παρουσίαση του Γιάννη Ξανθούλη

Ελένη Μπετεινάκη

 

Συνδεθείτε στον παρακάτω σύνδεσμο και δείτε ζωντανά την παρουσίαση του Γιάννη Ξανθούλη στο βιβλιοπωλείο ΔΟΚΙΜΑΚΗΣ σε λίγα λεπτά από τώρα : www.bigbook.gr/live

Χειμωνανθός - Χαρούλης Γιάννης

http://youtu.be/WBtx1IvWbQk

Στίχοι: Ελένη Φωτάκη, Μουσική: Γιώργος Καζαντζής.
..............Πολυαγαπημένο...... Από το 2ο προσωπικό άλμπουμ του Χαρούλη, με τον ομώνυμο τίτλο.

Σημείωση (γιατι αναρωτιόμουν κι εγώ) : Ο χειμώνανθος ( Chimonanthus Praecox ) είναι ένα γένος φυτών που προέρχεται από την Κίνα. Αειθαλής θάμνος που φτάνει 2-13 μέτρα και τα άνθη του είναι κίτρινα ή άσπρα αρωματικά και εμφανίζονται στα τέλη του χειμώνα ή νωρίς την άνοιξη.

"Φθινόπωρο στον έρωτα απόψε ανατέλλει
αρισμαρί και μέλι μύρισαν τα βουνά
κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός το χώμα το βρεγμένο
σαν κάρβουνο αναμμένο η ομορφιά πονά

Φιλί γυρεύω του ουρανού κι αυτός μου δίνει στάχτη
μα απ΄ της καρδιάς τ΄ αδράχτι σαν θέλω να κοπείς
Σαλεύουν τα πορτόφυλλα κι η κλειδωνιά γυρίζει
Αέρας μου σφυρίζει . Αν έρθεις μην αργείς

Γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου είναι χειμωνανθός.
Τη λύπη την κατοίκησα σε νύχτα και σε μέρα.
Σ΄ αφήνω στον αέρα για να σε βρω στο φως

Η αγάπη φόβους και όνειρα δειπνά προτού ραγίσει
Στου πόνου το ξωκκλήσι αγιάζει η ερημιά
Κι εγώ μια θλίψη που ζητώ για να με σημαδέψει
το φως πριν βασιλέψει ,θα σ' αρνηθώ ξανά

Γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου είναι χειμωνανθός
Τη λύπη την κατοίκησα σε νύχτα και σε μέρα
Σ΄ αφήνω στον αέρα για να σε βρω στο φως »

Νικόλαος Κοπέρνικος

http://www.madata.gr/diafora/science/256159.html

Νικόλαος Κοπέρνικος: Η ζωή και το έργο του 

Ο Νικόλαος Κοπέρνικος ήταν ένας μαθηματικός και αστρονόμος της Αναγέννησης, που διαμόρφωσε μια ολοκληρωμένη θεωρία για το ηλιοκεντρικό μοντέλο με το οποίο ανέδειξε τον Ήλιο, αντί για τη Γη, στο κέντρο του σύμπαντος.

Ο Κοπέρνικος μεταμόρφωσε την κατανόησή μας για το ηλιακό σύστημα, και είναι ο πιό γνωστός για τη θεωρία του ότι ο ήλιος και η Γη δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος.

Ο Νικόλαος Κοπέρνικος γεννήθηκε στις 19 Φεβρουαριου του 1473, στην πόλη Torum της Πολωνίας. Τα 30 πρώτα χρόνια της ζωής του τα αφιέρωσε σε ταξίδια και σπουδές στην Ιταλία και αλλού.

Επειδή ο πατέρας του και ο παππούς του ήταν έμποροι και τραπεζίτες, ήταν φυσικό και ο Νικόλαος σαν οικογενειακός βλαστός, να δείξει μια κληρονομική ικανότητα στα οικονομικά• αυτή η ικανότητά του αναγνωρίστηκε κι επίσημα όταν διορίστηκε σύμβουλος της Κυβέρνησης της πατρίδας του, για οικονομικές μεταρρυθμίσεις.

Όμως, το κύριο ενδιαφέρον του Κοπέρνικου είχε στραφεί στα μαθηματικά και ιδιαίτερα στην αστρονομία. Είκοσι χρόνια απ' τη ζωή του τα αφιέρωσε για ν' αποδείξει ότι η λειτουργία του φυσικού κόσμου πρέπει να 'ναι απλή.

Το 1491 ο Νικόλαος εγγράφεται στο περίφημο Πανεπιστήμιο της Κρακοβίας, το σημερινό Γιαγγελονιανό Πανεπιστήμιο, όπου σπουδάζει Ιατρική, Θεολογία, Μαθηματικά και Αστρονομία, με την οποία και συναρπάζεται.

Πέντε χρόνια μετά, ταξιδεύει στην Ιταλία για να σπουδάσει Εκκλησιαστικό Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια.

Εκεί τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, το πάθος του για τη γεωγραφία και την αστρονομία είχαν ενθαρρυνθεί από ένα καθηγητή μαθηματικών, Domenico Μαρία ντε Νοβάρα.

Επέστρεψε στην Πολωνία και εργάστηκε για αρκετά χρόνια ως γραμματέας του θείου του, ενός επίσκοπου, όπου συνέχισε να μελετήσει αστρονομία.

Με 1514, κατ 'εντολή της Καθολικής Εκκλησίας, ασχολήθηκε για να βελτιώσουν το ημερολόγιο και το 1530 παρήγαγε ένα σημαντικό κομμάτι της έρευνας, De Revolutionibus Orbium coelestium (Επαναστάσεις με τιε ουράνιες σφαίρες).

Η σημαντική του παρατηρήση ήταν η τοποθέτηση του ήλιου και όχι της Γης, στο κέντρο του ηλιακού μας συστήματος.

Η ηλιοκεντρική του αυτή επανάσταση καταδικάστηκε από τον Martin Luther.

Ο Κοπέρνικος ήταν ένας ταπεινός άνθρωπος με χριστιανική πίστη τόσο θερμή που δεν την εξασθένισαν ούτε η υπερηφάνεια για τις επιστημονικές του επιτυχίες μήτε οι σκληρές δοκιμασίες που τον χτύπησαν στην οικογενειακή του ζωή.

Ο ανοιχτός πόλεμος της Καθολικής εκκλησίας εναντίον των αστρονόμων με τις νέες ιδέες, κατατρόμαξε τον Γαλιλαίο. Όχι όμως τον Κοπέρνικο. Τούτος στάθηκε αμετακίνητος στα επιστημονικά του συμπεράσματα, δίχως να λογαριάζει τις απειλές του Πάπα.

"Δεν τολμώ να ζητήσω τη χάρη που δόθηκε στον απόστολο Παύλο, ούτε την αγαθότητα με την οποία συγχώρεσες τον Πέτρο, ζητώ μονάχα τη συγχώρηση που έδωσες στον ληστή" Αυτά τα λόγια έγραψε στο κάτω μέρος μιας προσωπογραφίας του ο Κοπέρνικος απευθυνόμενος στον Χριστό.

Πέθανε τον Μάιο του 1543. Ο θρύλος λέει ότι το πρώτο τυπωμένο αντίγραφο του De Revolutionibus τοποθετήθηκε στα χέρια του την ημέρα του θανάτου του.

Ο Νικόλαος Κοπέρνικος τάφηκε στον Καθεδρικό Ναό του Φρόμπορκ. Αρκετοί είχαν ερευνήσει μάταια για τη σωρό του, όταν στις 3 Νοεμβρίου 2005 ανακοινώθηκε πως τον Αύγουστο 2005 είχε ανακαλυφθεί το κρανίο του. Ωστόσο, τρία χρόνια μετά, το Νοέμβριο του 2008, ανακοινώθηκε ότι έπειτα από γενετικές έρευνες, επιβεβαιώθηκε ότι βρέθηκε ο τάφος του διάσημου αστρονόμου.

Στις 22 Μαΐου 2010, πέντε ολόκληρους αιώνες μετά το θάνατό του, ο Κοπέρνικος κηδεύτηκε με τιμές ήρωα στον καθεδρικό ναό του Φρόμπορκ στην Πολωνία.

http://www.madata.gr/diafora/science/256159.html

Η περίφημη κάτω παραλία

Ierapetra Kato Mera.

Η περίφημη κάτω παραλία στην Ιεράπετρα

Η Ιεράπετρα είναι η νοτιότερη πόλη της Ελλάδος. Μετά από εκεί το Λυβικό μέχρι την Αφρική 

Το ανοιχτό πέλαγος διακόπτουν κάποια ερημονήσια όπως Χρυσή και Κουφονήσια ιδανικοί προορισμοί για χαλάρωση

Μέχρι πρό τινος η Ιεράπετρα δεν μειωνεκτούσε σε τίποτα από άλλα μέρη. Αν και "στην άκρη του κόσμου" ήταν μια πόλη και περιοχή συνεχώς αναπτυσσόμενη και οικονομικά ανεξάρτητη και με το παραπάνω , τροφοδοτώντας κηπευτικά Ελλάδα και Εξωτερικό (Γερμανία) δίνοντας δουλειά σε πολλούς μετανάστες Έλληνες και αλλοδαπούς  με αρτιο πολιτικο υπόβαθρο (υπηρεσίες όλων των τομέων) ενώ συχρόνως ήταν και τόπος μονίμων διακοπών για τους κατοίκους της. Με λίγα λόγια ένας επίγειος παράδεισος.

Σήμερα η πόλη αυτή πλήττεται  θανάσιμα από κάθε πλευρά. Έχει απογυμνωθεί από Νοσοκομείο, Εφορία, ΤΕΙ, με εξασθενημένη Αστυνομία και έπεται η συνέχεια... Σταδιακά η Ιεράπετρα οδεύει προς το μαρασμό καθώς η υποβάθμισή της μοιραία θα συρικνώσει και την όποια μέχρι στιγμής έχει μείνει μονάδα ανάπτυξης. Τελικά μόνο όποιος έχει λίγη γή για να καλλιεργεί  όσα χρειάζεται για το σπίτι του , μόνο αυτός θα επιβιώσει στην Ιεράπετρα.

Βέβαια η Ιεράπετρα σε πείσμα των καιρών διατηρεί πάντα τις καθαρές τις θάλασσες με το φρέσκο ψάρι. Ελάτε το καλοκαίρι για διακοπές σε ένα ψαροχώρι στο Λυβικό πέλαγος. Έτσι να το δείτε με δεδομένο ότι δεν θα χρειαστείτε νοσοκομείο . 

Και θα κλείσω με τα προφητικά λόγια του ποιητή : 

περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς! 

Πρόταση....... ♥

Fairelena Elena

Πρόταση....... ♥

Ωραία πρόταση από την Έλενα . 

Και συμπληρώνω με τη δική μου γώμη: 

Χαλαρώστε πλέκοντας . Το τερπνόν μετά του ωφελίμου! 

Δεν είναι δύσκολο να πλέξουμε λουλουδάκια . Μετά τα ενώνουμε και κάνουμε ένα υπέροχο λουλουδένιο σύνολο. Άλλη επιλογή είναι να τα επιράψουμε σε απλό πλεκτό επάνω. Είναι θέμα επιλογής και γούστου πόσα φύλλα θα βάλουμε και πόσα επίπεδα. Επίσης αλλάζοντας τις θέσεις των φύλλων εναλλάξ , θα καταλήξουμε να έχομε κάνει και τριανταφυλλάκια. Καλή επιτυχία!

Σήμερα...19/2

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΦΙΛΟΘΕΗ

Άννα Βίσση - Ατμόσφαιρα Ηλεκτρισμένη

Άννα Βίσση - Ατμόσφαιρα Ηλεκτρισμένη
Album: Kραυγή

Στίχοι:

Εντελώς τυχαία συναντηθήκαμε
Μέσα στη νύχτα ξαφνικά
Εντελώς τυχαία καρδιοχτυπήσαμε
Μετά από χρόνια ξανά
Και σε κοιτάζω, και με κοιτάζεις
Και σ' αγκαλιάζω και μ' αγκαλιάζεις

Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη
Λέξη από τα χείλη μας δεν βγαίνει
Η σιωπή τα λέει απόψε όλα
Τι να πεις και τι να πω (x2)

Αμηχανία, αμηχανία
Να μ' αγαπάς, να σ' αγαπώ

Εντελώς τυχαία ξανανταμώσαμε
Στου φθινοπώρου τη βροχή
Εντελώς τυχαία ξαναματώσαμε
Κάποια παλιά μας πληγή
Και σε κοιτάζω, και με κοιτάζεις
Και σ' αγκαλιάζω και μ' αγκαλιάζεις

Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη
Λέξη από τα χείλη μας δεν βγαίνει
Η σιωπή τα λέει απόψε όλα
Τι να πεις και τι να πω (x2)

Αμηχανία, αμηχανία
Να μ' αγαπάς, να σ' αγαπώ

Σήμερα...18/2

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΛΕΩΝ  ΑΓΑΠΗΤΟΣ

Γλυκιά κολοκυθόπιτα 2

Γλυκιά κολοκυθόπιτα 2

Bαθμολογία:

17 ψήφοι

Προστέθηκε από annouk, 27.08.08

Περιγραφή

 

Κολοκυθοπιτα γλυκια η οποια κανει τη διαφορα στη γευση!

Τι χρειαζόμαστε:

• 1 πακετο φυλλο κρουστας
• 1200 γρ. ψαχνα κιτρινης κολοκυθας
• 1 κουτ.γλυκου κοπανισμενα γαρυφαλλα
• 2 κουτ. γλυκου κανελλα
• 3/4 φλυτζανιου καρυδοψιχα ψιλοκομμενη
• 1 φλυτζανι σιμιγδαλι χοντρο
• 1 φλυτζανι ζαχαρη
• 1/2 φλυτζανι σταφιδα
• λαδι για αλειμμα των φυλλων
• αχνη ζαχαρη για σερβιρισμα

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Διάφορες πίτες και τάρτες

Μέθοδος

Φούρνου

Διατροφή

Vegan

Χορτοφαγική

Νηστίσιμα

Νηστίσιμα με λάδι/αλκοόλ

 

 

 

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Γλυκιά κολοκυθόπιτα 2 http://www.sintagespareas.gr/sintages/glikia-kolokithopita-2.html#ixzz24qnjfKKf 

Διήγημα : Το σκιάχτρο του Στράτου Κ. (Abuno) *

http://www.ideostato.gr/2013/02/blog-post_17.html

Διήγημα : Το σκιάχτρο

του Στράτου Κ. (Abuno) * Ταξίδεψα για χρόνια. Πέρα από τον χρόνο και τον κόσμο. Μόνος. Είδα όσα κανένας άνθρωπος δεν έχει δει, έμαθα μυστικά που άλλοι θα σκότωναν για να μάθουν. Πέρασα περάσματα στενά, ανήλιαγα. Καταδύθηκα στην άβυσσο της παγκόσμιας ψυχής, για να βρω λίγο φως, για να βρω μιαν ελπίδα που θα με κρατήσει ζωντανό, αλώβητο. Είδα βασιλιάδες να πέφτουν, αυτοκρατορίες να γκρεμίζονται σαν τραπουλόχαρτα στο κενό. Ένιωσα τον πόνο, τον ανθρώπινο πόνο. Κουβάλησα το αβάσταχτο φορτίο της ύπαρξης για αιώνες, σαν λίκνο μέσα στο σκοτάδι. Κουβάλησα και αυτό το κορμί, το κουρασμένο, το φθαρτό, αυτό το σκέπασμα της ψυχής, της αιώνιας, της άφθαρτης ψυχής μου. Κατέβηκα στην κόλαση, βούτηξα το πνεύμα μου στον βούρκο της αμαρτίας και το λέρωσα ανεπανόρθωτα και αμετάκλητα. Άλλαξα. Ξέχασα. Έγινα σκληρός σαν πέτρα, για να αντέξω τα δάκρυα του χρόνου. Και άντεξα. Βρέθηκα στην έρημο της ζωής, κάτω από έναν ήλιο που δεν λυπάται τίποτα. Ορδές κοράκων πετούσαν κυκλικά πάνω από το κεφάλι μου. Μαύρα πτηνά, που προλέγουν τον θάνατο και τη λήθη. Περπάτησα σκυφτός αγνοώντας τα. Το δέρμα μου ξεράθηκε και σε λίγο άρχισε να ξεφτίζει και να διαλύεται, αφήνοντας πίσω του ένα άλλο δέρμα, πιο σκληρό, πιο λαμπερό. Βγήκα, σαν μέσα από κουκούλι, ένας καινούργιος άνθρωπος και τότε άρχισε να νυχτώνει, τα χρώματα χάθηκαν. Αστέρες εμφανίστηκαν στο ουράνιο στερέωμα και με κοιτούσαν επίμονα, μα άδολα. Τότε μια μοίρα έπεσε μπροστά μου. Ο σκοπός μου, φανερώθηκε. Ο καιρός σταμάτησε για λίγο και ένα βουνό σκοτεινό και απόκοσμο υψώθηκε μπροστά στα μάτια μου, στα υγρά, άδεια μου μάτια. Κεραυνοί έσκιζαν τους αιθέρες με άκρατη ορμή, κάνοντας την καρδιά μου να ταράσσεται. Τρόμος με κυρίευσε, μα ήταν αργά τώρα πια και δεν υπήρχε γυρισμός. Άρχισα να ανεβαίνω την πλαγιά με βήματα βαριά, με βλέφαρα βαριά. Όσο πλησίαζα στην κορυφή, τόσο πύκνωναν οι κεραυνοί από πάνω μου, καθώς πελέκιζαν τον αέρα με δύναμη ανείπωτη. Έφτασα. Έκατσα πάνω στους αστραγάλους μου, υπό του αστερόεντος ουρανού και προσευχήθηκα για αιώνες. Δίχως να μετρώ τα φεγγάρια που περνούν. Υψώθηκα πάνω απ’ τον κόσμο, στο άπειρο. Εκεί ανακατεύτηκα με τα στοιχεία, έγινα ένα με τις δυνάμεις και εισχώρησα παντού. Η ύλη δεν ήταν πια φραγμός, αλλά γέφυρα, που με ένωσε με κάθε μορφή ζωής, με κάθε ζωντανό μόριο του σύμπαντος. Έμεινα σε αυτή τη κατάσταση για χρόνια αμνημόνευτα, ταξιδεύοντας μέσα στις φλέβες του κόσμου, με ταχύτητες μεγαλύτερες από αυτή του φωτός. Γεννήθηκα σαν γαλαξίας και έσβησα σαν άστρο, ανατινάχτηκα σαν έκρηξη υδρογόνου και συσπειρώθηκα σαν μαύρη τρύπα, την ίδια στιγμή. Όλα σε μια στιγμή. Έγινα ήχος και κύμα και σταγόνα και θάλασσα και ωκεανός. Ήμουν το παν! Έπαρση με κατέλαβε. Και είδα τη Γη και την ερωτεύτηκα, ήθελα να την κατοικήσω. Το είδωλό μου αντικατοπτρίστηκε γυμνό, στα καθαρά της, τρεχούμενα νερά. Η φύση γοητεύτηκε από την παρουσία μου, με ήθελε δικό της. Ο ουρανός με άφησε ελεύθερο και έτσι, μόλις τα φτερά μου πήραν φωτιά, άρχισα να πέφτω με φόρα, περνώντας μέσα από τις σφαίρες, ρουφώντας όλες τους τις ιδιότητες. Μέχρι που προσέκρουσα στο σκληρό χώμα, ανοίγοντας έναν κρατήρα στο έδαφος, που μέχρι και σήμερα ακόμα, αναβλύζει αιωνιότητα. Εκεί ρίζωσε ο Μύθος. Ο θυμός του κόσμου. Το κρυφό μυστικό των αιώνων. Είχα εκπέσει. Εγώ, ο λαμπρότερος όλων, είχα εκπέσει. Μέσα απ’ τις στάχτες, ξαναγεννήθηκα! Ο άνεμος με κουβάλησε στους ώμους του. Η Σελήνη με βύζαξε στην αγκαλιά της και ο Ήλιος με έμαθε να κοιτώ. Πάνω σε ουράνια τόξα έκανα τα πρώτα μου βήματα, βαπτισμένος στο φως και στο ψέμα. Ανδρώθηκα, ήπια κρασί και μέθυσα. Πολέμησα και σκότωσα και αδίκησα και τιμώρησα. Μα πιο πολύ, πόνεσα. Αναγκασμένος να σέρνω το σώμα μου παντού, αυτό το δυσβάσταχτο δώρο της ζωής, το τόσο κουραστικό. Έχει αρχή, αλλά δεν έχει τέλος. Αυτή η τραγωδία, που θυμίζει το μαρτύριο του Σίσυφου. Αυτή η κατάρα που είναι δικιά μου, μόνο δικιά μου. Αυτή η σκιά, που μεγαλώνει μέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα, μέχρι να τα σκεπάσει όλα. Έχει αρχή, αλλά δεν έχει τέλος. Έψαξα στην απέραντη, σφαιρική γη για ένα σπίτι, ένα μέρος να ακουμπήσω, να ζεστάνω την ψυχή μου, το ψύχος της ψυχής μου. Έτρεμα από το κρύο. Η ζωή, μου αντιστάθηκε για αιώνες, ήθελε να με εξορίσει. Μα εγώ μόλις τώρα άρχισα να συνηθίζω το καινούργιο μου σώμα. Πολλαπλασιάστηκα γρήγορα. Το αμάρτημά μου ξεχάστηκε και σβήστηκε από τα κιτάπια της ζωής. Λαχταρώ όσο τίποτα τον παλιό μου τόπο, ποθώ διακαώς να γυρίσω στον ουρανό και να λάμψω ξανά, ανάμεσα στα αδέρφια μου, δίπλα στον Πατέρα. Καίγομαι, βασανίζομαι εδώ κάτω, εδώ είναι η κόλαση, η κόλασή μου. Γερνάω μα δεν πεθαίνω, πονάω μα δεν λυτρώνομαι, ουρλιάζω μα δεν ακούγομαι. Με φυλάκισαν στον χρόνο και δεν μπορώ να ξεφύγω, είμαι ένα θύμα της ύλης, ένας Γολγοθάς. Και η φωτιά του, μέσα μου χορεύει ακατάπαυστα, έναν χορό αλλοπρόσαλλο, σκάβοντας μου τα σωθικά, οργώνοντας το είναι μου. Φρίκη και όνειδος, λύπη και τρόμος, ανακατεύτηκαν όλα μαζί σε ένα χαρμάνι μαύρο, σε έναν βούρκο που με πλημμυρίζει εκ των έσω. Είμαι ένα τέρας πια, ένας εφιάλτης. Μόνο εμετούς κουβαλάω στα σπλάχνα μου, μόνο σαπίλα έχω στο κορμί μου, μόνο κακό έχω μέσα μου πια, μόνο κακό. Είμαι ένας δαίμονας, ένα στοιχειό κακόβουλο, μια αρρώστια. Σέρνομαι σαν ερπετό στις παρυφές του κόσμου, προσπαθώντας να κλέψω λίγες σταγόνες ζεστού αίματος, που θα με κάνουν να θυμηθώ τη ζωή. Ψάχνω κάθε τόσο ένα καινούργιο σώμα να κατοικήσω, γιατί σε όποιο μπαίνω, αυτό λιώνει γεννώντας σκουλήκια που του τρώνε τα μάτια και την γλώσσα. Είμαι καταραμένος. Εκλιπαρώ για λίγη γαλήνη. Για ένα κορμί σταθερό, που να μην πονά, να μη νιώθει τίποτα, μόνο να κοιτά άπραγα το κενό, Πώς κατάντησα έτσι; Τι αίσχος; Τι ντροπή! Εγώ! Που κάποτε ήμουν φως. Εγώ, που στο διάβα μου δίπλα, φτερούγιζαν άγγελοι ψέλνοντας μελωδίες θεϊκές. Εγώ, που πατούσα στην χέρσα γη και αυτή άνθιζε και γέμιζε ευωδιές. Τώρα σκιές με τυλίγουν, τώρα βρωμιά με σκεπάζει και μόνο θάνατο μυρίζω πια, μόνο θάνατο. Μαύροι κόρακες με περιγελούν, δεν τους τρομάζω πια.
 Μόνο η απαλή πρωινή αύρα, μόνο αυτή με αγαπά. Είμαι ένα σκιάχτρο.

* Ο Στράτος Κ. (Abuno) γεννήθηκε στον πλανήτη Γη. Ζει και ονειρεύεται όμως, σε έναν φανταστικό κόσμο. Σε κάποια από τις διαστάσεις, μπορεί να τον συναντήσετε να περιπλανιέται στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. [ ιστολόγιο ] [ e-mail ]