DEATH BY WATER του Στράτου Μουστάκα (ή • μους) *

πηγή http://www.onestory.gr/post/31974804670/death-by-water

DEATH BY WATER

του Στράτου Μουστάκα (ή • μους) *

ολα αυτα συμβαινουν σ’ ενα σπιτι διπλα στη θαλασσα.

*

αρχικα, οικογενεια. εγω, μαμα, γιαγια. η γιαγια καπνιζει σα φουγαρο. σκεφτεται να βρει κανα πουρο. προσπαθουμε να της φτιαξουμε ενα ενωνοντας τσιγαρα. τρεχα γυρευε. μετα ενα τηλεφωνημα. αλλη γιαγια, νεκρη δυο χρονια. ακουγεται στεναχωρημενη. ακουγομαι ψυχρος. για καποιο λογο σκεφτομαι το ονομα μιας ηθοποιου. γιατι να ειναι μια ηθοποιος στην αλλη ακρη της γραμμης? μετα σκεφτομαι αυτο δεν ειναι καν ενα πραγματικο τηλεφωνο. ειναι ενα κομματι σεντονι κουβαριασμενο στο χερι μου καθως κοιμαμαι. αυτος ειναι ενας διαλογος με μια φαντασιωση. μπορω να κανω οτι θελω.

fun fact: καποτε ενα κομματι σεντονι κουβαριασμενο γυρω απ’ το στομα μου ηταν η υποδοχη ενος τοσου δα οιδιποδειου. βγαλτε ακρη απ’ αυτη τη φραση.

*

υπαρχει το πισω δωματιο, οι καναπεδες και απεναντι το τραπεζι της κουζινας. θυμιζει καπως το παλιο μας σπιτι. ερχομαι απ’ το πισω δωματιο στους καναπεδες. κατι συμβαινει: καινουριοι ανθρωποι. αγνωστες κυριες. χαρουμενοι τονοι. απειλητικα.

η ζωντανη γιαγια μπροστα τους, μαρμαρωμενη, μοιαζει με κερινο ομοιωμα. “θα κανουμε καποιες ανακοινωσεις για την καινουρια σεζον”, λεει η μια, “πρωτα απ’ ολα αυτη εδω θα πρεπει να φυγει”- και καποιος διαλυει το ομοιωμα μ’ενα μπαστουνι του γκολφ. σκεφτομαι, πολυ προχω να αποκαλυπτεις απ’ την αρχη ποιος θα πεθανει μες στη σεζον.

ειμαστε σε ενα χαμενο επεισοδιο του Six Feet Under?

*

τη νυχτα ειχαμε παρτυ στο σπιτι διπλα στη θαλασσα. ο Νεητ και, νομιζω, η Κλαιρ μεσα στο πληθος. ισως κι αλλοι. βιαιο ποστ πανκ κοπαναει τα ηχεια. χωρις λογια. πολυ βιαιο, πολυ δυνατο. ο κοσμος χορευει πολυ αγρια. κατι δε παει καλα. κατι ειναι ‘πολυ’.

στους καναπεδες χορευει μια παρηκμασμενη γιαγια, στολισμενη σα λατερνα, δε θα πρεπε να ηταν εκει. ρωταει την παρτενερ της, το κραγιον μου, δεν ειναι υπερβολικο ετσι, δε με κανει να φαινομαι φτηνη, ειναι απλα ενα κραγιον. απελπισμενη. μονη. οχι, λεει η αλλη, καθησυχαστικα. μπροστα στον κοσμο η γιαγια την πιανει και την φιλαει στο στομα. για ζεστασια. για αγαπη. για να μην ειναι μονη αυτη την ωρα.

στο μεταξυ, ο Νεητ βγαινει εξω και παει διπλα στο γκαραζ. στεκει αναμεσα σε σημαδια απο μεγαλες ροδες. μεσα στο γκαραζ ενας ανθρωπος με μια μαυρη μασκα αεριου. θα μπορουσε να σκοτωσει τον Νεητ αν ηθελε.

*

μεσα στο σπιτι, κοιταω τη θαλασσα. οταν το πιανω, το λεω στην Κλαιρ: αυτη ειναι η Αποκαλυψη.

και τωρα καντε πισω, τους ειπα, ενα κυμα θα σηκωθει και θα μας πλακωσει.

κι ενα κυμα αρχισε να σηκωνεται, αλλα δε με ακουσαν, κι οσο εγω οπισθοχωρουσα μεσα στο σπιτι αυτοι φαγαν το νερο στη μαπα, και το σπιτι πλημμυρισε μεχρι το γονατο. κι αν και δε πνιγηκαμε, το ρευμα κοπηκε και τα φωτα εσβησαν.

παιρνω την Κλαιρ απ’ το χερι: πρεπει να προλαβουμε τον Νεητ πριν σκοτωσει την κορη του. η Μαγια ειναι ακομα βρεφος. παμε στο πισω δωματιο.

*

αλλα αργησαμε, ο Νεητ ειχε ηδη χωσει το μωρο αναμεσα στα στρωματα κι αυτο ειχε πνιγει. λεει κατι σαν “καλυτερα να το σκοτωσω παρα να το δωσω σ’ αυτους”.

πισω στον κυριως χωρο, νεο σκηνικο. το παρτυ εχει τελειωσει, υπαρχουν τρεις ανθρωποι που τρωνε στο τραπεζι της κουζινας, οι δυο ειναι Τσενογουιθ, ο Μπιλυ και η μαμα. χαιρομαι που τους βλεπω. φιλαω το χερι της Μαργκαρετ, που ειναι ασυνηθιστα ελκυστικη. ισως ημουνα λιγο creepy.

καθομαστε στον καναπε και μας δινουν να φαμε. τρωμε ρυζι απ’ το ιδιο πιατο. μετα ενας Θειος μπαινει απεξω. ενας απ’ τους δικους μου θειους. ψηλος και καλοντυμενος, μιλαει με κλαση και χιουμορ σα να ναι το αφεντικο και να ξερει τι του γινεται, φιγουρα-φυλακας, στο Six Feet Under θα ηταν ο Ναθανιελ. ο Νεητ παει να πει κατι στην πλακα για συντηρητικους, αλλα ο Θειος το παρεξηγει. “συντηρητικοι? ελπιζω να μην ειστε συντηρητικοι. ελπιζω να χετε πιο δαιμονικες ιδεες για το τι συμβαινει”. η κατι τετοιο.

μετα λεει: “το φαγητο σας τελειωνει”, κι αρχιζω και φοβαμαι. κολλαω διπλα στον Νεητ, που ειναι στο κεντρο αναμεσα σε μενα και την Κλαιρ και ξερω οτι θα με προστατεψει. η πορτα ανοιγει. κοιταω με φοβο. κανεις δεν ειναι εκει, λεω με καποια ανακουφιση. αλλα εκανα λαθος.

*

και τωρα ακουστε:

τρεις γυναικες μπαινουνε. ειναι ξυπολητες με ασπρες ρομπες. η μια ειναι η Ρουθ, αλλη μια γιαγια. η αλλη μια οικογενειακη φιλη. πραγματικο και φανταστικο μαζι. αρχικα νομιζω οτι ειναι αγγελοι, νομιζω οτι βλεπω ενα φωτοστεφανο πανω απ’ τη Ρουθ. αλλα ειναι στραπατσαρισμενοι αγγελοι, περπατανε σα καθυστερημενα και δε καταλαβαινουν τι συμβαινει. σα να τους εκαψε το κεφαλι το φως του παραδεισου.

ερχονται πισω μας, πισω απ’ τον καναπε. βλεπω τα κενα βλεμματα τους και συνειδητοποιω οτι οι ρομπες ειναι ρομπες ψυχιατρειου. τα μαλλια της Ρουθ ειναι ορθια και τα δερματα τους χλωμα. ισως δεν ηρθαν απ’ τον παραδεισο τελικα. ισως ηρθαν απο κατω. ισως ΠΑΡΑΒΥΣΣΟΣ.

“να παμε στη θαλασσα”, λεει η μια. “οχι, το σαββατο δεν ειναι καλα”, απανταει μια αλλη. βγαινουμε απ’ το σπιτι. εξω στη νυχτα, στην παραλια. κρατιεμαι απ’ τον Νεητ. για καποιο λογο τον λεω Ντεηβιντ. μα που ειναι ο Ντεηβιντ? ειμαι εγω ο Ντεηβιντ? στην αρχη του ονειρου, με τη μανα μου και τη γιαγια μου, ημουν ο συμβολικος τριτος σ’ ενα αρχετυπικο γυναικειο τριπτυχο? αλλα ηταν κι η αδερφη μου στο ονειρο μετα… ειχε πει οτι το ομοιωμα που εγινε θρυψαλλα δεν ηταν ομοιωμα.

υπαρχει ενας σκυλος εκει εξω. θυμαμαι ενα σκυλο και στο Six Feet Under. ισως ειναι ο ιδιος. τοτε αρχιζω να χανω το ονειρο. πολλες φορες εχω ξυπνησει αποτομα απο ονειρο πριν μαθω που πηγαινε η ιστορια. αλλα τωρα νιωθω οτι ξυπναω επειδη η ιστορια τελειωνει. περναμε τον σκυλο και συνεχιζουμε.

στη θαλασσα.

.

Ο Στράτος Μουστάκας (ή •μους) σπουδάζει πληροφορική στη Θεσσαλονίκη κι έχει πολλά πράγματα στο κεφάλι του. Όταν τα πράγματα άρχισαν να στριμώχνονται έγραψε τη ζωή του σε 40 σελίδες και την έδωσε στους φίλους του. Ήταν το πρώτο του τέρας. Ακολούθησαν κι άλλα: Αϋπνίες και ποντίκια, νουάρ χαροι και διαστημικοί ροκ σταρ. Α, και όνειρα. Στο NO HEAD FOR MATH μαζεύει όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα.

[ facebook ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω