Όπλο κατά της γήρανσης

► Όπλο κατά της γήρανσης το ασβέστιο

Προστατεύει από την υψηλή αρτηριακή πίεση

To ασβέστιο είναι ένα μεταλλικό στοιχείο, το οποίο δεν προστατεύει μόνο τα οστά μας, αλλά επιβραδύνει και τα καταστροφικά συμπτώματα της γήρανσης σύμφωνα με έρευνες.
Η δράση του

- Βοηθά στη σωστή σκελετική ανάπτυξη και υγεία των οστών.

- Προστατεύει από την υψηλή αρτηριακή πίεση.

- Έχει αποτελεσματική δράση κατά της κακής χοληστερόλης, μιας και αποκλείει μερικώς την απορρόφηση των κορεσμένων λιπών από τη γαστρεντερική οδό.

- Έχει αντικαρκινική δράση, εμποδίζοντας τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων που έχουν την τάση να μετατραπούν σε καρκινικά.

- Προστατεύει από την οστεοπόρωση -σε συνεργασία με το μαγνήσιο-, ενώ συμβάλλει στη σωστή συντήρηση των δοντιών, των νυχιών, των μαλλιών, στη φυσιολογική πήξη του αίματος και τη σύσπαση μυών όπως η καρδιά.

Πού θα το βρείτε

Οι καλύτερες πηγές ασβεστίου είναι το γάλα, το γιαούρτι, το μπρόκολο, το λάχανο, κονσερβοποιημένες σαρδέλες και σολομός, το τόφου (εναλλακτικό είδος τυριού σόγιας), το σουσάμι, καθώς και τροφές εμπλουτισμένες σε ασβέστιο, όπως οι χυμοί, τα δημητριακά και το ψωμί.

Πόσο είναι αρκετό;

- 1000 mg περίπου ασβεστίου καλύπτουν τις ημερήσιες ανάγκες μας
- 1 ποτήρι γάλα περιέχει 300 mg ασβεστίου
- 1 κεσεδάκι γιαούρτι περιέχει 400 mg ασβεστίου
- τα σκληρά τυριά όπως γραβιέρα, φέτα, κ.α. είναι πιο πλούσια σε ασβέστιο σε σύγκριση με τα πιο μαλακά τυριά.

Προσοχή!

Οι υπερβολικές ποσότητες ασβεστίου ενδέχεται να προκαλέσουν δυσκοιλιότητα.
omorfamystika.gr

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ -απόσπασμα

Γ ΣΕΦΕΡΗΣ (13 Μαρτίου 1900 – 20 Σεπτεμβρίου 1971)

Εὔκολα τρίβεται ὁ ἄνθρωπος μὲς στοὺς πολέμους-
ὁ ἄνθρωπος εἶναι μαλακός, ἕνα δεμάτι χόρτο-
χείλια καὶ δάχτυλα ποὺ λαχταροῦν ἕνα ἄσπρο στῆθος
μάτια ποὺ μισοκλείνουν στὸ λαμπύρισμα τῆς μέρας
καὶ πόδια ποὺ θὰ τρέχανε, κι ἂς εἶναι τόσο κουρασμένα,
στὸ παραμικρὸ σφύριγμα τοῦ κέρδους.
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μαλακὸς καὶ διψασμένος σὰν τὸ χόρτο,
ἄπληστος σὰν τὸ χόρτο, ρίζες τὰ νεῦρα του κι ἀπλώνουν-
σὰν ἔρθει ὁ Θέρος
προτιμᾶ νὰ σφυρίξουν τὰ δρεπάνια στ᾿ ἄλλο χωράφι-
σὰν ἔρθει ὁ Θέρος
ἄλλοι φωνάζουνε γιὰ νὰ ξορκίσουν τὸ δαιμονικὸ
ἄλλοι μπερδεύουνται μὲς στ᾿ ἀγαθά τους, ἄλλοι ρητο-
ρεύουν.
Ἀλλὰ τὰ ξόρκια τ᾿ ἀγαθὰ τὶς ρητορεῖες,
σὰν εἶναι οἱ ζωντανοὶ μακριά, τί θὰ τὰ κάνεις;
Μήπως ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἄλλο πράγμα;
Μὴν εἶναι αὐτὸ ποὺ μεταδίνει τὴ ζωή;
Καιρὸς τοῦ σπείρειν, καιρὸς τοῦ θερίζειν.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ -απόσπασμα

Σήμερα...16/3

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ
ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ

 

ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ - ΧΑΪΝΗΔΕΣ

 

ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ - ΧΑΪΝΗΔΕΣ

Στίχοι και Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης 

Της θάλασσας τα κύματα 

σε πήραν από μένα 

αυτά ξαναγυρίσανε 

μα εσύ έμεινες στα ξένα 

Δοκίμασα για την καρδιά 

κάθε λογής βοτάνι 

μα της αγάπης η πληγή 

δεν ημπορεί να γειάνει 

Στην πόρτα σου βασιλικό 

τινάζω και μυρίζει 

κι η μυρωδιά έχει καημό 

κι όποιος περνά δακρύζει 

 Όπου κι αν είσαι θα σε βρω 

να ξαναρθώ κοντά σου 

να τρέξω πάλι να χαθώ 

μέσα στην αγκαλιά σου

Σπιτικό Μιλφέιγ

Σπιτικό Μιλφέιγ

Bαθμολογία:

14 ψήφοι

Προστέθηκε από ziozio, 23.07.07

Περιγραφή

Το μιλφέιγ που σίγουρα θα σας αρέσει!!!

photo: xaroula

Τι χρειαζόμαστε:

• 700ml γάλα
• 3 κουτιά σφολιατίνια
• 2 κούπες ζάχαρη άχνη
• 1 κουτί φυτική σαντιγύ
• 2 φακελάκια άνθος αραβοσίτου στιγμής

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Μιλφέιγ

Δυσκολία

Εύκολο

Περιέχει

Γάλα

Σερβίρει

6 χορταστικά κομμάτια

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Σπιτικό Μιλφέιγ http://www.sintagespareas.gr/sintages/spitiko-milfeig.html#ixzz23Ay14z1s

Εικονοθεραπεία 71

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

«Ευτυχία εδώ ή λίγο πιο πέρα»

«Ευτυχία εδώ ή λίγο πιο πέρα»

Μια φορά κι έναν καιρό, πολλές φορές κι αμέτρητους καιρούς,
με ήλιο ή με φεγγάρι, με ζέστη ή με κρύο, εδώ ή λίγο πιο πέρα, κοντά σε θάλασσα ή σε βουνό, μέσα σε κάστρα ή μέσα σε στάβλους, γεννιόταν ο άνθρωπος. Το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής. Μα…
Πώς είναι δυνατό αυτό που μοιάζει τόσο απλό και εύκολο να θεωρείται το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής;
Πώς είναι δυνατό αυτό που μοιάζει τόσο απλό και εύκολο κάποιοι άνθρωποι να μην μπορούν να το αποκτήσουν ποτέ;
Ναι, το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής!
Το μεγαλύτερο θαύμα για μια γυναίκα και η μεγαλύτερη ανάγκη στη ζωή της. Γιατί μια γυναίκα, από τότε που κοριτσάκι θα ανακαλύψει τη φύση της, θα περιμένει τον έρωτα, έναν ιδανικό γάμο, όμως περισσότερο απ’ όλα θα νιώσει ένα ξεχωριστό γαργαλητό στα σπλάχνα της που θα της ζητά να κρατήσει στην αγκαλιά της ένα μικρό μωράκι για να το νανουρίσει.
Μια κούκλα, δυο κούκλες, προσωρινά υποκατάστατα, μέχρι να μεγαλώσει και να γίνει μάνα.

Ο μύθος της Ινούς

http://art-hellas.blogspot.gr/2013/03/blog-post_10.html

Ο μύθος της Ινούς

Η μυθική παράδοση που αφορά στην Ινώ είναι πλούσια και θα λέγαμε ότι είναι από τις λίγες ηρωίδες που η δράση της μπορεί να συγκριθεί με αυτή των ανδρών. Ήταν θυγατέρα του Κάδμου και της Αρμονίας , αδερφή της Αυτονόης, της Σεμέλης και της Αγαύης και υπήρξε θνητή, πριν θεωρηθεί θεά.

Οι περισσότεροι μύθοι την παρουσιάζουν ως τη δεύτερη γυναίκα του βασιλιά Αθάμαντα, βασιλιά της Κορώνης στη Βοιωτία (ή σύμφωνα με άλλες πηγές των Θηβών ή ακόμα και της Θεσσαλίας) και μητριά του Φρίξου και της Έλλης, παιδιών του από πρώτο γάμο.

Σύμφωνα με την παράδοση ο βασιλιάς Αθάμας παντρεύτηκε πρώτα τη Νεφέλη, από την οποία απέκτησε τα δυο παιδιά, τον Φρίξο και την Έλλη , και ύστερα παντρεύτηκε την Ινώ, με την οποία απέκτησε δύο γιους, το Μελικέρτη και το Λέαρχο. Θέλοντας η Ινώ να απαλλαγεί από τα δυο παιδιά της Νεφέλης και επιθυμώντας να προστατέψει τα δικαιώματα στη διαδοχή του θρόνου των δικών της παιδιών, έπεισε τις γυναίκες της Βοιωτίας να φρύξουν τους καρπούς που προορίζονταν για σπορά (τον πυρόν φρύγειν) ώστε να μην είναί δυνατόν να φυτρώσουν. Το επακόλουθο αυτού ήταν φυσικά πείνα για τους Βοιωτούς και προκειμένου να απαλλαγεί η χώρα από το λιμό που τη βασάνιζε, ο Αθάμας έστειλε απεσταλμένους στο μαντείο των Δελφών. Η Ινώ έπεισε και αυτούς να πουν πως το μαντείο τάχα χρησμοδότησε ότι πρέπει να θυσιαστεί ο Φρίξος στον βωμό του Δία. Οι απεσταλμένοι έφεραν πίσω την απάντηση που είχαν υποσχεθεί στη βασίλισσα: Ο Φρίξος, ο γιος του Αθάμαντα και της Νεφέλης, πρέπει να θανατωθεί. Ο Αθάμας υποχρεώνεται να οδηγήσει το γιο του στη σφαγή . Όμως, την ώρα της Ουσίας η Νεφέλη άρπαξε και τα δυο παιδιά της και τα έβαλε πάνω σε ένα χρυσόμαλλο κριάρι, δώρο του Ερμή.

Αυτή είναι η εκδοχή του μύθου στον Ψευδό-Απολλόδωρο (1,80 κ.ε). Ο Παυσανίας (1,44,7), ωστόσο, συμπληρώνει ότι, όταν ο Αθάμας συνειδητοποίησε πως ο χρησμός δεν ήταν του Απόλλωνα και πως τον είχε επινοήσει η Ινώ για να εξοντώσει τον πρόγονό της, σκότωσε τον μικρό Λέαρχο και καταδίωξε την Ινώ για να τη σκοτώσει. Η τελευταία σώθηκε από την καταδίωξη με τον δεύτερο γιο, τον μικρό Μελικέρτη, αφού ρίχτηκε μαζί του στη θάλασσα. Στα αρχαία σχόλια στην Ιλιάδα (Η 86), παρουσιάζεται η ίδια εκδοχή του μύθου με τη διαφορά ότι εδώ αναφέρεται πως στη θέα του πτώματος του Λέαρχου η Ινώ μόνη της ρίχτηκε στη θάλασσα με τον μικρό της γιο, τον Μελικέρτη, και έτσι έγινε η θεά Λευκοθέα και ο γιος της ο μικρός θεός Παλαίμων.

Σε μια διαφοροποιημένη εκδοχή του μύθου, τα βάσανα του Αθάμαντα και της Ινούς προκαλούνται από το μίσος της Ήρας. Μετά το θάνατο της Σεμέλης, ο Ερμής εμπιστεύτηκε στον Αθάμαντα τον Διόνυσο, το παιδί των παράνομων ερώτων του Δία και της Σεμέλης, για να τον αναθρέψουν σαν κορίτσι τρέφειν ώς κόρην. Η Ινώ, που σε αυτή την εκδοχή του μύθου εμφανίζεται ως τροφός του Διονύσου, παίρνει τον ρόλο της μητέρας του θεού και για το λόγο αυτό προκαλεί την οργή της Ήρας, σαν να επρόκειτο για την πραγματική μητέρα. Η Ήρα πράγματι θυμωμένη με τον Αθάμαντα και με τη γυναίκα του, επειδή δέχτηκαν να αναθρέψουν τον μικρό Διόνυσο, τους πήρε τα λογικά και έσπρωξε εκείνον να σκοτώσει το γιο του, τον Λέαρχο, με μια λόγχη εκλαμβάνοντάς τον ως ελάφι κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού και την Ινώ πάλι να ρίξει τον μικρό Μελικέρτη σε ένα καζάνι ζεματιστό νερό (είς πεπυρωμένον λέβητα) και έπειτα να πάρει το νεκρό σώμα του στην αγκαλιά και να πέσει μαζί του στη θάλασσα του Σαρωνικού . Οι θαλασσινές θεές, όμως, τη λυπήθηκαν και τη μεταμόρφωσαν σε Νηρηίδα, ενώ το παιδί έγινε ο μικρός θεός Παλαίμονας. Από τότε η Ινώ, που ονομάστηκε Λευκοθέα ή Λευκή θεά , δηλαδή η θεά του αφρού των κυμάτων, και ο γιος της Παλαίμονας βοηθούσαν τους ναυτικούς και τους καθοδηγούσαν σε ώρα θύελλας. Ο Σίσυφος, μάλιστα, καθιέρωσε τα Ίσθμια για να τιμήσει τον Μελικέρτη. Ο Αθάμας από την άλλη, διωγμένος από τη Βοιωτία για τον φόνο του παιδιού του και ύστερα από περιπλανήσεις, έφτασε στις πλαγιές της Πίνδου και εγκαταστάθηκε στη χώρα που από τότε ονομάστηκε Αθαμαντία. Εκεί παντρεύτηκε για τρίτη φορά με τη Θεμιστώ, την κόρη του Υψέα, που του γέννησε τέσσερις γιους, τον Λεύκωνα, τον Ερύθριο, τον Σχοινέα και τον Πτώο.

Μελετώντας τα κείμενα, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για τρίτη παραλλαγή του μύθου. Σύμφωνα με αυτή, ο Αθάμας βασίλευε στη Θεσσαλία και είχε γυναίκα την Ινώ, που του γέννησε δύο γιους, τον Λέαρχο και τον Μελικέρτη. Αργότερα η Ινώ άφησε κρυφά το παλάτι και ανέβηκε στον Παρνασσό, για να γίνει βάκχη και να συντροφεύσει τον Διόνυσο, που τον είχε αναθρέψει. Εκεί έζησε πολύ καιρό σε μια σκοτεινή σπηλιά. Ο Αθάμας, θεωρώντας πως η Ινώ είχε πεθάνει, παντρεύτηκε τη Θεμιστώ, την κόρη μιας Νύμφης, που του χάρισε άλλα δύο αγόρια δίδυμα, το Σφίγγιο και τον Ορχομενό. Κάποτε ήρθε η ώρα που ο Αθάμας έμαθε πως η Ινώ ζούσε στο βουνό και αποφάσισε να τη φέρει πίσω και να τη βάλει δούλα στην υπηρεσία της βασίλισσας, χωρίς να φανερώσει σε κανέναν ποια ήταν. Η Θεμιστώ έμαθε ότι η Ινώ ξαναβρέθηκε και αποφάσισε να σκοτώσει τους δύο γιους της Ινούς. Μην αναγνωρίζοντας το πρόσωπο που βρισκόταν στο παλάτι και θεωρώντας ότι επρόκειτο για δούλα , αποφάσισε να χρησιμοποιήσει για σύνεργό την ίδια την Ινώ. Εμπιστεύτηκε στη νεοφερμένη δούλα τι σκόπευε να κάνει και της έδωσε εντολή να μπει στο δωμάτιο που κοιμόντουσαν τα τέσσερα αγόρια του Αθάμαντα και να σκεπάσει τα δικά της -της Θεμιστώς- τα παιδιά με λευκά σκεπάσματα και της Ινούς με μαύρα, ώστε να μπορεί μέσα στη νύχτα να τα ξεχωρίσει . Η Ινώ για να σώσει τα αγόρια της έπραξε το αντίθετο και η Θεμιστώ σκότωσε ακούσια μέσα στο σκοτάδι της νύχτας τους ίδιους της τους γιους. Όταν το άλλο πρωί κατάλαβε τι είχε κάνει, αυτοκτόνησε. Η Ινώ έστειλε στη συνέχεια το μεγάλο της παιδί, το Λέαρχο, σε αναζήτηση του πατέρα του. Ο Αθάμας, όμως, κυριεύτηκε ξαφνικά από μανία και σκότωσε το γιο του, το Λέαρχο, με το τόξο του κατά τη διάρκεια του κυνηγιού, θεωρώντας τον ελάφι. Στη θέα του πτώματος, η Ινώ ρίχτηκε στη θάλασσα με το μικρό της γιο, το Μελικέρτη, και έγινε η θεά Λευκοθέα .

Παραδείγματα από το Βυζάντιο για την κρίση στην ΕΕ

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/03/byzantio-krisi-aleksios-komninos.html

Παραδείγματα από το Βυζάντιο για την κρίση στην ΕΕ

Τρίτη, Μαρτίου 12, 2013  Κοινωνία  No comments

Ο Αλέξιος Κομνηνός ήταν αυτοκράτορας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από το 1081 ως το 1118. Εξέχουσα στρατιωτική και πολιτική μορφή, ήταν ο ουσιαστικός θεμελιωτής της δυναστείας των Κομνηνών, μιας από τις ενδοξότερες της βυζαντινής ιστορίας.
"Μας χρειάζεται ένας ηγέτης σαν τον Αλέξιο Κομνηνό"
Η Ιστορία είναι πλούσια σε διδάγματα, και μπορεί να προσφέρει λύσεις σε οποιαδήποτε κρίση, αρκεί να την γνωρίζει κάποιος σε βάθος. Άλλωστε ένας λόγος που οι ελίτ δεν επιθυμούν οι πολίτες να μαθαίνουν ιστορία, είναι για να μην προβλέπουν τις παγίδες που τους ετοιμάζουν, αλλά και για να μην μπορούν να βρουν λύσεις στα προβλήματά τους.
Σύγκριση της βυζαντινής αυτοκρατορίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) αποπειράται ο καθηγητής Ιστορίας και διευθυντής του Κέντρου Βυζαντινών Ερευνών της Οξφόρδης Πίτερ Φράνκοπαν, σε άρθρο του στην εφημερίδα Guardian.
Ο Βρετανός πανεπιστημιακός υποστηρίζει ότι η ΕΕ θα μπορούσε να πάρει σημαντικά μαθήματα από μία από τις ελάχιστες πολυεθνικές κρατικές δομές που άντεξαν περισσότερο από μία χιλιετία (από το 330 έως το 1453μ.Χ.).
«Η Βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν μια πολύγλωσση, πολυεθνική κοινοπολιτεία που εκτεινόταν σε διαφορετικά κλίματα και ποικίλες τοπικές οικονομίες. Και όχι μόνο αυτό, αλλά διέθετε και κοινό νόμισμα, η αξία του οποίου δεν κυμαινόταν ανά τους αιώνες.
Σε αντίθεση με την ΕΕ, το Βυζάντιο δεν κατατρυχόταν από ανεπάρκεια και ανακολουθία σε ό,τι αφορά τη συλλογή φόρων και δεν υπήρχε πιο ελκυστική περιοχή για να τοποθετήσει κανείς τα κέρδη του υπονομεύοντας έτσι τη δομή της αυτοκρατορίας. Η βυζαντινή διακυβέρνηση ήταν λιτή, απλή και αποτελεσματική», γράφει ο βρετανός ιστορικός.
Και τονίζει: «Δεν αμφισβητείτο το γεγονός ότι διαφορετικά τμήματα της αυτοκρατορίας μπορούσαν να έχουν διαφορετικούς κανονισμούς ή φορολογικά συστήματα. Για να λειτουργήσει το κράτος με κοινό νόμισμα έπρεπε να υπάρχει δημοσιονομική, οικονομική και πολιτική ένωση, οι φόροι έπρεπε να καταβάλλονται από την περιφέρεια προς το κέντρο και ήταν απολύτως κατανοητό ότι τα έσοδα έπρεπε να εκτρέπονται από τις πλούσιες περιοχές σε εκείνες που είχαν λιγότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές, ακόμη κι αν αυτό δεν χαροποιούσε τους πάντες».
Ο βρετανός ιστορικός υποστηρίζει ότι οι σημερινοί ιθύνοντες των Βρυξελλών θα μπορούσαν να διδαχτούν από τον τρόπο με τον οποίο το Βυζάντιο αντιμετώπισε μια χρόνια ύφεση, «η οποία επήλθε από τον ίδιο θανατηφόρο συνδυασμό που γονάτισε τις σημερινές δυτικές οικονομίες. Τη δεκαετία του 1070 μ.Χ., τα κυβερνητικά έσοδα κατέρρευσαν, ενώ τα έξοδα συνέχιζαν να αυξάνονται για υπηρεσίες κρίσιμης σημασίας όπως ο στρατός. Όλα αυτά επιδεινώθηκαν από μια χρόνια κρίση ρευστότητας. Κανένα έλεος δεν επιφυλάχθηκε για τους υπαίτιους της κρίσης.
Ο Χέρμαν Βαν Ρομπάι της εποχής, ένας ευνούχος ονόματι Νικηφορίδης λιντσαρίστηκε από πολίτες εξαγριωμένους με την αύξηση των τιμών και την πτώση της ποιότητας ζωής. Άλλοι απομακρύνθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες από τα πόστα τους».
Οι πολιτικές που είχαν υιοθετηθεί αποδείχτηκαν καταστροφικές, καθώς δεν έλυσαν κανένα πρόβλημα. Σε αυτές συμπεριλαμβανόταν η υποβάθμιση του νομίσματος κόβοντας νομίσματα και μειώνοντας το ποσοστό πολύτιμου μετάλλου. Καθώς η κατάσταση χειροτέρευε, ήταν όλα για ξεκαθάρισμα της παλαιάς φρουράς. Εισήχθη νέο αίμα και μαζί με αυτό και ριζοσπαστικές ιδέες. Η λύση ήταν τριμερής.
Πρώτον, το νόμισμα βγήκε από την κυκλοφορία και αντικαταστάθηκε από νέες υποδιαιρέσεις που αποτελούσαν δίκαιη αντανάκλαση της πραγματικής αξίας.
Δεύτερον, το φορολογικό σύστημα μεταρρυθμίστηκε, με την αρχή του ποιος είχε τι στην κατοχή να αποτελεί ως κριτήριο για αύξηση των κρατικών εσόδων.
Τέλος, ήρθησαν οι εμπορικοί φραγμοί για να ενθαρρυνθούν όσοι διέθεταν ξένο κεφάλαιο να επενδύσουν φθηνότερα και ευκολότερα από ό,τι στο παρελθόν - όχι αποκτώντας ακίνητα, αλλά ειδικά για το εμπόριο. Τέτοια ήταν τα προβλήματα της αυτοκρατορίας που οι εμπορικοί δασμοί έπεσαν στο σημείο που οι ξένοι επενδυτές μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερο κέρδος από τους ντόπιους, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, ώστε να τονωθεί η οικονομία.
Το σχέδιο πέτυχε. «Και μάλιστα δεν ήταν τόσο επώδυνο όσο πολλοί φοβούνταν και ανένηψε έναν ασθενή που υπέφερε από οικονομική ανακοπή. Ο ηγέτης που ανοικοδόμησε εξαρχής το Βυζάντιο ήταν ο Αλέξιος Κομνηνός (στο θρόνο από το 1081 έως το 1118 μ.Χ.), όμως πλήρωσε το τίμημα για τις μεταρρυθμίσεις του. μισητός όσος ζούσε για τις σκληρές αποφάσεις που πήρε, οι ιστορικοί τον αγνοούσαν επί αιώνες. Σήμερα πρέπει να ψάξουμε για κάποιον που να μπορεί να σηκώσει ένα αντίστοιχο βαρύ φορτίο», καταλήγει ο Φράνκοπαν.

ΑΙΣΩΠΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ -Ο Αίσωπος. Πίνακας του Ντιέγο Βελάθκεθ.

ΑΙΣΩΠΟΣ
ΠΙΝΑΚΑΣ -Ο Αίσωπος. Πίνακας του Ντιέγο Βελάθκεθ.

Ο Αίσωπος ήταν αρχαίος Έλληνας μυθοποιός. Θεωρείται ιδρυτής του λογοτεχνικού είδους που σήμερα ονομάζεται παραβολή ή αλληγορία. Για τη ζωή του δεν υπάρχουν ακριβείς και συγκεκριμένες πληροφορίες, από πολλούς μάλιστα αμφισβητείται ακόμη και η ύπαρξή του.

Είναι ο διασημότερος από τους αρχαίους μυθοποιούς, αναμφισβήτητος πατέρας του αρχαίου μύθου. Θεωρείται επίσης ο κορυφαίος της λεγόμενης διδακτικής μυθολογίας. Αξίζει επίσης να σημειωθεί, ότι δεν έγραψε μήτε μια λέξη, αλλά όλους τους μύθους τους διηγιόταν προφορικά.

ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ

Πρωταγωνιστές στους μύθους του Αισώπου είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, ο λύκος, το λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Κυρίως είναι διάλογοι μεταξύ ζώων που μιλούν κι ενεργούν σαν άνθρωποι, ενώ υπάρχουν και μερικοί με ανθρώπους ή θεούς. Πρόκειται για μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός κι αλληγορικός. Οι Μύθοι αυτοί έχουν ιδιαίτερη χάρη, θαυμαστή απλότητα κι άφταστη διδακτικότητα. Είναι παρμένοι από τη καθημερινή ζωή και τη φύση. Είχε τη μοναδική ικανότητα να δίνει στα ζώα ανθρώπινες ιδιότητες, ψυχή και λαλιά, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρείς ότι οι μύθοι του ήταν κάποτε η πραγματικότητα και όλα αυτά που διηγείται έχουν συμβεί. Βασικό χαρακτηριστικό των διηγήσεών του ήταν το επιμύθιο το οποίο ήταν εύληπτο για τα παιδιά και το λαό.

Οι Αισώπειοι Μύθοι γράφτηκαν σε πεζό λόγο. Ως γνωστό, μέχρι τότε, μόνον ο έμμετρος λόγος, η ποίηση, θεωρούνταν το μοναδικό εκφραστικό είδος για τους συγγραφείς. Συνεπώς μπορεί να θεωρηθεί κι ως πρωτοπόρος στο είδος του. Ιδεολογία τους είναι η αποδοκιμασία του κακού στις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές του: της βίας, της απάτης, της αυθαιρεσίας, της προδοσίας, της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της ψευδολογίας, της πλεονεξίας, της πονηριάς. Η αποδοκιμασία επιχειρείται άλλοτε με αναφορά στη Θεία δίκη, άλλοτε με πειστικές υποδείξεις, πιο συχνά όμως με τη διαπίστωση του παραλογισμού του κακού, με τη γελοιοποίηση του καθώς και με τη φιλοσοφική ενατένιση της ζωής.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Αίσωπος ήταν πολύ γνωστός «λογοποιός». Εκτός από τους μύθους γνώριζε και διηγούνταν πολλά αστεία κι ανέκδοτα. 'Άλλοι υποστηρίζουν ότι δε δημιούργησε μύθους αλλά τους συγκέντρωσε, τους συμπλήρωσε και τους τελειοποίησε. Αυτοί προέρχονταν είτε από τους αρχαιότερους Έλληνες είτε από άλλους λαούς, όπως οι Φρύγες. Δεν αποκλείεται βέβαια να επινόησε κι ο ίδιος μερικούς απ' αυτούς. Πάντως, τους χρησιμοποίησε πολύ στη ζωή του, με τόση δεξιότητα κι επιτυχία, ώστε να συνδεθεί τελικά το όνομά του μ' αυτούς.

Λέγεται πως διηγιόταν τους μύθους του αυτούς όχι μόνο στη διάρκεια της ζωής του αλλά και με σκοπό να υποστηρίξει την αθωότητά του στο δικαστήριο. Μέσα τους διακρίνεται το ευρύ, παρατηρητικό του πνεύμα κι η ικανότητά του να διδάσκει με μικρές, απλές ιστορίες, που πάντα έχουν στο τέλος κάποιο ηθικό δίδαγμα. Συνήθιζε με την παρατηρητικότητα και τη βαθιά σοφία του να πλάθει τέτοιες ιστορίες και να τις λέει γύρω του. Με τον καιρό απέκτησε μεγάλη φήμη κι όλοι έτρεχαν κοντά του για να ακούσουν κάποιο μύθο του σχετικά με κάποιο πρόβλημα τους. Σιγά σιγά οι μύθοι του άρχισαν να μεταδίδονται από στόμα σε στόμα μεταξύ των ανθρώπων, μέχρι την ελληνιστική εποχή οπότε συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά.ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%AF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82