πηγή http://www.facebook.com/photo.php?fbid=383776568362068&set=a.136809996392061.29371.135792846493776&type=1&theater
ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ (Σμύρνη, 1 Δεκεμβρίου 1901 — Ακροκόρινθος, 21 Σεπτεμβρίου 1937)αποσπάσματα
….Γιατὶ μὴν τὸ λησμονεῖτε. Ἡ δίκη καὶ ὁ θάνατος τοῦ Σωκράτη δὲν εἶναι ἁπλὸ ἱστορικὸ ἐπεισόδιο τῆς ἀθηναϊκῆς κοινωνίας τοῦ 399 πΧ. Εἶναι ὑπόθεση παγκόσμια, ὑπόθεση καθολική τοῦ ἀνθρώπου, εἰκόνα καὶ σύμβολο τῆς ἀνθρώπινης μοίρας. Ἔτσι τὴν ἀντιλήφθηκε καὶ τὴν ἀποκάλυψε ὁ Πλάτων. Καὶ ἡ δίκη τοῦ Σωκράτη ἐπαναλαμβάνεται ὡς συμβολικὴ λειτουργία τοῦ νοῦ, κάθε φορὰ ποὺ ὁ ἄνθρωπος θὰ βρεθεῖ μπροστὰ σὲ μεγάλες ἀποφάσεις, ὅσες ρυθμίζουν τὴν τιμὴ καὶ τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς του. Ὁ καθένας μας θὰ καθίσει καὶ μιὰ καὶ πολλὲς φορές, δικαστὴς ὑπεύθυνος γιὰ νὰ κρίνει ἄν ὁ Σωκράτης ποὺ ζεῖ, ποὺ πρέπει νὰ ζεῖ μέσα μας, μπορεῖ νὰ συνεχίσει τὸ ἔργο τῆς ἔρευνας καὶ τοῦ ἐλέγχου. Μὴν ἀκολουθήσετε τοὺς Ἀθηναίους δικαστές, μὴ θελήσετε νὰ τὸν καταδικάσετε μέσα σας σὲ σιωπὴ καὶ θάνατο. Ἄγρυπνα καὶ ἀκοίμητα δυνατὰ καὶ ἐπιβλητικά, ἀφῆστε ν’ ἀντηχεῖ στῆς ψυχῆς σας τὰ βάθη, στὴ σκέψη καὶ στὴν ἀγάπη σας, στὸν πόνο καὶ στὴ δράση σας, ἡ ἀπολλώνια προσταγή… Μουσικὴν ποίει καὶ ἐργάζου».
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω
ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ (Σμύρνη, 1 Δεκεμβρίου 1901 — Ακροκόρινθος, 21 Σεπτεμβρίου 1937)αποσπάσματα….Γιατὶ μὴν τὸ λησμονεῖτε. Ἡ δίκη καὶ ὁ θάνατος τοῦ Σωκράτη δὲν εἶναι ἁπλὸ ἱστορικὸ ἐπεισόδιο τῆς ἀθηναϊκῆς κοινωνίας τοῦ 399 πΧ. Εἶναι ὑπόθεση παγκόσμια, ὑπόθεση καθολική τοῦ ἀνθρώπου, εἰκόνα καὶ σύμβολο τῆς ἀνθρώπινης μοίρας. Ἔτσι τὴν ἀντιλήφθηκε καὶ τὴν ἀποκάλυψε ὁ Πλάτων. Καὶ ἡ δίκη τοῦ Σωκράτη ἐπαναλαμβάνεται ὡς συμβολικὴ λειτουργία τοῦ νοῦ, κάθε φορὰ ποὺ ὁ ἄνθρωπος θὰ βρεθεῖ μπροστὰ σὲ μεγάλες ἀποφάσεις, ὅσες ρυθμίζουν τὴν τιμὴ καὶ τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς του. Ὁ καθένας μας θὰ καθίσει καὶ μιὰ καὶ πολλὲς φορές, δικαστὴς ὑπεύθυνος γιὰ νὰ κρίνει ἄν ὁ Σωκράτης ποὺ ζεῖ, ποὺ πρέπει νὰ ζεῖ μέσα μας, μπορεῖ νὰ συνεχίσει τὸ ἔργο τῆς ἔρευνας καὶ τοῦ ἐλέγχου. Μὴν ἀκολουθήσετε τοὺς Ἀθηναίους δικαστές, μὴ θελήσετε νὰ τὸν καταδικάσετε μέσα σας σὲ σιωπὴ καὶ θάνατο. Ἄγρυπνα καὶ ἀκοίμητα δυνατὰ καὶ ἐπιβλητικά, ἀφῆστε ν’ ἀντηχεῖ στῆς ψυχῆς σας τὰ βάθη, στὴ σκέψη καὶ στὴν ἀγάπη σας, στὸν πόνο καὶ στὴ δράση σας, ἡ ἀπολλώνια προσταγή… Μουσικὴν ποίει καὶ ἐργάζου».
(ἀπόσπασμα ἀπό ὁμιλία στὶς ἀποφοίτους τοῦ ἀμερικανικοῦ κολλεγίου ἀπονομὴ πτυχίων 1932)
Ἰωάννης Συκουτρῆς http://
Ουδέποτε συνήψαμεν γνωριμίαν με την αρχαίαν Eλληνικήν λογοτεχνίαν
Με την αρχαίαν Eλληνικήν λογοτεχνίαν, ως λογοτεχνίαν, ουδέποτε συνεφιλιώθημεν ουδέ συνήψαμεν καν αληθινήν γνωριμίαν. Οι μαθηταί ουδέποτε κατώρθωσαν ν’ ανακαλύψουν τας ωραιότητας εκείνας, τας οποίας απεστήθιζον από το εγχειρίδιον γραμματολογίας, πολύ δε ολιγώτερον να τας αισθανθούν. Και οι διδάσκαλοι των εις τα γυμνάσια δεν ημπορούσαν υπέρ αυτών ούτε να τους διαφωτίσουν ούτε να τους θερμάνουν.
Από τον Όμηρον εμάνθαναν μόνο την ιστορίαν του τρωϊκού πολέμου, άφθονον λεξιλόγιον, ολίγα στοιχεία μετρικής, διά να ποδίζουν – εν κυριολεξία με τα πόδια – τους εξάμετρους, χωρίς να εξυψούνται μέχρι του στοιχειωδέστατου αισθήματος του ρυθμού.
Ποίησιν δεν εμάνθαναν, το αιώνιον ανθρώπινον ούτε. Ο Ησίοδος, που παλαιότερα εδιδάσκετο εις τα γυμνάσια, άφηνεν εις την μνήμην των μαθητών μερικάς ηθικολογίας, ως μόνον καρπόν. Η προφητική μορφή, με την φλογεράν της πιστίν εις την θείαν δικαιοσύνην και την θείαν της αποστολήν ως κήρυκος της κοσμικής τάξεως, του έργου των Ολυμπίων, ουδέ μακρόθεν ανεφάνη εις τον ορίζονταν μαθητών ή διδασκάλων. Ούτε διδασκάλων, ούτε μαθητών η φαντασία κατώρθωνε να ιδή και να αναπαραστήση την αρχαίαν τραγωδίαν ή κωμωδίαν ως θεατρικόν έργον. Και η διαισθητική των ικανότης δεν έφθανεν εις το να αντιληφθή και ζήση την τραγωδίαν, ως τραγικότητα, ως το πρόβλημα της ανθρωπίνης ζωής, που πάντα λύσιν απαιτεί και αιώνια άλυτον μένει, την πάλην μεταξύ της ανθρωπίνης προσπαθείας και της ανθρωπίνης μοίρας, μεταξύ του ιδεώδους και του πραγματικού, του ποθητού και του δυνατού.
Το αποτέλεσμα ήτο, ότι οι μορφωμένοι μας διέβλεπαν εις την γραμματικήν εκμάθησιν της αρχαίας γλώσσης είτε μυστηριώδους τινος και θαυματουργού δυνάμεως πρόσκτησιν, της οποίας η μόνη αξία – εις την αντίληψίν των – ήτο ο κόπος, που κατέβαλλον δι’ αυτήν, και η ευλαβής προσατένισις των άλλων προς τον αποκτήσαντα την γνώσιν αυτήν είτε χάσιμον χρόνου άσκοπον.
Και τα δύο αλλότρια του σκοπού της ανθρωπιστικής παιδείας. Η μεγάλη πλειονότης απέφευγε να ανοίξη κανένα από τους «συγγραφείς», του σχολείου κατόπιν, αφ’ ού δεν είχαν τίποτε να της δώσουν. Όσοι δε τους άνοιγαν και κατόπιν – και ήσαν αρκετοί – εδοκίμαζαν βεβαίως αληθινήν ευφροσύνην από την ανάγνωσίν των, αλλ’ ευφροσύνην, που δημιουργεί αυτή η ενασχόλησις του πνεύματος, ανεξαρτήτως του αντικειμένου της ενασχολήσεως, ανάλογον με την καλαισθητικήν συγκίνησιν του μαθηματικού ενώπιον των ήκιστα αισθητικών εξισώσεών του.
Δι’ άλλους η ευφροσύνη αύτη συνίστατο εις τον αόριστον εκείνον και ασύλληπτον γλυκασμόν της εκτάσεως ενώπιον της «θείας» γλώσσης. Δι’ άλλους συνεχέετο με την ανθρωπίνως ευεξήγητον ηδονικήν αναβίωσιν παιδικών και νεανικών αναμνήσεων. Η ουσία μας παρέμενε ξένη, η επαφή μας ήτο εξωτερική μόνον, ήκιστα προσωπική. Το ανώριμον της ψυχής μας όμμα την επιφάνειαν μόνο ημπορούσε να ιδή, όχι το βάθος.
Η επικοινωνία μας με τους αρχαίους δεν επήγαζεν από μέσα μας• μας προσετίθετο απ’ έξω ως φραγκική μίμησις ή βυζαντινή παράδοσις ή επέκτασις της άλλως βαθύτατα ερριζωμένης εθνικής μας συνειδήσεως…
…Την εικόνα, που παρουσιάζει η επαφή του έθνους μας, ως συνόλου, προς την Αρχαιότητα, επιβεβαιώνει και η επισκόπησις της ιστορίας της φιλολογικής μας επιστήμης. Και εις την σχέσιν της προς τον αρχαίον βίον και εις την επιστημονικήν της παραγωγήν παρέμεινε και αύτη προσηλωμένη εις την γλωσσικήν μορφήν των αρχαίων ελληνικών συγγραμάτων, με γραμματικάς και κριτικάς παρατηρήσεις ή το πολύ σχολιασμένας εκδόσεις περιοριζόμενας απλώς και αποκλειστικώς εις το γλωσσικόν στοιχείον.
Ιωάννης Συκουτρής
Το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα από τα επιλεγόμενα στη μετάφραση του Th. Zielinski, “Ημείς και οι αρχαίοι”, Δημητράκος, Αθήνα 1928, σελ. 238-239 και 241 http://thenetwar.com/
Ο Ιωάννης Συκουτρής ,κορυφαίος φιλόλογος, ήταν Χίος στην καταγωγή, όπως και ο Αδαμάντιος Κοραής, φοίτησε και αυτός στην περίφημη Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης. Είναι ιδιαίτερα γνωστός για το εξαιρετικής ποιότητας έργο του, στο οποίο δεσπόζουν οι εκδόσεις και οι εισαγωγές στην Ποιητική του Αριστοτέλη και το Συμπόσιο του Πλάτωνα, αλλά και για την αυτοκτονία του σε νεαρή ηλικία.
Ἰωάννης Συκουτρῆς http://
Ουδέποτε συνήψαμεν γνωριμίαν με την αρχαίαν Eλληνικήν λογοτεχνίαν
Με την αρχαίαν Eλληνικήν λογοτεχνίαν, ως λογοτεχνίαν, ουδέποτε συνεφιλιώθημεν ουδέ συνήψαμεν καν αληθινήν γνωριμίαν. Οι μαθηταί ουδέποτε κατώρθωσαν ν’ ανακαλύψουν τας ωραιότητας εκείνας, τας οποίας απεστήθιζον από το εγχειρίδιον γραμματολογίας, πολύ δε ολιγώτερον να τας αισθανθούν. Και οι διδάσκαλοι των εις τα γυμνάσια δεν ημπορούσαν υπέρ αυτών ούτε να τους διαφωτίσουν ούτε να τους θερμάνουν.
Από τον Όμηρον εμάνθαναν μόνο την ιστορίαν του τρωϊκού πολέμου, άφθονον λεξιλόγιον, ολίγα στοιχεία μετρικής, διά να ποδίζουν – εν κυριολεξία με τα πόδια – τους εξάμετρους, χωρίς να εξυψούνται μέχρι του στοιχειωδέστατου αισθήματος του ρυθμού.
Ποίησιν δεν εμάνθαναν, το αιώνιον ανθρώπινον ούτε. Ο Ησίοδος, που παλαιότερα εδιδάσκετο εις τα γυμνάσια, άφηνεν εις την μνήμην των μαθητών μερικάς ηθικολογίας, ως μόνον καρπόν. Η προφητική μορφή, με την φλογεράν της πιστίν εις την θείαν δικαιοσύνην και την θείαν της αποστολήν ως κήρυκος της κοσμικής τάξεως, του έργου των Ολυμπίων, ουδέ μακρόθεν ανεφάνη εις τον ορίζονταν μαθητών ή διδασκάλων. Ούτε διδασκάλων, ούτε μαθητών η φαντασία κατώρθωνε να ιδή και να αναπαραστήση την αρχαίαν τραγωδίαν ή κωμωδίαν ως θεατρικόν έργον. Και η διαισθητική των ικανότης δεν έφθανεν εις το να αντιληφθή και ζήση την τραγωδίαν, ως τραγικότητα, ως το πρόβλημα της ανθρωπίνης ζωής, που πάντα λύσιν απαιτεί και αιώνια άλυτον μένει, την πάλην μεταξύ της ανθρωπίνης προσπαθείας και της ανθρωπίνης μοίρας, μεταξύ του ιδεώδους και του πραγματικού, του ποθητού και του δυνατού.
Το αποτέλεσμα ήτο, ότι οι μορφωμένοι μας διέβλεπαν εις την γραμματικήν εκμάθησιν της αρχαίας γλώσσης είτε μυστηριώδους τινος και θαυματουργού δυνάμεως πρόσκτησιν, της οποίας η μόνη αξία – εις την αντίληψίν των – ήτο ο κόπος, που κατέβαλλον δι’ αυτήν, και η ευλαβής προσατένισις των άλλων προς τον αποκτήσαντα την γνώσιν αυτήν είτε χάσιμον χρόνου άσκοπον.
Και τα δύο αλλότρια του σκοπού της ανθρωπιστικής παιδείας. Η μεγάλη πλειονότης απέφευγε να ανοίξη κανένα από τους «συγγραφείς», του σχολείου κατόπιν, αφ’ ού δεν είχαν τίποτε να της δώσουν. Όσοι δε τους άνοιγαν και κατόπιν – και ήσαν αρκετοί – εδοκίμαζαν βεβαίως αληθινήν ευφροσύνην από την ανάγνωσίν των, αλλ’ ευφροσύνην, που δημιουργεί αυτή η ενασχόλησις του πνεύματος, ανεξαρτήτως του αντικειμένου της ενασχολήσεως, ανάλογον με την καλαισθητικήν συγκίνησιν του μαθηματικού ενώπιον των ήκιστα αισθητικών εξισώσεών του.
Δι’ άλλους η ευφροσύνη αύτη συνίστατο εις τον αόριστον εκείνον και ασύλληπτον γλυκασμόν της εκτάσεως ενώπιον της «θείας» γλώσσης. Δι’ άλλους συνεχέετο με την ανθρωπίνως ευεξήγητον ηδονικήν αναβίωσιν παιδικών και νεανικών αναμνήσεων. Η ουσία μας παρέμενε ξένη, η επαφή μας ήτο εξωτερική μόνον, ήκιστα προσωπική. Το ανώριμον της ψυχής μας όμμα την επιφάνειαν μόνο ημπορούσε να ιδή, όχι το βάθος.
Η επικοινωνία μας με τους αρχαίους δεν επήγαζεν από μέσα μας• μας προσετίθετο απ’ έξω ως φραγκική μίμησις ή βυζαντινή παράδοσις ή επέκτασις της άλλως βαθύτατα ερριζωμένης εθνικής μας συνειδήσεως…
…Την εικόνα, που παρουσιάζει η επαφή του έθνους μας, ως συνόλου, προς την Αρχαιότητα, επιβεβαιώνει και η επισκόπησις της ιστορίας της φιλολογικής μας επιστήμης. Και εις την σχέσιν της προς τον αρχαίον βίον και εις την επιστημονικήν της παραγωγήν παρέμεινε και αύτη προσηλωμένη εις την γλωσσικήν μορφήν των αρχαίων ελληνικών συγγραμάτων, με γραμματικάς και κριτικάς παρατηρήσεις ή το πολύ σχολιασμένας εκδόσεις περιοριζόμενας απλώς και αποκλειστικώς εις το γλωσσικόν στοιχείον.
Ιωάννης Συκουτρής
Το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα από τα επιλεγόμενα στη μετάφραση του Th. Zielinski, “Ημείς και οι αρχαίοι”, Δημητράκος, Αθήνα 1928, σελ. 238-239 και 241 http://thenetwar.com/
Ο Ιωάννης Συκουτρής ,κορυφαίος φιλόλογος, ήταν Χίος στην καταγωγή, όπως και ο Αδαμάντιος Κοραής, φοίτησε και αυτός στην περίφημη Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης. Είναι ιδιαίτερα γνωστός για το εξαιρετικής ποιότητας έργο του, στο οποίο δεσπόζουν οι εκδόσεις και οι εισαγωγές στην Ποιητική του Αριστοτέλη και το Συμπόσιο του Πλάτωνα, αλλά και για την αυτοκτονία του σε νεαρή ηλικία.
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου