Δεν υπάρχει τελειομανία. Λευτέρης Βογιατζής

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

«Δεν υπάρχει τελειομανία.

Η τελειομανία είναι κάτι στείρο...

Η λεπτομέρεια είναι η ραχοκοκαλιά. Χωρίς τη λεπτομέρεια, το επίκεντρο, η βάση, δεν αποκτά φως. 

Το ένα είναι βοηθός του άλλου. Κάποτε μπορεί να έλεγα ασχολούμαι με λεπτομέρειες και χάνω την ουσία. 

Δεν υπάρχει αυτό. Σημασία έχει ο τρόπος που ασχολείσαι με ό,τι ασχολείσαι. Και όχι μια γενική εντύπωση του τι είναι σωστό και τι είναι καλό. Αυτά δεν ισχύουν στη δημιουργία ούτε στη διδασκαλία. Κάνουν κακό. Τα παιδιά συνηθίζουν σε μια ομαδοποίηση και όχι στην ατομικότητα. Κι εννοώ την ατομικότητα που δεν διαθέτει την έπαρση του "εγώ είμαι και κανείς άλλος δεν είναι". Αντιθέτως. Δεν πρέπει να τονίζεται, αλλά να γίνεται. Και για να γίνει, θέλει ταλέντο...»,

Λευτέρης Βογιατζής - Σκηνοθέτης και ηθοποιός. Πέθανε σήμερα σε ηλικία 68 χρόνων

ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

Αργυρω Θεοφανιδου

ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

Κι ως έγειρε με τη σιωπή
στην αγκαλιά του όρμου
κύλησαν στα χαλίκια οι πληγές
-πληγές οι λέξεις στων ανθρώπων τις φωνές-
Τα ωσσανά,τα σταύρωσαν η άμμος τα ρουφάει.

Να ζεις ντυμένος σάρκα είναι βαρύ
όταν ποθείς το απέραντο γαλάζιο.
Στην ερημιά μπορείς να τη γδυθείς
Να γίνεις γλάρος,βράχος,κρίταμο
Ψάρι και φύκι να χορέψεις,να κυλήσεις.
-Ενα γεράκι κράζει στη σιγή.
Στο κοκκινόχωμα πώς σέρνεται ένα φίδι!-
Κροκί ανθάκι βάλσαμου
τον ήλιο να γευτείς
Και να χυθείς και να χαθείς
σ΄ένα μονάχα Ελθέ το Πάρειμι ν'ακούσεις
και να Ζήσεις....

αθ

πινακας:Χαζαρίδης

H τραγωδία που σημάδεψε τον Επιτάφιο το 1882

http://mikros-romios.gr/2270/epitafios/

H τραγωδία που σημάδεψε τον Επιτάφιο το 1882

του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Το ούτως ή άλλως πένθιμο κλίμα του Επιταφίου συνοδεύτηκε από τραγικό δυστύχημα πριν από 130 περίπου χρόνια. Ήταν το 1882 στον ναό της Ζωοδόχου Πηγής, όπου κάποιοι απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου προσπάθησαν να δημιουργήσουν αναταραχή και να βρουν την ευκαιρία να αφαιρέσουν από τις πιστές ό,τι πολύτιμο είχαν πάνω τους. Μάλλον ούτε οι ίδιοι θα μπορούσαν να φανταστούν ότι θα προκαλούσαν ένα από τα πλέον περίεργα και πολύνεκρα δυστυχήματα με είκοσι θύματα!
Στην κατανυκτική ατμόσφαιρα της Μεγάλης Παρασκευής εντός του ναού ξαφνικά κάποιος φώναξε: «Φωτιά! Καιγόμαστε!». Ο πανικός που επικράτησε ήταν απλά ο πρόλογος του δράματος που θα επακολουθούσε. Οι γυναίκες, σε κατάσταση αλλοφροσύνης, όρμησαν έξαλλες προς την έξοδο. Ιδιαίτερα εκείνες που βρίσκονταν στον γυναικωνίτη, τη μόνο έξοδο του οποίου αποτελούσε μια στενή και γυριστή σκάλα πλάτους εξήντα εκατοστών. Εκεί σφηνώθηκαν καμιά πενηνταριά γυναίκες και ο πανικός απλώθηκε σε όλη την Εκκλησία. Προηγήθηκε ένα δυνατό τρίξιμο της σκάλας και το κιγκλίδωμα του γυναικωνίτη υποχώρησε.
Μια μικρή πορτίτσα προς την έξοδο ήταν κλειδωμένη. Σε χώρο δύο τετραγωνικών στοιβάχτηκαν δεκάδες σώματα και χρειάστηκαν τρεις στρατιώτες και αστυνομική δύναμη για να ρίξουν την πόρτα. Αλλά το κακό είχε γίνει. Έχασαν τη ζωή τους δεκαεπτά γυναίκες και τρία παιδάκια που καταπατήθηκαν μέσα στον πανικό. Οι εικόνες που περιγράφουν το κακό είναι από τις σκληρότερες για τα ελληνικά δημοσιογραφικά χρονικά. Ιδιαίτερα για τα παιδιά και μία από τις γυναίκες που κυριολεκτικά καρφώθηκε στο κάγκελο που είχε υποχωρήσει. Και εκείνοι που προκάλεσαν το κακό, μια παρέα οργανωμένων πορτοφολάδων, προσπάθησαν να ολοκληρώσουν το μακάβριο έργο τους ακόμη και όταν είδαν να χάνονται τόσοι άνθρωποι.
Ωστόσο, οι δράστες εντοπίσθηκαν και οι ποινές που τους επιβλήθηκαν ήταν αυστηρότατες, ιδιαίτερα για εκείνον που έσπειρε πανικό στο εκκλησίασμα και βύθισε στο πασχαλινό πένθος όλη τη χώρα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ: «Εαρινή Συμφωνία»

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ: «Εαρινή Συμφωνία»

«Ακου τα σήμαντρα
των εξοχικών εκκλησιών.
Φτάνουν από πολύ μακριά
από πολύ βαθιά.
Απ’ τα χείλη των παιδιών
απ’ την άγνοια των χελιδονιών
απ’ τις άσπρες αυλές της Κυριακής
απ’ τ’ αγιοκλήματα και τους περιστεριώνες
των ταπεινών σπιτιών.

Ακου τα σήμαντρα
των εαρινών εκκλησιών.

Είναι οι εκκλησίες

που δε γνώρισαν τη σταύρωση
και την ανάσταση.

Γνώρισαν μόνο τις εικόνες
του Δωδεκαετούς
που ‘χε μια μάνα τρυφερή
που τον περίμενε τα βράδια στο κατώφλι
έναν πατέρα ειρηνικό που ευώδιαζε χωράφι
που ‘χε στα μάτια του το μήνυμα
της επερχόμενης Μαγδαληνής.

Χριστέ μου
τι θα ‘τανε η πορεία σου
δίχως τη σμύρνα και το νάρδο
στα σκονισμένα πόδια σου;».

Η Πρωτομαγιά στην Αρχαία Ελλάδα

http://www.ellinikoarxeio.com/2013/05/protomagia-stin-arxaia-ellada.html

Η Πρωτομαγιά στην Αρχαία Ελλάδα

Γνωστός στους διάφορους πολιτισμούς με διαφορετικά ονόματα, ο Μάιος ονομάστηκε έτσι από τη ρωμαϊκή θεότητα Maja (Μάγια) της οποίας το όνομα προήλθε με τη σειρά του από την ελληνική λέξη Μαία, τροφός και μητέρα. Η Μάγια ταυτίστηκε και με την Ατλαντίδα νύμφη Μαία, μητέρα του Ερμή στον οποίο και αφιερώθηκε ο μήνας. Σύμφωνα με τον τρόπο διαίρεσης του χρόνου των αρχαίων Ελλήνων, ο Μάιος αντιστοιχούσε σε μέρος του Μουνιχιώνα και του Θαργηλιώνα που σημαίνει το μήνα που ο ήλιος καίει, θερμαίνει τη γη. Ήδη από τους Ρωμαίους, η αρχή του μήνα σηματοδοτούνταν από τον εορτασμό της Αγαθής Θεάς ενώ σε όλη τη διάρκειά του τελούνταν γιορτές συνδεδεμένες με την ευφορία των αγρών.
Η φυσιογνωμία του Μαΐου στη λαϊκή αντίληψη είναι δίσημη: συνυπάρχει σ αυτήν το καλό και το κακό, η αναγέννηση και ο θάνατος. Όλες αυτές οι ιδιότητες συγκλίνουν και συγκεντρώνονται στην πρώτη του μέρα, την Πρωτομαγιά. Ο εθιμικός εορτασμός της ως της τελικής νίκης του καλοκαιριού κατά του χειμώνα και της κατίσχυσης της ζωής επί του θανάτου έχει μακρότατη παράδοση με ρίζες που ανάγονται σε προχριστιανικές αγροτικές λατρευτικές τελετές που αποσκοπούσαν στη γονιμότητα των αγρών και, κατ επέκταση, και των ζώων και των ανθρώπων.
Οι αρχαίοι Έλληνες, ως φλογεροί φυσιολάτρες, γιόρταζαν το άνοιγμα των λουλουδιών και το φτάσιμο της άνοιξης. Aπό τα αρχαιότερα χρόνια του πολιτισμού τους, που έφθασε στην Eλλάδα από τη Θράκη το ρόδο, μαζί με τις Oρφικές διδασκαλίες, το άνθος αυτό έγινε σύμβολο και υμνήθηκε ως η νύμφη των ανθέων. Ο Aνακρέων ύμνησε έτσι το άνθος αυτό του Mαγιού:

«Pόδον, άνθος των ερώτων

αναμίξωμεν τω Bάκχω

ρόδον, ω+ ωραίον άνθος

ενθέντες τοις κροτάφοις

ευθυμήσωμεν εν τούτοις».

Η γιορτή, όμως, της άνοιξης, η αρχαία Πρωτομαγιά, πήρε σιγά-σιγά κι επίσημη μορφή. Από τις παλαιότερες γιορτές, δημιουργήθηκαν τα Ανθεστήρια, η γιορτή των λουλουδιών. Αυτή ήταν η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Ελλήνων. Ιδρύθηκε πρώτα στην Αθήνα, όπου με μεγαλοπρέπεια βάδιζαν προς τα ιερά πομπές με κανηφόρες, που έφερναν άνθη. Έπειτα τα Ανθεστήρια διαδόθηκαν και σ άλλες πόλεις της Ελλάδος και πήραν πανελλήνια μορφή.
Στα Ανθεστήρια της Ελλάδας «ανασταινόταν» ο… σκοτωμένος Ευάνθης θεός, επίθετο του Διόνυσου, που από το χυμένο αίμα του φύτρωσε, σύμφωνα με το μύθο, η άμπελος. Δρώμενο της Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα κατά τα νεότερα χρόνια ήταν η ανάσταση του Μαγιόπουλου. Ένας έφηβος εμιμείτο στα ξέφωτα του δάσους τον πεθαμένο, τάχατες, Διόνυσο. Κοπέλες τον στόλιζαν με άνθη και του τραγουδούσαν τον «κομμό, το θρήνο και τον οδυρμό, μέχρι που να «αναστηθεί» και μαζί με αυτόν όλη η φύση.
Όταν προσωποποιήθηκαν οι ιδιότητες της Φύσης και αποδόθηκαν σε συγκεκριμένους θεούς, τότε τις αρχικές εκείνες γιορτές της Άνοιξης μοιράστηκαν μεταξύ τους η Ίσιδα, ο Διόνυσος, η Δήμητρα, ο Απόλλωνας, η Χλωρίδα (Flora) και αν κάποιος άλλος θεός θεωρήθηκε επόπτης της φυσικής παραγωγής ή αίτιος της βλάστησης των φυτών.
Και λοιπόν αντί για την αρχική και ενστικτώδη εκείνη χαρά των ανθρώπων από τη θέα της ζωής που ξαναγεννιέται στη φύση, γιόρταζαν οι δικοί μας πρόγονοι , από υποχρέωση πια, γιορτές, σαν τα Ανθεσφόρια περίπου, τα Ηροσάνθεια, τα Χλόεια, τα Θαλήσια και τέλος τα περίφημα Διονύσια για των οποίων την εξύμνηση συναγωνίζονται οι μεγαλύτεροι λυρικοί ποιητές της Ελλάδας που για την ανοιξιάτικη λαμπρότητά τους ψάλλει ο ουράνιος Πίνδαρος ότι:

Φοίνικος έρνος οπότ΄οιχθέντος Ωράν θαλάμου.

Εύοδμον επαιωσιν έαρ, φυτά νεκτάρεα.

Τότε βάλλεται , τότ΄επ΄αμβρόταν χέρσον εραταί

ίων φόβαι ρόδα τε κόμαισι μίγνυται,

αχεί τ΄ομφαί μελέων συν αυλοίς,

αχεί τε Σεμέλαν ελικάμπυκα χοροί.

(Το βλαστάρι του φοίνικα, των Ωρών σαν ανοίξει ο θάλαμος

και τα μυρωδάτα φυτά μυριστούν την εύοσμη άνοιξη,

τότε πετιέται, τότε στη γη των αθανάτων σωρός

χαριτωμένοι μενεξέδες και τριαντάφυλλα

με τα μαλλιά ανακατεύεται

και ηχεί γλυκιά φωνή με λυρικούς αυλούς

και σέρνουνε χορούς για την ανθοστεφάνωτη Σεμέλη).

Αργότερα, με το πέρασμα των αιώνων, η αρχική έννοια της Πρωτομαγιάς χάθηκε και τα έθιμα επιβίωσαν απλώς ως λαϊκές γιορτές στις οποίες συμπεριλαμβάνονται περιφορά δέντρων, πράσινων κλαδιών ή στεφάνων με λουλούδια, ανακήρυξη του βασιλιά ή της βασίλισσας του Μάη, χορός γύρω από ένα δέντρο ή ένα στολισμένο κοντάρι-γαϊτανάκι. Πρόκειται για μια από τις ελάχιστες γιορτές χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο που έχουν διατηρηθεί ως τις μέρες μας με εκδηλώσεις που απαντώνται στον λαϊκό πολιτισμό πολλών ευρωπαϊκών λαών.
Το στεφάνι

Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι είναι, σχεδόν, το μοναδικό έθιμο που εξακολουθεί να μας συνδέει με την παραδοσιακή Πρωτομαγιά, μια γιορτή της άνοιξης και της φύσης με πανάρχαιες ρίζες, πλούσια σε εκδηλώσεις σε παλαιότερες εποχές. Στις μέρες μας η Πρωτομαγιά με το μάζεμα των λουλουδιών για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, ενισχύει τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση, από την οποία οι περισσότεροι έχουμε απομακρυνθεί, ζώντας στις πόλεις.
Σύμφωνα με τη διευθύντρια του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, Αικατερίνη Καμηλάκη, το στεφάνι κατασκευαζόταν με βέργα από ευλύγιστο και ανθεκτικό ξύλο κλήματος ή άλλο και στολιζόταν με λουλούδια και κλαδάκια καρποφόρων δέντρων, όπως η αμυγδαλιά, η συκιά και η ροδιά. Ακόμα, το διακοσμούσαν με στάχυα από σιτάρι και κριθάρι, με κρεμμύδι αλλά και σκόρδο για το μάτι. Η χρησιμοποίηση πρασινάδας και όχι τόσο λουλουδιών με σκοπό τη μετάδοση της γονιμότητάς τους ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των μαγιάτικων συνηθειών. Στον αγροτικό χώρο, μάλιστα, δε θεωρείτο απαραίτητο το πλέξιμο στεφανιών. Αρκούσε η τοποθέτηση πάνω από την πόρτα του σπιτιού μιας δέσμης από χλωρά κλαδιά ελιάς, συκιάς, νερατζιάς, πορτοκαλιάς και άλλα μαζί με λουλούδια. Απαραίτητη ήταν, επίσης, η ύπαρξη μεταξύ τους φυτών αποτρεπτικών… του κακού, όπως είναι η τσουκνίδα, το σκόρδο και άλλα.
Σύμφωνα με κείμενο του καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, Μιχάλη Τιβέριου, το μαγιάτικο κλαδί ή το άνθινο στεφάνι, έχει κατά πάσα πιθανότητα τις ρίζες του στην αρχαιότητα: «Είναι γνωστό ότι στην αρχαία Ελλάδα τέτοια κλαδιά ή στεφάνια τα χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι δεν έλειπαν από καμία σημαντική εκδήλωση του δημόσιου, ιδιωτικού και θρησκευτικού βίου. Επιπλέον, είναι αξιοπρόσεκτο ότι μια σημαντική γιορτή ενός μήνα των αρχαίων, του Θαργηλίωνος, που αντιστοιχούσε, περίπου, με το δικό μας Μάιο, περιλάμβανε στα δρώμενά της την κατασκευή ενός κλαδιού ανάλογου με το μαγιάτικο. Το κλαδί αυτό δεν το έφτιαχναν με άνθη, αλλά με κλαδιά οπωροφόρων δέντρων, στα οποία αναρτούσαν κρεμμύδι και σκόρδο».
Στις μέρες μας που έχουμε καθιερώσει στεφάνια από λουλούδια του αγρού ή των κήπων, τα οποία τοποθετούμε για μερικές μέρες στην κύρια είσοδο των σπιτιών μας. Δύσκολα μπορεί, πια, να ανιχνευτεί συμβολισμός στο σύγχρονο πρωτομαγιάτικο στεφάνι, κατά το Μιχάλη Τιβέριο, αφού για τους περισσότερους δεν αποτελεί, ίσως, τίποτα περισσότερο από μια όμορφη και μυρωδάτη σύνθεση λουλουδιών, χωρίς να παραπέμπει σε συσχετισμούς σύμφωνα με τους οποίους «χαρίζει» στους ενοίκους ενός σπιτιού υγεία, καλή τύχη, ειρήνη, ευτυχία και ευφορία. Σίγουρα, όμως, η κατασκευή του χαρίζει ευφορία σε μεγάλους και μικρούς, που ξεφεύγοντας από τις πόλεις αναζητούν τη χαρά της άνοιξης στην ολάνθιστη φύση.
πηγή

Διαβάστε περισσότερα: http://www.ellinikoarxeio.com/2013/05/protomagia-stin-arxaia-ellada.html#ixzz2SEE5MSOI

είχαν μορφή Αρχαίων Ναών

http://anoixti-matia.blogspot.gr/2013/05/20.html?spref=fb

Γιατί οι τράπεζες (έως και τις αρχές του 20ου αιώνα) είχαν μορφή Αρχαίων Ναών;;;

Η μορφή των κτιρίων πού στεγάζουν τα σύγχρονα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα – σε κτίρια που κατασκευάστηκαν έως και τις αρχές του 20ου αιώνα – αντιγράφουν τους αρχαίους Ελληνικούς ναούς...
Γιατί επελέχθη αυτή η μορφή; Αυτοί που τα κατασκεύασαν γνώριζαν κάτι που εμάς μας διαφεύγει;

Μελετητές που ως αντικείμενό τους έχουν την ψυχολογία ( ατομική και των μαζών ), την αρχιτεκτονική, την ιστορία, υποστηρίζουν ότι ένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα εδράζεται πάνω σ’ αυτό που ονομάζουμε... ΠΙΣΤΗ-trust-ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ.

Ουδείς θα τοποθετούσε τα χρήματά του σε ξένα χέρια εάν φοβόταν πως θα τα χάσει αφού από τους ιδιοκτήτες των ιδρυμάτων αυτών λείπει η φερυγγυότης , η εμπιστοσύνη .

Στην Αρχαία Ελλάδα οι πόλεις πρώτα και μετέπειτα οι πολίτες τοποθετούσαν τον πλούτο τους στους ναούς. Οι πόλεις που ανήκαν στην Αθηναϊκή συμμαχία τοποθετούσαν την χρηματική συνεισφορά τους στον ναό του Απόλλωνος στην Δήλο, διότι εκεί ευρίσκετο το ΤΑΜΕΙΟ της συμμαχίας. Το ταμείο αυτό μεταφέρθηκε αργότερα στον Παρθενώνα, στον ναό της Παλλάδος Αθηνάς.

Κάτι ανάλογο συνέβαινε στους Δελφούς. Η κάθε πόλη τοποθετούσε τα πολύτιμα αφιερώματά της σε ειδικά κατασκευασμένα οικήματα τα οποία είχαν την μορφή των ναών και τα αποκαλούσαν ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ.

Αυτοί που γνωρίζουν τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και χειρίζονται τις πιο λεπτές, τις πιο απόκρυφες επιθυμίες, τους φόβους και τις προσδοκίες μας, γνωρίζουν για εμάς πράγματα που εμείς αγνοούμε . Πού ούτε υποψιαζόμαστε πως υπάρχουν. Είναι εκεί μέσα μας βαθειά, μας υποκινούν, μας παρακινούν, μας αποτρέπουν, μας ενεργοποιούν χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμεθα.

Κάποιοι το φαινόμενο αυτό το αποκαλούν γονιδιακή η κυτταρική μνήμη. Είναι μία μνήμη που έρχεται από πολύ μακριά, από την προϊστορία ίσως, από τότε που βρισκόμασταν στις σπηλιές όπως γράφει στην τραγωδία του ο Αισχύλος «Προμηθεύς».

Αυτή η μνήμη όταν ενεργοποιηθεί μας παρακινεί να κάνουμε έργα στην ζωή μας που σε πρώτη ματιά φαίνονται ανεξήγητα, «αψυχολόγητα» θα έλεγαν κάποιοι.

Ο θησαυρός των Αθηναίων στους Δελφούς αποτελούσε ένα από τα εντυπωσιακότερα κτίσματα του ιερού του Απόλλωνα.

Να πάρουμε δηλαδή τον ιδρώτα μιας ζωής (ίσως αυτή η ζωή να ήταν του πατέρα μας) και να τον τοποθετήσουμε στα χέρια αγνώστων γιατί με χίλιους τρόπους μας έπεισαν πως πρέπει να τους έχουμε ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ;

Ο θησαυρός των Αθηναίων στους Δελφούς όπως είναι σήμερα.

Parapona-Rodou

σχέδιο με πεταλούδες

"Uncinetto mania".

  

 

Ένα πολύ ωραίο σχέδιο με πεταλούδες . Μπορείτε να το εφαρμόσετε με πολλούς τρόπους. Σε πλεκτό ή σε κέντημα. Σε μονόχρωμο ή πολύχρωμο .  

Σε κουρτίνα, πετσέτα, τραπεζομάντηλο, σεμέν μαξιλάρια, σεντόνια ή 

όπου αλλού θέλετε . Οι πεταλούδες πάνε παντού.  Καλή επιτυχία!

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΕΙΝΟ ΤΟ ΦΙΛΙ

Κατερίνα Παπα

Ακολουθήστε · 

 

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΕΙΝΟ ΤΟ ΦΙΛΙ
ΠΟΥ ΑΡΝΙΟΣΟΥΝΑ ΝΑ ΔΟΣΕΙΣ
ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΜΟΥ ΤΑ ΑΝΥΔΡΑ
ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΤΑ ΜΑΤΩΣΕΙΣ
ΓΙΑΤΙ ΜΩΡΟ ΜΟΥ Ο ΕΡΩΤΑΣ
ΝΤΥΝΕΤΑΙ ΠΑΝΩΦΟΡΙΑ
ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥ
ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΠΟ ΛΟΓΙΑ

ΑΠΛΑ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΜΙΓΟΥΝΕ
ΤΑΞΙΔΙ ΜΕΣ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ
ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΑΡΧΗ ΧΑΡΑΖΟΥΝΕ
ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΟΥΝΕ ΣΕΡΓΙΑΝΙ

ΣΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ
ΤΩΝ ΟΜΟΡΦΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΣΟΥ
ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΕΔΙΑΒΑΣΑ
ΚΙ ΕΓΙΝΑ ΔΕΣΜΙΟΣ ΣΟΥ

ΕΜΕΘΥΣΑ ΑΠΟ ΕΡΩΤΑ
ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΤΑ ΠΛΑΝΑ
ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ ΚΟΙΝΩΝΗΣΑ
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟ ΔΡΑΜΑ

ΤΑΞΙΔΙ ΕΞΕΚΙΝΗΣΑ
ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ ΤΟ ΛΑΓΝΟ
ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΘΑΛΑΣΣΑ ΑΓΡΙΑ
ΜΕ ΠΕΤΑΞΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ

ΤΩΡΑ ΠΝΙΓΩ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ ΜΟΥ
ΣΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΤΑ ΒΑΘΗ
ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΜΑΘΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
ΝΑ ΜΗΝ ΔΑΚΡΥΣΕΙ ΜΑΤΙ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Ρίχνει την πίεση το ασπράδι του αυγού.

http://epistrofi-sti-fysi.blogspot.gr/2013/05/blog-post_7034.html

Ρίχνει την πίεση το ασπράδι του αυγού.

Μια ουσία που υπάρχει στο ασπράδι του αυγού το πεπτίδιο RVPSL. μειώνει την πίεση, παρουσιάζοντας περίπου την ίδια αποτελεσματικότητα με τα φάρμακα που συνήθως χορηγούνται για αυτήν την περίπτωση, όπως προκύπτει από μελέτη που πραγματοποιήθηκε στην Κίνα.

Όπως ανέφεραν οι επιστήμονες στην παρουσίαση της μελέτης τους, το συγκεκριμένο πεπτίδιο μπλοκάρει τη δράση μιας ουσίας, την οποία παράγει ο οργανισμός όταν η πίεση του αίματος ανεβαίνει.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η καθημερινή κατανάλωση ασπραδιού μπορεί να βοηθήσει τους ασθενείς να καταπολεμήσουν την πίεση, αρκεί βέβαια να συμφωνεί και ο γιατρός που τους παρακολουθεί.

Η μελέτη παρουσιάστηκε στο συνέδριο της Αμερικανικής Χημικής Εταιρείας, που έλαβε χώρα στη Ν. Ορλεάνη. Όπως είπε ο επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας, δρ Ζιπένγκ Γιου, «τα αποτελέσματά της ενισχύουν τα συμπεράσματα που είχαν προκύψει και σε παλαιότερες έρευνες» και πως είναι τόσο ενθαρρυντικά, που τους επιτρέπουν να ξεκινήσουν σύντομα τις σχετικές δοκιμές και σε ασθενείς.

Μάλιστα, συμπλήρωσε ότι η κατανάλωση ασπραδιών θα μπορούσε να λειτουργήσει σ' αυτό το θέμα και προληπτικά και διευκρίνισε ότι το πεπτίδιο στο οποίο οφείλεται η συγκεκριμένη δράση δεν καταστρέφεται με το μαγείρεμα.

Κατά καιρούς, του αυγό έχει κατηγορηθεί για την πρόκληση διαφόρων προβλημάτων υγείας λόγω της υψηλής χοληστερόλης, όμως οι πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει πως όταν καταναλώνεται με μέτρο οι επιδράσεις του είναι μόνο θετικές.

Πηγή:www.agronews.gr

Διόνυσος

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/05/Dionysos.html

Διόνυσος

Ο Διόνυσος, επίσης Διώνυσος, γιος του θεού Δία, ανήκει στις ελάσσονες πλην όμως σημαντικές θεότητες του αρχαιοελληνικού πανθέου, καθώς η λατρεία του επηρέασε σημαντικά τα θρησκευτικά δρώμενα της ελλαδικής επικράτειας. Παρόλο που δεν είναι ολύμπιος θεός και ο Όμηρος δείχνει να τον αγνοεί, ήδη από τον 6ο π.Χ. αι., αναπαρίσταται μαζί με τους Ολυμπίους, αν και εμφανίζεται σχετικά απόμακρος. Ενίοτε απεικονίζεται να κάθεται δεξιά του πατρός του στα ολύμπια δώματα. Ο Διόνυσος ως μυθολογική οντότητα «δεν είναι μήτε παιδί ούτε άντρας, αλλά αιώνιος έφηβος, καταλαμβάνοντας μια θέση ανάμεσα στα δύο». Με αυτή τη μορφή, αντιπροσωπεύει «το πνεύμα της ενέργειας και της μεταμορφωτικής δύναμης του παιχνιδιού» γεμάτο πονηριά, εξαπάτηση και στρατηγικές που υποδεικνύουν είτε τη θεϊκή σοφία ή το αρχέτυπο του Κατεργάρη, παρόν σε όλες σχεδόν τις μυθολογίες του κόσμου. Στην Ελληνική μυθολογία ο Διόνυσος γεννιέται από τον μηρό του πατέρα του, στη νήσο Ικαρία, και παραδίδεται σε δώδεκα νύμφες ή υδάτινα πνεύματα, τις Υάδες, οι οποίες γίνονται τροφοί του θεϊκού παιδιού. Αργότερα, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης την υπηρεσία τους, οι Υάδες εξυψώθηκαν στο ουράνιο στερέωμα όπου λάμπουν ως αστερισμός των Υάδων. Είναι Πυριγενής, και Λιμναίος, φέροντας εγγενώς την ποιότητα της 'λίμνης ή του έλους'. Ο Διόνυσος είναι επίσης Διθύραμβος, δηλαδή διγενής, γεννημένος πρώτα από τη φωτιά και κατόπιν από το νερό, ακολουθώντας την παράδοση ανάλογων αρχέγονων θεοτήτων, συνδέεται και με τη γονιμότητα, μέσω του εκπληρωμένου έρωτα και το επίγραμμα του Ανακρέοντα στον θεό αρχίζει με τις λέξεις «Ω Κύριε, που σύντροφοί σου στο παιχνίδι είναι ο ισχυρός Έρως, οι μαυρομάτες νύμφες και η Αφροδίτη!»