Αντώνιος Μπετεινάκης, Συντ/ρχης ( 7-6-1886 έως 27-10-1943)

Bigbook.gr

Αντώνιος Μπετεινάκης, Συντ/ρχης ( 7-6-1886 έως 27-10-1943)

"Να το θυμάσαι ...μoυ λεγε ..."

.....Μόλις χάραζε , ακόμα δεν μπορούσε κανείς να διακρίνει φιγούρες. Ψιλόβρεχε, το χώμα μύριζε έντονα, τα σκυλιά γαύγιζαν σαν να χαλούσε ό κόσμος…Βαρύ , πολύ βαρύ τούτο το ξημέρωμα …27 Οκτωβρίου 1943…ώρα 6.00…κι ύστερα απλώθηκε σιωπή παντού…κάτι πλανιόταν στον αέρα όμως τίποτα δεν κουνιόταν , ούτε ο νους τους ήθελε να το σκεφτεί.. Όλοι μαζί με μια φωνή άρχισαν να τραγουδούν …

« Σε γνωρίζω από την κόψη

του σπαθιού την τρομερή

σε γνωρίζω από την όψη

που με βία μετράει τη γη.»

κι ύστερα πάλι φωνές και γερμανικά παραγγέλματα για να σταματήσουν, όμως αυτοί συνέχιζαν ακόμη πιο δυνατά. Τίποτα δεν τους τρόμαζε πια , απολύτως τίποτα. …

Καμιά εικοσαριά στρατιώτες με ειδικό βηματισμό παρατάχθηκαν στον αύλιο χώρο της φυλακής . Η βροχή συνέχιζε να πέφτει κι αυτή ρυθμικά και τότε… ώ θεέ μου! έξι άνδρες με συνοδεία Γερμανών αξιωματικών βγήκαν έξω . Οι άνδρες φανερά κουρασμένοι όμως με το κεφάλι ψηλά συνέχιζαν να λένε τον εθνικό ύμνο. Τους έβαλαν να ακουμπήσουν στον τοίχο και τους έδεσαν τα χέρια. Τους έκλεισαν τα μάτια με ένα άσπρο πανί. Ο παππούς γύρισε το κεφάλι του στο πλάι. Δεν ήθελε να του δέσουν τα μάτια , ήθελε να βλέπει κατάματα το μεγαλύτερο θεριό , αυτό που κανένας δεν νίκησε ποτέ , ήθελε να χορτάσει και την τελευταία σταγόνα της ζωής , το αμυδρό φως της μέρας που μόλις είχε αρχίσει να ξυπνά. …κι ύστερα ακούστηκε μια πολύ δυνατή φωνή και ο αέρας γέμισε από τους πυροβολισμούς …Οι κρατούμενοι μέσα από τα μικρά τους παράθυρα έκλαιγαν σιωπηλά…δεν ακούστηκε τίποτα άλλο …απόλυτη σιωπή …όλα είχαν τελειώσει …

Αυτό το παραμύθι μου έλεγε ο πατέρας μου κάθε χρόνο τέτοια μέρα. .. «Να το θυμάσαι » μου λεγε, « να το λες και στα παιδιά σου κι αυτά να το λένε στα δικά τους…κάθε χρόνο στις 27 Οκτωβρίου …»

Ο συνταγματάρχης Αντώνιος Μπετεινάκης εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στις φυλακές της Αγυιάς Χανίων στις 27 Οκτωβρίου 1943 . Το γερμανικό στρατοδικείο συνεδρίασε μέσα σ΄ αυτές τις φυλακές και τον καταδίκασε σε θάνατο μαζί με άλλους πέντε . Οι υπόλοιποι δεκαέξι που είχαν συλληφθεί τότε αθωώθηκαν .

Στο κελί των φυλακών ( στην Αγυιά Χανίων ) ο Αντώνιος Μπετεινάκης είχε γράψει τα παρακάτω : « Προσφέρω τη ζωή μου με ευχαρίστηση για την Πατρίδα , εάν οι εχθροί μας μου την αφαιρέσουν. Θεωρώ τον εαυτόν μου ευτυχή γιατί πεθαίνω για να μην την βλέπω σκλάβα και τυρανούμενη ».

Επίσης σ΄ένα άλλο σημείωμα του έγραψε :

« Δεν το λυπούμαι το κορμί σάρκα είναι και θα λιώσει

μόνο λυπούμαι ταρφανά ποιος θα τα μεγαλώσει »

Από τότε έχουν περάσει 69 χρόνια …σαν σήμερα !!!

από Ελένη Μπετεινάκη

( δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο cretalive.gr την 26 -10-2011)

Πηγές :http://zhtunteanagnostes.blogspot.gr/2012/10/7-i-1886-27-1943.html

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%93._%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82

— με Ελένη Μπετεινάκη

Εκκλησίες Αγίου Δημητρίου

πηγή http://www.explorers.gr

Θεσσαλονίκη: η χριστιανοκρατούμενη πόλη της Ελλάδας.
Η Θεσσαλονίκη είναι ασφυκτικά γεμάτη με εκκλησίες, σε πολύ μεγαλύτερη συχνότητα(αναλογικά) από ότι η Αθήνα. Αρκετές μάλιστα εξ αυτών κτίστηκαν αιώνες πριν. Ως εκ τούτου, είναι λογικό να περιμένουμε να βρούμε αρκετές παράξενες ανάμεσα τους..
Και όντως, δεν χρειάζεται καν να ψάξουμε σε μικρές και ξεχασμένες σε κάποια μικρή γειτονιά της πόλης, μιας και η πιο παράξενη ίσως εκκλησία της Θεσσαλονίκης είναι ο ναός του πολιούχου της.. η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Εξωτερική άποψη του ναού του Αγίου Δημητρίου, του πολιούχου 'Αγιου της Θεσσαλονίκης.

Κάθε επισκέπτης μπορεί να κατέβει στις κατακόμβες του και να περιηγηθεί σε μία περιορισμένη έκταση. Από εκεί και πέρα όμως, θα συναντήσει αρκετές σφραγισμένες διόδους που οδηγούν στο υπόλοιπο δίκτυο των στοών, το οποίο εκτείνεται κατά μήκος ολόκληρης της παλιάς πόλης. Μάλιστα, μία εξ αυτών οδηγεί στα κάστρα της πόλης, ενώ η άλλη στις κατακόμβες του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, ακριβώς απέναντι από την Αγία Σοφία της Θεσσαλονίκης.

Μία από τις στοές στις κατακόμβες του ναού του Αγίου Δημητρίου.

Επίσης, με μία απλή περιπλάνηση στα όσα εκτίθενται στις κατακόμβες, θα συναντήσετε κάποια εξαιρετικά περίεργα σημεία, όπως αυτό της εικόνας. Αποτελεί κομμάτι από μαρμάρινο ιερό, ενώ το σύμβολο που φέρει είναι το ίδιο με αυτό που διακοσμεί το πίσω μέρος της μαρμάρινης Πύλης του Παραδείσου και της Κόλασης στην Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης, και ίσως αποτελεί στοιχείο- σύνδεσμο μεταξύ του θρυλικού μύθου και της Θεσσαλονίκης!(βλ. σχετική συζήτηση στο φόρουμ του Μεταφυσικού, www.metafysiko.gr/forum, και σχετικό άρθρο στο περιοδικό mystery, τεύχος 17.)
Σύμβολα χαραγμένα πάνω σε πλάκες, εκτίθενται πλέον ως μουσειακά αντικείμενα, φέρουν όμως πάνω τους πρωτοχριστιανικούς συμβολισμούς που πλέον δεν συναντάμε σε εκκλησίες.


Τέλος, στο εσωτερικού του ναού αναζητήστε και το μέρος όπου φυλάσσονται τα οστά του Αγίου Δημητρίου, ενός εκ των 3 σημαντικότερων αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Μεταφέρθηκαν στο ναό πριν λίγα χρόνια, από το αβαείο του S. Lorenzo στη μικρή πόλη Campo της Ιταλίας.

Αναζητήστε επίσης την αινιγματική εικόνα όπου οι 'Αγιοι Πέτρος και Παύλος ανταλλάσουν το πολύκροτο φιλί. Σαφώς και η επίσημη θέση της Ορθόδοξης και Καθολικής εκκλησίας είναι ότι πρόκειται για φιλί συμφιλίωσης(για περισσότερα αναζητήστε στοιχεία για το παρελθόν των δύο αγίων και τις μεταξύ τους διαφωνίες). Βέβαια, έχουν αναπτυχθεί διάφορες θεωρίες, όπως ότι το φιλί αποτελεί "ανταλλαγή" κάποιας γνώσης ή ενός υλικού θρυλικού αντικειμένου, κλπ.

πηγή http://www.e-naousa.gr

Η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στη Νάουσα

Η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, βρίσκεται στην οδο Αγίου Δημητρίου, δίπλα από το ιστορικό και λαογραφικό μουσείο της Νάουσας. Το τηλέφωνο της εκκλησίας είναι 2332022705.

πηγή http://imd.gr

Ο ΙΕΡΟΣ  ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΤΗ ΝΕΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΑ

Στη Χριστιανική Εκκλησία από νωρίς ο ναός  γίνεται το κέντρο της λατρείας αλλά και ο συμβολικός χώρος ο οποίος μυστικά ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό. Η Ορθόδοξος αρχιτεκτονική με το συμβολικό χαρακτήρα τον  οποίο προσδίδει στους Ιερούς Ναούς επιζητεί με την μορφολογία της την όλη ανάταση, την εξύψωση και τέλος την εξαΰλωση του χώρου.

Η Ορθοδοξία με τους σταυρόσχημους ναούς δημιούργησε και πέτυχε το κατόρθωμα της πνευματοποιήσεως του χώρου.

Την κατασκευή ενός τρισυπόστατου σταυροειδή μετα τρούλου ναού, η ευσέβεια των ανθρώπων της περιοχής της Νέας Δημητριάδος οικοδόμησε δίδοντάς του το όνομα του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου και των Αγίων: στο βόρειο κλίτος  του Αγίου Φανουρίου και στο νότιο κλίτος του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

1. ΙΣΤΟΡΙΚΑ

Α. Μέχρι το έτος 1937 δεν υπήρχε στην περιοχή της Νέας Δημητριάδος κάποιος ναός η  ναήδριο έτσι οι πιστοί αναγκάζονταν να εκκλησιάζονται σε παρακείμενους Ι. Ναούς .Ο  Εξωραϊστικός Σύλλογος της περιοχής  παίρνει την πρωτοβουλία να αγοράσει το οικόπεδο για να χτιστεί  ναός .Μετά από έρανο στην πόλη του Βόλου και στην γύρω περιοχή συγκεντρώνεται το απαραίτητο ποσό για την αγορά του οικοπέδου και την  ανοικοδόμηση του ναού.

 Προς το τέλος του 1937 θεμελιώνεται και χτίζεται ο πρώτος Ιερός Ναός  σε τρίκλιτη Βασιλική. Τα μέλη του Εξωραϊστικού συλλόγου διαφώνησαν στο όνομα που θα έπρεπε να έχει ο ναός .Άλλοι  μεν υποστήριξαν ότι θα έπρεπε να φέρει το όνομα του Αγίου Φανουρίου, γιατί έλεγαν ότι τέτοια εκκλησία υπήρχε κάτω από την παλαιά ακρόπολη της Δημητριάδος, άλλοι  δε  πρότειναν να αφιερωθεί στον Άγιο Δημήτριο όπου και υπερίσχυσαν. Είχε εμβαδόν 100 τ. μ. και στο νάρθηκα  υπήρχε εντοιχισμένη πλάκα όπου έγραφε ότι ο Ναός θεμελιώθηκε επί Μητροπολίτου Δημητριάδος  Ιωακείμ.

Στις 9 Μαρτίου του έτους 1938 δημιουργείται   η πρώτη Εκκλησιαστική επιτροπή και στις 11 Δεκεμβρίου 1939 διορίζεται ο πρώτος εφημέριος π. Δημήτριος Ντότσιας. Στις 2 Μαρτίου του έτους 1940  όπου μέχρι τότε ο  Ναός του Αγίου Δημητρίου ήταν παρεκκλήσιο του Αγίου Κωνσταντίνου  αποστέλλεται το πρώτο έγγραφο προς την Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος  με πρόταση για την  ίδρυση ενορίας. Το αίτημα γίνεται αποδεκτό και στις 13 Ιουλίου 1940 δημοσιεύεται το σχετικό Βασιλικό Διάταγμα στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Η ενορία έχοντας πλέον και νομική ισχύ συνεχίζει το δύσκολο έργο της ιδίως την περίοδο της κατοχής όπου και προσπαθεί να ανακουφίσει τους πεινασμένους και δυστυχείς αδελφούς μας. Μέσα από τα πρακτικά της εποχής διαβάζουμε την απόφαση του τότε Εκκλησιαστικού Συμβουλίου να ενισχύσει τους φτωχούς με το ποσό των πέντε χιλιάδων δραχμών. Από την απελευθέρωση και μετά η ενορία του Αγίου Δημητρίου συνεχίζει  κανονικά το έργο της έως το έτος 1957 όπου ο καταστροφικός σεισμός έπληξε την περιοχή. Ο Ναός κρίνεται ακατάλληλος και το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο αποφασίζει να κατασκευάσει ξύλινο παράπηγμα για την εξυπηρέτηση των θρησκευτικών αναγκών των πιστών με απώτερο στόχο την αναζήτηση χώρου για την κατασκευή νέου Ναού. Στη θέση τοιυ πρώτου Ναού σήμερα υπάρχει μικρό ναίδριο που περιβάλει ότι απέμεινε απ'αυτόν δηλαδή την Αγία Τράπεζα αφιερωμένο στον συναθλητή του Αγίου Δημητρίου Άγιο Νέστορα.  

Β. Την 29 Σεπτεμβρίου του έτους 1960 με την υπ¨αρίθμ. 6^η  Πράξη  του εκκλησιαστικού συμβουλίου ολοκληρώνονται οι προσπάθειες για την συγκέντρωση των απαραίτητων τετραγωνικών μέτρων   του οικοπέδου, οι οποίες είχαν αρχίσει από το 1959, σε δύο τμήματα, αγορά του πρώτου και δωρεά του δεύτερου από τον κ. Παρίση  Κουτσογιώργη, όπως απαιτούνταν από το σχέδιο.

Οι εργασίες θεμελίωσης  πραγματώνονται   υπο την τεχνική επίβλεψη του κ. Δ. Καλαμάτα και του εργολάβου κ Ευαγγέλου Γκίκα φθάνοντας έτσι στην πιο σημαντική στιγμή της ενορίας την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 1963 και  μετά την Θεία Λειτουργία που τελέσθηκε από τον Μακαριστό  Σεβασμιώτατο  Δημητριάδος Κυρό Δαμασκηνό και με την παρουσία όλων των αρχών της πόλεως του Βόλου τελείται ο Αγιασμός της θεμελίωσης του νέου  Ιερού Ναού.

Ύστερα  από δώδεκα χρόνια και μετά από πολλούς κόπους, στερήσεις και φιλότιμες προσπάθειες όλων των κατοίκων της περιοχής της Ν. Δημητριάδος με πρωτοστάτες τους εκάστοτε ιερείς του Ναού και τους Εκκλησιαστικούς Συμβούλους, το Σεπτέμβριο του ¨ετους 1975 μέσα σε επίσημη και φορτισμένη συναισθηματικά ατμόσφαιρα, παρουσία των πολιτικών και πολιτειακών αρχών του τόπου τελούνται τα Εγκαίνια του Ιερού Ναού του Αγίου Δημητρίου Βόλου από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δημητριάδος Κ.Κ. Χριστόδουλο σημερινό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος .Αυτή η ημερομηνία των Εγκαινίων σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας ιστορικής εποχής για την περιοχή που τώρα έχει ως κέντρο αναφοράς το νέο Ιερό Ναό με την δεσπόζουσα μεγαλόπρεπη θέση του και την καλαίσθητη διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου.

                                ---------------------------------------

πηγή http://www.magouliana.gr

Άγιος Δημήτριος

Διασχίζοντας τα πανέμορφα δρομάκια του χωριού μπορεί να φτάσει κανένας στην εκκλησία του Άγίου Δημητρίου η οποία βρίσκεται στην μέση του χωριού.
Η εκκλησία ξανακτίστηκε στα 1835 γιατί είχε καταστραφεί από πυρκαγιά. Εδώ μπορεί κανείς να θαυμάσει σπάνιες βυζαντινές τοιχογραφίες Αγίων αλλά και το καμπαναριό, που μαζί με αυτό της Κοίμησης της Θεοτόκου αποτελούν πραγματικά στολίδια για το χωριό και όχι μόνο.

-------------------------------------------------

πηγή http://www.evrytania.gr 

Άγιος Δημήτριος 

Το εκκλησάκι που βρίσκεται στον ομώνυμο λοφίσκο, απέναντι από την πόλη χτίστηκε το 1886 από το Δημήτριο Σαφρά και είναι ένα πραγματικό στολίδι για το Καρπενήσι. Δίπλα στο εκκλησάκι βρίσκεται και ο τάφος του κτήτορα.

Ο λόφος του Αγίου Δημητρίου είναι ίσως η ιδανικότερη τοποθεσία για να επισκεφτεί κανείς και να έχει μια συνολική εικόνα της πόλης του Καρπενησίου. 

 

Δεσπόζει στην αρχή της κοιλάδας της Ποταμιάς και από εκεί μπορεί να δει κανείς τα πάντα. Η ησυχία που επικρατεί, καθώς και η ομορφιά του τοπίου μπορούν να συνεπάρουν τον επισκέπτη και να τον φέρουν ακόμα πιο κοντά στην αίσθηση του Θείου και της Αρμονίας

Τόσο κοντά στην πόλη, αλλά συνάμα και τόσο απομακρυσμένη από την φασαρία της, μια βόλτα στον μικρό λόφο απομονώνει τη ζωή από την καθημερινότητα και της δίνει μιαν άλλη διάσταση. 

Σήμερα...

πηγή http://el.wikipedia.org

Άγιος Δημήτριος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

    Για άλλες χρήσεις, δείτε: Άγιος Δημήτριος (αποσαφήνιση).

O Άγιος Δημήτριος σε μωσαϊκό μοναστηριού του Κιέβου, το οποίο βρίσκεται τώρα σε μουσείο της Μόσχας

Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280-284 μ.Χ. και πέθανε το 303 ή το 305 μ.Χ. στη Θεσσαλονίκη και αποτελεί έναν από τους Μεγαλομάρτυρες της Χριστιανοσύνης. Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303, διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.

Σύμφωνα με την παράδοση, μέσα στη φυλακή ευλόγησε τον μαθητή του Νέστορα "κατασφραγίσας το μέτωπο αυτού δια του σταυρού", να νικήσει τον ειδωλολάτρη παλαιστή Λυαίο "μεγέθει σώματος και ρώμη τους κατ΄ αυτόν υπεβάλλων". Η νίκη του Νέστορα εξόργισε τον Αυτοκράτορα Μαξιμιανό που παρευρίσκετο στο στάδιο και έτσι ο μεν Νέστορας αποκεφαλίστηκε, ο δε Δημήτριος δολοφονήθηκε με λογχισμό στα πλευρά ("λόγχη τρωθείς την πλευράν").

Στη συνέχεια οι παρευρισκόμενοι χριστιανοί παρέλαβαν το μαρτυρικό λείψανο και το έθαψαν και πάνω στο τάφο το 412 ο έπαρχος του Ιλλυρικού Λεόντιος "την τε δόξαν λαμπρός, την τε προς τον Χριστόν πίστιν μάλα θερμός", έκτισε ναό "μέσον του σταδίου και του δημοσίου λουτρού κάλλιστα διηρημένου".

Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.

Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο, σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του Αγίου Γεωργίου, να πατά τον άπιστο Λυαίο.

Είναι πολιούχος της Θεσσαλονίκης, όπου βρίσκεται ο ομώνυμος ναός πάνω από τον τάφο του. Εορτάζει στις 26 Οκτωβρίου. Στο Μηνιαίον της 26ης Οκτωβρίου αναγράφεται η μνήμη του μετά μικρής βιογραφίας και ιδίας ακολουθίας που περιέχει δύο κανόνες των οποίων ποιητές φέρονται ο Θεοφάνης ο Γραπτός και ο Πατριάρχης Φιλόθεος της Κωνσταντινούπολης.

Πίνακας περιεχομένων

• 1 Απολυτίκιο
• 2 Βιβλιογραφία
• 3 Δισκογραφία
• 4 Βλέπε επίσης

Θεατρίνοι, Μ. Α.

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

 

 

Θεατρίνοι, Μ. Α.
Στήνουμε θέατρα καὶ τὰ χαλνοῦμε
ὅπου σταθοῦμε κι ὅπου βρεθοῦμε
στήνουμε θέατρα καὶ σκηνικά,

ὅμως ἡ μοίρα μας πάντα νικᾶ.

Καὶ τὰ σαρώνει καὶ μᾶς σαρώνει
καὶ τοὺς θεατρίνους καὶ τὸ θεατρώνη
ὑποβολέα καὶ μουσικοὺς
στοὺς πέντε ἀνέμους τοὺς βιαστικούς.

Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,
ρίμες αἰσθήματα, πέπλα στολίδια,
μάσκες, λιογέρματα, γόοι καὶ κραυγὲς
κι ἐπιφωνήματα καὶ χαραυγὲς

ριγμένα ἀνάκατα μαζὶ μ᾿ ἐμᾶς
(πές μου ποῦ πᾶμε; πές μου ποῦ πᾶς;)
Πάνω ἀπ᾿ τὸ δέρμα μας γυμνὰ τὰ νεῦρα
σὰν τὶς λουρίδες ὀνάγρου ἢ ζέβρα

γυμνὰ κι ἀνάερα, στεγνὰ στὴν κάψα
(πότε μᾶς γέννησαν; πότε μᾶς θάψαν!)
Καὶ τεντωμένα σὰν τὶς χορδὲς
μιᾶς λύρας ποὺ ὁλοένα βουίζει. Δὲς

καὶ τὴν καρδιά μας ἕνα σφουγγάρι,
στὸ δρόμο σέρνεται καὶ στὸ παζάρι
πίνοντας τὸ αἷμα καὶ τὴ χολὴ
καὶ τοῦ τετράρχη καὶ τοῦ ληστῆ.
Γ. Σεφέρης

Ριγανοκεφτέδες

Απλές λύσεις

 Ριγανοκεφτέδες

Οι ριγανοκεφτέδες είναι παραδοσιακές κροκέτες, αρωματισμένες με ρίγανη. Μπορούν να σερβιριστούν σαν μεζές για ούζο, κρασί ή μπύρα, σαν ορεκτικό ή σαν πρώτο πιάτο.

• Πατάτες: 3 μέτριες

• Ξερή ρίγανη: 3 κουταλιές
• Ψιλοκομμένο κρεμμύδι: 1 μικρό
• Ψιλοκομμένο μαϊντανό: 2 κουταλιές
• Αυγά: 2 μέτρια
• Τριμμένη φρυγανιά ή αλεύρι: όσο πάρει
• Αλεύρι: για αλεύρωμα
• Αλάτι, πιπέρι: όσο σας αρέσει
• Ελαιόλαδο: όσο πάρει στο τηγάνισμα

Πλένετε τις πατάτες και τις βράζετε με τη φλούδα. Τις στραγγίζετε και τις πλένετε με κρύο νερό. Τις ξεφλουδίζετε ζεστές και τις περνάτε από την πρέσα του πουρέ.

Αναμιγνύετε τον πουρέ με τα αυγά, τη ρίγανη, το μαϊντανό, το κρεμμύδι και αλατοπίπερο. Αν χρειαστεί, προσθέτετε τριμμένη φρυγανιά ή αλεύρι, ώστε να πλάθονται εύκολα.

Με αλευρωμένα χέρια, πλάθετε οβάλ ή στρόγγυλες κροκέτες και τις αλευρώνετε. Τις τηγανίζετε σε μπόλικο ελαιόλαδο, να ροδίσουν ολόγυρα και τις βγάζετε σε απορροφητικό χαρτί να στραγγίσουν. Τις σερβίρετε πολύ ζεστές.

radicio.com

Νίκος Εγγονόπουλος

Bigbook.gr

 
Ο Νίκος Εγγονόπουλος του Παναγιώτου (21 Οκτωβρίου 1907 - 31 Οκτωβρίου 1985) ήταν Έλληνας καθηγητής του Ε.Μ. Πολυτεχνείου, ζωγράφος, σκηνογράφος και ποιητής. Θεωρείται ένας από τους μείζονες εκπροσώπους της γενιάς του '30, ενώ αποτέλεσε και έναν από τους κύριους εκφραστές του υπερρεαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Το έργο του περιλαμβάνει ακόμα μεταφράσεις, κριτικές μελέτες και δοκίμια.

Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1907 στην Αθήνα και πραγματοποίησε τις βασικές του σπουδές εσωτερικός σε Λύκειο του Παρισιού. Το 1927 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και μετά την απόλυσή του εργάστηκε ως μεταφραστής σε τράπεζα και γραφέας στο Πανεπιστήμιο, ενώ το 1930 διορίστηκε στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων ως σχεδιαστής στη Διεύθυνση Σχεδίων Πόλεων.

Το 1932 γράφτηκε στην Σχολή Καλών Τεχνών, όπου μαθήτευσε κοντά στον Κωνσταντίνο Παρθένη, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα βυζαντινής τέχνης στο εργαστήριο των Φώτη Κόντογλου και Α. Ξυγγόπουλου, μαζί με το Γιάννη Τσαρούχη. Έκανε ελεύθερες σπουδές σε Παρίσι, Βιέννη, Μόναχο και Ιταλία. Δίδαξε στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π., ζωγραφική, ιστορία της τέχνης και σκηνογραφία από το 1938, διαδοχικά ως επιμελητής, έκτακτος, μόνιμος και τακτικός καθηγητής. Την ίδια περίοδο γνωρίστηκε με άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Γιάννης Μόραλης και ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο. Σε όλο το διάστημα των σπουδών ζωγραφικής ο Εγγονόπουλος παρέμεινε στη θέση του στο Υπουργείο και το 1934 τοποθετήθηκε στην Τοπογραφική Υπηρεσία, όπου μετά από έξι χρόνια μονιμοποιήθηκε με το βαθμό του Σχεδιαστή Α΄ Τάξεως.

Τα πρώτα δείγματα της ζωγραφικής του παρουσιάστηκαν το 1938 στην Έκθεση Τέχνη της Νεοελληνικής Παραδόσεως και αποτελούσαν έργα που απεικόνιζαν παλαιά σπίτια της Δυτικής Μακεδονίας. Την ίδια χρονιά σημειώθηκε και η είσοδός του στα ελληνικά γράμματα, αρχικά με τη δημοσίευση μεταφράσεων σε ποιήματα του Τριστάν Τζαρά και λίγο αργότερα, τον Ιούνιο του 1938, με την κυκλοφορία της πρώτης του ποιητικής συλλογής με τον τίτλο Μην ομιλείτε εις τον οδηγό.

Το Σεπτέμβριο του 1939 εκδόθηκε η δεύτερη ποιητική του συλλογή, Τα Κλειδοκύμβαλα της Σιωπής, ενώ το Νοέμβριο πραγματοποιήθηκε η πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής του, στο σπίτι του Νίκου Καλαμάρη. Την ίδια περίοδο εργάστηκε για την παράσταση της Ηλέκτρας του Σοφοκλή στο Θέατρο Κοτοπούλη, σχεδιάζοντας τα κοστούμια των ηθοποιών και συμμετείχε σε ομαδική έκθεση Ελλήνων καλλιτεχνών στη Νέα Υόρκη.

Το 1945 αποσπάστηκε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ως βοηθός στην έδρα Διακοσμητικής και Ελευθέρου Σχεδίου, θέση που διατήρησε μέχρι το 1956. Το 1949 συμμετείχε στην ίδρυση του καλλιτεχνικού ομίλου Αρμός με σκοπό την προώθηση μιας σύγχρονης αισθητικής πρότασης στον ελληνικό χώρο, μαζί με άλλα μέλη στα οποία περιλαμβάνονταν οι ζωγράφοι Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Μόραλης και Τσαρούχης. Παράλληλα εργάστηκε στο Υπουργείο Οικισμού και Ανοικοδομήσεως και σε συνεργασία με την αρχιτεκτονική ομάδα του Δημήτρη Πικιώνη σχεδιάζε νέα κτίρια.

Τα επόμενα χρόνια συμμετείχε σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις, ενώ το 1954 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 27η Μπιενάλε της Βενετίας με συνολικά 72 έργα του. Την ίδια περίοδο εκλέχθηκε μόνιμος επιμελητής του Πολυτεχνείου και παραιτήθηκε οριστικά από το Υπουργείο Δημοσίων Έργων. Το 1958 του απονεμήθηκε το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας για την ποιητική συλλογή Εν Ανθηρώ Έλληνι Λόγω, ενώ το 1966 τιμήθηκε για το ζωγραφικό του έργο από το βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄ με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού του Γεωργίου Α΄. Το κρατικό βραβείο ποίησης θα του απονεμηθεί αργότερα για δεύτερη φορά το 1979, καθώς και το παράσημο του Ταξιάρχη του Φοίνικος. Υπήρξε μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου, της Ελληνικής Εταιρίας Αισθητικής, της Societe Europeennee de Culture κ.ά. Μιλούσε αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (οδού Αναγνωστοπούλου).

Πίνακές του υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη, στις Δημοτικές Πινακοθήκες Αθηνών, Ρόδου, Θεσσαλονίκης, στο Μουσείο Θεάτρου στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και σε ιδιωτικές συλλογές.

Πέθανε το 1985 από ανακοπή καρδιάς και η κηδεία του πραγματοποιήθηκε δημοσία δαπάνη στο Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας.

Ποιήματα του Εγγονόπουλου έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά, δανικά, πολωνικά, ουγγρικά και τη βενετική διάλεκτο. Επιπλέον έχουν μελοποιηθεί από το Νίκο Μαμαγκάκη και τον Αργύρη Κουνάδη, ο οποίος έγραψε τη μουσική υπόκρουση στο ποίημα Μπολιβάρ για το δίσκο της εταιρίας Διόνυσος, σε απαγγελία του ίδιου του Εγγονόπουλου.

Το έτος 2007 ανακηρύχθηκε από τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας ως "Έτος Ν. Εγγονόπουλου".

Εργογραφία
 
Eggonopoulos002kl.jpg
Ποίηση

Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν (1938, 1966, 1977)
Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής (1939, 1966, 1977)
7 Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος, (1944, 1999, ISBN 960-7721-45-4
Στην κοιλάδα με τους ροδώνες, εκδ. Ίκαρος, 1978, ISBN 960-7233-03-4
Μπολιβάρ, ένα ελληνικό ποίημα, (1944, 1962, 1968, και 1978 εκδ. Ίκαρος, ISBN 960-7233-38-7
Ελευσίς (1948, 1977)
Η επιστροφή των πουλιών (1946, 1977)
Στη κοιλάδα με τους ροδώνες (1978)
Το μέτρον: ο άνθρωπος. Πέντε ποιήματα και δέκα πίνακες, εκδ. Ύψιλον (2005)
Μυθολογία = Mythology, μετάφραση David Connolly, Ύψιλον (2006)
Ωραίος σαν Έλληνας = The Beauty of a Greek: Poems : Ποιήματα, ανθολόγηση και μετάφραση David Connolly, εκδ. Ύψιλον (2007)

Πεζά

Ο Καραγκιόζης: Ένα ελληνικό θέατρο σκιών, Ύψιλον (1981
Ν. Εγγονόπουλος, Πεζά κείμενα, εκδ. Ύψιλον (1987)

Δισκογραφία

Ο Εγγονόπουλος διαβάζει Εγγονόπουλο, Διόνυσος
2010 "Η ύδρα των πουλιών" (φωνή Δημήτρης Πουλικάκος, μουσική Socos)

Οι Βιολέτες του Μάρτη

Bigbook.gr

 

Οι Βιολέτες του Μάρτη Βερολίνο, 1936. Λίγο πριν από τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων. Μια γκρίζα πόλη, με καταθλιπτικούς δρόμους κι ανέκφραστα πρόσωπα, παραδομένη στη βροχή και στα μεγαλεπήβολα σχέδια του Χίτλερ. Η τζαζ, τα καμπαρέ, η ευθυμία, η χαλαρότητα ανήκουν στο παρελθόν. Ο Μπέρνι Γκούντερ, πρώην αστυνομικός και νυν ιδιωτικός ντετέκτιβ, προσλαμβάνεται από τον εκατομμυριούχο Χέρμαν Σιξ προκειμένου να βρει ένα διαμαντένιο κολιέ που έχει κλαπεί. Το κόσμημα βρισκόταν στο χρηματοκιβώτιο της κόρης του Σιξ, η οποία μαζί με το σύζυγό της βρέθηκαν απανθρακωμένοι. Καθώς ο Μπέρνι ξεκινάει την έρευνά του, θα καταλάβει ότι η υπόθεση είναι πολύ πιο μπερδεμένη απ ό,τι φαίνεται... Ο χλομός εγκληματίας Βερολίνο, 1938. Η Γερμανία, υποταγμένη στη μεγαλομανία του Χίτλερ, φαίνεται έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο. Ο Μπέρνι Γκούντερ συνεργάζεται με την αστυνομία για την εξιχνίαση μιας σειράς αποτρόπαιων δολοφονιών με θύματα κορίτσια. Παράλληλα, αναλαμβάνει μια σημαντική υπόθεση εκβιασμού που αφορά στον ομοφυλόφιλο γιο της πάμπλουτης μεγαλοεκδότριας Λάνγκε. Με τον Χίτλερ στην εξουσία, η ομοφυλοφιλία του Ράινχαρντ Λάνγκε θα τον οδηγούσε σίγουρα σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης... Γερμανικό ρέκβιεμ Βερολίνο, 1947. Η αυτοκρατορία του Χίτλερ έχει καταρρεύσει. Η Γερμανία θυμίζει πλέον ξεπεσμένη ντίβα, που μέσα στα ερείπια ενός ένδοξου παρελθόντος μετρά τις απώλειες του πολέμου: μισογκρεμισμένα κτίρια, κατεστραμμένοι δρόμοι, άνθρωποι-φαντάσματα του παλιού τους εαυτού με δελτίο τροφίμων στο χέρι. Ο Μπέρνι Γκούντερ ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του τον απατά μ έναν Αμερικανό αξιωματικό. Ταυτόχρονα, αναλαμβάνει να βοηθήσει τον παλιό του συνάδελφο Έμιλ Μπέκερ, ο οποίος βρίσκεται φυλακισμένος στη Βιένη, κατηγορούμενος για το φόνο ενός Αμερικανού λοχαγού· ο Μπέρνι είναι αποφασισμένος να φύγει μακριά από την πόλη που τον πληγώνει, και με την προοπτική μιας παχυλής αμοιβής... Με φόντο τη γερμανική πρωτεύουσα τη θυελλώδη εποχή του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, τρεις διαφορετικές σκοτεινές υποθέσεις συνθέτουν την "Τριλογία του Βερολίνου", ένα από τα αριστουργήματα της νουάρ λογοτεχνίας.

προβάλλουμε το πολιτισμικό μας υπόβαθρο στο όνειρό μας

Υπάρχουν γενικά πολλά είδη συνειδητών ονείρων, αλλά μπορούμε να τα κατατάξουμε σε τέσσερες γενικές κατηγορίες, ανάλογα με το περιβάλλον τους, που εξαρτάται βασικά από τη στάση μας και το πολιτισμικό μας υπόβαθρο.

Για παράδειγμα ένας Χριστιανός μπορεί να δει αγγέλους να τον οδηγούν κάπου ή να του λένε κάτι, ή ακόμα το Χριστό ή την Παναγία. Οι αρχαίοι Έλληνες βέβαια, που δεν ήσαν χριστιανοί, θα βλέπανε αντίστοιχα κάποιο θεό τους, τον Απόλλωνα, τον Ερμή ή το Δία. Οι Μωαμεθανοί θα έβλεπαν το Μωάμεθ, οι Ινδουιστές το Κρίσνα, το Βισνού ή το Σίβα, ένας σαμάνος κάποιο μεγάλο πνεύμα κι ένας δυτικός ψυχολόγος το γέρο σοφό του Γιουγκικού αρχετυπικού συμβολισμού. Όλα αυτά δείχνουν τη σχετική επίσης αλήθεια όλων των θρησκειών και όλων των θρησκευτικών αποκαλύψεων. 

Πώς θα πείσεις όμως το χριστιανό ότι δεν του μίλησε ο Χριστός, αλλά ήλθε απλά σ' επαφή με ένα ενεργειακό πεδίο, ή με μια προβολή του νου του, που το μυαλό του λόγω του πολιτισμικού του υπόβαθρου το ερμήνευσε σαν το Χριστό, δίνοντάς του τη μορφή που υπέθετε ότι θα είχε ο ιστορικός Χριστός, με βάση τα όσα έχει ακούσει γι' αυτόν και τις εικόνες που έχει δει μέχρι τώρα; Κανένας που δεν άκουσε ποτέ του τίποτα για το Χριστό δεν μπορεί να τον δει ποτέ στο όνειρό του. Ο άνθρωπος όμως έχει δει τον ίδιο το Χριστό με τα μάτια του! και ο Μωαμεθανός το Μωάμεθ. Όχι μόνο δεν τον πείθεις για τη ψευδαίσθησή του, αλλά αυτή επικυρώνει και την προηγούμενη πίστη του με αποτέλεσμα να κάνει πιο εύκολη μια επανεμφάνιση του Χριστού στο όνειρό του ή σε ένα όραμά του, που θα ενισχύσει ακόμα πιο πολύ τη πίστη του κ.ο.κ. Τελικά ο "άγιος" θα παραδοθεί πλήρως στις προβολές του, χωρίς να διαφέρει σε αυτό από ένα σχιζοφρενή ή ψυχωτικό, παρ' όλο που μπορεί να εξυψωθεί στα μάτια των αδαών συνανθρώπων του και να προσηλυτίσει μάλιστα αρκετούς απ' αυτούς με το πάθος του φανατισμού του.

 Από την άλλη μεριά ο "αμαρτωλός" που έχει δυνατές σεξουαλικές επιθυμίες, προσπαθεί να τις αποβάλλει, αλλ’ αυτές εμφανίζονται διαρκώς στα όνειρά του, κάνοντάς τον να νιώθει ακόμα πιο αμαρτωλός, μέχρι να φθάσει να παρανοήσει τελείως και να ευνουχιστεί σαν τον Ωριγένη για ν' απαλλαχθεί απ' αυτές. 

Δεν είναι όμως μόνο αυτοί σκλάβοι των αντανακλάσεων και των παραισθήσεων, όλοι μας είμαστε! Ο Καστανέντα αναφέρει πόσο μένος και αντίδραση ένιωσε για τα βλάσφημα και ιερόσυλα, όπως νόμιζε, λόγια του δασκάλου του Δον Χουάν, που περιγελούσε το υπέροχο όραμα του Θεού που έβλεπε μπροστά του ν' ακτινοβολεί ζεστασιά, αγάπη και αγαλλίαση στη ψυχή του, ονομάζοντάς το απλώς το "καλούπι" του ανθρώπου και σαν κάτι στείρο και στατικό που θα έπρεπε να ξεπεράσει. Έτοιμος να λατρεύσει το Θεό που νόμισε ότι είδε ο Καστανέντα, ξύπνησε ξαφνικά από τις ψευδαισθήσεις του, όταν ο δάσκαλός του τού επεσήμανε γελώντας: ότι η μορφή που είχε δει ήταν ανδρική και αυτό σήμαινε βεβαίως πως ο Θεός είναι άνδρας.. Τον παρηγόρησε όμως λέγοντάς του ότι το ίδιο σφάλμα είχαν κάνει και όλοι οι μύστες που έτυχε να μετακινήσουν συμπτωματικά το "σημείο εστίασης της προσοχής τους" και να δουν έτσι το καλούπι του ανθρώπου (το πρότυπο όλων των χαρακτηριστικών του ανθρώπου σαν είδος). Όλοι τους είχαν νομίσει ότι είχαν δει το Θεό. 

Επειδή λοιπόν μπορεί να προβάλλουμε το πολιτισμικό μας υπόβαθρο στο όνειρό μας, μη βιαστούμε να δώσουμε ερμηνείες και περιγραφές ή να δημιουργήσουμε μεταφυσικές θεωρίες. Μια και ο νους μας μπορεί να προβάλει ό,τι θέλουμε και πάνω απ' όλα τις πεποιθήσεις μας, μην κάνουμε το μεγάλο λάθος να νομίσουμε ότι αυτές επικυρώνονται σαν πραγματικές με ένα μεταφυσικό τρόπο, επειδή ακριβώς τις βλέπουμε στα όνειρά μας. Αν ο νους μας, η συνείδησή μας είναι ο πραγματικός δημιουργός των πάντων, τότε δεν μπορεί να αποδειχθεί τίποτα για τίποτα. Το μόνο που μπορεί να λεχθεί είναι για την ίδια τη συνείδηση και τις ιδιότητές της. Χρειάζεται να προχωρήσουμε αρκετά στο δρόμο μας για να μπορούμε να βλέπουμε όνειρα που να μην αντανακλούν τις βαθύτερες πεποιθήσεις μας, ή τελικά να μη βλέπουμε καθόλου όνειρα, παρόλο που θα παραμένουμε εντελώς συνειδητοί σε όλη τη διάρκεια του ύπνου μας. Χρειάζεται μια δύσκολη εργασία κοινωνικού και ψυχικού αποπρογραμματισμού και απομάθησής μας για να φθάσουμε σε μια τέτοια κατάσταση.

Συνειδητό Ονείρεμα – Δημήτρης Ευαγγελόπουλος