Πως γράφτηκε η πρώτη επιστολή,

Bigbook.gr

Πως γράφτηκε η πρώτη επιστολή, Rudyard Kipling, εκδ. ΑΡΑΔΑ
Εικονογράφος : Νικόλας Ανδρικόπουλος

Μόλις κυκλοφόρησε !!!...Βιβλιοπωλείο Δοκιμάκης, Καντανολέων 4, Ηράκλειο (www.bigbook.gr, sales@gmail.com)

-Εξηγήστε! Εξηγήστε ! Εξηγήστε!
φώναξε ο Ανώτατος Αρχηγός της Φυλής και χοροπήδησε στο ένα του πόδι.
Στις όχθες του ποταμού Βαγκάι ένα πολύ ξεχωριστό παιδί αποφασίζει να βοηθήσει τον ξεχασιάρη μαπμπά του, ένας ευγενικός Ξένος μπαίνει σε μπελάδες, έξι κυρίες των σπηλαίων ξεχνούν τους καλούς τους τρόπους και μια ολόκληρη φυλή αναστατώνεται...
Κι όνως ! Ενα φύλλο σημύδας τα εξηγούσε όλα !

ΣΒΗΣΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ - Δ.ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ

 

Αξέχαστος ο Δημήτρης του έρωτα

Ὀ στῦλος τῆς γῆς

Katerina Egw

Πολύ νοσταλγικά... Από το αναγνωστικό της Δ' Δημοτικού μιας άλλης εποχής...

1. Ὀ στῦλος τῆς γῆς

Κάτω ἀπὸ τὴ γῆ ὑπάρχει ἕνα μεγάλο δένδρο, ὡσὰνστῦλος πελώριος καὶ γερός, καὶ βαστάει τὴ γῆ. Ἔτσι ἔλεγανοἱ παλαιότεροι. Ἐκεῖ κάτω εὑρίσκονται ὅλο τὸ χρόνο οἱ Καλλικάντζαροι καὶ δουλεύουν νύκτα καὶ ἡμέρα. Προσπαθοῦννὰ κόψουν τὸ στῦλο, ποὺ βαστάει τὴ γῆ γιατὶ θέλουν νὰτὴν ἰδοῦν νὰ γκρεμίζεται καὶ νὰ γελοῦν. Κτυποῦν λοιπὸν μὲμικρὰ τσεκουράκια καὶ πριονίζουν μὲ πριονάκια. Κάθε χρόνο,μόλις ζυγώνουν νὰ τὸ κόψουν, νά σου καὶ ἔρχονται καὶ τὰ Χριστούγεννα.—Ἄϊντε, πᾶμε τώρα νὰ γλεντήσωμε λίγο ἐπάνω στὴγῆ, πειράζοντας τοὺς ἀνθρώπους, γιορτὲς ἡμέρες ποὺ ἦρθαν.

Πᾶμε, καὶ στὸ γυρισμό μας τὸ ἀποκόβομε. Ἔρχοντα λοιπὸν κοντά μας. Στὸ γυρισμό τους ὅμωςεὑρίσκουν τὸ δένδρο νὰ ἔχῃ θρέψει. Καὶ τότε ἀρχίζουν πάλιἀπὸ τὴν ἀρχή.Εὐτυχῶς ποὺ εἶναι κουτούτσικοι οἱ Καλλικάντζαροι, γιὰτοῦτο καὶ κάθε χρόνο πάντα τὰ ἴδια κάμνουν καὶ πάντα τὰ ἴδια παθαίνουν μὲ τοῦτο τὸ θεόρατο δένδρο, ποὺ κρατάει τὴγῆ ὁλόκληρη μὲ τὰ χωριά της καὶ μὲ τὶς πολιτεῖές της.2. Ὀ μυλωνᾶς καὶ ὁ καλλικάντζαρος.Μιὰ φορὰ ἕνας μυλωνᾶς εἶχε ὡραία φωτιὰ μὲ κάρβουναστὸ μύλο του καὶ ἔψηνε μιὰ σούβλα κρέας. Ἐκεῖ ποὺ ἐγύριζετὴ σούβλα του, βλέπει στὴν ἄλλη μεριὰ ἕναν Καλλικάντζαροκαὶ ἐγύριζε μιὰ σούβλα μὲ βατράχους! Δὲν τοῦ ἐμίλησε διόλου. Ὕστερα ἀπὸ λίγο τὸν ἐρωτᾷ, ὁ Καλλικάντζαρος πῶς τὸν λέγουν.

—Ἑαυτὸ μὲ λέγουν, τοῦ λέγει ὁ μυλωνᾶς. Ἐκεῖ ποὺ γὑριζε τὴ σούβλα καὶ τὸ κρέας ἦταν ροδοκόκκινοκαὶ ἐμοσχομύριζε, ὁ Καλλικάντζαρος βάζει τὴν ἰδική τουσούβλα μὲ τοὺς βατράχους ἐπάνω στὸ κρέας.Πάτ! δὲν ἀργεῖ ὁ μυλωνᾶς καὶ τοῦ φέρνει μιὰ μὲ ἕναἀναμμένο δαυλὶ καί, καθὼς ὁ Καλλικάντζαρος ἦταν γυμνός,τὸν κατάκαψε!Φωνὲς καὶ κακὸ ὁ Καλλικάντζαρος!—Βοηθᾶτε, ἀδέρφια, γιατὶ μ᾽ ἔκαψαν!—Βρέ ποιὸς σ’ ἔκαψε; τοῦ λέγουν οἱ ἄλλοι Καλλικάντζαροιἀπ’ ἔξω.—Ὁ Ἑαυτὸς μ’ ἔκαψε, τοὺς λέγει ἐκεῖνος ἀπὸ μέσα.—Ἄμ’ σὰν ἐκάηκες ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου, τὶ σκούζεις ἔτσι;Καὶ ἔτσι τὴν ἔπαθε ὁ καλός σου ὁ Καλλικάντζαρος, γιατὶὁ μυλωνᾶς ἐφάνηκε ἐξυπνότερός του.

Ο Ομφαλός του Κόσμου- Η Μυθολογία του Κέντρου

  Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη

http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/muthologias/o-omfalos-tou-kosmou-h-muthologia-tou-kentrou.html

Ο Ομφαλός του Κόσμου- Η Μυθολογία του Κέντρου

Η εικόνα του κόσμου

Οι αρχαϊκές και παραδοσιακές κοινωνίες αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους σαν ένα μικρόκοσμο. Πέρα από τα όρια αυτού του κλειστού κόσμου αρχίζει η περιοχή του άγνωστου, του άμορφου. Από την μια πλευρά το διάστημα, που έχει χαρακτήρα κόσμου, αφού είναι κατοικημένο και οργανωμένο. Κι από την άλλη, έξω από αυτό το οικείο διάστημα, η άγνωστη και τρομερή έκταση με τους δαίμονες, τα φαντάσματα, τους νεκρούς, τους απόκοσμους, με ένα λόγο το χάος, ο θάνατος, η νύχτα.

Όλες αυτές οι δυνάμεις εξομοιώνονται με δυνάμεις δαιμονικές, επειδή προσπαθούν να ξαναφέρουν αυτόν τον μικρόκοσμο στη χαοτική κατάσταση, δηλαδή να τον εκμηδενίσουν. Η κατάλυση μιας κατεστημένης τάξης, η καταστροφή μιας αρχετυπικής εικόνας, ισοδυναμούσε με παλινδρόμηση στο χάος, στο προ-μορφικό, στην αδιαφοροποίητη κατάσταση, την πριν από την κοσμογονία. Τις ίδιες εικόνες μεταχειριζόμαστε ακόμα και σήμερα, όταν περιγράφουμε τους κινδύνους που απειλούν τον πολιτισμό. Μιλάμε για «χάος», για «αταξία» και «σκοτάδι» όπου θα βυθιστεί ο «κόσμος μας». Όλες αυτές οι εκφράσεις σημαίνουν κατάλυση μιας τάξης, ενός κόσμου, μιας δομής και καταποντισμό ξανά σε μια κατάσταση ρευστή, άμορφη, δηλαδή χαοτική.

Είναι πολύ πιθανό, πως τα οχυρά γύρω στις πόλεις και τις άλλες κατοικημένες περιοχές, φτιάχτηκαν αρχικά σαν μαγικά οχυρώματα. Ακόμη και αρκετά αργά στην ιστορία, όπως στον Μεσαίωνα, τα τείχη των πόλεων καθιερώνονταν τελετουργικά σαν άμυνα κατά του διαβόλου, της αρρώστιας και του θανάτου. Γιατί αυτά τα οχυρωματικά έργα –τάφροι, λαβύρινθοι, τείχη, κ.λπ.- πριν γίνουν στρατιωτικά έργα, συνιστούσαν μαγική προστασία εφόσον διατηρούν στο μέσο μιας «χαοτικής» έκτασης, κατοικημένης από δυνάμεις άγνωστες μια κλειστή ζώνη, ένα οργανωμένο χώρο «κοσμοποιημένο», δηλαδή εφοδιασμένο με ένα «κέντρο».

Κάθε μικρόκοσμος, κάθε κατοικημένη περιοχή έχει ένα «Κέντρο», όπως θα μπορούσε κανείς να το ονομάσει, δηλαδή κάποιο κατεξοχήν ιερό μέρος. Το «Κέντρο» μετατρέπει το βέβηλο χώρο –χαοτικό και άγριο- σε ιερό, πολιτισμένο και κατοικήσιμο από τους Θεούς και τους ανθρώπους. Στο κέντρο τελείται η ιερογαμία Ουρανού και Γης, Θεού και Ανθρώπου. Αυτή η ιερή ένωση του Ύψους και του Βάθους, του Αόρατου και του Ορατού, είναι εφικτή χάρη στην εγκαθίδρυση ενός Κέντρου, Άξονα ή Βωμού. Είναι μια αληθινή Ενεργειακή Καρδιά, από όπου ξεκινούν όλες οι ακτίνες-κατευθύνσεις προς τον έξω βέβηλο χώρο.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

Αλλά το συμβολισμό του Κέντρου δεν πρέπει να τον αντικρίσουμε με τις γεωμετρικές συσχετίσεις του δυτικού επιστημονικού πνεύματος. Έχουμε εδώ μια ιερή και μυθική γεωγραφία, τη μόνη αληθινά πραγματική και όχι μία γεωγραφία βέβηλη, «αντικειμενική», με κάποιο τρόπο αφηρημένη και όχι ουσιαστική. Στη μυθική γεωγραφία, ο ιερός είναι ο κατεξοχήν πραγματικός χώρος. Σε αυτόν το χώρο προσεγγίζουμε άμεσα το ιερό –είτε με την υλική του υπόσταση σε ορισμένα αντικείμενα (παραστάσεις της Θεότητας κ.λπ.) είτε με τα ιεροκοσμικά σύμβολα με τα οποία εκδηλώνεται (Στύλος του Κόσμου, Κοσμικό Δέντρο κ.α.). Σε κάθε κουλτούρα που αναγνωρίζει την ιδέα των τριών κοσμικών ζωνών –Ουρανός, Γη, Άδης- το «κέντρο» αποτελεί το σημείο διατομής τους. Σ’ αυτό είναι εφικτή η ρήξη επιπέδου και ταυτόχρονα η επικοινωνία ανάμεσα στις τρεις ζώνες. Η εικόνα των τριών κοσμικών ζωνών, που συνδέονται με κάποιον άξονα σε ένα «Κέντρο» είναι πολύ παλιά. Συναντάμε αυτή την αρχετυπική εικόνα στους παλαιο-ανατολικούς πολιτισμούς. Η Βαβυλώνα, για παράδειγμα, είχε πλήθος ονόματα, όπως «Οίκος της βάσης του Ουρανού και της Γης», «Σύνδεσμος μεταξύ Ουρανού και Γης» κ.α. Μα πάντοτε στη Βαβυλώνα γινόταν η σύνδεση ανάμεσα στη Γη και στις κατώτερες ζώνες, γιατί η πόλη αυτή ήταν χτισμένη πάνω στην μπαμπ-απσί, την «Πύλη των απσού». Απσού σήμαινε: τα ύδατα του Χάους πριν από τη δημιουργία. Την ίδια παράδοση την βρίσκουμε και στους Εβραίους. Ο βράχος της Ιερουσαλήμ χωνόταν μες τα υπόγεια νερά (τεχόμ). Στη Μίσνα (εβραϊκό ιερό κείμενο) αναφέρεται πως ο Ναός βρίσκεται ακριβώς πάνω στα τεχόμ (εβραϊκό αντίστοιχο των απσού). Παρόμοιες παραδόσεις συναντάμε και στον ινδοευρωπαϊκό κόσμο. Έτσι στους Ρωμαίους ο mundus (κόσμος) αποτελεί σημείο συνάντησης των κατώτερων ζωνών και του γήινου κόσμου. Ο ναός στην Ιταλία ήταν η ζώνη ανατομής του ανώτερου κόσμου (θείου), του γήινου και του υπόγειου.

Κάθε μεγάλη πόλη στην Ανατολή βρισκόταν στο κέντρο του κόσμου. Η Βαβυλώνα ήταν Μπαμπ-ιλάνι, μια «πύλη των ουρανών», γιατί εκεί κατέβαιναν οι θεοί στη γη. Η πρωτεύουσα του Κινέζου απόλυτου μονάρχη βρισκόταν κοντά στο θαυματουργό Δέντρο Κιεν-μου, «Όρθιο ξύλο», εκεί όπου διασταυρώνονταν οι τρεις κοσμικές ζώνες, Ουρανός, Γη, Κόλαση. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε άπειρα παραδείγματα. Όλα αυτά, πολιτείες, ναοί, ανάκτορα, που θεωρούνται Κέντρα του Κόσμου, είναι αντίγραφα μιας αρχαϊκής εικόνας: του Κοσμικού Όρους, του Δέντρου του Κόσμου ή της Κεντρικής Στήλης που στηρίζει τα κοσμικά επίπεδα.

Εξαιρετικά διαδεδομένο είναι το σύμβολο ενός Όρους, ενός Δέντρου ή μιας Στήλης, που τοποθετούνται στο Κέντρο του Κόσμου. Ας θυμηθούμε το Όρος του Μερού της ινδικής παράδοσης, το Χαραμπερεζάιτι των Ιρανών, το Χιμπιγκμπγιέρ των Γερμανών, το «Όρος των Χωρών» της μεσοποταμιακής παράδοσης, το όρος Θαβώρ της Παλαιστίνης, το Γολγοθά, που για τους χριστιανούς βρισκόταν στο κέντρο του κόσμου κ.λπ.

Το έδαφος, η πόλη, ο ναός και το βασιλικό παλάτι, αφού βρίσκονταν στο «Κέντρο του Κόσμου», δηλαδή στην κορυφή του Κοσμικού Όρους, θεωρούνταν το ψηλότερο μέρος του κόσμου, το μόνοπου δεν σκεπάστηκε απ’ τον κατακλυσμό. «Τη γη του Ισραήλ δεν την έπνιξε ο κατακλυσμός», λέει ένα ραβινικό κείμενο. Και σύμφωνα με την ισλαμική παράδοση, το ψηλότερο μέρος της γης είναι η Καάμπα, γιατί «το πολικό αστέρι μαρτυράει πως αυτή βρίσκεται αντίκρυ στο κέντρο του Ουρανού».

Η κορυφή του Κοσμικού Όρους δεν είναι μόνο το ψηλότερο σημείο της Γης, αλλά και ο ομφαλός της, το σημείο από όπου άρχισε η δημιουργία. «Ο Υπεράγιος δημιούργησε τον κόσμο σαν έμβρυο», βεβαιώνει ένα ραβινικό κείμενο. «Όπως το έμβρυο αναπτύσσεται από τον αφαλό, έτσι και ο Θεός άρχισε να δημιουργεί τον κόσμο από τον αφαλό κι από ’κει ο κόσμος απλώθηκε σ’ όλες τις κατευθύνσεις». «Η δημιουργία του κόσμου άρχισε από την Σιών», γράφει ένα άλλο κείμενο. Ίδιος συμβολισμός απαντάται και στην αρχαία Ινδία, έτσι νοείται το σύμπαν και στη Ριγκ Βέδα, σαν να επεκτείνεται ξεκινώντας από ένα κεντρικό σημείο.

Με τον ίδιο τρόπο, σ’ ένα κεντρικό σημείο, στο Κέντρο του Κόσμου, έγινε και η δημιουργία του ανθρώπου, καθ’ομοίωση της κοσμογονίας. Κατά την παράδοση της Μεσοποταμίας, ο άνθρωπος φτιάχτηκε στον «ομφαλό της Γης» εκεί που βρίσκεται και το Ντουρ-αν-κι, ο «δεσμός μεταξύ Ουρανού και Γης». Ο Ωρομάσδης δημιουργεί τον αρχέγονο άνθρωπο, τον Γκαγιομάρντ, στο Κέντρο του Κόσμου. Ο Παράδεισος, όπου με πηλό πλάστηκε ο Αδάμ, βρίσκεται βέβαια στο Κέντρο του Κόσμου.

Η πιο διαδομένη παραλλαγή του συμβολισμού του Κέντρου είναι το Κοσμικό Δέντρο, που βρίσκεται στη μέση του σύμπαντος και που στηρίζει σαν άξονας τους τρεις Κόσμους. Η βεδική Ινδία, η αρχαία Κίνα, η γερμανική μυθολογία, καθώς και οι «πρωτόγονες» θρησκείες, αντικρίζουν με διάφορες μορφές αυτό το Κοσμικό Δέντρο, που οι ρίζες του βυθίζονται μέχρι τον Άδη και τα κλαδιά του αγγίζουν τον Ουρανό. Στις μυθολογίες της κεντρικής και βόρειας Ασίας τα επτά ή εννέα κλαδιά του συμβολίζουν τα επτά ή εννέα ουράνια πεδία, δηλαδή τους επτά πλανητικούς ουρανούς.

Μπορούμε γενικά να πούμε πως τα περισσότερα ιερά και τελετουργικά δέντρα, που συναντάμε στην ιστορία των θρησκειών, δεν είναι παρά μιμήσεις, ατελή αντίγραφα αυτού του αρχετυπικού υποδείγματος, του Δέντρου του Κόσμου. Δηλαδή όλα τα ιερά δέντρα υποτίθεται πως βρίσκονται στο Κέντρο του Κόσμου. Έτσι κάθε δέντρο, κάθε στύλος εξομοιωμένος με το Δέντρο του Κόσμου, γίνεται πια και αυτός ο άξονας που ενώνει τις τρεις κοσμικές ζώνες. Απ’ αυτή τη στήλη γίνεται εφικτή η επικοινωνία μεταξύ Ουρανού και Γης.

Σε πλήθος μύθων και παραδόσεων παρεμβάλλεται κάποιο κοσμικό Δέντρο που συμβολίζει το σύμπαν, ένα δέντρο ή ένας κεντρικός στύλος που υποβαστάζει τον κόσμο, ένα δέντρο της Ζωής ή κάποιο άλλο θαυματουργό δέντρο που εξασφαλίζει την αθανασία σε όσους δοκιμάσουν τους καρπούς του, κ.λπ. Καθένας από αυτούς τους μύθους και τις παραδόσεις ξαναπλάθει την θεωρία του «κέντρου» υπό την έννοια ότι το Δέντρο ενσωματώνει την απόλυτη αλήθεια, την πηγή της ζωής και της ιερότητας κι έτσι βρίσκεται στο Κέντρο του Κόσμου. Άσχετα αν πρόκειται για κοσμικό δέντρο ή για δέντρο της αθανασίας ή της γνώσης του καλού και του κακού, ο δρόμος που οδηγεί προς αυτό είναι «δύσκολος δρόμος» σπαρμένος με εμπόδια. Το δέντρο βρίσκεται σε περιοχές απρόσιτες και φυλάγεται από τέρατα. Δεν μπορεί ο πρώτος τυχόν να το φτάσει ούτε αν το κατορθώσει, να βγει νικητής από την πάλη όπου θα περιπλακεί. Είναι ο κλήρος των «ηρώων» να ξεπερνούν τα εμπόδια και να θανατώνουν το τέρας που προασπίζεται την προσπέλαση του δέντρου ή του βοτάνου της αθανασίας, των Μήλων των Εσπερίδων, του Χρυσόμαλλου Δέρατος, κ.λπ. Η πρόσβαση του συμβόλου που ενσαρκώνει την απόλυτη αλήθεια, την ιερότητα και την αθανασία είναι πολύ τραχιά. Τα σύμβολα αυτού του είδους βρίσκονται σ’ένα «κέντρο» δηλαδή φυλάγονται πάντα πολύ καλά και το γεγονός της απόκτησής τους αντιστοιχεί σε μύηση, σε κατάκτηση (ηρωική ή μυστικιστική) της αθανασίας.

Η «τραχιά αυτή διαδρομή» όμως δεν επαληθεύεται μόνο στις μυητικές ή ηρωικές δοκιμασίες. Τη βρίσκουμε και σε άπειρες άλλες περιπτώσεις. Ας αναφέρουμε, για παράδειγμα, τα πολύπλοκα στριφογυρίσματα ορισμένων ναών, όπως του ναού του Μπαραμπουντουρ, το προσκύνημα στους Αγίους Τόπους (Μέκκα, Ιερουσαλήμ, κ.λπ.), τις ταλαιπωρίες του ασκητή που αγωνίζεται συνεχώς να ανακαλύψει τον εαυτό του, το «κέντρο» της ύπαρξής του κ.λπ. Ο δρόμος είναι τραχύς, σπαρμένος με κινδύνους γιατί πρόκειται στην ουσία για ένα τυπικό περάσματος από την ανθρώπινη φύση στη θεϊκή, από το εφήμερο και το παραπλανητικό στην αλήθεια και την αιωνιότητα, από τον θάνατο στη ζωή, από τον άνθρωπο στο Θεό. Η πρόσβαση του «Κέντρου» ισοδυναμεί με καθαγιασμό, με μύηση.

ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΕΝΤΡΟΥ

Κάθε ιερός τόπος, κάθε μέρος που φανερώνει κάποια παρεμβολή του ιερού στο βέβηλο χώρο μπορεί να θεωρηθεί σαν «κέντρο». Αυτοί οι χώροι είναι δυνατόν να κατασκευαστούν. Η κατασκευή τους όμως αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, μια κοσμογονία, μία δημιουργία κόσμου. Η κοσμογονία είναι το πρότυπο όλων των κατασκευών. Κάθε νέα πόλη, κάθε καινούργιο σπίτι που κτίζεται σημαίνει για μια ακόμη φορά μίμηση και, από μια άποψη, επανάληψη της δημιουργίας του κόσμου. Κατά τον ίδιο τρόπο που η πόλη είναι μία «εικόνα του κόσμου», το σπίτι είναι ένας μικρόκοσμος. Το κατώφλι χωρίζει τις δύο εκτάσεις, η εστία εξομοιώνεται με το κέντρο του κόσμου. Ο κεντρικός στύλος της κατοικίας των πρωτόγονων λαών της Αρκτικής και Βόρειας Αμερικής ταυτίζεται με τον Κοσμικό Άξονα. Όταν το σχήμα της κατοικίας παραλλάζει π.χ. στους βοσκούς-καλλιεργητές της Κεντρικής Ασίας και το σπίτι αντικαθίσταται με τη γιούρτα, η έννοια του κεντρικού στύλου εξασφαλίζεται με το πάνω άνοιγμα που προορίζεται για να φεύγει ο καπνός. Κατά τις θυσίες, τοποθετούν μέσα στη γιούρτα ένα δέντρο που η κορυφή του ξεπερνάει αυτό το άνοιγμα. Έτσι, αφ’ενός το σπίτι είναι ομόλογο με το σύμπαν, αφ’ετέρου δε, θεωρείται σαν να είναι τοποθετημένο στο «κέντρο» του κόσμου, μια και το άνοιγμα για τον καπνό βρίσκεται απέναντι από τον πολικό αστέρα. Κάθε κατοικία, χάρη στο παραδοξολόγημα της καθαγίασης του χώρου και το τυπικό της κατασκευής, μεταμορφώνεται σε «κέντρο». Με τρόπο ώστε όλα τα σπίτια όπως και όλοι οι ναοί, τα ανάκτορα, οι πολιτείες βρίσκονται τοποθετημένα σ’ ένα και μοναδικό κοινό σημείο, το Κέντρο του Σύμπαντος.

Αλλά μήπως υπάρχει εδώ κάποια αντίφαση; Ολόκληρο σύνολο από μύθους, σύμβολα και τελετουργίες τονίζουν πόσο δύσκολο είναι να εισδύσει κανείς σ’ ένα κέντρο. Και από την άλλη μεριά, μια σειρά από μύθους και τελετουργίες αποδείχνουν πως αυτό το Κέντρο είναι προσιτό. Το προσκύνημα στους Αγίους Τόπους είναι δύσκολο, αλλά οποιαδήποτε επίσκεψη σε μία εκκλησία είναι ένα προσκύνημα. Το κοσμικό δέντρο είναι, μπορούμε να πούμε, απρόσιτο, αλλά είναι απόλυτα νόμιμο να βάλεις μέσα στην πρώτη τυχαία γιούρτα ένα δέντρο που ισοδυναμεί με το δέντρο του κόσμου. Η διαδρομή που οδηγεί στο «Κέντρο» είναι γεμάτη εμπόδια κι όμως κάθε πολιτεία, κάθε ναός, κάθε κατοικία «βρίσκεται» στο Κέντρο του Σύμπαντος. Η είσοδος και η έξοδος σ’ ένα λαβύρινθο αποτελεί το κατ’ εξοχή μυητικό τυπικό κι όμως, κάθε ύπαρξη, ακόμα και η λιγότερο ταραχώδης, είναι επιδεκτική εξομοίωση με την πορεία μέσα σε ένα λαβύρινθο. Τα βάσανα και οι δοκιμασίες που πέρασε ο Οδυσσέας είναι παροιμιώδη κι όμως, οποιαδήποτε επιστροφή στην οικογενειακή εστία είναι «ισάξια» με την επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένα σύνολο από παραδόσεις επιβεβαιώνουν τον πόθο του ανθρώπου να βρεθεί χωρίς προσπάθεια στο «Κέντρο του Κόσμου» ενώ ένα δεύτερο σύνολο επιμένει πάνω στις δυσκολίες και εν συνεχεία στην αξία που υπάρχει αν καταφέρει να εισχωρήσει σ’ αυτό. Και στην μία περίπτωση όπως και στην άλλη, η νοσταλγία του παράδεισου αποκαλύπτεται με ίση ένταση. Ακόμα και εκεί όπου κυριαρχεί η παράδοση ενός πολύ προασπισμένου «κέντρου», συναντάμε πολλά «ισοδύναμα» αυτού του κέντρου, τοποθετημένα σε επίπεδα όλο και πιο προσιτά. Αυτό τονίζει και μαρτυρεί μια καθορισμένη κατάσταση του ανθρώπου μέσα στον Κόσμο, που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «νοσταλγία του παραδείσου». Με αυτό εννοούμε την επιθυμία να βρίσκεται πάντοτε και χωρίς προσπάθεια στο κέντρο του κόσμου, της ύπαρξης και της ιερότητας, να ξεπεράσει με φυσικό τρόπο την ανθρώπινη συνθήκη και ν’ ανακτήσει τη θεϊκή φύση, την πριν από την πτώση συνθήκη, όπως θα έλεγε ένας χριστιανός.

Όμως η συγκεκριμενοποίηση του πλήθους των κέντρων γίνεται δυνατή χάρη στην επανάληψη ενός αρχετύπου. Ο άνθρωπος τείνει, ακόμα και στα χαμηλότερα επίπεδα της «άμεσης» θρησκευτικής του εμπειρίας, να πλησιάζει προς αυτό το αρχέτυπο και να το πραγματώνει. Είναι μάλλον η νοσταλγία που νιώθει για τα υπερβατικά σχήματα ή η ανάγκη που αισθάνεται να συγκεκριμενοποιεί τα αρχέτυπα ως τα ευτελέστερα και ρυπαρότερα επίπεδα της άμεσης ύπαρξής του.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΑ, ΜΙΡΣΕΑ ΕΛΙΑΝΤ

2. ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ, ΜΙΡΣΕΑ ΕΛΙΑΝΤ

3. Ο ΗΡΩΑΣ ΜΕ ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ, JOSEPHCAMPBELL

4. ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ, JOSEPHCAMPBELL

Cheesecake με γιαούρτι και μέλι

Cheesecake με γιαούρτι και μέλι

Bαθμολογία:

5 ψήφοι

Προστέθηκε από ΚΕΡΑΣΑΚΙ, 05.01.09

photo: annnone

Τι χρειαζόμαστε:

• 1 κιλό γιαούρτι στραγγιστό 2-5 % λιπαρά
• 200 ml γάλα εβαπορέ
• 2 κουτ. σούπας μέλι
• χυμό από 1 μικρό λεμόνι
• 10 μπισκότα τύπου digestive τριμμένα
• 2 κουτ. σούπας ξηρούς καρπούς αλεσμένους
• 4 κουτ. σούπας μαρμελάδα βατόμουρο

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Cheesecake

Διατροφή

Χορτοφαγική

Πλούσια σε ενέργεια

Δυσκολία

Εύκολο

Με φωτο

Περιέχει

Γιαούρτι

Ξηρούς καρπούς

Γάλα

Σερβίρει

8 άτομα

 

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Cheesecake με γιαούρτι και μέλι 

 http://www.sintagespareas.gr/sintages/cheesecake-me-giaourti-kai-meli.html#ixzz22PH2RHvx

Βασιλικός πολτός: Είναι ο ... κυρίαρχος ...!

http://proionta-tis-fisis.blogspot.gr/2012/12/blog-post_2835.html

Βασιλικός πολτός: Είναι ο ... κυρίαρχος ...!

Ο βασιλικός πολτός είναι η κρεμώδης ουσία που εκκρίνεται από τους υποφαρυγγικούς αδένες των εργατριών μελισσών.

Προορίζεται για την διατροφή όλων των ατελών σταδίων της μέλισσας γι’ αυτό και ονομάζεται “γάλα των μελισσών”. Η ονομασία “βασιλικός πολτός” προέρχεται από το ότι οι προνύμφες που προορίζονται να γίνουν βασίλισσες, καθώς επίσης και οι ενήλικες βασίλισσες, τρέφονται αποκλειστικά με μεγάλη ποσότητα από τη τροφή αυτή. Στο βασιλικό πολτό βρίσκεται ο καθοριστικός εκείνος παράγοντας που μετατρέπει τη μέλισσα από εργάτρια σε βασίλισσα.

Χημική σύσταση:

Ο βασιλικός πολτός είναι πλούσια πηγή βιταμινών, ανόργανων στοιχείων και αμινοξέων. Η μέση χημική του σύσταση είναι υγρασία 65 %, πρωτεΐνες 14 %, υδατάνθρακες 12 %, λιπίδια 5 %, και ανόργανα στοιχεία 1 %.Το υπόλοιπο ποσοστό αποτελείται από διάφορες ενώσεις όπως το 10-υδροξυ-δεκενοϊκό οξύ, γ-γλουβουλίνη, νουκλεϊκά οξέα όπως το DNA και το RNA, βιταμίνες της ομάδας Β, η βιταμίνη C, το παντοθενικό οξύ, η βιοπτερίνη, η νεοπτερίνη, η ακετυλοχολίνη, γενετήσιες ορμόνες (οιστραδιόλη, τεστοστερόλη, προγεστερόλη) και άλλες. Αρκετά συστατικά του βασιλικού πολτού παραμένουν απροσδιόριστα.

Φυσικές ιδιότητες:

Το χρώμα του βασιλικού πολτού έχει μεγάλη σημασία γιατί αποτελεί δείκτη της φρεσκότητας και της καταλληλότητας του. Ο φρέσκος πολτός έχει ασπρουδερό λαμπερό χρώμα. Η υφή του είναι ζελατινώδης και παχύρρευστη αλλά με την πάροδο του χρόνου μεταβάλλεται σε συμπαγή. Χαρακτηρίζεται από ελαφρύ δριμύ άρωμα και όξινη γεύση που οφείλεται στο πολύ χαμηλό PΗ που έχει (3,5 - 4,5).

Επιδράσεις στον ανθρώπινο οργανισμό:

• O βασιλικός πολτός βοηθά στην αντιμετώπιση των ρευματικών αρθρίτιδων λόγω της υψηλής περιεκτικότητας του σε 10-υδροξυ-δεκενοϊκό και παντοθενικό οξύ.

• O βασιλικός πολτός βοηθά τον γηρασμένο και ταλαιπωρημένο οργανισμό. Στους υποτασικούς παρατηρήθηκε αύξηση της πίεσης και, γενικά, η κατανάλωσή του προκάλεσε ευφορία. Παρόμοιες μελέτες απέδειξαν την μεγάλη ωφελιμότητα του βασιλικού πολτού στην γηριατρική.

• O βασιλικός πολτός βρίσκει μεγάλη εφαρμογή στην παιδιατρική. Ιταλοί επιστήμονες μετά από μακρόχρονα πειράματα σε βρέφη που γεννήθηκαν πρόωρα, σε παιδιά ηλικίας μέχρι 7,5 χρονών, καθώς επίσης και σε παιδιά με αναιμία, πνευμονία, βακτηριακές λοιμώξεις και άλλα κατέληξαν στα εξής συμπεράσματα:

i) Σε όλες τις περιπτώσεις ο βασιλικός πολτός αύξησε το σωματικό βάρος.

ii) Ο βασιλικός πολτός βελτιώνει σημαντικά την όρεξη. Τα θετικά αποτελέσματα εμφανίζονται συνήθως 20 ημέρες μετά την έναρξη της θεραπευτικής αγωγής.

iii) Αυξάνονται και σταθεροποιούνται τα ερυθρά αιμοσφαίρια σε αναιμικά παιδιά.

iv) Ενισχύεται σημαντικά η δυναμικότητα του οργανισμού και η αντοχή του στις αρρώστιες.

• Η υψηλή περιεκτικότητα του βασιλικού πολτού σε ακετυλοχολίνη (1,2 mg/gr Β.Π) βοηθά ώστε να μειωθεί η πίεση του αίματος και θεραπεύει τη χρόνια δυσκοιλιότητα.

• O βασιλικός πολτός βελτιώνει τη γενική διάθεση, αυξάνει την ικανότητα για εργασία και τέλος βοηθά ώστε τα άτομα να αποκτήσουν μεγαλύτερη διανοητική και σωματική δύναμη.

• O βασιλικός πολτός έχει αντισηπτικές και μικροβιοκτόνες ιδιότητες.

• O βασιλικός πολτός βρίσκει εφαρμογή στη θεραπεία της χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας.

• O βασιλικός πολτός βρέθηκε ότι είναι ωφέλιμο θεραπευτικό μέσο για την προστασία των ούλων από αιμορραγίες.

• O βασιλικός πολτός διεγείρει τα επινεφρίδια με αποτέλεσμα την έκκριση ορμονών που έχουν σχέση με τον μεταβολισμό των υδατανθράκων.

• O βασιλικός πολτός έχει ευεργετικές επιδράσεις σε ορισμένα είδη δέρματος. Επίσης βοηθά στο να αντιμετωπισθεί ο ερυθηματώδης λύκος, το ερύθημα στο πρόσωπο και άλλες καταστάσεις κακής υγείας του δέρματος.

• O βασιλικός πολτός βοηθά άτομα που πάσχουν από γενική εξάντληση, αϋπνία, νευροψυχώσεις, ζαλάδες και γενικά κακοκεφιά.

• O βασιλικός πολτός περιέχει γενετήσιες ορμόνες (τεστοστερόλη, προγεστερόλη, οιστραδιόλη) σε συγκεντρώσεις που βοηθούν τους άνδρες να βελτιώσουν τη σεξουαλική τους ζωή και να αυξήσουν την μυϊκή τους δύναμη. Στις γυναίκες συμβάλλει σημαντικά στη γαλακτοπαραγωγή μετά τη γέννα και στην αγγείωση του δέρματος δίνοντας του έτσι λαμπρότητα και ομορφιά.

Πηγές: www.medecinalnature.blogspot.com (Δρ Δημήτριος Ψυρρόπουλος)

Το είδα εδώ

Μάνος Χατζιδάκις, Κυριακή 24 Δεκέμβρη 1978

Μάνος Χατζιδάκις, Κυριακή 24 Δεκέμβρη 1978

Ο μύθος των Χριστουγέννων κρατιέται με τη βία απ'τα παράθυρα και από τις πόρτες, κρεμασμένος σε πανύψηλα κι αφιλόξενα σύγχρονα σκυθρωπά κτίρια.
Τον συντηρούν οι δραστηριότητες της αγοράς, τα συμφέροντα των εμπόρων, οι ανελεύθερες κυβερνήσεις- πλην ανατολικών- και οι ακόμη πιο ανελεύθερες θρησκευτικές οργανώσεις, τέλος, οι αστοί και οι εργατικοί, πρόσφατοι μετανάστες στην αστική τάξη, που κατ' ουσίαν κυβερνάν τον κόσμο μας, και που επιθυμούν θρησκευτικές αιτιολογίες και παραδόσεις για διασκέδαση, απόλαυση κι' αμεριμνησία.
Ούτε για τα παιδιά, δεν έμειναν τα σύμβολα ανέγγιχτα. Κι αυτά ακόμη προσπαθούν να ονειρεύονται μέσα από τις εφιαλτικές ειδικές εκπομπές της τηλεόρασης, κι απόνα σπίτι που τις μέρες αυτές, δεν έχει να προσθέσει κανένα αληθινό αγαθό, ούτε υποδομή για μια γενναία ονειροπόληση- ονειροπόληση ενός κόσμου ιδανικού, που να τον κυβερνάει ο Χριστός και οι Άγιοι του, με αρχηγό τον Αη Βασίλη. Ιδιαίτερα στον τόπο μας, τα Χριστούγεννα γίνανε μέρες συναλλαγής και αυτοϊκανοποίησης. Ευκαιρία για μια ευρωπαϊκή παράσταση. Αν είχαμε και λίγο περισσότερο χιόνι, ώ τότες τα πράγματα θάσαν καλύτερα.

Η γέννηση του Χριστού παραμένει πια μια επέτειος άγονη και χωρίς αίσθημα. Και η Αθήνα μας, σαν καπνιστό τσουκάλι οινομαγειρείου χωρίς φωτιά και θέρμανση, ζεί την αγιότητα των ημερών, σκυθρωπά, άχαρα και κουρασμένα. Οι δρόμοι σκοτεινοί, για οικονομία βέβαια ηλεκτρισμού, αλλά φαντάζουν απείρως σκοτεινότεροι έτσι καθώς περιέχουν ολοένα και περισσότερο, αναίδεια, αναπηρία και ανανδρία.

Η δυστυχία ολοφάνερη στα μάτια των γερόντων, που φεύγουν κάθε μέρα από κοντά μας θλιμμένοι κι απροστάτευτοι, γνωρίζοντας καλά πια πως γεννήσανε, λειψούς ανθρώπους και πολύ χιόνι, που ατέλειωτα θα τους σκεπάζει στους αιώνες. Τα κάλαντα, τα δώρα και οι αγιασμοί, δεν πείθουνε κανένα ότι προσφέρουνε αγάπη και παράδοση. Μόνο τα πρόσωπα μερικών παιδιών και μερικών γριών που περιφέρονται θλιμμένες, είναι ότι διαθέτει ο κόσμος μας, για ν' αγαπάς τις μέρες τούτες.

Κι έτσι που ο μύθος των Χριστουγέννων έγινε δίσκος τουρισμού, ζωγραφική σε λαϊκή αγορά, σύνθημα αυτοκόλλητο σε πρακτορείο Προ-Πό, βγήκανε για σεργιάνι χιλιάδες αυτοκίνητα, να πουν τα κάλαντα τα εθνικά, τα θρησκευτικά και τα καταναλωτικά. Πόσο μας ξεκουράζει αυτό το ράντισμα πετρελαίου εις τας οδούς, για να στολίσουμε το σπίτι, για να φωτογραφίσουμε το στολισμένο κέντρο της πόλης, ν' αφήσουμε τα δώρα μας στους τροχονόμους αστυνομικούς και τέλος να επιστρέψουμε κατάκοποι την μεσημβρία σπίτι μας, για το απαραίτητο και παραδοσιακό γεύμα παραμονής.


Μάνος Χατζιδάκις, Κυριακή 24 Δεκέμβρη 1978
Η γέννηση του Χριστού και οι αμαρτίες των νεαρών μαθητών όταν παραβιάζουν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας (απόσπασμα)
Τα σχόλια του τρίτου, Εκδόσεις Εξάντας

Πηγή: Ο μύθος των Χριστουγέννων | Μάνος Χατζιδάκις - RAMNOUSIA

Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη

 

Η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη βρίσκεται στο λόφο του Φιλοπάππου στο δρομάκι που ξεκινά από τις οδούς Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Αποστόλου Παύλου. Η εκκλησία είναι του 16ου αιώνα. 

Το όνομα Λουμπαρδιάρης συνδέεται με ένα περιστατικό του 17ου αιώνα όταν την παραμονή της 26ης Οκτωβρίου ένας κεραυνός χτύπησε τον Τούρκο Φρούραρχο Γιουσούφ Αγά ο οποίος είχε στήσει μια λουμπάρδα στα Προπύλαια της Ακρόπολης και σχεδίαζε βομβαρδίσει τους χριστιανούς την ημέρα που θα πήγαιναν να προσκυνήσουν τη χάρη του Αγίου Δημητρίου την ημέρα της εορτής του.

Το Βιβλίο της Ζούγκλας

Το Βιβλίο της Ζούγκλας
Ανάγλυφο εξώφυλλο της αρχικής έκδοσης του Βιβλίου της Ζούγκλας βασισμένο στην τέχνη του Τζον Λόκγουντ Κίπλινγκ


Συγγραφέας Ράντγιαρντ Κίπλινγκ
Εικονογράφηση Τζον Λόκγουντ Κίπλινγκ (πατέρας του Ράντγιαρντ)
Χώρα Ηνωμένο Βασίλειο
Γλώσσα Αγγλικά
Είδος Παιδική λογοτεχνία
Εκδότης Macmillan Publishers
Ημερομηνία έκδοσης 1894
Έπεται του In the Rukh
Προηγείται του Το Δεύτερο Βιβλίο της Ζούγκλας

Το Βιβλίο της Ζούγκλας (αγγλικά: The Jungle Book, 1894) είναι μία συλλογή ιστοριών του βραβευμένου με Νόμπελ Άγγλου συγγραφέα Ράντγιαρντ Κίπλινγκ. Οι ιστορίες δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά σε περιοδικά το 1893-1894. Οι αρχικές εκδόσεις περιέχουν εικόνες, μερικές εκ των οποίων από τον πατέρα του Ράντγιαρντ, Τζον Λόκγουντ Κίπλινγκ. Ο Κίπλινγκ γεννήθηκε στην Ινδία και πέρασε εκεί τα πρώτα έξι χρόνια της παιδικής του ηλικίας. Μετά από περίπου 10 χρόνια στην Αγγλία, επέστρεψε στην Ινδία και εργάστηκε εκεί για περίπου εξίμισι χρόνια. Αυτές οι ιστορίες γράφτηκαν όταν ο Κίπλινγκ ζούσε στο Βερμόντ[1].
Το Βιβλίο της Ζούγκλας (αγγλικά: The Jungle Book, 1894) είναι μία συλλογή ιστοριών του βραβευμένου με Νόμπελ Άγγλου συγγραφέα Ράντγιαρντ Κίπλινγκ. Οι ιστορίες δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά σε περιοδικά το 1893-1894. Οι αρχικές εκδόσεις περιέχουν εικόνες, μερικές εκ των οποίων από τον πατέρα του Ράντγιαρντ, Τζον Λόκγουντ Κίπλινγκ. Ο Κίπλινγκ γεννήθηκε στην Ινδία και πέρασε εκεί τα πρώτα έξι χρόνια της παιδικής του ηλικίας. Μετά από περίπου 10 χρόνια στην Αγγλία, επέστρεψε στην Ινδία και εργάστηκε εκεί για περίπου εξίμισι χρόνια. Αυτές οι ιστορίες γράφτηκαν όταν ο Κίπλινγκ ζούσε στο Βερμόντ[1].



Οι ιστορίες του βιβλίου (καθώς επίσης και εκείνες στο Δεύτερο Βιβλίο της Ζούγκλας που ακολούθησε το 1895 και το οποίο περιλαμβάνει πέντε επιπλέον ιστορίες του Μόγλη) είναι μύθοι, που χρησιμοποιούν ζώα με έναν ανθρωπόμορφο τρόπο για να παραδώσουν μαθήματα ηθικής. Για παράδειγμα, οι στίχοι του Νόμου της Ζούγκλας θέτουν κανόνες για την ασφάλεια των ατόμων, των οικογενειών και των κοινοτήτων. Ο Κίπλινγκ θέτει σ' αυτούς σχεδόν όλα όσα ήξερε ή "άκουσε ή φαντάστηκε για την ινδική ζούγκλα"[2]. Άλλοι αναγνώστες ερμήνευσαν το έργο ως αλληγορίες της πολιτικής και της κοινωνίας εκείνης της εποχής[3]. Οι πιο γνωστές από τις ιστορίες είναι αυτές που περιστρέφονται γύρω από τις περιπέτειες ενός εγκαταλελειμμένου ανθρώπου, του Μόγλη, που μεγάλωσε με τους λύκους στην ινδική ζούγκλα. Οι πιο διάσημες από τις άλλες ιστορίες είναι κατά πάσα πιθανότητα ο "Ρίκκι-Tίκκι-Tάβι", η ιστορία μίας ηρωικής μαγκούστας, και ο "Τουμάι των Ελεφάντων", η ιστορία ενός νεαρού εκπαιδευτή ελεφάντων. Όπως συμβαίνει σε μεγάλο μέρος του έργου του Κίπλινγκ, πριν και μετά από κάθε ιστορία υπάρχει ένα ποίημα.


Λόγω του ηθικού του τόνου, Το Βιβλίο της Ζούγκλας χρησιμοποιήθηκε από τα Σώματα Προσκόπων. Αυτή η χρήση του βιβλίου εγκρίθηκε από τον Κίπλινγκ μετά από απ' ευθείας αίτημα του Ρόμπερτ Μπέηντεν-Πάουελ, ο οποίος αρχικά είχε ζητήσει την άδεια του συγγραφέα για τη χρήση του παιχνιδιού της μνήμης από τον Κιμ προκειμένου να αναπτύξει την ηθική και τη φυσική κατάσταση των νέων της εργατικής τάξης στις πόλεις. Ο Ακέλας, ο αρχηγός των λύκων στο Βιβλίο της Ζούγκλας, έχει γίνει σημαντική φιγούρα στο προσκοπικό κίνημα καθώς το όνομα αυτό υιοθετείται παραδοσιακά από τον αρχηγό κάθε ομάδας προσκόπων

Ολόκληρο το βιβλίο, έχοντας γίνει πλέον κοινό κτήμα, είναι διαθέσιμο στην επίσημη ιστοσελίδα του Project Gutenberg και αλλού. Κάθε ζυγός αριθμός από τα παρακάτω κεφάλαια αντιστοιχεί σ' ένα επιγραμματικό ποίημα που σχετίζεται με την προηγούμενη ιστορία.
"Τίγρη! Τίγρη!", Φεβρουάριος 1894.

"Τ' Αδέρφια του Μόγλη": Ένα αγόρι μεγαλώνει με τους λύκους στην ινδική ζούγκλα με τη βοήθεια της αρκούδας Μπαλού και του μαύρου πάνθηρα Μπαγκίρα, και στη συνέχεια θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον τίγρη Σιρ Χαν. Αυτή η ιστορία έχει επίσης δημοσιευθεί μόνη της σ' ένα μικρό βιβλίο με τίτλο Νυχτερινό Τραγούδι στη Ζούγκλα.
"Το Τραγούδι του Κυνηγιού της Αγέλης Σιόνι"
"Το Κυνήγι του Κάα": Αυτή η ιστορία λαμβάνει χώρα πριν ο Μόγλης αντιμετωπίσει τον Σιρ Χαν. Όταν ο Μόγλης απαγάγεται από μαϊμούδες, η Μπαλού και ο Μπαγκίρα σπεύδουν να τον σώσουν με τη βοήθεια του πύθωνα Κάα.
"Το Τραγούδι του Δρόµου των Μπαντάρ-Λογκ"
"Τίγρη! Τίγρη!": Ο Μόγλης επιστρέφει στο ανθρώπινο χωριό και υιοθετείται από ένα ζευγάρι που πιστεύει ότι ο Μόγλης είναι ο χαμένος τους γιος. Όμως ο Μόγλης έχει πρόβλημα προσαρμογής στην ανθρώπινη ζωή, ενώ από την άλλη ο Σιρ Χαν θέλει ακόμα να τον σκοτώσει. Ο τίτλος της ιστορίας είναι εμπνευσμένος από το ποίημα "Ο Τίγρης" του Ουίλλιαμ Μπλέηκ.
"Το Τραγούδι του Μόγλη"
"Η Άσπρη Φώκια": Ο Κότικ, μία σπάνια φώκια με λευκή γούνα, ψάχνει ένα νέο μέρος για το λαό του, όπου δεν θα κυνηγιούνται από τους ανθρώπους.
"Λουκάνον"
"Ρίκκι-Tίκκι-Tάβι": Η μαγκούστα Ρίκκι-Τίκκι υπερασπίζεται μία ανθρώπινη οικογένεια που ζει στην Ινδία ενάντια σ' ένα ζευγάρι κόμπρες. Αυτή η ιστορία έχει δημοσιευθεί επίσης ως μικρό βιβλίο.
"Το Τραγούδι του Ντάρζι"
"Ο Τουµάι των Ελεφάντων": Ο Τουμάι είναι ένα δεκάχρονο αγόρι που φροντίζει τους ελέφαντες που δουλεύουν, και του έχουν πει ότι δεν θα γίνει ποτέ ένας ολοκληρωμένος εκπαιδευτής ελεφάντων μέχρι να δει τους ελέφαντες να χορεύουν. Αυτή η ιστορία έχει επίσης δημοσιευθεί ως μικρό βιβλίο.
"Ο Σίβα και η Ακρίδα"
"Οι Υπηρέτες της Βασίλισσας": Τη νύχτα πριν από μία στρατιωτική παρέλαση, ένας Βρετανός στρατιώτης κρυφακούει μία συζήτηση μεταξύ των ζώων του στρατοπέδου.
"Το Εµβατήριο των Ζώων του Στρατοπέδου" παρωδεί γνωστά τραγούδια και ποιήματα

Με αλφαβητική σειρά:

Ακέλας – ινδικός λύκος
Γκρι αδελφός – ένα από τα κουτάβια της μητέρας και του πατέρα λύκου
Κάα - ινδικός πύθωνας
Κότικ - άσπρη φώκια
Μανγκ - νυχτερίδα
Μόγλης - κύριος χαρακτήρας, το νεαρό αγόρι της ζούγκλας
Μορ - ινδικό παγώνι
Μπαγκίρα - μαύρος πάνθηρας
Μπαλού — αρκούδα
Μπαντάρ-λογκ – μία φυλή μαϊμούδων
Ναγκ - αρσενική μαύρη κόμπρα
Νάγκαινα - θηλυκή βασιλική κόμπρα, σύντροφος του Ναγκ
Ντάρζι - μικρό ωδικό πτηνό
Πατέρας Λύκος - ο πατέρας λύκος που μεγάλωσε τον Μόγλη σαν δικό του κουτάβι

Η Ράκσα υπερασπίζεται τον μικρό Μόγλη από τον τίγρη Σιρ Χαν

Ράκσα – η μητέρα λύκαινα που μεγάλωσε τον Μόγλη σαν δικό της κουτάβι
Ρίκκι-Tίκκι-Tάβι - ινδική μαγκούστα
Σιρ Χαν - βασιλική τίγρη της Βεγγάλης
Ταμπακί - ινδικό τσακάλι

Το φαινόμενο της πεταλούδας

 

Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη

http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/kinhmatografou/to-fainomeno-ths-petaloudas.html
Το φαινόμενο της πεταλούδας

Ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από τη γνωστή θεώρηση της επιστήμης του Χάους, που αναφέρει ότι το χτύπημα των φτερών μιας πεταλούδας στη Βραζιλία μπορεί να προκαλέσει, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, μια μεγάλη καταιγίδα στην άλλη άκρη της Γης.
Aυτό σημαίνει ότι μια ασήμαντη αιτία μπορεί να προκαλέσει τεράστια αποτελέσματα.
Αυτό ήταν μια ανακάλυψη του μετεωρολόγου Edward Lorenz που αναζητούσε το 1963 ένα μαθηματικό μοντέλο μακροχρόνιων προβλέψεων των καιρικών φαινομένων. Κάτι που τελικά αποδείχτηκε αδύνατο, επειδή ο καιρός ως σύνολο είναι ένα χαοτικό σύστημα.
Σ’ αυτήν την αναζήτηση οδήγησαν την επιστήμη δύο πράγματα: α) η περιέργεια του ανθρώπου για το άγνωστο και β) η ανάγκη του να ελέγξει το περιβάλλον και το μέλλον του. Να κυριαρχήσει δηλαδή στο απρόβλεπτο.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ο πρωταγωνιστής της ταινίας, έχοντας ανακαλύψει τη δυνατότητα επιστροφής στο παρελθόν, προσπαθεί να επιδράσει σ’ αυτό για να διορθώσει τα λάθη που είχαν γίνει. Όμως στην προσπάθειά του αυτή ανακαλύπτει ότι αλλάζοντας κάτι στο αρχικό μοντέλο, αυτό λειτουργεί ως χιονοστιβάδα και αλλάζει οτιδήποτε υπήρχε γύρω απ’ αυτό. Δηλαδή η οποιαδήποτε μικρή αλλαγή που κάνει στον εαυτό του επηρεάζει σε μέγιστο βαθμό τους γύρω του. Όμως όσο κι αν προσπαθεί δεν καταφέρνει ποτέ να αγγίξει το τέλειο. Πάντα κάτι θα πάει στραβά, σαν να πρέπει κάποιος να πληρώνει ένα τίμημα.
Στο τέλος θα κατανοήσει, μέσα απ’ τον πόνο, ότι η γνώση απαιτεί θυσία. Αν θέλει πραγματικά να γνωρίζει και να ελέγχει την ύπαρξη σαν να ήταν ένας μικρός θεός, τότε θα πρέπει να θυσιάσει κάτι, ίσως ακόμα και την ίδια του την ύπαρξη…
Από καλλιτεχνικής άποψης δεν πρόκειται για ένα αριστούργημα, όμως η ψυχολογική προέκταση αυτών που πραγματεύεται είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Όλοι θα θέλαμε να είχαμε τη δυνατότητα ν’ αλλάξουμε το παρελθόν, να διορθώσουμε ένα λάθος, να αλλάξουμε μια απόφαση, να αποφύγουμε μια ήττα. Μόνο που η ίδια η ζωή είναι τόσο χαοτική, που αδυνατούμε ν’ αντιληφθούμε πού θα μας οδηγούσε μια διαφορετική επιλογή. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος χάνει το λεωφορείο και μαζί ένα πολύ σημαντικό ραντεβού για τη δουλειά του και απολύεται, ίσως όμως να μη μάθει ποτέ πως αν έμπαινε σ’ κείνο το λεωφορείο πιθανά να πάθαινε ένα ατύχημα. Ή περπατά κάποιος στο δρόμο, βλέπει ότι του λύθηκε το κορδόνι απ’ το παπούτσι και σκύβει εκνευρισμένος για την καθυστέρηση να το δέσει. Λίγο πιο πέρα πέφτει μια γλάστρα από ένα μπαλκόνι στο σημείο από όπου θα πέρναγε αν δεν υπήρχε η καθυστέρηση…
Ποιος ή τι καθορίζει το τυχαίο; Ανάμεσα στη μοίρα και την ελεύθερη βούληση πού ακριβώς χωρά το τυχαίο; Η ίδια η ζωή λοιπόν είναι χαοτική και ο άνθρωπος ταυτιζόμενος με τα φαινόμενα θεωρεί ως πραγματικό το απατηλό, τη Μάγια.
Οι φιλόσοφοι συνηθίζουν να λένε ότι η ζωή έχει χιούμορ. Πόσες άραγε από τις βεβαιότητες και πεποιθήσεις μας είναι πραγματικά δικές μας; Πόσα, για παράδειγμα, από αυτά που πιστεύει ένας λευκός, συντηρητικός στις πεποιθήσεις, χριστιανός στο θρήσκευμα, κάτοικος μιας πόλης της Αμερικής, θα πίστευε αν είχε γεννηθεί σε μια φτωχογειτονιά της Βομβάης;
Το να μπορούμε να προβλέψουμε κάποια λάθη μας ίσως τελικά να μην είναι τόσο σημαντικό, όσο το να μπορούμε να μάθουμε από αυτά. Άλλωστε, είμαστε εμείς οι ίδιοι αυτό που εξάγεται από τη διαδικασία που ονομάζουμε ζωή. Είμαστε το αποτέλεσμα που δημιουργούν οι ήττες και οι νίκες μας. Κι αν, όπως λέγεται, η ζωή είναι ένας συνεχόμενος αγώνας, τότε, όσο κι αν το θέλουμε, δεν πρόκειται να αποφύγουμε τη μάχη. Αυτό ίσως που είναι στο χέρι μας να κάνουμε, είναι να γίνουμε καλοί στρατηγοί!
Joomla SEF URLs by Artio