Μονή Καθολικού στην Κρήτη

πηγή http://www.facebook.com/media/set/?set=a.506017719410120.119984.409941222351104&type=1

Μονή Καθολικού στην Κρήτη

Από Στα Μονοπάτια των Μονών και των Μεγάλων Ζωγράφων (Άλμπουμ)

Η Μονή Καθολικού βρίσκεται 20km βορειοανατολικά των Χανίων, κοντά στη βόρεια ακτή του Ακρωτηρίου. Είναι κτισμένο κοντά στην έξοδο του φαραγγιού Αυλάκι, σε μικρή απόσταση από τη θάλασσα.
Θεωρείται το αρχαιότερο μοναστήρι στην Κρήτη, καθώς ιδρύθηκε στα μέσα του 11ου αιώνα. Ιδρυτής του θεωρείται ο Άγιος Ιωάννης ο Ξένος ή Ερημίτης, ο οποίος έζησε στη σπηλιά όπου είναι κτισμένος ο σπηλαιώδης ναός αφιερωμένος στον ίδιο (εορτάζει στις 20 Σεπτεμβρίου). Οι τριγύρω σπηλιές αποτέλεσαν αρχικά καταφύγιο για τους μοναχούς που έφτασαν εδώ, ενώ αργότερα κτίστηκαν και τα κελιά της μονής. Όταν οι ακτές της Κρήτης αποτέλεσαν στόχο των πειρατών της Μεσογείου, οι μοναχοί αναγκάστηκαν να μεταφερθούν σε πιο απόμερο μέρος κι έτσι ίδρυσαν την μονή Γουβερνέτου.
Το μοναστήρι σήμερα είναι ερειπωμένο και η πρόσβαση γίνεται μέσω καλντεριμιού που ξεκινάει από τη μονή Γουβερνέτου (20-30’). Στο χώρο του μοναστηριού θα δείτε τον ναό του Αγίου Ιωάννη και τη σπηλιά, τα ερειπωμένα κελιά των μοναχών και το παλιό εντυπωσιακό γεφυράκι που διασχίζει τον ποταμό του φαραγγιού. Κάτω από το δάπεδο της γέφυρας έχει αρκετούς αποθηκευτικούς και βοηθητικούς χώρους.

ΑΛΤΑΜΙΡΑ

ΑΛΤΑΜΙΡΑ-ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΜΕ ΤΙΣ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ

Το φημισμένο σπήλαιο της Αltamira βρίσκεται στην Cantabria και συγκεκριμένα 33 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Santander ανάμεσα στους λόφους πέρα από τη Santillana del Mar και ανακαλύφθηκε τυχαία από έναν βοσκό το 1868.

Αρχικά οι ειδικοί υπέθεσαν ότι οι ζωγραφισμένες οροφές ήταν ψεύτικες, γιατί δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι οι πρωτόγονοι άνθρωποι είχαν την ικανότητα να υλοποιήσουν καλλιτεχνικά έργα αυτού του τύπου και ότι αυτά είχαν διατηρηθεί σε τόσο καλή κατάσταση.

Μόνο η ανακάλυψη άλλων σπηλαίων της λίθινης εποχής, των οποίων τα σκίτσα χρονολογήθηκαν με μεγαλύτερη ακρίβεια, και διαδοχικές έρευνες πιστοποίησαν την αυθεντικότητα των ευρημάτων.

Το σπήλαιο, μήκους περίπου 270μ., μετά από ένα είδους προθαλάμου διαθέτει μια μεγάλη φυσική αίθουσα με τοίχους και οροφές καλυμμένους με σκίτσα τα οποία απεικονίζουν βούβαλους, ελάφια και άλογα, ακίνητα ή σε κίνηση, και σκηνές κυνηγιού.

Τα μοναδικά σχέδια φτάνουν ακόμη και τα 2.20μ., είναι χρωματιστά και μερικά από αυτά χαραγμένα στην πέτρα. Τα χρώματά τους προέρχονται από την ώχρα και είναι σε καφέ, κίτρινες και κόκκινες αποχρώσεις.

Χρησιμοποιήθηκε επίσης μαύρο χώμα πλούσιο σε μαγνήσιο και άνθρακα. Ειδικά οι βίσονες είναι ζωγραφισμένοι με πολλές διαβαθμίσεις χρωμάτων οι οποίες καθιστούν τις εικόνες πλαστικές και ρεαλιστικές.
Η γενική εντύπωση που αποπνέει η αίθουσα έδωσε στο σπήλαιο το προσωνύμιο «Καπέλα Σιξτίνα της λίθινης εποχής». Σύγχρονες μελέτες απέδειξαν ότι τα σχέδια ανάγονται στην παλαιολιθική εποχή, σε περίπου 16.000 χρόνια πρίν, πρόκειται επομένως για μια από τις πιο σημαντικές μαρτυρίες της προϊστορικής εποχής.

Επειδή οι υδρατμοί που εκπέμπει το ανθρώπινο σώμα μπορούν να βλάψουν τα σχέδια, το αυθεντικό σπήλαιο έκλεισε για το κοινό και κατασκευάστηκε ένα όμοιο σπήλαιο, πιστή αναπαράσταση του αυθεντικού, στην οποία υπάρχει ένα μουσείο.

Όποιος ωστόσο επιθυμεί να επισκεφτεί το αυθεντικό σπήλαιο, στο οποίο μπορούν να εισέλθουν μόνο 25 άτομα την ημέρα, πρέπει να κάνει αίτηση στο Museo y Centro de Investigación de Altamira της Santillana del Mar. Ο χρόνος αναμονής είναι τρία χρόνια!!!

Το 1924 το σπήλαιο της Altamira ανακηρύχθηκε "εθνικό μνημείο", ενώ από το 1985 περιλαμβάνεται στα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

ΑΠΟ http://www.ispania.gr/tourismos/3744-sphlaio-altamira

ΥΓ ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΟΝ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ!!!

Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΨΑΡΟΥ της Μελίτας Βρανά *

πηγή http://www.onestory.gr/post/31913398776

Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΨΑΡΟΥ

της Μελίτας Βρανά *

.

Ξύπνησα πριν το ρολόι δείξει 5. Το κρεβάτι διαμαρτυρήθηκε μ’ έναν ήχο όλο νάζι. Φοβήθηκα ότι θα την ξυπνούσε. Την κοίταξα. Κοιμόταν δίπλα μου βαθιά. Δε σάλεψε καθόλου. Είχε εξαντληθεί. Τρείς ώρες παλεύαμε η μία πάνω στο σώμα της άλλης, με τις αισθήσεις μας να συμμετέχουν σε κάθε κίνηση. 

«Κάτι τέτοιες βραδιές με κάνουν να αισθάνομαι ζωντανή και γήινη» συνήθιζε να λέει. 

Αν ξημέρωνε μία οποιαδήποτε ημέρα, θα σηκωνόμουν πριν από ‘κείνη, θα ετοίμαζα καφέ, χυμό, φρυγανιές με βούτυρο και μέλι, και θα την ξυπνούσα με ένα σωρό φιλιά στο σώμα. Θα της χαμογελούσα πονηρά και θα της θύμιζα πως την εξάντλησα τόσο πολύ το προηγούμενο βράδυ, που δεν είχε προλάβει να κάνει ούτε εκείνο το περιβόητο τσιγάρο του «μετά». Θα γέλαγε. Θα γέλαγε δυνατά, με εκείνο το γάργαρο γέλιο της, που με ανασταίνει όποτε το ακούω, και σίγουρα θα με τραβούσε πάνω της ρωτώντας «πέρασες καλά μωρό μου;». 

Σηκώθηκα πριν το ρολόι δείξει 5:03. Η λάμπα του ενυδρείου σκόρπιζε εκείνο το πρασινωπό φως. Τί φασαρίες είχαν γίνει και γι’ αυτό το φως! «Μα, αγάπη μου, δεν μπορώ να κοιμηθώ μ’ αυτό το πράγμα μέσα στο δωμάτιο. Μου τρυπάει τα μάτια». 

«Μου τρυπάει τα μάτια». Τη λάτρευα αυτή τη φράση από το στόμα της. «Μου τρυπάει τα μάτια». Και το μυαλό μου έτρεχε με χίλια να κάνει τη φράση εικόνες. Και γέλαγα. 

«Έλα ρε μωρό μου, βγάλ’ το από την πρίζα να κοιμηθούμε», νιαούριζε σχεδόν κάθε βράδυ που ξαπλώναμε. Χθες βράδυ δεν πρόλαβε ούτε αυτό να πει.

Η Δανάη με κοίταξε με απορία. Μα φυσικά και μπορεί ένα χρυσόψαρο να σε κοιτάξει με απορία. Τί ερώτηση! Ήθελε μάλλον να ρωτήσει «για πού το ‘βαλες;», αλλά δεν έβγαλε άχνα. Την κοίταξα ικετευτικά, ζητώντας της να μην κάνει φασαρία, όσο μάζευα τα ρούχα μου από το πάτωμα. Το «για πού το ‘βαλες;» έγινε «μη, σε παρακαλώ!». Δεν αντέδρασα. Τί να της απαντούσα! Ήξερε, είχε ακούσει. Της είχα εξομολογηθεί. Γύρισε το κεφάλι της και χώθηκε στην αγκαλιά του πλαστικού δύτη, στον πάτο του ενυδρείου. Χαμογέλασα. Από αμηχανία υποθέτω. 

Περιεργάστηκα το σουτιέν που βρήκα στην κάτω πλευρά του κρεβατιού. Χωρίς μπανέλες. Ήταν δικό της. 

«Μετά την επέμβαση, οι γιατροί μού απαγόρευσαν να ξαναφορέσω μπανέλες». Πρέπει να μου το είχε πει το πρώτο πρωινό που βρέθηκα να ξημερώνομαι στο σπίτι της. 

«Την επέμβαση; Ποια επέμβαση;» την είχα ρωτήσει. 

«Μη μου πεις ότι δεν είδες τα σημάδια στο στήθος μου!» είπε, σχεδόν ενοχλημένη και απογοητευμένη, που δεν την είχα παρατηρήσει, ενώ πέρασα το προηγούμενο βράδυ στην αγκαλιά της, χαϊδεύοντας με τόση φροντίδα το σώμα της. Αυτή η ερώτηση ήταν το πρώτο δείγμα της ομοιότητάς μας. Κι εγώ έτσι θα είχα αντιδράσει! «Φυσικά και τα είδα. Από διακριτικότητα δε ρώτησα». 

Γονάτισα και έψαξα στο πάτωμα για το δικό μου σουτιέν. Η Δανάη δε σάλευε. Είχε κουρνιάσει στην αγκαλιά του δύτη και ούτε που γύρισε να δει πως ήμουν στο ύψος της. Με το ένα χέρι κρατήθηκα από το κρεβάτι και με το άλλο της χτύπησα απαλά το τζάμι. Ταράχτηκε, αλλά δε γύρισε να με δει. Είχε καταλάβει τις προθέσεις μου. Το σουτιέν μου άφαντο. Ένα flash back στις σκηνές της χθεσινής μας «πάλης» μού θύμισε πως μάλλον βρισκόταν κάπου κοντά στο μαξιλάρι μου. Σηκώθηκα και πήγα ψαχουλευτά ως εκεί. Πράγματι. Κοντά στο μαξιλάρι μου και φυλακισμένο ανάμεσα στην παλάμη και το μάγουλό της. Μου φάνηκε τρυφερό. Δεν μπορούσα να χαλάσω την εικόνα. Ακούμπησα στο μάγουλό της ένα φιλί με το δάχτυλό μου, και γύρισα να φύγω. 

Η Δανάη είχε κολλήσει το στόμα της στο τζάμι του ενυδρείου και με κοιτούσε ξανά επίμονα. Ανέκφραστη αυτή τη φορά. Από επιλογή, και όχι επειδή τα χρυσόψαρα δεν μπορούν να έχουν εκφράσεις, όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Της χαμογέλασα. 

«Δε γίνεται αλλιώς και το ξέρεις» της ψιθύρισα. Δε δάκρυσε, αλλά θα μπορούσε. 

Περπάτησα αργά και όσο γινόταν πιο αθόρυβα ως την πόρτα του δωματίου. Την έκλεισα βγαίνοντας, και σωριάστηκα στο πάτωμα του διαδρόμου, σέρνοντας την πλάτη μου στον τοίχο. Ένα γοερό κλάμα θα τα ξέπλενε όλα. Μερικά αναφιλητά θα έδιωχναν από μέσα μου κάθε βάρος. Τίποτα από τα δύο δεν κατάφερα να κάνω, για να ελαφρύνω την ψυχή μου. Χάιδεψα την πόρτα που έκλεισα πίσω μου, σαν να άγγιζα το απαλό της σώμα. 

«Ένα – δύο χρόνια το πολύ σού μένουν. Αν ένα παιδί δεν έρθει σ’ αυτό το διάστημα, δε θα έρθει ποτέ. Στο λέω φιλικά». 

Ο γυναικολόγος, Στάθης Περπέρογλου, ήταν σαφής και περιεκτικός. Ήξερε. Και εμένα, και εκείνη. Και σε μένα είχε διαγνώσει την αγάπη στα παιδιά. Φρόντιζε πάντα με τρόπο να μου υπενθυμίζει πως είμαι γυναίκα. Αλλά τώρα, τα περιθώρια είχαν πια στενέψει και η πίεσή του ήταν μεγαλύτερη. Τα δάκρυα που είδε στα μάτια μου, μάλλον του επιβεβαίωσαν ότι δεν ήμουν σίγουρη για την επιλογή μου. 

«Την αγαπάω, Στάθη!»

Δεν του ήταν αρκετό. 

«Σε ξέρω καλά. Λατρεύεις τα παιδιά. Κι εκείνη δε συζητάει ούτε το θέμα της υιοθεσίας».

Αλήθεια ήταν αυτό. Δεν το συζητούσε. ΄Η μάλλον το συζήτησε μία και καλή. Και ζήτησε να μην ξαναπούμε τίποτα γι’ αυτό. Δεν είναι, λέει, έτοιμη η κοινωνία για να δεχτεί κάτι τέτοιο. 

«Να φύγουμε αγάπη μου» είχα πει. «Να πάμε αλλού. Στην Αμερική, στην Ολλανδία, αρκεί να είμαστε μαζί και να φτιάξουμε τη δική μας ομάδα, τη δική μας οικογένεια».

Ανένδοτη.

Την άκουσα από το διάδρομο να αλλάζει πλευρό. Το κρεβάτι έτριξε. Μπορεί και να με αναζήτησε με τα χέρια της. Δε θα με βρει. Δε θα με βρει πουθενά. 

Έσπρωξα με όση δύναμη είχα και σηκώθηκα από το πάτωμα. 

Το ξημέρωμα αυτό θα με έβρισκε αλλιώς.

Κι αν όλα πήγαιναν καλά, σε λίγες μέρες θα κρατούσα στα χέρια μου ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Στο τραπεζάκι της κουζίνας είχα αφήσει το κινητό. 

Μηνύματα. 

Νέο Μήνυμα.

«Μετά από πολλή σκέψη, απορρίπτω την 1η επιλογή, αυτή του άγνωστου σπέρματος. Μετά από ακόμα περισσότερη, επιλέγω τη 2η. Να αποκτήσω παιδί από σένα. Όλα θα γίνουν όπως τα συμφωνήσαμε. Όταν δεις το μήνυμα, τηλεφώνησέ μου. Και προς θεού. Δεν πρέπει να μάθει τίποτα για σένα.»

Παραλήπτης: «Στάθης»

Στην αποθήκη είχα κλειδώσει από νωρίς τρεις βαλίτσες κι ένα γράμμα. 

Το ακούμπησα στο πάτωμα έξω από το δωμάτιό μας. 

Κατέβασα τις βαλίτσες στο γκαράζ και γύρισα να κλειδώσω την εξώπορτα.

Φως. Φως στο δωμάτιό μας. Κι ο ήχος της πόρτας του, που άνοιγε. 

Ξεκίνησα να τρέχω στις σκάλες. 

Ο ήχος στο κινητό από την παράδοση του μηνύματος ήταν ο τελευταίος ήχος που θυμάμαι. Ψέματα. 

Ο τελευταίος ήχος ήταν η φωνή της που ούρλιαζε το όνομά μου. Η μήπως ήταν η φωνή της Δανάης μας;

5:22. Καλημέρα.

——-

Μελίτα Βρανά: Τόσο το όνομά της, όσο και τα γραφόμενά της ακροβατούν ανάμεσα στη φαντασία και στην πραγματικότητα. Θυμάται πως το ίδιο έκανε πάντα με τη ζωή της! Λατρεύει τις λέξεις, γιατί έχουν τη μαγική ικανότητα να σχηματίζουν χιλιάδες εικόνες. Και τις εικόνες γιατί η κάθε μια τους αποτελείται από χιλιάδες  λέξεις.

[ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Σπιτικό χωριάτικο ψωμί

Πως φτιάχνω σπιτικό χωριάτικο ψωμί

Σήμερα θα σας δείξω πως να φτιάχνετε το δικό σας σπιτικό πεντανόστιμο χωριάτικο ψωμί. Είναι τόσο απλό, που σίγουρα θα δοκιμάσετε. Αναπόφευκτα θα κάνετε τις συγκρίσεις με το ψωμί που αγοράζετε από το φούρνο της γειτονιάς.

Υλικά για ψωμί

Τα υλικά που χρειάζεστε για να φτιάξετε το δικό σας πεντανόστιμο ψωμί είναι:

α) 1 κιλό σκληρό αλεύρι (στο παράδειγμά μου χρησιμοποιώ το "Αλεύρι για παραδοσιακά ζυμωτά" από το ΑΒ.

β) 1 κύβο φρέσκια μαγιά μπύρας (στο παράδειγμά μου χρησιμοποιώ την "το χελιδόνι" από το ΑΒ)

γ) περίπου 250+150 ml χλιαρό νερό

δ) λίγο αλάτι

Οδηγίες παρασκευής ψωμιού

πηγή http://www.kalliergo.gr/home-kalliergo/pos-ftiaxno-spitiko-xoriatiko-psomi.html

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Simone Le Baron

πηγή http://www.facebook.com/photo.php?fbid=4594485581538&set=a.1581363975381.2077078.1274136901&type=1&theater

 

Simone Le Baron

 

Μια Γαλλίδα (βαθιά Ελληνίδα στην Ψυχή και στον τρόπο ζωής) Φιλόσοφος σύγχρονη διανοούμενη και διακεκριμένη επισήμονας η Simone Le Baron ξεσηκώνει και αφυπνίζει με τον κρυστάλλινο και δημιουργικό αλλά και ενισχυτικό Λόγο της για τον Ελληνισμό. Εδώ και αρκετό διάστημα γράφει βιβλίο για τον "Νέο Φιλελληνισμό" και αποκαλύπτει με μια σειρά απλά πράγματα μέσα από την καθημερινότητα μας τι σημαίνει να είσαι Έλληνας αλλά τι είναι ο σύγχρονος φιλελληνισμός που ειδικά την περίοδο αυτή φαίνεται να βρίσκεται σε μεγάλη άνθιση σε όλο τον κόσμο. Η Simone Le Baron ζει στην Ελλάδα αρκετά χρόνια, αισθάνεται Ελληνίδα και μελετά τους αρχαίους Έλληνες σε όλα τα επίπεδα. Μια Ελληνίδα που αξίζει να γνωρίσει κάθε Έλληνας σε όλο τον κόσμο. Να την αφουγκραστεί και να μελετήσει τον λόγο και την σκέψη της. Μια βαθιά Ελληνίδα στην Ψυχή που μας κάνει να νιώθουμε διπλά υπέρηφανους! Μια Ελληνίδα στον τρόπο ζωής και σκέψης που όλοι οι Έλληνες πρέπει να ενισχύουμε το έργο, τον δυνατό και πνευματικά εθνικό λόγο της προς τους Ελληνες. Ένα λόγο που καλεί σε εθνική εγρήγορση αλλά και επανάσταση!

— με Simone Le Baron
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Το Χόμπιτ

Πρώτη έκδοση 21 - 9 -1937...

Το Χόμπιτ ή Εκεί και Πάλι Πίσω είναι ένα φανταστικό μυθιστόρημα για παιδιά γραμμένο από τον Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν σαν παραμύθι. Εκδόθηκε για πρώτη φορά στις 21 Σεπτεμβρίου 1937 και έχαιρε μεγάλης επιδοκιμασίας. Ενώ μπορεί και να σταθεί ως αυτόνομο μυθιστόρημα, συχνά προωθείται ως το προοίμιο του αριστουργήματος του Τόλκιν Ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών.Το Χόμπιτ ή Εκεί και Πάλι Πίσω τοποθετείται χρονικά "μεταξύ της εποχής των Μαγικών Πλασμάτων (faerie) και της Κυριαρχίας των Ανθρώπων",[4] και περιγράφει την περιπέτεια του "σπιτόγατου" Μπίλμπο Μπάγκινς (το "Χόμπιτ" του τίτλου), όταν αφήνει το χαρούμενο αγροτικό χωριό του, το Σάιρ, για να κινηθεί σε σκοτεινότερες περιοχές και να αναμειχθεί σε βαθύτερες υποθέσεις και ιστορίες της Μέσης Γης [5], παρέα με δεκατρείς Νάνους και το μάγο Γκάνταλφ, και να έρθει αντιμέτωπος με διάφορους κατοίκους και πλάσματα της Μέσης Γης, ώσπου να φτάσει να διεκδικήσει μερίδιο από τον κρυμμένο θησαυρό του Δράκου Σμάουγκ (Smaug). Αποδεχόμενος την, κατά το ήμισυ, καταγωγή του από το γένος των Τουκ (ένα παρακλάδι του οικογενειακού του δέντρου μάλλον ρομαντικό, ονειροπόλο και περιπετειώδες) και με την εξυπνάδα και τη λογική του, μέσα από την περιπέτεια ο Μπίλμπο ωριμάζει, γίνεται ικανότερος και σοφότερος

Ο εκδοτικός οίκος George Allen & Unwin, Ltd. του Λονδίνου, κυκλοφόρησε την πρώτη έκδοση του Χόμπιτ στις 21 Σεπτεμβρίου 1937. Ήταν εικονογραφημένο με πολλά ασπρόμαυρα σχέδια από τον ίδιο τον Τόλκιν. Η αρχική εκτύπωση απαριθμούσε μόνο 1.500 αντίγραφα που ξεπουλήθηκαν μέχρι το Δεκέμβριο χάριν των ενθουσιωδών κριτικών. Ο εκδοτικός οίκος Houghton Mifflin στη Βοστόνη και τη Νέα Υόρκη ετοίμασε την αμερικανική έκδοση που εκδόθηκε στις αρχές του 1938, και στην οποία τέσσερα από τα σχέδια ήταν έγχρωμα. Οι εκδόσεις Allen & Unwin αποφάσισαν να ενσωματώσουν τις έγχρωμες εικονογραφήσεις στη δεύτερη έκδοση, που κυκλοφόρησε στο τέλος του 1937. Παρά τη δημοτικότητα του βιβλίου, ο συνθήκες που επικρατούσαν τον καιρό του πολέμου ανάγκασαν το Λονδρέζο εκδότη να τυπώσει μικρές σειρές των δύο εκτυπώσεων της πρώτης έκδοσης.

Όπως παρατηρείται και παρακάτω, ο Τόλκιν αναθεώρησε σημαντικά το σημείο της ιστορίας του Χόμπιτ που είχε να κάνει με τον Μπίλμπο και το Γκόλουμ προκειμένου να συνδυάζεται καλύτερα με τον "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών". Αυτή η αναθεώρηση έγινε στη δεύτερη έκδοση, που δημοσιεύθηκε το 1951 στην Αμερική και την Αγγλία. Μικρές διορθώσεις στο κείμενο έχουν εμφανιστεί επίσης στην τρίτη (1966) και τέταρτη έκδοση (1978).

Η πρώτη εκτύπωση της πρώτης αγγλικής έκδοσης σπάνια πωλείται για λιγότερα από 10.000 δολάρια σε όποια κατάσταση και να βρίσκεται το βιβλίο, ενώ πρωτότυπες εκδόσεις μέσα στην ειδική θήκη τους, υπογεγραμμένες από τον συγγραφέα, συνήθως διαφημίζονται για περισσότερο από 100.000 δολάρια[8][9].
Νέες αγγλόφωνες εκδόσεις του Χόμπιτ εμφανίζονται συχνά, παρά την ηλικία του βιβλίου, με τουλάχιστον πενήντα να έχουν δημοσιευθεί έως σήμερα. Κάθε μία προέρχεται και από διαφορετικό εκδότη ή έχει ξεχωριστό εξώφυλλο, εικονογράφηση, ή ακόμα και ουσιαστικές αλλαγές στο σχήμα και τη διάταξη. Ωστόσο, το κείμενο σε όλες μένει γενικά πιστό στη διασωθείσα έκδοση των Allen & Unwin, τον καιρό της πρώτης δημοσίευσης. Επιπροσθέτως, το Χόμπιτ έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από σαράντα γλώσσες. Σε μερικές γλώσσες μάλιστα, κυκλοφορούν περισσότερες από μία μεταφράσεις.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%A7%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B9%CF%84

DEATH BY WATER του Στράτου Μουστάκα (ή • μους) *

πηγή http://www.onestory.gr/post/31974804670/death-by-water

DEATH BY WATER

του Στράτου Μουστάκα (ή • μους) *

ολα αυτα συμβαινουν σ’ ενα σπιτι διπλα στη θαλασσα.

*

αρχικα, οικογενεια. εγω, μαμα, γιαγια. η γιαγια καπνιζει σα φουγαρο. σκεφτεται να βρει κανα πουρο. προσπαθουμε να της φτιαξουμε ενα ενωνοντας τσιγαρα. τρεχα γυρευε. μετα ενα τηλεφωνημα. αλλη γιαγια, νεκρη δυο χρονια. ακουγεται στεναχωρημενη. ακουγομαι ψυχρος. για καποιο λογο σκεφτομαι το ονομα μιας ηθοποιου. γιατι να ειναι μια ηθοποιος στην αλλη ακρη της γραμμης? μετα σκεφτομαι αυτο δεν ειναι καν ενα πραγματικο τηλεφωνο. ειναι ενα κομματι σεντονι κουβαριασμενο στο χερι μου καθως κοιμαμαι. αυτος ειναι ενας διαλογος με μια φαντασιωση. μπορω να κανω οτι θελω.

fun fact: καποτε ενα κομματι σεντονι κουβαριασμενο γυρω απ’ το στομα μου ηταν η υποδοχη ενος τοσου δα οιδιποδειου. βγαλτε ακρη απ’ αυτη τη φραση.

*

υπαρχει το πισω δωματιο, οι καναπεδες και απεναντι το τραπεζι της κουζινας. θυμιζει καπως το παλιο μας σπιτι. ερχομαι απ’ το πισω δωματιο στους καναπεδες. κατι συμβαινει: καινουριοι ανθρωποι. αγνωστες κυριες. χαρουμενοι τονοι. απειλητικα.

η ζωντανη γιαγια μπροστα τους, μαρμαρωμενη, μοιαζει με κερινο ομοιωμα. “θα κανουμε καποιες ανακοινωσεις για την καινουρια σεζον”, λεει η μια, “πρωτα απ’ ολα αυτη εδω θα πρεπει να φυγει”- και καποιος διαλυει το ομοιωμα μ’ενα μπαστουνι του γκολφ. σκεφτομαι, πολυ προχω να αποκαλυπτεις απ’ την αρχη ποιος θα πεθανει μες στη σεζον.

ειμαστε σε ενα χαμενο επεισοδιο του Six Feet Under?

*

τη νυχτα ειχαμε παρτυ στο σπιτι διπλα στη θαλασσα. ο Νεητ και, νομιζω, η Κλαιρ μεσα στο πληθος. ισως κι αλλοι. βιαιο ποστ πανκ κοπαναει τα ηχεια. χωρις λογια. πολυ βιαιο, πολυ δυνατο. ο κοσμος χορευει πολυ αγρια. κατι δε παει καλα. κατι ειναι ‘πολυ’.

στους καναπεδες χορευει μια παρηκμασμενη γιαγια, στολισμενη σα λατερνα, δε θα πρεπε να ηταν εκει. ρωταει την παρτενερ της, το κραγιον μου, δεν ειναι υπερβολικο ετσι, δε με κανει να φαινομαι φτηνη, ειναι απλα ενα κραγιον. απελπισμενη. μονη. οχι, λεει η αλλη, καθησυχαστικα. μπροστα στον κοσμο η γιαγια την πιανει και την φιλαει στο στομα. για ζεστασια. για αγαπη. για να μην ειναι μονη αυτη την ωρα.

στο μεταξυ, ο Νεητ βγαινει εξω και παει διπλα στο γκαραζ. στεκει αναμεσα σε σημαδια απο μεγαλες ροδες. μεσα στο γκαραζ ενας ανθρωπος με μια μαυρη μασκα αεριου. θα μπορουσε να σκοτωσει τον Νεητ αν ηθελε.

*

μεσα στο σπιτι, κοιταω τη θαλασσα. οταν το πιανω, το λεω στην Κλαιρ: αυτη ειναι η Αποκαλυψη.

και τωρα καντε πισω, τους ειπα, ενα κυμα θα σηκωθει και θα μας πλακωσει.

κι ενα κυμα αρχισε να σηκωνεται, αλλα δε με ακουσαν, κι οσο εγω οπισθοχωρουσα μεσα στο σπιτι αυτοι φαγαν το νερο στη μαπα, και το σπιτι πλημμυρισε μεχρι το γονατο. κι αν και δε πνιγηκαμε, το ρευμα κοπηκε και τα φωτα εσβησαν.

παιρνω την Κλαιρ απ’ το χερι: πρεπει να προλαβουμε τον Νεητ πριν σκοτωσει την κορη του. η Μαγια ειναι ακομα βρεφος. παμε στο πισω δωματιο.

*

αλλα αργησαμε, ο Νεητ ειχε ηδη χωσει το μωρο αναμεσα στα στρωματα κι αυτο ειχε πνιγει. λεει κατι σαν “καλυτερα να το σκοτωσω παρα να το δωσω σ’ αυτους”.

πισω στον κυριως χωρο, νεο σκηνικο. το παρτυ εχει τελειωσει, υπαρχουν τρεις ανθρωποι που τρωνε στο τραπεζι της κουζινας, οι δυο ειναι Τσενογουιθ, ο Μπιλυ και η μαμα. χαιρομαι που τους βλεπω. φιλαω το χερι της Μαργκαρετ, που ειναι ασυνηθιστα ελκυστικη. ισως ημουνα λιγο creepy.

καθομαστε στον καναπε και μας δινουν να φαμε. τρωμε ρυζι απ’ το ιδιο πιατο. μετα ενας Θειος μπαινει απεξω. ενας απ’ τους δικους μου θειους. ψηλος και καλοντυμενος, μιλαει με κλαση και χιουμορ σα να ναι το αφεντικο και να ξερει τι του γινεται, φιγουρα-φυλακας, στο Six Feet Under θα ηταν ο Ναθανιελ. ο Νεητ παει να πει κατι στην πλακα για συντηρητικους, αλλα ο Θειος το παρεξηγει. “συντηρητικοι? ελπιζω να μην ειστε συντηρητικοι. ελπιζω να χετε πιο δαιμονικες ιδεες για το τι συμβαινει”. η κατι τετοιο.

μετα λεει: “το φαγητο σας τελειωνει”, κι αρχιζω και φοβαμαι. κολλαω διπλα στον Νεητ, που ειναι στο κεντρο αναμεσα σε μενα και την Κλαιρ και ξερω οτι θα με προστατεψει. η πορτα ανοιγει. κοιταω με φοβο. κανεις δεν ειναι εκει, λεω με καποια ανακουφιση. αλλα εκανα λαθος.

*

και τωρα ακουστε:

τρεις γυναικες μπαινουνε. ειναι ξυπολητες με ασπρες ρομπες. η μια ειναι η Ρουθ, αλλη μια γιαγια. η αλλη μια οικογενειακη φιλη. πραγματικο και φανταστικο μαζι. αρχικα νομιζω οτι ειναι αγγελοι, νομιζω οτι βλεπω ενα φωτοστεφανο πανω απ’ τη Ρουθ. αλλα ειναι στραπατσαρισμενοι αγγελοι, περπατανε σα καθυστερημενα και δε καταλαβαινουν τι συμβαινει. σα να τους εκαψε το κεφαλι το φως του παραδεισου.

ερχονται πισω μας, πισω απ’ τον καναπε. βλεπω τα κενα βλεμματα τους και συνειδητοποιω οτι οι ρομπες ειναι ρομπες ψυχιατρειου. τα μαλλια της Ρουθ ειναι ορθια και τα δερματα τους χλωμα. ισως δεν ηρθαν απ’ τον παραδεισο τελικα. ισως ηρθαν απο κατω. ισως ΠΑΡΑΒΥΣΣΟΣ.

“να παμε στη θαλασσα”, λεει η μια. “οχι, το σαββατο δεν ειναι καλα”, απανταει μια αλλη. βγαινουμε απ’ το σπιτι. εξω στη νυχτα, στην παραλια. κρατιεμαι απ’ τον Νεητ. για καποιο λογο τον λεω Ντεηβιντ. μα που ειναι ο Ντεηβιντ? ειμαι εγω ο Ντεηβιντ? στην αρχη του ονειρου, με τη μανα μου και τη γιαγια μου, ημουν ο συμβολικος τριτος σ’ ενα αρχετυπικο γυναικειο τριπτυχο? αλλα ηταν κι η αδερφη μου στο ονειρο μετα… ειχε πει οτι το ομοιωμα που εγινε θρυψαλλα δεν ηταν ομοιωμα.

υπαρχει ενας σκυλος εκει εξω. θυμαμαι ενα σκυλο και στο Six Feet Under. ισως ειναι ο ιδιος. τοτε αρχιζω να χανω το ονειρο. πολλες φορες εχω ξυπνησει αποτομα απο ονειρο πριν μαθω που πηγαινε η ιστορια. αλλα τωρα νιωθω οτι ξυπναω επειδη η ιστορια τελειωνει. περναμε τον σκυλο και συνεχιζουμε.

στη θαλασσα.

.

Ο Στράτος Μουστάκας (ή •μους) σπουδάζει πληροφορική στη Θεσσαλονίκη κι έχει πολλά πράγματα στο κεφάλι του. Όταν τα πράγματα άρχισαν να στριμώχνονται έγραψε τη ζωή του σε 40 σελίδες και την έδωσε στους φίλους του. Ήταν το πρώτο του τέρας. Ακολούθησαν κι άλλα: Αϋπνίες και ποντίκια, νουάρ χαροι και διαστημικοί ροκ σταρ. Α, και όνειρα. Στο NO HEAD FOR MATH μαζεύει όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα.

[ facebook ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Άγαλμα του Προμηθέως στο Τόκυο...

πηγή http://www.facebook.com/photo.php?fbid=10151076499198067&set=a.397353793066.182533.105535703066&type=1&theater

Άγαλμα του Προμηθέως στο Τόκυο...

Κι ενώ οι εγχώριοι "προστάτες" της αρχαίας πολιτιστικής μας κληρονομιάς υπογράφουν δίχως αιδώ, αποφάσεις για επιχωματώσεις αρχαίων Ελληνικών Ιερών και Μνημείων...

στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, δεν ξεχνούν τον Μυθικό Δημιουργό και Ευεργέτη του Ανθρωπίνου Γένους!

«Προμηθεὺς δὲ ἐξ ὕδατος καὶ γῆς ἀνθρώπους πλάσας ἔδωκεν αὐτοῖς καὶ πῦρ, λάθρᾳ Διὸς ἐν νάρθηκι κρύψας...»

(Ἀπολλόδωρου, Βιβλιοθήκη, 1.7.1)

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Το παραμύθι της ελιάς της Παναγιώτας Κασίμη

Το παραμύθι της ελιάς
της Παναγιώτας Κασίμη

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε μια φτωχογειτονιά ένα φτωχό μα πολύ καλόκαρδο κορίτσι που το έλεγαν Ελιά.

Κάθε μέρα η Ελιά γύριζε τη γειτονιά της, έβλεπε τον κόσμο να ζει φτωχός και δυστυχισμένος και γύριζε στο σπίτι της πολύ στενοχωρημένη.

Κάτι πρέπει να κάνω να τους βοηθήσω, σκεφτόταν. Κι από την άλλη μέρα κιόλας άρχισε. Βγήκε στη γειτονιά, κράτησε τα παιδιά της γειτόνισσας για να πάει να δουλέψει και να μπορεί να φέρει στα παιδιά της λίγο φαΐ.

Μια άλλη μέρα πήγε στη γριούλα που ήταν άρρωστη, της μαγείρεψε, της σκούπισε το σπίτι, την έπλυνε, την ταΐσε. Την άλλη μέρα πάλι έβγαλε τον παράλυτο γέρο με το καρότσι του βόλτα, για να πάρει αέρα και ήλιο.

Τα βράδια γύριζε κατάκοπη, μα ευχαριστημένη που είχε καταφέρει να δώσει λίγη χαρά στους φτωχούς ανθρώπους.

Οι μέρες περνούσαν κι η Ελιά όλο δούλευε, όσο αδυνάτιζε. Μα έβλεπε πως ότι κι αν έκανε, ο κόσμος ήταν πάντα φτωχός και δυστυχισμένος.

Αυτό τη στενοχωρούσε πάρα πολύ κι έτσι στενοχωρημένη κάθισε στην αυλή του σπιτιού της και συλλογιζόταν.

- Τι να κάνω, τι να κάνω. Δεν μπορώ να βλέπω τόση δυστυχία. * Το σπουργίτι που την είδε τόσο στενοχωρημένη - και που την αγαπούσε γιατί κάθε μέρα του έριχνε σπόρους και ψίχουλα - δεν άντεξε και πέταξε βαθιά στο δάσος.

Εκεί βρήκε την καλή νεράιδα και της είπε:

- Τρέξε, καλή νεράιδα, η Ελιά είναι πολύ στενοχωρημένη, χλωμή κι αδύνατη.

Η καλή νεράιδα ανήσυχη έτρεξε στην αυλή της Ελιάς και τη ρώτησε:

- Τι έχεις, Ελιά μου, κι είσαι τόσο λυπημένη;

- Αχ, καλή μου νεράιδα. Δεν μπορώ να βλέπω τόση φτώχεια και δυστυχία γύρω μου.

- Και τι θέλεις, δηλαδή;

- θέλω να τους γίνω χρήσιμη, θέλω να τους προσφέρω κάτι πολύτιμο που να τους δώσει ζωή και χαρά.

-Το θέλεις αλήθεια τόσο πολύ;

- Και βέβαια το θέλω, δε βλέπεις πως έλιωσα από τη στενοχώρια μου;

- Τότε σταμάτησε να στενοχωριέσαι, θα σε κάνω αυτό που θέλεις. Και τσουπ! την άγγιξε με το ραβδάκι της κι αμέσως η Ελιά έγινε ένα μεγάλο δέντρο, που έβγαλε φύλλα, λουλουδάκια άσπρα, που έγιναν ελιές πράσινες, μωβ, μαύρες.

Έπεσαν στη γη, τα κουκούτσια φύτρωσαν, έγιναν δεντράκια και σχημάτισαν ένα μεγάλο ελαιώνα.

Ήρθαν οι γείτονες, μάζεψαν τις ελιές, έβγαλαν λάδι, έφαγαν, χόρτασαν, ρόδισαν τα μαγουλά τους, ζωήρεψαν κι άρχισαν να χαμογελούν και να ζουν ευτυχισμένοι.

Για να ευχαριστήσουν την ελιά και να της δείξουν την αγάπη τους, πήραν το λάδι τους, το έβαλαν στο καντήλι, για να θυμίζουν στην Παναγιά και στο Χριστό, την καλοσύνη της ελιάς και την αγάπη της για τον κόσμο.

Κι η Παναγιά με τη σειρά της την ευλόγησε. Κι ο Χριστός κάτω απ' την ελιά ήρθε και ξεκουράστηκε.

Κι εκείνη καμάρωνε ευχαριστημένη στη μέση στον ελαιώνα και φρόντιζε, όταν έρχονται οι άνθρωποι να τη μαζέψουν να 'ναι γεμάτη ελιές, να χορταίνουν οι φτωχοί, και να φωτίζονται απ' τις καντήλες όλες οι εκκλησιές.

Μα, τι λέτε; Χοντρό το παιδί μου;

πηγή http://www.facebook.com/photo.php?fbid=306189266155117&set=a.289344414506269.65982.264580240316020&type=1&theater 

Μα, τι λέτε; Χοντρό το παιδί μου;

Οι μισές μητέρες και οι τέσσερις στους δέκα πατέρες δεν αναγνωρίζουν ότι το τετράχρονο ή πεντάχρονο παιδί τους είναι παχύσαρκο, ενώ το 75% των μαμάδων και το 77% των μπαμπάδων δεν αναγνωρίζουν ότι τα παιδιά τους έχουν βάρος παραπάνω από το κανονικό, είναι δηλαδή υπέρβαρα, σύμφωνα με μια νέα ολλανδική επιστημονική έρευνα.

Η έρευνα, στην οποία συμμετείχαν 800 γονείς και 439 παιδιά, έγινε από ερευνητές του Ιατρικού Κέντρου του πανεπιστημίου του Γκρόνιγκεν υπό τον καθηγητή Πίτερ Σάουερ του τμήματος παιδιατρικής και δημοσιεύτηκε στο παιδιατρικό περιοδικό "Acta Paediatrica". Το 5% των παιδιών του δείγματος κρίθηκαν υπέρβαρα, το 4% παχύσαρκα και τα υπόλοιπα κανονικού βάρους.

Η μελέτη, μεταξύ άλλων, έδειξε ότι:

- Οι γονείς των παχύσαρκων και των υπέρβαρων παιδιών είναι σημαντικά βαρύτεροι από τους γονείς των παιδιών με κανονικό βάρος, άρα το πρόβλημα πάχους των παιδιών συχνά σχετίζεται με το πρόβλημα των γονιών.

- Οι γονείς είναι πιο ικανοί να αναγνωρίσουν ότι οι ίδιοι έχουν βάρος πάνω από το κανονικό, αλλά λιγότερο ικανοί όταν πρόκειται για το βάρος των παιδιών τους.

- Ακόμα και οι γονείς των παιδιών με κανονικό βάρος πιστεύουν ότι τα παιδιά τους είναι πιο λεπτά από ό,τι είναι στην πραγματικότητα, συνεπώς οι γονείς συστηματικά υποτιμούν το βάρος των παιδιών τους, αν και αυτή η υποεκτίμηση είναι τριπλάσια όταν γίνεται από γονείς που οι ίδιοι είναι υπέρβαροι και παχύσαρκοι.

- Οι περισσότεροι γονείς δεν ανησυχούν ιδιαίτερα για το βάρος των παιδιών τους, αλλά οι μητέρες των παχύσαρκων ανησυχούν πολύ περισσότερο από τις μητέρες παιδιών με φυσιολογικό βάρος (44% έναντι 7%).

- Η μεγάλη πλειονότητα (94%) των γονιών με παχουλά παιδιά πιστεύει ότι μπορεί να επηρεάσει τις διατροφικές συνήθειες των παιδιών τους (αλλά μάλλον δεν το κάνει προς το καλύτερο…).

- Οι περισσότεροι γονείς (τέσσερις στους πέντε) επιθυμούν έξωθεν συμβουλές και καθοδήγηση, όταν αναγνωρίζουν ότι παιδί τους έχει παραπάνω κιλά.

Σύμφωνα με τους ολλανδούς ερευνητές, "τα υπέρβαρα παιδιά είναι πολύ πιθανό ότι θα εξελιχτούν σε υπέρβαρους εφήβους και, στη συνέχεια, σε υπέρβαρους ενηλίκους, γι' αυτό χρειάζονται παρεμβάσεις όσο ακόμα είναι τριών έως πέντε ετών, ώστε να προληφθούν τα προβλήματα πάχους αργότερα στη ζωή τους". Για να γίνει όμως αυτό, όπως τονίζεται, είναι αναγκαία προϋπόθεση οι ίδιοι οι γονείς να συνειδητοποιήσουν ότι τα παιδιά -πιθανότατα με ευθύνη των ίδιων των γονιών- έχουν πάρει παραπάνω κιλά.

Οι ερευνητές εξέφρασαν ανησυχία ότι, όπως έδειξε η έρευνά τους, οι γονείς δεν φαίνεται να αναγνωρίζουν το πρόβλημα και την ευθύνη τους στο βαθμό που χρειάζεται.

ΑΠΕ - ΜΠΕ 
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω