Η μάχη του Βαλτετσίου - 12 Μαΐου του 1821

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/05/h-maxh-tou-valtetsiou-maios-1821.html

Η μάχη του Βαλτετσίου - 12 Μαΐου του 1821

Η πρώτη μεγάλη νίκη της Ελληνικής Επανάστασης

Η μάχη του Βαλτετσίου (12-13 Μαΐου 1821) θεωρείται ως μία από τις πιο αποφασιστικές μάχες της επανάστασης του 1821, που οδήγησε στην Άλωση της Τρίπολης. Κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Τρίπολης ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης οργανώνει διαφορα στρατόπεδα στα υψώματα γύρω από την πόλη. Έτσι στις 16 Απριλίου 1821 διατάσσει την οχύρωση τεσσάρων λόφων δίπλα στο χωριό Βαλτέτσι.
Ταυτόχρνα, οι τουρκοι, που ήταν κλεισμένοι στην Τρίπολη, με αγωνία περίμεναν βοήθεια από τον Χουρσίτ,που βρισκόταν στα Γιάννενα και πολεμούσε τον Αλή Πασά.Ο Χουρσίτ έστειλε ισχυρό στράτευμα με επικεφλής τον Κιοσέ Μεχμέτ, ο οποίος το χωρίζει σε δύο τμήματα. Στο πρώτο ηγείται ο ίδιος με τον Ομέρ Βρυώνη με πεζικό 8.000 και 1.000 ιππείς και κατευθύνεται ανατολικά. Το δεύτερο που αποτελείτο από 3.500 Αλβανούς, κατευθύνεται προς τη δυτική Ελλάδα υπό την ηγεσία του Κεχαγιάμπεη.
Ο στρατός του Κεχαγιάμπεη περνά το Αντίρριο χωρίς απώλειες. Περνάει από την Πάτρα, πυρπολεί την Βοστίτσα (Αίγιο) και στη συνέχεια λύνει τις Ελληνικές πολιορκίες σε Κόρινθο και Άργος. Στις 6 Μαΐου μπαίνει θριαμβευτικά στην Τρίπολη.
Στις 24 Απριλίου, ο Κεχαγιάμπεης βγαίνει από την Τρίπολη με 4.000 άνδρες και επιτίθεται στο Βαλτέτσι. Οι ολιγάριθμοι υπερασπισές του υποχωρούν, χάνοντας ζώα και προμήθειες. Η μάχη συνεχίστηκε βόρεια του χωριού όπου ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης είχε βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση. Σε βοήθειά του σπεύδει ο Δημήτρης Πλαπούτας χτυπώντας τους Τούρκους από τα νώτα. Οι Τούρκοι αναγκάστηκαν σε υποχώρηση και ο Κολοκοτρώνης τους κυνήγησε μέχρι το χωριό Μάκρη.
Μετά τη μάχη, το στρατόπεδο ανασυγκροτείται ταχύτατα με φρουρά 1.000 ανδρών και επικεφαλής τον Κυριακούλη Μαυρομιχάλη. Τα ταμπούρια οχυρώνονται εκ νέου ενώ καταφθάνουν ενισχύσεις. Στο πρώτο ταμπούρι βρίσκονται ο Ηλίας και ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης με όλους τους Μανιάτες. Στο δεύτερο ο Μητροπέτροβας, ο Παπατσώνης, ο Κεφάλας, ο Γιάννης Μαυρομιχάλης, ο Παναγιώτης Κατριβάνος από το Ίσαρι Μεγαλόπολης και ο Θανάσης Δαγρές από τη Βρωμόβρυση Καλαμάτας, με τους στρατιώτες τους. Στο τρίτο ο Ηλίας και ο Νικήτας Φλέσσας, ο Σιώρης, ο Νικηταράς και πολλοί Λιονταρίτες και Γορτύνιοι.
Τα χαράματα της 12 Μαΐου, ο Κεχαγιάμπεης εξέρχεται από την Τρίπολη με 12.000 Τουρκαλβανούς. Οι Έλληνες ειδοποιούν το στρατόπεδο στο Βαλτέτσι με φωτιές. Το κύριο σώμα των Τούρκων με αρχηγό τον Ρουμπή ύστερα από άκαρπες διαπραγματέυσεις επιτίθεται στο ταμπούρι του Μητροπέτροβα. Καταφέρνει να κυκλώσει τα ταμπούρια και να καταλάβει τα πηγάδια του χωριού. Ύστερα διατάσσει γενική επίθεση διασπώντας τους Έλληνες.
Τότε καταφτάνει ο Κολοκοτρώνης με 700 άνδρες. Ο Ρουμπής, που βρίσκεται πλέον περικυκλωμένος, ζητά ενίσχυση από τον Κεχαγιάμπεη που μέχρι τότε παρακολουθούσε τη μάχη επικεφαλής 3.000 ιππέων. Το απόγευμα φτάνει ο Πλαπούτας με 800 άνδρες, ο Κανέλλος Δεληγιάννης και ο Δημητρακόπουλος. Τη νύχτα η μάχη συνεχίζεται χωρίς να υποχωρεί καμία πλευρά. Τα ξημερώματα της 13ης Μαΐου, οι Τούρκοι ξεκινούν νέα επίθεση και χρησιμοποιούν τα 4 κανόνια τους χωρίς επιτυχία.
Μετά από 23 ώρες μάχης και ενώ ο Ρουμπής κινδύνευε, ο Κεχαγιάμπεης διατάσσει υποχώρηση. Βλέποντας αυτήν την κίνηση, ο Κολοκοτρώνης ξεκινά γενική αντεπίθεση. Έτσι οι Τούρκοι τρέπονται σε άτακτη φυγή πετώντας τα όπλα τους.Συνολικά οι Τούρκοι υπέστησαν 514 απώλειες ενώ οι Έλληνες μόλις 7. Ανάμεσα στα λάφυρα των επαναστατών ήταν 4.000 τουφέκια, 4 πεδινά κανόνια και 18 σημαίες. Η μάχη υπήρξε καθοριστική για την πορεία της επανάστασης αλλά και για την Άλωση της Τρίπολης αφού οι Τούρκοι δεν επιχείρησαν άλλη έξοδο.

ΠΗΓΗ

Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ (12 Μαΐου 1820 - 13 Αυγούστου1910)

Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ (12 Μαΐου 1820 - 13 Αυγούστου1910)
Η Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ (αγγλ.: Florence Nightingale) (12 Μαΐου 1820 - 13 Αυγούστου1910) ήταν Βρετανίδα στατιστικός και πρωτοπόρος της σύγχρονης νοσηλευτικής.
Η Φλόρενς γεννήθηκε σε μια πλούσια βρετανική οικογένεια σε μια βίλα στην Φλωρεντίαστην ιταλική επαρχία της Τοσκάνης, από την οποία έλαβε το όνομά της. Ήταν γόνος εύπορης αγγλικής οικογένειας που είχε εγκατασταθεί στην Φλωρεντία. Όταν γύρισε με τον πατέρα της στην Αγγλία, έκανε ευρύτατες σπουδές και έμαθε λατινικά και ελληνικά. Στα 20 της δήλωσε στους γονείς ότι επιθυμούσε να γίνει νοσηλεύτρια, αλλά εκείνοι αρνήθηκαν με το πρόσχημα ότι ένα τέτοιο επάγγελμα δεν αρμόζει στην δική τουςκοινωνική τάξη. Όταν όμως έγινε 30 χρονών, η Φλόρενς αποφάσισε να μείνει ανύπαντρη και να σπουδάσει Νοσηλευτική στο Κάιζερσβερτ, κοντά στο Ρήνο, αλλά και σε διάφορα νοσοκομεία της Αγγλίας και της Γαλλίας. Στην διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου (1854-1855) ανέλαβε την θέση προϊσταμένης στο νοσοκομείο Κίνγκς Κόλλετζ. Σε λίγο καιρό όμως αναχώρησε, επικεφαλής 28 νοσοκόμων, για το μέτωπο και παρ' όλες τις δυσκολίες κατόρθωσε να αυξήσει τον αριθμό τους σε 100.
Εργαζόταν σε ένα νοσοκομείο στο Σκούταρι, κοντά στην Κωνσταντινούπολη, το οποίο στέγαζε 1.500 ασθενείς κάτω από πραγματικά άθλιες συνθήκες. Το ποσοστό θνησιμότητας του νοσοκομείου είχε φτάσει το 42%, γιατί νοσηλεύονταν εκεί ασθενείς με βαριές επιδημίες (τύφος, χολέρα, δυσεντερία κλπ.). Παρόλα αυτά η Φλόρενς κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να σώσει τους ασθενείς και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να τους απαλύνει τον πόνο.
Μετά το τέλος του πολέμου επέστρεψε στην Αγγλία και αποσύρθηκε στην προσωπική της ζωή. Πέθανε στις 13 Αυγουστου 1910.

Κριμαϊκός Πόλεμος

Η Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ είναι αρκετά δημοφιλής για τη συνεισφορά της κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου. Η κύρια εστίασή της πάνω σε αυτή τη συνεισφορά, άρχισε με τις αναφορές που έφταναν στη Βρετανία για τη φρικιαστική κατάσταση που βρίσκονταν οι τραυματισμένοι. Στις 21 Οκτωβρίου 1854, αυτή και ένα πλήρωμα από 38 εθελόντριες νοσοκόμες, εκπαιδευμένες από τη Νάιτινγκεϊλ και συμπεριλαμβάνοντας και την θεία της Mai Smith, στάλθηκαν (κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του Sidney Herbert) στη Τουρκία, γύρω στα 545 χλμ κατά μήκος της Μαύρης Θάλασσας, από το Μπαλακλαβά μέχρι τη Κριμαία, όπου ήταν η βάση του Βρετανικού στρατού.
Η Νάιτινγκεϊλ έφτασε νωρίς το Νοέμβριο του 1854 στο Σελιμιγιέ Μπαρράκς στο Σκουτάρι (το σημερινό Üsküdar στη Κωνσταντινούπολη). Αυτή και οι νοσοκόμες της, βρήκαν πληγωμένους στρατιώτες να είναι σε άσχημη κατάσταση μην έχοντας εκλάβει τη κατάλληλη φροντίδα. Τα φάρμακα ήταν πολύ λίγα, η υγιεινή δεν υπήρχε, και οι μαζικές μολύνσεις ήταν κάτι το συνηθισμένο, ενώ πολλές από αυτές ήταν και θανατηφόρες. Επιπλέον, δεν υπήρχε καθόλου εξοπλισμός για να παρασκευαστεί φαγητό για τους ασθενείς.
Τα ποσοστά θανάτων δεν έπεσαν, αντίθετα, άρχισαν να αυξάνονται.Ο αριθμός των θανάτων ήταν ο μεγαλύτερος από όλα τα νοσοκομεία της περιοχής. Κατά τη διάρκεια του πρώτου της χειμώνα στο Σκουτάρι, 4.077 στρατιώτες πέθαναν εκεί. Δεκαπλάσιος αριθμός στρατιωτών πέθανε από αρρώστιες όπως τύφος, χολέρα και δυσεντερία παρά από πληγές που δημιουργήθηκαν από τη μάχη. Οι συνθήκες στα τότε νοσοκομεία ήταν τόσο θανάσιμες για τους ασθενείς λόγω της πληθώρας τραυματιών και της έλλειψης αερισμού των χώρων.

ΠΗΓΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Λαϊκά παραμύθια από τρεις χώρες της Αφρικής

Bigbook.gr

 
Γιατί ο ήλιος και η σελήνη ανέβηκαν στον ουρανό; Πώς έγινε η χελώνα βασιλιάς των ζώων; Ποιο ήταν το όνειρο του Γιόμο; 
Λαϊκά παραμύθια από τρεις χώρες της Αφρικής, ντυμένα με τη γοητεία του λόγου από τη δόκιμη συγγραφέα, συνδυάζουν την προσωπική καλλιτεχνική δημιουργία με την ανώνυμη λαϊκή φαντασία και γίνονται μαγευτική συντροφιά για κάθε αναγνώστη.

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=212176

Ημέρα εορτασμού της μητρότητας

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/05/oi-arxaioellhnikes-rizes-ths-eorths-ths-mhteras.html

Οι αρχαιοελληνικές ρίζες της εορτής της μητέρας

Ημέρα εορτασμού της μητρότητας

Η δεύτερη Κυριακή κάθε Μαΐου έχει καθιερωθεί από το 1914 ακόμα ως ημέρα εορτασμού της μητρότητας, αρχικά ως εθνική εορτή στις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία στη συνέχεια υιοθετήθηκε σταδιακά ως Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας. Οι πρώτες αναφορές στη «γιορτή της μητέρας» μάς έρχονται από την αρχαία Ελλάδα, όπου κάθε άνοιξη γινόταν μια μεγάλη εορτή αφιερωμένη στη θεά Γαία, την επονομαζόμενη «Μεγάλη Μητέρα».
Σήμερα, ο ρόλος της μητέρας είναι τόσο πολύπλοκος, αφού την ίδια στιγμή πρέπει να είναι γυναίκα, σύζυγος και επαγγελματίας, που αυτή η Παγκόσμια Ημέρα έρχεται να υπογραμμίσει το μεγαλείο της προσφοράς της.
Η Ελληνική κοινωνία παρά την κοινωνικοοικονομική κρίση που βιώνει - ίσως και λόγω αυτής - φαίνεται πως επαναπροσδιορίζει τη σημασία του παραδοσιακού αυτού ρόλου, όχι μόνο για την ανατροφή των παιδιών αλλά και για την συνοχή της οικογένειας. Μόλις την περασμένη εβδομάδα, σύμφωνα με την ετήσια αναφορά του διεθνούς οργανισμού Save the Children για τη μητρότητα στον κόσμο, η Ελλάδα αναδείχθηκε ανάμεσα στις ιδανικότερες χώρες για να γίνει μια γυναίκα μητέρα. Συγκεκριμένα, η χώρα μας βρίσκεται στη 19η θέση, πάνω από την Ιρλανδία, τον Καναδά και τη Βρετανία, ενώ πρώτη στην κατάταξη έρχεται η Φινλανδία.
Σε πολύ καλή θέση βρmίσκεται η χώρα μας και σε σχέση με τη μητρική θνησιμότητα, η οποία σύμφωνα με την UNICEF παρουσιάζει σημαντική μείωση σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο δείκτης μητρικής θνησιμότητας στην Ελλάδα είναι μόλις 3, τη στιγμή που στην υποσαχάρια Αφρική εκτινάσσεται στο 500 και στη νότια Ασία στο 220. Επίσης, η αναλογία δια βίου κινδύνου θανάτου μιας μητέρας στην Ελλάδα είναι 1 στις 25.500, όταν για τη Γερμανία ο αντίστοιχος αριθμός είναι 1 στις 10.600, στην Αυστρία 1 στις 18.200 και στην Ιταλία 1 στις 20.300

ΠΗΓΗ

Κτιστό, τούρτα μπισκότου !

Κρήτη:γαστρονομικός περίπλους

Αφιερωμένη εξαιρετικά η σημερινή συνταγή! Παραδοσιακή δεν τη λες αν και είναι περίπου 60 χρόνια στα τετράδια των συνταγών της μητέρας μου, είναι όμως αγαπημένο μαμαδίστικο γλυκό των παιδικών μας χρόνων. 
Κτιστό, τούρτα μπισκότου !
Χρόνια Πολλά στις μανούλες και στις μέλλουσες μανούλες!
http://cretangastronomy.blogspot.gr/2013/05/blog-post_12.html

Νίκος Γκάτσος

Ο Νίκος Γκάτσος (8 Δεκεμβρίου 1911 - 12 Μαΐου 1992) ήταν σημαντικός Έλληνας ποιητής, μεταφραστής και στιχουργός.

Ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε στην Ασέα Αρκαδίας από τους αγρότες Γεώργιο Γκάτσο και Βασιλική Βασιλοπούλου. Σε ηλικία πέντε ετών έμεινε ορφανός από πατέρα, ο οποίος, από τους πρώτους μετανάστες στην Αμερική, πέθανε στο πλοίο και τον πέταξαν στον Ατλαντικό.

Τέλειωσε το Δημοτικό στην Ασέα και το Γυμνάσιο στην κοντινή Τρίπολη, όπου γνώρισε τα λογοτεχνικά βιβλία, τις μεθόδους αυτοδιδασκαλίας ξένων γλωσσών, το θέατρο και τον κινηματογράφο. Έτσι, όταν το 1930 μετέβη στην Αθήνα για να εγγραφεί στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (διέκοψε μετά το δεύτερο έτος), ήξερε αρκετά καλά Αγγλικά και Γαλλικά, είχε μελετήσει τον Παλαμά, τον Σολωμό και το δημοτικό τραγούδι και παρακολουθούσε τις νεωτεριστικές τάσεις στην ποίηση της Ευρώπης.

Στην Αθήνα εγκαταστάθηκε με τη μητέρα του και την αδερφή του και άρχισε να έρχεται σε επαφή με τους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής. Πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του, μικρά σε έκταση και με κλασικό ύφος, στα περιοδικά "Νέα Εστία" (1931-32) και "Ρυθμός" (1933). Την ίδια περίοδο δημοσίευσε κριτικά σημειώματα στα περιοδικά "Μακεδονικές Ημέρες", "Ρυθμός" και "Τα Νέα Γράμματα" (για τον Κωστή Μπαστιά, την Μυρτιώτισσα και τον Θράσο Καστανάκη αντίστοιχα), ενώ αργότερα συνεργάστηκε με τα "Καλλιτεχνικά Νέα" και τα "Φιλολογικά χρονικά". Καθοριστική υπήρξε η γνωριμία του με τον Οδυσσέα Ελύτη το 1936. Συνδέθηκε με το ρεύμα του ελληνικού υπερρεαλισμού.

Το μοναδικό βιβλίο που εξέδωσε όσο ζούσε είναι η ποιητική σύνθεση "Αμοργός" (Αετός, 1943), η οποία θεωρείται κορυφαία δημιουργία του ελληνικού υπερρεαλισμού με τεράστια επίδραση στους νεότερους ποιητές. (Δες: Δημοσθένης Κούρτοβικ, Έλληνες Μεταπολεμικοί Συγγραφείς, Εκδ. Πατάκη,1995). Έκτοτε δημοσίευσε τρία ακόμη ποιήματα: το "Ελεγείο" (1946, περ. Φιλολογικά Χρονικά) και το "Ο ιππότης κι ο θάνατος" (1947, περ. Μικρό Τετράδιο), που από το 1969 και μετά περιέχονται στο βιβλίο "Αμοργός", και το "Τραγούδι του παλιού καιρού" (1963, περ. Ο Ταχυδρόμος), αφιερωμένο στον Γιώργο Σεφέρη.

Ο Γκάτσος ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη μετάφραση θεατρικών έργων, κυρίως για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης και του Λαϊκού Θεάτρου. Αφορμή υπήρξε το έργο "Ματωμένος γάμος" του Ισπανού ποιητή Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, που το μετέφρασε το 1943, εκδόθηκε από τον Ίκαρο το 1945 και ανέβηκε από τον Κάρολο Κουν στο Θέατρο Τέχνης το 1948. Μετέφρασε δύο ακόμη θεατρικά έργα του Λόρκα, "Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα" (1954) και "Ο Περλιμπλίν και η Μπελίσα" (1959), και όλα μαζί με τις μεταφράσεις των ποιημάτων "Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσιεθ Μεχίας" και "Παραλογή του μισούπνου" από το 1990 και μετά εκδίδονται συγκεντρωμένα στον τόμο: Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, "Θέατρο και ποίηση", απόδοση Νίκου Γκάτσου. Μετέφρασε, επίσης, επτά μονόπρακτα του Τεννεσσή Ουίλλιαμς (1955-59), τη "Φουέντε Οβεχούνα" του Λόπε δε Βέγα (1959), τον "Ιώβ" του Άρτσιμπαλντ Μακ Λης (1959), τον "Πατέρα" του Αυγούστου Στρίντμπεργκ (1962), το "Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα" του Ευγένιου Ο΄Νηλ (1965) και άλλα που εκδίδονται σταδιακά από τις Εκδόσεις Πατάκη. Παράλληλα και για βιοποριστικούς λόγους συνεργάστηκε με την "Αγγλοελληνική επιθεώρηση" ως μεταφραστής και με την Ελληνική Ραδιοφωνία ως μεταφραστής, διασκευαστής και ραδιοσκηνοθέτης.

Η μεγάλη συνεισφορά του Γκάτσου, ωστόσο, είναι στο τραγούδι ως στιχουργού. Έφερε την ποίηση στον στίχο και κατάφερε να δώσει, κυρίως μέσω της συνεργασίας του με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον κανόνα του ποιητικού τραγουδιού. Συνεργάστηκε, επίσης, με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Δήμο Μούτση, τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον Χριστόδουλο Χάλαρη, καθώς και με νεώτερους συνθέτες. Γράφοντας συνήθως πάνω στη μελωδία, με πρώτο το "Χάρτινο το φεγγαράκι", μίλησαν στις καρδιές του κόσμου πολλά μεμονωμένα τραγούδια του, καθώς κυκλοφορούσαν σε δισκάκια 45 στροφών, αλλά και ως αυτούσιοι κύκλοι όπως η "Μυθολογία" (1965), το "Ένα μεσημέρι" (1966), η "Επιστροφή" (1970), το "Σπίτι μου σπιτάκι μου" (1972), οι "Δροσουλίτες" 1975, η "Αθανασία" (1976), "Τα παράλογα" (1976), το "Ρεμπέτικο" (1983), η "Ενδεκάτη εντολή" (1985) ή οι "Αντικατοπτρισμοί" (1993). Το σύνολο του στιχουργικού του έργου βρίσκεται συγκεντρωμένο στον τόμο "Όλα τα τραγούδια" (εκδ. Πατάκη, 1999).

Ποιήματα και στίχοι του έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Δανέζικα, Ισπανικά, Ιταλικά, Καταλανικά, Κορεατικά, Σουηδικά, Τουρκικά, Φινλανδικά.

Το 1987 τιμήθηκε με το Βραβείο του Δήμου Αθηναίων για το σύνολο του έργου του, ενώ το 1991 του απονεμήθηκε ο τίτλος του Αντεπιστέλλοντος Μέλους της Βασιλικής Ακαδημίας Καλών Γραμμάτων της Βαρκελώνης για τη συμβολή του στη διάδοση της ισπανικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα.

http://el.wikipedia.org/wiki/Νίκος_Γκάτσος

ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΡΟΙΑΣ

ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΡΟΙΑΣ, (1ο, ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ).
ΜΟΥΣΕΙΟ PUSHKIN, ΜΟΣΧΑ

Ο ΣΛΗΜΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΣΤΗΝ ΤΡΟΙΑ
Κατά τα έτη 1873-74, ο Ερρίκος Σλήμαν διενεργεί ανασκαφές στον λόφο του Χισαρλίκ (Καστράκι) στην Τρωάδα, ανακαλύπτοντας ένα πλήθος χρυσών και αργυρών αντικειμένων. Οι υποθέσεις του όμως απέχουν 1.000 χρόνια από την αλήθεια, καθώς μετά τον θάνατό του θα αποκαλυφθεί ότι η Τροία και ό,τι αυτός ονομάζει «Θησαυρό του Πριάμου» είναι πολύ προγενέστερα της ομηρικής εποχής, ενώ ο ίδιος ήταν απολύτως πεπεισμένος για την ανακάλυψή του.
Ετσι ο θησαυρός αριθμήθηκε, ζυγίστηκε - ας μην ξεχνάμε ότι ως χρυσοθήρας είχε τις δικές του αρχές - και καταμετρήθηκε. Έδειξε πως περιλαμβάνει 8.833 χρυσά αντικείμενα, ανάμεσα στα οποία δύο διαδήματα, 24 περιδέραια, ενώτια, πόρπες, σφηκωτήρες, ειδώλια και κύπελλα.
Οι περιπέτειες του χρυσού θα είναι έκτοτε μεγάλες. Θα φυγαδευθεί από τον λόφο του Χισαρλίκ και θα μεταφερθεί στην Αθήνα, όπου θα παραμείνει για κάποια χρόνια. Οταν όμως αυτός ο έμπειρος έμπορος θα θελήσει να τον πουλήσει, δεν θα βρίσκει αγοραστές σε καλή τιμή.
Η Ελλάδα αρνήθηκε να τον αγοράσει. Η δυνατότητα να μείνει στην Ελλάδα χάνεται τελικά και, τέλος, ο Σλήμαν θα δωρήσει τον θησαυρό στη χώρα του φυγαδεύοντάς τον, για να χαθεί ωστόσο από το Βερολίνο κατά τη διάρκεια του B' Παγκοσμίου Πολέμου και να «επανεμφανισθεί» στη Μόσχα μόλις το 1991, ένα λάφυρο πλέον που διεκδικείται από Γερμανούς και Τούρκους.
H Τροία των ομηρικών επών ωστόσο έρχεται πολύ αργότερα. Είναι η Τροία VI των ετών 1800-1250 π.X., -(ή κατ᾽άλλους η Τροία VII), την εποχή δηλαδή που αρχίζει η επικοινωνία με τα μυκηναϊκά κέντρα της Ελλάδας, όπως αποδεικνύουν και τα ευρήματα που εντόπισε ο Ντέρπφελντ κατά την ανασκαφή του λόφου που βρίσκεται έξω από τα τείχη της Τροίας του Σλήμαν.
Ο Σλήμαν δημοσίευσε το 1874 τις ανακαλύψεις του στο βιβλίο «ATLAS TROJANISCHER ALTERΗÜMER» και «TROJA UND SEINE RUINEN» το 1875. Έγραψε επίσης τα «ILION, STADT UND LAND DER TROJANER» το 1881, το «TROJA» το 1884 και άλλα.

ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ !!!

Vouli Kourinaki

Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. 
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. 
Το εγώ κι εσύ αφανίζονται...  
ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ !!!
 
Νίκος Καζαντζάκης

Η γυναίκα, που καθιέρωσε τη Γιορτή της Μητέρας.

http://www.mother.gr/displayarticle.asp?articleId=2817

Η γυναίκα, που καθιέρωσε τη Γιορτή της Μητέρας. 

Μάθετε την ιστορία της...

H κοινωνική ακτιβίστρια Anna Maria Reeves συζ. Jarvis (1832-1905) γεννηθηκε στη Βιρτζινια των Ηνωμενων Πολιτειων, και, μαζί με τον σύζυγό της, Granville Jarvis, απέκτησαν 12 παιδια! Ομως, δεν προλαβαν να ευτυχήσουν ως οικογενεια, αφου μονο τα τεσσερα από τα δωδεκα επέζησαν, με τα υπόλοιπα οκτω παιδιά να φευγουν από τη ζωη, προτού καν ενηλικιωθουν.

Η βαθεια οδύνη της απώλειας των οκτω παιδιων της εκανε την Anna Jarvis να αφιερωσει τη ζωη της στην εξαλειψη των ανθυγιεινων συνθηκων διαβίωσης, εξαιτιας των οποιων εξαπλωνονται γρηγορα θανατηφορες ασθενειες.

Για τον λογο αυτο, ίδρυσε τα 'Mothers' Day Work Clubs", που ειχαν σκοπό τη συγκέντρωση χρηματων, ωστε να προμηθεύουν με φαρμακατις απορες οικογενειες, μελη των οποιων υπεφεραν απο φυματίωση. Πραγματικα, οι Συλλογοι Εργασιας αυτοι καταφεραν να συνεργασθουν με επιστημονες της Φυσικης και να φερουν στην καθημερινη ζωή τοσων οικογενειων το καθαρό νερό και τον ασφαλή τρόπο απομάκρυνσης λυματων.

Μάλιστα, κατα τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολεμου, οι Συλλογοι αυτοι βοηθησαν πολύ στην επούλωση πληγων των τραυματισμενων στρατιωτών, ενω τους παρειχαν, συγχρόνως, τροφή και ενδυση, εργο το οποιο συνεχισε και μετα το τελος του πολέμου, βοηθώντας πλεον τις κοινωνίες των βετεράνων να ξεπεράσουν τις δεινές καταστροφες, που ειχαν υποστει.

Η Anna Maria Reeves Jarvis πέθανε στη Φιλαδελφεια των Ηνωμενων Πολιτειων στις 9 Μαϊου 1905, όμως η κορη της Αννα (1864-1948) δεν αφησε το τεραστιο εργο της μητερας της να παραμεινει απλή αναμνηση. Πάλεψε, λοιπον, να καθιερωσει μια ημερα τον χρονο να ειναι αφιερωμενη στo πνεύμα της αγωνιστικοτητας και των προσπαθειων της μητερας της για βελτιωση της ανθρωπινης ζωής, ωστε να τιμήσει το επίτευγμά της. Το 1914, μαλιστα, ο Αμερικανός προεδρος Woodrow Wilson υπέγραψε ψήφισμα του Κογκρέσσου, σύμφωνα με το οποίο καθιερωθηκε η δευτερη Κυριακη του Μαϊου ώς η Γιορτή της Μητέρας.

Κατα τη διάρκεια μιας ομιλίας της, μαλιστα, η κορη Anna Jarvis ειχε πει καυστικά: "Μη στελνετε ετοιμες τυπωμένες καρτες στις μανούλες σας. Αυτο δε δείχνει τιποτα περισσότερο από το πόσο τεμπέληδες ειστε, που δε γράφετε λιγα δικά σας λογια στον ανθρωπο, που εχει κανει τοσα ομορφα πραγματα για σενα οσα ποτέ κανένας αλλος...".

Ένα τριαντάφυλλο για την Κλυτώ

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=24283

Χρήστος Χωμενίδης

Ένα τριαντάφυλλο για την Κλυτώ

Photo: Tallulah Hurrell-Gittins/Flickr

Μία φορά το χρόνο έμπαινε ο πατέρας μου σε εκκλησία: Κάθε ενάτη Μαϊου. Δεν φίλαγε εικονίσματα, δεν έκανε καν τον σταυρό του. Άναβε μόνο δυο κεράκια και στεκόταν για λίγο σιωπηλός. «Το ένα είναι για τον παππού σου. Το άλλο για την Κλυτώ…», μου εξηγούσε όταν βγαίναμε στο προαύλιο. Την ιστορία του παππού μου μπορούσα να τη βρω -ως σύντομη τουλάχιστον αναφορά- και στα βιβλία. Ο Χρήστος Χωμενίδης, γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας, ιδρυτικό μέλος του ΕΑΜ, σταλμένος από την Κυβέρνηση των Βουνών στην Πελοπόννησο για να διοργανώσει τις ελεύθερες εκλογές, συνελήφθη από τους Γερμανούς ενώ διέσχιζε με βάρκα τον Κορινθιακό, φυλακίστηκε και απαγχονίστηκε στην Πάτρα στις 9 Μαΐου του 1944. Όσα περαιτέρω στοιχεία μάθαινα από ανθρώπους κυρίως που τον είχαν γνωρίσει προσωπικά («εγώ θα σου πω για τον παππούλη σου!» μου έταζαν διάφοροι πρέσβυτες και με καλούσαν σιμά τους) μεγάλωναν τον μύθο του. Ότι ήταν εξαιρετικά μορφωμένος, απ’ τους ελάχιστους της γενιάς του που είχαν σπουδάσει στο εξωτερικό. Πως ήτανε μπαρουτοκαπνισμένος -πολεμιστής στη Μικρασία- μα και παράλληλα κομψότατος, σε μια φωτογραφία του 1925 εικονίζεται στο Παρίσι με μαύρο κοστούμι, ρεπούμπλικα, μονόκλ και δερμάτινες γκέτες. Πως είχε πρωτοστατήσει στη δημιουργία ενός σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης κινήματος, που όμως δεν μπορούσε να έχει και σπουδαία τύχη στην πολωμένη Ελλάδα του Μεσοπολέμου, όπου ο κόσμος διχαζόταν σε Βενιζελικούς και Βασιλόφρονες και όσοι ριζοσπαστικοποιούνταν, ακολουθούσαν το ΚΚΕ. Πως είχε δώσει το 1930 μία διάλεξη για τη Βιολογία, χαρακτηρίζοντάς την επιστήμη του μέλλοντος. Πως είχε παντρευτεί μια πληθωρικότατη γυναίκα, τη γιαγιά μου, αδελφή του Δημήτρη Γληνού, όμως είχαν χωρίσει ύστερα από λίγους μόλις μήνες -τι τόλμη για τα συμβατικά εκείνα χρόνια!- λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων. Πως διέθετε αξιοσημείωτη ευφράδεια και γοητεία – «όλες τον ερωτεύονταν τον πάππο σου!», μου είπε πρόσφατα μία κυρία ενενήντα ετών και μου τον σκιαγράφησε με χρώματα που δεν αποτυπώνονται εκ των πραγμάτων σε καμία φωτογραφία. Ότι αντιμετώπισε με παρρησία το εκτελεστικό απόσπασμα, επικεφαλής του οποίου -σύμφωνα με μία τρομερή φήμη- ήταν ο μετέπειτα δικτάτωρ Γεώργιος Παπαδόπουλος, ταγματασφαλίτης τότε στην Πάτρα.   Η Κλυτώ όμως ποια ήταν; Η Κλυτώ ήταν η σύντροφος της ζωής του. Δεν είχαν παντρευτεί, καθώς εμφορούμενοι από επαναστατικό πνεύμα απέρριπταν πλέον αμφότεροι τέτοια καλούπια. Συζούσαν σε ένα σπίτι στα Εξάρχεια αλλά και σε όποιο νησί του Αιγαίου βρισκόταν ο παππούς μου εξόριστος. Η Κλυτώ διέθετε τη μόρφωση μιας μοσχαναθρεμμένης θυγατέρας στρατηγού της εποχής - μετέφραζε από τα γαλλικά, ήξερε πιάνο. Περιγράφεται επίσης ως κοκέτα, μπριόζα, αισθησιακή, όμορφη, μα κυρίως ωραία. Σε μια από τις λίγες της φωτογραφίες που έχω δει, παίζει πινάκλ και χαμογελά στο φακό τσαχπίνικα, κρύβοντας το μισό της πρόσωπο πίσω απ’ τα τραπουλόχαρτα. Κατά την Κατοχή παρέμεινε εξαιρετική -λένε- οικοδέσποινα και ας μην είχε να κεράσει τους επισκέπτες παρά την μπομπότα και το υποκατάστατο του καφέ ρεβυθόζουμο που μοίραζαν στα συσσίτια. Το φρόνημα όσο και το κέφι της διατηρούνταν αμείωτο – κι εκείνη όπως και ο παππούς μου κάθε άλλο παρά προσέβλεπαν σε ένα ηρωικό τέλος. Έλπιζαν ότι θα συνέβαλλαν στη δημιουργία μιας καινούριας Ελλάδας. Ζούσαν σε αισιόδοξους, κατά βάθος, καιρούς. Αρκετοί -υποθέτω- θα είχατε μιαν ανάλογη με την Κλυτώ γιαγιά ή θεία, που η προσωπικότητά της θα σας μεταφέρθηκε μέσα από οικογενειακές διηγήσεις. Φανταστείτε λοιπόν εκείνη την κοπέλα, τριανταδύο χρονών ήταν μόνο, να φτάνει το πρωί της ενάτης Μαΐου στις φυλακές της Πάτρας για να επισκεφθεί τον αγαπημένο της. «Ο άντρας σου σε περιμένει στην πλατεία», της λένε οι δεσμοφύλακες. Ανυποψίαστη σπεύδει και τον αντικρίζει να αιωρείται από ένα δέντρο, ανάμεσα σε άλλους εννιά κρεμασμένους. Ο δήμιός του, του έχει κλέψει το ρολόι, φοράει ωστόσο -ανατριχιαστική λεπτομέρεια- το επίσημο κοστούμι του, που δεν το είχε πουλήσει στη μαύρη αγορά γιατί σκόπευε να το βάλει την ημέρα της Απελευθέρωσης. Η Κλυτώ πέφτει στα πόδια του και σπαράζει. Ζητάει το σώμα του -«αύριο θα το πάρεις» την πληροφορούν οι τσολιάδες- οι εκτελεσθέντες έπρεπε να μένουν σε κοινή θέα επί μιαν ολόκληρη μέρα προς παραδειγματισμόν των περαστικών. Την επομένη καταφέρνει, χρηματίζοντας τον νεκροθάφτη, να τον βάλει σε έναν ατομικό και όχι στον ομαδικό τάφο. Πηγαίνει στα πεθερικά της στην Ακράτα Αχαΐας. Βρίσκεται σε απόλυτη απόγνωση. Ζητάει από τον πατέρα μου να μείνει μαζί της όμως εκείνος -δεκατριών χρονών παιδί- όσο και να την αγαπάει, λαχταράει να επιστρέψει στη μαμά του. Αποπειράται να αυτοκτονήσει, τη σώζουν την τελευταία στιγμή. Οι περισσότερες γυναίκες που χάνουν τους άντρες τους είτε ξαναφτιάχνουν τη ζωή τους είτε γερνάνε διακονώντας την ηρωική τους μνήμη. Μα η Κλυτώ δεν έχει τέτοια πρόθεση. «Βρήκα μια εξαιρετική μοδίστρα που το έσκασε από τα καμένα Καλάβρυτα!», λέει μια μέρα στις κουνιάδες της. «Πρέπει όλες να ραφτούμε για το μνημόσυνο του Χρήστου…». Εκλαμβάνουν εκείνες τον ενθουσιασμό της ως καλό σημάδι. Καλούν τη μοδίστρα σπίτι, ξεκινάνε τις πρόβες. Ανάμεσα σε μεζούρες και υφάσματα, η Κλυτώ διαφεύγει της προσοχής τους. Παίρνει μια μαύρη ζώνη, βγαίνει στο περιβόλι και κρεμιέται από μια λεμονιά. Την ιστορία αυτή την άκουγα από τα παιδικά μου χρόνια με την ίδια πάντα συγκίνηση. Ένιωθα ένα χρέος προς την Κλυτώ, δεν ήξερα όμως πώς να το εξοφλήσω. Κι ένα βιβλίο ακόμα θα κινδύνευε -λόγω της απόστασής μου από τα γεγονότα και τα πρόσωπα- να γλιστρήσει είτε προς τον μελοδραματισμό είτε προς την ψυχρότητα. Ώσπου ένα απόγευμα, όταν η καλή μου ήταν έγκυος στην κόρη μας, πληροφορήθηκα τυχαία ένα περιστατικό, το οποίο μου έδειξε το δρόμο: Δύο γυναίκες είχαν, λέει, πλησιάσει την Κλυτώ, τον καιρό που περιπλανιόταν απεγνωσμένη στην Ακράτα. «Τι τον κλαις», της είχαν πει «τόσο πολύ τον Χωμενίδη; Αφού δεν είσαι χήρα του! Δεν σε είχε στεφανώσει! Δεν σου είχε δώσει το όνομά του!». Ευθύς κατάλαβα τι της χρωστούσαμε. Τώρα που γράφω, μια τρίχρονη σχεδόν Νίκη-Κλυταιμνήστρα Χωμενίδη τρώει το φρούτο της και αδημονεί να πάει στην παιδική χαρά.