Γεωτρόπιο 7 - Η αρχαία Λίνδος Άγονη γραμμή Ο μοναχικός Βιγλάτορας Το κροκοδειλάκι των Κυκλαδων Η μυζήθρα των Λειψών

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Η αρχαία Λίνδος
Άγονη γραμμή
Ο μοναχικός Βιγλάτορας
Το κροκοδειλάκι των Κυκλαδων
Η μυζήθρα των Λειψών

 τεύχος 77

ΓΡΑΠΤΟΣ ΛΟΓΟΣ - θΕΩΡΊΑ & ΠΡΑΞΗ

πηγή: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=465587640142615&set=a.138848252816557.18132.108511895850193&type=1&theater

 

ΓΡΑΠΤΟΣ ΛΟΓΟΣ - θΕΩΡΊΑ & ΠΡΑΞΗ

 - Επειδή πολλοί μαθητές υποφέρουν όταν βρίσκονται μπροστά στο "σκέφτομαι και γράφω". - Επειδή χρειάζονται κάποια καθοδήγηση για το πώς θα γράφουν αποτελεσματικά. - Επειδή ο καλός χειρισμός του προφορικού και γραπτού λόγου πριμοδοτεί την προσωπικότητα του ατόμου. - Επειδή η θεωρία είναι απαραίτητο να συνδιαλέγεται με την πράξη. Δίνεται η εργασία αυτή ως εργαλείο, ώστε οι μαθητές, να μην υποφέρουν πια, να καθοδηγηθούν για το πώς, να πριμοδοτήσουν την προσωπικότητά τους και να συνδιαλέγουν τη θεωρία με την πράξη.

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=180451

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Αντιπτέριση

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

ΠΑΡΑΛΙΓΟ…ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του Γιάννη Μαράκη *

 πηγή: http://www.onestory.gr/post/30862271044

ΠΑΡΑΛΙΓΟ…ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

του Γιάννη Μαράκη *

.

Τι τα ήθελε αυτά τα τακούνια. Καθόλου χρήσιμα όντως. Tα είχε φορέσει ίσα ίσα δύο φορές. Η πρώτη ήταν σε ένα ραντεβού της με τον Δημήτρη ώστε να τον εντυπωσιάσει εκείνο το Σαββατόβραδο, μιας και ήταν η πρώτη φορά που βγήκανε οι δυο τους. Η δεύτερη ήταν στο γάμο της ξαδέρφης της, όπου από τον πολύ και άγαρμπο χορό έσπασε το αριστερό τακούνι και προσγειώθηκε σε ένα άγνωστο καλεσμένο που διόλου όμως δεν τον πείραξε όπως αυτή έπεσε πάνω του.

Παρότι η εταιρεία που είχε προγραμματίσει να πάει για συνέντευξη κανονικά δεν απείχε ούτε 10 λεπτά με τα πόδια από το σπίτι της, θέλοντας να κάνει καλή εντύπωση με το αέρινο γαλάζιο φόρεμα που φορούσε και έχοντας ξεχάσει σχεδόν να ισορροπεί στα ξένα για αυτή τακούνια, ήταν 20 λεπτά στο δρόμο και ακόμα να φτάσει. Άρχισε να ιδρώνει τόσο από τη ζέστη όσο και από το άγχος γιατί είχε αργήσει και δεν ήξερε πως θα την αντιμετώπιζαν. ‘Συνέντευξη για δουλειά με μία αργοπορημένη. Φαντάσου τι θα γινότανε αν όντως έπιανε δουλειά’ σκέφτηκε ότι θα λέγανε τα <μεγάλα κεφάλια> για αυτήν.

Μετά από περίπου 25 λεπτά έφτασε στην είσοδο της εταιρείας. Αφού χάζεψε όσο μπορούσε το ύψος της, για λιγότερο από 5 δευτερόλεπτα, ήλπιζε να υπήρχανε και άλλοι υποψήφιοι πριν από αυτήν ώστε να μη γινόταν τόσο αισθητή η αργοπορία της. Μπήκε μέσα φουριόζα και κατευθύνθηκε στο ασανσέρ που βρισκότανε στο βάθος, την είχανε ενημερώσει από την προηγουμένη μέρα πως η συνέντευξη θα δινόταν στον 6^ο όροφο. Ένιωθε πως ακόμα και τα δευτερόλεπτα ήταν σημαντικά. Πάτησε με δύναμη το κουμπί, λες και όσο πιο δυνατά το πατούσε τόσο πιο γρήγορα θα ανταποκρινότανε στο κάλεσμα της. Ευτυχώς για αυτή ήταν ήδη στο ισόγειο. Μπήκε με μια δρασκελιά μέσα και πάτησε το κουμπί με τον αριθμό 6.

Παρακολουθούσε με μεγάλη αγωνία την οθόνη του ασανσέρ να καταπίνει τα νούμερα. Ένα, δύο ,τρία τέσσερα, πέντε… και ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν.

‘Πλάκα μου κάνεις. Σε παρακαλώ… όχι τώρα’.

Το ασανσέρ είχε κολλήσει ανάμεσα στον πέμπτο και έκτο όροφο, τα φώτα έσβησαν και το σκοτάδι μέσα της γεννήθηκε το ίδιο βαθύ. Έπιασε με απογοήτευση το κεφάλι της, ένα αίσθημα τρόμου και πανικού την κατέκλυσε, όχι επειδή κλείστηκε στο ασανσέρ, είχε ξανασυμβεί στο παρελθόν άλλωστε, αλλά για το ότι ο χρόνος για την συνέντευξη είχε ήδη περάσει και το περιστατικό αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα, η ταφόπλακα στην προσδοκία της για να βρει δουλειά. Άρχισε να χτυπάει με μανία την πόρτα του ασανσέρ, να καλεί σε βοήθεια αλλά τίποτα. Χτύπησε το κουδούνι έκτακτης ανάγκης τόσο δυνατά και τόσες πολλές φορές που της φάνηκε ότι άρχιζε να βυθίζεται μέσα στο ταμπλό του ασανσέρ. Απογοήτευση. Μόνο αυτό σκεφτότανε. Ο ιδρώτας άρχισε να βγαίνει από όλους τους πόρους του σώματος της. Έκανε από την τσάντα να βγάλει το κινητό της αλλά μετά θυμήθηκε ότι το είχε αφήσει για φόρτιση στο σπίτι. Άλλη μια ατυχία. Σκέφτηκε το πρωί ότι αφού δεν είχε αρκετή μπαταρία δε χρειαζότανε να το βγάλει από την πρίζα για μία τόσο μικρή διαδρομή για να πάει από το σπίτι της στην εταιρεία. Μην μπορώντας να κάνει κάτι άλλο, έπιασε το κεφάλι της και κουλουριάστηκε σε μια γωνιά του ασανσέρ, σε μία από τις μεγαλύτερες ήττες που είχε υποστεί. Ήταν τόσο κοντά και όμως τόσο μακριά. Άρχισε να ξεφυσάει, να βρίζει από μέσα της τον εαυτό της και αυτά τα αναθεματισμένα τακούνια όπου είχε την ατυχή έμπνευση να φορέσει. Έψαξε στην τσάντα της να βρει κάτι φαγώσιμο αλλά τίποτα. Μόνο μια τσίχλα βρήκε την οποία μασούλαγε νευρικά. Τόσο νευρικά και τόσο δυνατά που νόμιζες ότι θα σπάσουνε τα δόντια της.

Περάσανε πέντε λεπτά, μετά δέκα… Η ώρα πέρναγε και το είχε πάρει πλέον απόφαση. Χωρίς συνέντευξη δεν έχει δουλειά. Καθισμένη όπως ήτανε άρχισαν να περνάνε διάφορες σκέψεις από το μυαλό της. Σκέψεις του παρελθόντος. Τον παππού της που για να επιδείξει την δύναμη του όταν αυτή ήταν μικρή την σήκωνε ψηλά με το ένα χέρι, τα δύο σπασμένα μπροστινά της δόντια- ο μεγαλύτερος πόνος που είχε νιώσει ποτέ- όταν στο δημοτικό ένα αγοράκι έπεσε πάνω της με το ποδήλατο, το πόσο δυνατά χτύπαγε η καρδιά της καθώς υπολόγιζε τα μόρια των πανελληνίων εξετάσεων, το πόσο χτύπαγε ακόμα δυνατότερα την πρώτη φορά που είδε τον Δημήτρη, τις διακοπές τους στην Πράγα και το κυνήγι κάποιου τσαντάκια που της είχε αρπάξει την τσάντα σχεδόν μέσα από τα χέρια της, τις βασιλικές γαρίδες που φάγανε στο εφταήμερο ταξίδι τους στη Φλόριντα, τα δάκρυα της μάνας της στην ορκωμοσία του πτυχίου της και το τελευταίο αντίο στον πατέρα της με το μουστάκι του, που περιποιότανε με ευλάβεια καθημερινά.

Ξαφνικά τα αυτιά της πιάσανε έναν παράξενο ήχο. Έναν μακρόσυρτο και ανατριχιαστικό, τραχύ ήχο. Και εγένετο φως… η λειτουργία του ασανσέρ επανήλθε και τα δύο δευτερόλεπτα που την χώριζαν από τον έκτο όροφο φτάσανε. Όντας ιδρωμένη μέχρι και πίσω από τα αυτιά, πετάχτηκε σαν αίλουρος έξω από το ασανσέρ. Αλαφιασμένη έψαχνε για το που έπρεπε να πάει. Βρήκε μπροστά της μία κοπέλα καλοντυμένη μ ένα μακρύ μαύρο φόρεμα και με τα μακριά μαύρα μαλλιά της πιασμένα σε μία κομψή αλογοουρά.

Συγγνώμη για την συνέντευξη…; ψέλλισε με μία αδύναμη φωνή που ίσα που έβγαινε από μέσα της.

Την πήρε αυτή σκύλα με το μωράκι. Την λυπήθηκαν την καημενούλα είπε με ένα ειρωνικό τόνο στη φωνή της η κοπέλα με τα μαύρα μαλλιά.

Απογοητευμένη από αυτό που μόλις άκουσε, άφησε τα χέρια της να πέσουνε δίπλα στο κορμί της και έβγαλε ένα βαθύ αναστεναγμό γεμάτο απογοήτευση. Μισός όροφος. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Μισός όροφος προς μια δουλειά που τόσο πολύ ήθελε για βιοποριστικούς λόγους αλλά ποτέ δεν ήρθε. Αλλά σκέφτηκε ‘και τι έγινε’.

Και δυνατότερη από πριν, με τα τακούνια στο χέρι, περπάτησε με γυμνά πόδια για το αγαπημένο της διαμέρισμα.

.

Ο Γιάννης Μαράκης γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1985 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Έζησε 6 χρόνια στο Βόλο από όπου και αποφοίτησε τον Νοέμβριο του 2009 από το τμήμα Γεωπονίας Φυτικής Παραγωγής και Αγροτικού Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Γράφει ποιήματα, στίχους τραγουδιών, μικρά διηγήματα και σενάρια για μικρού μήκους ταινίες.

[ blog ] [ facebook ] [ e-mail ]

Η σπηλιά λειτουργεί

πηγή: http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/diafora/h-sphlia-leitourgei.html

Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη

Η σπηλιά λειτουργεί

Της Delia Steinberg Guzman, Πρόεδρος του Διεθνούς Οργανισμού Νέα Ακρόπολη, Σταυρός των Παρισίων του Πανεπιστημίου της Σορβόνης σε Επιστήμες, Τέχνες και Γράμματα.

ΝΑΙ, λειτουργεί, και όλοι είμαστε σε θέση να διαπιστώσουμε καθημερινά τα όλο και πιο ποικίλα, άθλια και βλαβερά σκηνικά της Σπηλιάς. Αναφερόμαστε, όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, στη σπηλιά του Πλατωνικού μύθου, σε αυτόν τον κόσμο από σκιές και ψέματα μεταμφιεσμένα με πραγματικότητες, εικόνα με την οποία ο κλασικός φιλόσοφος περιγράφει, όχι μόνο την εποχή του, αλλά και πολλές άλλες στιγμές της Ιστορίας. Και ανάμεσα σε αυτές, την τωρινή στιγμή.

Εκτός από τις συνηθισμένες πολιτικές ομιλίες που καταφέρνουν να μας δείξουν αντικρουόμενες όψεις ενός ίδιου γεγονότος, η επιστήμη, που είναι σήμερα πρωτοπόρος της αντικειμενικής έρευνας, έχει πέσει στα δίχτυα μιας απλουστευμένης παρουσίασης για λιγότερο καταρτισμένους αναγνώστες, και κάτω από την προστασία ευγενικών λέξεων, χειραγωγεί και αυτή τα γεγονότα με κρυφή σκοπιμότητα.

Τον Αύγουστο, είχα την ευκαιρία να διαβάσω ένα τμήμα της «ψυχαγωγικής Επιστήμης» σε κάποιο περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας. Κάθε μέρα, με λίγα λόγια, παρουσίαζε κάποιο θέμα κοινού ενδιαφέροντος, με εύκολα και συμπαθητικά συμπεράσματα... Αλλά... αληθινά; Είναι αλήθεια ότι πάντα μπορούμε να μάθουμε κάτι περισσότερο, αλλά το κάνουμε κάτω από τον παραμορφωτικό φακό μιας συμφεροντολογικής επικοινωνίας.

Μου έκανε εξαιρετική εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο υποβιβάζουν το επίπεδο των μεγάλων προσωπικοτήτων, ώστε να έχουμε όλο και λιγότερα μεγάλα παραδείγματα στα οποία να μπορούμε να αναφερθούμε. Είναι σαν να έχει αναλάβει η επιστήμη να μας δείξει ότι όλοι είμαστε ίδιοι, αλλά μεταφέροντας τα μέτρα και τα σταθμά πολύ χαμηλά, στα χυδαία και τα επιπόλαια. Η μεγαλοφυΐα δεν υπάρχει. Είναι ένα λάθος της Φύσης. Ακριβώς έτσι ονομάζεται το άρθρο που θέλω να σχολιάσω: «λάθη προς τα πάνω».

Ο συγγραφέας περιγράφει δύο πολύ γνωστές περιπτώσεις εξαιρετικών ανθρώπων: ενός μουσικού, του Μότσαρτ, και ενός φιλοσόφου, του Καντ. Αναφέρεται σε μελέτες που προσπαθούν να αποδείξουν ότι τόσο ο ένας όσο και ο άλλος ήταν άρρωστοι, και αυτό που εμείς θεωρούμε μεγαλοφυΐα δεν είναι παρά το αποτέλεσμα γενετικών λαθών.

Στην περίπτωση του Μότσαρτ, γίνεται λόγος για το «σύνδρομο του Ουίλλιαμς», που δημιουργεί προβλήματα αρτηριακής κυκλοφορίας, κάποια διανοητική καθυστέρηση, χαμηλή προσοχή και μεγάλο άγχος. Αντίθετα, δημιουργεί πολύ κοινωνικούς ανθρώπους, με καλή ακουστική μνήμη και μεγάλο ταλέντο για τη μουσική. Αυτό το σύνδρομο δημιουργείται σε ένα χρωμόσωμα που επηρεάζει 16 γονίδια, δηλ. ένα γενετικό λάθος, το οποίο, αν το δει κανείς από την προοπτική άπειρων όπως εμείς ανθρώπων, μετατρέπεται σε ένα «λάθος προς τα πάνω». Δεν υπάρχει μεγαλοφυΐα, υπάρχει λάθος στη Φύση. Ένας εξαιρετικός άνθρωπος είναι ένα λάθος της Φύσης.

Η περίπτωση του Καντ είναι παρόμοια. Αναλύοντας τα γραπτά του, μας λένε ότι όλα τους είχαν μεγάλη σαφήνεια ιδεών και εκθέτονταν πολύ σωστά, μέχρι που έφτασε στα 47 του χρόνια. Από τότε και μετά ο Καντ οδήγησε τη φιλοσοφική του έρευνα προς το έδαφος του Λόγου. Γεννήθηκαν τα πιο μεγαλειώδη έργα του, στα οποία θεμελιώνει την ανθρώπινη γνώση σε εννοιολογικές δομές ανεξάρτητες από τις συγκινήσεις.

Συμπτωματικά, από τότε παραπονιέται για δυνατούς πονοκεφάλους και απώλεια όρασης στο αριστερό μάτι, στοιχεία που δίνουν την εντύπωση ότι είχε κάποιο εγκεφαλικό όγκο στον αριστερό μετωπιαίο λοβό, εκεί όπου βρίσκονται τα κέντρα που κάνουν δυνατή τη σχέση μεταξύ των συναισθημάτων και του ορθού λόγου.
Έτσι λοιπόν, η ικανότητα του Καντ να φτάσει στον Καθαρό Λόγο, να αποκολληθεί η σκέψη από τη συναισθηματική επιρροή, είναι άλλο ένα γενετικό λάθος στους εγκεφαλικούς νευρώνες. Πρέπει να είναι κανείς άρρωστος, λοιπόν, για διαχωρίσει το λόγο από το συναίσθημα και για να δώσει στο λόγο το ρόλο στήριξης των υπερβατικών ανθρώπινων γνώσεων!!!
Ο συγγραφέας του άρθρου δεν ισχυρίζεται τίποτα. Παρουσιάζει αυτές τις μελέτες και αφήνει τον αναγνώστη ελεύθερο να αναλύσει αυτές -και ίσως και άλλες- περιπτώσεις ως πιθανές. Καταλήγει λέγοντας: «Εν τέλει, τι είναι η εξέλιξη αν όχι μια υπομονετική συλλογή λαθών προς τα πάνω;».
Αυτή είναι, πιθανόν -για να αφήσουμε κάποιο χώρο στην αμφιβολία, όπως το απαιτεί η σημερινή μόδα- η κρυφή γλώσσα της μυθικής Σπηλιάς του Πλάτωνα. Τίποτα από όσα βλέπουμε δεν είναι πραγματικότητα. Παρατηρούμε μονάχα σκιές, οι οποίες, εξαιτίας μιας ειδικής διάθεσης της Σπηλιάς, φαίνονται πραγματικότητες στις αισθήσεις μας, και ίσως και στο λογισμό μας...
Αν συνεχίζουμε αυτόν το συλλογισμό, η εξέλιξη δεν είναι πια μια προοδευτική ανύψωση της ανθρώπινης κατάστασης, η οποία επιτρέπει να αναπτύξουμε και να γεννήσουμε τις εσωτερικές και τις πρακτικές μας αξίες. Η εξέλιξη είναι ένα λάθος της Φύσης. Τραβάει προς τα επάνω, επειδή παράγει εξαιρέσεις, αλλά όχι επειδή αποτελεί μια υπέρβαση. Το «φυσικό» είναι να είμαστε όπως είμαστε, σήμερα, αύριο και πάντα. Γιατί να αλλάξουμε, αφού έχουμε μια εξαιρετική γενετική μηχανή που μας αποκαλύπτει πώς πρέπει να είμαστε εμείς οι άνθρωποι;
Σε κάτι όμως είμαστε σύμφωνοι.
Αυτή η ασφυκτική μαζικοποίηση μέσα στην οποία είμαστε βυθισμένοι, πρέπει να έχει κάποιο «λάθος», μια πόρτα διαφυγής, για να μπορούμε να αναπνεύσουμε πιο καθαρούς ανέμους, πιο υψηλούς. Η Σπηλιά έχει μια πόρτα εξόδου, και ο άνθρωπος που είναι αρκετά έξυπνος για να τη βρει, θα βρει επίσης την πραγματικότητα, με ή χωρίς όγκους στον εγκέφαλο.

Και επίσης συμφωνούμε στο ότι η εξέλιξη είναι μια υπομονετική συλλογή... αλλά ανθρώπινων δυνατοτήτων, ανοιχτών σε μια όλο και πιο σωστή έκφραση, μια υπομονετική συλλογή αρετών, όσο και αν δεν αρέσει πολύ σήμερα η λέξη αρετή.

Η εξέλιξη πάντα πηγαίνει προς τα επάνω. Και σε αυτό είμαστε. Μέσα στη Σπηλιά, αλλά προσπαθώντας να βγούμε έξω.

Joomla SEF URLs by Artio

Σήμερα...

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Ζαχαρία , Ζαχαρένια, Ελισάβετ

πηγή : http://www.saint.gr/2352/saint.aspx

Προφήτης Ζαχαρίας και η σύζυγος του Ελισάβετ

Βιογραφία
Ο Ζαχαρίας, πατέρας του Ιωάννη του Βαπτιστή, έζησε στα χρόνια του Ηρώδη, βασιλιά της Ιουδαίας. Κατά τη γνώμη του Χρυσοστόμου, καθώς και άλλων Πατέρων της Εκκλησίας, ο Ζαχαρίας δεν ήταν απλός Ιερέας, αλλά αρχιερέας που έμπαινε στα άγια των αγίων. Σύζυγο είχε την Ελισάβετ και δεν είχαν παιδί.

Κάποια μέρα λοιπόν, την ώρα του θυμιάματος μέσα στο θυσιαστήριο, είδε άγγελο Κυρίου που του ανήγγειλε ότι θα αποκτούσε γιο και θα ονομαζόταν Ιωάννης. Ο Ζαχαρίας σκίρτησε από χαρά, αλλά δυσπίστησε. Η γυναίκα του ήταν στείρα και γριά, πώς θα γινόταν αυτό που άκουγε; Τότε ο άγγελος του είπε ότι θα μείνει κωφάλαλος μέχρι να πραγματοποιηθεί η βουλή του Θεού.

Πράγματι, η Ελισάβετ συνέλαβε και έκανε γιο. Όταν θέλησαν να δώσουν όνομα στο παιδί, ο Ζαχαρίας έγραψε πάνω σε πινακίδιο το όνομα Ιωάννης. Αμέσως δε λύθηκε η γλώσσα του και όλοι μαζί δόξασαν το Θεό.

Βέβαια, η χάρη αυτή έγινε από το Θεό στο Ζαχαρία, διότι της ήταν «δίκαιος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πορευόμενος ἐν πάσαις ταὶς ἐντολαὶς καὶ δικαιώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτος» (Λουκά, α' 6.). Ήταν, δηλαδή, δίκαιος μπροστά στο Θεό και ζούσε σύμφωνα με της της εντολές και τα παραγγέλματα του Κυρίου, άμεμπτος από κάθε σοβαρή ενοχή 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Η βιταμίνη Β3 υπερόπλο

        Η βιταμίνη Β3 υπερόπλο στον πόλεμο κατά των σούπερ μικροβίων!

Η βιταμίνη Β3 αναδεικνύεται σε νέο υπερόπλο στον πόλεμο κατά των σούπερ μικροβίων! Αμερικανοί ερευνητές διαπίστωσαν ότι η Β3, γνωστή και ως νικοτιναμίδη, δίνει ώθηση στην ικανότητα των ανοσοκυττάρων να σκοτώνουν τα βακτήρια του σταφυλόκοκκου.

Η Β3 μειώνει τον αριθμό και την αποτελεσματικότητα των ουδετερόφιλων, των λευκών αιμοσφαιρίων που μπορούν να σκοτώσουν τα βλαβερά βακτήρια.

Η αποτελεσματικότητα της Β3 διαπιστώθηκε όταν οι ερευνητές χορήγησαν εξαιρετικά μεγάλες δόσεις αυτής της βιταμίνης σε ποντίκια, ενώ τη δοκίμασαν και σε ανθρώπινο αίμα στο εργαστήριο.

Εκεί παρατήρησαν ότι φαίνεται να ενεργοποιεί τη δράση αντιμικροβιακών γονιδίων. «Αυτό το συμπέρασμα είναι δυνητικά πολύ σημαντικό, αν και πρέπει να γίνουν περαιτέρω έρευνες στους ανθρώπους», τονίζει ο καθηγητής Αντριαν Γκόμπαρτ από το Ινστιτούτο Linus Pauling του Πανεπιστημίου του Ορεγκον, ο οποίος συμμετείχε στην έρευνα.

Ελπίδα των ειδικών είναι ότι μέσω αυτής της ανακάλυψης θα μπορέσουν να βρουν νέους τρόπους για την αντιμετώπιση των μολύνσεων σταφυλόκοκκου, οι οποίες μπορούν να αποβούν ακόμα και θανατηφόρες.

«Τα αντιβιοτικά είναι θαυματουργά φάρμακα, αλλά συχνά δημιουργούν προβλήματα ανθεκτικότητας των βακτηρίων σε αυτά. Τα συμπεράσματα για τη Β3 μπορεί να οδηγήσουν στον συνδυασμό αυτής της βιταμίνης με αντιβιοτικά για καλύτερα αποτελέσματα», τονίζει ο Γκόμπαρτ.

Espressonews.gr

ΖΩΡΖ ΣΙΜΑΝΟΝ

πηγή: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=377409615665430&set=a.136809996392061.29371.135792846493776&type=1&theater

ΖΩΡΖ ΣΙΜΑΝΟΝ (13/2/1903-4/9/1989)

Ο Ζωρζ Σιμενόν γεννήθηκε στη Λιέγη του Βελγίου στις 13 Φεβρουαρίου 1903. Έπειτα από σπουδές στους Ιησουίτες έγινε, το 1919, μαθητευόμενος ζαχαροπλάστης, έπειτα υπάλληλος βιβλιοπωλείου, και τελικά ρεπόρτερ στη "Γκαζέτ ντε Λιέζ". 
Το πρώτο του μυθιστόρημα, με τίτλο "Στο γεφύρι του Αρς" εκδόθηκε το 1921 και τότε ο Σιμενόν έφυγε απ' τη Λιέγη για το Παρίσι. 
Παντρεύτηκε το 1923 με την "Τιζύ" και δημοσίευσε διηγήματα και νουβέλες σε πολλές εφημερίδες. Το 1924 εξέδωσε, με ψευδώνυμο, το πρώτο "λαϊκό" του μυθιστόρημα, "Το μυθιστόρημα μιας δακτυλογράφου". Ως το 1930, δημοσίευσε διηγήματα και μυθιστορήματα σε πολλούς εκδότες. Το 1931, άρχισε τις έρευνές του ο περίφημος ήρωας του, ο επιθεωρητής Μαιγκρέ. 
Έγραφε τα βιβλία του, ταξίδευε, έστελνε ρεπορτάζ κι άφησε τις εκδόσεις "Φαγιάρ" για να πάει στις εκδόσεις "Γκαλλιμάρ", όπου συνάντησε τον Αντρέ Ζιντ. Στο πόλεμο ήταν υπεύθυνος των Βέλγων προσφύγων στη Λα Ροσέλ και κατοικούσε στη Βανδέα. Το 1945 μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες. 
Μετά το διαζύγιό του εγκαταστάθηκε ξανά στην Ευρώπη. Η δημοσίευση των απάντων του (72 τόμοι) άρχισε το 1967. Από το 1972 αποφάσισε να σταματήσει το γράψιμο. Αφοσιώθηκε έκτοτε στις εικοσιδύο "Υπαγορεύσεις" του και κατόπιν συνέταξε τα ογκώδη απομνημονεύματα "Memoires intimes" (1981). 
Ο Ζωρζ Σιμενόν πέθανε στη Λωζάννη το 1989. 
Πολλά μυθιστορήματά του έχουν διασκευαστεί για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.http://www.biblionet.gr/

Γ ΡΙΤΣΟΣ "Ο ΤΡΥΓΟΣ"

πηγή: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=377397172333341&set=a.136809996392061.29371.135792846493776&type=1&theater

 

Γ ΡΙΤΣΟΣ "Ο ΤΡΥΓΟΣ"

Κι όπως γαλανίζει το βραδάκι,
το μαβί, το βιολετί
Να κι η Παναγιά στη δημοσιά,

πλάι στα κάρα, στα βουδούνια, στα σταμνιά,
και στα κλαδωτά μαντήλια.
Νά' τη η Παναγιά
να κρατά στην ασημένια της ποδιά
πέντε οκάδες κόκκινα σταφύλια.

Δάχτυλα και γόνα,
τα στήθια και σαγόνια,
μες στο μούστο ματωμένα
κόκκινες φωνές κι ιδρώτας,
στις κατηφοριές
το χρυσό κακάρισμα της κότας.

Κι όπως γαλανίζει το βραδάκι,
το μαβί, το βιολετί
Να κι η Παναγιά στη δημοσιά,
πλάι στα κάρα, στα βουδούνια, στα σταμνιά,
και στα κλαδωτά μαντήλια.
Νά' τη η Παναγιά
να κρατά στην ασημένια της ποδιά
πέντε οκάδες κόκκινα σταφύλια.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΓ ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗΣ "ΤΡΥΓΟΣ"

Τα δέντρα προβλέπουν τον καιρό

πηγή: http://anoixti-matia.blogspot.gr/2012/09/blog-post_4228.html?spref=fb

Τα δέντρα προβλέπουν τον καιρό

Oι κλιματικές αλλαγές αποτυπώνονται στους δακτυλίους των κορμών. Η μελέτη τους μπορεί να προσφέρει, πέρα από ιστορική γνώση, στοιχεία για μελλοντικές κλιματικές μεταβολές.

Κάθε χρόνο, από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο, με τη διχοτόμηση των κυττάρων του καμβίου κάτω από το φλοιό των δένδρων, ένας ακόμη ετήσιος δακτύλιος δημιουργείται στον κορμό τους. Η δενδροχρονολόγηση αποτελεί μέθοδο που χρησιμοποιεί κυρίως η αρχαιομετρία με στόχο την εξαγωγή συμπερασματάτων, και μάλιστα με μεγάλη ακρίβεια, που αφορούν πέρα από την ιστορία και θετικές επιστήμες όπως την κλιματολογία.

Με μία εγκάρσια τομή μπορεί κανείς να υπολογίσει, μετρώντας τους δακτυλίους, την ηλικία του δέντρου, αλλά κι ένα πλήθος ακόμη χρήσιμων πληροφοριών: θερμοκρασία, βροχοπτώσεις, εκρήξεις ηφαιστείων και πυρκαγιές που συνέβησαν όσο το εκάστοτε δέντρο βρισκόταν ακόμη εν ζωή. Περίοδοι ακμής και παρακμής στην ιστορία παρουσιάζουν συχνά αντιστοιχία με τις κλιματικές αλλαγές που καταγράφηκαν στους δακτυλίους των δέντρων.

Νεκρά δέντρα προσφέρουν σημαντικές πληροφορίες

Πεδίο για τους ερευνητές που ασχολούνται με τη δενδροχρονολόγηση δεν προσφέρουν μόνο τα ζωντανά δέντρα. Το νεκρό ξύλο εμπεριέχει αποθηκευμένες πληροφορίες ικανές να διαμορφώσουν μία εικόνα για τις κλιματικές αλλαγές.

«Στη Φινλανδία έχουμε πολλές αβαθείς λίμνες. Σε περίπτωση που ένα δέντρο παρασυρθεί και πέσει στη λίμνη, μπορεί να παραμείνει για χιλιάδες χρόνια σε καλή κατάσταση», επισημαίνει ο Γιάν Έσπερ, επικεφαλής του ερευνητικού προγράμματος για τη μελέτη των δενδροδακτύλιων στο πανεπιστήμιο του Μάιντς. Μέσα από τους κορμούς των δέντρων αυτών μπορούν οι ερευνητές να μελετήσουν τις κλιματικές αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία 2000 χρόνια στην περιοχή.

Τα αποτελέσματα των μετρήσεων

Περίπου 2000 χρόνια πριν από τη βιομηχανική επανάσταση, μέχρι το 1900, σημειώθηκε μία σημαντική μεταβολή θερμοκρασίας στη Φινλανδία. Πρόκειται για μείωση με ρυθμό περίπου 0,3 βαθμούς Κελσίου ανά εκατονταετία. Η μετέπειτα περίοδος δεν προσμετρήθηκε στην καταμέτρηση, γιατί παρατηρήθηκε ένα νέο φαινόμενο: το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Επιπλέον στοιχεία για τις κλιματικές αλλαγές έδωσαν στους ερευνητές οι καμπύλες στους κορμούς των δέντρων, αποτέλεσμα ηφαιστειακών εκρήξεων. Αυτές οδήγησαν σε μία μείωση της θερμοκρασίας της τάξεως των 0,7 βαθμών Κελσίου. Ψυχρές και θερμές περίοδοι διαδέχονταν ανέκαθεν η μία την άλλη: η υψηλή θερμοκρασία στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία διακόπηκε από μία μικρή περίοδο παγετού. Τα κύματα καύσωνα της μεσαιωνικής περιόδου διαδέχθηκε μία απότομη πτώση της θερμοκρασίας που διήρκησε μέχρι τον 20ο αιώνα.

Η δενδροχρονολόγηση μπορεί να προσφέρει σημαντικές πληροφορίες στην πρόβλεψη των μελλοντικών κλιματικών μεταβολών. Παρόλα αυτά τα επιστημονικά δεδομένα που μέχρι σήμερα μας προσφέρουν οι δακτύλιοι των δέντρων, προέρχονται από μία εποχή όπου η εκπομπή διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα ήταν σαφώς μικρότερη. Πρόκειται δηλαδή για μία μέθοδο που δεν λαμβάνει υπόψη της τον ανθρώπινο παράγοντα.

skai