Α.ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ "Αντίσταση"

Α.ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ "Αντίσταση"

Δεν είναι τούτο πάλαιμα σε μαρμαρένια αλώνια,  
εκεί να στέκει ο Διγενής και μπρος να στέκει ο Χάρος.

  Εδώ σηκώνεται όλη η γη με τους αποθαμένους,
και με τον ίδιο θάνατο πατάει το θάνατό της. 

Κι απάνω-απάνω στα βουνά,
κι απάνω στις κορφές τους
φωτάει με μιας Ανάσταση, ξεσπάει αχός μεγάλος.

Η Ελλάδα σέρνει το χορό, ψηλά, με τους αντάρτες,
- χιλιάδες δίπλες ο χορός, χιλιάδες τα τραπέζια, -
κ' είν' οι νεκροί στα ξάγναντα, πρωτοπανηγυριώτες!





ΠΙΝΑΚΑΣ Α. ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗΣ - "Μέχρις εσχάτων"

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940

Ελληνικό Χρονολόγιο.

27 Οκτωβρίου

©visaltis.net: Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940

www.visaltis.net

Οι Ελληνίδες πολέμησαν σαν αντάξιες κόρες των προγόνων τους, για την ΕΛΛΑΔΑ την ΤΙΜΗ και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος που ανταποκρίθηκαν οι γυναίκες εκείνης της εποχής στο κάλεσμα της πατρίδας . Οι γυναίκες αυτά τα τρυφερά αδύναμα πλάσματα, εκτός από μανάδες, σύζυγοι και νοικοκυρές ήταν οι αφανείς ηρωϊδες του έπους του ’40.

Στα μετόπισθεν οι γυναίκες αντικαθιστούν τους άντρες που έχουν επιστρατευθεί και πλέκουν μέρα νύχτα χωρίς σταματημό μάλλινα για τους στρατιώτες. Πολλά νεαρά κορίτσια γράφονται εθελόντριες στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και γίνονται νοσοκόμες. Άλλες που βρίσκονται κοντά στην πρώτη γραμμή, οι Ηπειρώτισσες κι οι γυναίκες της Δυτικής Μακεδονίας, μεταφέρουν πολεμοφόδια και τρόφιμα στους στρατιώτες μέσα στα χιόνια, στα δύσβατα μονοπάτια των κακοτράχαλων βουνών, εκεί που τα ζώα αρνούνται να προχωρήσουν, αλύγιστες βουβές, με αδάμαστη θέληση και ηρωϊκή αυτοθυσία.

Αργότερα όλος ο κόσμος θα υποκλιθεί μπροστά στην αδάμαστη Ελληνική ψυχή τους!

https://www.youtube.com/watch?v=2j53lsdnp0w


Οι γυναίκες των πόλεων ανέλαβαν την φροντίδα και την προφύλαξη των αντρών από τα κρυοπαγήματα. Οι Ελληνίδες νοσοκόμες δούλεψαν με ηρωισμό και αυταπάρνηση και πολλές έπεσαν την ώρα του καθήκοντος κατά την διάρκεια των βομβαρδισμών νοσοκομείων και πλοίων που μετέφεραν τραυματίες. Πολλές εύπορες γυναίκες, έδωσαν χρήματα και κοσμήματα για να βοηθήσουν τον αγώνα του Ελληνικού στρατού.

ΑναΒασι

Να μην πάψουμε να θυμόμαστε

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων).

Να ξαναθυμηθούμε πάλι. Να μην πάψουμε να θυμόμαστε. Να μάθουμε στα παιδιά μας να θυμούνται. (Ηλίας Βενέζης)

  -----------------------------------------------

(2013 μ.X, ένας μαχητής της Πίνδου και της Κορυτσάς, ΕΛΑΣίτης του Ολύμπου και της Γκιώνας, εξιστορεί)

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που μάθαμε να δείχνουμε το ανάστημα μας. Μάθαμε ή αναγκαστήκαμε; το ίδιο μου κάνει, το κάναμε όμως, το πράξαμε ενάντια σε συνθήκες εξωπραγματικές, με λιανοντούφεκα και σκουριασμένα σπαθιά. Με στολές φθαρμένες από προηγούμενες μάχες και πιστόλια με βρεγμένο το μπαρούτι τους.
Το πράξαμε με την αισιοδοξία και την πίστη ότι δώσαμε μάχες σωστές, μάχες που θα διδάξουν την ιστορία εσαεί, ναι, θα διδάξουν την ιστορία, τους ανθρώπους που θα έρθουν μετά από τη γενιά μας, να πιάσουν την συνέχεια,να σηκώσουν στην πλάτη τους το μέλλον που αφήσαμε μισό.
Δεν ξέρω , τα γράμματα δεν πρόλαβα να τα μάθω σωστά, μερικά στο πόδι ίσα ίσα για τα βασικά, - "Γεια σου μάνα, είμαι καλά, σήμερα μπήκαμε στην Κορυτσά, με δόξα και τιμή,σε φιλώ γλυκά". Τι γλυκιές νίκες, τι αγαλλίαση να κατακτάς το λασπωμένο αποτύπωμα από τα άρβυλα σα μια μικρή πατρίδα, ότι προσθέτεις ακόμα ένα βήμα στο χαμένο έδαφος , σε τούτα τα χώματα που εάν σκάψει κανείς βρίσκει την αρχή του κόσμου, τη σκέψη, την πράξη και το νόημα.
Η νίκη. Όχι δεν ήρθε η νίκη, ποτέ δεν ήρθε η πραγματική νίκη. Δεν γυρίσαμε ποτέ στα σπίτια μας αληθινά, και αυτό γιατί πάντα άλλοι αποφάσιζαν για εμάς : σκαπανείς εμείς - ιδιοκτήτες άλλοι της Ελεύθερης Ελλάδας. Τί τα σκέφτομαι; σάμπως θα βγεί κάτι; και όμως με καίει βαθιά η αλήθεια αυτή που έζησα με όλες τις αισθήσεις μου, όπως όλοι, τότε, αυτό που αναζητούσαμε, ,παίζοντας με τον αντίλαλο της ελευθερίας μας.
Χαίρομαι όμως για το εξής : γιατί έζησα τότε.
Θυμάμαι τις πρώτες μέρες στο βουνό, μετά την υποχώρηση μας, τις πρώτες μέρες στον ΕΛΑΣ. Ελευθερία ανάπηρη ,τελικά, μας έταξαν. Υπογράψαμε με τη γομολάστιχα απάνου σε όλα εκείνα που κατακτήσαμε με το μυαλό και τα χέρια μας, ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΠΕΕΑ, Ελευθερία - Δικαιοσύνη - Ψωμί. Με πνίγουν ετούτες οι σκέψεις , κάθε βράδυ στο ύπνο μου φέρνω τα τελευταία λόγια του
Καπετάνιου : "...δηλωσίες είναι όσοι δεν έχουν αποφασίσει να δώσουν το πολυτιμότερο πράγμα που έχουν για την Ελευθερία, τη ζωή τους. Δηλωσίες είναι όσοι ομνύουν στα κομματικά γραφεία και κάνουν σχέδια επι χάρτου. Καλή αντάμωση στα γουναράδικα...".
Τί την κάναμε αυτή την Ελευθερία; αυτή τη Δικαιοσύνη; Αυτό το ψωμί; Το φτύσαμε στα μούτρα των παιδιών μας, και το αφήσαμε ως παρακαταθήκη ενός πουλημένου αγώνα απο τις κομματικές ηγεσίες. Με πνίγει όλο αυτό, ιδρώνω στον ύπνο μου, πονάω κάτι μέρες σαν αυτή.
Σήμερα η κατάσταση παραμένει ίδια. Άλλες εποχές, ίδιοι δεσμώτες. Δεν άλλαξε ο αϊτός που τρώει τα σωθικά μας, ούτε ο βράχος του Καυκάσου, ούτε ο Δεσμώτης λαός. Ο τρόπος άλλαξε, η διαδικασία.
Στα νέα παιδιά σήμερα λέω ακριβώς αυτό : εμείς τότε δεν είχαμε τίποτα στα χέρια μας και από το όνειρο φτιάξαμε την Πίνδο και τον Όλυμπο. Παιδιά φτωχά, αγράμματα, πεινασμένα και φοβισμένα, αλλά με φωτιά μέσα μας υψικάμινου και ύφος τιτάνων, που σκεφτόμασταν ότι αύριο δεν θα έχουμε ότι έχουμε αγαπήσει περισσότερο στη ζωή μας - την πατρίδα μας - εάν κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια, και ότι υπάρχουν και άλλοι σαν εμας που αγαπούν την πατρίδα τους, τις γειτονιές τους όπου έζησαν τα παιδικά χρόνια τους με το τσέρκι ή την πέτσινη μπάλα. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω, έτσι μου κόβει, έτσι σκέφτομαι και νιώθω.
Τη φωτιά, τη φωτιά, θυμάμαι στο βουνό ο Γλυνός μας είχε μιλήσει για τους πρώτους φιλοσόφους και για τον Σκοτεινό φιλόσοφο, ε λοιπόν εκείνος μου έκανε εντύπωση, ο Ηράκλειτος, η φωτιά λοιπόν, που όλα τα καίει και μετά μπορείς να τα πλάσεις ξανά, όπως το γυαλί και το σίδερο, όπως την καρδιά και την ελευθερία μας.

Β.

"..." Χίτλερ, 4 Μαΐου 1941

Μυθικη Αναζητηση.

27 Οκτωβρίου

"Χάριν τής ιστορικής αληθείας οφείλω νά διαπιστώσω ότι μόνον οί Ελληνες, εξ' όλων τών αντιπάλων οί οποίοι μέ αντιμετώπισαν, επολέμησαν μέ παράτολμον θάρρος καί υψίστην περιφρόνησιν πρός τόν θάνατον..." 

Χίτλερ, 4 Μαΐου 1941

Ρομπέρτο Μπενίνι

Bigbook.gr.

27 Οκτωβρίου

Ο Ρομπέρτο Μπενίνι (ιταλ. Roberto Remigio Benigni) (Καστιλιόν Φιορεντίνο, 27 Οκτωβρίου 1952) είναι Ιταλός ηθοποιός, κωμικός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος, βραβευμένος με Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία «Η Ζωή Είναι Ωραία» (ιταλ. La Vita è Bella) (1997).

Γεννήθηκε στο Μαντσιάνο λα Μιζερικόρντια (ιταλ. Manciano la Misericordia) κοντά στο Καστιλιόν Φιορεντίνο (ιταλ. Castiglion Fiorentino) στην Τοσκάνη της Ιταλίας.

Έγινε γνωστός τη δεκαετία του 1970 με τη συμμετοχή του στην τηλεοπτική εκπομπή Τηλεαγελάδα (Televacca) του Ρέντζο Άρμπορε (Renzo Arbore). Η τολμηρότητα όμως της εκπομπής σε συνδυασμό με την αυστηρότητα της λογοκρισίας την εποχή εκείνη, οδήγησε στην διακοπή της.

Ο εναγκαλισμός του κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης με τον αρχηγό του Κομουνιστικού Κόμματος Ενρίκο Μπερλινγκουέρ (Enrico Berlinguer) δημιούργησε σκάνδαλο, λόγω της τυπικότητας των πολιτικών της εποχής. Την δεκαετία του 1980 τον έκοψε η λογοκρισία για κάποια έκφραση προσβλητικού περιεχομένου σχετικά με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β΄ σε μια σημαντική ζωντανή αναμετάδοση στην τηλεόραση.

Ξεκινά να σκηνοθετεί το 1983 αλλά και να πρωταγωνιστεί, με τη Νικολέτα Μπράσκι (Nicoletta Braschi), με την οποία παντρεύεται το 1991, σε πολλά έργα. Πασίγνωστος έγινε «αυθημερόν» με την κινηματογραφική τραγική κωμωδία Η Ζωή Είναι Ωραία (1997), όπου παρουσιάζει τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν Εβραίοι κρατούμενοι σε γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο πατέρας του, Λουίτζι Μπενίνι, είχε κάνει δύο χρόνια στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν. Η ταινία με πρωταγωνιστή ένα παιδάκι και τον ίδιο, καθώς και σκηνοθεσία του ίδιου, προτάθηκε για εφτά Όσκαρ και έλαβε τα Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (το βραβείο απονέμεται στο σύνολο των συντελεστών της ταινίας, αλλά το παραλαμβάνει ο σκηνοθέτης), Α΄ Ανδρικού Ρόλου (Μπενίνι) και Μουσικής (Νικόλα Πιοβάνι).
Φιλμογραφία
Σκηνοθέτης

Tu mi turbi (1983)
Non ci resta che piangere (1984)
Ο διαβολάκος - Il piccolo diavolo (1988)
Τζόνι Οδοντογλυφίδας - Johnny Stecchino (1991)
Το τέρας - Il mostro (1994)
Η Ζωή Είναι Ωραία - La vita è bella (1997)
Πινόκιο - Pinocchio (2002)
Ο Τιγρης και το χιόνι - La tigre e la neve (2005)
http://el.wikipedia.org/wiki/Ρομπέρτο_Μπενίνι

«Γονιός κάθε μέρα»

Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.

25 Οκτωβρίου

H Αλεξάνδρα Α. Καππάτου, η γνωστή συγγραφέας των βιβλίων «Οι γονείς κάνουν τη διαφορά!», «Μεγαλώστε ευτυχισμένα παιδιά», «Οι γονείς χωρίζουν» που κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ, γράφει ένα #ημερολόγιο σχεδιασμένο αποκλειστικά για γονείς!

Στις σελίδες του θα βρείτε ιδέες και απαντήσεις σε προβληματισμούς, καθώς και χρήσιμες πληροφορίες και συμβουλές για θέματα διαπαιδαγώγησης των παιδιών. Σε συνδυασμό με το πρακτικό του σχήμα, το Ημερολόγιο 2014 είναι ο πολύτιμος σύντροφος κάθε γονέα 365 μέρες το χρόνο!

Εσείς ποια συμβουλή θα προτείνατε να ακολουθήσει ένας γονιός στην καθημερινότητά του;

Κάντε like στη σελίδα μας, αφήστε το σχόλιό σας και μπείτε στην κλήρωση που θα πραγματοποιηθεί στις 4 Νοεμβρίου. 3 τυχεροί θα κερδίσουν από ένα Ημερολόγιο 2014 «Γονιός κάθε μέρα»!

http://minoas.gr/book-3643.minoas
http://minoas.gr/book-3644.minoas
http://minoas.gr/book-3763.minoas
http://minoas.gr/book-3778.minoas

ΟΧΙ

Αντίφωνο (antifono.gr).

ΟΧΙ μια πράξη Πίστης, Ελευθερίας και Δόξας

Γιώργος Θεοτοκάς, Τετράδια Ημερολογίου 1939-1953

#Καλημέρα.
28/10/1940

«…Είχα πολλά, πάρα πολλά χρόνια να δω τέτοιον ενθουσιασμό στην Αθήνα. Αισθάνεται κανείς ένα πάθος μες στον αέρα, έναν φανατισμό, μια λεβεντιά. Ξύπνησε το ελληνικό φιλότιμο, είναι κάτι ωραίο. Και μια τέλεια εθνική ενότητα. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνομαι τέτοιαν ομόνοια να βασιλεύει στον τόπο: Κανείς δεν σκέπτεται αυτήν τη στιγμή ότι ο εχθρός είναι δέκα φορές ισχυρότερος, ότι ο θάνατος κρέμεται από πάνω μας μέσα σ’ αυτόν τον λαμπρό ουρανό».

Γιώργος Θεοτοκάς, Τετράδια Ημερολογίου 1939-1953

Το βροντερό «ΟΧΙ» των Ελλήνων

Αρχαία Ελληνικά.

 

Σαν Σήμερα 28η Οκτωβρίου: Το βροντερό «ΟΧΙ» των Ελλήνων ~

  Αρχαία Ελληνικά

arxaia-ellinika.blogspot.gr

 

Η Επέτειος του ΟΧΙ μνημονεύει την άρνηση της Ελλάδας στις ιταλικές αξιώσεις 

 

 

Έλλη Παππά

Bigbook.gr.

27 Οκτωβρίου

Η Έλλη Παππά (1920 - 27 Οκτωβρίου 2009) ήταν Ελληνίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας, κόρη του Ευάγγελου Παππά και της Μαριάνθης Παπαδοπούλου.


Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920 (η μικρότερη από πέντε παιδιά: Ηρώ, Δέσποινα, Διδώ, Έλλη και Γιώργος). Αδελφή της ήταν η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή η οικογένεια εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Φοίτησε αρχικά στη Φιλοσοφική και στη συνέχεια στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς όμως να ολοκληρώσει τις σπουδές της, λόγω της κατοχής, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως δημοσιογράφος. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του ΕΑΜ. Κατά την ίδια περίοδο έγινε και μέλος του ΚΚΕ[1]. Εργάστηκε στην παράνομη έκδοση του Ριζοσπάστη μέχρι το 1949, οπότε άρχισε η συνεργασία της με τον Νίκο Πλουμπίδη και από τον Ιούνιο του 1950 με τον Νίκο Μπελογιάννη που έγινε σύντροφός της.

Η Έλλη Παππά και ο Νίκος Μπελογιάννης συνελήφθησαν τον Δεκέμβριος του 1950 και παρέμειναν σε απομόνωση έως την πρώτη δίκη τους (Νοέμβριος 1951). Στη φυλακή γεννήθηκε ο γιος τους, Νίκος (Αύγουστος 1951). Ακολούθησε δεύτερη δίκη (Φεβρουάριος 1952). Καταδικάστηκαν σε θάνατο, ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε, αλλά η Έλλη όχι, λόγω του βρέφους, και τελικά αποφυλακίστηκε την πρωτοχρονιά του 1964. Εργάστηκε στην ΕΔΑ και από το 1965 ήταν αρθρογράφος και μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας Δημοκρατική Αλλαγή. Με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 συνελήφθη και εξορίστηκε στη Γυάρο (αποφυλακίστηκε τον Ιούλιο του 1968, λόγω σοβαρής ασθένειας).

Ως δημοσιογράφος εργάστηκε στην Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, στην εφημερίδα Μακεδονία, στο περιοδικό Γυναίκα, στην εφημερίδα Εξπρές και στην εφημερίδα Έθνος. Δραστηριοποιήθηκε στη μεταπολιτευτική ΕΔΑ και στο ΚΚΕ. Λόγω των πολιτικών διώξεων της Έλλης Παππά κατά την περίοδο της κατοχής και του Εμφυλίου, μεγάλο μέρος του αρχείου της έχει χαθεί. Από την περίοδο της φυλάκισής της σώζεται αλληλογραφία, κείμενα και ενθυμήματα, πολλά από τα οποία φυλάχθηκαν από τον γιο της και την αδελφή της, Διδώ Σωτηρίου. Σε δεκατρία χρόνια φυλακής δεν έπαψε να δημιουργεί –κατάλληλα για την εκάστοτε ηλικία του– βιβλία για το παιδί που μεγάλωνε με τη φροντίδα της αδελφής της, Διδούς. Γραμμένα ή διασκευασμένα από την ίδια, ζωγραφισμένα και βιβλιοδετημένα στο χέρι με λεπτομέρεια, τα βιβλία που φιλοτέχνησε για τον γιο της η Έλλη Παππά αποτελούν ακραία μορφή αντίστασης στη βαρβαρότητα της φυλάκισης για πολιτικούς λόγους.

Το 2002 η Έλλη Παππά εμπιστεύθηκε στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο ([1]) το σύνολο του αρχείου της, που, ταξινομημένο πλέον, προστίθεται στις διαθέσιμες πηγές της μεταπολεμικής ιστορίας.

Πέθανε στις 27 Οκτωβρίου του 2009[2].
Το έργο της

Το έργο της Έλλης Παππά "ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΕΣ – Βιβλία από τη Φυλακή" (Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο - Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο) παρουσιάστηκε την 1η Δεκεμβρίου 2006 στο Μουσείο Μπενάκη στην Αθήνα, με ομιλητές την Έλλη Παππά, τη συγγραφέα Άλκη Ζέη και το δημοσιογράφο Στέλιο Κούλογλου.
Μελέτες

Ο Πλάτωνας στην Εποχή μας (1981, 1998)
Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς στο Κεφάλαιο του Μαρξ (1983, 1984)
Σπουδή στο θέμα της Ελευθερίας - Η έννοια της ελευθερίας στον προσωκρατικό υλισμό (1985)
Μύθος και ιδεολογία στη Ρωσική Επανάσταση - Οδοιπορικό από τον ρωσικό αγροτικό λαϊκισμό στον λαϊκισμό του Στάλιν (1990)
Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου (1991)
Κομμούνα του 1871: Επανάσταση του 21ου αιώνα; (1992)

Λογοτεχνικά έργα

Το ημερολόγιο ενός φυλακισμένου (Μυθιστόρημα, Βουκουρέστι 1961)
Δουλειά της φυλακής (Διηγήματα και ποιήματα, 1979)

Άλλα έργα

Βίος και έργα της γάτας της Σοφής (1984)
Σελίδες από τον τύπο της Αντίστασης (1985)
Νίκος Κιτσίκης - Ο επιστήμονας, ο άνθρωπος, ο πολιτικός (1986)http://el.wikipedia.org/wiki/Έλλη_Παππά