασαν ταχύτατα, καθώς οι κλιματολογικές συνθήκες μεταβάλλονταν. Ετσι, ενώ ήταν παλιότερα κυνηγοί ζώων, άρχισαν να συλλέγουν όστρακα και θαλασσινά, που αναπτύσσονταν στις παράκτιες περιοχές. Το ποσόν της τροφής αυξήθηκε λοιπόν σημαντικά και περισσότεροι άνθρωποι εγκαταστάθηκαν σταδιακά στην περιοχή. Αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι οι άνθρωποι της μακρινής εκείνης εποχής είχαν την ευελιξία και την ικανότητα να ανταπεξέλθουν σε έντονες οικολογικές μεταβολές, παραμένοντας μια
αμετάβλητη κοινωνία σε ένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον. 

Παρά λοιπόν τα απαισιόδοξα συμπεράσματα των ερευνητών που
ασχολούνται με την υγεία, σύμφωνα με τα οποία η θέρμανση του
πλανήτη μας θα έχει σαν αποτέλεσμα την αύξηση των θανάτων από
υψηλή θερμοκρασία, την αύξηση των καρκίνων του δέρματος ή την
εξάπλωση των επιδημιών, φαίνεται ότι ο άνθρωπος έχει τελικά
πάντα την ικανότητα να επιβιώνει.
 

Βιβλιογραφία:

Περισκόπιο της επιστήμης Νο 140-127-156
David Oliver: A cool solution to global Warming. New scientist,
12-5-90

Joomla SEF URLs by Artio

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Γλυκό Σταφύλι

Γλυκό Σταφύλι

Bαθμολογία:

38 ψήφοι

Προστέθηκε από Sitronella, 01.10.05

photo: golfo

Τι χρειαζόμαστε:

• 2 κιλά σταφύλια
• 2 κιλά ζάχαρη
• 1 φλ. νερό
• χυμός 1 λεμονιού
• 1 βανίλια
• 100 γρ. αμύγδαλα κομμένα στα τέσσερα

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Μαρμελάδες - Γλυκά κουταλιού

Εποχιακά

Φθινοπωρινή

Μέθοδος

Κατσαρόλας

Διατροφή

Πλούσια σε ενέργεια

Με χαμηλά λιπαρά

Πλούσια σε φυτικές ίνες

Χορτοφαγική

Vegan

Κουζίνα

Ελληνική

Περιέχει

Σταφύλι

Ξηρούς καρπούς

Νηστίσιμα

Νηστίσιμα

Φτιάχνει

Περίπου 3 κιλά

 

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Γλυκό Σταφύλι http://www.sintagespareas.gr/sintages/gliko-stafili.html#ixzz24bHxMfqs

Συνειδητότητα και αυτοματισμός

Η ψυχολογία της δυνατής εξέλιξης του ανθρώπου Peter Ouspensky (Πήτερ Ουσπένσκυ) 

Το πρώτο βήμα στην απόκτηση υψηλής συνειδητότητας είναι η κατανόηση του ότι δεν είμαστε συνειδητοί.

Μιλάμε μόνο για συνειδητότητα και αυτοματισμό. Αν ένας ρόλος είναι μηχανικός, πρέπει να τον παρατηρήσουμε και όχι να ταυτιστούμε μαζί του. Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να παίζετε το ρόλο του εαυτού σας συνειδητά.

Όταν κάποιος συνειδητοποιεί ότι είναι κοιμισμένος, εκείνη τη στιγμή αυτός είναι ημι-αφυπνισμένος.

Η πειθαρχία είναι καλή αν είναι πειθαρχία. Μα αν είναι απλά μια αυθαίρετη εφεύρεση, τότε δε μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Η πιο σημαντική όψη της πειθαρχίας είναι το να μην εκφράζουμε αρνητικά συναισθήματα. Οι μηχανιστικές αγγαρείες δε μπορούν να έχουν κάποιο αποτέλεσμα, μα αν πιάσετε τον εαυτό σας σε μια στιγμή αρνητικών συναισθημάτων και το σταματήσετε- αυτό είναι πειθαρχία.
Ξεκινάμε με τον πλουραλισμό μας. Όταν πρωτομίλησα για τα πολλά "εγώ" μέσα μας, είπα πως καινούρια "εγώ" ξεπηδούν κάθε στιγμή, ελέγχουν τα πράγματα για λίγο και εξαφανίζονται και πολλά από αυτά δε συναντιούνται ποτέ. Όταν συνειδητοποιείτε ότι δεν είστε ένας, αλλά πολλοί, ότι γνωρίζετε κάτι στα σίγουρα το πρωί και το απόγευμα δε γνωρίζετε τίποτα γι' αυτό, τότε αυτή η συνειδητοποίηση είναι η αρχή. Δεν εννοώ ότι αν συνειδητοποιήσουμε αυτόν τον πλουραλισμό μπορούμε να τον αλλάξουμε και να γίνουμε διαφορετικοί, αλλά αυτή η συνειδητοποίηση είναι το πρώτο βήμα.
Η μελέτη της ψευδούς προσωπικότητας είναι μία από τις πιο γρήγορες μεθόδους για την αυτοενθύμηση.
Όσο πιο πολύ καταλαβαίνετε την ψευδή προσωπικότητά σας, τόσο πιο πολύ θα θυμάστε τον εαυτό σας. Αυτό που εμποδίζει την αυτοενθύμηση είναι, πρώτιστα, η πλαστή προσωπικότητα. Δε μπορεί και δεν επιθυμεί να γνωρίσει τον εαυτό της και δεν επιθυμεί να αφήσει καμία άλλη προσωπικότητα να θυμηθεί. Προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να σταματήσει την αυτοενθύμηση, παίρνει κάποια μορφή ύπνου και την αποκαλεί αυτοενθύμηση. Τότε είναι αρκετά χαρούμενη. Δεν πρέπει να εμπιστεύεστε την πλαστή σας προσωπικότητα- τις ιδέες, τα λόγια, τις πράξεις της. Δε μπορείτε να την καταστρέψετε, αλλά μπορείτε να την καταστήσετε παθητική για κάποιο χρονικό διάστημα και τότε, λίγο λίγο, μπορείτε να την αποδυναμώσετε.
Η ταύτιση είναι κάτι πολύ δύσκολο να περιγραφεί, διότι δεν υπάρχουν ορισμοί. Έτσι όπως υπάρχουμε, δεν είμαστε ποτέ ελεύθεροι από την ταύτιση. Αν πιστεύουμε ότι δεν ταυτιζόμαστε με κάτι, ταυτιζόμαστε με την ιδέα της μη ταύτισης.

ΤΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΣ! της Ρίτας Μπαούση *

πηγή : http://www.onestory.gr/post/30155989918

ΤΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΣ!

της Ρίτας Μπαούση *

.

Ήταν ένα πολύ ζεστό πρωινό του Μαΐου, γύρω στις δέκα και μισή… η πόλη είχε ξυπνήσει για τα καλά κι εγώ, γι ακόμη μία μέρα είχα αργήσει για το μάθημά μου στη σχολή. Άρχισα να κατεβαίνω με γρήγορο βήμα το πλακόστρωτο που οδηγεί στην Καμάρα, το σήμα κατατεθέν της συμπρωτεύουσας, κουβαλώντας με κόπο μια παραγεμισμένη τσάντα με βιβλία. Φτάνοντας στη διάβαση, κι ενώ ετοιμαζόμουν να τη διασχίσω, το βλέμμα μου τράβηξε ένα περίεργο θέαμα στο απέναντι πεζοδρόμιο.

 Μία γυναίκα ταλαιπωρημένη, ντυμένη φτωχά με ρούχα που σίγουρα δεν ήταν στο νούμερό της, καθόταν οκλαδόν στο πεζοδρόμιο, με την πλάτη της ακουμπισμένη ση βάση του φωτεινού σηματοδότη. Έτεινε το ένα της χέρι ζητώντας ελεημοσύνη, ενώ με το άλλο κρατούσε με το ζόρι ένα αδύνατο παιδάκι γύρω στα πέντε. Τα ρουχάκια του ήταν βρώμικα, τα μαλλιά του ανάκατα κι έμοιαζε ζαλισμένο από τον καυτό ήλιο και την πείνα. Προσπαθούσε με πείσμα να ελευθερωθεί από το χέρι της μάνας του για να χαϊδέψει ένα μικρόσωμο σκυλάκι που γάβγιζε ασταμάτητα. Μοναδικό του παιχνίδι, ένα μικρό φθαρμένο γαλάζιο αρκουδάκι.

Διασχίζοντας τη διάβαση, κοντοστάθηκα για λίγο δίπλα τους, κοιτώντας με δυσπιστία την μητέρα που ικέτευε για βοήθεια. Αυτό όμως που μου φάνηκε περίεργο ενώ τους κοίταζα από την άλλη πλευρά του δρόμου, δεν ήταν η μητέρα με το παιδί, αλλά μια άλλη γυναικεία φιγούρα που τύχαινε να είναι και η ιδιοκτήτης του σκυλιού που προσπαθούσε να χαϊδέψει το παιδάκι. Επρόκειτο για μια γυναίκα ψιλόλιγνη, κομψά ντυμένη, με ακριβά κοσμήματα να στολίζουν τον κύκνειο λαιμό της. Μα το πιο εντυπωσιακό πάνω της δεν ήταν η αμφίεσή της, αλλά το βλέμμα της.. Είχε βγάλει τα γυαλιά ηλίου και κοιτούσε τη μητέρα και το παιδί με δυο γυάλινα μάτια που έσταζαν περιφρόνηση.

- «Βοηθήστε με σας παρακαλώ. Μια βοήθεια ζητάω για το παιδί μου. Δεν έχουμε φάει εδώ και μέρες. Σας παρακαλώ…»

-«Αν δεν έχετε να φάτε να πάτε από κει που ήρθατε και να μη γεμίζετε τους δρόμους μας και τα αυτιά μας με τα παρακαλετά σας! Και πάρε το βρωμιάρικο σου μακριά από το παιδί μου!», είπε η πλούσια γυναίκα και τραβώντας το λουράκι του σκυλιού της, το πήρε στην αγκαλιά της και χώθηκε μονομιάς στο αστραφτερό αυτοκίνητο που στεκόταν με αναμμένα τα αλάρμ μπροστά της.

Έμεινα αποσβολωμένη με την κακία της και, ίσως από τύψεις έβγαλα και έδωσα ένα ευρώ στη άπορη μητέρα. Με κοίταξε με μάτια γεμάτα δάκρυα και ταπείνωση και ψέλλισε ένα αχνό «ευχαριστώ», σφίγγοντας πιο δυνατά στην αγκαλιά της το παιδάκι της που έκλαιγε γοερά και φώναζε «σκυλάκι…σκυλάκι…» ανάμεσα σε αναφιλητά. Όλη την υπόλοιπη ημέρα την πέρασα σκεφτόμενη το περιστατικό αυτό, με ανάμεικτα συναισθήματα να με κατακλύζουν και το βράδυ, είδα στον ύπνο μου πάλι την ίδια σκηνή, λες και το μυαλό μου ήταν σινεμά που έπαιζε την ίδια ταινία ξανά και ξανά..

Οι μέρες περνούσαν, κι εγώ συνέχιζα να βλέπω τη μητέρα με το παιδί να ζητιανεύουν, πάντα στο ίδιο σημείο, πάντα το ίδιο αδύναμοι, πάντα με την ίδια απελπισία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Όποτε μπορούσα τους έδινα κάποια ψιλά, ή λίγο ψωμί. Ποτέ όμως δε στάθηκα να ρωτήσω γιατί είχαν έρθει σε αυτή την κατάσταση. Ούτε αναλογίστηκα ποτέ πως θα μπορούσα να τους βοηθήσω ουσιαστικά.

Μια μέρα, τη στιγμή που έδινα στη μητέρα κάποια τρόφιμα που τους είχα αγοράσει, είδα στο βάθος του δρόμου την ίδια γυναίκα που, λίγες μέρες πριν είχε φερθεί σε αυτούς τους ανθρώπους με απίστευτη σκληρότητα. Αυτή τη φορά δεν ήταν μόνη της, αλλά βάδιζε πιασμένη αγκαζέ με μια άλλη κυρία του σιναφιού της. Μόλις μας πλησίασαν, την άκουσα να λέει απευθυνόμενη μάλλον σε εμένα:

- «Τι να τους κάνουν αυτά που τους δίνεις? Δε θα τους φτάσουν ούτε για μια μέρα! Είναι η μοίρα τους να ζούνε έτσι. Θα τους αγόραζα κάποια ρούχα, αλλά που να τα βάλουν? Λες και θα πάνε σε καμία δεξίωση?» λέει και ξεσπά σε χαχανητά. Το ίδιο φυσικά κάνει και η επιστήθια φίλη της.

Πριν προλάβω καν να απαντήσω, μπαίνουν ξανά στο ακριβό αυτοκίνητο που τους περίμενε και εξαφανίζονται.

Δεν την είδα ποτέ ξανά. Ούτε αυτή, ούτε όμως και τη μητέρα με το παιδί. Τις επόμενες μέρες, όσες φορές κι αν πέρασα από κει, η γωνιά τους ήταν άδεια. Απόρησα τι μπορεί να τους είχε συμβεί και ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι μου. Πηγαίνοντας στο περίπτερο να πάρω ένα νερό, πάγωσα όταν αντίκρισα το εξώφυλλο μιας εφημερίδας που κρεμόταν μπροστά μου.

«ΣΟΚ! Πέθαναν από την πείνα μάνα και παιδί στην καρδιά της Θεσσαλονίκης» και πιο κάτω δέσποζε η φωτογραφία των άψυχων κορμιών τους, δίπλα σε ένα κάδο απορριμμάτων. Ήταν σκεπασμένοι με δύο λευκά σεντόνια και το μόνο που ξεχώριζε στην εικόνα ήταν ένα μικρό γαλάζιο αρκουδάκι…

Το βράδυ εκείνης της ημέρας, διαλυμένη από τις τύψεις και τη στεναχώρια, άνοιξα τηλεόραση να χαζέψω για να ξεχαστώ. Σταμάτησα σε ένα κανάλι που έπαιζε ένα βίντεο με τίτλο.. «Τι φιλάνθρωπος!». Μιλούσαν για μια κυρία της κοσμικής ζωής και έδειχναν φωτογραφίες από διάφορες εκδηλώσεις στις οποίες είχε παρευρεθεί, όπου και την απαθανάτισε ο φωτογραφικός φακός. Σε όλες χαμογελούσε αυτάρεσκα, με εκείνο το πλαστικό χαμόγελο και κοιτούσε κατάματα τους φωτογράφους με ένα ζευγάρι γυάλινα μάτια. Τα ίδια γυάλινα μάτια… το όνομά της δεν το ήξερα. Το παγωμένο της βλέμμα όμως το γνώριζα καλά. Ο δημοσιογράφος εκθείαζε το φιλανθρωπικό της έργο και έκανε εκτενής αναφορά τόσο σε εκείνη όσο και στον πλούσιο βίο που διήγαγε. Όσο κι αν έψαξα, σε κανένα κανάλι, τοπικό και ευρύτερης εμβέλειας, δεν αναφέρθηκαν στο θάνατο αυτών των δυο ανθρώπων. Λογικό, σκέφτηκα. Τι σημασία έχει ο θάνατος δυο ανθρώπων, μπροστά στη συμβολή μιας τέτοιας προσωπικότητας. «Τι φιλάνθρωπος!» σκέφτηκα και έκλεισα αηδιασμένη την τηλεόραση και τα μάτια μου στην πραγματικότητα.

.

Η Ρίτα Μπαούση είναι 25 ετών, γεννήθηκε στα Τρίκαλα Θεσσαλίας και ζει και εργάζεται σαν καθηγήτρια αγγλικών στη Θεσσαλονίκη. Όνειρό της είναι να καταφέρει κάποια στιγμή να “ταξιδέψει’ τους αναγνώστες μέσα από κάποιο δικό της κείμενο…

[ blog ] [ facebook ] [ e-mail ]

Η Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων (35)

 Από παλιό περιοδικό "Ραδιοτηλεόραση"

Στα τρυπημένα σημεία λέει "προσπάθεια" "προεγγραφές" "τον"

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Οι Πανελλήνιοι Προκριματικοί Αγώνες του 1896

Σήμερα ...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

στον ΑΔΡΙΑΝΟ και

στη ΝΑΤΑΛΙΑ!

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ Μέρος 2

πηγή : http://www.afipnisi.org/2011/03/blog-post_838.html

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ Μέρος 2 | Η «πραγματική Ιατρική» του Μέγα Ιπποκράτη μέσα από την Φύση.

Τι Πρέπει να Τρώμε για να Έχουμε Καλή Υγεία;

Θρέφονται δι' αλφίτων, αλεύρων, όψου, ελαιών, τυρού, βολβών, λαχάνων και τραγημάτων, σύκων, ερεβύνθων και κυάμων και ούτω διάγοντες βίον εν ειρήνη μετά υγείας, ως εικός, γηραιοί τελευτώντες άλλον τοιούτον βίον τοις εγγονείς παραδόσουσι.

Πλάτων

*** Σημείωση:

Στο προηγούμενο άρθρο με τίτλο: ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ | H Ιπποκράτειος Αντικαρκινική Άμυνα (http://www.afipnisi.org/2011/10/h.html) διαβάσαμε για τις τροφές οι οποίες μας βοηθούν να καταπολεμήσουμε τον καρκίνο με τις μεθόδους του Μέγα Ιπποκράτη. Σε αυτό το άρθρο της   εξαιρετικής επιστήμονος κας Αλεξάνδρας Ευθυμιάδου-Γρίβα, κόρη του Τηλέμαχου Ευθυμιάδη (στον οποίο οφείλεται η εισαγωγή της νεο-Ιπποκρατικής ιατρικής στην Ελλάδα), θα προσπαθήσει να μας εξηγήσει με απλά λόγια τις πραγματικές ιατρικές μεθόδους ή αλλιώς την «πραγματική Ιατρική» του Μέγα Ιπποκράτη, η οποία βασίζεται στην τροφή και ΟΧΙ στις βιομηχανίες χημικών φαρμάκων όπως πολλοί από εμάς πιστεύουμε έως τώρα. 

Ό όρος «πραγματική Ιατρική» χρησιμοποιείται από εμάς μεταφορικά για να εκφράσει την διαφορά της σύγχρονης ιατρικής η οποία βασίζεται στην διάγνωση - συνταγογράφηση - εξάλειψη συμπτωμάτων με χημικά προϊόντα και στην Ιατρικη που βασιζεται στην πρόληψη - διαγνωση και θεραπεία η οποία προέρχεται αποκλειστικά από την Φύση, μέσω της διατροφής. 

Τέλος σημείωσης ***

Γράφει η Αλεξάνδρα Ευθυμιάδου-Γρίβα

Το ερώτημα από τι προκαλείται η ασθένεια απασχολούσε τον άνθρωπο από τις απαρχές της ιστορίας του και οι απαντήσεις που δινόταν ποίκιλαν ανάλογα με την ιστορική περίοδο. Για αιώνες οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι ασθένειες είχαν θεϊκή προέλευση και η θεραπεία τους βασίζονταν στους μάγους-θεραπευτές που με θυσίες και εξορκισμούς στα πνεύματα προσπαθούσαν να τις αποτρέψουν. Με τη χρήση βοτάνων, νηστείας και άλλων θεραπευτικών μέσων προσπαθούσαν να παρέμβουν για ν΄ ανατρέψουν την αρρώστια και να επιτύχουν την ίαση του πάσχοντος.

Τον 5^ο π.χ. αιώνα, με την Αθηναϊκή Δημοκρατία, είχαμε μια ανατροπή στην αντίληψη περί υγείας και αρρώστιας, εξαιτίας της -ιστορικά μοναδικής- ρήξης που σημειώθηκε στο δημόσιο επίπεδο σε σχέση με τα βασικά ερωτήματα πώς οργανώνεται, πώς νομοθετείται, πώς διοικείται η κοινωνία και ποιος θεσπίζει τους νόμους της.

Αυτή την περίοδο εμφανίζεται ο Ιπποκράτης, που έβαλε τον θεμέλιο λίθο για μια άλλη αντίληψη που έχει σχέση με την πρόκληση των νοσημάτων και παθήσεων στον άνθρωπο. Στο ερώτημα γιατί οι άνθρωποι αρρωσταίνουν απαντάει με τρόπο απλό και καταλυτικό: Αρρωσταίνουμε από αυτά που τρώμε. Η τροφή είναι το φάρμακο και το φαρμάκι μας.

Έτσι διαμορφώθηκαν οι κανόνες διατροφής που πρέπει να εφαρμόζονται για να είναι ο άνθρωπος υγιής. Οι παράγοντες που αφορούν τις εργασιακές συνθήκες και τις συνθήκες ζωής, το κλίμα, την ανάπαυση και τη διατροφή, αποτελούν την βάση για την πρόκληση των παθήσεων και την ανατροπή της υγείας αλλά και είναι οι προϋποθέσεις για την ανασύνταξη της υγείας στον άνθρωπο.

Οι κανόνες αυτοί ακολουθήθηκαν για πολλούς αιώνες μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα, όπου άρχισαν να διατυπώνονται καινούργιες θεωρίες για την εμφάνιση των παθήσεων και την παρέμβαση για την θεραπεία τους.

Η ανακάλυψη των μικροβίων αρχικά και των ιών αργότερα είχε ως αποτέλεσμα να θεωρηθούν ως η βασική αιτία της δημιουργίας των νοσημάτων. Τα φάρμακα που χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται έχουν ως στόχο την εξαφάνιση των μικροβίων και ιών από το ζωντανό οργανισμό.

Τον 19^ο αιώνα, που είναι και αιώνας μεγάλων εφευρέσεων, κατακτήθηκε από τον άνθρωπο η δυνατότητα της παραγωγής ενέργειας με τις μηχανές εσωτερικής καύσεως. Η μηχανική μιμήθηκε την ανθρώπινη μηχανή, μέσω της οποίας η ύλη μετασχηματίζονταν σε ενέργεια που σήμαινε δυνατότητα κίνησης, θέρμανσης, ψύξης, κλπ. Η ποιότητα, το είδος και η ποσότητα της τροφής, του στοιχείου που όριζε ο Ιπποκράτης ως βασικό για την εύρυθμη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού, θεωρήθηκε βασική για τις μηχανές αλλά όχι για τον άνθρωπο.

Ενδιαφερόμαστε για τη βενζίνη που θα βάλουμε στην μηχανή του αυτοκινήτου μας και δεν βάζουμε καμένα λάδια στο αυτοκίνητο μας. Αλλά, αντιθέτως, τηγανίζουμε τα λάδια που χρησιμοποιούμε για τη «μηχανή» του σώματός μας και τρέφουμε τα παιδιά μας με τηγανιτές πατάτες.

Στην εποχή μας, είμαστε φορείς μιας σχιζοφρενικής συμπεριφοράς: Από τη μια γνωρίζουμε πολλά για την λειτουργία του σώματός μας και από την άλλη δεν κάνουμε τίποτα για την υγεία μας.

Ποιες Είναι οι Κατάλληλες Τροφές για τον Άνθρωπο;

Η πρώτη ερώτηση είναι ποια τροφή είναι κατάλληλη για τον ανθρώπινο οργανισμό. Ο άνθρωπος είναι βασικά καρποφάγος, δεν βόσκει χόρτα ούτε τρώει θηράματα. Ο «Κήπος της Εδέμ» τον θέλει καρποφάγο. Η εκδίωξη του από τον «Παράδεισο» τον εξαναγκάζει να γίνει παμφάγος να μάθει να συντηρεί τις τροφές, όμως και παράλληλα ν΄ αρρωσταίνει σωματικά και ψυχικά.

Η βασική τροφή του ανθρώπου είναι τα φρούτα, οι καρποί και οι βλαστοί. Η τροφή πρέπει επίσης να είναι σχετική με τις κλιματολογικές συνθήκες, γιατί η τροφή θερμαίνει, ψύχει το σώμα μας και γενικά πρέπει να το βοηθάει να αντιμετωπίσει τις καιρικές συνθήκες στις οποίες επιβιώνει.

• Το καλοκαίρι, που σημειώνονται ιδιαίτερα υψηλές θερμοκρασίες, εάν εξακολουθούμε να τρώμε τα βαριά λιπαρά γεύματα του χειμώνα, αντιμετωπίζουμε το ενδεχόμενο της θερμοπληξίας, γιατί μπουκώνουν οι αρτηρίες με καμένο λίπος και το σώμα δεν μπορεί ν ΄αποβάλλει την παραγόμενη θερμοκρασία.
• Το χειμώνα, με τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, εάν καταναλώνουμε κατεψυγμένα ζαρζαβατικά του καλοκαιριού, θα έχουμε πρόβλημα με την θέρμανση του σώματος, γιατί τα ζαρζαβατικά του καλοκαιριού περιέχουν μεγάλες ποσότητες νερού που συντελεί στη μείωση της θερμοκρασίας του αίματος τον χειμώνα. Το καταψυγμένο καλαμπόκι είναι επιζήμια τροφή τον χειμώνα, σ' αντίθεση με το αποξηραμένο ή το αλεύρι του που είναι εξαιρετικά ωφέλιμο.
• Την άνοιξη, τα άγρια χόρτα και τα λαχανικά, οι αγκινάρες, οι καρδιές από μαρούλια, τα γαϊδουράγκαθα (βλαστοί) αποτελούν ιδανική τροφή για τον καθαρισμό και την κάθαρση του σώματός μας.

Ο Ρόλος της Διατροφής στο Ανοσοποιητικό Σύστημα

Κάθε έμβιος οργανισμός διαθέτει έναν ελεγκτικό μηχανισμό μέσω του οποίου αναλύει τα διάφορα στοιχεία που εισάγονται σ' αυτόν. Ο μηχανισμός αυτός ονομάζεταιανοσοποιητικό σύστημα και αρχίζει να διαμορφώνεται από την νεογνική ηλικία, μέσω ενός συνεχούς ελέγχου που ασκείται από τον οργανισμό στην πολλαπλή επικοινωνία του με το περιβάλλον.

Η επιφάνεια του βλεννογόνου του γαστρεντερολογικού συστήματος συντίθεται από ένα εξαιρετικά πολυδύναμο πληθυσμό από επιθηλιακά κύτταρα τα οποία έχουν υψηλή εξειδίκευση στην ικανότητα τους για διαμεμβράνια απορρόφηση και έκκριση ουσιών. Αυτές οι απεκκριτικές και απορροφητικές ικανότητες διευκολύνουν την ουσιώδη λειτουργία του πεπτικού συστήματος στην πέψη και στην πρόσληψη θρεπτικών ουσιών και υποστηρίζουν τον φραγμό μεταξύ του ξενιστή και των πιθανών παθογόνων παραγόντων καθώς και των μεταλλαγμένων που βρίσκονται στον εντερικό σωλήνα. Αυτό επιτυγχάνεται με τη φυσική ακεραιότητα των βλεννογόνων και τον μεγάλο αριθμό των κυττάρων της ανοσοποίησης.

Η δομή της εσωτερικής επιφάνειας του εντέρου περιέχει τα εξειδικευμένα Μ-κύτταρα που είναι υπεύθυνα για τον έλεγχο των δειγμάτων του αντιγονικού περιεχομένου του εντερικού σωλήνα. Η κυρίαρχη παρουσία των κατασταλτικών λεμφοκυττάρων στα επιθηλιακά κύτταρα (ενδοεπιθηλιακά λεμφοκύτταρα) υποθέτει ότι καταστέλλεται η ανταπόκριση του σώματος στα άπειρα δυνητικά αντιγόνα και είναι απαραίτητα για τη σταθερή και απρόσκοπτη δραστηριότητα του ανοσοβιολογικού και αμυντικού μηχανισμού. Κατ΄ επέκταση, η παρουσία ενός μεγάλου αριθμού helper λεμφοκυττάρων καθώς και άλλων κυτταρικών διεγερτών του αμυντικού συστήματος που αφορούν τον βλεννογόνο και το υποβλεννογόνιο τμήμα, συντείνουν στον σχηματισμό ενός στρατού έτοιμου να ανταποκριθεί, όταν οι επιφανειακές δυνάμεις αδυνατίσουν.

Η μεγάλη ποικιλία των πολλών κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος, που αντιδρούν όταν διαταραχθεί το σύστημα, αποτελεί το λόγο της εμφάνισης πολλών νοσημάτων του γαστρεντερικού συστήματος. Ο επιθηλιακός βλεννογόνος του γαστρεντερικού συστήματος διακρίνεται για την ταχεία ανανέωση των επιθηλιακών κυττάρων του (θεωρείται ότι το επιθήλιο ανανεώνεται ολόκληρο κάθε 24 έως 72 ώρες). Αυτό επιτρέπει αφενός την ταχεία αποκατάσταση ενός λειτουργικά ικανού κυτταρικού πληθυσμού όταν έχουμε εισβολή τοξικών παραγόντων και αφετέρου την παρεμπόδιση της ανάπτυξης κακοήθειας λόγω της ταχείας ανανέωσης των κυττάρων. Συνεπώς, το γαστρεντερικό σύστημα έχει τεράστια σπουδαιότητα για την σωστή ανάπτυξη και την καλή υγεία του οργανισμού.

Με βάση τη νεο-ιπποκρατική αντίληψη, όλες οι αρρώστιες (εκτός από τις μολυσματικές) οφείλονται σε χρόνιες δηλητηριάσεις του οργανισμού από διάφορα στοιχεία που προσλαμβάνονται με τις τροφές, τον αέρα, το νερό ή τη λήψη διαφόρων φαρμακευτικών ουσιών.

Σημαντικότερος νοσογόνος παράγοντας είναι ο αφύσικος τρόπος διατροφής (και, κυρίως, η κατανάλωση ζωικών τροφών, όπως, κρέας, ψάρια, κτλ.), που προκαλεί σοβαρές διαταραχές, δυσλειτουργίες και βλάβες στον οργανισμό.

Για να προστατευθεί απέναντι σ' αυτές, ο οργανισμός κινητοποιεί διάφορους έμφυτους αμυντικούς μηχανισμούς, με αποτέλεσμα να επιτελούνται και να εκδηλώνονται διάφορες αντιδράσεις (συμπτώματα).

Η χρόνια δηλητηρίαση του οργανισμού από τις ζωικές τροφές, σε συνδυασμό με την καθιστική ζωή, προκαλεί ένα πλήθος διαταραχών, ανάμεσα στις οποίες ο αρθριτισμός, οι ρευματισμοί και ο σακχαρώδης διαβήτης.

Συνεπώς, στόχος του γιατρού πρέπει να είναι το θεραπευτικό αποτέλεσμα που απορρέει από την εξάλειψη αυτών των νοσογόνων παραγόντων με κατάλληλα μέτρα, όπως η αυστηρά υγιεινή διατροφή σε συνδυασμό με υδροθεραπεία, γυμναστική, ηλιόλουτρα και βελτίωση των συνθηκών διαμονής.

Προτιμάτε Φρούτα και Λαχανικά και Όχι Ζωικές Τροφές

Η τροφή αποτελεί βασικό παράγοντα της συντήρησης της ζωής και της διατήρησης της υγείας. Ο άνθρωπος είναι καρποφάγος και όχι σαρκοβόρος ή μηρυκαστικό. Συνεπώς, ιδανική τροφή για αυτόν είναι τα φρούτα (καρποί), οι σπόροι (σιτάρι, κριθάρι, βρώμη, κ.α.), τα λαχανικά, οι βολβοί και οι βλαστοί και όχι οι ζωικές τροφές (όπως το κρέας, πουλερικά, τα ψάρια, τα θαλασσινά, τα γαλακτοκομικά, κ.α.)

Τις τελευταίες δεκαετίες συντελέστηκε μια σημαντική διαφοροποίηση στον τρόπο με τον οποίο νοσεί ο άνθρωπος με τη βιομηχανοποίηση και τις μεταλλάξεις της τροφής. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση της συχνότητας της εμφάνισης νοσημάτων όπως ο διαβήτης (ακόμα και σε βρέφη), ο καρκίνος, η κατά πλάκας σκλήρυνση, κ.α.

Σε συνδυασμό με αυτό, ο τρόπος διαβίωσης και η μόλυνση του περιβάλλοντος (μόλυνση της ατμόσφαιρας, του εδάφους και του νερού και η ανθυγιεινή κατοικία), συμβάλλουν στην εμφάνιση νοσημάτων σε όλο και μικρότερη ηλικία και με δραματικό τρόπο.

Συνεπώς, η αναθεώρηση των σημερινών συνηθειών μας αποτελεί βασική προϋπόθεση για τη συντήρηση της σωματικής και ψυχικής υγείας σε καλή κατάσταση.

Η Αλεξάνδρα Ευθυμιάδου-Γρίβα είναι ειδική παθολόγος, η οποία ζει κι εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.

«Ενδιαφερόμαστε για τη βενζίνη, που θα βάλουμε στην μηχανή του αυτοκινήτου μας και δεν βάζουμε καμένα λάδια στο αυτοκίνητο μας. Αλλά, αντιθέτως, τηγανίζουμε τα λάδια που χρησιμοποιούμε για την «μηχανή» του σώματός μας και τρέφουμε τα παιδιά μας με τηγανιτές πατάτες.»

Αφύπνιση Ελλήνων | www.afipnisi.org

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Μια αποφράδα μέρα του 1898

πηγή :  http://zhtunteanagnostes.blogspot.gr/2012/08/25-1898.html

25 Αυγούστου 1898 ...τα γεγονότα που οδήγησαν στη μεγάλη σφαγή του Ηρακλείου...

25η Αυγούστου: Μια αποφράδα μέρα του 1898 για το Ηράκλειο

 Του Γιώργου Παναγιωτάκη ιστορικού ερευνητή

Το Ηράκλειο στην πορεία της ιστορικής του διαδρομής, καθώς και ολόκληρη η Κρήτη, αντιμετώπισε εχθρικές επιβουλές και μακροχρόνιες κατακτήσεις.

Η Πύλη του Μώλου, απ’ όπου ξεκίνησαν οι σφαγές, αρχικά με θύματα Σκωτσέζους της αγγλικής φρουράς. (Ιστορικό Μουσείο Κρήτης © Εταιρία Κρητικών Ιστορικών Μελετών)

Τα ίχνη των κατακτητών που είναι εμφανή και στις μέρες μας, μας αποκαλύπτουν την ταυτότητά τους και μας ξυπνούν μνήμες γεμάτες αίμα και δάκρυ. Μετά από μια εξαντλητική πολιορκία της πόλης που κράτησε 21 ολόκληρη χρόνια (1648-1669) ολόκληρα η Κρήτη, αλλά και όλος σχεδόν ο χερσαίος και νησιωτικός χώρος της Ελλάδας εντάχθηκαν στον κορμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Είναι εξακριβωμένο ιστορικά, ότι οι πιο άγριοι Τούρκοι της Κρήτης κατοικούσαν στην πόλη του Ηρακλείου και αποτελούσαν πάντα μια αιμοσταγή και απειλητική μάζα. Τα γεγονότα του Ηρακλείου που εκτυλίχτηκαν τον Αύγουστο του 1898 και βύθισαν στο πένθος την πόλη, συντέλεσαν καθοριστικά στην αποδίωξη του τουρκικού στοιχείου από το νησί και στην κατ’επέκταση απελευθέρωση της Κρήτης.

Τα αιματηρά αυτά γεγονότα τα οποία επαναφέρουμε στη μνήμη μας με μορφή μνημοσύνου για τα μαρτυρικά θύματα της 25ης Αυγούστου εξελίχθηκαν κατά τον ακόλουθο συνοπτικό τρόπο:

Από τους ναυάρχους των Μ. Δυνάμεων είχε αποφασιστεί να παραδώσουν οι Τούρκοι τα φορολογικά Γραφεία στους υπαλλήλους του Εκτελεστικού. Στα Χανιά και το Ρέθυμνο με μικρή και ανάξια λόγου αντίδραση παραχώρησαν τα Γραφεία τους. Στο Ηράκλειο αντίθετα οι Τούρκοι πρόβαλαν άρνηση και σκληρή αντίσταση. Ενα τμήμα του αγγλικού στρατού δηλαδή με επικεφαλής τον Αγγλο συνταγματάρχη Reud, που αντικαθιστούσε τον Αγγλο διοικητή Chermside γιατί απουσίαζε με άδεια εκτός Κρήτης, είχε αναλάβει την αντικατάσταση αλλά οι Τούρκοι τους εμπόδισαν. Πέταξαν μάλιστα στη θάλασσα όλα τα καινούρια έντυπα, που θα εξυπηρετούσαν τις ανάγκες των νέων Γραφείων.

Η σημερινή οδός Mαρτύρων 25ης Αυγούστου, ο δρόμος που πήρε το όνομά του από τα γεγονότα εκείνης της ημέρας. Τα ερείπια ακόμη υπάρχουν, αλλά η ζωή στην πόλη αρχίζει να ξαναοργανώνεται. Η Πύλη του λιμανιού, εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν οι επιθέσεις των Τούρκων, έχει ήδη γκρεμιστεί από τους Άγγλους.

Οι σκηνές που ακολούθησαν δεν περιγράφονται. Ο αφηνιασμένος τακτικός στρατός και ο άτακτος τουρκικός όχλος ξεχύθηκαν στους δρόμους, αρχίζοντας μια απάνθρωπη και ανελέητη σφαγή.

Παιδιά, βρέφη, άνδρες και έγκυες γυναίκες θανατώνονται με τον πιο φρικτό τρόπο. Καίνε ακόμα και λεηλατούν ό,τι βρίσκεται στο πέρασμά τους. Μεταξύ των άλλων σκοτώνουν και 17 Αγγλους στρατιώτες κι ένα Αγγλο αξιωματικό. Καίνε το αγγλικό, το γερμανικό, το ισπανικό και το αμερικανικό προξενείο και σκοτώνουν τον υποπρόξενο της Αγγλίας Λυσίμαχο Καλοκαιρινό. Οσα εμπορεύματα και τιμαλφή είχαν συγκεντρωθεί στα προξενείά για μεγαλύτερη ασφάλεια, κάηκαν ή αποτέλεσαν αντικείμενο διαρπαγής από το μαινόμενο τουρκικό όχλο. Το παλιό Βεζίρ Τσαρσί, δηλαδή η σημερινή οδός 25ης Αυγούστου, η ονομασία της οποίας υποδηλώνει την ημέρα που διαπράχθηκαν οι σφαγές, έγινε μεταξύ των άλλων παρανάλωμα του πυρός. Το απόγευμα ένα αγγλικό πολεμικό πλοίο άρχισε να κανονιοβολεί τουρκικές συνοικίες στο Ηράκλειο, αναχαιτίζοντας κάπως τη μανία του τουρκικού όχλου. Μόνο με την κάθοδο του Τούρκου στρατιωτικού διοικητή της πόλης του Ηρακλείου Εντέμ Πασά στο λιμάνι, περιορίστηκαν οι πυροβολισμοί και οι βιαιοπραγίες. Την επόμενη μέρα άλλα εφτά αγγλικά πολεμικά πλοία αγκυροβόλησαν έξω από το λιμάνι του Ηρακλείου. Αγγλικά αγήματα αποβιβάστηκαν και συνέλαβαν τους πρωταίτιους των γεγονότων. Στρατοδικείο με Αγγλους αξιωματικούς και με συνοπτική διαδικασία καταδίκασε σε θάνατο 18 Tουρκοκρητικούς. Οι υπόλοιποι από τους 83 που είχαν συλληφθεί καταδικάστηκαν σε φυλακίσεις ή απελάθηκαν. Τρεις απ’αυτούς καταδικάστηκαν λίγο αργότερα σε θάνατο με απαγχονισμό, για αντιστάθμισμα προφανώς του ολοκαυτώματος των Χριστιανών.Τα πτώματα των Τούρκων παρέμεναν στις αγχόνες και σε κοινή θέα για τρία μερόνυχτα. Τα πάντα μαρτυρούσαν ότι η αποτρόπαιη αυτή εξέγερση ήταν προσχεδιασμένη.

Το Ηράκλειο λίγο μετά τις σφαγές. Τα ερείπια και τ’ αποκαΐδια δείχνουν τι είχε προηγηθεί.

Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων δεν έγινε γνωστός. Οι Τούρκοι προσπάθησαν να μειώσουν τον αριθμό τους, αφού φρόντισαν να περισυλλέξουν και να τοποθετήσουν αυτά σε ομαδικούς τάφους, που άνοιγαν σε απόμερα και αφανή μέρη. Η Εκτελεστική Επιτροπή με ανακοίνωσή της προς το χριστιανικό λαό της Κρήτης, στις 30 Αυγούστου 1898, γράφει: “Εγνωστοποιήσαμεν δια δυο προηγουμένων εγκυκλίων εις τον λαόν ό,τι ήτο τότε γνωστόν δια τα συμβάντα του Ηρακλείου. Δυστυχώς αι έκτοτε ειδήσεις παριστώσιν ακόμη μεγαλυτέραν την καταστροφήν. Από τας 1000-1200 χριστιανικάς ψυχάς, όπου ευρίσκοντο εντός της πόλεως, μόνον 358 ως φαίνεται εσώθησαν. Οι λοιποί εύρον θάνατον μαρτυρικόν. Ολη η κινητή περιουσία των χριστιανών διηρπάγη και μέγας αριθμός οικιών και καταστημάτων παρεδόθησαν εις τας φλόγας. Την στιγμήν αυτήν ουδέ εις χριστιανός ευρίσκεται εις το Ηράκλειον. Μόνο 300 περίπου Ευρωπαίοι στρατιώται κρατούν μιαν γωνίαν του φρουρίου. Η πόλις είναι παραδεδομένη εις την διάθεσιν του όχλου και των Τούρκων στρατιωτών, από τους οποίους πολλοί καθώς εβεβαιώθην επυροβόλουν και κατά των Αγγλων, απεγύμνωναν τα θύματα και ελάμβανον μέρος εις την διαρπαγήν…”.

Η Επαναστατική Συνέλευση των Κρητών, που συνεδρίασε στις Πλακούρες, λίγο πριν τις σφαγές.

Στο κέντρο, καθιστός, ο πρόεδρος Ι.Κ. Σφακιανάκης

Περιγράφοντας μια από τις συνηθισμένες σφαγές του Ηρακλείου ο Ν. Καζαντζάκης μας λέει:

“...Το Μεγάλο Κάστρο είχε τέσσερις καστρόπορτες. Kάθε ηλιοβασίλεμα οι Τούρκοι τις κλείδωναν και κανένας δεν μπορούσε πια, όλη τη νύχτα, μήτε να μπει μήτε να βγεί οι λιγοστοί χριστιανοί που ήταν μέσα, έπεφταν έτσι στη φάκα· σαν έβγαινε πάλι ο ήλιος, άνοιγαν. Μπορούσαν λοιπόν οι Τούρκοι τη νύχτα, όσο ήταν διπλοκλειδωμένες οι καστρόπορτες, να κάμουν σφαγή γιατί μέσα στην πολιτεία οι Τούρκοι ήταν πιο πολλοί, κι είχαν και το τούρκικο ασκέρι.

Τότε, ύστερα από λίγες μέρες, ήταν που έζησα την πρώτη σφαγή…

Καθόμασταν διπλομανταλωμένοι μέσα στο σπίτι, ο ένας κολλημένος με τον άλλο, η μάνα μου, η αδερφή μου κι εγώ. Γροικούσαμε να περνούν απόξω από την πόρτα μας ξεφρενιασμένοι οι Τούρκοι, να βλαστημούν, να φοβερίζουν, να σπάζουν τις πόρτες και να σφάζουν τους χριστιανούς. Ακούγαμε τις φωνές και το ρόχο των λαβωμένων, τα σκυλιά που γαύγιζαν και μια βουή στον αέρα, σα να γίνουνταν σεισμός. Ο κύρης, πίσω από την πόρτα, με γεμάτο το ντουφέκι, περίμενε, κρατούσε, θυμούμαι, μια μακρουλή πέτρα, “ακόνι” το’λεγε κι ακόνιζε ένα μακρύ μαυρομάνικο μαχαίρι. Περιμέναμε. Μας είχε πει: “Αν σπάσουν την πόρτα οι Τούρκοι και μπούνε μέσα, θα σας σφάξω πρώτα, να μην πέσετε στα χέρια τους”. Κι ήμασταν σύμφωνοι όλοι, η μάνα μου, η αδερφή μου κι εγώ, και περιμέναμε…

Ετσι πέρασε η νύχτα, ξημέρωσε, έπεσε η βουή, ο θάνατος αλάργαρε. Ανοίξαμε με προσοχή την πόρτα, προβάλαμε έξω το κεφάλι, μερικές γειτόνισσες είχαν κρυφανοίξει δειλά το παράθυρο, κι ερευνούσαν το δρόμο…

- Μάνα, ρώτησα, έφυγε η σφαγή;

Η μάνα τρόμαξε.

- Σώπα, μου αποκρίθηκε, σώπα παιδί μου, μη μελετάς τ’όνομά της! Μπορεί να σε ακούσει και να ξαναγυρίσει.

Εγραψα τη λέξη “σφαγή”, και σηκώθηκε η τρίχα μου, γιατί η λέξη αυτή, τότε που ήμουν παιδί, δεν ήταν πέντε γράμματα της αλφαβήτας, κολλημένα το ένα πλάι στο άλλο, ήταν βουή μεγάλη, και πόδια που κλωτσούσαν τις πόρτες, και πρόσωπα φριχτά, που κρατούσαν ανάμεσα στα δόντια τους ένα μαχαίρι, κι ολούθε στη γειτονιά γυναίκες που σκλήριζαν κι άντρες που πίσω από τις πόρτες, γονατιστοί, γέμιζαν το ντουφέκι. Και μερικές άλλες λέξεις, για μας που ζούσαμε παιδιά την εποχή εκείνη στην Κρήτη, στάζουν αίμα πολύ, και δάκρυο, κι απάνω τους είναι σταυρωμένος αλάκερος λαός, οι λέξες: ελευτερία, Αι Μηνάς, Χριστός, επανάσταση…”.

Η μεγάλη ανθρωποθυσία του Ηρακλείου δεν άφησε ασυγκίνητη την κοινή γνώμη, καθώς και τον Tύπο των Αθηνών. Η εφημερίδα “Εστία” έκανε έκκληση στον αθηναϊκό λαό να βοηθήσει με τον τρόπο του τους πρόσφυγες του Ηρακλείου και να ανακουφίσει στο μέτρο του δυνατού τον ανθρώπινο πόνο.

Βασιβουζούκοι της περιοχής του Ηρακλείου, από εκείνους που συμμετείχαν στις σφαγές

Στο φύλλο της 31/8/1898 γράφει σχετικά:

“Η επίκλησις της “Εστίας” υπέρ του πένθους των ατυχων προσφύγων του Ηρακλείου, ευρίσκει καθ’ημέραν και πλειοτέραν ηχώ εις τας ψυχάς των ευαισθήτων και των φιλανθρώπων.

Σήμερον άλλη διακεκριμένη δέσποινα της πόλεώς μας, η κα Ελμίνα Νάζου, προσελθούσα εις τα γραφεία μας προσέφερε ύφασμα πένθιμον, δια τας χήρας και τα ορφανά, εζήτησε δε και πληροφορίας περί άλλων αναγκών των προσφύγων.

Μετά από τα αποτρόπαια αυτά γεγονότα ήρθε επιτέλους η ώρα των Μ. Δυνάμεων και ειδικότερα της κραταίας Αγγλίας. Χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση, οι πρεσβευτές των Μ. Δυνάμεων στην Κωνσταντινούπολη επέδωσαν τελεσίγραφο στην Πύλη για την ανάκληση του τουρκικού στρατού από την Κρήτη. Η τελεσιγραφική αυτή διακοίνωση όριζε ότι η εκκένωση έπρεπε να γίνει μέσα σε 15 ημέρες και συγκεκριμένα από τις 8 μέχρι τις 23 Οκτωβρίου.

Η απαίτηση της Τουρκίας να παραμείνει τουρκική φρουρά στην Κρήτη δεν έγινε δεκτή και στις παραπάνω ημερομηνίες τα τουρκικά στρατεύματα είχαν αποσυρθεί. Οι οπλοφόροι παρέδωσαν τα όπλα τους τα οποία μεταφέρθηκαν στην Τουρκία. Εκλεισε έτσι μια μαρτυρική περίοδος 253 ετών, που ο κρητικός λαός την σημειώνει ως μια από τις χειρότερες και σκοτεινότερες περιόδους της Iστορίας του.

Με την αναχώρηση του τουρκικού στρατού εγκατέλειψαν την Κρήτη και εκπατρίστηκαν 48.000 μουσουλμάνοι. Παρέμειναν επίσης και 33.000. Η αποχώρηση και των άλλων έγινε σταδιακά μέχρι το 1923 με την ανταλλαγή των πληθυσμών που έφυγαν οι υπόλοιποι 19.181.

Ετσι λοιπόν με τις σφαγές του Ηρακλείου παίζεται η τελευταία πράξη του κρητικού δράματος και γράφεται ο δραματικός επίλογος μιας μακρόχρονης και απάνθρωπης δουλείας.

Ο ανταποκριτής γερμανικής εφημερίδας Μαx θα δημοσιεύσει σχετικό για την Κρήτη σχόλιο με το ακόλουθο περιεχόμενο:”Η εκ Κρήτης απέλευσις των Τούρκων στρατιωτών καί υπαλλήλων είναι πλέον τετελεσμένον γεγονός και τη 23η Οκτωβρίου (4 Νοεμβρίου ε. έτους), κατελύθη πράγματι το επί της νήσου κράτος της ημισελήνου. Επι των Χανίων εκυμάτισεν η τουρκική σημαία από τας 20 Αυγούστου 1645, ήτοι εν όλω 253 ετη, επί του Ηρακλείου 229 έτη, επί του βράχου της Γραμβούσης 195 και επί του πύργου της Σπιναλόγκας και της Σούδας 171.

Οι εξι πελέκεις οι σωζόμενοι επί των τειχών του Ηρακλείου, εις ανάμνησιν της εφόδου της 27ης Σεπτεμβρίου 1669, κατερρίφθησαν, εξηφανίσθησαν τα εμβλήματα του κυριάρχου και οι μαρμάρινοι λέοντες οι επισκοπούντες από των χρόνων των Βενετών τας υπό τους πόθους των μεταβολάς, δεν βλέπουσι πλέον ενόπλους τους μουσουλμάνους, τους νικήσαντας ποτέ την υπερήφανον δημοκρατίαν”.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ, κορυφαίος εκπρόσωπος του γαλλικού πνεύματος της εποχής, ασχολήθηκε με το Κρητικό Ζήτημα γράφοντας σχετικά: “Τίνος ένεκεν εξανέστη η Κρήτη; Διότι ο μεν Θεός έπλασεν αυτήν τον κάλλιστον τόπον της οικουμένης, οι δε Τούρκοι τον ανέδειξαν τον αθλιέστερον. Διότι έχει προϊόντα, αλλ’ουδέν εμπόριον πόλεις, αλλ’ ουδεμίαν οδόν λιμένας, αλλ’ ουδένα ασφαλή όρμον ποταμούς, αλλ’ ουδεμίαν γέφυραν παίδας, αλλ’ ουδεμίαν σχολήν, ήλιον, αλλ’ ουδέν φως. Οι Τούρκοι φέρουσι την νύκτα… Εξανέστη, διότι η Κρήτη είναι Ελλάς και ουχί Τουρκία επειδή ο ξένος καθίσταται αφόρητος, επειδή ο καταθλίβων ων ομοφυλος τω καταθλιβομένω αποβαίνει μισητός, μη ομόφυλος δε ων, φρικαλέος, επειδή δεσπότης βαρβαροφωνών εν τη πατρίδι του Μίνωος και Ετεάρχου είναι αδύνατος”.

Αλλά κι ένας άλλος στοχαστής του πνεύματος, ο Νίκος Καζαντζάκης, πολύ εύστοχα θα περικλείσει σε λίγες γραμμές τον μεγαλειώδη αγώνα των Κρητικών όταν γράφει: “…Είναι λαοί κι ανθρώποι που φωνάζουν το Θεό με προσευχή και με κλάματα ή με την εγκαρτέρηση και τη φρόνιμη απαντοχή ή με βλαστήμιες· οι Κρητικοί με το τουφέκι. Στέκουνται απόξω από την πόρτα του Θεού και βροντούν το τουφέκι ν’ακούσει. “Ανταρσία!” ουρλιάζει ο Σουλτάνος που ακούει πρώτος την τουφεκιά και ξαποστέλνει φρενιασμένους πασάδες, νιζάμηδες και παλούκια.

“Αυθάδεια” φωνάζουν οι Φράγκοι κι αμολνούν τ’ατσαλένια θωρακωτά τους να ριχτούν απάνω στη μικρή βαρκούλα που χαροπαλεύει ανάμεσα στην Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. “Υπομονή, φρονιμάδα, μη με βάλετε στα αίματα!” παρακαλιέται η φτωχομάνα η Ελλάδα και τρέμει. “Ελευθερία ή Θάνατος αποκρίνονται οι Κρητικοί και βροντούν την πόρτα του Κυρίου…”.

Με την Αυτονομία της Κρήτης και την Αρμοστεία του Πρίγκιπα Γεωργίου σπούνε τα δεσμά της τουρκικής δουλείας και μόνο μια τουρκική σημαία από λευκοσίδερο έμεινε στο νησάκι της Σούδας, για να συμβολίζει δήθεν την τουρκική επικυριαρχία στην Κρήτη. Την τουρκική επικυριαρχία την εξέφραζε ακόμα και το 1/4 της νέας σημαίας της Κρητικής Πολιτείας, η οποία είχε ένα άσπρο σταυρό στη μέση που τη χώριζε σε τρία γαλάζια τετράγωνα κι ένα κόκκινο (επάνω αριστερά). Στη μέση του είχε ένα λευκό άστρο που συμβόλιζε το άστρο της Βηθλεέμ και όχι το αστέρι της τουρκικής ημισελήνου.

Ετσι έπειτα από σκληρούς αγώνες και αιματηρές θυσίες και με την ενεργοποίηση επιτέλους των Μ. Δυνάμεων ανοίγεται ο δρόμος της Αυτονομίας και της Ενωσης της Κρήτης με την Ελλάδα.

Αλέξανδρος Ζαϊμης

 Στις 9 Δεκεμβρίου 1898 και παρά τη διαμαρτυρία της Πύλης φτάνει στα Χανιά ως Υπατος Αρμοστής των Μ. Δυνάμεων ο Πρίγκιπας Γεώργιος, δευτερότοκος γιος του βασιλιά των Ελλήνων Γεωργίου Α’. Η Κρητική Πολιτεία αποτελεί πια πραγματικότητα. Ο Πρίγκιπας γίνεται δεκτός με απερίγραπτο ενθουσιασμό και ουρανομήκεις ζητωκραυγές. Σχηματίζεται η πρώτη κυβέρνηση, η οποία επιδίδεται με ζήλο και ενθουσιασμό στο έργο της περισυλλογής, της οργάνωσης και της συγκρότησης των πρώτων δημόσιων υπηρεσιών. Το επίμαχο θέμα της Ενωσης δημιουργεί διαφορετικές εκτιμήσεις μεταξύ του Πρίγκιπα και του Συμβούλου της Δικαιοσύνης Ελ. Βενιζέλου για να εξελιχθεί σε ανοικτή μεταξύ τους σύγκρουση. Η διαφωνία αυτή που δημιουργείται και από τον αρμοστειακό δεσποτισμό, οδήγησαν στο ξέσπασμα του κινήματος του Θερίσου (1905). Λίγο αργότερα στις 12 Σεπτεμ βρίου 1906 ο Πρίγκιπας Γεώργιος υποβάλλει την παραίτησή του και αναχωρεί από την Κρήτη.

Με υπόδειξη του βασιλιά Γεωργίου εκλέγεται νέος Αρμοστής Κρήτης ο μετριοπαθής πολιτικός Αλέξανδρος Ζαϊμης, που καταφθάνει τον ίδιο μήνα στην Κρήτη.

Την 1η Δεκεμβρίου 1913 γίνεται η επίσημη ανακήρυξη της Ενωσης της Κρήτης με την Ελλάδα. Εκπληρώνεται έτσι ένας διακαής εθνικός πόθος, που είχε πληρωθεί ακριβά με σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες, με δάκρυα, στερήσεις και ποταμούς αιμάτων”.

http://www.patris.gr/articles/92465?PHPSESSID=6o24stn0ock7f4q7qlb2r8kts3

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Η Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων (34)

Από παλιό περιοδικό "Ραδιοτηλεόραση"

Στα τρυπημένα σημεία λέει "λεπτομερείς" "του"

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Η ποιητική έμπνευση λαμπρύνει την Ολυμπιακή ιδέα