Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Ο Ναός της Αγ. Άννας

Ο Ναός της Αγ. Άννας

Η Αγία Άννα είναι η πρωιμότερη από τις εκκλησίες που σώζονται σήμερα στην Τραπεζούντα. Αποτελεί ένα μνημείο άμεσα συνδεδεμένο με τη δράση αξιωματούχων, οι οποίοι σε διάφορες περιόδους συνεισέφεραν στην ανακαίνισή του ή έκαναν απλές δωρεές. Τη σημασία του ναού υπογραμμίζει και η διαχρονικότητά του: για περίπου 700 χρόνια, από τον 9ο ως το 15ο αιώνα, γίνονταν σ' αυτόν επεμβάσεις και δωρεές, όπως μαρτυρούν οι επιγραφές.
Ο κοιμητηριακός χαρακτήρας -τάφοι και επιγραφές που μνημονεύουν τη χρονολογία θανάτου συγκεκριμένων προσώπων- κυριαρχεί στην Αγία Άννα. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και σε άλλους, πολύ σημαντικούς ναούς της Τραπεζούντας: στην Αγία Σοφία, στη Θεοσκέπαστο, στη Χρυσοκέφαλο. Αν όμως τα τρία τελευταία μνημεία είναι συνυφασμένα με την τοπική αυτοκρατορική δυναστεία των Μεγάλων Κομνηνών, η Αγία Άννα φαίνεται να συνιστά το ταφικό καθίδρυμα των τοπικών αξιωματούχων.

Το σωζόμενο οικοδόμημα,  μια  τρίκλιτη  καμαροσκέπαστη  βασιλική  με  κρύπτη
για τάφους, οφείλεται στη χορηγία ενός τοπικού αξιωματούχου, του πρωτοσπαθαρίου Αλεξίου, για την ανακαίνιση του ναού το 884/5. Το περιεχόμενο της επιγραφής που τον μνημονεύει αποτελεί εντυπωσιακή και πολύτιμη ιστορική πληροφορία, καθώς σε αυτή συναναφέρονται οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες της μακεδονικής δυναστείας, Βασίλειος Α΄, Λέων ΣΤ΄ και Αλέξανδρος. Πρόκειται για μια μοναδική μαρτυρία για την επαφή αυτής της απομακρυσμένης επαρχίας με το βυζαντινό κέντρο.
Η ιστορία λοιπόν του μνημείου ξεκινάει πολύ πριν από την εγκαθίδρυση της αυτοκρατορίας των Μεγάλων Κομνηνών κατά το 13ο αιώνα. Ωστόσο, κατά το 14ο και 15ο αιώνα το καθίδρυμα συνδέθηκε με το θάνατο, και κατά πάσα πιθανότητα με την ταφή, εκκλησιαστικών κυρίως αξιωματούχων. Συνολικά επτά επιγραφές από το διάστημα αυτό, στην πλειοψηφία τους ταφικές και σε μερικές περιπτώσεις συνοδευόμενες από τις προσωπογραφίες των νεκρών προσώπων, είναι ενδεικτικές για την ατμόσφαιρα που θα κυριαρχούσε στο εσωτερικό του ναού. Δυστυχώς, το υλικό που συνθέτει την παραπάνω εικόνα σήμερα θεωρείται οριστικά χαμένο. Μια ιδέα ωστόσο μπορεί να μας δώσει μόνο το φωτογραφικό υλικό και τα σχέδια δημοσιεύσεων του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα.
Ακριβώς επειδή το μνημείο δέχτηκε πολλές επεμβάσεις και προσθήκες στο πέρασμα του χρόνου, η ζωγραφική διακόσμησή του ανάγεται σε διάφορες περιόδους. Έτσι, εκτός από την πρώτη φάση τοιχογράφησης, η οποία έχει χρονολογηθεί στο 12ο αιώνα, έχουν διαπιστωθεί ζωγραφικά στρώματα του 13ου, του 14ου αλλά και του 15ου αιώνα. Σήμερα δεν είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε αυτές τις τοιχογραφίες, αφού ήδη από τις αρχές του αιώνα σώζονταν σε κακή κατάσταση. Σίγουρα όμως η ύπαρξη και μόνο των νεκρικών προσωπογραφιών του 14ου και του 15ου αιώνα παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Επίσης, σύμφωνα και με την αφιέρωση του ναού, στις τοιχογραφίες εντοπίζεται και ένας κύκλος σκηνών με πρωταγωνιστές τους γονείς της Παναγίας, τον Ιωακείμ και την Άννα. Η απεικόνιση του θανάτου τους μάλιστα αποτελεί μια σπάνια σύνθεση για τα δεδομένα της βυζαντινής τέχνης. Εκτός από αυτό, όμως, συνεισφέρει στην άποψη περί ταφικής χρήσης του μνημείου και συνδυάζεται αρμονικά με τα νεκρικά πορτρέτα.

Aγία Άννα Τραπεζούντας, ανατολική όψη. Ο ναός αυτός, ένας από τους παλαιότερους της πόλης, έχει ιδρυθεί τον 9ο αιώνα.
Η ανέγερση της Aγίας Άννας συνδέεται με τη χορηγία αξιωματούχων της Τραπεζούντας. Για τον κτήτορα αλλά και για τη χρονολόγηση του ναού μάς πληροφορεί αφιερωματική επιγραφή πάνω από τη νότια είσοδο του ναού.

κείμενο: M. Kορομηλά,

[201] Δύο μεσαιωνικές αναφορές για την Αγία Άννα και το ομώνυμο χωριό της Λάρνακας


Η πρώτη αναφορά είναι του Δομινικανού μοναχού Φέλιξ Φάμπερ, που επισκέφθηκε το Σταυροβούνι στις 26 Ιουνίου 1483 και μας μιλά για την ύπαρξη μέρους από το ιερό λείψανο της Αγίας Άννας. Κατεβαίνοντας από το Σταυροβούνι, o Φάμπερ και η συντροφιά του, κατέλυσαν στο μετόχι της μονής, στο χωριό Santa Croce σε μια ελληνική εκκλησία, για να προσευχηθούν και να ξεκουραστούν. Ο Φέλιξ Φάμπερ είναι ο πρώτος που κάνει αναφορά στο χωριό Santa Croce. Σύμφωνα με τον Δομινικανό στο χωριό υπήρχε Ορθόδοξη και Λατινική εκκλησία, ανήκε δε στον εκάστοτε Λατίνο ηγούμενο της Mονής Σταυροβουνίου που είχε εδώ το κατάλυμά του. Από μια άλλη μαρτυρία [William Turner 1815], γνωρίζουμε ότι το χωριό Santa Croce βρισκόταν «στους πρόποδες του Σταυροβουνίου, κοντά στην Αγία Βαρβάρα».
Να πώς μας περιγράφει την εμπειρία του ο Δομινικανός μοναχός:… Eνώ καθόμασταν εκεί, ήρθε κάποιος κληρικός, ο οποίος μας είπε στα λατινικά. “τι κάνετε σε μια ελληνική εκκλησία; Πολύ κοντά βρίσκεται μια λατινική εκκλησία, στη οποία θα μπορείτε να προσευχηθείτε και να αναπαυθήτε”. Σηκωθήκαμε και πήγαμε μαζί του στη Λατινική εκκλησία. Παρουσίασε από το θησαυρό της εκκλησίας τον βραχίονα της Αγίας Άννας, μητέρας της ευλογημένης Παρθένου Μαρίας, που ήταν ευπρεπώς τοποθετημένος σε ασήμι…
Τη μαρτυρία αυτή την καταγράφουμε, επισημαίνοντας πως είναι η μοναδική σε όλο το διάστημα του μεσαίωνα στην Κύπρου που μιλά για την ύπαρξη μέρους από το ιερό λείψανο της Αγίας Άννας.


Η εκκλησία της Αγίας Άννας αναπαλαιώθηκε το 1878. Εδώ βρισκόταν το μοναστήρι που επισκέφθηκε ο Τσέχος προσκυνητής Πρέφατ το 1546
Μια δεύτερη αναφορά προέρχεται από τον Τσέχο περιηγητή Όλντριχ Πρέφατ. Είχε ξεκίνησε μαζί με άλλους το προσκυνηματικό του ταξίδι από τη Βενετία το 1546. Πέρασε από την Κύπρο πηγαίνοντας  στους Αγίους Τόπους και επιστρέφοντας, παρέμεινε στο νησί από τις 20 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 7 Νοεμβρίου. Στο διάστημα αυτό επισκέφθηκε το Σταυροβούνι. Επιστρέφοντας στη Λάρνακα από τη Μονή σημειώνει: «…Μετά το φαγητό ευχαριστήσαμε τον μοναχό και ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Κατεβήκαμε σ’ ένα χωριό κάπου μισό μίλι τσέχικο από το Σταυροβούνι [ίσως στα Πυργά]. Εδώ φάγαμε κάτι και τραβήξαμε για την Λάρνακα. Όταν βρισκόμαστε κάπου μισό τσέχικο μίλι από την πόλη σε μια πεδιάδα φάνηκε ένα μοναστήρι με κήπο γεμάτο πορτοκαλιές. Η εκκλησία ήταν καινούργια και δεν ήταν πολύς καιρός που τέλειωσε το κτίσιμο της. Στο μοναστήρι θυμάμαι ότι ακόμη έκτιζαν όταν φθάσαμε εκεί. Ονομαζόταν μοναστήρι της Αγίας Άννας. Εδώ οι μοναχοί ήταν όλοι Έλληνες. Άνοιξαν το μοναστήρι και μας οδήγησαν στο εσωτερικό του. Πληροφορηθήκαμε ότι το κτίριο ήταν καινούργιο. Εδώ κάποιος φτωχός έσκαβε για να στήσει την καλύβα του και βρήκε μια μικρή ξύλινη εικόνα της Αγίας Άννας. Η εικόνα αυτή παρ’ όλο που βρισκόταν τόσο καιρό παραχωμένη διατηρούσε ακόμη τα χρώματα της. Αυτό οι κάτοικοι το εξήγησαν σαν θαύμα και αμέσως έκτισαν το μοναστήρι. Άπ’ εδώ τραβήξαμε για την Λάρνακα όπου δειπνήσαμε στον ξενώνα μας και περάσαμε την νύχτα».
Το μοναστήρι που αναφέρει Όλντριχ Πρέφατ πρέπει να ήταν κοντά στη εκκλησία της Αγίας Άννας στο ομώνυμο χωριό της Λάρνακας. Η ανεύρεση κατά την αναπαλαίωση της εκκλησίας από το Τμήμα Αρχαιοτήτων πριν από μερικά χρόνια, τριών διαφορετικών χρονολογικά δαπέδων και ταφικών στοιχείων εντός του ναού, αποτελούν ισχυρές ενδείξεις ότι η εκκλησία ανάγεται τουλάχιστον στο μεσαίωνα. Ίσως δε, να ήταν η παλιά εκκλησία του μοναστηριού που σύμφωνα με τον Πρέφατ που πέρασε απ’ εδώ το 1546, ήταν καινούργια και δεν ήταν πολύς καιρός που τέλειωσε το κτίσιμο της.
Έτσι, η γραπτή παράδοση των μεσαιωνικών κειμένων τεκμηριώνεται σε μεγάλο βαθμό από την αρχαιολογική σκαπάνη.

Πηγές; 1. Cobham C. D., Φέλιξ Φάμπερ, Excerpta Cypria, σ.40, Νicocia 1969. 2.Φλουρέντζου Παύλος, Τα Τσέχικα Οδοιπορικά της Αναγέννησης και η Κύπρος, σ.15, Λευκωσία 1977.

Γ. ΛΑΖΑΝΗΣ (1926- 5 ΔΕΜΕΜΒΡΙΟΥ 2006)


Γ. ΛΑΖΑΝΗΣ (1926 - 5 ΔΕΜΕΜΒΡΙΟΥ 2006)

Ο Γιώργος Λαζάνης, του Όθωνα, υπήρξε σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1926. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης από την οποία και αποφοίτησε το 1951. Υπήρξε επί 25 έτη βασικό στέλεχος του ίδιου θεάτρου ενώ από το 1964 είχε αναλάβει τη διεύθυνση της Δραματικής Σχολής. Ήταν ο κατ΄ εξοχή σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν.

Ο Γιώργος Λαζάνης ήταν επίσης μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Θεάτρου Τέχνης και αναπληρωματικός διευθύνων σύμβουλος του ομώνυμου θεάτρου. Συμμετείχε σε διεθνή θεατρικά Φεστιβάλ στο Λονδίνο, Παρίσι, Μόσχα, Βαρσοβία, Στοκχόλμη, Όσλο κ.ά.

Ήταν μόνιμος κάτοικος κέντρου Αθήνας (οδό Ιπποκράτους). Πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου 2006.

Πρόκλος

http://www.afipnisi.org

Η εμφάνιση της Πλατωνικής φιλοσοφίας - Πρόκλος




«Όλη η πλατωνική φιλοσοφία εμφανίστηκε σύμφωνα με την των κρείττονων αγαθοειδή βούληση, αποκαλύπτοντας τον εν αυτοίς κεκρυμμένο νου και την αλήθεια η οποία μαζί με τα όντα έλαβε υπόσταση μέσα στις περί γένεσιν στρεφόμενες ψυχές, όσο επιτρέπεται σε αυτές να μετέχουν σε τόσο υπερφυσικά και μεγάλα αγαθά, και ότι πάλι αργότερα αυτή τελειοποιήθηκε και, αφού αποσύρθηκε στον εαυτό της και κατέστη άγνωστη στους περισσότερος από αυτούς που διακήρυσσαν ότι είναι φιλόσοφοι και αδημονούσαν να ασχοληθούν με «την του όντος θήραν», όπως λέγει ο Πλάτων στον «Φαίδωνα, 66.c», πάλι ήρθε στο φως. Ειδικά νομίζουμε ότι η μυσταγωγία για τα ίδια τα θεία, η οποία έχει στηριχτεί με αγνότητα σε ιερό βάθρο και έχει λάβει υπόσταση αιώνια δίπλα στους ίδιους τους θεούς, από εκεί εμφανίστηκε σε όσους μέσα στον χρόνο μπορούν να την απολαύσουν με το έργο ενός ανθρώπου, τον οποίο δεν θα σφάλαμε, αν τον αποκαλούσαμε προηγεμόνα και Ιεροφάντη «των αληθινών τελετών, τις οποίες τελούν» οι ψυχές απομακρυσμένες από τους γήινους τόπους, καθώς και «των ολοκλήρων και γεμάτων εσωτερική ηρεμία φασμάτων», στα οποία συμμετέχουν όσες είναι γνήσια προσκολλημένες στην ευδαίμονα και μακάρια ζωή. Αυτή, αφού τόσο σεμνά και απόρρητα από αυτόν για πρώτη φορά έλαμψε σαν σε άγια ιερά και τοποθετήθηκε με ασφάλεια μέσα σε άδυτα και δεν κατανοήθηκε από τους περισσότερους που εισήλθαν, σε τακτά διαστήματα προωθήθηκε, όσο ήταν δυνατόν σε αυτήν, από κάποιους αληθινούς ιερείς, οι οποίοι ανέλαβαν και την κατάλληλη για αυτήν τη μυσταγωγία ζωή, και φώτισε ολόκληρο τον τόπο και εμφάνισε τις λάμψεις των θεϊκών φασμάτων παντού. Ως τέτοιους ερμηνευτές της πλατωνικής θεωρίας, οι οποίοι μας ανέπτυξαν τις παναγέστατες περί των θείων υφηγήσεις και οι οποίοι είχαν την τύχη να έχουν μια παρόμοια φύση με τον αρχηγέτη τους, θα θεωρούσαν εγώ τουλάχιστον, τον Πλωτίνο τον Αιγύπτιο και όσους από αυτόν παρέλαβαν την θεωρία, δηλ. τον Αμέλιο και τον Πορφύριο, και τρίτους όσους μετά από αυτούς αποτέλεσαν κάτι ανδριάντα για εμάς, δηλ. τον Ιάμβλιχο και τον Θεόδωρο, και όποιους άλλους μετά από αυτούς ακολουθούν αυτόν τον θείο τούτο χορό και με την δική τους διάνοια έφτασαν έως την ανεβάκχευση των δογμάτων του Πλάτωνα. Από αυτούς το γνησιότερο και καθαρότερο φώς της αλήθειας αφού δέχτηκαν αχράντως στους κόλπους της ψυχής του ο μαζί με τους θεούς καθοδηγητής μας σε όλα τα ωραία και αγαθά, μας εισήγαγε και σε όλη την υπόλοιπη φιλοσοφία του Πλάτωνα και σε όσα απόρρητα από τους προγενέστερους του είχε μυηθεί, και έτσι μας κατέστησε συγχορευτές της περί τα θεία μυστικής αλήθειας. Αν πρόκειται σε αυτόν να αποδώσουμε την πρέπουσα ευγνωμοσύνη για τις ευεγερσίες του προς εμάς, δεν θα θα έφτανε ούτε όλος μαζί ο χρόνος. Αν όμως πρέπει όχι μόνο οι ίδιοι να παραλάβουμε από άλλους το εξαιρετικό αγαθό της πλατωνικής φιλοσοφίας, αλλά να αφήσουμε και υπομνήματα στους μεταγενέστερους για τα μακάρια θεάματα, των οποίων οι ίδιοι υποστηρίζουμε ότι γίναμε κατά το δυνατόν παρατηρητές και υποστηρικτές υπο την καθοδήγηση του κάλιστου οδηγού της εποχής μας, ο οποίος είχε φτάσει στο έπακρο της γνώσης της φιλοσοφίας, τότε ίσως δικαιολογημένα θα παρακαλούσαμε τους ίδιους τους Θεούς να φέξουν το φώς της αλήθειας στις ψυχές μας, και τους «ακολούθους και υπηρέτες» των θείων να κατευθύνουν τον νου μας και να τον οδηγήσουν στην πλήρη, θεϊκή και υψηλή τελειότητα της πλατωνικής θεωρίας. Γιατί παντού, πιστεύω, πρέπει και αυτός «που είναι έστω και ελάχιστα συνετός» να ξεκινά από τους Θεούς, περισσότερο μάλιστα όσον αφορά τις ερμηνείες για τους Θεούς. Γιατί δεν είναι δυνατόν να κατανοήσουμε διαφορετικά το θείο, παρά αφού τελειοποιηθούμε με το φως που πηγάζει από εκείνους, ούτε να το μεταδώσουμε σε άλλους, παρά καθοδηγούμενοι από εκείνους και διατηρώντας την ερμηνεία των θείων ονομάτων απαλλαγμένη από τις πολύμορφες δοξασίες και από την ποικιλία που εκφράζεται με τα λόγια. Αυτά λοιπόν και εμείς γνωρίζοντας και υπακούοντας στις προτροπές του πλατωνικού «Τίμαιου», θα καταστήσουμε τους θεούς ηγεμόνες μας της περί αυτών διδασκαλίας. Κι αυτοί ακούσαντες «ἵλεῴ τε καὶ εὐμενεῖς» έλθοντες, και ας οδηγήσουν τον της ψυχής ημών νουν και ας τον μεταφέρουν στην εστία του Πλάτωνα και στον ανηφορικό δρόμο αυτής της θεωρίας. Εκεί, λοιπόν, αν βρεθούμε, θα λάβουμε όλη την αλήθεια για αυτούς και θα έχουμε το άριστο τέλος της εν ημίν οδύνης για τα θεία, καθώς ποθούμε να γνωρίσουμε κάτι για αυτά, είτε ζητώντας να το μάθουμε από άλλους είτε πιέζοντας τους εαυτούς μας, όσο μπορούν».



(Βλ. Πρόκλος «Κατά Πλάτωνα Θεολογία, Βιβλίο Α’, 1.5.6 – 1.8.22»).





 Αρχαίο Κείμενο 



Theol Plat 1.5.6 ` to Theol Plat 1.8.22 Ἅπασαν μὲν τὴν Πλάτωνος φιλοσοφίαν, ὦ φίλων ἐμοὶ φίλτατε Περίκλεις, καὶ τὴν ἀρχὴν ἐκλάμψαι νομίζω κατὰ τὴν τῶν κρειττόνων ἀγαθοειδῆ βούλησιν, τὸν ἐν αὐτοῖς κεκρυμμένον νοῦν καὶ τὴν ἀλήθειαν τὴν ὁμοῦ τοῖς οὖσι συνυφεστῶσαν ταῖς περὶ γένεσιν στρεφομέναις ψυχαῖς, καθ᾽ ὅσον αὐταῖς θεμιτὸν τῶν οὕτως ὑπερφυῶν καὶ μεγάλων ἀγαθῶν μετέχειν, ἐκφαίνουσαν, καὶ πάλιν ὕστερον τελειωθῆναι καὶ ὥσπερ εἰς ἑαυτὴν ἀναχωρήσασαν καὶ τοῖς πολλοῖς τῶν φιλοσοφεῖν ἐπαγγελλομένων καὶ <τῆς τοῦ ὄντος θήρασ> ἀντιλαμβάνεσθαι σπευδόντων ἀφανῆ καταστᾶσαν, αὖθις εἰς φῶς προελθεῖν· διαφερόντως δὲ οἶμαι τὴν περὶ αὐτῶν τῶν θείων μυσταγωγίαν <ἐν ἁγνῷ βάθρῳ> καθαρῶς ἱδρυμένην καὶ παρ᾽ αὐτοῖς τοῖς θεοῖς διαιωνίως ὑφεστηκυῖαν ἐκεῖθεν τοῖς κατὰ χρόνον αὐτῆς ἀπολαῦσαι δυναμένοις ἐκφανῆναι δι᾽ ἑνὸς ἀνδρός, ὃν οὐκ ἂν ἁμάρτοιμι <τῶν> ἀληθινῶν <τελετῶν, ἃς τελοῦνται> χωρισθεῖσαι τῶν περὶ γῆν τόπων αἱ ψυχαί, καὶ τῶν <ὁλοκλήρων καὶ ἀτρεμῶν φασμάτων> ὧν μεταλαμβάνουσιν αἱ τῆς εὐδαίμονος καὶ μακαρίας ζωῆς γνησίως ἀντεχόμεναι, προηγεμόνα καὶ ἱεροφάντην ἀποκαλῶν· οὕτως δὲ σεμνῶς καὶ ἀπορρήτως ὑπ᾽ αὐτοῦ τὴν πρώτην ἐκλάμψασαν οἷον ἁγίοις ἱεροῖς καὶ τῶν ἀδύτων ἐντὸς ἱδρυνθεῖσαν ἀσφαλῶς καὶ τοῖς πολλοῖς τῶν εἰσιόντων ἀγνοηθεῖσαν [ἀσφαλῶς], ἐν τακταῖς χρόνων περιόδοις ὑπὸ δή τινων ἱερέων ἀληθινῶν καὶ τὸν προσήκοντα τῇ μυσταγωγίᾳ βίον ἀνελομένων προελθεῖν μὲν ἐφ᾽ ὅσον ἦν αὐτῇ δυνατόν, ἅπαντα δὲ καταλάμψαι τὸν τόπον καὶ πανταχοῦ <τὰς> τῶν θείων φασμάτων ἐλλάμψεις καταστήσασθαι. Τούτους δὴ τοὺς τῆς Πλατωνικῆς ἐποπτείας ἐξηγητὰς καὶ τὰς παναγεστάτας ἡμῖν περὶ τῶν θείων ὑφηγήσεις ἀναπλώσαντας καὶ τῷ σφετέρῳ καθηγεμόνι παραπλησίαν τὴν φύσιν λαχόντας εἶναι θείην ἂν ἔγωγε Πλωτῖνόν τε τὸν Αἰγύπτιον καὶ τοὺς ἀπὸ τούτου παραδεξαμένους τὴν θεωρίαν, Ἀμέλιόν τε καὶ Πορφύριον, καὶ τρίτους οἶμαι τοὺς ἀπὸ τούτων <ὥσπερ ἀνδριάντασ> ἡμῖν ἀποτελεσθέντας, Ἰάμβλιχόν τε καὶ Θεόδωρον, καὶ εἰ δή τινες ἄλλοι μετὰ τούτους ἑπόμενοι τῷ θείῳ τούτῳ χορῷ περὶ τῶν τοῦ Πλάτωνος τὴν ἑαυτῶν διάνοιαν ἀνεβάκχευσαν, παρ᾽ ὧν τὸ γνησιώτατον καὶ καθαρώτατον τῆς ἀληθείας φῶς τοῖς τῆς ψυχῆς κόλποις ἀχράντως ὑποδεξάμενος ὁ μετὰ θεοὺς ἡμῖν τῶν καλῶν πάντων καὶ ἀγαθῶν ἡγεμών, τῆς τε ἄλλης ἁπάσης ἡμᾶς μετόχους κατέστησε τοῦ Πλάτωνος φιλοσοφίας καὶ κοινωνοὺς ὧν ἐν ἀπορρήτοις παρὰ τῶν αὐτοῦ πρεσβυτέρων μετείληφε, καὶ δὴ καὶ τῆς περὶ τῶν θείων μυστικῆς ἀληθείας συγχορευτὰς ἀπέφηνε. Τούτῳ μὲν οὖν εἰ μέλλοιμεν τὴν προσήκουσαν χάριν ἐκτίσειν τῶν εἰς ἡμᾶς εὐεργεσιῶν, οὐδ᾽ ἂν ὁ σύμπας ἐξαρκέσειε χρόνος. Εἰ δὲ δεῖ μὴ μόνον αὐτοὺς εἰληφέναι παρ᾽ ἄλλων τὸ τῆς Πλατωνικῆς φιλοσοφίας ἐξαίρετον ἀγαθὸν ἀλλὰ καὶ τοῖς ὕστερον ἐσομένοις ὑπομνήματα καταλείπειν τῶν μακαρίων θεαμάτων, ὧν αὐτοὶ καὶ θεαταὶ γενέσθαι φαμὲν καὶ ζηλωταὶ κατὰ δύναμιν ὑφ᾽ ἡγεμόνι τῷ τῶν καθ᾽ ἡμᾶς τελεωτάτῳ καὶ εἰς ἄκρον ἥκοντι φιλοσοφίας, τάχ᾽ ἂν εἰκότως αὐτοὺς τοὺς θεοὺς παρακαλοῖμεν τὸ τῆς ἀληθείας φῶς ἀνάπτειν ἡμῶν ταῖς ψυχαῖς, καὶ τοὺς τῶν κρειττόνων <ὀπαδοὺσ> καὶ <θεραπευτὰσ> κατιθύνειν τὸν ἡμέτερον νοῦν, καὶ ποδηγετεῖν εἰς τὸ παντελὲς καὶ θεῖον καὶ ὑψηλὸν τέλος τῆς Πλατωνικῆς θεωρίας. Πανταχοῦ μὲν γάρ, οἶμαι, προσήκει τὸν <καὶ κατὰ βραχὺ μετέχοντα σωφροσύνησ> ἀπὸ θεῶν ποιεῖσθαι τὰς ἀρχάς, οὐχ ἥκιστα δὲ ἐν ταῖς περὶ τῶν θεῶν ἐξηγήσεσιν· οὔτε γὰρ νοῆσαι τὸ θεῖον ἄλλως δυνατὸν ἢ τῷ παρ᾽ αὐτῶν φωτὶ τελεσθέντας, οὔτε εἰς ἄλλους ἐξενεγκεῖν ἢ παρ᾽ αὐτῶν κυβερνωμένους καὶ τῶν πολυειδῶν δοξασμάτων καὶ τῆς ἐν λόγοις φερομένης ποικιλίας ἐξῃρημένην φυλάττοντας τὴν τῶν θείων ὀνομάτων ἀνέλιξιν. Ταῦτ᾽ οὖν καὶ ἡμεῖς εἰδότες καὶ τῷ Πλατωνικῷ Τιμαίῳ παραινοῦντι πειθόμενοι προστησώμεθα τοὺς θεοὺς ἡγεμόνας τῆς περὶ αὐτῶν διδασκαλίας· οἱ δὲ ἀκούσαντες <ἵλεῴ τε καὶ εὐμενεῖσ> ἐλθόντες, ἄγοιεν τὸν τῆς ψυχῆς ἡμῶν νοῦν καὶ περιάγοιεν <εἰς> τὴν τοῦ Πλάτωνος ἑστίαν καὶ τὸ <ἄναντεσ> τῆς θεωρίας ταύτης. Οὗ δὴ γενόμενοι σύμπασαν τὴν περὶ αὐτῶν ἀλήθειαν ὑποδεξόμεθα, καὶ τέλος τὸ ἄριστον ἕξομεν τῆς ἐν ἡμῖν ὠδῖνος ἣν ἔχομεν περὶ τὰ θεῖα, γνῶναί τι περὶ τούτων ποθοῦντες καὶ παρ᾽ ἄλλων πυνθανόμενοι καὶ ἑαυτοὺς εἰς δύναμιν βασανίζοντες.


Για την συγγραφή: Κεφάλας Ευστάθιος [Αμφικτύων], 15/6/2012

Μπιφτέκια νηστίσιμα με μαυρομάτικα




Αποτέλεσμα εικόνας για Μπιφτέκια νηστίσιμα με μαυρομάτικαΜπιφτέκια νηστίσιμα με μαυρομάτικα

Ένας τρόπος να φάνε τα παιδιά περισσότερα όσπρια είναι να τα καμουφλάρουμε λιγάκι και να τα ξεγελάμε με διάφορους τρόπους ώστε να γίνονται πιο ελκυστικά. Τα όσπρια είναι πλούσια σε πρωτεΐνες, υδατάνθρακες και ίνες, και με χαμηλή περιεκτικότητα λιπαρών (συνήθως ακόρεστα).

Αυτά τα μπιφτέκια ή πιτάκια, όπως θέλετε πέστε τα είναι υγιεινά, γεμάτα βιταμίνες και πολύ νόστιμα. Εάν κάποια από τα μπαχαρικά δεν σας αρέσουν, αντικαταστήστε τα με αυτά που εσείς προτιμάτε.
250 γραμμάρια φασόλια μαυρομάτικα
1 μέτριο κρεμμύδι
3 κρεμμυδάκια φρέσκα
1 σκελίδα σκόρδο
1/2 πράσινη πιπεριά
1/2 κόκκινη πιπεριά
1/4 φλυτζανιού ψιλοκομμένο μαϊντανό
1/2 κουταλάκι κύμινο (αρτισιά)
Αλάτι
Φρεσκοτριμμένο φρέσκο μαύρο πιπέρι
2 κουταλιές σιμιγδάλι ψιλό
1 φλυτζάνι αλεύρι για όλες τις χρήσεις
5 κουταλιές ελαιόλαδο (αντί για το αυγό)
1 αυγό (προαιρετικό)
λάδι για τηγάνισμα

Βράζουμε τα μαυρομάτικα με νερό για 15 λεπτά. Τα σουρώνουμε, ξαναβάζουμε καθαρό νερό και μόλις αρχίσουν να βράζουν, προσθέτουμε λίγο αλάτι και τα αφήνουμε να σιγοβράσουν μέχρι να μαλακώσουν. Τα στραγγίζουμε και τα λιώνουμε.

Βάζουμε στο μπλέντερ τα κρεμμύδια, το σκόρδο και τις πιπεριές και τα πολτοποιούμε.

Τα προσθέτουμε στα λιωμένα φασόλια, προσθέτουμε το λάδι, το μαϊντανό, τα μπαχαρικά και το σιμιγδάλι και τα ανακατεύουμε.

Εάν έχουμε αντικολλητικό σκεύος για τηγάνισμα μερικές κουταλιές λάδι είναι αρκετό. Εάν θα τα τηγανίσουμε κανονικά θα πρέπει να βάλουμε αρκετό λάδι.

Ζεσταίνουμε το λάδι, τα αλευρώνουμε και τα τηγανίζουμε και από τις δύο πλευρές μέχρι να πάρουν χρώμα.

Τα σερβίρουμε με μια σάλτσα πικάντικη για τάκος (προαιρετικά).

,,,ο ήλιος ποτέ δε μετριέται... Γ.ΡΙΤΣΟΣ

Μα ο ήλιος ποτέ δε μετριέται, δεν μπορείς να τον χωρίσεις
σε κομμάτια καθώς το σφυγμό σου και τα λόγια σου
ο ήλιος κάθε μέρα είναι ολόκληρος, κάθε μέρα
ξαναλέει απ΄ την αρχή την ιστορία του ως να του αποκριθείς
μονάχα με ένα ναι για να σε λογαριάσει ολόκληρο 

Γ.ΡΙΤΣΟΣ

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Η αποδοχή του Εαυτού

Η αποδοχή του Εαυτού
Αποτέλεσμα εικόνας για Η αποδοχή του Εαυτού

Είπες να αποδεχόμαστε τους εαυτούς μας - ό, τι είμαστε. Δεν είμαι σε θέση να αποδεχτώ τη ζωή, γνωρίζοντας ότι μου λείπει η εσωτερική χαρά.
Όσσο: Όταν λέω "αποδέξου τον εαυτό σου," δεν εννοώ να αποδεχτείς το μοτίβο της ζωής σου. Μην προσπαθείς να με παρεξηγήσεις! Όταν λέω "να αποδεχθείς τον εαυτό σου», λέω να απορρίψεις όλα τα άλλα, με εξαίρεση τον Εαυτό σου! Αλλά πρέπει να το έχεις ερμηνεύσει με το δικό σου τρόπο. Έτσι είναι τα πράγματα .... δεν έχω πει ό, τι έχεις καταλάβει.
Απέρριψε όλα όσα σου έχουν επιβληθεί. Δεν λέω να τα δεχτείς. Αποδέξου τον εσώτατο πυρήνα σου που έχεις φέρει από το υπερπέραν. Και τότε δεν θα αισθάνεσαι ότι χάνεις κάτι. Τη στιγμή που θα αποδεχτείς τον Εαυτό σου χωρίς όρους, ξαφνικά ένα ξέσπασμα χαράς θα συμβεί - χυμοί αρχίζουν να αναβλύζουν, η ζωή πραγματικά γίνεται εκστατική ....
Υπάρχει ακόμα χρόνος. – Βγες έξω από τη φυλάκιση στην οποία έχεις ζήσει μέχρι τώρα. Χρειάζεται μόνο λίγο κουράγιο ... λίγο θάρρος του χαρτοπαίκτη και δεν υπάρχει τίποτα να χάσεις, να το θυμάσαι.
Μπορείς να χάσεις μόνο τις αλυσίδες σου, μπορείς να χάσεις την πλήξη σου, μπορείς να χάσεις αυτή τη διαρκή αίσθηση ότι μέσα σου κάτι λείπει. Τι άλλο υπάρχει να χάσεις; Βγες από το τέλμα και αποδέξου την ύπαρξή σου – πέρα από κάθε Μωυσή, Ιησού, Βούδα, Mahavira,ή Κρίσνα. Αποδέξου τον Εαυτό σου. Η ευθύνη σου δεν είναι προς τον Βούδα ή τον Ζαρατούστρα ή τον Kabir ή τον Nanak. Η ευθύνη σου είναι μόνο σχετική με σένα. Να είσαι υπεύθυνος.
Και όταν χρησιμοποιώ τη λέξη «ευθύνη», παρακαλώ να θυμάσαι – μην το παρερμηνεύεις - δεν μιλάω για τα καθήκοντα, τις ευθύνες. Χρησιμοποιώ απλά τη λέξη με την κυριολεκτική έννοια – την ικανότητα ανταπόκρισης (respons-ability) στην Πραγματικότητα, να μπορείς να ανταποκριθείς !
Πρέπει να έχεις ζήσει μια ανεύθυνη ζωή (χωρίς την ικανότητα άμεσης-αυθεντικής ανταπόκρισης) εκπληρώνοντας όλα τα είδη των ευθυνών που ήταν οι προσδοκίες των άλλων.
Τι έχεις να χάσεις ;
Είσαι βαριεστημένος - αυτή είναι μια καλή κατάσταση. Σου λείπει ο χυμός. Τι άλλο χρειάζεσαι για να βγεις από τη φυλακή; Πήδησε έξω από αυτή – μη κοιτάξεις πίσω!
Λένε: Σκέψου δύο φορές προτού να πηδήξεις.
Εγώ λέω: «Πήδηξε πρώτα και έπειτα να σκεφτείς όσο θέλεις!

Το ... άλμπουμ της τελετής έναρξης

Από παλιό ένθετο ΕΘΝΟΣ TV

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-






Tὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ θεραπεύουν!

http://www.afipnisi.org/2012/12/t.html

 Tὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ θεραπεύουν!




Ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ θὰ φέρουν ἀντίλογο  ἐπὶ    τοῦ    συγκεκριμένου.
‘Υπάρχουν καὶ πάρα πολλοί, ὅλο καὶ περισσότεροι,ποὺ θὰ συμφωνήσουν.
Διαθέτω πλέον προσωπικὲς ἐμπειρίες γιὰ νὰ στηρίξω τὴν ἄποψί μου (ὄχι γνώμη) καὶ καταφθάνουν διαρκῶς νεότερες ἐπιβεβαιώσεις.
Δὲν ἔχω συμμετάσχει σὲ ἔρευνες, ἀλλὰ γνωρίζω πὼς γίνονται καὶ ἔχουν ἐκπληκτικὰ ἀποτελέσματα. Δὲν εἶμαι ἰατρός, ἀλλὰ ἀντιλαμβάνομαι τὰ ἐπιτεύγματα τῆς ἰατρικῆς. Καὶ εὐτυχῶς ἐπιβεβαιώνουν διαρκῶς τὸν τίτλο τῆς ἀναρτήσεως.



Τὸ κείμενον ἀπὸ τὸ newsboμb, δὲν εἶναι ἐπιβεβαίωσι ἐπιστημονική, ἀλλὰ μία κοινὴ πλέον παραδοχή ποὺ ἀρχίζει ἐπί τέλους νὰ βρίσκῃ τὸν δρόμο τῆς διαδόσεως.



Υ.Γ. Ἡ Εἰρήνη Μαυροπούλου εἶναι μία ἐρευνήτρια ποὺ κατέχει τὴν γλώσσα μας καὶ τὴν διδάσκει σὲ παιδιά. Ἐλπίζω νὰ εἶναι ὅλο καὶ περισσότεροι αὐτοὶ ποὺ θὰ ὁδηγήσουν τὰ παιδιά τους στὴν γνώσι.
Τα αρχαία ελληνικά είμαι μια ζωντανή γλώσσα και, όπως αποδεικνύουν έρευνες Ελλήνων και ξένων επιστημόνων, θεραπευτική, σύμφωνα με τον καθηγητή Παν/μιου Πατρών και μέλους του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας Σταύρο Παπαμαρινόπουλο.

Ο καθηγητής, που τα τελευταία χρόνια ασχολείται συστηματικά με την ελληνική γλώσσα και την αποκωδικοποίηση της ελληνικής μυθολογίας, παρουσιάζει αποκλειστικά στο newsbomb.gr όλες τις έρευνες που έχουν γίνει πάνω στην δυναμική της ελληνικής γλώσσας και την επίδρασή της στον εγκέφαλο.


«Σύμφωνα με την θεωρία, του Καθηγητού της Φιλολογίας Eric Havelock η οποία στηρίζεται στον Πλάτωνα, το αρχαίο ελληνικό αλφάβητο προκάλεσε πακτωλό αφηρημένων εννοιών στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, λόγω ενεργοποίησης του εγκεφάλου των χρηστών του. Στον συνεδριακό τόμο των τετρακοσίων σελίδων «Alphabet and the Brain, έκδοση Springer του 1988» παρουσιάζονται τα συμπεράσματα πλήθους κορυφαίων επιστημόνων φιλολόγων, γλωσσολόγων και άλλων ειδικοτήτων πλην Ελλήνων αντιστοίχων ειδικοτήτων. Επιμελητές της έκδοσης ήταν ο Καθηγητής της Ιατρικής Charles Lumsden του Πανεπιστημίου του Τορόντο και ο Διευθυντής του Κέντρου Θεωρίας της Επικοινωνίας “Marchal McLuhan” Derrick De Kerckhove.» υποστηρίζει ο κ. Παπαμαρινόπουλος.


Τα επιστημονικά αποτελέσματα που υποστηρίζουν τη θεωρία του Havelock είναι τα εξής: Πρώτον η περιοχή Broca που βρίσκεται στην αριστερή πλευρά του εγκεφάλου ενεργοποιήθηκε λίγο περισσότερο λόγω του ελληνικού αλφαβήτου διότι χρησιμοποιήθηκαν επιτυχώς φωνήεντα σε γραφή για πρώτη φορά. Δεύτερον, ο ανθρώπινος εγκέφαλος επαναπρογραμματίστηκε επιτυχώς και τρίτον, η πιο πάνω αναφερθείσα συγκλονιστική μεταβολή στην λειτουργία του εγκεφάλου, προκάλεσε μία ουσιώδη αλλαγή στην ψυχολογία των χρηστών του αλφαβήτου, από την οποία προέκυψε η ανάγκη επικοινωνίας των πολιτών δια της λειτουργίας του θεάτρου.


Οι δημοσιευμένες έρευνες της επιστημονικής ομάδας του ψυχιάτρου Ιωάννη Τσέγκου, παρουσιάζονται στο βιβλίο «Η εκδίκηση των τόνων». Σε αυτές, αλλά και σε νεώτερες έρευνες 1999-2010, απέδειξαν ότι οι μετρήσιμοι δείκτες της Λεκτικής Νοημοσύνης και της Αφαιρετικής Σκέψης με αποδεκτές τεχνικές επιταχύνθηκαν σε ομάδα 25 μη-δυσλεξικών παιδιών. Η διδασκαλία στα παιδιά αυτά καθώς και οι μετρήσεις των δεικτών άρχισαν από την ηλικία των 8 ετών και συνεχίστηκαν μέχρι και τα 12 χρόνια τους. Οι ίδιοι δείκτες επιβραδύνθηκαν στην ισάριθμη ομάδα μη-δυσλεξικών παιδιών τα οποία δεν διδάχθηκαν εβδομαδιαίως και εξωσχολικώς επί δίωρο την Αρχαία Γλώσσα. Ας σημειωθεί ότι οι δύο ομάδες διδάχθηκαν τα ίδια προγραμματισμένα μαθήματα στο κανονικό ωράριο η δε στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων έγινε με γενικώς αποδεκτό πρότυπο.
«Η αυστραλή πανεπιστημιακή ερευνήτρια Kate Chanock, έκανε ένα βήμα παράλληλο ως προς τον Ιωάννη Τσέγκο, διότι στο έργο της «Help for a dyslexic learner from an unlikely source: the study of Ancient Greek, Literacy 2006» περιγράφει πως κατέστησε ένα αγγλομαθή δυσλεξικό σε μη-δυσλεξικό με τα Αρχαία Ελληνικά! Εν τούτοις, από φέτος, τα μεν παιδιά της Αγγλίας του Δημοτικού στην περιοχή της Οξφόρδης, με επιστημονική πρόταση, επιπροσθέτως των μαθημάτων τους θα μαθαίνουν Αρχαία Ελληνικά, τα δε αντίστοιχης ηλικίας λληνόπουλα, μόνον με πολιτική απόφαση, δεν θα διδάσκονται την Αρχαία Γλώσσα ενώ θα έπρεπε, αλλά Αγγλικά!» τονίζει χαρακτηριστικά ο κ. Παπαμαρινόπουλος.


Δείτε το παρακάτω video στο οποίο επιστήμονες μιλούν για την αρχαία ελληνική γλώσσα και την επίδρασή της στον άνθρωπο…



Ρεπορτάζ: Νάντυ Παπαμήτσου

Πίτα ινδοκάρυδο με σιρόπι




Πίτα ινδοκάρυδο με σιρόπι

Η ιδιαίτερη γεύση του θα συγκινήσει τον ουρανίσκο σας.
Πίτα ινδοκάρυδο με σιρόπι

• 1 φλ. τσαγιού αλεύρι μαλακό κοσκινισμένο
• 1 φλ. τσαγιού σιμιγδάλι χοντρό
• 1 φλ. τσαγιού βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
• 1 φλ. τσαγιού ζάχαρη
• 1 φλ. τσαγιού ινδική καρύδα (ινδοκάρυδο)
• 1 κεσεδάκι (200 γραμμ.) γιαούρτι αγελάδος
• 4 αυγά (χωρισμένα) σε θερμοκρασία δωματίου
• 1 φακελάκι (20 γραμμ.) μπέικιν πάουντερ
• 2 βανίλιες
• 1 μεγάλο λεμόνι (ξύσμα)

Για το σιρόπι
• 3 ποτήρια νερό
• 2 ποτήρια ζάχαρη φλούδα λεμονιού
• 1 φλ. τσαγιού καρύδα για το γαρνίρισμα

Στο μίξερ χτυπάμε το βούτυρο με τη ζάχαρη σε δυνατή ταχύτητα για 5΄-6΄ να αφρατέψει και να γίνει κρέμα. Προσθέτουμε έναν έναν τους κρόκους ώστε να τους απορροφάει το μείγμα. Προσθέτουμε το γιαούρτι, το ξύσμα, τις βανίλιες, το μπέικιν πάουντερ και την καρύδα συνεχίζοντας το χτύπημα.

Στο μεταξύ χτυπάμε τα ασπράδια σε μαρέγκα. Χαμηλώνουμε την ταχύτητα του μίξερ και διαδοχικά προσθέτουμε στον κάδο τη μαρέγκα, το αλεύρι και το σιμιγδάλι.

Αδειάζουμε την πίτα σε στρογγυλό ταψί 30 εκ. πολύ καλά βουτυρωμένο. Με την ανάποδη κουταλιού στρώνουμε την επιφάνεια. Ψήνουμε την πίτα ινδοκάρυδο στους 170οCσε αέρα, σε προθερμασμένο φούρνο και στη μεσαία σχάρα, για περίπου 40΄, ώσπου να φουσκώσει καλά και να ξεκολλήσει από τα τοιχώματα του ταψιού.

Μόλις το βγάλουμε από το φούρνο, όπως είναι καυτό το γλυκό το χαράζουμε με μαχαίρι σε μπακλαβαδωτά κομμάτια και το περιχύνουμε προσεκτικά με κουτάλα με το καυτό σιρόπι. Πασπαλίζουμε με την καρύδα.

Σημ. 1: Βουτάμε το μαχαίρι σε νερό και κόβουμε κομμάτια για να μη χαλάσουμε την επιφάνεια της πίτας. Σημ. 2: Λίγο λίγο το σιρόπι, γιατί αν πέσει πολύ μαζί φεύγει η κρούστα της πίτας και χαλάει η όψη της.

Για το σιρόπι: Βράζουμε τα υλικά για 5΄-6΄. Περιχύνουμε το καυτό γλυκό με καυτό σιρόπι. Παγώνουμε το γλυκό και σερβίρουμε.

argiro.gr

Δημοφιλείς αναρτήσεις