Ελαιόλαδο ή σπορέλαια;

Ελαιόλαδο ή σπορέλαια; 3 μύθοι για το ελαιόλαδο και τα σπορέλαια

Ο λόγος για «τη μάχη του τηγανιού» και τον ανταγωνισμό των δύο πιο «πολυσυζητημένων» ελαίων του πιάτου μας. Το ελαιόλαδο ως βασικό συστατικό της Μεσογειακής διατροφής προωθείται από τους επιστήμονες υγείας ως το ιδανικό και μοναδικό λίπος της διατροφής και τα σπορέλαια έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο γρήγορο φαγητό αλλά και στο πιάτο μας λόγω χαμηλού κόστους.

Ώρα, λοιπόν, να σπάσουμε 3 μύθους σύγκρισης των δύο ελαίων.
“Τα σπορέλαια έχουν λιγότερες θερμίδες από το «βαρύ» ελαιόλαδο”
Τα έντονα χαρακτηριστικά του ελαιόλαδου όπως η παχύρρευστη υφή παραπλανούν πολύ κόσμο, στις ημέρες μας, ο οποίος θεωρεί πως δίνει και περισσότερες θερμίδες συγκριτικά με έλαια όπως το καλαμποκέλαιο ή το ηλιέλαιο.

Η αλήθεια είναι πως όλα τα έλαια ανεξάρτητα από τα οργανοληπτικά τους χαρακτηριστικά αποδίδουν 9 θερμίδες ανά γραμμάριο. Αυτό σημαίνει πως μια κουταλιά της σούπας ηλιέλαιο έχει ακριβώς τις ίδιες θερμίδες με μία κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο (135 θερμίδες).

“Το ελαιόλαδο είναι πιο δύσπεπτο συγκριτικά με τα σπορέλαια”
Οι φήμες για τα «ελαφριά» σπορέλαια και η πραγματικά έντονη γεύση του ελαιόλαδου συχνά μας παγιδεύουν στην ιδέα πως το στομάχι μας τα επεξεργάζεται με διαφορετικό τρόπο. Στην πραγματικότητα, το ελαιόλαδο φαίνεται το ίδιο φιλικό στην πέψη του ανθρώπινου σώματος εφόσον ο βαθμός αφομοίωσης του αγγίζει το 98%, απορροφώντας το μεγαλύτερο ποσοστό των θρεπτικών συστατικών. Με άλλα λόγια το ελαιόλαδο αν και «βαρύτερο» σε γεύση πέπτεται με τον ίδιο τρόπο όπως τα άλλα έλαια.

“Σπορέλαιο: ο φίλος του τηγανιού;”
Οι υψηλές θερμοκρασίες του τηγανίσματος αλλοιώνουν την ποιότητα οποιουδήποτε ελαίου μέσω της διαδικασίας της οξείδωσης, με αποτέλεσμα να παράγονται ενώσεις (υπεροξείδια και πολυμερή) που σχετίζονται με προβλήματα υγείας. Η αλλοίωση είναι ανάλογη της θερμοκρασίας τηγανίσματος και εξαρτάται από την ποιότητα του ελαίου.

Συγκεκριμένα, τα μονοακόρεστα «καλά» λιπαρά και τα αντιοξειδωτικά του ελαιόλαδου εκτός από την καρδιά μας, προστατεύουν και την αλλοίωση του συγκεκριμένου ελαίου στις υψηλές θερμοκρασίες κάνοντάς το πιο σταθερό συγκριτικά με τα σπορέλαια. Το ελαιόλαδο, λοιπόν, είναι πιο ανθεκτικό στην οξείδωση και για το λόγο αυτό θεωρείται καλύτερη επιλογή για το τηγάνισμα.

Καλλανιώτη Κωσταλένια, MSc
Κλινικός Διαιτολόγος – Διατροφολόγος
nutrimed.gr

ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΑ του Νίκου Υγειονομάκη * .

πηγή: http://www.onestory.gr/post/30715990416

ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΑ

του Νίκου Υγειονομάκη *

.

Ξύπνησε με το ζόρι. Φωνές, άγριες φωνές, του σταμάτησαν το όνειρο. Πετάχτηκε πάνω γρήγορα και έτρεξε στην τουαλέτα. Προσπέρασε τα κρεβάτια και σαν τρελός άνοιξε την πόρτα. Μια απίστευτη δυσοσμία του βομβάρδισε τη μύτη. Έσκυψε και ξέρασε. Δεν άδειασε όμως μόνο το στομάχι του, άδειασε ολόκληρος.

Γύρισε και άρχισε να ντύνεται. Τα ρούχα του, στοιβαγμένα δίπλα απ’ το προσκέφαλό του, μύριζαν άσχημα από την απλυσιά και από τις μυρωδιές των φαγητών. Έξω είχε κρύο, χθες είχε χιονίσει, το κασκόλ και τα γάντια ήταν απαραίτητα. Φόρεσε το κράνος, τα άρβυλα και έψαξε τα κλειδιά του.

Στην τσέπη του είχε μόνο τα κλειδιά και το κινητό του. Έτσι ξέπεσε η ζωή του. Κλειδιά για το όπλο του, για τον μοναχικό του φίλο, για το τρίτο του χέρι. Κινητό για την προηγούμενη και για την επόμενη ζωή του. Σύνδεσμος φανερός για τον άλλο του εαυτό. Τον εαυτό, που είχε προσωπικότητα, που ήξερε ποιος είναι, που έκανε όνειρα, που δεν μέτραγε μέρες…

Άνοιξε τον οπλοβαστό, το κλουβί με τα όπλα, το μνημείο της παράνοιας, την κατοικία του θανάτου. Πήρε το όπλο του, κλείδωσε και πλησίασε τον θαλαμοφύλακα. Υπέγραψε μηχανικά και βγήκε έξω στο κρύο.

Κανείς δεν τον πήγε στη σκοπιά. Ο δεκανέας αλλαγής ήταν ένας παλιός καραβανάς που βαριότανε να πάει τους σκοπούς στην υπηρεσία τους. Προχώρησε μόνος το καταραμένο χιλιόμετρο και πλησίασε στο ετοιμόρροπο χτίσμα. Ο σκοπός κοιμότανε. Προχώρησε αργά, δεν ήθελε να τον ξυπνήσει απότομα. Έφτασε δίπλα του και του χάιδεψε το μάγουλο…

Ένιωσε τον πόνο στο στομάχι του και διπλώθηκε στα δύο.

- Γιατί δεν είπες τα συνθηματικά ρε κωλόψαρο; Γιατί δεν με ξύπνησες; Θες να σε σπάσω στο ξύλο;

Σηκώθηκε δύσκολα κρατώντας το σκουριασμένο κάγκελο της σκάλας. Είδε τον φαντάρο που του είχε δώσει τη γροθιά να κατεβαίνει και να απομακρύνεται βρίζοντας. Η «σειρά» του, το παιδάκι από το χωριουδάκι της Ευρυτανίας, το βλαχαδερό, τον φιλοδώρησε με μια μελανιά. Ο «φίλος» του στην αρχή, τώρα «πάλιωσε».

Ένιωθε τρομερή μοναξιά. Παρέες είχε, αλλά ήταν μόνος. Τώρα ήταν ολομόναχος. Αυτός και το τίποτα. Αυτός και τα πάντα. Αυτός και το στρατόπεδο.

Κάθισε στο σκαλοπάτι και έλυσε τα άρβυλα του. Έβγαλε τα γάντια του και πέταξε το κασκόλ. Πήρε το κράνος από το κεφάλι του και το ακούμπησε προσεκτικά, ανάποδα στο τσιμέντο. Η ξιφολόγχη ήταν ακόμα στην ζώνη του. Το κρύο τον τρυπούσε. Άνοιξε το τζάκετ και το κρέμασε στο κάγκελο.

Σκέφτηκε ότι δεν έφταιγε αυτός. Δεν ήταν επιλογή του. Δεν άντεχε άλλο. Ήταν μορφωμένος, καλλιεργημένος, είχε μια καλή δουλειά, ήταν από καλή οικογένεια… Τίποτα δεν μετρούσε όμως. Όλα τα σκίαζε αυτό. Δεν άντεχε άλλο τις προσβολές. Κάθε μέρα αγγαρεία στα μαγειρεία, στις τουαλέτες, στα σκουπίδια… Έκανε τα πάντα. Δεν είχε δύναμη ούτε για να κοιμηθεί. Τα άθλια στρατιωτάκια – πιτσιρίκια που αποκτούσαν μια κενή εξουσία πάνω του – τον μισούσαν. Δεν υπήρχε σεβασμός, δεν υπήρχε τίποτα. Αγγέλα τον φωνάζανε…

Ο επόμενος σκοπός είδε ένα αδύνατο, κοκαλιάρικο, γυμνό κορμί, καθισμένο στα σκαλοπάτια, με κλειστά μάτια, χαμόγελο στο πρόσωπο και κομμένες φλέβες. Το αίμα ήταν ζεστό ακόμα, άχνιζε μέσα στο κρύο. Η «Αγγέλα» τους την είχε φέρει…

.

Ο Νίκος Υγειονομάκης ζει μια συνηθισμένη ζωή στη Θεσσαλονίκη. Διδάσκει Πληροφορική σε διάφορα σχολεία. Λατρεύει τη μουσική και τα βιβλία. Όταν βρίσκει χρόνο, ονειρεύεται.

[ facebook ] [ twitter ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΣΙΜΕΝΟΝ ΖΩΡΖ

πηγή: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=465105416857504&set=a.353804127987634.87247.108511895850193&type=1&theater

ΣΙΜΕΝΟΝ ΖΩΡΖ Βέλγος συγγραφέας. (13-2-1903 έως 4-9-1989).

Γεννήθηκε στη Λιέγη. Από πολύ μικρός αναγκάστηκε να δουλεύει κάνοντας διάφορα επαγγέλματα. Εργάστηκε ως αστυνομικός συντάκτης σε τοπική εφημερίδα και η εμπειρία του αυτή, του χρησίμευσε στη συνέχεια της συγγραφικής του πορείας. Το 1922 εγκαθίσταται στο Παρίσι και εκεί δημοσιεύει τα πρώτα του έργα χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο στην αρχή. Ο Ζωρζ Σιμενόν διακρίθηκε κυρίως στο χώρο του αστυνομικού μυθιστορήματος και είναι δημιουργός του περίφημου επιθεωρητή Μαιγκρέ. Τα μισά περίπου από τα μυθιστορήματα του έχουν γιά ήρωα τον Μαιγκρέ και πολλά από αυτά έγιναν ταινίες στον Κινηματογράφο(Ο Μαιγκρέ επιστρέφει, Η πρώτη έρευνα του Μαιγκρέ, Ο Μαιγκρέ στήνει παγίδα, Ο Μαιγκρέ και ο νεκρός του, κ.α.). Άλλα έργα του είναι: Ο κίτρινος σκύλος, Ο ένοικος, Τρία δωμάτια στο Μανχάταν, Ο πρόεδρος, Η μετακόμιση, κ.α. Ο Σιμενόν υπήρξε πολυγραφότατος, αφού έχει στο ενεργητικό του περισσότερα από 400 μυθιστορήματα. Από το 1951 είναι μέλος της Ακαδημίας Γλώσσας και Λογοτεχνίας του Βελγίου.

Πέθανε στις 4 Σεπτεμβρίου 1989.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω   

Εικονοθεραπεία 13

             Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Πατάτες με σπανάκι ογκρατέν.

Πατάτες με σπανάκι ογκρατέν.

Bαθμολογία:

5 ψήφοι

Προστέθηκε από Elefteria, 17.03.08

Περιγραφή

Για όσους ψάχνουν τρόπο να αξιοποιήσουν το σπανάκι που φέρνει ο παππούς από το χωριό.

photo: Ναυσικά

Τι χρειαζόμαστε:

• 1 μεγάλο κρεμμύδι τριμμένο
• 2 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένο
• 1 κιλό σπανάκι
• 1 κιλό πατάτες κομμένες σε ρόδες
• 4 μέτριες ντομάτες ψιλοκομμένες
• 1 κούπα ζωμό απ το σπανάκι
• ½ ματσ. μαϊντανό ψιλοκομμένο
• αλάτι πιπέρι
• ελαιόλαδο

για τη μπεσαμελ

• 100 γρ. αλεύρι
• 100γρ. βούτυρο
• 1 λιτ. γάλα
• αλάτι πιπέρι
• μοσχοκάρυδο
• λίγη φρυγανιά τριμμένη

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Λαχανικά

Διατροφή

Πλούσια σε φυτικές ίνες

Πλούσια σε σίδηρο

Χορτοφαγική

Πλούσια σε ενέργεια

Πλούσια σε φολικό οξύ

Περιέχει

Σπανάκι

Γάλα

Σκόρδο

Ντομάτες

Σερβίρει

6-8 ατομα

 

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Πατάτες με σπανάκι ογκρατέν. http://www.sintagespareas.gr/sintages/patates-me-spanaki-ogkraten.html#ixzz25WlFeVUi

 σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Γεωτρόπιο 7 - Η αρχαία Λίνδος Άγονη γραμμή Ο μοναχικός Βιγλάτορας Το κροκοδειλάκι των Κυκλαδων Η μυζήθρα των Λειψών

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Η αρχαία Λίνδος
Άγονη γραμμή
Ο μοναχικός Βιγλάτορας
Το κροκοδειλάκι των Κυκλαδων
Η μυζήθρα των Λειψών

 τεύχος 77

ΓΡΑΠΤΟΣ ΛΟΓΟΣ - θΕΩΡΊΑ & ΠΡΑΞΗ

πηγή: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=465587640142615&set=a.138848252816557.18132.108511895850193&type=1&theater

 

ΓΡΑΠΤΟΣ ΛΟΓΟΣ - θΕΩΡΊΑ & ΠΡΑΞΗ

 - Επειδή πολλοί μαθητές υποφέρουν όταν βρίσκονται μπροστά στο "σκέφτομαι και γράφω". - Επειδή χρειάζονται κάποια καθοδήγηση για το πώς θα γράφουν αποτελεσματικά. - Επειδή ο καλός χειρισμός του προφορικού και γραπτού λόγου πριμοδοτεί την προσωπικότητα του ατόμου. - Επειδή η θεωρία είναι απαραίτητο να συνδιαλέγεται με την πράξη. Δίνεται η εργασία αυτή ως εργαλείο, ώστε οι μαθητές, να μην υποφέρουν πια, να καθοδηγηθούν για το πώς, να πριμοδοτήσουν την προσωπικότητά τους και να συνδιαλέγουν τη θεωρία με την πράξη.

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=180451

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Αντιπτέριση

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

ΠΑΡΑΛΙΓΟ…ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του Γιάννη Μαράκη *

 πηγή: http://www.onestory.gr/post/30862271044

ΠΑΡΑΛΙΓΟ…ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

του Γιάννη Μαράκη *

.

Τι τα ήθελε αυτά τα τακούνια. Καθόλου χρήσιμα όντως. Tα είχε φορέσει ίσα ίσα δύο φορές. Η πρώτη ήταν σε ένα ραντεβού της με τον Δημήτρη ώστε να τον εντυπωσιάσει εκείνο το Σαββατόβραδο, μιας και ήταν η πρώτη φορά που βγήκανε οι δυο τους. Η δεύτερη ήταν στο γάμο της ξαδέρφης της, όπου από τον πολύ και άγαρμπο χορό έσπασε το αριστερό τακούνι και προσγειώθηκε σε ένα άγνωστο καλεσμένο που διόλου όμως δεν τον πείραξε όπως αυτή έπεσε πάνω του.

Παρότι η εταιρεία που είχε προγραμματίσει να πάει για συνέντευξη κανονικά δεν απείχε ούτε 10 λεπτά με τα πόδια από το σπίτι της, θέλοντας να κάνει καλή εντύπωση με το αέρινο γαλάζιο φόρεμα που φορούσε και έχοντας ξεχάσει σχεδόν να ισορροπεί στα ξένα για αυτή τακούνια, ήταν 20 λεπτά στο δρόμο και ακόμα να φτάσει. Άρχισε να ιδρώνει τόσο από τη ζέστη όσο και από το άγχος γιατί είχε αργήσει και δεν ήξερε πως θα την αντιμετώπιζαν. ‘Συνέντευξη για δουλειά με μία αργοπορημένη. Φαντάσου τι θα γινότανε αν όντως έπιανε δουλειά’ σκέφτηκε ότι θα λέγανε τα <μεγάλα κεφάλια> για αυτήν.

Μετά από περίπου 25 λεπτά έφτασε στην είσοδο της εταιρείας. Αφού χάζεψε όσο μπορούσε το ύψος της, για λιγότερο από 5 δευτερόλεπτα, ήλπιζε να υπήρχανε και άλλοι υποψήφιοι πριν από αυτήν ώστε να μη γινόταν τόσο αισθητή η αργοπορία της. Μπήκε μέσα φουριόζα και κατευθύνθηκε στο ασανσέρ που βρισκότανε στο βάθος, την είχανε ενημερώσει από την προηγουμένη μέρα πως η συνέντευξη θα δινόταν στον 6^ο όροφο. Ένιωθε πως ακόμα και τα δευτερόλεπτα ήταν σημαντικά. Πάτησε με δύναμη το κουμπί, λες και όσο πιο δυνατά το πατούσε τόσο πιο γρήγορα θα ανταποκρινότανε στο κάλεσμα της. Ευτυχώς για αυτή ήταν ήδη στο ισόγειο. Μπήκε με μια δρασκελιά μέσα και πάτησε το κουμπί με τον αριθμό 6.

Παρακολουθούσε με μεγάλη αγωνία την οθόνη του ασανσέρ να καταπίνει τα νούμερα. Ένα, δύο ,τρία τέσσερα, πέντε… και ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν.

‘Πλάκα μου κάνεις. Σε παρακαλώ… όχι τώρα’.

Το ασανσέρ είχε κολλήσει ανάμεσα στον πέμπτο και έκτο όροφο, τα φώτα έσβησαν και το σκοτάδι μέσα της γεννήθηκε το ίδιο βαθύ. Έπιασε με απογοήτευση το κεφάλι της, ένα αίσθημα τρόμου και πανικού την κατέκλυσε, όχι επειδή κλείστηκε στο ασανσέρ, είχε ξανασυμβεί στο παρελθόν άλλωστε, αλλά για το ότι ο χρόνος για την συνέντευξη είχε ήδη περάσει και το περιστατικό αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα, η ταφόπλακα στην προσδοκία της για να βρει δουλειά. Άρχισε να χτυπάει με μανία την πόρτα του ασανσέρ, να καλεί σε βοήθεια αλλά τίποτα. Χτύπησε το κουδούνι έκτακτης ανάγκης τόσο δυνατά και τόσες πολλές φορές που της φάνηκε ότι άρχιζε να βυθίζεται μέσα στο ταμπλό του ασανσέρ. Απογοήτευση. Μόνο αυτό σκεφτότανε. Ο ιδρώτας άρχισε να βγαίνει από όλους τους πόρους του σώματος της. Έκανε από την τσάντα να βγάλει το κινητό της αλλά μετά θυμήθηκε ότι το είχε αφήσει για φόρτιση στο σπίτι. Άλλη μια ατυχία. Σκέφτηκε το πρωί ότι αφού δεν είχε αρκετή μπαταρία δε χρειαζότανε να το βγάλει από την πρίζα για μία τόσο μικρή διαδρομή για να πάει από το σπίτι της στην εταιρεία. Μην μπορώντας να κάνει κάτι άλλο, έπιασε το κεφάλι της και κουλουριάστηκε σε μια γωνιά του ασανσέρ, σε μία από τις μεγαλύτερες ήττες που είχε υποστεί. Ήταν τόσο κοντά και όμως τόσο μακριά. Άρχισε να ξεφυσάει, να βρίζει από μέσα της τον εαυτό της και αυτά τα αναθεματισμένα τακούνια όπου είχε την ατυχή έμπνευση να φορέσει. Έψαξε στην τσάντα της να βρει κάτι φαγώσιμο αλλά τίποτα. Μόνο μια τσίχλα βρήκε την οποία μασούλαγε νευρικά. Τόσο νευρικά και τόσο δυνατά που νόμιζες ότι θα σπάσουνε τα δόντια της.

Περάσανε πέντε λεπτά, μετά δέκα… Η ώρα πέρναγε και το είχε πάρει πλέον απόφαση. Χωρίς συνέντευξη δεν έχει δουλειά. Καθισμένη όπως ήτανε άρχισαν να περνάνε διάφορες σκέψεις από το μυαλό της. Σκέψεις του παρελθόντος. Τον παππού της που για να επιδείξει την δύναμη του όταν αυτή ήταν μικρή την σήκωνε ψηλά με το ένα χέρι, τα δύο σπασμένα μπροστινά της δόντια- ο μεγαλύτερος πόνος που είχε νιώσει ποτέ- όταν στο δημοτικό ένα αγοράκι έπεσε πάνω της με το ποδήλατο, το πόσο δυνατά χτύπαγε η καρδιά της καθώς υπολόγιζε τα μόρια των πανελληνίων εξετάσεων, το πόσο χτύπαγε ακόμα δυνατότερα την πρώτη φορά που είδε τον Δημήτρη, τις διακοπές τους στην Πράγα και το κυνήγι κάποιου τσαντάκια που της είχε αρπάξει την τσάντα σχεδόν μέσα από τα χέρια της, τις βασιλικές γαρίδες που φάγανε στο εφταήμερο ταξίδι τους στη Φλόριντα, τα δάκρυα της μάνας της στην ορκωμοσία του πτυχίου της και το τελευταίο αντίο στον πατέρα της με το μουστάκι του, που περιποιότανε με ευλάβεια καθημερινά.

Ξαφνικά τα αυτιά της πιάσανε έναν παράξενο ήχο. Έναν μακρόσυρτο και ανατριχιαστικό, τραχύ ήχο. Και εγένετο φως… η λειτουργία του ασανσέρ επανήλθε και τα δύο δευτερόλεπτα που την χώριζαν από τον έκτο όροφο φτάσανε. Όντας ιδρωμένη μέχρι και πίσω από τα αυτιά, πετάχτηκε σαν αίλουρος έξω από το ασανσέρ. Αλαφιασμένη έψαχνε για το που έπρεπε να πάει. Βρήκε μπροστά της μία κοπέλα καλοντυμένη μ ένα μακρύ μαύρο φόρεμα και με τα μακριά μαύρα μαλλιά της πιασμένα σε μία κομψή αλογοουρά.

Συγγνώμη για την συνέντευξη…; ψέλλισε με μία αδύναμη φωνή που ίσα που έβγαινε από μέσα της.

Την πήρε αυτή σκύλα με το μωράκι. Την λυπήθηκαν την καημενούλα είπε με ένα ειρωνικό τόνο στη φωνή της η κοπέλα με τα μαύρα μαλλιά.

Απογοητευμένη από αυτό που μόλις άκουσε, άφησε τα χέρια της να πέσουνε δίπλα στο κορμί της και έβγαλε ένα βαθύ αναστεναγμό γεμάτο απογοήτευση. Μισός όροφος. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Μισός όροφος προς μια δουλειά που τόσο πολύ ήθελε για βιοποριστικούς λόγους αλλά ποτέ δεν ήρθε. Αλλά σκέφτηκε ‘και τι έγινε’.

Και δυνατότερη από πριν, με τα τακούνια στο χέρι, περπάτησε με γυμνά πόδια για το αγαπημένο της διαμέρισμα.

.

Ο Γιάννης Μαράκης γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1985 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Έζησε 6 χρόνια στο Βόλο από όπου και αποφοίτησε τον Νοέμβριο του 2009 από το τμήμα Γεωπονίας Φυτικής Παραγωγής και Αγροτικού Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Γράφει ποιήματα, στίχους τραγουδιών, μικρά διηγήματα και σενάρια για μικρού μήκους ταινίες.

[ blog ] [ facebook ] [ e-mail ]

Η σπηλιά λειτουργεί

πηγή: http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/diafora/h-sphlia-leitourgei.html

Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη

Η σπηλιά λειτουργεί

Της Delia Steinberg Guzman, Πρόεδρος του Διεθνούς Οργανισμού Νέα Ακρόπολη, Σταυρός των Παρισίων του Πανεπιστημίου της Σορβόνης σε Επιστήμες, Τέχνες και Γράμματα.

ΝΑΙ, λειτουργεί, και όλοι είμαστε σε θέση να διαπιστώσουμε καθημερινά τα όλο και πιο ποικίλα, άθλια και βλαβερά σκηνικά της Σπηλιάς. Αναφερόμαστε, όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, στη σπηλιά του Πλατωνικού μύθου, σε αυτόν τον κόσμο από σκιές και ψέματα μεταμφιεσμένα με πραγματικότητες, εικόνα με την οποία ο κλασικός φιλόσοφος περιγράφει, όχι μόνο την εποχή του, αλλά και πολλές άλλες στιγμές της Ιστορίας. Και ανάμεσα σε αυτές, την τωρινή στιγμή.

Εκτός από τις συνηθισμένες πολιτικές ομιλίες που καταφέρνουν να μας δείξουν αντικρουόμενες όψεις ενός ίδιου γεγονότος, η επιστήμη, που είναι σήμερα πρωτοπόρος της αντικειμενικής έρευνας, έχει πέσει στα δίχτυα μιας απλουστευμένης παρουσίασης για λιγότερο καταρτισμένους αναγνώστες, και κάτω από την προστασία ευγενικών λέξεων, χειραγωγεί και αυτή τα γεγονότα με κρυφή σκοπιμότητα.

Τον Αύγουστο, είχα την ευκαιρία να διαβάσω ένα τμήμα της «ψυχαγωγικής Επιστήμης» σε κάποιο περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας. Κάθε μέρα, με λίγα λόγια, παρουσίαζε κάποιο θέμα κοινού ενδιαφέροντος, με εύκολα και συμπαθητικά συμπεράσματα... Αλλά... αληθινά; Είναι αλήθεια ότι πάντα μπορούμε να μάθουμε κάτι περισσότερο, αλλά το κάνουμε κάτω από τον παραμορφωτικό φακό μιας συμφεροντολογικής επικοινωνίας.

Μου έκανε εξαιρετική εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο υποβιβάζουν το επίπεδο των μεγάλων προσωπικοτήτων, ώστε να έχουμε όλο και λιγότερα μεγάλα παραδείγματα στα οποία να μπορούμε να αναφερθούμε. Είναι σαν να έχει αναλάβει η επιστήμη να μας δείξει ότι όλοι είμαστε ίδιοι, αλλά μεταφέροντας τα μέτρα και τα σταθμά πολύ χαμηλά, στα χυδαία και τα επιπόλαια. Η μεγαλοφυΐα δεν υπάρχει. Είναι ένα λάθος της Φύσης. Ακριβώς έτσι ονομάζεται το άρθρο που θέλω να σχολιάσω: «λάθη προς τα πάνω».

Ο συγγραφέας περιγράφει δύο πολύ γνωστές περιπτώσεις εξαιρετικών ανθρώπων: ενός μουσικού, του Μότσαρτ, και ενός φιλοσόφου, του Καντ. Αναφέρεται σε μελέτες που προσπαθούν να αποδείξουν ότι τόσο ο ένας όσο και ο άλλος ήταν άρρωστοι, και αυτό που εμείς θεωρούμε μεγαλοφυΐα δεν είναι παρά το αποτέλεσμα γενετικών λαθών.

Στην περίπτωση του Μότσαρτ, γίνεται λόγος για το «σύνδρομο του Ουίλλιαμς», που δημιουργεί προβλήματα αρτηριακής κυκλοφορίας, κάποια διανοητική καθυστέρηση, χαμηλή προσοχή και μεγάλο άγχος. Αντίθετα, δημιουργεί πολύ κοινωνικούς ανθρώπους, με καλή ακουστική μνήμη και μεγάλο ταλέντο για τη μουσική. Αυτό το σύνδρομο δημιουργείται σε ένα χρωμόσωμα που επηρεάζει 16 γονίδια, δηλ. ένα γενετικό λάθος, το οποίο, αν το δει κανείς από την προοπτική άπειρων όπως εμείς ανθρώπων, μετατρέπεται σε ένα «λάθος προς τα πάνω». Δεν υπάρχει μεγαλοφυΐα, υπάρχει λάθος στη Φύση. Ένας εξαιρετικός άνθρωπος είναι ένα λάθος της Φύσης.

Η περίπτωση του Καντ είναι παρόμοια. Αναλύοντας τα γραπτά του, μας λένε ότι όλα τους είχαν μεγάλη σαφήνεια ιδεών και εκθέτονταν πολύ σωστά, μέχρι που έφτασε στα 47 του χρόνια. Από τότε και μετά ο Καντ οδήγησε τη φιλοσοφική του έρευνα προς το έδαφος του Λόγου. Γεννήθηκαν τα πιο μεγαλειώδη έργα του, στα οποία θεμελιώνει την ανθρώπινη γνώση σε εννοιολογικές δομές ανεξάρτητες από τις συγκινήσεις.

Συμπτωματικά, από τότε παραπονιέται για δυνατούς πονοκεφάλους και απώλεια όρασης στο αριστερό μάτι, στοιχεία που δίνουν την εντύπωση ότι είχε κάποιο εγκεφαλικό όγκο στον αριστερό μετωπιαίο λοβό, εκεί όπου βρίσκονται τα κέντρα που κάνουν δυνατή τη σχέση μεταξύ των συναισθημάτων και του ορθού λόγου.
Έτσι λοιπόν, η ικανότητα του Καντ να φτάσει στον Καθαρό Λόγο, να αποκολληθεί η σκέψη από τη συναισθηματική επιρροή, είναι άλλο ένα γενετικό λάθος στους εγκεφαλικούς νευρώνες. Πρέπει να είναι κανείς άρρωστος, λοιπόν, για διαχωρίσει το λόγο από το συναίσθημα και για να δώσει στο λόγο το ρόλο στήριξης των υπερβατικών ανθρώπινων γνώσεων!!!
Ο συγγραφέας του άρθρου δεν ισχυρίζεται τίποτα. Παρουσιάζει αυτές τις μελέτες και αφήνει τον αναγνώστη ελεύθερο να αναλύσει αυτές -και ίσως και άλλες- περιπτώσεις ως πιθανές. Καταλήγει λέγοντας: «Εν τέλει, τι είναι η εξέλιξη αν όχι μια υπομονετική συλλογή λαθών προς τα πάνω;».
Αυτή είναι, πιθανόν -για να αφήσουμε κάποιο χώρο στην αμφιβολία, όπως το απαιτεί η σημερινή μόδα- η κρυφή γλώσσα της μυθικής Σπηλιάς του Πλάτωνα. Τίποτα από όσα βλέπουμε δεν είναι πραγματικότητα. Παρατηρούμε μονάχα σκιές, οι οποίες, εξαιτίας μιας ειδικής διάθεσης της Σπηλιάς, φαίνονται πραγματικότητες στις αισθήσεις μας, και ίσως και στο λογισμό μας...
Αν συνεχίζουμε αυτόν το συλλογισμό, η εξέλιξη δεν είναι πια μια προοδευτική ανύψωση της ανθρώπινης κατάστασης, η οποία επιτρέπει να αναπτύξουμε και να γεννήσουμε τις εσωτερικές και τις πρακτικές μας αξίες. Η εξέλιξη είναι ένα λάθος της Φύσης. Τραβάει προς τα επάνω, επειδή παράγει εξαιρέσεις, αλλά όχι επειδή αποτελεί μια υπέρβαση. Το «φυσικό» είναι να είμαστε όπως είμαστε, σήμερα, αύριο και πάντα. Γιατί να αλλάξουμε, αφού έχουμε μια εξαιρετική γενετική μηχανή που μας αποκαλύπτει πώς πρέπει να είμαστε εμείς οι άνθρωποι;
Σε κάτι όμως είμαστε σύμφωνοι.
Αυτή η ασφυκτική μαζικοποίηση μέσα στην οποία είμαστε βυθισμένοι, πρέπει να έχει κάποιο «λάθος», μια πόρτα διαφυγής, για να μπορούμε να αναπνεύσουμε πιο καθαρούς ανέμους, πιο υψηλούς. Η Σπηλιά έχει μια πόρτα εξόδου, και ο άνθρωπος που είναι αρκετά έξυπνος για να τη βρει, θα βρει επίσης την πραγματικότητα, με ή χωρίς όγκους στον εγκέφαλο.

Και επίσης συμφωνούμε στο ότι η εξέλιξη είναι μια υπομονετική συλλογή... αλλά ανθρώπινων δυνατοτήτων, ανοιχτών σε μια όλο και πιο σωστή έκφραση, μια υπομονετική συλλογή αρετών, όσο και αν δεν αρέσει πολύ σήμερα η λέξη αρετή.

Η εξέλιξη πάντα πηγαίνει προς τα επάνω. Και σε αυτό είμαστε. Μέσα στη Σπηλιά, αλλά προσπαθώντας να βγούμε έξω.

Joomla SEF URLs by Artio