Κυκλοφορεί στα ελληνικά το διάσημο ποίημα της Σύλβια Πλαθ «Άριελ»
«Η Σύλβια Πλαθ ανήκει χρονολογικά στην μεταπολεμική γενιά των Αμερικανών ποιητών που δραστηριοποιήθηκαν τις δεκαετίες του '60 και '70 όπως ο Robert Lowell, η Anne Sexton, ο John Berryman και άλλοι. Παρόλο που καθένας τους αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση, ανταποκρίνονται με την ποίησή τους σε ένα ισχυρό πολιτιστικό και ψυχολογικό πλέγμα παραγόντων. Οι ποιητές αυτοί, κινήθηκαν ενάντια στον φορμαλισμό και την αποστασιοποίηση του υψηλού μοντερνισμού και ενσωμάτωσαν επιρροές από τους Beat, τον σουρεαλισμό και τον Ρομαντισμό του προηγούμενου αιώνα. Η ποίησή τους είναι απότοκο μιας βαθιάς οδύνης, η οποία προέρχεται από την αίσθηση παγίδευσης του υποκειμένου στην μεταπολεμική Αμερική. Αυτό το αίσθημα πηγάζει αφενός από τον κοινωνικό κονφορμισμό που επιβάλλει συμμόρφωση σε συγκεκριμένους τύπους συμπεριφοράς και αφετέρου από την ατμόσφαιρα του ψυχρού πολέμου με την συνεχιζόμενη απειλή της πυρηνικής καταστροφής και το φάντασμα ενός κόσμου χωρίς μέλλον. Επινόησαν έναν τρόπο να γράφουν ποίηση φέρνοντας στο φως τα πάθη και τα σκοτάδια του δικού τους ψυχισμού, σαν αποτύπωμα, χάρτη και ανεπούλωτο τραύμα, κάτω από την λεία κρούστα του κοινωνικού ιστού».
«Η Σύλβια Πλαθ ανήκει χρονολογικά στην μεταπολεμική γενιά των Αμερικανών ποιητών που δραστηριοποιήθηκαν τις δεκαετίες του '60 και '70 όπως ο Robert Lowell, η Anne Sexton, ο John Berryman και άλλοι. Παρόλο που καθένας τους αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση, ανταποκρίνονται με την ποίησή τους σε ένα ισχυρό πολιτιστικό και ψυχολογικό πλέγμα παραγόντων. Οι ποιητές αυτοί, κινήθηκαν ενάντια στον φορμαλισμό και την αποστασιοποίηση του υψηλού μοντερνισμού και ενσωμάτωσαν επιρροές από τους Beat, τον σουρεαλισμό και τον Ρομαντισμό του προηγούμενου αιώνα. Η ποίησή τους είναι απότοκο μιας βαθιάς οδύνης, η οποία προέρχεται από την αίσθηση παγίδευσης του υποκειμένου στην μεταπολεμική Αμερική. Αυτό το αίσθημα πηγάζει αφενός από τον κοινωνικό κονφορμισμό που επιβάλλει συμμόρφωση σε συγκεκριμένους τύπους συμπεριφοράς και αφετέρου από την ατμόσφαιρα του ψυχρού πολέμου με την συνεχιζόμενη απειλή της πυρηνικής καταστροφής και το φάντασμα ενός κόσμου χωρίς μέλλον. Επινόησαν έναν τρόπο να γράφουν ποίηση φέρνοντας στο φως τα πάθη και τα σκοτάδια του δικού τους ψυχισμού, σαν αποτύπωμα, χάρτη και ανεπούλωτο τραύμα, κάτω από την λεία κρούστα του κοινωνικού ιστού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου