πλέξτε τις κρεμάστρες

Issabbellita coolcrochet.

http://www.hakenenmeer.blogspot.com.es/2011/12/tutorial-en-give-away.html



Για να μη καταστρέφονται τα ευαίσθητα ρούχα σας , πλέξτε τις κρεμάστρες. καλή επιτυχία!

Παγωτό γιαούρτι με γλυκο βύσσινο! Yogurt ice cream served with sour cherry!

Spiridoulla Boubouli

Παγωτό γιαούρτι με γλυκο βύσσινο! Yogurt ice cream served with sour cherry!
ΠΑΓΩΤΟ ΓΙΑΟΥΡΤΙ
ΥΛΙΚΑ
500 γρ. γιαούρτι στραγγιστό
1 κουτί φυτική σαντιγύ ermol/morfat
1 κουτί γάλα ζαχαρούχο
1 φακελάκι βανιλέτα Alsa
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Χτυπάτε το ζαχαρούχο με το ermol/morfat μέχρι να "σταθεί". Προσθέτετε το γιαούρτι και τέλος τη βανιλέτα. Βάζετε το μείγμα στην κατάψυξη. Αν δεν έχετε παγωτομηχανή χτυπάτε πάλι το μείγμα στο μίξερ μετά από 2 ώρες για 5 λεπτά ουτως ώστε να γίνει "αφράτο" και να μη δημιουργηθούν "κρυσταλλάκια" ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!

όλο κρίκους...

Hamarat Abla'nın Hobi dünyası.

Μια ξεχωριστή ζακέτα όλο κρίκους

Ραπανάκι, η καλλιέργεια και η διατροφική του αξία.

 http://www.back-to-nature.gr/2013/03/blog-post_1167.html

Ραπανάκι, η καλλιέργεια και η διατροφική του αξία.

 
Η επιστημονική ονομασία του είναι ραπανάκι ( Raphanus sativus ) που ανήκει στην οικογένεια Κραμβοειδών (Brassicaceae). Το ραπανάκι είναι επίσης γνωστό ως Daiken σε ορισμένα μέρη του κόσμου.



Ιστορία
Η ελληνική περιγραφή του γένους Raphanus σημαίνει ” εμφανίζεται γρήγορα ” και αναφέρεται στην ταχεία βλάστηση των φυτών αυτών. Raphanistrum από την ίδια ελληνική ρίζα είναι ένα παλιό όνομα που κάποτε χρησιμοποιείτο για το γένος αυτό. Η κοινή ονομασία “ραπανάκι” προέρχεται από τη λατινική Radix =ρίζα. Το ραπανάκι ήταν μια καλά οργανωμένη καλλιέργεια στους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους, γεγονός που οδηγεί στην υπόθεση ότι τέθηκε σε καλλιέργεια σε προγενέστερο χρόνο. Τα ραπανάκια, τα κρεμμύδια και το σκόρδο είχαν καταβληθεί ως «μισθοί» στους Αιγύπτιους εργάτες που έχτισαν τις πυραμίδες. 

Το ραπανάκι, το γνωστό κομμάτι της σαλάτας σας, είναι μια καλλιέργεια ρίζας, που ονομάζεται γογγυλόριζα με πικάντικη ή γλυκιά γεύση με πολύ χυμό. Μπορεί να είναι λευκό, κόκκινο, μωβ ή μαύρο, μακρύ κυλινδρικό ή στρογγυλό σχήμα. Είτε τρώγονται ωμά, μαγειρεμένα ή ξιδάτα. Το έλαιο που λαμβάνεται από τους σπόρους από ραπανάκι χρησιμοποιείται στη κατασκευή καλλυντικών επίσης.
Το ραπανάκι, είναι ένα λαχανικό με πολύ λίγες θερμίδες και ανοίγει την όρεξη με την λεπτή του γεύση! Το ραπανάκι είναι βολβός (σαρκώδης ρίζα) που δε χρειάζεται πολύ νερό και είναι έτοιμο για συγκομιδή 1 με 1,5 μήνα μετά τη σπορά.
Καλλιέργεια
Έχει ένα πολύ γρήγορο ρυθμό ανάπτυξης και η καλλιέργεια του είναι πολύ σύντομη. Η καλλιέργεια του μπορεί να διαρκέσει από 20-40 μέρες ανάλογα με την ποικιλία. 

Το μακρόστενο ραπάνι που καλλιεργείτε το χειμώνα η καλλιέργεια του μπορεί να διαρκέσει από 50-90 μέρες. Χρειάζεται ένα ελαφρύ αμμώδες έδαφος για να μπορέσει να αναπτυχθεί η γογγυλόριζα. Το έδαφος θα πρέπει να είναι καλά εμπλουτισμένο με οργανική ύλη. Το ραπανάκι μπορεί να αντέξει το κρύο αλλά όχι τους παγετούς και αναπτύσσεται καλύτερα σε ηλιόλουστες θέσεις. Τους σπόρους τους φυτεύουμε κατευθείαν στο κήπο ή χωράφι. Η καλύτερη εποχή σποράς είναι τέλος χειμώνα, τέλος Φεβρουαρίου με αρχές Μαρτίου αλλά μπορούμε και προς το τέλος του καλοκαιριού-Αύγουστος και το φθινόπωρο-Σεπτέμβριος-Νοέμβριος. 

Οι αποστάσεις μεταξύ των φυτών εξαρτώνται από την ποικιλία. Αν είναι τα στρογγυλά τότε θα απέχουν μεταξύ τους 25-30 εκ. και ανά γραμμή 30εκ. Τα μακρόστενα θα απέχουν μεταξύ τους 40-50 εκ. και ανά γραμμή 40 εκ.
Εποχή Σποράς: Μάρτιος, Απρίλιος, Μάιος Εποχή Μεταφύτευσης: Μάιος, Ιούνιος Πληροφορίες για το Έδαφος: Είναι πολύ εύκολα στην καλλιέργεια λαχανικά και για αυτό επιλέγονται από πολλούς. Πιο συγκεκριμένα δεν χρειάζονται ιδιαίτερα πολλά θρεπτικά συστατικά. Φροντίστε όμως να μην υπάρχει πολύ άζωτο, καθώς θα δημιουργηθούν πολλά φύλλα και όχι βολβός. Συγκομιδή: Η συγκομιδή θα γίνει ανάλογα με την εποχή σποράς (συνήθως 1 με 1,5 μήνα μετά)

Διατροφική αξία Υγεία & Οφέλη 
  Αυτό το τρόφιμο έχει χαμηλή περιεκτικότητα σε κορεσμένα λιπαρά, και πολύ χαμηλή περιεκτικότητα σε χοληστερόλη. Είναι επίσης μια καλή πηγή ριβοφλαβίνης, βιταμίνης Β6, ασβέστιο, μαγνήσιο, χαλκό και μαγγάνιο, και μια πολύ καλή πηγή φυτικών ινών, βιταμίνη C, φολικό οξύ και κάλιο.
ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ (1/2 φλιτζάνι κόκκινο φρέσκο κομμένο σε φέτες )

• θερμίδες 12
• Πρωτεΐνη 0,35 γραμμάρια
• Υδατάνθρακες 2,0 γραμμάρια
• Φυτικές ίνες 1 γραμμάριο
• Κάλιο 134,56 mg
• Φολικό οξύ 15,66 mcg

Τα οφέλη από ραπανάκι κατά ορισμένων παθήσεων
Ίκτερος: Το ραπανάκι είναι πολύ καλό για το συκώτι και το στομάχι, και είναι ένα πολύ καλό αποτοξινωτικό δηλαδή, καθαρίζει το αίμα. Είναι χρήσιμο ως εκ θαύματος σε ίκτερο, δεδομένου ότι βοηθά την αφαίρεση της χολερυθρίνης και επίσης ελέγχει την παραγωγή της. Ελέγχει επίσης την καταστροφή των ερυθρών αιμοσφαιρίων κατά τη διάρκεια του ίκτερος αυξάνοντας προμήθεια φρέσκου οξυγόνου στο αίμα. 

Ουροφόρων οδών: Είναι διουρητικό, δηλαδή βοηθά στην αύξηση της παραγωγής των ούρων. Ο χυμός από ραπανάκι, επίσης, θεραπεύει τη φλεγμονή και την αίσθηση καψίματος κατά την ούρηση. Επίσης καθαρίζει τα νεφρά και αναστέλλει λοιμώξεις στα νεφρά και το ουροποιητικό σύστημα. Έτσι, βοηθά πολύ στη θεραπεία του ουροποιητικού συστήματος.
Απώλεια βάρους: Τα ραπάνια είναι πολύ χορταστικά, δηλαδή γεμίζει το στομάχι σας και ικανοποιεί την πείνα σας εύκολα, χωρίς να σας δίνει πολλές θερμίδες, καθώς είναι χαμηλά σε υδατάνθρακες και περιέχουν πολύ νερό. Είναι μια πολύ καλή διατροφική επιλογή για όσους είναι αποφασισμένοι να χάσουν βάρος.
Καρκίνος: Όντας ένα πολύ καλό αποτοξινωτικό και πλούσιο σε βιταμίνη C, φολικό οξύ και ανθοκυανίνες, το ραπανάκι βοηθά στη θεραπεία καρκίνου, ιδιαίτερα του παχέος εντέρου, των νεφρών, του εντέρου, του στομάχου και καρκίνο του στόματος.
Τσιμπήματα εντόμων: Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μια αποτελεσματική θεραπεία για τσιμπήματα εντόμων, τσιμπήματα από μέλισσες, σφήκες, κλπ. χυμός του μειώνει επίσης τον πόνο και το πρήξιμο και απαλύνει την πληγείσα περιοχή.
Άλλα οφέλη: Εκτός από τα παραπάνω οφέλη, το ραπανάκι είναι ένα καλό ορεκτικό, καθαρτικό, ρυθμίζει το μεταβολισμό, βελτιώνει την κυκλοφορία του αίματος, είναι μια καλή θεραπεία για τον πονοκέφαλο, την οξύτητα, δυσκοιλιότητα, ναυτία, παχυσαρκία, πονόλαιμο, δυσπεψία κ.α.

Το είδαμε εδώ

Κρασί από βατόμουρα: Μια επιλογή για τους διαβητικούς

 http://www.back-to-nature.gr/2013/02/blog-post_20.html

Κρασί από βατόμουρα: Μια επιλογή για τους διαβητικούς

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Ιλινόις έχουν ανακαλύψει ενώσεις -κατά τη διάρκεια ανάλυσης των βιοδραστικών ενώσεων στα κρασιά από μπλε βατόμουρα- οι οποίες εμποδίζουν ένζυμα που είναι υπεύθυνα για την απορρόφηση των υδατανθράκων και την αφομοίωσή τους. Η Elvira de Mejia, καθηγήτρια Χημείας Τροφίμων και Τοξικολογίας Τροφίμων, από το Πανεπιστήμιο του Ιλινόις, δήλωσε: “Με τις ζυμώσεις που έχουν υποστεί, τα ποτά από βατόμουρα μπορούν να βελτιστοποιήσουν την αναστολή της α-αμυλάσης και της α-γλυκοσιδάσης, με την προϋπόθεση να μην υπάρχει προσθήκη ζάχαρης”.
Ο Michelle Johnson, ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, αξιολόγησε τη θρεπτική αξία από 19 κρασιά και επέλεξε το κρασί βατόμουρου για την αποτελεσματικότητά του. Οι ερευνητές συνέκριναν τα αποτελέσματα των α-αμυλάσης και α-γλυκοσιδάσης με την ακαρβόζη, ένα αντιδιαβητικό φάρμακο, σε invitroμελέτες και διαπίστωσαν ότι οι υδατάνθρακες είχαν αποκλειστεί σε ένα εύρος 91,8%.
Είναι η πρώτη μελέτη για να αξιολογηθεί η αποτελεσματικότητα της ζύμωσης μούρων σε διαφορετικές θερμοκρασίες για αναστολή των ενζύμων. Τα κρασιά αυτά περιέχουν μια πληθώρα βιοδραστικών ενώσεων με υγιείς ιδιότητες, όπως η μείωση της φλεγμονής, που είναι ένας παράγοντας για την ανάπτυξη διάφορων χρόνιων ασθενειών, όπως η μεταβολική νόσος, ο καρκίνος και τα καρδιαγγειακά νοσήματα. Παράλληλα, παρατηρήθηκε πως έχουν θετική επίδραση στη γνωστική λειτουργία και τη γενική υγεία του εγκεφάλου, ενώ προστατεύουν από μερικές επιπτώσεις της γήρανσης του πληθυσμού, όπως είναι η νόσος Αλτσχάιμερ και η απώλεια μνήμης.
Οι επιστήμονες λένε πως, αν περιορίσουν το αλκοόλ σε αυτά τα κρασιά, θα παράγουν ένα λειτουργικό και γευστικό ποτό για τους διαβητικούς.
ΠΗΓΗ: Medical News Today

Μάικλ Φαραντέι (22 Σεπτεμβρίου 1791 – 25 Αυγούστου 1867)

Ο Μάικλ Φαραντέι (22 Σεπτεμβρίου 1791 – 25 Αυγούστου 1867) ήταν ένας Άγγλος επιστήμονας με σημαντική συμβολή στην εξέλιξη του ηλεκτρομαγνητισμού και της ηλεκτροχημείας. Δεν είχε κοινοπολιτειακή υπηκοότητα, αλλά είχε αποκτήσει τον τίτλο του Εταίρου της Βασιλικής Εταιρείας, που δίνονταν σε πολίτες ή μόνιμους κατοίκους της Κοινοπολιτείας των Εθνών.

Ο Φαραντέι θεωρείται ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες που η ανθρωπότητα έχει αναδείξει. Κατέχει ξεχωριστή θέση (την πρώτη για αρκετούς ιστορικούς της επιστήμης) όσον αφορά το πειραματικό κομμάτι των φυσικών επιστημών, καθώς ήταν ιδιαίτερα παραγωγικός όσον αφορά στην επινόηση, το σχεδιασμό και την υλοποίηση ενός μεγάλου πλήθους πειραμάτων.

Μέσα στις εφευρέσεις του συμπεριλαμβάνεται η πρώτη έκδοση της συσκευής που αργότερα θα γινόταν γνωστή ως λυχνία Bunsen και η οποία χρησιμοποιείται παγκοσμίως σε εργαστήρια επιστημών ως μία αρκετά αποδοτική πηγή θερμότητας. Είναι επίσης γνωστός για τις εργασίες που πραγματοποίησε πάνω στο φαινόμενο της ηλεκτρομαγνητικής επαγωγής, των οποίων αποτέλεσμα είναι ο νόμος που περιγράφει το φαινόμενο και φέρει το όνομα του. Η μονάδα μέτρησης της χωρητικότητας στο SI, φέρει προς τιμήν του την ονομασία farad..

http://el.wikipedia.org/wiki/Μάικλ_Φαραντέι

Τρούμαν Καπότε

O Τρούμαν Καπότε (Truman Capote, 30 Σεπτεμβρίου 1924 - 25 Αυγούστου 1984) ήταν Αμερικανός συγγραφέας, γνωστός κυρίως για τη νουβέλα Πρόγευμα στο Τίφφανυς (1958) και το μυθιστόρημα Εν Ψυχρώ (1966). Θεωρείται ένας από τους σημαντικούς συγγραφείς του 20ού αιώνα, ο οποίος απέκτησε μεγάλη φήμη στη διάρκεια της ζωής του, τόσο μέσα από το έργο του όσο και μέσα από την κοινωνική του ζωή.

Ο Καπότε γεννήθηκε στη Νέα Ορλεάνη της Λουιζιάνα και το πραγματικό του όνομα ήταν Τρούμαν Στρέκφους Πέρσονς, γιος του πωλητή Άρκιουλους Πέρσονς και της Λίλι Μέι Φωκ. Τα παιδικά του χρόνια στιγματίστηκαν από μια ιδιαίτερα ταραγμένη οικογενειακή ζωή. Σε ηλικία τεσσάρων ετών και μετά από το διαζύγιο των γονέων του, η φροντίδα του ανατέθηκε στην οικογένεια της μητέρας του, στο Μόνρόεβιλ της Αλαμπάμα. Το 1933 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να ζήσει με τη μητέρα του και τον δεύτερο σύζυγό της, τον Τζόζεφ Καπότε, Κουβανό επιχειρηματία, ο οποίος τον υϊοθέτησε και τον μετονόμασε σε Τρούμαν Γκαρσία Καπότε.

Πραγματοποίησε τις πρώτες του σπουδές στο Trinity School της Νέα Υόρκης ενώ αργότερα φοίτησε στο Dwight School και στο Greenwich High School του Κονέκτικατ, όπου δημοσίευσε κείμενά του στην σχολική εφημερίδα The Green Witch. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών, αμέσως μετά το πέρας των σπουδών του, προσελήφθη στο περιοδικό The New Yorker. Όπως έγραψε ο ίδιος αργότερα για το είδος της απασχόλησής του, επρόκειτο για μία μάλλον ασήμαντη εργασία, ωστόσο ο Καπότε ήταν αποφασισμένος να μην συνεχίσει τις σπουδές του σε κάποιο κολέγιο προκειμένου να ασχοληθεί με τη συγγραφή. Το 1945, δημοσιεύτηκε το πρώτο του διήγημα με τίτλο Μύριαμ (Miriam), για το οποίο του απονεμήθηκε τον επόμενο χρόνο το βραβείο Ο. Henry Memorial Award. Η βράβευση αυτή, είχε ως αποτέλεσμα να ενδιαφερθεί για το έργο του ο εκδότης Μπένετ Σερφ, γεγονός που οδήγησε τελικά στην υπογραφή ενός συμβολαίου με τον εκδοτικό οίκο Random House, για την έκδοση ενός μυθιστορήματος.

Το μυθιστόρημά του, Άλλες φωνές άλλοι τόποι (Other voices, other rooms) εκδόθηκε το 1948 και εδραίωσε την φήμη του, ενώ αποτέλεσε επίσης σημαντική εμπορική επιτυχία πωλώντας περισσότερα από 26.000 αντίτυπα. Ο Καπότε περιέγραψε το έργο του, ως μία προσπάθεια να εξορκίσει δαίμονες. Ακολούθησε μία συλλογή διηγημάτων A Tree of Night and Other Stories και η νουβέλα The grass harp (1951), μία φανταστική ιστορία βασισμένη στην περίοδο της ζωής του στην Αλαμπάμα. Την δεκαετία του 1950 ασχολήθηκε ενεργά με το θέατρο, τη δημοσιογραφία, καθώς και με τον κινηματογράφο, ολοκληρώνοντας το σενάριο της ταινίας Συμβόλαιο με το Διάβολο (1953), του Τζον Χιούστον.

To Νοέμβριο του 1959, η είδηση για τέσσερις ανεξήγητους φόνους των μελών μίας οικογένειας στο Κάνσας, προκάλεσε το ενδιαφέρον του Καπότε, ο οποίος ξεκίνησε μία παρατεταμένη έρευνα του γεγονότος, που θα του παρείχε τη βάση για το επόμενο μυθιστόρημά του, με τίτλο Εν ψυχρώ. Σημαντική βοήθεια κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών της έρευνας, πρόσφερε η συγγραφέας και παιδική φίλη του, Χάρπερ Λι, η οποία ταξίδεψε μαζί του στον τόπο του εγκλήματος και καλλιέργησε σχέσεις με την τοπική κοινωνία προκειμένου να εκμαιεύσουν πληροφορίες, μέσα από προσωπικές συνεντεύξεις. Το Εν Ψυχρώ ολοκληρώθησε το 1966 και αποτέλεσε κατά πολλούς το πλέον πετυχημένο έργο του, τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά. Ο ίδιος ο Καπότε, επιθυμούσε να δημιουργήσει ένα νέο είδος λογοτεχνίας, το οποίο θα συνδύαζε τις καθιερωμένες λογοτεχνικές μεθόδους με την δημοσιογραφικού τύπου εξιστόρηση ενός πραγματικού γεγονότος.

Η έκδοση του Εν Ψυχρώ συνοδεύτηκε από ένα πολυδιαφημισμένο πάρτυ που διοργάνωσε ο Καπότε στις 28 Νοεμβρίου του 1966, το οποίο αναγνωρίζεται ως ένα ιδιαίτερο γεγονός της δεκαετίας του '60. Από την αρχή της σταδιοδρομίας του, ο Καπότε είχε καλλιεργήσει σχέσεις με άλλους συγγραφείς και καλλιτέχνες, προσωπικότητες της υψηλής κοινωνίας, αλλά και διεθνείς διασημότητες, προκαλώντας συχνά την προσοχή των μέσων ενημέρωσης για την ταραχώδη κοινωνική του ζωή, καθώς και την δηλωμένη ομοφυλοφιλία του.

Επόμενο λογοτεχνικό έργο του Καπότε αποτέλεσε το - ημιτελές τελικά - μυθιστόρημα Όταν οι προσευχές εισακούονται (Answered Prayers), όπου επιχείρησε να περιγράψει την ζωή των πλούσιων και διάσημων φίλων του. Απόσπασμα του έργου δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Esquire το 1975, προκαλώντας την αντίδραση αρκετών φίλων του Καπότε, γιατί αποκάλυπτε προσωπικά στοιχεία.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του απομονώθηκε, πιθανά εξαιτίας της απόρριψης πολλών φίλων του και υιοθέτησε μία άκρως εκκεντρική συμπεριφορά στις δημόσιες εμφανίσεις του, ενδεχομένως απόρροια του αλκοολισμού και της κατάχρησης άλλων ναρκωτικών ουσιών. Το τελευταίο λογοτεχνικό έργο του, που δημοσιεύτηκε ενώ βρισκόταν στη ζωή, ήταν η συλλογή διηγημάτων Μουσική για Χαμαιλέοντες (Music for Chameleons), το 1980.

Πέθανε στις 25 Αυγούστου 1984, ύστερα από υπερβολική δόση χαπιών, σε ηλικία 59 ετών. Ο θάνατός του συνέβη στην οικία της Τζοάν Κάρσον, πρώην συζύγου του Τζόνυ Κάρσον, στις τηλεοπτικές εκπομπές του οποίου ήταν συχνά καλεσμένος ο Καπότε.
Κινηματογράφος

Έργα του Καπότε μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο. Αρχικά το μυθιστόρημα Πρόγευμα στο Τίφφανυς [1], το 1961, σε σκηνοθεσία του Μπλέηκ Έντουαρντς και με πρωταγωνίστρια την Όντρεϊ Χέπμπορν. Θεωρείται πως ο Καπότε δεν ενέκρινε τις αλλαγές του σεναρίου της ταινίας σε σχέση με το βιβλίο. Το μυθιστόρημα Εν Ψυχρώ μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1967, σε σκηνοθεσία του Ρίτσαρντ Μπρουκς [2], ενώ σκηνοθετήθηκε το 1996 και από τον Τζόναθαν Κάπλαν ως τηλεοπτική σειρά [3]. Το 2005 προβλήθηκε η βιογραφική ταινία Capote [4] σε σκηνοθεσία του Μπένετ Μίλερ, με θέμα την περίοδο έρευνας και συγγραφής για το Εν Ψυχρώ.

Ο Καπότε συμμετείχε ακόμα στη συγγραφή του σεναρίου της ταινίας Πιο Δυνατός απ`τον Διάβολο (Beat the Devil, 1953) ενώ εμφανίστηκε ως ηθοποιός στις ταινίες Πρόσκληση Σε Γεύμα Από Έναν Υποψήφιο Δολοφόνο (1976), σε σκηνοθεσία του Ρόμπερτ Μουρ και σενάριο του Νηλ Σάιμον και Ο Νευρικός Εραστής (1977) του Γούντι Άλεν, όπου υποδύεται τον σωσία του εαυτού του, σε έναν μικρό ρόλο.
Εργογραφία

(1945) Miriam (Μύριαμ) - Διήγημα δημοσιευμένο στο περιοδικό Mademoiselle
(1948) Other Voices, Other Rooms (Άλλες Φωνές Άλλοι Τόποι) ― ελλην. μετάφρ. Φώντας Κονδύλης, "ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ"
(1949) A Tree of Night and Other Stories - Συλλογή διηγημάτων
(1951) The Grass Harp - Μυθιστόρημα, διασκευασμένο και σε θεατρικό έργο (1952)
(1958) Breakfast at Tiffany's (Πρόγευμα στο Τίφφανυς) - Νουβέλα ― ελλην. μετάφρ. Γ. & Μ. Βάρσου, "ΟΔΥΣΣΕΑΣ"
(1966) In Cold Blood (Εν Ψυχρώ) - Μυθιστόρημα
(1968) The Thanksgiving Visitor (Ο Καλεσμένος) - Νουβέλα
(1980) Music for Chameleons - Συλλογή διηγημάτων
(1986) Answered Prayers (Όταν οι προσευχές εισακούονται) - Ημιτελές μυθιστόρημα, δημοσιευμένο μετά θάνατον
(2005) Summer Crossing - Το χαμένο πρώτο μυθιστόρημα του Καπότε (δημοσιεύτηκε στο περιοδικό The New Yorker στις 24-10-2005)

http://el.wikipedia.org/wiki/Τρούμαν_Καπότε

Παραμυθένια εικόνα

CreativeMamy.

https://www.facebook.com/AnnaSweetMoments


Παραμυθένια εικόνα με κλωστή και βελόνα. Καλή επιτυχία! 

Φτιάξτε παραδοσιακή Σουμάδα και προστατεύστε την καρδιά σας!

Φτιάξτε παραδοσιακή Σουμάδα και προστατεύστε την καρδιά σας! 

Η σουμάδα γίνεται με τον χυμό των γλυκών αμυγδάλων -μαζί με μερικά πικρά, για να πάρει το χαρακτηριστικό άρωμα-ο οποίος ενώνεται με ένα σιρόπι ζάχαρης. Γίνεται ένα υπόλευκο σιρόπι, σαν γάλα, το οποίο μοσχοβολά αμύγδαλο! Σερβίρεται πολύ παγωμένο, είναι μοναδική η γεύση του και είναι πολύ τονωτικό.
Παραδοσιακά, ήταν το κέρασμα των καλεσμένων σε αρραβώνες και σε γάμους. Εκτός από τον προφανή λόγο του “λευκού χρώματος” έχω βάσιμες υποψίες ότι είχε επιλεχθεί, γιατί το γάλα των αμυγδάλων είναι πολύ θρεπτικό και δίνει δύναμη για τις έντονες ετοιμασίες, την κούραση και το άγχος τέτοιων γεγονότων.
Το κάλιο βοηθά στην διατήρηση της φυσιολογικής πίεσης του αίματος, το μαγνήσιο βοηθά στην διάσπαση των τροφών που καταναλώνουμε σε ενέργεια και βοηθά να αποφύγουμε τις κράμπες, η βιταμίνη Ε είναι αντιοξειδωτικό και καταστρέφει τις ελεύθερες ρίζες που δημιουργεί το στρες, το σελήνιο βοηθά την λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος και τον μεταβολισμό του θυρεοειδή. Σουμάδα, λοιπόν, η τονωτική, για όσες εκδηλώσεις απαιτούν ενέργεια!
Η συνταγή βγάζει 2 λίτρα σουμάδας, η οποία αραιώνεται σε αναλογία 1:5, δηλαδή βγάζει 10 λίτρα ροφήματος.
Η σουμάδα πίνεται και ζεστή και κρύα. Για καλύτερα αποτελέσματα (στην υγεία σας) όμως καλύτερα να τη πίνετε χλιαρή.
Υλικά:
• 600 γρ αμύγδαλα
• 50 πικραμύγδαλα ή κουκούτσια από βερύκοκκα
* 2 λίτρα νερό
* 1 κιλό ζάχαρη

Εκτέλεση:
Βάλτε τα αμύγδαλα να φουσκώσουν μια νύχτα καλά σκεπασμένα με νερό. Την επομένη, βουτήξτε τα σε νερό που βράζει για 1-2 λεπτά. Βεβαιωθείτε πως το φλούδι βγαίνει εύκολα και αποσύρετε από τη φωτιά. Βγάλτε τα με τρυπητή κουτάλα σε μπολ και ξεφλουδίστε τα. Αν κάποια σας δυσκολεύουν ξαναρίξτε τα στο φστό νερό.
Τις φλούδες μαζέψτε τις, απλώστε σε ταψάκι και αφήστε 2 μέρες να στεγνώσουν εντελώς. Αλέστε τις στο βΙ&πα&Γ και χρησιμοποιείστε τις για ρ&&Ιιπ9 προσώπου ή σώματος.
Τα ασπρισμένα αμύγδαλα αλέστε σε μεγάλο και δυνατό, ΝεπαΈΓ με το Ι,ϋλίτρο νερό, ως εξής: βάλτε τα αμύγδαλα και νερό τόσο όσο να τα σκεπάσει. Ξεκινήστε να αλέθετε σε μέτρια-δυνατή ταχύτητα για 2λεπτά και μετά προσθέστε νερό από το άνοιγμα του καπακιού, όπως κάνουμε στη μαγιονέζα με το λάδι. Θέλετε να αλεστεί όσο πιο ψιλό γίνεται το αμύγδαλο.
Βάζουμε το σουρωτήρι μέσα σε μεγάλο μπολ, το στρώνουμε με λεπτό βαμβακερό πανί, αδειάζουμε τον πολτό αμυγδάλου. Σηκώνουμε τις τέσσερεις άκρες του πανιού και στρίβουμε για να βοηθήσουμε να βγάλει όσο περισσότερο γάλα γίνεται. Μαλάξτε όπως μπορείτε την αμυγδαλόμπαλα μέχρι να μείνει ψιχουλιαστό μέσα το αμύγδαλο. Θα εκπλαγείτε από το γάλα που θα έχετε μαζέψει, μέσα στο μπολ!
Βάλτε την ψίχα αμυγδάλου στο ψυγείο για άλλη χρήση και συνεχίστε να φτιάξετε το σιρόπι ζάχαρης.
Σε κατσαρόλα βάλτε 1 κιλό ζάχαρη με 1/2 λίτρο νερό να βράσει. Όταν το σιρόπι είναι διαυγές, προσθέστε το γάλα των αμυγδάλων και φέρτε σε βρασμό. Προσέξτε, γιατί φουσκώνει ξαφνικά και κινδυνεύετε να ξεχειλίσει από την κατσαρόλα. Ανακατέψτε καλά και όταν έχει φουσκώσει, βγάλτε το από τη φωτιά, αφήστε το να ηρεμήσει λίγο και ξαφρίστε το. Θα βγάλετε ένα-ενάμοη κρασοπότηρο αφρό. Ο αφρός, αν μείνει, δεν δίνει καλή συνοχή στο ρόφημα, όταν αυτό αραιωθεί με νερό.
Γεμίστε αποστειρωμένες μπουκάλες (πλύντε καλά και βάλτε σε φούρνο 100 βαθμών για Ιϋλεπτά) με το σιρόπι αμυγδάλου, αφήστε να κρυώσουν ανοικτές -χωρίς το βιδωτό καπάκι- πάνω στον πάγκο. Όταν κρυώσει καπακώνετε και φυλάτε στο ψυγείο.
Αν θέλετε να χρησιμοποιήσετε φελλούς για καπάκι, μπορείτε να τους αποστειρώσετε κι αυτούς στο φούρνο, με τα μπουκάλια (αφού τους έχετε πλύνει). Ο φελλός όταν ζεσταθεί μαλακώνει και αυτός, φαντάζομαι, είναι ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνουν να χωρέσουν μεγαλύτερης διάμετρο φελλό στο στόμιο των μπουκαλιών της σαμπάνιας.
Δεν το έχω δοκιμάσει, αλλά πιστεύω πως αν όλα είναι φχττά όταν συσκευαστούν και κλειστούν (μπουκάλα, σουμάδα, φελλός), θα μπορούσε να διατηρηθεί εκτός ψυγείου σε σκοτεινό και δροσερό μέρος για 6μήνες πριν ανοιχθεί. Όταν ανοιχτεί διατηρείται στο ψυγείο.
Τέλος εάν συνδυαστεί με τη κατανάλωση κράταιγου ή/και μελισσόχορτου προκύπτει ένας εξαιρετικός θεραπευτικός συνδυασμός για τη καρδιά σας…



http://enallaktikidrasi.com/

Γιατί οι Αρχαίοι “‘έβαζαν νερό” στο κρασί τους

http://www.back-to-nature.gr/2013/02/blog-post_16.html

Γιατί οι Αρχαίοι “‘έβαζαν νερό” στο κρασί τους

Οι πρόγονοι μας, βάσει ιστορικών δεδομένων, κατανάλωναν το κρασί τους νερωμένο και σπάνια και για πολύ συγκεκριμένους λόγους έπιναν ανέρωτο κρασί το λεγόμενο “άκρατον οίνο“. Η ανάμειξη του κρασιού με το νερό γινόταν μέσα σε ευρύστομα αγγεία, γνωστά ως κρατήρες και συνήθως η αναλογία ήταν τρία μέρη νερού προς ένα μέρος οίνου.

Αυτή η αναλογία ήταν που απέτρεπε τις παρεκτροπές και τις δυσάρεστες καταστάσεις για τους “πότες”.

Το νερό που χρησιμοποιούσαν για το αραίωμα του κρασιού φρόντιζαν να προέρχεται από συγκεκριμένη πηγή, ώστε συγχρόνως με την μείξη, να εξασφαλίζεται και η ψύξη του κρασιού. Μια από τις διαδεδομένες πρακτικές ήταν και η χρήση νερού που προερχόταν από το λιώσιμο του χιονιού. Γύρω στα μέσα του 6 αιώνα π.Χ επινοήθηκε ένα αγγείο ειδικής κατασκευής που επέτρεπε τη ψύξη του οίνου και τη διατήρηση του σε χαμηλή θερμοκρασία όσο αυτός βρίσκοταν στους αμφορείς και προτού μεταφερθεί στους κρατήρες. Πιο συγκεκριμένα κατασκεύαζαν έναν ειδικό τύπο αμφορέα με κύριο χαρακτηριστικό του τα διπλά τοιχώματα. Με τη βοήθεια των εσωτερικών τοιχωμάτων δημιουργούνταν ο κύριος χώρος του αγγείου μέσα στο οποίο τοποθετούσαν το κρασί. Ο χώρος που σχηματιζόταν από τα εξωτερικά τοιχώματα γέμιζε με ψυχρό νερό ή χιόνι. Με τον τρόπο αυτό πετύχαιναν τη μόνιμη ψύξη του κρασιού εφόσον αυτό θα προοριζόταν για γρήγορη κατανάλωση, αφού μπορούσε εύκολα να ανανεωθεί το ψυκτικό μέσο όταν αυτό ζεσταινόταν ή έλιωνε.

Ανάλογες κατασκευαστικές λεπτομέρειες που πετύχαιναν τη ψύξη του κρασιού και γενικότερα των υγρών συνταντάμε σποραδικά και σε άλλα οινοφόρα αγγεία των αρχαίων Ελλήνων όπως για παράδειγμα σε οινοχόες.
Η μόνιμη ψύξη του κρασιού προέκυπτε από τη χρήση ενός μανιταροσχήματος αγγείου, το οποίο αφού το γέμιζαν με κρασί, το τοποθετούσαν μέσα στον κρατήρα που ήταν γεμάτος με κρύο νερό ή χιόνι. Το κρασί το αντλούσαν με τη βοήθεια μια κουτάλας που είχε μακριά λαβή. Το σκεύος αυτό το ονόμαζαν αρύταινα ή κύαθο.

Οι κρατήρες-ψυκτήρες δεν ήταν συχνοί στην αρχαιότητα αν και σποραδικά απαντώνται και σε άλλες εποχές, όπως ένας που βρέθηκε στη μυκηναική Τίρυνθα και χρονολογείται στον 13 αιώνα π.Χ. Η σπανιότητα τους πρέπει να οφείλεται στο γεγονός ότι οι αρχαίοι προτιμούσαν περισσότερο το κόκκινο κρασί που δεν απαιτεί ιδιαίτερη ψύξη. Ο κύριος όμως λόγος, πρέπει να είναι ότι το νερό το οποίο χρησιμοποιούσαν για να αραιώσουν το κρασί φρόντιζαν πάντα να είναι παγωμένο έτσι ώστε να μην απαιτείται περαιτέρω ψύξη.

Πηγή: M.Α. Τιβέριος via winebees.wordpress.com