ΜΥΘΟΙ, ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ!…
Πού το όνειρο; Και πού το θαύμα; Πού η αλήθεια; Και πού η πραγματικότητα; Υπάρχουν, αλήθεια, γεγονότα που δεν κατέγραψε η πένα της Ιστορίας; Ένα φανταστικό ταξίδι στην Χώρα της ουτοπίας, αλλά και του ιστορικού προβληματισμού ίσως για όλους μας να είναι αναγκαίον!..
Διαβάζοντας κανείς την «Φυλλάδα του Μεγ’ Αλέξαντρου» (Αλεξάνδρου του Μακεδόνος βίος, πόλεμοι και θάνατος), θα καταπλαγή όχι απλώς με τον πλούτο των γνώσεων των προγόνων μας, αλλά και με την υψίστην πνευματικήν καλλιέργειάν των, η οποία, ως άλλη ολυμπιακή φλόγα, μεταλαμπαδεύτηκε στους νεώτερους Έλληνες, όπως αυτούς του Μεσαίωνος, που μας άφησαν τις διάφορες «Φυλλάδες» τους.
Από πού ν’ αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει;
Μήπως από το γεγονός, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος εμφανίζεται ακόμη και στο ιερό βιβλίο των Μουσουλμάνων, όπως το «Κοράνι», που βρίσκουμε αναμφισβήτητα ίχνη του «Μύθου του Αλεξάνδρου»;
Μήπως από το γεγονός ότι ο Μέγας Αλέξανδρος εμφανίζεται πάρα πολλές φορές στην Περσική ποίηση; Το πρώτο περσικό φιλολογικό έργο με θέμα τον θρυλικό Στρατηλάτη είναι το περίφημο έπος του εθνικού ποιητού της Περσίας – του Φιρντουσή, ή «Παραδείσιου»1, όπως επονομάστηκε – που έζησε στο δέκατο αιώνα μ.Χ. (935-1020). Και μόνον οι δεκάδες μινιατούρες2 και οι διάφορες περσικές μικρογραφίες δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αποδεικνύουν αυτό το γεγονός, αφού οι Μουσουλμάνοι τον λάτρευαν τόσο πολύ τον Μέγα Αλέξανδρο, που τον παρουσιάζουν σε εικόνες να επισκέπτεται ακόμη και την Μέκκα!.. Και όχι μόνον!… Ο Μωάμεθ, για παράδειγμα, πήρε από τον φερόμενον ως «Ψευδοκαλλισθένην» το ανέκδοτο της κατασκευής του φράγματος που – δήθεν - έκτισε ο Μέγας Αλέξανδρος για να προστατεύσει την χώρα του από τις επιδρομές των Γωγ και Μαγώγ, των αγρίων νομαδικών φυλών του Βορρά! ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ
Εάν, όμως, οι παραπάνω ιστορίες, είναι φανταστικές, δεν είναι καθόλου μύθος ο πόλεμος Αλεξάνδρου και Πώρου, μία ιστορία που είναι πραγματική, αφού την μνημονεύει ο Πλούταρχος μέσα στα έργα του3. Είναι γνωστόν, ότι ο Αλέξανδρος, αφού κατέκτησε την Περσία, εξεστράτευσε, το 326 π.Χ., στις Ινδίες φθάνοντας μέχρι τον ποταμό Γάγγη. Εκεί βρήκε τον Ινδό τοπάρχη Πώρο - τον Ρατζά Φουρ των Περσών ποιητών - και του αντιστάθηκε στις όχθες του Υδάσπη, παραπόταμου του Ινδού5. Δεν είναι βεβαίως αληθής η ιστορία ότι μονομάχησαν μεταξύ τους ο βραχύσωμος Αλέξανδρος με τον τεραστίων διαστάσεων Πώρο, για να μας θυμίσει εδώ ο συγγραφεύς την ιστορία του Δαβίδ με τον Γολιάθ, όπου η νίκη ήρθε με τον (θεωρητικά) αδύναμο άνδρα.
Μύθοι, ασφαλώς είναι τα διάφορα στρατηγήματα του Αλεξάνδρου για να νικήση τον Πώρο με την κατασκευή ψεύτικων και πύρινων αγαλμάτων, που λέει ο «Ψευδοκαλλισθένης» ή ο Ιούλιος Ουαλέριος στην λατινική έκδοση της Ιστορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ούτε βεβαίως είναι αληθινή η ιστορία που μνημονεύει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης ότι η Βασίλισσα της Ασσυρίας, Σεμίραμης, κατέφυγε σ’ ένα παρόμοιο τέχνασμα κατασκευής ψευδο-ελεφάντων από δέρμα βοδιού, που τα έβαλαν πάνω σε καμήλες για να τρέψουν σε φυγή τα άλογα του εχθρού6. Ακόμη περισσότερο όταν οι διάφοροι «Ψευδοκαλλισθένηδες» αναφέρουν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος συγκάλεσε τους Επτά Σοφούς της Ελλάδος για να του υποδείξουν με ποιόν τρόπο θα αντιμετωπίσει αυτό το δυσάρεστο γεγονός, όπως τουλάχιστον αναφέρει ο Πέρσης ποιητής Φιρντουσή, στο έργο του «Σαχνάμα»7., που ανιστορεί το στρατήγημα του Αλέξανδρου στην μάχη του Υδάσπη με ακόμη πιο φανταστικό τρόπο.
ΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟ «ΜΗΔΙΚΟ ΥΓΡΟ»;
Εντύπωση, πάντως, προκαλεί το γεγονός ότι, οι Επτά Σοφοί έδωσαν προσταγή σ’ ένα σιδηρουργό να τους κατασκευάσει ένα σιδερένιο ομοίωμα αλόγου, μαζί με τον καβαλάρη του. Το άγαλμα , που ήταν κούφιο από μέσα, το γεμίσανε νάφθη – δηλαδή πετρέλαιο (!!) – και του έβαλαν φωτιά, που έβγαινε από τα ρουθούνια του αλόγου και το στόμα του καβαλάρη! Ο Αλέξανδρος ενθουσιασμένος, προστάζει και του κατασκευάζουν χίλια σιδερένια άλογα, και τα αμολά επάνω στους ελέφαντες του Πώρου, οι οποίοι, τρομαγμένοι, ετράπησαν εις φυγήν.
Το ερώτημα που γεννιέται αυτή την στιγμή είναι το εξής: Το «Μηδικό» ή «υγρό πυρ», δηλαδή το πετρέλαιο ήταν γνωστό ή άγνωστο στον Μέγα Αλέξανδρο;
Ασφαλώς όχι. Και τούτο διότι έχουμε την μαρτυρία του Πλούταρχου8, που αναφέρει ότι ο Αλέξανδρος είδε πηγές από πετρέλαιο στην Βαβυλώνα9, μία χώρα που ήταν γνωστή για τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου.
Ο Πλούταρχος, βεβαίως, διηγείται και δύο επεισόδια: α) Σε κάποια πόλη της Βαβυλωνίας οι κάτοικοι, για να κάνουν τιμή στον Αλέξανδρο, ράντισαν με πετρέλαιο τους δρόμους γύρω από το σπίτι που έμενε ο Έλληνας βασιλιάς και του έβαλαν φωτιά για να το φωταγωγήσουν! β) Υπάρχει και το επεισόδιο του σκλάβου, που δέχθηκε να του αλείψουν το σώμα με πετρέλαιο για δοκιμή, και, σαν του βάλανε φωτιά, κάηκε ζωντανός!
Αλλά και ο Αρριανός αναφέρει10, ότι στην Σογδιανή (την σημερινή Μπουχάρα), ο Αλέξανδρος, καθώς κατεδίωκε τον Βήσσο, που είχε δολοφονήσει τον Δαρείο, οι Μακεδόνες βρήκανε μία πηγή από την οποίαν ανέβλυζε λάδι!
Το βέβαιο είναι ότι, όπως παρατηρεί και ο ιστορικός Chavallier, ο Αλέξανδρος, αν και γνώριζε τις καταστρεπτικές ιδιότητες του πετρελαίου, ουδέποτε το χρησιμοποίησε για τους στρατηγικούς τους σκοπούς.11
ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΝΕΡΟΒεβαίως, ένα από τα πιο αξιοπερίεργα επεισόδια του Μύθου του Αλεξάνδρου είναι το ταξίδι του Μακεδόνα βασιλιά στην Πηγή της Αθανασίας – το «αθάνατο νερό», που λένε στα λαϊκά μας παραμύθια οι γέροντες και οι γερόντισσες.
Τι συμβολίζει, όμως, αυτό;
Απ’ τα πανάρχαια χρόνια το μυστήριο της ζωής και του θανάτου βασάνιζε τον ανθρώπινο νου. Έτσι, στον Βαβυλώνιο Μύθο του Γιλγάμου4, δύο χιλιάδες χρόνια προ Χριστού, βλέπουμε τον Γίλγαμο – τον εθνικό ήρωα των Βαβυλωνίων – να ξεκινά σε μακρινό ταξίδι έως την γη των Μακάρων, για να μάθη το μυστικό της αθανασίας από τον πρόγονό του Ουτ-Μαπίστι.
Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να «ξεφύγει» και ο Μέγας Αλέξανδρος από αυτόν τον Μύθο, που γέννησε πολλούς άλλους θρύλους και μυθοπλασίες των λαών για την αιωνία νεότητα! Ένας μύθος που έχει την ρίζα του στον παλαιό Ελληνικό θρύλο του Γλαύκου, του γερο-Βοιωτού από την Ανθηδόνα…
Ο Γλαύκος, κατά τον μύθο, έγινε αθάνατος, αφού έφαγε από ένα μαγικό βότανο που είχε την ιδιότητα να ξαναζωντανεύει τα φόφια ψάρια. Δυστυχώς γι’ αυτόν, η αθανασία υπήρξε δώρον άδωρον, γιατί με την αθανασία δεν κατόρθωσε να ανακτήσει και τα νιάτα του και γι’ αυτό, απελπισμένος, πήδησε από ένα βράχο μέσα στην θάλασσα, όπου όμως εξακολουθεί να ζει σαν θαλάσσιος δαίμονας, επισκεπτόμενος μία φορά τον χρόνο όλες τις θάλασσες, τα νησιά και τ’ ακρογιάλια, για να κλάψει την μοίρα του. Οι ναυτικοί, σαν άκουγαν το μοιρολόϊ του, τρέμανε και κάνανε τάματα.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι Ορφικοί συσχέτισαν τον μύθο του Γλαύκου με τις δοξασίες των για την αθανασία της ψυχής, ενώ ακόμη και σήμερον διάφορες θεατρικές ή κινηματογραφικές παραστάσεις έχουν ως πηγήν φαντασίας τον μύθο του Γλαύκου12 με διάφορες παραλλαγές («Φάουστ» του Γκαίτε κλπ).
Για να αποδείξωμεν του λόγου το αληθές, αξίζει εδώ να μνημονευθεί το γεγονός, ότι, για παράδειγμα, στις Ινδίες ο Χουάτζα (δηλαδή ο σεβασμιώτατος) Χίζρ, όπως τον λένε οι Μουσουλμάνοι με την περσική προφορά του ονόματος, ή Ράτζα Κίνταρ, όπως τον λένε οι Ινδοί Μουσουλμάνοι, ζει μέσα στα ποτάμια και είναι ο προστάτης των ναυτικών, όπως είναι ο δικός μας Άγιος Νικόλαος! Βλέπουμε δηλαδή και εδώ την άμεση σχέση του θέματος με τον παλαιό Ελληνικό μύθο του Γλαύκου, που αποτελεί κι αυτό μία προλείανση του εδάφους για τον Χριστιανισμό!
Να αναφέρωμε εδώ, ότι η επίσημη Μουσουλμανική παράδοση παραδέχεται πως ο Χιντρ είναι ο ίδιος με τον δούλο του Θεού «εις ον εδωρήσαμεν μακροθυμίαν και σοφίαν», που συναντά τον Μωϋσή (=Αλέξανδρο) και τον υπηρέτη του (=Ανδρέα) στην έρημο, εκεί δηλαδή όπου γυρεύανε να βρουν την Πηγήν της Αθανασίας13. Έχει αχώριστο σύντροφο τον Προφήτη Ηλία14 και οι δύο μαζί πάνε κάθε χρόνο στην Μέκκα για να προσκυνήσουν!15
Μία (μεταγενέστερη ασφαλώς) Μουσουλμανική παράδοση, που βρίσκουμε στην Τουρκία, συγχέει το πρόσωπο του Χιντρ με τον Άη – Γιώργη! Κατά την παράδοση αυτή, ο Προφήτης Ηλίας και ο Χίντρ είναι ένα και το αυτό πρόσωπο που δια της μετεμψυχώσεως έγινε ο Άγιος Γεώργιος16!..
KEIMENO:ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΑΚΕΤΟΣ
©ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ/visaltis.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου