Δίχως την καρδούλα σου..Γιωργος Νταλάρας.

http://youtu.be/xK4MDBArcgM

Κανελάδα σπιτική

Κανελάδα σπιτική και τέρμα στα αναψυκτικά!

Έχουν θεραπευτικές ιδιότητες, και γεύση όσο λίγα μπαχάρια.
Η κανέλα και το γαρίφαλο είναι φτιαγμένα για να αγαπιούνται, δίνοντας γεύση στον καφέ, τα σιροπιαστά γλυκά, σε κέικ και μηλόπιτες, αλλά και στον κιμά, το κόκκινο κρέας, ακόμη και τα πουλερικά.
Ειδικά, όταν ανακατεύονται παρέα, το άρωμά τους εκπέμπει σαγήνη προτού καν προλάβει η γεύση.
Υλικά: ●750 γρ. ζάχαρη * ●1,5 λίτρο νερό ●4 ξυλάκια κανέλας ●2 γαρίφαλα 

η συνέχεια εδώ
http://www.triklopodia.gr/2013/04/blog-post_3619.html

Έχουν θεραπευτικές ιδιότητες, και γεύση όσο λίγα μπαχάρια.

Η κανέλα και το γαρίφαλο είναι φτιαγμένα για να αγαπιούνται, δίνοντας γεύση στον καφέ, τα σιροπιαστά γλυκά, σε κέικ και μηλόπιτες, αλλά και στον κιμά, το κόκκινο κρέας, ακόμη και τα πουλερικά.

Ειδικά, όταν ανακατεύονται παρέα, το άρωμά τους εκπέμπει σαγήνη προτού καν προλάβει η γεύση.

Υλικά:

●750 γρ. ζάχαρη *  ή 400-500 γρ. μέλι

●1,5 λίτρο νερό

●4 ξυλάκια κανέλας

●2 γαρίφαλα

Εκτέλεση: 

βάζετε σε μια κατσαρόλα τη ζάχαρη, τα ξυλάκια της κανέλας και τα γαρίφαλα και προσθέτετε το νερό. Αφήνετε τα υλικά να βράσουν για περίπου 20 λεπτά, ανακατεύοντας συνεχώς, και αν χρειαστεί ξαφρίζετε. Μόλις γίνει παχύρρευστο το σιρόπι, βγάζετε την κατσαρόλα από τη φωτιά. Αφήνετε την κανελάδα να κρυώσει και τη βάζετε σε μπουκάλια. Διατηρείται εντός ή εκτός ψυγείου.

Tip: πίνεται σαν αναψυκτικό, μπορείτε να τη βάλετε σε παγωτά ή να τη σερβίρετε με κρύο νερό και παγάκια σαν γρανίτα.

Κανέλα

Στην «Πολίτικη κουζίνα», του Τάσου Μπουλμέτη, ένας από τους ήρωες φροντίζει να δώσει τον ακριβή ορισμό της_ «γλυκιά και πικρή όπως η γυναίκα» (όποιος το παρακάνει στις ποσότητες, έχει γευθεί την πικράδα που αφήνει στο στόμα).

Με καταγωγική ρίζα από την Κεϋλάνη, την Κίνα και τις Ινδίες, η κανέλα θεωρείται από τα αρχαιότερα μπαχαρικά.

Η κανέλα χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις ατονίας, ενώ ανακουφίζει τους καταπονημένους μυς. Είναι καλή πηγή μαγνησίου και σιδήρου, παρά ταύτα δεν μπορεί να μπει σε μεγάλες ποσότητες στα πιάτα μας. Είναι θερμαντική, εφιδρωτική, βελτιώνει τη λειτουργία των νεφρών και θεωρείται ιδανική για την αντιμετώπιση της δυσπεψίας, των κολικών και της διάρροιας. Ο αποξηραμένος φλοιός της, όταν γίνει έγχυμα ή αφέψημα, βοηθάει στην αντιμετώπιση του κρυολογήματος και της γρίπης, ενώ η σκόνη μπαίνει σε πληγές και τσιμπήματα, καθώς έχει αντισηπτική και επουλωτική δράση.

Όταν προστίθεται στο φαγητό, αυξάνει αυτομάτως τον χρόνο συντήρησής του. Συναντάται στις περισσότερες αφροδισιακές συνταγές, καθώς… ανεβάζει τη θερμοκρασία, τονώνοντας την κυκλοφορία του αίματος.

Πολλοί τη συγχέουν με την κάσσια, φυτό συγγενικό, που προέρχεται από την Κίνα και το Βιετνάμ. Αν και η γεύση της είναι πιο δυνατή, εντούτοις η διάκριση είναι δύσκολη όταν τα μπαχαρικά είναι σε μορφή σκόνης. Τα ξυλάκια κάσσιας ξεχωρίζουν από τα αντίστοιχα της κανέλας, καθώς είναι συμπαγή και δεν αποτελούνται από λεπτές στρώσεις.

Περισσότερα για την κανέλα, εδώ!

Γαρίφαλο

Ή αλλιώς μοσχοκάρφι. Περιέχει αιθέριο έλαιο, την ευγενόλη, η οποία ανακουφίζει από τον πόνο, αλλά και από τον τυμπανισμό, τη δυσπεψία και τη ναυτία, ενώ έχει ήπια αντισηπτική δράση.

Συμβάλλει στην αντιμετώπιση λοιμώξεων και μυκητιάσεων, ενώ παράλληλα εφαρμόζεται θεραπευτικά στην ακμή, τον έρπητα, ακόμη και το κριθαράκι. Έχει τανίνες και φλαβονοειδή, ουσίες στις οποίες αποδίδονται ευεργετικές ιδιότητες για την καρδιά.

Τονώνει την ερωτική διάθεση και διεγείρει την πνευματική λειτουργία.

Το γαρίφαλο προσφέρει τα χαρίσματα του σε πίτες, τάρτες, γλυκά, σιρόπια, τα καπνιστά και το ζαμπόν, αλλά και στα μαγειρευτά, όπως το χοιρινό, τις σάλτσες με ντομάτα, ακόμα και τις σούπες. Ταιριάζει με το κυνήγι, ενώ αρωματίζει πολλές φορές το ρύζι και το τσάι.

Προσοχή στις ποσότητες, είναι ιδιαίτερα αρωματικό και καυτερό – συνιστάται, να αφαιρείται από το φαγητό προτού σερβιριστεί.

Παραλλαγή της συνταγής από το sintagespareas.gr

Τι χρειαζόμαστε:

1 1/2 κιλό νερό

750 γρ. ζάχαρη

8 ξυλαράκια κανέλας

Πώς το κάνουμε:

1. Βαζουμε ολα τα υλικα σε κατσαρολα και τα βράζουμε για 30 λεπτά περίπου.
2. Στην αρχή θα βγάλει λίγο αφρό που πρέπει να τον αφαιρέσουμε.
3. Το μάτι θα είναι στο φουλ συνέχεια.
4. Γύρω στη μισή ώρα περίπου θα δείτε ότι αρχίζει να φουσκώνει, πράγμα που σημαίνει ότι έχει δέσει αρκετά.
5. Το κατεβάζεται από τη φωτιά.
6. Όσο είναι ζεστό το σουρώνεται, γιατί όσο κρυώνει θα πήζει και δεν θα είναι εύκολο να σουρωθεί.
7. Αφήνεται να κρυώσει εντελώς. Θα γίνει ένα πολύ παχύρευστο σιρόπι. Το βάζετε σε μπουκάλι κατά προτίμηση γυάλινο.
8. Διατηρείτε εντός και εκτός ψυγείου.
9. Για να την απολαύσετε, βάζετε σε ποτήρι 1/3 κανελάδα και συμπληρώνεται τα 2/3 με νερό ή θρυμματισμένο πάγο.
10. Σε κάποιες περιοχές με πολύ κρύο που χιονίζει, τη σερβίρουν με χιόνι (λίγο αλλόκοτο βέβαια, αφού με το κρύο θέλεις να πιεις κάτι ζεστό, αλλά αν το συνδυάσεις με καλή παρέα και δίπλα στο τζάκι είναι σκέτη απόλαυση!!!)

Σημείωση: να θυμάστε πως όλα τα βότανα και τα μπαχαρικά τα χρησιμοποιούμε με μέτρο, διότι ή υπερκατανάλωσή τους έχει αντίθετα αποτελέσματα. Γι` αυτό να τα καταναλώνουμε με διακοπές, π.χ. πίνουμε κανελάδα για δύο εβδομάδες και διακόπτουμε με κάτι άλλο για μία, και ούτω καθ` εξής…

*Προσωπικά βάζω μέλι. Αν δεν έχω βάζω ζάχαρη, αλλά πολύ λιγότερη. Βάζω, δοκιμάζοντας, όση μου αρέσει. Βέβαια έτσι δεν γίνεται παχύρρευστη αλλά στην γεύση παραμένει η ίδια και είναι και πιο υγιεινή!!!

Πηγή: proionta-tis-fisis.blogspot.com

ΦΙΛΟΠΟΙΜΗΝ

Μυθικη Αναζητηση

 
ΦΙΛΟΠΟΙΜΗΝ,Ο ΕΣΧΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
<Την εποχή της διακυβέρνησης του κατάφερε να εντάξει και τη Σπάρτη στη συμπολιτεία κατορθώνοντας προσωρινά να ενώσει σχεδόν όλη την Πελοπόννησο. Πέθανε το 183 π.Χ. κατά τη διάρκεια μιας εξέγερσης στη Μεσσηνία. Ονομάστηκε έσχατος των Ελλήνων, επειδή μετά το θάνατο του. 
http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_8058.html.

Μαρμελάδα Φράουλα

Μαρμελάδα Φράουλα

Μια και είμαστε στην εποχή όπου κατεβαίνει σχετικά η τιμή της φράουλας πάμε να δούμε πως φτιάχνεται η μαρμελάδα φράουλα

magica3.05.2011, 23:39

Κατηγορία: Σπιτικές Κονσέρβες

Tags:φράουλες, Διατήρηση τροφίμων, μαρμελάδα, μαρμελάδα φράουλα

Η μαρμελάδα φράουλα μαζί με τη μαρμελάδα σύκο είναι οι δυο αγαπημένες μου μαρμελάδες. Αμέσως μετά στη λίστα προτίμησης μου είναι η μαρμελάδα ροδάκινο και η μαρμελάδα αχλάδι.
Για τις δυο από τις τέσσερις, δηλαδή τη μαρμελάδα σύκο και τη μαρμελάδα αχλάδι χρησιμοποιώ φρούτα από το κτήμα μου ενώ για τις δυο άλλες αγοράζω φρούτα. Το ταπεινό ροδακινάκι μονίμως έχει χαμηλή τιμή αλλά τη φραουλίτσα τη βαράνε στο δοξα πατρί οπότε δε μπορώ να πω ότι κάνω μεγάλες ποσότητες μαρμελάδας. Αυτή την εποχή όμως η τιμή της φράουλας πέφτει σχετικά οπότε έφτασε η ώρα να φτιάξουμε μαρμελάδα!

Η διαδικασία εύκολη. Στις μαρμελάδες μου διατηρώ την αναλογία 1 κιλο φρούτου για 400 γραμμάρια ζάχαρη. Προσθέτουμε και δυο κουταλιές χυμό λεμόνι για να αυξήσουμε την οξύτητα της μαρμελάδας και είμαστε βασιλιάδες τον επόμενο χειμώνα. Η ποσοτητα αυτή γεμίζει 2 βαζα των 375 γρ. ή ένα βάζο των 750γρ και μας αφήνει και κατιτίς για να φάμε το επόμενο πρωί.


Καταρχήν καθαρίζουμε και πλένουμε τις φραουλίτσες. Τις βάζουμε στην κατσαρόλα, τις ανακατεύουμε με τη ζάχαρη και προσθέτουμε και το χυμό λεμόνι.

Στη συνέχεια ανάβουμε το μάτι της κουζίνας σε μέτρια φωτιά και τις ανακατεύουμε συχνά πυκνά . Όσο ζεσταίνονται και σιγοβράζουν αρχίζουν να λιώνουν. Τις βοηθάμε κι εμείς λιγουλάκι με την κουτάλα αλλά γενικά δε θέλουμε να τις κάνουμε πολτό τελείως, μας αρέσουν τα μικρά κομματάκια. Τώρα εσείς αν την προτιμάτε όπως τις αγοραστές λιώστε τις φραουλες.

Όπως και να έχει… κάποια στιγμή οι φράουλες θα λιώσουν και θα αρχίσει να γίνεται η μαρμελάδα…
Γενικά τις μαρμελάδες όσο πιο πολύ τις βράζουμε τόσο πιο σφιχτές γίνονται αφού μέσω του ατμού χάνουν τα υγρά τους.
Συνέχεια εδώ
http://www.sheblogs.eu/2011/05/03/marmelada-fraoula/

Το άρωμα του ονείρου / Τομ Ρόμπινς

http://www.dreamersandco.com/2012/12/tom-robbins-to-aroma-tou-oneirou.html

Το άρωμα του ονείρου / Τομ Ρόμπινς

Γράφει: Vasileios Gretsistas

Ο Τομ Ρόμπινς δεν νομίζω ότι χρειάζεται συστάσεις στο ελληνικό κοινό. Βιβλία του όπως ο «Τρυποκάρυδος» αλλά και «Το άρωμα του ονείρου» έμειναν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη των αναγνωστών.

Εντύπωση μου προκάλεσε πως στην εκδοτική αγορά της Ισπανίας αποτελεί συγγραφέας δύο συνεχόμενων αποτυχιών στις αρχές της δεκαετίας του 70 και 90 με την κυκλοφορία του «Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν» και του «Ο χορός των εφτά πέπλων» αντίστοιχα, και έτσι δεν του δόθηκε η ευκαιρία να κυκλοφορήσουν τα πιο δημοφιλή βιβλία του: «Το άρωμα του Ονείρου» και ο «Τρυποκάρυδος». Αυτό που με παρεξένεψε πιο πολύ, ήταν η μεγάλη αντίθεση του «συγγραφέα αποτυχία» στην Ισπανία και του συγγραφέα κορυφαίων πωλήσεων στην Ελλάδα. Γιατί να συμβαίνει αυτό; Νομίζω πως ο πιο σημαντικός λόγος είναι πως στην Ελλάδα παρουσιάστηκε ως κάτι πολύ εναλλακτικό...ή τουλάχιστον αγαπήθηκε πολύ από αυτό το κοινό.

Το άρωμα του ονείρου, αποτελεί την ιδιαίτερη ιστορία αναζήτησης ενός μοναδικού αρώματος και της αθανασίας. Μιλά για τον διακαή πόθο του ανθρώπινου είδους να ξεπεράσει την τυραννία των γηρατειών και του φυσικού θανάτου. 

Ο θάνατος και η αθανασία ως θέματα αποτελούν και την αφετηρία του βιβλίου με πρωταγωνιστή τον Βασιλιά Αλομπάρ, ενώ το τέλος του υπογράφεται 1000 χρόνια αργότερα στο σύγχρονο Παρίσι. Αυτό που αισθανόμαστε ως αναγνώστες είναι η σημαντικότητα του να αισθάνεσαι την οσμή όλων των πραγμάτων αλλά και το να χαλαρώνεις και να απολαμβάνεις τη ζωή. Είναι μια ιστορία γεμάτη από μεταφορές και εκκεντρικότητες που προκαλούν το μυαλό.

Ο Αλομπάρ, πρώην Βασιλιάς στη Βοημία και καταδικασμένος να πεθάνει, απομακρύνεται από το βασίλειό του για να γλιτώσει και ψάχνει απεγνωσμένα να επιτύχει την αθανασία. Γνωρίζει την Κούδρα που σύντομα θα γίνει η γυναίκα του και θα ταξιδεύουν μαζί σε όλο τον κόσμο. Στην εξερεύνησή τους θα γνωρίσουν τους Βανταλούπερ που ζουν σε σπηλιές. Μαζί τους θα εξασκηθούν στις τεχνικές της αθανασίας οι οποίες βασίζονται σε 4 σημεία: αέρας, νερό, γη και φωτιά. 

Στα ταξίδια τους θα γνωρίσουν επίσης και τον Θεό Πάνα που την περίοδο εκείνη είχε χάσει τελείως τη δύναμή του, καθώς ο Χριστιανισμός κέρδιζε έδαφος χρόνο με τον χρόνο. Ασχολία της Κούδρας τη περίοδο εκείνη ήταν να προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα μοναδικό άρωμα που θα κάλυπτε την απαίσια μυρωδιά του, που του προκαλούσε συνέχεια προβλήματα. 

Μετά από τόσα ταξίδια και αναζητήσεις η Κούδρα αποφασίζει πως δεν αντέχει άλλο να περιπλανιέται στον κόσμο, και ότι έχει ανάγκη από μια βάση. Αυτό που αναζητούσαν εδώ και τόσο καιρό μαζί, της προκαλεί πλέον πλήξη. Όλοι έρχονται και φεύγουν ενώ οι ίδιοι συνεχίζουν κάτι που στην πορεία φαίνεται πολύ σκληρό. Αποφασίζει τελικά πως η λύση μπορεί να βρεθεί από την εξαΰλωση, όπως είχε μάθει στις σπηλιές των Βανταλούπερ με τη σκέψη να επιστρέψει αν δει ότι έχει μετανιώσει. 

Παράλληλα με όλα αυτά βλέπουμε στο παρόν την Πρισίλα στο Σιάτλ, τη Μαντάμ Ντεβαλιέ και τη βοηθό της Βλου στη Νέα Ορλεάνη αλλά και τους Λεφέβρ στο Παρίσι. Όλοι τους, εδώ και αρκετό καιρό είναι παραλήπτες διαφόρων παντζαριών. 

Ποιά η σύνδεσή τους με αυτό που ψάχνουν όλοι; Για ποιόν λόγο επίσης, ένα σμήνος μέλισσες κυνηγά και σκοτώνει κόσμο στον δρόμο; 

Ένα βιβλίο γεμάτο όνειρα, μυρωδιές, φιλοσοφία και αγάπη παντοτινή. 

Από αισθητική πλευρά νομίζω πως όλες οι κυκλοφορίες του Ρόμπινς από τις εκδόσεις Αίολος χρειάζονται μια νέα πιο μοντέρνα εμφάνιση, ίσως αυτής που υπάρχει για τις αμερικανικές εκδόσεις της Bantam Dell/Random House να είναι η ιδανική.

Τιμή: 17,33€ | Σελίδες: 411 | Μετάφραση από τα αγγλικά: Γιάννης Κωστόπουλος

70η Επέτειος της μάχης των οχυρών

70η Επέτειος της μάχης των οχυρών

Με κάθε επισημότητα τιμάται και φέτος η 70η επέτειος της μάχης στο οχυρό του Ρούπελ. Τη φρουρά του οχυρού αποτελούσαν 27 αξιωματικοί και 950 οπλίτες.
Σύμφωνα με τα ιστορικά γεγονότα: «στις 6 Α­πρι­λί­ου 1941, απένα­ντι α­πό το Ρούπελ εί­χε α­να­πτυ­χθεί το Γερμανικό 125ο γερ­μα­νι­κό Σύ­νταγ­μα Ε­πί­λε­κτων, το ο­ποί­ο εί­χε λάβει μέ­ρος με ε­πι­τυ­χί­α, στις μά­χες της γραμ­μής Μαζινό στη Γαλ­λί­α. Σε δεύ­τε­ρη γραμ­μή η 2η Τ/Θ Γερ­μα­νι­κή και δύ­ο Βουλ­γα­ρι­κές Με­ραρ­χί­ες Πε­ζι­κού. Την Κυ­ρια­κή 6 Α­πρι­λί­ου 1941 οι Γερ­μα­νοί με το πρώ­το φως της ημέρας, αρ­χί­ζουν σφο­δρό βομ­βαρ­δι­σμό του ο­χυ­ρού με πυ­ρά πυ­ρο­βο­λι­κού.
Μι­σή ώ­ρα αρ­γό­τε­ρα, υ­πό την προ­στα­σί­α σμή­νους α­ε­ρο­σκα­φών ‘’στουκας’’, αυ­το­κι­νού­με­νο Πυ­ρο­βο­λι­κό και Πε­ζι­κό διέρ­χο­νται τον πο­τα­μό Μπιστρίτσα σε διά­φο­ρα ση­μεί­α και κα­τευ­θύ­νο­νται προς το ο­χυ­ρό. Ταυ­τό­χρο­να λέμ­βοι ε­φό­δου προ­σπα­θούν να δια­σχί­σουν τον ποταμό Στρυ­μό­να για να βρε­θούν πί­σω α­πό τα τμή­μα­τά του ελληνικού στρατού.
Οι τρεις πρώ­τες ό­μως θα α­κι­νη­το­ποι­η­θούν πά­νω σε συρ­μά­τι­νο πλέγ­μα που εί­χε το­πο­θε­τη­θεί για τον σκο­πό αυ­το, και τα πλη­ρώ­μα­τά τους α­πο­δε­κα­τί­ζο­νται, ε­νώ οι υ­πό­λοι­ποι γυ­ρί­ζουν πί­σω.
Δευ­τέ­ρα 7 Α­πρι­λί­ου, στις έ­ξι πα­ρά τέ­ταρ­το αρ­χί­ζει και πά­λι σφο­δρός βομ­βαρ­δι­σμός Πυ­ρο­βο­λι­κού και α­ε­ρο­σκα­φών. Τα ‘’ στούκας’’ ό­μως τώ­ρα πε­τούν τό­σο χα­μη­λά, ώ­στε α­κό­μη και σή­με­ρα οι λί­γοι ε­να­πο­μεί­να­ντες στη ζω­ή πο­λε­μι­στές να θυ­μού­νται, ό­τι έ­βλε­παν τα πρό­σω­πα των πι­λό­των.
Τα γερ­μα­νι­κά τμή­μα­τα ξε­κι­νούν αλ­λά κα­θη­λώ­νο­νται ξα­νά, χω­ρίς κα­νέ­να α­πο­τέ­λε­σμα. Α­πό τις δώ­δε­κα μέ­χρι τις δύ­ο το με­ση­μέ­ρι πε­νή­ντα ε­χθρι­κά α­ε­ρο­σκά­φη βομ­βαρ­δί­ζουν τις θέ­σεις της Πυ­ρο­βο­λαρ­χί­ας του Λο­χα­γού Κυ­ρια­κί­δη, ο ο­ποί­ος ευ­ρι­σκό­με­νος ε­ντός του Κέ­ντρου Διευ­θύν­σε­ως Πυ­ρός με τον Αν­θλγό Βλά­χο, κα­τα­πλα­κώ­θη­καν α­πό τις βόμ­βες και έ­χα­σαν τη ζω­ή τους. Η γερ­μα­νι­κή διοί­κη­ση α­πό τις α­πο­γευ­μα­τι­νές ώ­ρες της ι­δί­ας η­μέ­ρας θέ­τει σε ε­φαρ­μο­γή, σχέ­διο πα­ρα­κάμ­ψε­ως των ο­χυ­ρών, α­πό την κοι­λά­δα του Στρού­μνι­τσα πο­τα­μού, προς τη λί­μνη Δοϊ­ρά­νη.
Το βρά­δυ η 2η τε­θω­ρα­κι­σμέ­νη γερ­μα­νι­κή Με­ραρ­χί­α φθά­νει στα Ελ­λη­νο-Γιου­γκο­σλα­βι­κά σύ­νο­ρα. Τρί­τη 8 Α­πρι­λί­ου, οι Γερ­μα­νοί, πα­ρά τους α­πό ε­δά­φους και α­έ­ρος σφο­δρούς βομ­βαρ­δι­σμούς, αποτυγχάνουν για ακόμη μία φορά.
Τε­τάρ­τη 9 Α­πρι­λί­ου, στις πέ­ντε το α­πό­γευ­μα, εμ­φα­νί­ζο­νται Γερ­μα­νοί αγγελιόφοροι προ του υ­ψώ­μα­τος Ούσιτα και γνω­ρί­ζο­ντας ό­τι εί­χε υ­πο­γρα­φεί η συν­θη­κο­λό­γη­ση με την Ελ­λη­νι­κή Κυ­βέρ­νη­ση στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, α­παι­τούν την πα­ρά­δο­ση του ο­χυ­ρού.

Ο Διοι­κη­τής του «Συ­γκρο­τή­μα­τος Ρούπελ» Ταγ­μα­τάρ­χης Δου­ρά­τσος α­πο­στέλλει τον Αν­θ/λγό Δα­μια­νό α­πό το ύ­ψω­μα Οούσιτα με ε­ντο­λή, ό­πως ε­πα­κρι­βώς α­να­γρά­φε­ται στην έκ­θε­ση πο­λε­μι­κής δρά­σης του, της 12 Αυ­γού­στου 1941 να δια­μη­νύ­σει στον Γερ­μα­νό Α­ξιω­μα­τι­κό τα ε­ξής:

Πρώ­το «Τα ο­χυ­ρά πα­ρα­δί­δο­νται μό­νον ό­ταν κυ­ριευ­θώ­σιν πα­ρά του α­ντι­πά­λου».

Δεύ­τε­ρο «Τοιού­των δια­τα­γών πε­ρί α­να­κω­χής στε­ρού­με­θα πα­ρά των ιε­ραρ­χι­κώς προ­ϊ­στα­μέ­νων μας αρ­χών».

Τρί­το «Δια­τα­γάς λαμ­βά­νο­μεν και ε­κτε­λού­μεν μό­νον τας προ­ερ­χο­μέ­νας εκ των προ­ϊ­στα­μέ­νων μας αρ­χών».

Τέ­ταρ­το «Ο α­γών θα συ­νε­χι­σθεί. Πά­σα δε α­πό­πει­ρα προ­σεγ­γί­σε­ως του ο­χυ­ρού θα συ­ντρι­βεί ».
   ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/04/epeteios-ths-maxhs-twn-oxyrwn.html

Χαράλαμπος Μπούρας - Ο συντηρητής που χαρίζει χρόνια στην Ακρόπολη...

Ο συντηρητής που χαρίζει χρόνια στην Ακρόπολη...

Ο καθηγητής του Πολυτεχνείου, Χαράλαμπος Μπούρας, στο πρόσωπο του οποίου τιμήθηκε το έργο της αναστήλωσης του Παρθενώνα.

Αν η Ακρόπολη μπορούσε να έχει επίθετο, το πιθανότερο θα ήταν να πάρει το δικό του καθώς την έχει «παντρευτεί» εδώ και 38 χρόνια. Τόσα όσα και τα χρόνια που κρατά το τιμόνι – με ακεραιότητα και με την προσοχή που αρμόζει στο κορυφαίο σύνολο μνημείων της Κλασικής Αρχαιότητας – της Επιτροπής Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως, η οποία τιμήθηκε πρόσφατα με το έγκριτο βραβείο της Europa Nostra.
Οι διακρίσεις δεν είναι κάτι που κυνήγησε ποτέ έως τώρα ο Μπάμπης Μπούρας, όπως τον αποκαλούν οι δικοί του άνθρωποι. Για εκείνον η μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι μια σωστά ολοκληρωμένη μελέτη, τα λεπτομερή και ακριβή σχέδια, τα μνημεία που θα κερδίσουν χρόνια ζωής χάρη στις καίριες αναστηλωτικές επεμβάσεις. Είναι οι στιγμές που μπορείς να δεις τα μάτια του 80χρονου μικροκαμωμένου ομότιμου καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου να λάμπουν μέσα από τα γυαλάκια του, κάτω από το ύφος τού παλαιάς κοπής επιστήμονα.

Χαμηλού προφίλ, διόλου διπλωματικός και των δημοσίων σχέσεων, ποτέ δεν θα παραδεχθεί πως η όποια επιτυχία είναι δική του. Πάντοτε αποδίδει το θετικό αποτέλεσμα στους συνεργάτες του. Κι ας είναι πάντα εκείνος που θα δώσει τις κατευθύνσεις, θα βρει τις λύσεις, θα παρακολουθήσει τα πάντα έως την τελευταία λεπτομέρεια.

 

ΣΚΑΛΩΣΙΕΣ. Είναι ο άνθρωπος που σχεδόν επί τέσσερις δεκαετίες έχει ντύσει με σκαλωσιές τα μνημεία της Ακρόπολης. Δεν υπέκυψε σε όσους δυσανασχετούσαν για τον σιδερόφρακτο Παρθενώνα. Γνώριζε καλά πως χρειαζόταν χρόνος για να απαλλάξει τα μνημεία της Ακρόπολης από τα σκουριασμένα σίδερα και το τσιμέντο που τα είχαν πληγώσει βαριά - λάθη παλαιότερων αναστηλώσεων. Και ως  άμισθο μέλος της Επιτροπής Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως από τη σύστασή της, το 1975, και γρήγορα αδιαμφισβήτητος πρόεδρός της πάλεψε με τις αστείρευτες γνώσεις του και τη μνημειώδη υπομονή του να τα γιατρέψει από πολλές πληγές που είχαν προκαλέσει το ανθρώπινο χέρι και ο χρόνος.

ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ ΕΔΩ  http://tothermometro.blogspot.gr/2013/04/blog-post_1139.html

Δημόκριτος ὁ Ἀβδηρίτης

Δημόκριτος ο Αβδηρίτης (460 - 370 π.κ.χ.)

Ο Δημόκριτος γεννήθηκε στα Άβδηρα γύρω στο 460 π.κ.χ. Φέρεται ως συγγραφέας πολλών έργων που κάλυπταν ποικίλες θεματικές περιοχές: μαθηματικά, φυσική, αστρονομία, ψυχολογία, ηθική, μουσική, ιατρική. Παρ' όλο που οι αρχαίες μαρτυρίες αναφέρουν ως εισηγητή της ατομικής θεωρίας τον Λεύκιππο, καμία ειδική αναφορά στο περιεχόμενο της διδασκαλίας του δεν σώζεται. Το αντίθετο συμβαίνει με τον φερόμενο ως μαθητή του Δημόκριτο στον οποίο παραπέμπουν όλες οι πηγές που έχουν σημασία για την ανασυγκρότηση της ατομικής φιλοσοφίας.

Ο Δημόκριτος, βρίσκεται όχι μόνο γεωγραφικά αλλά και πνευματικά στο αντίθετο άκρο από το Σικελό Εμπεδοκλή. Όσο η σκέψη του τελευταίου χαρακτηρίζονταν από μιαν ισχυρή θρησκευτική τάση και ήταν ριζωμένη στην πυρετώδη κοινωνικοπολιτική ατμόσφαιρα της Σικελίας, τόσο η φυσιογνωμία του Δημόκριτου έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ψυχρού και εγκρατούς επιστήμονα, του ουσιαστικά, αδιάφορου τόσο για τα θρησκευτικά προβλήματα όσο και για τις κοινωνικές συγκρούσεις και τα πολιτικά οράματα.

Άτομα και κενό

Η ατομική θεωρία συμμερίζεται την ελεατική απόρριψη της γένεσης και φθοράς των όντων και αποπειράται να εξηγήσει τις αλλαγές που παρατηρούμε στον κόσμο ως αναδιατάξεων των συστατικών και αναλλοίωτων στοιχείων των πραγμάτων. Οι Ατομικοί αποδέχονται μεν την ταύτιση του μηδενός και κενού, πειθαρχούν ωστόσο στα δεδομένα της αίσθησης και θεωρούν την πραγματικότητα της κίνησης και της μεταβολής βέβαιη και αδιαμφισβήτητη. Έτσι, πρώτοι αυτοί θα απορρίψουν την έννοια της απόλυτα συμπαγούς πραγματικότητας και θα αποδεχθούν την ύπαρξη του κενού ως προϋπόθεση για την κίνηση των θεμελιωδών δομικών στοιχείων: των ατόμων.

Ενώ λοιπόν οι Ατομικοί υιοθετούν για τα όντα τις ιδιότητες που τους απέδιδαν οι Ελεάτες, δεν διστάζουν να αποδεχτούν την ύπαρξη του μηδενός, ταυτίζοντάς το με το κενό. Δημιουργούν ουσιαστικά ένα δυϊστικό σύστημα, επιμένοντας ότι «στην πραγματικότητα υπάρχουν μόνο άτομα και κενό» και ερμηνεύοντας τον κόσμο και τις μεταβολές του ως αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης αυτών των δύο αρχών. Η ύλη για τους Ατομικούς δεν είναι συνεχής και επ' άπειρον διαιρετή, αλλά αποτελείται από σταθερά και αναλλοίωτα στοιχειώδη σωματίδια «τόσο μικρά που διαφεύγουν από τις αισθήσεις μας» τα οποία είναι προσιτά μόνο στη νόηση. Γι' αυτά τα μικρά σωματίδια υιοθετήθηκε η ονομασία άτομα προκειμένου να δηλωθεί η αδυναμία της επ' άπειρον τομής τους και η σύσταση της ύλης από έσχατα σταθερά και αδιαίρετα στοιχεία.

Ιδιότητες των ατόμων

Τα άτομα είναι συμπαγείς, πλήρεις και αδιαπέραστες μονάδες ύλης που δεν περιέχουν μέσα τους μέρη του κενού ή μη όντος, ούτε διακρίνονται σε μέρη. Στο συμπαγή χαρακτήρα τους φαίνεται να στηρίζεται και το αδιαίρετό τους, αφού η διαιρετότητα προϋποθέτει την ύπαρξη κενού στο εσωτερικό τους. Είναι αγέννητα, άφθαρτα, άπειρα στον αριθμό και απαθή αφού δεν επηρεάζονται από το περιβάλλον και δεν μεταλλάσσονται. Είναι «χωρίς ποιότητα» (άποια) και δεν διαφέρουν όσον αφορά την υλική τους υπόσταση, αλλά μόνο ως προς το σχήμα (Α__Ν), την τάξιν (κατεύθυνση Ζ___Ν) και την θέσιν (κατάσταση ΑΝ___ΝΑ). Σημαντικότερες είναι οι διαφορές που αναφέρονται στο σχήμα με δύο λόγια θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι τα άπειρα σε ποσότητα άτομα εμφανίζουν μια άπειρη ποικιλία σχημάτων και μορφών. Κάποιες μαρτυρίες αναφέρουν και διαφορές μεγέθους μεταξύ των ατόμων. Ο Δημόκριτος μάλιστα φέρεται να υποστήριξε την ύπαρξη «πολύ μεγάλων» ατόμων, ωστόσο δεν είναι βέβαιο αν αποδέχονταν και διαφορές στο βάρος τους.

Η κίνηση των ατόμων

Σε αντίθεση με τους προγενέστερους Προσωκρατικούς, η ατομική θεωρία προσεγγίζει την κίνηση ως ιδιότητα σύμφυτη στην ύλη, που δεν χρειάζεται να δικαιολογηθεί ειδικά, ούτε να εξηγηθεί η προέλευσή της. Τα άτομα κινούνται διαρκώς στο κενό, όπου δεν συναντούν καμιά αντίσταση. Καθώς συγκρούονται μεταξύ τους, τα όμοια συνδέονται και παραμένουν μαζί, ενώ τα ανόμοια παίρνουν διαφορετικές κατευθύνσεις.

Τα σώματα που μας περιβάλλουν είναι σύνολα ατόμων που έχουν ενωθεί σε ένα σύμπλεγμα περισσότερο ή λιγότερο σταθερό. Στα συμπλέγματα αυτά, τα άτομα διατηρούν την ιδιαιτερότητα τους και μια σχετική αυτονομία. Η ένωσή τους είναι βέβαιο ότι κάποτε θα λυθεί και το σώμα θα πάψει να υπάρχει ως ενότητα. Δεν είναι σαφές ποιοι ακριβώς «κανόνες» διέπουν τις ενώσεις των ατόμων και τη δημιουργία σωμάτων. Οι διαφορές στο βάρος των σωμάτων, μοιάζει να οφείλονται στις «ποσότητες» κενού που υπάρχει μέσα τους, ανάμεσα στα άτομάτους.

Η διαρκής κίνηση των ατόμων, οι συγκρούσεις και οι ενώσεις τους, δεν δημιουργούν μόνο επιμέρους σώματα, αλλά, σε μακροσκοπικό επίπεδο, και ολόκληρους κόσμους. Καθώς το πλήθος των ατόμων κινείται μέσα στο άπειρο κενό, τυχαίνει σε κάποια περιοχή να συγκεντρώνεται ένας μεγάλος αριθμός ατόμων και δημιουργείται μια δίνη, η οποία οδηγεί σε διαχωρισμό των ατόμων, σε επιμέρους συσσωματώσεις και στη δημιουργία ενός κόσμου. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται όχι ένας αλλά άπειροι κόσμοι. Πράγματι, καθώς το κενό όσο και τα άτομα είναι άπειρα, ασταμάτητα δημιουργούνται (και διαλύονται) νέοι κόσμοι, οι οποίοι διαφέρουν κατά το μέγεθος, το σχήμα, την ύπαρξη και κίνηση των άστρων τους και τις έμβιες μορφές τους.

Γνωσιοθεωρία

Όπως νωρίτερα ο Παρμενίδης και ο Ηράκλειτος, έτσι και ο Δημόκριτος εκφράζει επιφυλάξεις έναντι της αίσθησης και της αξιοπιστίας της. Συγκεκριμένα για τον Δημόκριτο «υπάρχουν δύο μορφές γνώσης, μια γνήσια και μια σκοτεινή. Στη σκοτεινή ανήκουν όλα τούτα: όραση, ακοή, όσφρηση, γεύση, αφή. Η άλλη η γνήσια είναι διαφορετική ...».

Με αφορμή την παρατήρηση ότι ένα και το αυτό αντικείμενο δημιουργεί διαφορετικές αισθητηριακές εντυπώσεις σε διαφορετικούς ανθρώπους, ο Δημόκριτος θεωρεί την αίσθηση αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης αντικειμένου και αισθητηριακού μηχανισμού του κάθε ανθρώπου και άρα συμβατική, επιφανειακή και ανίκανη να εισχωρήσει στο βάθος και στην ουσία των πραγμάτων. Το με ποιο τρόπο λειτουργεί αυτή η αλληλεπίδραση στις επιμέρους αισθήσεις δεν είναι σαφές. Σύμφωνα ωστόσο με κάποιες ενδείξεις, η αίσθηση παράγεται μέσω της συνάντησης ατόμων που απορρέουν από τα υλικά σώματα και από τα αισθητήρια όργανα.

Η γνήσια γνώση αντίθετα, κατά τον Δημόκριτο, δεν εξαρτάται από την αίσθηση, αλλά βασίζεται στη νόηση. Ακόμη και η νόηση, ωστόσο, περιγράφεται ως κάτι ανάλογο της αίσθησης και ανάγεται σε κινήσεις των ατόμων της ψυχής (η οποία επίσης αποτελείται από άτομα). Η νόηση έχει πάντως την ικανότητα να διεισδύει στις πιο «λεπτές» και δυσδιάκριτες περιοχές της πραγματικότητας, για τις οποίες δεν μπορούμε να έχουμε κανένα αισθητηριακό δεδομένο: τα άτομα και το κενό.

Ηθική

Σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στα νεότερα χρόνια, όπου η ηθική εκλαμβάνεται συνήθως ως ένα σύνολο κανόνων που μας επιβάλλονται καθορίζοντας δεσμευτικά τις πράξεις μας και τη στάση μας έναντι των άλλων ανθρώπων, στη δημοκρίτεια σκέψη η ηθική αποβλέπει κυρίως στην ευτυχία (ευδαιμονία) του κάθε ανθρώπου. Ο σκοπός αυτός ενυπάρχει στη ζωή κάθε ανθρώπου και εκφράζεται από τον Δημόκριτο με την έννοια της ευθυμίας.

«Οι άνθρωποι αποκτούν την ευθυμία με τη μετρημένη ευχαρίστηση και ζώντας με μέτρο. Η έλλειψη και η υπερβολή αντίθετα τείνουν να μεταστρέφονται και να προκαλούν στην ψυχή μεγάλες ταραχές. Οι ψυχές που κινούνται από μεγάλες αντιθέσεις δεν είναι ούτε ευσταθείς ούτε εύθυμες.»(DK 68B191)

Σύμφωνα λοιπόν με το Δημόκριτο η ευτυχία αποκτιέται μέσα σε μια διαβίωση που βασίζεται στο μέτρο. Πρόκειται στην ουσία για μια ισορροπημένη κατάσταση μετρημένης διαβίωσης, που παίρνει υπόψη τις ικανότητες του καθενός. Στην ουσία ο Δημόκριτος εκφράζει φιλοσοφικά το περίφημο αίτημα διαβίωσης σύμφωνα με το «μέτρον άριστον», προετοιμάζοντας συγχρόνως την αριστοτελική ηθική της «μεσότητας». συνέχεια  http://art-hellas.blogspot.gr/2012/02/460-370.html

ΧΑΝΤΡΑ ΣΤΟ ΚΟΜΠΟΛΟΙ ΣΟΥ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ

ΧΑΝΤΡΑ ΣΤΟ ΚΟΜΠΟΛΟΙ ΣΟΥ : Τραγουδι του Σταυρου Κουγιουμτζη από το LP ΟΤΑΝ ΑΝΘΙΖΟΥΝ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ ==Εδω απο τις εμφανισεις του Γ.Νταλαρα στο θεατρο ΑΤΤΙΚΟΝ με τους ΑΓΑΜΟΥΣ ΘΥΤΕΣ το 1993.

Ραφαήλ ή Ραφαέλο Σάντσιο

O Ραφαήλ ή Ραφαέλο Σάντσιο (ιταλ. Raffaello Sanzio* 28 Μαρτίου/6 Απριλίου 1483 - 6 Απριλίου 1520) ήταν Ιταλός ζωγράφος και αρχιτέκτονας της ύστερης Αναγέννησης. Υπήρξε ένας από τους επιφανέστερους καλλιτέχνες της εποχής του, του οποίου η φήμη και η αξία υπήρξαν ανάλογες με εκείνες του Μιχαήλ Άγγελου και του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Γεννήθηκε στο Ουρμπίνο και μαθήτευσε αρχικά στο πλευρό του πατέρα του, Τζιοβάνι Σάντι, και αργότερα εκπαιδεύτηκε στο εργαστήριο του Περουτζίνο. Παράλληλα, ήρθε νωρίς σε επαφή με κύκλους μορφωμένων ουμανιστών.

Τα πρώιμα έργα του χρονολογούνται στις αρχές του 16ου αιώνα και φιλοτεχνήθηκαν κατά κύριο λόγο στην Περούτζια, πριν εγκατασταθεί στη Φλωρεντία και αργότερα στη Ρώμη. Εκεί ολοκλήρωσε ορισμένα από τα σπουδαιότερα έργα του, μεταξύ των οποίων οι τοιχογραφίες στο Βατικανό. Αυτά τα έργα ακολούθησαν τη λεγόμενη Σχολή των Αθηνών, ως έκφραση κλασικής τέχνης. Ως αρχιτέκτων προσανατολίστηκε στις επιλογές του Μπραμάντε, μετά το θάνατο του οποίου ανέλαβε τη διεύθυνση των έργων στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου. Πέθανε απρόσμενα σε ηλικία 37 ετών στη Ρώμη. Χαρακτηρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους της Ευρώπης, του οποίο το έργο θαυμάζεται για την καθαρότητα της φόρμας του και τη δεξιοτεχνία του.

Ο Ραφαήλ γεννήθηκε το 1483 στο δουκάτο του Ουρμπίνο, το οποίο αποτελούσε την εποχή εκείνη σημαντικό πνευματικό κέντρο, κατά την περίοδο της ηγεμονίας του Φεντερίκο ντα Μοντεφέλτρο. Ο πατέρας του, Τζοβάνι Σάντι, ήταν διακεκριμένος ζωγράφος που συχνά πρόσφερε τις υπηρεσίες του στην Αυλή του δούκα και έχαιρε επίσης ιδιαίτερης εκτίμησης ως ποιητής και χρονικογράφος. Πέθανε όταν ο Ραφαήλ ήταν μόλις στην ηλικία των έντεκα ετών και ενώ τρία χρόνια νωρίτερα είχε ήδη σημειωθεί ο θάνατος της μητέρας του ονόματι Μάγια ντι Μπατίστα Κιάρλα. Υπήρξε ο πρώτος δάσκαλος του γιου του στη ζωγραφική, ο οποίος σύμφωνα με τον Τζόρτζιο Βαζάρι μαθήτευσε αργότερα στο πλευρό του Περουτζίνο, στην Περούτζια. Ο τελευταίος αποτελούσε έναν από τους πλέον διακεκριμένους και επιτυχημένους ζωγράφους της εποχής, αναλαμβάνοντας την εκπαίδευση του Ραφαήλ ενώ βρισκόταν στην κορυφή της δόξας του. Η άφιξή του στην Περούτζια και η έναρξη της συνεργασίας του με τον Περουτζίνο δεν έχει προσδιοριστεί με ακρίβεια, ωστόσο τοποθετείται περίπου το 1495.

Η πρώτη επίσημη καταγραφή της δραστηριότητας του χρονολογείται στις 10 Δεκεμβρίου του 1500, σύμφωνα με έγγραφο που πιστοποιεί πως ανέλαβε να φιλοτεχνήσει ένα ιερό, με προθεσμία έως το Σεπτέμβριο του 1502. Ανέλαβε τις πρώτες παραγγελίες έργων του για εκκλησίες στη Τσιτά ντι Καστέλο και στην Περούτζια, πόλεις που βρίσκονταν σε μικρή απόσταση από το Ουρμπίνο, ενώ φιλοτέχνησε επίσης τα σχέδια για μία σειρά νωπογραφιών για τη Biblioteca Piccolomini της Σιένα, έργο που ανέλαβε να ολοκληρώσει ο Μπερνάρντινο Πιντουρίκιο. Η πιθανώς παλαιότερη και άθικτη μέχρι σήμερα εικόνα που φιλοτέχνησε για την εκκλησία του Αγίου Δομήνικου στη Τσιτά ντι Καστέλο, μία σύνθεση με θέμα τη σταύρωση του Χριστού (π.1502-3, Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου), παρουσιάζει αρκετά κοινά στοιχεία με έργα του Περουτζίνο, γεγονός που μαρτυρά την επίδραση του τελευταίου στην τεχνοτροπία του Ραφαήλ.


Έργα

Madonna di Casa Santi, c. 1498, Urbino, Casa Santi
San Sebastiano, 1501-2, Bergamo, Accademia Carrara
Pala degli Oddi, 1502-1503, Roma, Pinacoteca Vaticana
Το όνειρο του ιππότη, 1503-4, Λονδίνο, National Gallery
Οι γάμοι της Παρθένου, Μιλάνο, Πινακοθήκη Μπρέρα
Madonna del Granduca, 1504, Firenze, Galleria Palatina
San Giorgio e il drago, 1505, Παρίσι, Λούβρο
Η έρις της Θείας Ευχαριστίας, 1508-11, Βατικανό, Stanza della Segnatura
Η σχολή των Αθηνών, 1508-11, Βατικανό, Stanza della Segnatura
Ο Παρνασσός, 1508-11, Βατικανό, Stanza della Segnatura
Madonna Sistina, 1513-1514, Δρέσδη, Gemäldegalerie
H πυρκαγιά του Μπόργκο, 1514, Musei Vaticani
La Fornarina, 1518-1519, Roma, Galleria nazionale d'arte antica di Palazzo Barberini

http://el.wikipedia.org/wiki/Ραφαήλ