Στρατής Τσίρκας

Ο Στρατής Τσίρκας (10-7-1911 έως 27 -1-1980) είναι από τους αξιολογότερους πεζογράφους της μεταπολεμικής γενιάς. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιάννης Χατζηαντρέας.

Γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου το 1911 και αποφοίτησε το 1928 από το εμπορικό τμήμα της Αμπετείου Σχολής. Για τα επόμενα δέκα χρόνια εργάστηκε ως λογιστής στην Άνω Αίγυπτο, όπου έγραψε τα πρώτα του ποιήματα και διηγήματα για τη ζωή των φελλάχων. Το 1930, γνωρίζει στην Αλεξάνδρεια τον Καβάφη, για τον οποίο έγραψε πολλά χρόνια αργότερα δύο βιβλία, Ο Καβάφης και η Εποχή του (1958) και Ο Πολιτικός Καβάφης (1971). Ασχολήθηκε με την ποίηση, το δοκίμιο, το διήγημα και το μυθιστόρημα, καθώς και με μεταφράσεις ξένων λογοτεχνών.

Το 1937 παντρεύεται την Αντιγόνη Κερασώτη (πέθανε στις 9 Σεπτεμβρίου 2012) και τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου πηγαίνει στο Παρίσι, όπου συμμετέχει στο Β΄ Διεθνές Συνέδριο Συγγραφέων για την Υπεράσπιση της Κουλτούρας Ενάντια στον Φασισμό. Εκεί συγγράφει μαζί με τον ποιητή Λάνγκστον Χιουζ (Langston Hughes) τον Όρκο των ποιητών προς τον Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, τον οποίο διάβασε στο συνέδριο ο συγγραφέας Λουί Αραγκόν (Louis Aragon).

To 1938 εγκαθίσταται μόνιμα στην Αλεξάνδρεια και από τον επόμενο χρόνο εργάζεται διεθυντής στο εργοστάσιο βυρσοδεψίας του Μικέ Χαλκούση, μια θέση που διατηρεί μέχρι την αναχώρησή του για την Αθήνα το 1963.

Από νεαρή ηλικία εντάχθηκε στο αριστερό κίνημα της Αιγύπτου και συνδέθηκε αρχικά, πιθανόν το 1928, με την κομμουνιστική ομάδα του Σακελλάρη Γιαννακάκη στο Κάιρο. Μαζί με τον αλεξανδρινό ζωγράφο Γιάννη Μαγκανάρη (1918 - Αθήνα 2007) και άλλους έλληνες αιγυπτιώτες δημιουργούν τη δραστήριο Πνευματική Εστία Ελλήνων Αλεξανδρείας. Το 1935, μαζί με τον Κύπριο ποιητή Θεοδόση Πιερίδη, εντάσσεται στην πολυεθνική οργάνωση Ligue Pacifiste, που ίδρυσε ο Ελβετός Paul Jacot-Descombes και αναλαμβάνει με τον Πιερίδη, τον συντονισμό του ελληνικού τμήματος της οργάνωσης. Την περίοδο αυτή αρθρογραφεί στο επίσημο όργανο της League, το περιοδικό Πολιτισμός-Civilisation, που εκδίδεται σε τρεις γλώσσες (Γαλλικά, Αραβικά και Ελληνικά).

Από το 1942, μαζί τον Θεοδόση Πιερίδη, τον Οδυσσέα Καραγιάννη, τον Στρατή Ζερμπίνη και άλλους, συμμετέχει στην έκδοση της αντιφασιστικής πολιτικής επιθεώρησης Έλλην, που εκδίδει ο δημοσιογράφος Άγγελος Κασιγόνης. Το 1943-44 είναι ανάμεσα στα ιδρυτικά στελέχη του φιλο-ΕΑΜικού Ελληνικού Απελευθερωτικού Συνδέσμου (ΕΑΣ) και από το 1945 μέχρι το 1961 είναι στέλεχος της παροικιακής κομμουνιστικής οργάνωσης "Αντιφασιστική Πρωτοπορία", της οποίας διετέλεσε και γραμματέας από το 1946 μέχρι το 1951. Στο διάστημα αυτό γράφει συχνά το κύριο άρθρο στις εφημερίδες Φωνή (1952-53) και Πάροικος (1953-61), που διευθύνει ο δημοσιογράφος Σοφιανός Χρυσοστομίδης και είναι τα επίσημα όργανα της Αντιφασιστικής Πρωτοπορίας.

Έχοντας εκδόσει τρεις συλλογές διηγημάτων από το 1944 μέχρι το 1954, το 1957 γράφει σε δέκα μέρες τη νουβέλλα Νουρεντίν Μπόμπα, που εμπνέεται από την εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ από τον Αιγύπτιο πρόεδρο Νάσερ. Ο "Μπόμπα" εκδίδεται στην Αθήνα από τον Κέδρο, κάνοντας έτσι τον Τσίρκα γνωστό στο αναγνωστικό κοινό της Ελλάδας.

Το σημαντικότερο έργο του όμως αποτελούν οι "Ακυβέρνητες Πολιτείες" (1960-1965), που απαρτίζεται από τρία μυθιστορήματα: τη "Λέσχη", την "Αριάγνη" και τη "Νυχτερίδα", τα οποία εισάγουν έναν τολμηρό και πειραματικό μοντερνισμό στο ελληνικό μυθιστόρημα.

Η έκδοση της "Λέσχης" το 1960 προκάλεσε την αντίδραση της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε., η οποία του ζήτησε να αποκηρύξει το έργο του. Ο Τσίρκας αρνήθηκε λέγοντας "Κατέγραψα τα γεγονότα, όπως ακριβώς τα έζησα. Η συνείδησή μου δεν είναι καπέλο να την πάρω απ' το ένα καρφί να την κρεμάσω στο άλλο". Λόγω της άρνησής του διαγράφηκε από το κόμμα, αλλά μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, προσχώρησε στο ΚΚΕ-Εσωτερικού. Η Αριάγνη (1962), το δεύτερο μέρος, που περιείχε ισχυρότερα δείγματα νοσηρών καταστάσεων της Αριστεράς, ανέλαβε ο Μάρκος Αυγέρης με «ασύγγνωστη εμπάθεια, να καταδικάσει για τη θέση της , ως ολίσθιμα από τα ιδεολογικά θέσφατα».[1] Κέντρο της τριλογίας είναι τα ιστορικά και πολιτικά γεγονότα της περιόδου στη Μέση Ανατολή και στις συγκρούσεις, που εξελίχθηκαν σε τρεις ακυβέρνητες πολιτείες, την Ιερουσαλήμ, το Κάιρο και την Αλεξάνδρεια. Ο Τσίρκας θεωρούσε ολόκληρη την τριλογία ως μια προσπάθεια δικαίωσης του κινήματος του Απρίλη του 1944, κατά το οποίο ο ελληνικός στρατός στη Μέση Ανατολή ξεσηκώθηκε ενάντια στην προσπάθεια διάλυσης και ολικής υποταγής του από τα Μεταξικά στοιχεία και την αγγλική διοίκηση.

Μετά το πραξικόπημα που εδραίωσε τη Δικτατορία των συνταγματαρχών το 1967, ο Τσίρκας συμμετέχει στη "σιωπή" των λογοτεχνών και δε δημοσιεύει παρά μόνο μεταφράσεις. Όταν σταμάτησε η προληπτική λογοκρισία, συμμετείχε στην έκδοση των 18 κειμένων.

Το μυθιστόρημα "Χαμένη Άνοιξη" (1976) προοριζόταν να είναι το πρώτο μέρος μιας νέας τριλογίας με τίτλο "Δίσεχτα χρόνια". Έμελλε όμως να είναι το τελευταίο του έργο.

Η μετάφραση των "Ακυβέρνητων Πολιτειών" στα γαλλικά από την Catherine Lerouvre και τη Χρύσα Προκοπάκη το 1971 απέσπασε το βραβείο του καλύτερου ξένου μθυιστορήματος στη Γαλλία το 1972.

Ο Τσίρκας πέθανε στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1980 σε ηλικία 68 ετών.
Εργογραφία

Φελλάχοι (1937), ποιητική συλλογή
Το Λυρικό Ταξίδι (1938), ποιητική συλλογή
Αλλόκοτοι άνθρωποι (1944), συλλογή διηγημάτων
Προτελευταίος Αποχαιρετισμός και το Ισπανικό Ορατόριο (1946), ποιητική συλλογή
Ο Απρίλης είναι πιο σκληρός (1947), συλλογή διηγημάτων
Ο ύπνος του θεριστή (1954), συλλογή διηγημάτων
Νουρεντίν Μπόμπα (1957), νουβέλα
Ο Καβάφης και η Εποχή του (1958) Κρατικό βραβείο καλύτερης βιογραφίας
Ακυβέρνητες Πολιτείες (1960-1965), τριλογία που περιλαμβάνει τα μυθιστορήματα
Η Λέσχη (1960)
Αριάγνη (1962)
Η Νυχτερίδα (1965)
Στον Κάβο (1966), διήγημα
Αλλαξοκαιριά (1970), διήγημα (στον τόμο Δεκαοχτώ Κείμενα).
Ο Πολιτικός Καβάφης, (1971) κριτικά άρθρα
Τα ημερολόγια της Τριλογίας 'Ακυβέρνητες Πολιτείες' (1973)
Χαμένη Άνοιξη (1976), πολιτικό μυθιστόρημα

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%AF%CF%81%CE%BA%CE%B1%CF%82

Ζωμός λαχανικών (κύβοι)

Ζωμός λαχανικών (κύβοι)

Bαθμολογία:

17 ψήφοι

Προστέθηκε από Sitronella, 18.01.07

Περιγραφή

Φτιάξτε αυτό το ζωμό, κάντε τον παγάκια και φυλάξτε τον στην κατάψυξη. Θα έχετε σούπες, νόστιμες σάλτσες, ζυμαρικά κλπ, εύκολα και γρήγορα.

photo: angy85

Τι χρειαζόμαστε:

• 2 πράσα
• 1 μεγάλο κρεμμύδι
• 2-3 καρότα
• 1-2 σκελίδες σκόρδο
• 1 πράσινη πιπεριά
• 1 πιπεριά φλωρίνης
• 3-4 κλωνάρια σέλινο
• 3-4 κλωνάρια μαϊντανό
• 2-3 κλωνάρια θυμάρι ή θρούμπι
• 2 φύλλα δάφνη
• 1-2 μανιτάρια
• φρέσκα φασολάκια ή κολοκυθάκια
• 1-2 κ.σ. κάπαρη
• 2 κ.σ. κόκκοι πιπεριού χοντροσπασμένοι

(φυσικά ανάλογα με τα γούστα σας αλλάζετε τα λαχανικά αυτά σε ό,τι ποσότητα ή είδος θέλετε)

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Κάντο μόνος

Σάλτσες / Μαρινάδες

Μέθοδος

Κατσαρόλας

Διατροφή

Χορτοφαγική

Vegan

Περιέχει

Μανιτάρια

Σκόρδο

Πιπεριές

Νηστίσιμα

Νηστίσιμα

 

 

 

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Ζωμός λαχανικών (κύβοι) http://www.sintagespareas.gr/sintages/zomos-laxanikon-kiboi.html#ixzz24JTPbhLm

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Ανησυχία, αταξία και ανασφάλεια της Στέργιας Κάββαλου *

http://www.ideostato.gr/2013/01/blog-post_4786.html

Διήγημα : Ανησυχία, αταξία και ανασφάλεια

της Στέργιας Κάββαλου *

Ζωντανή σκόνη σε νεκρικά κύτταρα. Μέρες ακαθάριστο το σπίτι. Άδειο το μπουκάλι με τη χλωρίνη. Πρέπει να βρω άλλο τρόπο να σκοτώσω τις μικρές μου ζωές. 

Τα αλουμίνια έχουν δικλείδα ασφαλείας, μέχρι κι αυτά. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη. Με την τρίτη μπορεί και να τα καταφέρει. Στέκομαι «ωραία κλειδωμένη» πίσω από παράθυρα που έχω να ανοίξω μέρες. Μια, δυο, τρεις, δεκατρείς και είμαι ακόμα στην προσπάθεια.

Δεν μου χρειάζονται γαλάζιοι ουρανοί που πετούν μέσα τους αεροπλάνα. Έχω έναν φοβικό σκούρο μπλε να με πλακώνει βράδυ-πρωί. Τα ουράνια τόξα του γίνονται κατηφορικές τσουλήθρες. Tα όργανά μου αγκυλώνονται στα χρώματα της ίριδας. Κάτι θρεμμένα αστέρια μασουλάνε όλο απληστία τις γενέθλιες ευχές μου. Δεν νιώθω πείνα.

Στο ψυγείο μέσα, τα σαγόνια του καρχαρία. Περνάω απ’ έξω, ακούω το σαρκικό παραμιλητό του και δεν έχω καμία ανάγκη πρωτεϊνικής ανταπόδοσης. Κλείνω το μάτι στο τσάι ροδάκινο τρόπο να βρει να κυλήσει μέσα μου. Ξηρασία. 

Η εποχή πάσχει από έλλειψη θαύματος. Όχι όμως και θύματος. Ξεπαγώνω πάντα από την κατάψυξη μερικά για τις ανάγκες των λεόντων. Άμα σωθούν τα κατεψυγμένα, θα αρχίζω να ακονίζω τις ντροπαλές μου άκρες φρέσκο πράμα να βάλω στο τραπέζι. Δεν ξέρω αν θα χορτάσουν με μένα τα ζωντανά. 

*

Στη δική μου οικογένεια  παλεύουμε με την ασιτία, σας εύχομαι να βρείτε άλλες πιο υγιείς. Σας παρακαλώ να μου πείτε και πού κατοικίζουν να πάω να τους κλέψω λίγες χαρούμενες καθημερινότητες κι ας μην έχω καθόλου χώρο για να τις βάλω-οι αποθήκες σώθηκαν. Στα μάτια μου χτυπάνε κόκκινοι συναγερμοί. Δεν ακούω τίποτα. Είμαι η σειρήνα της νέας εποχής, με τα αυτοάνοσα μάγια. Στην πλάτη μου αναπαύονται τόσοι και τόσοι υπνωτισμένοι λαοί. Στα τοιχώματα της κοιλιακής μου χώρας, χτυπάνε τα μαχητικά τους κεφάλια οι πολεμόχαροι. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να με γκρεμίσουν τα παρελθόντα.

Στο δρόμο οι κόσμοι σκοντάφτουν ημιγενναίοι σε συνειδήσεις. Κάποιοι ακόμα περιμένουν τον ερυθρό σταυρό για τσιρότα. Το μόνο ερυθρό είναι εκείνο της κοχλασμένης ντομάτας που κάνει τα ήμερα να μοιάζουν συνταγές μαγειρικής. Δεν έχω πια γεύση.

Η γιαγιά μου μασουλάει τα λόγια της, πως έζησε λέει δυο πολέμους. Της έχω νέα. «Ζούμε τον τρίτο και φαρμακερό». Υψώνει το κεφάλι της να ακούσει τα βομβαρδιστικά. Ησυχία. Παραμερίζει το κουρτινάκι της κουζίνας, πουθενά τανκς. Μόνο αυτοσχέδια σπιτικά ζητιανιάς, άρρωστες μυρωδιές δακρυγόνου, ποδοπατημένα ελευθεριακά πανό και πολλά κιλά Ζητάδων. Κάνω το σταυρό μου να βουλιάξουν στην άσφαλτο μαζί με τις μηχανές τους και μετά τον ξανακάνω μια δεύτερη που γίνομαι εκδικητική. Αλίμονο, μια φορά είπα κι εγώ να ταιριάξω με το κλίμα.

Ψάχνω σε νοητά λήμματα τη λέξη «οπισθοχώρηση» και απορώ γιατί σε κανένα δεν συνωνυμεί με τη γενναιότητα. Θυμάμαι τα τρεχαλητά μας γύρω από το Πολυτεχνείο. Να ζουν ακόμα τα μαύρα σταράκια των καταλήψεων; 

Μαχαιρώματα μετά τις συναυλίες, αλλοδαπά ξυλίκια, τυχαίες προσαγωγές, ρουφιάνοι συνελεύσεων, λευκά κελιά. Μέχρι τις φυλακές της Λάρισας είχαμε φτάσει για την πορεία. Όσο θυμάμαι, τόσο ανοίγουν τα μάτια μου. Ψάχνω στο συρτάρι του κομοδίνου για τη νεανική μου φύση. Πουθενά. Μέσα του μόνο λογαριασμοί. Ανεκπλήρωτοι, ανεξόφλητοι και καθόλου κλεισμένοι. Η αδικία τη σήμερον γράφεται με κρατικές πίξελ ειδοποιήσεις.

*

Οι μέρες είναι χυδαίες, νοσηρές και άγριες. Με απωθεί αυτή η ζωή όπως ο απογευματινός αέρας ενός παράθυρου αναγκάζει τα δαχτυλίδια καπνού να μπουν κι άλλο μέσα στο σπίτι. Βαραίνω μα δεν γειώνομαι -καταραμένοι νόμοι.

 Ξεφορτώνω τις γλάστρες από το χώμα τους με κουτάλι σούπας και είναι η πιο μεγάλη κίνηση όλης της μέρας μου. Λασπώνομαι μέχρι τους αστραγάλους. Αντίστροφη μέτρηση για την καταβύθιση στον πυρήνα της γης. Χαιρετώ μια πομπή από μυρμήγκια, γυαλίζω τα δόντια μου στα πολύτιμα υπόγεια πετράδια και βαριεστημένα ανοίγω τα μάτια μου στο χαμένο χρόνο.

Γίνομαι άνθρωπος άνευ προοπτικής. Όχι για το αύριο. Για το τώρα. Η ματαιότητα καμπανίζει στα αυτιά μου μαζί με τον ήχο που βγαίνει από τις κακές ειδήσεις. Κλείνω την τηλεόραση και πηγαίνω πίσω στις αναμνήσεις. Ακούω ένα γουργουρητό, είναι οι μύγες που στροβιλίζονται στα ταβάνια. Δεν τις φτάνω και τις ξεχνάω. Μα εκείνες φτιάχνουν εβένινο φωτοστέφανο και με ακολουθούν. Ορατές από τους πάντες, πλην εμού. Μου αρέσει αυτή η αφαίρεση. Να ακολουθείται το όνομά μου από την παύλα. Τη βάζω στην παλάμη μου, την καταπίνω χάπι και την κάνω εμετό. Δεν της αξίζω.

*

Ένα μωρό χωρίς γάλα κλαίει στην πόρτα μου. Βάζω λίγο σε μια καινούρια σύριγγα και την αφήνω στο χαλάκι. Ήθελα να είχα παραπανίσια ζωή να του δώσω να τη δοκιμάσει. Ήθελα; Πεσμένα φύλλα στο δρόμο. Φθινόπωρο στην εποχή. Κάτι μέσα μου φουσκώνει. Ανησυχία, αταξία και ανασφάλεια. Η επανάσταση ξεκινά από τη φύση και τις λέξεις. 

Μέσα στην κούνια, ένα τυπωμένο χαρτί. Κυκλώνω σε συννεφάκι το όνομα μου και ταξιδεύω πάνω από άγνωστες στέγες. Κάτι μέσα μου χοροπηδάει σχεδόν ευδαιμονικά. Κοίτα με καλά. Πατάω ελαφρά στον κόσμο μόνο με το βαφτιστικό μου και έχω τριγύρω μου όλες τις πιθανότητες. Η ανάσα μου πιο ζωηρή, πιο γρήγορη. Να μην αργήσω να ακουμπήσω την αλλαγή μου στο ημερολόγιο καταθλίψεως. Κάθε μεταβολή διάθεσης πρέπει να καταγράφεται.

Κάθε κίνηση. Κάποτε που πήγα να πετάξω πέτρα σε κάμερα, έπεσε στα πόδια μου. Από νηπιαγωγείου ποτέ δεν στοχεύσαμε μακριά. Ψείρες γέμιζε το κεφάλι σου και δεν το έλεγες στο διπλανό. Η όξινη λοσιόν μυστικό κλεισμένο στο δικό σου στόμα, στο δικό σου μαξιλάρι. Η μαμά μαζί με το σάντουιτς έδινε και την απαγόρευση. «Ό,τι συμβαίνει στο σπίτι, μένει στο σπίτι». Κι ας μάτωναν τα συμμαθητικά κεφάλια από τα ξυσίματα.

Κι ας ματώνουν τα οργισμένα κεφάλια από την καταστολή. Ο καθένας περιθάλπτει τις μαχητικές του πληγές στην άνεση της οικίας του. Κι εγώ αστράφτω. Επειδή στον πάγκο της κουζίνας φωσφορίζουν τα φλουό μου μαχαίρια. Τα παίζω στα δάχτυλα. Γρατζουνιέμαι από το παιχνίδι και τα παρατάω. Όμως όχι σήμερα, όχι.

Ανησυχία, αταξία και ανασφάλεια. Σκουντάω τις νέες λέξεις που γεννήθηκαν μέσα μου. Είναι ολοζώντανες. Πάω το χρόνο πίσω να δω τι με έφερε εδώ, στην έγκλειστή μου απόγνωση. Ένας φοβισμένος σωρός από ώρες ορθώνεται μπροστά μου. Όχι σωρός, ο σωρός είναι ανέμελος και αυτοσχεδιαστικός. Πύργος με τα τουβλάκια του μετρημένα, αριθμημένα, πολιτογραφημένα. Η απουσία έκπληξης συνωνυμεί με τον αργό θάνατο. Η απουσία τόλμης με την αργή ζωή. 

Θα δικαιώσω το ζόρικό μου αίμα. Θα πλύνω τα βρώμικα ρούχα. Να ξεπλυθεί το πένθος, να παντρευτούν τα χρώματα, να μαλακώσουν οι ίνες. Ανοίγω τον τηλεφωνητή, δέχομαι και πάλι μηνύματα. Δέχομαι άρα υπάρχω. Υπάρχω άρα ανησυχώ. Ανησυχώ άρα κινούμαι. Κινούμαι άρα αναζητώ. Αναζητώ άρα βρίσκω. Βρίσκω άρα χάνω; 

Τα φλουό μαχαίρια σχηματίζουν νέον γράμματα. Κανένας δεν είναι ταγμένος να λατρεύει τη ζωή. Κάποτε όμως ίσως γίνει πιστός σύμμαχός της.

Ακονίζω αντανακλαστικά, περιέργεια και αλληλεγγύη. Τώρα που η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά, αύριο θα έχω πολλά να κάνω. Μη με ρωτήσεις πού χωράει η αγάπη. Σήμερα κυλάει στις γαλατένιες γουλιές που ρουφάει το άγνωστο μωρό της αγκαλιάς μου.

* Η Στέργια Κάββαλου γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάρτη του 1982. Από τις εκδόσεις Τετράγωνο κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων της «Αλτσχάιμερ trance» με την οποία ήταν Υποψήφια στην κατηγορία πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα 2011 του λογοτεχνικού περιοδικού “διαβάζω”, και το αφήγημα «Αρνητικό 13» (με τη Μαίρη Γεωργίου). Από το Ιπτάμενο Κάστρο, κυκλοφορούν τα παραμύθια της «Η κόκκινη πινέζα» και «Το μπλε τριαντάφυλλο» μέρη της σειράς τα “χρώματα… αλλιώς”. Ασχολείται με τη λογοτεχνική μετάφραση.

Φιλοποίμην Φίνος

Bigbook.gr

Ο Φιλοποίμην Φίνος (Λοκρίδα, 1908 – 26 Ιανουαρίου, 1977) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες παραγωγούς κινηματογράφου κατά τις δεκαετίες του '40, '50, '60 και '70. 

Στο ενεργητικό του περιλαμβάνονται 175 ταινίες, πολλές από τις οποίες έμειναν κλασσικές. Ήταν ο ιδρυτής της ελληνικής κινηματογραφικής εταιρείας Φίνος Φιλμς, της οποίας η πρώτη ταινία γυρίστηκε το 1939. Ήταν αυτός που έφτιαξε την πρώτη συσκευή για ηχογράφηση στην Ελλάδα και γύρισε την πρώτη έγχρωμη ταινία με στερεοφωνικό ήχο, τα «Κορίτσια για φίλημα» (1964). 

Ο Φίνος πέθανε τον Ιανουάριο του 1977 λόγω ασθένειας που τον βασάνιζε για 7 χρόνια. Ήταν παντρεμένος με τη Τζέλλα Φίνου (1939 - 1977) και δεν είχε απογόνους.

"Επιστροφή στο χωριό" του Βασίλη Πουλημενάκου

http://www.ideostato.gr/2013/01/blog-post_26.html

Διήγημα : Επιστροφή στο χωριό

του Βασίλη Πουλημενάκου *

Επιστροφή..." Επιστροφή στο χωριό”…Αυτό έγραφε το μήνυμα στο κινητό. Με άγνωστο τον αποστολέα.

Σε ποιό χωριό; Ποιός να το έστειλε; Χρόνια τώρα έχω χάσει κάθε επαφή με την έννοια του χωριού, με τις εικόνες και  με τις μυρωδιές του.

Όχι, δεν  μπορεί να είναι από το χωριό του εξοχικού. Εκείνος είναι ένας παραθαλάσσιος τουριστότοπος που η έννοια χωριό έχει χαθεί. Τώρα μοιάζει με σούπερ μάρκετ ανθρώπων και συνηθειών.

Για μένα χωριό σημαίνει ίδιοι κάτοικοι χειμώνα καλοκαίρι άντε λίγοι παραπάνω το καλοκαίρι για να δίνουν χρώμα… Χωριό σημαίνει βουνό, σημαίνει μακριά από πολυκοσμία, σημαίνει αρώματα από θυμάρι, ρίγανη και ήχο από τα μελίσσια στους κάμπους, σημαίνει ζώα, αγριολούλουδα, σημαίνει καλημέρα στο γείτονα.. Χωριό σημαίνει εκείνο το παλιό σχεδόν εγκαταλειμμένο πυργοσπιτάκι μου στη Μάνη, που έχω να το ζήσω από νεαρός.

Εκεί είναι χωριό… Εκεί η επιστροφή… Η επιστροφή. Θυμάμαι…

Ήταν κάποια από τις μέρες που το σκεφτόμουν ακόμα να μπαρκάρω.. Γύρισα αργά στο σπίτι. Παρέμεινα ως το βράδυ στον Πειραιά με το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα της θάλασσας και στα αχνόφωτα από τα πλοία που μπαινόβγαιναν. Όταν γύρισα  στο σπίτι, βρήκα τη θεία μου αλαφιασμένη. «Η μητέρα σου».  Δεν μίλησα. Κατάλαβα. Έσκυψα το κεφάλι, αλλά δάκρυ δεν βγήκε για το χτύπημα. Έφτιαξα πρόχειρα μια βαλίτσα. Στο βάθος του μυαλού μου στριφογυρνούσε η σκέψη να γύριζα πάλι εκεί. Μόνιμα. Να παρατούσα όνειρα, σχέδια, προοπτικές και να ξεκινούσα από την αρχή. Να στήριζα και τον πατέρα στο σπίτι. Και να αφεντεύαμε μαζί το μικρό χτήμα. Ίσως τώρα πια να με είχε ανάγκη. Να μου έδινε επιτέλους κάποια σημασία.

Πήρα μαζί μου τις διευθύνσεις από το καράβι. Σαν τώρα θυμάμαι πως τα τηλέφωνα της εταιρείας τα έβαλα προσεκτικά στο πορτοφόλι μαζί με όλα μου τα χρήματα. Πήραμε το τρένο της επιστροφής στις 12 τα μεσάνυχτα.

Έμεινε να κοιτάζω τον αντικατοπτρισμό του προσώπου μου στο παράθυρο του τρένου σαν υπνωτισμένος. Γύρισα πάλι ασυναίσθητα το μυαλό στο κόσμο παιδικών χρόνων που έζησα εκεί στο χωριό. Τον κόσμο που καθοδηγούσε κάθε ενέργεια και κάθε σκέψη, μια ζωή προγραμματισμένη. Όχι, δεν ήθελα να γυρίσω. Κι ας μεγάλωσα τώρα πια. Κι ας γνώρισα τι θα πει ζωή εκεί έξω.

Πόνεσα για το χαμό της μητέρας. Δεν ξέχασα όμως την εγκατάλειψή της από τον καιρό που έφυγα. Και πιο πριν ακόμα. Όταν με παρότρυνε να φύγω, να πάω στην Αθήνα να σπουδάσω και να βρω δουλειά, αμούστακο παιδί, αντί να με αγκαλιάσει και να με κρατήσει εκεί. Μέχρι τα πρώτα Χριστούγεννα μιλούσαμε, ήρθαν όμως μετά τα δεύτερα κι ένα τηλέφωνο δεν είχε πάρει. Και στη γιορτή μου ακόμα, με ξέχασε. Ούτε εγώ την πήρα μετά. Δεν ρώτησα και τη θεία. Ούτε εκείνη μου είπε. Δεν έμαθα ποτέ.

Από τον πατέρα δεν περίμενα τίποτα. Βουτηγμένος στο κρασί ήταν πάντα. Δούλευε το χωράφι του από παιδί, δεν ήξερε άλλο να κάνει, αμόρφωτος ήταν από γράμματα και άγαρμπος στους τρόπους. Κλεισμένος στο καβούκι του. Στο πάθος και την ανάγκη. Δεν τον ενδιέφερε ούτε η γυναίκα του ούτε καν οι γυναίκες σαν φύλο. Να βγει έξω και να κάνει αλλού το κέφι του. Στο πιοτό κολλημένος μια ζωή. Είτε έμενα εκεί είτε όχι, για εκείνον ήταν το ίδιο. Θα με παραδεχόταν μόνο αν του έφερνα καναδυό μπουκάλια απέξω.

Θυμήθηκα όμως την εκκλησιά στο χωριό. Την Ανάσταση του Σωτήρος δίπλα στις μεγάλες φραγκοσυκιές. Που γιόρταζε κάθε Λαμπρή διπλά. Και τότε τα κοριτσούδια στολίζανε και τον επιτάφιο και τις εικόνες με περισσή χαρά. Τώρα η καμπάνα χτυπούσε πένθιμα για τη μητέρα.

Φτάσαμε πρωί. Μαζεμένοι συγγενείς και κόσμος πολύς στο σπίτι, πάνω κάτω οι ίδιοι που πάντα θα παρατηρούσαν εξονυχιστικά κάθε νέο άνθρωπο που σκεφτόταν ή αποφάσιζε κάτι μόνος του, αν έβγαινε μονάχο ένα κορίτσι ένα απόγευμα κι ας ήταν για να αγγίξει το νερό στο ποτάμι και να μυρίσει τη φύση. Να ‘ταν ζήλια για τα νιάτα και την ομορφιά; Τι να ‘ταν άλλο; Τι πείραζε, τι ενοχλούσε αυτή τη μικρή κοινωνία; Τώρα οι ίδιοι κοίταζαν θλιμμένα, αλλά και πάλι βρήκαν επιτιμητικά και ψιθύριζαν μεταξύ τους χαμηλόφωνα.

Εκεί και οι καλές κυρίες του χωριού, ανάμεσα τους φυσικά και η γυναίκα του προέδρου που ένας Θεός ξέρει μόνο τις πομπές της. Οι κύριοι με τις μουστάκες και το ύφος του άρχοντα. Ήμουν άλλος άνθρωπος, το ήξερα. Κατασταλαγμένος όμως και σοβαρός για την ηλικία μου. Όσο και ασυμβίβαστος.

Έκλαψα, αλλά μετά. Όταν έμαθα ότι έφυγε από την αρρώστια που είχε εδώ και χρόνια. Έκλαψα όταν κατάλαβα ότι η μανιάτισσα μάνα ήθελε να με πάρει μακριά και από την στενόμυαλη κοινωνία του μικρού χωριού, αλλά κυρίως από τον μέθυσο πατέρα, γιατί υπολόγισε ότι δεν θα ήταν για πολύ καιρό η ζωή της ακόμα. Έκλαψα γιατί δεν ήξερα τίποτα. Υπήρχε ρητή εντολή να μη μου πουν τίποτα. Να ξεχάσω και το σπίτι αν ήταν δυνατόν.

Έπεσα πάνω σε μια πλάκα μ’ ένα σταυρό στη μέση από εκείνες που βάζουν στα μνήματα μαρμάρινη και την αγκάλιασα. Προσπάθησα να ζεστάνω το σώμα της. Μια αγκαλιά τόσο κρύα αλλά από τις πιο ζεστές που είχα νιώσει από τη μητέρα. Τα πάντα σκοτείνιασαν ξαφνικά. Είναι δυνατό να αγαπήσεις κάποιον τόσο μετά τον θάνατό του; Να καταλάβεις πόσα σου προσέφερε αλλά εσύ δε τα έβλεπες;

Δεν κάτσαμε λεπτό μετά την κηδεία. Ο πατέρας μισολιπόθυμος από το αλκοόλ, δεν πρόσεξε πως ήρθα. Πήραμε ξανά το τρένο του γυρισμού. Έπρεπε να φύγω. Να φύγω γενικά. Να βρω ένα μέρος να ησυχάσει η ψυχή μου, να ξαναγεννηθώ, να ταξιδέψω, να κάνω τον κύκλο μου.

Τότε, στο άνθος της ηλικίας μου, χωριό σήμαινε αγάπη, σήμαινε ελευθερία, ανεξαρτησία, δημιουργία, όλα αυτά που εύκολα ή δύσκολα έβρισκα αλλού. Εγώ χαμένος ανάμεσα στον κόσμο και την βουή, ανάμεσα σε θάλασσες και στεριές θα ζούσα τα όνειρά μου, θα με ξημέρωναν οι ήχοι των καραβιών και των κυμάτων. Για μένα χωριό, ταξίδι και προορισμός ήταν μια αγκαλιά και τελικά μια ζωή κοντά στη θάλασσα.

Το κινητό μου ξαναχτύπησε στον ήχο του sms: “Επιστροφή στο χωριό” έλεγε πάλι. Με υπογραφή αυτή τη φορά.. “Ευκαιρία επένδυσης Αγροτουρισμού στο χωριό σας. Πληροφορίες, τηλ….» Έκλεισα το sms και σχημάτισα τον αριθμό…

* Ο Βασίλης Πουλημενάκος γεννήθηκε το 1967 στη Λευκωσία της Κύπρου. Κατάγεται από το Γύθειο Λακωνίας, ζει και εργάζεται στη Χαλκίδα. Είναι Πολ. Μηχανικός και ξεφεύγει γράφοντας ιστορίες και στίχους, με κάποιους στίχους του να έχουν μελοποιηθεί . Συμμετείχε με το διήγημα «Νυχτερινή» στο πρώτο ελληνικό συλλογικό e-book με τίτλο “Δήγμα Γραφής”  όπως και με το διήγημα "Δώδεκα Λουλούδια" στο  e-book "12/12/12", που κυκλοφορούν ελεύθερα από τις εκδόσεις OpenBook. Το διήγημά του «Το πέρασμα στη Νίσυρο» διακρίθηκε το 2009 στον 1ο διαγωνισμό διηγήματος του πολιτιστικού περιοδικού «Ως3» και διάφορα ακόμα τριγυρίζουν στον διαδικτυακό κόσμο. Το 2010 κατέλαβε την 4η θέση στον διαγωνισμό στίχου του δικτύου νέων δημιουργών 'Μουσική Άμιλλα', για "Το εισιτήριο".  Είναι παντρεμένος με δύο παιδιά.  Διατηρεί το ιστολόγιο Get a life.

Δημήτρης Μαμάκος

http://www.ideostato.gr/2013/01/blog-post_9596.html

Ο Δημήτρης Μαμάκος απαντά
στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ

Ποιο είναι το κυρίαρχο γνώρισμα του χαρακτήρα σας; Η ανησυχία· η σταθερή ροπή προς την κίνηση. 

Ποια αρετή ζηλεύετε σ' έναν άντρα; Την γενναιότητα, την τόλμη. Οδηγεί στην ελευθερία.

Ποια αρετή ζηλεύετε σε μια γυναίκα; Την ευρύτητα με την οποία ντύνει την αντίληψή της για τη ζωή. Την αντιπαραβάλω με την δική μας μονομανία, και δεν μπορώ παρά να την ζηλέψω.

Τι εκτιμάτε περισσότερο στους φίλους σας; Την ικανότητά τους να με συγχωρούν. Είναι το καταστάλαγμα της μακριάς, κοινής μας διαδρομής. 

Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα; Ο εγωισμός.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ενασχόληση; Η εκτίμηση του μεγάλου δώρου. Του μαγικού ταξιδιού σε αυτόν τον πλανήτη των θαυμάτων.

Ποια είναι η εικόνα που έχετε για την ευτυχία; Τον όρο «ευτυχία» μπορώ να τον αντιληφθώ μόνο με βιωματικούς όρους, και η απάντησή μου τέτοια θα είναι, βιωματική: Για μένα ευτυχία είναι, έπειτα από μία μακριά, επίπονη, ανήσυχη και τρομακτική διαδρομή, να μπορείς να απαντάς «τίποτα» όταν σε ρωτούν: «τι θα ζητούσες, αν τώρα βρισκόσουν μπροστά από ένα “Τζίνι”;».

Ποια είναι για εσάς η μεγαλύτερη δυστυχία; Η απώλεια της εκτίμησης για την ζωή. Η αποσύνδεση από το νόημα.

Εάν δεν ήσασταν ο εαυτός σας, ποιος θα θέλατε να είστε; Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν, πως θα ένιωθα και θα σκεφτόμουν αν ήμουν κάποιος άλλος, και γι αυτό δεν μπορώ να απαντήσω.

Σε ποια χώρα θα θέλατε να ζείτε; Η ερώτηση, έτσι όπως την καταλαβαίνω, περιέχει την έννοια της μονιμότητας, με την οποία δεν έχω καλή σχέση. Τρέφομαι με αλλαγές και ανακαλύψεις, θαυμάζω τις εκπλήξεις. Μόνιμα, δεν θα ήθελα –τουλάχιστον προς το παρόν- να ζω πουθενά. Πέραν αυτού, είναι κάποια χρόνια τώρα –όχι πολλά- που έχω δεσμευτεί στον εαυτό μου ότι θα προσπαθώ να ζω εκεί που επιθυμώ, για όσο το επιθυμώ. Και λέω «θα προσπαθώ», διότι η δυσκολία του να ξεχωρίζω κάθε φορά αυτό που επιθυμώ από αυτό που οι οικογενειακές και κοινωνικές επιρροές μ’ έκαναν να νομίζω ότι επιθυμώ, είναι από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που –τελευταία- καλούμαι να αντιμετωπίσω. Ίσως είναι η μεγαλύτερη.

Το αγαπημένο σας χρώμα; Νομίζω ότι εντυπωσιάζομαι το ίδιο όταν βλέπω τα χρώματα της θάλασσας, του ουρανού, του δάσους, των ζώων ή των εντόμων. Όταν κατορθώνω και θυμάμαι να τα προσέξω. 

Το αγαπημένο σας λουλούδι; Παρομοίως.

Το αγαπημένο σας πουλί; Αυτό που δεν ξεχνάει να πετά. Τα άλλα τα συμπονώ.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς; Το πρώτο όνομα που μου ήρθε στο νου είναι του Έσσε. Ακολουθούν εκείνα των Όργουελ, Έκο, Τολστόι, Επίκουρου, η λίστα είναι μακριά…

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ποιητές; Πριν από μερικά χρόνια προσπάθησα να διαβάσω «Τα άνθη του κακού» του Μπωντλέρ. Ένιωσα, όπως είχα νιώσει όταν πρωτοείδα (σε φωτογραφία) την Γκουέρνικα. Ότι η παιδεία μου δεν μου επιτρέπει να αναγνωρίσω την όποια αξία του έργου. 
Τα τελευταία ένα δύο χρόνια- έχω έρθει σε επαφή με κάποια ποιήματα του Καββάφη, που σε κάποιες περιπτώσεις έμοιαζαν να απευθύνονταν σ’ εμένα! Ένιωσα το δέος της ταύτισης εκείνες τις στιγμές. 
Αυτή είναι όλη μου η σχέση με την ποίηση.

Οι αγαπημένοι σας λογοτεχνικοί ήρωες; Δεν νομίζω ότι έχω τέτοιους. Θυμάμαι, όμως, πως είχα ζηλέψει τον «ΚΙΜ», τον αλήτη του Κίπλιγκ. Θα αναφέρω και τον «Εκκλησιαστή» των Λούθερ Μπλίσετ (Luther Blisset: κολεκτίβα συγγραφέων), που διάβασα πρόσφατα. Ο ήρωας του βιβλίου, ο αιώνια κυνηγημένος «πηγαδοφερμένος», έχει ένα προφίλ και μία δράση, που προσωπικά εγώ, παρόμοια στην λογοτεχνία δεν είχα συναντήσει.

Οι αγαπημένες σας λογοτεχνικές ηρωίδες; Δεν έχω.

Οι αγαπημένοι σας συνθέτες; Δεν υπάρχουν.

Οι αγαπημένοι σας ζωγράφοι; Κάποτε είχα αποκτήσει μία συλλογή 25-30 μικρών τόμων με την ζωή και το έργο των ισάριθμων παγκόσμιων μεγάλων της ζωγραφικής. Με ενδιέφερε και είχα δει –βιαστικά είναι η αλήθεια- κάποιους από αυτούς. Η όποια σχέση μου με την ζωγραφική, εκεί περιορίζεται. Τότε έμαθα ότι την σύγχρονη τέχνη δεν την πολυ-καταλαβαίνω. Την κλασική, με την θρησκευτική θεματολογία, λίγο περισσότερο ίσως, αλλά και πάλι… Ο ιμπρεσιονισμός μου άρεσε! Ύμνοι στα χρώματα, νοσταλγικές αύρες και ρομαντισμός. Αποκόμισα την εντύπωση ότι κάποιοι πίνακες των Σεζάν, Ρενουάρ, Γκωγκέν, Βαν Γκογκ έχουν καταφέρει να αιχμαλωτίσουν ασυνήθιστη –για το ανθρώπινο μέτρο- ομορφιά. Αγαπημένος μου –αν και όχι ιμπρεσιονιστής- είναι ο Κλιμτ.

Οι ήρωες σας από την πραγματική ζωή; Τι σημαίνει «ήρωας»; Θα πρέπει να οριστεί αυτό, πρώτα. Ο Κάμπελ, στο βιβλίο του με τίτλο «Η δύναμη του μύθου», ορίζει τον ήρωα κάπως έτσι περίπου: Εκείνος που αγωνίζεται με αυτοθυσία για έναν ανιδιοτελή σκοπό. 
Νομίζω ότι αυτός είναι ένας καλός ορισμός, βάσει αυτού θα προσπαθήσω να δώσω μια απάντηση. Ποιοι είναι αυτοί, στην σύγχρονοι εποχή; Ποιος αγωνίζεται με αυτοθυσία για έναν ανιδιοτελή σκοπό; Όποιος σκέφτηκε: «κανείς», θα πρέπει ν’ αρχίσει να αναζητά μία νέα εικόνα του κόσμου, πέραν από αυτήν που σκιτσάρει η τηλεόραση.
Αυτοί που ζουν χιλιάδες μίλια μακριά από τα σπίτια τους για να προσφέρουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους σε κοινότητες ή οικοσυστήματα που αντιμετωπίζουν κρίσεις -φαντάζομαι πως αυτοί ταιριάζουν στον ορισμό. Αυτοθυσία και ανιδιοτελείς σκοποί.
Αυτοί που ταξιδεύουν χιλιάδες μίλια μακριά από το σπίτι τους για να πλημμυρήσουν τις λεωφόρους, να εκφράσουν την διαμαρτυρία τους και να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους έξω από τα  κτήρια που συνεδριάζουν οι G-ισχυροί. Η δράση τους οδηγείται από διεκδικήσεις, όπως: Ατομικές Ελευθερίες, Δικαιοσύνη, Αλληλεγγύη, Προστασία του Πλανήτη. Διεκδικήσεις που αφορούν όλους μας. Ανιδιοτελείς σκοποί. Κι επειδή σηκώνουν ανάστημα σε μια παγκοσμιοποιημένη κερδοσκοπική εξουσία, ολοένα πιο ασύδοτη, αυταρχική, αδίστακτη, επιθετική και εκδικητική… Αυτοθυσία.
Στον ορισμό, όμως, φαίνεται πως ταιριάζουν και οι ένοπλες εξτρεμιστικές επαναστατικές ομάδες, οι «τρομοκρατικές», αν προτιμάτε. Όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, η RAF ή η 17Ν. Οι σκοποί τους –μπορεί κανείς να πει- ήταν ανιδιοτελείς, η RAF βόμβιζε αμερικανικά κτήρια και οργάνωνε εκτελέσεις, στα πλαίσια του αντιπολεμικού της αγώνα (Βιετνάμ). Τα μέλη της κατέληξαν στην φυλακή ή στο νεκροτομείο ή φυγαδευμένα και καταδιωκόμενα για μια ζωή. Και πάντα το ήξεραν ότι έτσι θα κατέληγαν. Αυτοθυσία.
Και ο ψυχωτικός εκτελεστής της νεανικής κατασκήνωσης στην Νορβηγία, κι αυτός ανιδιοτελή σκοπό είχε: «την διατήρηση της πολιτισμικής καθαρότητας της Ευρώπης». Και ήξερε πολύ καλά που θα καταλήξει. Και φαντάζομαι πως οι ομοϊδεάτες του, που –πλέον- στην Ευρώπη δεν είναι λίγοι, «ήρωα» τον θεωρούν.
Καταλήγω. Υπάρχει μία διάσταση του ηρωισμού, που κάπου προσεταιρίζεται τον φανατισμό της κατοχής της καθαρής, μόνης ή απόλυτης αλήθειας και το δικαίωμα της προάσπισής της, με κάθε μέσο. Αυτή η διάσταση είναι υπεύθυνη για κάποιες από τις μελανότερες σελίδες της ιστορίας. Την άλλη διάσταση –και προφανώς δεν είναι πάντοτε διακριτά τα όρια- την θαυμάζω. Με συγκινεί. Κάθε φορά, όμως, που την αναλογίζομαι, αναρωτιέμαι: «αξίζει τον κόπο;». Και μέχρι και σήμερα, απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν έχω βρει.  
Μπερδεμένα πράγματα! Ανθρώπινα!

Ποιες ιστορικές προσωπικότητες αντιπαθείτε περισσότερο; Εκείνες που έλαμψαν μέσω της κενοδοξίας τους. Και έχω την εντύπωση ότι η καταγεγραμμένη ιστορία λατρεύει τις προσωπικότητες που κατέχουν αυτό το γνώρισμα. 

Οι αγαπημένες σας ηρωίδες από την παγκόσμια ιστορία; Όμοια με πιο πάνω.

Το αγαπημένο σας φαγητό και ποτό; Δεν υπάρχει.

Τα αγαπημένα σας ονόματα; Δεν έχω.

Τι μισείτε περισσότερο; Δεν θα χρησιμοποιούσα την λέξη «μισώ». Θα προτιμούσα να πω ότι «αποστρέφομαι» την κακή μου πλευρά.

Ποιο ιστορικό στρατιωτικό γεγονός θαυμάζετε περισσότερο; Τα στρατιωτικά γεγονότα είναι μία εκδήλωση του φυσικού νόμου στα πλαίσια του ανθρώπινου είδους. Όπως τα φυτά ανταγωνίζονται το ένα το άλλο, για το πιο θα βγει ψηλότερα να διεκδικήσει την ενέργεια του ήλιου για τον εαυτό του, έτσι ανταγωνίζονται και οι άνθρωποι. Τουλάχιστον, μέχρι την γεωργική επανάσταση, 12.000 χιλιάδες χρόνια πριν. Γιατί, από εκεί κι έπειτα, η ανθρωπότητα άρχισε να σχηματίζει πλεονάσματα, να τα αποθηκεύει και να κάνει πολέμους με κίνητρο την απληστία και όχι την επιβίωση -απαραίτητα. Στις μέρες μας, με την τεχνολογία να έχει πετύχει την απόλυτη κατάκτηση, την δυνατότητα υπερσίτισης του συνόλου του πληθυσμού του πλανήτη (η Παγκόσμια Τράπεζα βεβαιώνει γι αυτό, ήδη από το 2008 -ίσως και νωρίτερα), οι εχθροπραξίες είναι καρποί της ματαιοδοξίας και του ανταγωνισμού της εξουσίας. Τι να θαυμάσω; 
Πιστεύω πως αν συνεχιστεί -και δεν ανακοπεί από ένα τυχαίο γεγονός ή από την ίδια την απληστία μας- η εξέλιξη του είδους μας, στο μέλλον θα σχηματιστούν πολιτισμοί που θα θεμελιώνονται όλο και περισσότερο με στοιχεία πνεύματος και λιγότερο με στοιχεία ύλης. Θα υπάρξουν πολιτισμοί, όπου τα στρατιωτικά γεγονότα θα ανήκουν αυστηρά στην σφαίρα της ιστορικής, αναδρομικής ανάλυσης και φιλολογίας. Αν δεν ανακοπεί η εξέλιξη, εκεί θα οδηγήσει. Σε αυτήν την θεώρηση συγκλίνουν όλες οι διανοητικές προβολές του μακρινού μέλλοντος, που, κάποια «βιολογικά τερτίπια» ίσως, τις ενσάρκωσαν στο παρελθόν. Αναφέρομαι στις περιπτώσεις των Βούδα, Χριστού, κλπ.  

Με ποιο φυσικό ταλέντο θα θέλατε να είστε προικισμένος; Μου αρέσει πολύ η μουσική, αλλά από ρυθμό και «αυτί» είμαι στο μηδέν. 

Με ποιον τρόπο θα επιθυμούσατε να πεθάνετε; Ακαριαία, περπατώντας.

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό; Αναζητώ, πειραματίζομαι. Κάνω ανακαλύψεις, απογοητεύομαι, εμπνέομαι, τρώω τα μούτρα μου, νιώθω ζωντανός, χαμένος, συγκινημένος, οργισμένος και ευγνώμων.

Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια; Στα ακούσια. 

Το αγαπημένο σας απόφθεγμα; «Αν θες να περπατήσεις πάνω στο νερό, βγες από την βάρκα.»

* Ο Δημήτρης Μαμάκος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Οκτώβρη του 1974. Το 1999 ολοκλήρωσε τις σπουδές στο Μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Αθήνας και τον Γενάρη του 2000 ξεκινά την περιπέτειά του στον κόσμο του εμπορίου και των επιχειρήσεων. Τον Μάρτιο του 2009 αποσύρεται. Είναι τώρα ελεύθερος να ικανοποιήσει το πάθος του για τα ταξίδια. Τον Οκτώβρη του ίδιου έτους, ταξιδεύει για το Κατμαντού, χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Ξεκινά να κρατά ημερολόγιο. Πολύ σύντομα, η αποτύπωση των εμπειριών του από το ταξίδι και η καταγραφή των συσχετισμών της περασμένης και της τωρινής του ζωής τού γίνεται πάθος και τον Φεβρουάριο του 2012 το ημερολόγιο του εκδίδεται (αυτοέκδοση με ΣΚΟΠΟ) με τον τίτλο «νομαδικόν: ημερολόγιο δρόμου». Τέσσερις μήνες αργότερα, η πρώτη έκδοση έχει εξαντληθεί και το «νομαδικόν» ξαναπάει στο τυπογραφείο. Τον ίδιο μήνα, ο Δημήτρης απευθύνει διαδικτυακό κάλεσμα για την εθελοντική μετάφραση του βιβλίου, που σήμερα έχει σχεδόν ολοκληρωθεί από τους 18 εθελοντές που θέλησαν να συμμετάσχουν. Εντός του έτους θα κυκλοφορεί και στα αγγλικά. Άλλο ένα ταξίδι έχει αρχίσει! 

Επικοινωνήστε με τον συγγραφέα ή δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον ΣΚΟΠΟ του στην επίσημη ιστοσελίδα: www.nomadikon.com

Αν άξαφνα στον κόσμο εμφανιζόταν δυο φεγγάρια της Ελένης Κοφτερού

Ποίημα : Αν άξαφνα στον κόσμο εμφανιζόταν δυο φεγγάρια

της Ελένης Κοφτερού *

Τα ημερολόγια θα θρηνούσαν 
(χωρίς εξάρσεις υποθέτω)
την ταπεινή τους ήττα
Οι παλίρροιες θα ξεμπέρδευαν 
μια και καλή 
με την άχαρη περιοδικότητα 
και θα ξεφάντωναν
χωρίς αιδώ

Η περίοδος των κοριτσιών
αποσυντονισμένη
τυραννικά απρόβλεπτη
έρμαια ηρωικά 
των ορμονών τους
θα τις καθιστούσε.

Και τ’ άσπρα, τ’ απαλά 
τα γλυκοτραγουδισμένα 
στήθια των γυναικών 
άδοξα θα γερνούσαν.

Οι ναυτικοί στις θάλασσες
θα έμεναν για χρόνια
πασχίζοντας να επισκευάσουν 
τις μαγικές πυξίδες
με το απορημένο 
βλέμμα τους 
προς 
τα πουλιά τ’ αποδημητικά
του ουρανού
το φτερωτό εκκρεμές
μπρος –πίσω
φυγή- επιστροφή
χωρίς σταματημό.

Αλίμονο, οι λυκάνθρωποι
μια δεύτερη ευκαιρία
αδίστακτα θ’ αρπάζανε
κι όλα τα φεγγαροποιήματα 
λειψά θα ήταν πλέον.

Όμως εμένα καθόλου 
δε θα μ’ ένοιαζε
αφού 
η αγάπη σου
τρυφερή μεταβλητή
της πρόσθεσης 
του πολλαπλασιασμού
έχει διπλασιάσει
την ασημένια σιγαλιά 
που ακούω 
απ' το φεγγάρι μου…

* (μετά την ανάγνωση του 1Q84 του Χαρούκι Μουρακάμι, όπου εμφανίζονται δυο φεγγάρια)

** Η Ελένη Κοφτερού γεννήθηκε στην Αριδαία Πέλλας. Μεγάλωσε και σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, ενώ τώρα ζει και εργάζεται στην Καλαμάτα.