Η κολοκυθόπιτα της γιαγιάς

Bαθμολογία:

5 ψήφοι

Προστέθηκε από Η νόστιμη πίτσα, 11.02.11

Περιγραφή

Μια συνταγή απο τη γιαγιά μου για εσάς.

photo: Ναυσικά

Τι χρειαζόμαστε:

• 6 κολοκυθάκια
• 6 πατάτες
• 6 αυγά
• 1/2 κούπα αλεύρι
• Αλάτι
• Πιπέρι
• Δυόσμος
• Λάδι

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Πίτες με λαχανικά

Μέθοδος

Φούρνου

Διατροφή

Χορτοφαγική

Δυσκολία

Εύκολο

Περιέχει

Αβγά

Κολοκυθάκια

 

 

 

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Η κολοκυθόπιτα της γιαγιάς http://www.sintagespareas.gr/sintages/i-kolokithopita-tis-giagias.html#ixzz29J2Uy5Y5

Στοιχεία Βιονομίας- Πλάτων Δρακούλης

Ταξίδι στο Φως

 

 

Οτιδήποτε έχεις στον νου σου, αυτό δημιουργείς. Δημιουργείς ακατάπαυστα αόρατες πραγματικότητες εν όσω συλλογίζεσαι. Εάν συλλογισθής κάτι επί ένα δευτερόλεπτο, καθιστάς αυτό τό κάτι αόρατη πραγματικότητα για ένα δευτερόλεπτο. Εάν τό συλλογισθής επί ώρες, ημέρες, έτη , θά ελκύσης την ούτως ή άλλως δημιουργηθείσα πραγματικότητα στον εαυτό σου υλικώς.Στοιχεία Βιονομίας- Πλάτων Δρακούλης

Μάτα Χάρι (1876 – 1917)

Μάτα Χάρι (1876 – 1917)

Η πιο διάσημη κατάσκοπος του κόσμου γεννήθηκε στην Ολλανδία, στις 7 Αυγούστου του 1876, με το όνομα Μαργκαρίτ Γκερτρούντι Ζελ. Το ερωτικό της ταμπεραμέντο φάνηκε από πολύ νωρίς, όταν εκδιώχθηκε από το σχολείο της, επειδή συνελήφθη να ερωτοτροπεί με τον διευθυντή. Στα 18 της παντρεύτηκε έναν σκωτσέζο αξιωματικό του Ναυτικού, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, όμως χώρισε 12 χρόνια αργότερα, λόγω του άστατου χαρακτήρα της.

Το 1905 αναζήτησε την τύχη της στο Παρίσι, όπου εργάστηκε ως χορεύτρια σε καμπαρέ της εποχής και γρήγορα απέκτησε μεγάλη φήμη, με το όνομα Μάτα Χάρι (Mata Hari), που σε ινδονησιακή διάλεκτο σημαίνει «μάτι μιας νέας αυγής».

Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γάλλοι της προσέφεραν ένα εκατομμύριο φράγκα για να αξιοποιήσει το διεθνές δίκτυο εραστών της, κατασκοπεύοντας τους Γερμανούς. Για το σκοπό αυτό πραγματοποίησε πολλά ταξίδια στην Ευρώπη και κατά την τελευταία αποστολή της στην Ισπανία, αποπλάνησε τον γερμανό στρατιωτικό ακόλουθο, προκειμένου να του εκμαιεύσει απόρρητα σχέδια. Εκείνος με τη σειρά του υπονόησε μέσω τηλεγραφήματος στους δικούς του ότι η Μάτα Χάρι αποδέχθηκε να δουλεύει για όφελος της Γερμανίας.

Αν και αυτό δεν αποδείχθηκε ποτέ, με την επιστροφή της στο Παρίσι συνελήφθη από τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες, δικάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες και στις 15 Οκτωβρίου του 1917 εκτελέστηκε ως διπλή πράκτορας και υπεύθυνη για το θάνατο χιλιάδων στρατιωτών.

Το όνομα Μάτα Χάρι (στα ινδονησιακά «ήλιος») ήταν ψευδώνυμο της Ολλανδής Μαργαρίτα Τσέλε (πλήρες όνομα Margaretha Geertruida "Grietje" Zelle MacLeod, 7 Αυγούστου 1876 - 15 Οκτωβρίου 1917) που υπήρξε σπουδαία χορεύτρια ινδικών χορών, εταίρα, αλλά και φημισμένη κατάσκοπος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Μαργαρίτα Τσέλε είχε παντρευτεί αρχικά τον λοχαγό του ολλανδικού αποικιακού στρατού Ροδόλφο ΜακΛάουντ, τον οποίο αργότερα διαζεύχθηκε. Στη συνέχεια επέστρεψε από τις Ολλανδικές Ινδίες στην Ευρώπη, όπου άρχισε να εμφανίζεται στα σημαντικότερα κοσμικά κέντρα διασκέδασης στο Παρίσι καθώς και σε άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης, ως Ινδή χορεύτρια με το όνομα Μάτα Χάρι. Έχοντας ολλανδικό διαβατήριο, λόγω της ουδετερότητας της χώρας, μπορούσε σ΄ όλη τη διάρκεια του πολέμου να μετακινείται ελεύθερα από τη μία χώρα στην άλλη.
Τελικά το 1917 συνελήφθη από τους Γάλλους με την κατηγορία του διπλού κατασκόπου κατά συρροή, προσάπτοντας της ευθύνες για το θάνατο 50.000 Γάλλων στρατιωτών. Τελικά καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 15 Οκτωβρίου 1917, στην περιοχή της Βιγκένας. Σύμφωνα, ωστόσο, με το συγγραφέα Russel Warren Howe η Τσέλε υπήρξε, πιθανότατα, θύμα σκευωρίας, καθώς πολλά από τα στοιχεία που παρουσιάσθηκαν στη δίκη της ήταν χαλκευμένα, ενώ αγνοήθηκαν άλλα, που ενδεχομένως θα οδηγούσαν στην αθώωσή της.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%84%CE%B1_%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%B9

Αντιρυτιδική μάσκα ρυζιού

Απλές λύσεις

 Αντιρυτιδική μάσκα ρυζιού

Όσο περίεργο και αν σας ακούγεται, το ρύζι κάνει πολύ καλό στην επιδερμίδα χάρη στα ευεργετικά συστατικά του. Μπορεί να καταπραΰνει την επιδερμίδα και καθυστερεί την εμφάνιση των ρυτίδων, ενώ παράλληλα καταπολεμά τις κοκκινίλες. Φτιάξτε λοιπόν αυτή την φυσική μάσκα ομορφιάς και αφήστε το πρόσωπο σας να λάμψει!

- Μια χούφτα ρύζι

- Νερό μέχρι να καλύψει το ρύζι
- 1 κουταλάκι του γλυκού μέλι
- 2 κουταλάκια γιαούρτι

Βάλτε το ρύζι σε ένα μπολ και προσθέστε νερό μέχρι να το σκεπάζει. Αφήστε το να μείνει μια ολόκληρη νύχτα. Στην συνέχεια πάρτε το ρύζι και βάλτε το στο μπλέντερ, προσθέτοντας το μέλι και το γιαούρτι. Ανακατέψτε τα υλικά πολύ καλά μέχρι να ομογενοποιηθούν και να γίνουν μια κρέμα. Η μάσκα σας είναι έτοιμη για χρήση.

Απλώστε τη μάσκα στο πρόσωπο σας και αφήστε τη να δράσει για μισή ώρα. Στη συνέχεια ξεπλύνετε το με χλιαρό νερό.

beautetinkyriaki

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΑΝΑΤΟΛ ΦΡΑΝΣ (1844 – 12/10/1924)

«Οι Θεοί διψούν» απόσπασμα...

Ήταν δέκα η ώρα το πρωί. Ο απριλιάτικος ήλιος έλουζε με φως τα νιόβγαλτα φυλλαράκια των δέντρων.

Ύστερα από μια τρομερή θύελλα που ξέσπασε την περασμένη νύχτα, ο καιρός είχε γλυκάνει και φυσούσε ένα δροσερό και ήρεμο αεράκι.

Από καιρό σε καιρό, ένας καβαλλάρης περνούσε στην αλέα των Βέβ κι έκοβε τη σιωπή της μοναξιάς. Στην άκρη της σκιερής δενδροστοιχίας, αντίκρυ στο καλύβι της Μπελ Λιλουάζ, ο Ευάριστος καθόταν σ' ένα παγκάκι και περίμενε την Ελοντί. Από την ημέρα που τα δάχτυλά τους αντάμωσαν πάνω στο λινό και μπλέχτηκαν οι ανάσες τους, ο Ευάριστος δεν είχε ξαναπατήσει το πόδι του στον Έρωτα ζωγράφο. Η στωϊκή του περηφάνια και η δειλία του γίνονταν όλο και πιο μονοκόμματες όσο περνούσε ο καιρός. Έμεινε με πείσμα μακρυά από την Ελοντί μια βδομάδα ολόκληρη. Της είχε στείλει ένα σοβαρό και φλογερό γράμμα. Της έγραφε τα φριχτά παράπονά του για τον πολίτη Μπλαίζ. Δεν της ανάφερε τίποτα για τον έρωτά του. Έκρυβε τον πόνο του. Της έλεγε ξεκάθαρα πως είχε πάρει την απόφαση να μην ξαναπατήσει στο μαγαζί. Κι έδειχνε πως θα κρατούσε σταθερά το λόγο του, τερτίπι που μια ερωτευμένη δε μπορεί να υποφέρει.

Η Ελοντί ήταν αντίθετος χαρακτήρας. Σε κάθε περίπτωση περιφρουρούσε ό,τι της ανήκε κι έβαλε αμέσως στο νου της να ξανακερδίσει τον καλό της.

Στην αρχή σκέφτηκε να πάει να τον βρει σπίτι του, στο ατελιέ της πλατείας Τιονβίλ.Επειδή όμως ήξερε πόσο ευαίσθητος ήταν και μαντεύοντας το θυμό του απ' τα γραφόμενά του, φοβήθηκε μην τον εξαγριώσει και, παίρνοντάς την σβάρνα κι αυτήν η οργή που είχε για τον πατέρα της, αρνηθεί να την ξαναδεί.

Γι' αυτό προτίμησε να του ορίσει ένα αισθηματικό, ρομαντικό ραντεβού για να τον αναγκάσει να' ρθεί. Έτσι θα είχε τον καιρό και την ελευθερία, θα' κανε τ' αδύνατα δυνατά, και θα τον έπειθε. Εκεί θα κατάφερνε να τον παρασύρει με τα θέλγητρά της και η μοναξιά θα την βοηθούσε σημαντικά στην προσπάθειά της.

Σ' όλους τους δημόσιους κήπους και τους πολυσύχναστους περιπάτους υπήρχαν καλύβια αριστοτεχνικά φτιαγμένα από σοφούς αρχιτέκτονες που ικανοποιούσαν την αρκαδική διάθεση των πολιτών. Στο καλύβι λα Μπελ Λιλουάζ είχε εγκατασταθεί ένας ποτοπώλης. Η σκηνοθετημένη μιζέρια της καλύβας βασιζόταν πάνω σε κομψές απομιμήσεις ερειπίων παλιού πύργου. Ήθελαν μ' αυτό τον τρόπο να ζευγαρώσουν την αγροτική γοητεία με τη μελαγχολία των ερειπίων.

Καλύβια, ερείπια, τάφοι. Τις παραμονές του χαμού της, η αριστοκρατία είχε χτίσει στα πατρογονικά της πάρκα, τούτα ταα σύμβολα της μιζέριας, της παρακμής και του θανάτου. Τώρα οι πολίτες πατριώτες έπιναν, χόρευαν κι ερωτεύονταν μέσα στις ειδυλλιακές καλύβες, κάτω απ' τον ίσκιο των ψευτοερειπωμένων τοίχων, κι ανάμεσα στους ψεύτικους τάφους. Οι πατριώτες ήταν κι αυτοί φυσιολάτρες όσο κι οι αριστοκράτες κι όλοι τους ήταν οπαδοί του Ζαν - Ζακ Ρουσώ.

Η ψυχή τους παλλόταν από ευαισθησία και το πνεύμα τους ξεχείλιζε από φιλοσοφία.

Ο Ευάρεστος έφτασε πολύ πριν απ' την ορισμένη ώρα στο ραντεβού. Η καρδιά του χτυπούσε σα ρολόι και με τους χτύπους της μετρούσε τις στιγμές που περνούσαν. Μια περίπολος με φυλακισμένους πέρασε από μπροστά του. Και σε δέκα λεπτά ένα ζευγάρι τρύπωσε στην καλύβα. Μια νέα γυναίκα ντυμένη στα τριανταφυλλιά κρατούσε στα χέρια της ένα μπουκέτο λουλούδια, σύμφωνα με τη συνήθεια της εποχής. Ο καβαλλιέρος της φορούσε τρίκωχο, κόκκινο πουκάμισο, ζακέτα και ριγωτή κυλότα. Τόσο έμοιαζαν κι οι δυό με τους εραστές του παλιού καθεστώτος, που τα λεγόμενα του πολίτη Μπλαίζ, πως καμμιά επανάσταση δεν είναι ικανή ν' αλλάξει μερικά πράγματα ανάμεσα στους ανθρώπους, άρχισαν να φαντάζουν αληθινά.

Ο Ευάριστος είδε την Ελοντί να πηδάει απ' τ' αμάξι. Έτρεξε κοντά της. Τα μάτια της νέας λαμποκοπούσαν κάτω απ' τη διάφανη σκιά της ψάθας της. Τα κατακόκκινα, σαν τα γαρύφαλλα που κρατούσε, χείλη της χαμογελούσαν. Μια μαύρη μεταξωτή σάρπα σταύρωνε πάνω στο στήθος της κι έδενε στην πλάτη. Το κίτρινο φόρεμά της άφηνε να διαγράφονται τα γοργά κι ' ευκίνητα γόνατα. Τα λαγώνια ήταν εντελώς ελεύθερα. Η Επανάσταση είχε απελευθερώσει τη μέση των πολίτιδων. Ωστόσο, η φούστα ήταν ακόμα αρκετά πλατειά προς τα πίσω, έκρυβε το σχήμα του κορμιού, εξογκώνοντας κάτω απ' το φανταστικό της φάρδος την πραγματικότητα των πισινών τους.

Ο ζωγράφος έχασε τα λόγια του. Είχε αρχίσει να θυμώνει με την αμηχανία του. Όμως η Ελοντί προτιμούσε αυτή την αμηχανία πιότερο από κάθε τρυφερή υποδοχή. Χαιρόταν τη δύναμη και την υπεροχή του. Η νέα τρυφερή και τσαχπίνα, απαλή και με ευστροφία, πήρε στα χέρια της το γυναικείο πλεονέκτημα της αδυναμίας κι αφού καλά καλά τον τύλιξε στα δίχτυα της, τώρα υποτασσόταν σ' αυτόν. Αφού τον εξουσίασε μια για πάντα, τον αναγνώριζε πια σαν αφέντη της, σαν ήρωά της, σα θεό της, και φλεγόταν απ' τον πόθο να τον υπακούσει, να τον θαυμάσει, να του παραδοθεί.

Και κάτω από απ' τη σκιερή φυλλωσιά, ο Ευάριστος της έδωσε ένα ατέλειωτο φλογερό φιλί. Η νέα έγειρε το κεφάλι και μέσα στην αγκαλιά του καλού της ένιωσε το κορμί της ν' αναλιώνει σαν κερί.

~ Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Ανατόλ Φρανς "Οι Θεοί Διψούν" ~

Μετάφραση Μαντώς Αναστασιάδη, Αθήνα 1955 
ΑΠΟ http://theresasview.blogspot.gr/

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ «Μὰ μιὰ μέρα...»

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ «Μὰ μιὰ μέρα...»

Μια μέρα -φίλοι μου καλοί-
ἕνα σταχτὺ σύννεφο ἄφησε τὸν οὐρανό του
κι ἔπεσε στὴ κάμαρά μου.

Καὶ τότε... ὅλα... ἔχασαν τὸ χρῶμα τους.
Η Θλίψη ἔγινε σταχτιά.
Σταχτιὰ κι η χαρά.
Σταχτὺς κι Ἔρωτας.
Καὶ σταχτύς -ἀλίμονο- κι ο Θάνατος.

Ὦ Σειρῆνα, ἐσύ...
Ἐσὺ ποὺ τά ῾βαψες ὅλα.
Ποὺ τ᾿ ἄλλαξες ὅλα,
γιατί δὲν ἄφηνες τὸ Θάνατο
-τουλάχιστον αὐτόν-
νὰ μὲ πάρει μὲ τ᾿ ἀληθινό του χρῶμα;

14 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Προτύπων (Τυποποίησης)

14 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Προτύπων (Τυποποίησης)

Κάθε χρόνο στις 14 Οκτωβρίου, τα μέλη της Διεθνούς Ηλεκτροτεχνικής Επιτροπής (IEC), του Διεθνούς Οργανισμού Τυποποίησης (ISO) και της Διεθνούς Τηλεπικοινωνιακής Ένωσης (ITU), εορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα Προτύπων, προς τιμήν των χιλιάδων ειδικών σε παγκόσμιο επίπεδο, οι οποίοι συνεργάζονται για την εκπόνηση των Διεθνών Προτύπων.

Τα Διεθνή Πρότυπα χρησιμοποιούνται σε εθνικό και τοπικό επίπεδο για να καλύπτουν απαιτήσεις της κοινωνίας, της αγοράς και της νομοθεσίας...

Επίσης, βοηθούν στην ανάπτυξη καλών πρακτικών και νέων τεχνολογιών, ενώ αποθαρρύνουν τη δημιουργία τεχνικών εμποδίων στις συναλλαγές μέσω των εθνικών νομοθεσιών.

Τα Διεθνή Πρότυπα προσφέρουν καθολικώς αποδεκτές και αναγνωρισμένες λύσεις, με στόχο την πρόληψη θανάτων και τραυματισμών που οφείλονται στις φυσικές καταστροφές, τις μεταφορές, τα ατυχήματα, τις βιομηχανικές καταστροφές και τις επιδημίες.

Πηγή  sansimera.gr

MOLESKINE της Μαίρης Κλιγκάτση *

πηγή http://www.onestory.gr/post/33388519914/moleskine

MOLESKINE

της Μαίρης Κλιγκάτση *

Ο γιατρός λέει πως όταν βρέχει οι άνθρωποι μελαγχολούν. Συντονίζονται με τη φύση και ξεπλένονται.

Εγώ δεν μελαγχολώ. Ούτε συντονίζομαι. Εγώ θυμώνω. Εγώ θέλω να βρέχει, για να βρέχομαι. Τόσο απλά. Και να μπερδεύω τους ήχους. Του ρολογιού. Των τακουνιών. Δεν ξέρω ποιος είναι τι. Ρετσιτατίβο η βροχή; Άρια το κλάμα μου. Φούγκα τα τακούνια στο πεζοδρόμιο; Με αντίστιξη να απλοποιούν τους ήχους τα παλαμάκια μου.

Πάντα όταν ήμουν μόνη χτυπούσα παλαμάκια. Νέτα-σκέτα και χωρίς μουσική υπόκρουση. Ούτε παρέα. Χεράκια ενωμένα γύρω από το υπερτροφικά αναπτυγμένο μοναχικό εγώ μου και πλατσουρίσματα μια εδώ˙ μια εκεί˙ ποτέ παραπέρα.

Ο γιατρός λέει πως όταν παίρνει να χαράζει ο άνθρωπος γίνεται πλαστελίνη. Και τον πλάθουν. Οι φόβοι. Οι εμμονές του. Γι’ αυτό φυγαδεύει αυτοχείρως τα όριά του.

Όμως εγώ δεν βλέπω ποτέ το ξημέρωμα. Γυρνάω σπίτι βρεγμένη και ασπόνδυλη, μαλακή και πρησμένη απ’ το κλάμα και ρουφάω με καλαμάκι τη διαλυμένη στο νερό φαρμακευτική μου ευθυμία.

Μετράω: ένα προβατάκι, δύο προβατάκια, τρία… Στα δώδεκα παίρνω το κοπάδι και το κοιμίζω σ’ ένα αυτοσχέδιο αμνιακό τσουβάλι. Και μετά πάλι απ’ την αρχή. Ώσπου να μπει το φως. Ώσπου να αρνηθώ να δω το φως.

Μην με διακόπτεις. Μου θυμίζεις εκείνον. «Κυρία μου, ο χρόνος μας τελείωσε. Ραντεβού σε μία εβδομάδα. Φροντίστε να μην παραλείψετε πάλι κάποια από τις δόσεις σας».

Moleskine, γράφει: Δεν έχω χρόνο για να τελειώσει.

Υπονοεί: Ας ασχοληθεί κάποιος με την καρδιά μου.

Σου έλεγα -πριν με διακόψει αυτός ο ηλίθιος- πως τις νύχτες που πρόκειται να βρέξει τις ξεχωρίζω. Ντύνομαι. Νύφη. Φοράω τακούνια. Όμορφα να πονάει ακόμα και η άσφαλτος…

Τακούνια και ρολόι: σφαγή δρόμου· αγχόνη χρόνου. Τικ… Τακ… Τικ… Τακ…

Όμορφη που γινόμουν εκείνες τις νύχτες… Σωστή κυρία, συντροφιά με τον Νικ, εκπαιδευμένη υπνοβάτισσα, Κασσάνδρα δικών μου κακών: ψιθυρίζοντας ασθματικά τις “Murder Ballads” ν’ αναπνέω ελπίδες.  

Ο Νικ, τα τακούνια, το ρολόι και το μαύρο νυφικό μου: σύνθεση μεταμοντερνιστικής αισθητικής πάνω στο καβαλέτο του πιο αδέξιου γλύπτη. Της ζωής μου.

Το νόημα χάνεται στην ερμηνεία της.

Ο δεύτερος γιατρός -που δεν με διέκοπτε, ούτε έτρωγα ώρες πολλές με κίνηση και ήλιο, για να θρονιαστώ στην αποστειρωμένη, δερμάτινη, συμβουλευτική του μαστούρα- έλεγε πως όταν βρέχει τα αγαπημένα ζευγάρια αγκαλιάζονται στο κρεβάτι και βλέπουν «ντι βι ντι».  Άκου λέξη! «Ντι βι ντι!». Αστειότατη κατά τ’ άλλα, παρά το δράμα μου.

Ναι, αλλά εγώ ούτε ζευγάρι έχω, ούτε «ντι βι ντι». Τον κοιτούσα σαν χαζή όταν επέμενε πως η διάγνωσή του είναι σωστή. Κι έλεγε πως φταίω. Κι έλεγε πως αφού ούτε μεθαμφεταμίνες παίρνω, ούτε κόκα, ούτε επιδίδομαι συστηματικά σε οργιώδεις μπιτ περιπτύξεις, φταίω. Γιατί η ψυχοσύνθεσή μου αδίκως ανισορροπεί. Δεν υπάρχει παθογένεια. Μόνο εμμονή. Τάδε έφη ο δεύτερος.

Moleskine γράφει: Δεν τον θυμάμαι πια. Μόνο τον σκέφτομαι. Σαν κομμάτι που υπήρξε. Δικό μου. Το παζλ εγώ. Το ανολοκλήρωτο. Κι αυτός η γωνία μου.

Υπονοεί: Το μόνο που λείπει η αυτοκαταστροφή του. Κι η αγάπη.

Καταλαβαίνεις τώρα; Δεν γιατρεύομαι, γιατί δεν έχω «ντι βι ντι». Γιατί δεν έχω ζευγάρι. Κάλτσα πλυμένη και στεγνωμένη βίαια στο καλοριφέρ της κουζίνας. Το ζεύγος της αγνοείται.

Δεν έχω «ντι βι ντι», γιατί μου το πήρε από το σπίτι ο ακατανόμαστος χ, όταν χωρίσαμε. Έγραφε τα ματς της ομάδας του, για να απολαμβάνει και μεθύστερα τα τέρματα, παρέα με τα ποπ-κορν που του τηγάνιζα εγώ. Ελαφριά, χωρίς μαργαρίνες και λοιπά ζωικά. Κι εγώ περίμενα την ευλαβική θεά ν’ ακινητοποιηθεί από το σφύριγμα λήξης, για να με πάρει αγκαλιά. Σκυλίτσα πιστή με τη γλώσσα έξω. Εγώ. Μονιμότερη η αυτοαναίρεσή μου κι από το προσωρινό της αγάπης του.

Κι έτσι πια, όταν βρέχει γυρνάω. Τριγύρω και παντού. “Pata-pata” εγώ να τραγουδώ και πάτα-πάτα με να ικετεύει το πεζοδρόμιο. Πώς γίνεται να νιώθεις μοναξιά με τόσο πέρα δώθε;

Κυριακή – 04:44 – Βρέχει.

Μέσα-έξω.

Ο γιατρός λέει πως 04:44 τυγχάνει να δρουν οι περισσότεροι αυτόχειρες.

Moleskine γράφει: Κρύωσαν τ’ άκρα των ονείρων…

Υπονοεί: Μαμά, πού είσαι; Κρυώνω και πρέπει να κοιμηθώ πριν ξημερώσει…

Άνευ γιατρειάς θα γυρνάω κι απόψε. Λοξοπατώντας, λάθρα, μονά, ν’ αναζητώ το σκοινί που θα κόψει την -κατά τ’ άλλα- μη παθογενή ψυχεδέλειά μου.

Άκου με! Μην χασμουριέσαι! Και μην ξεχάσεις να με πάρεις τηλέφωνο αύριο. Να με ξυπνήσεις! Θα σου πω τη συνέχεια της ειρωνείας…

Μου το υπόσχεσαι; Γιατί δεν μιλάς;

Moleskine γράφει: Και εγένετο σιωπή.

Υπονοεί: Λυτρώθηκα. Ανηλεής ο κόσμος για κραυγές.

Ο γιατρός έλεγε πως υπάρχουν πλείστα περιστατικά αποτύπωσης σχιζοφρένειας στη λογοτεχνία.

Δεν τον άκουσα…

Δεν τον πίστεψα…

Σαφώς!

.

(Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Το Παράθυρο, τεύχος #7, Μάρτης ’12)

.

Η Μαίρη Κλιγκάτση γεννήθηκε χθες, γράφει για το αύριο και αναμένει στωικά δίπλα από το ραδιόφωνο-αντίκα της, την ανακοίνωση κατάπαυσης του πυρός μεταξύ των Λέξεων και των Πράξεων. Έμαθε να ξεχωρίζει τους Κοχλίες Κίνησης από τους Κοχλίες Σύνδεσης στο Πολυτεχνείο, αλλά τελικά ο μόνος Κοχλίας που κατανόησε -τμήμα του οποίου μελετά σε μεταπτυχιακό επίπεδο- είναι η «Σπείρα του Άνευ». Όταν δεν σκέφτεται αυτά που δεν θέλει να σκέφτεται, παίρνει το ΝΤΟΥέΝΤΕ αγκαλιά και κόβει βόλτες στις πλατείες όλων των Εξαρχείων του Κόσμου.

[ ΝΤΟΥέΝΤΕ περιοδικό ] [ facebook page ] [ facebook profile ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΝ ΣΥΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΑΜΑΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

περιοδικό και εκδόσεις Κουκούτσι.

ΤΟ ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΝ ΣΥΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΑΜΑΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ, ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 5 ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ. 

Ο Εφραίμ ο Σύρος ζει τον 4ο μ.Χ αιώνα. Με άλλα λόγια, στον χρυσό αιώνα των θεολογικών γραμμάτων και της επιχειρούμενης ελληνοχριστιανικής σύνθεσης. Γενέθλια πόλη του η Νίσιβις, πολιτικό και εμπορικό κέντρο της Βορειοανατολικής Μεσοποταμίας, όπου φιλοξενούνται αραμαίοι, άραβες, εβραίοι, πέρσες, έλληνες και όπου εξακολουθούν τον 4ο μ.Χ. αιώνα να λατρεύονται αραμαϊκές ζευγαρωτές θεότητες φοινικικής καταγωγής (οι βααλίμ των εβδομήκοντα, δηλαδή οι Κύριοι, οι Ιδιοκτήτες, οι Σύζυγοι κατά μετάφραση) καθώς και βαβυλωνιακές θεότητες. Άνετα θα μπορούσε κανείς να κάνει λόγο για μια de facto δίγλωσση κοινωνία, ελληνόφωνη και αραμαιόφωνη, εντός της οποίας έδρασε ο Εφραίμ. Ο Εφραίμ ανήκει στην αραμαϊκή κοινότητα της πόλης και γεννιέται στην πρώτη δεκαετία του 300 μ.Χ (γύρω στο 306). Είναι ο αιώνας όπου η χριστιανική κοινότητα, μετά από ασυμβίβαστη και περιθωριακή πορεία τριών αιώνων, θα κουραστεί, θα υποκύψει και θα μπει στην αδιέξοδη και εκφυλιστική περιπέτεια να χαρακτηρισθεί επίσημη κρατική θρησκεία (!). Περιπέτεια απ’ την οποία δεν ανένηψε ποτέ. Ο αντιπαύλειος συσχηματισμός με «τας αρχάς και τας εξουσίας» είχε, πια, μπει σε κίνηση, με όλες τις δυνατές δικαιολογίες που θα μπορούσε κανείς να εφεύρει. Μάλιστα, διατρέχοντας με γρήγορη ματιά το πεδίο της ιστορικής πορείας της εκκλησίας, ο ιστορικός θα μπορούσε εύκολα να πει, πως η εκκλησία με την κίνησή της αυτή αντέστρεψε, ολωσδιόλου ακούσια και αναπάντεχα, τη φύση της περιθωριακότητάς της : κατέστη μονίμως περιθωριακή και μειοψηφική εκ των ένδον (Μεγ. Αθανάσιος, Μεγ.Βασίλειος, Ιω.Χρυσόστομος, Γρηγόριος Θεολόγος, Μάξιμος Ομολογητής, Γρηγόριος Παλαμάς κ.α.), αντί της περιθωριακότητας, έναντι των φορέων της έξωθεν και κρατικής εξουσίας, που βίωνε μέχρι τότε....

Εισαγωγή και μετάφραση: Στάθης Κομνηνός

2
Της άγνοιας στόμα
Χείλη που τρέμουν
Πώς, Γιε του Ζώντος, πώς να σε πω;
Γιε του Ενός
και τώρα των πολλών Γιε
μυριάδες ονόματα
Άφωνε Κύριε πώς γίνεσαι του Λόγου Κύριος;
Εραστή Εραστή, ιδού καταδιώκομαι
Λέει η Μαρία, εγώ που
την Καταφυγή γέννησα. Που να προσφύγω, πού;
Αστρόφως, του ήλιου μικρότερο
κι ωστόσο μεγαλύτερο
στο σύμβολο του Φως.
Φως μέγα, μόνο Φως
προσφορές ποιμενικές….

(όλο το εκτενές αφιέρωμα στο Κουκούτσι αρ. 5)

Κυδώνι γλυκό του κουταλιού

Bαθμολογία:

6 ψήφοι

Προστέθηκε από TSOFAGR, 27.03.11

 

Περιγραφή

Νόστιμο γλυκό του κουταλιού κυδώνι με άρωμα βανίλιας,σε μεγάλη οικογενειακή ποσότητα.

Τι χρειαζόμαστε:

• 3 Κιλά κυδώνια (καθ.βάρος)
• 3 Κιλά ζάχαρη
• 5 Φλιτζάνια νερό
• 5 Βανίλιες
• 3 ξυλάκια κανέλας
• 200γραμ. ασπρισμένα αμύγδαλα
• 200 γραμ. γλυκόζη
• 1 Λεμόνι τον χυμό

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Μαρμελάδες - Γλυκά κουταλιού

Μέθοδος

Κατσαρόλας

Διατροφή

Χορτοφαγική

Vegan

Περιέχει

Ξηρούς καρπούς

Κυδώνια

Φρούτα

Νηστίσιμα

Νηστίσιμα

 

 

 

 

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Κυδώνι γλυκό του κουταλιού http://www.sintagespareas.gr/sintages/kidoni-gliko-tou-koutaliou.html#ixzz29DS6erTT