Κολοκυθάκια σαλάτα

                            Κολοκυθάκια σαλάτα

Εύκολη και πλούσια σαλάτα με τρυφερά βραστά κολοκυθάκια και φέτα. Είναι νόστιμη και μπορεί να αποτελέσει μόνη της ένα ελαφρύ πλήρες γεύμα. 

Κολοκυθάκια: 1 κιλό (μικρά τρυφερά)

Ψιλοκομμένα ή χοντροτριμμένα καρότα: 2 μικρά
Κομμένο λεπτές φέτες κρεμμύδι: 1 μικρό
Χοντροτριμμένο τυρί φέτα: 100 γρ.
Χυμό λεμόνι: από μισό λεμόνι
Αλάτι, πιπέρι: όσο σας αρέσει
Ελαιόλαδο: 4 κουταλιές σούπας
Ψιλοκομμένο μαϊντανό: 2 κουταλιές σούπας (προαιρετικά)


1. Πλένετε καλά τα κολοκυθάκια και τα βράζετε να μαλακώσουν (προσοχή να μην παραβράσουν και λιώσουν). Τα βγάζετε από το νερό και τα αφήνετε να κρυώσουν. Αν βιάζεστε, τα βουτάτε σε κρύο νερό με παγάκια για 2 - 3 λεπτά και τα ξαναβγάζετε. Τα βάζετε σε σαλατιέρα.

2. Προσθέτετε τα καρότα, το κρεμμύδι και το μαϊντανό. Αλατοπιπερώνετε. Προσθέτετε την φέτα, περιχύνετε με το λεμόνι και το ελαιόλαδο και σερβίρετε.

radicio.com

Το παιχνίδι των ρόλων

πηγή :  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=426877660681225&set=a.206112126091114.45310.100000769845259&type=1&theater

Το παιχνίδι των ρόλων

Σαν σήμερα, πριν από 70 χρόνια εκκενώθηκε η πόλη της Καστοριάς από τους Εβραίους κατοίκους της.Με αφορμή το γεγονός αυτό παραθέτουμε μια σύντομη αναφορά στο εξαίρετο βιβλίο της Εσθήρ Φρανκο, Το παιχνίδι των ρόλων, από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη.

Το Σεπτέμβριο του 1943 μπαίνουν στην πόλη της Καστοριάς οι Γερμανοί. Παραμονή του Γιομ Κιπούρ,- σύμφωνα με το πάγιο γερμανικό τέχνασμα της επιλογής μεγάλων εβραϊκών εορτών για την επιβολή αντισημιτικών μέτρων- ζητείται από την κοινότητα να καταβάλει ένα σημαντικό χρηματικό ποσό, ως αντίποινα-λύτρα για τη διαφυγή κάποιων νέων στο βουνό. Τη νύχτα της 24ης Μαρτίου 1944 συλλαμβάνεται ο εβραϊκός πληθυσμός της πόλης και φυλακίζεται στο Γυμνάσιο Θηλέων Καστοριάς. Τρεις μέρες μετά, 763 άνθρωποι, μαζί με ένα μικρό αριθμό Γιουγκοσλάβων Εβραίων που είχαν καταφύγει στην Καστοριά, οδηγούνται με φορτηγά στη Θεσσαλονίκη και από εκεί στην Πολωνία, στο ταξίδι χωρίς γυρισμό.Πέντε μήνες αργότερα, στη Θεσσαλονίκη πάλι, 12 άνθρωποι αλέθονται με το λευκό αλέτρι της επαγγελίας στου μύλους του θανάτου.Λάζαρος Άλβο, Ιούδας Ισραήλ, Λεών Φαρατζή, Σαμουήλ Κοέν, Ρικκέτα Ισραήλ, Ρεβέκκα Φράγκο, Συμχά Μουστάκας, Ιουλία Γκανή, Φωφώ Εζραττή, Αντωνάκης Εζραττής, Σουζάνα Ισα’ί’ας, Χα’ί’μ Μιζραχή, Ηλία Εσκεναζή, είναι τα όνοματά τους. Κάθε όνομα και μια μαστιγιά, κάθε όνομα και μια αρτηρία που σπάει. Είναι το πρωί της 8ής Σεπτεμβρίου, ημέρα Παρασκεύη-τι παράδοξη αλήθεια σύμπτωση ο αριθμός αυτός, 8, που στην αριθμολογία της Καμπάλα συμβολίζει ι το θάνατο, την πτώση, την άρνηση, την απώλεια, να είναι ο αριθμός της μαύρης αυτής ημέρας, που 12 αθώοι συνανθρωποί μας, 7 Έλληνες Εβραίοι, ένας Σέρβος Εβραίος από το Μοναστήρι,ένας Ελληνοαμερικάνος Εβραίος και 2 ισπανικές οικογένειες, εκτελούνται από τμήμα του τάγματος θανάτου στην πόλη του Βορρά, ένα μήνα πριν από την αποχώρηση των Γερμανών, μιά ημέρα πριν την δημιουργία του Ανθρώπου κατ’εικόνα του Θεού. Η πορεία προς θάνατο ξεκίνησε σε χώρο φυλακής, την καλουμένη Κλινική Βαγιάνου. Από το βιβλίο διαβάζουμε: «Στην κλινική Βαγιάνου χώρισαν τους άνδρες από τις γυναίκες, και όλοι οι προαναφερθέντες, εκτός από τη Φωφώ Εζραττή, τη Σουζάνα Ισα’ί’ιας και τον Ηλία Εσκεναζή, υπεβλήθησαν εις την εξής εξέτασιν:τους απεγύμνωσαν τελείως, ερεύνησαν τα ρούχα τους και έφθασαν μέχρι του ποταπού και αναιδούς σημείου να εξετάσουν και τις φυσικές τους κοιλότητες. Κατόπιν, οι κρατούμενοι σκεπάσθηκαν με τα ρούχα τους η με μπιζάμες και φόρεσαν παντούφλες. Όλα τα υπόλοιπα, κοστούμια, παπούτσια, ρολόγια, δακτυλίδια και διάφορα άλλα κοσμήματα, μείνανε στα χέρια των δήμιων. Τα πτωχά αυτά πλάσματα, τα αξιοθρήνητα και ταλαιπωρημένα, φορτώνονται σ’ ένα φορτηγό αυτοκίνητο που αμέσως απομακρύνεται. Είναι ενδεκάτη η ώρα το βράδυ. Μερικοί κρατούμενοι κατόρθωσαν να παρακολουθήσουν όλη αυτήν τη διαδικασίαν από τιυς χαραμάδες των παραθύρων τους. Ο κ. Μιζραχής, που ως εκ θαύματος κατόρθωσε να σωθή, υπήρξε αυτόπτης μάρτυς αυτού του δράματος. Μερικά λεπτά αργότερα ακούσθηκε ο κρότος του πολυβόλου, και στις 11.30 οι οκτώ Εβραίοι σωριάζοντο διάτρητοι από σφαίρες στο έδαφος. Μια εκ των θυμάτων, Η κ. Ρεβέκκα Φράγκο, ωραία εβραιοπούλα, 22 ετών, βρισκόταν την 1ή Απριλίου 1944 μαζί με όλους τους ομόθρησκους της τής Καστοριάς στο στρατόπεδο συγκέντρωσεως του Χαρμάνκιο’ι’, περιοχή της Θεσσαλονίκης. Η αποστολή της έπρεπε να φύγη την ίδια μέρα ημέρα. Τότε ακριβώς άρχισε να αισθάνεται τις πρώτες ωδίνες του τοκετού, που οι Γερμανοί του στρατοπέδου δέχθηκαν να αφήσουν την πτωχή αυτή γυναίκα να γεννήση σ’ ένα μαιευτήριον, χάρις στην επιμονή ενός μέλους του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Ο σύζυγός της, όμως, εκτοπίσθηκε. Η κ. Φράγκο γέννησε μια κορούλα και οι Γερμανοί, προς στιγμήν, την είχαν ξεχάσει. Την 1ή Σεπτεμβρίου, όμως, προδόθηκε και την εφυλάκισαν, ενώ ύστερα από 8 ημέρες την εξετελέσαν. Το κοριτσάκι το ανέλαβε μια χριστιανική οικόγενεια.» Την ονόμασαν Αλίκη Παπαδοπούλου. Με την εισοδό της στα εκπαιδευτήρια Σχινά, κατόπιν μεσολάβησης της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, που βοηθά οικονομικά επιζήσαντες Εβραίους, ακούει στο επίθετο της βιολογικής της οικογένειας, Φράνκο, και στο ωραίο όνομα Εσθήρ. Εσθήρ Φράνκο. Ονοματεπώνυμο αέρινο και βαρύ σαν ποτισμένο ξύλο. Ένα σύμφωνο κόβει άξαφνα στα δύο τον αιθέρα. Δυο φωνήεντα, το α και το ο,φωτίζουν τη σκοτεινή συστάδα των συμφώνων φ,ρ, ν κ, και εξευγενίζουν το ηχητικό αποτέλεσμα. Η Εσθήρ Φράνκο, το παιδί, το κορίτσι, η γυναίκα, η ηθοποιός, η βιογράφος- επισημαίνω και λέω όχι η αυτοβιογράφος, γιατί πιστεύω ότι το βιβλίο που έγραψε δεν μιλά μόνο για τη ζωή της, αλλά για τις ζωές όλων των Εβραίων της δεύτερης γενιάς τους Ολοκαυτώματος, με τρόπο σαφέστατα συγκεκριμένο και εξατομικεύμενο, μα επ’ουδενί υποκειμενικό και μεροληπτικό-ισσοροπεί, όπως το ονοματεπώνυμο της, ανάμεσα στον διαφυγόντα αιθέρα, της ουτοπίας, του παραμυθιού, της αιώνιας άνοιξης, της λήθης, και την πραγματικότητας της λάσπης, της ύλης, της αμαρτίας, της πτώσης. Όταν βλέπει το πρώτο να υπερτερεί έναντι του δεύτερου, προστάζει τον εαυτό της να σύρει ξανά το νήμα της μνήμης.Όταν βλεπει το δεύτερο, ενώ αυτό στέργει να την καταπιεί, προτάσσει το θάρρος που κρύβουν τα παραμύθια και οι καλύτεροι κόσμοι. Γίνεται δηλαδή άθελά της συγγραφέας, που καθώς πονά μπορεί και γράφει για τον πόνο της σαν να ήταν ο πόνος κάποιου άλλου, οδηγούμενη θαρρείς από κάποια αόρατη και μυστική δύναμη,ενδεχομένως αυτήν που οδηγεί όσους κάποτε τους δόθηκε το ακριβό χάρισμα να έχουν γεννηθεί μέσα σε κάποια πληρότητα και στα μύχια της ψυχής τους γνωρίζουν ότι ο πόνος δεν είναι αλλά απλώς συμβαίνει, και όταν συμβαίνει πρέπει για όσο καιρό ακόμη είμαστε υγιείς να του αντισταθούμε όχι με το κάλπικο και αυτάρεσκο τρόπο του αρνητή αλλά με τον τρόπο του ποιητή που ξέρει να τον σκιαγραφεί δίχως να παραδίνεται σε αυτόν. Η γράφη της, μάρτυρας κατά τη γνώμη μου αυτής της λεπτής ισσοροπίας ανάμεσα στον άσπρο και τον μαύρο χρόνο του ανθρώπου, διακρίνεται έτσι για την ειλικρινεία της, τη νηφαλιότητά της, την εντελή και εποπτική παρουσίαση όλων των θεμάτων της ζωής της Κυρίας Φράνκο, την πλαστικότητα του λόγου της. Πάνω απ’ όλα, για την ευρυθμή τράγικότητά της και τον γνήσιο ερωτισμό της, όπου με το δεύτερο αυτό γνώρισμα δεν εννοώ προφανώς τον έρωτα με τη στενή έννοια του όρου αλλά με την ευρεία, ως πρόθεση δηλαδή συνάντησης και κοινωνίας μεταξύ του γράφοντος και του αναγνώστη. Υπό το πρίσμα αυτό, θεωρώ ότι το τελευταίο παιχνίδι ρόλων της Κυρίας Φράνκο είναι το βιβλίο που έγραψε. Ενός βιβλίου που αφενός παρουσιάζει την προσωπική της εξέλιξη και τα προσωπεία που αναγκάσθηκε να φορέσει, και αφετέρου δεν θα μπορούσε να είχε γραφτεί ή τουλάχιστον να κέρδιζε την πρόσοχή μας αν δεν προερχόταν από κάποιον που επωμίζεται –συνειδητά ή ασηνείδητα – τον ρόλο του επαγρυπνισμένου ανορθωτή της ελπίδας. Έτσι θεωρώ υποχρεωσή μου να επισημάνω την πλέον σημαίνουσα αρετή του βιβλίου αυτού: τη δικαιοσύνη και την κατανόηση του απέναντι σε όσους δεν κατάλαβαν το βάρος μιας ύπαρξης που η βίαιη εξώθησή του από τον πιο δικό του κόσμο, στη συγκεκριμένη περίπτωση ενός εβραίοπουλου που αποσπάται από τη μητέρα του σε βρεφική ηλικία, θα το αλλοτρείώνε για πάντα. Η αγαθή μαμά Ευφημία, θετή μητέρα της Κας Φράνκο στην Τούμπα της Θεσσαλονίκης και η μεταπολεμική Ελλάδα, που έθεσε στο περιθώρειο του επιζήντες Εβραίους, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Μιας πραγματικότητας που μπροστά στο ανιοίκειο του κόσμου αυτού προσπαθούν να περισώσουν κάτι από τον πιο δικό τους εαυτό, πολύ συχνά με φαρισσαικό τρόπο. Η Κυρία Φράνκο, μεγαλώνοντας στην αγκαλιά και των δύο, αλλά έχοντας πλήρη επιγνώση της δικής της καταγωγής, έχοντας με άλλα λόγια αφομειώσει τη τραγική μοίρα του λαού της, συμπονά, κρίνει τα κακώς κείμενα αλλά αποφεύγει να καταδικάζει, αποφεύγει να μη βλέπει και να μην αναπλάθει του χυμούς αγάπης που ήπιε. Κάποτε μάλιστα μπορεί και βλέπει ψηλότερα από τους εγκλωβισμούς της ανθρώπινης ύπαρξης. Για αυτό, άλλωστε, γράφει στο κλείσιμο του βιβλίο της:

Tώρα ξέρω ότι «Εβραίοι»υπάρχουν σε όλες τις φυλές. Είναι οι «διαφορετικοί», οι «αλλιώτικοι», οι «ξένοι». Όπως ήταν κάποτε οι Εβραίοι». Αυτή η φράση μπορεί να ανήκει μόνο σε κάποιον που κάποτε αποσχίσθηκε με τον πιο βίαιο και απεχθή τρόπο από την μήτρα της πληρότητας, και συνεπώς μπορεί να την αναστοχάζεται ως την πλέον ,ας μου επιτραπεί η κατάχρηστικός όρος πραγματική, πραγματικότητα, ενώ συγχρόνως δεν παύει να κλείνει τα μάτια της στο βέβηλο και ανίερο του κόσμου. Σε κάποιον, σαν την Εσθήρ Φράνκο, που όλα τα παιχνίδια ρόλων που έπαιξε αποσκοπούσαν σ’ένα και μοναδικό πράγμα’ θαρρώ στο κατεξοχήν αίτημα όλων όσων θέλουν να λέγονται άνθρωποι: τη μετατροπή της φύσης μας σε σχέση. Για αυτό, διαβάζω το εξαιρετικό της βιβλίο, Το Παιχνίδι των Ρόλων και η δεύτερη Γενιά του Ολοκαυτώματος, περίπου όπως διαβάζω το ανώτερο ποιητικό στολίδι της Εβραικής κληρονομιάς στον κόσμο, το Ασμα Ασμάτων. Σαν μια εναγώνια αναζήτηση αυτού του αιτήματος. Βλέπετε, ο θάνατος, το έσχατον αυτό οράν της ύπαρξης, κάποτε μας εγκλωβίζει μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό. Τότε αδυνατούμε να μετατρέψουμε τη φύση σε σχέση. .Τότε το Λάζαρε, δεύρο έξω δεν πιάνει τόπο. Ούτε η μετάνοια ως μοίρασμα ψυχής και σώματος. Μια δροσοσταλίδα άνοιξης μόνο, και έπειτα πάλι:

Άνοιξα στον αγαπημένο μου
Μα εκείνος είχε φύγει.

Αίφνης, η φύση όλη συσκοτίζεται.Το βαθύσκιωτο χορτάρι, οι κέδροι και τα κυπαρίσσια θυμίζουν αυτό που κάποτε ήταν των αγαπημένων το κρεβάτι, το σπίτι και η σκέπη. Ο κόσμος γίνεται ξανά ένας κόσμος πολλαπλών και ανίοικειων μεταξύ τους υποστάσεων. Κόσμος που ανήκει σε πολλούς. Η μοναξιά είναι το αντιστραμμένο όνομα της πληρότητας του. Αλλά το τραγικό δεν είναι αυτό: είναι ότι ο Νόμος της απρόσωπης πόλης, κι όχι αυτός της καρδιάς, νόμος που εξουσιάζει την αναγκαιότητα της κοινωνικής συμβίωσης, αδιαφορεί για τα αιτήματα της Αγάπης:

Mε συναντήσανε οι φύλακες
Την πόλη που περιπολούν
Με χτύπησαν, με μάτωσαν
Έσχισαν το σάλι μου
Οι φύλακες των τειχών.

Ορκίζω σας κορίτσια,
Κορίτσια της Ιερουσαλήμ,
Αν βρείτε τον αγαπημένο μου
Τί θα του πείτε;

Ότι λαβωμένη της Αγάπης είμαι εγώ.

Μοιάζουν αυτά τα λόγια της δικής μας Εσθήρ κι όχι μόνο της μακρινής μα γλυκειάς ακόμη Σουλαμίτιδος του Σολωμόντα.Αφήνω σε εσας να ανακαλύψετε τη μαγεία του βιβλίου αυτού. Να αφεθείτε στο άρωμά του. Στον πόνο του και στην αγάπη που το διαπερνά από τα χρόνια της Τούμπας και μιας Ελλαδας που έφυγε ανεπιστρεπτί, της φτώχειας, της γειτονιάς, της προσφυγιάς,μα συνάμμα της ταπεινότητας και της αυτάρκειας, έως τα χρόνια της Αμερικής και της επανόδου της Εσθήρ στην Ελλάδα. Εγώ προσπάθησα να διαγράψω αυτό που αντιληφθήκα να είναι ο γενικός ορίζοντας του έργου. Θέλω όμως προτου κλείσω να πω το εξής:τα ερωτήματα που απεύθυνε η μικρή εσθήρ σε ηλικία 6 χρονών προς τον εαυτό της, Ποιοί είναι αυτοί, Ποιά είμαι εγώ, Τι συμβαίνει; είναι τα ερωτήματα που μας απευθύνει η εποχή μας. Η φράση «εθνική εκκαθάριση» δεν εκπλήσσει πλέον κανένα. Όχι μόνο συνηθίσαμε να στεκόμαστε αμέτοχοι απέναντι σε κάθε είδους φρικαλεότητα γιατί υποκαταστήσαμε την ηθική μας με την τηλεοπτική αφήγηση, όχι μόνο καταφέραμε και αποβάλλαμε το στοιχείο του αρνητικού από τις ζωές μας μετατέθοντάς το σε έναν άλλον χώρο, ενδεχομένως του πλατωνικού μη όντος, για να μην ανατρέπονται κάθε τόσο οι ισσοροπίες μας μέσα στον κόσμο που φτιάξαμε, αυτόν με τα πολλά καθρεφτάκια και τις πολύτιμές χάντρες, αλλά κυρίως καταφέραμε και δαιμονοποίησαμε τον ίδιο τον θάνατο και την πτώση του ανθρώπου από το κακό και στο κακό. Τώρα που ο κόσμος που φτιάξαμε αλλάζει και δείχνει το πραγματικό το πρόσωπο, καλούμαστε να δούμε όσα μας τρομάζουν ως δυνατότητες. Ο Χίτλερ υπήρξε έκγονο της εποχής του. Το ίδιο μπορούμε να πούμε για τον Γκάντι. Τα πρόσφατα εκλογικά στη χώρα μας, που εδραίωσαν την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της Χρυσής Αυγής, μου έφεραν στο νου τον διάσημο πίνακα του Ισπανού ζωγράφου Βελάσκεθ, Λας Μενίνας. Το θέμα του πίνακα είναι αδιάφορο, η βασιλική οικογένεια της Ισπανίας. Η βαρύτητά του έγκειται στο γεγονός ότι όλα τα πρόσωπα του πίνακα αυτού κοιτάζουν τον θεατή. Ο πίνακας προσδιορίζεται μέσω του βλέμματος εκείνου που τον κοιτάζει. Με άλλα λόγια υπάρχει όταν τον βλέπεις. Κατ’ αντιχτοιχία, ένα κόμμα σαν τη ΧΑ, οι νεοναζί στη Γερμανία, στην Αυστρία, και αλλού, η βία κατά μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, εκφράζουν κάποιο απο τα πολλά δαιμονικά μας πρόσωπα . Υπάρχουν γιατί υπάρχουμε ως άνθρωποι κι είμαστε φτιαγμένοι έτσι όπως είμαστε. Μόνο αν το αντιληφθούμε αυτό θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε άμυνες αποτελεσματικές, άμυνες που δεν θα χτίζονται πάνω στο φόβο και τη φιλυποψία αλλά πάνω σε μια ηθική στέρεα και συμπαγή, τέτοια που οι κάνόνες της δεν θα οδηγούν στην ανελευθερία και συνεπώς στην άρση της ηθικής αυτής καθεαυτής. Άλλωστε, δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακρυά. Ανάμεσα στις γενοκτωνίες, το Ολοκαύτωμα κατέχει περίπτη θέση εξαιτίας της μοναδικότητάς του. Ο λόγος;Ήταν προσχεδιασμένο, καλά μελετημένο και επιστέφθηκε με επιτυχία. Το ολοκαύτωμα δεν θα ήταν δυνατό δίχως τη στήριξη μιας πλειάδας εκδοτών, νομικών, τραπεζιτών, γιατρών, στρατιωτών, σιδηροδρομικών υπαλλήλων, επιχειρηματιών. Οι αιτίες δε του ολοκαυτώματος δεν οφείλονται σε κάποιον παραλογισμό, αλλά σε μια αλλαγή του τρόπου σκέπτεσθαι των ανθρώπων για το τί είναι άνθρωπος. Εξαιτίας αυτής της αλλαγής, οι εβραίοι έγινα παράσιτα και ορίσθηκαν ως μη άνθρωποι. Ως εκ τούτου, τους αφαιρέθηκε η ύψιστη δυνατότητα του ανθρώπου: να έχει την ελευθερία του θανάτου του. Η επιβίωση αυτομάτως μπήκε σε δεύτερη μοίρα, το ουσιώδες στα στρατόπεδα ήταν η απώλεια της ελευθερίας αυτής. Η νίκη των καταραμένων δεν ήταν ότι κατάφεραν να εξοντώσουν έξι εκκατομύρια Εβραίους, αλλά από ένα άλμα της λογικής να καταστήσουν την ίδια την ύπαρξη παράλογη με το να της απαγορεύουν να πεθαίνει το δικό της θάνατο. Ποιός ή τί σήμερα μας προστατεύει από αυτό το άλμα; Τα ερωτήματα της μικρής Εσθήρ γίνονται και δικά μας ερωτήματα. Και το ποίημα του Τσέλαν, Νυχτερινή Αχτίδα, δικό μας ποίημα.

Βασίλης Ζηλάκος

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Φραγκόσυκο

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=257746274342809&set=a.168250019959102.34406.153753281408776&type=1&theater

                                             Φραγκοσυκιά

Το φραγκόσυκο είναι ο υπέροχος καρπός, προϊόν ενός κακτοειδούς φυτού που έλκει την καταγωγή του από την Κεντρική Αμερική. Συναντάται σε μεγάλη κλίμακα στη Κρήτη και στη Μάνη και γενικότερα σε ξερότοπους.

Το χρώμα του καρπού είναι κίτρινο, πορτοκαλί ή κοκκινωπό και η σάρκα γλυκιά και εύχυμη.
Μερικά φραγκόσυκα το πρωί προσφέρουν εξαιρετική τόνωση ενώ κόβουν το αίσθημα της πείνας.

Σε περιπτώσεις υπερφαγίας αποτελεί εξαιρετικό χωνευτικό.

Οι καρποί που περιέχει ένα φραγκόσυκο καθαρίζουν το πεπτικό σύστημα αλλά και το ουροποιητικό, νεφρούς κλπ. Εξουδετερώνουν μέρος των τοξινών που εισάγουμε στο σώμα μας με την κατανάλωση αλκοόλ και του καπνίσματος

Είναι ένα θαυμάσιο, εύγευστο αλλά και εξαιρετικά δροσιστικό φρούτο στις ζεστές μέρες του καλοκαιριού.

Έχει μεγάλη περιεκτικότητα σε βιταμίνη C. Επίσης περιέχει βιταμίνη A σε μικρότερη ποσότητα, αμινοξέα, σίδηρο, κάλλιο, ασβέστιο, μαγγάνιο, νάτριο κλπ.

Είναι αγχολυτικό. Επανασυντάσσει το νευρικό σύστημα, είναι ένα φυσικό ηρεμιστικό που φέρνει ηρεμία και γαλήνη σε έναν στρεσαρισμένο οργανισμό

Χρησιμοποιούνται και στη ζαχαροπλαστική για γλυκά, μαρμελάδες και κομπόστες ενώ δίνουν εξαιρετικής ποιότητας ρακί. Τα φύλλα της φραγκοσυκιάς μπορούν να χρησιμοποιηθούν και στη μαγειρική για σαλάτες, και ορεκτικά.

 σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Τρυγητής, Σταυριάτης, Ορτυκολόγος,

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=299515826822461&set=a.264589636981747.58976.264580240316020&type=1&theater

 

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

Ο Σεπτέμβριος λέγεται και Τρυγητής (γιατί γίνεται ο τρύγος των σταφυλιών), Σταυριάτης (γιατί στις 14 γιορτάζουμε την Ύψωση του Τίμιου Σταυρού), Ορτυκολόγος (γιατί εμφανίζονται τα αποδημητικά ορτύκια).

Το Σεπτέμβριο τρώμε... Σταφύλια, σύκα, κρεμμύδια ξερά, καλοκαιρινή πατάτα, νωπά καρύδια, φιστίκια Αιγίνης.

Καλό μήνα

πηγή:http://www.facebook.com/photo.php?fbid=376282512444807&set=a.136809996392061.29371.135792846493776&type=1&theater

μήνας Σεπτέμβριος ή Σεπτέμβρης

Ονομασίες του μήνα Σεπτέμβρη

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

Αττικός μήνας: ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝ (15 Σεπτεμβρίου - 13 Οκτωβρίου)
Ο Σεπτέμβριος -Τρυγητής- παράγεται απ' τη λατινική Septem (=επτά). Ήταν ο έβδομος μήνας του ρωμαϊκού ημερολογίου, τότε που ο χρόνος άρχιζε από το Μάρτη.
Η πρώτη Σεπτεμβρίου -Πρωτοσταυριά- ορίστηκε από το 313 μ.Χ. ως αρχή των θρησκευτικών δεκαπεντάχρονων περιόδων της λεγόμενης Ινδίκτου. Τις Ινδικτιώνες τις καθιέρωσαν οι Άγιοι Πατέρες -επηρεασμένοι από τους Ρωμαίους- για φορολογικούς κυρίως σκοπούς. Την Πρωτοσεπτεμπριά οι αγρότες «καλούσαν» με διάφορους τρόπους και τεχνικές που θυμίζουν αρχαία θεσμοφόρια, το «πνεύμα της βλαστήσεως». Ο σπόρος που ήταν προορισμένος για τη σπορά «στέλλεται εις την εκκλησίαν διά να ευλογηθεί». Στην Κω κρεμούν στο εικονοστάσι το σύμβολο της «Αρκιχρονιάς»: μια αρμαθιά από ρόδι, σταφύλι, κυδώνι, σκόρδο και φύλλο από τον πλάτανο του Ιπποκράτη.
Τρυγητής: «Η πρώτη ημέρα του (Σεπτέμβρη) Τρυγητή χαιρετιζόταν στη Θράκη με τύμπανα και τραγούδια. Οι ληνοί συνοδεύονταν δ' ομάδων ορχουμένων και αδόντων. Την νύκτα παρέες προσωπιδοφόρων εν τυμπάνοις και αλαλαγμοίς τρέχουν στους δρόμους».
Τα δρώμενα αυτά θυμίζουν αρχαία Οσχοφόρια στα οποία νέοι φορώντας στεφάνια από κλαδιά αμπέλου (όσχους) ξεκινούσαν από τον ναό του Διονύσου πηγαίνοντας προς τους αμπελώνες και τα πατητήρια. Λέγεται επίσης Σταυρός και Σποριάς.
Το Σεπτέμβρη ο τρύγος συνεχίζεται ενώ αρχίζει η σπορά και το όργωμα.

ΑΠΟhttp://www.paidika.gr/

— με Fani Ragoussi

--------------------------------------------------------

πηγή:http://www.facebook.com/notes/light-life/%CF%83%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AD%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AC-%CE%AD%CE%B8%CE%B9%CE%BC%CE%B1/144147035623673

Σεπτέμβριος. Ιστορικές αναφορές και παραδοσιακά έθιμα

από LIGHT LIFE, Τετάρτη, 1 Σεπτεμβρίου 2010 στις 1:11 μ.μ. ·

Ο Σεπτέμβριος, ή Σεπτέμβρης, ή Σταυρίτεν (ποντιακά), είναι ο ένατος μήνας του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο και πρώτος μήνας του Φθινοπώρου. Το φθινόπωρο οφείλει το όνομα του στο ρήμα φθίνω και τα οπωρικά που τελειώνουν σιγά-σιγά και σημαίνει την εποχή που φθίνουν, που παύουν να καρπίζουν τα οπωροφόρα δέντρα. Περιλαμβάνει 30 ημέρες.

Απέραντοι αμπελώνες στην Τοσκάνη

 Ο Σεπτέμβριος λέγεται και Τρυγητής (γιατί γίνεται ο τρύγος των σταφυλιών), Σταυριάτης (γιατί στις 14 γιορτάζουμε την Ύψωση του Τίμιου Σταυρού), Ορτυκολόγος (γιατί εμφανίζονται τα αποδημητικά ορτύκια).

Γκόγια - Ο τρύγος

Ο μήνας Σεπτέμβριος συνδέεται άμεσα με την καρποφορία της αμπέλου και του τρύγου, γι’ αυτό στην παράδοση μας διασώθηκε και με το όνομα τρυγητής. Η εποχή του τρύγου πάντοτε στην ιστορία της καλλιέργειας αμπέλου ήταν ένα λαϊκό πανηγύρι, καθώς για την συγκομιδή του καρπού απαιτούνται πολλά χέρια. Ο τρύγος πάντα και παντού τελειώνει με χαρές, φαγοπότι και τραγούδια. Το Σεπτέμβρη ο τρύγος συνεχίζεται ενώ αρχίζει η σπορά και το όργωμα.

Στιγμιότυπο απο τον τρύγο

 

 

Στιγμιότυπο απο τον τρύγο

 Ιστορικά Στοιχεία

Ο Σεπτέμβριος ήταν ο 7ος μήνας του Ρωμαϊκού ημερολογίου εξ ου και η ονομασία του. Ο Σεπτέμβριος παράγεται απ' τη λατινική Septem (=επτά) και βερ (το έαρ) δηλαδή η άνοιξη, δηλώνοντας ότι ο μήνας ήταν ο έβδομος μήνας των Ρωμαίων, αρχίζοντας από τον Μάρτιο που αρχικά ήταν ο πρώτος μήνας του Ρωμαϊκού έτους και την εαρινή ισημερία στις 24 Μαρτίου, οπότε και αρχίζει η άνοιξη.
Αργότερα όταν προστέθηκαν οι μήνες Φεβρουάριος και ο Ιανουάριος που πήρε και την πρώτη θέση στο ημερολόγιο, ο Σεπτέμβριος μετακινήθηκε στην ένατη θέση, αλλά ως ένατος μήνας από τους Χριστιανούς πια θεολόγους θεωρήθηκε Θείος, διότι αποτελείται από τρεις τριάδες

•  Του Αγίου Μάμαντος (2 Σεπτεμβρίου). Είναι άγιος βοσκός. Παλιά γίνονταν θυσίες προβάτων στα ξωκλήσια του, «προσέχοντας το αίμα να τρέξει μες στ' αυλάκι το νερό, που βγαίνει κάτω από το ιερό της εκκλησίας» (Σκύρος).
• Το Γενέθλιον της Θεοτόκου (8 Σεπτεμβρίου). Της Παναγιάς της Αποσοδειάς (Αιτωλία), της Καρυδούς (Καστοριά).
• Της Υψώσεως του Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου).

Βυζάντιο 

Στη Βυζαντινή περίοδο ο Σεπτέμβριος ήταν ο πρώτος μήνας του επίσημου ημερολογιακού έτους, όπου η 1η Σεπτεμβρίου ήταν η αρχή της Ινδίκτου οπότε και αρχίζει το εκκλησιαστικό έτος που ακολουθεί μέχρι σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία. Από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου η 1η Σεπτεμβρίου εορτάζεται ως αρχή του εκκλησιαστικού έτους.

 

 

Άγιος Κωνσταντίνος και Αγία Ελένη

Ρώμη 

Στην Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία η φθινοπωρινή ισημερία της 24ης Σεπτεμβρίου, θεωρούνταν και ημέρα πρωτοχρονιάς. Ήταν εποχή που σύμφωνα με ρωμαϊκό διάταγμα η ημερομηνία αυτή καθόριζε την αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή της 15ετούς περιόδου φορολογίας. Αργότερα έφτασε η 1η του μήνα αυτού να οριστεί ως πρώτη του εκκλησιαστικού έτους.

Ο Οκταβιανός Αύγουστος καθόρισε την πρώτη μέρα του Σεπτεμβρίου αυτή ως ημέρα της Ινδικτιώνος, δηλαδή ημέρα απογραφής των υπηκόων της αυτοκρατορίας για την είσπραξη των φόρων. Αλλού αναφέρεται ότι αρχικά η 23η του μηνός, ημέρα των γενεθλίων του, είχε οριστεί από τον Οκταβιανό ως ημέρα της Ινδικτιώνος.

Οκταβιανός Αύγουστος

Στο ρωμαϊκό εορτολόγιο ο Jupiter , ο Ζευς πατήρ, θεός του ουρανού και της θύελλας, εορταζόταν στις Ειδούς κάθε μηνός, δηλαδή την 15 η μέρα του μήνα. Ειδικά κατά τις Ειδούς Σεπτεμβρίου και Νοεμβρίου, ο εορτασμός έπαιρνε ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια, με δημόσιο ιερό συμπόσιο (epulum Jovis), θεάματα και αγώνες. Ο Jupiter/Ζευς είχε στη Ρώμη ιδιαίτερο ιερέα (flamen dialis), που αντιπροσώπευε τον θεό σαν ζωντανό είδωλό του στον μεγαλοπρεπή ναό του στο Καπιτώλιο.

Ρωμαική Σύγκλητος

Το μήνα αυτό τελούνταν στη Ρώμη μεγάλες εορτές, τα Καπιτώλια και προς τιμήν του Δία τα Ρωμαία ή Μεγάλοι Ρωμαϊκοί Αγώνες (Ludi Romani), ιδρυτής των οποίων υπήρξε κατά την παράδοση, ο βασιλιάς Ταρκύνιος ο Πρεσβύτερος (616-578 π.Χ.).
Η Σύγκλητος θέλησε να δώσει στον Σεπτέμβριο το όνομα του αυτοκράτορα Τιβέριου (14 π.Χ.-37 μ.Χ.), ο οποίος όμως εναντιώθηκε, έχοντας την ωριμότητα να σκεφθεί ότι οι συνεχείς αλλαγές στις ονομασίες των μηνών για λόγους κολακείας των ισχυρών μόνο σύγχυση προκαλούσαν.

 

 
Αρχαία Ελλάδα

Για τους αρχαίους Έλληνες ο αντίστοιχος μήνας είχε πολλά ονόματα ανάλογα με την περιοχή, οι Μακεδόνες ονόμαζαν το μήνα Γορπιαίο, Βοηδρομιώνα τον ονόμαζαν οι Αθηναίοι και κατά το μήνα αυτό τελούσαν τα Μεγάλα Μυστήρια.
Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν δώδεκα μήνες. Στην αρχαία Αθήνα κάθε μήνας είχε 30 ημέρες (πλήρης μήνας) ή 29 ημέρες (κοίλος μήνας). Οι αντιστοιχίες τους με τους σημερινούς για το μήνα Σεπτέμβριο είναι

• Μεταγειτνιών (29 ημέρες) 16 Αυγούστου - 15 Σεπτεμβρίου
• Βοηοδρομιών (30 ημέρες) 16 Σεπτεμβρίου - 15 Οκτωβρίου

Η πρώτη ημέρα κάθε μήνα ονομαζόταν από τους αρχαίους μας νουμηνία. Η πρώτη κάθε μήνα ονομαζόταν από τους Ρωμαίους καλένδαι. Από εκεί βγήκε και το όνομα του ημερολογίου, το "calendar".

Στην Αθήνα την 5η ημέρα του μηνός Βοηδρομιώνος γιόρταζαν τα Γενέσια, μια γιορτή αφιερωμένη στους προγόνους, ημέρα πένθιμη προς τιμήν των γενετών (προγόνων). Κατά τον εορτασμό των Γενεσίων τελούσαν θυσία αφιερωμένη στη θεά Γαία.
Η 6η του μήνα ήταν ημέρα αφιερωμένη στην Αγροτέρα Αρτέμιδα, με πομπές και θυσίες στο ναό της θεάς στις Άγρες.

Την 7η ημέρα του μήνα γιόρταζαν τα Βοηδρόμια, μια γιορτή αφιερωμένη στον Απόλλωνα Βοηδρόμιο, προστάτη των πολεμιστών. Αρχικά η γιορτή καθιερώθηκε προς τιμήν της νίκης του Θησέα κατά των Αμαζόνων, αργότερα όμως την ίδια μέρα γιόρταζαν και τη νίκη των Αθηναίων κατά των Περσών στον Μαραθώνα.

Αναφορά στα Ελευσίνια Μυστήρια

Στις 15-22 του Βοηδρομιώνος τελούνταν τα Μεγάλα Μυστήρια (Ελευσίνια) ανά 5ετία. Το μήνα αυτό οι πρόγονοι μας έπιναν πολύ γάλα και εύχονταν για υγεία. Σύμφωνα με το Δημόκριτο κατά το μήνα Σεπτέμβριο συμβαίνουν εναλλαγές ανέμων και επικρατούν βροχές, φυσιολογικά φαινόμενα για την εποχή. Στο τέλος του μήνα εκδημούν τα χελιδόνια και όλα τα αποδημητικά πουλιά, γεγονός που έχει καταγραφεί από την αρχαιότητα ακόμη.


Έθιμα και παραδόσεις

Την Πρωτοσεπτεμπριά (την πρώτη ημέρα του Σεπτέμβρη) οι αγρότες «καλούσαν» με διάφορους τρόπους και τεχνικές που θυμίζουν αρχαία θεσμοφόρια, το «πνεύμα της βλαστήσεως». Ο σπόρος που ήταν προορισμένος για τη σπορά «στέλλεται εις την εκκλησίαν διά να ευλογηθεί».

Στην Κω κρεμούν στο εικονοστάσι το σύμβολο της «Αρκιχρονιάς»: μια αρμαθιά από ρόδι, σταφύλι, κυδώνι, σκόρδο και φύλλο από τον πλάτανο του Ιπποκράτη.

Στιγμιότυπα απο τον τρύγο

Ο τρυγητής είναι η πιο γνωστή και διαδεδομένη από τις ονομασίες του Σεπτεμβρίου στο λαϊκό καλαντάρι και συνδέεται βέβαια με τον «τρύγο» την κύρια αγροτική απασχόληση το μήνα αυτό. Στην εικονογραφία των Μηνών ο Σεπτέμβριος παριστάνεται ως τρυγητής με το τρυγοκόφινο, να τρυγάει ο ίδιος ή να πατά σταφύλια στο πατητήρι, περιστοιχισμένος από άνδρες και γυναίκες σε ευθυμία που τρυγούν τον μεθυστικό καρπό του αμπελιού.

Στιγμιότυπα απο τον τρύγο

Τα έθιμα του τρύγου έχουν τις ρίζες τους στην αρχαιότητα, όπου τα Διονυσιακά έθιμα κρατούσαν μέρες ολόκληρες, αφιερωμένες στο θεό του κρασιού τον Διόνυσο. Κατά την μυθολογία ο άμπελος ήταν γιος σατύρου και νύμφης και ευνοούμενος του Θεού Διονύσου. Όπως αναφέρεται, μια μέρα ο άμπελος βγήκε πάνω στο δέντρο για τον τρύγο, έπεσε όμως στο έδαφος και σκοτώθηκε. Τότε ο Διόνυσος παρεκάλεσε τον Δία και μεταμόρφωσε τον άμπελο σε ομώνυμο φυτό.


 

 
Αττικό μελανόμορφο αγγείο που αναπαριστά τις Διονυσιακές γιορτές

Επίσης τα Διονύσια ήταν γιορτές των αρχαίων Ελλήνων αφιερωμένες στον Διόνυσο, στο Βάκχο και στην Αφροδίτη και γινόταν μεγάλη κατανάλωση κρασιού, μέχρι μέθης. Ακολουθούσε τρικούβερτο γλέντι είτε στο σπίτι είτε στην ύπαιθρο, στα αλώνια, που παρέθεταν οι καλλιεργητές, σε όλους όσους βοήθησαν για τον τρύγο.




Αλλά και αργότερα, καθώς τα έθιμα αυτά μεταφέρθηκαν από γενιά σε γενιά, το γλέντι εξακολούθησε να είναι μεγάλο κατά την εποχή του τρύγου. Πάνω στη διασκέδαση και το φαγοπότι γίνονται χοροί με συνοδεία βιολιού, λαούτου. Άλλοι τραγουδούσαν δίστιχα, κλέφτικα και γινόταν μεγάλη κατανάλωση κρασιού. Τραγούδια της εποχής μαρτυρούν το μέγεθος του γλεντιού

«Εγώ σε πίνω για υγεία και συ κακό μου κάμνεις» κ.ά.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Σήμερα...

πηγή :  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=299517203488990&set=a.264589636981747.58976.264580240316020&type=1&theater

 

Αδαμάντιος, Αδάμος, Αδάμης, Αδάμας, Διαμαντής, Αδαμαντία, Αμάντα, Άντα, Διαμαντούλα, Διαμάντω, Ρουμπίνη
Αθηνά
Ακριβή
Αντιγόνη, Γόνη
Ασπασία

Αφροδίτη, Φρέγια
Διώνη, Διόνη
Δωδώνη
Ελπινίκη
Ερασμία
Ερατώ, Τέτη
Ευτέρπη
Θάλεια
Θεανώ
Θεονύμφη
Ιησούς
Ισμήνη
Καλλιρόη, Καλλιρρόη
Καλλίστη
Κλειώ
Κλεονίκη
Κλεοπάτρα, Πάτρα, Πατρούλα, Πατρίτσα
Κοραλία
Μαντώ
Μαργαρίτα
Μαριάνθη
Μελέτιος, Μελέτης, Μελετία, Μελετούλα, Μελετίνα
Μελπομένη
Μόσχω, Μοσχούλα
Ουρανία, Ράνια
Πανδώρα
Πηνελόπη, Μπηλιώ, Μπιλιώ
Πολύμνια
Πολυνίκη, Πολύνα, Πόλυ
Πολυτίμη
Ράλλης, Ραλλία, Ραλία, Ραλλού, Ραλού
Σαπφώ
Συμεών, Συμεώνης, Συμεωνή, Συμεωνία, Συμεώνα, Σύμος, Σύμη
Τερψιχόρη
Χαρίκλεια, Χαρά, Χαρούλα
Χάιδω, Χάϊδω, Χαϊδω, Χαιδευτός, Χαϊδευτός

 

Όλοι αυτοί οι καλοί και εκλεκτοί γιορτάζουν σήμερα .

Προλαβαίνετε να τους ευχηθείτε

Σήμερα...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ !

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ 

στο ΣΥΜΕΩΝ

και όχι μόνο...

πηγή: http://www.oodegr.com/oode/synaxaristis/symewn1.htm

Όσιος Συμεών ο Στυλίτης

Εορτή: 1 Σεπτεμβρίου

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ο Όσιος Συμεών ο Στυλίτης, με τη δύναμη του Θεού ξεπέρασε την υλική αυτή φθαρτή φύση, ζώντας με τρόπο αδιανόητο για έναν άνθρωπο αυτού του κόσμου.

Ο Σεπτέμβριος είναι για την Εκκλησία ο πρώτος μήνας της Ινδίκτου, ήτοι του νέου έτους και η πρώτη του ημέρα είναι πρωτοχρονιά. Την ημέρα αυτή, δηλαδή την πρώτη του μηνός Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του Οσίου Συμεών του Στυλίτου.

Στην χορεία των Οσίων της Εκκλησίας μας συγκαταλέγονται και οι Άγιοι εκείνοι που ονομάζονται στυλίτες. Αυτοί επέλεξαν σαν τρόπο άσκησης την διαμονή τους σε έναν στύλο και γι’ αυτό έλαβαν αυτήν την επωνυμία.

Ο όσιος Συμεών ο Στυλίτης καταγόταν από ένα χωριό που ονομαζόταν Σισάν και το οποίο βρισκόταν ανάμεσα στην επαρχία των Σύρων και των Κιλίκων. Έζησε τον 5ο μ. Χ. αιώνα, επί αυτοκράτορος Λέοντος του Μεγάλου και όταν Πατριάρχης Αντιοχείας ήταν ο Μαρτύριος. Αγάπησε την προσευχή και την άσκηση από την νεαρή του ηλικία και με την βοήθεια των πνευματικών του Διδασκάλων έφθασε στα υψηλότερα σημεία της πνευματικής ζωής. Αφού έζησε στην αρχή την κοινοβιακή ζωή, στην συνέχεια πήγε σε ησυχαστικά μέρη και εγκαταστάθηκε σε έναν λάκκον άνυδρο και εκεί ησύχαζε, δηλαδή ζούσε με άσκηση και προσευχή. Κατόπιν εγκαταστάθηκε σε ένα μοναχικό κελί και στην συνέχεια, επειδή απέκτησε μεγάλη φήμη και πήγαιναν πολλοί να τον δουν, με αποτέλεσμα να μη βρίσκει ησυχία, γι’ αυτό και έπηξε στην γη ένα στύλο υψηλόν, τριανταέξι πήχεις και εκεί έμενε όρθιος ημέρα και νύκτα. Κάτω από τον στύλο του Οσίου συνέρρεαν πλήθη ανθρώπων για να τον δουν και να ακούσουν τον θεόπνευστο παρηγορητικό του λόγο και πολλοί αλλόθρησκοι εβαπτίζοντο.

«Μιμήθηκε την ζωή των αγγέλων με υλικόν σώμα, τόσον πολύ ώστε μερικοί να απορούν γι’ αυτόν και να διερωτώνται μήπως ήταν κάποια ασώματη φύση» (Αγ. Νικοδήμου Αγορείτου, Συναξαριστής, εκδ. Σπανός, τόμ. Α, σελ. 4).

Έφυγε από την πρόσκαιρη αυτή ζωή σε ηλικία πενηνταέξι ετών. Σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα έφθασε σε τόσο μεγάλα ύψη αρετής, ώστε οδήγησε χιλιάδες λαού στην Θεογνωσία, ευεργέτησε και συνεχίζει να ευεργετεί με τις πρεσβείες του και το πλήθος των θαυμάτων που επιτελεί.

Ο άγιος Συμεών ο Στυλίτης με τον τρόπο της ζωής του φανερώνει:

Πρώτον, τον τρόπο με τον οποίον οι άγιοι ασκούν ποιμαντικό και ιεραποστολικό έργο. Και ο τρόπος αυτός, όπως φανερώνουν τα πράγματα, είναι και ο αποτελεσματικότερος. Διδάσκουν, νουθετούν, παρηγορούν με τον τρόπο της ζωής και με τον λόγο τους, που δεν είναι εγκεφαλικός, ηθικίστικος, αλλά αναγεννητικός και ζωοποιός, αφού βγαίνει μέσα από μια καρδιά καθαρή, αναγεννημένη και γεμάτη από την χάρη του αγίου Πνεύματος. Δεν επεδίωκε να έχει κοντά του κόσμο και πολύ περισσότερο δεν ήθελε να έχει οπαδούς. Δεν προσκαλούσε τα πλήθη, ίσα - ίσα τα απέφευγε και επεδίωκε την ησυχία. Όσο όμως επιθυμούσε την αφάνεια και την ησυχία, τόσο η φήμη τον κατεδίωκε. Κατέβηκε σε λάκκο να κρυφτεί και τον βρήκαν. Ανέβηκε σε ψηλό στύλο και έτρεχαν από κάτω και παρέμεναν στην ζέστη και το κρύο, περιμένοντας ένα του λόγο, μια του νουθεσία, που παρηγορούσε, έλυνε προβλήματα και γιάτρευε πληγές. Με την προσευχή του θεράπευε τους ανθρώπους σωματικά και ψυχικά. Τους αναγεννούσε, τους οδηγούσε στο βάπτισμα και την βίωση της κατά Χριστόν ζωής.

Φαίνεται καθαρά ότι η ιεραποστολή που γίνεται με το παράδειγμα και την ένταση της προσευχής, με την αυταπάρνηση και την θυσιαστική αγάπη έχει σωτήρια αποτελέσματα.

Δεύτερον, ότι οι Άγιοι είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες της ανθρωπότητος. Προσφέρουν στον άνθρωπο αυτό που έχει ανάγκη περισσότερο από όλα. Δηλαδή, απάντηση στα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα που τον τυραννούν, και τον τρόπο με τον οποίο θα αποκτήσει νόημα ζωής. Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα του ανθρώπου, σήμερα και πάντοτε, είναι το να βρει νόημα στην ζωή του. Να πεισθεί ότι η ζωή του έχει κάποιο νόημα, κάποιο σκοπό και ως εκ τούτου αξίζει να ζει. Και αυτό που δίνει αξία και νόημα στην ζωή του ανθρώπου είναι η άκτιστη χάρη του Θεού, που τον βοηθά να υπερβεί τον θάνατο στα όρια της προσωπικής του ζωής και έτσι να αποκτήσει «ζωήν και περισσόν ζωής». Να βιώσει την νέκρωση του θανάτου και να χαίρεται αληθινά την ζωή. Να βγει έξω από την φυλακή των αισθήσεων, όπου τον έχουν αιχμαλωτισμένο και κλεισμένο τα πάθη και να χαρεί την ελευθερία του. Την αληθινή ελευθερία από την υποδούλωση στην αμαρτία και τον διάβολο. Ο στύλος του αγίου Συμεών είναι το σύμβολο της πραγματικής ελευθερίας, της αληθινής αγάπης προς τον Θεό και τον άνθρωπο και της αυθεντικής ζωής, η οποία έχει νόημα και σκοπό, αφού αποβλέπει στην θέωση, στην κοινωνία με τον Άγιο Τριαδικό Θεό.

Το τελειότερο δημιούργημα του Θεού είναι ο άνθρωπος, και αποτελεί την μεγαλύτερη ευλογία για την κτίση, όταν παραμένει άνθρωπος ή καλύτερα, όταν προχωρεί ακόμη περισσότερο και γίνεται κατά χάριν θεός. Αλλά επίσης και το μεγαλύτερο και αγριότερο θηρίο πάνω στην γη είναι και πάλιν ο άνθρωπος, όταν έχει υποδουλωθεί στα πάθη και έχει χάση την ανθρωπιά του.

Σε μια εποχή υλιστική, όπως η δική μας που χαρακτηρίζεται από την ιδιοτέλεια και το ατομικό συμφέρον, από την φιλαυτία και την υποδούλωση στα πάθη της φιλαργυρίας, της κενοδοξίας και της φιληδονίας, ο βίος και η πολιτεία του οσίου Συμεών αποτελούν ισχυρό ράπισμα για αφύπνιση. Το να νικήσει κανείς τα πάθη του δεν είναι σίγουρα εύκολο πράγμα. Χρειάζεται θέληση, ισόβιος αγώνας και προσευχή. Όταν όμως αυτό κατορθωθεί, τότε ο άνθρωπος αποκτά και πάλι την χαμένη ανθρωπιά του και γίνεται αληθινός άνθρωπος. Μεταβάλλεται σε αστείρευτη πηγή χαράς και ευλογίας για τούς ανθρώπους γύρω του, για ολόκληρη την οικουμένη.

Αναδημοσίευση από το κλαμπ "Αντιαιρετικό Εγκόλπιο": http://clubs.pathfinder.gr/saints

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Σταφύλια, σύκα

πηγή :   http://www.facebook.com/photo.php?fbid=299327080174669&set=a.264610563646321.58987.264580240316020&type=1&theater

Σταφύλια, σύκα: Πόσο παχυντικά είναι στα αλήθεια;

...εφόσον έχει εδραιωθεί για τα καλά η άποψη πως τόσο τα σταφύλια όσο και τα σύκα… 'παχαίνουν'! Ποια είναι η αλήθεια τελικά;

Επί της ουσίας, δεν υπάρχουν καλά και κακά τρόφιμα, συνεπώς δεν υπάρχουν τροφές που μας αδυνατίζουν ή μας παχαίνουν. Αυτό που μπορεί να μας παχύνει ή να μας αδυνατίσει είναι ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε απέναντι στο φαγητό ή με άλλα λόγια οι συνήθειές μας. Έτσι οι μεγάλες ποσότητες, η συχνότητα και το φαγητό που καταναλώνουμε όταν δεν πεινάμε μπορεί να ... αυξήσουν το νούμερο στη ζυγαριά μας.

Όσο για τα σταφύλια και τα σύκα… οι κατηγορίες που τους αποδίδονται κατά καιρούς οφείλονται στην αντίληψη ότι περιέχουν περισσότερα σάκχαρα, άρα αποδίδουν παραπάνω θερμίδες. Η πραγματικότητα όμως έρχεται να διαψεύσει τα παραπάνω. Οι 15 ρώγες σταφύλι και τα 2 σύκα (ποσότητα που αντιστοιχεί σε αυτή ενός μέτριου φρούτου) περιέχουν 12 και 16 γρ. σακχάρων αντίστοιχα. Συγκριτικά με ένα μέτριο πορτοκάλι που περιέχει περίπου 15 γρ. και ένα μέτριο αχλάδι με 17 γρ. σακχάρων, φαίνεται πως οι παραπάνω ποσότητες σταφυλιού ή σύκων μάλλον φυσιολογικές φαίνονται!

Ως προς τις θερμίδες, οι 15 μικρές ρώγες σταφυλιού προσφέρουν περίπου 50 θερμίδες, ενώ τα 2 μέτρια σύκα 74. Εάν πάλι επιλέξετε την αποξηραμένη εκδοχή των σύκων, τα 2 μέτρια θα σας εφοδιάσουν με περίπου 42 θερμίδες. Πιθανόν, λοιπόν, ο λόγος για τον οποίο έχουμε ρίξει αυτά τα δύο φρούτα στην 'πυρά'είναι επειδή τα τρώμε σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες από αυτές του ενός ή δύο φρούτων, λόγω της ωραίας γεύσης τους και της δροσιάς που μας προσφέρουν τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, κι έτσι να επηρεάζεται και το βάρος μας. Άρα η λύση δεν είναι ο αποκλεισμός αυτών των φρούτων αλλά η κατανάλωσή τους με μέτρο. Άλλωστε δεν θα ήταν κρίμα να αποχωριστούμε από τη διατροφή μας, κυρίως λόγο του φόβου μας, τα κόκκινα αυτά φρούτα που αποδεδειγμένα φαίνεται πως μας προσφέρουν έναν 'εκρηκτικό' συνδυασμό αντιοξειδωτικών συστατικών όπως τα φλαβονοειδή και η βιταμίνη C, ενώ ταυτόχρονα αποτελούν πολύ καλές πηγές φυτικών ινών;

Συνοψίζοντας… μπορούμε να καταναλώνουμε άφοβα σταφύλια και σύκα, δίνοντας πάντα βάση στην ποσότητα. Καταναλώστε με έξυπνο τρόπο ώστε να καλύπτετε καθημερινά κάποιες από τις τουλάχιστον 5 μερίδες φρούτων και λαχανικών που πρέπει να καταναλώνουμε ημερησίως.

nutrimed.gr

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Κρέμα για τις πανάδες

πηγή :  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=299188930188484&set=a.264670413640336.59006.264580240316020&type=1&theater

               Κρέμα για τις πανάδες από λεμόνι

Οι πανάδες που δημιουργούνται στο πρόσωπο μετά το καλοκαίρι ταλαιπωρούν πολύ τις γυναίκες. Πριν επισκεφθείτε τον δερματολόγο σας ή βγείτε στα καταστήματα καλλυντικών για αναζήτηση κρεμών και σέρουμ, δοκιμάστε μία σπιτική συνταγή... με λεμόνι.

Το λεμόνι λευκαίνει το δέρμα και κοντρολάρει την έκκριση σμήγματος και χάρη στις βιταμίνες του καταπολεμά τις ελεύθερες ρίζες.

Στίβουμε φρέσκο χυμό λεμονιού και κάνουμε επάλειψη με αυτόν στις πανάδες στο φρεσκοπλυμένο πρόσωπό μας.

Αναμιγνύουμε το χυμό λεμονιού μαζί με τον χυμό πορτοκαλιού και σε αυτούς προσθέτουμε πολτοποιημένη μαύρη σταφίδα (χωρίς φυτοφάρμακα) και πολτοποιημένο μαϊντανό.

Το μείγμα μας πρέπει να είναι μία παχύρρευστη κρέμα την οποία απλώνουμε στο καθαρό πρόσωπό μας.

Την αφήνουμε δεκαπέντε λεπτά και ξεπλένουμε με χλιαρό νερό, (αν δεν έχουμε μαύρη σταφίδα χρησιμοποιούμε τα υπόλοιπα υλικά).

life2day.gr

 σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Το ζεϊμπέκικο της Κατίνας

πηγή :  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=463561467011899&set=a.437169919651054.101761.108511895850193&type=1&theater

                              Το ζεϊμπέκικο της Κατίνας

Θέλει κότσια να μπορείς να αντέξεις τα χτυπήματα της μοίρας και να μη λυγίσεις απ’ τον πόνο. Θέλει κουράγιο να μπορείς να χαμογελάς ακόμα και μες στη μαυρίλα της φτώχειας, της αρρώστιας, του θανάτου. Ακόμα περισσότερο, θέλει λεβεντιά κι αντρειοσύνη να μπορείς να κάνεις τον καημό σου χορό και τραγούδι.

Το ζεϊμπέκικο της Κατίνας είναι ένα βιβλίο θάρρους και λεβεντιάς. Η Κατίνα μάς παίρνει ανάλαφρα

απ’ το χέρι και μας ταξιδεύει από τη Ραμόνα της Θεσσαλονίκης στις φτωχογειτονιές του Πειραιά και στα κρυφά μονοπάτια της ζωής της.

Γελάμε και κλαίμε μαζί της, τη θαυμάζουμε και την αγαπάμε, της χτυπάμε παλαμάκια στο ζεϊμπέκικό της...

Η Κατίνα είμαστε εμείς...

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=209264

— με Peny Papadaki

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Μαρία Μοντεσσόρι

Μαρία Μοντεσσόρι (31 Αυγούστου 1870 - 6 Μαΐου 1952)

Η Μαρία Μοντεσσόρι ήταν ιταλίδα παιδαγωγός. Επινόησε το μοντεσσοριανό παιδαγωγικό σύστημα, γνωστό και ως «μοντεσσοριανή μέθοδος», το οποίο αποτέλεσε πρωτοπορία για την εποχή του και εξακολουθεί να εφαρμόζεται και σήμερα σε αρκετά σχολεία, τα επονομαζόμενα «μοντεσσοριανά» ή «μοντεσσοριανές σχολές».

Η Μοντεσόρι γεννήθηκε στο Κιαραβάλλε της Ανκόνα και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Σαπιέντσα της Ρώμης, από όπου αποφοίτησε ως η πρώτη γυναίκα γιατρός της πατρίδας της. Μέσα από την παιδιατρική οδηγήθηκε, ως ψυχολόγος και ταλαντούχος παιδαγωγός που ήταν, στην προσπάθεια για την ψυχολογική και νοητική ανάπτυξη του παιδιού, ασχολούμενη αρχικά με παιδιά με νοητική καθυστέρηση ή ειδικές μαθησιακές ανάγκες. Σε αυτόν τον αγώνα έδωσε ολόκληρη τη ζωή της.

Έφτιαξε παιδαγωγικό υλικό, προσαρμοσμένο στις ανάγκες του παιδιού για όλα τα μαθήματα, θετικά και θεωρητικά, που αφορούν τη μόρφωσή του. Δημιούργησε μόνη της εποπτικά μέσα διδασκαλίας και παιδαγωγικό υλικό για να γίνονται μέσω των αισθήσεων κατανοητά τα μαθήματα του σχολείου.
 

Η επιτυχία της μεθόδου της αναστάτωσε τον παιδαγωγικό κόσμο διεθνώς. Ακόμα και παιδιά με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης, έμπαιναν σιγά-σιγά στις κανονικές τάξεις του σχολείου, καθώς απελευθερωνόταν το πνεύμα και η ψυχή τους. Γι' αυτό μερικοί άνθρωποι, ακόμη και επιστήμονες, συνέδεσαν το όνομά της με τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Η Μαρία Μοντεσσόρι όμως ασχολήθηκε κατά βάση σε όλη τη ζωή της με όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως δείκτη νοημοσύνης ή μαθησιακής ικανότητας, και ίδρυσε σχολές σε πολλά κράτη για να εκπαιδεύεται προσωπικό στη χρησιμοποίηση του παιδαγωγικού υλικού αυτού, αλλά κυρίως στην κατανόηση της φιλοσοφίας της μεθόδου της, γιατί δίδαξε πως αυτό είναι το πρώτο θέμα για την επιτυχία.
 

Ο σεβασμός στην προσωπικότητα του παιδιού είναι η πρώτη αρχή της μεθόδου, και έπειτα η ελευθερία που θα βγει από την πειθαρχία. Άλλες αρχές της μοντεσσοριανής μεθόδου είναι:
Η εσωτερική και εξωτερική τάξη στη συγκρότηση του ανθρώπου.
Ο σεβασμός στο έμψυχο και άψυχο περιβάλλον.
Η ατομική προσπάθεια αλλά και η καλή συνεργασία με τον κόσμο του περιβάλλοντος.
Η μάθηση μέσω της έρευνας που θα δώσει τη χαρά για τη δουλειά και την ικανοποίηση για το αποτέλεσμα. Η παντοειδής άσκηση για την απόκτηση δυνατοτήτων.
Ικανός άνθρωπος ίσον ευτυχής άνθρωπος.
 

Μετά την ανάληψη της εξουσίας στην Ιταλία από το καθεστώς του Μπενίτο Μουσολίνι, η Μοντεσσόρι εξορίστηκε στην Ισπανία. Κατόπιν, ύστερα από την επικράτηση του καθεστώτος Φράνκο στον Ισπανικό Εμφύλιο, εγκαταστάθηκε στην Ολλανδία. Το 1939 μετανάστευσε εκ νέου στην Ινδία, όπου θα παρέμενε καθόλη την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς η Ολλανδία βρέθηκε υπό ναζιστική κατοχή. Τέλος, ξαναγύρισε στην Ολλανδία το 1949, όπου και απεβίωσε το 1952 σε ηλικία 82 ετών.
 

Από τότε μέχρι σήμερα ο διεθνής οργανισμός που δημιουργήθηκε («Association Montessori International») καθοδηγεί και εποπτεύει τα Μοντεσσοριανά Σχολεία σε όλο τον κόσμο. Στην Ευρώπη, στις Η.Π.Α, στον Καναδά, στην Αφρική και στην Ασία, σε δεκάδες κράτη στον κόσμο λειτουργούν σήμερα Μοντεσσοριανά σχολεία.

ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ