Το Λινάρι και οι χρήσεις του

Το Λινάρι και οι χρήσεις του

http://www.back-to-nature.gr/2013/01/blog-post_25.html

Το Λινάρι και οι χρήσεις του

Το λινάρι είναι  ένα από τα αρχαιότερα  φυτά που καλλιέργησε ο άνθρωπος με σκοπό την κατασκευή  νημάτων για την παραγωγή υφασμάτων. Πέραν όμως από την χρήση του σαν κλωστικό φυτό,  έγινε ιδιαίτερα γνωστό και για τις θεραπευτικές ιδιότητες των σπόρων του. Η μεγάλη σημασία αυτού του αρχαίου ιατρικού φυτού φαίνεται άλλωστε και από την λατινική του ονομασία linus usitatissimus, που σημαίνει «λινάρι το χρησιμότατο». Η ελαφρά γλυκιά γεύση τους σε συνδυασμό με την υψηλή περιεκτικότητα τους σε ωφέλιμα για την υγεία θρεπτικά συστατικά καθιστούν τους σπόρους του λιναριού μια σύγχρονη θαυματουργή τροφή η οποία δεν θα πρέπει να λείπει από το σύγχρονο διαιτολόγιο του ανθρώπου.

Ο λιναρόσπορος και το λάδι που προκύπτει από την έκθλιψη του -το λιναρέλαιο- έχουν σημαντικές αντιοξειδωτικές ιδιότητες. Ο λιναρόσπορος έχει μια ελαφρά γλυκιά γεύση και κυκλοφορεί σε τρεις τύπους: Ο σκούρος που είναι αυτός που παράγεται χωρίς καμία επεξεργασία, ο αποφλοιωμένος που διακρίνεται από το  ανοιχτό ξανθό του χρώμα και γενετικά τροποποιημένος που έχει  ένα πορτοκαλοκόκκινο χρώμα.

Το λινάρι  (Linum usitatissimum) είναι ένα φυτό που ανήκει στην οικογένεια  Linaceae. Καλλιεργούνται δύο τύποι λιναριού.

• Το λινάρι που καλλιεργείται για την παραγωγή σπόρου από τον οποίο παράγεται έλαιο. το είδος  αυτό είναι βραχύκορμο.
• Το λινάρι που καλλιεργείται για παραγωγή ινών. Το είδος αυτό είναι πιο υψηλόκορμο και με μικρότερο αριθμό διακλαδώσεων.

Το λινάρι είναι φυτό που κατάγεται από περιοχές της Ασίας και ίσως από  τις Ινδίες.

Η Ρωσία είναι η μεγαλύτερη παραγωγός χώρα λιναριού στον κόσμο με 250-300.000 τόνους ετησίως που από τελεί το 25% της παγκοσμίου παραγωγής. Άλλες χώρες που καλλιεργούν λινάρι είναι η Γαλλία, οι Ινδίες, η Λιθουανία. Στην Ελλάδα η καλλιέργεια είναι μικρή και κυρίως καλλιεργείται στην Μεσσηνία κυρίως για παραγωγή λιναρόσπορου. Το κλίμα αν και δεν ευνοεί πολύ την παραγωγή πολύ καλής ποιότητας ίνας και για αυτό σήμερα δεν καλλιεργείται στην Ελλάδα το λινάρι που έχει σκοπό την παραγωγή ινών.

Η μορφολογία του φυτού

Το λινάρι είναι ένα ετήσιο ποώδες φυτό που όμως στις κλωστικές ποικιλίες μπορεί να φθάσει το 1,5 μέτρο.   Το ριζικό σύστημα του λιναριού μπορεί να επεκταθεί σε βάθος 1-1,2 μέτρα και έχει πολλές διακλαδώσεις.  Ο βλαστός του διακλαδίζεται επάνω από το έδαφος σε δύο ή τρεις βλαστούς. Οι τελευταίες διακλαδώσεις φέρουν φύλλα και καρποφόρα όργανα. Σε γενικές γραμμές δεν είναι επιθυμητές οι πολλές διακλαδώσεις στο λινάρι που καλλιεργείται για παραγωγή ινών.

Τα φύλλα του λιναριού είναι απλά, άμισχα, ακέραια, με σχήμα λογχοειδές. Τα άνθη του εμφανίζονται σε βότρεις που αναπτύσσονται στις άκρες των διακλαδώσεων. Είναι άνθη ερμαφρόδιτα τα οποία έχουν 5 πέταλα με χρώμα κυανό, 5 σέπαλα, 5 στήμονες και ένα ύπερο με 5 καρπόφυλλα.. ο καρπός του λιναριού είναι κάψα, που περιέχει 5 καρπόφυλλα και μέχρι 10 σπόρους.

Οι σπόροι του λιναριού περιέχουν έλαιο σε ποσοστό 35-45%  και πρωτεΐνη 20-25%. Οι σπόροι του έχουν σχήμα ελλειψοειδές με λεία και γυαλιστερή επιφάνεια. Το χρώμα του σπόρου ποικίλει ανάλογα με την περιεκτικότητα σε χρωστική που περιέχει. Οι σπόροι που χρησιμοποιούνται για παραγωγή ελαίου, έχουν μεγαλύτερες διαστάσεις.

Ο λιναρόσπορος είναι πλούσιος σε λίπη 30-40%, πρωτεΐνες 20-25%, ινώδεις ουσίες 20-25%, 4-8% υγρασία, τέφρα 3-4%.

Το έλαιο του λιναριού περιέχει βιταμίνες, Α, Β, D και Ε, ιχνοστοιχεία και αμινοξέα.

Το λινάρι πολλαπλασιάζεται με σπόρο.

Τα εδάφη στα οποία αναπτύσσεται το λινάρι είναι τα βαριά πηλώδη έως μέσης συστάσεως  που συγκρατούν υγρασία. Επειδή δεν έχει πολύ ανεπτυγμένο ριζικό σύστημα δεν αναπτύσσεται καλά σε αμμώδη εδάφη που δεν συγκρατούν αρκετή υγρασία. Χαρακτηριστικό του φυτού αυτού είναι ότι ανέχεται την αυξημένη αλατότητα του εδάφους. Γενικά αναπτύσσεται καλά σε εδάφη που έχουν καλή στράγγιση με ρΗ γύρω από 6.

Η καλλιέργεια του λιναριού συνήθως εντάσσεται σε μία αμειψισπορά μαζί με σιτηρά ή αραβόσιτο. Μεταξύ δύο διαδοχικών καλλιεργειών λιναριού στο ίδιο χωράφι πρέπει να περνάνε τουλάχιστον 3 χρόνια ώστε να μειώνονται οι κίνδυνοι  από διάφορες ασθένειες εδάφους, όπως είναι η ριζοκτόνια το φουζάριο, κλπ.

Πριν από την σπορά γίνεται ένα όργωμα σε βάθος 25-30 εκατοστά και ένα φρεζάρισμα ώστε να γίνει το έδαφος κατάλληλο για να δεχθεί την σπορά.

Η σπορά γίνεται όταν η θερμοκρασία του εδάφους είναι μεγαλύτερη των 8^ο C, που είναι  στα τέλη Απριλίου με τις αρχές Μαΐου. Η ποσότητα του σπόρου που χρησιμοποιείται είναι 3-4 κιλά το στρέμμα, το δε βάθος της σποράς είναι 2-3,5 εκατοστά.

Το λινάρι είναι μία καλλιέργεια που μπορεί να καλλιεργηθεί και χωρίς άρδευση εφόσον υπάρχει ικανοποιητική υγρασία στο έδαφος λόγω της κανονικής κατανομής των βροχοπτώσεων.  Σε περίπτωση περιοχών που επικρατεί ξηρασία πρέπει να γίνεται άρδευση, στην αρχή μετά το φύτρωμα, στην περίοδο της ανθήσεως και του γεμίσματος των καρπών.

Εφόσον υπάρχει η κατάλληλη ποσότητα αζώτου το λινάρι αναπτύσσεται κανονικά. Αντίθετα οι μεγάλες ποσότητες αζωτούχων λιπασμάτων ευνοούν το πλάγιασμα των φυτών και την ευαισθησία στις ασθένειες. Η βιολογική λίπανση με χλωρή λίπανση ψυχανθών είναι καλή λίπανση για το λινάρι.

Φωσφορική και καλιούχος λίπανση συνήθως δεν γίνεται  εκτός των περιπτώσεων που το έδαφος είναι πολύ ελλειμματικό.

Το λινάρι είναι ευαίσθητο στην έλλειψη  ψευδαργύρου και για αυτό τον λόγο γίνεται λίπανση με θειικό ψευδάργυρο.

Η συγκομιδή

Η συγκομιδή του λιναριού γίνεται όταν πέσουν τα φύλλα του ένα περίπου μήνα μετά την εμφάνιση των ανθέων του.

Ο χρόνος της συγκομιδής εξαρτάται  από τις καιρικές συνθήκες αλλά και από την τελική χρήση του προϊόντος. Σε γενικές γραμμές οι πρώιμες καλλιέργειες αφορούν καλλιέργειες για παραγωγή ινών. Γίνονται  σε περιόδους που οι σπόροι είναι ανώριμοι, ώστε να μεγιστοποιηθεί η παραγωγή των ινών.

Οι όψιμες καλλιέργειες αφορούν την παραγωγή σπόρων αλλά και ινών.

Το λινάρι συγκομίζεται με θερισμό όταν ωριμάσουν το 75% των καψών που αποκτούν ένα χαρακτηριστικό καφέ χρώμα και στην συνέχεια με μία αλωνιστική μηχανή λαμβάνεται ο σπόρος αφού βέβαια έχει μειωθεί η υγρασία ή γίνεται θεριζοαλωνισμός εφόσον η υγρασία των σπόρων έχει πέσει αρκετά.

Η καταπολέμηση των ζιζανίων μπορεί να γίνει με το κατάλληλο ζιζανιοκτόνο ή με μηχανικά μέσα.

Εχθροί και ασθένειες

Το λινάρι προσβάλλεται από διάφορες ασθένειες εδάφους. Οι περισσότερες  από τις νεότερες  ποικιλίες που κυκλοφορούν στο εμπόριο είναι ανθεκτικές στη φουζαρίωση και την σκωρίαση, ενώ σε μερικές ποικιλίες υπάρχει πρόβλημα από την ριζοκτόνια

Οι χρήσεις

Το λινάρι παλαιότερα  καλλιεργούνταν  στην Ελλάδα με στόχο την παραγωγή  αποκλειστικά   των ινών.

Σήμερα, ωστόσο, οι συνθήκες έχουν αλλάξει και η καλλιέργεια του λιναριού έρχεται σαν εναλλακτική καλλιέργεια  σε αντικατάσταση του βαμβακιού  που απαιτεί πολύ νερό αλλά και χημικά φυτοφάρμακα εξαιτίας των εχθρών και ασθενειών  που το προσβάλλουν. Επίσης , το λινάρι φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια έχει ζήτηση  στην παγκόσμια αγορά.
Το λινάρι μπορεί να αξιοποιηθεί με πολλούς τρόπους:

Α) Στην ανθρώπινη κατανάλωση

Από τα αρχαία χρόνια το λινάρι χρησιμοποιήθηκε σαν τρόφιμο αλά και σαν καθαρτικό. Τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ κυκλοφορούν 200 διαφορετικά προϊόντα που περιέχουν λινάρι ή συστατικά λιναριού.  Ο σπόρος του είναι πλούσιος σε δύο πολυακόρεστα λιπαρά οξέα το α-λινολενικό οξύ  (ω-3) και το λινελαικό οξύ (ω-6).

Β) σαν εδώδιμο έλαιο

Χρησιμοποιείται άμεσα σαν εδώδιμο έλαιο σε μικρές ποσότητες, επειδή  λόγω του ότι περιέχει μεγάλη ποσότητα από  πολυακόρεστα λιπαρά οξέα, οξειδώνεται πολύ εύκολα και δεν μπορεί να διατηρηθεί πολύ. Εξαιρετικά ωφέλιμο, παράλληλα, αποδεικνύεται και το εδώδιμο λινέλαιο το οποίο έχει πολλές ευεργετικές ιδιότητες και βοηθά στην καταπολέμηση της κακής χοληστερίνης, γι’ αυτό και το βρίσκουμε σε όλα τα καταστήματα υγιεινής διατροφής.

Γ) για παραγωγή ινών

Από τα αρχαία χρόνια το λινάρι χρησιμοποιείται για την παραγωγή των ινών. Τα  νεώτερα χρόνια αποτελεί επίσης ένα βασικό φυτό στην ανάπτυξη της κλωστοϋφαντουργίας.  Οι ίνες του παράγονται με επεξεργασία των στελεχών των φυτών με παραμονή τους στο νερό για 10-12 ημέρες.  Στην συνέχεια αποξηραίνονται και με ειδικές μηχανές γίνεται ο αποχωρισμός των ινών από τους βλαστούς. Οι ίνες αποτελούν το 10-20% των βλαστών. Τα νεώτερα χρόνια αναπτύχθηκαν νέες μέθοδοι για τον αποχωρισμό των ινών με την χρήση των κατάλληλων ενζύμων. Οι ίνες του λιναριού διακρίνονται σε κοντές και μακριές. Η μακριά ίνα χρησιμοποιείται για την κατασκευή υψηλής αξίας προϊόντων ενώ η κοντή  χρησιμοποιείται για την κατασκευή προϊόντων μικρότερης αξίας, όπως καλύμματα, στρώματα, τάπητες, κλπ.

Δ) σαν ζωοτροφή

Χρησιμοποιούνται οι σπόροι ολόκληροι ή τα συμπληρώματα λαδιού ή η πίτα από το λινάρι  σαν ζωοτροφές από τα μηρυκαστικά αλλά και από τα κατοικίδια  ζώα (σκυλιά, γάτες). Χρησιμοποιείται σαν ζωοτροφή το έλαιο αναμεμιγμένο με διάφορα άλευρα σιτηρών και δίνεται σαν πρόσθετο του σιτηρεσίου επειδή είναι πλούσιο σε ιχνοστοιχεία.

Ε) για βιομηχανική χρήση

Τα έλαια του λιναριού μετά από μία διαδικασία που ονομάζεται «ξήρανση» χρησιμοποιούνται στην παραγωγή βερνικιών, λαδόπανων, μελανιών για εκτυπωτές,  κλπ. Το έλαιο του λιναριού χρησιμοποιείται σαν πρόσθετο σε χρώματα ζωγραφικής. Επίσης χρησιμοποιείται για το λουστράρισμα επίπλων δίνοντας τους στιλπνή και λαμπερή επιφάνεια. Το λινέλαιο χρησιμοποιείται στην παραγωγή υλικών για κάλυψη των δαπέδων.

Παραδοσιακή ιατρική

Αν και σήμερα στην πράξη πολύ λίγο χρησιμοποιείται ο λιναρόσπορος για θεραπευτικούς σκοπούς, κατά το παρελθόν η χρήση του ήταν αρκετά διαδεδομένη. Η παραδοσιακή  ιατρική, χρησιμοποιούσε τους λιναρόσπορους επειδή είχαν γίνει γνωστές οι  φαρμακευτικές ιδιότητες του λιναρόσπορου. Τα τελευταία χρόνια έγιναν πολλές επιστημονικές εργασίες από την  σύγχρονη ιατρική, καθώς και από τη διατροφική έρευνα. Οι έρευνες αυτές κατέδειξαν  την μεγάλη αξία του  λιναρόσπορου και των προϊόντων του ως πολύτιμα διατροφικά-φαρμακευτικά προϊόντα που δικαιώνουν την παραδοσιακή ιατρική. Η  χρήση του λιναρόσπορου σε πυώδη σπυριά υπό μορφή καταπλάσματος ήταν από τις πιο συνηθισμένες φαρμακευτικές του χρήσεις. Σαν υπακτικό, οι σπόροι έχουν και θεραπευτική επίδραση διότι ρυθμίζουν και τακτοποιούν τις κενώσεις. Το αφέψημα κάνει καλό στα βρογχικά, στην πνευμονία, στις πέτρες της χολής, στους ρευματικούς πόνους, καθώς και σε κάθε είδος φλεγμονές.

Οικονομικά στοιχεία

Το κόστος εγκατάστασης είναι γύρω στα 80- 100€ το στρέμμα. Οι αποδόσεις των ποικιλιών του λιναριού που κυκλοφορούν στην αγορά, σήμερα είναι πολύ ικανοποιητικές, φθάνουν τα 200 κιλά σπόρου ανά στρέμμα και οι τιμές που μπορούν να πετύχουν οι καλλιεργητές του είναι ικανοποιητικές.

Σε περίπτωση βιολογικής καλλιέργειας οι τιμές του σπόρου μπορεί να φθάσουν και τα 4€ το κιλό.

Η τιμή του λιναρέλαιου είναι  5 – 7 ευρώ  το λίτρο  για βιομηχανική χρήση και 10 – 15 ευρώ το λίτρο το εδώδιμο λιναρέλαιο.

Από Κάσσανδρος  Γάτσιος

Γεωπόνος-Σύμβουλος Επιχειρήσεων

Εταιρεία SYMAGRO

Όταν λες σ'αγαπώ

Αργυρω Θεοφανιδου

Χθες

Όταν λες σ'αγαπώ
δε λες ψέματα
Ποθείς.
Το πώς δεν ξέρεις .

Το κορμί είναι μικρό
κι η καρδιά σου τεράστια
Την ξεχνάς.Σέ ξεχνάς.
Ή τουλάχιστον
να σε σκοτώσεις
παλεύεις......

Κανείς Θεός
ρέστα για λάθη σου
δε θα ζητήσει.
Τουλάχιστον
όχι ο δικός μου.
Εκείνος ξέρει
πώς είσαι Άνθρωπος.
Εσύ το ξεχνάς.

Τον πλησιέστερο πλησίον
μίσησες φριχτά
Εσένα.
Επειδή σου ζητούσε
αγάπη.Συγχώρεση.

Υποκατάστατα
Σέξ,γνώση,αλκοόλ
ηρωίνη,
μια θέση στον ήλιο ............
..............................
Πώς ν'απαριθμήσεις;
Χιλιάδες οι λέξεις
Ψευτοπαράδεισοι άπειροι.

Να υποδύεσαι
το θύμα.
Συμφέρει.
Ο παράλυτος
Ν'αντέξεις πώς
το «ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι''
''ἆρον τόν κραββατόν σου και περιπάτει;
Ποιόν θά'χεις να σε τιμωρεί;
Που είσαι άνθρωπος......
Και σφετερίζεσαι
τη θέση
ανύπαρκτου θεού.
Οι γονείς σου πέθαναν
Χρόνια.....

Θαυμάζεις τα έργα
Κυνηγός των θαυμάτων
Εσένα που υπάρχεις
σε ξέχασες.
Κακομοίρη....
Τί σέρνεσαι;

Πόσα ψωμιά πήρες
να πουλήσεις
τη γλώσσα σου;
Την πατρίδα σου πόσα
ψωμιά την εκτίμησες;
Τον Θεό σου
το ξέρουμε
Αργύρια τριάντα.
Φαντάζουν οι ξένοι
πιο όμορφοι
Ε.Δεν σου ζητάνε εκείνοι
νά'σαι Ελεύθερος.
Να μήν προσκυνάς.
Ούτε Αυτόν
Αν δεν θέλεις.
Ιλαρόν δότη αγαπά ο Θεός.

Έχεις αυτοκτονήσει.
Τό κατάλαβες;
Αναστήσου
όσο είναι καιρός.
Όσο υπάρχεις...

Καλό κι αυτό
Επειδή κάποτε
το τηλέφωνο
ήταν κρεμασμένο στον τοίχο
απαρνιέσαι το κινητό
Λές:Ω!Κρόνε

.............................

σκέψεις....


Πίνακας:Alexandra Manukyan
' Undying Death', oil on canvas

"Οδοιπορίας το Ανάγνωσμα"

εκδόσεις Κουκούτσι.

Στα πλαίσια του καθιερωμένου (πλέον) , που συντροφεύει, μεταξύ άλλων, την ανάγνωση των θερινών τευχών του περιοδικού τα τελευταία δύο χρόνια, φιλοξενείται η χώρα της Ιαπωνίας και το εκτενές κείμενο του Φώτη Καγγελάρη. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα:

Αν μπορούμε να πούμε ότι η Αφρική είναι η τελευταία ήπειρος που αποδίδει με ελεύθερη έκφραση την σχέση του ανθρώπου με την φύση και η Λατινική Αμερική, η τελευταία ήπειρος που πιστεύει συναισθηματικά στις παλιές αξίες της λαϊκής αξιοπρέπειας, τότε, η τελευταία ήπειρος, και λέω ήπειρος και όχι χώρα παρ’ ότι βρίσκεται στην Ασία, αλλά, τόσο ξεχωριστή από τις υπόλοιπες χώρες της Ασίας που από μόνη της συγκροτεί μια ήπειρο κουλτούρας αφού, μόνον σ’ αυτή συμβαίνουν όσα θα δούμε, η τελευταία ήπειρος, λοιπόν, που η Τελετουργία καταλαμβάνει τα πάντα στη ζωή του ανθρώπου, ανεξαρτήτου τάξης, φύλου, ηλικίας, τόπου, αυτή είναι η Ιαπωνία.
Στην Ιαπωνία, όπως θα ξέρουμε, όσοι την έχουμε επισκεφτεί, διαβάσει, ή απλώς έχετε περάσει ένα βράδυ σ’ ένα ιαπωνικό εστιατόριο, τα πάντα υπακούουν σε κώδικες, αρχές, εθιμοτυπίες, σύμβολα που διαδέχονται το ένα το άλλο έτσι που να συγκροτούν την ίδια τη διαδικασία της τελετής, το ίδιο το γεγονός. Τόσο που, το ίδιο το γεγονός, αυτό που συμβαίνει, χάνεται μέσα στην τελετή της διαδοχής των συμβολικών κινήσεων που το συγκροτούν και το εκφράζουν.
Τίποτα δεν είναι αφημένο στην τύχη του. Φαινομενικά δεν υπάρχει πουθενά κενό, αφού τα πάντα βρίσκονται, σε μια αυστηρή, θα λέγαμε άκαμπτη νομοτέλεια από τις πιο μικρές καθημερινές κινήσεις, το χαμόγελο, την υπόκλιση, το ντύσιμο, ως την πρώτη νύχτα του γάμου του αυτοκράτορα, τους Κήπους Ζεν, την Ικεμπάνα …

Σε τι αποσκοπεί αυτή η τελετουργία; Ποιο το νόημά της; Γιατί επεβίωσε μόνο στην Ιαπωνία ως τις μέρες μας; Τι έχει να πει για τη ζωή του Δυτικού ανθρώπου του 21ου αι.; Κατ’ αρχάς, για να καταλάβουμε καλύτερα περί τίνος πρόκειται ας δούμε μερικά παραδείγματα που θα μας βοηθήσουν στην ανάλυσή μας. Ας πάρουμε για παράδειγμα, τη γνωστή τελετή του Σούμο κι ας δούμε πώς αρχίζει ο αγώνας:…….

Παλαμίδα σαβόρε

Παλαμίδα σαβόρε

Η παλαμίδα (και όχι μόνο ) σε μια μυρωδάτη πεντανόστιμη σάλτσα!

 

 

Το δεντρολίβανο , το αρισμαρί όπως το λέμε στην Κρήτη,  είναι από τα αγαπημένα μυρωδικά της κουζίνας
μας. Σε ψητά και σε τηγανητά δίνει ιδιαίτερο άρωμα και χαρακτηριστική γεύση. Ο
συνδυασμός του με ξύδι είναι από τους ωραιότερους και είναι αυτός που
χαρακτηρίζει τη σάλτσα σαβόρε.

 

 

Από μια «βόλτα» στο διαδίκτυο είδα ότι σε πολλές
περιοχές σαβόρε ή σαβόρο λένε μια σάλτσα που περιέχει και ντομάτα. Συνηθίζεται
πολύ στα Ιόνια νησιά . Η κρητική εκδοχή είναι μάλλον παλαιότερη αφού η ντομάτα μπήκε σχετικά πρόσφατα στο ελληνικό εδεσματολόγιο, μόλις το 1818. Ίσως η συνταγή να έχει ιταλική προέλευση όπως δηλώνει
η ονομασία της.

 

 

Με ξύδι λοιπόν , μ’ αρισμαρί κι αλεύρι αρτύζουμε από χοχλιούς και τηγανητά λαχανικά ως συκώτι και ψάρια. Αυτή η νόστιμη σάλτσα είναι εκτός των άλλων και
εξαιρετικό συντηρητικό.
Τα «σαβοριασμένα» ψάρια και το συκώτι διατηρούνται 2-3 μέρες
σαν φρέσκα. Γι αυτό και συνηθιζόταν πολύ στην προ ψυγείων εποχή. Επίσης χρησιμοποιείται
για να φρεσκάρει μεσημεριανά τηγανητά ψάρια. Ταιριάζει με όλα σχεδόν τα ψάρια
αλλά περισσότερο με τα λιπαρά.

 

 

Παλαμίδες, σαβρίδια, φρίσσες αλλά και μεγαλούτσικες γόπες και όλα τα ψάρια που τηγανίζονται σε φέτες αποκτούν άλλη γεύση με το ξύδι και το αρισμαρί. Προσωπικά, δεν τρώγω παλαμίδα μαγειρεμένη με άλλο
τρόπο. Αφήστε δε τη νοστιμιά που δίνει στο ψωμί αν δεν φοβηθούμε τις θερμίδες
και το απολαύσουμε μουσκεμένο στο σκουρόχρωμο υγρό…

 

 

 

Υλικά:

 

Παλαμίδα ή άλλο ψάρι  (το δικό μου ήταν 700 γραμμάρια, χωρίς το
κεφάλι)

Αλεύρι για το αλεύρωμα της παλαμίδας

Αλάτι

Ελαιόλαδο για το τηγάνισμα

2 κουταλάκια αρισμαρί (δεντρολίβανο)

1/3 -1/2 κούπας ξύδι

 

Επί το έργον:

 

https://www.cretangastronomy.gr/2013/06/%cf%80%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%bc

Τι είναι η Βυζαντινή Φιλοσοφία;

http://www.antifono.gr

Τι είναι η Βυζαντινή Φιλοσοφία;

Δημήτρης Τζωρτζόπουλος 

Η κινηματική Φύση της Βυζαντινής Σκέψης

Υπό τον όρο Βυζαντινή  Φιλοσοφία  συνήθως καταλαβαίνει κανείς  εκείνον τον φιλοσοφικής υφής στοχασμό που αναπτύχθηκε στο Βυζάντιο ως θεραπαινίδα  της θεολογίας. Και τούτο μέσα σε ένα γενικότερο πνεύμα που θεωρεί τη μεσαιωνική σκέψη της Δύσης ως μια τέτοια θεραπαινίδα της θεολογίας. Είναι αλήθεια πως η εν λόγω φιλοσοφία, όπως και η συνολική μεσαιωνική φιλοσοφία, δεν στάθηκε στο ιστορικό προσκήνιο ερήμην της θεολογικής σκέψης, που αυτούς τους χρόνους έπαιζε έναν κυρίαρχο ρόλο: απηχούσε το πνεύμα της εποχής. Ωστόσο, ο όρος  Βυζαντινή Φιλοσοφία  παραπέμπει σε κάτι πιο φιλοσοφικό, με σχετική αυτονομία από τη θεολογία, και θεμελιωδώς σημαντικό ή αναγκαίο για την περαιτέρω ιστορική ανάπτυξη του φιλοσοφικού στοχασμού.

Κατ’ αρχήν, ιστορικά ιδωμένη, η θεωρητική φιλοσοφική δημιουργία στο Βυζάντιο μπορεί να χαρακτηριστεί ως  η μεσαιωνική περίοδος της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας. Πρόκειται, στ’ αλήθεια, για εκείνη την περίοδο, όπου βρίσκονται σε παράλληλη ή και ορισμένως σε αλληλονοηματοδοτούμενη ανάπτυξη η ύστατη φάση της Αρχαίας φιλοσοφίας και η Πατερική θεολογία.

§2

Όπως κι αν έχει το πράγμα, η Βυζαντινή φιλοσοφία καλλιεργεί έναν στοχασμό κριτικής-Λογικής αυτοσυνείδησης σε σχέση πάντοτε με την ιστορικά-Λογικά πραγματωμένη ως τότε αρχαία φιλοσοφική σκέψη. Βέβαια, η θεματική αυτού του στοχασμού κινείται σε μια περιοχή, σχετιζόμενη με τη Θεολογία: θέματα, ας πούμε, είναι ο θεός στις πολλαπλές του ερωτηματικές-σημασιακές σχέσεις, όπως το ερώτημα για την προσωπική του ύπαρξη, για το κατά πόσο είναι η ύψιστη αρχή της ύπαρξης και της ουσίας, για την περατότητα και την απειρότητα κ.α.  Η αυθεντικότητα όμως και η πρωτοτυπία του εν λόγω φιλοσοφικού στοχασμού έναντι της Θεολογίας έγκειται κυρίως στην επιστημονική του εκδίπλωση: ακολούθησε τη δική του Λογική, γνωσιοθεωρητική μέθοδο ή μεθόδευση (Verfahren), την οποία η Θεολογία δεν διέθετε με κανένα τρόπο και σε κανένα σημείο. Μέσα από μια τέτοια μεθοδολογική πορεία αναδύθηκαν θεμελιώδη πνευματικά στοιχεία ή φαινόμενα της οντο-λογικής αγωνίας του ανθρώπου, όπως ο ανθρωπισμός, ο δια-φωτισμός κ.λπ., τα οποία συνιστούσαν σπέρματα ή στοιχειακές ενοράσεις για ό,τι έμελλε να μας προσφέρει το μετέπειτα συμπαντικό πνευματικό κίνημα της Δύσης.

§3

Οι διάφοροι Λόγιοι, που εντάσσονται στη χορεία των Βυζαντινών φιλοσόφων, πέραν των φιλοσοφικών εγχειριδίων, έχουν αφήσει σημαντικό ερμηνευτικό, σχολιαστικό έργο επί κειμένων της κλασσικής φιλοσοφίας των Ελλήνων, όπως του Πλάτωνα ή του Αριστοτέλη. Αυτή η συμβολή είναι μοναδική στο είδος της –και τότε αλλά και διαχρονικά– γιατί η αληθινή φιλοσοφία διέρχεται πρωτίστως μέσα από τη βαθιά και συγκεκριμένη κατανόηση των φιλοσοφικών πηγών της ανθρώπινης σκέψης και όχι από ένα παραφραστικό πλησίασμά τους. Το τελευταίο συμβαίνει, σχεδόν κατά κόρον, στη σημερινή νεοελληνική πραγματικότητα: εντός κυρίως των «μορφωτικών» μας ιδρυμάτων, αλλά και ορισμένως εκτός,  συμβαίνει ο καθηγητεύων να μην γνωρίζει ούτε τι χρώμα έχει το εξώφυλλο από το ένα ή το άλλο έργο ενός αρχαίου φιλοσόφου ή ενός Χέγκελ, Νίτσε, Χάιντεγκερ, Μαρξ κ.λπ. και όμως να αποφαίνεται με «μεγάλη κατάνυξη» για  την πεμπτουσία της σκέψης τους. Να γιατί η πιο πάνω συμβολή των φιλοσόφων–στοχαστών του Βυζαντίου αποτέλεσε μια σαφώς οριοθετημένη περιοχή, μια εύκρατη ζώνη, εντός της οποίας κατόρθωσε να αναπτυχθεί η μεσαιωνική φάση της δυτικής σκέψης.

§4

Χωρίς τον πολυσχιδή φιλοσοφικό μόχθο του Βυζαντίου δεν θα γινόταν δεόντως αισθητός σήμερα ο ζωτικός πλούτος των φιλοσοφικών κειμένων της αρχαίας φιλοσοφίας. Η φυσική συνέχεια του αρχαίου Ελληνικού στοχασμού –συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής γλώσσας ως έκφρασης και σκέψης– συνέβη στο Βυζάντιο και όχι στη Λατινική Δύση. Ακόμη και το κλείσιμο της Πλατωνικής Ακαδημίας στην Αθήνα το 529 από τον Ιουστινιανό δεν μπόρεσε να ανακόψει την κινηματική πορεία της ελληνικής σκέψης και ενός αντίστοιχου Λόγου. Αυτός ακριβώς ο κινηματικός χαρακτήρας του Λόγου επέτρεψε στον Χριστιανισμό να αναζητήσει μέσα στον συγκεκριμένο Λόγο και δι’ αυτού τη δική του αυτογνωσία και αυτοσυνειδησία. Αυτός ο βυζαντινός Χριστιανισμός αποτέλεσε την αφετηρία, κυριολεκτικά το γλυκοχάραμα, για τον δυτικό Χριστιανισμό και τις περαιτέρω μετεξελίξεις του. Το εννοιολογικό οπλοστάσιο του Χριστιανισμού, όπως π.χ. άγιο Πνεύμα, θεία ουσία ή υπόσταση κ.λπ., ανάγει τις ρίζες του ή τις θεωρητικές του επανερμηνείες, σε γενικές γραμμές, στον παραπάνω φιλοσοφικό στοχασμό ή μέσω αυτού του Βυζαντινού στοχασμού στον αρχαίο ελληνικό στοχασμό. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να συνοψίσει πως η Βυζαντινή Φιλοσοφία νομιμοποιεί την παρουσία της μέσα στην Ιστορία της Φιλοσοφίας ως εκείνη τη μορφή της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας, που ανταποκρινόταν στο πνεύμα της εποχής, όπως ετούτη η εποχή εκφράστηκε πολιτικά–κρατικά με το μόρφωμα της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

πηγή: http://hegel-platon.blogspot.gr/2013/05/blog-post_31.html?spref=fb

H Κοραλία της σιωπής

H Κοραλία της σιωπής

Ποια είναι η Κοραλία; Τι θέλει να μας πει μέσα απο την σιωπή της ; Ποιο είναι το μυστικό που δεν την αφήνει να βρει γαλήνη η ψυχή της; Ένα πρόσωπο αέρινο και νεραιδένιο στο ομώνυμο βιβλίο της Ζήνας Μαρνέζη, που χωρίς να παίρνει μέρος στην πλοκή γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει τις ζωές των ηρωίδων της. Τέσσερις γυναίκες, η Ναυσικά, η Μαρίνα, η Μαργαρίτα και η Αρτεμισία, που οι συναρπαστικές ζωές τους θα μπορούσε να είναι ακόμη και σε ξεχωριστά βιβλία αλλά που η Ζήνα πλέκει τις ζωές τους ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ με αριστοτεχνικό τρόπο. Η κάθε μια καταθέτει την δική της προσωπική ιστορία σαν εξομολόγηση που θα δώσει την σκυτάλη στην επόμενη μέχρι να ξετυλίξουν το μπερδεμένο κουβάρι . Οι αφηγήσεις τους σε πρώτο πρόσωπο είναι λιτές και απλές σαν να τις έχουμε μπροστά μας και η
πλοκή ρέει αβίαστα, με εντάσεις, εναλλαγές, ανατροπές, συγκίνηση και αγωνία που κάνει το βιβλίο της ακόμη πιο δυνατό.
Η Ναυσικά και η Μαρίνα δυο συνομίληκες νέες κοπέλες με διαφορετικό χαραχτήρα και προσωπικότητα. Η Μαργαρίτα μια ηλικιωμένη κυρία έχει μεγάλο βάρος μέσα της που δεν τολμάει να το αποκαλύψει . Η Αρτεμισία μάνα εφτά αγοριών κρατάει το μυστικό της Κοραλίας με βαρυ όρκο . Μας κάνουν άμεσα συνοδοιπόρους στις πίκρες, στις χαρές, στα προβλήματα τους αλλά και δικαστές των πράξεων κάποιων άλλων. Η κάθαρση που επέρχεται θα δώσει τη λύτρωση όχι μόνο στις ζωές τους αλλά και σε κάθε αναγνώστη που έχει στα χέρια του αυτό το βιβλίο. Ζήνα συγχαρητήρια !!! από Ρούλα Σαμαιλίδου- Βακου

Φιδάκι – απορόκακτος

Οφείλει τ’ όνομα του στους πράσινους βλαστούς του μήκους 1,5 μ. που καλύπτονται από μικρά αγκαθάκια.

Στο Μεξικό απαντά σε υψόμετρο 2.500 μ. Το φιδάκι είναι κατάλληλο για κρεμαστή γλάστρα.
Κρεμάστε το σε μέρος που να δέχεται άφθονο φυσικό φως, όχι όμως απευθείας στο μεσημεριάτικο ήλιο.
Τους θερινούς μήνες νιώθει καλύτερα σε υπαίθριο χώρο.
Το χειμώνα αφήστε το να ξεκουραστεί σε μια φωτεινή θέση με θερμοκρασία 10-15 °C. Το καλοκαίρι ποτίστε το πολύ και ρίξτε του λίπασμα ειδικό για κάκτους κάθε 2 βδομάδες.
Το χειμώνα διατηρήστε το φιδάκι σχεδόν στεγνό και φροντίστε να υπάρχει επαρκής υγρασία στην ατμόσφαιρα.
Μην του αλλάζετε ποτέ θέση, όταν σχηματίζει τα μπουμπούκια και τα άνθη του. Επίσης, μην το μεταφυτεύετε συχνά.
Όπως θα περίμενε κανείς από έναν κάκτο, το φιδάκι θα είναι πολύ ευχαριστημένο, αν το βάλετε σε μέρος ζεστό.
Αν όμως ο αέρας είναι πολύ ξηρός, ενδέχεται να προσβληθεί από τετράνυχο. Για το λόγο αυτό φροντίστε πάντοτε να υπάρχει αρκετή υγρασία στην ατμόσφαιρα.