Ριγανοκεφτέδες

Απλές λύσεις

 Ριγανοκεφτέδες

Οι ριγανοκεφτέδες είναι παραδοσιακές κροκέτες, αρωματισμένες με ρίγανη. Μπορούν να σερβιριστούν σαν μεζές για ούζο, κρασί ή μπύρα, σαν ορεκτικό ή σαν πρώτο πιάτο.

• Πατάτες: 3 μέτριες

• Ξερή ρίγανη: 3 κουταλιές
• Ψιλοκομμένο κρεμμύδι: 1 μικρό
• Ψιλοκομμένο μαϊντανό: 2 κουταλιές
• Αυγά: 2 μέτρια
• Τριμμένη φρυγανιά ή αλεύρι: όσο πάρει
• Αλεύρι: για αλεύρωμα
• Αλάτι, πιπέρι: όσο σας αρέσει
• Ελαιόλαδο: όσο πάρει στο τηγάνισμα

Πλένετε τις πατάτες και τις βράζετε με τη φλούδα. Τις στραγγίζετε και τις πλένετε με κρύο νερό. Τις ξεφλουδίζετε ζεστές και τις περνάτε από την πρέσα του πουρέ.

Αναμιγνύετε τον πουρέ με τα αυγά, τη ρίγανη, το μαϊντανό, το κρεμμύδι και αλατοπίπερο. Αν χρειαστεί, προσθέτετε τριμμένη φρυγανιά ή αλεύρι, ώστε να πλάθονται εύκολα.

Με αλευρωμένα χέρια, πλάθετε οβάλ ή στρόγγυλες κροκέτες και τις αλευρώνετε. Τις τηγανίζετε σε μπόλικο ελαιόλαδο, να ροδίσουν ολόγυρα και τις βγάζετε σε απορροφητικό χαρτί να στραγγίσουν. Τις σερβίρετε πολύ ζεστές.

radicio.com

Νίκος Εγγονόπουλος

Bigbook.gr

 
Ο Νίκος Εγγονόπουλος του Παναγιώτου (21 Οκτωβρίου 1907 - 31 Οκτωβρίου 1985) ήταν Έλληνας καθηγητής του Ε.Μ. Πολυτεχνείου, ζωγράφος, σκηνογράφος και ποιητής. Θεωρείται ένας από τους μείζονες εκπροσώπους της γενιάς του '30, ενώ αποτέλεσε και έναν από τους κύριους εκφραστές του υπερρεαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Το έργο του περιλαμβάνει ακόμα μεταφράσεις, κριτικές μελέτες και δοκίμια.

Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1907 στην Αθήνα και πραγματοποίησε τις βασικές του σπουδές εσωτερικός σε Λύκειο του Παρισιού. Το 1927 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και μετά την απόλυσή του εργάστηκε ως μεταφραστής σε τράπεζα και γραφέας στο Πανεπιστήμιο, ενώ το 1930 διορίστηκε στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων ως σχεδιαστής στη Διεύθυνση Σχεδίων Πόλεων.

Το 1932 γράφτηκε στην Σχολή Καλών Τεχνών, όπου μαθήτευσε κοντά στον Κωνσταντίνο Παρθένη, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα βυζαντινής τέχνης στο εργαστήριο των Φώτη Κόντογλου και Α. Ξυγγόπουλου, μαζί με το Γιάννη Τσαρούχη. Έκανε ελεύθερες σπουδές σε Παρίσι, Βιέννη, Μόναχο και Ιταλία. Δίδαξε στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π., ζωγραφική, ιστορία της τέχνης και σκηνογραφία από το 1938, διαδοχικά ως επιμελητής, έκτακτος, μόνιμος και τακτικός καθηγητής. Την ίδια περίοδο γνωρίστηκε με άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Γιάννης Μόραλης και ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο. Σε όλο το διάστημα των σπουδών ζωγραφικής ο Εγγονόπουλος παρέμεινε στη θέση του στο Υπουργείο και το 1934 τοποθετήθηκε στην Τοπογραφική Υπηρεσία, όπου μετά από έξι χρόνια μονιμοποιήθηκε με το βαθμό του Σχεδιαστή Α΄ Τάξεως.

Τα πρώτα δείγματα της ζωγραφικής του παρουσιάστηκαν το 1938 στην Έκθεση Τέχνη της Νεοελληνικής Παραδόσεως και αποτελούσαν έργα που απεικόνιζαν παλαιά σπίτια της Δυτικής Μακεδονίας. Την ίδια χρονιά σημειώθηκε και η είσοδός του στα ελληνικά γράμματα, αρχικά με τη δημοσίευση μεταφράσεων σε ποιήματα του Τριστάν Τζαρά και λίγο αργότερα, τον Ιούνιο του 1938, με την κυκλοφορία της πρώτης του ποιητικής συλλογής με τον τίτλο Μην ομιλείτε εις τον οδηγό.

Το Σεπτέμβριο του 1939 εκδόθηκε η δεύτερη ποιητική του συλλογή, Τα Κλειδοκύμβαλα της Σιωπής, ενώ το Νοέμβριο πραγματοποιήθηκε η πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής του, στο σπίτι του Νίκου Καλαμάρη. Την ίδια περίοδο εργάστηκε για την παράσταση της Ηλέκτρας του Σοφοκλή στο Θέατρο Κοτοπούλη, σχεδιάζοντας τα κοστούμια των ηθοποιών και συμμετείχε σε ομαδική έκθεση Ελλήνων καλλιτεχνών στη Νέα Υόρκη.

Το 1945 αποσπάστηκε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ως βοηθός στην έδρα Διακοσμητικής και Ελευθέρου Σχεδίου, θέση που διατήρησε μέχρι το 1956. Το 1949 συμμετείχε στην ίδρυση του καλλιτεχνικού ομίλου Αρμός με σκοπό την προώθηση μιας σύγχρονης αισθητικής πρότασης στον ελληνικό χώρο, μαζί με άλλα μέλη στα οποία περιλαμβάνονταν οι ζωγράφοι Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Μόραλης και Τσαρούχης. Παράλληλα εργάστηκε στο Υπουργείο Οικισμού και Ανοικοδομήσεως και σε συνεργασία με την αρχιτεκτονική ομάδα του Δημήτρη Πικιώνη σχεδιάζε νέα κτίρια.

Τα επόμενα χρόνια συμμετείχε σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις, ενώ το 1954 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 27η Μπιενάλε της Βενετίας με συνολικά 72 έργα του. Την ίδια περίοδο εκλέχθηκε μόνιμος επιμελητής του Πολυτεχνείου και παραιτήθηκε οριστικά από το Υπουργείο Δημοσίων Έργων. Το 1958 του απονεμήθηκε το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας για την ποιητική συλλογή Εν Ανθηρώ Έλληνι Λόγω, ενώ το 1966 τιμήθηκε για το ζωγραφικό του έργο από το βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄ με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού του Γεωργίου Α΄. Το κρατικό βραβείο ποίησης θα του απονεμηθεί αργότερα για δεύτερη φορά το 1979, καθώς και το παράσημο του Ταξιάρχη του Φοίνικος. Υπήρξε μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου, της Ελληνικής Εταιρίας Αισθητικής, της Societe Europeennee de Culture κ.ά. Μιλούσε αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (οδού Αναγνωστοπούλου).

Πίνακές του υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη, στις Δημοτικές Πινακοθήκες Αθηνών, Ρόδου, Θεσσαλονίκης, στο Μουσείο Θεάτρου στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και σε ιδιωτικές συλλογές.

Πέθανε το 1985 από ανακοπή καρδιάς και η κηδεία του πραγματοποιήθηκε δημοσία δαπάνη στο Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας.

Ποιήματα του Εγγονόπουλου έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά, δανικά, πολωνικά, ουγγρικά και τη βενετική διάλεκτο. Επιπλέον έχουν μελοποιηθεί από το Νίκο Μαμαγκάκη και τον Αργύρη Κουνάδη, ο οποίος έγραψε τη μουσική υπόκρουση στο ποίημα Μπολιβάρ για το δίσκο της εταιρίας Διόνυσος, σε απαγγελία του ίδιου του Εγγονόπουλου.

Το έτος 2007 ανακηρύχθηκε από τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας ως "Έτος Ν. Εγγονόπουλου".

Εργογραφία
 
Eggonopoulos002kl.jpg
Ποίηση

Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν (1938, 1966, 1977)
Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής (1939, 1966, 1977)
7 Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος, (1944, 1999, ISBN 960-7721-45-4
Στην κοιλάδα με τους ροδώνες, εκδ. Ίκαρος, 1978, ISBN 960-7233-03-4
Μπολιβάρ, ένα ελληνικό ποίημα, (1944, 1962, 1968, και 1978 εκδ. Ίκαρος, ISBN 960-7233-38-7
Ελευσίς (1948, 1977)
Η επιστροφή των πουλιών (1946, 1977)
Στη κοιλάδα με τους ροδώνες (1978)
Το μέτρον: ο άνθρωπος. Πέντε ποιήματα και δέκα πίνακες, εκδ. Ύψιλον (2005)
Μυθολογία = Mythology, μετάφραση David Connolly, Ύψιλον (2006)
Ωραίος σαν Έλληνας = The Beauty of a Greek: Poems : Ποιήματα, ανθολόγηση και μετάφραση David Connolly, εκδ. Ύψιλον (2007)

Πεζά

Ο Καραγκιόζης: Ένα ελληνικό θέατρο σκιών, Ύψιλον (1981
Ν. Εγγονόπουλος, Πεζά κείμενα, εκδ. Ύψιλον (1987)

Δισκογραφία

Ο Εγγονόπουλος διαβάζει Εγγονόπουλο, Διόνυσος
2010 "Η ύδρα των πουλιών" (φωνή Δημήτρης Πουλικάκος, μουσική Socos)

Οι Βιολέτες του Μάρτη

Bigbook.gr

 

Οι Βιολέτες του Μάρτη Βερολίνο, 1936. Λίγο πριν από τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων. Μια γκρίζα πόλη, με καταθλιπτικούς δρόμους κι ανέκφραστα πρόσωπα, παραδομένη στη βροχή και στα μεγαλεπήβολα σχέδια του Χίτλερ. Η τζαζ, τα καμπαρέ, η ευθυμία, η χαλαρότητα ανήκουν στο παρελθόν. Ο Μπέρνι Γκούντερ, πρώην αστυνομικός και νυν ιδιωτικός ντετέκτιβ, προσλαμβάνεται από τον εκατομμυριούχο Χέρμαν Σιξ προκειμένου να βρει ένα διαμαντένιο κολιέ που έχει κλαπεί. Το κόσμημα βρισκόταν στο χρηματοκιβώτιο της κόρης του Σιξ, η οποία μαζί με το σύζυγό της βρέθηκαν απανθρακωμένοι. Καθώς ο Μπέρνι ξεκινάει την έρευνά του, θα καταλάβει ότι η υπόθεση είναι πολύ πιο μπερδεμένη απ ό,τι φαίνεται... Ο χλομός εγκληματίας Βερολίνο, 1938. Η Γερμανία, υποταγμένη στη μεγαλομανία του Χίτλερ, φαίνεται έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο. Ο Μπέρνι Γκούντερ συνεργάζεται με την αστυνομία για την εξιχνίαση μιας σειράς αποτρόπαιων δολοφονιών με θύματα κορίτσια. Παράλληλα, αναλαμβάνει μια σημαντική υπόθεση εκβιασμού που αφορά στον ομοφυλόφιλο γιο της πάμπλουτης μεγαλοεκδότριας Λάνγκε. Με τον Χίτλερ στην εξουσία, η ομοφυλοφιλία του Ράινχαρντ Λάνγκε θα τον οδηγούσε σίγουρα σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης... Γερμανικό ρέκβιεμ Βερολίνο, 1947. Η αυτοκρατορία του Χίτλερ έχει καταρρεύσει. Η Γερμανία θυμίζει πλέον ξεπεσμένη ντίβα, που μέσα στα ερείπια ενός ένδοξου παρελθόντος μετρά τις απώλειες του πολέμου: μισογκρεμισμένα κτίρια, κατεστραμμένοι δρόμοι, άνθρωποι-φαντάσματα του παλιού τους εαυτού με δελτίο τροφίμων στο χέρι. Ο Μπέρνι Γκούντερ ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του τον απατά μ έναν Αμερικανό αξιωματικό. Ταυτόχρονα, αναλαμβάνει να βοηθήσει τον παλιό του συνάδελφο Έμιλ Μπέκερ, ο οποίος βρίσκεται φυλακισμένος στη Βιένη, κατηγορούμενος για το φόνο ενός Αμερικανού λοχαγού· ο Μπέρνι είναι αποφασισμένος να φύγει μακριά από την πόλη που τον πληγώνει, και με την προοπτική μιας παχυλής αμοιβής... Με φόντο τη γερμανική πρωτεύουσα τη θυελλώδη εποχή του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, τρεις διαφορετικές σκοτεινές υποθέσεις συνθέτουν την "Τριλογία του Βερολίνου", ένα από τα αριστουργήματα της νουάρ λογοτεχνίας.

προβάλλουμε το πολιτισμικό μας υπόβαθρο στο όνειρό μας

Υπάρχουν γενικά πολλά είδη συνειδητών ονείρων, αλλά μπορούμε να τα κατατάξουμε σε τέσσερες γενικές κατηγορίες, ανάλογα με το περιβάλλον τους, που εξαρτάται βασικά από τη στάση μας και το πολιτισμικό μας υπόβαθρο.

Για παράδειγμα ένας Χριστιανός μπορεί να δει αγγέλους να τον οδηγούν κάπου ή να του λένε κάτι, ή ακόμα το Χριστό ή την Παναγία. Οι αρχαίοι Έλληνες βέβαια, που δεν ήσαν χριστιανοί, θα βλέπανε αντίστοιχα κάποιο θεό τους, τον Απόλλωνα, τον Ερμή ή το Δία. Οι Μωαμεθανοί θα έβλεπαν το Μωάμεθ, οι Ινδουιστές το Κρίσνα, το Βισνού ή το Σίβα, ένας σαμάνος κάποιο μεγάλο πνεύμα κι ένας δυτικός ψυχολόγος το γέρο σοφό του Γιουγκικού αρχετυπικού συμβολισμού. Όλα αυτά δείχνουν τη σχετική επίσης αλήθεια όλων των θρησκειών και όλων των θρησκευτικών αποκαλύψεων. 

Πώς θα πείσεις όμως το χριστιανό ότι δεν του μίλησε ο Χριστός, αλλά ήλθε απλά σ' επαφή με ένα ενεργειακό πεδίο, ή με μια προβολή του νου του, που το μυαλό του λόγω του πολιτισμικού του υπόβαθρου το ερμήνευσε σαν το Χριστό, δίνοντάς του τη μορφή που υπέθετε ότι θα είχε ο ιστορικός Χριστός, με βάση τα όσα έχει ακούσει γι' αυτόν και τις εικόνες που έχει δει μέχρι τώρα; Κανένας που δεν άκουσε ποτέ του τίποτα για το Χριστό δεν μπορεί να τον δει ποτέ στο όνειρό του. Ο άνθρωπος όμως έχει δει τον ίδιο το Χριστό με τα μάτια του! και ο Μωαμεθανός το Μωάμεθ. Όχι μόνο δεν τον πείθεις για τη ψευδαίσθησή του, αλλά αυτή επικυρώνει και την προηγούμενη πίστη του με αποτέλεσμα να κάνει πιο εύκολη μια επανεμφάνιση του Χριστού στο όνειρό του ή σε ένα όραμά του, που θα ενισχύσει ακόμα πιο πολύ τη πίστη του κ.ο.κ. Τελικά ο "άγιος" θα παραδοθεί πλήρως στις προβολές του, χωρίς να διαφέρει σε αυτό από ένα σχιζοφρενή ή ψυχωτικό, παρ' όλο που μπορεί να εξυψωθεί στα μάτια των αδαών συνανθρώπων του και να προσηλυτίσει μάλιστα αρκετούς απ' αυτούς με το πάθος του φανατισμού του.

 Από την άλλη μεριά ο "αμαρτωλός" που έχει δυνατές σεξουαλικές επιθυμίες, προσπαθεί να τις αποβάλλει, αλλ’ αυτές εμφανίζονται διαρκώς στα όνειρά του, κάνοντάς τον να νιώθει ακόμα πιο αμαρτωλός, μέχρι να φθάσει να παρανοήσει τελείως και να ευνουχιστεί σαν τον Ωριγένη για ν' απαλλαχθεί απ' αυτές. 

Δεν είναι όμως μόνο αυτοί σκλάβοι των αντανακλάσεων και των παραισθήσεων, όλοι μας είμαστε! Ο Καστανέντα αναφέρει πόσο μένος και αντίδραση ένιωσε για τα βλάσφημα και ιερόσυλα, όπως νόμιζε, λόγια του δασκάλου του Δον Χουάν, που περιγελούσε το υπέροχο όραμα του Θεού που έβλεπε μπροστά του ν' ακτινοβολεί ζεστασιά, αγάπη και αγαλλίαση στη ψυχή του, ονομάζοντάς το απλώς το "καλούπι" του ανθρώπου και σαν κάτι στείρο και στατικό που θα έπρεπε να ξεπεράσει. Έτοιμος να λατρεύσει το Θεό που νόμισε ότι είδε ο Καστανέντα, ξύπνησε ξαφνικά από τις ψευδαισθήσεις του, όταν ο δάσκαλός του τού επεσήμανε γελώντας: ότι η μορφή που είχε δει ήταν ανδρική και αυτό σήμαινε βεβαίως πως ο Θεός είναι άνδρας.. Τον παρηγόρησε όμως λέγοντάς του ότι το ίδιο σφάλμα είχαν κάνει και όλοι οι μύστες που έτυχε να μετακινήσουν συμπτωματικά το "σημείο εστίασης της προσοχής τους" και να δουν έτσι το καλούπι του ανθρώπου (το πρότυπο όλων των χαρακτηριστικών του ανθρώπου σαν είδος). Όλοι τους είχαν νομίσει ότι είχαν δει το Θεό. 

Επειδή λοιπόν μπορεί να προβάλλουμε το πολιτισμικό μας υπόβαθρο στο όνειρό μας, μη βιαστούμε να δώσουμε ερμηνείες και περιγραφές ή να δημιουργήσουμε μεταφυσικές θεωρίες. Μια και ο νους μας μπορεί να προβάλει ό,τι θέλουμε και πάνω απ' όλα τις πεποιθήσεις μας, μην κάνουμε το μεγάλο λάθος να νομίσουμε ότι αυτές επικυρώνονται σαν πραγματικές με ένα μεταφυσικό τρόπο, επειδή ακριβώς τις βλέπουμε στα όνειρά μας. Αν ο νους μας, η συνείδησή μας είναι ο πραγματικός δημιουργός των πάντων, τότε δεν μπορεί να αποδειχθεί τίποτα για τίποτα. Το μόνο που μπορεί να λεχθεί είναι για την ίδια τη συνείδηση και τις ιδιότητές της. Χρειάζεται να προχωρήσουμε αρκετά στο δρόμο μας για να μπορούμε να βλέπουμε όνειρα που να μην αντανακλούν τις βαθύτερες πεποιθήσεις μας, ή τελικά να μη βλέπουμε καθόλου όνειρα, παρόλο που θα παραμένουμε εντελώς συνειδητοί σε όλη τη διάρκεια του ύπνου μας. Χρειάζεται μια δύσκολη εργασία κοινωνικού και ψυχικού αποπρογραμματισμού και απομάθησής μας για να φθάσουμε σε μια τέτοια κατάσταση.

Συνειδητό Ονείρεμα – Δημήτρης Ευαγγελόπουλος

Tο κοπτικό μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου

Tο κοπτικό μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου βρίσκεται στην έρημο της Θηβαΐδος, 250 περίπου χλμ. νοτιοανατολικά του Καΐρου. Ο συνειδητά θρησκευόμενος επισκέπτης αυτού του μοναστηριού θεωρεί συναρπαστικό το γεγονός ότι πατά τα άγια χώματα όπου έζησε, μόνασε και απεδήμησε στον Κύριο, ο Άγιος Αντώνιος, ο πατέρας του μοναχισμού, σε ηλικία 105 ετών (251 – 356 μ.Χ.). Το μοναστήρι είναι το αρχαιότερο εν ενεργεία μοναστήρι του κόσμου. Ιδρύθηκε το 356 μ.Χ., αμέσως μετά την κοίμηση του αγίου, από τους υποτακτικούς του σε τοποθεσία κάτω από την σπηλιά στην οποία έζησε ο άγιος, ως ερημίτης. Βρίσκεται σε οροπέδιο (Galalah) στους πρόποδες του όρους Al-Qalzam στην έρημο, σε υψόμετρο 410 μ., κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα. Η σπηλιά του αγίου βρίσκεται σε απόσταση δύο χλμ. από το μοναστήρι και σε υψόμετρο 680 μ. 1750 σκαλοπάτια οδηγούν σήμερα στον τόπο της ασκήσεώς του. Ένας ευθύς δρόμος, καταμεσής στην έρημο, οδηγεί στο μοναστήρι που καλύπτει έκταση 15 εκταρίων. Ένα προστατευτικό τείχος περιβάλλει τη Μονή. Το αρχικό τείχος κτίσθηκε από τον Ιουστινιανό το 535 μ. Χ. αλλά αυτό που αντικρίζει ο επισκέπτης είναι το τείχος του 10ου αιώνα, που ενισχύθηκε σταδιακά κατά τον 16ο και 19ο αιώνα

Ζάππειο Μέγαρο

20 Οκτωβρίου 1888, Εγκαινιάζεται το Ζάππειο Μέγαρο στην Αθήνα ...
Το Ζάππειον μέγαρο ή Ζάππειο είναι ένα από τα πιο σημαντικά κτήρια της Αθήνας, η κατασκευή του οποίου χρηματοδοτήθηκε από τον Ευάγγελο Ζάππα και βρίσκεται στον Εθνικό Κήπο. Το νεοκλασικό μέγαρο είναι συνυφασμένο με την ιστορία της νεώτερης Ελλάδας και σήμερα χρησιμοποιείται για δημόσιες και ιδιωτικές εκθέσεις και τελετές.
Το 1869 η Ελληνική κυβέρνηση οριοθέτησε 80,000 μ² δημόσιας γης για το κτήριο στο χώρο μεταξύ των κήπων του Παλατιού και του αρχαίου Ναού του Ολυμπίου Διός. Η Βουλή των Ελλήνων πέρασε επίσης νόμο στις 30 Νοεμβρίου του 1869 ειδικά για τις κατασκευές των κτηρίων των Ολυμπιακών αγώνων του 1896 αφού το Ζάππειο ήταν το πρώτο κτήριο παγκοσμίως που κτίστηκε αποκλειστικά για τους Ολυμπιακούς αγώνες[1][2].

Το πρώτο σχέδιο του κτηρίου εκπονήθηκε από τον αρχιτέκτονα Φ. Μπουλανζέ, το οποίο στη συνέχεια τροποποιήθηκε από τον Αναστάσιο Θεοφιλά και τελικά εγκαταλείφθηκε. Ο Κωνσταντίνος Ζάππας ανέθεσε τελικά τον σχεδιασμό του κτηρίου στον Δανό αρχιτέκτονα Θεόφιλο Χάνσεν. Μετά από πολλές καθυστερήσεις το κτήριο θεμελιώθηκε τη 20η Νοεμβρίου του 1874. Τα επίσημα εγκαίνια έγιναν με πανηγυρικό τρόπο την 20η Οκτωβρίου του 1888.Η αρχιτεκτονική του κτηρίου ακολουθεί τον νεοκλασικό ρυθμό, με πρόπυλο κορινθιακού ρυθμού. Το κτήριο σε συνδυασμό με την τριτοξωτή λίθινη γέφυρα του Ιλισσού, η οποία είχε κατασκευασθεί, επίσης, με χορηγία του Ευάγγελου Ζάππα, και τους γύρω κήπους, αποτέλεσαν την εικόνα της Αθήνας στις αρχές του 20ού αιώνα.[3]. Δυστυχώς ο Ευάγγελος Ζάππας, δεν έζησε αρκετά για να δεί το κτήριο στην τελική του μορφή. Στη διαθήκη του άφησε τον ξάδερφό του Κωνσταντίνο Ζάππα υπεύθυνο για την εκτέλεση και συνέχιση του φιλανθρωπικού του έργου.
Το Ζάππειο έχει περίπου 25 δωμάτια (97 m² με 984 m²). Η αρχική χρήση του κτηρίου και του προαύλιου χώρου ήταν για τα "Νέα Ολύμπια", μια γεωργική, τεχνική και βιομηχανική έκθεση που ορίστηκε να πραγματοποιείται ανά τετραετία (στο "Ζάππειο"). Χρησιμοποιήθηκε επίσης, από το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και από τις εγκαταστάσεις του εξέπεμπε από το 1938 ο κρατικός ραδιοσταθμός Αθηνών. Οι εκπομπές παράγονταν στους ραδιοθαλάμους του Ζαππείου, ενώ χρησιμοποιήθηκε η κεραία μεσαίων των Λιοσίων. Χρησιμοποιήθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 για τους αγώνες ξιφασκίας. Στην Μεσολυμπιάδα του 1906 χρησιμοποιήθηκε σαν Ολυμπιακό χωριό ενώ στους Ολυμπιακούς του 2004 αποτέλεσε κέντρο τύπου και εκδηλώσεων. Πολλά ιστορικά γεγονότα πραγματοποιήθηκαν στο Ζάππειο με αποκορύφωμα την ιστορική υπογραφή της συνθήκης προσχώρησης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (τότε ΕΟΚ) στη 1η Ιανουαρίου του 1981 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Επίσης μετά από τη μεταπολίτευση το Ζάππειο αποτέλεσε το κέντρο τύπου σε όλες τις Γενικές Εκλογές της χώρας όπου οι νικητές και οι ηττημένοι των εκλογών δίνουν την καθιερωμένη συνέντευξη μετά το τέλος των εκλογών. Ο χώρος του Ζαππείου χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται για διάφορες εκθέσεις και τελετές. Ιδιαίτερα γνωστό και αγαπητό στους Αθηναίους όλων των γενεών είναι το αναψυκτήριο Αίγλη του Ζαππείου, που έχει ιστορία πολλών δεκαετιών.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%AC%CF%80%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%BD_%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%BF

Αυθεντικά βρετανικά pancakes

πηγή http://www.facebook.com/photo.php?fbid=304273013013409&set=a.267802963327081.59781.264580240316020&type=1&theater

Αυθεντικά βρετανικά pancakes

Φτιάξτε αυτό το αυθεντικό αγγλικό γλυκό και ξεκινήστε την ημέρα σας γεμάτη ενέργεια.

110 γραμμάρια αλεύρι, απλό, κοσκινισμένο

1 πρέζα αλάτι

2 αυγά

200 ml γάλα

75 ml νερό

50 γραμμάρια βούτυρο

Ανακατέψτε το αλεύρι και το αλάτι σε ένα μπολ και χτυπήστε μαζί τα αυγά.

Σιγά-σιγά προσθέστε το γάλα και νερό και στη συνέχεια χτυπήστε τα πάλι ελαφρά όλα μαζί. Η ζύμη πρέπει να είναι ομαλή και κρεμώδης.

Λιώστε το βούτυρο σε ένα τηγάνι και μεταφέρετε με ένα κουτάλι όσο μείγμα χρειαστεί για μια τηγανίτα ανάλογα με το τηγάνι σας.

Θα χρειαστεί λίγα δευτερόλεπτα για να ροδίσει η κάθε τηγανίτα και να τη μαγειρέψετε και από την άλλη μεριά.

Πασπαλίστε με ζάχαρη άχνη και με φρέσκο χυμό λεμονιού, στριφογυρίστε τες σε rolls και απολαύστε.

queen.gr

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ «να μου διαβάζεις το βαθύ γαλάζιο»

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ «να μου διαβάζεις το βαθύ γαλάζιο»

ΠΙΝΑΚΑΣ -ΡΕΝΟΥΑΡ

σ’ ένα δωμάτιο παλιό, μοναχικό
σ’ ένα δωμάτιο γκρίζο

να μου διαβάζεις το βαθύ γαλάζιο
και το κόκκινο,
να μου διαβάζεις ήχους, μουσικές,
να μου διαβάζεις ποιήματα

στο μισοσκόταδο τα μάτια σου να λάμπουν
να κελαρύζει, να μοσκοβολάει η φωνή σου
να πλημμυρίζει το δωμάτιο λέξεις μυστικές
που αχνίζουν και θαμπώνουν τα παγωμένα τζάμια

στα χείλη σου να ανθίζει
ένα χαμόγελο κρυφό
όπως πετούμενο που ξαφνικά φτερούγισε
σε ερειπωμένο σπίτι
ή ο ξενιτεμένος που επιτέλους γύρισε
στη μία και μοναδική πατρίδα του

να μου διαβάζεις ποιήματα
και να μ’ αγγίζεις με το φως
με κείνο το αχνό λησμονημένο όνειρο

Τατιάνα Γκρίτση - Μιλιέξ

Bigbook.gr

Τατιάνα Γκρίτση - Μιλιέξ

Συγγραφέας, δημοσιογράφος, κριτικός, από τις σημαντικότερες ελληνίδες πεζογράφους. Η Τατιάνα Γκρίτση - Μιλιέξ γεννήθηκε στην Αθήνα στις 20 Οκτωβρίου του 1920. Τελείωσε το Γυμνάσιο με μαθήματα κατ' οίκον, ενώ ασχολήθηκε για λίγο και με το χορό. Το 1942 γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά σύντομα εγκατέλειψε τις σπουδές και στράφηκε στην εκμάθηση της γαλλικής γλώσσας.

Την πρώτη της επίσημη εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε το 1945 με δημοσιεύσεις διηγημάτων της στο περιοδικό «Ελεύθερα Γράμματα». Το 1939 παντρεύτηκε το γάλλο λόγιο και φιλέλληνα Ροζέ Μιλλιέξ, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εντάχτηκε στο ΕΑΜ και ως εθελόντρια στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό.

Από το 1945 έως το 1975 οι Μιλιέξ έζησαν στη Γαλλία, την Κύπρο και την Ιταλία, με μεγάλα διαστήματα παραμονής στην Ελλάδα. Στην Ιταλία η Τατιάνα Μιλιέξ έδρασε κατά της δικτατορίας Παπαδόπουλου, που στο μεταξύ της είχε αφαιρέσει την ελληνική υπηκοότητα. Μετά τη μεταπολίτευση επιστρέφει στην Ελλάδα και εργάζεται στην ΕΡΤ ως υπεύθυνη εκπομπών.

Ως δημοσιογράφος και κριτικός συνεργάστηκε με εφημερίδες της Ελλάδος («Ανεξάρτητος Τύπος», «Ανένδοτος», «Αυγή» και «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία») και της Κύπρου («Τα Νέα», «Δημοκρατική»), καθώς και με πολλά περιοδικά.

Χαρακτηριστικά του πεζογραφικού της έργου είναι η ποιητική διάσταση του λόγου, η παρουσία των στοιχείων της φαντασίας, της βιωματικής και διακειμενικής μνήμης και του εσωτερικού χρόνου. Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος, το Βραβείο των Δώδεκα, το Κρατικό Βραβείο μυθιστορήματος και το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.

Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Φεβρουαρίου του 2005.

Εργογραφία

Αλλάζουμε; (Διηγήματα, εκδ. Καστανιώτη)

Το αλώνι της Εκάτης (Διηγήματα, εκδ. Καστανιώτη)

Αναδρομές (Διηγήματα, εκδ. Καστανιώτη)

Από την άλλη όχθη του χρόνου (εκδ. Καστανιώτη)

Ημερολόγιο (εκδ. Καστανιώτη, εκδ. Κέδρος)

Και ιδού ίππος χλωρός (μυθιστόρημα, εκδ. Καστανιώτη)

Οδοιπορικό στην Ινδία (ταξιδιωτικό, εκδ. Καστανιώτη)

Ονειρικά (Διηγήματα, εκδ. Καστανιώτη)

Σπαράγματα (Νουβέλες εκδ. Καστανιώτη)

Στη σκάλα του ουρανού (Διηγήματα, εκδ. Καστανιώτη)

Στο δρόμο των αγγέλων (Μυθιστόρημα, εκδ. Καστανιώτη)

Η Τρίπολη του Πόντου (Ιστορική Μονογραφία, εκδ. Καστανιώτη)

Φεγγάρι στην Ακρόπολη (Εφηβική Λογοτεχνία, εκδ. Καστανιώτη)

Χρονικό ενός εφιάλτη: 1967-1974 (εκδ. Καστανιώτη)

Το παραμύθι του Κάσιαλου (βιογραφικό, εκδ. Καστανιώτη)

Αναγνωρίσεις (εκδ. Ελληνικά Γράμματα)

Κοπιώντες και πεφορτισμένοι (Διηγήματα, Κέδρος)

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/biographies/85#ixzz29onmfqch

Το περιοδικό Κουκούτσι προτείνει ... Εντευκτήριο

περιοδικό και εκδόσεις Κουκούτσι.

Το περιοδικό Κουκούτσι προτείνει το καίνούργιο τεύχος του περιοδικού Εντευκτήριο. Το 97ο τεύχος περιλαμβάνει επιστολές της μητέρας του Ζαν Ζενέ για τον γιό της, σελίδες για τον Α. Χιόνη, και άλλη εκλεκτή ύλη. ΒΛ. ΠΑΡΑΚΑΤΩ.

[ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ!]

«Κύριε, προβληματίζομαι εδώ και καιρό σχετικά με το θέμα του γιου μου Φρεντερίκ Ζενέ, τον οποίο αναγκάστηκα να σας αφήσω στις 26 Απριλίου

[1913]. Έμαθα πως είναι άρρωστος και θα ήθελα να μάθω νέα του. Είχα ακόμη έναν γιο, που ονομαζόταν Ζαν, γεννημένο στο Παρίσι στις 19 Δεκεμβρίου 1910, τον οποίο είχα αναγκαστεί να σας εμπιστευθώ. […] Ελπίζω να δείξετε κατανόηση […] και να μη μου αρνηθείτε αυτό που σας ζητώ τόσο επίμονα: νέα των δύο μικρών μου παιδιών. Δεν χάνω το κουράγιο μου και ελπίζω πάντα σε καλύτερες μέρες, που ενδέχεται να μην έρθουν ποτέ. Σας παρακαλώ να δεχθείτε, κύριε, τις ευχαριστίες μου και τα σέβη μου.» Από τον Φεβρουάριο 1911 μέχρι και τον Αύγουστο 1913, με τέσσερις επιστολές της προς τον διευθυντή της Υπηρεσίας Κοινωνικής Πρόνοιας, στην οποία είχε εμπιστευτεί διαδοχικά τα δύο αγόρια της, η Καμίλ Ζενέ ζητά επίμονα όσο και παρακλητικά να μάθει νέα τους. Τις επιστολές αυτές, που δημοσιεύονται στο νέο τεύχος » (Νο 97) του «Εντευκτηρίου (σε μετάφραση-παρουσίαση της Μαρίας Παπαδοπούλου), ανακάλυψαν πριν από λίγα χρόνια στα κρατικά αρχεία ο Aλμπέρ Ντισύ, διευθυντής του Ιδρύματος Ζαν Ζενέ, και ο Πασκάλ Φουσέ. Ο Ζενέ δεν γνώρισε ποτέ τη μητέρα του και πληροφορήθηκε την ύπαρξη αυτών των επιστολών στις αρχές της δεκαετίας του '70, όταν πια ήταν περίπου εξήντα ετών.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΡΕΝΔΥΣΙΑΣ
ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ

Στη Γαλλία (και πάλι) της δεκαετίας του '20, στα τρελά χρόνια που ακολούθησαν τον πόλεμο του 1914, ένας νέος άντρας, ο εργάτης Πολ Γκραπ, και μια νέα γυναίκα, η επίσης εργάτρια Λουίζ Λαντί, προκαλούν ένα μικρό (ή όχι και τόσο μικρό;) σκάνδαλο με τη ροκαμβολική τους περιπέτεια.
Παντρεύονται το 1911 και, πριν περάσει χρόνος από τον γάμο τους, ο Πολ στρατεύεται, με τον καιρό προάγεται σε δεκανέα· όμως, στα μέσα Νοεμβρίου του 1913, κι αφού πάρει μέρος σε μερικές μάχες κατά των γερμανικών στρατευμάτων, λιποτακτεί κι επιστρέφει κρυφά στο Παρίσι.
Καθώς όμως ήταν πολύ δύσκολο να περάσει απαρατήρητη και ασχολίαστη η παρουσία ενός νέου άντρα στη γαλλική πρωτεύουσα υπό καθεστώς γενικής επιστράτευσης, ο Πολ μεταμφιέζεται σε γυναίκα· ζει ως γυναίκα με τη γυναίκα του· κυκλοφορεί ως γυναίκα· εργάζεται ως γυναίκα· ως γυναίκα επίσης συνάπτει ερωτικές σχέσεις με άντρες αλλά και με γυναίκες. Όμως, η καθημερινή ζωή του ζευγαριού γίνεται κάθε μέρα και πιο δύσκολη, οι σχέσεις τους ολοένα και περισσότερο τεταμένες... Η δραματική κατάληξη δεν θα αργήσει.
Σ’ αυτό το τεύχος του «Εντευκτηρίου» δημοσιεύονται αποσπάσματα από την ιστορία αυτού του διδύμου (προδημοσίευση από το βιβλίο «Η γκαρσόν και ο δολοφόνος», που θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, σε μετάφραση Νίκου Κούρκουλου).

(Στις φωτογραφίες: Επάνω, ο Πολ, η Σούζαν και ο γιος τους. Δίπλα, ο Πολ ως Σουζάν...)

Στο ίδιο, εντυπωσιακά πλούσιο, τεύχος: νέα ποιήματα της Μαρίας Λαϊνά, της Άννυς Κουτροκόη, της Ντίνας Καραβίτη, της Μαρίας Ταταράκη, του Χρήστου Τσιάμη, του Κώστα Νησιώτη, της Βικτωρίας Καπλάνη, του (Κύπριου) Κυριάκου Ευθυμίου· πεζά του Γιάννη Τσίρμπα, του Δημήτρη Μίγγα, του Γιάννη Παλαβού, της Μαρλένας Πολιτοπούλου, του Δημήτρη Τανούδη, του Κυριάκου Γιαλένιου· δοκίμιο της Κικής Δημουλά για ένα πεζογραφικό βιβλίο του ζωγράφου Παναγιώτη Τέτση, άρθρο του Πάνου Θεοδωρίδη για τα διαχρονικά αίτια της ελληνικής κρίσης.

Επίσης, πολυσέλιδο αφιέρωμα στον ποιητή Αργύρη Χιόνη (με ανέκδοτα κείμενα του ίδιου, αφηγηματικά κείμενα της Ζυράννας Ζατέλη, του Δημήτρη Νόλλα και των Γιαν-Χένρικ Σβαν και Μαργαρίτας Μέλμπεργκ, καθώς και μελετήματα του Αλέξη Ζήρα, της Ντάντης Σιδέρη-Σπεκ, του Σταύρου Ζαφειρίου, της Μαρίας Στασινοπούλου και του Σωτήρη Γάκου).
Γράφει, μεταξύ άλλων, η Ζατέλη: «Εἶχα ἀκόμα νά τοῦ διηγηθῶ πράγματα. Νά μοῦ διηγηθεῖ κι ἐκεῖνος, παρ’ ὅτι πιό κρατημένος πάντα, πιό περίφοβος ἤ ἐπιφυλακτικός μέ ὅλα ὅσα τόν συνεῖχαν ἀπ’ ἀρχῆς ἕως τέλους. Γιατί ὅσα κι ἄν ἔλεγε σ’ ἐκεῖνα τά ἑσπερινά μακριά τηλεφωνήματα, τότε πού παῖρναν φωτιά τά σύρματα, τά βαθύτερα τά φρουροῦσε ζηλότυπα, δέν τά φανέρωνε νομίζω. Ἴσως μόνο στήν ποίηση, τήν «σκοτεινή κυρία» του ὁσάκις τόν ἐπισκεπτόταν... Ξεφυλλίζω πάλι ἕνα-ἕνα τά βιβλία του, παρατηρῶ πόσα σημεῖα ἔχω ὑπογραμμίσει ἀπό πρῶτες καί δεύτερες ἀναγνώσεις, πόσα κόκκινα θαυμαστικά ἀπό δίπλα, ἡμερομηνίες γιά νά θυμᾶμαι, πότε-πότε καί κάποιο ἐρωτηματικό, μιά ἐκκρεμότητα...»

Ακόμη, κριτική θεάτρου της Ζωής Βερβεροπούλου, πληθωρική ενότητα με βιβλιοκρισίες (τις υπογράφουν οι: Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Τιτίκα Δημητρούλια, Μαρία Στασινοπούλου, Μανόλης Πρατικάκης, Γιώργος Κορδομενίδης, Ευσεβία Χασάπη, Κώστας Ν. Πλαστήρας, Γιάννης Κεσσόπουλος, Τάνια Βοσνιάδου, Βάνα Χαραλαμπίδου, Ηρακλής Παπαϊωάννου, Αργύρης Παλούκας, Βασίλης Αμανατίδης), ειδικό τετράχρωμο ένθετο 16 σελίδων με φωτογραφίες του Αχιλλέα Τηλέγραφου, σχέδια της Γεωργίας Τρούλη.