Giorgio de Chirico (July 10, 1888 – November 20, 1978)

Giorgio de Chirico (July 10, 1888 – November 20, 1978)

Ο Τζόρτζιο Ντε Κίρικο (Giorgio de Chirico) γεννήθηκε στο Βόλο στις 10 Ιουλίου 1888 και ήταν ο πρωτότοκος γιος του σικελού Εβαρίστο και της γενοβέζας Τζέμα ντε Κίρικο. Ο πατέρας του εργαζόταν ως μηχανικός και επέβλεπε την κατασκευή του θεσσαλικού σιδηροδρομικού δικτύου, ενώ η μητέρα του ήταν πρώην τραγουδίστρια της όπερας.

Το ελληνικό περιβάλλον και ο ελληνικός πολιτισμός, μέσα στον οποίο μεγάλωσε ο ντε Κίρικο, υπήρξε πηγή έμπνευσης για εκείνον. «…Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη γη του Κλασικισμού, έπαιξε στις ακτές που είδαν την Αργώ να ξεκινάει το ταξίδι της, στους πρόποδες του βουνού που ήταν μάρτυρας στη γέννηση του γοργοπόδαρου Αχιλλέα και στις σοφές νουθεσίες τού δασκάλου του, του Κένταυρου», έγραφε σ' ένα αυτοβιογραφικό του κείμενο.

Ο πατέρας του επιθυμούσε να ακολουθήσει ο γιος του το επάγγελμα του μηχανικού, ωστόσο τον ενθάρρυνε στα καλλιτεχνικά του ενδιαφέροντα. Πρώτος δάσκαλος του ντε Κίρικο υπήρξε ένας νέος έλληνας ζωγράφος από την Τεργέστη, ονόματι Μαυρουδής. Αργότερα, την περίοδο 1903 - 1905, φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, με δασκάλους τους Γεώργιο Ροϊλό, Κωνσταντίνο Βολανάκη και Γεώργιο Ιακωβίδη. Το Μάιο του 1905 πέθανε ο πατέρας του, γεγονός που πιθανώς να συνδέεται με την αποτυχία του, την ίδια χρονιά, στις τελικές εξετάσεις της σχολής.

Το φθινόπωρο του 1906 εγκαταστάθηκε στο Μόναχο, όπου ξεκίνησε σπουδές στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών, παρακολουθώντας μαθήματα σχεδίου και ζωγραφικής, ενώ μελέτησε τα γραπτά του Νίτσε και του Σοπεγχάουερ. Αποχώρησε από την Ακαδημία πριν από την ολοκλήρωση των σπουδών του και το καλοκαίρι του 1909 εγκαταστάθηκε στο Μιλάνο.

Η περίοδος 1900 - 1919 ήταν η πιο μεστή της καριέρας του και αυτή για την οποία έγινε διάσημος. Στα έργα αυτής της περιόδου απεικονίζεται ένας κλειστός, θεατρικός κόσμος, με κύρια θέματα τις «πλατείες της Ιταλίας», πλατείες με σκοτεινές τοξοστοιχίες, έρημες, εκτός από την παρουσία κάποιου αγάλματος, ενός φουγάρου εργοστασίου ή κάποιου τρένου, που χαρακτηρίζονται από μια παγερή και αγωνιώδη ατμόσφαιρα, τα «ανδρείκελα», άψυχα και απρόσωπα, που υψώνονται μέσα σε αυστηρές προοπτικές και οι «εσωτερικοί μεταφυσικοί χώροι», που πνίγονται από πλήθος ετερόκλητων αντικειμένων.

Το 1911 σε ένα ταξίδι του στο Παρίσι προκάλεσε το ενδιαφέρον του Πικάσο και του Απολινέρ, με τη μεσολάβηση του οποίου έγινε γνωστός στους καλλιτεχνικούς κύκλους της γαλλικής πρωτεύουσας. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, στρατεύτηκε, αλλά τοποθετήθηκε σε βοηθητική θέση κι έτσι συνέχισε απερίσπαστα το ζωγραφικό του έργο.

Από το 1919 ο Ντε Κίρικο εγκατέλειψε τη «μεταφυσική» ζωγραφική για να αφοσιωθεί σε ένα είδος κλασσικισμού, με εμφανή την επιρροή των ζωγράφων της Αναγέννησης και της Φλαμανδικής Σχολής. Το 1924 γνώρισε τη ρωσίδα μπαλαρίνα Ραίσα Γκούριεβιτς, η οποία έγινε η πρώτη του γυναίκα. Εγκαταστάθηκαν στο Παρίσι και μαζί ταξίδεψαν στη Νέα Υόρκη για την πρώτη του έκθεση στον Νέο Κόσμο το 1928. Τον επόμενο χρόνο θα χωρίσουν και το 1930 ο Ντε Κίρικο θα γνωρίσει μια άλλη ρωσίδα, την Ιζαμπέλα Φαρ, με την οποία θα συζήσει μέχρι το τέλος της ζωής του, στις 20 Νοεμβρίου 1978.

Ο Τζόρτζιο Ντε Κίρικο θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους του 20ου αιώνα. Έχει επηρεάσει πλήθος ομοτέχνων του (Μαξ Ερνστ, Σαλβαδόρ Νταλί, Ρενέ Μαγκρίτ, Νίκος Εγγονόπουλος κ.ά.), αλλά και καλλιτέχνες από άλλους χώρος, όπως τον σκηνοθέτη Μικελάντζελο Αντονιόνι και τον δημιουργό ηλεκτρονικών παιγνιδιών Φουμίτο Ουέντα («Ico», «Shadow of the Colossus»)

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/biographies/309#ixzz2ClLcfSDm

4 οικιακά προϊόντα «ένοχα» για καρκίνο

Απλές λύσεις

4 οικιακά προϊόντα «ένοχα» για καρκίνο
 
 
■ Χρώματα βαψίματος

Σύμφωνα με την EPA (Αμερικανική εταιρία προστασίας περιβάλλοντος), επικίνδυνα χημικά εμπεριέχονται και στα χρώματα που χρησιμοποιούμε για τη βαφή των τοίχων καθώς και σε ορισμένα καθαριστικά σπιτιού ή σε κεριά. Όλα αυτά ενδεχομένως εμπεριέχουν πτητικές οργανικές ενώσεις που σύμφωνα με ορισμένους επιστήμονες προκαλούν καρκίνο. Οι ερευνητές αναφέρουν πως τα προϊόντα αυτά απελευθερώνουν τοξικά συστατικά στον αέρα όταν χρησιμοποιούνται και μέσω της εισπνοής εισέρχονται στον ανθρώπινο οργανισμό.

Εναλλακτικά: αρκετές εταιρείες χρωμάτων παράγουν πλέον μπογιές χωρίς πτητικές οργανικές ενώσεις και με ελάχιστα ή καθόλου χημικά. Αν και πωλούνται ακριβότερα από τις συνηθισμένες, καλό θα είναι να τις προτιμήσετε καθώς δεν βλάπτουν τον οργανισμό. Επίσης, προτιμήστε να βάψετε το σπίτι σας ή άλλο χώρο την άνοιξη ή το καλοκαίρι καθώς η ζέστη θα σας επιτρέπει να έχετε ανοιχτά τα παράθυρα και να αερίζεται ο χώρος.


■ Αντικολλητικά σκεύη μαγειρέματος

Όλα τα μαγειρικά σκεύη (τηγάνια, ταψιά, κατσαρόλες κ.α.) που έχουν κατασκευαστεί με την αντικολλητική επίστρωση Teflon, αντιμετωπίζονται με δισταγμό τα τελευταία χρόνια. Τα βασικότερο συστατικό της επίστρωσης λέγεται PFOA και εδώ και χρόνια έχει κατηγορηθεί ως καρκινογόνο. Το ερώτημα παραμένει για το αν το PFOA, εισχωρεί στον ανθρώπινο οργανισμό με το μαγείρεμα ή αν απελευθερώνεται με τις υψηλές θερμοκρασίες της κουζίνας, οπότε και δεν απειλεί τον οργανισμό.

Μ ια άλλη μερίδα επιστημόνων έχει διατυπώσει έντονες ανησυχίες για το αν η ουσία αυτή κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος εισχωρεί μέσα στο φαγητό και κατά συνέπεια μέσα στον οργανισμό. Και παρόλο που διεθνείς οργανισμοί υγείας έχουν καλέσει τις εταιρείες κατασκευής μαγειρικών σκευών να βγάλουν την ουσία PFOA από τα σκεύη, αυτό στην πράξη δεν έχει συμβεί ακόμη από αρκετές.

Εναλλακτικά: γυάλινα, πορσελάνινα ή κεραμικά σκεύη καθώς και σιδερένια ή χάλκινα είναι εντελώς ασφαλή και καλό θα ήταν να τα προτιμήσετε. Βέβαια, δεν έχουν τις… χάρες των αντικολλητικών σκευών όσον αφορά στο μαγείρεμα και στο πλύσιμο αλλά εξασφαλίζουν την καλή μας υγεία. Τέλος, υπάρχουν και μαγειρικά αντικολλητικά σκεύη με άλλες επιστρώσεις, όπως κεραμικές, από τιτάνιο κ.λπ. που δεν εμπεριέχουν PFOA.


■ Λιπάσματα, εντομοκτόνα, ζιζανιοκτόνα

Τα λιπάσματα και τα ζιζανιοκτόνα που συχνά χρησιμοποιούμε στο σπίτι μας για τη φροντίδα των φυτών μας, εγκυμονούν κινδύνους που ούτε φανταζόμαστε. Μια έρευνα του 2009, αποκάλυψε πως βρέθηκε μεγάλο ποσοστό παιδιών με καρκίνο στον εγκέφαλο και…όλως τυχαίως, οι γονείς των παιδιών αυτών ασχολούνταν επαγγελματικά με την κηπουρική και έρχονταν καθημερινά σε επαφή με λιπάσματα και ζιζανιοκτόνα. Πέρα από διάφορες μορφές καρκίνου και το αλτσχάιμερ φαίνεται πως έχει κάποια σύνδεση με την υπερέκθεση σε αυτά τα προϊόντα, όπως αποκάλυψαν αρκετές μελέτες.

Εναλλακτικά: ασχοληθείτε με το βιολογικό τρόπο καλλιέργειας και αποφύγετε λιπάσματα και ζιζανιοκτόνα. Επίσης, αν θέλετε να χρησιμοποιήσετε κάποιο εντομοκτόνο για το εσωτερικό του σπιτιού σας, αναζητήστε στο διαδίκτυο φυσικά εκχυλίσματα που είναι εξίσου αποτελεσματικά και διόλου επικίνδυνα.


■ Καθαριστικά σπιτιού

Τα περισσότερα καθαριστικά εμπεριέχουν επικίνδυνα και τοξικά συστατικά που μακροπρόθεσμα μπορεί να προκαλέσουν καρκίνο. Ίσως τα πιο επικίνδυνα όλων είναι ορισμένα αποσμητικά χώρου που περιέχουν παραδιχλωροβενζόλιο, που μπορεί να προκαλέσει καρκίνο σε πνεύμονες, νεφρούς και συκώτι, σύμφωνα με το Yahoo health. Επικίνδυνα είναι και αρκετά καθαριστικά και ειδικά όσα εμπεριέχουν χλώριο ή αμμωνία.

Εναλλακτικά: υπάρχουν πλέον πολλά οικολογικά καθαριστικά στο εμπόριο που μπορείτε να προμηθευτείτε. Μπορείτε επίσης να φτιάξετε τα δικά σας οικολογικά και ασφαλή καθαριστικά με νερό, ξύδι, χυμό λεμόνι και μαγειρική σόδα.

clickatlife

Φασολάκια πράσινα σκορδάτα

 Φασολάκια πράσινα σκορδάτα

Απλή, εύκολη και νόστιμη συνταγή για πράσινα φασολάκια, βραστά, σκορδάτα. Πολύ καλό συνοδευτικό για ψητά κρέατα, αλλά και για ένα ελαφρύ, διαιτητικό γεύμα.

• Καθαρισμένα πράσινα φασολάκια: 1 κιλό (φρέσκα ή κατεψυγμένα)

• Ελαιόλαδο: 4 κουταλιές σούπας
• Τριμμένο σκόρδο: 2 σκελίδες
• Αλάτι: όσο σας αρέσει

Βάζετε σε κατσαρόλα νερό να βράσει και προσθέτετε λίγο αλάτι. Προσθέτετε και τα φασολάκια και τα αφήνετε να βράσουν μέχρι να μαλακώσουν (15 περίπου λεπτά)

Τα στραγγίζετε.

Βάζετε στην κατσαρόλα το ελαιόλαδο και το σκόρδο. Την βάζετε στη φωτιά και προσθέτετε και τα φασολάκια. Τα ανακατεύετε να τυλιχτούν ολόγυρα με το ελαιόλαδο και το σκόρδο για 3 - 4 λεπτά.

Κατεβάζετε από την φωτιά, αδειάζετε σε πιατέλα και τα σερβίρετε ζεστά.

radicio.com

Ο καφές βοηθάει τους ανθρώπους...

Απλές λύσεις

Ο καφές βοηθάει τους ανθρώπους να σκέφτονται θετικά

Ο καφές βοηθάει τους ανθρώπους να σκέφτονται θετικά και τους κάνει χαρούμενους , υποστηρίζουν Γερμανοί ερευνητές σε άρθρο τους που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο PLoS ONE.

Προηγούμενες έρευνες είχαν δείξει ότι οι άνθρωποι αναγνωρίζουν γρηγορότερα και ταχύτερα θετικές λέξεις όπως «χαρά», απ’ ότι τις αρνητικές όπως «κακός» και το ίδιο ισχύει για τις εικόνες και τους ήχους. Η συναισθηματική αυτή τάση είναι περίεργη, δεδομένου ότι οι άνθρωποι είναι εξίσου καλοί στο να θυμούνται αρνητικές και θετικές λεπτομέρειες ενός γεγονότος.

«Τι προκαλεί λοιπόν αυτή τη διαφοροποίηση;» αναρωτιέται ο Δρ Λαρς Καλτσινγκ πειραματικός ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο «Ruhr» της Γερμανίας.Για να εντοπίσει τον παράγοντα που προκαλεί το θετικό πλεονέκτημα, ο ερευνητής αποφάσισε να πειραματιστεί με την καφεΐνη. Η καφεΐνη βοηθά τον οργανισμό να έχει ταχύτερες αντιδράσεις και λιγότερα λάθη σε απλές πνευματικές δοκιμασίες και θα πίστευε κανείς ότι μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να αναγνωρίσουν τόσο τις θετικές όσο και τις αρνητικές λέξεις.Ζήτησε λοιπόν από 66 εθελοντές να αποφασίσουν γρήγορα και με ακρίβεια κατά πόσο οι αλληλουχίες γραμμάτων που έβλεπαν στην οθόνη του υπολογιστή ήταν πραγματικές λέξεις ή όχι. Οι μισοί εθελοντές είχαν πάρει ένα δισκίο λακτόζης που δεν επηρέασε τα αποτελέσματα, ενώ οι υπόλοιποι είχαν πάρει δισκία καφεΐνης (200 mg) 30 λεπτά πριν το τεστ.

Τα δισκία περιείχαν ποσότητα καφεΐνης ίση με δύο-τρία φλιτζάνια καφέ.Από την επεξεργασία των δεδομένων προέκυψε ότι οι εθελοντές που είχαν πάρει δισκία καφεΐνης ήταν πιο ακριβείς κατά 7% ως προς την αναγνώριση των θετικών λέξεων έναντι των άλλων. Καμιά επίδραση δεν καταγράφηκε ως προς τις συναισθηματικά ουδέτερες ή αρνητικές λέξεις.Αυτό δείχνει ότι αν και η καφεΐνη βελτιώνει τις πνευματικές δεξιότητες «η μελέτη αποδεικνύει ότι αυτό μπορεί να αφορά μόνο συγκεκριμένους τύπους διεγερτών, όπως μόνο τις θετικές λέξεις», σύμφωνα με τον Δρ Καλτσινγκ.

Προηγούμενες έρευνες είχαν δείξει ότι η καφεΐνη πιθανόν να διεγείρει το κεντρικό νευρικό σύστημα αυξάνοντας την δραστηριότητα της ντοπαμίνης, η οποία σχετίζεται με την ανταμοιβή, τη δημιουργικότητα, την παρόρμηση και την εξάρτηση. Δεδομένου ότι η καφεΐνη φάνηκε να ενισχύει την αισιοδοξία/θετικότητα, η μελέτη εμμέσως υποστηρίζει ότι η πηγή της θετικότητας βρίσκεται στην ντοπαμίνη. Επόμενες έρευνες θα εστιάσουν με τη βοήθεια εγκεφαλικών απεικονίσεων στην σχέση της ντοπαμίνης με την θετική σκέψη και στο κατά πόσο η καφεΐνη βοηθά τον άνθρωπο να αναγνωρίσει αισιόδοξες φυσιογνωμίες ή εικόνες.

life2day.gr

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ του Κωνσταντίνου Μουτσούλα * .

http://www.onestory.gr/post/36127345004

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

του Κωνσταντίνου  Μουτσούλα *

.

Τα φιλιά μου είναι ελαφρά,με την καρδιά γεμάτη όνειρα πένθιμα.

.

Το ήξερε ότι κάποτε θα πήγαινε ξανά στο ίδιο σπίτι μαζί του, εξάλλου του το είχε υποσχεθεί πως όταν ξαναβρεθεί στην πόλη θα πήγαινε σπίτι του. Μπήκε πρώτη, το σπίτι δεν είχε φως, μόνο τα φώτα του δρόμου φώτιζαν την είσοδο, το υπόλοιπο σπίτι ήταν σκοτεινό, δε έβλεπαν τίποτα, μάλλον αυτή δεν έβλεπε είχε ξεχάσει πως ήταν το σπίτι. Το σπίτι μύριζε άγριο τριαντάφυλλο,  σκέφτηκε πως ακόμα δε άλλαξε το άρωμα του σπιτιού.

«Ακόμα δε άλλαξες το άρωμα;», τον ρώτησε.

Δε απάντησε, δε θύμωσε πάντα έτσι έκανε, ήξερε ότι γέλασε ακόμα και αν δεν τον είδε. Ψηλάφησε τον τοίχο για να βρει κάποιο δωμάτιο. Σκόνταψε στο κρεβάτι και σταμάτησε, τότε άναψαν τα φώτα του δωματίου, σίγουρα εκείνος τα άνοιξε. Μόλις είδε το δωμάτιο της ήρθαν πολλές αναμνήσεις στην σκέψη της.

«Και πως γίνεται τώρα αυτό;» μίλησε πάλι πρώτη.

Εκείνος και πάλι δεν απάντησε μόνο χαμογέλασε, ήξερε πως θα αντιδράσει έτσι. Με ένα νεύμα του κεφαλιού του έλεγε «ξάπλωσε, και θα δεις». Κοκκίνισε ήξερε πως δεν ήταν φτιαγμένος για τέτοια, όσο ήταν μόνος του και συναντούσε άλλες κοπέλες είχε πάντα τρακ, μόνο όταν ήξερε πως είναι σε σχέση μπορούσε να λειτουργήσει ελεύθερα χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες. Τον διασκέδαζε όμως, υποψιαζόταν πως θα τελείωνε η βραδιά, δεν στεναχωριόταν. Τα χείλη της κοπέλας έγιναν υγρά, καθώς βρισκόταν σε αμηχανία, είχε πάει και με άλλους άνδρες στο παρελθόν αλλά αυτή τη φορά κάτι την εμπόδιζε.

Εκείνος στεκόταν στην πόρτα, δεν είχε αλλάξει θέση, έδειχνε πως ήξερε τι ήθελε, κουρεμένος με γένια και το βλέμμα του να είναι σκοτεινό. 

«Σου πάει το αξύριστο» του είπε, προσπαθώντας να ξεκινήσει κουβέντα.

Εκείνος προχώρησε μέσα στο δωμάτιο και από ένα συρτάρι έβγαλε ένα τριαντάφυλλο και της το πρόσφερε.

«Έπρεπε να στο είχα δώσει όταν βρεθήκαμε, αλλά το είχα ξεχάσει».

«Δε πειράζει αρκεί που μου το έδωσες, τι θέλεις να κάνουμε;» είπε με κάποιο δισταγμό.

Πήρε το τριαντάφυλλο και κάθισε στο κρεβάτι, κοιτούσε το δωμάτιο, χαμογελούσε από μέσα της, έναν χρόνο έχω να έρθω και άλλαξαν πολλά, σκεφτόταν.

«Τι σε έκανε τόσο σίγουρο ότι θα σε έπαιρνα τηλέφωνο για να βρεθούμε;»

«Μου το είχες υποσχεθεί», της απάντησε και κάθισε δίπλα της.

«Θέλω να θυμηθούμε τα παλιά, να παίξουμε ένα από τα παιχνίδια μας», του είπε και του έπιασε το χέρι και πλησίαζε να τον φιλήσει.

Εκείνος απομακρύνθηκε λέγοντας «Πως δε έφτασε ακόμη η ώρα για αυτό».

«Έχεις γίνει ντροπαλός πάνω σε αυτό το θέμα ενώ δεν ήσουν, σε αγαπώ» του είπε, και άρχισε να κλαίει.

Εκείνος πήρε το χέρι του και σηκώθηκε. Έφυγε από το δωμάτιο και γύρισε με ένα πακέτο χαρτομάντιλα και της τα πρόσφερε. Εκείνη πήρε ένα και σκούπισε τα δάκρυα της. Μέσα από το κλάμα της ακουγόντουσαν κάποιες κουβέντες «γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;».

«Το γράμμα που σου έγραψα» απάντησε με ένα ύφος θυμωμένο.

«Ποιο γράμμα;» απάντησε με έκπληξη.

«Αυτό που σου έγραψα τους πρώτες μήνες που ήμασταν μαζί, δε ξέρω από πού προέρχεται το όνομά σου μα ξέρω πως όταν κάθε φορά που το σκέφτομαι έρχονται στο μυαλό μου οι στιγμές που περάσαμε μαζί. Δε φτάνει να μου λες ότι με αγαπάς αλλά και να μου το δείχνεις….».

«Σταμάτα, δε θέλω να ακούσω άλλο, σταμάτα να ζεις με τις αναμνήσεις. Δε σου κάνει καλό. Προχώρα στην ζωή σου», του είπε θυμωμένα.

Εκείνος περπάτησε στο δωμάτιο, προσπαθώντας να ηρεμήσει. Τότε του είπε:

«Αλλιώς περίμενα αυτό το βράδυ, να μπεις στο σπίτι με ένα λουλούδι, να ψάχνεις να με βρεις στο σπίτι και να μην με βρίσκεις. Να πας στην κουζίνα, στο σαλόνι, στην κρεβατοκάμαρα και να μην με βρίσκεις πουθενά. Τότε εγώ θα άνοιγα την πόρτα και θα σε καλωσόριζα με ένα φιλί στο στόμα».

Χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε στο κρεβάτι και εκείνη να κάθεται απέναντί του, και να του μιλάει. Αισθάνεται χαμένος, δε ξέρει πώς να αντιδράσει, τι να της πει, όλες οι αισθήσεις του έχουν παγώσει. Εκείνη εξακολούθα να του μιλά και να τον κοιτά στα μάτια.

«Δε χαίρεσαι που με βλέπεις; Δεν είναι υπέροχο που μετά από τόσο καιρό τα κορμιά μας θα ενωθούν ξανά;».

«Δε ξέρω, πως γίνεται να έχουμε χωρίσει και να μπεις στο σπίτι μου με δικό σου κλειδί;» την ρώτησε με περιέργεια.

«Σςςς, ηρέμησε, κλείσε τα μάτια και χαλάρωσε, αυτό που ζεις και αισθάνεσαι δε έχει λογική», του είπε και του έκλεισε το στόμα με το χέρι της, και τον έσπρωξε πάνω στο κρεβάτι.

Αμέσως σηκώθηκε, και την είδε γυμνή, τα μάτια του πρόλαβαν να κοιτάξουν όλο το κορμί της. Ήταν τόσο όμορφο, οι καμπύλες της, τα στήθη της ακόμα και το σημάδι που είχε στο στήθος της είχε την χάρη του. 

«Μου αρέσεις» της είπε. 

Εκείνη άρχισε να του βγάζει το παντελόνι. Αισθανόταν την ζεστή ανάσα της στο μέτωπό του, πόσο του είχε λείψει το κορμί της. Είχε αρχίσει να ιδρώνει κάτι τον σταμάτησε μέσα του, όχι ηδονή του. Με μια απότομη κίνηση την γύρισε στο κρεβάτι.

«Τι συμβαίνει;» τον ρώτησε με μια φωνή έτοιμη να σβήσει.

«Απλά μου έχεις λείψεις» και την φίλησε.

Όλα τέλειωσαν και ξάπλωσαν, στο κρεβάτι και αποκοιμήθηκαν. Ακούστηκε ένας θόρυβος και άνοιξε τα μάτια του, δεν ήταν κανένας, κοίταξε δίπλα του και δεν ήταν κανένας. Όνειρο σκέφτηκε πως ήταν ότι έζησε και γύρισε πλευρό και πήρε το μαξιλάρι όπου κοιμόταν εκείνη, και το μύρισε και μύριζε άγριο τριαντάφυλλο. «Τελικά είναι ωραίο να ονειρεύεσαι τις αναμνήσεις σου», σκέφτηκε και έκλεισε τα μάτια του και αποκοιμήθηκε με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του. Γιατί «οι αναμνήσεις μπορούν να μεταβάλλουν μόνο το πιο ασήμαντο κομμάτι του παρελθόντος» Χούλιο Κορτάσαρ.

.

Ο Κωνσταντίνος  Μουτσούλας, ζει στην Αθήνα, ανάμεσα σε ένα φανταστικό και πραγματικό κόσμο. Στον φανταστικό του κόσμο όλα επιτρέπονται ενώ στον πραγματικό κόσμο τα βήματά του είναι αλγεβρικές εξισώσεις όπως είχε πει και ο Κωνσταντίνος Καρυωτάκης. Το 2010 εξέδωσε και το πρώτο του βιβλίο με ποιήματα με τίτλο «Αυταπάτες και Όνειρα».

[ blog ] [ facebook ] [ e-mail ]

Τα ντοκουμέντα της Ιστορίας

http://www.patris.gr/articles/232624#.UK0d0Wf20yl

Τα ντοκουμέντα της Ιστορίας: Όταν ο Καποδίστριας διέθετε την περιουσία και το μισθό του για το λαό

Ενώ ακόμη κι ο Όθωνας παραχώρησε τη χορηγία του για να ελαφρυνθεί ο κόσμος

Η ιστορία εκθέτει τη σημερινή ηγεσία της χώρας… Ο Καποδίστριας διέθεσε όλη την περιουσία του για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας κι αρνήθηκε δύο φορές τον οποιοδήποτε μισθό για το αξίωμα του Κυβερνήτη., ενώ ακόμη κι ο αυταρχικός, αλαζόνας και σπάταλος Βαυαρός μονάρχης Όθωνας διέθετε ετησίως, από το 1842, 200.000 δραχμές (ποσό ίσο με σχεδόν 2.000 κατώτερους μισθούς του υπαλλήλου της εποχής) από τη χορηγία του, πριν επιβάλει περικοπές και φόρους στους Έλληνες… Σήμερα;

Προσοχή! Αυτό το άρθρο έχει συνέχειες ...

Παρακαλώ χρησιμοποιείστε τα παρακάτω links για να τις διαβάσετε.

Τα ντοκουμέντα της Ιστορίας: Όταν ο Καποδίστριας διέθετε την περιουσία και το μισθό του για το λαό

Όταν η ιστορία εκθέτει τη σημερινή ηγεσία της χώρας…

Μάρτιος 1842: Οι περικοπές του Όθωνα στην ανακτορική χορηγία, πριν τους φόρους στο λαό

«Μόλις δε ελαχίστη μερίς αυτών κατέφθασεν εις τον διορισμόν της»

Σήμερα...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΜΑΡΙΑ

 

http://aktines.blogspot.gr/2012/11/21.html

Τα Εισόδια της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου)

Τα Εισόδια της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου)

 

Του  Κων. Α. Οικονόμου, δασκάλου

 

Μία από τις μεγαλύτερες Θεομητορικές εορτές είναι τα Εισόδια της Θεοτόκου. Η είσοδος της Θεοτόκου στο ναό είναι το προοίμιο της εύνοιας του Θεού στους ανθρώπους, η προκήρυξη της σωτηρίας των ανθρώπων, η αναγγελία του Χριστού και η πραγματοποίηση του σχεδίου της θείας οικονομίας. Αυτά διακηρύσσει το απολυτίκιο της εορτής. Η σημασία της εορτής αυτής είναι μεγάλη και ιερή. Αποτελεί τήν βάση και την αρχή για όλη την μετέπειτα ζωή της Θεοτόκου. Η αγία Άννα, η μητέρα της Θεοτόκου, επειδή πέρασε όλη σχεδόν τη ζωή της χωρίς να αποκτήσει τέκνο, παρακαλούσε μαζί με τον άντρα της Ιωακείμ το Θεό να τους χαρίσει παιδί και, αν πετύχουν το ποθούμενο, να το αφιερώσουν στον Θεό.

Έτσι, ευδόκησε ο Θεός και γέννησε παράδοξα, σε ηλικία προχωρημένη, αυτήν που προξένησε τη σωτηρία του γένους των ανθρώπων, την καταλλαγή και συμφιλίωση του Θεού με τους ανθρώπους, την αιτία της ανάπλασης του κόσμου, της έγερσης και της θέωσης του πεσόντος Αδάμ, δηλαδή της ανθρωπότητας, την υπεραγία και Δέσποινα Θεοτόκο Μαρία. Όταν η Μαρία έγινε τριών χρόνων, την πήραν οι γονείς της και την προσέφεραν, σαν σήμερα, στον ναό, καθώς το είχαν υποσχεθεί, και αφιερώνοντας την κόρη τους στον Θεό, που τους την χάρισε. Την παρέδωσαν Αρχιερέα Ζαχαρία, ο οποίος την πήρε λέγοντας: «Εμεγάλυνε ο Κύριος το ονομά σου σε όλες τις γενεές. Με σένα θα ευλογηθούν τα έθνη και ο Κύριος θα λυτρώση τους υιούς του Ισραήλ», και την έβαλε στον ιερότερο χώρο του ναού όπου εισερχόταν μόνο ο Αρχιερέας. “Έτσι (...) απετέθη δικαίως σήμερα στα άγια άδυτα, σαν θησαυρὸς του Θεού, η κόρη που εξελέγηανάμεσα στους εκλεκτοὺς απὸ αιώνες, που ἀναδείχθηκε αγία των αγίων, που έχει το σώμα καθαρώτερο και θειότερο ακόμη και απὸ τα διὰ της αρετής κεκαθαρμένα πνεύματα, ώστε να μην είναι δεκτικὸ μόνο του τύπου των θείων λόγων, αλλὰ και του ιδίου του ενυποστάτου και μονογενούς Λόγου του προανάρχου Πατρός· σαν θησαυρὸς που ο Λόγος θα τον χρησιμοποιούσε στον καιρὸ του, όπως και έγινε, γιὰ πλουτισμὸ και υπερκόσμιο και συγχρόνως παγκόσμιο κόσμημα.1” Ήταν λοιπόν ένα προκλητικό γεγονός, κάποιος άνθρωπος, και μάλιστα ένα κορίτσι, να εισέλθη στον ιερό χώρο, όπου φυλάσσονταν τα πιο ιερά αντικείμενα τού Ισραήλ, όπως η Κιβωτός της Διαθήκης, η Στάμνα με το Μάννα, η Ράβδος η βλαστήσασα του Ααρών και, βεβαίως, όπου ούτε οι ιερείς είχαν δικαίωμα να εισέλθουν, αλλά ούτε και ο Αρχιερεύς καθημερινά. Μέσα στα Άγια των Αγίων η Θεοτόκος για δώδεκα χρόνια τρεφόταν από άρτο που της έφερνε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. Αυτό αναφέρεται στην παράδοση τής Εκκλησίας μας και ήταν ένα από τα πιο θαυμαστά γεγονότα του βίου της Θεοτόκου.

 

Σέ ένα τροπάριο του εσπερινού της εορτής γράφεται: «Δι' αγγέλου εκτρέφεται». Και σε άλλο λέγεται: «Επουρανίω τραφείσα, Παρθένε, άρτω πιστώς εν τώ Ναώ Κυρίου».

 

Τι ήταν αυτός ο άρτος από τον οποίον τρεφόταν η Παναγία; Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αναφερόμενος σε αυτόν τον ευλογημένο άρτο που έτρεφε τήν Παναγία λέγει ότι ο Θεός έστελνε «τροφήν άνωθεν απόρρητον εκεί τή Παρθένω δι' αγγέλου». Όμως, δεν ήταν ένας συνηθισμένος άρτος, αλλά στην πραγματικότητα ήταν η άκτιστη ενέργεια του Θεού, διά της οποίας, κατά τον ίδιο Πατέρα, «την τε φύσιν κρειττόνως ανερρώννυτο (εδυνάμωνε) και κατά σώμα των ασωμάτων καθαρωτέρα καί υπερτέρα και συνετηρείτο και ετελείτο». Είναι προφανές ότι δεν ήταν μια κτιστή τροφή, ένας υλικός άρτος, αλλά μια άλλη ξένη τροφή. Ήταν η ενέργεια του Θεού η οποία ενδυνάμωνε το σώμα της Παναγίας για να έχει νοερά προσευχή και θεωρία Θεού. Αυτό σημαίνει ότι η Παναγία για σχεδόν δέκα χρόνια ήταν μέσα στο Φως τού Θεού και είχε κοινωνία μαζί Του, είχε φθάσει στήν θέωση. Στην πραγματικότητα ζούσε όπως ζούσαν οι Πρωτόπλαστοι στον Παράδεισο πριν την πτώση. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής ερμηνεύοντας το αίτημα της Κυριακής Προσευχής, “τον άρτον ημών τον επιούσιον”, το συνδέει με τη θεία Κοινωνία τού Σώματος και του Αίματος του Χριστού και κάνει λόγο για την «τροφή του άρτου της ζωής, ίνα νικήση τον θάνατον της αμαρτίας», από την παρούσα πρόσκαιρη ζωή. Μέ αυτόν τον Άρτο, τή Χάρη και την ενέργεια του Θεού, ετρέφετο η Παναγία μέσα στα Άγια των Αγίων. Με αυτόν τον Άρτο τρεφόμαστε και εμείς κάθε φορά που τελούμε τη Θεία Λειτουργία.

 

Καί βεβαίως για να ενεργήσει ο Άρτος αυτός, δηλαδή ο Χριστός, «εις ζωήν αιώνιον», πρέπει να ζούμε μιμούμενοι ή δυνατόν την Παναγία. Αυτό το θαυμάσιο γεγονός που συνέβη στην Θεοτόκο έχει πολύ μεγάλη σημασία για τη ζωή μας. Ο άνθρωπος αποτελείται από ψυχή και σώμα καί είναι επόμενο ότι η υλική τροφή συντηρεί και διατηρεί σε καλή κατάσταση το σώμα, ενώ η Χάρη και η ενέργεια του Θεού συντηρεί και την ψυχή και το σώμα, τον όλο άνθρωπο. Με αυτές τις προϋποθέσεις ο άνθρωπος είναι ολοκληρωμένος, έχει νόημα ζωής και ύπαρξης.

Εκεί στο ναό, λοιπόν, η Παρθένος διέμεινε δεκα χρόνια, όπου τρεφόταν από τον Αρχάγγέλο Γαβριήλ με ουράνια τροφή, ώσπου πλησίασε ο καιρός του θείου Ευαγγελισμού και των ουρανίων και υπερφυσικών μηνυμάτων, που προμηνούσαν ότι ο Θεός ευδόκησε να σαρκωθεί απ' αυτήν σαν φιλάνθρωπος, για να αναπλάσει τον φθαρέντα από την αμαρτία κόσμο. Η Θεοτόκος εξήλθε από τα άγια των αγίων του ναού δεκαπέντε ετών και δόθηκε στον μνήστορα Ιωσήφ, για να είναι αυτός προστάτης της και μάρτυς της παρθενίας της και για να υπηρετήσει τον άσπορο τόκο της, στη φυγή στην Αίγυπτο και στην επάνοδό της απ' εκεί στη γη Ισραήλ.

 

Ποια είναι όμως η θέση των πιστών απέναντι στο μυστήριο της Θείας Οικονομίας που φανερώνεται στην εορτή των Εισοδίων. Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς απαντά με ένα ερώτημα: “εμείς που έχουμε κοντὰ μας γραμμένα όλα τα λόγια της αιώνιας ζωής, και όχι μόνο τα λόγια, αλλὰ και τα θαύματα και τα παθήματα και την δι᾽ αυτών έγερσι της φύσεως μας απὸ τους νεκροὺς και ανάληψή της απὸ τη γη στον ουρανό, και την δι᾽ αυτών επηγγελμένη σ᾽ εμάς αθάνατη ζωὴ και αμετάτρεπτη σωτηρία, πως δεν θ᾽ ανυμνήσωμε και μακαρίσωμε αδιαλείπτως την μητέρα του χορηγού της σωτηρίας, του δοτήρος της ζωής, εορτάζοντας τώρα (...) και την μετοίκησι στα άγια των αγίων;”

 

Για τη σημασία της Θεοτόκου στο σχέδιο του Θεού για την ανόρθωση του ανθρώπου προσθέτει άλλος Πατέρας της Εκκλησίας μας: “(λόγω της αμαρτίας) κατέστη αδύνατον να επιστρέψωμε στην αρχικήν μας κατάστασι, και στενάζαμε επειδή αυτό ακριβώς ήταν το μόνο που ποθούσαμε· αυτήν την δυνατότητα της ευδαιμονίας μας την εχάρισε μόνη η μακαρία Παρθένος. Αυτή εξεπλήρωσε την επιθυμία μας ενώνοντας με τους ανθρώπους τον μόνον Επιθυμητόν, Αυτόν Τον οποίον, όταν κάποιος γνωρίση προσωπικώς, δεν είναι δυνατόν να ζητήση κάτι περισσότερο. Και ηνώθη δι’ αυτής ο Θεός τόσο στενά με τους ανθρώπους, ώστε έγινε μέτοχος όχι μόνον του τόπου και του τρόπου της ζωής μας, αλλά και της ιδίας της φύσεως μας.2”

 

“Ο καθαρώτατος ναὸς του Σωτήρος, η πολυτίμητος παστὰς και Παρθένος, το ιερὸν θησαύρισμα της δόξης του Θεού, σήμερον εισάγεται, εν τω οίκω Κυρίου, την χάριν συνεισάγουσα, την εν Πνεύματι θείω· ην ανυμνούσιν Άγγελοι Θεού. Αύτη θπάρχει σκηνὴ επουράνιος.” (Κοντάκιο)

 

1 . Γρηγόριος Παλαμάς, Λόγος εἰς τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου

2 . Αγίου Νικολάου του Καβάσιλα: Ομιλία περί της Υπεραγίας Δεσποίνης ημων και Παναχράντου Θεοτόκου

 

στις 11:18 μ.μ.

 

«Για να γράψεις καλά την ιστορία πρέπει να ζεις μέσα σε χώρα ελεύθερη.»

«Για να γράψεις καλά την ιστορία πρέπει να ζεις μέσα σε χώρα ελεύθερη.»
 
Βολταίρος

Ο Φρανσουά Μαρί Αρουέ (γαλλικά:François-Marie Arouet, επιλεγόμενος Voltaire) (21 Νοεμβρίου 1694 – 30 Μαΐου 1778) ευρύτερα γνωστός με το φιλολογικό ψευδώνυμο Βολταίρος (Voltaire) ήταν Γάλλος φιλόσοφος, συγγραφέας και ευθυμογράφος, θεωρείται κεντρική μορφή και ενσάρκωση του Διαφωτισμού του 18ου αιώνα. Υπήρξε επίσης δοκιμιογράφος και κορυφαίος εκπρόσωπος του ντεϊσμού (déisme).

Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 21 Νοεμβρίου 1694 μέσα σε μία μεσοαστική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν συμβολαιογράφος και ανώτερος υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών. Έχασε τη μητέρα του όταν ήταν 7 ετών και μετά από δύο χρόνια εισήλθε στο ιησουιτικό κολέγιο του Μεγάλου Λουδοβίκου όπου παρέμεινε ως το 1711. Για την εκπαίδευσή του εκεί έγραψε αργότερα ότι δεν είχε μάθει τίποτα "εκτός από λατινικά και ανοησίες" αν και στο κολέγιο φαίνεται ότι διαμόρφωσε τις βάσεις της ιδιαίτερης γνώσης του και διέγειρε πιθανώς την ισόβια αφοσίωσή του στο θέατρο. Κατά το διάστημα των ετών 1711 – 1713 μελέτησε τη νομική επιστήμη.
Ο Βολταίρος τιθασεύει ένα άλογο (Jan Huber, μεταξύ 1750 - 1775, Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη)

Πριν αρχίσει τη συγγραφική του καριέρα, με την παρότρυνση του πατέρα του, υπηρέτησε ως γραμματέας του Γάλλου πρέσβη στην Ολλανδία. Επέστρεψε στο Παρίσι την εποχή του θανάτου του Λουδοβίκου ΙΔ΄ και σύντομα απέκτησε φίλους μεταξύ της αριστοκρατικής τάξης. Οι σατιρικοί στίχοι του τον έκαναν ιδιαίτερα δημοφιλή στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Τότε παρουσίασε το πρώτο θεατρικό του έργο, την τραγωδία Οιδίπους (Oedipe), απομίμηση του Οιδίποδος του Σοφοκλή, στον κύκλο του.
Μετάλλιο με τη μορφή του Βολταίρου (Waechter, 1772)

Τροφοδοτώντας τη μανιώδη έχθρα της δούκισσας του Μαιν εναντίον του αντιβασιλέα, Φιλίππου Β΄ της Ορλεάνης, ο Βολταίρος συνέθεσε μια σάτιρα γι’ αυτόν. Ένας κατάσκοπος κατάφερε να πάρει την ομολογία του και στις 16 Μαΐου 1717 φυλακίστηκε στη Βαστίλη για προσβολή του αντιβασιλέα. Εδώ ξαναδούλεψε τον Οιδίποδα, άρχισε το έργο Ερρικειάς (Henriade) και αποφάσισε να αλλάξει το όνομά του.

Απελευθερώθηκε 11 μήνες αργότερα όταν διαπιστώθηκε ότι είχε κατηγορηθεί εσφαλμένα. Η τραγωδία Οιδίποδας ανέβηκε στο Théâtre Français στις 18 Νοεμβρίου 1717 και έγινε θετικά αποδεκτή από το κοινό. Παρέμεινε στη σκηνή για 45 βραδιές και του απέφερε πλούτο και φήμη, που τον βοήθησαν να ξεκινήσει μία σειρά επικερδών επενδύσεων. Η βασικότερη αυτών ήταν η ενασχόλησή του με την Εταιρεία των Ινδιών (Compagnie des Indes).

Μετά την απελευθέρωσή του από τη Βαστίλη τον Απρίλιο του 1718, έγινε γνωστός ως Arouet de Voltaire ή απλά Voltaire, αν και νομικά δεν απάλειψε ποτέ το βαπτιστικό του όνομα. Η προέλευση αυτής της αλλαγής στο όνομα έχει συζητηθεί πολύ, μερικοί προτείνουν ότι ήταν μια σύντμηση ενός παρωνυμίου της παιδικής του ηλικίας, "le petit volontaire". Η συνηθέστερα αποδεκτή υπόθεση, εντούτοις, είναι ότι υπήρξε αναγραμματισμός του ονόματος "Arouet le jeune" ή "Arouet l.j." με "το u" να μετατίθεται "στο v" και "το j" "στο i" σύμφωνα με τα κρατούντα την εποχή εκείνη.

Ο Βολταίρος, συνεχίζοντας τη θεατρική του παραγωγή, ολοκλήρωσε το έργο Artemire το Φεβρουάριο του 1720. Το έργο απέτυχε και ο Βολταίρος δε το δημοσίευσε ποτέ στο σύνολό του, αν και αργότερα αναπλάστηκε με επιτυχία και κάποια μέρη του επαναχρησιμοποιήθηκαν σε άλλες εργασίες. Άλλα έργα του που δημοσιεύθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν η τραγωδία Μαριάννα (Marianne) και η κωμωδία Ο αδιάκριτος (L’ indiscret).
 

Η εξορία στην Αγγλία

 
Προμετωπίδα του έργου Éléments de la philosophie de Newton (Άμστερνταμ, 1738), όπου εμφανίζεται ο Βολταίρος στο γραφείο του να δέχεται το φως της αλήθειας από το Νεύτωνα διά μέσου ενός καθρέφτη, που κρατά η Madame du Châtelet

Το 1725 ο Βολταίρος προσβλήθηκε από έναν νέο ευγενή, το Chevalier de Rohan, και απάντησε με τη συνηθισμένη του οξύτητα. Ο Βολταίρος προγραμμάτιζε να προκαλέσει το νεαρό ευγενή σε μονομαχία, αλλά η οικογένεια Ροάν (Rohan) εξέδωσε ένα lettre de cachet για να αποφύγει οποιαδήποτε προβλήματα. Εκείνη την εποχή, όταν ένα πρόσωπο με επιρροή ήθελε να διωχθεί κάποιος εχθρός του αλλά δεν τον βάραινε κανένα έγκλημα, μπορούσε να προμηθευτεί ένα μυστικό ένταλμα, το οποίο καλούνταν lettre de cachet. Το πρόσωπο που κατονομάζονταν στην επιστολή έπρεπε να φυλακιστεί ή να εξοριστεί, εντός ή εκτός Γαλλίας. Επειδή δεν διεξήγετο δίκη, ο κατηγορούμενος δεν μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του έναντι των κατηγοριών. Το πρωί της ημέρας που είχε οριστεί η μονομαχία, ο Βολταίρος συνελήφθη και εστάλη για δεύτερη φορά στη Βαστίλη. Επέλεξε την εξορία στην Αγγλία αντί της φυλάκισης. Αυτό το περιστατικό του άφησε ανεξίτηλη εντύπωση, και από εκείνη την ημέρα έγινε υπέρμαχος της δικαστικής μεταρρύθμισης.
Εξώφυλλο του έργου Letters concerning the English Nation, που εκδόθηκε από τους C. Davis και A. Lyon το 1733 στο Λονδίνο

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αγγλία τον προσέλκυσε η φιλοσοφία του Τζον Λοκ (John Locke) και ιδέες του μαθηματικού Ισαάκ Νεύτωνα (Sir Isaac Newton). Μέσω του φίλου του λόρδου Μπόλινμπροκ (Bolingbroke) ήρθε σε επαφή με τα πνευματικά αναστήματα της αγγλικής λογοτεχνίας της εποχής. Μελέτησε τη συνταγματική μοναρχία της Αγγλίας και τη θρησκευτική ανοχή, που υπήρχε. Ο Βολταίρος ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για το φιλοσοφικό ορθολογισμό και τη μελέτη των φυσικών επιστημών. Επίσης έγραψε στα αγγλικά τα πρώτα δοκίμιά του, το Δοκίμιο για την επική ποίηση και το Δοκίμιο για τους γαλλικούς εμφυλίους πολέμους, τα οποία δημοσιεύθηκαν το 1727. Η πλέον ενδιαφέρουσα παραγωγή του στην Αγγλία ήταν η συγγραφή της ιστορίας του Κάρολου 12ου της Σουηδίας, η οποία παραμένει κλασσική στο χώρο της βιογραφίας. Το έργο του Αγγλικά Γράμματα (Letters concerning the English Nation) δημοσιευμένο στα αγγλικά το 1733 και στα γαλλικά ως Lettres philosophiques το 1734, μπορεί να ειπωθεί ότι έδωσε ώθηση στην αγγλική φιλοσοφική σκέψη και επιστήμη, η οποία χαρακτήρισε την περίοδο του Διαφωτισμού. Το βιβλίο επίσημα απαγορεύθηκε στη Γαλλία.

 
Επιστροφή στη Γαλλία και τα χρόνια του Cirey

Ο Βολταίρος επέστρεψε στο Παρίσι μετά από τρία χρόνια και συνέχισε εκεί τη λογοτεχνική του παραγωγή. Δημοσίευσε τότε το επικό ποίημα Ερρικειάς (Henriade), με θέμα τους θρησκευτικούς πολέμους στη Γαλλία, όπου σατίριζε τη θρησκευτική μισαλλοδοξία. Το έργο του αυτό προκάλεσε εντύπωση στο αναγνωστικό κοινό και κυκλοφόρησε σε 300.000 αντίτυπα. Συνάμα παρουσίασε αρκετές τραγωδίες μεταξύ των οποίων και οι Βρούτος (Brutus, 1730), Ζαΐρα (Zaire, 1733), Εριφύλη (Eriphile).
Η μαθηματικός Emilie μαρκησία του Châtelet, σύντροφος του Βολταίρου (Maurice Quentin de la Tour, Ιδιωτική συλλογή)

Στα 1733 γνώρισε την Εμιλί ντι Σατλέ (γνωστότερη ως Madame Du Châtelet), της οποίας τα πνευματικά ενδιαφέροντα, ειδικά πάνω στις επιστήμες, ταίριαζαν με τα δικά του. Διέμειναν μαζί στο Cirey, στη Λωρραίνη, απολαμβάνοντας την ανοχή του μαρκησίου ντι Σατλέ. Ο δεσμός του με την Émilie Du Châtelet διήρκεσε μέχρι το θάνατό της το 1749. Στο Cirey, ο Βολταίρος δούλεψε πάνω σε πειράματα φυσικής και χημείας. Το 1736 άρχισε τη μακροχρόνια αλληλογραφία του με τον κατά 20 χρόνια νεότερό του διάδοχο του θρόνου της Πρωσίας Φρειδερίκο (τον μετέπειτα Φρειδερίκο Β΄). Επιπλέον, έγραψε τα Στοιχεία της νευτώνειας φιλοσοφίας (Éléments de la philosophie de Newton, 1736), το οποίο έφερε την αναγνώριση της νευτώνειας φυσικής στην Ευρώπη, μια κωμική εκδοχή των θρύλων για την Ιωάννα της Λωρραίνης Η παρθένος (La Pucelle, 1755) και τα δράματα Μωάμεθ (Mahomet, 1742), Μερόπη (Mérope, 1743), και Σεμίραμις (Sémiramis, 1748). Μέσω της επιρροής της Μαντάμ Πομπαντούρ (Madame de Pompadour), έγινε βασιλικός ιστοριογράφος και μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.

Πρωτοστάτης και πλέον σκληρός κριτικός του ήταν αυτή την περίοδο ο αβάς Desfontaines, και κορωνίδα των κριτικών του Desfontaines ήταν το βιβλίο Le Voltairomanie, σε απάντηση ενός λίβελου του Βολταίρου με τον τίτλο Ο Προληπτικός (Le Preservatif). Τον Απρίλιο του 1739 πραγματοποίησε ένα ταξίδι στις Βρυξέλλες, οι οποίες ήταν η έδρα του για κάποιο χρονικό διάστημα, εξ αιτίας μερικών νομικών υποθέσεων των du Châtelets. Ο Φρειδερίκος, βασιλιάς πλέον της Πρωσίας από το 1740, κατέβαλε πολλές προσπάθειες να απομακρύνει το Βολταίρο από τη Madame Du Châtelet, αλλά ανεπιτυχώς, και έτσι κέρδισε την εγκάρδια έχθρα της αρνούμενος διαρκώς ή παραλείποντας να την προσκαλέσει. Επιτέλους, τον Σεπτέμβριο του 1740, ο δάσκαλος και ο μαθητής συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο Κλεβ (Cleves), και τρεις μήνες αργότερα, τον Νοέμβριο, στο Βερολίνο μετά από πρόσκληση του Φρειδερίκου.
Από την πρωσική αυλή στην Ελβετία

Ο Βολταίρος επισκέφτηκε ξανά το Βερολίνο και το Πότσδαμ το 1743 στο πλαίσιο διπλωματικής αποστολής, για να πείσει τον Φρειδερίκο, να συμμαχήσει με την Γαλλία, χωρίς όμως αποτέλεσμα. (Πόλεμος της Αυστριακής Διαδοχής, 1740-48). Μετά το θάνατο της Madame Du Châtelet δέχτηκε την πρόσκληση του Φρειδερίκου να ζήσει στην αυλή του (1750-53). Οι σχέσεις του με το Φρειδερίκο ήταν γενικά θυελλώδεις. Η παρέμβαση του Βολταίρου στη φιλονικία μεταξύ Maupertuis και König οδήγησε στην ανανέωση της ψυχρότητας εκ μέρους του Πρώσου μονάρχη και το 1753 ο Βολταίρος εγκατέλειψε βιαστικά την Πρωσία. Από απόσταση οι δύο άνδρες συμφιλιώθηκαν αργότερα και η αλληλογραφία τους επαναλήφθηκε.

Ανεπιθύμητος στη Γαλλία ο Βολταίρος εγκαταστάθηκε στη Γενεύη, όπου αγόρασε το κτήμα "Les Délices" και απέκτησε επίσης ένα ακόμα σπίτι κοντά στη Λωζάνη. Οι αρχές της Γενεύης αντιτέθηκαν σύντομα στις ιδιωτικές θεατρικές παραστάσεις, που πραγματοποιούνταν στο σπίτι του Βολταίρου, ενώ εξοργίστηκαν ακόμα περισσότερο λόγω του άρθρου "Genève" που γράφτηκε για την Εγκυκλοπαίδεια του Ντιντερό, με την υποκίνηση του Βολταίρου, από τον Ντ’ Αλαμπέρ. Το άρθρο, που δήλωνε ότι οι καλβινιστές πάστορες της Γενεύης είχαν δει το φως και είχαν πάψει να πιστεύουν στην οργανωμένη θρησκεία, ξεσήκωσε μια βίαιη διαμάχη.

 
Τα τελευταία χρόνια στο Φερνέ και ο θάνατος

 
Ο Βολταίρος σε γεροντική ηλικία (Πορτραίτο ανωνύμου Τελευταίο τέταρτο του 18ου αιώνα Musée du Château Βερσαλλίες)

Το 1759, αγόρασε το κτήμα Φερνέ (Ferney) κοντά στα γαλλο-ελβετικά σύνορα όπου έζησε μέχρι και λίγο καιρό πριν το θάνατο του. Το Φερνέ έγινε σύντομα η διανοητική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Ο Βολταίρος παρέμεινε ενεργός καθ' όλη τη διάρκεια αυτών των ετών, παράγοντας σταθερή ροή βιβλίων, θεατρικών έργων και άλλων δημοσιεύσεων. Έγραψε επίσης εκατοντάδες επιστολών στον κύκλο των φίλων του. Ήταν πάντα μια φωνή της λογικής. Υπήρξε ειλικρινής κριτικός της θρησκευτικής αδιαλλαξίας και των θρησκευτικών διώξεων.

Κατά τα τελευταία έτη του ο Βολταίρος παρήγαγε αρκετά έργα με κριτική προς την οργανωμένη εκκλησία. Στο Φερνέ οικοδόμησε ένα παρεκκλήσι με την επιγραφή "Deo Erexit Voltaire". Οδήγησε επίσης την εκστρατεία για την εκκίνηση δίκης, στην οποία ο ουγενότος έμπορος Jean Calas βρέθηκε ένοχος της δολοφονίας του μεγαλύτερου γιου του και εκτελέστηκε. Το Κοινοβούλιο των Παρισίων κήρυξε κατόπιν το 1765 τον Calas και όλη την οικογένειά του αθώους.

Το 1778, διανύοντας το 84ο έτος του, παρευρέθηκε στην πρώτη απόδοση της τραγωδίας του Ειρήνη (Irène), στο Παρίσι. Το ταξίδι του και η υποδοχή του ήταν μια αποθέωση, αλλά η συγκίνηση τον κατέβαλε και πέθανε λίγο αργότερα στην πρωτεύουσα στις 30 Μαΐου 1778. Προκειμένου να έχει χριστιανική κηδεία είχε υπογράψει μια μερική ανάκληση των γραπτών του. Αυτό θεωρήθηκε ανεπαρκές από την εκκλησία, αλλά αρνήθηκε να υπογράψει μια γενικότερη ανάκληση. Σε έναν φίλο έδωσε την ακόλουθη γραπτή δήλωση: "Πεθαίνω λατρεύοντας το Θεό, που αγαπά τους φίλους μου, που δεν μισεί τους εχθρούς μου και που απεχθάνεται την καταπίεση." Ένας ηγούμενος μετέφερε κρυφά το πτώμα του Βολταίρου σε ένα αβαείο στην πόλη Champagne, όπου θάφτηκε. Τα λείψανά του διακομίστηκαν στο Παρίσι το 1791 και ενταφιάστηκαν στο Πάνθεον.
 

Το έργο του

 
Κοστούμι από τη θεατρική παράσταση για το έργο του Βολταίρου L'Orphelin de la Chine (Πηγή: M. Geffroy, Theatre Complet de Voltaire, Laplace, Sanchez, 1874, Παρίσι)
 

Θέατρο

 
Ο Βολταίρος στη σκηνή του θεάτρου (Jan Huber, μεταξύ 1750 - 1775, Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη)

Η θεατρική παραγωγή του Βολταίρου ανέρχεται μεταξύ πενήντα και εξήντα έργων, ορισμένα εκ των οποίων είναι γνωστά μόνο από αναφορές ή απεικονίσεις. Είναι εκ πρώτης όψεως αξιοπρόσεκτο ότι ο Βολταίρος, του οποίου η κωμική ικανότητα ήταν αναμφισβήτητα πολύ αξιολογότερη από την τραγική, έχει γράψει πολλές τραγωδίες αρκετά αξιόλογες, αλλά μόνο μια μέτρια, δεύτερης κλάσης, κωμωδία, τη Nanine. Οι άλλες προσπάθειές του σε αυτήν την κατεύθυνση είναι είτε μικρής αξίας και σχεδόν ασήμαντες, είτε, όπως στην περίπτωση του κάπως διάσημου Ecossaise, αντλούν όλο το ενδιαφέρον τους όντας προσωπικοί λίβελοι. Οι τραγωδίες του, αφ' ετέρου, είναι εργασίες εξαιρετικής αξίας. Αν και ο Βολταίρος δεν κατείχε ούτε την τέλεια στιχουργία του Ρακίνα, ούτε την ευγενή ποιητικότητα του Κορνήλιου, ξεπέρασε αυτές τις ελλείψεις, κατά τη γνώμη των ειδικών, στην πλοκή του δύσκολου και τεχνητού παιχνιδιού της γαλλικής τραγωδίας Ζαΐρα (Zaire), μεταξύ εκείνων όπου η αγάπη αναγνωρίζεται ως βασικό κίνητρο, και Μερόπη (Merope), μεταξύ εκείνων όπου αυτό το κίνητρο είναι αποκλεισμένο και υποταγμένο. Ο Βολταίρος ήξερε ότι η κοινή γνώμη της εποχής του απέδιδε τα εύσημά της σε έναν ικανό και επιτυχημένο δραματουργό και ήταν αποφασισμένος να κερδίσει αυτά τα εύσημα. Επομένως έθεσε όλη τη θαυμαστή του ευφυΐα σε αυτό το στόχο.

 
Ποίηση

 
Ο Βολταίρος με το Φρειδερίκο της Πρωσίας στο τραπέζι (Αντίγραφο πίνακα του Adolph von Menzel, 1850, ο οποίος κάηκε το 1945)

Όσον αφορά στα ποιήματά του, (από τα οποία ξεχωρίζουν δύο μακροσκελή, η Ερρικειάδα (Henriade) και η Παρθένος (Puccele), ενώ υπάρχουν και πολλά μικρότερα) η αξία τους είναι άνιση. Η Ερρικειάς με καθολική συγκατάθεση υφίσταται ως διδασκόμενο σχολικό βιβλίο. Γραμμένο σχεδόν κατά δουλική μίμηση του Βιργιλίου, χρησιμοποιεί τεχνικά ένα απρόσφορο μέτρο - το αλεξανδρινό δίστιχο (το οποίο καθίσταται μονότονο στις δραματικές αφηγήσεις) – και χωρίς να διακρίνεται ούτε για τον ενθουσιασμό ή την κατανόησή του θέματος, δεν μπορεί παρά να είναι μία ανεπαρκής προσπάθεια. Η Παρθένος, αν και κατώτερης ηθικής αξίας, είναι πολύ καλύτερο από λογοτεχνική άποψη. Το ποίημα είναι ασυστηματοποίητο ως έναν βαθμό και αποτελεί λίβελο ενάντια στη θρησκεία και την ιστορία. Διαφέρει από το πρότυπο του, Orlando furioso του Λουδοβίκου Αριόστο, όντας, όχι όπως εκείνο, ένα μείγμα ρομαντισμού και παρωδίας, αλλά ένας εν μέρει ανιαρός ιστός απλής και φτηνής παρωδίας. Μεγάλο μέρος της διασκεδαστικής του αξίας εξαρτάται απλά από το γεγονός ότι υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν βαθιά στο χριστιανισμό και αυτοί οι αστεϊσμοί καταφέρνουν να τους ταράξουν καθιστώντας την αποστροφή τους κωμική προς άλλους. Εντούτοις, παρ’ όλα τα ελαττώματά της η Παρθένος καταφέρνει να είναι διασκεδαστική.

Στα δευτερεύοντα ποιήματά του είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει τίποτα, ή σχεδόν τίποτα, που να τα κάνει να αξίζουν να φέρουν το όνομα της ποίησης – ούτε πάθος, ούτε αίσθηση της ομορφιάς της φύσης, μόνο μια στενή "κριτική της ζωής," μόνο συμβατική και περιορισμένη επιλογή της γλώσσας, περιορισμένη και μονότονη προσωδία και καθόλου από εκείνη την αόριστη αίσθηση, που έχει ειπωθεί σωστά, ότι καθορίζει την ποιητική ουσία. Αλλά υπάρχει απέραντο πνεύμα, μια θαυμάσια αντίληψη του μέτρου και της γλώσσας, που το γούστο της εποχής υπαγόρευε στον ποιητή, περιστασιακά εμφανίζεται ενικός αριθμός με την υπόθεση μιας κάπως τεχνητής χάρης και μια περίεργη ικανότητα διάνθισης του λόγου με τον τρόπο γραφής και το ύφος.

 
Πεζογραφία

 
Ο Βολταίρος συζητά με έναν κληρικό. Γκραβούρα του 1764 που φέρει τον τίτλο "Ο Βολταίρος και η θρησκεία".

Το τρίτο τμήμα των εργασιών του Βολταίρου αποτελείται από τα μυθιστορήματα και τα αφηγήματα του. Αυτές οι παραγωγές - ασύγκριτα οι πιο αξιόλογοι καρποί της μεγαλοφυΐας του - συντίθονταν συνήθως ως τεύχη, με κύριο σκοπό την πολεμική στη θρησκεία ή την πολιτική. Έτσι το Candide επιτίθεται στη θρησκευτική και φιλοσοφική αισιοδοξία, το L'Homme aux quarante ecus σε ορισμένες κοινωνικές και πολιτικές πρακτικές της εποχής, ενώ το Zadig και άλλα στις παραδεδεγμένες μορφές ηθικής και μεταφυσικής ορθοδοξίας, ενώ μερικά είναι λιβελογραφικές σάτιρες στη Βίβλο, την ατέρμονη πηγή του βολταιρικού πνεύματος.

Αλλά (όπως πάντα συμβαίνει στην περίπτωση του λογοτεχνικού έργου όπου η μορφή ταιριάζει ακριβώς στη μεγαλοφυΐα του συντάκτη) ο σκοπός στα καλύτερα από αυτά εξαφανίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου. Σε αυτές τις εργασίες εμφανίζεται, περισσότερο απ' ότι σε οποιεσδήποτε άλλες, η ιδιαίτερη ποιότητα του Βολταίρου – ειρωνικό, χωρίς υπερβολή, ύφος-. Ότι το διδάχθηκε εν μέρει από τον Άγιο Ευρυμόνδο, ή ακόμα περισσότερο από τον Άντονι Χάμιλτον και μερικώς ακόμη και από το πολέμιό του Le Sage, είναι απόλυτα σωστό, αλλά αυτός του έδωσε την τελειότητα και την ολοκλήρωση. Εάν μπορεί να επιλεχτεί μία ιδιαιτερότητα, αυτή είναι ο απόλυτος έλεγχος και η απλότητα της λεκτικής επεξεργασίας. Ο Βολταίρος δεν εμμένει σε αυτό το σημείο, μένει απλά για να γελάσει με αυτό που έχει πει, διευκρινίζει ή σχολιάζει τα αστεία του, καγχάζει με αυτά.
 

Ιστοριογραφία

 
Διανοούμενοι συγκεντρωμένοι γύρω από την προτομή του Βολταίρου στο σαλόνι της Madame Geoffrin στα 1755 (Anicet-Charles-Gabriel Lemonnier, 1812, Château du Malmaison, Rueil)

Το τέταρτο τμήμα του έργου του Βολταίρου, το ιστορικό, είναι το ογκωδέστερο όλων εκτός της αλληλογραφίας του, και μερικά μέρη του είναι μεταξύ των πλέον πολυδιαβασμένων, αλλά απέχουν πολύ ως προς το να είναι και τα καλύτερα. Οι μικρές πραγματείες του για τον Κάρολο το 12ο και το Μεγάλο Πέτρο είναι πράγματι πρότυπα οξυδερκούς και ευφυούς αφήγησης αν και ως ένα βαθμό χαρακτηρίζονται από επιφανειακή κατανόηση και ταξινόμηση.

Τα αποκαλούμενα Εποχή του Λουδοβίκου ΙΔ΄ (Siècle de Louis XIV) και Εποχή του Λουδοβίκου ΙΕ΄ (Siècle de Louis XV) (το τελευταίο κατώτερο του πρώτου αλλά παρά ταύτα πολύτιμο) περιέχουν μια μεγάλη σύμμειξη ενδιαφέροντος υλικού, που επεξεργάζεται από ένα άτομο μεγάλης οξυδέρκειας και με αξεπέραστη ικανότητα στη γραφή, ο οποίος είχε επίσης πρόσβαση σε πολλές σημαντικές εμπιστευτικές πληροφορίες. Αλλά ακόμη και σε αυτά τα βιβλία οι ατέλειες είναι παρούσες, εμφανιζόμενες όμως εντονότερα στο μοναδικό ανακάτεμα που τιτλοφορείται Essai sur les moeurs, στο Annales de l'Empire και στις δευτερεύουσες ιστορικές εργασίες. Αυτές οι ατέλειες είναι μια σχεδόν συνολική απουσία οποιασδήποτε κατανόησης της αποκαλούμενης από τότε φιλοσοφίας της ιστορίας, η σταθερή παρουσία χονδροειδούς προκατάληψης, η συχνή ανακρίβεια στις λεπτομέρειες και, προ πάντων, μια πλήρης ανικανότητα για να εξετάσει οτιδήποτε πέρα από τη στενή σκοπιά ενός μισό-πεσιμιστή και μισο-αυτοϊκανοποιούμενου φιλοσόφου του 18ου αιώνα.
Φιλοσοφία

Στη φιλοσοφία του, βασισμένη στο σκεπτικισμό και τον ορθολογισμό, ήταν βαθιά επηρεασμένος από το Λοκ (Locke) καθώς επίσης και από τους Montaigne και Bayle. Παρά το πάθος του για τη σαφήνεια και τη λογική, συχνά υπήρξε ανακόλουθος προς τον εαυτό του. Έτσι ενώ αρχικά υποστήριζε ότι η ανθρώπινη φύση ήταν τόσο αμετάβλητη όσο αυτή των ζώων αργότερα εξέφρασε την πεποίθηση για εξέλιξη και βαθμιαίο εξανθρωπισμό της κοινωνίας μέσω της δράσης των τεχνών, των επιστημών και του εμπορίου. Στην πολιτική υποστήριζε τη μεταρρύθμιση αλλά ένιωθε φρίκη για την αμάθεια και τον πιθανό φανατισμό των ανθρώπων καθώς και για τη βία της επανάστασης.

Όσο αφορά τη θρησκεία ο Βολταίρος θεωρούσε ότι ο χριστιανισμός ήταν μια καλή πίστη για καμαριέρες και ράφτες, αλλά για την ανώτερη τάξη πρότεινε έναν απλό θεϊσμό. Αντιτάχθηκε στον αθεϊσμό και τον υλισμό του Ελβέτιου και του Χόλμπαχ. Είναι παροιμιώδης η θέση του ότι "εάν ο Θεός δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρεθεί", που περιέχεται σε ένα από τα ποιήματά του. Τέλος η επιρροή του Βολταίρου στην εκλαΐκευση της επιστήμης και της φιλοσοφίας του καιρού του ήταν ιδιαίτερα σημαντική.

«Μπορεί να μην συμφωνώ με ό,τι υποστηρίζεις. Μα θα υπερασπίσω μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να διατυπώνεις ελεύθερα τις απόψεις σου.»

21 Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Χαιρετισμού

http://pelladothe.blogspot.gr/2012/11/21_7129.html

Τετάρτη, 21 Νοεμβρίου 2012

21 Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Χαιρετισμού

Η 21^η Νοεμβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Χαιρετισμού (World Hello Day) το 1973 από τους Μπράιαν και Μάικλ ΜακΚόμακ από το Μπέβερλι Χιλς της Καλιφόρνιας, με αφορμή την ισραηλινοαραβική διαμάχη.

Για να συμμετάσχει κάποιος στον εορτασμό θα πρέπει να απευθύνει χαιρετισμό σε τουλάχιστον 10 άγνωστους συνανθρώπους του. Στόχος τους, η γιορτή να αποκτήσει παγκόσμιο χαρακτήρα και να συντελέσει στη συμφιλίωση των ανθρώπων.

Σήμερα, η Παγκόσμια Ημέρα Χαιρετισμού εορτάζεται σε 180 χώρες.

Σχετικοί Δικτυακοί Τόποι...

• World Hello Day

Πηγή  sansimera.gr