Οι αδελφοί Γιάκομπ (Jacob Ludwig Carl Grimm) και Βίλχελμ Καρλ Γκριμ (Wilhelm Carl Grimm)

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι αδελφοί Γιάκομπ (Jacob Ludwig Carl Grimm) και Βίλχελμ Καρλ Γκριμ (Wilhelm Carl Grimm) ήταν δύο ιδιαίτερα δημοφιλείς συλλέκτες παραδοσιακών παραμυθιών που γεννήθηκαν στις 4 Ιανουαρίου του 1785 και στις 24 Φεβρουαρίου του 1786 αντίστοιχα στο Χάναου της Γερμανίας.
Οι γονείς τους Φιλιπ Βίλχελμ (Philip Wilhelm Grimm) και Δωροθέα (Dorothea Zimmer), είχαν συνολικά εννέα παιδιά, από τα οποία τα τρία απεβίωσαν όταν ήταν ακόμα βρέφη. Όταν ο Γιάκομπ, που ήταν και ο μεγαλύτερος εν ζωή γιος, ήταν ένδεκα ετών, ο πατέρας τους πέθανε.

Τελείωσαν το Γυμνάσιο στο Κάσσελ και μετά σπούδασαν νομικά στο Πανεπιστήμιο του Μάρμπουργκ. Αφού εργάστηκαν ένα διάστημα ως βιβλιοθηκάριοι στο Κάσσελ προσελήφθησαν ως καθηγητές στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, ο Γιάκομπ το 1830 και ο αδελφός του πέντε χρόνια αργότερα. Όμως το 1837 απολύθηκαν επειδή διαμαρτυρήθηκαν μαζί με άλλους πέντε συναδέλφους τους κατά του βασιλιά Ερνέστου Αυγούστου Α΄, για την απόφασή του να καταργήσει το φιλελεύθερο σύνταγμα του βασιλείου του Ανόβερου. Η ομάδα των επτά, αυτών διαδηλωτών έγινε γνωστή ως "οι επτά του Γκέτινγκεν" (Göttinger Sieben).

Ο Γιάκομπ Γκριμ δεν παντρεύτηκε ποτέ, αλλά ο Βίλχελμ παντρεύτηκε την Henriette Dorothea Wild, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά. Ο Βίλχελμ Καρλ Γκριμ πέθανε στις 16 Δεκεμβρίου του 1859, ενώ ο αδελφός του Γιάκομπ στις 20 Σεπτεμβρίου του 1863 στο Βερολίνο. Και οι δύο είναι θαμμένοι στο κοιμητήριο του αγίου Ματθαίου στο Βερολίνο.

O.EΛΥΤΗΣ - ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΧΤΙΔΑ IV ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ

 























O.EΛΥΤΗΣ - ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΧΤΙΔΑ
IV ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ
Εύκολα που περνώ απ' τα μάτια σου στον ουρανό
απ' το μανίκι του νερού στο πρόσωπο της θάλασσας
απ' το μικρό σου δάχτυλο στου ζαφειριού το αστέρι
Έλπιση φήμη του Φώτος έχταση απέραντη
Ό,τι κοιτάω με τη ματιά με θρέφει.

Ό,τι κρατάω με την αφή με θρέφει Σώμα του πόντου δροσερό ή αγέρας Γλόμπος του άπιαστου ονείρου η κρύα σαπουνόφουσκα Της παρθενιάς σου η γεωγραφία που δε με μέλει Κι ένα μεταξωτό για τσαλαπάτημα Ένα καυκί καμπάνας γυάλινης για τους κουφούς Που ντύνουν με φελλό την πιο βαριά τους κούκλα.

Η κούκλα μου είναι η κούκλα σου είναι η γαλαζούλα Ολόγυμνη που διασκεδάζει τρυπημένη με άστρα Και κάνει μπάνια στη νυχτιά και γαργαλάει τους γρύλους. Μα μήτε η στάλα της Αυγής πιωμένη απ' το γλαυκό Μήτε της πονηριάς του αηδονιού η ανάσταση Μήτε της σβούρας ο ίλιγγος μήτε η λιγοθυμιά Της ώρας που σκορπάει μες στο κενό τα πούπουλα Δεν πίνουν από την πηγή σου από την πηγή που λεν ελευτεριά.

ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

http://www.visaltis.net/2013/02/blog-post_23.html?spref=fb

ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

12:26 μ.μ. | Αναρτήθηκε από Χρονολόγιο

Οι Έλληνες φιλόσοφοι γνώριζαν πάρα πολλά για την σελήνη. Ο Θαλής, που θεωρείται ο πατέρας της ελληνικής και παγκόσμιας φιλοσοφίας ήταν ο πρώτος που είπε ότι η Σελήνη λαμβάνει το φως από τον Ήλιο αλλά και ο πρώτος που υπολόγισε τη διάμετρο αλλά και τη τροχιά της. Ο Ξενοφάνης αναφέρει ότι ο δάσκαλός του ο Σωκράτης την χαρακτηρίζει: ''Μεγάλη κούφια σφαίρα που στο εσωτερικό της υπάρχουν θάλασσες και στεριές που κατοικούν
άνθρωποι σαν εμάς''. Λόγια του Σωκράτη που υποστηρίζουν και σύγχρονοι αστρονόμοι. Ο Πυθαγόρας αφηγείται ότι έκανε στροφές γύρω από την σελήνη με τα οχήματα των θεών που κατοικούσαν εκεί, ενώ αναφέρει ότι η σεληνιακή ημέρα είναι 15 φορές μεγαλύτερη από της γης, όπως και είναι! Ο Πυθαγόρας, επίσης, επέμενε ότι η Σελήνη κατοικείται από όντα θεϊκά όμοια με τους ανθρώπους αλλά πιο ψηλά, πιο ξανθά και πολύ πιο όμορφα. Όλες οι γνώσεις του Πυθαγόρα, Μαθηματικά, Μουσική, Γεωμετρία, Φυσική δηλώνει ότι είναι γνώσεις που πήρε από τους ουράνιους με τους οποίους είχε συνεχή επαφή.
Πολλές αναφορές για την σελήνη έχουμε και από κείμενα της Ελληνικής μυθολογίας που αναφέρονται σε θεούς και ημίθεους. Ο Έλληνας θεός Ορφέας, γιος του Απόλλωνα, ο πιο τακτικός ταξιδιώτης της Σελήνης και του Σειρίου, μας λέει: ''Η Σελήνη έχει βουνά πολιτείες και σπίτια, η επιφάνεια της είναι έδαφος όπως της γης και κατοικείται από θεϊκές κοινωνίες.'' Ο Ορφέας γνώριζε το σεληνιακό ημερολόγιο των 12 μηνών και τις φάσεις της σελήνης. Μιλά για την περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο, τις εύκρατες, τροπικές και πολικές ζώνες της γης, τις εκλείψεις της σελήνης, τα ηλιοστάσια, τις ισημερίες, τις κινήσεις των πλανητών και την παγκόσμια έλξη, και ισχυρίζεται ότι οι κάτοικοι της σελήνης είναι αυτοί που περιπλανήθηκαν από πλανήτη σε πλανήτη. Όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί του Ορφέα αναφέρονται σε αρχαία κείμενα του Πλούταρχου και του Διογένη του Λαέρτιου.
Πολλές πληροφορίες από αρχαία κείμενα μας έρχονται και για τους Τελχίνες της Ρόδου και τους Κάβειρους της Σαμοθράκης που εξαφανίστηκαν σύμφωνα με τον μύθο μετά τον μεγάλο κατακλυσμό. Η τεχνολογική τους εξέλιξη ήταν τέτοια που τους επέτρεψε να εγκαταλείψουν την γη και να σωθούν στην Σελήνη ή τον Άρη, σε βάσεις που χρησιμοποιήθηκαν από τους θεούς κατά τον εποικισμό της γης.
Ο Νονός αναφέρει ότι ο Φαέθων έκανε 30 περιστροφές γύρω από το φεγγάρι, ταξίδεψε στην Αφροδίτη και επισκεπτόταν συχνά τους πόλους της Γης.
Ο Διόνυσος, η Άρτεμις και ο Ηρακλής είχαν ταξιδέψει στην Σελήνη και ο Ίδμων ταξίδευε εκεί με το άρμα του που έμοιαζε με απαστράπτοντα κομήτη, δίνοντας ακριβέστατες πληροφορίες για την αθέατη πλευρά της σελήνης, κάτι που πριν λίγα χρόνια έκανε ο σύγχρονος άνθρωπος.
Ο Ελληνικής καταγωγής Λουκιανός από την Σαμοσάτα της Συρίας, το 120 μ.χ. διάβασε ένα αρχαίο χειρόγραφο και έγραψε στο βιβλίο του «Αληθινή Ιστορία» (αν και το χαρακτήριζε παραμύθι), πληροφορίες επιστημονικά απόλυτα ακριβείς, οι οποίες επαληθεύτηκαν στην εποχή μας: ''Πήγαινε με ένα καράβι που το πήρε ο αέρας για εφτά ημερόνυχτα και την όγδοη ημέρα έφτασε στο φεγγάρι. (Τόσο κάνουν τα σύγχρονα διαστημόπλοια του ανθρώπου για το φεγγάρι). Μπήκε μέσα σ' ένα πηγάδι που από πάνω είχε καθρέφτες και έβλεπε όλη τη γη. (Πρόκειται για υπερσύγχρονο τηλεσκόπιο που με αυτό έβλεπε τους ανθρώπους στην γη). Βασιλιάς της Σελήνης ήταν ο Ενδυμίωνας που τον πήραν από την γη και τον πήγαν στο φεγγάρι και τον έκαναν βασιλιά.''
Στη συνέχεια, περιγράφει τρικινητήρια αεροπλάνα ''τρικέφαλοι αλογογύπες που πετούσαν'', σύγχρονες διόπτρες ''μπορούσε να τα φορά ο καθένας και έβλεπαν πολύ μακριά'' και πολεμιστές με διαστημική στολή ''Ο στρατός του Φαέθοντα ήταν άνθρωποι σαν εμάς και γι’ αυτό φορούσαν στολές θερμοκρασίας''.
Επίσης, περιγράφει ταξίδια στ' άστρα του ζωδιακού καθώς και προσθαλάσσωση ίδια με αυτή των συγχρόνων κοσμοναυτών και μάλιστα στην περιοχή των Βερμούδων.
Τέλος περιγράφει πόλεμο μεταξύ των κατοίκων της Σελήνης και του Σειρίου που αναφέρει ότι είχε επισκεφτεί. ''Έγιναν αερομαχίες και χρησιμοποιήθηκαν τρομερά όπλα και νίκησαν οι Σείριοι''…
Αφού σας καταγράψαμε τα συμαντικότερα στοιχεία και ιστορίες από την αρχαία Ελλάδα, ταξιδέψτε 2.500 χρόνια π.Χ. και σκεφτείτε πως είναι δυνατόν να συζητιούνται όλα αυτά από τους αρχαίους Έλληνες για τη Σελήνη, μια εποχή που δεν υπήρχε η επιστημονική φαντασία (!) και αναρωτηθείτε μαζί μας πώς είναι δυνατόν οι αρχαίοι μύθοι να καταφέρνουν να αγγίζουν τη σημερινή πραγματικότητα και να χαρακτηρίζονται ακόμα μύθοι…

Μαρίκα Νίνου

 

Η Μαρίκα Νίνου (πραγματικό όνομα: Ευαγγελία Νικολαΐδου· Κωνσταντινούπολη, 1918 - Αθήνα, 23 Φεβρουαρίου 1957) ήταν Ελληνίδα τραγουδίστρια.
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1918. Από τον Καύκασο όπου είχε μεταναστεύσει ήρθε στην Αθήνα το 1947 και εμφανίστηκε σε διάφορα κέντρα κάνοντας ακροβατικά νούμερα με τη φίρμα «Ντούο Νίνο και μισό» που την αποτελούσαν ο άντρας και το παιδί της.
Τον Οκτώβριο του 1948, ο Στελλάκης Περπινιάδης την πήρε κοντά του ως τραγουδίστρια στο κέντρο «Φλώριντα» του Γ. Μελίτια στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Ακολουθεί η συνεργασία της με το Βασίλη Τσιτσάνη το 1949 στο κέντρο «Τζίμης ο Χονδρός» που υπήρξε καθοριστική στη ζωή και των δύο. Η Μαρίκα Νίνου υπήρξε θρυλική μεταρεμπέτικη τραγουδίστρια με καταλυτική επίδραση στο έργο του συνθέτη. Το ντουέτο Τσιτσάνη - Νίνου κατέχει ιδιαίτερη θέση στην ιστορία του λαϊκού τραγουδιού.

Τον Οκτώβριο του 1951 έκανε κάποιες εμφανίσεις στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τον Τσιτσάνη. Μετά από το ταξίδι αυτό χώρισαν ξαφνικά και η Νίνου πήγε στις Η.Π.Α. όπου τραγούδησε δίπλα στον Κώστα Καπλάνη επί δύο χρόνια.

Πριν μεταβεί στην Αμερική είχε υποβληθεί στην Αθήνα σε εγχείρηση για καρκίνο, αλλά στην Αμερική υπήρξε ραγδαία μετάσταση. Επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε για λίγο με φοβερούς πόνους και τελικά πέθανε την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 1957, σε ηλικία 38 ετών.

Η ζωή της Μαρίκας Νίνου ενέπνευσε το σενάριο για την ταινία του Κώστα Φέρρη, Ρεμπέτικο του 1983

http://el.wikipedia.org/wiki/Μαρίκα_Νίνου

Μαθήματα πολεμικῆς τέχνης ἀπὸ τοὺς Μινωΐτες…

http://anihneftes.wordpress.com

Μαθήματα πολεμικῆς τέχνης ἀπὸ τοὺς Μινωΐτες…

Φεβρουαρίου 23, 2013 Γράψτε ένα σχόλιο

 

Ισχυρές πολεμικές παραδόσεις εντοπίστηκαν στην Μινωική Κρήτη, σύμφωνα με έρευνα του Βρετανικού Πανεπιστήμιου του Sheffield. Ο αρχαίος πολιτισμός της Κρήτης, ο γνωστός σε όλους Μινωικός πολιτισμός, ο οποίος παραδοσιακά θεωρούνταν φιλειρηνικός, διέπονταν από ισχυρές πολεμικές παραδόσεις, σύμφωνα με τους Βρετανούς ερευνητές.
«Ο μινωικός πολιτισμός ανακαλύφθηκε μόλις πριν από έναν αιώνα και μέχρι σήμερα θεωρούνταν σε μεγάλο βαθμό ως ένας ειρηνικός πολιτισμός», εξηγεί ο δρ. Barry Molloy του Τμήματος Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Sheffield «Η πεποίθηση αυτή σταδιακά εδραιώθηκε και οι Μινωίτες παρουσιάζονταν ως υπόδειγμα μιας κοινωνίας χωρίς πολεμικές παραδόσεις, όπου η βία δεν έπαιζε κανέναν σημαντικό ρόλο»
Η έρευνα του Molloy, στηριζόμενη σε πρόσφατες μελέτες σχετικά με τις πολεμικές επιχειρήσεις στις προϊστορικές κοινωνίες, αποκαλύπτει ότι στην πραγματικότητα ο πόλεμος αποτελούσε καθοριστικό στοιχείο της Μινωικής κοινωνίας και ότι η ιδιότητα του πολεμιστή ήταν μια από τις κυρίαρχες εκφράσεις της ανδρικής ταυτότητας. Ο Molloy ανακάλυψε πολλά στοιχεία βίας τόσο στη συμβολική γραφή των Μινωιτών όσο και σε υλικά απομεινάρια της προϊστορικής Κρήτης. Τα όπλα και η κουλτούρα του πολέμου εμφανίζονταν ποικιλοτρόπως σε ναούς, τάφους, σπίτια και αποθήκες. Μπορούσαν επίσης να εντοπιστούν σε διάφορα αντικείμενα που χρησιμοποιούνταν κατά τη διάρκεια κοινωνικών περιστάσεων όπως οι εορτασμοί και ο προσωπικός καλλωπισμός.
Σύμφωνα πάντα με τον ίδιο: «Η μελέτη δείχνει ότι οι δραστηριότητες των πολεμιστών περιελάμβαναν, ταυροκαθάψια, αγώνες πυγμαχίας, πάλη, κυνήγι, μάχες με λόγχες και μονομαχίες. Φαίνεται πως η ιδεολογία του πολέμου είχε διεισδύσει στη θρησκεία, την τέχνη, την πολιτική και το εμπόριο». Ακόμα και οι γνωστοί Μυκηναίοι, ήρωες του Ελληνοτρωικού πολέμου, ενστερνίστηκαν τον Μινωικό τρόπο πολέμου – υιοθετώντας τον οπλισμό του, τις πρακτικές και τις ιδεολογίες του. «Στην πραγματικότητα», αναφέρει ο Molloy, «στην Κρήτη θα πρέπει να αναζητήσουμε την προέλευση όλων εκείνων των όπλων που επρόκειτο να επικρατήσουν αργότερα στην Ευρώπη μέχρι το Μεσαίωνα όπως π.χ. τα σπαθιά, τα μεταλλικά τσεκούρια, οι ασπίδες, οι λόγχες και πιθανώς και η πανοπλία».
www.agelioforos.gr

Ἡ τελευταία πρόταση τοῦ Molloy τὰ λέει ὃλα… 

η εποχή της μυζηθρόπιτας στην Κρήτη!

 

Με το άνοιγμα του Τριωδίου (και νωρίτερα εδώ που τα λέμε...) αρχίζει η εποχή της μυζηθρόπιτας στην Κρήτη! Αγνιόπιτες, σαρικόπιτες, σφακιανόπιτες, μικρές ,μεγάλες, με σπιτικό ή με έτοιμο φύλλο, με ξινή ή με γλυκιά μυζήθρα, με μέλι ή αχνοζάχαρη, του τηγανιού ή του φούρνου, δείτε τις εδώ μαζεμένες :
http://cretangastronomy.blogspot.gr/2012/02/blog-post_22.html

Τυρινή η τρέχουσα  εβδομάδα και οι μυζηθρόπιτες έχουν την τιμητική τους στις κρητικές κουζίνες. Με ξινή  ή  με γλυκιά  μυζήθρα, με μέλι ή με αχνοζάχαρη σε πολλές παραλλαγές και σχήματα. Δοκιμάστε μια ποικιλία από μυζηθρόπιτες και μυζηθροπιτάκια , σε παραδοσιακές αλλά και σε σύγχρονες εκδοχές :

                                           Οι αγνιόπιτες

 

Τα υπέροχα γλυκά μυζηθροπιτάκια

 

Με μέλι

 

 

και με αχνοζάχαρη

Οι σαρικόπιτες

με μέλι και σουσάμι

Τα μαλεβυζιώτικα σαν λουκουμαδάκια

με μέλι και κανελίτσα

Οι περίφημες σφακιανόπιτες

οι κρητικές κρέπες με ιδιαίτερη κατασκευή και ψήσιμο

Σαν κρουσανάκια, με ξινομυζήθρα

Στο φούρνο αυτά …

Η πιο εύκολη μυζηθρόπιτα

Στο φούρνο κι αυτή…

Και μια «νεωτερική» τάρτα μυζήθρας 

Απλή και νόστιμη Κι αν βαριέστε τα ζυμώματα ή δεν έχετε χρόνο, χρησιμοποιείστε φύλλο κρούστας για

μυζηθροπιτάκια στο… πι και φι

Σερβίρονται και μέλι και με αχνοζάχαρη Βρείτε τις συνταγές  με κλικ πάνω στον τίτλο κάθε φωτογραφίας
Οι αγνιόπιτες φέτος είναι πιο αφράτες γιατί η ζύμη τους είναι ανεβατή…

Η συνταγή εδώ

Ο. ΕΛΥΤΗΣ –ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ (απόσπασμα)

Ο. ΕΛΥΤΗΣ –ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ (απόσπασμα)
Πίνοντας ήλιο κορινθιακό
Διαβάζοντας τα μάρμαρα
Δρασκελίζοντας αμπέλια θάλασσες
Σημαδεύοντας με το καμάκι
Ένα τάμα ψάρι που γλιστρά

Βρήκα τα φύλλα που ο ψαλμός του ήλιου αποστηθίζει
Τη ζωντανή στεριά που ο πόθος χαίρεται
Ν' ανοίγει.

Πίνω νερό κόβω καρπό
Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου
Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς
Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου
Φεύγω με μια ματιά

Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται
Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.

http://www.apocalypsejohn.com/2013/02/Gutenberg-john-typografia.html

Γουτεμβέργιος Ιωάννης ο πατέρας της τυπογραφίας

Ο Γουτεμβέργιος Ιωάννης (πλήρες γερμανικό όνομα Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg) υπήρξε Γερμανός εφευρέτης.
Γεννήθηκε κατά την επικρατέστερη εκδοχή το 1397 και απεβίωσε στις 3 Φεβρουαρίου του 1468 σε ηλικία 71 ετών. Τόπος γέννησής του είναι το Μάιντς (Mainz) της Γερμανίας και θεωρείται ο πατέρας της τυπογραφίας.
Περίπου στα 1430 εγκαταστάθηκε στο Στρασβούργο. Τον Μάρτιο του 1434, ένα γράμμα του υποδεικνύει ότι εκείνη την εποχή διέμενε εκεί, όπου είχε κάποιους συγγενείς από την πλευρά της μητέρας του. Στο Στρασβούργο άρχισε να πειραματίζεται στη μεταλλουργία και στα 1434 έκανε τα πρώτα του βήματα στην τυπογραφία.
Ο Γουτεμβέργιος θεωρείται ο «πατέρας» της μηχανικής εκτύπωσης μολονότι είχαν ήδη κατασκευαστεί κινητά τυπογραφικά στοιχεία από τον Ολλανδό Λαυρέντιο Κοστέρ στο Χάρλεμ, γιατί εκείνος συνέλαβε πρώτος την ιδέα της τυπογραφικής μεθόδου στο σύνολό της.
Ο εκπαιδευμένος χρυσοχόος, μέλος της αντίστοιχης συντεχνίας, πειραματίζεται από το 1434 με κινητούς ξύλινους χαρακτήρες. Τα πρώτα αποτελέσματα διαφαίνονται το 1436 οπότε εκτυπώνει λαϊκά, θρησκευτικά βιβλία.
Μετά από διάφορες προσπάθειες πετυχαίνει, το 1441, με τη βοήθεια ενός βελτιωμένου μελανιού, να αξιοποιήσει εκτυπωτικά και τις δύο όψεις μιας σελίδας χαρτιού.

Η τελική επιτυχία για την αξιοποίηση της εφεύρεσής του ήρθε με την εκτύπωση, το 1455, της Βίβλου των 42 γραμμών στα λατινικά, σε 180 αντίτυπα, τα περισσότερα σε κοινό χαρτί και μερικά σε χαρτί εξαιρετικής ποιότητας (vellum), μία αισθητικά άριστη τυπογραφική εργασία, αν και αποτελεί μόλις το πρώτο τυπογραφικό προϊόν του.
Είναι ευρέως γνωστή ως η Βίβλος του Γουτεμβέργιου. Αποτελεί το πρώτο βιβλίο μαζικής παραγωγής, που για πολλούς είναι το καλύτερο και αρτιότερο τεχνικά βιβλίο που τυπώθηκε ποτέ.
Το Project Gutenberg (εγχείρημα Γουτεμβέργιος) ονομάστηκε εις μνήμην του και είναι μια εθελοντική προσπάθεια ψηφιοποίησης, αρχειοθέτησης και διανομής πολιτισμικών έργων μέσω Διαδικτύου. Ξεκίνησε το 1971 και είναι, σήμερα, η αρχαιότερη ψηφιακή βιβλιοθήκη.
Η τεχνολογία της εκτύπωσης στην εποχή του Γουτεμβέργιου
Τυπογραφία είναι η τεχνική της αναπαραγωγής κειμένων (και εικόνων) με «τύπους» ή κινητά μεταλλικά στοιχεία, που μέχρι τα μέσα περίπου του προηγούμενου αιώνα ήταν το μοναδικό μέσο για την εκτύπωση κειμένων. Για να υπάρξει επομένως τυπογραφία, πρέπει κατ’ αρχάς να κατασκευαστούν τα μεταλλικά στοιχεία. Απαιτούσε επιδεξιότητα, άριστη γνώση των υλικών και μεγάλη ακρίβεια. Τα τυπογραφικά στοιχεία εκτός από ανθεκτικά έπρεπε να έχουν ακριβώς το ίδιο ύψος, γιατί διαφορετικά η εκτύπωση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.
Η πρώτη δουλειά του κατασκευαστή στοιχείων (στοιχειοχύτης) ήταν η δημιουργία του αρχικού προτύπου. Στη μια από τις στενές όψεις ενός μικρού παραλληλεπίπεδου ραβδιού από σκληρό μέταλλο (σίδηρος, ατσάλι) έφτιαχνε ένα ανάγλυφο πρότυπο του γράμματος που επρόκειτο να χυτεύσει. Με ένα σφυρί «χτυπούσε» το πρότυπο πάνω σε ένα κομμάτι μαλακό μέταλλο (συνήθως χαλκός). Με την κρούση δημιουργούσε τη «μήτρα», ένα εσώγλυφο «αντίτυπο» του ανάγλυφου αρχικού προτύπου.
Η μήτρα εν συνεχεία έμπαινε σε ένα ειδικό καλούπι, όπου γινόταν η χύτευση. Το καλούπι αποτελείτο από δύο μέρη που εφάρμοζαν απόλυτα μεταξύ τους αφήνοντας έναν «κενό χώρο» χύτευσης με ρυθμιζόμενες διαστάσεις. Ο τεχνίτης έχυνε το λιωμένο μέταλλο, ένα κράμα από μολύβι, αντιμόνιο και ψευδάργυρο μέσα στο «αυλάκι» του καλουπιού, στον πυθμένα του οποίου βρισκόταν η μήτρα. Όταν το μέταλλο κρύωνε, σχηματιζόταν ένα παραλληλεπίπεδο που στην μπροστινή του όψη έφερε ανάγλυφη αλλά αντεστραμμένη σαν σε καθρέφτη την εικόνα του γράμματος της μήτρας.

Αυτό ήταν το «στοιχείο» και ένας καλός στοιχειοχύτης μπορούσε να κατασκευάσει 4.000 περίπου τέτοια την ημέρα. Τα στοιχεία αποθηκεύονταν σε ειδικές θήκες (κάσες) και σε αυστηρά καθορισμένες θέσεις, ώστε να διευκολύνεται ο τεχνίτης που επρόκειτο να τα συνθέσει.
Το επόμενο στάδιο της εκτύπωσης ενός βιβλίου γινόταν στο τυπογραφείο. Ο τυπογράφος έπαιρνε στα χέρια του το πρωτότυπο, χειρόγραφο συνήθως, βιβλίο, το οποίο θα μπορούσαμε να ονομάσουμε και «μακέτα». Αφού μετρούσε τις σελίδες, έκανε τη σελιδοποίηση ή «κασέ», αποφάσιζε δηλαδή τι διαστάσεις θα είχε το βιβλίο που θα τύπωνε, ποια οικογένεια χαρακτήρων θα χρησιμοποιούσε και πόσες αράδες θα είχε η κάθε σελίδα.
Στην συνέχεια άρχιζε το πιο δύσκολο και χρονοβόρο έργο, η κατασκευή της τυπογραφικής πλάκας. Η εργασία ξεκινούσε με την στοιχειοθεσία, που ήταν η δουλειά ενός ειδικευμένου τεχνίτη, του στοιχειοθέτη. Αυτός διάβαζε προσεκτικά, γράμμα προς γράμμα, το χειρόγραφο. Για κάθε γράμμα, σύμβολο ή σημείο στίξης που έβλεπε, έπαιρνε από μια ειδική θήκη («στοιχειοθήκη ή «κάσα») το αντίστοιχο στοιχείο και το τοποθετούσε σε ένα ειδικό ξύλινο ή μεταλλικό πλαίσιο («συνθετήριο»), το πλάτος του οποίου ήταν ακριβώς ίσο με το πλάτος της σελίδας (ή της στήλης) του βιβλίου που επρόκειτο να τυπωθεί.

Στα κενά ανάμεσα στις λέξεις τοποθετούσε ισόπαχα «χαμηλά» στοιχεία που δεν τυπώνονταν. Όταν το συνθετήριο γέμιζε, ο τεχνίτης μετέφερε τα συνθεμένα στοιχεία στον «σελιδοθέτη». Μόλις ετοιμαζόταν και ο σελιδοθέτης, τον μετέφερε στον λεγόμενο «μεγάλο σελιδοθέτη» ή «μάρμαρο», ένα μεγάλο πάγκο εργασίας όπου γινόταν η τελική σύνθεση της φόρμας.
Η τυπογραφική φόρμα σπάνια συνέπιπτε με την τελική σελίδα του βιβλίου. Συνήθως μια φόρμα περιλάμβανε δύο, τέσσερις, οκτώ, δεκαέξι ακόμα και τριάντα δύο σελίδες, ανάλογα με το μέγεθος του τυπογραφικού χαρτιού και το επιθυμητό σχήμα του βιβλίου. Οι σελίδες τοποθετούνταν (μοντάρονταν) με τέτοιο τρόπο στη φόρμα, ώστε μετά το δίπλωμα του χαρτιού να έρθουν στην σωστή τους θέση και σειρά.
Μόλις ετοιμάζονταν όλες οι σελίδες της φόρμας, ο τυπογράφος τις έβαζε σ’ ένα ειδικό σιδερένιο πλαίσιο (τυπογραφικό τελάρο) μαζί με τις ξυλογραφίες με τις εικόνες και τα άλλα διακοσμητικά στοιχεία. Στα σημεία που έμεναν λευκά τοποθετούσε χαμηλά μεταλλικά περιθώρια (τα λεγόμενα «μέταλλα» ή «λούκια»), ενώ ανάμεσα στις αράδες μεταλλικά διάστιχα. Στην συνέχεια όλα αυτά ασφαλίζονταν πάνω στο τελάρο με μεταλλικές ή ξύλινες σφήνες και στερεώνονταν με ειδικούς σφιγκτήρες και κλειδιά.
Η εργασία της εκτύπωσης γινόταν στο πιεστήριο που ήταν μια απλή μηχανική διάταξη, αποτελούμενη από δύο μέρη: μια σταθερή στην αρχή και κινητή αργότερα επίπεδη βάση («τραπέζι»), όπου τοποθετούνταν η φόρμα, και ένα μηχανισμό πίεσης από μια επίπεδη πλάκα («μικρή» ή «βάρος») που περιστρεφόταν πάνω σ’ έναν κοχλιωτό άξονα. Αργότερα, προστέθηκε το λεγόμενο «τύμπανο», ένα ξύλινο τελάρο με ένα χοντρό και ανθεκτικό ύφασμα.

Το τύμπανο έκλεινε με ειδικούς μεντεσέδες πάνω από τη φόρμα και χρησίμευε για να τεντώνει το χαρτί και να εξομαλύνει την πίεση κατά την εκτύπωση. Για να μη λερώνονται τα περιθώρια των σελίδων από το μελάνι, προστέθηκε ένα δεύτερο τελάρο (κάλυμμα) που δίπλωνε κάτω από το τύμπανο. Πάνω του στερεωνόταν μια περγαμηνή (ή χαρτί) που κοβόταν ακριβώς στα μέτρα των σελίδων και προστάτευε τα σημεία που έπρεπε να μείνουν ατύπωτα.
Μετά την τοποθέτηση της φόρμας στην μηχανή, ακολουθούσε η εκτύπωση ενός φύλλου (δοκίμιο), το οποίο δινόταν για διόρθωση στον αναγνώστη και στον διορθωτή. Πριν ξεκινήσει η εκτύπωση, ο τυπογράφος έπρεπε να «βρει τα μέτρα», να κάνει δηλαδή ορισμένες ρυθμίσεις, ώστε το κείμενο να τυπώνεται στο ίδιο ακριβώς σημείο και στις δύο όψεις του κάθε φύλλου.
Στην συνέχεια άρχιζε η εργασία της κυρίως εκτύπωσης, στην οποία απασχολούνταν δύο τεχνίτες. Ο πρώτος άπλωνε με ειδικά εργαλεία το μελάνι στη φόρμα. Ο δεύτερος έβαζε ένα φύλλο χαρτί στην προκαθορισμένη θέση πάνω στο τύμπανο, έκλεινε το προστατευτικό κάλυμμα και το τύμπανο, μετακινούσε το «τραπέζι» κάτω από την πρέσα και έστριβε τον μηχανισμό της πίεσης. Επειδή το μέγεθος της πρέσας ήταν μικρό, η φόρμα τυπωνόταν συνήθως σε δύο χρόνους, σε δύο δηλαδή τυπώματα, που στην τυπογραφική γλώσσα λέγονται «περάσματα» ή «τραβήγματα».

Μετά την εκτύπωση η φόρμα επέστρεφε στην αρχική της θέση, το τυπωμένο φύλλο έβγαινε και στο τύμπανο φορτωνόταν το επόμενο. Με αυτόν τον τρόπο δύο καλοί τεχνίτες μπορούσαν να τυπώσουν περίπου 200 φύλλα την ώρα. Η παραγωγή του βιβλίου ολοκληρωνόταν με τη βιβλιοδεσία, που τις περισσότερες φορές γινόταν από τον αγοραστή σε κάποιο βιβλιοδετικό εργαστήριο της περιοχής του.
Η αρχή του ...τέλους
Η αντίστροφη μέτρηση όμως είχε ξεκινήσει. Μετά από αντιδικίες και δικαστικές περιπέτειες, ο Γουτεμβέργιος διαχωρίζει το 1455 τις δραστηριότητες του από τους συνεταίρους του, οι οποίοι όμως διεκδικούν για λογαριασμό τους την εφεύρεση του, με το επιχείρημα ότι αυτή είχε πραγματοποιηθεί με δικά τους χρήματα και ταυτόχρονα του κατάσχουν και το τυπογραφείο του...
Τελικά ο Γουτεμβέργιος βρίσκεται σε ανυπέρβλητες οικονομικές δυσκολίες το 1458, από τις οποίες τον γλυτώνει η δημοτική αρχή του Μάιντς που τον βοηθά να φτιάξει ένα καινούργιο τυπογραφείο.
Αν και δημιούργησε μία μεγάλη επιχείρηση με περισσότερα από 20 άτομα (ξυλουργούς, χημικούς, μεταλλουργούς, σχεδιαστές), τα έξοδα έκδοσης της "Βίβλου" ξεπέρασαν τις οικονομικές του δυνατότητες.
Πεθαίνει πάμφτωχος το 1468 αφού το τυπογραφείο του είχε ήδη πτωχεύσει.
Πηγή: Αποκάλυψη

ΤΙΤΟΣ ΒΑΝΔΗΣ

 

 

ΤΙΤΟΣ ΒΑΝΔΗΣ (7 Νοεμβρίου 1917 - 23 Φεβρουαρίου 2003)
Γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 1917 στο Νέο Φάληρο. Σε μικρή ηλικία μετακόμισε με την οικογένειά του στην Καβάλα απ' όπου και η καταγωγή των γονιών του. Είχε τέσσερα αδέλφια, δύο αγόρια και δύο κορίτσια. Ο πατέρας του ήταν καπνέμπορος. Σε ηλικία πέντε χρονών έπαθε ελονοσία και γι' αυτό το λόγο έφυγε με τη μητέρα και τα αδέλφια του για την Ελβετία. Πήγε σχολείο στη Λωζάνη. Τέσσερα χρόνια αργότερα γύρισαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσε το Γαλλικό Λύκειο Θεσσαλονίκης. Σπούδασε στο Ωδείο Θεσσαλονίκης και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Το 1964 έφυγε για τις ΗΠΑ όπου συνέχισε την καριέρα του σαν ηθοποιός. Επέστρεψε, προσωρινά, στην Ελλάδα το 1979 και οριστικά το 1983. Είχε παντρευτεί τέσσερις φορές με την Καίτη Ασπρέα με την οποία απέκτησε μια κόρη, την Αλέκα Παϊζη, την Μαρία Αλκαίου και τελευταία με την, επίσης ηθοποιό, Μπέτυ Βαλάση.Πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου του 2003.

Θέατρο

Στη σκηνή πρωτοεμφανίστηκε το 1934, με το έργο «Ιούδας» του Σ. Μελά στο Εθνικό Θέατρο. Μεγάλοι σταθμοί στην καριέρα του ήταν οι συνεργασίες με τον Μ. Κουνελάκη το 1938, με την Μ. Κοτοπούλη το 1940 και με το θίασο Κ. Ανδρεάδη την περίοδο 1941-43. Το 1946 δημιούργησε τον πρώτο δικό του θίασο, που περιόδευσε σε αρκετές πόλεις στην Ελλάδα, ενώ την περίοδο 1951-56 ξαναπάτησε στο σανίδι του Θεάτρου Κοτοπούλη. Ακολούθησε μία πορεία με συμμετοχές στο ΚΘΒΕ, την Αθηναϊκή Σκηνή κι ένα νέο δικό του θίασο το 1964. Εμφανίστηκε στο Μπροντγουέι στο έργο "Ιλια Ντάρλινγκ" που αποτελεί μια θεατρική μεταφορά του "Ποτέ την Κυριακή".

Κινηματογράφος

Το 1960 ερμήνευσε τον Γιώργο στην ταινία Ποτέ την Κυριακή δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη, Έπαιξε στην ταινία του Νίκου Κούνδουρου "Ποτάμι". Το 1972 συμμετείχε στη ταινία του Γούντι Άλεν Τα πάντα γύρω από το σεξ, ενώ εμφανίστηκε και στον Εξορκιστή το 1973.
Τηλεόραση

Το 2000 εμφανίζεται στη σειρά "Παππούδες εν δράσει" της ΕΤ1. Εμφανίστηκε στις τηλεοπτικές σειρές "Κότζακ", "Επικίνδυνες αποστολές" και "Χαβάη 5-0"

Άλλες δραστηριότητες

Το 1999 εκδίδει το βιβλίο "Κουβέντα με τους φίλους μου" σε συνεργασία με τον Άγγελο Σιδεράτο το οποίο χαρακτηρίστηκε και ως αυτοεξομολόγηση.ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ