Ξιφίας ψητός

Ξιφίας ψητός

Bαθμολογία:

6 ψήφοι

Προστέθηκε από Sitronella, 01.01.05

Περιγραφή

Μια ελαφριά συνταγή για ψητό ξιφία.

photo: greg97

Τι χρειαζόμαστε:

• 25 ml ελαιόλαδο
• 125 ml κρασί λευκό
• 4 φέτες ξιφία 250 γρ. περίπου η μία
• 2 κρεμμύδια
• 2 φύλλα δάφνης
• 1 κ.γ. χοντρό αλάτι
• μερικούς κόκκους πιπεριού σπασμένους στο γουδί
• ρίγανη

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Θαλασσινά

Μέθοδος

Τηγανιού

Kάρβουνα/grill

Διατροφή

Πλούσια σε ω-3 λιπαρά

Χωρίς γλουτένη

Σερβίρει 4

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Ξιφίας ψητός  

http://www.sintagespareas.gr/sintages/ksifias-psitos.html#ixzz21lQXm4Ah

To νήπιο και οι διαφθορείς του

πηγή http://gerasimos-politis.blogspot.com/2012/05/koinwnia-diafthora-anthrwpou-to.html#.UF488q720yk

Κοινωνία ... To νήπιο και οι διαφθορείς του

Τό κατεστημένο τής έξουσίας χρησιμοποιεί πολλά μέσα, γιά νά έπιβιώνη. "Ολα τείνουν πρός τον ίδιο σκοπό: την έξουδετέρωση εκείνην πού βρίσκονται εκτός Κατεστημένου καί τήν ματαίωση κάθε προσπάθειας πού θά μπορούσε νά γίνη έκ μέρους τους γιά τήν Αμφισβήτηση ή τήν Ανατροπή του. Μέ τον νοσηρό Εγωισμό του, τό Κατεστημένο θεωρεί έχθρούς και «Απειλή» τους πάντες, έκτος Από τον ίδιο τον έαυτό του. Μεταξύ των εχθρών του, ό πιο ιδιότυπος είναι ό Ανώνυμος λαός, ή Απρόσωπη μάζα, πού Αποτελεί τό έμψυχο υπόβαθρο κάθε Εθνους.

Ό λαός είναι ό πιο εΰτρωτος εχθρός Απ’ δλους τούς έχθρούς τών κρατουντών, σ’ δλες τις έποχές καί σ’ δλους τούς χώρους. Μοιάζει μ' ένα γιγάντιο νήπιο. Διαθέτει τεράστια δύναμη, άλλά δέν είναι ικανός να τήν χρησιμοποήση. Καί άν ποτέ τήν χρησιμοποιήση, Θά τήν σπαταλήση Ασκοπα. «Διαμορφώνεται» ευκολα καί του Αρέσουν τά παραμύθια. Εχει συνεχώς Ανάγκη Από ένα κηδεμόνα, ένα προστάτη. Συναισθάνεται, ένθουσιάζεται, Αλλά δέν έχει κρίση. Εντυπωσιάζεται άπό τά πυροτεχνήματα καί τις ταχυδακτυλουργίες. Καί κλαίει δταν πεινάη, διότι ή μεγάλη του Αδυναμία είναι τό φαί. Τρελλαίνεται έπίσης γιά τά φανταχτερά πραγματάκια. Καί ζητάει συνεχώς όμορφα μπιχλιμπίδια.

Γνωρίζοντας καλά τήν μεγάλη αύτή Αδυναμία του λαοϋ, ή έξ- ουσία μεταξύ τών άλλων τρόπων πού χρησιμοποιεί γιά νά τόν κρα- τάη ύπάκουο — βία, δόλος, παραπλάνηση, «παραμύθια», φοβέρα— έφαρμόζει σέ εύρεία έκταση τήν μέθοδο του έκ-β ιάσιμου: «Θά σου δίνω λεφτά γιά νά τρώς καί νά Αγοράζης ώραΐα πράματα, μόνον δταν είσαι ύπάκουο παιδί».

"Έχοντας κάτω άπό τόν πλήρη έλεγχό του τά ύλικα μέσα —τεχνολογία καί πλοΰτο— τό Κατεστημένο διαθέτει πράγματι τό πιο άποτελεσματικό δπλο για να 'δουλαγωγή τούς λαούς: τό δπλο τών υλικών παροχών.

Ό έξουσιαζόμενος καί έξαρτώμενος πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά άνθρωπος —-καί τέτοιοι είναι δλοι δσοι βρίσκονται έκτός Κατεστημένου, δηλαδή ή μέγιστη πλειονότητα τών άτόμων— παρασυράμενος άπό τό δόλωμα τής υλης, ύποκύπτει σχεδόν πάντοτε στόν έκβιασμό. 'Αντιλαμβάνεται, δτι γιά νά «ζήση», για να «προκόψη», γιά νά «σταδιοδρομήση», πρέπει νά είναι ευπειθής. ’Αλλοιώς, ot «κηδεμόνες» πού κρατάνε τά κλειδιά του ταμείου, δέν θά του δώσουν τίποτε.

Μέ τον άπέραντο κυνισμό τους οΐ κρατούντες κάνουν ο,τι μπορούν, γιά νά ένισχύσουν την δίψα γιά τήν ΰλη πού χαρακτηρίζει τούς λαούς. Οί βιτρίνες του τεχνολογικού πολιτισμού τής έποχής μας άστραποβολουν άπό σωρούς διαφόρων πραγμάτων — χρήσιμων ή άχρηστων— πού καθένα άπ' αυτά Αντιπροσωπεύει κι £να μεγάλο πειρασμό γιά τά άτομα. "Οπως οί ψιλικατζήδες καί οί πωλητές παιδικών είδών καί παιχνιδιών έκθέτσυν δσο μπορούν πιό προκλητικά τό έμπόρευμά τους, γιά νά τραβήξουν τήν προσοχή τών άνήλικων πελατών τους, έτσι και τό Κατεστημένο, μέ τή βοήθεια τής έλιεγχό- μενης άπ’ αύτό τεχνολογίας, προωθεί μέ δλα τά μέσα τή μαζική παραγωγή υλικών άγαθών πού προορίζονται γιά νά άνοίξουν τήν όρεξη τών δουλών του.

Ταυτόχρονα διαφημίζει μ' όλαυς τούς τρόπους τις άνέσείς καί τήν ώραία ζωή πού έξασφαλίζουν τά άγαθά αύτά —πού μπορεΐ νά καλύπτουν πραγματικές άνάγκες, άλλά καί μπορεΐ νά μήν προσφέρουν κανένα ωφέλημα σ’ αυτούς πού τά άποκτουν. "Ολες οί άποχρώσεις του, άπό τή μαρξιστική μέχρι τήν καπιταλιστική, όταν μιλάν στούς ύπηκόους τους, μόνο στό στομάχι τους άπευθύνονται καί ποτέ στον έγκέφαλο ή τήν ψυχή τους. Οικονομική άνάπτυξη. ύλική ευημερία, κοινωνική «δικαιοσύνη», αύξήσεις μισθών καί λοιπά παρόμοια είναι τά μόνα πράγματα πού υπάρχουν σ’ δλα τά πολιτικά προγράμματα δλων τών έξουσιαστικών καθεστώτων του κόσμου.

Ετσι ή δίψα γιά τήν άπόκτηση υλικών άγαθών πήρε στήν έποχή μας τις διαστάσεις μαζικής ύστερίας. Πρόκειται γιά τό φαινόμενο του Καταναλωτισμού, πού δεν συνιστα άπλώς «τρόπο ζωής», άλλά τείνει νά πάρη τήν μορφή «κοσμοθεωρίας» γιά τον σύγχρονο άνθρωπο.

Ό «καταναλωτικός άνθρωπος» διακατέχεται μόνιμα άπό τόν πυρετό τής άπληστίας. "Ολες του οί σκέψεις, οί ένέργειες, τά όνειρά του άναφέρονται στήν έξεύρεση χρημάτων για την Εξασφάλιση «ανέσεων», πσύ κατά τη γνώμη του είναι «Απαραίτητες γιά νά ζήση». Οί «άνέσεις» αυτές δέν Επιτυγχάνονται ποτέ. "Οταν άποκτά σπίτι, όνειρεύεται ενα μεγαλύτερο καί πολυτελέστερο. "Οταν τό ά- ποκτά καί αυτό, έπιδιώκει τήν κατασκευή μιας βίλλας σέ κάποια έξοχική περιοχή. "Οταν άποκτά αυτοκίνητο, θέλει να μεγαλύτερο και καλύτερο. "Οταν τό άγοράζη κι' αυτό, θέλει ένα κότερο. "Υστερα ενα Ιδιωτικό άεροπλάνο. Καί ούτω καθεξής. Είναι φανερό, δτι ή καταναλωτική υστερία 'δεν όφείλεται στή φυσιολογική τάση του άν- ϋρώπου για κάλυψη των φυσικών του άναγκών. Άλλα πρόκειται γιά διαστροφή, έφ’ δσον τά περισσότερα υλικά άγαθά πού έπιδιώκει νά άποκτήση μόνο φανταστικές άνάγκες του έξυπηρετουν.

Στο ξέφρενο κυνήγι τής υλης ό «καταναλωτικός άνθρωπος» δεν εχει φραγμούς. Πουλά έκατό φορές τήν ήμέρα τήν τιμή του, τήν άξιοπρέπειά του, τις ιδέες του, θυσιάζοντάς τα σάν τίμημα της ύλικής του «ευδαιμονίας». Ή υλη άποτελεΐ γι’ αύτόν τόν άνώτατο σκοπό και δλα τά μή υλικά είναι άπλώς «μέσα» ή τίποτα.

Μ’ αυτές τις συνθήκες καί μ' αύτό τό ύλιστικό «Ιδανικό», που έχει τοποθετήσει στην κορυφή τής πυραμίδας των «άξιων» της, ή «Καταναλωτική Κοινωνία», ή τελευταία μορφή τής λογοκρατικής κοινωνίας, μεταβάλλεται σ’ εναν έσμό δωροδοκούντων καί δωροληπτών, σαλταδόρων καί καρριεριστών, άπατεώνων, καί έκβιαστών καί σέ τελευταία άνάλυση σέ μιά άπειροπληθή άγέλη άνδραπόδων, τυφλά κινουμένων πλασμάτων. Ή Εξουσία είναι ή Κίρκη πού ακουμπά μέ τό μαγικό ραβδί της τούς άνθρώπους και τούς μεταμορ-φώνει σέ χοίρους. Οί «καταναλωτικοί άνθρωποι» δέν σκέπτονται, δεν έχουν τιμή, δέν έχουν ίδέες, δέν έχουν κάποιο σταθερό σημείο άναφοράς ατή ζωή τους. Και σάν «πόρνες» έκδίδονται πρόθυμα σ> όποιονδήποτε τούς άμείβει, δηλαδή στούς κρατούντες.

Είναι αυτονόητο, δτι μιά τέτοια κοινωνία είναι ή πιο εύκολοκυβέρνητη όλότητα πού θά (μπορούσε νά έπιθυμήση τό Κατεστημένο. Καθώς οί μάζες δέν έχουν καιρό νά σκεφθοϋν τίποτε άλλο έκτός άπό τήν ολη, οί κρατούντες προμηθεύουν σ’ αυτές τή «σκέψη» πού τούς ίδιους συμφέρει. «Σκεπτόμενο πριν άττό μάς, γιά μάς», τό Κατεστημένο μάς προσφέρει, μέ τά άπειρα τεχνικά μέσα πλυσεως έγκεφά* λων πού διαθέτει, ετοιμες «λύσεις» γιά -ολα τά προβλήματα πού μάς άπασχολοΟν: άταμικά, κοινωνικά, καλλιτεχνικά, οικονομικά, Iδεολογικά, θρησκευτικά, πολιτικά, άκόμη και σεξουαλικά. Καί έτσι οί λαοί, αν κάποτε έπιδιώκουν κάποΐα λύση σέ κάποιο πρόβλημα ή «λύση» αύτή είναι πάντοτε δογματική, προγραμματισμένη καί «υπαγορευμένη» προ πολλοϋ άπό τό Κατεστημένο —καί φυσικά ποτέ δεν είναι λύση.

Αυτό πού συμβαίνει στο έπίπεδο των άτόμων, Ισχύει Απαράλλακτα καί στο έπίπεδο των Εθνών. Ή άόρατη Διεθνής ’Εξουσιαστική Κλίκα πού κυβερνά τον Κόσμο, έχοντας στά χέρια της τόν άπό- λυτο έλεγχο του πλούτου καί τής τεχνολογίας, έκβιάζει τά νΕθνη, λέγοντάς τους δ,τι λέει καί στά άτομα: «Θά σάς βοηθήσω οικονομικά καί τεχνολογικά, μόνον όταν εΐαθε υπάκουα». "Οπως τά άτομα υποτάσσονται, έτσι καί τά νΕθνη άναγκάζονται νά ύποδουλωθοϋν. Γιά χάρη τής ί'δέας τής «οικονομικής άναπτύξεως» (πού είναι σάν τό καταναλωτικό «πνεύμα» των άτόμων, διότι, δπως αυτό, έτσι καί έκείνη, δεν Ικανοποιείται ποτέ) τά Εθνη έγκατα λείπουν τά ιδανικά τους καί παραδίδονται έρμαια στον διεθνισμό και τόν κοσμοπολιτισμό του Κατεστημένου. Ή υστερία τής «οικονομικής άναπτύξεως», πού έχει «υποβάλει» στά νΕθνη ή Διεθνής Εξουσία, είναι 'ένας άπό τούς βαθύτερους λόγους τής φθοράς του έθνικου Ιδανικού καί τής έκπορνεύσεως των έθνικών άξιων καί άρετών, δπως ή υστερία του Καταναλωτισμού είναι ένας άπό τούς βαθύτερους λόγους τής ήθικής έκπορνεύσεως των κοινωνιών καί τών άτόμων. Καί είναι άλήθεια, αυτό πού έκ πρώτης όψεως φαίνεται παράλογο: Τό άτέλειωτο καί στούς αιώνες τών αιώνων άπιαστο όνειρο τής «οίκονομικής άναπτύξεως», αύτή ή διηνεκώς διαφεύγουσα χίμαιρα, είναι στήν πραγματικότητα ή θανατηφόρα άρρώστια κάθε "Έθνους καί ό άπόκρυφος δολοφόνος τής έλευθερίάς του.

Ή καταναλωτική άλλοτρίωση καί ό ήθικός εύτελισμός τών άτόμων καί τών κοινωνιών θά μπορούσαν νά είχαν κάποιο έλαφρυντικό, κάποιο «πλεονέκτημα», χάριν του όποιου νά τούς συγχωρηθή ή καταστροφή πού προξενούν στόν πολιτισμό τής άνθρωπότητας: την ευδαιμονία τού άνθρώπου. ’Αλλά, δυστυχώς, δέν ύπάρχει αύτό τό έλαφρυντικό. Ό «καταναλωτικός άνθρωπος» έκτος του δτι είναι «ό πιο ύποδουλωμένος, ό πιό άτιμος, ό πιο άποβλακωμένος καί ό πιο άποκτηνωμένος άνθρωπος δλων τών έποχών», είναι ταυτόχρονα καί ό πιό δυστυχής. Τό άγχος, ό παραλογισμός καί οί παρακρούσεις, οί «υποχθόνιοι» φόβοι καί ή άπερίγραπτη ματαιότητα πού τόν συνοδεύουν σάν φαντάσματα σέ κάθε του 6ήμα, μετατρέπουν τη ζωή του σέ κόλαση. "Έχοντας χάσει τήν αίσθηση του μέτρου, κατρακυλά όλοένα καί πιό βαθειά στο ερεβος καί στή δίνη τής υστερίας ταυ. Αιχμάλωτος, δέσμιος ένός ύποβολιμαίου «Ιδανικού», πού είναι άπλώς παγίδα πού του στήνουν οί έξουσιαστές, αισθάνεται ίσως ύποσυνείδητα τήν κατάντια του, διαβλέπει δτι ό δρόμος του δέν εχει κανένα τέρμα καί σέρνει τον σταυρό του άνεβαίνοντας σ' ενα Γολγοθά, πού κι αυτός δεν 2χει κανένα νόημα καί δέν θά δρή καμμιά δικαίωση.

Ό άνθρωπος αύτοτιμωρείται, γιατί παραβίασε τήν ίδια τη φύση του. Άπό δυσυπόστατο δν, δηλαδή άπό είδος μέ υλικές άνάγκες άλλά και μέ άνώτερες, πνευματικές Ιδιότητες, μεταβάλλεται άφύ- σικα σέ μονοδιάστατο τέρας. Απέβαλε τόν Ιδεαλισμό πού ύπάρχει μέσα στη φύση του καί περιωρίσθηκε στόν υλισμό, ύποβιβάζοντας άσπλαχνα τόν έαυτό του. Δέν του άπομένουν παρά δυο πράγματα: ή άποκατάσταση τής διφυούς άντότητάς του ή ή έκλειψή του άπό τήν έπιφάνεια τής Γης. Ή Μητέρα Φύση δέν συγχωρει ποτέ τά παιδιά της, δταν τήν προδίδουν.

Πηγή: Δημμήτρης Λάμπρου, Αναζήτηση, Δοκίμιο Ελληνικής Ιδεολογίας, Δαύλος 1981

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης

Κ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ "Βράδυ"

πηγή http://www.facebook.com/photo.php?fbid=382690541804004&set=a.136809996392061.29371.135792846493776&type=1&theater

 

Κ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ "Βράδυ"

Τα παιδάκια που παίζουν στ' ανοιξιάτικο δείλι
-μια ιαχή μακρυσμένη-,
τ'αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη

ψιθυρίζει και μένει,

τ'ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,
η αδειανή κάμαρα μου,
ένα τραίνο που θα' ρχέται από μια άγνωστη χώρα,
τά χαμένα όνειρα μου,

οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτει
ολοένα στην πόλη,
στων ανθρώπων την όψη, στ' ουρανού τον καθρέφτη,
στη ζωή μου τώρα όλη... 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ

ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ

Πολλά από τα μουσικά όργανα της αρχαιότητας έλκουν την καταγωγή τους από τους γειτονικούς πολιτισμούς (περιοχές Μικράς Ασίας, Μέσης Ανατολής και Μεσογείου). Στην Ελλάδα, όμως, αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα, αποκτώντας κλασική μορφή και αποτέλεσαν τη βάση για την ανάπτυξη των νεότερων και σύγχρονων μουσικών οργάνων.
Εξετάζοντας τα μουσικά όργανα στην αρχαία Ελλάδα, μπορούμε να τα χωρίσουμε σε 3 κύριες κατηγορίες: τα χορδόφωνα, τα αερόφωνα και τα κρουστά.

ΧΟΡΔΟΦΩΝΑ
Υπήρχαν τρεις κατηγορίες: οι λύρες - κιθάρες, τα τρίγωνα - άρπες και οι πανδουρίδες (σε μορφή ταμπουρά). Όλα τα έγχορδα ήταν νηκτά δηλ. παίζονταν τσιμπώντας τις χορδές (νήττω=τσιμπώ). Έγχορδα με δοξάρι δεν μαρτυρούνται καθόλου.
Οι λύρες-κιθάρες αποτελούν μαζί με τους αυλούς τα πιο αγαπητά όργανα στην αρχαία Ελλάδα. Η καταγωγή τους είναι από τη Μεσοποταμία. Πρώτες μαρτυρίες για λύρες συναντούμε στο ανάκτορο της Πύλου και στην Κρήτη (1400 π.Χ.). Η λύρα ήταν ταυτισμένη με τον Απόλλωνα. Σύμφωνα με τη μυθολογία την επινόησε ο Ερμής: Όταν ο Απόλλωνας ανακάλυψε ότι ο Ερμής του έκλεψε τα βόδια τον καταδίωξε. Αυτός τρέχοντας για να κρυφτεί πάτησε κατά λάθος σε ένα καύκαλο χελώνας. Παρατηρώντας ότι το καύκαλο ενισχύει τον ήχο κατασκεύασε την πρώτη λύρα και τη δώρισε στον Απόλλωνα, εξευμενίζοντας έτσι τον θυμό του.
Κατασκευαστική αρχή των λυρών: Σε ένα αντηχείο από καβούκι χελώνας ή ξύλο στηρίζονται δυο βραχίονες (πήχεις). Κάθετα στους πήχεις στο πάνω μέρος εκτείνεται ο ζυγός. Οι χορδές ίσου μήκους είναι κατασκευασμένες από στριμμένο και αποξηραμένο έντερο, νεύρα ή λινάρι. Στηρίζονται σε ένα σημείο (χορδοτόνιον) πάνω στο ηχείο, περνούν πάνω από ένα καβαλάρη (μαγάδιον) και στην πάνω μεριά περιστρέφονται στο ζυγό με ένα σύστημα κλειδιών, τους κόλλοπες ή κόλλαβους, που διευκόλυναν το κούρδισμα. Οι χορδές αρχικά ήταν 3, αργότερα 4, 5 και 7 ενώ έφτασαν την περίοδο της «νέας μουσικής» και τις 12. Οι λύρες παίζονταν με το δεξί χέρι με τα δάκτυλα ή με ένα «πλήκτρον» κατασκευασμένο από κέρατο, ξύλο, κόκαλο ή μέταλλο. Το αριστερό βοηθούσε παίζοντας μεμονωμένες χορδές, πιέζοντάς τες ή αποσβένοντας τον ήχο. Οι χορδές είχαν συγκεκριμένες ονομασίες που ταυτίζονταν και με τις ονομασίες των φθόγγων (βλ. επόμενο κεφάλαιο). Υπάρχουν πολλοί τύποι λυρών με διαφορετικές ονομασίες: φόρμιγξ (η αρχαιότερη λύρα), κίθαρις ή κιθάρα, λύρα, χέλυς (=χελώνα), βάρβιτος (με μακρείς πήχεις). Οι όροι αυτοί συχνά συγχέονται στη χρήση τους.

Το τρίγωνον είναι μια μικρή επιγονάτια άρπα με πολλές χορδές. Τη συναντούμε στη Μ. Ανατολή ήδη από την 3η χιλιετία π.Χ. Στην Ελλάδα μαρτυρείται στον κυκλαδικό πολιτισμό.

Πανδούρα, πανδουρίς ή τρίχορδο, με μακρύ μανίκι, ηχείο και 3 χορδές σαν ταμπουράς που παιζόταν με πλήκτρο. Χρησιμοποιόταν σπάνια στην Ελλάδα και γνώριζαν από τότε ότι δεν έχει ελληνική προέλευση αλλά Ασσυριακή.

ΑΕΡΟΦΩΝΑ
Χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες: αυλοί (με γλωσσίδι) και σύριγγες (χωρίς γλωσσίδι). Σπανιότερα χρησιμοποιούνται και άλλα πνευστά όπως η σάλπιγξ, το κογχύλι και η ύδραυλις.
Αυλοί. Ο αυλός (=σωλήνας) ή κάλαμος είναι από τα πολύ αγαπητό όργανο στην αρχ. Ελλάδα. Εμφανίζεται από τα μέσα της 3ης χιλιετίας, (κυκλαδικό ειδώλιο). Η καταγωγή του είναι μάλλον από τη Μ. Ασία και ήρθε στην Ελλάδα μέσω της Θράκης. Ένας μύθος αναφέρει ότι εφευρέθηκε από την Αθηνά ή οποία όμως όταν είδε στην αντανάκλαση των νερών πως παραμορφώνεται κατά το παίξιμο το πρόσωπό της, τον πέταξε μακριά στη Φρυγία. Εκεί τον βρήκε ο Μαρσύας ο οποίος έγινε πολύ καλός εκτελεστής καλώντας τον Απόλλωνα σε αγώνα. Ο Απόλλων νίκησε και για να τιμωρήσει το Μαρσύα τον κρέμασε και τον έγδαρε. (Ο μύθος αυτός μπορεί να ερμηνευτεί ως πάλη της εθνικής τέχνης ενάντια στην ξένη διείσδυση). Η εκτενής χρήση του αυλού ξεκινά μετά τον 8ο αιώνα όπου σταδιακά καταλαμβάνει εξέχουσα θέση στην ελληνική μουσική και ιδιαίτερα στη λατρεία του Διονύσου.
 

Ο αυλός είναι ένας σωλήνας από καλάμι, ξύλο, κόκαλο ή μέταλλο με τρύπες (τρήμματα) της οποίες ανοιγοκλείνουν τα δάκτυλα και επιστόμιο με καλαμένια γλωσσίδα μονή ή διπλή (όπως στο σύγχρονο ζουρνά). Ο αυλητής έπαιζε σχεδόν πάντα δύο αυλούς ταυτόχρονα και τους έδενε για ευκολία με μια δερμάτινη λουρίδα στο πρόσωπό του, την φορβειά.

Σύριγξ. Με τον όρο αυτό οι αρχαίοι εννοούσαν την πολυκάλαμο σύριγγα ή σύριγγα του Πανός. Πρόκειται για μία συστοιχία 3-18 καλαμιών κλειστών από τη μία πλευρά δεμένων μεταξύ τους με κερί και λινάρι με κάθετα υποστηρίγματα. Παίζεται φυσώντας κάθε καλάμι σε γωνία. Ήταν όργανο των βοσκών και γι’ αυτό αποδιδόταν και στον Πάνα. Στην "Πολιτεία", ο Πλάτωνας παροτρύνει τους πολίτες να παίζουν μόνο λύρες, κιθάρες και βουκολικές σύριγγες απορρίπτοντας τους "πολυαρμόνιους" αυλούς και πολύχορδα, που τα θεωρούσε χυδαία.

Ύδραυλις. Είναι το πρώτο πληκτροφόρο του κόσμου και πρόγονος του εκκλησιαστικού οργάνου. Κατασκευάστηκε τον 3ο αιώνα π.χ. από τον Έλληνα εφευρέτη Κτησίβιο, στην Αλεξάνδρεια. Πρόκειται για μια ή περισσότερες συστοιχίες αυλών με ή χωρίς γλωσσίδι και μέσω ενός μηχανισμού βαλβίδων ο εκτελεστής έχει τη δυνατότητα, κάνοντας χρήση πλήκτρων να τροφοδοτεί με αέρα επιλεκτικά κάθε αυλό. Η παροχή σταθερής πίεσης αέρα γίνεται από υδραυλικό σύστημα.
 

Η σάλπιγγα
Η χάλκινη σάλπιγξ ήταν γνωστή από τη Μεσοποταμία και τους Ετρούσκους. Έδινε σήματα στον πόλεμο, τις αρματοδρομίες ή τις λαοσυνάξεις. Είναι όργανο της ύστερης αρχαιότητας. Εκτός από τη χάλκινη σάλπιγγα για σήματα χρησιμοποιούνταν και κογχύλια με ένα μικρό άνοιγμα στη βάση ή κέρατα.

Ο ρόμβος. Είναι ξύλο σε σχήμα τραπέζιου ή ρόμβου το οποίο δένεται με σκοινί και περιστρεφόμενο παράγει δαιμονιώδη θόρυβο. Χρησιμοποιόταν σε τελετές μύησης, αλλά και στον πόλεμο για να τρομάζει τους εχθρούς.

ΚΡΟΥΣΤΑ
Έχουν συνοδευτικό χαρακτήρα, κυρίως, για να τονίζουν το ρυθμό, είτε να διαμορφώνουν μια ηχητική ατμόσφαιρα. Χρησιμοποιούνται περισσότερο στις οργιαστικές λατρείες της Κυβέλης και του Διονύσου.
Κρόταλα: Μοιάζουν στη χρήση με τις σύγχρονες καστανιέτες. Ήταν δύο ζευγάρια ξύλου 10-15 εκατοστών που κρατούσε στο κάθε χέρι ο εκτελεστής, κρούοντας τα ανά δύο μεταξύ τους.

Τύμπανον: Μοιάζει με μεγάλο ντέφι (νταϊρέ) δηλαδή μια ξύλινη στεφάνη με τεντωμένο δέρμα από τη μία ή και τις δύο πλευρές. Παιζόταν όπως και σήμερα δηλαδή κτυπώντας την παλάμη στο κέντρο ή με τα δάκτυλα στα άκρα. (Το τύμπανο παιζόταν αποκλειστικά από γυναίκες και ήταν ντροπή για έναν άντρα να το παίξει).

Κύμβαλα.: Είναι σαν μικρά πιατίνια, ασιατικής προέλευσης. Χρησιμοποιούνταν στη λατρεία.

Σείστρα: Τα σείστρα αιγυπτιακής προέλευσης, είχαν σχήμα πετάλου με λαβή.
Εγκάρσιες μικρές ράβδοι στήριζαν ελάσματα τα οποία ηχούσαν όταν σείονταν.

ΑΠΟ http://www.musicportal.gr/ancient_greek_music_instruments/?lang=el

Η διατροφή του παιδιού

Η διατροφή του παιδιού

Απαντήσεις σε συνηθισμένους προβληματισμούς των γονιών

Ο ύπνος και το φαγητό είναι ίσως οι μεγαλύτερες έγνοιες για τις νέες μητέρες. Και μπορεί, σταδιακά, τα μικρά παιδιά να κοιμούνται ευκολότερα και χωρίς διακοπές, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με το φαγητό, που πολλές φορές γίνεται δυσκολότερη υπόθεση από ό,τι φανταζόμαστε.

Ας δούμε πώς μπορούμε να αποφύγουμε τους πιο κοινούς… «σκοπέλους» στη διατροφή των μικρών μας, αλλά και τις απαντήσεις σε μικρά καθημερινά διλήμματα.

► Αβγό και ψάρι:

Τι γίνεται όταν δεν τα τρώνε;

Η λίστα με τις ευεργετικές ιδιότητες και των δύο αυτών τροφών δεν μοιάζει να έχει τέλος, αλλά το αστέρι μας δεν δείχνει να το εκτιμάει αυτό ιδιαίτερα, αποφεύγοντας τα διαρκώς. Μπορούμε, όμως, να πούμε οριστικά «αντίο» στο αβγό ή το ψάρι, χωρίς να στερήσουμε από τον οργανισμό τους πολύτιμα θρεπτικά στοιχεία;

Ο κλινικός διαιτολόγος-διατροφολόγος Χάρης Καλλέργης κάνει ένα σημαντικό διαχωρισμό ανάμεσα στις δύο αυτές τροφές. Όπως εξηγεί: «Το ψάρι αποτελεί μια απαραίτητη και αναντικατάστατη τροφή λόγω των ω-3 λιπαρών οξέων που περιέχει. Τα ω-3 είναι χρήσιμα για την καρδιά και τα αγγεία του παιδιού και απαραίτητα για την ανάπτυξη του εγκεφάλου του. Όσο για το αβγό, σήμερα, δεν αποτελεί απαραίτητη τροφή, αρκεί το μικρό μας να παίρνει πρωτεΐνες υψηλής βιολογικής αξίας από άλλες διατροφικές πηγές».

Ποια λύση προτείνει ο ειδικός; Πολύτιμα ω-3 λιπαρά έχουν και οι ξηροί καρποί, ενώ στην ανάγκη τα ιχθυέλαια μπορούν να χορηγηθούν και μέσω σκευασμάτων. Βέβαια, πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας να τρώνε ψάρι. Σε ό,τι αφορά το αβγό, ένα παιδί μπορεί να προσλάβει τις απαραίτητες ποσότητες ζωικών πρωτεϊνών και από το γάλα, τα γαλακτοκομικά, το κρέας, το ψάρι κλπ.

► Πλήρες πρωινό:

Από πότε;

Έχουμε ακούσει και διαβάσει χιλιάδες φορές ότι το πρώτο γεύμα της μέρας είναι και το πιο πολύτιμο. Σίγουρα, όμως, πολλές μητέρες έχουν αναρωτηθεί σε ποια ηλικία το πρωινό γάλα στο μπιμπερό μπορεί να αρχίσει να συνοδεύεται από ένα πρωινό γεύμα; Τη χρονική στιγμή, τις περισσότερες φορές, την «ορίζει» το κάθε παιδί. Όσο νωρίτερα υιοθετήσει αυτή τη συνήθεια, τόσο καλύτερα.

Ως ενδεικτική ηλικία θα μπορούσαμε να θέσουμε τα 2-2,5 χρόνια. Δίπλα, λοιπόν, στο γάλα σταδιακά θα πρέπει να συμπεριλάβουμε γάλα, ψωμί ή φρυγανιές, καθώς και άλλα δημητριακά (κατά προτίμηση, ολικής άλεσης), φρούτα ή φυσικούς χυμούς. Αν, μάλιστα, το παιδί δεν είναι υπέρβαρο, μπορούμε να προσθέσουμε στο πρωινό του μέλι ή σπιτική μαρμελάδα.

Αν το παιδί αρνείται να καταναλώσει μια τροφή, δεν το πιέζουμε, αφήνουμε να μεσολαβήσει λίγο χρονικό διάστημα και προσπαθούμε πάλι.

► Είναι καλύτερα ένα παιδί να τρώει ό,τι θέλει ή να μένει νηστικό;

Πόσες φορές δεν έχουμε απελπιστεί μπροστά σε ένα πιάτο γεμάτο φαγητό που το μικρό μας αρνείται πεισματικά να φάει γιατί προτιμάει κάποιο γλυκό ή πατάτες τηγανητές; Και όσο η υπομονή μας δοκιμάζεται, τόσο φλερτάρουμε με την ιδέα να το αφήσουμε νηστικό για ένα γεύμα ώστε να φάει το φαγητό του αργότερα.

Η συγκεκριμένη στρατηγική, όμως, αποδεικνύεται λανθασμένη, όπως εξηγεί ο ειδικός. Αν το παιδί αρνείται πεισματικά να καταναλώσει μια τροφή, δεν το πιέζουμε, αφήνουμε να μεσολαβήσει λίγο χρονικό διάστημα και προσπαθούμε πάλι. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά αλλάζουν συνήθειες καθημερινά.

Είναι σημαντικό να τα καθοδηγήσουμε διατροφικά, ώστε να τρώνε από όλες τις ομάδες των τροφών. Δύο φορές την εβδομάδα απαραιτήτως ψάρι, μία φορά πουλερικά, δύο φορές κόκκινο κρέας και τις υπόλοιπες μέρες όσπρια και λαδερά.

► Πόσο γάλα είναι αρκετό;

Άλλα παιδιά μπορεί να περάσουν ακόμα και μία ώρα συντροφιά με το καλαμάκι του γάλακτος και άλλα να ανοίγουν το ψυγείο και να το πίνουν σαν νερό. Τι από τα δύο είναι λίγο και τι πολύ;

Η ημερήσια συνιστώμενη ποσότητα ασβεστίου είναι τουλάχιστον 800 mg. Δύο έως τρία ποτήρια γάλα ή γιαούρτι καθημερινά καλύπτουν τις ανάγκες ενός παιδιά, καθώς ασβέστιο περιέχουν και άλλες τροφές, εξηγεί ο Χάρης Καλλέργης τονίζοντας ωστόσο πως η υπερκατανάλωση γάλακτος ανεβάζει τη χοληστερίνη και οδηγεί σε παιδική παχυσαρκία.

Όπως τονίζει, το γάλα είναι τροφή, όχι νερό. Αν, λοιπόν, δούμε ότι το παρακάνει ή ότι χορταίνει με το γάλα και δεν τρώει το κανονικό φαγητό του, μάλλον θα πρέπει να βάλουμε φρένο ακολουθώντας το σοφό «παν μέτρον άριστον».

► Τα άπαχα γαλακτοκομικά είναι ενδεδειγμένα για εκείνα;

Δεν είναι λίγες οι έρευνες που ενοχοποιούν τα γαλακτοκομικά για την παιδική παχυσαρκία. Μπορούμε, όμως, να δίνουμε στα παιδιά άπαχα γαλακτοκομικά; Καλύπτουν όλες τις ανάγκες τους;

Τα εντελώς άπαχα απαγορεύονται αυστηρά. Τα ημιαποβουτυρωμένα, ωστόσο, επιβάλλονται για λόγους πρόληψης της χοληστερίνης και της παιδικής παχυσαρκίας.

Οι παιδιατρικές εταιρείες της Ευρώπης συνιστούν ότι από την ηλικία 2 ετών και πάνω, όλα τα παιδιά πρέπει να καταναλώνουν ημιαποβουτυρωμένα γαλακτοκομικά προϊόντα.

► Αν ένα παιδί δεν φάει γλυκό ως τα δύο του χρόνια, έχει λιγότερες πιθανότητες να παχύνει μεγαλώνοντας;

Σίγουρα θα έχετε ξανακούσει την παραπάνω θεωρία. Όσο λιγότερα γλυκά τρώνε τα μικρά μας στην αρχή της ζωής τους, τόσο μειώνεται ο κίνδυνος της παχυσαρκίας αργότερα. Όμως, η συγκεκριμένη διαπίστωση έχει κάποια βάση;

Γεγονός, σύμφωνα με τον ειδικό, είναι ότι κάθε παιδί διαμορφώνει συνεχώς τις διατροφικές του συνήθειες. Σε αυτό το πλαίσιο είναι λογικό αν το μικρό μας τρώει συχνά αλμυρές τροφές, να τις συνηθίσει και συνεπώς να έχει πολλές πιθανότητες να γίνει υπερτασικό στο μέλλον.

Αν σε ένα παιδί δίνουμε κάθε τόσο γλυκίσματα, θα μάθει στις γλυκές γεύσεις και θα έχει αυξημένες πιθανότητες να γίνει ένας παχύσαρκος ενήλικας. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό, όσο και αν εκείνα το απαιτούν, να μην ενδίδουμε, άσχετα με το αν έχουν παραπάνω κιλά ή όχι.

Η «ανάγκη» σε γλυκό μπορεί να «αντιμετωπιστεί» με την κατανάλωση ενός φρούτου, που έχει τη δική του ζάχαρη, τη φρουκτόζη. Ένα γλυκό την εβδομάδα μπορεί να καταναλωθεί είτε το παιδί είναι υπέρβαρο, είτε όχι, χωρίς όμως να σημαίνει ότι είναι και αναγκαίο.

iator.gr

DIY Διακοσμητικά μπουκάλια

πηγή http://www.facebook.com/photo.php?fbid=306552552785455&set=a.289340537839990.65974.264580240316020&type=1&theater

DIY Διακοσμητικά μπουκάλια

Πολλές φορές βλέπουμε όμορφες ιδέες διακόσμησης και σκεφτόμαστε πως να τις κάνουμε και εμείς.

Τα μπουκάλια μπορούν να χρησιμοποιηθούν με διαφορετικούς τρόπους στη διακόσμηση και το αποτέλεσμα είναι πολύ πρωτότυπο. Μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε ως κηροπήγια διακοσμώντας διάφορες γωνιές του σπιτιού. Ως φωτιστικά στην κουζίνα… Ή ακόμα μπορείτε να φτιαξετε τον δικό σας πολυέλαιο χρησιμοποιώντας γυάλινες καράφες που θα βρείτε οικονομικά σε κάποιο παζάρι.

Ένας απλός και εύκολος τρόπος χωρίς να χρησιμοποιήσετε εργαλεία για να κόψετε τα μπουκάλια είναι το ασετόν. Δείτε το παρακάτω βίντεο και θα καταλάβετε…

Μετά το μόνο που μένει να κάνετε είναι να τα τρίψετε με λίγο γυαλόχαρτο στο σημείο κοπής, ώστε να μην κινδυνεύετε από τραυματισμούς.

styleitchic.blogspot.com

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

...επιλέγω το κακό - γιατί;

Γνωρίζω τι είναι ηθικά καλό, γνωρίζω ότι πρέπει να το πράξω, και όμως επιλέγω το κακό - γιατί;

Η εξήγηση του να μη μπορεί κανείς να πράξει το ηθικά καλό αν και το γνωρίζει (ακρασία) δηλαδή του οτι η ηθική γνώση δεν διαθετει αυτή καθ' εαυτήν ισχύ επιβολής απασχολεί ως κεντρικό πρόβλημα την φιλοσοφία ήδη από την αρχαιότητα. Για τον Σωκράτη, εφόσον κανείς απ' τους ανθρώπους δεν αμαρτάνει θεληματικά, το πρόβλημα οφείλεται στην απουσία πραγματικής γνώσης (ουδείς εκών κακός). Ο Πλάτων, διαβλέποντας ότι η Σωκρατική λύση ήταν αδύνατη ως τέτοια, κατασκεύασε ένα μεταφυσικό οικοδόμημα ("θεωρία των ιδεών") για να εξηγήσει την ακρασία, περιγράφοντας ταυτόχρονα και την απαιτούμενη ηθική γνώση ενός ιδιαίτερου τύπου ανθρώπων (Πολιτεία). Ο Αριστοτέλης τέλος ακολουθεί άλλη οδό εξήγησης αποδεχόμενος τον καθοριστικό ρόλο των συναισθημάτων και των ανθρωπίνων παθών στην ψυχολογία της ανθρώπινης πράξης.

Σωκράτης 

Σύμφωνα με την ηθική θεωρία του Σωκράτη, η γνώση ταυτίζεται με την αρετή και αυτές μόνο οδηγούν στην ευδαιμονία. Για να οδηγηθεί όμως κάποιος σε αυτή, πρέπει να είναι ηθικός και ενάρετος και για να είναι κάποιος ενάρετος πρέπει να αποκτήσει γνώση του τι είναι αρετή. Η αρετή για τον Σωκράτη, δεν έχει να κάνει με την εφαρμογή γενικών κανόνων που μας λένε τι πρέπει να κάνουμε για να είμαστε καλοί, αλλά είναι μια συγκεκριμένη κατάσταση της ψυχής.

Η ψυχή, μας οδηγείται σε αυτή την ηθική κατάσταση όταν γνωρίζει το τι είναι αρετή. Αυτός που γνωρίζει το περιεχόμενο της αρετής, είναι ενάρετος. Αν η ψυχή μας δεν είναι σε αυτή τη κατάσταση, δεν μπορούμε να είμαστε καλοί και σε καμία περίπτωση δεν μπορούνε οι πράξεις μας να είναι καλές. Για το Σωκράτη, οι πράξεις είναι καλές όταν ο χαρακτήρας είναι καλός. Η γνώση λοιπόν είναι αναγκαία για την καλή ηθική κατάσταση του ατόμου καθώς η γνώση αυτή τροποποιεί το χαρακτήρα μας και επιφέρει ηθικό αποτέλεσμα. Ο Σωκράτης επιπλέον κάνει λόγο για διάφορες αρετές και για την αρετή στο σύνολο της που περιλαμβάνει όλες τις άλλες. Κατ' αυτό τον τρόπο ή έχουμε ολόκληρη την αρετή ή δεν την έχουμε καθόλου και ή είμαστε δηλαδή καλοί ή δεν ήμαστε. Κατά το Σωκράτη όλη η αρετή είναι ενιαία και συνοψίζεται στη γνώση του τι είναι τελικά καλό ή κακό.

Ο Σωκράτης διατυπώνει τις απόψεις του σχετικά με τη θεωρία της ακρασίας μέσα από το διάλογο «Πρωταγόρας». Σύμφωνα λοιπόν με τη θεωρία της ακρασίας, ο άνθρωπος αν και γνωρίζει το καλό, πράττει το κακό, γιατί παρασύρεται από τα πάθη του. Ο Σωκράτης δεν δέχεται την ηθική ακρότητα παρά μόνο την ηθική εγκράτεια, απορρίπτοντας με αυτό τον τρόπο τη θεωρία της ακρασίας. Θεωρεί λοιπόν ότι το κακό πηγάζει από την άγνοια ως γνωστικό σφάλμα κακής κρίσης δεν είναι κανείς δηλαδή από τη θέληση του κακός (ουδείς εκών κακός). Το άτομο που παρασύρεται έχει περισσότερες από μια απόψεις για το τι είναι καλό και θεωρεί πως αυτό που επιλέγει να κάνει είναι το καλύτερο γι' αυτό. Αμφιταλαντεύεται δηλαδή μεταξύ δύο απόψεων και οι λόγοι για αυτή την αμφιταλάντευση είναι καθαρά γνωσιολογικοί. Αν λοιπόν ο άνθρωπος είχε πραγματική γνώση ποτέ δεν θα συνέβαινε η ακρασία. Η θεωρία του Σωκράτη δεν αφήνει κανένα περιθώριο για την ακράτεια ως αποτέλεσμα ορμών ή πάθους.

Μέσα από το διάλογο Μένωνα, ο Σωκράτης υποστηρίζει ότι αρετή είναι η γνώση, με το επιχείρημα ότι πρέπει να θεωρείται κάτι καλό δηλαδή πάντοτε ωφέλιμο και ποτέ βλαβερό για να το επιδιώκουμε. Επιχειρεί να αποδείξει ότι αυτοί που επιλέγουν το κακό, το επιλέγουν από άγνοια θεωρώντας ότι είναι κάτι καλό. Το κακό βλάπτει αυτόν που το επιθυμεί, επομένως δεν μπορεί κάποιος να το επιθυμεί. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι, κανείς άνθρωπος με ορθή αντίληψη δεν είναι δυνατόν να πράττει αντίθετα προς ότι υπάρχει καλύτερο παρά μόνο από άγνοια.

Πλάτων 

Στην Πολιτεία, ο Πλάτων κάνει λόγο για ανάλυση της εσωτερικής δομής της ψυχής και τη διακρίνει σε τρία μέρη: Το διανοητικό μέρος, όπου έλκεται από τις ευχαριστήσεις της διανοητικής απασχόλησης, οδηγεί στη γνώση και στέκεται εμπόδιο στις επιθυμίες, το θυμοειδές, όπου βρίσκει ευχαρίστηση μέσα από την προστασία της προσωπικής μας τιμής και το επιθυμητικό, όπου ευχαριστιέται μέσα από τις σωματικές ηδονές. Όμως ενώ ο Σωκράτης θεωρούσε πως το λογικό είναι πανίσχυρο, ο νέος αυτός διαχωρισμός αποδίδει σε καθένα από τα τρία μέρη της ψυχής το δικό του ανεξάρτητο διαχωρισμό. Καθένα έχει ανεξάρτητα κίνητρα και επόμενος μπορεί να αντισταθεί με επιτυχία στα υπόλοιπα δυο. Έτσι κάθε μια από τις ορέξεις περιγράφεται ως μια έφεση, προς το δικό της εντελώς καθορισμένο αντικείμενο.

Ο Πλάτωνας είναι πια πεισμένος ότι η ακρασία είναι σαφώς δυνατή, παραδέχεται ότι υπάρχει περίπτωση ό άνθρωπος να παρασυρθεί από τα πάθη υπό την επίδραση του επιθυμητικού μέρους της ψυχής και να οδηγηθεί σε άκρατη συμπεριφορά. Είναι δυνατόν να επιζητούμε μορφές ικανοποίησης οι οποίες να έρχονται σε αντίθεση με τη λογική μας. Μέσα από τη «Πολιτεία» φαίνεται λοιπόν ότι τα πάθη όταν επικρατήσουν στη ψυχή περιορίζουν τη δράση του λογιστικού και έτσι έχουμε το φαινόμενο της ακρασίας. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τον ισχυρισμό του Σωκράτη, όπου η επιθυμία για κάτι ήταν απαραίτητα επιθυμία για το καλό, ενώ αν συνέβαινε το αντίθετο σήμαινε ότι τότε δεν είχαμε επίγνωση του ότι ήταν κακό. Επομένως ο άνθρωπος δεν αρκεί μόνο να γνωρίζει ποιο είναι το καλό, αλλά θα πρέπει το λογιστικό να παρέμβει και να περιορίσει τις επιθυμίες του επιθυμητικού. Για τον Πλάτωνα λοιπόν ενάρετος δεν είναι αυτός που γνωρίζει το περιεχόμενο της αρετής αλλά αυτός που δεν παρασύρθηκε από τις σαρκικές απολαύσεις του επιθυμητικού.

Η ψυχή πριν την ενσωμάτωσή της, όταν ήταν στον κοσμο των ιδεών, γνώριζε τα πάντα, κατέχει τις έννοιες του καλού, της δικαιοσύνης και όλων των καθολικών εννοιών. Μέσω της ανάμνησης λοιπόν η ψυχή γνωρίζει το αγαθό έτσι μέσω της διαπαιδαγώγησης του ανθρώπου επανέρχεται στο λογιστικό μέρος της ψυχής, η ιδέα του αγαθού. Με αυτό το τρόπο επικρατεί το λογιστικό και αποκτά η ψυχή, ηθική διάθεση. Και για τον Πλάτωνα, η ευδαιμονία αποτελεί ανώτατο αγαθό και η οποία συνιστάται στην ανώτατη καλλιέργεια της ψυχής και στην ανώτατη ανάπτυξη της ηθικής λογικής φύσης του ανθρώπου. Επειδή η ευδαιμονία αποκτάται μέσω της αρετής, εξαρτάται άμεσα απ' αυτήν, καθώς ο αληθινά ευδαιμονικός άνθρωπος είναι ο αληθινά ενάρετος άνθρωπος.

Ο ώριμος Πλάτων των Νόμων, δείχνει να υπερβαίνει τις αντιλήψεις του Πρωταγόρα περί απόλυτης κυριαρχίας της γνώσης και να αναγνωρίζει έστω και εν μέρει, την δυνατότητα εκδήλωσης του φαινομένου της ακρασίας καθώς κάνει αναφορά στην ακόλαστη ζωή. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρει ότι κάθε άνθρωπος γίνεται άσωτος χωρίς να το θέλει, είτε από αμάθεια, είτε από έλλειψη εγκρατείας, είτε και από τα δυο μαζί, ενώ παρατηρούμε να υπάρχει έστω και αμυδρά η σωκρατική άποψη περί άγνοιας.

Αριστοτέλης

Η ηθική του Αριστοτέλη είναι ευδαιμονιστική καθώς υποστηρίζει ότι σκοπός της ζωής του ανθρώπου είναι η ευδαιμονία, η οποία ορίζεται ως το τέλειο ύψιστο αυτάρκες αγαθό. Και επειδή Η ευδαιμονία συνδέεται άρρηκτα με την αρετή, στόχος του Αριστοτέλη είναι να μπορέσει το άτομο να οδηγηθεί στη αρετή και συνάμα στην ευδαιμονία του. Η αρετή προκύπτει από επίπονη άσκηση πρακτικής αλλά και διδασκαλίας. Σχετίζεται έτσι με τη πρακτική συνήθεια και τη συνεχή εθιστική επανάληψη οδηγώντας στη καλλιέργεια του χαρακτήρα. Η αρετή είναι το μέσο ανάμεσα στην υπερβολή και την έλλειψη. Η ενάρετη μεσότητα, δεν έχει να κάνει με το μέσο όρο, αλλά αποτελεί μία ηθική «ακρότητα», κάτι δύσκολο να επιτευχθεί. Η συστηματική τήρηση της μεσότητας κατακτάται με την επανάληψη, ώστε να γίνει έξη - συνήθεια και να αποτελέσει ηθική αρετή. Η αρετή με άλλα λόγια είναι μια τάση ελέγχου ορισμένων συναισθημάτων και ορθής δράσης σε ορισμένες καταστάσεις.

Για τον Αριστοτέλη η ηθική ποιότητα του πράττοντος δε φανερώνεται παρά μόνο στις πράξεις του και όχι στη πρόθεση του ή τα συναισθήματα του. Φρόνιμος δεν είναι απλώς αυτός που θα πράξει το σωστό τη δεδομένη στιγμή, αλλά αυτός που θα το πράξει καθοδηγούμενος από την αντίστοιχη προδιάθεση. Αυτή η εξάρτηση της ηθικής γνώσης (φρόνηση) από το χαρακτήρα του πράττοντος, δείχνει ότι απομακρυνόμαστε από το σωκρατικό μοντέλο, όπου η κατοχή της ηθικής γνώσης οδηγούσε στην ορθή πράξη. Τον Αριστοτέλη εν αντιθέσει με το Σωκράτη, δεν τον ενδιαφέρει να μάθει ο άνθρωπος τι είναι αρετή, αλλά το πως θα γίνει ενάρετος. Επιπλέον, ενάρετος είναι αυτός που εκτελεί πράξεις αγαθές και όχι αυτός που ξαναθυμάται την ιδέα του αγαθού μέσω της γνώσης - ανάμνησης όπως ήταν σύμφωνα με τον Πλάτωνα.

Η επιλογή της ενάρετης πράξης γίνεται με τον ορθό λόγο, με την βοήθεια του οποίου ο άνθρωπος θα προσδιορίσει το μέσο, δηλαδή η ηθική αρετή στηρίζεται στο ορθό λόγο και τη διανοητική αρετή, που λέγεται φρόνηση και αποκτιέται με τη διδασκαλία και την εμπειρία. Ο Αριστοτέλης λοιπόν βασίζει την ηθική ενάρετη πράξη πάνω στην έλλογη φύση του ανθρώπου, θεωρώντας ότι η αρετή είναι μια λογική πράξη σύμφωνη με τις επιταγές του λόγου. Η φρόνηση αποτελεί τη κορύφωση του ηθικού βίου και ταυτίζεται με τη συνειδητή ηθική απόφαση και πράξη. Η φρόνηση προϋποθέτει την ηθική αρετή, δηλαδή δεν μπορεί να είναι κάποιος φρόνιμος εάν δεν είναι αγαθός στο επίπεδο της ηθικής αρετής. Οι ενάρετες πράξεις είναι όχι μόνο εκούσιες αλλά και σύμφωνες με την προαίρεση, συνάγεται λοιπόν ότι η αρετή και η κακιά εναπόκεινται σε εμάς τους ιδιους. Η σωκρατική ρήση «ουδεις εκών κακός» εδώ βλέπουμε να αντικρούεται από τον Αριστοτέλη. Άρα η πράξη είναι αγαθή, αν εκείνος ο οποίος πράττει είναι αγαθός και είναι αγαθός, αν διαλέγει αυτές τις πράξεις λόγω της ροπής του προς αυτές και όχι τυχαία.

Ο Αριστοτέλης διακρίνει δύο είδη αρετής: α) τις ηθικές αρετές που αποκτούνται με τη διαρκή επανάληψη και τον εθισμό συνήθειας και β) τις διανοητικές αρετές που αποκτούνται, με τη διδασκαλία, το χρόνο και την εμπειρία. Σημαντικότερα διανοητική αρετή είναι η φρόνηση, η οποία αφορά στο πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε σε συγκεκριμένες περιστάσεις. Η φρόνηση είναι η διανοητική αρετή δίχως την οποία καμία ηθική αρετή δεν μπορεί να ασκηθεί. Η ηθική συμπεριφορά φαίνεται να μην αποτελεί την ύψιστη ενασχόληση για την ευδαιμονία, αλλά η μέγιστη δυνατή ηδονή είναι αυτή της συνεχούς εξάσκησης της θεωρίας όποθ μέσω της φιλοσοφίας σκοπεύει την αναζήτηση της σοφίας.

Ο Αριστοτέλης διαφωνεί με το Σωκράτη, θεωρώντας ότι το άλογο μέρος της ψυχής είναι υπεύθυνο για τα πάθη και τις κακές επιλογές της θέλησής μας, και έτσι ενώ γνωρίζουμε το καλό πράττουμε το κακό λόγο ηθικής αδυναμίας. Η πράξη αυτή που τη συγκεκριμένη στιγμή δεν ακολουθεί το ορθό και λογικό αλλά επιλέγει την επιθυμία, το πάθος μπορεί να ορισθεί ως ακρασία. Ο Αριστοτέλης διακρίνει τρεις διαβαθμίσεις κακίας, την ακρασίαν, την κακία και την θηριότητα που αντιστοιχούν σε τρεις διαβαθμίσεις αρετής, στην εγκράτεια, στην αρετή και στην ηρωική και θεία αρετή.

Τα πράγματα που παρέχουν ηδονή και εγείρουν την επιθυμία, διακρίνονται σε τρία ειδή: στα πράγματα που αξίζουν καθ' αυτά να επιλέγονται αλλά επιδέχονται υπερβολή, στα πράγματα που αξίζουν να αποφεύγονται και στα πράγματα που είναι ουδέτερα αλλά αναγκαία. Η ακρασία με την αυστηρή σημασία της λέξης, αφόρα το τρίτο είδος που αποτελεί επίσης το πεδίο της καθ' αυτό ακολασίας. Ο άνθρωπος που επιδιώκει υπερβολικά τις ηδονές και αποφεύγει όσα προξενούν λύπη και ενέργειες με προαίρεση αντίθετα προς την προαίρεση και τη λογική αυτός, είναι ο κυριολεκτικά ακρατής. Αυτός που επιδιώκει τις υπερβολικές ηδονές ή τις υπερβολές γενικά είναι ακόλαστος όπως επίσης και αυτός που αποφεύγει τις σωματικές λύπες.

Και ο ακρατής και ο ακόλαστος έχουν σχέση με τις ίδιες ηδονές και τις ίδιες λύπες, όμως οι ακόλαστοι δρουν μέσα από επιλογή ενώ οι ακρατείς όχι. Περισσότερο ακόλαστος είναι αυτός που αν και δεν κυριαρχείται από τις επιθυμίες επιδιώκει τις υπερβολικές ηδονές και αποφεύγει τις μερικές λύπες παρά εκείνος που τα κάνει επειδή διακατέχεται από σφοδρές επιθυμίες. Όσοι επίσης επιδιώκουν αυτά που είναι από τη φύση τους καλά και αγαθά και αυτοί κατακρίνονται. Μπορεί βέβαια καθένα από αυτά να είναι από τη φύση του επιθυμητό το ίδιο, η υπερβολική όμως αγάπη γι' αυτά είναι πράγμα κακό. Και αυτό του είδους ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται ακρατής.

Υπάρχει επίσης η θηριώδης και νοσηματώδης ακρασία οι οποίες αποτελούν μορφές ακρασίας σε αντίθεση με την απλή ακρασία. Αυτοί που είναι απερίσκεπτοι και ζουν μόνο με τις αισθήσεις και έχουν ζωώδη διαθέσεις τους χαρακτηρίζει η θηριώδης ακράτεια ενώ όταν η επιθυμία οφείλεται σε ασθένεια έχουμε νοσηρό είδος ακράτειας. Δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως ακρατής όσους έχουν ζωώδης έξεις, οι οποίες οφείλονται σε φυσικές αιτίες ή και όσους βρίσκονται σε μία αρρωστημένη κατάσταση από συνήθεια, παρά μόνο όταν ελέγχει τις ζωώδης έξεις του όταν τις έχει ή όταν υποκύπτει σε αυτές.

Η ακράτεια ως προς την οργή, είναι λιγότερο αξιοκατάκριτη από την ακράτεια ως προς τις επιθυμίες, καθώς και η οργή ακούει σε κάποιο βαθμό τη λογική. Η επιθυμία από την άλλη δεν ακολουθεί τη λογική. Αλλωστε είναι περισσότερο αξιοσυγχώρητο το να ακολουθούμε τις φυσικές ορμές (η οργή συμφωνεί με τη φύση του ανθρώπου), απ' ότι τις επιθυμίες που αποβλέπουν στις υπερβολικές και όχι αναγκαίες ηδονές.

Είδος ακράτειας είναι και η απερίσκεπτη ορμή και η αδυναμία προς αντίσταση. Άλλοι άνθρωποι αν και σκέπτονται και παίρνουν μια απόφαση δεν μένουν σταθερή σε αυτή εξ' αιτίας του πάθους, ενώ άλλοι παραιτούνται από το πάθος επειδή δεν σκέπτονται. Και οι ισχυρογνώμονες μοιάζουν με τον ακρατή εξαιτίας της ηδονής ή της λύπης, καθώς ευχαριστιόνται για τη νίκη τους αν δεν αλλάξουν γνώμη με τη πειθώ, ενώ λυπούνται αν οι γνώμες τους δεν αποκτήσουν κύρος.

Επίλογος

Μέσα από αυτό το κείμενο παρακολουθήσαμε το φαινόμενο της ακρασίας. Ο Σωκράτης δίνει το δικό του ορισμό καθώς δεν δέχεται την ηθική ακράτεια παρά μόνο την ηθική εγκράτεια. Ο Αριστοτέλης διαφώνησε ως προς αυτό με το Σωκράτη θεωρώντας ότι το άλογο μέρος της ψυχής είναι υπεύθυνο για τα πάθη και τις κακές επιλογές της θέλησης μας. Ενώ ο Πλάτων αναγνωρίζει ότι το επιθυμητικό είναι αυτό το οποίο δημιουργεί στην ψυχή επιθυμία για κάτι όπου πρέπει όμως το λογιστικό μαζί με το θυμοειδές να περιορίσουνε αυτές του τις επιθυμίες και να επέλθει ισορροπία στο άτομο.


Πηγή : Φοιτήτρια Δέσποινα Ι. Μαριδάκη

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης

Μονή Καθολικού στην Κρήτη

πηγή http://www.facebook.com/media/set/?set=a.506017719410120.119984.409941222351104&type=1

Μονή Καθολικού στην Κρήτη

Από Στα Μονοπάτια των Μονών και των Μεγάλων Ζωγράφων (Άλμπουμ)

Η Μονή Καθολικού βρίσκεται 20km βορειοανατολικά των Χανίων, κοντά στη βόρεια ακτή του Ακρωτηρίου. Είναι κτισμένο κοντά στην έξοδο του φαραγγιού Αυλάκι, σε μικρή απόσταση από τη θάλασσα.
Θεωρείται το αρχαιότερο μοναστήρι στην Κρήτη, καθώς ιδρύθηκε στα μέσα του 11ου αιώνα. Ιδρυτής του θεωρείται ο Άγιος Ιωάννης ο Ξένος ή Ερημίτης, ο οποίος έζησε στη σπηλιά όπου είναι κτισμένος ο σπηλαιώδης ναός αφιερωμένος στον ίδιο (εορτάζει στις 20 Σεπτεμβρίου). Οι τριγύρω σπηλιές αποτέλεσαν αρχικά καταφύγιο για τους μοναχούς που έφτασαν εδώ, ενώ αργότερα κτίστηκαν και τα κελιά της μονής. Όταν οι ακτές της Κρήτης αποτέλεσαν στόχο των πειρατών της Μεσογείου, οι μοναχοί αναγκάστηκαν να μεταφερθούν σε πιο απόμερο μέρος κι έτσι ίδρυσαν την μονή Γουβερνέτου.
Το μοναστήρι σήμερα είναι ερειπωμένο και η πρόσβαση γίνεται μέσω καλντεριμιού που ξεκινάει από τη μονή Γουβερνέτου (20-30’). Στο χώρο του μοναστηριού θα δείτε τον ναό του Αγίου Ιωάννη και τη σπηλιά, τα ερειπωμένα κελιά των μοναχών και το παλιό εντυπωσιακό γεφυράκι που διασχίζει τον ποταμό του φαραγγιού. Κάτω από το δάπεδο της γέφυρας έχει αρκετούς αποθηκευτικούς και βοηθητικούς χώρους.

ΑΛΤΑΜΙΡΑ

ΑΛΤΑΜΙΡΑ-ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΜΕ ΤΙΣ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ

Το φημισμένο σπήλαιο της Αltamira βρίσκεται στην Cantabria και συγκεκριμένα 33 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Santander ανάμεσα στους λόφους πέρα από τη Santillana del Mar και ανακαλύφθηκε τυχαία από έναν βοσκό το 1868.

Αρχικά οι ειδικοί υπέθεσαν ότι οι ζωγραφισμένες οροφές ήταν ψεύτικες, γιατί δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι οι πρωτόγονοι άνθρωποι είχαν την ικανότητα να υλοποιήσουν καλλιτεχνικά έργα αυτού του τύπου και ότι αυτά είχαν διατηρηθεί σε τόσο καλή κατάσταση.

Μόνο η ανακάλυψη άλλων σπηλαίων της λίθινης εποχής, των οποίων τα σκίτσα χρονολογήθηκαν με μεγαλύτερη ακρίβεια, και διαδοχικές έρευνες πιστοποίησαν την αυθεντικότητα των ευρημάτων.

Το σπήλαιο, μήκους περίπου 270μ., μετά από ένα είδους προθαλάμου διαθέτει μια μεγάλη φυσική αίθουσα με τοίχους και οροφές καλυμμένους με σκίτσα τα οποία απεικονίζουν βούβαλους, ελάφια και άλογα, ακίνητα ή σε κίνηση, και σκηνές κυνηγιού.

Τα μοναδικά σχέδια φτάνουν ακόμη και τα 2.20μ., είναι χρωματιστά και μερικά από αυτά χαραγμένα στην πέτρα. Τα χρώματά τους προέρχονται από την ώχρα και είναι σε καφέ, κίτρινες και κόκκινες αποχρώσεις.

Χρησιμοποιήθηκε επίσης μαύρο χώμα πλούσιο σε μαγνήσιο και άνθρακα. Ειδικά οι βίσονες είναι ζωγραφισμένοι με πολλές διαβαθμίσεις χρωμάτων οι οποίες καθιστούν τις εικόνες πλαστικές και ρεαλιστικές.
Η γενική εντύπωση που αποπνέει η αίθουσα έδωσε στο σπήλαιο το προσωνύμιο «Καπέλα Σιξτίνα της λίθινης εποχής». Σύγχρονες μελέτες απέδειξαν ότι τα σχέδια ανάγονται στην παλαιολιθική εποχή, σε περίπου 16.000 χρόνια πρίν, πρόκειται επομένως για μια από τις πιο σημαντικές μαρτυρίες της προϊστορικής εποχής.

Επειδή οι υδρατμοί που εκπέμπει το ανθρώπινο σώμα μπορούν να βλάψουν τα σχέδια, το αυθεντικό σπήλαιο έκλεισε για το κοινό και κατασκευάστηκε ένα όμοιο σπήλαιο, πιστή αναπαράσταση του αυθεντικού, στην οποία υπάρχει ένα μουσείο.

Όποιος ωστόσο επιθυμεί να επισκεφτεί το αυθεντικό σπήλαιο, στο οποίο μπορούν να εισέλθουν μόνο 25 άτομα την ημέρα, πρέπει να κάνει αίτηση στο Museo y Centro de Investigación de Altamira της Santillana del Mar. Ο χρόνος αναμονής είναι τρία χρόνια!!!

Το 1924 το σπήλαιο της Altamira ανακηρύχθηκε "εθνικό μνημείο", ενώ από το 1985 περιλαμβάνεται στα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

ΑΠΟ http://www.ispania.gr/tourismos/3744-sphlaio-altamira

ΥΓ ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΟΝ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ!!!

Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΨΑΡΟΥ της Μελίτας Βρανά *

πηγή http://www.onestory.gr/post/31913398776

Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΨΑΡΟΥ

της Μελίτας Βρανά *

.

Ξύπνησα πριν το ρολόι δείξει 5. Το κρεβάτι διαμαρτυρήθηκε μ’ έναν ήχο όλο νάζι. Φοβήθηκα ότι θα την ξυπνούσε. Την κοίταξα. Κοιμόταν δίπλα μου βαθιά. Δε σάλεψε καθόλου. Είχε εξαντληθεί. Τρείς ώρες παλεύαμε η μία πάνω στο σώμα της άλλης, με τις αισθήσεις μας να συμμετέχουν σε κάθε κίνηση. 

«Κάτι τέτοιες βραδιές με κάνουν να αισθάνομαι ζωντανή και γήινη» συνήθιζε να λέει. 

Αν ξημέρωνε μία οποιαδήποτε ημέρα, θα σηκωνόμουν πριν από ‘κείνη, θα ετοίμαζα καφέ, χυμό, φρυγανιές με βούτυρο και μέλι, και θα την ξυπνούσα με ένα σωρό φιλιά στο σώμα. Θα της χαμογελούσα πονηρά και θα της θύμιζα πως την εξάντλησα τόσο πολύ το προηγούμενο βράδυ, που δεν είχε προλάβει να κάνει ούτε εκείνο το περιβόητο τσιγάρο του «μετά». Θα γέλαγε. Θα γέλαγε δυνατά, με εκείνο το γάργαρο γέλιο της, που με ανασταίνει όποτε το ακούω, και σίγουρα θα με τραβούσε πάνω της ρωτώντας «πέρασες καλά μωρό μου;». 

Σηκώθηκα πριν το ρολόι δείξει 5:03. Η λάμπα του ενυδρείου σκόρπιζε εκείνο το πρασινωπό φως. Τί φασαρίες είχαν γίνει και γι’ αυτό το φως! «Μα, αγάπη μου, δεν μπορώ να κοιμηθώ μ’ αυτό το πράγμα μέσα στο δωμάτιο. Μου τρυπάει τα μάτια». 

«Μου τρυπάει τα μάτια». Τη λάτρευα αυτή τη φράση από το στόμα της. «Μου τρυπάει τα μάτια». Και το μυαλό μου έτρεχε με χίλια να κάνει τη φράση εικόνες. Και γέλαγα. 

«Έλα ρε μωρό μου, βγάλ’ το από την πρίζα να κοιμηθούμε», νιαούριζε σχεδόν κάθε βράδυ που ξαπλώναμε. Χθες βράδυ δεν πρόλαβε ούτε αυτό να πει.

Η Δανάη με κοίταξε με απορία. Μα φυσικά και μπορεί ένα χρυσόψαρο να σε κοιτάξει με απορία. Τί ερώτηση! Ήθελε μάλλον να ρωτήσει «για πού το ‘βαλες;», αλλά δεν έβγαλε άχνα. Την κοίταξα ικετευτικά, ζητώντας της να μην κάνει φασαρία, όσο μάζευα τα ρούχα μου από το πάτωμα. Το «για πού το ‘βαλες;» έγινε «μη, σε παρακαλώ!». Δεν αντέδρασα. Τί να της απαντούσα! Ήξερε, είχε ακούσει. Της είχα εξομολογηθεί. Γύρισε το κεφάλι της και χώθηκε στην αγκαλιά του πλαστικού δύτη, στον πάτο του ενυδρείου. Χαμογέλασα. Από αμηχανία υποθέτω. 

Περιεργάστηκα το σουτιέν που βρήκα στην κάτω πλευρά του κρεβατιού. Χωρίς μπανέλες. Ήταν δικό της. 

«Μετά την επέμβαση, οι γιατροί μού απαγόρευσαν να ξαναφορέσω μπανέλες». Πρέπει να μου το είχε πει το πρώτο πρωινό που βρέθηκα να ξημερώνομαι στο σπίτι της. 

«Την επέμβαση; Ποια επέμβαση;» την είχα ρωτήσει. 

«Μη μου πεις ότι δεν είδες τα σημάδια στο στήθος μου!» είπε, σχεδόν ενοχλημένη και απογοητευμένη, που δεν την είχα παρατηρήσει, ενώ πέρασα το προηγούμενο βράδυ στην αγκαλιά της, χαϊδεύοντας με τόση φροντίδα το σώμα της. Αυτή η ερώτηση ήταν το πρώτο δείγμα της ομοιότητάς μας. Κι εγώ έτσι θα είχα αντιδράσει! «Φυσικά και τα είδα. Από διακριτικότητα δε ρώτησα». 

Γονάτισα και έψαξα στο πάτωμα για το δικό μου σουτιέν. Η Δανάη δε σάλευε. Είχε κουρνιάσει στην αγκαλιά του δύτη και ούτε που γύρισε να δει πως ήμουν στο ύψος της. Με το ένα χέρι κρατήθηκα από το κρεβάτι και με το άλλο της χτύπησα απαλά το τζάμι. Ταράχτηκε, αλλά δε γύρισε να με δει. Είχε καταλάβει τις προθέσεις μου. Το σουτιέν μου άφαντο. Ένα flash back στις σκηνές της χθεσινής μας «πάλης» μού θύμισε πως μάλλον βρισκόταν κάπου κοντά στο μαξιλάρι μου. Σηκώθηκα και πήγα ψαχουλευτά ως εκεί. Πράγματι. Κοντά στο μαξιλάρι μου και φυλακισμένο ανάμεσα στην παλάμη και το μάγουλό της. Μου φάνηκε τρυφερό. Δεν μπορούσα να χαλάσω την εικόνα. Ακούμπησα στο μάγουλό της ένα φιλί με το δάχτυλό μου, και γύρισα να φύγω. 

Η Δανάη είχε κολλήσει το στόμα της στο τζάμι του ενυδρείου και με κοιτούσε ξανά επίμονα. Ανέκφραστη αυτή τη φορά. Από επιλογή, και όχι επειδή τα χρυσόψαρα δεν μπορούν να έχουν εκφράσεις, όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Της χαμογέλασα. 

«Δε γίνεται αλλιώς και το ξέρεις» της ψιθύρισα. Δε δάκρυσε, αλλά θα μπορούσε. 

Περπάτησα αργά και όσο γινόταν πιο αθόρυβα ως την πόρτα του δωματίου. Την έκλεισα βγαίνοντας, και σωριάστηκα στο πάτωμα του διαδρόμου, σέρνοντας την πλάτη μου στον τοίχο. Ένα γοερό κλάμα θα τα ξέπλενε όλα. Μερικά αναφιλητά θα έδιωχναν από μέσα μου κάθε βάρος. Τίποτα από τα δύο δεν κατάφερα να κάνω, για να ελαφρύνω την ψυχή μου. Χάιδεψα την πόρτα που έκλεισα πίσω μου, σαν να άγγιζα το απαλό της σώμα. 

«Ένα – δύο χρόνια το πολύ σού μένουν. Αν ένα παιδί δεν έρθει σ’ αυτό το διάστημα, δε θα έρθει ποτέ. Στο λέω φιλικά». 

Ο γυναικολόγος, Στάθης Περπέρογλου, ήταν σαφής και περιεκτικός. Ήξερε. Και εμένα, και εκείνη. Και σε μένα είχε διαγνώσει την αγάπη στα παιδιά. Φρόντιζε πάντα με τρόπο να μου υπενθυμίζει πως είμαι γυναίκα. Αλλά τώρα, τα περιθώρια είχαν πια στενέψει και η πίεσή του ήταν μεγαλύτερη. Τα δάκρυα που είδε στα μάτια μου, μάλλον του επιβεβαίωσαν ότι δεν ήμουν σίγουρη για την επιλογή μου. 

«Την αγαπάω, Στάθη!»

Δεν του ήταν αρκετό. 

«Σε ξέρω καλά. Λατρεύεις τα παιδιά. Κι εκείνη δε συζητάει ούτε το θέμα της υιοθεσίας».

Αλήθεια ήταν αυτό. Δεν το συζητούσε. ΄Η μάλλον το συζήτησε μία και καλή. Και ζήτησε να μην ξαναπούμε τίποτα γι’ αυτό. Δεν είναι, λέει, έτοιμη η κοινωνία για να δεχτεί κάτι τέτοιο. 

«Να φύγουμε αγάπη μου» είχα πει. «Να πάμε αλλού. Στην Αμερική, στην Ολλανδία, αρκεί να είμαστε μαζί και να φτιάξουμε τη δική μας ομάδα, τη δική μας οικογένεια».

Ανένδοτη.

Την άκουσα από το διάδρομο να αλλάζει πλευρό. Το κρεβάτι έτριξε. Μπορεί και να με αναζήτησε με τα χέρια της. Δε θα με βρει. Δε θα με βρει πουθενά. 

Έσπρωξα με όση δύναμη είχα και σηκώθηκα από το πάτωμα. 

Το ξημέρωμα αυτό θα με έβρισκε αλλιώς.

Κι αν όλα πήγαιναν καλά, σε λίγες μέρες θα κρατούσα στα χέρια μου ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Στο τραπεζάκι της κουζίνας είχα αφήσει το κινητό. 

Μηνύματα. 

Νέο Μήνυμα.

«Μετά από πολλή σκέψη, απορρίπτω την 1η επιλογή, αυτή του άγνωστου σπέρματος. Μετά από ακόμα περισσότερη, επιλέγω τη 2η. Να αποκτήσω παιδί από σένα. Όλα θα γίνουν όπως τα συμφωνήσαμε. Όταν δεις το μήνυμα, τηλεφώνησέ μου. Και προς θεού. Δεν πρέπει να μάθει τίποτα για σένα.»

Παραλήπτης: «Στάθης»

Στην αποθήκη είχα κλειδώσει από νωρίς τρεις βαλίτσες κι ένα γράμμα. 

Το ακούμπησα στο πάτωμα έξω από το δωμάτιό μας. 

Κατέβασα τις βαλίτσες στο γκαράζ και γύρισα να κλειδώσω την εξώπορτα.

Φως. Φως στο δωμάτιό μας. Κι ο ήχος της πόρτας του, που άνοιγε. 

Ξεκίνησα να τρέχω στις σκάλες. 

Ο ήχος στο κινητό από την παράδοση του μηνύματος ήταν ο τελευταίος ήχος που θυμάμαι. Ψέματα. 

Ο τελευταίος ήχος ήταν η φωνή της που ούρλιαζε το όνομά μου. Η μήπως ήταν η φωνή της Δανάης μας;

5:22. Καλημέρα.

——-

Μελίτα Βρανά: Τόσο το όνομά της, όσο και τα γραφόμενά της ακροβατούν ανάμεσα στη φαντασία και στην πραγματικότητα. Θυμάται πως το ίδιο έκανε πάντα με τη ζωή της! Λατρεύει τις λέξεις, γιατί έχουν τη μαγική ικανότητα να σχηματίζουν χιλιάδες εικόνες. Και τις εικόνες γιατί η κάθε μια τους αποτελείται από χιλιάδες  λέξεις.

[ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω