ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ "Επισκευαστικά δάνεια"

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ "Επισκευαστικά δάνεια"

Ἐκκλησάκι ἔρημο ἐγκαταλειμμένο πιστευτό.
Θαρρεῖς ὅτι τὸ ἔχτισε ἐρείπωση.
Τὰ κεραμίδια στὸν τροῦλο
τρύπιο σάλι ριγμένο
στὴ γηραιὰ καμπούρα τῆς ἀνάτασης.
Τὰ μικρὰ παράθυρα κρέμονται
κάπως στραβὰ στὸν τοῖχο
σὰν εἰκονίτσες ποὺ σεισμὸς τὶς μετακίνησε
ἀπὸ τῆς πίστης τὸ ἴσιο......

Ἄραγε νὰ ζεῖ μέσα ἡ ἁγιότης τρεφόμενη μὲ σβηστὰ κεράκια μόνο;

Κλειδωμένη ἡ ἀμφίβια πόρτα - καὶ στὸ μέσα σκότος βυθισμένη ζεῖ
καὶ στὸ φῶς ἔξω κολυμπάει.

Ἐπάνω της τὴν πλάτη του ἀκουμπώντας
ἕνα σκαλοπατάκι ζητιανεύει λίγην ἐπισκευή.
Ἔχει σπάσει.

Καὶ ἡ φύση ποὺ ὅλα τὰ καλοπιάνει
καὶ τὴν ἀκμὴ λατρεύει καὶ στὴ φθορὰ χατίρι δὲ χαλάει

ἐπισκευάζει τὴ ρωγμὴ στὸ σκαλοπάτι
πολύχρωμα γεμίζοντάς την μὲ τσουκνίδες,
γαϊδουράγκαθα, μολόχες, δαφνόφυλλα καὶ πικροπαπαροῦνες.

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ http://content-mcdn.ethnos.gr/filesystem/images/20110503/low/assets_LARGE_t_183762_53455822.JPG

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΝΤΖΑΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΝΤΖΑΣ
***************************
(Πηγή: Μ. Θερμού, Το Βήμα)
Εικόνα: Η Μέδουσα Γοργώ του δυτικού αετώματος του αρχαϊκού ναού της Κέρκυρας (585 π.Χ.). Αποτροπαϊκό σύμβολο, αφού η ασχήμια του μπορεί να τρομάξει και να διώξει όποιον το αντικρίζει (Αρχαιολογικό Μουσείο Κέρκυρας)

Η οργισμένη κίνηση της ανοιχτής παλάμης που εισπράττει ο επικίνδυνος οδηγός στη λεωφόρο Κηφισιάς μπορεί να θεωρείται σήμερα μια απολίτιστη έκφραση θυμού, στην πραγματικότητα όμως μιλάει για τις καταβολές μας. και μάλιστα τις αρχαιοελληνικές. Τόσο μακριά πηγαίνει η ιστορία της... μούντζας. Και αν η γηραιά θεία αρχίσει να φτύνει τα μικρανίψια της μέρες που είναι στο γιορτινό τραπέζι, παρακαλώ ας μην υποστεί την κατακραυγή. Πράττει ό,τι ακριβώς και οι αρχαίοι πρόγονοι, που έφτυναν ακόμη και τον εαυτό τους για να μη τον αβασκάνουν. Γιατί το πιο αυθόρμητο και άμεσο μέτρο αντιμετώπισης του κακού, ήδη από την αρχαιότητα, ήταν το σφάκελο και ο εμπτυσμός, ενέργειες στις οποίες είχαν αποδοθεί μαγικές δυνάμεις.
Ο βάσκανος οφθαλμός θεωρήθηκε ανά τους αιώνες η αιτία κάθε ξαφνικού και ανεξήγητου κακού και η έννοια της βασκανίας- συνώνυμη με την κακολογία, τον φθόνο, τη συκοφαντία και την πρόκληση βλάβης - μπορεί να γεννήθηκε στην Ανατολή, από νωρίς όμως βρήκε πρόσφορο έδαφος στις δοξασίες όλων των λαών της Μεσογείου.
«Το θέμα είναι διαχρονικό. Ακόμη και σήμερα οι μανάδες λένε στα παιδιά τους “μακριά από τ΄ άδικο και το κακό το μάτι”» λέει ο αρχαιολόγος κ. Δημήτρης Καζιάνης, επίτιμος προϊστάμενος της Εφορείας Αρχαιοπωλείων και Ιδωτικών Συλλογών, που διοργάνωσε μια έρευνα για τον κόσμο των προλήψεων στην αρχαιότητα, για τη βασκανία, τα φυλαχτά και τα αποτροπαϊκά σύμβολα, έχοντας ως βάση το περιεχόμενο των ιδιωτικών συλλογών- αλλά όχι μόνο- και ως αφορμή τον εορτασμό των Ευρωπαϊκών Ημερών Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
«Από όλες τις πτυχές της μαγείας εμείς εστιάσαμε στη βασκανία, και ακόμη ειδικότερα στον βάσκανο οφθαλμό, γιατί είναι μια μυστηριακή και γοητευτική δύναμη που έχει απασχολήσει τον άνθρωπο με διαφορετικούς τρόπους πολλές διαφορετικές χρονικές στιγμές» αναφέρει η υπεύθυνη για τον συντονισμό του έργου κυρία Χριστίνα Μερκούρη. Ζωγραφισμένος σε αγγεία, σκαλισμένος σε οστέινα περίαπτα ή ένθετος σε κατασκευές, ο «βάσκανος οφθαλμός» μπορούσε όμως να χρησιμοποιηθεί και ως αντίδοτο, δηλαδή ως φυλαχτό ενάντια στο κακό μάτι.
Μεσαίο δάχτυλο... όπως Ελλάδα
«Οι αντιβασκάνιες χειρονομίες ήταν και είναι οι πιο γνωστές.Ολες κατέληγαν σε οξύ σχήμα επειδή έτσι μιμούνταν τα κέρατα των ζώων και εικόνιζαν συμβολικά την άμυνα κατά του βάσκανου οφθαλμού.Από τις πλέον διαδεδομένες σε όλη την Ευρώπη είναι αυτή που αναπαριστά την ένωση των γενετήσιων οργάνων των δύο φύλων, όπου ο αντίχειρας παρεμβάλλεται προεξέχονταςμεταξύ του δείκτη και του μέσου» λέει η κυρία Μερκούρη. Αλλη χειρονομία την οποία οι αρχαίοι Ελληνες ανέφεραν σε ασελγείς περιπτώσεις ήταν η πρόταξη του μεσαίου δαχτύλου.
Στην αρχαία Ελλάδα εξάλλου, με τη μούντζα (το φάσκελο ή σφάκελο) έστελναν στον απέναντι το κακό μάτι. Και η πίστη στη δύναμη των χειρονομιών εναντίον του βάσκανου οφθαλμού ήταν τέτοια ώστε συχνά οι άνθρωποι τις απεικόνιζαν στους τοίχους των σπιτιών, σε περίαπτα-φυλακτά, σε γλυπτές παραστάσεις και αλλού.
Φτύσε στον κόρφο σου
«Πρωί πρωί έβλεπα τον εαυτό μου στη γαλήνια θάλασσα και τα γένια μου φαίνονταν όμορφα, όπως και το μοναδικό μου μάτι, τουλάχιστον κατά την δική μου κρίση, ενώ στο νερό καθρεφτίζονταντα δόντια μου που έλαμπαν λευκότερα από το παριανό μάρμαρο.Και για να μη βασκαθώ, έφτυσα τον κόρφο μου τρεις φορές, ακριβώς όπως μου έμαθε να κάνω η γριά Κοτυτταρίδα» αναφέρει ο Θεόκριτος για κάποιον που θαύμαζε τον εαυτό του.
Το φτύσιμο, διαχρονικό και παγκόσμιο σύμβολο αποτρεπτικό της βασκανίας, πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στις αντισηπτικές ιδιότητες του σάλιου. Ετσι, όπως λέει η κυρία Μερκούρη, « οι μητέρες ή τροφοί, όταν φοβούνταν για την υγεία του παιδιού, έβρεχαν το μέτωπο και τα χείλη του με σάλιο χρησιμοποιώντας το μεσαίο δάχτυλο. Και όσοι θεωρούσαν ότι επισύρουν τον φθόνο των άλλων- ανθρώπων ή θεών- λόγω της ευτυχίας τους “εις κόλπον έπτυον”. Ολα τα παραπάνω μάλιστα μπορούσαν να συνοδεύονται και από μαγικά λόγια όπως “Σοι εις κεφαλήν” ή “Ερρε”, ενώ ως πλέον αποδοτική θεωρούνταν η δήλωση “Προσκυνώ Αδράστειαν”, η οποία ήταν μια θεότητα του φθόνου και της Νέμεσης».
Εν τέλει στον Μεσαίωνα οι δοξασίες για τις βασκανίες όχι μόνο διατηρήθηκαν, αλλά και εμπλουτίστηκαν, φθάνοντας ως σήμερα: Φτύσε τον κόρφο σου, φτύνω τρεις φορές για να μη σε ματιάσω, σκόρδα στα μάτια σου και χτύπα ξύλο- από το «άπτεσθαι ξύλου» των αρχαίων.
«Απέναντι στα διάφορα μαγικά φυλαχτά της εποχής η Εκκλησία απάντησε δυναμικά με το σύμβολο του σταυρού» λέει η αρχαιολόγος κυρία Νατάσα Ψαρολογάκη. «Σταυροί τοποθετούνταν σε τοίχους,πόρτες,παράθυρα ιδιωτικών και δημόσιων κτιρίωνπροκειμένουνα τα καταστήσουν απρόσβλητα από τους δαίμονες.Το ίδιο και οι άνθρωποι,που έκαναν το σημείο του σταυρού με το χέρι, κρεμούσαν σταυρούς στο στήθος ή τους χρησιμοποιούσαν ως κοσμήματα» προσθέτει η ίδια. Ιδιαίτερη κατηγορία φυλαχτών, τέλος, είναι αυτά στα οποία εικονίζονται ο Μέγας Κωνσταντίνος και η μητέρα του Αγία Ελένη εκατέρωθεν σταυρού, μια σκηνή που αναπαριστά την τελετή των γενεθλίων της νέας πρωτεύουσας και έφθασε ως και τον 20ό αιώνα.

Σήμερα...29/5

Όλα για την ψωρίαση

http://www.newsitamea.gr

Όλα για την ψωρίαση: από τι προέρχεται, τι θεραπείες υπάρχουν, ποια βότανα βοηθούν;

Τι είναι η ψωρίαση;

Η ψωρίαση είναι μια χρόνια, μη μεταδοτική φλεγμονώδης ασθένεια του δέρματος που χαρακτηρίζεται από συχνά επεισόδια ερυθήματος, φαγούρας, και χαρακτηριστικά παχιά, λευκά, λέπια.
Στις περισσότερες περιπτώσεις επηρεάζεται το δέρμα στους αγκώνες και στα γόνατα, όμως η ψωρίαση μπορεί να εμφανιστεί οπουδήποτε στο σώμα.
Είναι μια σχετικά συχνή ασθένεια και έχει υπολογισθεί ότι επηρεάζει 2% έως 2,5% του πληθυσμού. Μπορεί να εμφανιστεί είτε ξαφνικά είτε σταδιακά. Χαρακτηρίζεται από περιόδους έξαρσης και από περιόδους που η ασθένεια υποχωρεί.
Επηρεάζει όλες τις ηλικίες αλλά είναι συχνότερη μεταξύ 15 και 35 ετών. Για την ψωρίαση υπάρχει γενετική προδιάθεση και κληρονομικότητα.
Το στρες, οι μολύνσεις, η παχυσαρκία, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, η απουσία ή η υπερβολική έκθεση στον ήλιο, επιδεινώνουν την κατάσταση των ασθενών με ψωρίαση.
Επίσης η φτωχική γενική κατάσταση, η μείωση της άμυνας του οργανισμού που παρατηρείται στους ανοσοκατασταλμένους ασθενείς με καρκίνο ή AIDS και φάρμακα όπως η χημειοθεραπεία επιδεινώνουν την ψωρίαση.

Ποια είναι τα σημεία της ψωρίασης;

Η ψωρίαση χαρακτηρίζεται από τυπικές ερυθηματώδεις βλάβες με πλάκες που είναι πιο παχιές από το υπόλοιπο δέρμα και που καλύπτονται από λέπια χρώματος λευκού ή ασημί. Κάποτε οι βλάβες αυτές διασπώνται, προκαλούν πόνο και πιθανόν να αιμορραγούν.
Οι κυριότεροι εντοπισμοί των δερματικών ανωμαλιών είναι οι αγκώνες, τα γόνατα, ο κορμός, το δέρμα του κρανίου, τα χέρια, τα νύχια, οι πτυχές του δέρματος. Μπορεί επίσης να επηρεάσει το δέρμα που καλύπτει διάφορες αρθρώσεις και στην ουσία είναι δυνατόν να εντοπισθεί σε οποιοδήποτε σημείο του δέρματος.
Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορούν να δημιουργηθούν φλύκταινες με πύο. Η φαγούρα συνοδεύει την πάθηση αυτή.
Επίσης εκδηλώνεται κάποτε και αρθρίτιδα της ψωρίασης με πόνο στις αρθρώσεις.
Η διάγνωση βασίζεται στην κλινική εικόνα του ασθενούς.
Η βιοψία του δέρματος μπορεί να επιβεβαιώσει τη διάγνωση. Οι καλλιέργειες από τις βλάβες του δέρματος επιτρέπουν τον αποκλεισμό άλλων φλεγμονωδών παθήσεων του δέρματος.
Σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχουν ορισμένα χαρακτηριστικά αντιγόνα του συστήματος HLA. Στις περιπτώσεις που υπάρχει πόνος στις αρθρώσεις, η ακτινογραφία της άρθρωσης μπορεί να βοηθήσει να φανεί εάν υπάρχει αρθρίτιδα της ψωρίασης.

Η θεραπεία της ψωρίασης

Ο σκοπός της θεραπείας στην ψωρίαση είναι ο έλεγχος των συμπτωμάτων και η πρόληψη των μολύνσεων που μπορούν να προκύψουν. Υπάρχουν διαφόρων ειδών θεραπείες και ο τρόπος αντιμετώπισης εξαρτάται από την ένταση και σοβαρότητα της ασθένειας.
Οι ήπιες μορφές της ψωρίασης μπορούν να αντιμετωπισθούν με τοπικά φάρμακα όπως αλοιφές, κρέμες, σαμπουάν. Μπορούν να χορηγηθούν σαμπουάν του τύπου που χρησιμοποιούνται εναντίον της πιτυρίδας και σαμπουάν ή λοσιόν που περιέχουν παράγωγα της πίσσας του άνθρακα.
Σε ορισμένες περιπτώσεις είναι αναγκαίο να δοθούν κορτιζόνη ή άλλα ανάλογά της, αντι-μυκητισιακά φάρμακα, αντιβιοτικά, λιπαντικά, φαινόλη και άλλα φάρμακα.
Σε σοβαρές περιπτώσεις μπορούν να χορηγηθούν είτε από το στόμα είτε ενδοφλέβια, ανοσοκατασταλτικά φάρμακα όπως κορτικοστεροειδή ή μεθοτρεξάτη. Επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί η κυκλοσπορίνη και τα ρετινοειδή φάρμακα. Οι θεραπείες με βιολογικά φάρμακα (etanercept, alefacept, efalizumab, infliximab) υπόσχονται πολλά χάρις στο νέο τρόπο δράσης τους που καταστέλλει τους αρχικούς μηχανισμούς γένεσης της νόσου (καταστολή δραστηριοποίησης λεμφοκυττάρων τύπου Τ και της ειδικής πρωτεΐνης TNF-alpha, tumor necrosis factor-alpha).
Σε σοβαρές περιπτώσεις που αφορούν μεγάλες επιφάνειες του δέρματος ή ακόμη όταν η νόσος είναι ανθεκτική μπορεί να υπάρχει έντονος πόνος με κίνδυνο απώλειας μεγάλων ποσοτήτων υγρών και λοιμώξεων που μπορούν να γενικευθούν.
Σε τέτοιες περιπτώσεις που υπάρχει κίνδυνος γενικευμένης λοίμωξης και σηψαιμίας είναι αναγκαίο ο ασθενής να εισαχθεί στο νοσοκομείο για να χορηγηθούν ενδοφλέβια υγρά, αντιβιοτικά, ηρεμιστικά φάρμακα και αναλγησικά.
Υπάρχουν και άλλες θεραπευτικές μέθοδοι που μπορούν να χρησιμοποιηθούν όπως η μέτρια έκθεση στο φως του ήλιου ή σε φωτοθεραπεία.
Το δέρμα του ασθενούς μπορεί να γίνει περισσότερο ευαίσθητο στη δράση των υπεριωδών ακτινών είτε με την εφαρμογή τοπικής αλοιφής με βάση πίσσα του άνθρακα ή με τη λήψη από το στόμα φαρμάκων όπως τα psoralens. Επίσης είναι σημαντικό να αποφεύγονται τα εγκαύματα από τον ήλιο.
Η αντιμετώπιση της αρθρίτιδας της ψωρίασης μπορεί να γίνει με μη στεροειδή αναλγητικά φάρμακα όπως γίνεται και στις άλλες μορφές αρθρίτιδας.
Οι ασθενείς που πάσχουν από ψωρίαση θα πρέπει να έχουν ένα υγιεινό τρόπο ζωής και να τρέφονται καλά. Πρέπει να ξεκουράζονται ικανοποιητικά, να αποφεύγουν το στρες, να έχουν μια καλή υγιεινή του δέρματος και να κάνουν καθημερινά μπάνιο ή ντους.
Το έντονο τρίψιμο του δέρματος για σκοπούς πλυσίματος δεν πρέπει να γίνεται διότι μπορεί να ερεθίσει το δέρμα και να προκαλέσει νέα έξαρση της νόσου.
Φαίνεται ότι η χρήση του αλευριού της βρώμης μέσα στο μπάνιο μπορεί να βοηθά στην ανακούφιση του ασθενούς και στη χαλάρωση των λεπιών.

συνέχεια στο σύνδεσμο πηγή

http://www.apocalypsejohn.com/2013/05/metewra-enas-topos-energeias.html

Μετέωρα: Ένας τόπος ενέργειας

Μετέωρα. Ένα μαγευτικό βραχόδασος στην καρδιά των Βαλκανίων, που προσελκύει έντονα την προσοχή κάθε επισκέπτη. Οι παράδοξοι και μοναδικοί στον κόσμο σχηματισμοί μοιάζουν να λαξεύτηκαν από ανθρώπινο χέρι. Κι όμως, η διάταξή τους και η θέση τους αποτελούν φυσική γεωλογική εξέλιξη.
Η φυσική τους χωροθεσία αποτελεί έναν μοναδικό τόπο δύναμης που τις τελευταίες δεκαετίες ανοίγει τις πύλες του και αρχίζει να λειτουργεί ξανά καθώς επιτυγχάνεται μία φυσιολογική διέγερση συγκεκριμένων εκπομπών και δονήσεων που τυχαία ή συμπτωματικά συμβάλλουν στην «καθαριότητα» και την «ενεργοποίηση» του τόπου μας.
ΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ
Στους πρόποδες των Καμβουνίων ορέων (Χάσια) και την κωμόπολη της Καλαμπάκας, στην έξοδο του Πηνειού ποταμού προς τη Θεσσαλία, εκτείνεται ομάδα βράχων εξαιρετικά απότομων με παράδοξα σχήματα μέσου ύψους 300 μ. από την πεδιάδα. Οι βράχοι αυτοί καταλαμβάνουν έκταση 3 χλμ. από Νότο προς Βορά και 2 χλμ. από Δυτικά προς Ανατολικά.
Ψάχνοντας σε εγκυκλοπαίδειες και λεξικά, σε αρχαία συγγράμματα και παραδόσεις, τα Μετέωρα ως ονομασία δεν τα βρίσκουμε πουθενά. Είναι, λοιπόν, πολύ λογικό να υποθέσουμε πως κάποτε είχαν ένα διαφορετικό όνομα ή και πολλά άλλα που άλλαζαν με την εποχή.
Η έκπληξη, όμως, παραμένει καθώς ούτε στον περίεργο και παράδοξο σχηματισμό των βράχων, στους οποίους ο επισκέπτης μένει εκστατικός, δεν αναφέρονται οι αρχαίοι συγγραφείς και ιστορικοί. Ούτε από τον Στράβωνα, παρότι αναφέρεται στην περιοχή του Αιγινίου, την αρχαία πόλη που λέγεται πως είναι η σημερινή Καλαμπάκα. Δεν τους αναφέρει ούτε ο Παυσανίας, ούτε ο Ηρόδοτος, που όλοι τους φαίνεται να είχαν ταξιδέψει στην περιοχή.
Ικανοποιητικές δεν είναι ούτε οι περιγραφές του Τίτου Λίβιου ο οποίος αναφέρεται στους πολέμους μεταξύ Ρωμαίων και Μακεδόνων, ο οποίος επίσης μνημονεύει το Αιγίνιον σαν τόπο ασφαλή και απόρθητο, εξαιτίας της οχυρής τοποθεσίας όπου ήταν χτισμένη.
Τα Μετέωρα, σαν όνομα και περιοχή, άρχισαν να γίνονται γνωστά περίπου από τον 10ο αιώνα , αφότου ευσεβείς μοναχοί ανήγειραν σε αυτά μονές που τις ονόμασαν Μετέωρα, δηλαδή μοναστήρια που υψώνονται πάνω από την γη και κρέμονται από τον αέρα, είναι δηλαδή μετέωρα.
Τα Μετέωρα, δεν αναφέρονται ούτε καν στο Λεξικό του Σούδα του 10ου μ.Χ αιώνα, μα ούτε βρίσκουμε κάτι σχετικό για το Αιγίνιον.
Πιο πριν, όμως, γιατί δεν αναφέρονται; Τι έγινε, λοιπόν; «Φύτρωσαν» ξαφνικά; Μήπως τα τοποθέτησαν εξωγήινοι; Μάλλον γινόμαστε υπερβολικοί.
Το μόνο λογικοφανές συμπέρασμα που προκύπτει για το μέρος, είναι πως υπάρχουν κεκαλυμμένες πληροφορίες ή πως ο τόπος διατηρούνταν στην αφάνεια διότι ενδεχομένως οι βράχοι συγκάλυπταν ένα μυστικό. Ένα μυστικό που ήταν μόνο για μυημένους. Αναζητώντας αυτό το μυστικό θα ξεκινήσουμε από την μυθολογία παράλληλα με την σύγχρονη γεωλογική επιστήμη.
ΠΩΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΗΚΑΝ
Η φυσική γεωγραφία της Θεσσαλίας έχει πολλά να μας διηγηθεί αν έχουμε την υπομονή να την ερευνήσουμε σε συνδυασμό με την μυθολογία μας. Κάποτε η μεγάλη αυτή πεδιάδα που περιβάλλεται από μεγάλα βουνά πρέπει να ήταν μία τεράστια λίμνη. Διάφορες γεωλογικές μεταβολές και αναστατώσεις, υποστάσεις και άλλα φυσικά φαινόμενα, φαίνεται πως συνέβαλαν για να διανοιχτεί κάποια οδός που έκανε τα νερά να ορμήσουν από την φυσική λεκάνη τους και να ξεχυθούν στο Αιγαίο.
Οι μύθοι μας λένε πως ο θεός Ποσειδώνας κατασκεύασε μία διώρυγα προκειμένου να φύγουν τα νερά. Γιατί να το έκανε αυτό, ο μύθος δεν μας λεει –και ίσως εκεί βρίσκεται όλο το μυστικό. Το έκανε πάντως στα Τέμπη, που παίρνουν το όνομά τους από το ρήμα τέμνω. Κι εδώ έρχεται η επιστήμη να μας επιβεβαιώσει την μεγάλη γεωλογική τομή της περιοχής. Ίσως πάλι ο μύθος, πολύ απλά, να μας περιγράφει αυτό το γεωλογικό γεγονός ενώ τα νερά που πλημμύρισαν τις γύρω περιοχές, μέχρι να καταλήξουν στο Αιγαίο, να καταγράφτηκαν ως κατακλυσμός, αν λάβουμε υπόψη πως ο Δευκαλίωνας βασίλευε στη Θεσσαλική Φθιώτιδα.
Κάπως έτσι, λοιπόν, δημιουργήθηκε η σημερινή πεδιάδα που στην ουσία είναι ο αποξηραμένος πάτος μίας αρχαίας λίμνης, απομεινάρια της οποίας είναι οι λίμνες Βοιβηίς (κατοπινή Κάρλα που έχει αποξηρανθεί) και Νεσωνίς.
Ίσως, λοιπόν, οι κορυφές των Μετεώρων να αποτελούσαν μικρές βραχονησίδες ή και υφάλους που έφταναν ως την επιφάνεια της λίμνης. Ούτε, όμως, και στην μυθολογία βρίσκουμε κάποια στοιχεία που να φωτογραφίζουν το φαινόμενο Μετέωρα.
Παρά τη μοναδικότητα του φαινομένου ελάχιστοι ερευνητές ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με την ερμηνεία της γέννησης και της εξέλιξης του βραχόδασους των Μετεώρων, μας λεει ο γεωλόγος Ζαμάνης.
Το σημερινό ανάγλυφο είναι κυρίως το αποτέλεσμα διαδοχικών κύκλων διαβρώσεων και αποθέσεων που δημιουργήθηκαν και εξελίχθηκαν στην πορεία των τελευταίων 10 εκ. χρόνων.
Γεωλογικοί όροι όπως, «ψαμμιτοκροκαλοπαγή στον ευρύτερο χώρο των Μετεώρων που επικάθονται εν συμφωνία επί της σειράς του Επταχωρίου η οποία έχει αποτεθεί ασυμφώνος επί του εκ μαρμάρου, φλύσχου, σχιστολίθου κλπ υποβάθρου της λεκάνης», δεν θα μας απασχολήσουν.
Αυτό που μας ενδιαφέρει -και που θα εξετάσουμε στην συνέχεια- είναι πως η βάση (ο κατώτερος ορίζοντας) των Μετεώρων αποτελείται από κροκάλες (βότσαλα) μικρού σχετικά μεγέθους, ισχυρά συγκολλημένες με συμπαγές ψαμμιτικό υλικό, που η σύνθεσή τους διακρίνεται σε κροκάλες μαρμάρου, σχιστολίθου, ασβεστολίθου, γνευσίου κλπ.
Πάνω τους επικάθεται ο ανώτερος ορίζοντας των κροκαλοπαγών ο οποίος χαρακτηρίζεται από κροκάλες κυρίως γνευσιακές, μεγάλου μεγέθους που συχνά έχουν διαστάσεις ογκολίθων, εν αντιθέσει προς τον κατώτερο ορίζοντα που η σύνδεσή τους είναι πολύ χαλαρή και η απόσπασή τους εύκολη.
Οι παράξενοι βράχοι των Μετεώρων είναι ένα γεωλογικό φαινόμενο που επάνω του επέδρασε και η ατμοσφαιρική διάβρωση. Είναι μοναδικό στον κόσμο, με εξαίρεση, ίσως, το ανάλογο αλλά όχι αντίστοιχο φαινόμενο στην κοιλάδα Γκορέμα της Καππαδοκίας.
ΜΙΑ ΓΝΩΣΤΗ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ
Είναι απαραίτητο να θυμηθούμε πως η ύπαρξη του αιθέρα των αρχαίων (ή τσι, ή πράνα, ή οργόνη κλπ) έχει αποδειχτεί και γίνει αποδεκτή, τουλάχιστον από ένα μέρος της σημερινής επιστημονικής κοινότητας.
Η σύγχρονη επιστήμη έχει ακόμα αποδείξει, γενικότερα, ότι ο άνθρωπος παράγει ηλεκτρισμό, ότι στα άτομα και στα κύτταρα που μας αποτελούν, υπάρχει ελεύθερη μετακίνηση ηλεκτρονίων από άτομο σε άτομο. Παράγουμε, δηλαδή, έναν «ζωικό» ηλεκτρισμό. Αποτελεί, πλέον, γεγονός ότι η ζωή βασίζεται σε αυτή την παραγωγή ηλεκτρισμού (με ανάλογη παραγωγή ρεύματος θεράπευαν τα αρχαία Ασκληπιεία, ορισμένες ασθένειες, καθώς ήταν χτισμένα σε συγκεκριμένους τόπους και με συγκεκριμένο τρόπο).
Αν τα παραπάνω αποτελούν το πρακτικό μέρος, πάνω στα οποία θα βασιστούμε για να υποστηρίξουμε ότι τα Μετέωρα είναι ένας πολύ ιδιαίτερα ευεργετικός τόπος δύναμης για τον άνθρωπο, τότε και για τον ίδιο λόγο, θα πρέπει να αναφερθούμε εισαγωγικά και σε ένα θεωρητικό, τουλάχιστον, για την επιστήμη θέμα, γνωστό πάραυτα στους αρχαίους Έλληνες.
Στην Ζωή και το Σύμπαν υπάρχουν δύο πρωταρχικές δυνάμεις που το διευθετούν. Αυτές είναι το «ποιούν» και το «πάσχον», όπως θα μας έλεγαν οι Στωικοί που αντιστοιχούν στο κινέζικο γιν και γιανγκ, ή όπως θα ήταν ποιο σωστό για τα σημερινά δεδομένα να ονομάσουμε τις δυνάμεις αυτές: Δημιουργική και Γενεσιουργό. Καμία δεν είναι αρνητική ή μη ωφέλιμη για τον άνθρωπο όταν βρίσκονται σε ισορροπία. Η υπερβολή, όμως, της μιας ή η καχεκτικότητα της άλλης μπορεί να βλάψει.
Θα μπορούσαμε να συμβολίσουμε την Γενεσιουργό δύναμη με (-) επειδή «πηγάζει» από την Γη που έχει ανάλογο σύμβολο φορτίου και την Δημιουργό με (+) επειδή κατέρχεται από τον Ουρανό που έχει ανάλογο σύμβολο φορτίου.
Η Γη, ως γνωστό, λειτουργεί σαν ένας τεράστιο μαγνητικό δίπολο. Το ίδιο και ο άνθρωπος, τα ζώα, τα πουλιά, τα δέντρα κλπ.
Ο άνθρωπος περιέχεται σε ένα Σύμπαν (μακρόκοσμος) και ταυτόχρονα ο ίδιος περιέχει μέσα του αυτό το Σύμπαν αφού είναι κατασκευασμένος από τα ίδια αστρικά υλικά, ενώ παράλληλα περιέχει και ένα άλλο ανάλογο σύμπαν, τον μικρόκοσμο.
Ο οργανισμός μας, το σώμα μας, βρίσκεται διαρκώς και ασταμάτητα σε συνεχείς αλληλεπιδράσεις με το Σύμπαν: δέχεται και εκπέμπει δονήσεις και ενέργειες ενώ παράλληλα παίζει το ρόλο αυτορυθμιζόμενου μετασχηματιστή προκειμένου να προσαρμόσει αρμονικά τον εαυτό του στο περιβάλλον του.
Ο άνθρωπος συντονίζεται με το περιβάλλον του και τις ενέργειες της Γης. Ο εγκέφαλός μας λειτουργεί στην ίδια συχνότητα με αυτήν της Γης.
ΒΕΛΟΝΙΣΜΟΣ ΓΗΣ
Ας θυμηθούμε, πριν απ όλα, πως σημερινοί επιστήμονες έχουν αποδείξει ότι ο πλανήτης Γη έχει ιδιότητες κρυστάλλου και γι αυτό παρουσιάζονται ροές ενέργειας. Οι κύριες γραμμές των ροών αυτών «τυλίγουν» την επιφάνειά της σαν δίχτυ σχηματίζοντας δώδεκα νοερά πεντάγωνα το ένα δίπλα στο άλλο.
Όπως και το ανθρώπινο σώμα, παρόμοια και η Γη έχει ενεργειακές γραμμές, μεσημβρινούς κλπ που η ωφέλιμη δράση τους μπορεί να μπλοκαριστεί και να έχουμε έναν γεωπαθογόνο κόμβο.
Η Δημιουργική ενέργεια κατέρχεται από τον ουρανό και η Γενεσιουργός ξεπηδάει από την Γη. Η δεύτερη προσπαθεί να αποδράσει στον ουρανό ενώ η πρώτη επιχειρεί να την δαμάσει κι έτσι υπάρχει μία ισορροπία. Για την σωστή ανάπτυξη και εξέλιξη του ανθρώπου χρειάζονται και οι δύο.
Ο Βελονισμός Γης, όπως και ο βελονισμός στον άνθρωπο, στηρίζεται στην εφαρμογή βελονών που στην προκειμένη περίπτωση είναι κάποιοι ογκόλιθοι σε συγκεκριμένα κομβικά σημεία, δηλαδή στις συμβολές καναλιών ενέργειας ή πιο απλά στα σημεία εκείνα που συναντούνται δύο και περισσότερες ενέργειες. Όταν σε ένα μέρος συναντιούνται δύο και πλέον ποταμοί ενέργειας, συνήθως υπάρχει μία διαταραχή στην ανθρώπινη υγεία και γι αυτό συμβαίνουν συχνά πολλές αρρώστιες ή αρκετά ατυχήματα. Οι κόμβοι αυτοί είναι γεωπαθητικοί.
Όταν σε έναν γεωπαθητικό κόμβο υπάρχει έλλειψη ισορροπίας των δύο πρωταρχικών δυνάμεων, συνήθως περισσεύει επικίνδυνα η Γενεσιουργός. Τότε τοποθετούμε μία μεγάλη και μακρόστενη πέτρα (μενίρ), κάθετη στην οριζόντια επιφάνεια της γης, αρκετού ύψους, η οποία λειτουργεί σαν κεραία ή αλεξικέραυνο και έλκει την Δημιουργό δύναμη από τον ουρανό (ή τα θετικά ιόντα) η οποία θα τιθασεύσει την Γενεσιουργό και θα επαναφέρει την επιθυμητή ισορροπία.
Η πέτρα αυτή θα πρέπει να έχει ακριβή περιβαλλοντική προσαρμογή και προσανατολισμό, να τοποθετηθεί στο ακριβές και ειδικό σημείο βελονισμού της γης προκειμένου να αποδώσει την σωστή εναλλαγή ενεργειών και πολικότητας. Άπαξ και βρεθεί το σωστό σημείο τοποθέτησης της πέτρας, αυτή συντονίζει τις δύο δυνάμεις που παρέχουν πλέον στο γύρω περιβάλλον αρμονικές και προικισμένες δονήσεις, ωφέλιμες για τον άνθρωπο.
Η χημική σύνθεση και σύσταση της πέτρας, η προέλευσή της, και το βάρος δεν είναι τόσο σημαντικά κριτήρια για την επιλογή της. Σημασία έχει μόνο η σωστή τοποθέτηση. Το βάρος, όμως, μπορεί να ποικίλει από 20 έως 250 κιλά, αλλά και περισσότερο
ΟΙ ΦΥΣΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΜΕΤΕΩΡΩΝ
Τα Μετέωρα δεν αποτελούν τεχνητή τοποθέτηση από κάποια ανθρώπινη ή εξωγήινη νοημοσύνη. Σχηματίστηκαν τυχαία από την Φύση, στη συγκεκριμένη τοποθεσία, γι αυτό και δεν έχει σημασία να εξετάσουμε (στα πλαίσια ενός μόνο άρθρου) αν βρίσκονται σε ισχυρό ή ασθενή γεωπαθητικό κόμβο, σε ασθενές ή ανώμαλο μαγνητικό πεδίο της Γης κλπ.
Εκείνο που μας ενδιαφέρει να συγκρατήσουμε, είναι πως διαχέουν σε μία μεγάλη ακτίνα την ισορροπία της Δημιουργικής και Γενεσιουργού δύναμης. Αυτό συμβαίνει διότι οι λίθοι βρίσκονται περίπου σε κυκλική διάταξη και είναι κυρτοί.
Θα λέγαμε ότι λειτουργούν σαν είδος αλεξικέραυνου που ουδετεροποιεί την περιοχή από τα θετικά ιόντα τα οποία κατέρχονται από τον ουρανό και τα αρνητικά που ανέρχονται από την Γη. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι ποτέ, κανένας κεραυνός δεν έπεσε στα Μετέωρα.
Όμως, για την εκροή της «καλής» ενέργειας, υπεύθυνη είναι και η χημική σύσταση των βράχων και του εδάφους όπου «πατούν».
Κροκάλες μαρμάρου και γνευσίου είναι οι λέξεις κλειδιά, στην προκειμένη περίπτωση. Μην γνωρίζοντας, όμως, την ποιότητα του μαρμάρου (καθότι π.χ. διαφορετική της Πεντέλης από της Πάρου) αλλά ότι λόγω της κρυσταλλικής του δομής μπορεί να μεταδώσει ηλεκτρικό ρεύμα αν πολωθεί, θα σταθούμε στο άγνωστο γνεύσιο.
Ο γνεύσιος είναι κρυσταλλοσχιστώδες πέτρωμα που παρουσιάζει την ίδια ορυκτολογική σύσταση με τον γρανίτη. Αυτό το πέτρωμα είναι ικανό για κάποιες αντιδράσεις με το περιβάλλον, υπό ορισμένες συνθήκες, καθώς πολλοί γρανιτένιοι βράχοι και βασαλτικά πετρώματα συμπεριφέρονται σαν ηλεκτρικές μπαταρίες ή κυψέλες.
Όπως οι μπαταρίες εκλύουν ενέργεια όταν κάποιος τις βάλει σε λειτουργία, στην προκειμένη περίπτωση το πέτρωμα εκπέμπει ενέργεια που είναι υψίστης δονητικής αξίας και επιπλέον «καθαρή», λόγω του φυσικού γεωβελονισμού, οπότε καταλήγει να είναι «ιαματική» και ιδιαίτερα ωφέλιμη για τον ανθρώπινο οργανισμό, ο οποίος την «τραβάει» σαν «σφουγγάρι», ακριβώς διότι και ο ίδιος παράγει έναν «ηλεκτρισμό» και έχει ανάγκη αρκετές φορές μέσα σε ορισμένο διάστημα για «επαναφόρτιση».
Η ενέργεια αυτή πάλλεται, δηλαδή μειώνεται ή αυξάνεται ανάλογα με τους ηλιακούς αστρικούς κύκλους, ή καθώς συντονίζεται με την κίνηση πολύ κοντινών ουρανίων σωμάτων, όπως η Σελήνη. Διαδίδεται, επίσης, μέσω του αιθέρα.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλα αυτά, ίσως, ήταν γνωστά στους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Η ιδιαίτερη αξία του μέρους, ίσως, να ήταν και ο λόγος που δεν το αναφέρουν στα συγγράμματά τους και το προσπερνούν, κρατώντας το έτσι κρυφό από τους αμύητους. Ενδεχομένως και να υπάρχει κάπου κάποια ικανή εξήγηση η οποία όμως ακόμα δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Όσο κι αν ακουστεί περίεργο η κατοίκηση των Μετεώρων από μοναχούς στάθηκε βλαπτική, μπροστά στην άγνοιά τους για το μέρος. Όχι ως προς τους κατοίκους τους, αλλά ούτε και προς το γύρω περιβάλλον και την ακτίνα δράσης που προσφέρουν οι τεράστιοι λίθοι. Οι μοναχοί που ανέβηκαν στις κορυφές τους, μόχθησαν για να χτίσουν και αργότερα κατοίκησαν και έζησαν εκεί, απόλαυσαν όλη την ωφέλιμη ενέργεια του τόπου, διότι όντας στην κορυφή των «βελονών» καθώς και οι ίδιοι αποτελούν μαγνητικά δίπολα αντλούσαν, άθελά τους, σαν παράσιτα την ενέργεια της περιοχής οπότε και δεν την άφηναν να εξαπλωθεί, ή απλά την διασκορπούσαν ατελώς και πάλι εν αγνοία τους, με έναν συγκεκριμένο τρόπο:
Σε αυτό συνέβαλαν η τελετουργίες τους που αμέσως αλλάζουν τον ιονισμό της ατμόσφαιρας, οι ψαλμωδίες που κατευθύνουν ή διαχέουν ακανόνιστα (αντίθετα προς τη φυσική της ροή) την ενέργεια, το χτύπημα της καμπάνας που καθαρίζει ναι μεν την ατμόσφαιρα, μα αλλάζει αμέσως την δονητικότητα του χώρου.
Έτσι η φυσική πηγή ενέργειας από τον 10ο αιώνα και μετά, άρχισε σιγά-σιγά να φθίνει. Τις τελευταίες δεκαετίες, που οι περισσότερες μονές έχουν ερημωθεί και εγκαταλειφθεί, οι ισορροπημένες Δημιουργικές και Γενεσιουργές δυνάμεις μας αγκαλιάζουν χαρίζοντάς μας αγνή και δυναμική ενέργεια. Το ενεργειακό πεδίο των Μετεώρων, λειτουργεί ξανά.
Τα Μετέωρα πρέπει να συνδέονται γεωδυναμικά με τον Άθωνα. Αν, όμως, προχωρήσουμε σε αλματώδεις σκέψεις, συνδυάζοντας τον εκεί μοναχισμό του Αγίου Όρους, του αρχαίου ιερού της Αρτέμιδος και τα μυστικά των δύο τόπων, θα καταλήξουμε σε πολλά συμπεράσματα που, όμως, δεν ανήκουν στο παρόν άρθρο.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Annales Geologiques des Pays Helleniques, A. Zamani – Dept. of General Geography, Συμβολή εις την ερμηνεία της δημιουργίας και της εξελίξεως των γεωμορφών των Μετεώρων, ΙΓΜΕ, 1980 Μυστική Ελλάδα (συλλογικό), Αρχέτυπο, 1999
Σπύρου Μακρή, Οικοδύναμη: το αρχαιοελληνικό Φενγκ Σούι, Αρχέτυπο, 2003
Γλωσσάριο Γεωλογικών Εννοιών, Μ. Δ. Δερμιτζάκη & Γ. Ε. Θεοδώρου, 1994
Εγκυκλοπαίδειες: Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα
Ήλιος
Περιοδικά: Άβατον

ΠΗΓΗ

ΠΗΓΗ

Ο ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ ΔΕ ΞΕΧΝΑ

Logotexniko Symposio

Ο ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ ΔΕ ΞΕΧΝΑ

Ο λογοτέχνης δεν είναι ένα άτυπο αντικείμενο , αλλά ένα υπαρξιακό ον που διαλογίζεται ,
στοχάζεται , φιλοσοφεί , μελετά, ζει ανάμεσα στους στίχους , τους πιστεύει , τους εξυμνεί, χωρίς να είναι ασταθής σε όσα γράφει και η γραφή για εκείνον καταλήγει πεπρωμένο και ο συμπαντικός του κόσμος ως αποδέκτης της επιρροής της έμπνευσης , δοσμένη ή χαρισμένη σαν από τις δυνάμεις τις συμπαντικές.
Μάχεται με το νόημα των γραπτών του ώστε ν΄ αποδώσει τι συμβαίνει στην καθημερινότητα του ανθρώπου , περιγράφει με το δικό του στίγμα όλες τις πτυχές των όψεων που ο άνθρωπος ζει και βιώνει. Αγγίζει με τη γραφή του την διαπιστώσεις , συμπεριφορές , αξίες , χωρίς να νοιάζεται να γίνει αρεστός , διότι είναι σαν να δανείζει τη ψυχή του και τη σκέψη του στη φιλαρέσκεια. Ποσώς νοιάζεται για την κρίση η οποία αν ακολουθήσει ως γνώμονα γραφής , θα βγει από το σύμπαν του και θα χάσει τη διεισδυτικότητα σε γεγονότα , καταστάσεις , προβληματισμούς , που ερμηνεύει , χωρίς να υποκύπτει στη θελκτικότητα των κριτών.
Είναι η απεικόνιση του δικού του κόσμου , ανάμεσα στο κόσμο των θνητών , ως θνητός ή ως εκπρόσωπος άλλων κόσμων , υπαρκτών ή ανύπαρκτων . Είναι επαναστάτης του δικού του κόσμου , που πρώτα ο ίδιος διακατέχεται από τη δική του εσωτερική , μονίμως ανησυχία. Δε δέχεται να τον εξουσιάζουν , δε δέχεται να τον διοικούν , δεν δέχεται να δανειστεί.
Αγαπά το χάος , την άβυσσο και στροβιλίζεται με ιλιγγιώδες ρυθμούς στην αμετάβλητη αποτελεσματική αξιοπιστία του δικού του εσωτερικού θεσμού που αρνείται να προδώσει και να υποκύψει σε όποιες απειλές κριτών ή επικριτών . Ο λογοτέχνης λοιπόν δε ξεχνά τι σημασιολογία και το νόημα της λέξης λογοτέχνης , πιστεύει σ΄ αυτό άρρητα και με όλη τη δύναμη της ψυχής του ή την αδύναμη ψυχή του .

Logotexniko Symposio

...ονειρεμένες εικόνες στα μαξιλαράκια σας

 
http://www.flickr.com/photos/rosaechocolat/2649362292/in/faves-alittlesprout/

Συνδιάστε κέντημα , πλέξιμο , απλικασιόν και δημιουργείστε ονειρεμένες εικόνες στα μαξιλαράκια σας.  Καλή επιτυχία!

Οι ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ του ΧΙΟΥΜΟΡ

Ζαχαρίας ΣτουφήςΒΙΒΛΙΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

Ακολουθήστε ·

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Κυκλοφόρησε το 16ο τεύχος του Φαρφουλά Οι ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ του ΧΙΟΥΜΟΡ
Ανοίγουμε (χωρίς διάθεση να κλείσουμε) το πολύπλευρο θέμα του χιούμορ παρουσιάζοντας μια σειρά από τεκμήρια γέλιου και σάτιρας μαζί με φρέσκες σκέψεις και ιδέες. Δίνουμε την πρώτη πάσα και… η συνέχεια έπεται!
Από τα περιεχόμενα του τεύχους: Μπάμπης Άννινος: «Αι πηγαί του γέλωτος», Ε. Ζάχος-Παπαζαχαρίου: «Το γέλιο χτες και σήμερα», Ηλίας Κωστόπουλος: «Οι αρχαίες ...σύγχρονες θεωρίες περί χιούμορ», Ανρί Μπερξόν: «Γενικά για το κωμικό», Απόστολος Θηβαίος (για το σκαριμπικό χιούμορ): «Η νύχτα στο κάστρο», Θανάσης Αθανασόπουλος: «Μουσική και χιούμορ», Δάφνη Χρονοπούλου: «Με Φρόυντ ή Αρχίλοχο ή πως τιθασεύεται το θηρίο», Ευφροσύνη Μαντά-Λαζάρου: «Ο διάπλους του σκοτεινού Αχέροντα με χιουμοριστικές αποχρώσεις», Κ. Κάλχας: «Απήλθεν ο [καραγκιοζοπαίχτης] Γιάνναρος», Έφη Χρυσού: «Οι τελευταίες οδηγίες…», Ζαχαρίας Στουφής: «Το χιούμορ και η σχέση του με τον θάνατο», Κων/νος Μπούρας: «Αποχρώσεις του σκηνικού χιούμορ», Νίκος Ξένιος: «Ιδιωτικά χαμόγελα, δημόσιες αρετές».
Aνιχνεύοντας το χιούμορ ανά τόπους: Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού: «Μια σατιρική “βιογραφία” της Λευκάδας και του Λευκαδίτη», Νώντας Τσίγκας (Βογατσικό): «Μπριάνις κι μπούφ’», Νάσης Αλευράς (Κοζάνη): «Η συντέλεια απ’ τουν κόσμου», Οδυσσέας Ζούλας (Αστακός Ξηρομέρου): «Τα συμβάντα στην Πάτρα».
Μεταφράσεις: Ο Μ. Δαρβίρας μεταφράζει το σημαντικό κείμενο του Τσέχου διανοητή Karel Kosík «Ο Σβέικ και η Μπουγκούλμα», η Ε. Μικέλλη το κείμενο της ομάδα Α.Ι.V. (Μπρνο, Τσεχοσλοβακία): «Το γαλάζιο χιούμορ» και ο Ν. Σταμπάκης το διήγημα της Βελγίδας υπερρεαλίστριας Marianne van Hirtum «Ευθανασία — Απαγωγή γάτας — Τριάντα φράγκα — Ο κτηνίατρος».
Εικαστικά: Εύη Τσακνιά: «Ο ιός του χιούμορ και το μικρόβιο της τέχνης».
Ποίηση και χιούμορ: Χρήστος Τουμανίδης: «Οι Γρεγερίες». Ποιήματα με χιούμορ από τις/τους: Βασιλική Γεροκώστα, Δέσποινα Καραπάνου, Πάτροκλο Λεβεντόπουλο, Θόδωρο Μπασιάκο, Σωκράτη Μαρτίνη, Γιάννη Πάσχο και Χρήστο Τσατσαρώνη,.
Μικρή ανθολόγηση σατιρικής ποίησης: Α. Κάλφογλου, Αθ. Χριστόπουλος, Ανδ. Λασκαράτος, Μ. Άμβλιχος, Κλ. Τριαντάφυλλος, Δ. Καμπούρογλους, Γ. Σουρής, Κ. Σκόκος, Πωλ Νορ

- Μαζί με το τεύχος, κυκλοφορεί το 8ο φύλλο της εφημερίδας Η Ηχώ της Αεραλάνδης με θέμα: Ο ΛΑΛΑΒΡΑΚΑΣ όλα όσα θα πρέπει να ξέρετε γι’ αυτόν!
- Η παρουσίαση του τεύχους θα γίνει την Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013 στον Ορίζοντα Γεγονότων (Κεραμικού 88) στα εγκαίνια της ομαδικής εικαστικής έκθεσης που θα πραγματοποιηθεί με το ίδιο θέμα.
- Ο Φαρφουλάς κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία ή αποστέλλεται με αντικαταβολή. Αν δεν το βρίσκετε επικοινωνήστε μαζί μας μέσω mail ή στο τηλέφωνο των εκδόσεων.

http://farfoulas.blogspot.gr/

Η ΕΛΙΑ : δέντρο της Σοφίας, της Ελπίδας, της Ειρήνης και το λάδι της

Η ΕΛΙΑ : δέντρο της Σοφίας, της Ελπίδας, της Ειρήνης και το λάδι της

από την Μαρία Πιτσικάκη
Δημοσιογράφος - Ζωγράφος
Δημοσιεύτηκε την 11-02-2013 / 09:45


http://www.rizaonline.gr/1/65/725.nphtml


Στην Ελιά, θρησκείες, μύθοι και  παραδόσεις  της έχουν προσδώσει σχεδόν μαγικές ιδιότητες. Λατρεύτηκε από όλους τους λαούς και σε όλες τις εποχές για τους πολύτιμους καρπούς της και το λάδι της. Οι ελιές και το λάδι τους, αποτέλεσαν και αποτελούν βασικό είδος διατροφής, πηγή ενέργειας και υγείας.

ΣΤΗΝ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΒΙΒΛΟ

Σύμφωνα με όλες τις εκδοχές η Ελιά κατάγεται από την ανατολική Μεσόγειο. Σ΄ένα από τους παλαιότερους βαβυλωνιακούς κώδικες, καταγράφονται λεπτομέρειες για το εμπόριο των καρπών της ελιάς και του ελαιολάδου.
Έλληνες, Αιγύπτιοι, Σύριοι, και Φοίνικες στον τότε πολιτισμένο κόσμο, εμπορεύονταν μεγάλες ποσότητες ελαιολάδου. Οι Αιγύπτιοι και οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το λάδι της ελιάς σχεδόν παντού. Στο καθημερινό τους φαγητό, στο φωτισμό, στα φάρμακα, στα αρώματα και στα καλλυντικά, στις ιερές τελετές.
Υπήρξαν εποχές, στις οποίες δεν μπορούσε να θεωρηθεί όμορφος και κομψός ένας άνδρας, αν δεν είχε ξυρίσει τελείως  τα μαλλιά του και δεν είχε αλείψει το κεφάλι του με λάδι. Τα προϊόντα της ελιάς, όπως αναφέρει ο Όμηρος ήταν πολύ διαδεδομένα στον Ελλαδικό χώρο. Μάλιστα στην αρχαία Ελλάδα, δύο Ελιές , είχαν ιδιαίτερη θέση. Η μία βρισκόταν στον ιερό βράχο της Ακροπόλεως και ήταν το δέντρο που χάρισε η Παλλάδα Αθηνά στην αγαπημένη της πόλη, κερδίζοντας έτσι την προτίμηση των Αθηναίων. Η δεύτερη, η καλλιστέφανος ελαία, ήταν το δέντρο που έφερε ο Ηρακλής στην Ολυμπία από τα Ουράλια και με τα κλαδιά της βραβεύονταν οι ολυμπιονίκες. Μάλιστα, όποιος επέστρεφε στην πατρίδα του με το κόντινο, έτσι ονομαζόταν τα κλαδιά αυτής της αγριελιάς, είχε εξασφαλίσει την εκτίμηση του κόσμου για όλη του την ζωή.
Στην Αρχαία Ελλάδα, οι νόμοι προστασίας της καλλιεργημένης αλλά και της άγριας ελιάς, ήταν πολύ αυστηροί. Αρκούσε να κατηγορηθεί κάποιος ότι κατέστρεψε μια ελιά, ήμερη ή άγρια, για να αντιμετωπίσει την ποινή του εξοστρακισμού και να δημευτεί η περιουσία του. Ακόμη και στα κτήματά τους οι Αθηναίοι, δεν είχαν το δικαίωμα να κόψουν πάνω από δύο ελιές σε ολόκληρη τη ζωή τους.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗ ΔΥΣΗ

Οι ΄Έλληνες άποικοι διέδωσαν την ελιά στη Σικελία, την Σαρδηνία και τη νότια Γαλλία. Το κλίμα αποδείχτηκε και στις περιοχές αυτές ιδανικό για την καλλιέργεια του δέντρου. Την εποχή του Ιούλιου Καίσαρα το λάδι της ελιάς έχει  γίνει ένα από τα μέτρα επίσημων συναλλαγών της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Πλούταρχος υπολόγισε ότι η κατάσταση της Αφρικής από τον Καίσαρα θα απέφερε στην Ρώμη 3 εκατομμύρια λίτρα ελαιόλαδου κάθε χρόνο!

Η ΕΛΙΑ ΣΑΝ ΣΥΜΒΟΛΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ

Η Ελιά και το λάδι αναφέρετε πολλές φορές στη Χριστιανοσύνη, όπως, με κλάδο ελιάς αννήγγειλε το περιστέρι στο Νώε το τέλος του κατακλυσμού και  την υποχώρηση των νερών, μας αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη.
Ο Χριστός επισκεπτόταν συχνά το όρος των ελαιών και τον Ελαιώνα της Γεσθημανή. Επίσης κάτω από τις ελιές τους δίδαξε ο Χριστός τους μαθητές Του και  εκεί εμφανίστηκε πρώτη φορά μετά την ανάστασή Του.
Το λάδι, χρησιμοποιείται στα καντήλια για τον φωτισμό των εκκλησιών, αλλά και στην τελετουργία του μυστηρίου της βάφτισης.

ΛΑΔΙ: ΘΡΕΠΤΙΚΟ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ

Αναφέρετε ότι είναι πολύ πιθανό ο άνθρωπος να χρησιμοποίησε πρώτα το ελαιόλαδο και ύστερα, ίσως πολύ αργότερα να βρήκε τον τρόπο με τον οποίο ξεπικρίζουν τις ελιές για να γίνουν βρώσιμες.
Στη Μινωϊκή Κρήτη υπήρχαν ελαιώνες όπως και σήμερα και ευρήματα από κουκούτσια ελιάς μέσα σε δοχεία μας δείχνουν ότι και εκείνη την εποχή οι βρώσιμες ελιές ήταν βασική τροφή των Μινωϊτών. Επίσης και το λάδι ήταν ένα από τα πολύτιμα αγαθά της εποχής εκείνη, αφού το χρησιμοποιούσαν σαν φωτιστικό, στις τελετές προς τις μινωικές θεότητες αλλά και σαν καλλυντικό οι μινωίτησες.
Η θρεπτική αξία του λαδιού είναι πολύ υψηλή. Έχει περίπου 900 θερμίδες ανά 100 γραμμάρια και αυτός είναι μάλλον ο λόγος που κατέχει την πρώτη θέση στη διατροφή όλων των λαών που το γνωρίζουν.
Το λάδι για πολλούς αιώνες χρησιμοποιήθηκε στη διατροφή, σαν φωτιστική ύλη αλλά   και σαν φάρμακο σε πολλές παθήσεις. Δερματικές παθήσεις, δυσκοιλιότητα, ωτίτιδες, αντιμετωπιζόταν με σκέτο ελαιόλαδο ή θεραπευτικά έλαια. Όπως ήταν φυσικό το λάδι, βρήκε τη θέση του και στη μαγεία. Σήμερα χρησιμοποιούμε λάδι για ξεμάτιασμα!
Η θεραπευτικές ιδιότητες του ελαιολάδου αποδεικνύεται ιδιαίτερα βάσιμη αν κρίνει κανείς από τις  μελέτες και τα στοιχεία διεθνών οργανισμών υγείας . Επίσης η μελέτη των στατιστικών στοιχείων για τις συνήθειες διατροφής των λαών της Ευρώπης απέδειξε ότι στη Κρήτη που καταναλώνουν ελαιόλαδο, αντί για άλλα φυτικά έλαια ή ζωικά λίπη, αντιμετωπίζουν πολύ λιγότερα καρδιαγγειακά προβλήματα από τους κατοίκους του Βορρά. Το ελαιόλαδο, σε συνδυασμό με άλλες τροφές, όπως το σκόρδο, τα κρεμμύδια και οι σαλάτες, βοηθά στη διατήρηση της ισορροπίας του μεταβολισμού και τη σωστή ανάπτυξη του νευρικού συστήματος.
Πολλοί γιατροί υποστηρίζουν την καθημερινή διατροφή του ελαιολάδου, διότι περιέχει μεγάλο ποσοστό σε μονοακόρεστα λιπαρά οξέα, τα οποία είναι απαραίτητα για τον περιορισμό της «κακής» χοληστερίνης, που θεωρείται υπεύθυνος για τα περισσότερα κυκλοφοριακά και καρδιακά προβλήματα.
Το ελαιόλαδο είναι ιδανικό όχι μόνο για τις ωμές ή μαγειρευμένες τροφές, αλλά και για τα τηγανητά, αφού δεν διασπάται σε πολύ μεγαλύτερη θερμοκρασία απ΄ότι οποιοδήποτε άλλο λάδι ή λίπος.
Επίσης οι ελιές δίνουν 130 θερμίδες ανά 100 γραμμάρια και αποτελούσαν από τα Μινωϊκά χρόνια, αλλά και αποτελούν ένα σημαντικό συμπλήρωμα στο τραπέζι των Κρητικών.
Αφού ανακάλυψαν τον τρόπο με τον οποίο ξεπικρίζουν οι ελιές, και ο οποίος είναι ο ίδιος που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα, άρχισαν να τους προσθέτουν αρωματικά χόρτα και σπόρους, παρασκευάζοντας έτσι διάφορα ορεκτικά.
Σ΄όλο το νησί βλέπομε τους ίδιους τρόπους επεξεργασίας και συντήρησης των βρώσιμων ελιών.

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ…

Όταν ο Ξέρξης κατέλαβε την Αθήνα έκαψε την ελιά που χάρισε η Θεά Αθηνά στην αγαπημένη της πόλη και ήταν φυτεμένη στην Ακρόπολη. Η θεά θύμωσε με την ασέβειά του και βοήθησε τους Έλληνες να κερδίσουν τη ναυμαχία της Σαλαμίνας.
Ο Αδάμ, όταν ένιωσε ότι πλησιάζει ο θάνατός του θύμισε στον θεό ότι τους είχε υποσχεθεί το έλαιον της Άφεσης. Ο Θεός έστειλε ένα άγγελο, ο οποίος έβαλε στα χείλη του Αδάμ τρεις  σπόρους. Από τον τάφο τους ξεφύτρωσαν αργότερα τρία δέντρα: Μια ελιά, ένα κυπαρίσσι και ένας κέδρος.
Τα γαμήλια στέφανα στην αρχαία Ρώμη, ήταν φτιαγμένα από κλαδιά αγριελιάς.
Το γιατροσόφι της γιαγιάς: Ένα κομμάτι βαμβάκι ποτισμένο σε λίγο ζεστό λάδι για τον πόνο στο αυτί και μια κουταλιά λάδι μετά το φαγητό για τα «τεμπέλικα» έντερα.
Και μια παροιμία. Οι ελιές με το κουκούτσι βάζουν στον άνθρωπο παπούτσι.

7 λόγοι για να τρώτε αγνό, παρθένο λάδι ελιάς
1)      Αντικαθιστά το βούτυρο στη μαγειρική
2)      Για πιο υγιεινό φαγητό μπορείτε να προσθέσετε λάδι στο τέλος του μαγειρέματος
3)      Αν το ανακατέψετε με διάφορα μυρωδικά (βασιλικό, Μαϊντανό, ρίγανη, δυόσμο κ.λ.π.) αντικαθιστά τις έτοιμες σάλτσες
4)      Συντελεί στην αποφυγή καρδιαγγειακών παθήσεων
5)      Είναι ευκολοχώνευτο
6)      Δεν παχαίνει, όπως πολλοί πιστεύουν
7)      Για την ακρίβεια, περιέχει τον ίδιο αριθμό θερμίδων με άλλα ‘’ελαφρύτερα’’ λάδια που συχνά συνιστώνται

Το ελαιόλαδο ταιριάζει στο παιδί

Έχει μόνο 9 θερμίδες κατά γραμμάριο, περιέχει σημαντική ποσότητα βιταμίνης Ε που προστατεύει τα λιπαρά οξέα από την οξείδωση (η Ε είναι απαραίτητη για μικρούς και μεγάλους) και προβιταμίνη Α (καροτένιο).
Έχει επίσης μεγάλη αντοχή στις υψηλές θερμοκρασίες και μπορεί να φτάσει στους 210 βαθμούς Κέλσιου χωρίς να διασπαστεί, σε αντίθεση με άλλα φυτικά έλαια ή βούτυρα που δεν αντέχουν στις υψηλές θερμοκρασίες. Αυτό είναι το λάδι της ελιάς, που εκτός των άλλων έχει αποδειχτεί σημαντικός παράγοντας ισορροπίας του μεταβολισμού και αύξησης του οργανισμού. Κι αυτό, γιατί η σύνθεσή του ταιριάζει πολύ με τα λιπαρά που περιέχονται στον οργανισμό και έτσι αφομοιώνεται ευκολότερα από άλλα λάδια.

ΛΑΔΙ ΤΟ ΝΕΚΤΑΡ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Μαύρες, πράσινες ή καφέ, απλές ή γεμιστές οι ελιές είναι ένα νοστιμότατο ορεκτικό. Το λάδι τους απαραίτητο στην Κρητική κουζίνα  που αποτελεί ένα ιδανικό σύμμαχο για την καλή υγεία, τη μακροζωία και τη δίαιτα.

ΕΛΙΑ Η ΤΙΜΗΜΕΝΗ

Η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση στον κόσμο στην παραγωγή επιτραπέζιων και βρώσιμων ελιών και γι΄αυτό πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι!
Το δέντρο της ελιάς, στη χώρα μας καλλιεργείται τουλάχιστον από το 3.500  π. Χ.
Είναι ένα δέντρο αιωνόβιο, κυρίως η Χοντρολιά, που χρειάζεται 35 χρόνια για να ενηλικιωθεί και μέχρι τα 150 της χρόνια  βρίσκεται στη παραγωγική της περίοδο. Μετά αρχίζει να γερνά και  η απόδοσή της πέφτει. Τα τελευταία χρόνια, στη χώρα μας γίνεται μια αναδιάρθρωση του είδους της ελιάς και φυτεύουν ψιλολιές και αυτό γιατί χρειάζονται λιγότερα χρόνια να καρποφορήσουν (γύρω στα πέντε),παράγουν  περισσότερο καρπό και καλύτερο λάδι.
Ανάλογα με την περιοχή οι ελιές ανθίζουν μεταξύ Απριλίου και Ιουνίου, απ΄όπου ένα στα είκοσι άνθη θα δέσει καρπό, για να ωριμάσει στα μέσα του Φθινοπώρου. Ο καρπός άγουρος έχει ένα πράσινο χρώμα και καθώς ωριμάζει παίρνει ένα χρώμα μοβ για να καταλήξει στο μαύρο που όλοι ξέρουμε.
Έχουμε αρκετές ποικιλίες που καλλιεργούνται και χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες. Τις ελιές για λάδι και τις επιτραπέζιες.
Για να φύγει η πικρή γεύση της ελιάς και να διατηρηθεί, στη Κρήτη ακόμα και σήμερα, χρησιμοποιούν τον ίδιο τρόπο  που χρησιμοποιούσαν και στην αρχαιότητα.
Μαζεύουν προσεκτικά τις ελιές, διαλέγουν τις καλύτερες, τις πλένουν με άφθονο νερό και τις βάζουν σε ένα κιούπι μα αλατόνερο. Το νερό πρέπει να αλλάζεται τακτικά, τουλάχιστον κάθε μέρα, για δέκα περίπου μέρες μέχρι να αποβάλλουν οι ελιές το ταννικό και γαλλικό οξύ που περιέχουν.
Συντηρούνται μέσα σε βάζα ή κιούπια σε σαλαμούρα  (νερό με αλάτι), σε λάδι ή ξίδι. Σε πολλές περιοχές προσθέτουν αρωματικά χόρτα, όπως μάραθο ή κάπαρη, που δίνουν χαρακτηριστικό άρωμα στις ελιές.
Ανάλογα με τον χρόνο συγκομιδής και την επεξεργασία που θα υποστούν οι πράσινες ελιές γίνονται τσακιστές ή σκιστές, ξιδάτες, σε αλάτι οι μαύρες, ξεραμένες στον ήλιο οι θρούμπες, ακόμη και γεμιστές με αμύγδαλα ή γλυκιά κόκκινη πιπεριά.

ΤΟ ΛΑΔΙ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ

Οι Ελιές που προορίζονται για το ελαιοτριβείο δεν πρέπει να είναι άγουρες, γιατί το λάδι θα έχει πικρή γεύση, ενώ αν είναι πολύ ώριμες δίνουν υπερβολικά παχύ λάδι. Πρέπει λοιπόν να μαζεύονται στο σωστό σημείο ωρίμανσης, και ο καρπός να μεταφερθεί αμέσως στο ελαιοτριβείο, να πλυθεί και να αφαιρεθούν τα φύλλα και τα κλαδάκια. Πριν από χιλιάδες χρόνια, οι ελιές πιέζονταν σε πέτρινες γούρνες και το λάδι μαζευόταν σε αμφορείς.
Σήμερα υπάρχουν διάφορες μέθοδοι για την παραγωγή του λαδιού, με σύγχρονα μηχανήματα έτσι ώστε να μην ταλαιπωρείται ο πολύτιμος χυμός της ελιάς. Το λάδι είναι πολύ ευαίσθητο προϊόν, και μέχρι να ωριμάσει, χρειάζεται, πρώτον από τον ελαιουργό μεγάλη προσοχή και καθαριότητα και δεύτερο να φυλάσσεται σε δροσερό και  σκοτεινό μέρος χωρίς να έρχεται σε επαφή με τον αέρα.

ΟΙ ΤΥΠΟΙ ΛΑΔΙΟΥ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ

Στο εμπόριο κυκλοφορούν κωδικοποιημένοι τύποι λαδιού, με ονομασίες που δηλώνουν αυστηρά ελεγχόμενη ποιότητα, από άριστη μέχρι ανεκτή.
Παρθένο: Είναι το ελαιόλαδο που παράγεται μόνο με μηχανικά μέσα, έτσι ώστε να μην αλλοιώνεται η ποιότητά του, η οποία εξαρτάται από την οξύτητα, το χρώμα, το άρωμα και τη γεύση του.
Χωρίζεται σε δύο κατηγορίες, το έξτρα παρθένο με οξύτητα κάτω από 1% και το παρθένο, με οξύτητα από 1 – 3,3%. Το έξτρα παρθένο είναι ιδανικό για σαλάτες, ψάρια στα κάρβουνα, ωμές σάλτσες και βραστά χορταρικά, ενώ στα μαγειρευτά φαγητά καλό είναι να προστίθεται λίγο πριν τελειώσει το μαγείρεμα  για διατηρήσει τη γεύση και τη θρεπτική του αξία.
Ραφινέ: Τα λάδια που παράγονται με φυσικές ή χημικές διαδικασίες για να βελτιωθεί το χρώμα, η οσμή και η γεύση τους ονομάζονται λάδια ραφινέ. Είναι χαμηλής ποιότητας και θρεπτικής αξίας.
Αγνό: Το λάδι που αποτελείται από μίγμα παρθένου και ραφινέ σε διάφορες αναλογίες είναι το λάδι ραφινέ. Η ονομασία αυτή καλύπτει μια πολύ μεγάλη γκάμα ποιοτήτων. Μερικά από τα αγνά ελαιόλαδα είναι τόσο καλής ποιότητας ώστε δύσκολα ξεχωρίζουν από τα παρθένα, ενώ άλλα είναι απλώς καλά. Μεγάλη διαφορά υπάρχει στη γεύση τους από μάρκα σε μάρκα. Χρησιμοποιείται στις σαλάτες, το μαγείρεμα και στο τηγάνι.

ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΞΤΕ

Το λάδι είναι υγιεινό, εύπεπτο, θρεπτικό, νόστιμο και βρίσκεται στην πρώτη σειρά από όλα τα φυτικά λάδια. Η καλή ελιά παράγει και καλό λάδι. Σημαντικό ρόλο επίσης παίζει  και η προσεκτική του επεξεργασία.
Το καλό λάδι, είναι καθαρό και διαυγές. Έχει χρώμα ανοικτό πράσινο μέχρι χρυσοκίτρινο. Μυρίζει ελαφρά και είναι στη γεύση ευχάριστο.
Τα καλύτερα λάδια είναι τα αγουρέλαια, καθώς και αυτά που πρωτοβγαίνουν από τον καρπό. Τα λάδια, για να τα καθαρίσουν από την οξύτητά τους τα ραφινάρουν. Έτσι όμως χάνουν τα πολύτιμα συστατικά τους, ακόμη και τη γεύση τους. Μέχρι 5 βαθμούς οξύτητα το λάδι είναι καλό. Την οξύτητα την εξακριβώνουμε με το ειδικό οξύμετρο.
Μια πρακτική μέθοδος για να κρίνετε την ποιότητα του λαδιού, είναι η δοκιμή «του ουρανίσκου». Πάρτε ελάχιστο λάδι με την άκρη της γλώσσας και φέρτε το όσο πιο πίσω μπορείτε στον ουρανίσκο. Κλείστε καλά το στόμα και πλαταγίστε τη γλώσσα στον ουρανίσκο. Περιμένετε λίγα δευτερόλεπτα για να απελευθερωθεί η γεύση και το άρωμα του λαδιού και έπειτα «στύψτε» το στόμα για να γευτείτε την απόγευση του λαδιού.
Με τον τρόπο αυτό, διακρίνεται αμέσως το τάγγισμα. Με αυτή τη δοκιμή το πραγματικά καλό λάδι αφήνει μόνο ελάχιστη γεύση.

ΝΟΘΕΙΑ ΤΟΥ ΛΑΔΙΟΥ

Το λάδι το νοθεύουν με άλλα φυτικά λάδια. Για να το εξακριβώσουμε, χύνουμε μέσα σε 8 γραμμάρια ελαιόλαδο 2 γραμμάρια διάλυμα από αραιό χρωμικό οξύ. Το αφήνουμε να ηρεμίσει 24 ώρες. Αν είναι καθαρό, είναι αγνό. Αν έχει θολώσει, είναι νοθευμένο.
Επίσης, ανακατεύουμε μέσα σε ένα μπουκάλι 10 γραμμάρια νιτρικό οξύ, 1 γραμ. σκόνη ζάχαρη και 10 γραμ λάδι. Το αφήνουμε να ηρεμήσει. Αν διατηρήσει το χρώμα του είναι αγνό. Αν το χρώμα του γίνει  κόκκινο, τότε είναι νοθευμένο με βαμβακέλαιο.
Ακόμη ρίχνουμε 5 γραξμ. Νιτρικό οξύ μέσα στο λάδι και το αφήνουμε να ηρεμίσει 12 ώρες. Αν το λάδι είναι καθαρό γίνεται πράσινο και ύστερα μαυρίζει.

ΤΟ ΛΑΔΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ

Όσο πιο καλό είναι το ελαιόλαδο, τόσο πιο πολύ προσοχή χρειάζεται για να μην χαλάσει. Εχθροί του είναι το φως, η ζέστη και ο αέρας. Αν αγοράζεται μεγάλες ποσότητες, τοποθετήστε το σε καθαρά πήλινα πιθάρια, ή μεταλλικά ιδικά για λάδι.    Καλύτερα είναι να το μεταγγίζεται σε γυάλινα μπουκάλια, τα οποία θα κλείνουν καλά και θα τα φυλάτε σε σκοτεινό, δροσερό μέρος. Μη βάζετε το μπουκάλι του λαδιού δίπλα στα μάτια της κουζίνας, γιατί η ζέστη θα το κάνει να ταγγίσει γρήγορα.
Χρησιμοποιείται το λάδι με μέτρο. Δεν χρειάζεται το φαγητό να… «κολυμπά» στο λάδι. Η γεύση του είναι αρκετά πλούσια ώστε να μη χρειάζεται μεγάλη ποσότητα.
Ελαιόλαδο: το καλύτερο και για το τηγάνισμα
Χάρη στη σύνθεσή του έχει μεγάλη αντοχή στη θέρμανση. Μπορεί να φτάσει στους 210 βαθμούς χωρίς να διασπαστεί, σε αντίθεση με άλλα φυτικά έλαια ή βούτυρα που δεν αντέχουν στις ψηλές θερμοκρασίες. Γνωρίζοντας ότι η θερμοκρασία τηγανίσματος είναι 180 βαθμοί Κελσίου οι ειδικοί λένε ότι: Το χοιρινό λίπος διασπάτε στους 180 βαθμούς, το Σογιέλαιο και Ηλιέλαιο στους 170, το Αραβοσιτέλαιο στους 160, η Μαργαρίνη στους 150 και το Βούτυρο στους 110 βαθμούς Κελσίου.

Μαρία Πιτσικάκη Δημοσιογράφος - Ζωγράφος Δείτε όλα τα άρθρα της