ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

Αργυρω Θεοφανιδου

ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

Κι ως έγειρε με τη σιωπή
στην αγκαλιά του όρμου
κύλησαν στα χαλίκια οι πληγές
-πληγές οι λέξεις στων ανθρώπων τις φωνές-
Τα ωσσανά,τα σταύρωσαν η άμμος τα ρουφάει.

Να ζεις ντυμένος σάρκα είναι βαρύ
όταν ποθείς το απέραντο γαλάζιο.
Στην ερημιά μπορείς να τη γδυθείς
Να γίνεις γλάρος,βράχος,κρίταμο
Ψάρι και φύκι να χορέψεις,να κυλήσεις.
-Ενα γεράκι κράζει στη σιγή.
Στο κοκκινόχωμα πώς σέρνεται ένα φίδι!-
Κροκί ανθάκι βάλσαμου
τον ήλιο να γευτείς
Και να χυθείς και να χαθείς
σ΄ένα μονάχα Ελθέ το Πάρειμι ν'ακούσεις
και να Ζήσεις....

αθ

πινακας:Χαζαρίδης