ΣΤΑΦΙΔΟΨΩΜΟ

ΣΤΑΦΙΔΟΨΩΜΟ

ΥΛΙΚΑ ΣΥΝΤΑΓΗΣ
Αλευρι Δυνατο 500γρ
Αλευρι Μαλακο 500γρ
Μαγια 40γρ
Ζαχαρη 100γρ
Βουτυρο 50γρ
Σταφιδα 500γρ
Νερο 500γρ
Κανελα 1κ.γ.
Γαρυφαλο
Μοσχοκαρυδο

ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΣΥΝΤΑΓΗΣ
Ξεκιναμε το ζυμωμα με το αλευρι, το νερο, την μαγια
την ζαχαρη, και το βουτυρο. Για περιπου 4λ στην αργη
ταχυτητα και μολις αρχιζει να δενει το ζυμαρι προσθετουμε
τα μυρωδικα μας, κανελα σιγουρα, τα αλλα προαιρετικα,
και μολις τα απορωφησει το ζυμαρι προσθετουμε την σταφιδα
και συνεχιζουμε το ζυμωμα για 3λ στην γρηγορη ταχυτητα.
Αφηνουμε να ξεκουραστει για 20λ και πλαθουμε σε φυτιλια
τα βουταμε στο σουσαμι τα αφηνουμε για ξεκουραση για 30λ,
και κραταμαι τις δυο ακρες και τα γυριζουμε σε σαλιγκαρι,
τοποθετουμε σε λαμαρινα με αντικολητικο χαρτι, αφηνουμε να
γινουν για 40λ και φουρνιζουμε στους 200β για 25λ.
Καλη σας επιτυχια!!!

Το παιδί εκπαιδεύεται παίζοντας

► Το παιδί εκπαιδεύεται παίζοντας (ηλικίες 2,5 - 5 ετών)
...από την Αντιγόνη Γινοπούλου
Ψυχολόγο – Παιδοψυχολόγο
Τα παιδιά αναπτύσσονται με γρήγορους ρυθμούς και μαθαίνουν τον κόσμο κυρίως μέσα από το παιχνίδι με αποτέλεσμα να ακολουθούν κανόνες, να κάνουν καινούρια πράγματα, να μοιράζονται τα παιχνίδια με άλλα παιδιά, να εκφράζουν τα συναισθήματα τους και να αντιλαμβάνονται ότι οι άλλοι σκέφτονται και λειτουργούν διαφορετικά.

Παρακάτω θα βρείτε ιδέες για να εκπαιδεύσετε αλλά και να ψυχαγωγήσετε το παιδί σας

• Η ζωγραφική είναι το μέσο έκφρασης της ανάπτυξης και των συναισθημάτων του παιδιού. Παροτρύνω το παιδί να ζωγραφίζει με μαρκαδόρους, ξυλομπογιές ακόμα και με τα χέρια. Πολύ νωρίς του μαθαίνω τον κανόνα ότι δεν ζωγραφίζουμε οπουδήποτε αλλά μόνο σε χαρτί το οποίο βρίσκεται επάνω στο τραπέζι ή σε δικό του μικρό γραφείο. Πάντα επιβραβεύω το παιδί για το έργο του και το ρωτώ τι έχει ζωγραφίσει.

• Το ζυμάρι αποτελεί μια αφορμή ώστε το παιδί να συμμετέχει ως «βοηθός» στην κουζίνα και να δημιουργήσει τα δικά του μικρά έργα. Με λίγο νερό και αλεύρι φτιάχνει το ζυμάρι του στο οποίο δίνει διάφορα σχήματα , εξασκεί και βελτιώνει την κινητικότητα των χεριών αποκτώντας σταθερές κινήσεις πράγμα που θα το ωφελήσει όταν θα ξεκινήσει να γράφει.

• Η μουσική και τα τραγούδια βοηθούν το παιδί στην έκφραση των συναισθημάτων του ,στην ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης και στην αποτελεσματική χρήση της φωνής του. Όταν το παιδί γκρινιάζει ή είναι ανήσυχο η μουσική μπορεί να το χαλαρώσει και να του βελτιώσει τη διάθεση. Προτρέπω το παιδί να ακούσουμε μαζί μερικά μουσικά κομμάτια και μετά το ρωτάω τι σκέφτεται για το καθένα, τι του έκανε εντύπωση, πως ένιωσε. Επίσης το προτρέπω να χορεύει ενώ ακούει μουσική. Όταν τραγουδάμε μαζί πάντα χαμηλώνω τη φωνή μου ώστε το παιδί να ακούει τη δική του φωνή.

• Οι απλές αριθμητικές έννοιες υπάρχουν στην καθημερινότητα μας και το παιδί μπορεί να εκπαιδευτεί εύκολα. Φτιάχνοντας μαζί του ένα κέικ θα μάθει πόσα αυγά χρησιμοποιούμε, πόσο αλεύρι ,πόσο γάλα δηλαδή θα μάθει να μετράει και να υπολογίζει ποσότητες. Επιπλέον ανακατεύοντας τα υλικά βελτιώνει τη λεπτή κινητικότητα δηλαδή τις κινήσεις των χεριών του.

Ότι είναι για τους ενήλικες δεδομένο και ρουτίνα για τα παιδιά είναι χαρά, δημιουργία, ανακάλυψη γι’ αυτό μην διατάζετε να αφήσετε το παιδί να σας χαλάσει λίγο την «τάξη» στο σπίτι.

fe-mail.gr

Γ. Σεφέρης, Στοκχόλμη, 10 Δεκεμβρίου 1963

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων).

Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας μας χρειάζεται ὅλους τοὺς ἄλλους. Πρέπει ν᾿ ἀναζητήσουμε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.
Ὅταν στὸ δρόμο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγμά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουμε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουμε. Ἂς συλλογιστοῦμε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.

Γ. Σεφέρης,
Στοκχόλμη, 10 Δεκεμβρίου 1963

«Ζητείται ελπίς»

http://www.thinkfree.gr

Αντώνης Σαμαράκης ή αλλιώς: «Ζητείται ελπίς» σ’ έναν κόσμο που ζει μέσα στο «Λάθος»

Της Τέσυς Μπάιλα / tbailavaila@yahoo.gr

Ο Αντώνης Σαμαράκης ήταν ο λογοτέχνης που τόσο με τη στάση ζωής του όσο και με το έργο του εξέφραζε την αγωνία του για την κοινωνική αποστολή της λογοτεχνίας. Έτσι, αν πράγματι σε κάθε εποχή εμφανίζονται συγγραφείς που γίνονται με το έργο τους κέντρα αναφοράς, στη μεταπολεμική ελληνική πεζογραφία η εμφάνιση του λογοτέχνη και ανθρωπιστή Αντώνη Σαμαράκη πραγματοποίησε μια βαθιά τομή, ώστε η εξελικτική της πορεία άλλαξε έκτοτε εντελώς προσανατολισμό.
Ο Σαμαράκης εμφανίστηκε σε μια εποχή κατά την οποία η ελληνική λογοτεχνία μοιάζει να προσπαθεί να βρει το προσωπικό της ύφος ξανά. Έρχεται λοιπόν και με έναν τρόπο λιτό αλλά ωστόσο ευθύβολο γίνεται μια γνήσια φωνή που καταδικάζει την ηθική και πνευματική αναπηρία της εποχής, ενώ ταυτόχρονα δίνει ένα νέο συγγραφικό στίγμα, αυτό του λογοτέχνη που ζει μέσα στην κοινωνία, πάσχει για την αδικία και τον πόνο, συμπάσχει μαζί της και γίνεται η δική της φωνή. Το έργο του γίνεται μια  άγρυπνη ματιά, μια συνείδηση ουμανιστική και γι’ αυτό το λόγο μια διαρκώς ογκούμενη διαμαρτυρία σε έναν κόσμο για τον οποίο ο συγγραφέας  απεγνωσμένα ζητά την ελπίδα.
Στο αφηγηματικό σύμπαν του Αντώνη Σαμαράκη άνθρωποι της διπλανής πόρτας μπλέκονται σε καφκικού τύπου παράδοξες καταστάσεις και συχνά μεταβάλλονται και οι ίδιοι  απροσδόκητα. Άλλωστε πάντα μέσα στις συντεταγμένες ενός κόσμου παράλογου ο άνθρωπος επαναπροσδιορίζει τις αξίες του και απεκδυόμενος την κατεστημένη του ταυτότητα ξανακερδίζει την αθωότητά του, βρίσκει το θαμμένο καλά μέσα του παιδί της νιότης του. Ο Σαμαράκης μας προτείνει έναν νέο τρόπο να «διαβάσουμε» τον άνθρωπο. Οι εσωτερικοί μονόλογοι που σηματοδοτούν το έργο του, διακόπτοντας την αφηγηματική ροή, γίνονται το σημείο αναφοράς όλης της φιλοσοφικής του κοσμοαντίληψης κι ενός ολόκληρου αξιακού συστήματος που ο συγγραφέας θέλει τελικά να προβάλλει.
Δύο είναι οι βασικές αγωνίες του. Πρώτον η κοινωνική αφύπνιση και δεύτερον η ανάγκη να ξαναδούμε τον άνθρωπο ως μια άδολη προσωπικότητα που ενστερνίζεται την ηθική πρωτίστως κρίση της εποχής του. Οι ιστορίες του λειτουργούν πολυεπίπεδα. Στο πρώτο επίπεδο γίνεται απλώς μια καταγραφή της κοινωνίας, συνήθως μιας επαρχιακής πόλης. Αργότερα, συχνά με χιούμορ και σαρκασμό ο συγγραφέας προσπαθεί να καταδείξει τα δεινά αυτής της κοινωνίας. Η τυπολατρία, η γραφειοκρατία, η θρησκευτική αγκύλωση, οι στεγανές κοινωνικές δομές, οι παρωχημένες προκαταλήψεις και η κατάρριψη όλων αυτών, ώστε  να ανοιχτεί ο δρόμος προς μια νέα δικαιοσύνη είναι θέματα που τον απασχολούν. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι γράφει σε μια εποχή που οι ιδέες των Καμύ και  Σάρτρ διαποτίζουν τις συνειδήσεις.
Η κινηματογραφική γραφή, το γλωσσικό εκτόπισμα της αφήγησης που την καθιστά φαινομενικά απλή, σχεδόν προφορική, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για μια γλώσσα καίρια και ταυτόχρονα αιχμηρή, οι σύντομες σχεδόν κοφτές φράσεις χωρίς επίθετα, η συχνή χρήση των αποσιωπητικών, η σχεδόν χωρίς ανάσα ροή της ιστορίας, η υπερβολή, οι λεκτικές επαναλήψεις,  γίνονται στοιχεία που χαρακτηρίζουν το έργο του και δίνουν έναν μοντερνιστικό χαρακτήρα στη γραφή του. Μοιάζει να αφηγείται με κινηματογραφικά πλάνα, χρησιμοποιώντας τις αρχές της αστυνομικής λογοτεχνίας σε ένα έργο που διατηρεί το λιτό και απέριττο ύφος ακόμη κι όταν περνάει το πιο επιβλητικό μήνυμα, που  δεν εντάχθηκε σε λογοτεχνικές σχολές και που κατάφερε να αγγίξει τον άνθρωπο ακριβώς χάρη στην φυσική του πρωτοτυπία.
Αυτό που ο Σαμαράκης έχει κατά νου όταν γράφει είναι η ακτινοσκόπηση ενός κόσμου ανθρώπινου, ενός κόσμου καλοσύνης και ηθικών αξιών, στον οποίο θα  θριαμβολογήσει τελικά η δικαιοσύνη και η πάταξη κάθε ολοκληρωτισμού. Και αυτά τα στοιχεία γίνονται προσωπική συνείδηση του Σαμαράκη καθώς έλκονται από το χάος που άφησε στις ανθρώπινες συνειδήσεις ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο σκεπτόμενος άνθρωπος της μεταπολεμικής κοινωνίας, συντετριμμένος από το υπαρξιακό κενό το οποίο βιώνει, αναζητά έναν νέο ιδεολογικό προσανατολισμό και ο Σαμαράκης γίνεται η φωνή του, μια φωνή ποτισμένη κυρίως από την αγωνία για την ελευθερία. Γι’ αυτό μάλιστα ο ίδιος, στο έργο του Σήμα Κινδύνου γράφει:
«Εδώ ήταν το επίκεντρο της ανησυχίας μου: η ανησυχία για την ελευθερία. Γιατί οι λογής λογής φόβοι που κυριαρχούν στον κόσμο μας, και προπαντός οι δύο αυτοί βασικοί φόβοι, ο φόβος του πολέμου και ο φόβος της πείνας, τελικό αποτέλεσμα έχουν να προδίνουμε την ελευθερία, την ανάγκη για ελευθερία που μας είναι έμφυτη. Και σιγά-σιγά, θα ‘ρθουν οι κατοπινές γενιές, που δε θα αισθάνονται τίποτα στη λέξη «ελευθερία». Γιατί θα νεκρωθεί το ένστικτο της ελευθερίας με τη διαρκή υποταγή στο φόβο του πολέμου και στο φόβο της πείνας. Θα νεκρωθεί η δίψα της ελευθερίας. Οι γενιές που θα έρθουν κάποτε δε θα έχουν το αισθητήριο της ελευθερίας. Αυτό θα είναι η υπέρτατη ποινή».
Ο Σαμαράκης βάζει βαθιά το νυστέρι του στο ναρκωμένο σώμα της κοινωνίας και γίνεται οδηγός σε έναν αγώνα ενάντια σε όλους όσοι φαλκιδεύουν ιδανικά. Παραμένοντας  πάντα δυσήνιος και αμείλικτος κατήγορος, ταγμένος  στην αισθητική τής σμίλευσης χαρακτήρων άμεσων και καθημερινών, βαθύτατα γνήσιων όμως που αγωνίζονται να αντιταχθούν στο συμβιβασμό, κάθε είδους, που διψούν για αξιοπρέπεια και ελευθερία,  που αγωνίζονται για την ανθρωπιά, ανθρώπους που οραματίζονται ένα νέο κόσμο ηθικής ακεραιότητας και ισορροπίας σε έναν κόσμο που όπως ο ίδιος γράφει είναι » γεμάτος ιδεολογίες και γυμνός από ιδανικά». Αυτόν τον κόσμο στηλιτεύει και ζητά την ελπίδα, την ανθρωπιά, την εξαργύρωση μιας εσωτερικής επιταγής, την καθιέρωση ενός άγραφου νόμου ηθικής ακεραιότητας στο ήθος του μεταπολεμικού ανθρώπου.
Ο Αντώνης Σαμαράκης γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου του 1919, παιδί του Ευριπίδη και της Αδριανής Σαμαράκη. Από την ηλικία των 10 ετών άρχισε να γράφει ποιήματα. Το 1941 αποφοίτησε από τη Νομική σχολή Αθηνών, ενώ ήδη από το 1935 είχε αρχίσει να εργάζεται στο Υπουργείο Εργασίας, έως τη στιγμή που υπέβαλλε την παραίτησή του το 1963. Ως εκπρόσωπος της Ελλάδας πήρε μέρος σε πολλές διεθνείς διασκέψεις στην Κωνσταντινούπολη, στο Στρασβούργο το 1960, στη Γενεύη το 1962. Δεδηλωμένος πολέμιος της πολιτιστικής και ανθρωπιστικής κατάρρευσης που ακολούθησε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1954 με τη συλλογή διηγημάτων Ζητείται Ελπίς μια κραυγή διαμαρτυρίας απέναντι στο κραυγαλέο αδιέξοδο που σχηματιζόταν στον κόσμο και που η συνείδησή του δεν μπορούσε να αποδεχθεί.
Το 1959 το μυθιστόρημα Σήμα Κινδύνου, για να αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές από τους Άγγελο Τερζάκη, Άρθουρ Καίσλερ, Άλκη Θρύλο, Γιάννη Μπεράτη, Λουίς Μπουνιουέλ, Γκράχαμ Γκρην, Παντελή Πρεβελάκη και Ευάγγελο Παπανούτσο. Το 1961 ακολούθησε η σειρά διηγημάτων με τίτλο Αρνούμαι.
Το 1965 θα εκδώσει όμως το περίφημο έργο του Το Λάθος, με το οποίο θα κερδίσει εκτός από εξαιρετικές κριτικές το Έπαθλο Κώστα Ουράνη και το Βραβείο Μυθιστορήματος των 12. Πρόκειται για ένα έργο σταθμό για το οποίο, τόσο από τον Ελληνικό χώρο όσο και από τον Διεθνή, ονόματα μεγάλου βεληνεκούς συμφώνησαν ότι είναι πρόκειται για ένα αριστουργηματικό έργο.
Έπειτα ακολούθησε το έργο του Η Ζούγκλα το 1966, και Το Διαβατήριο το 1973, το οποίο περιέχει βιωματικά στοιχεία του συγγραφέα από την περίοδο της χούντας. Και πολλά χρόνια αργότερα το αυτοβιογραφικό του έργο 1919- και το Εν Ονόματι το 1999.
Ο Αντώνης Σαμαράκης υπήρξε πάντα ένας συγγραφέας με κοινωνικές ανησυχίες που ήθελε με το έργο του να σταθεί ένας άλλος «Σηματωρός και κήρυκας» στο δρόμο της ανθρώπινης αλληλεγγύης και επικοινωνίας. Αγαπούσε τα παιδιά όλου του κόσμου και ταξίδεψε στην Αιθιοπία δύο φορές ως Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF, ταξίδια που τον σημάδεψαν βαθιά και όσοι είχαν την τύχη και την τιμή να τον γνωρίζουν προσωπικά θα θυμούνται πάντα το λαγαρό και ταυτόχρονα πονετικό βλέμμα του κάθε φορά που μιλούσε γι’ αυτά.
Σήμερα που η ελληνική κοινωνία βιώνει μια νέα κρίση, τόσο οικονομική όσο και ηθική το έργο του Σαμαράκη γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ. Γραμμένο από έναν άνθρωπο που σε ολόκληρη τη ζωή του παρέμεινε υπερασπιστής όσων η σωφροσύνη του υπαγόρευε μέσα στο χαώδες ηθικό νανισμό της κοινωνίας. Ένας άνθρωπος με οράματα κοινωνικής αδελφοσύνης που έγραφε πάντα για όλα όσα η συνείδησή του δεν μπορούσε να αντέξει, έχοντας ως αγαπημένη του φράση τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη: « σε όλη μου τη ζωή παρέμεινα η άμμος στα γρανάζια του κόσμου κι όχι το λάδι».
Το έργο του Αντώνη Σαμαράκη επανακυκλοφορεί τον ερχόμενο Ιούνιο από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

ΝΗΣΤΙΣΙΜΟ ΚΕΪΚ

ΜΥΛΟΙ ΚΡΗΤΗΣ - MILLS OF CRETE

Πατήστε "Μου αρέσει!" στη Σελίδα ·

ΝΗΣΤΙΣΙΜΟ ΚΕΪΚ

ΥΛΙΚΑ
Αλεύρι Μύλοι Κρήτης για Όλες τις Χρήσεις: 230 γρ. (1 & 1/2 φλιτζάνι)
Ζάχαρη: 230 γρ. (1 φλιτζάνι)
Νερό κρύο: 125 γρ. (1/2 φλιτζάνι)
Ελαιόλαδο: 110 γρ. (1/2 φλιτζάνι)
Χυμός Πορτοκαλιού: 130 γρ. (1/2 φλιτζάνι)
Κακάο: 50 γρ. (7 κουταλιές)
Σόδα: 5 γρ. (1 κουταλάκι)
Ξύδι: 5 γρ. (1 κουταλάκι)
Αλάτι: 2,5 γρ. (1/2 κουταλάκι)
Βανίλια: 1 κουταλάκι
Ξύσμα πορτοκαλιού: 1 κουταλάκι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
• Αναμιγνύουμε σε ένα μεγάλο μπολ όλα τα στερεά και προσθέτουμε σταδιακά όλα τα υγρά συστατικά, ανακατεύοντας συνεχώς, μέχρι το μίγμα να ομογενοποιηθεί.
• Λαδώνουμε καλά μια φόρμα και πασπαλίζουμε με αλεύρι και μαύρη ζάχαρη.
• Βάζουμε το μίγμα στην φόρμα και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για 35 λεπτά στους 1800C.
• Αν θέλουμε διακοσμούμε με γλάσο, το οποίο φτιάχνουμε χτυπώντας ζάχαρη άχνη με χυμό από μισό πορτοκάλι.

Ιππαλεκτρυών

http://www.terrapapers.com/?p=29380

Ιππαλεκτρυών: Ένα «άγνωστο» ον της Ελληνικής Μυθολογίας.

Αναρτήθηκε από Stavroula Xoxlidaki  

Ένα όχι και τόσο γνωστό ον της Ελληνικής μυθολογίας είναι ο ιππαλεκτρύων. Πρόκειται για ένα φανταστικό όν, ένα υβριδικό πλάσμα που από τη μέση και πάνω έχει τη μορφή αλόγου και απο τη μέση και κάτω τη μορφή κόκορα. Το πίσω του μέρος φέρει τη φτερωτή ουρά ενός κόκορα, έχει τα φτερά ενός κόκορα καθώς και τα πόδια ενός πτηνού.
Ετυμολογικά η λέξη ιππαλεκτρυών προέρχεται από τη λέξη ἵππος που σημαίνει στα αρχαία Ελληνικά, άλογο και τη λέξη ἀλεκτρυών που σημαίνει αντίστοιχα κόκορας. Η ίδια λοιπόν η λέξη για να περιγράψει αυτό το ον αποτελεί και αυτή ένα «γλωσσικό υβρίδιο.»
Αν και στις γραπτές πηγές όπως θα δούμε  ο ιππαλεκτρυών δεν εμφανίζεται συχνά, ούτε υπάρχουν θεματικές ιστορίες ή μυθολογικοί κύκλοι που να τον αφορούν άμεσα. H πιο πρώιμη εμφάνισή του στην εικονογραφία χρονολογείται στον 9ο αι. π.Κ.Ε. από την Κνωσσό. H πιο ολοκληρωμένη  μορφή του εικονογραφικά και πιο συχνή παρατηρείται τον 6ο αι. π.Κ.Ε. και ιδιαίτερα σαν θέμα απεικόνισης στην κεραμική, αλλά και στη γλυπτική. Στις εικόνες που ακολουθούν βλέπετε για παράδειγμα ένα δείγμα απο γλυπτό που βρέθηκε στην Ακρόπολή και χρονολογείται στους αρχαϊκούς χρόνους. Συχνά απεικονίζεται και κάποιος πολεμιστής που ιππεύει το ον αυτό, όπου συναντάται εικονογραφικά και σε ορισμένες σειρές νομισμάτων.
Στην κωμωδία του Αριστοφάνη, Ορνιθες ο ιππαλεκτρυών περιγράφεται σαν ένα περίεργο πλάσμα με κίτρινα φτερά. Εικονογραφικά όπως παρατηρούμε και απο τις φωτογραφίες ο τρόπος απεικόνισής του είναι σταθερός και παγιωμένος: το μπροστινό μέρος και το κεφάλι είναι ένα άλογο καθώς και τα δύο μπροστινά πόδια, ενώ το πίσω μέρος είναι αυτό ενός κόκορα, με πλουμιστή ουρά, φτερά και ανάλογα πόδια. Συνήθως φέρουν και στην πλάτη τους έναν νεαρό καβαλάρη ή πολεμιστή.

                            

Ο Ησύχιος αναφέρει ότι υπήρχαν τρία είδη ιππαλεκτρυόνος: ένας με τη μορφή ενός μεγάλου κόκορα, ένας με τη μορφή ενός τεράστιου αρπακτικού και τέλος ενός πλάσματος που έμοιαζε με γρύπα. Στις γραπτές πηγές φαίνεται να υπάρχει μία σύγχιση για το πώς εμφανίζεται αυτό το ον, και πριν από τον Αισχύλο δεν υπάρχουν ειδικές περιγραφές ή λέξεις που να αναφέρονται σε αυτό.
Συνδυαστικές μελέτες και αναφορές θεωρούν ότι το μοτίβο αυτό πιθανόν να μην είναι αμιγώς Ελληνικό και να προέρχεται από επιρροές από τη Μ. Ανατολή, όπως είναι το σύνηθες και για άλλα υβρίδια της Ελληνικής μυθολογίας. Στην περίπτωση όμως αυτή δεν γνωρίζουμε κάποια παράσταση ιππαλεκτρυόνος από την Αίγυπτο ή το χώρο της Μ. Ανατολής.  Εικονογραφικά στον Ελληνικό χώρο το συναντάμε κατεξοχή στην μελανόμορφη κεραμική της Αθήνας.
Ο ιππαλεκτρυών εμφανίζεται και σε κάποιες σειρές νομισμάτων όπου θα μπορούσαν να αφορούν να αναπαραστάσεις του Πήγασου. Όμως ο τρόπος που αποδίδεται η ουρά και κυρίως τα πόδια με τα νύχια θυμίζει περισσότερο στυλιστικά τον ιππαλεκτρυόνα.
Στους Βατράχους του Αριστοφάνη αναφέρεται ότι το ον αυτό απεικονιζόταν συχνά πάνω σε πολεμικές ασπίδες και μάλιστα  υπάρχει και απεικόνιση πάνω σε ερυθρόμορφο αγγείο που δείχνει τη θεά Αθηνά να κρατάει μία τέτοια ασπίδα. Όπως συμβαίνει και με άλλα ανάλογα όντα της Ελληνικής μυθολογίας, όπως για παράδειγμα με το κεφάλι της Μέδουσας, η χρήση αυτή υποδηλώνει έναν προφυλακτικό ή αποτροπαϊκό χαρακτήρα. Τέτοιες εικονογραφικές επιλογές θεωρούνταν ότι προκαλούσαν γέλιο και έδιωχναν το φόβο μακρυά ή προκαλούσαν τον τρόμο στα μάτια του εχθρού.
Από την ίδια κωμωδία του Αριστοφάνη μαθαίνουμε ότι το μοτίβο του ιππαλεκτρυόνα έφεραν επίσης και πλοία, γεγονός που συνηγορεί με τις μαγικές-αποτροπαϊκές ιδιότητες που πιθανόν είχε το ον αυτό για να προστατεύει τα πλοία και τα πληρώματά τους. Σε ένα χαμένο έργο του Αισχύλου, Μυρμιδόνες αναφέρεται επίσης ότι η μορφή του ιππαλεκτρυόονα υπήρχε στο πλοίο του Πρωτεσίλαου. Σε όσες από τις Αριστοφανικές κωμωδίες γίνεται αναφορά στον ιππαλεκτρυόνα υπάρχει μία διάθεση αστειασμού που αφορά τόσο το μέγεθός του, αλλά και το αστείο περπάτημά του.

Οι κύκλοι κλείνουν μυστικά.

Σταυρούλα Κουγιουμτσιάδη

Οι παλιοί, έρημοι σταθμοί
το σπίτι μου από την ώρα που γεννήθηκα...
Οι διασταυρούμενες γραμμές, ό,τι παλεύω κοντά μισόν αιώνα....
Για όλες τις παράλληλες τροχιές που πόθησα...
Για σένα δε ρωτώ!
Γρικάω την αντάρα σου.... Γεύομαι την αρμύρα....
Οι κύκλοι κλείνουν μυστικά.
Στρογγυλεύει ο πόνος και το χαμόγελο και κειο
γίνεται ένα μικρούλι "ο" και κλείνει....
Θα σε θυμάμαι!
Κάθε που πληγή θ' αντικρίζω θα σ' αναγνωρίζω....
Σε κάθε δάκρυ, παράπονο που θα 'χει αιτία και καημό.
Θα σε προσμένω!
Παιδικό χαμόγελο κι ερωτικό φιλί σαν ανταμώνω
Ώσπου....
'Ενας καινούριος κύκλος να μας ξανακλείσει....
Δάκρυ, στρογγυλεμένου πόνου εγώ
κι εσύ χαμόγελου γλυκού, μικρούλικο "ο"
φλεγόμενο άστρο σε ξάστερο ουρανό
τη νύχτα των λεοντωδών....

Με αφορμή λέξεις της αγαπημένης μου ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΣ ΠΑΤΕΡΑΚΗ και κάτω από την επιρροή της μελαγχολίας των κύκλων της ζωής μας που κλείνουν, αφήνοντάς μας πάντα, τόσο εγωιστικά, απ' έξω....

Η ανάρτηση αφιερώνεται στη μνήμη του νεαρού μου φίλου ΛΑΜΠΡΟΥ ΧΗΤΟΥ που το γκρίζο χρώμα του πρώτου ονείρου του τον έκανε να επιλέξει στα δεκαοκτώ του χρόνια τη γειτονιά των αγγέλων....

Valadakos Skaperas - Νικος Βρακας - Αρτέ μης να έχετε κουράγιο!

Δάσκαλε, να 'χεις δύναμη να στηρίξεις τα ξεπεταρούδια σου.

Εμβόλια: Μύθοι και αλήθειες

► Εμβόλια: Μύθοι και αλήθειες
Οι μύθοι για τα εμβόλια είναι τόσo παλιοί όσο και η ηλικία τoυς. Το πρώτo εμβόλιο, το εμβόλιο τoυ δαμαλισμού, ανακαλύφθηκε το 1796 και παρασκευάστηκε από υλικό που πάρθηκε από μολυσμένη αγελάδα. Οι γελοιογράφοι της εποχής σχεδίασαν παιδιά με κέρατα ενώ ανέκδοτα της εποχής έλεγαν ότι ένα παιδί που εμβολιάστηκε ,μπουσουλούσε στα τέσσεpα σαν ζώο, μούγκριζε σαν αγελάδα και κουτoυλoύσε σαν ταύpoς.

Η γρήγορη ανάπτυξη και εξάπλωση των εμβολίων στον αιώνα μας προχώρησε παράλληλα με μια σειρά νέων μύθων που έκαναν τους γονείς να αρνηθούν εσφαλμένα, τους εμβολιασμούς και τους παιδιάτρους να διστάζουν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη μη εξαφάνιση των μολυσματικών ασθενειών που θα είχαν αλλιώς αποφευχθεί. Ευτυχώς, σήμερα η έρευνα έχει προχωρήσει αλματωδώς κι έχει αποκαλύψει όλες τις αλήθειες για τα εμβόλια, έτσι η ενημέρωση τόσο των γονιών όσο και των παιδιάτρων είναι καλύτερη με αποτέλεσμα λίγα παιδιά μένουν ανεμβολίαστα. Μην έχετε, λοιπόν, κανένα δισταγμό να εμβολιάσετε τα παιδιά σας υπό τις υποδείξεις του παιδιάτρου σας.

ΣΩΣΤΟ: «θα κάνουμε την ενεσούλα ή στο ποδαράκι ή στο χεράκι.»

Η θέση του εμβολιασμού στα βρέφη και στα πολύ μικρά παιδιά είναι η άνω έξω επιφάνεια του μηρού,ενώ στα μεγαλύτερα παιδιά είναι στο χέρι, στην περιοχή του δελτοειδούς μυός.

ΛΑθΟΣ: «θα κάνουμε την ενεσούλα στον ποπό.»

Ο γλουτός δεν χρησιμοποιείται πια για εμβολιασμούς γιατί υπάρχει κίνδυνος να χτυπηθεί το ισχιακό νεύρο αλλά κι επειδή η περιοχή έχει μεγαλύτερη ποσότητα λίπους και υπάρχει περίπτωση το ενδομυϊκό εμβόλιο να χορηγηθεί κατά λάθος στον υποδόριο λιπώδη ιστό.

ΣΩΣΤΟ: «Το μωρό μου έχει υψηλό πυρετό. θα αναβάλλουμε τον εμβολιασμό;»

Κατά τη διαδρομή οξέων νόσων, κυρίως λοιμώξεων, καλό είναι να αναβάλλουμε τον εμβολιασμό για αργότερα, όταν το παιδί αναρρώσει.

ΛΑθΟΣ: «Το μωρό μου βήχει ελαφρά κι έχει καταρροή. θα αναβάλλουμε τον εμβολιασμό;»

Αφού ο παιδίατρος εξετάσει κλινικά το παιδί και δεν διαπιστώσει κάτι παθολογικό, εκτός από εικόνα ίωσης, ο εμβολιασμός γίνεται κανονικά.

ΣΩΣΤΟ: «Το παιδί μου παίρνει αντιβιοτικό για μια λοίμωξη που έχει τεθεί υπό έλεγχο. θα του κάνουμε το εμβόλιο;»

Η λήψη αντιβιοτικού δεν επηρεάζει την αποτελεσματικότητα του εμβολίου οπότε το παιδί μπορεί να εμβολιαστεί κανονικά κατά τη διάρκεια της αντιβιοτικής θεραπείας εφόσον έχει ξεπεράσει την οξεία φάση της ασθένειας.

ΛΑθΟΣ: «θηλάζω το μωρό μου. Μπορεί αυτό να επηρεάσει τον εµβολιασµό;»

Ως γνωστόν το μητρικό γάλα περιέχει έτοιμα αντισώματα που μεταφέρονται από τη μητέρα στο παιδί. Σε καμία περίπτωση όμως το γεγονός αυτό δεν επηρεάζει την αποτελεσματικότητα των εμβολίων.

ΣΩΣΤΟ: «Το παιδί μου είναι αλλεργικό. Μπορεί ν ακολουθήσει με ασφάλεια το πρόγραμμα των εμβολιασμών;»

Τα αλλεργικά παιδιά εμβολιάζονται κανονικά, εκτός από τα παιδιά που έχουν αλλεργία στα αντιβιοτικά στρεπτομυκίνη, καναμυκίνη και νεομυκίνη. Απλώς να αποφεύγεται ο εμβολιασμός όταν το παιδί βρίσκεται σε οξεία φάση της αλλεργίας, π.χ. κρίση βρογχικού άσθματος. Αν το παιδί πάσχει από σοβαρή αλλεργία, χορηγείται την ημέρα του εμβολίου και αντιισταμινικό για 10 μέρες.

ΛΑθΟΣ: «Το μωρό βγάζει σπυράκια όταν τρώει αυγό. θα κάνει το MMR κανονικά;»

Μερικά εμβόλια, όπως της ιλαράς, παρωτίτιδας, ερυθράς, το MMR,και της γρίπης, παρασκευάζονται σε καλλιέργειες αυγών ή εμβρύων κότας. Σε παιδιά που έχουν αποδεδειγμένη αλλεργία στο αυγό δεν χορηγούνται τα παραπάνω εμβόλια. Στα παιδιά που πιθανολογείται αλλεργία στο αυγό γίνεται δερματική δοκιμασία με αραιωμένο εμβόλιο. Αν βγει αρνητική, ο εμβολιασμός γίνεται κανονικά. Αν βγει θετική, ο εμβολιασμός πρέπει να γίνει με την τεχνική της απευαισθητοποίησης από παιδίατρο που μπορείvα αντιμετωπίσει την πιθανότητα μιας αναφυλακτικής αντίδρασης.

ΣΩΣΤΟ: «Το παιδί μου πάσχει από βρογχικό άσθμα και παίρνει κορτιζόνη. Μπορεί να εμβολιαστεί κανονικά;»

Τα παιδιά που παίρνουν μικρή ή μέτρια δόση κορτιζόνης για διάστημα μικρότερο των δύο (2) εβδομάδων μπορούν να εμβολιαστούν. Αντίθετα, τα παιδιά που παίρνουν μακροχρόνια μεγάλες δόσεις κορτιζόνης, δεν πρέπει να εμβολιάζονται με εμβόλια που περιέχουν ζωντανούς εξασθενημένους ιούς παρά μόνο μετά τρεις (3) μήνες από τη διακοπή της θεραπείας.

ΛΑθΟΣ: «Ξέχασα να κάνω έγκαιρα μία δόση του εμβολίου στο παιδί μου. Πρέπει ναρχίσει από την αρχή το σχήμα του εμβολιασμού;»

Η καθυστέρηση της χορήγησης ενός εμβολίου δεν συνεπάγεται και ακύρωση των προηγούμενων δόσεων. Ο εμβολιασμός πρέπει να συνεχιστεί από το σημείο που είχε σταματήσει και να ολοκληρωθεί κανονικά.

ΣΩΣΤΟ: «Περιμένω νέο μωρό. Το αδερφάκι του μπορεί να συνεχίσει κανονικά τα εμβόλια;»

Αν και πολλές φορές τα παιδιά που εμβολιάζονται με εμβόλια που περιέχουν ζωντανούς εξασθενημένους ιούς, αποβάλουν αυτούς τους ιούς για μικρό χρονικό διάστημα από τον οργανισμό τους, έχει βρεθεί ότι δεν επηρεάζουν το έμβρυο που κυοφορεί η μητέρα κι αυτό γιατί οι ιοί αυτοί δεν έχουν την ικανότητα να μεταδώσουν νόσο.

ΣΩΣΤΟ: «Το μωρό μου είναι πρόωρο, θα το εμβολιάσω κανονικά;»

Τα πρόωρα θρέφη πρέπει να αρχίζουν τα εμβόλια όπως και τα υπόλοιπα βρέφη και να ακολουθούν το χρονοδιάγραμμα των εμβολιασμών. Η δόση των εμβολίων είναι ακριβώς η ίδια. Εξαίρεση αποτελεί το εμβόλιο της ηπατίτιδας Β που πρέπει να γίνεται μόνον όταν το νεογνό είναι πάνω από 2 κιλά.

paidiatros.eu

"Edelweiss" (Εντελβάις)

Αργυρω Θεοφανιδου

 

 

Το όνομα "Edelweiss" (Εντελβάις) χρονολογείται από το 1784 και προέρχεται από τις γερμανικές λέξεις "edel" (ευγενές) και "weiss" (λευκό). Το επιστημονικό του όνομα είναι Leontopodium alpinum - Λεοντοπόδιον το αλπικόν (στα ελληνικά "πόδι του λιονταριού).
Το Εντελβάις φυτρώνει ψηλά σε βραχώδεις γκρεμούς της Αυστρίας και των Βαυαρικών Άλπεων. Λόγω των οικολογικών προβλημάτων της Ευρώπης και ιδιαίτερα των Άλπεων το Εντελβάις συγκαταλέγεται ανάμεσα στα είδη που κινδυνεύουν με εξαφάνιση. Εξαιτίας αυτού το προβλήματος, από το φθινόπωρο του 1990 ένας αριθμός φυτών Εντελβάις μεταφέρθηκε στη Νέα Ζηλανδία, σε ένα νέο προστατευμένο χώρο για διατήρηση και αναπαραγωγή του είδους.Το λουλούδι έγινε δημοφιλές τον 19ο αιώνα. Φυτρώνει ψηλά σε βραχώδεις γκρεμούς της Αυστρίας και των Βαυαρικών Άλπεων. Τελευταίες έρευνες όμως, έφεραν στην επιφάνεια ένα βιβλίο που χρονολογείται από το 1910 και το οποίο αναφέρει ότι το λουλούδι Εντελβάις στην πραγματικότητα έφθασε στην Ευρώπη από την Ασία σε κάποιον από τους προηγούμενους αιώνες.
Το εντελβάις ονομάζεται και Βασίλισσα των Πάγων ή Αιώνιο Λουλούδι των Άλπεων. Έχει γίνει σύμβολο των βουνοκορφών και της προστασίας της φύσης. Στη γλώσσα των φυτών συμβολίζει τη δύναμη. Είναι γνωστό επίσης ως αστέρι των Άλπεων. Υπάρχουν πολλοί μύθοι σχετικά με την προέλευση του. Σύμφωνα με έναν από αυτούς το αστέρι που οδηγούσε τους Τρεις Μάγους διαλύθηκε σε αμέτρητα μικρότερα πεφταστέρια που σκορπίστηκαν στις πλαγιές των Άλπεων, όπου φυτρώνουν τώρα τα «Αστέρια των Πάγων». Ένας άλλος μύθος ισχυρίζεται ότι τα φύτρωσαν από τα δάκρυα της Βασίλισσας του Χιονιού, την πρώτη φορά που ένιωσε οίκτο. Το είναι κοινό στοιχείο ιστοριών αγάπης και τραγωδίας, ως σύμβολο αληθινής αγάπης και αξιών. Η λαϊκή παράδοση εξηγεί ότι ένας νέος άντρας θα σκαρφαλώσει στους απότομους γκρεμούς, θα αποσπάσει ένα εντελβάις και θα το φέρει στην πολυαγαπημένη του. Σύμφωνα με λαϊκές παραδόσεις της περιοχής λέγεται ότι "μόνο οι εκλεκτοί μπορούν να πιάσουν το εντελβάις". Αυτό υπονοεί ότι μόνο οι έμπειροι ορειβάτες (οι εκλεκτοί) έχουν τη δυνατότητα να προσεγγίσουν τις απόκρημνες περιοχές που φυτρώνει αυτό το λουλούδι.

Σύλβια Πλαθ «Άριελ»

#Book_rebels_GR

Κυκλοφορεί στα ελληνικά το διάσημο ποίημα της Σύλβια Πλαθ «Άριελ»

«Η Σύλβια Πλαθ ανήκει χρονολογικά στην μεταπολεμική γενιά των Αμερικανών ποιητών που δραστηριοποιήθηκαν τις δεκαετίες του '60 και '70 όπως ο Robert Lowell, η Anne Sexton, ο John Berryman και άλλοι. Παρόλο που καθένας τους αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση, ανταποκρίνονται με την ποίησή τους σε ένα ισχυρό πολιτιστικό και ψυχολογικό πλέγμα παραγόντων. Οι ποιητές αυτοί, κινήθηκαν ενάντια στον φορμαλισμό και την αποστασιοποίηση του υψηλού μοντερνισμού και ενσωμάτωσαν επιρροές από τους Beat, τον σουρεαλισμό και τον Ρομαντισμό του προηγούμενου αιώνα. Η ποίησή τους είναι απότοκο μιας βαθιάς οδύνης, η οποία προέρχεται από την αίσθηση παγίδευσης του υποκειμένου στην μεταπολεμική Αμερική. Αυτό το αίσθημα πηγάζει αφενός από τον κοινωνικό κονφορμισμό που επιβάλλει συμμόρφωση σε συγκεκριμένους τύπους συμπεριφοράς και αφετέρου από την ατμόσφαιρα του ψυχρού πολέμου με την συνεχιζόμενη απειλή της πυρηνικής καταστροφής και το φάντασμα ενός κόσμου χωρίς μέλλον. Επινόησαν έναν τρόπο να γράφουν ποίηση φέρνοντας στο φως τα πάθη και τα σκοτάδια του δικού τους ψυχισμού, σαν αποτύπωμα, χάρτη και ανεπούλωτο τραύμα, κάτω από την λεία κρούστα του κοινωνικού ιστού».